Baker speelde in de toenmalige Graham Bond Organisation en Clapton zat in The Bluesbreakers van John Mayall en voorheen in The Yardbirds.
Ze vroegen Jack Bruce - basgitaar, zang, keyboards, mondharmonica en cello, die in beide groepen actief was geweest om samen met hun de band te vormen, waarna Cream een feit was.
In dat zelfde jaar verscheen hun debuut album "Fresh Cream" met daarop hun eerste hit "I Feel Free", dat de elfde plaats in de Britse top 30 haalde.
Daarna werden de LP's "Disraeli Gears" (1967), "Wheels of Fire" (2LP, 1968) en "Goodbye" (1969) uitgebracht en verschenen er diverse singles, die de Britse hitparade haalden, zoals: "Sunshine of Your Love", "White Room", "Crossroads" en "Badge" (dat Clapton samen met George Harrison schreef).
De LP "Goodbye" werd eind 1968 opgenomen en begin 1969 uitgebracht, maar toen was de band al uit elkaar, maar kwam in 2005 op Clapton's verzoek weer tijdelijk bij elkaar voor een serie van 4 concerten in The Royal Albert Hall te London en voor 3 optredens in Madison Square Garden te New York City.
In de loop der jaren zijn er nog diverse LP's van de band uitgebracht, waaronder: "Live Cream" (1970), "Live Cream Volume II" (1971), "Stirring The Cream" (1970), "The Best Of Cream" (1969), "The Very Best Of Cream" (1995), "Those Were The Days" (1997), "BBC Sessions" (2003), "Royal Albert Hall London" (2005), "Their Fully Authorised Story" (2005), "The Continuous History Of Rock And Roll Show No. 28 " (1982), "Heavy Cream" (1972), "Portrait Of Cream" (1975) en nog enkele andere?.
Op 6 april 2018 komt daar nog een album bij, getiteld "Nineteen Sixty-Seven", dat door het Vogon label op CD en als digitale download wordt uitgebracht en opnamen bevat van radio opnamen voor de Zweedse radio en onuitgebrachte opnamen van BBC radio sessies, waarbij vermeldenswaardig is, dat het live opnamen zijn, die tijdens concerten en live in de studio zijn gemaakt, terwijl er een beperkte oplage gepland staat bij het Mega Dodo Records voor later dit jaar.
Het album start met "N.S.U.", waarin de band een geweldige uptempo progressieve bluesrock song speelt, dat fantastisch drumwerk van Baker bevat en dit nummer wordt gevolgd door "Stepping Out", een swingend uptempo bluesrock nummer, dat diverse tempowisselingen heeft en hierin staat Clapton's gitaaarspel centraal.
In "Traintime" krijg ik een schitterende blues song te horen, waarin het mondharmonicaspel van Bruce de hoofdrol vervuld (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna "Toad" ten gehore gebracht wordt en de band een verrukkelijk stuk progressieve rock speelt, waar een heerlijke drumssolo in zit en in "I'm So Glad" zet de band me een swingende rock song voor, waarbij stil zitten geen optie is.
Dan volgen er 2 opnamen, die op 8 november 1966 gemaakt zijn voor het programma Saturday Club en 11 november 1966 zijn uitgezonden en de eerste daarvan heet "Sleepy Time Time", waarin de band een uitstekende rustige bluesrock song speelt, die tegen het einde abrupt wordt afgebroken en gevolgd wordt door "I'm So Glad", dat in een andere uitvoering gespeeld wordt, maar zeker net zo swingt.
Daarna hoor Cream 2 nummers spelen, die 10 januari 1967 werden opgenomen en 14 januari 1967 werden uitgezonden voor Saturday Club, waarvan "Traintime" het eerste is en ook hierin krijg ik een fantastische uitvoering van dit nummer voorgezet en is het mondharmonica spel van grote klasse en in "Toad" speelt de band een prima versie van dit progressieve rock nummer, dat een drumsolo bevat.
De laatste 2 nummers stammen van 14 juli 1967 en werden in de Joe Loss Show gespeeld; dat zijn "Tales Of Brave Ulysses", een geweldige progressieve rock song en "Take It Back", een swingende bluesrock song, die enkele prima subtiele tempowisselingen heeft.
"Nineteen Sixty-Seven" van Cream is een fantastische CD, waarvan de muziek de tand des tijds glorierijk heeft weten te doorstaan en ik kan iedere liefhebber van bluesrock en de muziek van Cream, deze uitgave dan ook ten zeerste aanraden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten