Enkele maanden later werd "Lord Space Devil" meer dan 3500 keer gedownload van hun officiële website http://www.cosmictripmachine.be en de band begon aan een repertoire voor live optredens te werken en kwam T-Bone bij het duo.
In maart 2009 maakte Cosmic Trip Machine de CD "Vampyros Roussos", een heftig stuk muziek, geïnspireerd door diverse soundtracks, zoals The Carnival of Souls, Valley Of Dolls, The Holy Mountain, Vampyros Lesbos en andere.
De band trad dat jaar op tijdens het Sloowjob Festival (met Embryo en Peter Walker), Summer Solstice 2009 (met Engelse, Amerikaanse en Zweedse psychedelische bands) en op het Yellowstock Festival (met Vibravoid en Siena Root).
Daarbij zag het hun CD in november uitgebracht worden, die gedistribueerd werd door het Zweedse Record Heaven label en in januari 2010 door Clear Spot uit Nederland.
Tussen 2009 en 2010 werkten Will Z. en Majnun aan het derde en laatste deel van de "Lord Space Devil" trilogie, getiteld "Son Of Lord Space Devil", bijgestaan door Yoni en producer OG.
In december 2010 verscheen dit werk via het Nasoni label uit Berlijn, zowel op CD als op LP (in zwart en gelimiteerd op gekleurd vinyl).
Daarna bracht de band in 2011 een gelimiteerde editie op LP uit van "Mantras, Exorcisms And Rituals", dat een alternatieve versie was van "The Curse Of the Lord Space Devil" en uitgebracht door Reverb Worship.
OG nam de plaats in van Yoni en de band startte met het maken van "Kosmische Kraut Maschine" , opgedragen aan de experimentele Duitse rock scene van de jaren zestig.
Ook leverde OG demos van 30 songs af voor een nieuw project, genaamd "(The Woman Who Took) A Flying Leap Over The Fence", waarvoor de opnamen 26 maart startten en 5 augustus werden afgerond en het resultaat is een dubbel LP met 2 verschillende interpertaties van de songs en artwork door Marijke Koger (van The Fool).
Plaat 1, zoals die door OG bedoeld zijn en plaat 2, zoals die door Cosmic Trip Machine geïnterpreteerd zijn.
De LP start met "The Dream Pt 1 (Remembrance)", een dromerig stukje muziek, gevolgd door "Hello Hello", een rustig psychedelisch nummer.
Vervolgens hoor ik "All I Want (1st Kingdom)", dat met het geluid van stromend water begint, waarna de sitar invalt, gevolgd door de zang en dit is een schitterende psychedelische song in Beatles stijl, die helaas abrupt stopt.
Daarna volgt "Futuristic Inferno (2nd Kingdom)", eveneens een heerlijke psychedelische song, waarin verschillende geluidseffecten zijn gebruikt, maar tegen het eind van de song wordt het nummer lichtelijk chaotisch en ook nu loopt het nummer niet lekker af.
"Heaven's Gate (3rd Kingdom)" is een prachtig rustig nummer, waarbij de band gebruik maakt van engelachtige achtergrond zang en dit wordt gevolgd door "She's Not The Woman Who Took A Flying Leap Over The Fence", een lekker klinkende popsong.
Dan volgt het langste nummer van kant A, dat uit 3 delen bestaat, waarvan het eerste "a) Universe" heet, het tweede "b) Rebirth" en deel 3 "c) Sun Paths" en tezamen vormen ze het nummer "The Astral Travel", een schitterend instrumentaal progressief rock nummer.
"Another Song" is het eerste nummer van de B-kant en deze vrolijke klinkende psychedelische popsong, ligt lekker in het gehoor.
Dan krijg ik "Little Kid" te horen, een mooi en goed klinkende popsong met een aanstekelijk ritme en daarna het licht psychedelische "Dreaded Day", dat ook progressieve rock elementen bevat.
Vervolgens is het tijd voor "Alone", een song, die zo in een musical zou kunnen passen en "Million Wonderful Details", een fantastische progressieve poprocksong, waarbij de zang door geluidseffecten versterkt is en het gitaarwerk scheurend te noemen is, terwijl er een hypnotiserend ritme gespeeld wordt door drums en basgitaar.
Net als in "All I Want" van kant A, begint ook "The Morning Is Here" met het geluid van stromend water en daarna volgt er een prima psychedelische popsong, die me lichtelijk aan de sound van Pink Floyd doet denken.
Experimentele tonen volgen in het nog geen minuut durende "Paths Of Deliverance" en de LP wordt afgesloten met "The Dream Pt2 (Oblivion)", dat net als part 1 een dromerig stukje muziek is.
Plaat 1, de versie zoals OG hem bedoeld heeft, is een heerlijke LP, waarvan ik erg genoten heb en die ik nog eens rustig opnieuw beluister.
Voor plaat 2 heeft Will Z. enkele nummers herschreven en de volgorde hier en daar aangepast en deze begint met "Morning Stairs Nightmare", een kort psychedelisch intro, dat gevolgd wordt door "The Dream (Part 1)", dat niet veel afwijkt van de eerste versie, dat wil zeggen, dromerig.
Dan hoor ik "Hello Hello" en ook deze uitvoering klinkt rustig en psychedelisch, alleen zit hier het geluid van de sitar in en wordt het aan het eind een stukje steviger door het scheurende gitaarwerk.
Daarna volgt "Futuristic Inferno", dat dreigend klinkt, scheurend gitaarwerk bevat, een hypnotiserend ritme heeft,
progressief is en her en der experimenteel chaotisch klinkt.
Het wordt gevolgd door het Japans aandoende instrumentale "Falling Down", dat gewoon lekker klinkt.
Vervolgens hoor ik "Hypnagogia (Stage N1)", een orkestraal stukje symfonische pop, waarna "All I Want" volgt, dat erg experimenteel start en psychedelisch klinkt, maar door het gitaarwerk een extra dimensie meekrijgt, waardoor het geheel een stuk progressiever wordt.
"Little Kid" is een heerlijke psychedelische popsong en de afsluiter van kant A, "Dreaded Day", is een prima psychedelische popsong met progressieve rock invloeden.
Kant B begint met "She's Not The Woman Who Took A Flying Leap Over The Fence", een lekker klinkende popsong, die niet zo veel verschilt van de versie van OG en deze loopt min of meer over in "Sleep Spindle (Stage N2)" een op klassiek gitaar gespeeld stukje muziek, dat dromerig over komt door de mooie achtergrond zang.
Ook de popsong "Alone" klinkt heerlijk en "Another Song In Reverse", waarvan stukken achterstevoren opgenomen zijn is verrassend en psychedelisch.
"The Morning Is Here" is een schitterende psychedelische popsong en doet net als de verie op plaat 1 denken aan Pink Floyd en in "Slow-Wave Sleep (Stage N3)" is de hoofdrol voor de sologitaar, die dit instrumentale nummer domineert.
Nu is het tijd voor "Million Wonderful Details", dat een fantastische progressieve rocksong is, dat net als de OG versie, scheurend gitaarwerk bevat en een hypnotiserend ritme heeft.
Een ander stukje progressief hoor ik in "Delta Waves (Stage N4)", dat door de heftige gitaarklanken naar de hardrock neigt en heeft een experimenteel einde.
Het laatste nummer "The Dream (Part 2)" is een dromerig instrumentaal stukje muziek en sluit de plaat op gepaste wijze af.
De uitvoering, die door Will Z. gedeeltelijk herschreven is, vind ik niet beter of slechter dan die van OG en ook nu heb ik weer genoten van de muziek en kan alleen maar concluderen, dat beide versies het verdienen om beluisterd te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten