Review: Méséglise - Stranamente Sereno (Lizard Records, 2016) (Melodische Pop)

Méséglise is een band uit Bologna, Italië, die bestaat uit: Marco Giovannini - zang en akoestische 6 en 12 snarige gitaar, Maya Seagull - basgitaar en zang, Paolo Nannetti - synthesizer, piano, akoestische 6 en 12 snarige gitaar, orgel en zang, Maria Robaey - viool en mandoline en Maurizio Lettera - drums en percussie.
De bandleden, die verschillende muzikale achtergronden hebben, brachten in 2013 hun album "L'assenza" uit via het Lizard Records label en deze heeft in 2016 een opvolger gekregen, die "Stranamente Sereno" heet en 12 nummers bevat.

Het album begint met "Il Tempo Di Un Caffè", waarin ik de band een mooie rustige pop song hoor spelen, met de hoofdrol voor de zanger, die op schitterende wijze door de rest van de band begeleid wordt, waarna "La Strada Verso La Collina" volgt en ik opnieuw een prachtige rustige melodische pop song voorgezet krijg. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Con Il Pallone", een opgewekt klinkende melodische pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele prima tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Caporale Milt", dat eveneens een uitstekende rustige pop song is.
Dan volgt "Interno Notte", een erg mooie afwisselende pop song, waarin het tempo gemiddeld is, de muziek diverse tempowisselingen bevat en halverwege het nummer over gaat in een heerlijk stuk symfonische muziek en dit nummer wordt gevolgd door "L'Atessa", waarin de band me opnieuw een rustige song met prima samenzang voorzet.
In "Confusi In Mezzo Ai Simboli" laat Méséglise me weer zo'n prachtige rustige melodische pop song horen en ook in "Festa In Collina" is dat zo.
Vervolgens hoor ik "Trama Di Coincidenze" en ook daarin speelt de band een rustige melodische pop song, waarna "Con Altri Occchi" volgt en krijg ik een nogmaals zo'n zelfde soort song te horen.
De laatste 2 nummers van het album zijn instrumentaal en in "Il Gioco Delle Parti" laat de band me een aanstekelijk stuk melodische muziek horen, dat gevolgd wordt door het korte "La Strada Verso La Collina Reprisa", waarin de band me een prachtig stuk piano muziek voorzet.

"Stranamente Sereno" van Méséglise is een uitstekend album met mooie rustige pop muziek, die zeker in de smaak zal vallen bij liefhebbers van dit genre en ik kan hen dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Deep Space Destructors - Psychedelogy (Space Rock Productions, 2017) (Spacerock)

Deep Space Destructors werd in januari 2011 opgericht te Oulu, Finland en bestaat uit: Jani Pitkänen - zang en basgitaar, Petri Lassila - sologitaar en zang en Markus Pitkänen - drums.
De band bracht op 25 januari 2012 hun debuut album "I" als digitale download uit, waarna "II" op 28 november 2012 in een beperkte oplage van 200 stuks als CD-R volgde.
Op 29 augustus 2014 verscheen "III", eveneens als CD-R in een beperkte genummerde oplage van 200 stuks en op 1 april 2015 werd "Spring Break From Space" in een zeer gelimiteerde oplage van 30 stuks op cassette uitgebracht en tevens verscheen het album op LP in een beperkte oplage van 110 stuks op zwart vinyl en 160 stuks op transparant geel met rood marmer vinyl via het Space Rock Productions label.
Ook hun nieuwe album "Psychedelogy" wordt 28 februari 2017 via het Space Rock Productions label uitgebracht in een beperkte oplage van 500 stuks, die in 3 verschillende kleuren leverbaar zullen zijn.

Het album, dat 4 nummers bevat, start met "Journey To The Space Mountain" en daarin hoor ik de band, na een korte intro, een schitterende mix van spacerock en psychedelische rock spelen, waarin het snelle tempo wisselend is en het ritme zo nu en dan vrij heftig en stevig. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Spacemind" en hierin begint de band in een rustig tempo, waarbij de samenzang prachtig klinkt en de muziek een mix van hardrock en spacerock is, die na enkele minuten heftiger wordt, waarna de band terug keert naar het spelen van rustige muziek, die licht psychedelische elementen bevat en tegen  het einde van het nummer weer versneld wordt.
Op kant B krijg ik "Return To The Black Star" voorgeschoteld, waarin de band een lekker swingend rock & roll ritme speelt, dat door ruimtelijke klanken begeleid wordt en langzaam over gaat in een fantastisch spacerock nummer met een licht hypnotiserend ritme, waarna "From The Ashes"volgt en ik een verrukkelijke swingende spacerock song te horen krijg, die me bij tijd en wijle aan de muziek van Hawkwind doet denken.

"Psychedelogy" van Deep Space Destructors is een heerlijke plaat, die 4 geweldige spacerock songs bevat, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft gehouden en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan hen, die van deze muzieksoort houden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Sofia Sarri - Euphoria (Inner Ear Records, 2017) (Pop)

In 2005 begon Sofia Sarri uit Arhene, Griekenland, als zangeres in de rock/trip-hop formatie Night On Earth, waarmee ze 2 albums uitbracht.
Dat waren "Night On Earth" (2006) en "Second Hand" (2008).
Daarna trad ze op met diverse lokale folk singer/songwriters, terwijl ze tevens muziek studeerde en haar medewerking verleende aan verscheidene projecten, zoals aan de opnamen voor het album "Stateless" uit 2012 van de rock band Borderline Syndrome en werkte ze samen met de jazz pianist Costis Christodoulou.
Vervolgens werkte ze aan haar eerste solo album "Euphoria", dat 13 januari 2017 via het Inner Ear Records label, zowel op LP, CD en als digitale download verscheen.
Op het album speelt een scala aan gastmuzikanten mee, zoals"George Kontogiannis - Kretense lier, Petros Lamprides - dubbele bas en analoge synthesizer, Vaggelis Paraskevaides - vibrafoon, gong en klokkenspel, Costas Stergiou - elektrische piano en analoge synthesizer, Michalis Vrettas - viool en effecten, George Kollas - drums, Georgia Xagara - harp, Costis Christodoulou - piano en Anna Stefani - verhalen vertelster.

"Euphoria", dat 9 nummers bevat, begint met "Kira Kitana" en daarin brengt Sofia een schitterende rustige song ten gehore, die door mysterieus klinkende muziek begeleid wordt, waarna "Still Universe" volgt en ik een triest klinkend nummer voorgeschoteld krijg, dat enkele prima tempowisselingen heeft en lichte invloeden uit trip-hop, metal en Oosterse muziek bevat.
Daarna hoor ik het rustige "Roller Coaster Blues", waarbij de uitstekende zang van Sofia met prachtige harp klanken begeleid wordt en gevolgd wordt door "Cuckoo", een mooie vrij rustige pop song met invloeden uit musical.
Dan krijg ik een kort stukje synthesizer te horen, dat "Biomechanoid" heet en als intro voor "The Moon" gebruikt is, waarin ik een fantastische mix van elektro en avant garde hoor.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Fire" zet Sofia me een heerlijke song met diverse tempowisselingen voor, die vrij heftige zang bevat, terwijl tegen het einde ook nog heavy metal invloeden in verwerkt zitten en in "Ingen Vinner" laat ze me een vrij eentonige rustige song horen.
In het laatste nummer, dat "The Wolf" heet zingt Sofia een prima solo nummer in het Grieks en wordt daarbij ondersteund door achtergrond zang van zichzelf, terwijl Anna Stefani aan het eind van het nummer een geïmproviseerd verhaaltje vertelt.

"Euphoria" van Sofia Sarri is een prima album om te beluisteren en ik kan iedere muziekliefhebber aanraden, deze schijf, waarop heerlijke nummers staan, eens te gaan horen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Mezz Gacano & Zone Expèrimentale - Froka (Lizard Records, 2016) (Experimentele Avant-Garde)

In 1997 besloot sologitarist David Nino Urso Mezzatesta zijn muzikale project in Parma te starten uit de overblijfselen van de ter ziele gegane bands Multimediale Stigghiolizing Enterprise en Tchazart.
In 1998 deed dit project zijn eerste optreden en bestond toen uit: Lorna Maitland (=David Nino Urso Mezzatesta) - sologitaar, Peter "pillino" Pizzuto - basgitaar, Fabrizio Lazzaretti - elektrische piano en Piero De Gaetano - drums.
Dat zelfde jaar verhuisden David en Peter naar Palermo, waar ze met John Di Martino - keyboards en Gaetano Di Giacinto - drums een nieuwe band vormen en hier uit ontstaan, in 2000, Paul Bakken & The Goodmakers en Mezz Gacano.
Na nog diverse bezettingswisselingen maakte David Mezzatesta, onder de naam Mezz Gacano, in 2013 samen met het Zwitserse ensemble Zone Expèrimentale, uit Basel, het digitale album "Froka", dat door het Objet-A label op 6 november 2013 werd uitgebracht en 15 en 16 januari 2013 te Basel, Zwitserland (Mitte Studio) en te Moutier, Zwitserland (Le Pantograph Studio) opgenomen werd.
De muzikanten, die op dit album spelen zijn: Mezz Gacano (=David Nino Urso Mezzatesta) - sologitaar, Flavio Virzi - sologitaar, Marco Lo Cicero - basgitaar en dubbele bas, Anja Brezavšcek - dwarsfluit, Dario Lo Cicero - dwarsfluit, synthesizer en zelf gemaakte instrumenten, Sara Bagnati - viool, Sofia Ahjoniemi - accordeon, Julien Megroz - drums en vibrafoon en Johannes von Buttlar - drums, percussie en speelgoed piano.
Op 15 juli 2016 heeft het Lizard Records label dit album, waarop 11 nummers staan, opnieuw onder de aandacht gebracht, door het her uit te geven.

Het album start met het titel nummer "Froka", dat iets meer dan 1 minuut duurt en hierin hoor ik de band een klassiek aandoend stukje muziek spelen, dat halverwege verandert in een experimenteel stuk en gevolgd wordt door "Okain Loiknaf", een experimenteel avant-garde nummer, waar diverse tempowisselingen in zitten en invloeden uit de muziek van Frank Zappa hoorbaar zijn.
Daarna volgt "Lioschi Lioschije I" en ook dit is een prachtig spannend experimenteel avant-garde nummer met tempowisselingen en dit krijgt een vervolg in "Lioschi Lioschije II", waarin de band me een heerlijk stuk avant-gardistische kamer muziek voorschotelt.
Dan krijg ik "Bechamel" te horen en daarin speelt Mezz Gacano & Zone Expèrimentale opnieuw een spannend stuk avant-garde, dat bij tijd en wijle vrij heftig en bombastisch klinkt, waarna "Lioschi Lioschije III" volgt en ik een uitstekende mix van kamermuziek, avant-garde, rock en experimentele muziek voorgezet krijg.
In "Kitch Bitch Beach" laat de band me weer zo'n spannend avant-garde nummer horen, waarbij ik met mijn oren gespitst zit, om maar niets van de muziek, waarin van alles gebeurt, te missen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Lioschi Lioschije IV" speelt de band opnieuw een schitterend stuk avant-garde, dat diverse tempowisselingen heeft.
Vervolgens zet de band me "Strategia N.1" voor en krijg ik ook deze keer een heerlijk stuk muziek te horen, dat spannend klinkt, verschillende muziekstijlen en tempowisselingen bevat en technisch perfect in elkaar steekt, waarna "Lioschi Lioschije V" volgt en daarin  hoor ik een fantastisch mooi stuk kamermuziek gemixt worden met experimentele muziek en dit loopt naadloos over in het laatste nummer, dat "Finale" heet en hierin laat de band me nogmaals genieten van een spannend stuk experimentele avant-garde, waarin van alles gebeurd.

"Froka" van Mezz Gacano & Zone Expèrimentale bevat 11 schitterende spannende nummers, waarbij ik met mijn oren gespitst op het puntje van mijn stoel heb gezeten om maar niets van de drukke muziek, waarin van alles gebeurd, te missen en ik kan hen, die van niet alledaagse muziek houden, dit uitstekende album dan ook van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Creation Factory - Let Me Go (Market Square Records, 2017) (Beat / Garagerock)

The Creation Factory werd in 2016 te Los Angeles, Amerika, opgericht door Shane Stots - basgitaar en zang en Iggy Gonzalez - drums en zang, beiden leden van de neo-psychedelische band The Mystic Braves en bestaat verder uit: Neil Soiland - sologitaar en zang, , Gabe Pacheco - slaggitaar, Glenn Brigman - orgel en Justin Smith - tamboerijn.
Op 16 januari 2017 verscheen de debuut single van de band "Let Me Go"/ "You Got It" in een beperkte oplage van 341 stuks via het Market Square Records label, waarbij opgemerkt kan worden, dat alle singles een dubbele fotohoes hebben en geprint zijn in zestiger jaren stijl en de eerste 300 tevens een hand genummerde appel groen gekleurde insert kaart bevatten, terwijl de nummers 301-341 zijn voorzien van een rode insert kaart.
De single is ook verkrijgbaar via Normans Records (UK), Rough Trade (UK), 13 O'Clock Records (USA) en via Clearspot Distribution (NL) en als digitale uitgave via Market Square Records.

"Let Me Go", de A-kant van de single, is een lekker in het gehoor klinkende swingende uptempo beat song, die psychedelische orgelklanken en een aanstekelijk ritme bevat, terwijl "You Got It" een schitterende swingende instrumentale psychedelische mix is van garagerock en beat, waarbij stil zitten geen optie is. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

De single "Let Me Go"/ "You Got It" van The Creation Factory bevat 2 fantastische nummers, die in de jaren 60 gemaakt hadden kunnen zijn en ik kan deze single dan ook van harte aanraden aan iedere liefhebber van jaren 60 muziek.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Minami Deutsch - Minami Deutsch (Sulatron Records, 2017) (Krautrock)

In april 2014 richtte Kyotaro Miula - sologitaar, zang en synthesizer de band Minami Deutsch in Tokyo, Japan op.
Samen met Tatsuhiko Rauschenberg - sologitaar en Takuya Nozaki - drums vormde hij de band, die  van juni tot september 2014 hun gelijknamige debuut album op nam in de Rinky Dink Studio.
Het album verscheen 28 september 2015 via het Japanse Guruguru Brain records label als digitale download, op cassette in een zeer beperkte oplage van 100 stuks met 2 extra nummers en op vinyl, waarbij er 200 stuks op zwart vinyl werden geperst en 150 stuks op gekleurd vinyl met een Obi strip en tevens werd het album door het Britse Cardinal Fuzz label uitgebracht.
Op 29 juli 2016 verscheen de single "Tunnel" / "New Pastoral Life" via het Höga Nord Rekords label uit Zweden en daarop is de band van bezetting gewijzigd en bestaat Minami Deutsch uit: Kyotaro Miula - sologitaar, zang en synthesizer, Taku Idemoto - sologitaar, Keita Ise - basgitaar en Hikari Sakashita - drums.
Hun debuut album "Minami Deutsch" verschijnt 17 februari 2017 in een beperkte oplage van 500 stuks op CD met klaphoes, van 100% gerecycled karton, via het Sulatron Records label en bevat ook de extra bonus nummers, die op de cassette staan.

Het album, dat 8 nummers bevat, start met "Vocalism Ai - Forever Takemitsu" en daarin krijg ik een lekker in het gehoor klinkende swingende krautrock song voorgezet, waarin invloeden van Can duidelijk hoorbaar zijn, terwijl het tempo vrij hoog ligt, waarna "Futsu Ni Ikirenai" volgt en ik de band een licht hypnotiserende krautrock song in een gemiddeld tempo hoor spelen, dat halverwege steviger wordt en vrij heftig gitaarspel bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna zet de band me "Terra Recipe" voor en daarin hoor ik een uitstekend instrumentaal krautrock nummer met een eentonig hypnotiserend drums ritme, waarna "Übergleich Part I" volgt en Minami Deutsch me, in een hoog tempo, een schitterend licht hypnotiserend nummer laat horen, dat gevolgd wordt door "Sunrise, Sunset" en hierin gaat de band verder met het maken van hun swingende krautrock, die sterk door bands als Can en Neu! is beïnvloed.
Dan hoor ik het laatste nummer van de LP, "Übergleich Part II", waarin Minami Deutsch me laat genieten van een fantastische krautrock song, met een heerlijk hypnotiserende ritme, waardoor het zeer dansbaar is en ook nu weer sterke invloeden van de muziek van Can bevat.
De eerste van de 2 bonus nummers heet "Steal Into Hartmut" en daarin laat de band me een verrukkelijk progressief rock nummer horen, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en swingt als een trein, waarna "Taitan" volgt en de band me opnieuw trakteert op een geweldige progressief rock nummer, dat lichte krautrock elementen bevat, zo nu en dan experimenteel klinkt en met vrij hoge snelheid gespeeld wordt.

"Minami Deutsch" van Minami Deutsch is een geweldig debuut album, dat vol schitterende krautrock staat en de 2 progressieve bonus nummers zijn daar een welkome aanvulling op en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan iedere liefhebber van deze muzieksoort.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Enten Hitti - Musica Humana (Lizard Records, 2016) (Wereldmuziek)

Het Enten Hitti project startte in 1990, doordat Pierangelo Pandiscia - sologitaar, corno, zang, percussie en cetra en Gino 'Bee' Ape - oboe, zang, synthesizer en Keltische harp de mogelijkheden van diverse muziek soorten begonnen te onderzoeken en te combineren en invloeden uit de muziek van Can, Tuxedomoon en Penguin Cafe Orchestra en tevens experimenteel theater, podium kunsten en geluiden uit muziektherapie in hun muziek verwerkten.
In 1996 verscheen hun debuut album "Giant Clown Of The Solar World" via het Amplexus label, die gevolgd werd voor de albums "Gigante Pagliacci Del ondo Solare" (CPI/Polygram 1997), "Musica Humana" (1999), "La Conferenza Degli Uccelli" (2000), "A Tutti Gli Uragani Che Ci Passarono Accanto" (ltd.edition, 2003), "La Solitudine Del Sole" (Aliodie hic Sunt Leones, 2011) en "Fino Alla Fine Della Notte" (Aliodie Hic Sunt Leones, 2015).
"Musica Humana", dat op 26 februari 2016 door het Lizard Records label opnieuw is uitgebracht, bevat 11 nummers en daarop bestaat de band uit: Pierangelo Pandiscia - sologitaar, corno, zang, percussie en cetra, Gino 'Bee' Ape - oboe, zang, synthesizer en Keltische harp, Gianpaolo Gino 'Bee' Ape - oboe, zang, synthesizer en Keltische harperga - viool en Adriana Pulejo - zang en verder spelen de volgende gastmuzikanten mee: Paolo Bandera - zang en samples, Graziano Gatti - trompet, Giulia Barcella - cello, Stefano Nosari - contrabas, Fabiana Sandler - vertelster en Filippo Monico - drums.

Het album start met het titel nummer "Musica Humana", waarin de band een uitstekende rustige song ten gehore brengt, die Keltische elementen, folk en rituele muziek bevat en gevolgd wordt door "Satanrumba", een zeer dansbare swingende song, met etnische en Latijns-Amerikaanse invloeden.
Daarna hoor ik "Club Andergraund" en daarin schotelt de band me een schitterend Oosters klinkend swingend nummer voor, waarbij stil zitten niet aan de orde is, waarna "I Miei Pieni Di Luna" volgt en ik een heerlijk klassiek aandoend avant-garde nummer te horen krijg, dat tevens lichte experimentele invloeden heeft. (luister naar dit nummer + Edmea via de youtube link onder de recensie)
Dan zet de band me "Algeria Mon Amour" voor en krijg ik een experimenteel stukje muziek te horen, dat gevolgd wordt door Tepatzi", een mix van Afrikaanse tribal muziek en avant-garde.
In "Sagrada Calanda" laat Enten Hitti me genieten van een mysterieus klinkend stuk muziek, waarin de trom een belangrijke plaats inneemt en de muziek verwant is aan die van Dead Can Dance en in "Edmea" krijg ik een fantastisch rustig avant-garde nummer voorgeschoteld, dat tegen klassiek aan zit.
Vervolgens hoor ik "Perfidi Marinai", een geweldige mix van de muziek van Dead Can Dance en religieuze muziek en "Ulan Bator", waarin de band me opnieuw zo'n verrukkelijk stuk muziek voorzet met invloeden uit etnische muziek en Dead Can Dance en in het laatste nummer, dat "Credo" heet, krijg ik een heerlijk experimenteel nummer te horen, dat spannend gesproken tekst bevat, die uit een Italiaanse film gehaald zou kunnen zijn.

"Musica Humana" van Enten Hitti is een schitterend album, dat vol met heerlijke muziek staat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan dit album dan ook aanbevelen aan een ieder, die eens iets anders wil en van wereldmuziek, avant-garde en de muziek van Dead Can Dance houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Sex Organs - Intergalactic Sex Tourists (Voodoo Rhythm Records, 2017) (Garagerock / Punkrock / Rock & Roll)

The Sex Organs is een band uit Zwitserland, die in 2014 werd opgericht en bestaat uit Jackie (The Jackets) - drums en Bone (The Anomalys) - sologitaar.
De bandleden gaan als mannelijk en vrouwelijk sex orgaan gekleed op het podium en na hun eerste optreden, tijdens het legendarische Funtastic Dracula Carnival in Spanje, werd de band meteen als cult act bestempeld.
In juni 2015 verscheen hen debuut single "Fuck The Human Race", die in de hoerenbuurt van Amsterdam werd opgenomen, via het Voodoo Rhythm Records label.
Op 6 januari 2017 werd, via dat zelfde label, hun eerste album "Intergalactic Sex Tourists", zowel op LP, inclusief gratis CD + geprinte binnenhoes + poster + bord spel + bord spel figuurtjes en als CD met klaphoes, inclusief een 12 bladzijden tellend boekje, uitgebracht.

Het album, dat 11 nummers bevat, start met "Foreplay", waarin ik een kort gesproken intro te horen krijg, waarna de muziek van Sex Organs los barst in "Outer Space", een lekker in het gehoor klinkende mix van een punk en een garagerock song, die swingt, waarna afgesloten wordt met gesproken tekst.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Tonight" en ook hierin speelt de band een swingende uptempo rock song, die met gesproken tekst eindigt en gevolgd wordt door "Lubrication", een heerlijke vrij eentonig klinkende garagerock song, die halverwege even verandert, maar dan weer eentonig verder gaat, om vervolgens met gesproken tekst te eindigen, die door een swingend stukje muziek ondersteund wordt.
Dan schotelt het duo me "Camel Toe Twist" voor en hierin krijg ik een schitterende swingende rock & roll song te horen, die enkele prima tempowisselingen bevat en het midden houdt tussen "The Peppermint Twist" en "Boer Daar Ligt Een Kip In Het Water" en ook dit nummer wordt weer met gesproken tekst afgesloten, waarna "Drowning" volgt en Sex Organs me een uitstekende garagerock song voor zet, die een licht hypnotiserend ritme heeft en een hoog meezing gehalte bevat en met radio geluiden wordt beëindigd.
In "I Wanna Be A Pussy" laat het duo me een fantastische swingende garagerock song horen en ook nu weer sluit gesproken tekst het nummer af en in "Itch" krijg ik een geweldige swingende punkrock song te horen, die een zeer aanstekelijk ritme bevat en afgesloten wordt met een telefoon gesprek.
Vervolgens hoor ik weer zo'n verrukkelijke swingende punkrock song, getiteld "Orgasms" en hierbij is stil blijven zitten geen optie en ook nu weer wordt gesproken tekst gebruikt om het nummer af te sluiten, of het volgende nummer, dat "Earth Blues" heet, te openen en daarin laat het duo me genieten van een schitterende korte uptempo garagerock song, die swingt als een trein en rock & roll invloeden heeft, om gevolgd te worden door het laatste nummer, dat begint met gesproken tekst en gaat dan over in een geweldig swingend instrumentaal nummer, waarin het duo, tegen het einde, alle remmen los gooit waarna de muziek heftig en experimenteel wordt.

"Intergalactic Sex Tourists" van Sex Organs is een fantastisch album, waarin het thema sex centraal staat en daarbij zijn ook de heerlijke garagerock songs om te smullen, zodat ik deze schijf kan aanraden aan iedere liefhebber van deze muzieksoort, maar ook zij, die van punkrock en rock & roll houden, zullen danig aan hun trekken komen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Heath Green & The Makeshifters - Heath Green & The Makeshifters (Alive Natural Sound, 2017) (Bluesrock)

Heath Green uit Birmingham, Alabama, Amerika, was al 15 jaar bezig muziek te maken, voordat hij in februari 2015 met de band The Makeshifters startte.
De band bestaat uit: Heath Green - zang, keyboards en mondharmonica, Jody Nelson - sologitaar, Keelan Parrish - basgitaar, Jason Lucia - drums en Greg Slamen - basgitaar op 3 nummers.
Op 10 maart 2017 verschijnt het debuut album van de band, dat simpelweg "Heath Green & The Makeshifters" getiteld is en dit wordt zowel op CD, LP en als digitale download door het Alive Natural Sound label uitgebracht.

Het album, dat 10 nummers bevat, begint met "Out To The City" en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende ruige swingende bluesrock spelen, die een gemiddeld tempo heeft en gevolgd wordt door ""Secret Sisters", een aanstekelijke swingende bluesrock song, die enkele prima tempowisselingen en lichte gospel invloeden in de stijl van Rosetta Tharp bevat.
Daarna zet de band me "Ain't Got God" voor en hierin krijg ik een uitstekende reli bluesrock song te horen, die swingt, waarna "Hold On Me" volgt en de band een geweldige swingende rock song speelt, die diverse tempowisselingen heeft en vrij heftig klinkt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan krijg ik "Ain't It A Shame" voorgeschoteld en verrast Heath Green & The Makeshifters me door een fantastische soul song te spelen, die me aan de muziek van Otis Redding doet denken en deze wordt gevolgd door "Living On The Good Side", een schitterende mix van een blues en progressieve rock song, die diverse tempowisselingen bevat.
In "Took Off My Head" speelt de band een aanstekelijke swingende mix van boogie en blues, waarbij stil zitten geen optie is en in "I'm A Fool" laat de band me genieten van heerlijke een mix van blues en soul.
Vervolgens krijg ik "Ain't Ever Be My Baby" voorgezet en daarin krijg ik opnieuw zo'n verrukkelijke swingende bluesrock song te horen, waarbij het onmogelijk is om niet in beweging te komen en in het laatste nummer, dat "Sad Eyed Friend" heet, hoor ik de band een schitterende mix maken van progressieve rock en blues, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een aangenaam ritme heeft.

Heath Green & The Makeshifters heeft met hun debuut album, met gelijknamige titel, een fantastische plaat gemaakt, waar ik van begin tot eind van genoten heb en ik kan deze geweldige schijf aan iedere bluesrock liefhebber aanraden, want dit is bluesrock op zijn best.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Jodi - Pops De Vanguardia (Out-Sider Records, 2016) (Garagerock / Beat)

Joern en Dirk Wenger, die beide in Paraguay geboren werden, starten eind jaren 60 met de band The Rabbits en brachten een EP uit in 1969.
Nadat de band uit elkaar ging, verhuisden de broers naar Duitsland, waar ze kunst gingen studeren en muziek lessen volgden bij niemand minder dan Karl Heinz Stockhausen.
In Paraguay bouwden ze hun eigen thuis studio, waar ze hun muziek opnamen en experimenteerden om hun eigen geluid en geluidseffecten te creëren.
"Pops De Vanguardia" werd met 2 bandrecorders opgenomen, waarbij Joern zong, sologitaar en orgel speelde, terwijl Dirk de drums en percussie voor zijn rekening nam en in 1971 uitgebracht.
Deze opnames zijn 1 december 2016 voor het eerst her uitgegeven via het Out-Sider Records label en het album, dat 12 nummers bevat, is zowel op LP + digitale download coupon, als op CD, waarop 17 staan, uitgebracht en vermeldenswaardig is nog, dat er op de CD en digitale download uitgave 5 bonus nummers staan, waarvan er 3 niet eerder verschenen, 1 van een zeer zeldzame privé EP komt en 1 van de EP van The Rabbits.

Het eerste nummer van het album heet "Experimento" en hierin hoor ik Jodi een lekker in het gehoor klinkende uptempo mix van garagerock en pop spelen, die lichte psychedelische invloeden bevat en gevolgd wordt door "Recuerdos De Un Amigo Ruso", een uitstekende aanstekelijke melodische pop song.
Daarna krijg ik een heerlijke psychedelische garagerock song voorgeschoteld, die "Reflexiones Haladas" heet en gevolgd wordt door "Onda Suave", waarin de band een vrij snelle swingende pop song speelt.
Dan volgt "Primavera Amarilla", een prima instrumentaal psychedelisch beat nummer, waarna ik "Arriverdeci" hoor en dit is weer zo'n lekkere licht psychedelische pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "Jodi-Ritmo" laat Jodi me genieten van een schitterende psychedelische garagerock song en in "Imagen En Rojo" speelt de band een geweldig stukje instrumentale psychedelische progressieve rock.
Vervolgens hoor ik "Sueño De La Catedral" en daarin krijg ik opnieuw een swingende progressieve song voorgeschoteld, waarna ik "Fantasmas Del Sonido" hoor en dit is weer een fantastisch garagerock nummer, dat instrumentaal gespeeld wordt.
"Canción Cariñosa" is een korte verrukkelijke swingende beat song en in het laatste nummer van de LP, "Espiritu Fosforecente", laat Jodi me genieten van een zware, vrij heftig klinkende, rock song, die invloeden van progressieve rock bevat.
De eerste van de bonus nummers is "Sentimental Moment" getiteld en hierin laat de band horen sterk door de muziek van The Kinks te zijn geïnspireerd en krijg ik een schitterende beat song te horen, die gevolgd wordt door "Buscándote" (The Rabbits), waarin Jodi me een uitstekende psychedelische beat song voorzet.
Verder volgen "Little Butterfly", een heerlijke dansbare swingende aanstekelijke pop song, "Awake", een swingende beat song met hoog dans en meezing gehalte en "Poor Man, Rich Man", een fantastische pop song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waar ik de invloed van John Lennon in hoor.

"Pops De Vanguardia", van Jodi, is een uitstekend album, dat aangevuld met de bonus nummers, het beluisteren meer dan waard is en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan liefhebbers van jaren 60 en 70 muziek, die van beat, garagerock en pop houden. (luister naar de album trailer onder de recensie via de youtube link)

Review: Pandora - Ten Years Like In A Magic Dream .. (AMS Records, 2016) (Symfonische Rock)

Pandora werd in 2006 te Racconigi, Italië, opgericht door de broers Claudio Colombo - drums, basgitaar, percussie, akoestische gitaar, synthesizer en Chapman stick en Beppe Colombo - synthesizer, orgel en zang, die samen met Corrado Grappegia - zang, synthesizer, orgel en piano en Christian Dimasi  sologitaar en zang, de band vormden.
In deze bezetting werd in 2008 hun debuut album "Dramma Di Un Poeta Ubriaco" via het AMS records label uitgebracht, waarna in 2011 "Sempre E Ovunque Oltre Il Sogno" volgde.
Vervolgens ging Christian Dimasi uit de band en werd hun volgende album "Alibi Filosofico", uit 2013, met medewerking van een aantal gastmuzikanten opgenomen , waaronder Dino Fiore - basgitaar, Leonardo Gallizio - sologitaar, David Jackson - saxofoons en dwarsfluit, Nami - vibrafoon, Emoni Viruet - zang, percussie en de stem van Pandora, Duilio Mongittu - de stem van Apollo, Arjen Lucassen - toetsen en sologitaar (1 nummer), plus de Meldreth School Children.
Op 30 november 2016 verscheen het vierde album van de band, getiteld: "Ten Years Like In A Magic Dream .." via het AMS Records label en daarop bestaat Pandora weer uit 4 personen en is uitgebreid met zangeres Emoni Viruet.
Tevens spelen op deze CD de gastmuzikanten: Vittorio Nocenzi (Banco del Mutuo Soccorso) - Moog synthesizer (1 nummer), David Jackson (Van Der Graaf  Generator) - woodwind (1 nummer), Dino Fioro - basgitaar (1 nummer), Andrea Bertino (Castello di Atlante) - viool (1 nummer) en Irma Mallus- zang (1 nummer), mee en is het album opgedragen aan: Keith Emerson, Chris Squire, Francesco Di Giacomo, Rodolfo Maltese en Franco Curreli.
Vermeldenswaardig is nog, dat kort na het uitbrengen van de EL&P cover single "Lucky Man, die op dit album staat, Greg Lake overleed, waarna de band besloot een digitale EP (22 december 2016) uit te brengen met niet eerder verschenen nummers en rarities en de opbrengst daarvan gaat in zijn geheel naar LILT (Italian League for Cancer Research) en de prijs van deze EP, die "Sprouts Of Life, Pandora’s Music For The Research On Cancer" heet en alleen via bandcamp en iTunes te koop is en binnenkort ook via GooglePlay, is € 2,99.

"Ten Years Like In A Magic Dream .." bevat 9 nummers en is opgedeeld in 3 stukken, waarvan Fragments Of The Present het eerste is en dit start met "Always And Everywhere - Overture: Fantasia In Pandora Major", waarin de band me bijna 9 minuten lang laat genieten van hun schitterende afwisselende symfonische rock, die gedomineerd wordt door de synthesizers, waarbij de invloed van ELP sterk hoorbaar is, terwijl de instrumentale muziek tevens diverse uitstekende tempowisselingen en progressieve jazz invloeden bevat en bij tijd en wijle bombastisch klinkt.
Het volgende nummer, dat "The Way You Are" heet, start vrij rustig en hierin hoor ik de band een mix van hardrock en symfonische rock spelen, die langzaam aan heftiger wordt en lichte Oosterse en spacerock invloeden heeft en gevolgd wordt door "Turin", een prachtige, rustig startende, song, die halverwege meer snelheid krijg en uitmondt in een fantastisch symfonisch stuk muziek, om voor de laatste tonen terug te keren naar het rustige begin.
Daarna krijg ik "Drunken Poet's Drama" voorgeschoteld, dat met klassieke klanken begint, maar na korte tijd verandert in een geweldig stuk symfonische rock song met enkele prima tempowisselingen, waarin Pandora terug keert naar het maken van klassieke klanken, om vervolgens weer verder te gaan met hun heerlijke symfonische rock.
Het tweede deel van het album heet Temporal Transition en bestaat uit het nummer "Passagio Di Stagioni", waarin de stukken "Lamenti D'Inverno" en "Canto Di Primavera" verwerkt zijn en hierin mag ik bijna 11 minuten luisteren naar een verrukkelijk nummer, dat invloeden uit symfonisch rock, volksmuziek en klassiek bevat en zeer dansbaar is.
Vervolgens hoor ik het derde en laatste deel, dat Fragments Of The Past heet en 4 covers bevat, waarvan "Second Home Of The Sun" van Genesis de eerste is en  hierin hoor ik de band een uitstekend afwisselend stuk symfonische rock spelen, dat gevolgd wordt door "Man Of Thousend Faces" (Marillion), waarin de band me een lekker in het gehoor klinkende mix van een pop en symfonische rock song voorzet.
In "Ritual - Part 2" (Yes) krijg ik een zeer afwisselend nummer te horen, dat symfonisch en experimenteel en tevens schitterend drumwerk heeft, terwijl de zang me aan die van Jon Anderson doet denken en in de single "Lucky Man" (EL&P) laat de band me hun prachtige uitvoering van deze song horen, waarin de zang van Emoni prima tot zijn recht komt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

"Ten Years Like In A Magic Dream .." van Pandora is een fantastische afwisselende CD, waar ik met veel genoegen naar heb geluisterd en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan liefhebbers van symfonische rock.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Ulan Bator - Stereolith (Bureau B Records, 2017) (Krautrock / Elektro)

In 1993 richtten Amaury Cambuzat - zang, sologitaar en keyboards en Olivier Manchion - basgitaar de band Ulan Bator te Parijs, Frankrijk, op
Het duo speelde diverse stijlen muziek en in de loop der jaren werd er in wisselende formaties opgetreden en waren er samenwerkingsverbanden met diverse artiesten, waaronder krautrock legendes Faust en Michael Gira van The Swans.
Tijdens een tournee door Italië in 2016 om het album "Abracadabra" uit dat zelfde jaar te promoten, schreef Amaury Cambuzat de nummers voor het album "Stereolith", dat op 24 februari 2017 door het Bureau B Records label uitgebracht wordt.
Het album werd tussen maart en september 2016 in de Analphabet City en Noise Lab Studio opgenomen en de band bestaat op deze CD uit: Amaury Cambuzat - zang, sologitaar, synthesizer, keyboards en percussie, Mario Di Battista - basgitaar en Sergio Pomante - drums, tenor en elektrische saxofoon.

Het album, dat 10 nummers bevat, start met "On Fire" en daarin krijg ik een uitstekend traag startend zwaar elektronisch nummer te horen, dat enkele subtiele tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door de titel song "Stereolith", waarin de band me laat genieten van een fantastische krautrock song, die een hypnotisch, zwaar en duister, klinkend ritme en enkele prima tempowisselingen heeft.
Daarna schotelt de band me "Blue Girl" voor en hierin hoor ik een heerlijke eentonige rustig startende krautrock song, die licht experimenteel klinkt en na de helft van het nummer meer vaart krijgt, waarna Ulan Bator me "Spinach Can" voorzet en ik een lekker in het gehoor klinkende elektro song te horen krijg, die in het Frans en Engels gezongen wordt, in een rustig tempo gespeeld en net over de helft van de song steviger wordt en iets meer snelheid krijgt, om vervolgens weer in een langzamer tempo te eindigen, waarna "Ego Trip" volgt, waarin de band een prima elektro song speelt, die diverse tempowisselingen heeft, een disco drums ritme bevat en zeer dansbaar is.
Dan zet de band me "Neu Neu" voor en krijg ik een swingende dansbare mix van krautrock, elektro en disco te horen, die tevens lichte jazz invloeden heeft en gevolgd wordt door "No Book", een heerlijke dansbare mix van een new wave en een elektro song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "Icarus" speelt Ulan Bator een zeer dansbare elektro song, die een aanstekelijk ritme heeft en in "Lost" krijg ik een schitterende rustige pop song voorgezet, waarna het laatste nummer van het album volgt, getiteld "Dust" en hierin hoor ik de band een prachtige progressieve, vrij zware, mix maken van een elektro en new wave song.

"Stereolith" van Ulan Bator is een heerlijk album, waar ik van begin tot eind van heb genoten en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan iedere liefhebber van zowel elektro als krautrock. (luister naar korte stukken van het album via de soundcloud link onder de recensie)

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Mark Porkchop Holder - Let It Slide (Alive Natural Sound, 2016) (Bluesrock)

Mark Porkchop Holder, die zingt, sologitaar en mondharmonica speelt, reisde over de hele wereld en speelde onder andere op festivals, in clubs, in kerken, op straat, in publieke toiletten, in leger dump winkels en in enkele ziekenhuizen voor geestelijk gehandicapten.
Na meer dan 10 jaar geestelijk geworsteld te hebben met depressies, kwam hij eindelijk thuis in Chattanooga, Tennessee, Amerika en vormde daar zijn eerste power trio, dat hij samen met Travis Kilgore - basgitaar en zang en Doug Bales - drums vormt.
Zijn debuut album "Let It Slide" verschijnt 10 februari 2017 via het Alive Natural Sound label op CD en in een beperkte oplage op gespetterd gekleurd vinyl.

Het album, dat 9 nummers bevat, begint met het titel nummer "Let It Slide" en daarin hoor ik Mark een 28 seconden durend stukje blues op slide gitaar spelen, dat gevolgd wordt door "Disappearing", een schitterende swingende bluesrock song, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt "My Black Name" en ook hierin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende bluesrock song ten gehore brengen, die swingt als een trein.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan zet de band me "Headlights" voor en krijg ik ook nu weer een heerlijke swingende dansbare song te horen, waarbij stil zitten geen optie is en deze wordt gevolgd door "38", een verrukkelijke rustige blues song, die in de stijl van de blues bands uit de jaren 60 gespeeld wordt en daarbij doet de muziek me enigszins denken aan die van The Rolling Stones uit die periode.
In "Let It Slide Reprise ...No Doctor" krijg ik gedurende 12 seconden nogmaals een stukje slide blues te horen, voor Mark Porkchop Holder over gaat op het maken van een uitstekende rustige blues song, waarbij de begeleiding hoofdzakelijk bestaat uit een gitaar en mondharmonica en in "Stagger Lee", schotelt de band me een geweldige zware blues song voor, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en me lichtelijk aan de muziek van Jimi Hendrix doet denken.
Vervolgens krijg ik "Stranger" te horen en daarin laat de band me genieten van een aanstekelijke swingende bluesrock song, die me opnieuw in beweging brengt en in het laatste nummer, dat "Baby Please Don't Go" heet, speelt de band een prima uitvoering van dit door Them bekend geworden nummer.

"Let It Slide" van Mark Porkchop Holder is een fantastisch debuut album, dat vol schitterende bluesrock staat en ik kan elke liefhebber van deze muzieksoort dit album dan ook ten zeerste aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Curved Air - The Curved Air Rarities Series volume 2 Curved Space And Infinity (Curved Air Records / Cherry Red Records, 2016) (Progressieve Rock)

De Engelse band Curved Air, uit Londen, werd in 1969 onder de naam Sisyphus door Darryl Way - elektrische viool en Francis Monkman - sologitaar en keyboards opgericht, die samen met Rob Martin - basgitaar, Nick Simon - piano en Florian Pilkington-Miksa - drums de band vormden.
In januari 1970 kwam zangeres Sonja Kristina Linwood bij de band en was Nick Simon geen bandlid meer en in deze formatie verscheen in dat zelfde jaar het debuut album en één van de eerste picture discs ooit, "Airconditioning".
Daarna volgden de albums: "Second Album" (1971), "Phantasmagoria" (1972), "Air cut" (1973), "Curved Air live" (1975), "Midnight wire" (1975), "Airborne" (1976), "Lovechild,Recorded 1973" (1990), "Live At The BBC" (1995), "Alive, 1990" (2000), "Reborn" (2008), "Retrospective" (2010), "Live Atmosphere" (2012)   (Live album met opnamen van de tournee 2010/2011) en "North Star" (2014) Studio album met 7 nieuwe nummers, 3 bewerkte nummers van Curved Air nummers, 1 bewerkt nummer van een solo nummer van Sonja Kristina en covers van songs van The Police, Snow Patrol en The Beatles.
Vanaf het ontstaan van de band, wisselde de bezetting regelmatig en de enige constanten in de band waren Sonja Kristina Linwood en Florian Pilkington-Miksa.
Muzikanten, die onder andere in Curved Air speelden, waren: Eddie Jobson (Roxy Music, King Crimson), Stewart Copeland (The Police), Tony Reeves (John Mayall, Colosseum, Greenslade), Ian Eyre, Mike Wedgwood, Barry DeSouza, Kirby Gregory, Jim Russell, Mick Jacques en anderen.
Tussen 1984 en 1990 was de band ontbonden, om na die tijd nieuw leven ingeblazen te worden en vanaf 2013 tot heden bestaat de band uit: Sonja Kristina – zang, Florian Pilkington-Miksa – drums, Chris Harris – basgitaar, Robert Norton – keyboards, Paul Sax – viool en Kirby Gregory – sologitaar.
"The Curved Air Rarities Series volume 2 Curved Space And Infinity", die uit 2 aparte albums werd samen gesteld, werd 4 november 2016 via Curved Air Records en Cherry Red Records uitgebracht als 2CD.
De band bestaat op "Curved Space", die eerder, in 1991 via Voiceprint, onder de naam Francis Monkman "Jam" verscheen, uit: Francis Monkman - sologitaar en keyboards, Rob Martin - basgitaar, Mike Gore - sologitaar en Florian Pilkington-Miksa - drums, terwijl de bezetting op "Infinity", waarop opnamen uit 2016 staan, Kirby Gregory - sologitaar, Robert Norton - - keyboards en Florian Pilkington-Miksa - drums is.

"Curved Space", dat 9 nummers bevat, start met "Towards Tomorrow" en hierin hoor ik de band een heerlijk ruimtelijk nummer ten gehore brengen, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme heeft, waarna "Sea Of Tranquillity" volgt, een vrij rommelig, vrij rustig, nummer, dat iets experimenteel klinkend aandoet.
Daarna hoor ik "Baghdad Café/Return To Calvary/Towards Infinity", dat heftig begint en langzaam over gaat in een Oosters klinkend licht hypnotiserend ritme, waarna de muziek verandert, progressief wordt en vervolgens een experimenteel progressief karakter krijgt en gevolgd wordt door "Sol Y Sombra", een lekker in het gehoor klinkend progressief rock nummer, dat diverse subtiele tempowisselingen bevat.
Dan zet de band me "Harp Riff" voor en hoor ik een stevig rock nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en swingt, waarna ik "Free Tibet" te horen krijg en daarin laat Curved Air me een enigszins chaotisch rommelig nummer horen, dat langzaam meer inhoud krijgt, waardoor de muziek als progressieve rock te omschrijven valt.
In "Blue Yonder Blues" krijg ik een mix te horen van progressieve rock en blues te horen, met de nadruk op progressieve rock en in "Playin' Away" is de muziek ook nu weer uptempo en progressief en in het laatste nummer, "Rose", dat niet op de originele uitgave staat en ongeveer 15 jaar later is opgenomen, krijg ik in iets meer dan 14 minuten een schitterende mix van krautrock en progressieve rock voorgeschoteld, die in een hoog tempo gespeeld wordt en swingt als een trein, waardoor stil blijven zitten dan ook niet aan de orde is.
"Infinity" telt 6 lange nummers, waarvan "Elevation" de eerste is en daarin hoor ik de band een iets meer dan 15 minuten durend schitterend stuk progressieve rock spelen, dat invloeden uit jazz en symfonische rock heeft, terwijl het tempo niet al te hoog ligt.
Daarna speelt Curved Air een mooi rustig startend nummer, getiteld "Labyrinth", dat na korte tijd iets meer snelheid krijgt en ik een geweldig symfonisch rock nummer voorgezet krijg, dat lichte jazz invloeden heeft en een hypnotiserend ritme bevat, waarna de muziek iets na de helft van het nummer verandert en tijdelijk in een iets rustiger tempo gespeeld wordt, om vervolgens opnieuw meer snelheid te krijgen en over gaat in een progressief klinkend symfonisch rock nummer.
Dan volgt "Expansions", een fantastisch progressief rock nummer, dat in een niet al te hoog tempo begint, maar gaandeweg iets sneller wordt en een aangenaam swingend ritme heeft, waarbij ook lichte invloeden uit de jazz hoorbaar zijn, waarna ik "Aphelion" te horen krijg en daarin schotelt de band me opnieuw een lekker in het gehoor klinkende mix van symfonische rock en jazz voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en deze verandert halverwege in een stuk free jazz.
In "Megalith" laat de band me genieten van een verrukkelijke mix van progressieve rock, jazz, symfonische rock en funk, die wisselende tempo's en ritmes heeft en in "Celestial Dance" zet de band me een opnieuw een uitstekende mix voor van progressieve rock, jazz en hypnotiserende ritmes, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.

"The Curved Air Rarities Series volume 2 Curved Space And Infinity" van Curved Air toont 2 verschillende kanten van de band, waarbij "Infinity" er, naar mijn mening, ontegenzeggelijk als beste uit te voorschijn komt, ondanks het feit, dat ook "Curved Space" zeker ook de moeite van het beluisteren waard is en ik kan deze 2CD dan ook van harte aanbevelen aan liefhebbers van zowel progressieve als symfonische rock.

Sorry! Geen muziek video's beschikbaar.

Review: La Forma Delle Nuvole - Il Debutto! (U.D.U. Records, 2016) (Pop)

Dario Antonetti - zang, basgitaar, akoestische en elektrische gitaar, uit Bosisio Parini, Italië, heeft samen met Giulia Fumagalli - zang, basgitaar en akoestische gitaar een album opgenomen onder de naam La Forma Delle Nuvole.
Dario is vooral bekend geworden door zijn "Vegetable Man Project", waarin hij probeert 1000 verschillende uitvoeringen van dit Syd Barrett nummer uit te brengen, maar ook was hij te horen in de bands Effetto Doppler (CD "Eden E Sasso", 2006), Kryptästesie (CD "No Age", 1999) en met Gastel Etzwame, plus op zijn solo CD "L'Estetica Del Cane" uit 2007, die in 2009 met 3 extra nummers werd heruitgebracht.
Verder maakte hij in 2012 onder de naam Dario Antonetti E La Svolta Psichedelica het album "Il Rigore Esistenziale", waarvan hij 2 nummers schreef met Peter Lindahl van In The Labyrinth uit Zweden tijdens zijn verblijf daar.
Op deze CD, waarin behalve hij zelf, ook Lorenzo Conti - drums en Alessandro Brumana - basgitaar zitten, spelen verder onder andere de volgende gastmuzikanten mee: Lorenzo Tarantino - sologitaar, Omar Corsici - gong, Gastel Etzwane - zang, Peter Lindahl - mellotron, Akai S5000 sampler, barok fluit, saz, elektrische gitaar, darbouka cornet en viool en nog enkele anderen.
Het debuut album van La Forma Delle Nuvole heet simpelweg "Il Debutto!" en bevat 8 nummers, waarvan er enkele in andere uitvoeringen te beluisteren zijn op voorgaande solo albums.

"Il Debutto!" start met "Vegetable Man (L'Omino Vegetale)" en hierin hoor ik het duo een uitstekende uitvoering van dit door Syd Barrett geschreven nummer ten gehore brengen, die gevolgd wordt door het korte "L'Estetica Del Cane", waarin ik een lekker in het gehoor klinkende pop song voorgezet krijg, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt "Il Rigore Esistenziale" en daarin schotelt het duo me een prachtige rustige pop song voor, die een aangenaam ritme heeft, waarna "Cantautore Psichedelico Nella Neve" volgt en dit is een aanstekelijke swingende licht psychedelische pop song, waarmee La Forma Delle Nuvole me in beweging brengt.
Dan krijg ik "Miliardi Di Miliardi Di Miliardi Di Miliardi Di Miliardi Di Stelle" te horen en ook dit is weer zo'n prachtige, vrij rustige, aanstekelijke pop song en deze wordt gevolgd door "Indifferente", een schitterende rustige pop song, waarin net als in de meeste andere songs, prima samenzang te horen is en in "Luna Di Venere" speelt het duo opnieuw een mooie, vrij rustige, pop song.
Verder staat er gedurende 1 minuut een versneld stuk muziek op de CD, dat na iets meer dan 1 minuut begint en geen titel heeft.

De CD "Il Debutto!" van La Forma Delle Nuvole is een zeer aangename plaat om te horen en ik kan iedere liefhebber van pop muziek dan ook aanraden, deze prima schijf eens te gaan beluisteren.

Sorry, nog geen muziek video's beschikbaar.

Review: Order Of Thieves - Order Of Thieves (Eigen Beheer, 2016) (Rock)

Order Of Thieves is een Amerikaanse band uit Seacoast, New Hampshire, die bestaat uit: Bob Lord - basgitaar (Dreadnaught, The Gaudy Baubles, Bling Cherry), Jon McCormack - sologitaar (Bling Cherry, The Wheel of Awesome, Museum of Science, Fly Spinach Fly, Swamp Yankee, Starch, Gay Bride of Frankenstein) en Rick Habib - drums (Dreadnaught, The Wheel of Awesome, The Gaudy Baubles).
De band bracht 21 oktober 2016 hun debuut album "Order Of Thieves" in eigen beheer als digitale download uit, waarbij inspiratie gehaald werd uit de muziek van de jaren 60, 70 en 80.

Het album, dat 9 nummers bevat, start met "Recreational Viagra" en daarin hoor ik de band een schitterend instrumentaal nummer spelen, waarin complexe ritmes, funk en rock vakkundig aan elkaar gesmeed worden. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna zet de band me "Tolbooth Goddess" voor en krijg ik een lekker in het gehoor klinkende melodische hardrock song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele prima tempowisselingen bevat, waarna "Rhinestone Halo" volgt en ik een uitstekende dansbare rock song voorgeschoteld krijg, die diverse tempowisselingen kent.
Dan volgt "Town & Oats", een prima dansbare song, waaraan medewerking wordt verleent door een trompettist en dit nummer vind ik vrij commercieel klinken.
In "Cherry Red" laat Order Of Thieves me een goede afwisselende rock song horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "Border Cop" schotelt de band me een fantastische swingende rock song voor, waarin hardrock de boventoon voert.
Vervolgens hoor ik "Drunkenmonkeyknifefight" en hierin speelt de band weer een vrij melodische dansbare rock song, waar enkele tempowisselingen in zitten en deze wordt gevolgd door "Aviation", waarin de band een heerlijke mix maakt van hardrock, funk en experimentele rock en in het laatste nummer, dat "Two In The Tomb" heet, laat de band me genieten van een geweldig instrumentaal progressief rock nummer, dat diverse prima tempowisselingen bevat.

"Order Of Thieves" van Order Of Thieves is een prima debuut van deze Amerikaanse band en ik kan iedere liefhebber van rock dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

Review: The Myrrors - Entranced Earth (Beyond Beyond Is Beyond Records, 2016) (Progressieve Psychedelische Rock)

The Myrrors uit Tucson, Arizona, Amerika, werden in 2007 opgericht en bestonden op dat moment uit: Nik Rayne - zang en sologitaar, Claira Safi - basgitaar en Grant Beyschau - drums en dit trio bracht hun debuut album "Burning Circles In The Sky" op 1 augustus 2008 in een zeer beperkte oplage van 50 stuks in eigen beheer uit, waarna slaggitarist Cesar Alatorre-Mena zich bij de band voegde.
De band ging in 2009 uit elkaar, om in 2013 opnieuw opgericht te worden en in 2014 werd het album "Burning Circles In The Sky" in een beperkte oplage her uitgebracht door het Fuzz Club Records label, gevolgd door de EP "Solar Collector", die 24 augustus 2013, in een gelimiteerde oplage op cassette als op vinyl verscheen.
Daarna verschenen: "Arena Negra" (24 maart 2015, vinyl), "Southwest Acoustic Session" (4 mei 2015, CD/cassette), "Fuzz Club Split" (25 juli 2015, digitale download single), "Comrades"/"Storm Mills" (1 november 2015, ltd.edition vinyl single), "God Unknown Split" (20 april 2016, digitale download single), "Semillas Sembradas" (5 mei 2016, ltd.edition vinyl single) en "Entranced Earth" (27 mei 2016, vinyl).
Op de LP "Entranced Earth", die in een beperkte oplage van 450 stuks op koperkleurig vinyl is uitgebracht, bestaat de band uit: Nik Rayne - zang, elektrische 12-snarige gitaar, sologitaar, akoestische gitaar, viool, cello, orgel, klarinet, bas klarinet, effecten, harmonium, koeienbel, recorder, tambora, bulbul tarang en santoor, Grant Beyschau - alt, tenor en sopraan saxofoon, drums, dwarsfluit, tabla, djembé, bellen, cymbalen, tamboerijn, percussie en fluit, Eco Retraso - basgitaar, tape, loops, zang, bellen en okarina en Miguel Urbina - alt viool.

Het album, dat 7 nummers bevat, start met "Mountain Mourning" en hierin krijg ik een kort, klassiek aandoend, zwaar nummer te horen, dat tevens lichte avant garde invloeden heeft en overloopt in "Liberty Is In The Street", een heerlijke swingende mix van dance, psychedelische muziek en jazz, waarbij still zitten geen optie is.
Daarna volgt "No Clear Light", waarin de band me een uitstekend stukje Oosters getinte muziek voorschotelt, dat licht psychedelisch klinkt, waarna de band me laat genieten van het titel nummer "Entranced Earth" en daarin krijg ik een fantastisch stuk psychedelische hypnotiserende muziek voorgezet, dat tevens folk en progressieve rock invloeden bevat en me in een lichte trance brengt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan hoor ik "Tallos", een schitterend progressief experimenteel Oosters aandoend nummer, dat gevolgd wordt door het langste nummer van het album, getiteld "Invitation Mantra", waarin The Myrrors me een verrukkelijk hypnotiserend nummer, met een eentonig ritme, voorzet, dat religieuze invloeden heeft en me opnieuw in een trance brengt, om gevolgd te worden door het laatste nummer van het album "Surem Dervish", eveneens een geweldig nummer, dat progressieve jazz invloeden heeft, een lekker hypnotiserend dansbaar ritme bevat, swingt als een trein en experimenteel eindigt.

"Entranced Earth" van The Myrrors is een fantastisch album, waar ik van begin tot einde met volle teugen van genoten heb en ik kan dit meesterwerkje, dat helaas maar 7 nummers bevat, dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van progressieve hypnotiserende psychedelische rock houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl