Omdat ze het gevoel hadden geen complete band te hebben,trokken ze basgitarist Elias Dellow aan en veranderden de naam van de band in The Brimstone Days.
De muziekstijl veranderde ook en ze gingen muziek in de stijl van Led Zeppelin, Jimi Hendrix en Free maken.
In 2009 verscheen hun eerste demo EP "Flowers And Rainbows", gevolgd door een hele reeks optredens in de regio van Malmö en Lund.
Nadat hun EP op de markt verscheen, verliet Elias de band en werd er een vervanger voor hem gevonden in de persoon van Hampus Hallgard, die eerst alleen als stand-in mee speelde, maar al gauw een vaste kracht werd.
Met nieuwe energie en een volle zomeragenda met optredens ging de band in april 2010 opnieuw de studio in en werd hun debuut CD "We Are The Brimstone Days" opgenomen, die in november dat jaar uitgebracht werd.
In 2012 is de nieuwe CD "On A Monday Too Early To Hell" via het Transubstans label verschenen, waarop de band 14 korte songs speelt en de eerste daarvan heet "I Need Soul", een lekker swingende powerpop song in 70's stijl met aankondiging van de band.
Vervolgens krijg ik het schitterende "What Do You Want" te horen, een progressieve rocksong in de stijl van Jimi Hendrix en dit wordt gevolgd door "Confession", een song waarin ook die gitaarsound van Hendrix terug te vinden is, maar ook het ritme is er sterk aan verwant.
Daarna hoor ik "Close The Door" en deze progressieve rocksong klinkt prima en haalt het zeventiger jaren gevoel weer helemaal naar boven.
Dan volgt "Same Old Story", dat eveneens in dezelfde stijl gespeeld wordt en in "Burry The Hatchet" verandert dat evenmin.
Ook "One Two Two" wordt in een vrij stevig tempo gespeeld en klinkt dus, zoals een rocksong moet klinken.
In "Helping Hand" hoor ik iets van Herman Brood en blues invloeden in terug en "Give Me A Reason"is weer een song in Hendrix stijl.
De band blijft het ritme vrij hoog houden en ook in "On A Monday Too Early To Tell", de titelsong, is dat zo.
"Captain Tom", een heerlijke rocksong, wordt weliswaar in een iets rustiger tempo gespeeld dan de rest van de nummers, maar klinkt desondanks toch nog niet als een ballad.
Daarna gaat het tempo weer omhoog en krijg ik "Upon Your Shoulders" voorgeschoteld, een song met een aanstekelijk ritme, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.
De volgende song heet "Tucson Arizona" en ook hierin verandert de muziek niet en de band blijft ook in de laatste song " Throw That Stone" volharden in het zelfde ritme.
Ik vind de CD "On A Monday Too Early To Hell" teveel van hetzelfde, waardoor de muziek na een tijdje helaas wat begint te vervelen, maar liefhebbers van dit genre zullen het ongetwijfeld niet met me eens zijn.
Oordeel zelf en je weet het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten