Eerder verschenen "Metaustrat" (2003) en "Meat Fairies"(2005) via dit label.
De band bestaat uit: Tim Höfer - drums, Christian Sonnberger - basgitaar en zang en Martin Tagar - sologitaar.
Op "Heat", "Suck" en "Kite" speelt Buckhard Gottmanns sologitaar en verder werken nog Ruben Defendi (viool op Ash), Sandra M 'Sam'(achtergrondzang op One Second) en Mario Knapp (gitaar-fx op One Second) mee.
De CD, die in 2011 opgenomen werd en in de ARA Tonstudio te München werd gemixt, bevat 12 songs volgens de hoesinfo, maar één van de songs (het vijfde nummer, "Suck") ontbreekt op de CD.
"Trunk" heet de eerste song en met dit nummer laat Ugh! me meteen horen, wat ik van deze CD verwachten kan en dat is stevige rock in de stijl van Jesus Lizard, Zen Guerilla en Unsane, dat staat als een huis.
In "Mine" wordt er mix tussen garagerock, stoner en noise gemaakt, gaat het tempo een stukje omhoog en worden mijn gehoor en hersenen geteisterd door heavy onverstaanbare zang en scheurend gitaarwerk en heftige drums, maar ook daar geniet ik van.
Dat krijgt een vervolg in "Tar", waarvan ook nu gedeeltes van de tekst me ontgaan, maar de muziek die de band speelt maakt een hoop goed en dit ruige rocknummer wordt met zoveel overgave gespeeld, dat je niet anders kan, dan genieten van deze song.
"Heat" is een stukje rustiger en hierin laat de band horen ook op een andere manier muziek te kunnen spelen, want dit is een song, die door het gebruik van hammond orgel en hypnotiserend ritme, richting psychedelische rock gaat.
Dan volgt "Ira", een kort nummer, dat tegen de punk aan zit en in sneltrein tempo gespeeld wordt, waarna de laatste dertig seconden de rem er op gezet wordt.
Zware dreigende tonen krijg ik te horen in "Starve" en die blijven het hele nummer door domineren, hoewel er toch regelmatig tempowisselingen in deze song plaatsvinden.
Hardrock is er te horen in "Down" en "Kite" is een geweldig stukje instrumentale progressieve rock, dat een beetje in de stijl van Colour Haze terecht komt.
Daarna volgt "One Second", dat een stevige stonerrocksong is, die in up-tempo gespeeld wordt en naar hardrock neigt, waarbij het eentonige ritme redelijk hypnotiserend werkt.
Vervolgens krijg ik vrij stevige stonerrock te horen in "Ash", waarin diverse tempowisselingen zitten en daarom dus geen moment verveeld.
Als afsluiter van de CD hoor je het bijna twaalf minuten durende "Manhole" een fantastische progrocksong, waarin
het hypnotiserende ritme van de basgitaar en drums de boventoon voeren, terwijl de gitaar er soms dwars tegenin gaat en de zang me met het ritme meevoert.
Er is na beluistering van "Waste" maar één conclusie en dat is, dat dit een waar meesterwerkje is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten