zondag 29 december 2019

Review: Il Giardino Onirico - Apofenia (Lizard Records, 2019) (Progressieve Rock)

Il Giardino Onirico werd in september 2008 te Civita Castellana, Italië opgericht toen Emanuele "Vastitas" Telli - keyboards, Stefano Avigliana - sologitaar, Ettore Mazzarini - basgitaar en Massimo Moscatelli - drums gingen samen spelen.
Hun muzikale invloeden variëren nogal, dus de band put uit het maken van hun muziek dan ook uit een breed scala van muzieksoorten en start met het maken van de demo "Complesso K", waarin veel van die invloeden verweven zijn.
Mede daardoor won de band in september 2009 een prijs bij de Salefino Rock Emerging Band wedstrijd en een maand later kwam Dario Hakim als tweede keyboards speler bij de groep en rond die tijd werd de demo "Complesso K" opgenomen, maar niet officieel uitgebracht.
Nadat hun demo klaar was, begon de band met het schrijven van nummers voor hun volgende project met medewerking van dichter, schilder en fotograaf Marco Marini, die de band bij stond door teksten te declareren.
In juli 2012 bracht de band hun debuut album "Perigeo" uit, die via het Lizard Records label verscheen en de plaat kreeg wereldwijd lovende recensies.
Il Giardino Onirico besloot in januari 2013 het "Complesso K" project opnieuw ter hand te nemen en nadat er diverse wijzigingen in het geheel waren aangebracht, onder andere een speciaal geschreven nieuw intro plus nieuwe drums tracks, werd het album in juli 2013 via het Lizard Records label uitgebracht onder de naam "Complesso K MMXIII" en ging de band aan het werk voor hun nieuwe album, dat halverwege 2014 zou moeten verschijnen, maar pas op 2 oktober 2019 verscheen het album "Apofenia", waarop 7 nummers staan, via Lizard Records.
Hierop spelen een aantal gastmuzikanten mee, zoals: Alessandro Corvaglia - zang en woorden (2 nummers), Jenny Sorrenti - zang en woorden (1 nummer),
Jenna "Sharm" Holdway - zang en woorden (1 nummer), David Morucci - saxofoon (2 nummers), Claudio Braccio - saxofoon (1 nummer) en Fuori Dal Coro - koor.

Het album begint met "Onironauta", waarin de band het nummer met rustige klanken inzet, om na enkele minuten over te schakelen naar een geweldig symfonisch stuk progressieve muziek, dat lichtelijk bombastisch klinkt en dansbare Oosterse invloeden heeft en tegen het einde terug komt in het langzame tempo.
Daarna volgt "Scivolosa Simmetria", een fantastische uptempo symfonische rock song met zang van Alessandro, die diverse tempowisselingen heeft, swingt als een trein en lichte hardrock invoeden bevat en gevolgd wordt door "Alétheia" met David en Fuori Dal Coro, een prachtig rustig startend nummer, dat na enkele minuten verandert in een swingende mix van jazz en dance, om halverwege over te gaan in een mooi rustig stuk muziek, dat een terugkerend ritme heeft, enigszins zwaar aan doet en hemelse koor klanken heeft.
In "Mushin" laat Il Giardino Onirico me genieten van een schitterende song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarin Jenny voor de zang zorgt, maar halverwege meer snelheid krijgt en verandert en ik een symfonisch stuk muziek, dat tegen het einde rustiger wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en industriële invloeden heeft en in "Apogeo" krijg ik opnieuw een heerlijk progressief rock nummer, waar de saxofoon van David een rol in speelt, voorgeschotelt en ook dit verandert halverwege in een geweldig symfonisch stuk muziek.
Verder volgen "Un Nodo All'Anima", met Alessandro en hierin zet de band me een uitstekende poprock song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en iets voor de helft van de song verandert in een progressief rock nummer, dat een swingend Oosters ritme heeft en symfonische invloeden bevat, waarna het laatste nummer volgt, getiteld "Lacrime Di Stelle", waarop Claudio en Jenna meespelen en in dit nummer krijg ik een verrukkelijke mix van jazz en progressieve rock te horen, die na enkele minuten over gaat in een licht progressief nummer, waar zang bij komt en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, dat lichte klassieke invloeden bevat en tegen het einde meer symfonisch wordt.

Il Giardino Onirico heeft me met "Apofenia" van begin tot einde geboeid laten luisteren naar dit meesterwerk, dat de 5 jaar wachten zeker waard was.
Deze CD is voor mij één van de beste albums van dit jaar en ik kan iedere liefhebber van progressieve symfonische rock deze schijf dan ook ten zeerste aanraden.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten