Review: Nick Riff - Escape Velocity (Riffdisc, 2012)(Psychedelisch / Pop)

De Amerikaanse multi-instrumentalist Nick Riff komt uit Garfield Heights, Ohio en brengt sinds 2006 muziek uit op zijn eigen label Riffdisc.
Zijn eerste uitgave "Magick Museum" (Riffdisc 001)bevat een selectie van neo-psychedelische rock songs uit de periode, dat hij muziek uitbracht via het Engelse Delerium en het Amerikaanse Sonic Swirl label uit de jaren 90, aangevuld met enkele nummers van verzamel platen.
Zijn volgende uitgave kwam uit 2008 en heet "The World's Alive" (Riffdisc 002), waarop hij met een vier mans psychedelische spacerock band, Nick Riffs' Freak Element, te horen is, waarmee hij bijna 5 jaar actief was.
In 2010 verscheen "Photon Shift" (Riffdisc 003), waar hij voor het eerst sinds de jaren 90 weer solo speelde en hierop neemt hij je mee op zijn psychedelische hardrock avontuur, gebruik makend van heavy synthesizer drones en fuzz gitaar en in 2011 kwam hij met "The Universe Is Mental" (Riffdisc 004) op de markt, waarin hij veelal instrumentale spacerock maakt, omlijst met soundscapes en tribal beats.
Anno 2012 is Nick's nieuwe CD "Escape Velocity" (Riffdisc 005) verschenen, die live in de Magnetic North Studio te Cleveland, Ohio en de Oblivian Studio is opgenomen met medewerking van enkele gast muzikanten.
De muzikanten die op deze uitgave meespelen zijn: George Shiner - drums, Norman Tischler - saxofoon en Angel Wolff - percussie.
Nick zelf speelt sologitaar, basgitaar, keyboards, synthesizer en zang en de CD is geproduceerd door Chris Keffer, die ook onder andere met Cheap Trick en The Black Keys werkte en in de jaren 90 Nick's producer was bij Delerium.
Op de CD "Escape Velocity" staan 8 nieuwe songs, waarvan het 10.30 minuten durende "Missing Time" de eerste is.
In dit schitterende nummer maakt de band een mix van psychedelische rock, pop en elektronische muziek, waarbij er regelmatig tempowisselingen in de song zitten, die de muziek spannend houden en door deze afwisseling is er ook tijd voor diverse uitstapjes.
Vervolgens krijg ik "Infinity" voorgeschoteld en ook in deze licht psychedelische song, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld, zitten enkele prima tempowisselingen en is de muziek een genot om naar te luisteren, mede door het geweldige pianospel.
Daarna volgt "Psychic Blues", waarin een mix van licht psychedelische pop en blues wordt gemaakt, waarbij het accent op het psychedelische ligt, dat in een heerlijk dansbaar ritme gespeeld wordt.
Dan hoor ik "Too Much To Know", een afwisselende psychedelische pop song, waarin de zang me lichtelijk aan Paul McCartney doet denken en de muziek invloeden uit de flower power van eind jaren 60 bevat.
In de pop song "Side Effects" komt er invloed van de jazz in door het saxofoonspel, maar ook de elektronica bepaalt het nummer voor een groot gedeelte en het ritme van de heeft een licht hypnotisch effect op me.
Het volgende nummer is het kortste van de CD, dat "Radiant Beings" heet en ook hierin hoor ik zang, die me aan McCartney doet denken, terwijl de muziek eveneens van zijn hand had kunnen komen en het ritme wordt in een vrij eentonig en vlak tempo gespeeld. 
Nu is het tijd voor de titel song "Escape Velocity", waarin de muziek behalve psychedelisch ook hypnotiserend is en weer die invloeden van de flower power bevat en met name die van The Beatles, maar ook zitten er eigentijdse elementen in zoals het elektronische spel en de scheurende gitaarsolo aan het eind.
Het laatste nummer "Open Mind" is meteen het langste en duurt iets meer dan 11 minuten en hierin verwerkt Nick op fantastische wijze allerlei stijlen muziek, zoals spacerock, pop, psychedelicsche rock, elektronische muziek en hypnotiserende ritmes en het klinkt zo nu en dan zelfs orkestraal.
De CD "Escape Velocity" is er één om te koesteren en behoort gewoon in elke muziekverzameling te zitten en ik heb er dan ook maar één woord voor; Geweldig!

Nick Riff - 02. Glowing Bowl - YouTube

youtube.com

Review: Cody Fractures (NMS, 2013)(Country / Rock / Folk)

De Deense band Cody werd in 2004 door Kaspar Kaae en Moogie Johnson opgericht en bestaat inmiddels uit een collectief van zeven muzikanten.
In 2009 kwam hun debuut album "Songs" uit, dat lovende kritieken kreeg in thuisland Denemarken en genomineerd werd voor drie Deense Music Awards.
De band kreeg nadien veel optredens en speelde in het voorprogramma van onder andere: Thindersticks, The National, Band Of Horses en Bonnie "Prince" Billy, waardoor ze niet alleen veel aandacht kregen, maar ook een behoorlijk aantal fans.
Op hun nieuwe CD "Fractures" staan 12 eigen nummers, waarvan "Disharmony" de eerste is en deze folk song begint met erg mooi viool en klassiek gitaar spel, dat langzaam een steeds sneller ritme krijgt en ook de andere instrumenten toegevoegd worden waarbij de zang van Kaspar een genot is om naar te luisteren.
Vervolgens hoor ik "Grey Birds", een prima country song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en uitstekende orkestrale muziek bevat, waarin de viool voor de subtiele klanken zorgt.
Daarna krijg ik "Mirror" te horen, een song, die me hier en daar aan de muziek van Chris Isaak doet denken, die ook zijn gitaargeluid zo helder laat klinken en dit nummer heeft een heerlijk aanstekelijk ritme.
In "Caroline" komen de strijkers op de voorgrond en in deze rustig gespeelde song laat de band horen, over uitstekende muzikanten te beschikken, die perfect op elkaar afgestemd zijn, waardoor ze een geweldig stuk muziek neer zetten.
De volgende song heet "August" en ook hiermee weet de band me te overtuigen van hun kunnen en ik krijg hier een song te horen, die het midden houdt tussen folk, pop en country, waarin het tempo gemiddeld te noemen is.
Dan volgt de titel song "Fractured", waarin de banjo het ritme mede bepaald en ook hierin blijft de band het tempo niet al te hoog houden, maar laat Cody wel weer een lekker klinkende country song horen, die me opnieuw aan de muziek van Chris Isaak doet denken.
Met "Close The Door" verandert het tempo niet erg, maar om dat op te vangen heeft de band een prima tempowisseling ingebouwd, waardoor de muziek toch mijn aandacht blijft op eisen.
Het nog geen minuut durende "Cellar" is het volgende dat ik te horen krijg en deze korte song lijkt een vervolg van de vorige en deze wordt gevolgd door "Rocky Mountains", een rustige pop song, waarin muzikaal eigenlijk niet veel verandert en ik merk dat ik me langzaam aan begin te vervelen, maar dat wordt
teniet gedaan door het volgende stukje muziek "Fortaelling", dat spannend en mysterieus klinkt en iets duisters over zich heeft.
Helaas is "The Ghost Of Today" weer in dezelfde stijl als de rest van de songs en verliest de band zijn grip op me en ook met het laatste nummer "Go Home" verandert dat niet meer, want ook deze song wordt in het zelfde ritme en tempo gespeeld.
De CD "Fractures" vind ik op zich een uitstekend product, alleen is het jammer dat er te weinig variatie in de muziek zit, waardoor mijn aandacht op een bepaald moment begint te verslappen en de muziek me dus niet meer weet te boeien.

CODY - Mirror (official music video) - YouTube

www.youtube.com/watch?v=onXzdVloqoo

Review: Baby Guru - Pieces (Inner Ear, 2012)(Pop / Elektronisch)

Baby Guru is een Grieks trio uit Athene, die zijn muzikale invloeden uit diverse muziekstijlen heeft gehaald en daar een eigen mix van heeft weten te maken.
De band bestaat sinds eind 2009 uit de jeugdvrienden: Prins Obi - zang, keyboards, synthesizer, soundscapes, samples en drums, King Elephant - drums, percussie, soundscapes, saxofoon en zang en Sir Kosmiche - basgitaar, percussie en zang.
In 2010 trad de band veel in Athene op en gaf daarbij gratis download EPs weg van Yogi Sister (Vol. 1 & 2), een serie primitieve opnamen.
Hun debuut album "Baby Guru" werd in 2011 door het Inner Ear label uitgebracht en de band schreef dat jaar tevens de muziek voor de soundtrack "Why I Killed My Best Friend".
In het najaar van 2012 verscheen hun tweede CD, getiteld "Pieces" via dat zelfde Inner Ear label met daarop 13 songs.
Het openings-nummer heet "Necessary Voodoo" en is een schitterende swingende elektro pop song met invloeden van krautrockers als Can, maar ook hoor ik invloeden van the Doors en dance, die gevolgd wordt door "For Naked Sun", waarin de band een mix maakt van elektro, close harmonie, psychedelische pop en hypnotiserende ritmes.
In "Say Say" vervolgt de band het hypnotiserende ritme en deze heerlijke psychedelische pop song laat me genieten van de muziek, waarin de band terug lijkt te grijpen naar de jaren zestig.
Dat is in het volgende nummer "The Things You Do" nog beter te horen en deze prachtige pop song zou eind jaren zestig gemaakt kunnen zijn en straalt ook die sfeer uit.
"Amaye" geeft eveneens de sfeer van de jaren zestig weer en dit lekker klinkende nummer bevat bovendien een licht hypnotiserend ritme.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Met "Dolomite Jolity" wordt de muziek een tikkeltje zwaarder en progressiever, maar ook zitten er psychedelische stukken in verwerkt en deze mix klinkt me als muziek in de oren.
Het volgende nummer, getiteld "The Letter" vind ik wat stroef klinken, maar is desondanks toch prima te pruimen, maar in "Children" is de band weer terug met dansbare elektronische hypnotiserende ritmes, Doors invloeden en psychedelische klanken.
Daarna volgt "The Letter (Reprise)" en hierin speelt Baby Guru een uitstekend psychedelisch stukje muziek en dit wordt gevolgd door "For Trish", een swingend
nummer, dat in de stijl van de jaren zestig gespeeld wordt.
In "Last Summer" laat de band wederom een hypnotiserend ritme horen en hierin zit ook een steeds terugkerend stuk tekst, dat als een soort mantra werkt.
"Cyclamen Persicum" is vrij experimenteel en "Bog" is een waanzinnig goed experimenteel, psychedelisch nummer, dat naar het einde toe steeds meer invloeden van de krautrock krijgt.
De eerste kennismaking met de muziek van deze Griekse band is me uitstekend bevallen en komt in mijn lijstje favorieten terecht.

Baby Guru - Amaye (Lyrics) - YouTube
www.youtube.com/watch?v=BAX40In5vH8

Review: Faith - Decades Of Despair (Transubstans, 2013)(Doom Metal / Stoner)

De Zweedse band Faith, die uit Karlshamn komt, bestaat al sinds 1984 en is waarschijnlijk één van de eerste doom metal bands uit hun land.
Vanaf hun oprichting bestaat de band uit: Roger Johansson - sologitaar, Christer Nilsson - basgitaar en zang en Peter Svensson - drums.
Ondanks het feit dat de bandleden periodes ver van elkaar vandaan woonden, zijn ze de band toch trouw gebleven en ook aan het maken van hun muziek, die buiten de geijkte patronen ligt.
Na enkele demo's te hebben gemaakt, verscheen in 1986 hun gefinancierde 7 inch EP "Hymn Of The Singer", waarna het tot 2003 zou duren, voor hun debuut LP "Salvation Lies Within" zou verschijnen via het Stormbringer Productions label met daarop verscheidene her opgenomen songs, die ze in de periode 1984-1986 hadden geschreven.
Het Italiaanse label Doom Symphony bracht, in 2005, de nummers van de LP op CD uit, aangevuld met enkele bonus tracks en begin 2006 verscheen het tweede album van de band, getiteld "Sorg", waarin Faith langzaam hun muziekstijl uitbreidde met folk invloeden en progressieve rock.
Gedurende 2007 hield de band zich bezig met het spelen op de podia in Zweden, Duitsland en Ierland en in de laatste maanden van dat jaar begon Faith met het opnemen van songs voor hun derde album "Blessed?", dat in 2008 door Transubstans uitgebracht werd.
Na vier jaar de tijd te hebben genomen, is hun nieuwe album klaar, waarop ook Hakan Malmros - viool en Anders Smedenmark - nyckelharpa (Zweedse toetsen viool) als gast muzikanten mee spelen en de CD is, net als hun vorige, door Transubstans uitgebracht met daarop 9 eigen songs plus 1 cover.
De CD "Decades Of Despair" start met het titel nummer, dat iets meer dan 11 minuten duurt en met geweldig intro van vioolspel begint, waarna de heavy klanken van de band in een niet al te hoog tempo ingezet worden, die, bijgestaan door de zang, het nummer een duistere uitstraling geven.
vervolgens krijg ik "Iscariot" te horen, dat een heerlijke hardrock song is, eveneens in een rustig tempo gespeeld, die me lichtelijk aan Deep Purple en andere jaren 70 hardrock bands doet denken en gevolgd wordt door "Hwila", een uitstekende hardrock song, waarin een mij onbekende zangeres een gedeelte van de zangteksten voor haar rekening neemt en ook deze song kent een vrij rustig tempo, dat in een dreigend ritme gespeeld wordt.
Daarna volgt het instrumentale "Boeves Psalm", waarmee de band me verrast, want hierin wordt, in een haast vrolijk ritme van de Zweedse toetsen viool en sologitaar, een lekkere dansbare mix gemaakt van folk- en hardrock.
Dan krijg ik "Ashes To Ashes" voorgeschoteld en dit is weer zo'n schitterende hardrock song in seventies stijl, waarvan de tekst vrij duister over komt en de muziek licht hypnotiserend is.
"Hollow" heet de volgende song en hierin maakt de band een prima mix van hardrock en symfonische rock en daarmee verrast Faith me opnieuw.
In het begin van "Marion Crane" krijg ik het idee in een horror film beland te zijn, maar dat verandert na korte tijd en in dit nummer laat de band me wederom genieten van de duistere kanten van hun muziek, die met zware tonen mijn gehoorgang binnenkomt en afgewisseld wordt door ouderwetse hardrock klanken.
Met het instrumentale "Stums Polska" laat Faith een onvervalste mix van hardrock en folk horen, waarin viool en Zweedse toetsen viool de hoofdrol voor zich op eisen.
Het langste nummer van de CD heet "Codex Dei", dat meer dan 15 minuten duurt en over het geloof gaat.
Dit is voor mij zonder twijfel één van de best nummers van de CD, waarin de band diverse stijlen muziek aan elkaar smeedt en in wisselende tempo's hun visie op de schepping ten gehore brengt.
Als laatste nummer krijg ik de Louis Armstrong cover "What A Wonderful World" te horen, dat enige nostalgische gevoelens bij me op weet te roepen en deze geweldige uitvoering doet niet onder voor het origineel, vind ik . 
Faith heeft met "Decades Of Despair" een uitstekende CD gemaakt, die iedereen na beluistering op waarde zal weten te schatten.

Faith - 01 Dark Fate - YouTube
youtube.com

Review: The Timelords - Convergence (Pre-Release, 2012)(Spacerock)

Eind 2011 werd de Engelse band The Timelords opgericht door Steve Bemand - basgitaar, synthesizer en zang en Dani Speakman - sologitaar, synthesizer en zang.
Steve speelde onder andere bij Smartpills, The Ancient Ones, Little Big Man, The Starfighters, The Glissando Guitar Orchestra en Hawkwind.
Dani zat in Pinkwind, Eyes Of Horus, Sun, Space Ritual, The Space Pirates, The Starfighters, The Glissando Guitar Orchestra, Green Ritual en Psychic Atters.
Het derde lid van de band is drummer Barry Coombes, die eerder met Dani in Pinkwind en Psychic Atters speelde.
De band deed tot nu toe 2 optredens op Bobbie's Farm in Devon, waarvan de eerste met Haz Wheaton als basgitarist en de tweede met zanger Ron Tree, die eerder in Hawkwind speelde en nu deel uit maakt van Hawklords.
The Timelords zijn bezig hun debuut album op te nemen en gunnen ons alvast een voorproefje met de pre-release daarvan, getiteld "Convergence", waarop 8 nummers staan met alternatieve titels.
De band opent CD met "Space Migration", dat een rustig begin kent, maar langzamerhand aan snelheid wint en deze schitterende spacerock song wordt in de stijl van de muziek van Hawkwind gespeeld.
Ook in "The Moment", de volgende fantastische spacerock song, hoor ik de invloed van Hawkwind sterk terug en dit nummer wordt in een niet al te hoog tempo gespeeld.
Vervolgens krijg ik "Lightning Mix-03" te horen en dit geweldige up tempo spacerock nummer swingt als een trein en hier hoor ik verwantschap met The Hawklords, die soortgelijke muziek maken.
Daarna volgt "BRMI 7112-01", dat een lekkere mix is van spacerock en progressieve rock met experimentele randjes en symfonische invloeden, gespeeld in een hypnotiserend ritme.
Dan krijg ik "TM 2 (Time Machine 2)" voorgeschoteld, waarin de band, in een vrij hoog tempo, een heerlijk stukje hypnotiserende spacerock ten gehore brengt.
"LYFH Mixdown-07" begint experimenteel en is een uitstekende cover van de Rolling Stones song "2000 Light Years From Home", die met dit nummer hun tijd ver voor uit waren.
In "Decoding The Senses" start de band eveneens experimenteel en dat blijft de muziek tijdens een groot deel van dit nummer, totdat men besluit het roer om te gooien en er een schitterend spacerock nummer uit voort komt.
De laatste spacerock song heet "RD 18-03" en ook hiermee weet de band me volledig te overtuigen en het is dan ook onmogelijk stil te blijven zitten door de hypnotiserende werking, die hun muziek teweeg brengt.
Alhoewel de CD nog niet uit is, vind ik na beluisteren van deze pre-release, dat The Timelords ons een waanzinnig goed stuk muziek in het vooruitzicht stellen en deze gaat zeker tot mijn favorieten behoren.

http://soundcloud.com/the-timelords

Review: Flutatious - 333 (Flutatious, 2012)(Folkrock / Progressieve Rock)

Flutatious, uit Londen, ontstond toen Michele Devonshire - dwarsfluit, Bill Forwell - basgitaar, Andy Faulkner - sologitaar en Stella Ferguson - viool gingen samen spelen, na een inspirerende trip naar Isle Of Skye.
Nadat ook Malcolm Bailey - drums en Gerald Williams - piano zich bij de groep hadden gevoegd was de band een feit.
In 2007 verscheen hun gelijknamige debuut album, dat in eigen beheer werd uitgebracht, overal lovende woorden kreeg, "Demo Of The Week" was bij Celtic Music Radio en uitverkocht raakte via optredens.
Ook hun volgende album "2", werd in eigen beheer gemaakt en in maart 2010 uitgegeven, nadat de band een turbulent jaar achter de rug had met optredens op Hawkfest, Ecofest, Knockengorroch, Alchemy en Waveform festivals en met bands als The Dolmen, Dreadzone en Hawklords het podium deelde.
Tijdens hun optreden te Glastonbury op 17 november 2012 presenteerde Flutatious hun nieuwe CD "333", die wederom in eigen beheer is uitgebracht met daar op 10 eigen nummers, waarvan het titel nummer "333 (A Call To Arms)" de eerste is.
Het nummer begint spannend met mysterieuze klanken, waarna het over gaat in een vrolijk dansbaar folk ritme, dat gemengd met de progressieve en spacerock een schitterend nummer op levert.
Vervolgens hoor ik "Crystal Morning", een mix van symfonische folk, progressieve rock en spacerock en ook hierin laat de band me horen een fantastisch stuk muziek te kunnen maken, waarin engelachtige klanken zo nu en dan mijn gehoor vullen.
Daarna krijg ik "Horny voorgeschoteld, dat een progressief rock nummer is, waarin lichtelijk jazz invloeden te bespeuren vallen en dat swingt als een trein.
In "Open Window" gaat de band meer de jazzrock kant op en dit mondt vervolgens uit in een heerlijk progressief rock nummer.
Met "Wise Tree" mixt de band er lichtelijk zuid Amerikaanse tonen doorheen en in dit nummer wordt een mix van folk-, jazzrock gemaakt, waarin stil blijven zitten onmogelijk is.
"What's In The Tea?" heet het volgende stukje muziek en dit is weer zo'n geweldig nummer, waarin de band hun progressieve rock laat horen en "Tune For Addy" is een prima progressief folkrock nummer met een licht hypnotiserend ritme.
Dan volgt "Mezmerize" dat rustig begint, maar langzaam voert de band het tempo op en dit ontaard in een schitterend progressief folkrock nummer, dat me wil laten dansen.
In "Nadurra" krijg ik vrij zware klanken te horen en klinkt de muziek triest en  melancholisch en in het laatste nummer "Road To Skye (Revisited)", dat bijna 11 minuten duurt, krijg ik een fantastisch progressief rock nummer te horen, waarin ook folk- en spacerock invloeden verwerkt zitten.
Flutatious had me met hun voorgaande albums al weten te overtuigen van hun kunnen en laat me met "333" horen, tot de top van hun genre te behoren en deze waanzinnig goede CD behoort dan ook volgens mij in ieders collectie thuis.
Een aanrader dus!

FLUTATIOUS - Road To Skye - YouTube
youtube.com

Review: Fist City - It's 1983 Grow Up! (Black Tent Press, 2012)(Powerpop / Punk)

Fist City komt uit Lethbridge, Albertan, Canada en bestaat uit de tweeling zusters Kirsten - zang en Brittany Griffiths - zang, Evan Van Reekum - sologitaar en Ryan Grieve - drums.
Kirsten en Brittany waren voorheen actief in bands als Sabretooth Tigers, The Danger Kids en New Danger Kids en maakten zoetsappige pop, terwijl Evan en Ryan in de garagerock band Endangered Ape speelden en later in Amelia Earhart Radiants en Moby Dicks, die vrij heavy klanken voort brachten.
Doordat ze gingen samen spelen werd besloten een combinatie van beide muziek stijlen te maken en omdat Endangered Ape nogal veel opgetreden had, doet de nieuwe band, die met Endangered Ape geassocieerd wordt, daar zijn voordeel mee.
In 2010 bracht de band hun debuut album "Hunting You" via het uit Cleveland afkomstige Dead Beat Records label uit, vooraf gegaan door een 7-inch single voor Edmonton's Pop Echoe label en een cassette, die via het Bart Records label uit Calgary verscheen en in 2011 kwam er een split 7-inch single uit met Timecopz uit Vancouver.
Hun tweede CD "It's 1983, Grow Up!" is in 2012 via Black Tent Press verschenen en hier staan 12 vrij korte songs op, zodat de CD nog geen half uur duurt.
Het openingsnummer heet "Boring Kids" en hiermee laat de band me meteen horen, dat ze muziek maken, die naar de punk neigt en dus lekker stevig is.
"The Creeps" swingt als een trein en dit is een echte punk song, zoals die eind jaren 70 gespeeld werden.
Vervolgens hoor ik een powerpop song, getiteld "Weak End", waarin het tempo niet al te hoog ligt.
In "Cavemans Lunch" maakt de band een fantastisch mix van punk en surf en dit nummer wordt in sneltrein vaart gespeeld, waarna vervolgd wordt met "Fuck", waarin het tempo hoog ligt en het ritme in het verlengde van het vorige nummer gespeeld wordt.
Daarna volgt "Wet Freaks", een snelle powerpop song, waarin het volume van de muziek plotseling omhoog schiet, wat de muziek helaas niet ten goede komt.
"Blow" is de titel van de volgende song en deze start vrij experimenteel en rustig, maar al gauw verandert dat in een sneller tempo en wordt het gewoon een lekker klinkende powerpop song.
Dan hoor ik "Endless Bummer", eveneens een snelle powerpop song (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door "Spit", een lekkere powerpop song in uptempo gespeeld.
Ook in "Guts" ligt het tempo vrij hoog en in dit nummer gaat de band verder met het maken van hun aanstekelijke  powerpop.
In "Burn Burn Burn Burn" zijn het ritme en tempo nog hetzelfde en in de laatste song, "Never Bored", verandert dit ook niet en krijg ik nogmaals een snelle powerpop song voorgeschoteld.
De titel van de CD liet het me al weten, "It's 1983, Grow Up!" en in die periode was het tijd voor korte snelle songs, waarin de uitlopers van de zeventiger jaren punk nog duidelijk hoorbaar waren.

Fist City - Endless Bummer - YouTube
www.youtube.com/watch?v=HW58PzDqTgU

Review: Bellwitch - Longing (Profound Lore Records, 2012)(Doom Metal)

Bellwitch is een doom metal band uit Seattle, Washington, die slechts uit twee leden bestaat en in Amerika bekend staat als hardst klinkende doom metal band van het land.
Dat zijn: Dylan Desmond - basgitaar en zang en Adrian Guerra - drums en zang, terwijl op hun CD "Longing" Erik Moggridge (Aerial Ruin) de zang in één nummer ("Rows") voor zijn rekening neemt als gast zanger.
De band bracht in 2011 hun demo "Bellwitch" uit en deed een aantal optredens aan de west kust van Amerika en deze worden in 2012 gevolgd door de CD "Longing", die via het Profound Lore Records label is uitgebracht.
De CD bevat 6 nummers , waarvan de eerste "Bails (Of Flesh)" heet en dit bijna 21 minuten durende nummer klinkt erg zwaarmoedig en wordt in een traag tempo gespeeld.
Het volgende nummer, "Rows (Of Endless Waves)" is van hetzelfde laken een pak en dat betekent zware traag gespeelde uitgesponnen muziek met zo nu en dan gezongen teksten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Vervolgens hoor ik het titelnummer "Longing (The River Of Ash), waarin niet veel meer gebeurt dan in de voorafgaande 2 nummers en dat is ook in "Beneath The Mask", dat hierop volgt zo en ik merk, dat ik hierdoor mijn concentratie begin te verliezen.
Daarna krijg ik "I Wait" te horen, dat eveneens in het zelfde ritme gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Outro", waarin de band nog steeds door gaat in het maken van muziek in dit tempo en ritme.
Bellwitch heeft een CD gemaakt, die ongetwijfeld bij liefhebbers van dit genre zal aanslaan, maar bij mij is dat helaas niet het geval.




2. Bell Witch - Rows (of Endless Waves) - YouTube
youtube.com

Review: Orgasmo Sonore - Revisiting Obscure Film Music Vol 2 (Cineploit, 2012)(Film Muziek)

In 2011 kwam "Revisiting Obscure Film Music Volume 1" van Orgasmo Sonore uit, waarop allerlei film muziek te beluisteren viel en deze heeft in 2012 een vervolg gekregen in de vorm van Volume 2.
Op Volume 2, eveneens een tribuut aan de jaren 60 en 70 film componisten, staan 14 covers plus 1 eigen compositie.
Orgasmo Sonore heeft zich laten beïnvloeden door onder andere Stelvio Cipriani, Ennio Morricone, Fabio Frizzi, Goblin en Piero Piccioni en hun LP/CD is in een gelimiteerde oplage van 250 stuks via het Cineploit label verschenen en ook in set van LP/CD verkrijgbaar in dezelfde beperkte oplage van 250 stuks.
De CD start met een nummer, dat door Ennio Morricone geschreven is, getiteld "La Seconda Caccia" en dit is een heerlijk zwaar stukje muziek, dat vrij dreigend over komt en gevolgd wordt door een luchtiger werkje, "Pios Den Mila Yia Ti Lambri" genaamd, dat door Mikis Theodorakis geschreven werd en uit nodigt tot dansen.
Van Stelvio Cipriani komt "Un Ombra Nell'Ombra", een geweldig symfonisch nummer (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), gevolgd door "Perche Quelle Strane Gocce Di Sangue Sul Corpo Di Jennifer" van Bruno Nicolai en dit doet een beetje orkestraal aan.
Daarna hoor ik "Pearls", een spannend stukje muziek, waarin het hammond orgel de hoofdrol vertolkt, door Piero Piccioni geschreven en dan "Bronx 1990" van Walter Rizzati, een prima symfonisch nummer.
Vervolgens krijg ik een nummer van Fabio Frizzi voorgeschoteld, "Verso L'Ignoto", dat duister en misterieus klinkt en gevolgd wordt door enkele nummers van Stelvio Cipriani, waarvan "Incubi Ricorrenti" de eerste is en dit korte nummer bevat een mix van symfonische rock en dance.
Daarna volgt "Metropolis", waarin eveneens de mix dance-symfonisch gemaakt wordt en dit is lekker swingend, waarna het laatste Cipriani nummer "Tentacoli" volgt en ook daarin zit die mix weer, zodat het geheel prima dansbaar is.
"Liebesthema/Vanessa Verliebt" werd door Michael Holm geschreven en is een symfonisch orkestraal nummer, waarin enkele verrassende wendingen van de muziek zitten en het door Goblin geschreven "Pillage" klinkt behalve symfonisch ook progressief.
Ook "Es Dunes D'Ostende" van Francois De Roubaix is vrij progressief symfonisch te noemen en klinkt erg spannend.
Het door Piero Umiliani geschreven "Volto Di Donna" is een rustig klinkend nummer, dat ik als easy listening zou willen omschrijven en het laatste nummer, "Closing Credits, dat van de hand van Orgasmo Sonore komt, is eveneens in die catagorie in te delen.
"Revisiting Obscure Film Music Vol.2" staat vol schitterende nummers, waarvan enkele uitschieters en verdient zeker een kans beluisterd te worden.

Stelvio Cipriani - Un Ombra Nell'Ombra - Cover by ...
youtube.com

Review: Heart Attack Alley - Living In Hell (Voodoo Rhythm Records, 2012)(Bluesrock)

Heart Attack Alley is een band uit Auckland, Nieuw Zeeland, die in 2010 werd opgericht.
De bandleden hebben allen een obsessie voor de dood, liefde voor blues en zijn gedreven om op te treden.
De band bestaat uit: Karl steven - mondharmonica en drums, Kristal G. - sologitaar en Caoimhe Macfehin - zang en tamboerijn.
"Living In Hell" is hun debuut CD uit 2012, die vooraf gegaan werd door de single "Don't Waste My time" en beide werden door het Zwitserse Voodoo Rhythm Records label uitgebracht.
De CD, waarop ook de single staat, bevat 13 songs, waarvan de eerste "Too Hot Blues"heet.
Dit swingende nummer geeft me meteen een goed beeld van wat ik te verwachten heb en dat is een flinke portie lekker klinkende bluesrock, waarin de mondharmonica een grote rol speelt.
Vervolgens krijg ik "Cryin'"  te horen, een heerlijk stukje bluesrock, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en dit nummer swingt dan ook als een trein.
Daarna hoor ik "My Beating Heart", een vrij rustige song met een slepend ritme en ook "Trouble" is een uitstekende langzame blues song.
Heftige, maar schitterende, blues klanken hoor ik in "New Instrumental" en door de titel had ik al begrepen, dat dit een instrumentaal blues werkje is.
Dan volgt de titel song "Living In Hell" en dit is weer zo'n heerlijke rustige song, die gevolgd wordt door "Slave To Your Mojo" , een swingende bluesrock song, die me hier en daar aan de blues van John Mayall, uit zijn begin periode, doet denken.
"Spit It Out" begint langzaam, maar dat is slecht eventjes, want dan gaat het tempo omhoog en wordt het een prima swingende bluesrock song.
In "I Am Trouble" gooit de band er weer een fantastische heftige blues tegen aan, die ik nog maar eens speel, want naar mijn idee, had dit nummer nog wel een beetje langer mogen duren.
Met "Ain't It Funny" schakelt Heart Attack Alley terug naar een langzamer tempo met aanstekelijk ritme en met het op single verschenen "Don't Waste My Time" laat de band me opnieuw zo'n geweldig lekkere swingende bluesrock song horen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Dan volgt er weer een langzaam song, getiteld "Where You Been" en het laatste nummer "Dream Walk" is een rustig instrumentaal stukje muziek, dat ik het best als pop muziek kan omschrijven.
Heart Attack Alley heeft met "Living In Hell" een uitstekende debuut CD gemaakt en is een aanrader voor alle bluesrock liefhebbers.

 

Heart Attack Alley - "Don't Waste my Time" - YouTube
www.youtube.com/watch?v=kfh39_xJnT4

Review: Sospetto - Segni Misteriosi, Con Il Sangue Dipinto Sul Muro (Cineploit, 2012)(Film Muziek)

In tegenstelling wat de naam doet vermoeden, is Sospetto een Duits duo, dat zich bezig houdt met het maken van Italiaanse film muziek en dit duo is geïnspireerd door onder andere Goblin, Fabio Frizzi, Bruno Nicolai en andere muziek film makers.
Hun LP/CD is in een gelimiteerde oplage van 250 stuks , zowel LP als CD, uitgebracht door het Cineploit label, dat zich bezig houdt met het uitgeven van film muziek.
Op "Segni Misteriosi, Con Il Sangue Dipinto Sul Muro" staan 15 korte nummers, waarvan het kortste 38 seconden duurt en het langste 4 minuten.
De CD begint met "Canto Del Cigno (Segni Misteriosi No.1)", een langzaam door strijkers en piano gespeeld stukje, dat gevolgd wordt door het spannende "Uccelare", waarin vogelgeluiden te horen zijn, symfonisch gespeelde muziek, waarin de synthesizer de hoofdrol vertolkt in een aanstekelijk ritme (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Vervolgens hoor ik "L'Ultimo Respiro (Segni Misteriosi No.2)", dat door de piano en strijkers op spannende wijze wordt gespeeld, waarna het langste nummer volgt, grtiteld "La Fiducia E L'Omicidio", dat een swingend stukje muziek is geworden, waarin disco invloeden verweven zitten.
Daarna volgt "Capogiro (Segni Misteriosi No.3)", een fantastisch zwaar stukje piano muziek, dat experimenteel klinkt en me aan mijn stoel gekluisterd houdt.
Dan krijg ik "Agente D'Oriente" te horen, dat dreigend en oosters overkomt, een terugkerend ritme bevat en ook lichte hardrock invloeden kent.
In "Gli Occhio Della Dolcezza" gaat het duo op de orkestrale toer en "Un Coltello Alla Golla (Segni Misteriosi No.4)" is weer zo'n geweldig experimenteel nummer.
"Sotto Il Sole" heeft jazz en zuid Amerikaanse klanken en doet me enigszins denken aan de muziek van Astrud Gilberto en dit nummer wordt gevolgd door het kortste nummer, "Nella Tua Testa (Segni Misteriosi No.5)", een experimenteel gespeeld stukje jazz.
Sospetto vervolgt met "Troppo Ferro (Nel Sangue)" de experimentele weg, maar hierin zitten ook dance invloeden en in combinatie met de film muziek vormt dat een schitterend geheel.
Duistere, maar erg spannende klanken, hoor ik in "Guanti Neri (Segni Misteriosi No.6)", dat naar de symfonische rock neigt, "Senza Calore" is een mix van symfonische rock en jazz, "Il Tempo Di Verita" doet me lichtelijk aan de muziek van Les Fragments De La Nuit denken, vanwege de feeerieke zang en "Dottore Phelps Contra Il Pipistrello" is een waanzinnig goede mix van rock & roll, elektro en dance, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
Sospetto heeft met "Segni Misteriosi, Con Il Sangue Dipinto Sul Muro" een fantastische CD gemaakt, die je gewoon gehoord moet hebben! Een aanrader dus!

SOSPETTO - Uccellare (Official Clip, 2012) - YouTube
youtube.com

Review: The Cubical - Arise Conglomerate (Halfpenny Records, 2012)(Swamp-Blues)

The Cubical werd in 2005 te Liverpool, Groot Brittanië , opgericht en bouwden sinds die tijd een geweldige live reputatie op.
De band bestaat uit: Dan Wilson - zang en sologitaar, Alex Gavaghan - sologitaar, piano en zang, Johnny Green - sologitaar en harmonica, Percy - drums en zang en Graig Bell - basgitaar.
Ze brachten hun debuut album "Come Sing These Crippled Tunes" in 2009 uit, dat in de Sunset Sound Studio te Hollywood, California, werd opgenomen en geproduceerd door Dave Sardy, die eerder met Oasis, Johnny Cash, Primal Screan en Marilyn Manson werkte.
Vervolgens verschenen de CD "It Ain't Human" (november 2011, Halfpenny Records/ Cargo Records), de single "The Golden Rule" (december 2011) en de single "On The Weekend" (oktober 2012), gevolgd in november 2012 door de CD "Arise Conglomerate", waarop 13 songs staan.
De CD begint met het op single verschenen "On The Weekend", waarin de band een mix maakt van soul en rock in de stijl van Captain Beefheart en dit is een vrij commerciële song, waarin gebruik van blazers wordt gemaakt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Vervolgens krijg ik "Daily Grind" te horen, een erg rustige song, waarin enkele prima tempowisseling zitten, waarbij de muziek feller wordt en de zang lekker rauw klinkt.
Deze song wordt gevolgd door "It Ain't Human", een uptempo nummer, waarbij de zang in de stijl van Captain Beefheart gezongen wordt en de muziek een swingende mix is van blues en rock.
Daarna krijg ik "The Dividing Line" voorgeschoteld, een prima klinkende country song, gevolgd door "Prisoner Of Our Love", die in die zelfde hoek zit en met aanstekelijk ritme gespeeld wordt.
"Old Idiot" is een blues gerelateerde song, waarbij het tempo niet al te hoog ligt en de muziek aanzet tot meebewegen en "Down The World We Go" is een song in de stijl van de Australiër Brian Henry Hooper, die in langzaam tempo gezongen wordt.
Dan hoor ik "1, 2, 3 Girl",  een lekkere dansbare pop song in sixties stijl, die behalve swingend ook commercieel is en volgens mij niet in een hitparade zou misstaan.
Met "Blue Blue Sky" gaat de band weer richting Brian Henry Hooper en deze fantastische song wordt in een slepend ritme gespeeld, waardoor ik onmogelijk stil kan blijven zitten en in de muziek op ga.
In "Moron Culture" krijg ik een schitterende song te horen, die me sterk aan de begin periode van Captain Beefheart doet denken en de heftigheid van de zang gecombineerd met de uitstekende muziek maakt dit één van de beste nummers van de CD.
Ook "Loved But One Woman" vind ik een fantastisch nummer, waarin de band een heerlijk stukje progressieve blues laat horen en "Horible Conglomerate" is van die zelfde kwaliteit en hierin speelt de band, in een uptempo, een mix van blues en rock.
Als afsluiter heeft de band gekozen nogmaals een blues rock mix te spelen, getiteld "Lay Your Love Down" en ook dit nummer swingt wer als een trein.
The Cubical heeft met "Arise Conglomerate" naar mijn mening een geweldige CD gemaakt, waarbij het onmogelijk is niet door de muziek in beweging te komen en raad dan ook iedere muziekliefhebber aan deze CD eens te beluisteren en ik weet haast zeker, dat we dan tot dezelfde conclusie komen en dat is: We want more!

THE CUBICAL - ON THE WEEKEND - YouTube
youtube.com

Review: Qoph - Freaks (Transubstans, 2012)(Stonerrock)

Qoph begon eind jaren 90 als een van de pioneers van de Zweedse stoner rock scene, waarbij hun optredens, die "Psychedelic Evenings" werden genoemd, in de legendarische Studion te Stockholm keer op keer uitverkocht waren.
In 1998 bracht de band hun debuut CD "Kalejdoskopiska Aktiviteter" via het Record Heaven label uit, die, ondanks dat de teksten in het Zweeds gezongen werden, internationale erkenning voor de band opleverde.
Nadat de band in 2000 de EP "Än Lyser Mänen" begon Qoph hun teksten in het Engels te schrijven en een heavier geluid te produceren.
Op hun in 2004 uitgebrachte CD "Pyrola", die alleen in Zweden, Duitsland en Japan verscheen, speelden diverse gast muzikanten mee, zoals Mats Öberg (Mats/Morgan), Nicklas Barker (Anekdoten) en Joakim Svalberg (Opeth, Yngwie Malmsteen).
Na een stilte van 8 jaar, waarin alleen op festivals in Europa en Amerika werd opgetreden, brengt de band, die bestaat uit: Rustan Geschwind - zang, Filip Norman - sologitaar, Patrik Persson - basgitaar en Federico De Costa - drums, in 2012 hun derde volledige CD uit, getiteld "Freaks", waarop 9 Engelstalige nummers staan.
De CD start met "Hearts & Sorrows", een lekker zwaar klinkende stonerrock song met een licht hypnotiserend bas ritme en reggae invloeden, die gevolgd wordt door "Seconds & Minutes", dat totaal anders klinkt en dit pop nummer heeft een swingend ritme, jazz en funk invloeden en prima samenzang.
Daarna krijg ik "In Your Face" voorgeschoteld en deze song heeft een ritme, waarop een prima striptease gedaan kan worden en de band kan zo het theater in met dit fantastische nummer.
Vervolgens hoor ik "Ride", een heerlijke hardrock song met uptempo, waarin jazz invloeden zitten en deze swingt de pan uit (luister naar deze song via de youtube link onder de recensie).
"Feverland" bevat een beetje een spookachtige sound en is licht psychedelisch en "The Weirdness To Come" heeft enige spacerock invloeden en een zeer pakkend ritme, dat me in beweging brengt.
De titel song "Freaks" begint erg subtiel en neigt naar spacerock en dit psychedelische stuk muziek vind ik wel één van de beste nummers van de CD.
Dan volgt "Remedy", een nummer waar zuid Amerikaanse invloeden te horen zijn, maar ook zitten er funk ritmes in en dit nummer swingt dan ook als een trein.
Het laatste nummer "The Devil Rides Out" is een schitterende mix van experimentele jazz, stoner en hardrock.
Qoph heeft een geweldige CD gemaakt, die gewoon beluisterd moet en verdiend om aangeschaft te worden.

Qoph: Ride - YouTube
www.youtube.com/watch?v=ytWUjmaoKfw

Review: The Beatdown - Walkin' Proud (Destiny Records, 2012)(Garagerock / Reggae / Punk)

The Beatdown werd in Montreal, Canada opgericht, nadat the One Night Band uit elkaar was gegaan in 2009.
De band bestaat uit: Alex Giguere - zang en sologitaar, Pascal Lesieur - basgitaar en zang, Jovanny Savoie - sologitaar en zang, Nicholas Fizanno - drums op deze CD bijgestaan door Mike Gasselsdorfer - drums  en zang, Larry Love - orgel,piano en mellotron, Patrick Taylor - trombone, John Fuhrman - tenor saxofoon en Olivier Lèvesque - trompet.
In 2010 bracht de band hun debuut album "The Beatdown" uit via Stomper Records, gevolgd in 2012 dus door "Walkin' Proud", waar 13 songs op staan.
Het openingsnummer is de titel song "Walkin' Proud", een heerlijke mix van reggae en garage rock, waarin de band muzikaal terug gaat naar Kingston, Jamaica ten tijde van de jaren 60 en een lekkere dansbare mix van deze muziekstijlen maakt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Ook de volgende song "Get It Started" is een uitstekend dansbaar werkje en de vrolijke ska klanken zetten me in beweging en worden gevolgd door de reggae song "Leave Me", waarbij het ook al onmogelijk is stil te blijven zitten.
In "Back To Stay" hoor ik een korte punk song, die nog geen minuut duurt en door loopt in "Montreal" dat me aan de muziek van The Clash doet denken en hierin maakt de band een prima mix van reggae en punk met hoog dans gehalte en in "No Man" hoor ik eveneens diezelfde mix, alleen is de zang nu iets rauwer.
"Long Road" blijft me in beweging houden en deze lekkere dansbare reggae song zit in de stijl van het Clash album "Sandinista", waar de band zich ook waarschijnlijk door heeft laten beïnvloeden.
Dan volgt de fantastische garagerock song "Gone For Good" en daarmee gaat de band terug naar de jaren 60 beat muziek van bands als The Sonics.
"The Other Side" heeft zowel surf als reggae invloeden en een ska ritme en The Beatdown maakt hiermee een geweldig swingende song.
Met "The River" hoor ik de invloed van The Clash opnieuw en dit is een swingende reggae punk mix, waarbij ook nu weer een hoog dansbaar gehalte zit.
De song "Demain Jamais" doet me aan "Spanish Troll" van Mink DeVille denken, maar dan in een mix met ska, waardoor het geheel een andere uitstraling krijgt.
Met een titel als "Reggae Dance" verwachtte ik een pure reggae song, maar de hoofdmoot van dit nummer is beat, die gemixt met de reaggae/ska klanken een prima dansbaar stukje muziek opleveren.
De afsluitende song "Running Around" is eveneens een reggae beat mix, hoewel het reggae gehalte overheerst en het is ook nu weer flink dansbaar.
"Walkin' Proud" is een schitterende CD, waarbij ik van begin tot eind heb zitten mee bewegen met de muziek en ik kan hem daarom aan iedereen aanbevelen. 

The Beatdown - Walkin' Proud - YouTube
www.youtube.com/watch?v=kzY0iSSbTX4

Review: Dödaren - Maen (Transubstans, 2012)(Hardrock)

Dödaren is een Zweedse band uit Gothenburg, die beïnvloed is door de zestiger en zeventiger jaren hardrock bands.
De band werd eind 2010 opgericht en bestaat uit: Fredrick Boulund - sologitaar, Martin Claesson - sologitaar en zang, Eric Radegard - basgitaar en Jon Sloheim - drums, percussie en zang.
Hun eerste EP "Flyttar In" werd in augustus 2011 uitgebracht en daarna ging de band van halverwege december 2011 tot eind januari 2012 de Kanon Studios, aan de Zweedse west kust, in om hun debuut album "Maen" op te nemen, dat 5 december 2012 uitgebracht wordt en daarop staan 8 nummers, waarbij de teksten in het Zweeds gezongen worden.
Het eerste nummer van de CD heet "Ägren Ner I Graven" en dit is een lekker swingende hardrock song, waarin de band
terug grijpt naar de muziek van de jaren 70 bands, maar het ritme van de jaren 80 bands hanteert (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
De volgende song heet "Guld" en dit vind ik tot halverwege een behoorlijk commerciel nummer en deze bevat een hoog dans gehalte, maar ook zitten er enkele goede tempowisselingen in, zodat het geheel toch afwisselend klinkt.
Vervolgens krijg ik "Träden (Skogens Konung)" te horen, dat in het begin nogal eentonig klimkt, maar gaandeweg wordt het heftiger en werkt de band naar een climax toe.
Daarna hoor ik "En Ny Dag", dat een stevige hardrock song is, die een terug kerend ritme bevat en abrupt eindigt.
Dan volgt het 1 minuut durende "Mellangärdet", een prima stevig stukje instrumentale hardrock, dat ook al zo plotseling stopt, als of het nog niet af is.
Dit wordt gevolgd door "Ingenting", dat bestaat uit een conctant herhalend ritme van de sologitaar en prima samenzang, waarna de band plots invalt en de muziek een stuk heftiger wordt.
"Svärdet" is een stevige hardrock song waarin diverse goede tempowisselingen zitten, zodat de song spannend blijft en "Slutet", waarmee de band de CD afsluit, is een song met afwisselende ritmes, wordt in een redelijk rustig tempo gespeeld en laat horen dat de band meer kan, dan alleen maar hardrock spelen.
"Maen" is een prima debuut van deze Zweedse band en door de afwisselende ritmes een lekker stukje muziek om te beluisteren.

DÖDAREN - Ågren ner i graven
www.youtube.com/watch?v=0RLGfGv3w24

Review: Hugo Race & Fatalists - We Never Had Control (Gustaff Records, 2012)(Rock)

Hugo Race is een Australische singer songwriter en producer, die zijn sporen reeds verdiende als lid van Nick Cave's Bad Seeds en The Wreckery.
Hij toerde onder andere met artiesten uit Melbourne, Berlijn, Londen, Rome,  Brussel, Warschau, Los Angeles, New York, Tuscon, Austin en Sao Palo.
Met zijn kollektief True Spirit, maakte hij veertien "Hugo Race & True Spirit" albums en met andere samenwerkingen nog eens tien, verspreid over diverse continenten, inclusief Dirtmusic (dat een samenwerking is met de Toeareg band Tamikrest uit Mali), Lilium (een Frans-Amerikaanse band), Moses Complex (een Braziliaans project), Pantaleimon, Rogall's Electric Circus Sideshow, Sepiatone (Groot-Brittanië), Songs With Other Strangers (Europa) en Merola Matrix (Italië).
Hugo Race & Fatalists is een samenwerking tussen Hugo Race en de Italiaanse band Sacri Cuori, die in 2010 hun debuut album Hugo Race & Fatalists uitbrachten.
In Australië verscheen het via het Other Tongues label en in Europa via Gusstaff/Interbang Records.
De band bestaat behalve uit Hugo Race uit: Antonio Gramentieri en Diego Sapignoli, die op deze CD bijgestaan worden door Vicki Brown - viool, Catherine Graindorge - viool, Franco Naddel - synthesizer en Franceso Giampaoli - contrabas.
Op "We Never Had Control" staan 8 songs, waarvan "Dopefiends" de eerste is en dit schitterende nummer wordt in een vrij rustig tempo gespeeld, waarbij de zang en ritme me vaag doen denken aan de muziek van The Wreckery en Kill Devil Hills (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
"Ghostwriter" wordt in een iets sneller tempo gespeeld, terwijl de muziek hierin niet echt in een hokje te plaatsen is, maar het best omschreven kan worden als progressieve pop, die een hypnotiserende uitwerking op me heeft.
Vervolgens hoor ik "Meaning Gone", een erg rustige song met blues invloeden en een aanstekelijk gespeeld ritme, die gevolgd wordt door "Snowblind", dat een vrolijk ritme heeft en vrij goed dansbaar is.
Daarna hoor ik "No Angel Fear To Tread", dat duister begint en in een traag tempo gespeeld wordt, waarbij de violen voor het donkere element in de muziek zorgen.
In "Shining Light" verandert het tempo niet erg veel en ook dit is een prachtige erg rustige song, die met veel gevoel gespeeld wordt.
Met "No Stereotype" laat de band horen dat ze ook lekkere muziek maken als het ritme iets ruiger wordt en dit is een nummer met lichte hypnotiserende klanken, die aanzetten tot dansen.
Het laatste nummer is de titelsong "We Never Had Control" en hierin gaat de band terug naar het trage slepende ritme met dito zang, waarbij de muziek op zijn best tot zijn recht komt.
"We Never Had Control" is een fantastische CD en geeft me een prima idee, hoe de huidige alternatieve Australische muziek tegenwoordig klinkt.

Dopefiends - Hugo Race Fatalists - YouTube
youtube.com

Review: Sworn Liars - 14 Grim Tales For Hip Kids And Malevolent Midgets (High Noon, 2012)(Punk)

Sworn Liars, die muzikaal beïnvloed werd door bands als The Stooges, Black Flag en The Germs, werd in 2005 te Bremen, Duitsland opgericht en bestaat uit ex-leden van Moorat Fingers en Shakin' Nasties.
De band bestaat na enkele bezettingswisselingen uit: Gax - zang, Todd - drums, Madeleine - synthesizer, Ole - sologitaar en Kriddel - basgitaar.
"14 Grim Tales For Hip Kids And Malevolent Midgets" uit 2012, die 14 korte songs bevat, is de opvolger van hun debuut CD/LP "Vile Device", die in 2009 via het Big Neck Record label werd uitgebracht.
Het openingsnummer heet (My God) Atom Bomb, een fantastische punk song in de stijl van Dead Boys, maar dan in sneltrein vaart gespeeld (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Vervolgens krijg ik "Cut It Up" te horen, dat zeker net zo snel, maar iets minder melodieus gespeeld wordt, gevolgd door "Pest Control", waarin de band de ingeslagen weg vervolgt en de trein in hoge snelheid door dendert.
In "Deep" neemt Sworn Liars wat gas terug en krijg ik een geweldige punk song in oude Cramps stijl te horen met een licht hypnotiserend ritme.
Het volgende nummer heet "Werewolf Bitch" en dit is een surf punk song, waarin het ritme weer in hoog tempo gespeeld wordt en dit nummer swingt als een tierelier en wordt gevolgd door "Shadow", een pure punk song in stijl van The Germs, die een prima tempowisseling bevat.
Daarna hoor ik "Disease", waarin de band verder gaat met het maken van recht toe recht aan punk in zeventiger jaren stijl en ook in "Blitzkriegboy" verandert dat niet.
"Flesh Remover" is een vrij melodieuze song van hetzelfde laken een pak en swingt de tent dus uit, waarbij het hoge tempo onveranderd blijft.
Dan krijg ik "Dead Mans Sheen" te horen, waarin een prettig klinkend terug kerend ritme zit en hierin laat de band het gas een beetje los.
In "Tired Of You (O:m:A)" krijg ik een stukje rock & roll voorgeschoteld in punk stijl wel te verstaan en dat klinkt verfrissend lekker, waarna ik "Pig Pig Pig" hoor en deze korte snelle punk song is wat ik daar van verwacht, dus recht toe recht aan.
Ook "Ratboy" verdient het predicaat geweldige old school punk en het afsluitende "Basement" is een mix van punk, horror en rock met een hypnotiserend ritme gespeeld plus een vleugje humor.
De CD van Sworn Liars klinkt me als muziek in de oren: Punk, zoals punk gespeeld moet worden, dus korte songs in hoge snelheid gespeeld.

SWORN LIARS ATOM BOMB - YouTube
www.youtube.com/watch?v=jKjHimyc8rk

Review: Mantric Muse - Mantric Muse (Transubstans, 2012)(Spacerock)

Mantric Muse werd in 1998 opgericht te Kopenhagen, Denemarken en bestaat uit leden, die ook in Öresund Space Collective spelen.
De band bestaat sinds de oprichting uit: Ola Eriksson - synthesizer, Magnus Hannibal - sologitaar, Michael Kroglund - basgitaar en Soren Hvilsby - drums.
In 1998 bracht de band een EP uit, getiteld "Picks In Space", die in 2012 een opvolger heeft gekregen met het gelijknamige album "Mantric Muse", waarop 7 nummers staan en daarvan heet de eerste "Nanoid", een fantastisch symfonisch spacerock nummer dat swingt als een trein.
"Sinbad Sofareren is het volgende stukje muziek, dat ik te horen krijg en hierin klinken zuid Amerikaanse klanken in een dance sfeer, die gemixt met de
symfonische rock en spacerock, voor een geweldig nummer zorgen, waarin ook nog eens diverse prima tempowisselingen zitten.
Vervolgens hoor ik "Cinope", waar oosterse invloeden in verweven zitten en ook dit is weer zo'n lekker dansbaar nummer en een mix van symfonische rock en spacerock, die gevolgd wordt door "Sfunx", een schitterend spacerock nummer, dat in vrij hoog tempo gespeeld wordt, enkele mooie tempowisselingen bevat en licht hypnotiserend klinkt.
In "Azur" begint het psychedelisch en dit waanzinnig goede spacerock nummer zorgt er voor dat het onmogelijk voor me is stil te blijven zitten.
Het kortste nummer van de CD heet "Gnoxience", een heerlijk experimenteel stukje spacerock, waarna het laatste nummer "Deep Sea Cheops" te horen is.
Dit is een uitstekende mix van symfonische rock en spacerock nummer, waar de band enkele prima tempowisselingen in verwerkt en ook dit swingt als een tierelier.
Mantric Muse heeft mij met deze CD weten te overtuigen van hun kunnen, door een prima stuk muziek te maken, dat geen moment verveelt.

Mantric Muse and Guests live at Dragens Hule 12/3 ...
youtube.com

Review: Mongolito - Acedia (HauRuck, 2012)(Experimenteel / Ambient)

Mongolito is het soloproject van Marc De Backer uit Brussel, België, die vooral bekend werd doordat hij in de bands Dog Eat Dog en Mucky Pup speelde.
In 2006 bracht hij in eigen beheer zijn eerste CD-R uit, getiteld "The Terrible If's Accumulate", gevolgd in 2007 door "Cogito Ergo Sum", eveneens op CD-R en in eigen beheer.
"Acedia" uit 2012 is zijn eerste officiële album, dat 10 nummers bevat, waarvan het eerste "Let's Start With Some Pink Medecine" en dit is een nummer, waarbij een eentonige drum, gemixt met een constante toon de hoofdmoot vormt, waar tussendoor enkele ruimtelijke synthesizer tonen klinken.
Ook in "All These Stones" krijg ik een steeds terug kerend eentonig ritme te horen, dat vergezeld wordt door gitaar spel, geproclameerde, door geluidseffecten, vervormde teksten, waar behoorlijk wat echo op gezet is.
In "From Harlem To Oostend" krijg ik een langzaam surf nummer te horen, dat in een slepend ritme gespeeld wordt, waar tussendoor de nodige experimentele gitaar geluiden te horen zijn.
"The Big Coming Down ..End Of Self-Esteen" heet het volgende nummer en daarin gaat Marc verder op de ingeslagen weg en hierin klinkt er een mooi, haast symfonisch, rustig gespeeld stukje muziek.
Vervolgens krijg ik "NYC Rising" te horen, waarin het nummer start met het eentonige geluid van de drum, die in een langzaam ritme geslagen wordt , waarna de gitaar invalt, die een herhalend loopje speelt en wordt gevolgd door vervormde zang, tot op een bepaald punt alles stil valt behalve de zang, die tot het eind alleen verder gaat.
Daarna hoor ik "Damascus" en ook hierin wordt er een redelijk symfonisch nummer gespeeld, waarbij de gitaar de vrije loop gelaten wordt en het nummer, mede daardoor, spannend blijft klinken.
De begin tonen van "Procrastination" klinken weer eentonig, maar geleidelijk aan komt daar verandering in als de gitaar daar aan toegevoegd wordt, hoewel het geheel toch nog behoorlijk eentonig klinkt.
"He Ping Ping" is de volgende van de CD en dit is een lekker experimenteel psychedelisch klinkend nummer, waarin gebruik van de sitar wordt gemaakt.
Een terugkerend gitaar loopje is in "Natureträne" te horen met daardoor verweven lichte Spaans aandoende klanken.
De CD wordt afgesloten met zware tonen van de synthesizer, waardoor de stem van Marc op duistere wijze zijn tekst spreekt en ik heb daardoor het idee midden in een stuk van een sciencefiction film te zitten.
"Acedia" is een CD, die niet voor iedereen toegankelijk zal zijn, maar ondanks dat is het een schitterend stukje vakwerk, dat zijn weg naar de liefhebber zeker zal vinden.

Mongolito (Live) - YouTube
www.youtube.com/watch?v=h1gsvDAmz3o

Review: Wallace Vanborn - Lions, Liars, Guns & God (East Records, 2012)(Stonerrock)

Wallace Vanborn uit Gent, België, wordt in 2005 opgericht en de band brengt dat jaar nog hun introductie EP "Wintersession" uit.
In februari 2006 doen ze hun eerste optreden in hun thuisstad, die ze meteen de bijnaam "Pletwallace" op levert en in 2007 verschijnt hun nieuwe promo demo "I Am Hell".
Hun officiële debuut album "Free Blank Shots" verschijnt in februari 2010, gevolgd door meer dan 100 optredens in dat zelfde jaar en de band krijgt de uitnodiging om het voorprogramma te verzorgen van de Europese tour van de Britse band Blood Red Shoes.
In januari 2011 worden ze door 3voor12 als beste Belgische band bestempeld na hun optreden op het Eurosonic Showcase festival te Groningen en dat levert ze ook nog eens een top 3 plaats van het gehele festival op.
Ook treedt Wallace Vanborn op het Sziget Festival in Hongarije op, één van de grootste festivals van Europa.
De band bestaat sinds de oprichting uit: Ian Clement - sologitaar en zang, Dries Hoof - basgitaar en Sylvester Vanborm - drums.
Hun tweede CD "Lions, Liars, Guns & God" is in april 2012 verschenen met daar op 12 songs, waarvan "Lion's Manual" de eerste is en hiermee laat de band me meteen weten, dat hun muziek hard is en met gedrevenheid gespeeld wordt.
"Lion's Manual" wordt in uptempo gespeeld, waarbij het ritme stevig is, maar ook afwisselend, doordat er een prima tempowisseling ingebouwd is.
Vervolgens hoor ik "Found In L.A.", een lekker klinkende stonerrock song, die tegen de hardrock aan zit, waarbij de achtergrond vocalen het nummer net iets extra's meegeven.
Ook "Marching Sideways" straalt kracht uit en dit uptempo nummer bevat een prima hypnotiserend ritme, waardoor ik als het ware de muziek ingezogen wordt.
Het in maart op single verschenen "Cougars" klinkt swingend en dansbaar en hiermee mikt de band duidelijk op een groter publiek.
"The Plunge" is een fantastische song, waarin de muziek afwisselend is, hier en daar duister over komt en de band laat horen meer dan alleen maar recht toe recht aan rock te kunnen maken.
Met "The Liar" keert de band terug naar het hardrock genre en deze snelle rock song wordt dan ook in heavy ritme gespeeld en in "Ruthless" laat Wallace Vanborn een uitstekende stevige stonerrock song horen, die erg afwisselend is en op sommige momenten bijna naar een ballad neigt.
In "We Are What We Hide" is een geweldige rock song en wordt in een hoog tempo gespeeld, waarbij het onmogelijk is niet met de muziek mee te gaan bewegen en "Pawns" is het eerste echte rustige song, waarmee de band me verrast.
Het volgende nummer heet "Enemy Of Serpentine" en hierin klinkt de zang vrij sexy (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Daarna volgt "A Smack As A Potion", dat weer zo'n stevige stonerrock song is, die in een redelijk langzaam tempo gespeeld wordt en het afsluitende "White River", het langste nummer van de CD, vind ik meteen ook het beste, want hierin weet de band een combiatie te maken van hard-, stonerrock en progressieve rock, waarbij het ritme aanstekelijk is.
Wallace Vanborn heeft met "Lions, Liars, Guns & God" een geweldige stonerrock CD gemaakt, die muziekliefhebbers van dit genre zeker zullen weten te waarderen.

Wallace Vanborn - Enemy of Serpentine
www.youtube.com/watch?v=KyX0EMH5FTo

Review: Öresund Space Collective - Give Your Brain A Rest From The Matrix (Space Rock Productions, 2012)(Spacerock)

Öresund Space Collective is een spacerock band uit Öresund, Denemarken, die uit ongeveer 20 muzikanten bestaat en een muzikale mix maakt van improvisaties, funk, reggae, jazz en spacerock, is sinds 2004 actief. 
Leidende kracht achter de band is Scott Heller, alias Dr. Space, een Amerikaan, die naar Denemarken verhuisde.
De band is een kollektief, dat regelmatig van bezetting wisselt, waarvan de leden hoofdzakelijk uit Kopenhagen, Denemarken en Malmö, Zweden komen en de vaste kern bestaat uit Scott Heller - synthesizer en Mogens - synthesizer.
De band die op deze CD speelt, bestaat behalve uit Scott en Mogens uit: Claus Bohling - sologitaar, KG - sitar, Johan Dahlström - sologitaar, Mathias Danielsson - pedal steel gitaar en sologitaar, Nickolas Hill - basgitaar, PIB -drums en Steve Hayes - synthesizer.
"Give Your Brain A Rest From The Matrix" is de 14e release van OSC en de 7e op het eigen label en is in een gelimiteerde oplage van 500 stuks uitgebracht.
De muziek op deze CD is 26 september 2010 in de Black Tornado Studio te Kopenhagen opgenomen door Lars Lundholm en gemixt door Steve Hayes (van Secret Saucer) en gemasterd door Henrik Udd te GÖtenburg, Zweden in maart 2012.
Er staan 4 nummers op de CD, die begint met het titel nummer "Give Your Brain A Rest From The Matrix", dat bijna 25 minuten duurt.
De muziek in dit nummer wordt rustig gespeeld en heeft een oosters karakter doordat de band hierin de sitar de boventoon voert, waardoor het geheel ook vrij psychedelisch klinkt.
Daarna krijg ik "Mainstream Is The New Acid" te horen, dat een symfonisch nummer is, dat naarmate het vordert in een sneller tempo gespeeld gaat worden, een hypnotiserende werking heeft en waarin eveneens lichtelijk oosterse invloeden te horen zijn.
Vervolgens hoor ik "Step Into The Other World", een nummer dat opnieuw erg oosters klinkt door de sitar en in een langzaam tempo gespeeld wordt, waarin verder eigenlijk weinig gebeurt, zodat het tot het einde toe in een relaxed tempo voort kabbelt.
Het laatste nummer heet "Cerebral Massage" en dit bijna 28 minuten durende nummer is meteen het langste van de CD.
De muziek wijkt al meteen af van de rest van de nummers, want hierin hoor je de band een swingend stukje spacerock spelen, dat gemixt met de symfonische rock, een waanzinnig goed geheel vormt, waarbij het onmogelijk is om niet mee te gaan bewegen met de muziek.
Dit is weer één van die CD's waar je als muziekliefhebber niet omheen kan.
Verplichte kost dus!

Øresund Space Collective - Who Tripped on the C
www.youtube.com/watch?v=wdkJE_1dmPc

Review: La Ira De Dios - Peru No Existe (World In Sound, 2012)(Stoner / Punk)

La Ira De Dios werd in 2001 door sologitarist Chino Burga in Lima, Peru opgericht en samen met basgitarist Ali en drummer Tito Renteros vormde hij de eerste formatie van de band, waarvan het debuut album "Haica El Sol Rojo" in 2002 in eigen beheer verscheen, dat in 2005 heruitgebracht werd op vinyl en CD door Nasoni Records uit Berlijn.
In 2005 kwam ook de EP "Empirea" uit via het Ogro label met daarop 6 songs.
In 2006 veranderde de bandbezetting en Chino startte met werken met Xtian Abugattas - elektronische effecten, waarna het nieuwe album "Archaeopterix" via het Nasoni label verscheen.
Vervolgens werkte Chino samen met enkele Duitsers, waaronder Tom Brehm van Dragonwyck aan een nieuw bandproject, genaamd Obskuria en maakte daar in 2007 de geweldige CD "Discovery Of Obskuria" mee, die in 2010 een vervolg kreeg door het uitbrengen van "Burning Sea Of Green", beide op het World In Sound label.
In 2008 kwam de CD "Cosmos Kaos Destruccion" van La Ira De Dios uit via World In Sound en in 2009 "Apus Revolution Rock", eveneens via World In Sound en in 2012 "Peru No Exists", dat opnieuw via dat zelfde label is uitgebracht.
De huidige formatie bestaat uit Chino Burga - zang en sologitaar, Litros Vidal - basgitaar en zang en Pepe Abad - zang en drums en dit trio maakte de nieuwe CD, waarop 13 nummers staan.
"Peru No Exists", dat ook op LP is uitgebracht, start met "Confusion", dat een vrij psychedelisch begin heeft, maar na korte tijd verandert dat in een stevig ritme met agressieve zang, scheurende gitaar en heftige drums.
Ook "El Sol" bevat dezelfde ingrediënten en dit korte stoner nummer komt dan ook met behoorlijke snelheid mijn gehoorgang in.
Vervolgens hoor ik "Care And Trust", waarin de band een tandje terug schakelt en een prima klinkende stoner rock song speelt.
In "Policias" versnelt de band weer en speelt in een gedreven tempo een korte song, die tegen de punk aan zit en met "Aparecidos" laat La Ira De Dios een lekkere stevige stoner rock song horen met dansbaar ritme en het dan ook moeilijk hierbij stil te blijven zitten.
Daarna volgt het uptempo "Ghost City" en hierin hoor ik invloeden van bands als The Sistsers Of Mercy, Fields Of The Nephilim en Thee Hypnotics en de band swingt hier als een trein.
Dan krijg ik de titelsong "Peru No Exists" te horen, een erg rustig nummer met mooie gitaar klanken en ingetogen zang, die constant in hetzelfde tempo en ritme gespeeld worden en daarmee wordt de A-kant van de LP afgesloten.
Het eerste nummer van kant B heet "Underground" en meteen barst het geweld weer los, want de band gaat er in een snelle vaart tegen aan en ook in dit nummer hoor ik overeenkomsten met die van The Sisters Of Mercy en dat geldt ook voor "The Unrest", hetzij in mindere mate, want hierin zit ook een lichte punk invloed.
In "The Casualties" laat de band een prima punkrock song horen, die behalve swingend ook melodieus klinkt en me in beweging brengt.
Met "Green Smoke" gaat de band terug naar de jaren 80 muziek van The Sisters Of Mercy en dit nummer laat me wederom genieten van hun sound.
"Grita" is een snelle punkrock song, die met een sneltrein vaart mijn oren binnen komt en waarin het onmogelijk is niet mee te gaan bewegen.
Het volgende nummer heet "El Apego" en is een lekkere stonerrock song, waarin de band in een niet al te hoog tempo een constant terug kerend ritme speelt.
Net als ik dacht, dat dit het laatste nummer van dit album was, verrast de band me door nog een nummer te spelen, dat echter niet op de hoes vermeld staat en in deze snelle song, die ik voor het gemak maar "?" noem, speelt de band een prima mix van stoner en punk en sluit de CD/LP op die manier op passende wijze af.
"Peru No Exists" is een lekker swingende CD/LP geworden en de band weet me hiermee volledig van hun kwaliteiten te overtuigen.

Perdidos En El Espacio (Space Version) - La Ira De ...
youtube.com

Review: Becky Lee And Drunkfoot - Hello Black Halo (Voodoo Rhythm Records, 2012)(Rock)

Becky Lee, ook wel bekend als Becky Lee And Drunkfoot is een one woman band uit Phoenix, Arizona, die in het westen en zuiden van Amerika, Nederland, Duitsland, Portugal, Frankrijk en Zwitserland reeds te zien en te horen was en demos van haar nummers op nam.
Becky begeleidt zich zelf op gitaar en drums op al haar nummers en de eerste van haar CD, "Hello Black Halo", heet "Lies", een stevige power rock song, die in een snel tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door het lekker klinkende "The Tracks", dat eveneens een uptempo heeft en een krachtig ritme heeft.
In "Killer Mouse" hoor ik een stevige rock song met lichtelijke blues invloeden en deze wordt in een vrij laag tempo gespeeld, waarna ik "One More Time" te horen krijg, een erg rustig nummer, waarbij Becky zich zelf alleen op gitaar begeleidt.
De volgende song heet "Secrets And Lies" en is een mooie pop song, die enkele prima tempowisselingen bevat en "Man Like You" bevat een blues loopje, dat steeds herhaald wordt, terwijl de drums in een eentonig ritme wordt gespeeld, met tussen door enkele tempowisselingen.
"Mess In Your Mind" heeft behoorlijk wat fuzz op de gitaar en een lekker ritme en met "Hips Kids" gaat ze richting fifties/sixties in de Phil Spector sound en stijl van bands als The Ronettes.
Vervolgens krijg ik "Shoot And Down" te horen, dat een redelijk heftige song is, waarna "Cold Shadow" volgt, een song, waarin de gitaar met een eentonig ritme gespeeld wordt en het laatste nummer heet "Beginning Of The End", een prachtige pop song met lekker swingend ritme en fantastische zang, waarmee Becky de CD op een prima manier weet af te sluiten.
Hoewel de muziek beperkt is door het gebrek aan meerdere instrumenten, vind ik "Hello Black Halo" toch een lekker klinkend stukje muziek en ook zeker aan te raden eens te beluisteren.

Becky Lee & Drunkfoot - Lies - YouTube
www.youtube.com/watch?v=zK5-HF4ShEM

Review": Mama Rosin - Bye Bye Bayou (Moi J'Connais Records, 2012)(Cajun / Zydeco)

Mama Rosin werd in 2007 te Geneve, Zwitserland opgericht door Robin Girod - sologitaar, banjo en wasbord en Cyril Yeterian - melodeon, waarna ook Power Von Fischer - drums zich bij de band voegde, maar na de geboorte van haar kind, besloot ze voorlopig te stoppen en werd vervangen door de Fransman Xavier "Gérard Guilain" Bray.
De muziek van de band is geïnspireerd door de Cajuns, die de muziek van de Franstalige Canadezen naar Louisiana, in het zuiden van de Verenigde Staten, brachten en door de Zydeco, die Afro Caribische ritmes bevatten en in het Frans of in het Creole gezongen worden.
Nadat hun demo was opgenomen en gemixt door Pierre Omer (ex-Dead Brothers) en die hen in contact bracht met "Reverend Beat-Man", de eigenaar van het Voodoo Rhythm Records label, werd hun debuut CD "Tu As Perdu Ton Chemin" in 2008 via dat label uitgebracht, gevolgd in 2009 door "Brule Lentement" via dat zelfde label.
Het volgende album "Black Robert" verscheen in 2011 via het Gut Feeling Records / Cargo label en in 2012 is er met "Bye Bye Bayou" een vierde CD uitgebracht en deze keer door Moi J'Connais Records.
De CD bevat 13 nummers, die in New York geproduceerd en gemixt zijn door niemand minder dan Jon Spencer en de eerste van deze songs is "Marilou", dat een rustige cajun song is, die ook lichte blues invloeden bevat.
Vervolgens krijg ik "Sorry Ti Monde" te horen, een lekkere stevige cajun song met rock & roll invloeden en vrij heftig gespeeld, die gevolgd wordt door "Parait Qu'y A Pas Le Temps", een prima cajun song gemixt met rock.
"Cassé Mes Objets (You Broke My Stuff)" is een echte swingende cajun song, waarbij het onmogelijk is niet mee te gaan zitten bewegen en daarna hoor ik "Wivenhoe", een korte mix van blues en zydeco, die in niet al te hoog tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Black Samedi", een trage song, die lichtelijk experimentele elementen bevat.
Dan krijg ik "Mama Don't" te horen, dat een schitterende zydeco song is, in een rustig ritme gespeeld wordt en langzamerhand sneller wordt.
Ook erg lekker klinkt "Seco Molhado" een swingende song met aanstekelijk ritme, dat aanzet tot dansen.
In "Bye Bye Birdy Black" zet de band een knappe mix van blues en cajun neer, die swingt als een trein (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
"Sittin' On The Top Of The World" is een swingende cajun song, "I Don't Feel At Home", een rustige cajun song, die een beetje triest klinkt, "Où Est Passé Arthur Lyman?", is een halve minuut durend instrumentaal stukje zydeco en "Story Of Love And Hate", waarmee de band de CD afsluit is weer zo'n rustige triest klinkende song.
"Bye Bye Bayou" is een uitstekende CD, waarop afwisselende muziek staat, die prettig in het gehoor klinkt en het beluisteren dus meer dan waard is.

Mama Rosin - Bye Bye Birdy Black - YouTube
www.youtube.com/watch?v=k71OMRyIkTk