Kjell ontmoette Janne en Basse en vormde met hen de band Thalamus en een maand later kwam ook Peter bij de band.
In deze formatie werd de CD "Beneath A Dying Sun" opgenomen, waarna Janne Cederland en Hakan Danielsson in 2010 de band verlieten en werden vervangen door Mats Cesar en Joakhim Aslund, zodat de band nu bestaat uit: Peter Johansson - basgitaar, Sebastian Olsson - drums, Kjell Bergendahl - zang en sologitaar, Joakhim Aslund - Hammond orgel, keyboards en zang en Mats Cesar - sologitaar.
Deze groep muzikanten nam in 2011 de CD "Subterfuge" op, die voorafgegaan werd door de single "Blind".
"Subterfuge", die door Transubstans uitgebracht werd, behaalde een top 6 plaats in de Zweedse nationale hitparade in 2011.
Voor hun volgende CD, "Soul", die in 2013 via Transubstans verscheen, leefde de band 5 maanden samen in het huis van basgitarist Peter Johansson en schreven alle leden de songs, die uitdrukking geven aan hun innerlijke gevoelens en gedachten, die varieëren van depressie tot onzin en van liefde tot dood.
"Soul" werd opgenomen onder leiding van Daniel Bergstrand, die met onder andere Meshuggah, Inflames en Evergrey werkte en deze deed ook de mix voor de CD.
De CD bevat 10 songs, waarvan "This House Is Going Down In Fire" de eerste is en dit is een stevige hardrock song, die invloed kent uit blues en een eentonig drum en gitaar ritme heeft, waardoor er een licht hypnotiserende werking ontstaat.
Vervolgens hoor ik "The Great Divorce", een rustige stevige rock song, waarin de band me aan jaren 70 bands als Free en Bad Company doet denken, die gevolgd wordt door "Caveman's Crib", een swingende hardrock song, die in uptempo gespeeld wordt met daarin een lekker klinkend ritme, dat me in beweging brengt.
Daarna volgt "Eleven Maids", dat weer een stevige rustige hardrock song is en in dit nummer voert het orgelspel de boventoon en ook hierin doet de band me aan de muziek van Bad Company denken.
Dan krijg ik de titelsong "Soul" te horen, een prima rock song, waarin het ritme wisselt en de muziek in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en ook hierin ontkom ik niet aan het idee, dat de band sterk beïnvloed is door Bad Company en Free.
Ook "In My Hour Of Dying" speelt de band een stevige song die prima tempowisselingen bevat, waarin de muziek naar de progressieve rock neigt.
In "Marooned In Space" hoor ik weer een vrij rustige rock song en in "Whenever I Fall" laat de band opnieuw een heerlijk stukje uptempo muziek horen, waarin schitterend gitaarwerk klinkt en het moeilijk is stil te blijven zitten.
"Just Like Robert Johnson" is een uitstekend klinkende rock song, waarin het tempo gemiddeld te noemen is en net als in voorgaande nummers, blijf ik het idee houden, dat de muziek van Free en Bad Company de band erg beïnvloed heeft.
Met "The Death Of The Last Mermaid" verandert dat idee niet en ook dit fantastische nummer laat me genieten van de muziek van Thalamus, die in vrij rustig tempo gespeeld wordt.
Het volgende nummer heet "Follow The White Rabbit" en hierin voert de band het tempo iets op, wordt het gitaar geluid net even iets ruiger en de muziek een stukje swingender, waardoor ik hier een kruising van hardrock en progressieve rock voorgeschoteld krijg.
Het laatste nummer van de CD "Where The Roses Never Fade" bevat dezelfde ingrediënten en ook hier laat de band me weer genieten van hun naar zeventiger jaren klinkende rock muziek.
Met "Soul" heeft Thalamus volgens mij een uitstekende CD gemaakt, die bij zowel hardrock fans als bij zeventiger jaren muziek liefhebbers in de platenkast hoort te staan.
THALAMUS - Still Dancing On My Grave - YouTube
www.youtube.com/watch?v=kv3ojMwln_U
Geen opmerkingen:
Een reactie posten