Review: The Dead Brothers - Black Moose (Voodoo Rhythm, 2014) (Folk, Rock)

The Dead Brothers is een band uit Geneve, Zwitserland, die in 1993 opgericht werd door Alain Croubalian (Dead Alain), na zijn studie aan de universiteit,  waarbij hij in eerste instantie gospel songs speelde, zoals Elvis ze zong.
Nadat Jean-Philippe Geiser en Alain Meyer zich bij hem aan sloten, trad het trio onder de naam The Electric Circus op en speelde op deze manier ongeveer 3 jaar met 25 verschillende bands, met onder andere: Reverend Beatman, Bob Log III, T-Model Ford, Withman Mc Gowan en Al Comet.
In 1998 veranderde de bandnaam in The Dead Brothers, die hun debuut LP/CD "Dead Music for Dead People" via het Voodoo Rhythm Records label van Reverend Beatman uit bracht.
Vervolgens kwamen "Day of the Dead" (2002), "Flammend' Herz" (2004), "Wunderkammer" (2006) en "The 5th Sin Phonie" (2010) via dit label op de markt en speelden meer dan 20 verschillende artiesten in de band, waaronder: Fred Schmutz, Jean-Philippe Geiser, Barbara Bagnoud, Olli Franz, Julien Israelian, Zoe Capon, Axel Jansen, Holger Steen, Resli Burri, Jean-Jacques Pedretti, Alain Porchet, Christoph Gantert, Pierre Omer, Delaney Davidson, Yves Massy, Marcel Salesse, Morback, Denis Schuler, Matthias Lincke, Alain Meyer, Christoph Marti en dj Scratchy, waarbij in diverse formaties, van groot tot klein, werd opgetreden.
De band maakte ook op verschillende manieren muziek en brachten onder andere, als 10 mans formatie, een arrangement van Kurt Weill en Bertold Brechts "Three Pennie Opera" ten gehore , terwijl er ook als banjo accordeon duo werd opgetreden, maar ook als mega combo met 3 tuba's en 9 hoorns en als piano cabaret met slide gitaar en viool; kortom de Dead Brothers verschijnen in diverse vormen, met Alain Croubalian, MarC Littler en Dide Marfurt als vaste kern.

De CD, die 13 nummers bevat, start met de titelsong "Black Moose" en hierin krijg ik een fantastische swingende rock song te horen, die invloeden uit rock & roll, country, oosterse muziek en avant-garde bevat, waarbij het tempo gemiddeld is en de muziek aan zet tot meebewegen.
Daarna hoor ik de band een geweldige swingende en dansbare folkrock song spelen met invloeden van oude film muziek, getiteld "There's Always Someone That You Owe", waarna ik "Dark Night" hoor, waarin bouzouki's te horen zijn en de theatrale zang me enigszins aan die van Alex Harvey doet denken, terwijl de muziek in een rustig, licht hypnotiserend, ritme gespeeld wordt.
Dan volgt "Good Luck" en in dit nog geen minuut durende instrumentale nummer laat de band me oosterse klanken horen, om te vervolgen met "I'm So Lonesome I Could Cry", een schitterende rustige pop song, waarop de zang begeleid wordt op een akoestische gitaar.
In "Black Train", een heerlijke swingende rock & roll song, klinkt de band als The Cramps en in "St Dymphna" hoor ik de band een mooie rustige folk song ten gehore brengen, terwijl de band me in "La Mauvaise Réputation" een fantastische chanson voorschotelt, waarin lichte folk invloeden zitten. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens hoor ik "Heart Of Stone", een lekkker in het gehoor klinkende dansbare folk song, waarin een aanstekelijk ritme zit en gevolgd wordt door " Femme Fatale", waarin ik een geweldige swingende swamp rock song te horen krijg en in gedachten zie ik de hillbilly's, in de ban van opzwepende het ritme, rond een vuurtje dansen.
Met "So Wars, So Ists Und So Wirds Bleiben" laat de band me een folk song van de Heimat horen, waarin de accordeon een belangrijke rol speelt en meedeinen onder het genot van een grote pot bier onontkomelijk is en in "Ship Of Fools" speelt de band een heerlijke rustige pop song, waarin de zwoele zang me enigszins doet denken aan die van Delayaman uit Frankrijk.
Het laatste nummer heet "Appenzeller Tanz" en hierin hoor ik een kort vrolijk dansbaar instrumentaal nummer, waarbij de viool het ritme bepaalt en dat folk invloeden bevat.

De LP/CD "Black Moose" staat vol schitterende swingende muziek en heeft me geen moment verveeld en ik kan iedere liefhebber, die van gewoon lekkere muziek houdt, dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Inner Drive - Oasis (Lizard Records, 2014) (Progressieve Symfonische Rock)

Inner Drive is een Russische band uit Moskou, die in 2006 als trio werd opgericht door Sergey Bolotov — keyboards, die samen met Alexei Klubochkin — basgitaar en Fedor Kozharinov — drums de eerste formatie van band vormde.
Vervolgens speelden Inna Klubochkina — viool, Natalia Filatova — fluit, Anatoly Gladkov — sologitaar, Tatiana Kanevskaya — sologitaar, Dmitry Shtatnov — basgitaar en Vimal Nikonov — drums tussen 2006 en 2014 in de band.
De opnamen van hun debuut CD "Oasis" vonden voor de helft plaats in 2008, waarin de band nog in de oorspronkelijke bezetting speelde, terwijl de resterende nummers in 2013 werden opgenomen.

De CD, waarop 10 instrumentale nummers staan, begint met "Way To The Unknown" en daarin hoor ik de band een schitterende mix van progressieve rock en jazz spelen, waarin het fantastische vioolspel, dat tegen klassiek aanzit, centraal staat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt het titel nummer "Oasis" en hierin laat de band me genieten van een heerlijk stukje progressieve rock, dat gemixt met lichte klassieke muziek in een uitstekend nummer uitmondt en deze keer staat het fluitspel centraal.
In "Inspired By Pink Floyd" ,dat met rustig vioolspel begint, krijg ik, na een tempowisseling, een heftig rock nummer te horen, waarin keyboards en viool hun stempel op de muziek drukken.
Vervolgens hoor ik "Full Moon", waarin de band me een geweldig symfonisch rock nummer voorschotelt, dat me aan de muziek van Emerson, Lake & Palmer doet denken en enkele prima tempowisselingen bevat.
Dan volgt "Life In Our Minds" en hierin start de muziek in een rustig tempo, maar door een tempowisseling verandert dat en hoor ik een mix van rock en klassiek aandoende muziek, waarin enkele uitspattingen zitten, waardoor de muziek zo nu en dan lichtelijk bombastisch en heavy over komt.
Met "Elephants" schotelt de band me een vrij opgewekt symfonisch rock nummer voor, dat werkelijk schitterend klinkt en in "Lost Dreams" hoor ik opnieuw een fantastische mix tussen klassiek en rock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
"Chaos" begint rustig en, na een tempowisseling, verandert dit nummer ook nu weer een schitterend stukje symfonische rock, dat swingt en gevolgd wordt door "Aibga", waarin de band, ook nu weer, rustig begint en me na de inleidende viool klanken, vervolgt de band het nummer in een iets sneller tempo en krijg ik een afwisselende symfonisch rock nummer te horen, waarin keyboards en viool de belangrijkste factoren zijn.
Het laatste nummer van de CD is meteen het kortste en heet "Transience", waarin ik een uitstekend en opgewekt stukje licht klassiek, van nog geen 2 minuten, te horen krijg met de fluit in de hoofdrol. 

Inner Drive, die bestaat uit geschoolde muzikanten, heeft met "Oasis" naar mijn mening een schitterende debuut CD gemaakt, die vol staat met fantastische nummers, die het beluisteren meer dan waard zijn en daarom kan ik deze schijf dan ook voor 100% aanraden aan elke liefhebber van zowel progressieve, als symfonische en klassieke rock.

Review: R-11 - Waschmachine (Lizard Records, 2014) (Progressieve Jazzrock)

De band R-11 (Round Eleven) komt uit Parma, Italië en werd in 2001 door enkele leden uit de jazz scene opgericht als bas, drums en saxofoon trio, dat post-jazzrock speelde.
Nadat in 2011 de gitaar de saxofoon vervangt, ontstond de huidige band, die bestaat uit: Andrea Silvestri - sologitaar, Michele Della Malva - basgitaar en Roberto Reggiani - drums en in 2012 hun debuut CD "Lupus In Trio" via het Lizard Records label uit bracht.
Deze heeft in 2014 een opvolger gekregen met de titel "Waschmachine", die eveneens via het Lizard werd Records label uitgebracht en 9 nummers bevat.

De CD start met "106", waarin ik een vrij heftig progressief jazz nummer te horen krijg, dat enkele prima tempowisselingen bevat, zodat de muziek spannend blijft en dit wordt gevolgd door het titel nummer "Waschmachine", een uitstekende mix van funk en jazz met een licht hypnotiserend ritme, dat swingt als een trein. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Le Commissaire" te horen, dat eveneens een fantastisch swingend progressief jazzrock nummer is en in een vrij hoog tempo gespeeld wordt, maar halverwege door een tempowisseling verandert in een rustige melodisch klinkend rock nummer.
Ook met "Fame" laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkend stukje progressieve jazzrock, dat melodisch klinkt en uptempo gespeeld wordt, waarna ik "Borga" te horen krijg en hierin speelt de band opnieuw een fantastisch swingend progressief jazzrock nummer, waarin lichtelijk Zuid-Amerikaanse invloeden te horen zijn en enkele goede tempowisselingen zitten, die de muziek spannend houden.
In "Black Rondo Pt. 1" schotelt R-11 me een afwisselend klinkend melodisch rock nummer voor, dat in in hetzelfde ritme verder gaat in "Black Rondo Pt. 2", waarbij de muziek halverwege verandert en het nummer in een progressief stuk muziek eindigt.
Vervolgens hoor ik "Zen" heftig beginnen en over gaan in een uitstekend progressief rock nummer, waarin diverse subtiele tempowisselingen zitten en dit gaat naadloos over in het laatste nummer, getiteld "Slow F.", waarin ik een swingend stukje progressief klinkende rock met jazz invloeden te horen krijg.

De CD "Waschmachine" van R-11 heeft me van begin tot einde weten te boeien en ik kan elke liefhebber van dit genre dan ook aanraden, deze band eens te gaan beluisteren.

Review: Handsome Jack - Do What Comes Naturally (Alive Natural Sound Records, 2014) (Bluesrock)

Handsome Jack is een band uit Lockport, Buffalo, New York en startte, in 2009, op highschool, als een blues garagerock band, maar nadat de bandleden van high school af waren, veranderde de stijl van de muziek en begon de band een mix van boogie en soul te spelen, zonder de blues uit het oog te verliezen.
De band, die bestaat uit: Jamison Passuite - sologitaar en zang, Joey Verdonselli - basgitaar en zang, Phil Allport - orgel en sologitaar en Chad Salmeri - drums, deelde het podium met onder andere: The Sheepdogs, Blue Cheer, J.Geils The Hold Steady, Robert Randolph en Gov't Mule.
Hun debuut CD "Super Moon" verscheen in 2011 via het Radiator Records label en de band wordt, op hun tweede album "Do What Comes Naturally", waarvan er slechts 150 op starbust vinyl uitgebracht zijn, bijgestaan door gastmuzikanten Forrest Horn - mondharmonica, Bob Nave - Hammond orgel en Kristen Kreft en Beth Harris - achtergrond zang, terwijl het album geproduceerd is door Zachary Gabbard van de Buffalo Killers.

"Do What Comes Naturally" bevat 10 nummers, waarvan de eerste "Echoes" heet en hierin krijg ik een lekker in het gehoor klinkende rustige bluesrock song met een eentonig licht hypnotiserend ritme te horen, waarin de zang ondersteund wordt door de achtergrond zangeressen. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Creepin'", een heerlijke bluesrock song met een gemiddeld tempo, waarin een aanstekelijk ritme zit en goed gebruik gemaakt wordt van de mondharmonica en dit nummer wordt gevolgd door "Between The Lines" en hierin schotelt de band me goede mix van blues en pop voor, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
In "Dead Tracks" laat de band me genieten van een uitstekende bluesrock song, die een swingend ritme bevat en in "Leave It All Behind" krijg ik een prima soul song te horen, waarin de zang me enigszins doet denken aan die van Van Morrison uit de begin periode van Them.
Ook in het eerste nummer van de B-kant, "Right On", pakt de band terug naar de jaren zestig sound en in dit nummer hoor ik overeenkomsten met oude Rolling Stones nummers, die net als Handsome Jack in deze stijl rhythm & blues songs speelden.
Met "Dry Spell" laat de band me een prima blues song horen, waarin een lekker swingend ritme zit en in "Ropes & Chains" speelt de band een opnieuw een lekker in het gehoor klinkende bluesrock song.
Vervolgens hoor ik de band in "You & Me" verder gaan met het maken van bluesrock met boogie invloeden en in "Wasted Time", waarmee de band de LP/CD afsluit, krijg in ook nu weer zo'n uitstekende blues song in zestiger jaren stijl te horen, waarin soul invloeden zitten en het achtergrond koor gebruik wordt.

Handsome Jack heeft met "Do What Comes Naturally" een vrij goede LP/CD gemaakt, die naar mijn mening iets meer variatie had mogen bevatten, maar desondanks toch het beluisteren meer dan waard is en ik kan elke liefhebber van dit genre dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: The Chemistry Set - Elapsed Memories (Fruits De Mer, 2014) (Psychedelisch)

The Chemistry Set begon eind jaren 80 te Londen, Engeland, met het maken van Neo-psychedelische muziek, die via het uit Manchester afkomstige label "Imaginary" werd uitgebracht en eveneens op cassette verscheen via "Acid Tapes", dat alleen cassettes uitbracht.
Ook verschenen er via fanzines zoals Freakbeat en Bucketful Of Brains (beide uit Engeland), The Bob (Amerika), Ruta 66 (Spanje) en Sound Effects (Zweden) flexi discs van de band in de periode 1988-1990.
De band bracht iets meer dan 40 platen op de markt en speelde onder andere op het CMJ Festival te New York, in de legendarische The Marquee en The Borderline, beide te Londen en tevens in de Rough Trade platenzaak en ze traden op in de Brixton Academy met Hawkwind.
Begin jaren 90 ging de band uit elkaar om in 2008 opnieuw  te starten en in dat jaar verscheen ook hun onuitgebrachte LP "Sounds Like Painting" uit 1989, die meer dan 10.000 keer gedownload werd.
Sinds hun herstart verschenen er 3 CD's, 4 singles en kwamen er nummers van de band op 5 compilatie albums terecht.
Eén van die labels waarop hun singles verschenen, was het Engelse Fruits De Mer Records, waarvan hun eerste single binnen 48 uur na uitbrengen uitverkocht was, terwijl hun laatste er slechts 24 uur over deed om uitverkocht te raken.
In september 2014 bracht Fruits De Mer Records hun inmiddels uitverkochte box-set "7&7 Is" uit, waarin zeven 7" vinyl singles zitten en hun nieuwe 7" EP "Elapsed Memories", waarop 3 songs staan, verschijnt eind november 2014 via Fruits De Mer in een zeer gelimiteerde oplage van 700 stuks gekleurd vinyl, verpakt in een uitvouwbare poster hoes.
De band bestaat voor deze single uit Dave McLean en Paul Lake, die worden bijgestaan door Dani uit Barcelona, Spanje.

De EP start met de titelsong "Elapsed Memories", waarin ik een heerlijke psychedelische pop song te horen krijg, die in een rustig tempo gespeeld wordt en een dansbaar ritme bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna ik "A Cure For The Inflicted Afficted" hoor en hierin laat de band me genieten van een heerlijke mix van hardrock en progressieve rock, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.
De laatste nummer van de EP is een cover van de Jimi Hendrix song "Love Or Confusion" en de uitvoering hiervan is werkelijk schitterend, waarbij de band gebruik maakt van de sitar en tablas en de song niet alleen psychedelisch klinkt, maar ook lichtelijk progressief.

De 7" EP "Elapsed Memories" bevat 3 uitstekende songs, die meer dan de moeite waard zijn om beluisterd te worden en ik kan elke psychedelische en progressieve rock liefhebber aanraden, deze te gaan beluisteren, om net als ik tot de conclusie te komen, dat dit een geweldig product is.

Review: Hypnos - Hypnos (Crusher Records, 2014) (Hardrock)

Hypnos werd in de herfst van 2013 te Göteborg, Zweden, opgericht en bestaat uit: Oskar - sologitaar, Fredrik - sologitaar, Philip - zang en dwarsfluit, Anton - basgitaar en Philip - drums.
De band trok door zijn solide repertoire en intense energie de aandacht van Crusher Records, die de band een contract gaf, waarna Hypnos in februari de Kungsten Studio's in ging om hun debuut album "Hypnos", waar 8 nummers op staan, op te nemen, .

De CD start met "Hands Of Evil", waarin ik een schitterende stevige swingende hardrock song te horen krijg, die in een vrij hoog tempo in de stijl van bands als Judas Priest gespeeld wordt en enkele uitstekende subtiele tempowisselingen bevat.
Het wordt gevolgd door ""Hypnos", een swingende melodische uptempo hardrock song met enkele tempowisselingen, die het nummer spannend houden (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna ik "Nightmares" voorgeschoteld krijg en dat langzaam begint en rustig naar een sneller tempo wordt opgevoerd.
Daarna hoor ik "Moving Too Fast" en ook dit nummer wordt in een hoog tempo gespeeld en in "The Mountain" gaat de band daar mee verder, hoewel dit in een iets lagere versnelling gebeurt, terwijl de muziek iets commerciëler is.
In "Invaders" laat de band me opnieuw een lekker swingende hardrock song horen, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten en ook in "Abracassus" verandert er weinig, zodat ik nogmaals een uptempo hardrock song in hetzelfde ritme voorgeschoteld krijg.
Het laatste nummer, dat "How To Handle Madness" heet, is eveneens een vrij snelle prima hardrock song en wordt in de stijl van de rest van de songs gespeeld.

De debuut CD "Hypnos" van de Zweedse band Hypnos is een uitstekende uptempo hardrock plaat, die weliswaar erg lekker klinkt, maar wat mij betreft iets meer variatie had mogen hebben, maar ondanks dat toch een aanrader is voor hardrock fans.

Review: Sula Bassana - Disappear + 3AM - Waves (Headspin) (Krautrock / Drone)

In 2002 verscheen via het Nasoni label de LP "Dreamer" als debuut van multi instrumentalist Dave Schmidt, alias Sula Bassana, die alle instrumenten voor zijn rekening nam en bijna alle nummers zelf schreef.
Vervolgens werd "Dreamer" op CD uitgebracht en verscheen in 2004 via Dave's eigen Sulatron label en in 2005 nogmaals, maar dit keer via het Elektrohasch label en in 2012 bracht Dave deze CD opnieuw uit, aangevuld met 2 bonus nummers, die van zijn 7 inch vinyl single "Vegetable Man" / "Perry Rhodan" uit 2009 komen (Nasoni Records).
Tussen 2002 en 2012 brengt Dave diverse CD's en LP's uit, zoals de split LP met Vibravoid "Retronique" (Nasoni, 2003), "Sula Bassana And The Nasoni Pop Art Experimental Band Vol.1" (CD, Nasoni, 2006), "The Night" (CD, Sulatron, 2009 / LP, Pancromatic Records, 2009), "Kosmonauts" (CD, Sulatron, 2010) en "Dark Days" (CD/2LP, Sulatron, 2012) plus de single "Vegetable Man"/ "Perry Rhodan" (7 inch vinyl, Nasoni, 2009), plus diverse CD-R uitgaven.

Chino Burga is een legendarische underground rock muzikant uit Lima, Peru, die reeds 20 jaar bezig is met het maken van vrij heftige muziek en in verschillende rock bands speelt (La Ira De Dios, Necromongo, La Garua en Los Entierros).
Tussen 1993 en 2000 speelde hij in de bands: Acidos Acme, Resplandor, Claroscuro, Espira, Los Ultimos Días del Dr. Zaius en in 2001 startte hij met La Ira de Dios, waarmee hij in 2003 het album “Hacia el Sol Rojo” in Peru uitbracht, dat in 2005 via het Duitse Nasoni label in Europa verscheen.
Vervolgens verschenen “Archaeopterix” (Nasoni Records, 2006), “Cosmos Kaos Destruccion” (World in Sound Records, 2008), “Apus Revolution Rock” (World in Sound Records, 2009) en “Peru no Existe” (World in Sound Records, 2012).
Tussen zijn werk met La Ira De Dios door startte hij andere bands, zoals: Necromongo (2008), La Garua (2009) en Los Entierros (2012) en maakte hij 2 geweldige CD's met Obskuria, een collectief uit: Amerika, Duitsland en Peru en beide CD's werden door World in Sound Records uitgebracht, respectievelijk in 2006 en 2008.
Met La Ira De Dios trad hij onder andere op in: Duitsland, België, Nederland, Frankrijk, Spanje, Italië, Portugal, Oostenrijk, Tsjechië en Denemarken. 
Zijn nieuwe project heet 3AM, waarin hij solo alle instrumenten voor zijn rekening neemt, behalve bij de live optredens, waar hij hulp krijgt van een bevriende slaggitarist.
Het debuut solo album van 3AM "UFO Blues Tapes", waar hij 2 jaar thuis aan werkte, kwam in 2013 op vinyl uit via het Deense Levitation Records label en het verscheen op CD via het Ogro Records label uit Peru.

De split LP "Disappear"/"Waves", die in een gelimiteerde oplage van 300 stuks zwart en 200 stuks gemixt transparant groen, doorzichtig en zwart vinyl geperst zijn en van een inlegvel voorzien zijn, bevat 7 nummers, waarvan er 3 van Sula Bassana zijn en de eerste daarvan heet "Disappear".
In dit bijna 11 minuten durende nummer krijg ik een schitterende hypnotiserende psychedelische krautrock song te horen, waarin tevens lichte spacerock invloeden te ontdekken zijn, terwijl de zang met een lichte echo versterkt is. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna laat Sula me genieten van "Grong", waarin hij me een heerlijk licht hypnotiserend krautrock nummer voorschotelt, dat gevolgd wordt door "Smoof" en ook in dit nummer hoor ik Sula een fantastisch stuk psychedelische krautrock spelen.
Vervolgens krijg ik de nummers van 3AM te horen, te beginnen met "Speedway To Heaven" en hierin laat Chino me genieten van een psychedelische hypnotiserende uptempo rock song, waarbij hij gebruik maakt van een zich steeds herhalend ritme.
Dan hoor ik "Moonrise", waarin hij me een rock song voorschotelt, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en ook deze bevat een hypnotiserend ritme, terwijl de zang me enigszins duister over komt.
In het volgende nummer, dat ik hoor, getiteld "Run Through The Jungle" speelt 3AM een cover van de Creedence Clearwater Revival song, maar hij doet dat op zo'n geweldige manier, dat het totaal niet op het origineel lijkt en er daardoor een geheel nieuwe song ontstaat en ook in dit nummer maakt hij gebruik van terugkerende hypnotiserende ritmes.
Het laatste nummer van de LP heet "Waves", waarin ik bijna 11 minuten luister naar drones, waar tussen door het gitaarspel van Chino in hetzelfde ritme te horen is, zodat het geheel opnieuw een hypnotiserend effect oplevert.

Op de split LP "Disappear"/"Waves" heb ik twee verschillende muzieksoorten te horen gekregen, waarvan ik met volle teugen heb weten te genieten, al moet ik eerlijkheidshalve schrijven, dat ik de muziek van Sula Bassana toegankelijker vind.