De band bestond toen uit: Gerard Madilian - duduk (een oud Kaukasisch wind instrument), Beatrice Valantin - zang en keyboards en Aret Madilian - zang, solo-, basgitaar en orgel, waarna in 2001 de Zweedse Mia Bjorlingsson - drums zich bij het trio voegde en vanaf die tijd bestaat de band in deze formatie.
In september 2001 bracht de band zijn eerste album in Amerika uit via TTO Records en in Frankrijk via Les Editions Nech, getiteld "00/1", waarbij de teksten
in het Armeens gezongen werden en geïnspireerd zijn door de oude poëzie van minstrelen, waardoor het een grensverleggend album werd in de Franse underground scene.
De volgende albums "Second" (2003) en "3" (2006) werden eveneens via TTO Records en Les Editions Nech uitgebracht en lieten de bands voorliefde van deze ongewone donkere muziek met sombere tonen verder naar voren komen en werd er geëxperimenteerd met de saz, de oud en de def.
Gedurende die tijd trad de band regelmatig op in kleine clubs te Parijs en tussen 2005 en 2007 was de band huisband in “La Menuiserie”, een club in Pantin, een voorstad van Parijs.
Nadat de band hun album "3" had uitgebracht, kregen de bandleden een uitnodiging van een culturele non-profit organisatie, genaamd Naregatsi Art Institute om in Armenië te toeren, wiens belangrijkste man, Nareg Hartounian, een grote fan van de band was.
Dezelfde organisatie sponsorde de eerste toer van Deleyaman door Californië in 2008.
In 2009 tekende de band een contract met het Portugese Equilibrium Music label, dat gespecialiseerd was in duistere folk, ambient en industriële muziek.
Dit label bracht in 2009 het album “Fourth, part one” uit en in 2011 het vervolg daarop "Fourth, Part Two", waarbij de teksten in het Engels en Frans gezongen werden, waarbij verder vermeldenswaardig is dat de bevriende gitarist, Ara Duzian, als gastmuzikant op beide uitgaven meespeelde.
In 2011 speelde Deleyaman in de maanden april en mei 8 maal in Los Angeles en 1 maal in Santa Ana, Californië, waarna de band terug keerde naar Europa om te gaan werken aan hun nieuwe album en in 2013 traden Aret en Beatrice als duo op in Portland, San Francisco, Oakland, Berkeley, Long Beach, Los Angeles en Santa Ana.
Vervolgens verscheen het album "The Edge" in 2014 via het TTO Records label en op 18 november 2016 is hun zevende album, getiteld "The Lover, The Stars & The Citadel" via het TTO Records label uitgebracht, waarop Brendan Perry (Dead Can Dance) als gast muzikant in 2 nummers mee speelt.
Deleyaman speelt op dit album weer in hun begin bezetting, dus als trio.
Het album "Sentinel", dat 17 januari 2020 in een beperkte oplage van 500 stuks als CD verschijnt, is hier de opvolger van en ook op deze plaat doet Brendan Perry - bouzouki, drums en cimbalom, die met Dead Can Dance het door Deleyaman geschreven nummer "Autumn Sun" tijdens een optreden speelde, als gastmuzikant op 1 nummer mee.
De band, die deze keer bestaat uit: Aret Madilian, Beatrice Valantin, Gerard Madilian en Guillaume Leprevost - bas- en sologitaar, krijgt verder muzikale steun van Jules Maxwell - piano en Mădălina Drouvin Obreja - viool.
Voorafgaand aan de release van het album "Sentinel", waarop 10 nummers staan, werd de single "Deer On The Run" uitgebracht.
Het album, dat 10 nummers bevat, start met "Exil", waarin de band me een fantastische zware rustige song voorschoteld, die invloeden van gothic en de muziek van Dead Can Dance bevat en een terugkerend ritme heeft, waarna "Become" volgt en ik een prachtige rustige song te horen krijg, die prima samenzang van Aret en Beatrice heeft.
Daarna volgen "Keep the Light", een schitterende pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme bevat en "Electric Sky", is weer zo'n heerlijke rustig song en deze heeft lichte psychedelische invloeden.
In "De Roses Vermeilles" speelt Deleyaman nogmaals een zware rustige song, die melodische invloeden van de muziek van Kitaro heeft en in "The Valley", waarop Brendan Perry meespeelt, laat de band me genieten van een mooie donkere song, die me aan de begin periode van Dead Cance Dance doet denken.
Dan volgen "Still Waters", dat eveneens een geweldige rustige song is en invloeden van psychedelische folk en Oosterse muziek heeft en "1973", waarin Jules Maxwell (Dead Can Dance) de piano begeleiding, van het door Beatrice in het Frans gezongen nummer, doet en Mădălina Drouvin Obreja voor het uitstekende vioolspel zorgt.
Vervolgens zet de band me de single "Deer On The Run" voor en hierin krijg ik nogmaals zo'n verrukkelijke rustige donkere song met prima samenzang te horen, waarop het lekker weg zwijmelen is (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door het laatste nummer, getiteld "Slaves", waarin de band opnieuw een langzame song ten gehore brengt, waarbij Aret en Beatrice een prachtig duet zingen.
"Sentinel" van Deleyaman is net als voorgaande albums weer een schitterende plaat geworden, die vol mooie rustige songs staat en ik kan liefhebbers van zware donkere pop muziek en de muziek van Dead Can Dance deze schijf dan ook zeer aanraden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten