Review: Jack Ellister - Tune Up Your Ministers And Start Transmission From Pool Holes To Class O Hypergiants (Friends Of The Fish/Fruits De Mer Records, 2015) (Psychedelische Rock)

De in Engeland wonende Jack Ellister - sologitaar en zang, die lange tijd in Arnhem woonde, is van Poolse afkomst en heet eigenlijk Jacek Koba.
Samen met Anne Von Freyburg - toetsen, klokkenspel en percussie, was hij, onder de naam Jack Aleister, de oprichter van Yordan Orchestra, een progressieve psychedelische band uit Nederland, wiens concerten een ware happening waren en een sterke overeenkomst vertoonden met die van een vervlogen tijdperk, oftewel de eind jaren 60.
Op het podium werd dit duo bijgestaan door diverse muzikanten zoals: Carl Marcks - basgitaar, Nico Stalaman - drums en zang, Femke Tijenk - trompet, Mareike Voss – trombone  en zang, Ben Tai – dubbele basgitaar en zang, Charlotte Waardenburg - zang, Joel Sezom en Esther Klever - saxofoon, Jan Wuertl - keyboards, Philip Mancarella – keyboards en zang, Michael Krol – buisklokken en keyboards, Marit Berends en Daniel Brandl - cello en Dianne Phoeniks en Lotte van Drunen – zang, terwijl ook Jen Harkness - VJ, Judith Kisner, Julius Van Der Vaart, Kim Lokers en Tijmen Brozius bij het project betrokken waren.
In 2009 verscheen de akoestische EP "Hyacinth Express" op CD en werd gevolgd door de EP "Psych Introduxeon / Bringing Ingredients Together", die in 2010 op CD via het Megatier Production label werd uitgebracht.
Na laatstgenoemde EP ontbond Jack de band en begon aan zijn solo carriere te werken, waarna in 2012 zijn 7" single "The Man With The Biochopper" via het Fruits De Mer Records label op gekleurd vinyl verscheen en deze werd dat zelfde jaar gevolgd door de dubbele 7" EP "The White EP" (Fruits De Mer Records, wit vinyl), waarop ook The Bevis Frond, The Pretty Things, Anton Barbeau en Cranium Pie te horen zijn en ook verscheen de dubbele promo CD "The Crabs Sell Out" via Fruits De Mer.
Vervolgens verschenen "Dawn Dream Club" (2013, 7" single, gekleurd vinyl), "Live In London" (7" split met Sendelica, Stay en Luck Of Eden Hall), plus nummers op de compilatie LP's "A Momentary Lapse Of Vinyl" en "13th Dream Of Dr. Sardonicus", die allemaal op het Fruits De Mer Records label werden uitgebracht.
Ook zijn nieuwe uitgave "Tune Up Your Ministers And Start Transmission From Pool Holes To Class O Hypergiants" zal 20 november in samenwerking met het Fruits De Mer Records label via zijn eigen Friends Of The Fish label op LP verschijnen in een beperkte oplage van 111 stuks op blauw/turquoise 180 gram vinyl, inclusief een poster.
Op de Lp wordt Jack, die sologitaar, keyboards, percussie, viool, mondharp speelt en zingt, bijgestaan door: Mischa Marcks - basgitaar, percussie en zang, Nico Stallman - drums, percussie en zang, Edita Karkoschka - piano en zang, Joel Mozes Van De Pol - tenor saxofoon, Femke Tijenk - trompet, Frans Vermeerssen - bariton saxofoon, Wieke De Keyzer - zang (sopraan) en Mister Y - trombone.

Zijn debuut LP "Tune Up Your Ministers And Start Transmission From Pool Holes To Class O Hypergiants" bevat 9 nummers, waarvan de eerste "The Man With The Biochopper" heet en hierin hoor ik Jack een swingende lekker in het gehoor klinkende psychedelische rock song spelen, die experimentele progressieve rock elementen bevat (luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "The Sun Sends Me Hails, Victory, Power, Peace and Shelter" en daarin zet hij me een heerlijke licht psychedelische pop song voor, waarin naar een climax toegewerkt wordt, door het tempo langzaam op te voeren.
Daarna volgt "Saddle Up The Horse", een uitstekende swingende uptempo pop song, met een aanstekelijk ritme, die experimentele jazz invloeden bevat en dit nummer loopt door in "Calmadapter", waarin Jack me, na een geweldig eentonig hypnotiserend begin, een prachtige rustige song laat horen.
Kant 2 van de LP begint met "Great Esmeralda", een fantastische psychedelische pop song, die me terug doet verlangen naar eind jaren 60 en associaties oproept met de muziek, die in die periode gemaakt werd, waarna ik "Wishmachine" voorgeschoteld krijg en dit is een nog geen anderhalve minuut durende psychedelische pop song.
In "Old South" laat Jack me genieten van een schitterende rustige psychedelische pop song, die gevolgd wordt door "Curator" en daarin zet hij me opnieuw een heerlijke mix van psychedelische pop en experimentele pop voor en ook "A Hunter Needs A Gun" is weer zo'n verrukkelijke psychedelische pop song, waarin ik  mee terug in de tijd genomen wordt.

Jack Ellister heeft met "Tune Up Your Ministers And Start Transmission From Pool Holes To Class O Hypergiants" een geweldige psychedelische LP gemaakt, die iedere liefhebber van dit genre zou moeten hebben.

Review: Ciolkowska - Pistolet Budushchego (RAIG, 2015) (Progressieve Rock)

Ciolkowska werd in 2012 te St.Petersburg, Rusland, opgericht door Yegor Svysokikhgor - sologitaar, Ivan Moiseev - basgitaar en Kirill Tsarkov - drums, die muzikaal op zoek waren naar de juiste combinatie tussen spacerock, krautrock, experimentele rock en jams.
Na diverse leden wisselingen voegde ukelele speler Alesya Izlesa zich aan het eind van het jaar 2013 bij het trio en de huidige bezetting van de band was een feit, waarna hun eerste EP “Na Vysote Dereviev” in eigen beheer via bandcamp verscheen.
De bandnaam refereert aan de ideeën van het Russische Cosmism, een filosofische en culturele beweging, die voort kwam in Rusland aan het begin van de 20ste eeuw en werd vertegenwoordigd door Nikolai Fyodorov (1828-1903), Alexander Sukhovo-Kobylin (1817-1903), Konstantin Tsiolkovsky (1857-1935), Vladimir Vernadsky (1863-1945), Alexander Chizhevsky (1897-1964) en vele andere filosofen en geleerden.  
Het debuut album van de band, "Pistolet Budushchego" (Pistool Van De Toekomst), werd live in de Dobrolet Studio opgenomen en is door het R.A.I.G. label uitgebracht.

Het album, dat 8 nummers bevat, begint met "Aspera/Astra", waarin ik een 11 minuten durend stuk progressieve rock te horen krijg, dat halverwege van ritme en tempo verandert, technisch perfect in elkaar zit en van hoogstaande kwaliteit is.
Daarna volgt "Bang-Utot (Koshmar Pirata)", een lekker in het gehoor klinkend swingend progressief rock nummer, waarna ik "Eject (Jam)" voorgezet krijg en daarin laat de band me genieten van een licht oosters getint stukje progressieve rock, dat swingt als een trein.
Dan hoor ik "Zauryadnaya Radost" zet de band me een schitterend licht hypnotiserend progressief rock song, met Russische tekst, voor, waardoor ik in een lichte trance kom en dit wordt gevolgd door "Nizhe Travy (Jam)" en hierin krijg ik opnieuw zo'n fantastisch swingend progressief nummer te horen, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Belka I Strelka" schotelt de band me een uitstekende rustige song voor, die in het Russisch gezongen wordt en een licht hypnotisch ritme bevat en in "Tuda B (2Dub)" laat de band me opnieuw genieten van een geweldig progressief rock nummer, dat experimenteel en rustig begint, waarna het tempo iets opgevoerd wordt en ik een heerlijk afwisselend stuk muziek te horen krijg, dat dub invloeden bevat.
Het laatste nummer van het album heet "Tao Te Ching" en ook daarin krijg ik een hypnotiserende progressieve rock song te horen, dat enkele prima subtiele tempowisselingen bevat en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en tegen het einde van het nummer van ritme verandert.

Het debuut album "Pistolet Budushchego" van Ciolkowska bevat 8 schitterende nummers, die een lust voor het oor zijn en er om schreeuwen gehoord te worden en ik kan elke liefhebber van progressieve rock dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren, om tot dezelfde conclusie te komen als ik.

Review: Astral Son - Silver Moon (Headspin Records, 2015 / Sulatron Records, 2016) (Psychedelische Rock)

 

Leonardo Soundweaver is een Nederlandse muzikant/producer, die sinds 2003, jaarlijks, hoofdzakelijk digitale albums op de markt brengt en in zijn studio produceerde hij reeds meer dan 25 albums, variërend van elektronische muziek (dance, kosmische muziek, elektro) tot psychedelisch (spacerock, krautrock) en van mantra's tot dichtkunst.
Zijn muzikale invloeden zijn onder andere: Pierre Henry, Kid Baltan, Tangerine Dream, Klaus Schulze, Jean-Michel Jarre, Kitaro, Vangelis, Tomita, Bo Hansson, ELP, Cream, Hendrix, Spirit, Moody Blues, Incredible String Band, Caravan, Camel, Gong, Steve Hillage, Pink Floyd, Ash Ra Tempel, Beatles, Sun Dial, Zappa, Brainticket,  Hawkwind, Classical Indian music, Aphrodite´s Child, Eno, Aes Dana, Crosby, Stills & Nash, Bowie, Kraftwerk, Kula Shaker, Led Zeppelin, Mike   Oldfield, Massive Attack, Witthüser & Westrupp en vele anderen.
Al jong leerde hij elektronisch orgel spelen en toen hij 16 jaar was, kreeg hij zijn eerste synthesizer, waarna hij na zijn twintigste ook eigen composities begon te maken en toen hij 26 was, leerde hij elektrische gitaar spelen.
Daarna begon hij nummers te schrijven en had reeds diverse synthesizers, orgels en effecten apparaten, die hij samen gekoppeld had in een kleine huis studio.
De komst van de computer opende nieuwe deuren voor Leonardo en van 1999 tot 2003 werkte hij erg gedreven en maakte veel nummers, waarbij hij het gevoel kreeg, dat het mogelijk was kwalitatief hoogstaande muziek te maken.
Tot 2003 bracht hij "All that is Energy" (EP), "Window" (EP), "Spiritworld 1,2 & 3" (elektronische muziek/dance) uit en in 2003 verscheen zijn eerste officiële album, getiteld "Origine" (eletronische muziek), gevolgd in dat zelfde jaar door de EP "Sadja".
Daarna volgden: "Soundweaver" (psychedelische elektronische muziek, 2003, 2004, 2005), "Dharma" (elektronische muziek, 2004), "Singing Electronic Devices" (elektronische muziek, EP, 2005), "Turn on, Tune in, Drop out" (spacerock, psychedelische muziek, 2005, remix 2007, unreleased) "Samsara" (2005), "Electronic Reality" (elektronische muziek, 2005), "Collective Memory Generator" (synthesizer, 2006), "Temple" (krautrock, 2007), "Open" (psychedelische elektronische muziek, 2007), "The Turning Point" (psychedelische elektronische muziek, 2007), "Sabda" (elektronische muziek, 2008), "Elements" (elektronische muziek, 2008), "The Fascinating Vibes of Electronic Waves" (elektronische muziek, 2009), "Voor Een Dag Van Morgen" (2009) (geproduceerd voor H.C. Feiler, 2005-2009), "Quantum Generation" (elektronische muziek, 2010), "Imagine" (ambient en dance, 2010), "Magical Extension" (psychedelische muziek, 2011, niet uitgebracht), "Inner Space Dimension" (psychedelische elektronische muziek, 2011), "Músarrindill" (2011, CD met Egbert Hovenkamp II), "InSpiratie" (2011, met Egbert Hovenkamp II, onuitgebracht), "Waar Het Stroomt" (2011 met zang, Nederlandse gedichten door Leoweyn, onuitgebracht), "Drones" (ambient, krautrock, 2012), "Chants According To..." (vedische mantra's, 2012, met G.N. Rao, niet uitgebracht), "AARDE" (2012, CD met Egbert Hovenkamp II), "Mantra Electronique" (elektronische muziek, 2013), "A Drop In The Ocean" (Boedhistische mantra's, 2013, CD met Lhamo Dukpa van Bhutan), "Gurumaya" (onder de naam Astral Son) (psychedelische muziek/krautrock, 2014, Vinyl/download) en "Silver Moon", eveneens als Astral Son (2015, Vinyl/download).

Het album "Silver Moon", dat door het Headspin Records label is uitgebracht en 18 maart 2016 via het Sulatron label opnieuw verschijnt, bevat 9 nummers, waarvan "Waking Dream" de eerste is en hierin hoor ik Astral Son een schitterende psychedelische rock song ten gehore brengen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een licht hypnotisch effect op me heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en door gaat in het volgende nummer, dat "In" heet en bestaat uit een heerlijk stuk hypnotiserende synthesizer muziek, dat vergezeld gaat van een mantra.
Daarna krijg ik "Slight Return" te horen en ook dit is een voortzetting van het vorige nummer en in dit deel schotelt Astral Son me een fantastische hypnotiserende psychedelische song voor, waardoor ik verder in de ban van zijn muziek raak.
Dan volgt "Birds", een kort vrij experimenteel elektronisch nummer, dat over gaat in "Garden" en daarin hoor ik een lekker in het gehoor klinkende psychedelische song, die een vervolg krijgt in "Keep The Vibration" en hierin krijg ik opnieuw een uitstekende licht hypnotiserende psychedelische song te horen.
In "Magic Buzz" laat Astral Son me genieten van een geweldige psychedelische song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en invloeden van spacerock en progressieve rock bevat, terwijl de hypnotiserende werking niet ontbreekt en in "Haven" hoor ik hem een verrukkelijk oosters getint psychedelisch nummer spelen.
Het laatste nummer is de titel song "Silver Moon", waarin hij een dansbare mix van spacerock en psychedelische rock maakt, dat ook nu weer een heerlijk hypnotiserend ritme bevat.

Astral Son heeft met "Silver Moon" een fantastische LP gemaakt, waarmee hij me van begin tot einde in de ban van zijn schitterende muziek heeft weten te houden en ik kan dit album dan ook voor de volle 100% aanraden aan een ieder, die van hypnotiserende psychedelische muziek houdt.

Review: Amos Osterhaus - Ornamenti (Gottmann & Fainsilber Katz, 2015) (Piano Pop)

Pianist/componist Amos Osterhaus werd in 1996 geboren, is autodidact, woont in Haarlem en is huiscomponist/pianist voor radio Bloemendaal.
In 2009 won hij een prijs bij de Prinses Christina Concours Compositie, waarna hij in 2010 zijn debuut album "In Cascale M" uit bracht, waarop hij medewerking kreeg van de Italiaanse musicus en muziekproducent Francesco Landucci.
Door deze muziek werd hij in verband gebracht met de muziek van o.a. Dustin O'Halloran, Yann Tiersen, Aphex Twins en Michael Nyman.
Op zijn nieuwe album, "Ornamenti", wordt Amos bijgestaan door diverse grootheden, zoals celliste Eilidh Martin, die in het Concertgebouworkest speelt en op de soundtrack van de film "Slumdog Millionaire" te horen is, jazz percussionist Matteo Scarpettini (One Beat en Mauro Perigozzo) en jazz drummer Mario Manetti (Paolo Conte en Macadam), terwijl de afwerking gedaan is door Peter Doell van Universal Mastering Studios te Los Angeles, Californië, Amerika, die onder meer werkte met Miles Davis, Randy Newman, REM en Wynton Marsalis.
Verder werken Francesco Landucci - Etruskische harp en lier, Abigael Van Tijn - cello, Tobias Osterhaus - basgitaar en René Bosch - sologitaar en mandoline op het album mee.
"Ornamenti" bevat 12 eigen geschreven nummers en verschijnt 9 november 2015 via het Gottmann & Fainsilber Katz label.

Het album begint met "Lyra", waarin ik een prachtig nummer te horen krijg, dat hoofdzakelijk op piano gespeeld wordt en naar de new age muziek neigt, waardoor er een serene rust over me heen komt.
Daarna schotelt Amos me "Wiles Of Spring" voor en daarin speelt hij een vrolijke dansbare mix van pop, jazz en disco, waarbij stil zitten geen optie is en deze wordt gevolgd door "Bioluminescence", een schitterend stukje solo pianospel.
Dan hoor ik "Westerpark Centraal" en in dit nummer, waarin piano en de drums de muziek maken, hoor ik een afwisselend stuk muziek, dat diverse tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "De Haan", een erg mooi rustig nummer, waarin, door het gebruik van de cello, een enigszins triest klinkende ondertoon zit.
In "Luglio" speelt Amos opnieuw een piano solo en krijg ik een uitstekend rustig stuk muziek voorgezet en in "Royal Bouquet" maakt hij een lekker in het gehoor klinkende mix van klassieke muziek en pop, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.
Vervolgens hoor ik weer een geweldig stukje solo werk, getiteld "Partial Recall", waarna ik "Ed's Super Constellation" voorgeschoteld krijg en in dit nummer laat hij me een schitterend swingend nummer horen, waarin ook deze keer een belangrijke rol voor de cello is weggelegd, die samen met de piano en de mondharmonica het nummer maken, terwijl de percussie een begeleidende rol heeft. (luister naar een live uitvoering van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Velluto", een schitterend nummer, dat rustig en zo nu en dan dreigend klinkt en gevolgd wordt door "het titelnummer "Ornamenti", dat rustig begint, waarna het tempo langzaam iets opgevoerd wordt en er jazz invloeden in te horen zijn.
Het laatste en tevens langste nummer van het album heet "Operatie Seneca" en hierin laat Amos me genieten van een fantastisch afwisselend nummer, dat swingt en lichte Zuid-Amerikaanse invloeden bevat.

Amos Osterhaus heeft me met "Ornamenti" een schitterend stuk muziek laten horen, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan dit album dan ook ten sterkste aanraden, aan een ieder, die van prachtige piano muziek houdt.

Review: Sex Psych Love - The Ocean (Record Runner, 2015) (Rock)

In 2010 werd de band Sex Psych Love te Curitiba, Brazilië opgericht door Leonardo "Mano" Seixasrock - zang, James Douglas - sologitaar, Gustavo Vazquez Ramos - basgitaar en Léo "Bolor" Neto - drums.
na creatieve meningsverschillen verliet Léo in 2011 de band en als vervanging gebruikte de band een drummachine en nam in dat jaar de EP "Black Rose" op, die via het Ettorerock label werd uitgebracht.
Kort daarna kwam Rafael Chueire als drummer bij de band en in 2013 werd de band aangevuld met keyboards speler Alber "Mandhy" Vanasco, die uit de Argentijnse cult band Sandhy & Mandhy kwam.
In deze formatie nam Sex Psych Love hun debuut album "The Ocean" in 2014 op in de Douglas Estudios te Curitiba.
Het album, dat 9 nummers bevat, is door het Blue Sonic label in Brazilië uitgebracht, terwijl de wereldwijde distributie door Record Runner gedaan wordt.

De CD start met "Country Boy" en hierin krijg ik een stevige, lekker in het gehoor klinkende, rock song te horen, waarin progressieve rock en blues invloeden en diverse tempowisselingen in zitten.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna schotelt de band me "The I-Pod Age" voor en daarin krijg ik een aanstekelijke dansbare uptempo rock song te horen, die gevolgd wordt door "Sliding", een heerlijke swingende pop rock song, die lichte reggae invloeden bevat en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan hoor ik "Down Your Hole" en in dit nummer zet de band me een uitstekende rock song voor, die enkele prima tempowisselingen en progressieve rock invloeden bevat, waarna ik "Phone Rings" te horen krijg en hierin speelt de band een swingende rock song en ook deze song heeft progressieve rock invloeden.
In "Like A New Dystopia" laat de band me een swingende rock song horen, die vrij commercieel klinkt en me aan het dansen wil zetten en in "Slow Me Down" krijg ik een schitterende progressieve rock song voorgeschoteld, waar een heerlijk eentonig drumritme in zit, dat voor een lichte trance zorgt.
Vervolgens laat de band me genieten van de titel song "The Ocean" en krijg ik een fantastische progressieve rock song met symfonische invloeden te en in het laatste nummer van de CD, getiteld "Night Train" hoor ik de band een snelle swingende rock song spelen.

De debuut CD "The Ocean" van Sex Psych Love is een lekker in het gehoor klinkende schijf, die vol staat met heerlijke rock songs, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan deze dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van rock muziek houdt.

Review: Tom Dyer's New Pagan Gods - History Of Northwest Rock Vol.1 1959-1968 (Green Monkey Records, 2015) (Rock)

Tom Dyer uit Seattle, Washington, Amerika, liep al geruime tijd met de gedachte een album op te nemen met nummers van bands uit het Noordwesten.
Zijn inspiratie voor dit project haalde hij uit het album "History Of Northwest Rock Vol.1", dat in 1976 via het Great West Music Company label verscheen en één van de  vele labels, die van de impresario Jerry Dennon van Jerden Records was.
Hij vroeg zijn vrienden van The Green Pajamas hem hierbij te helpen en het resultaat is een album, dat 15 covers bevat.
De band, die de nummers speelt, bestaat uit: Tom Dyer - zang en sologitaar, Scott Sutherland - sologitaar en zang, Joe Ross - basgitaar en mondharmonica, Jeff Kelly - orgel en piano, en Scott Vanderpool - drums en zang.

De CD begint met een cover van een nummer van The Sonics, getiteld "The Witch" en hierin zet de band me een schitterende garagerock song voor, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna ik "Walk Don't Run" te horen krijg en ook deze Ventures cover wordt uitstekend door de band vertolkt.
Daarna laat de band me genieten van een cover van Tiny Tony And The Statics, getiteld "I Want To Hold Your Hand" en dit is een geweldige swingende rock song, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en deze wordt gevolgd door "You Got Your Head On Backwards", dat weer een cover van een nummer van The Sonics is en in deze song, die blues invloeden bevat, zitten enkele prima tempowisselingen en heerlijk mondharmonica spel.
Het volgende nummer heet "Hungry", een Paul Revere & The Raiders cover en daarin krijg ik een lekker in het gehoor klinkende rock song te horen en ook dit nummer bevat enkele prima tempowisselingen, waarna ik "Angel Of The Morning" (Merrilee Rush & The Turnabouts) voorgeschoteld krijg en dit is een uitstekende versie van deze rustige pop song, al mis ik de vrouwen zang toch wel.
Dan hoor ik een swingende eigentijdse uitvoering van het nummer "Louie, Louie", dat oorspronkelijk een hit was van The Portlanders en The Kingsmen, gevolgd door "Dirty Robber" (The Wailers), een schitterende rock & roll song.
In "Come Softly To Me" (The Fleetwoods) laat de band me een vrij rustig stukje pop muziek horen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Just Like Me" (Paul Revere & The Raiders) krijg ik een lekkere rock song in een niet al te hoog tempo voorgezet.
Vervolgens speelt de band "Out Of Our Tree" (The Wailers), een geweldige swingende rock song, waarbij stil zitten geen optie is en deze wordt gevolgd door "Little Sally Tease" (Don & The Goodtimes), een fantastische rock song en ook dit nummer brengt me in beweging.
"Werewolf" (The Frantics) is een verrukkelijk instrumentaal progressief rock nummer, dat een licht hypnotiserende werking op me heeft en "Busybody" (The Dynamics With Jimmy Hanna) is een lekkere dansbare rock song met rhythm & blues invloeden, terwijl het laatste nummer van de CD "She's Boss" (The Dimensions) weer zo'n heerlijke swingende rock song is.

Tom Dyer's New Pagan Gods heeft me met "History Of Northwest Rock Vol.1" getrakteerd op 15 heerlijke songs uit de periode 1959-1968 en ik kan iedere liefhebber van 60er jaren muziek deze schijf dan ook voor 100% aanraden.

Review: Fur For Fairies - Fur For Fairies (Green Monkey Records, 2015) (Pop)

Fur For Fairies is het project van Susanne Kelly uit Seattle, Washington, Amerika en is, net als het in 2014 uitgebrachte album "By Reckless Moonlight", in samenwerking met haar man Jeff gemaakt, die tevens in de bands The Green Pajamas en The Goblin Market speelt.
Onder de naam Fur For Fairies maakt Susanne, die tevens schildert en houtsnijwerk maakt, met de gelijknamige CD, die in augustus 2015 via het Green Monkey Records label verscheen, haar officiële debuut.

De CD bevat 11 nummers en begint met "My Stolen Kiss", waarin ik een redelijk duister klinkende pop song te horen krijg en de stem van Susanne vrij sensueel klinkt, waarna "Like The End Of The World" volgt en hierin laat ze me opnieuw een heerlijke rustige licht progressieve pop song horen, die voorzien is van een duistere tekst.
Daarna hoor ik "If I Kissed An Angel" en in dit nummer krijg ik een uitstekende dansbare pop song te horen, die gevolgd wordt door "Gone With The Summer", een lekker in het gehoor klinkende rustige pop song, waarin Susanne me opnieuw trakteert op een zwoele zang.
Dan volgt "Toward The Dawn" en daarin laat ze me genieten van een swingende dansbare pop song, die lichte funk invloeden bevat, waarna ik "Sea Of Cortez (A Bourbon Lament)" voorgezet krijg en in dit nummer hoor ik een prima elektro pop song, gevolgd door "Things I Never Did", waarin ik een zwoel gezongen pop song te horen krijg, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
In "She Says No" schotelt Susanne me een zeer rustige donkere pop song voor, waarin de zang enigszins op die van Crystal Jacqueline lijkt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Long Way Down" hoor ik haar een heerlijke licht hypnotiserende pop song ten gehore brengen, die me in beweging zet.
Vervolgens krijg ik "The Singer Of Another Song", een schitterende pop song, waarin een geweldig stukje Hammond orgelspel zit en een heerlijk aanstekelijk dansbaar ritme bevat, maar een duistere tekst bevat en in het laatste nummer, getiteld "The Lost weekend (Autumn 1992)" hoor ik ook nu weer een rustige pop song, die een droevige ondertoon bevat en daardoor vrij duister klinkt.

Fur For Fairies staat vol mooie rustige, soms duister klinkende, pop songs, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan deze CD dan ook aanbevelen aan hen, die van de betere pop muziek houden.

Review: Hawklords - R:Evolution (Eigen Beheer, 2015) (Spacerock)

In 1978 kwam de eerste LP van Hawklords uit, als project van Hawkwind leden onder leiding van Dave Brock en in die formatie was ook synthesizer speler Harvey Bainbridge actief.
De band stopte na dat ene project, maar inmiddels is Hawklords al weer enkele jaren actief, waarin allemaal ex-leden van Hawkwind zich verzameld hebben en ook Harvey Bainbridge behoort daar toe.
Verder bestaat deze Londense band uit: Adrian Shaw - basgitaar, synthesizer en zang, Ron Tree - zang, Jerry Richards - sologitaar en zang en Dave Pearce - drums.
Na in de afgelopen jaren verscheidene live albums en een DVD uitgebracht te hebben, verscheen in 2012 de eerste studio CD van de band sinds 34 jaar, getiteld "We Are One".
Deze werd in eigen beheer buitgebracht, net als hun volgende CD's "Dream" uit 2013 en "Censored" uit 2014.
Adrian Shaw verliet na het maken van "Censored" de band, waarna Ron Tree basgitaar ging spelen en op hun nieuwe CD "R:Evolution", die 9 oktober 2015 is uitgebracht, speelt Tom Ashurst als gast muzikant op 1 nummer basgitaar, terwijl ook deze keer John Constable mede verantwoordelijk is voor enkele teksten.
De CD, die 9 nummers bevat en in de  Earth Lab, Blue Cat Studio's en in The Music Complex Studio's te Londen werd opgenomen, is bij de band zelf verkrijgbaar via www.hawklords@hotmail.co.uk, terwijl de distributie wordt gedaan via Shellshock, maar ook via de geweldige live optredens is de CD verkrijgbaar, evenals een hoop andere merchandising.

De CD "R:Evolution" begint met "Re-Animator", waarin ik een vrij stevige swingende spacerock song te horen krijg, waarbij stil blijven zitten geen optie is en deze wordt gevolgd door "Blink Of An Eye", eveneens een swingende rock song, die me in beweging zet en lichte symfonische invloeden bevat. (luister naar dit nummer via de facebook link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Evolver" en daarin laat de band me genieten van een schitterende mix van spacerock en symfonische rock, die een aanstekelijk ritme bevat.
Dan schotelt de band me "The Last Change" voor, waarin ik een geweldig psychedelisch experimenteel stukje instrumentale spacerock te horen krijg, met Harvey Bainbridge in de hoofdrol, waarna "Space Monkey" volgt en hierin speelt de band opnieuw zo'n heerlijke swingende spacerock song met een maatschappij kritische tekst.
In "One Day" zet de band me een lekker in het gehoor klinkende swingende spacerock song voor, waarin en zeer aanstekelijk dansbaar ritme zit en in "The Dreaming" krijg ik een fantastisch symfonisch nummer te horen, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Vervolgens krijg ik "The Joker" voorgeschoteld en ook in dit nummer laat Hawklords me genieten van een verrukkelijk stukje spacerock, dat teksten bevat, die me aan het denken zetten en in "Shadow Of The Machines", het laatste nummer van het album, dat bijna 10 minuten duurt, speelt de band, naar mijn mening, het beste nummer van de CD en hoor ik een geweldige mix van progressieve rock, spacerock en symfonische rock, waarin een licht hypnotiserend ritme zit, waarbij het onmogelijk voor me is, om stil te blijven zitten.

Hawklords heeft met "R:Evolution" ook deze keer weer een fantastisch spacerock album gemaakt, dat vol schitterende songs, met teksten om over na te denken, staat, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan iedere liefhebber van dit genre, deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

Blink of an Eye 

Here you go you lucky people... a complete track off the new album due out on the 9th of October.Posted by Hawklords on zaterdag 26 september 2015

Review: Adrian Shaw - Colours (Preamp Records, 2015) (Pop Rock)

Adrian "Ade" Shaw werd op 2 januari 1947 te Hampstead, Londen, geboren en leerde zichzelf gitaar spelen aan de hand van het boek "Play In A Day".
In het begin van de jaren 70 verhuisde hij naar Puddleton, waar hij voor The Crazy World Of Arthur Brown als belichtingstechnicus werkte, maar nadat de band zonder bassist kwam te zitten, stapte Ade over van de belichting naar de muziek.
Daarna richtte hij zijn eigen band Rustiv Hinge And The Provincial Swimmers op en vervolgens kwam hij in de band Magic Muscle uit Bristol terecht, waar hij leden van Hawkwind en High Tide ontmoette en werd een vaste invaller voor Lemmy in Hawkwind.
Na de Space Ritual tour keerde hij terug naar Arthur Brown, maar eind 1976 werd hij de vaste basgitarist van Hawkwind, waar hij 5 albums mee maakte.
Verder speelde hij met bands als Atomic Rooster, Keith Christmas, Country Joe McDonald en The Deviants voordat hij in 1991 bij The Bevis Frond ging spelen en daar sindsdien een vaste plaats in heeft.
Nadat er in 2009 een reünie van The Hawklords was, speelde hij van 2011 tot 2014 ook in die band live mee en maakte samen met Ron Tree, Jerry Richards, Harvey Bainbridge en Dave Pearce 2 albums, voor hij de band door muzikale meningsverschillen verliet.
Adrian maakte tot nu toe 5 solo albums plus een cassette, getiteld "Aerial Dance", die in 1991 werd uitgebracht, maar ook maakte hij in 1996 samen met Nick Saloman de cassette "Acoustic Action", dat live opgenomen werd en het album "Oxygen Thieves" met Rod Goodway, dat in 2009 via Septembergurls verscheen.
De eerste van zijn solo albums, die op CD verscheen was "Tea for the Hydra", die in 1996 via het Woronzow label werd uitgebracht.
Daarna volgden: "Displaced Person" (1997), "Head Cleaner" ( 1999), "Look Out" (2002) en "String Theory" (2004), die allemaal via het Woronzow label verschenen.
Zijn nieuwe CD "Colours", uit 2015, waarop de gastmuzikanten Dave Pearce - drums, Aaron Shaw - sologitaar, Bari Watts - sologitaar, Nick Saloman - sologitaar en Pete Pavli - viool in enkele nummers mee spelen, is deze keer niet via Woronzow verschenen, maar is door het Preamp Records uitgebracht.

De CD, die 10 nummers bevat, begint met het titelnummer "Colours", waarin ik een fantastische pop rock song te horen krijg, die jaren 70 invloeden bevat en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, terwijl bij het laatste stukje van de song een koortje te horen is, waarna Ade me "A Clean State" voorschotelt en hierin hoor ik hem een prima rustige song spelen, die licht psychedelische invloeden bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "When I'm Gone" en daarin zet hij me een heerlijke swingende rock song voor, die gevolgd wordt door "At Last", een lekker in het gehoor klinkende rustige rock song.
Dan krijg ik "The Divine" te horen en ook in dit uitstekende dansbare nummer zitten invloeden van de jaren 60 en 70, waarna "Going Home" volgt en hierin krijg ik opnieuw een heerlijke rustige pop song te horen.
In "The Dream" schotelt Ade me een geweldige eentonige licht hypnotiserende rustige pop song voor, die een enigszins trieste ondertoon bevat en in "Be Not Weak" laat hij me genieten van een schitterende psychedelische jaren 60 gerelateerde pop song, waarin invloeden van The Beatles sterk hoorbaar zijn.
Vervolgens hoor ik "So It Goes" en daarin speelt hij weer een lekkere rustige licht psychedelische pop song en in het laatste nummer, dat "The Question Of Life" heet, laat Ade me opnieuw genieten van een fantastische rustige melodische pop song, die jaren 80 invloeden bevat, waarbij een stem omvormer gebruikt wordt.  

De CD "Colours" van Adrian Shaw staat vol schitterende pop rock songs, die een genot voor het oor zijn en ik kan deze heerlijke CD dan ook aan iedere liefhebber van de betere pop aanraden.

Review: Rolando Bruno - Bailazo (Voodoo Rhythm Records, 2015) (Cumbia)

In 2005 startte Rolando Bruno uit Buenos Aires, Argentinië, met het opnemen van zijn muziek als one man band onder de naam Rolando Bruno y su Orquesta MIDI, als extra project naast zijn muziek met de garagerock punk band Los Peyotes, die diverse keren door Europa toerde.
Thuis creëerde hij zijn one man band en smeedde hij oude cumbia nummers samen op zijn computer en transformeerde ze in psychedelische garagerock nummers, die hij live begon te spelen, waarbij hij gitaar speelde en zijn IPod voor de rest van de muziek zorgde.
Op die manier trad hij gedurende een tijd op, maar begon ook eigen nummers te schrijven en deze in de studio ESTUDIO7 te Buenos Aires onder leiding van Miguel Mactas op te nemen, terwijl hij ook enkele gastmuzikanten inhuurde om hem bij te staan voor zijn muziek.
Hij trad met zijn muziek onder andere op festivals op in: Frankrijk, Spanje (Funtastic Dracula Carnival en Guacamayo Fest with Chicha Libre), Zwitserland, Duitsland (Cine Lation Festival Tübingen) en andere Europese landen en natuurlijk in zijn thuisland Argentinië (Tri Marchi).
Zijn CD/LP "Bailazo" is een logische stap om de muziekwereld kennis te laten maken met zijn muziek, die door het Zwitserse Voodoo Rhythm Records op de markt wordt gebracht.

Het album bevat 11 nummers en start met "El Brujito Ramon", waarin ik een heerlijke aanstekelijke dansbare mix van Latijnse cumbia en psychedelische rock te horen krijg (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Eclipse Boliviano" volgt en hierin speelt Rolando een lekker in het gehoor klinkende instrumentale dansbare mix van cumbia en rock.
Daarna hoor ik "Fiesta Trashera" en ook dit cumbia nummer, dat licht psychedelische invloeden bevat, swingt als een trein en wordt gevolgd door "Thai Cumbia"en in dit nummer laat hij me genieten van een Thaise cumbia, die progressieve rock invloeden heeft en doet denken aan de jaren 60 muziek uit Thailand.
Dan hoor ik "Supermercado Chino", een uitstekende dansbaar instrumentaal nummer, gevolgd door "Deportacion" en ook in dit nummer speelt hij uitstekende dansbare cumbia met westerse invloeden, waarna "Mi Cholita"volgt en hierin krijg ik opnieuw een heerlijk dansbare mix van rock en Latijnse muziek te horen.
In Tortuguita Marina" speelt Rolando ook nu weer een swingend dansbare cumbia rock mix en in "Falafel King" laat hij me een Turks gerelateerde song horen, die ook nu weer erg dansbaar is.
Met "Viento" gaat hij verder met het maken van dansbare cumbia en in ook "Soy De Sagitario" krijg ik een uitstekende dansbare cumbia song te horen, waarin westerse invloeden zitten.

De CD/LP "Bailazo" van Rolando Bruno bevat 11 swingende dansbare cumbia nummers, die ik iedere liefhebber van dit genre kan aanraden.

Review: The Bevis Frond - Example 22 (Woronzow, 2015) (Rock)

Nick Saloman richtte in 1986 de band The Bevis Frond te Londen, Engeland, op, nadat hij eerder in bands als The Bevis Frond Museum, Oddsocks, The Von Trap Family en Room 13 had gespeeld.
Sinds 1987 brengt The Bevis Frond hun muziek op de markt via het eigen Woronzow label en sinds 1991 is basgitarist Adrian Shaw hierbij betrokken.
De samenstelling van de band veranderde regelmatig en muzikanten als Bari Watts - sologitaar, Rod Goodway - sologitaar en zang, Ric Gunther - drums, Andy Ward - drums, Jules Fenton  - drums en Martin Crowley - drums, maakten deel van de band uit.
De band, die tegenwoordig bestaat uit: Nick Saloman - zang en sologitaar, Paul Simmons - sologitaar, Adrian Shaw - basgitaar en Dave Pearce - drums, heeft in 2015 weer een nieuwe 2LP uitgebracht, die overigens ook als CD is verschenen, getiteld "Example 22" als de opvolger van hun in 2013 verschenen 2LP "Live From The Psychedelic Network Festival 2011" en dit is hun 22ste al, als je de CD, die de band samen met Country Joe maakte niet mee rekent tenminste.
Het leek er trouwens lange tijd op, dat The Bevis Frond had opgehouden te bestaan, nadat Nick Saloman (sologitaar, keyboards en zang) zijn huis in Londen had verruild voor een landelijker gelegen plek in de buurt van de kustplaats Hastings en Adrian Shaw - basgitaar, ging toeren met ex Hawkwind leden in de band The Hawklords.
Maar nadat de band in 2011 hun CD "The Leaving Of London" uitbracht, na een stilte van 7 jaar, lijkt het er op, dat de leden de smaak van het toeren weer te
pakken hebben en is de band regelmatig op podia in de hele wereld te vinden.

De CD/2LP "Example 22", die ook nu weer op het eigen Woronzow label is verschenen, bevat 16 nummers, waarvan "Are We Nearly There Yet?" de eerste is en hierin hoor ik de band, in een gemiddeld tempo, een heerlijke rock song spelen, waarin diverse prima tempowisselingen zitten en deze wordt gevolgd door "Waiting For Sinatra" en daarin speelt de band een geweldige vrij snelle rock song, die swingt als een trein. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "Longships", waarin de band me een uitstekende rustige pop song laat horen, waarin het onmiskenbare stemgeluid van Nick weer fantastisch klinkt, waarna ik "I Blame The Rain" voorgeschoteld krijg en ook in dit nummer laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkende rock song, die diverse tempowisselingen en uitstekend gitaarspel bevat.
Dan hoor ik "Hot Sauce Or Nothing", een swingende rock song, waarbij stil zitten geen optie is, gevolgd door "Where Is Egon Schiele?", waar ik de band een schitterende ballad hoor spelen.
In "Winter Breaks" versneld de band het tempo weer en laat me genieten van een verrukkelijke uptempo rock song, die ik in de loop der jaren van de band gewend ben te horen en in "Pale Blue Blood" speelt The Bevis Frond een fantastische licht psychedelische rock song, waarbij beide gitaristen me een geweldig stukje muziek voor zetten, dat door basgitaar en drums op dito wijze ondersteund wordt.
Vervolgens hoor ik "Backanile", waarin de band me weer een  schitterend swingend uptempo nummer voor zet, dat door "Come With Us" gevolgd wordt en ik opnieuw mag genieten van een verrukkelijke melodische rustige rock song.
Met "Stand Back From The Handle", dat vrij heftig start, laat de band me stevige rock song horen en "Second Son" is een heerlijke swingende rock song met enige tempowisselingen en uitstekend gitaarspel.
Dan volgt "Vital Signs" en ook in dit nummer laat de band me weer horen, hoe een rustige rock song hoort te klinken en in "Manuel Labour" krijg ik opnieuw een fantastische swingende rock song voorgezet en laten beide gitaristen nogmaals horen, hoe samenspel moet klinken.
Daarna volgen nog "Down Here", een schitterende rustige rock song en "Well?", een geweldige afwisselende rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en erg melodisch klinkt.

The Bevis Frond heeft met "Example 22" volkomen aan mijn verwachtingen voldaan, door weer een fantastisch album uit te brengen, dat vol heerlijke rock nummers staat, die ik elke liefhebber van rock muziek kan aanraden.

Review: Dead Ghosts - Love And Death And All The Rest (Burger Records, 2015) (Garagerock)

Dead Ghosts werd in 2008 te Vancouver, Canada, opgericht en bestaat uit: Bryan Nicol - zang, Andrew Wilkinson - sologitaar, Maurizio Chiumento - basgitaar en Michael Wilkinson -drums.
In 2010 verscheen hun debuut album "Dead Ghosts" via digitale download in eigen beheer en werd in 2012 door Burger Records opnieuw uitgebracht op vinyl en werd in 2013 gevolgd door het digitale download album "Can't Get No", dat eveneens heruitgebracht werd door Burger Records en op groen vinyl werd geperst.
In dat zelfde jaar kwam ook het album "DG Rarities" als digitale download uit en in 2014 werd de Dead Ghosts / Skeptics split 7" single in een beperkte oplage van 300 stuks op blauw vinyl door het Frantic label uitgebracht, plus de single "1000 Joints", die in een gelimiteerde hand genummerde oplage van 250 stuks 7" vinyl single verscheen.
Hun nieuwe album "Love And Death And All The Rest" is zowel als CD, als op LP (zwart vinyl en gelimiteerd gekleurd vinyl) uitgebracht door het Burger Records label.

Het album bevat 12 nummers, waarvan het eerste "Another Love" heet en hierin hoor ik de band een heerlijke rustige mix van garagerock, beat en surf in een slepend ritme spelen, die gevolgd wordt door "Rat Race", waarin ik een dansbare mix van country en beat te horen krijg, die vrij commercieel klinkt en een  aangenaam ritme bevat.
Daarna schotelt de band me "Upside Down" voor en in dit nummer laat de band me een schitterende aanstekelijke pop song horen, waarin de zang me lichtelijk aan die van Mick Jagger doet denken en deze wordt gevolgd door "Drink It Dry", dat op single verschenen is en ook hierin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende mix van garagerock en pop, in een niet al te hoog tempo, spelen. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan hoor ik "It's Up To You" en daarin speelt de band een fantastische swingende garagerock song, waarbij het voor mij onmogelijk is stil te blijven zitten, waarna "Livin' In My Mind" volgt, een geweldige rustige licht psychedelische garagerock song met surf invloeden.
In "Good Love (Is Not Free)" begint de muziek iets chaotisch, maar al snel verandert dat en krijg ik een lekkere garagerock song voorgezet, waarin het tempo niet al te hoog is en in "Waste My Time" laat de band me genieten van een verrukkelijke swingende uptempo garagerock song, waar enkele prima tempowisselingen in zitten.
Vervolgens krijg ik "Anything For You" te horen en in dit nummer speelt de band een aanstekelijke poprock song, die me lichtelijk aan de muziek van The Rolling Stones doet denken, waarna "All In Row" volgt, een heerlijke swingende rock song.
Daarna hoor ik "Around And Through", waarin de band een fantastische rock speelt, dat een enigszins hypnotiserend eentonig ritme bevat en in "I Will Be Gone" verrast de band me door een soort ballad te spelen, die lichte soul en rhythm & blues invloeden heeft.

Het album "Love And Death And All The Rest" van Dead Ghosts bevat 12 lekker in het gehoor klinkende nummers, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan iedere liefhebber van garagerock en pop muziek.

Review: The Noise Figures - Aphelion (Inner Ear, 2015) (Pop Rock)

The Noise Figures is een band uit Athene, Griekenland, die bestaat uit: George Nikas - zang en drums en Stamos Bamparis - sologitaar en zang.
In januari 2012 bracht de band hun eerste single "Bitter Taste" uit en begon te werken aan hun debuut album, onder leiding van producer Sillboy, die eind 2012 vooraf gegaan werd door "The Noise Figures E.P.", met daarop 4  songs, die alleen digitaal verscheen.
Hun debuut album "The Noise Figures", dat merendeels analoog werd opgenomen, is in 2013 via het Inner Ear label verschenen op zowel CD, vinyl als digitale download en bevat 10 nummers, waarbij opgemerkt kan worden, dat de band zich heeft laten inspireren door de muziek uit San Francisco van de jaren 60.
Ook hun nieuwe album, "Aphelion", is zowel op CD, vinyl en als digitale download door het Inner Ear label uitgebracht en bevat, net als het debuut album, 10 nummers.

Het album begint met "Shoot The Moon" en daarin krijg ik een schitterende pop rock song te horen, waarvan het tempo niet al te hoog ligt en gevolgd wordt door "In The Boneyard", waarin de band me een licht psychedelische pop rock song met een gemiddeld tempo voor zet.
Daarna hoor ik "Run" en hierin schotelt de band me een lekker in het gehoor klinkende pop rock song voor, die me, qua zang, lichtelijk aan de muziek van bands als Magazine en The Only Ones doet denken.
Dan volgt "Don't Throw Your Hand", een heerlijke swingende rock song, die enkele subtiele tempowisselingen bevat, waarna ik het fantastische titel nummer "Aphelion" te horen krijg, dat een licht hypnotiserend ritme bevat, in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en invloeden uit de progressieve rock heeft. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Holy One" laat de band me genieten van een uptempo powerrock song, die een aanstekelijk swingende ritme heeft, waarbij stil zitten geen optie is en in "Feathers" speelt de band een geweldige progressieve rock song, die wisselende ritmes bevat en gevolgd wordt door "Blood", die in een vrij hoog swingend tempo begint, maar na enkele minuten over gaat in een stevige vrij zware rock song, waarin het tempo niet al te hoog ligt, om tegen einde terug te keren naar het swingende tempo van het begin.
Vervolgens hoor ik "No Use" en daarin laat de band me een schitterende vrij eentonige rock song horen, die een licht hypnotisch effect op me heeft en in een rustig tempo gespeeld wordt, waarna het laatste nummer volgt, getiteld "Celebration Time" en hierin laat de band me een uitstekende pop rock song horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en me enigszins aan de muziek van The Doors doet denken.

Net als hun debuut album, is "Aphelion" een geweldige plaat geworden, die vol fantastische songs staat, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan de muziek van The Noise Figures dan ook aanbevelen aan iedere liefhebber van 60er jaren pop rock.