Review: The Beatpack - The Time And The Pleasure (Screaming Apple, 2013) ( Garagerock / Beat)

Nadat eind september 1987 leden van The Tyme Eliment, uit Huddersfield en The Wylde Things uit Hastings elkaar bij hun optreden in New Merlin's Cave te Londen tegen kwamen, wisselden ze adressen uit.
Beide bands waren sterk beïnvloed door de rauwe garagerock uit de jaren 60 en met name bands als: Q65 (NL), The Outsiders (NL), The Chocolate Watchband (USA), The Pretty Things (UK) en The Missing Links (Australië).
In de zomer daarna werd de eerste formatie van The Beatpack gevormd, die bestond uit: Simon Harvey - sologitaar, zang en mondharmonica, Luke Herriott - drums, Hugh Dellar - maracas en mondharmonica en Paul Phillips - basgitaar.
In 1989 kwam de band in contact met Ritchie van het Screaming Apple label uit Keulen, Duitsland en deze besloot de band een EP te laten maken ("Head on Home").
Inmiddels had zich een bandwijziging voor gedaan en was basgitarist Paul vervangen door Ollie Dolot en was Jos Hutton als slaggitarist bij de band gekomen en in deze bezetting werd hun single "Not Tonight" in 1990 uitgebracht, die de top van de Berlijnse hitparade haalde en daar 19 weken bleef.
Nadat er opnieuw een wisseling binnen de band was geweest en Jos en Ollie vervangen waren door Will Bourton, die basgitaar en keyboards speelde, werd in 1991 hun LP "Could You Walk On Water?" door Screaming Apple Records uitgebracht. 
Al deze 20 opnamen zijn door Screaming Apple Records in chronologische volgorde op de CD " The Time And The Pleasure" gezet en die begint dus met de EP.
Het eerste nummer heet "Head On Home" en hierin hoor ik meteen de invloed, die Q65 op de band heeft gehad en dit nummer zou een vergeten song van Q65 kunnen zijn, ruig en snel dus.
Daarna speelt de band "Don't Stay Away", een nummer in de stijl van "Don't Bring Me Down" van The Pretty Things, gevolgd door "The Time And The Pleasure", waarin de band laat horen ook een eigen stijl te hebben en dit is een lekker klinkende uptempo garagerock song.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan hoor ik "No Great Shakes" een ruige garagerock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, dat langzaam aan opgevoerd wordt.
De laatste song van de EP heet "My Baby Left Me", een uitstekende garagerock uitvoering van deze rock & roll song, waar Elvis mee bekend is geworden, waarna de nummers van de single volgen en "Not Tonight" is daar de eerste van.
"Not Tonight" is een snelle swingende garagerock song, "Frustrated 3rd Party" een prima beat song met snelle wisselende ritmes en "Misfit" een uitstekende   cover van een Outsiders song.
Vervolgens krijg ik de nummers van LP te horen en deze start met "Nobody=Nothing", een heerlijke ruige garagerock song, die gevolgd wordt door "Anything Goes", waarin de band het tempo hoog blijft houden en ook dit nummer swingt als een trein.
Dan laat de band het gaspedaal even los om een iets rustigere beat song te spelen, getiteld "Two Tracks Missing", waarna ik "Your Reason To Fade Away" te horen krijg en hierin gaat het tempo nog iets verder naar beneden en deze beat song bevat enkele prima tempowisselingen.
In "Heading For The Promised Land" schroeft de band het tempo weer iets op en deze geweldige beat song swingt.
Met "Jasmine" krijg opnieuw een snelle beat song te horen, waarvan overeenkomsten met de muziek van The Pretty Things uit hun begin periode hoorbaar zijn.
"Love" is een lekker klinkende uptempo garagerock song en "Paint Yourself" eveneens en hierin zit een sterk opzwepend ritme.
Daarna krijg ik "Part Two" voorgeschoteld en hierin laat de band me horen ook rustige beat songs te kunnen spelen, maar in "Won't You Make Up Your Mind" gaat het tempo al weer omhoog en deze ruige garagerock song heeft een licht hypnotisch ritme.
In "Could You Walk On Water?" is een song, die me in het refrein hier en daar lichtelijk aan "Get Off My Cloud" van The Rolling Stones doet denken, hoewel de band toch een eigen geluid weet te creëren.
Het laatste nummer heet "Goodbye, Hang Up, Deadline, Gone" en is weer een snelle beat song, die me, net als de meeste songs van deze geweldige CD, in beweging zet.
The Beatpack heeft met deze CD het jaren 60 geluid op een uitstekende manier terug weten te halen en de 20 schitterende songs klinken dan ook net of ze in die periode zijn gemaakt.
Aanbevolen kost voor sixties liefhebbers, dus!

The Beatpack - The Time And The Pleasure - YouTube
www.youtube.com/watch?v=3U9wgjB2VsE

Review: Towerbrown - Count Me Out (Screaming Apple) (Beat)

Towerbrown is een Franse band uit Grenoble, die in 2009 werd opgericht en bestaat uit: Yann Cracker - zang, Hammond orgel, sitar en percussie, Fréderic Roux- Fouillet - sologitaar, Olivier "Tokens" LeMaâ - basgitaar, Alexandre! - drums en Davy Berruyer - drums.
In 2010 bracht de band hun eerste 7" vinyl EP "Let's Paint It Brown" in een gelimiteerde oplage van 300 stuks uit, die in 2011 gevolgd werd door de 7"vinyl EP "I Wanna Know", waarvan er 500 van gemaakt werden en net als de eerste EP ook via download verkrijgbaar is.
Na 2 EP's verschijnt de band nu met een volledige CD op de markt, waarop 10 nummers staan en daarop worden ze bijgestaan door Izzy Lindqwister - zang (1 song), Rudie Ailaud - zang en tamboerijn (1 song), Vincent Leroy - saxofoon (3 nummers) en Robert Poitou - trompet (2 nummers).(luister naar de teaser van
de CD via de youtube link onder de recensie)
Het eerste nummer heet "Towerbrown A Go-Go" en is een instrumentaal stukje muziek in de stijl van de jaren 60 beat, waarbij het Hammond orgel een belangrijke rol speelt.
Daarna hoor ik de band in "Don't Count Me In" een schitterende garagerock song spelen en ook nu heeft het Hammondorgel daar een groot aandeel in, maar ook het gitaarwerk klinkt sterk.
Dan schotelt de band me "Quand Vient La Nuit" voor, waarin Rudie Ailaud de zang voor zijn rekening neemt en dit nummer wordt opnieuw hoofdzakelijk bepaald door het Hammond orgel spel met ondersteuning van saxofoon en trompet en het wordt in een aanstekelijk dansbaar ritme gespeeld.
"I Must Confess" is een lekker klinkende beat song met een swingend ritme, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten en "Aloo Matar" is een fantastische mix van soul en psychedelische rock, die geheel instrumentaal gespeeld wordt.
In "Spy Me To The Moon" hoor ik Towerbrown een heerlijk instrumentaal stukje surf spelen en in "Out Of The Game" laat de band me een uitstekende swingende beat song horen.
Met "No Time To Cry" maakt de band opnieuw de mix soul en beat, waardoor de muziek erg aanstekelijk en dansbaar is, zodat ik onmogelijk stil kan blijven zitten.
Vervolgens hoor ik de enige cover en dat is "You Told Me A Lie" van de Nederlandse Jenny & The Rascals, waarin de zang voor rekening van Izzy Lindqwister komt en de uitvoering van dit schitterende blues nummer wordt door Towerbrown op een geweldig wijze vertolkt.
Het laatste nummer heet "It's Allright" en is een schitterende beat song met een vrij eentonig ritme, waardoor ik de muziek als lichtelijk hypnotiserend ervaar.
"Count Me Out" is een heerlijke CD, die vol staat met schitterende, op sixties leest geschoeide, muziek en mag daarom in geen enkele collectie van sixties muziek liefhebbers ontbreken.

Towerbrown 1st Album Teaser "Count Me Out" - YouTube
www.youtube.com/watch?v=V7IcqRV7gt8

Review: The Royal Hangmen - The Royal Hangmen (Screaming Apple Records, 2012)(Garagerock)

In 2004 richtten Vasco Saxer - zang en sologitaar en Roger Rutishauser - basgitaar te Zurich, Zwitserland, de band The Royal Hangmen op en nadat Patrick Wyss - zang en orgel, Luca Portner - drums en Daniel Jörg - mondharmonica en percussie (bandlid sinds 2010) zich bij het duo had gevoegd, was de band een feit.
Dit vijftal begon muziek te maken van bands uit de jaren 60 en speelde bekende nummers als "Psycho", "Pushin Too Hard", "Gloria" en andere zestiger jaren songs in smerige kelders en grotten, waar bars in gevestigd waren.
Vanaf die tijd ging het snel voor de band, want hun eerste demo EP "Beat From Hell" werd opgenomen en hun eerste zelf geschreven song "Who's That Man" kwam in 2006 op een verzamel CD van het tijdschrift Lost In Tyme terecht en hun optredens in Frankrijk werden goed ontvangen.
Hun eerste single "Mary Jane" verscheen in 2009 via het kleine Griekse Lost In Tyme Records label en ontving lovende kritieken van diverse blogspots en Fanzines uit de hele wereld, waardoor meer optredens in Zwitserland en Frankrijk volgden.
De band werkte vervolgens aan hun eerste volledige CD met gelijknamige titel, waarop 13 songs staan, die op één na, allemaal door de band zelf geschreven werden en deze werd in 2012 door het Screaming Apple Records label op de markt gebracht.
Het eerste nummer van de CD heet "Turn Me On", een geweldige garagerock song, die in sneltrein vaart gespeeld wordt en onmiddellijk hoor ik de invloeden van jaren 60 bands als Sonics en 13th Floor Elevators, maar ook van hedendaagse garagerockers als The Warlocks en Fuzztones.
Vervolgens gaat de band verder met "Who's That Man", waarin een schitterende mix tussen garagerock en psychedelische rock gemaakt wordt en het orgel mede bepalend is voor het geluid.
Daarna vervolgt de band met "Get Out Of My Way", een in uptempo gespeeld garagerock nummer, dat me lichtelijk aan de begin tijd van The Animals doet denken.
Dan krijg ik "You Better Tell That Girl" te horen en hierin wordt het tempo iets langzamer en de muziek iets psychedelischer en in "She's Gone" krijg ik weer zo'n fantastische garagerock song voorgeschoteld, die me terug naar de jaren 60 brengt.
"Pretty Eyes" klinkt verrassend, waarin de band laat horen ook eigen inbreng in de sixties sound te kunnen brengen en in de volgende song "Action" keert de band terug naar een korte snelle garagerock song, waarin het mondharmonica spel grandioos is.
In "Irresistable Girl" verandart dat niet en ook dit is weer zo'n geweldig lekker klinkende garagerock song, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en deze wordt gevolgd door "Someone Else's Fool", waarin de band het zelfde spoor blijft volgen en ook nu weer is het tempo hoog.
Dan volgt de enige cover, die "Bird Doggin'" heet, maar precies in de lijn van voorgaande songs ligt en nog steeds laat de band me hiermee met hun muziek mee bewegen en in "Mary Jane" blijf ik dat doen, want opnieuw blijft de band in dat ritme, waardoor het lijkt alsof ik in één grote trip terug in de jaren 60 zit.(Luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dat de band goed naar de jaren 60 muziek geluisterd heeft, hoor ik in "Back Where I Belong", want hierin hoor ik invloeden van Rolling Stones en Kinks terug en de begintonen zijn regelrecht gekopieerd van "Get Off My Cloud"(Stones) en "I Need You"(Kinks).
Het laatste nummer heet "Wake Up" en wijkt een beetje af van de rest van de songs, want het is niet alleen langer, het is ook progressiever en psychedelischer en daarom een waardige afsluiter van deze fantastische CD.

The Royal Hangmen - "Mary Jane" - YouTube
www.youtube.com/watch?v=NRB47xRfHEo