In 1999 bracht de band hun eerste volledige album "The Meows" op LP uit, ook via het No Tomorrow label en hun volgende schijf, "At The Top Of The Bottom" verscheen in 2 versies, zowel op Lp als op CD in 2005, via dat zelfde label.
Daarna werd het tijdje stil rond de band, totdat in 2011 de LP "All You Can Eat" uit kwam, opnieuw via het No Tomorrow label en eind 2012 verscheen deze op CD via het Spaanse Mean Dispotion Records uit Barcelona.
De band bestaat uit: Francis - zang, Enric - sologitaar, Javi - sologitaar en zang, Jaime - basgitaar en zang en Foll - drums en zang, die worden bijgestaan door Victor Pueras - piano en Santi Garcia - tamboerijn, maracas en zang.
De CD "All You Can Eat" bevat 12 songs, waarvan de eerste "Shake" heet en dit is een swingende song in sixties stijl in uptempo gespeeld, die gevolgd wordt door "Tired Of Being Alone", die in dezelfde stijl gespeeld wordt, alleen klinkt hierin de muziek meer richting rock & roll.
Vervolgens hoor ik "In My Bones", een stevige garagerock song, waarin de band de ingeslagen weg blijft volgen en ook dit nummer bevat een lekker snel tempo.
Daarna krijg ik "Sugar Woman" te horen, waarin de band een beetje gas terug neemt, hoewel het het tempo er evengoed lekker in blijft zitten en dit swingende nummer wordt gevolgd door "Bar Ramon", een pure rock & roll song, waarin het pianospel een grote rol speelt en me zo nu en dan even aan Jerry Lee Lewis doet
denken.
In "Good Thing" grijpt de band weer terug naar de jaren zestig en dit nummer klinkt vrij commerciel vind ik en met "Who's The Blame", dat enigszins op "Mercy Mercy" van The Stones lijkt, gaat de band verder de commerciële kant op.
"Talk Too Loud" is weer zo'n schitterende swingende rock & roll song, die in hoog tempo gespeeld wordt en geweldig pianospel bevat (Luister naar deze song via de youtube link onder de recensie) en "No, NO, No" is een mix van een garagerock en een rock & roll song, waarbij het tempo hoog ligt.
Ook in "Hurting Me" houdt de band het tempo vrij snel en met deze rock & roll song zet de band me aan tot dansen.
Dan volgt "Try My Love", een uitstekende garagerock song, die prettig in het gehoor ligt, waarbij het ritme door de drums bepaald wordt.
De laatste song heet "One More Dance", die inderdaad, zoals de titel doet vermoeden, aan zet tot dansen en hierin is de band op zijn best en in deze fantastische garagerock song gaat de band terug naar de roots uit de jaren zestig, compleet met Bo Diddley invloeden.
The Meows hebben met "All You Can Eat" weer een puik stukje muziek afgeleverd, dat voor liefhebbers van jaren zestig muziek het aanschaffen meer dan waard is.
The Meows - Talk Too Loud (All You Can Eat) - YouTube
www.youtube.com/watch?v=xJvn4JC6sYY
Geen opmerkingen:
Een reactie posten