Review: Ifsounds - Reset (Melodic Revolution Records, 2015) (Progressieve Rock)

Ifsounds is een Italiaanse progressieve rock band uit Petacciato, die vans 1993 tot 2000 bestond uit: Claudio Lapenna – piano, keyboards en zang, Dario Lastella – sologitaar, programmering en zang, Franco Bussoli – basgitaar en Pietro Chimisso - drums, speelde in hun begin periode covers van bands als: Pink Floyd, Queen, The Police en andere bekende groepen, maar ook enkele eigen nummers en was regelmatig op festivals te zien.
In 2004 kwam de band weer samen en bestond toen uit: Claudio Lapenna – piano, keyboards en zang, Dario Lastella – sologitaar, programmering en zang, Franco Bussoli – basgitaar en Paolo De Santis – zang. 
Ifsounds, die toen nog If heette, bracht in dat jaar hun eerste demo "In The Cave" in deze formatie uit, die in 2005 gevolgd werd door een nieuwe demo, getiteld "If" en daarop speelden Elena Ricci (zang) en Luca Tilli (cello) als gastmuzikanten mee.
De band bracht hun debuut album "The Stairway" in 2006 uit, waarna Luca Di Pardo (drums) bij de band kwam en in 2008 verscheen het album "Morpho Nestira", gevolg door de 2CD "If…Sounds", een collectie van eerder uitgebrachte opnamen, plus 1 nieuw nummer.
Daarna bracht de band het album "Apeirophobia" (2009) uit, waarin de bandbezetting gewijzigd was en de naam If veranderde in Ifsounds en Elena Ricci - zang en Enzo Bellocchio – drums de nieuwe bandleden waren.
In 2011 was Elena weer uit de band en verscheen de EP "Unusual Roots", die in 2012 gevolgd werd door het album "Red Apple".
Daarin bestond de band uit: Federica Berchicci – zang, Claudio Lapenna – elektrische en akoestische piano, keyboards, orgel, synthesizer en zang, Dario Lastella – sologitaar, keyboards, synthesizer, sequencers, basgitaar, ukelele en zang, Franco Bussoli – basgitaar en Enzo Bellocchio – drums.
Hun nieuwe album "Reset", dat 10 nummers bevat, is door het Melodic Revolution Records label in twee talen uitgebracht, zowel in het Italiaans als in het Engels, terwijl de band ook deze keer weer enkele wisselingen heeft ondergaan en tegenwoordig bestaat uit: Runal - zang, Dario Lastella – sologitaar, keyboards, synthesizer en zang, Fabio De Libertis – basgitaar, Claudio Lapenna – elektrische en akoestische piano, keyboards, orgel, synthesizer en zang en Gianni Manariti – drums, percussie en zang.

Het Engelstalige album begint met "When I Was Born Again" en daarin krijg ik een uitstekende progressieve rock song met wisselende ritmes voorgeschoteld, die bij tijd en wijle swingt als een trein (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Fr964", waarin de band me een schitterend swingend instrumentaal symfonisch rock nummer laat horen.
Daarna hoor ik "40-14" en hierin speelt de band in het begin een heerlijke dansbare rock song met lichte punk invloeden, waarin enkele subtiele tempowisselingen zitten, maar die halverwege over gaat in een fantastisch stuk psychedelische progressieve rock, waarna "Laura" volgt en ik de band een prachtige rustige song hoor spelen, die door het gebruik van de viool een melancholisch karakter krijgt.
Dan volgt "I've Never Hated Anyone", waarin de band me een lekker in het gehoor klinkende swingende uptempo hardrock song voor zet, gevolgd door "Run Away" en ook in dit nummer laat de band me genieten van een heerlijke rustige melodische rock song, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.
Aan het begin van "Flashback" krijg ik een vrij heftig startend hardrock nummer te horen, dat na korte tijd over gaat in een prima rustige melodische song en in "Fading To Blue" laat Ifsounds me opnieuw genieten van een geweldig mooie rustige rock song.
Vervolgens hoor ik het titelnummer "Reset" en daarin speelt de band een schitterend instrumentaal progressief rock nummer, waarna het laatste nummer van het album volgt, getiteld "The Tide" en hierin zet de band me ook nu weer een verrukkelijke melodische rock song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.

Ifsounds heeft met "Reset" een uitstekende afwisselende schijf afgeleverd, die heerlijke melodische progressieve rock muziek bevat en het beluisteren meer dan waard is, waardoor ik liefhebbers van dit genre dit album ten volle kan aanbevelen.

Review: The Optic Nerve - Penelope Tuesday (State Records, 2015) (Beat)

The Optic Nerve werd halverwege de jaren 80 in Brooklyn, New York, Amerika, opgericht door zanger Bobby Belfiore.
Samen met Tony Matura - sologitaar en zang, vormde hij de vaste kracht in de band, die regelmatig van samenstelling veranderde en 60er jaren gerelateerde muziek speelde.
De band bracht in haar bestaan slechts 2 singles uit en speelde sporadisch buiten Brooklyn.
In 1993 en 1994 brachten zowel Get Hip als Screaming Apple demo's van de band, die in de periode half tot eind jaren 80 gemaakt waren, uit op albums.
Halverwege januari 2005 namen Tony en Bobby samen met Tom Ward (Gravedigger V., Nashville Ramblers) - basgitaar en Mike Linn (Iron Gates) - drums een album op, dat, door diverse redenen, nooit uitgebracht zou worden.
2 Van de nummers, van dat album, zijn door het State Records label op single uitgebracht en deze is 15 september 2015 in een gelimiteerde oplage van 500 stuks op 7" vinyl verschenen, waarbij nog opgemerkt kan worden, dat de eerste 250 exemplaren voorzien zijn van een genummerde klaphoes.

De A-kant van de single heet "Penelope Tuesday" en daarin laat de band me een schitterende licht psychedelische beat song horen, waarbij de invloed van de samenzang van The Beatles goed hoorbaar is, terwijl de muziek een zeer aanstekelijk ritme bevat.
Op de B-kant krijg ik een heerlijke vrij rustige pop rock song voorgeschoteld, die me enigszins aan de muziek van The Byrds doet denken en in de jaren 60 gemaakt had kunnen zijn.

De single "Penelope Tuesday" van The Optic Nerve bevat 2 geweldige nummers, die er om schreeuwen gedraaid te worden en die ik iedere liefhebber van 60er jaren muziek kan aanraden. (luister naar gedeeltes van de single via de soundcloud link onder de recensie)

Review: The Jackets - Shadows Of Sound (Voodoo Rhythm Records, 2015) (Garagerock)

The Jackets is een Garagerock punk trio uit Bern, en Zurich, Zwitserland en Los Angeles, Amerika, dat in 2007 werd opgericht en bestaat, na een bezettingswisseling in 2008, uit: Jackie Brutsche (Jack Torera) - zang en sologitaar, Samuel Schmidiger - basgitaar en zang en Chris Rosales (Gringo Starr) - drums en zang.
Jackie speelde ook in de meiden band The Mad Cowgirl Disease uit Bern en in de band The Fox uit Zurich, terwijl Samuel "Scmidi" Schmidiger zanger en gitarist was van de band The Budget Boozers en Chris Rosales (een Amerikaan, die in 1994 van Los Angeles naar Zwitserland verhuisde) in de bands Lightning Beat-Man And The Never Heard Of 'Ems, Reverend Beat-Man And The Unbelievers en The Get Lost (met ex Miracle Workers Gerry Mohr en Robert Butler) speelde.
De band toerde 6 jaar door Europa en speelde onder andere in: Italië, Frankrijk, België, Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Tsjechië, Denemarken, Noorwegen, Spanje, Portugal en natuurlijk Zwitserland en deelde het podium met bands als Baby Woodrose, The Monsters, Magnetix, King Kahn & BBQ, Gonn en The Sonics.
The Jackets bracht in augustus 2009 hun debuut album "Stuck Inside" (CD/LP) uit via het Zwitserse Subversiv Records label, die in maart 2012 gevolgd werd door "Way Out" (CD/LP), die via Duitse Soundflat Records verscheen.
Hun nieuwe CD/LP, "Shadows Of Sound", is in de bekende Circo Perrotti studio te Gijon, Spanje, analoog opgenomen onder leiding van producer Jorge Explosion.

Het album, dat 11 september 2015 door Voodoo Rhythm Records is uitgebracht, bevat 11 nummers, waarvan "Don't Turn Yourself In" het eerste is en hierin krijg ik een schitterende garagerock song te horen, die een aanstekelijk ritme bevat, een hoog meezing gehalte heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna ik "At The Go-Go" hoor, waarin de band het tempo iets versneld en een swingende dansbare rock song speelt.
Daarna zet de band me "Sometimes Maybe" voor en daarin krijg ik een lekker in het gehoor klinkende rock song met garagerock invloeden te horen, waarbij het ritme licht hypnotiserend werkt en dit nummer wordt gevolgd door "Keep Yourself Alive", een heerlijke swingende garagerock song met hoog meezing gehalte, waarin ook nu weer een aanstekelijk dansbaar ritme zit.
Dan volgt "Living The Past", waarin de band me een uitstekende rock song voorschotelt, die enigszins eentonig klinkt, maar desondanks swingt, waarna ik "Watch You Cry" te horen krijg en hierin speelt de band een prima dansbare rock song met jaren 60 invloeden.
In "Wheels Of Time" gaat de band verder met het maken van hun garagerock gerelateerde muziek en hoor ik opnieuw een lekkere dansbare rock song, die gevolgd wordt door "You Better" en daarin schotelt de band me een punk song voor, die eind jaren 70 gemaakt had kunnen zijn.
Vervolgens hoor ik "Hands Off Me", een heerlijke dansbare garagerock song, die enkele uitstekende tempowisselingen bevat, "Astronaut", een geweldig lekkere rustige poprock song, terwijl ik in de titelsong "Shadows Of Sound" weer een verrukkelijke swingende garagerock song te horen krijg.

De CD/LP "Shadows Of Sound" van The Jackets bevat 11 lekker swingende rock songs, waarvan ik van begin tot eind genoten heb en ik kan iedere liefhebber van garagerock en 60's gerelateerde muziek, deze schijf aanraden. (luister naar de teaser van het album via de youtube link onder de recensie)

Review: Suicide Syndicate - Savage Barbarians .. Have Feelings Too! (Troglodyte Records, 2015) (Punk)

Suicide Syndicate werd in 2009 te Malmö, Zweden opgericht door Bengtsson - zang en sologitaar, die uit de horror punk band The Mobile Freakshow kwam.
Samen met Ekan (Kalashnikov Orchestra, Vitiators) - basgitaar, CK Gakk - sologitaar en Peder Romansoff - drums, vormde hij de band, die in dat zelfde jaar hun debuut EP "Dead Generation” op 10"vinyl uitbracht via het Switchlight Records label.
Vervolgens verschenen de debuut LP “Bad Wolves Eat Small Pigs” (Switchlight Records, 2011) en hun tweede LP “In It For LIfe” (Switchlight Records, 2013), plus de 7"vinyl single “Watch it fall” (Switchlight Records, 2013), die aan de LP vooraf ging.
In 2014 werd CK Gakk vervangen door Rikk-Nine en op hun nieuwe album, dat zowel op CD als op LP (zwart vinyl en bloedrood vinyl) door Troglodyte Records wordt uitgebracht, speelt de band in een nieuwe bezetting en bestaat tegenwoordig uit: Bengtsson - zang en sologitaar, Johan - basgitaar en zang en Peder - drums.
In augustus verscheen de single "Kids Of Malmö Town", die ook op het album staat en hierop doen enkele zangers uit de lokale punk scene van Malmö mee, zoals:
Tobbe van Moderat Likvidation, Per van Oldfashioned Ideas en Fulip van Knægt en Gabba Gabba Hey.

Het album bevat 10 nummers, waarvan "Never Fall In Love" de eerste is en hierin krijg ik een lekker in het gehoor klinkende uptempo punkrock song te horen, die in de stijl van de bands uit de beginperiode van de punk gespeeld wordt en een circus intro bevat.
Daarna hoor ik de titel song "Savage Barbarians ... Have Feelings Too!" en ook dit is een swingende punk song, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten, die gevolgd wordt door "Back To The 30’s", waarin de band het tempo flink opvoert en ik een snelle korte punkrock song te horen krijg.
Dan volgt "The Truth Is Out There", een geweldig stukje punk, dat nog iets korter is, maar met evenzoveel energie gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Stasi Baby" en daarin zet de band me opnieuw een fantastische swingende rock song voor.
Ook met "In So Many Ways" krijg ik een uptempo jaren 70 punkrock song te horen, die swingt als een trein en in "Forced Into An Intervention" schotelt de band me een vrij heftige swingende punk song voor, waarbij stil zitten geen optie is.
Vervolgens hoor ik "Fuck Aina" en ook hierin laat de band me genieten van een swingende uptempo song, waarna ik "Doggystyle" te horen krijg, die net als de rest van de songs in een hoog tempo gespeeld wordt en in het laatste nummer van het album, de single "Kids Of Malmö Town" zit ik nog steeds op mijn stoel te wippen en hoor ik de band ook nu weer een schitterende swingende punkrock song spelen. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

Suicide Syndicate heeft met "Savage Barbarians .. Have Feelings Too!" een waanzinnig goed album met maatschappij kritische teksten gemaakt, dat van begin tot eind swingt en in geen enkele collectie van punk liefhebbers mag ontbreken, kortom: Een meesterwerk!

Review: Mechanik - Eadem Mutat Resurgo (R.A.I.G., 2015) (Progressieve Rock / Spacerock)

Mechanik is eind 2011 te Madrid, Spanje opgericht en bestaat uit: Klaus - sologitaar, synthesizer en zang, Olivares - basgitaar en drones, Lete G - drums en cimbalen en Yuldj - zang.
De band bracht in mei 2012 hun eerste demo, getiteld: "You Are The Teacher And The Guru EP", waarop 3 nummers staan, gevolgd in juli 2012 door "Inner Temple / Outer Temple EP" met daarop eveneens 3 nummers en eind oktober 2012 "Velut Stella Splendido EP" uit, waarop 2 nummers staan.
Deze 3 EP's werden in eigen beheer uitgebracht, waarna het nummer "Kwanmyongsong" van de "Velut Stella Splendido EP" in 2013 via het Engelse Fruits De Mer Records op de LP "Strange Fish Volume II" verscheen, terwijl het andere nummer "De Tepenecz" samen met "Bliss & Gloss" en "Inner Temple" van "Inner Temple / Outer Temple EP" en "Russian Doll" van "You Are The Teacher And The Guru EP" op hun debuut CD "Velut Stella Splendida" staat, dat in 2013 via het Russische R.A.I.G. label is uitgebracht.
Op hun nieuwe CD "Eadem Mutat Resurgo", die 8 nummers bevat en ook deze keer via het R.A.I.G. label uitgebracht wordt, is Olivares vervangen door Tasio.

Het eerste nummer van het album heet "Nesmrtelnost..." en hierin krijg ik, na een rustig begin, een geweldig swingend spacerock nummer te horen, dat progressieve rock invloeden bevat en met een hoge snelheid gespeeld wordt en naadloos door loopt in "...A Vecnost", waarin het tempo in het begin een stuk rustiger en experimenteler klinkt, om vervolgens over te gaan in een heerlijke swingende dansbare spacerock song met lichte disco invloeden, waarin de band een stem omvormer gebruikt en naar het einde toe terug keert naar het rustige experimentele geluid.
Daarna hoor ik "To Tzeitel", een fantastische progressieve rock song, die spacerock invloeden bevat en swingt als een trein, waarbij stil blijven zitten onmogelijk is.
Dit nummer gaat over in "Ein Heller Stern" en hierin laat de band me genieten van een melodisch progressief rock nummer met spacerock invloeden en van de muziek van de Russische band IWKC en op driekwart van het nummer verandert dit en wordt de muziek iets rustiger en meer psychedelisch.
In "Howl" start de muziek met een toespraak en zet de band me een schitterende progressieve rock song voor, die de sfeer van de begin jaren 70 uitwasemt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en verder gaat in "Particulas Subatómicas En El Jet De Un Agujero Negro" en daarin speelt Mechanik een verrukkelijk stukje experimentele psychedelische muziek, dat een vervolg krijgt in "Éclairs De Vie Après La Dernier Souffle", waarin de band me een fantastisch avant garde nummer voorschotelt en vervolgens het album afsluit met de song "Sgt. Shamar Thomas", een verschrikkelijk goede mix van spacerock, progressieve en melodische rock, waarin de band een aanklacht tegen de agressie in maatschappij laat horen.

Net als hun debuut album, is ook "Eadem Mutat Resurgo" een geweldige CD geworden en heeft Mechanik me bijna 55 minuten in de ban van hun fantastische muziek gehouden en ik kan iedere liefhebber van zowel progressieve rock, als spacerock en melodische rock dit album dan ook voor de volle 100% aanraden.

Review: Giobia - Magnifier (Sulatron, 2015) (Psychedelisch / Acid Rock)

De Italiaanse band Giobia uit Milaan bestaat al sinds 1997 en maakte reeds verscheidene CD's.
In 2005 was dat "Beyond The Stars", dat via het Ethnoworld label uit kwam en in 2010 verscheen "Hard Stories" via Area Pirata / Jestrai.
De band bestaat uit: Stafano "Bazu" Basurto - zang, sologitaar, sitar en bouzouki, Paolo Basurto - basgitaar, Saffo Fontana - orgel, synthesizer, viool en zang en Stefano Betta - drums en percussie.
"Introducing Night Sound" uit 2013 is hun derde plaat, die zowel op CD als op LP is uitgebracht door het Duitse Sulatron label, waarvan de eerste 500 exemplaren op oranje vinyl zijn geperst.
Ook hun nieuwe album "Magnifier" wordt door het Sulatron label zowel op CD als op LP uitgebracht, waarbij vermeldenswaardig is, dat de eerste 500 LP's op zwaar magenta vinyl zijn geperst en een inlegvel bevatten.

Het album, dat in de Sauna Recording Studios te Varese is opgenomen, start met "This World Was Being Watched Closely", dat met een toespraak begint, waarna de muziek ingezet wordt en ik een fantastische progressieve psychedelische rock song met dance invloeden te horen krijg, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt  en waarin enkele uitstekende tempowisselingen zitten.
Daarna laat de band me genieten van "The Pond" en daarin schotelt Giobia me een schitterende acid rock song voor, die rustig begint, maar langzaam opgebouwd wordt, waardoor het tempo een stukje hoger komt te liggen.
Dan volgt "The Stain" en hierin hoor ik de band een geweldige progressieve rock song spelen, die een wisselend tempo heeft en gevolgd wordt door "Lentamente La Luce Svanirà", waarin de band me een fantastisch hypnotiserend instrumentaal psychedelisch acid rock nummer voor zet, dat zeer dansbaar is en ik kan hierbij dan ook geen moment stil blijven zitten. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Devil's Howl" krijg ik opnieuw zo'n uitstekende acid rock song te horen en ook in dit nummer laat de band me genieten van hun zeer aanstekelijke muziek.
Vervolgens hoor ik het langste nummer van het album, dat "Sun Spectre" heet en 15 minuten duurt.
Giobia speelt hierin een schitterend psychedelisch rock nummer, dat zeer dansbaar is en in een hoog tempo gebracht wordt en na een subtiele tempowisseling over gaat in een waanzinnig goed stukje progressieve rock.
Het laatste nummer van het album is de titelsong "The Magnifier" en hierin krijg ik ook nu weer een heerlijk licht psychedelisch rock nummer te horen, dat swingt als een trein.

Het album "Magnifier" van Giobia is een geweldige uitgave, die me van begin tot einde heeft weten te boeien en staat vol fantastische progressieve acid rock en psychedelische muziek, die in geen enkele collectie van liefhebbers van dit genre mag ontbreken, oftewel: Verplichte kost!

Review: Worthless - Children Of The Grave (Market Square Records, 2015) (Psychedelische Pop)

In 2012 richtte Curtis Godino samen met Skyler Toski, Nicole Zamfess, Leonard Skillet, Lily Rogers en  Sam Dishy de band Worthless op in de staat Florida, Amerika.
De band, die zich muzikaal liet beïnvloeden door de muziek van jaren 60 bands zoals The Fugs, verhuisde daarna naar Brooklyn, New York en bracht begin 2015 hun debuut LP op hun eigen label uit, na eerst een 7" vinyl single in eigen beheer te hebben uitgebracht.
De tweede 7" vinyl single van de band "Children Of The Grave" is in 2015 via het Market Square Records uit Engeland verschenen.

Op de A-kant, "Children Of The Grave, hoor ik de band een schitterende psychedelische pop song spelen, waarin de zang in de muziek me doet denken aan die van de jaren 60 band The Baroques uit Milwauki, maar ook invloed van een vroege Pink Floyd bevat. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
In "Softest", dat de B-kant van de single is, laat de band me opnieuw genieten van een heerlijke psychedelische pop song, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en ook in dit nummer pakt de band muzikaal terug naar de psychedelische jaren 60.

De single "Children Of The Grave", van Worthless, bevat 2 schitterende psychedelische songs, die je als liefhebber van psychedelische muziek niet mag missen, oftewel: Verplichte kost!

Review: The Wrong Society - She Destroyed Me (Market Square Records, 2015) (Garagerock)

The Wrong Society komt uit Hamburg, Duitsland en bestaat sinds de oprichting uit: Kai Becker - sologitaar en zang, Arne Kron - basgitaar en zang, Karsten Scholz - orgel en zang en Bernie Bernaise - drums.
De band maakte in 2014 hun debuut met een cassette en 7", die begin 2015 gevolgd werd door hun volgende 7", die ook nu weer in eigen beheer werd uitgebracht.
"She Destroyed Me", die in 2015 via Market Square Records verscheen, is de derde single van de band en de eerste, die niet in eigen beheer werd uitgebracht.

Op de A-kant, "She Destroyed Me", laat de band me genieten van een uitstekende uptempo garagerock song met een aanstekelijk ritme, waarin een lekker klinkend psychedelisch orgeltje zit (luister naar dit nummer via de yutube link onder de recensie) en op de B-kant, die "Without You" heet, krijg ik opnieuw een fantastische licht psychedelische garagerock song te horen en deze wordt in een gemiddeld tempo gespeeld.

The Wrong Society heeft met de single "She Destroyed Me" 2 schitterende psychedelische garagerock songs uitgebracht, die ik iedere liefhebber van dit genre en van psychedelische muziek kan aanraden.

Review: The Suburban Homes - Conformity In The U.K. (Market Square Records, 2015) (Punk)

De bandleden van The Suburban Homes komen uit Crawley, West Sussex, Engeland.
De band besloot, in 2014, op een goede dag enkele songs op te nemen, dat slechts een paar uur tijd in beslag nam.
Hun debuut werd via het Market Square Records label in een beperkte oplage van 300 stuks als 7" vinyl EP uitgebracht met de titel "Suburban Home E.P" en bevat 3 songs.
Hun nieuwe single, die 20 juli 2015 als digitale single via Total Punk Records verscheen en op een 8 sporen bandrecorder werd opgenomen, heet "Conformity In The U.K." en is 26 augustus 2015 als 7"vinyl single, via het Market Square Records label uitgebracht.

"Conformity In The U.K." is de A-kant van de single en hierin krijg ik een schitterend nummer in de stijl van de Lo-fi punk bands van eind 70er jaren te horen, dat swingt als een trein. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
De B-kant heet "Television Spies" en ook dit heerlijk swingende nummer met een aanstekelijk dansbaar ritme, waarbij het onmogelijk is om niet in beweging te komen, straalt de Lo-fi punk van eind jaren 70 uit en vergelijkingen met bands als Mekons en The Swell Maps, zijn dan ook snel gemaakt.

The Suburban Homes hebben met "Conformity In The U.K." een geweldige single gemaakt en ik kan deze dan ook voor de volle 100% aanraden aan alle liefhebbers van Lo-fi punk.

Review: ESB - ESB (Bureau B, 2015) (Elektro)

In 2010 besloten Lionel Laquerrière en Yann Tiersen uit Ushant, Bretagne, Frankrijk, samen te gaan spelen.
Ze begonnen analoge synthesizer improvisaties van versies te maken van Tiersen's nummers, waarna ze een uitnodiging kregen, om op het Acusmatiq Festival te komen spelen, maar om de nummers live te gaan spelen, werd er gezocht naar een derde persoon en kwam hun vriend en producer Thomas Poli het duo versterken, waarna de band Elektronische Staubband (ESB) geboren was.
De jaren er na speelde dit trio regelmatig op Europese festivals en in 2013 werd hun eerste originele materiaal op een 7" vinyl single uitgebracht voor de Thoré Single Club.
Tussen hun andere projecten door, vond het trio, in 2014, tijd om, in Tiersen's studio, muziek op te nemen voor hun debuut album met gelijknamige titel.

Het album, dat 16 oktober 2015 via het Bureau B label verschijnt, bevat 7 nummers, waarvan het eerste "Market" heet en daarin hoor ik de band een heerlijk eentonig sinister elektronisch nummer ten gehore brengen, dat in een niet al te hoog dansbaar tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend effect op me heeft.
Daarna krijg ik "Spoon" te horen en hierin speelt het trio een uitstekend dansbaar nummer met een experimenteel begin, dat invloeden uit de jaren 80 heeft, gevolgd door "The Flashlight", waarin ik een lekker in het gehoor klinkend dansbaar elektro nummer voorgezet krijg en een licht hypnotiserend ritme bevat, dat me aan auto achtervolgingen in films doet denken.
Dan volgt "X2", een bijna 11 minuten durend nummer en hierin laat de band me genieten van een schitterend stukje hypnotiserende krautrock in de stijl van Klaus Schulze.
In "Jellyfish" schotelt het trio me een geweldig lekker dansbaar elektro nummer voor, waarbij stil zitten onmogelijk is (luister naar een gedeelte van dit nummer via de soundcloud link onder de recensie) en in "Late" verrast ESB me op een fantastisch progressief experimenteel elektronisch nummer, waarmee het trio me vanaf begin tot eind mee in de ban van hun muziek weet te houden en in het laatste nummer, dat "Kim" heet, zet de band me een uitstekend rustig elektro nummer, met een vrij experimenteel begin, voor.

Op het debuut album van ESB staan 7 heerlijke nummers, waarvan ik van begin tot einde heb genoten en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van elektro en krautrock houdt.

Review: The Higher State - (Consider It) A Debt Repaid (13 O'Clock Records, 2015) (Beat)

Nadat The Embrooks en The Mystreated Marty uit elkaar waren gegaan, richtte Mole Brooks zijn nieuwe band The Higher State op.
De eerste formatie bestond uit: Mole Brooks - sologitaar, trompet en zang, Marty Ratcliffe - sologitaar, keyboards en zang, Mark Hyslop - basgitaar en Mike Warren - drums en in deze bezetting werd hun debuut album "From 'Round Here" in 2006 uitgebracht via het Teen Sound/Misty Lane label.
Hun eerste single "And In Time"/"If We Don't Realise" verscheen in 2007 via hun eigen label State Records, voorafgegaan door de CD-R EP "7 And 7 Is".
In 2008 werd de promotie video DVD-R "Automatic Motion"/"You Can Forget About That" uitgebracht, evenals de CD-R EP "Texas Special" en de single "Automatic Motion"/"Trip On High", hun debuut op het 13 O'Clock Records label.
Daarna verscheen de band in 2009 met een song op het verzamel album "Shindig! Presents: It's Happening! - Volume 1", waarna dat zelfde jaar hun tweede album "Darker By The Day" door het 13 O'Clock Records label werd uitgebracht.
Vervolgens kwam de single "Song Of The Autumn" / "Precious Rings And Stones" in 2010 via dat zelfde label uit, gevolgd in 2011 door "I'll Always Be Around" / "Transparent Day", dat op het Get Hip label verscheen.
Ook kwam hun album "Freakout At The Gallery" in 2011 op de markt via het 13 O'Clock Records label en wisselde de band van bezetting en bestond vanaf toen uit: Marty Ratcliffe - 12 snarige gitaar en zang, Daniel Shaw - sologitaar en zang, Paul Messis - basgitaar en zang en Mole Brooks - drums en zang.
In deze nieuwe formatie verscheen in 2012 de single "I Just Pretend" / "Ain't It Hard" via 13 O'Clock Records en de CD-R "Live At Sandgate Sound Studios", waarop 4 songs staan plus 3 radio reclames.
In 2013 kwam de band met de song "Don't Run And Hide" op het verzamel album "Re-Evolution: FDM (Fruits De Mer) Sings The Hollies", dat via Fruits De Mer Records werd uitgebracht en verscheen hun nieuwe 7" vinyl single "Potentially (Everyone Is Your Enemy)" / "All Ties That Bind", na daar 6 jaar weggeweest te zijn, op het State Records label.
Hun laatst verschenen, uit 2014, CD heet simpelweg "The Higher State" en is weer via 13 O'Clock Records uitgebracht met daarop ook het nummer "Potentially (Everyone Is Your Enemy)".
De nieuwe single van de band, die tegenwoordig alleen nog maar uit Paul en Marty bestaat, verscheen 29 augustus 2015 en is ook nu weer door het 13 O'Clock Records label uitgebracht en heet "(Consider It) A Debt Repaid".

De A-kant van de single heet "(Consider It) A Debt Repaid" en daarin laat de band me genieten van een schitterende swingende 60er jaren beat song, die een heerlijk aanstekelijk ritme bevat, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
"In A World That Just Don't Care" is de B-kant van de single en daarin krijg ik een heerlijke lekker in het gehoor klinkende vrij rustige beat song te horen.

The Higher State bewijst me keer op keer één van de betere beat bands van de hedendaagse generatie te zijn en deze fantastische single is dan ook weer een aanrader voor alle beat liefhebbers.

Review: Paul Messis - The Blind Leading The Blind (Market Square Records, 2015) (Garagerock / Beat)

Singer-songwriter Paul Messis uit Billinghurst, West Sussex, Engeland, brengt sinds 2008 zijn muziek uit onder zijn eigen naam via verschillende platen labels, zoals het Engelse State Records, het Amerikaanse 13 O'Clock Records uit Austin, Texas en zijn eigen Market Square Records.
Paul, die ook basgitarist van The Higher State is, neemt zijn muziek op in de Sandgate Sound Studios te Sandgate aan de zuidkust van Kent en hij is sterk beïnvloed door zestiger jaren garagerock bands, zowel uit Engeland als Amerika, vooral die van het Fenton label en door bands uit de West Coast folkrock scene en de psychedelische muziek.
Zijn debuut LP "The Problem With Me" verscheen in 2011 via het 13 O'Clock Records label, vooraf gegaan door de 7 inch vinyl singles "Stuck In Society" (2009, State Records), "Lost And Found" / "I Gotta Go" (ltd. edition, 2010, 13 O'Clock Records) en "Time Will Tell" / "When You Pass Me By" (2010, State Records) en in 2012 bracht hij samen met Jessica Winter de 7 inch vinyl single "Sunflower" via State Records uit.
Vervolgens verscheen zijn tweede album "Case Closed" in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram vinyl in 2013 via het State Records label, terwijl de single "The Blind Leading The Blind" uit 2015 via zijn eigen Market Square Records label is verschenen.
De 7" vinyl single bevat een hand genummerde poster en  is in een beperkte oplage van 300 stuks  uitgebracht, waarvan de eerste 100 exemplaren in een door Paul Messis gemaakte gefotokopieerde klaphoes verschijnen, terwijl de andere 200  met een Market Square maatschappij hoes worden uitgebracht.

De A-kant van de single "The Blind Leading The Blind" is een lekkere swingende garagerock song, waarin ik lichte invloeden van de Nederlandse band The Outsiders hoor, maar ook zitten er invloeden van Amerikaanse garagerock bands in. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
De achterkant van de single heet "As Time Rolls By" en daarin krijg ik een fantastische swingende beat song te horen, waarin de muziek me terug voert naar de jaren 60, terwijl het nummer, net als in die tijd, slechts iets meer dan 2 minuten duurt.

Paul Messis heeft met de single "The Blind Leading The Blind" / "As Time Rolls By" opnieuw 2 schitterende nummers afgeleverd, die er om schreeuwen gedraaid te worden en dus een aanrader zijn voor liefhebbers van zowel garagerock als beat.

Review: Brinsley Schwarz - Live Favourites (Mega Dodo Records, 2015) (Rock)

Brinsley Schwarz - sologitaar, piano en zang speelde in de jaren 60 samen met Nick Lowe - basgitaar, sologitaar en zang in diverse bands, waaronder Kippington Lodge in 1967.
De band bestond verder uit: Bob Andrews - keyboards en Billy Rankin - drums en in deze bezetting maakte de band 3 folkrock singles, die helaas voor hen, allemaal flopten.
In 1969 besloten de bandleden het muzikale roer om te gooien en ook te gaan optreden onder de naam Brinsley Schwarz, terwijl ze ook onder de naam Kippington Lodge bleven spelen.
Brinsley Schwarz's manager Dave Robinson, van Famepushers, regelde, dat ze  3 en 4 april 1970 in het voorprogramma stonden van Van Morrison en Quicksilver Messenger Service in The Fillmore East te New York City, waarbij veel Britse journalisten aanwezig waren.
Het optreden verliep niet zo best en de band kreeg een heleboel negatieve kritiek, evenals slechte recensies voor hun debuut LP, die kort na hun terugkeer in Engeland werd uitgebracht en dit incident werd bekend als The Brinsley Schwarz Hype.
Later dat jaar bracht de band hun tweede LP "Despite It All" uit, waarin de muziek meer country gericht was en in 1971 kwam Ian Gomm - sologitaar en zang als vijfde lid bij de band.
In deze formatie werd hun derde album "Silver Pistol" opgenomen, die in februari 1972 verscheen en in antwoord op "The Hype" werd de band anti commercieel en besteedde veel tijd in hun oefenruimte, hoewel ze dat jaar ook toerden met Help Yourself en Ernie Graham (ex Eire Apparent).
Tevens speelde de band in 1971 op het tweede Glastonbury festival, waarbij 1 nummer van hen ("Love Song") op het album "Glastonbury Fayre" verscheen.
Hun solide live optredens resulteerden er in, dat ze een grote schare fans in Londen kregen, waarna rock journalisten de muziek van de band het predicaat "Pub Rock" gaven.
In 1972 traden ze samen met Man en Hawkwind op tijdens "Greasy Truckers Party", waarvan de opnamen als dubbel LP werden uitgebracht en helaas was dit hun enige live album.
Vervolgens verscheen de countryrock LP "Nervous On The Road" in september 1972, die hen een hoop uitstekende recensies opleverde en hoewel het album de hitlijsten echter niet bereikte, leverde het hen wel een Engelse tournee op als voorprogramma van Paul McCartney's band Wings.
Het album "Please Don't Ever Change" uit 1973 werd minder goed ontvangen door de critici en werd weinig verkocht.
Toch was er ook positief nieuws, want de band deed succesvolle optredens in The Old Grey Whistle Test, waarbij de band bestond uit: Lowe - sologitaar en zang, Gomm - basgitaar, Schwarz - piano en Andrews - keyboards en ze maakten opname sessies voor John Peel's BBC Radio 1 show.
Dave Edmunds produceerde hun zesde LP "The New Favourites Of... Brinsley Schwarz", die hen goede recensies opleverde, terwijl de samenwerking met Dave Edmunds hen een tournee op leverde als begeleidingsband van Edmunds en daarvan verschenen er live opnamen op het album "Subtle As A Flying Mallet".
Brinsley Schwarz nam ook een aantal singles op, die onder de bandnaam verschenen, maar ook onder diverse pseudoniemen, zoals: "The Hitters", "The Knees", "Limelight" en "The Brinsleys", maar al deze singles flopten.
De band ging in 1975 uit elkaar en Schwarz en Andrews kwamen in Graham Parker & The Rumour terecht, Rankin speelde in Terraplane en later in Big Jim Sullivan's Tiger, Nick Lowe maakte 4 albums met Dave Edmunds onder de naam Rockpile, hoewel alleen "Seconds of Pleasure" onder de naam Rockpile werd uitgebracht, terwijl "Tracks On Wax 4" en "Repeat When Necessary" als Dave Edmunds solo albums verschenen en "Labour of Lust" als solo album van Nick Lowe.
Lowe en Gomm begonnen beiden solo carrières, met gemiddelde successen, waarbij Lowe's album "Jesus Of Cool" uit 1978, waarop ook Bob Andrews - keyboards en Dave Edmunds - sologitaar meespelen, de 22ste plaats haalde in de Engelse hitlijst en de van het album afkomstige single "I Love The Sound Of Breaking Glass", behaalde plaats 7 in de Engelse hitlijst.
Nick Lowe was ook mede schrijver van Dr. Feelgood's top 10 hit "Milk And Alcohol", die de negende plaats in de Britse hitparade haalde in 1979, terwijl zijn wereld hit "Cruel To Be Kind" uit 1980 mede geschreven was door Ian Gomm en oorspronkelijk opgenomen werd door Brinsley Schwarz voor hun laatste onuitgebrachte album (deze versie staat op de in 2008 verschenen "30th Anniversary Edition" van "Jesus Of Cool".
Ian Gomm  had in 1979 een hit met de single "Hold On", die de 18de plaats in de Amerikaanse "Billboards Hot 100" hitlijst haalde.
De originele versie van "(What's So Funny 'Bout) Peace, Love, And Understanding", dat door Lowe geschreven werd, kwam van het in 1974 verschenen album "The New Favourites Of... Brinsley Schwarz" en werd later een hit voor Elvis Costello en ook verscheen het in een uitvoering van Curtis Stigers in de film soundtrack "The Bodyguard: Original Soundtrack Album".
Verder verschenen de albums van Brisley Schwarz "It's All Over Now" (1988, onder de naam Raime Schwarz en in 1974 in de Rockfield Studio's opgenomen), waarvan er maar enkele bestaan, de rest werd vernietigd en "Rarities" uit juli 2000.
Ook werden er diverse compilatie LP's en CD's uitgebracht, zoals: "Original Golden Greats" uit 1974, inclusief 2 live en 2 studio nummers, die op geen enkel  ander album staan, "15 Thoughts Of Brinsley Schwarz" (LP, 1978), "Surrender to the Rhythm" (CD, 1991), "Nervous On The Road/The New Favourites Of... Brinsley Schwarz" (CD, 1995), "Hen's Teeth" (singles) (1998), "What IS So Funny About Peace Love & Understanding?" (BBC recordings) (2001) en "Cruel to Be Kind" (BBC recordings) (2004).
Het Mega Dodo Records label brengt 14 oktober 2015 de LP "Live Favourites" uit in een zeer beperkte oplage van 250 stuks geperst op 180 gram zwart vinyl, waarvan de eerste 100, verkrijgbaar via Mega Dodo, een set van: 5 ansichtkaarten, 2 stikkers en een reproductie van een BBC auditie vel bevatten.
De live muziek van het album, opgenomen net nadat ze hun door Dave Edmunds geproduceerd zwanenzang maakten, bestaat uit een set van eigen nummers en covers.

De LP bevat 13 nummers, waarvan "Country Girl" de eerste is en hierin hoor ik de band een aanstekelijke swingende dansbare country rock spelen, die gevolgd wordt door "Hooked On Love", een lekker in het gehoor klinkende rock song, die me enigszins aan de muziek van Graham Parker doet denken en swingt als een trein. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Trying To Live My Life Without You" te voorgezet en in dit nummer laat de band me hun voorliefde voor soul muziek horen en speelt een heerlijke soulsong, waarna "Small Town Big City" volgt, waarin de band me laat genieten van een swingende rock song, die me lichtelijk aan het nummer "Skinny Minnie" doet denken.
Dan hoor ik "Honky Tonk" en hierin speelt de band een geweldig swingend stukje blues, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en dit wordt gevolgd door "(What's So Funny 'Bout) Peace, Love And Understanding" en ook hierin laat de band horen uitstekende swingende uptempo rock nummers te kunnen maken.
In "It's Been So Long" krijg ik een fantastische swingende powerpop song te horen, die rock & roll invloeden bevat en in "Private Number" schotelt de band me opnieuw een swingende gerelateerde soul song voor.
Vervolgens speelt de band "Happy Doing What We're Doing" en hoor ik een aangenaam klinkende swingende country rock song, die gevolgd wordt door "Surrender To The Rhythm" en dit is een swingende rock song, waarin een zeer dansbaar ritme zit.
Het volgende nummer heet "You're So Fine" en hierin maakt de band een heerlijke dansbare mix van soul en rock, waarna ik "Hip City" te horen krijg en ook in deze geweldige song maakt de band de mix soul en rock en wel zodanig, dat stil zitten geen optie is.
Het laatste nummer van het album heet "Ju Ju Man", waarin de band wordt voorgesteld en Brinsley Schwarz me een schitterende swingende rock song voorschotelt, waarbij het ook nu weer onmogelijk is stil te blijven zitten.

De LP "Live Favourites" van Brinsley Schwarz staat vol heerlijke swingende nummers en laat precies horen, waarom ze in die tijd als één van de beste live bands beschouwd werden en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan iedere liefhebber van rock muziek, maar zorg dat je er snel bij bent, want er verschijnen er slechts 250 stuks van.