Review: Mandrake Paddle Steamer - Pandemonium Shadow Show (Sommor Records, 2019) (Progressieve Psychedelische Rock)

Mandrake Paddle Steamer, die later onder de naam Mandrake verder zou gaan, kwam uit Londem, Engeland, werd in 1967 opgericht en bestond uit: Brian Engle - zang, Martin Briley - sologitaar en zang, Paul Riordan - basgitaar en zang, Martin Hooker - keyboards en Barry Nightingale - drums (1969-1970 David Potts - drums).
De band kwam in 1967 onder contract bij Parlophone en bracht op 9 mei 1969 hun enige single, "Strange Walking Man" / "Steam", uit.
Op 17 januari 2019 bracht Sommor Records, 50 jaar later, een album van de band uit, getiteld "Pandemonium Shadow Show" en daarop staan 9 nummers uit de periode 1968-1970.
Dit album is uitgebracht als LP, CD en als digitale download en bestaat uit nummers, die niet eerder zijn verschenen, hoewel er sommige op bootlegs staan.
Mandrake Paddle Steamer trad in hun korte bestaan op met Pink Floyd, The Nice en Vanilla Fudge en speelde op het prestigieuze Isle Of Wight festival, had een eigen club (Asgard) en was regelmatig te zien in de Star Club in Hamburg, Duitsland.
Ook verscheen via bandcamp de demo "Carmen", een opname uit de periode 1967-1969 en deze werd 27 oktober 2016 alleen als digitale download uitgebracht.

Het album start met het titel nummer "Pandemonium Shadow Show" uit 1968, waarin de band een schitterende progressieve rock song in een gemiddeld tempo speelt, die diverse tempowisselingen heeft en invloeden van beat muziek en Cream bevat.
Daarna volgt "Solitair Husk" (1968), een fantastische, vrij heftige, psychedelische, uptempo garagerock song, die gevolgd wordt door "Stella Mermaid" (1970) en daarin speelt de band een heerlijke aanstekelijke progressieve rock song, die rustig begint en langzaam iets meer snelheid krijgt.
In "The World Whistles By" (1968) zet de band me een afwisselende song voor, die invloeden van folk en progressieve rock bevat en in "Upminster Windows" (1968) krijg ik opnieuw zo'n geweldige progressieve rock song te horen, die diverse tempowisselingen heeft en bij tijd en wijle swingt.
Dan speelt Mandrake Paddle Steamer "Doris The Piper" (1970), een verrukkelijke psychedelische rock song, die progressieve rock invloeden bevat, swingt als een trein en tegen het einde experimenteel psychedelisch wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "The Doorway To January" (1968), waarin de band een prachtig melodisch instrumentaal progressief nummer ten gehore brengt, dat klassieke invloeden heeft en diverse tempowisselingen bevat.
Verder volgen "Simple Song" (1970), een verrukkelijk swingend instrumentaal progressief rock nummer, dat prima tempowisselingen en klassieke invloeden heeft en "The October Country" (1968), een vrij rustige rock song, die een terugkerend ritme heeft. 

"Pandemonium Shadow Show" van Mandrake Paddle Steamer is een geweldige progressieve rock plaat, die uitstekende afwisselende nummers bevat en ik kan iedere liefhebber van progressieve en psychedelische rock dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Chocolate Watchband - This Is My Voice (Dirty Water Records / V-Je-Day Records, 2019) (Poprock)

The Chocolate Watchband werd in 1965 te Los Altos, Californië, Amerika opgericht en bestond in eerste instantie tot 1970.
In 1966 tekende de band een contract met Tower Records, die hun debuut single "Sweet Young Thing" / "Baby Blue" in 1967 uitbracht en deze werd later in dat jaar gevolgd door hun eerste album "No Way Out".
Daarna verschenen de singles: "Misty Lane" / "She Weaves A Tender Trap" (Uptown, 1967) en "Are You Gonna Be There (At the Love-In)" / "No Way Out" (Tower, 1967), plus de LP's: "The Inner Mystique" (Tower, 1968) en "One Step Beyond" (Tower, 1969), waarna de band in 1970 uit elkaar ging.
Door een revival van garagerock en psychedelische rock in de jaren 80 en 90 werd de band her ontdekt door een groter publiek en dat leidde tot absurde prijzen voor hun originele albums, waarna Rhino Records (LP) en Sundazed (CD) hun albums opnieuw uitbrachten met bonus nummers.
Door de continue interesse voor de band deed The Chocolate Watchband een reünie in 1999, waarbij de bezetting bestond uit: Dave Aguilar, Tim Abbott, Bill Flores en Gary Andrijasevich, terwijl Michael Reese als drummer bij de band kwam en in 2000 deed de band een internationale tournee en maakte het live album "At the Love-In Live!" in 2001.
Tussendoor verscheen ook het studio album "Get Away", waarna in 2005 de compilatie CD "Melts In Your Brain . . . Not On Your Wrist" met nummers uit de Tower en Uptown Records periode werd uitgebracht.
In juni 2013 begon de band te werken aan een nieuw album in hun thuishaven San Jose en sinds 2015 bestaat de band in hun huidige bezetting: Tim Abbott - zang en sologitaar, David Aguilar - zang, keyboards en mondharmonica, Alec Palao - basgitaar en achtergrond zang, Derek See - sologitaar en Gary Andrijasevich -  drums.
Op 22 februari 2019 verschijnt hun album "This Is My Voice", waarop 11 nummers staan, via Dirty Water Records en V-Je-Day Records in een beperkte oplage als CD, als LP op 180 gram gekleurd vinyl en als digitale download.

Het eerste nummer van het album heet "Secret Rendezvous", waarin de band een heerlijke swingende rock song speelt, die een aanstekelijk ritme en enkele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Judgement Day", een schitterende mix van garagerock en blues, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt de titel song "This Is My Voice" en hierin speelt de band een uitstekende psychedelische pop song, die invloeden uit de jaren 60 heeft, waarna "Trouble Everyday" te horen is en dit nummer, dat door Frank Zappa werd geschreven, is een geweldige swingende mix van blues, rock & roll en pop, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
In "Take A Ride" krijg ik een aan The Rolling Stones nummer "Mona" verwante sixties song te horen en in "Talk Talk" speelt The Chocolate Watchband een lekker
in het gehoor klinkende rock song met een aantrekkelijk dansbaar ritme, dat gevolgd wordt door "Bed", een uitstekende pop song in een gemiddeld tempo en een hoog meedein gehalte.
Dan schotelt de band me "Bombay Pipeline" voor en daarin speelt de band een geweldige swingende uptempo song met licht psychedelische invloeden en een zeer dansbaar ritme, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en deze wordt gevolgd door "Desolation Row", een schitterende cover van het Bob Dylan nummer.
Vervolgens is het de beurt voor de eerste song, die de band voor dit album opnam, getiteld "Can't Seem To Make You Mine" en dit door Sky Saxon geschreven nummer is een eerbetoon aan deze artiest, die onlangs overleed en hierin speelt de band een heerlijke poprock song in een niet al te hoog tempo en deze bevat een terugkerend en aanstekelijk dansbaar ritme en dit nummer wordt gevolgd door "Til' The Daylight Comes", een prima poprock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.

"This Is My Voice" van The Chocolate Watchband bevat, in tegenstelling tot hun garagerock periode, 11 swingende poprock nummers, die gewoon lekker klinken en ik kan elke liefhebber van dit genre, deze prima plaat dan ook ten zeerste aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Ape Shifter - II (Brainstorm Records, 2019) (Hardrock)

Ape Shifter werd in Immenstadt, Duitsland opgericht en bestaat uit de Amerikaan Jeff Aug - Sologitaar, die 20 jaar geleden naar zuid Duitsland verhuisde en de Duitsers Florian Walter - basgitaar en Kurty Münch - drums.
Jeff speelde eerder met onder andere Allan Holdsworth, Soft Machine, Albert Leen Greg Howe en Anne Clark, voordat hij zijn band Ape Machine oprichtte.
De band bracht in 2017 hun debuut album "I" als CD en als digitale download uit en op 29 maart 2019 verschijnt hun tweede album, getiteld "II" via Brainstorm Records als 2LP ("I" + "II") op 140 gram zwart vinyl, CD en als digitale download.

Het album, dat 13 nummers bevat, start met "Gravity", waarin de band een swingend melodisch uptempo rock nummer ten gehore brengt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), dat gevolgd wordt door "Haskett", een geweldig rock nummer dat met hoge snelheid mijn gehoorgang binnen komt en iets meer dan 1 minuut duurt.
Daarna krijg ik "Mask Of The Ancient Warrior" voorgezet en hierin speelt de band een fantastisch hardrock nummer met de snelheid van het licht, dat halverwege tijdelijk van tempo verandert en over gaat in een rustiger stuk, dat na korte tijd weer teug komt in het begin tempo, waarna de band "Shoegaze" speelt, waarin de melodische muziek eveneens in een vrij hoog tempo ten gehore gebracht wordt.
Ook in "American Eagle" blijft de snelheid er in en zet de band me een heerlijk swingend stukje rock voor, dat een terugkerend ritme heeft en in "7 Years Fat, 7 Years Lean" laat de band me genieten van een aanstekelijk uptempo rock nummer, dat een licht hypnotiserend ritme heeft en swingt.
Dan volgt "Die Rausschmeiser", een aanstekelijk swingend uptempo hardrock nummer, dat enkele subtiele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Fu Manchu", waarin Ape Shifter een kort stevig rock nummer speelt, dat wederom een hoge snelheid heeft.
Dan zet de band me "8 Shot" voor en hoor ik een funky startend hardrock nummer en ook nu is het tempo hoog en swingt de muziek als een trein en dit nummer wordt gevolgd door "No Chords Allowed, Jonathan", waarin de band de ingeslagen weg vervolgt en met hoge snelheid door raast.
Ook "Steven Avery Is Innocent" is van hetzelfde laken een pak en "Jiggy Jiggy Boom Boom" heeft invloeden uit funk en bevat enkele tempowisselingen.
Het laatste nummer, dat "Mathilda" heet en daarin verrast de band me en laat me genieten van een verrukkelijke progressieve folkrock song, die in een aangenaam gemiddeld tempo gespeeld.

II" van Ape Shifter staat vol uptempo rock nummers, waar de energie vanaf spat, doordat ze met hoge snelheid gespeeld worden en ik kan liefhebbers van instrumentale hardrock deze plaat dan ook van harte aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Mark Sultan - Let Me Out (Dirty Water Records / Modern Sky Records, 2019) (Garagerock)

Mark Sultan, die onder de naam BBQ samen met King Kahn muziek maakte, bracht op 12 oktober 2018 zijn album "Let Me Out" via Dirty Water Records uit op CD en in een beperkte oplage als LP en tevens als cassette en digitale download.
De in Montreal geboren Canadees nam zijn album, waarop 13 nummers staan, in een woud net buiten Berlijn, Duitsland, op en deze werd in 2017 vooraf gegaan door de via Wick Records verschenen 7" single "Let Me Out" / "Be The Blood", die in een beperkte oplage op gekleurd vinyl geperst werd.
Eerder verschenen ook zijn solo albums: BBQ Mark Sultan - "Mark Sultan" (2003), "The Sultanic Verses" (2007), "$" (2010), "Whatever I Want" (2011) en "Whenever I Want" (2011).

Het album begint met "Coffin Nails" en hierin speelt Mark een geweldige swingende licht psychedelische garagerock song in een gemiddeld tempo, die sterke jaren 60 invloeden bevat en gevolgd wordt door "The Other Two", een heerlijke uptempo rock song, die swingt en een aanstekelijk ritme heeft.
Daarna volgt "Everybody Knows", een vrij rustige song, waar licht psychedelische invloeden in zitten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit dit nummer wordt gevolgd door "Believe Me", een uitstekende garagerock song, die diverse tempowisselingen heeft en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
In "Don't Bother Me" speelt Mark een fantastische uptempo mix van garagerock en rock & roll, die enkele tempowisselingen heeft, in "Last Chance" hoor ik hem een licht psychedelische song spelen, waar invloeden van de muziek van Gene Pitney in zitten en in "Humilation" krijg ik een aanstekelijke pop song te horen, die subtiele tempowisselingen heeft en sterke jaren 60 invloeden heeft.
Dan volgt "Let Me Out", een swingende uptempo garagerock song met rock & roll invloeden, die een zeer dansbaar ritme heeft en daarbij is stil zitten geen optie en deze wordt gevolgd door "Heed This Message", een verrukkelijke rock & roll song, die met hoge snelheid gespeeld wordt en 60er jaren invloeden heeft.
Vervolgens schotelt Mark me "Black Magic" voor en hoor ik een snelle garagerock song, waarin het psychedelische orgeltje een belangrijke rol speelt en "The Problem", een licht psychedelische garagerock song, die swingt en enkele subtiele tempowisselingen bevat.
Verder speelt Mark "Tragedy", een lekker in het gehoor klinkende dansbare rock song, waar diverse tempowisselingen in zitten en ook hierin zorgt het orgel voor de psychedelische invloed en "Wasting Away", een licht psychedelische song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en invloeden van de jaren 60 muziek bevat.

"Let Me Out" van Mark Sultan bevat 13 uitstekende songs, waarin de invloed van de muziek van de jaren 60 sterk in door klinkt en ik kan liefhebbers van garagerock en jaren 60 muziek deze plaat dan ook van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Lower Slaughter - Some Things Take Work (Box Records, 2019) (Stoner /Hardrock)

Lower Slaughter is een Britse band uit Brighton, die bestaat uit: Graham Hebson - drums , Barney Wakefield - basgitaar , Jon Wood - sologitaar en Sinead Young - zang, die sinds eind 2015 bij de band zit.
De band trad regelmatig in de UK op en speelde onder andere met: Hey Colossus, The Cosmic Dead, Pigs x7, Gnod, JK Flesh, Joanna Gruesome, Perfect Pussy en vele anderen.
Hun debuut EP "Hands", die in 2015 werd opgenomen, verscheen 19 februari 2016 via Cupboard Music in een beperkte oplage van 100 stuks op CD, waarop hun eerste zanger Max Levy te horen is.
Op 15 september 2017 verscheen hun debuut album "What Big Eyes" via het Box Records label met daarop 10 nummers en deze wordt op 29 maart 2019 gevolgd door het album "Some Things Take Work", dat vooraf gegaan wordt door de single "The Measure Of A Man".

Het album, waarop 10 nummers staan, start met "Gas", een zware stoner song, die in een zeer langzaam tempo begonnen wordt, maar na enkele minuten meer snelheid krijgt en ontaardt in een vrij heftige hardrock song, die tegen het einde terug in het langzame tempo komt en gevolgd wordt door "Reboundaries", een swingende dansbare rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme heeft.
Dan volgt de titel song "Some Things Take Work", waarin de band een heerlijke swingende mix van stoner en hardrock ten gehore brengt, die in een hoog tempo gespeeld wordt en deze wordt gevolgd door "Into The Woods", dat zeer langzaam begint, om na korte tijd in een iets sneller tempo gespeeld wordt en daarin krijg ik een vrij heftige mix van stoner en hardrock voorgezet.
In "Revenant" speelt Lower Slaughter nogmaals een zware mix van hardrock en stoner in een niet al te hoog tempo en in "Hindsight" zet de band me een snelle rock song voor, die halverwege iets langzamer gespeeld wordt.
Daarna volgt "Splits", een verrukkelijke uptempo mix van stoner en punk, waar een terugkerend ritme en enkele tempowisselingen in zitten en deze wordt gevolgd door de single "The Measure Of A Man", waarin de band een schitterende uptempo hardrock song speelt, die stoner invloeden bevat.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Vervolgens hoor ik "A Portrait Of The Father", een afwisselende stoner song, die diverse tempowisselingen en een licht hypnotiserend ritme heeft en "The Body", een vrij heftige rock song, die swingt.

"Some Things Take Work" van Lower Slaughter is een uitstekende plaat, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook aanraden, aan hen die van stoner en hardrock houden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Love Trap - Rosie (Wild Honey Records, 2019) (Pop)

Love Trap uit Torino, Italië, bestaat uit Stefano Isaia - zang, sologitaar en orgel en Marco Spigariol - sologitaar.
Stefano speelde onder andere in: Movie Star Junkies en LAME en Marco in La Piramide Di Sangue, Vermillion Sands en Krano.
In april 2018 besloten beiden samen te gaan jammen in een kleine kamer, waar 2 stoelen, een piano, een gitaar en enkele percussie instrumenten stonden en deze jam kreeg een vervolg van 7 dagen, waarbij 8 nummers werden opgenomen.
Het resultaat is het album "Rosie", dat onder de naam Love Trap wordt uitgebracht door Wild Honey Records en op 15 februari 2019 vooraf gegaan is door de digitale single "Another Day Another Sin" .

Het album start met "Another Day Another Sin", waarin het duo een rustige pop song ten gehore brengt, die invloeden uit de jaren 60 heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "Huckleberry Finn", een aanstekelijke pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een hoog meedein gehalte heeft.
Daarna volgt de titel song "Rosie", een heerlijke swingende pop song met een nostalgisch ritme, die gevolgd wordt door "There She Blows", een uitstekende licht psychedelische song, die een niet al te hoog tempo heeft.
In "On The Corner" speelt Love Trap een mooie rustige ingetogen song en in "When You Were 21" zet de band me een uitstekende licht psychedelische pop song voor, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Verder volgen "God Spoke To People By Name", een fantastische swingende pop song , die een aanstekelijk ritme heeft en daarbij is stil zitten geen optie en "And I Fall Apart" en daarin speelt het duo opnieuw een prima rustige pop song met een zeer aangenaam ritme.

"Rosie" van Love Trap is een prachtige plaat, die zeker in de smaak zal vallen bij liefhebbers van mooie rustige pop muziek en ik kan hen dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Station 17 - Ausblick (Bureau B Records, 2019) (Krautrock)

Het muziek collectief Station 17 werd in 1989 te Hamburg, Duitsland opgericht en bestaat uit leden met en zonder beperking, waaronder: Kai Boysen - zang en basgitaar, Alex Tsitsigias - sologitaar, Peter Tiedeken - sologitaar, Tobias Bade - drums, Sebastian Stuber - keyboards en samples, Christian Fleck - synthesizer, Hoss Becker - sologitaar, Nils Kacirek - vibrafoon, Andreas Lehrke - zang, elektronica en percussie, Christian Mevs - keyboards, Katharina Bromka - zang, Marc Huntenberg - sologitaar, Birgit Hohnen - orgel, Lisa Radziejewski - zang, Philip Riedel - keyboards, marimba en percussie, Felix 'Ernesto' Schnettler - sologitaar, Harre Kühnast -  drums en Wolfgang Kiebach - zang.
Op hun debuut album "Station 17" uit 1990 werkte de band samen met artiesten zoals: Michael Rother, Holger Czukay en F.M.
Daarna verschenen de albums: "Genau So" (1993), "Scheibe" (1997), "Bravo" (1999), "Hitparade - Remix Album" (2001), "Mikroprofessor" (2006), "Goldstein Variationen" (2008), "Goldstein Variationen Remix" (2011), "Fieber" (2011) en "Alles für Alle" (2014) en deze werden door diverse labels uitgebracht, waaronder: Whats So funny About, Mute Records, Mercury en hun eigen label 17 Records.
Op hun tiende album "Blick", dat 9 maart 2018 via het Bureau B records op LP en CD verscheen en 9 nummers bevat, doet weer een scala aan bands en artiesten mee.
Ook op het album "Ausblick", dat 1 februari 2019 als CD via Bureau B Records werd uitgebracht, spelen diverse bands en artiesten mee, zoals: Guenter Schickert, Faust, Schneider TM, Ulrich Schnauss, Pyrolator, Datashock, Harals Grosskopf & Eberhard Kranemann en Andreas Dorau.

Het album, dat 9 nummers bevat, start met "Geisterstunde, Baby", waarop Pyrolator meespeelt en daarin speelt de band een heerlijk swingend elektro nummer met dance en krautrock invloeden (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), dat gevolgd wordt door "Un Astronaute" met Guenter Schickert & Schneider TM, waarin Station 17 een uitstekende aanstekelijke eentonige mix van krautrock en pop in een gemiddeld tempo ten gehore brengt.
Daarna volgt "Die Mittegsonne Friert" (met Faust), een melodische mix van pop en krautrock, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme heeft en dit wordt gevolgd door een experimenteel stukje muziek van Staion 17 met Datashock, getiteld "Dauerglimmer", dat halverwege licht hypnotiserend wordt.
In "..And Beyond" (met Harald Grosskopf & Eberhard Kranemann) zet de band me een swingende mix voor van jazz, krautrock en dance, die experimentele invloeden heeft en in "Eine Halbe Portion Glueck" met Andreas Dorau speelt de band een dansbare commerciële disco song, waarbij stil zitten geen optie is.
Dan hoor ik "Miniaturen", waarin Andreas Spechtl meespeelt en hierin krijg ik een prima aanstekelijk elektro nummer voorgeschoteld, dat een terugkerend ritme heeft en disco invloeden bevat, waarna het langste nummer van het album volgt, dat samen met Ulrich Schnauss wordt gespeeld, getiteld "Suedwesthoern" en daarin speelt de band een fantastisch nummer, dat in een rustig tempo licht psychedelisch experimenteel wordt gestarten halverwege over gaat in een geweldig  stuk krautrock, waarna het laatste nummer volgt en de band met met Guenter Schickert laat genieten van een verrukkelijk psychedelisch stuk muziek, dat in een rustig tempo gespeeld wordt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Telescopes - Exploding Head Syndrome (Tapete Records, 2019) (Dark Wave)

The Telescopes, die zich muzikaal liet inspireren door band als Suicide, The Velvet Underground en The 13th Floor Elevators werd in 1987 te Burton Upon Trent, Staffordshire, Engeland, door Stephen Lawrie opgericht.
De eerste formatie van de band bestond uit: Stephen Lawrie - zang en akoestische gitaar, Joanna Doran - achtergrond zang en slaggitaar, David Fitzgerald - sologitaar, Robert Brookes - basgitaar en Dominic Dillon - drums en percussie.
In de periode 1987 tot heden speelden er 27 verschillende muzikanten in The Telescopes, met als enige constante Stephen Lawrie en werden er platen uitgebracht via 18 verschillende labels.
De band heeft sinds de oprichting 21 singles en 17 albums via diverse labels uitgebracht, waaronder 2 live albums, 6 compilaties en 9 studio albums.
Hun eerste single was "Forever Close Your Eyes" uit 1988, die als split 7" flexi-disc uitgebracht werd samen met de band met Loop en via het Cheree label verscheen, waarna het debuut album "Taste" in 1989 volgde.
"As Light Return", dat 7 juli 2017 werd uitgebracht, is hun negende studio album en, na "Hidden Fields" uit 2015, het tweede, dat via het Tapete Records label is verschenen.
De opvolger hiervan heet "Exploding Head Syndrome", dat 8 nummers bevat en deze verscheen op 1 februari 2019 als CD via Tapete Records en als LP in een beperkte oplage op paars vinyl en tevens op zwart vinyl en download.

Het eerste nummer van de plaat heet "All The Way Around (Tout Est Dans Le Moment)" en daarin speelt de band een geweldige dark wave song met een eentonig licht hypnotiserend ritme en deze wordt gevolgd door "Everything Turns Into You", een fantastiche licht psychedelische dark wave song, die een eentonig ritme
heeft.
Daarna volgt "You Were Never Here", een zeer rustige dark wave song, die opnieuw een terugkerend ritme heeft en gevolgd wordt door "Until The End", waarin de band eveneens een zelfde soort rustig nummer ten gehore brengt.
In "Don't Place Your Happiness In The Hands Of Another" speelt The Telescopes een heerlijke swingende pop song, die invloeden uit de elektro heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "I Know You've Got Something Inside" laat de band me genieten van een swingende licht psychedelische elektro wave song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Dan volgen "Nothing Was Held", een zware rustige donkere wave song met een terugkerend ritme, dat een licht hypnotiserende werking heeft en "Why Are We Doing This To Each Other?", een verrukkelijke dark wave song met een aanstekelijk dansbaar ritme, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.

"Exploding Head Syndrome" van The Telescopes is een uitstekende dark wave plaat, waarmee de band me van begin tot eind in een lichte trance heeft weten te houden en ik kan deze schijf dan ook zeer aanraden, aan elke liefhebber van licht hypnotiserende muziek en de donkere kanten van de new wave.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Spacelords - On Stage (Tonzonen Records, 2019) (Spacerock)

De band The Spacelords uit Reutlingen en Metzingen/Neuhausen, Duitsland werd in april 2008 opgericht, toen Marcus Schnitzler - zang, drums, percussie en djembé, muziek begon te maken met Matthias Wettstein - sologitaar en Klaus Werz - basgitaar.
Matthias en Klaus hadden al verschillende ideeën voor songs en na enkele weken, was al bijna de helft van hun debuut CD uitgewerkt.
De achtergronden van de bandleden waren verschillend; Marcus studeerde traditionele ritmes in West Afrika en was al 25 jaar bezig met psychedelische muziek,
Matthias was beïnvloed door de muziek uit India, waar hij sinds de jaren 70 naar toe ging en speelde al 30 jaar gitaar en Klaus begon in 1978 als drummer in Rusland, maar schakelde al spoedig over op sologitaar en in 2006 werd dat basgitaar.
Het vierde Spacelords lid, Reinholt - dwarsfluit, kwam in 2008 bij de band en speelt op de debuut CD mee, maar verliet de band in 2009.
Hun debuut CD "Spacelords", uit 2009, werd in eigen beheer gemaakt en gedistribueerd door het Italiaanse BTF label, waarna de band in 2011 "Dimension 7" uitbracht, gevolgd door een "Live" CD-R in 2013, beide opnieuw in eigen beheer.
Hun album "Synapse" werd in 2014 door Sulatron Records uitgebracht in een gelimiteerde eerste oplage van 500 stuks op gekleurd 180 gram vinyl en door de band zelf als CD en gevolgd door de albums "Liquid Sun" (beperkte oplage op groen, geel en wit vinyl, plus 180 gram vinyl, CD en digitale download, 23 januari 2016) en "Water Planet" [beperkte oplage LP (1000 stuks) op blauw-wit gespetterd vinyl, CD en digitale download, 20 oktober 2017], die via Tonzonen Records verschenen en op deze plaat is Klaus vervangen door Akee Kazmaier.
Op 22 februari 2019 brengt  Tonzonen Records de live plaat "On Stage" in een beperkte oplage van 500 stuks als 2LP uit, waarvan er 400 op zwart en 100 op marmer rood vinyl zijn geperst en tevens verschijnt het album in een beperkte oplage van 1000 stuks op CD.

Het album, dat 5 nummers bevat, begint met "Spaceflowers", waarin de band een geweldig spacerock nummer in een niet al te hoog tempo ten gehore brengt, dat een licht hypnotiserend ritme heeft en langzamerhand iets opgevoerd wordt, waarna "Metamorphosis" volgt, een fantastisch uptempo progressief rock nummer, dat een terugkerend ritme heeft, waardoor er een licht hypnotisch effect ontstaat.(luister naar deze 2 nummers via de soundcloud link onder de recensie)
Daarna speelt The Spacelords een rustig psychedelisch startent nummer, getiteld "Nab Kanya", dat langzaam wordt opgevoerd en verandert in een schitterend swingend progressief rock nummer, om tegen het einde in een rustig tempo uitgespeeld te worden.
In "Plasma Thruster" begint de muziek in een vrij rustig tempo en laat de band me genieten van een verrukkelijk stukje spacerock, dat iets meer snelheid krijgt en invloeden uit psychedelische en Oosterse muziek bevat.
Het laatste nummer heet "Frau Kuhnkes Kosmos" en daarin speelt de band een heerlijke swingende licht hypnotiserende uptempo mix van progressieve rock en krautrock en daarbij is stil zitten niet aan de orde.

The Spacelords heeft me met het album "On Stage" van begin tot eind in de ban van hun muziek gehouden, door me een fantastische langdurende trip voor te zetten en ik kan deze plaat dan ook ten zeerste aanraden, aan een ieder, die van progressieve rock, spacerock en hypnotiserende ritmes houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Bazooka - Zero Hits (Inner Ear Records, 2019) (Rock)

De Griekse band Bazooka werd in 2008 te Volos opgericht en verhuisde vervolgens naar Athene.
De band, die bestaat uit: Xanthos Papanikolaou – zang en sologitaar, Vasilis Zelepis - sologitaar, Aris Rammos - basgitaar, Panos Papanikolaou - keyboards en percussie en John Voulgaris – drums en percussie, bracht hun debuut single "Shame Take My Brain" / "Ravening Trip” in 2011 via het Inch Allah Records label uit, waarna hun EP “I Want To Fuck All The Girls In My School” in 2012 door het Amerikaanse Slovenly Records label verscheen.
Vervolgens werd hun debuut album "Bazooka" in 2013 uitgebracht door Slovenly Records en in 2016 gevolgd door de single "Tied To Your Bed” (Sound Effect Records) en hun volgende album “Useless Generation” (Slovenly, 2016).
Op 27 november 2017 is hun 7" EP "Zougla" (Jungle) via het Inner Ear Records label zowel op vinyl en als digitale download verschenen en op 18 januari 2019 bracht de band hun album "Zero Hits", via Inner Ear Records, in een beperkte oplage op zwart en licht blauw vinyl uit en tevens als CD en digitale download.

"Zero Hits", dat 14 nummers bevat, start met "Ela", waarin de band een schitterende, in het Grieks gezongen, mix van pop en punk ten gehore brengt, die swingt en invloeden van surf muziek heeft (luister naar dit nummer via de youtuber link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Filaki", een heerlijke uptempo punkrock song in de stijl van de bands uit eind jaren 70, waarbij stil zitten geen optie is.
Daarna speelt de band "Keno", een dansbare mix van pop, soul en rock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en deze wordt gevolgd door "Monos", dat  rustig begint, om na korte tijd over te gaan in een swingende pop song, die diverse subtiele tempowisselingen en invloeden van punk heeft.
In "Oi Vlakes Kanoune Parelashi" speelt de band weer zo'n fantastische eind jaren 70 gerelateerde uptempo rock song, waarbij het moeilijk is niet in beweging te komen, in "Eho Kourasti" laat de band me genieten van een geweldige swingende poprock song, die met hoge snelheid gespeeld wordt en punk invloeden heeft en in "Mesa Stin Poli" krijg ik nogmaals zo'n swingende poprock song voorgeschoteld, waarmee Bazooka me in beweging houdt.
Dan volgt "Kati Eho Prodosi", een lekker in het gehoor klinkende dansbare rock song, die me lichtelijk aan The Clash doet denken, waarna "Vradani Vardia" volgt en ook hierin klinken invloeden van de LP's "Sandinista" en "London Calling" van The Clash door, maar ook bevat dit uptempo nummer progressieve rock en Oosterse invloeden.
Vervolgens zet de band me "To Hroma Tow Trelou" voor en hoor ik weer een heerlijke dansbare mix van pop en post punk en deze wordt gevolgd door "Adiafores Maties", een prima poprock song met een licht progressief karakter, diverse subtiele tempowisselingen en invloeden van bands als TC Matic.
Verder volgen "Min Kitas Piso", een dansbare pop song met invloeden van traditionele muziek en folk, die een aanstekelijk ritme heeft en me aan de muziek van
Banda Bassotti doet denken, "Soultana", een swingende mix van punk en poprock die een licht hypnotiserend effect heeft en "Ta Spad Ola", een fantastische swingende rock song met een aanstekelijk ritme, waarbij stil zitten niet aan de orde is.

"Zero Hits" van Bazooka bevat 14 swingende Griekse rock songs, die hoofdzakelijk in een hoog tempo gespeeld worden en zeer dansbaar zijn en ik kan deze geweldige plaat dan ook aanraden, aan liefhebbers van punk en poprock, maar ook aan hen, die van uptempo muziek houden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Lunar Effect - Calm Before The Calm (Kozmik Artifactz Records, 2019) (Progressieve Rock)

The Lunar Effect werd in 2011 te Londen, Engeland opgericht en bestaat sinds 2016 uit: Jon Jefford - zang, sologitaar, piano en harmonium, Dan Jefford - drums, Brett Halsey - basgitaar en Josh Gosling - zang.
Op 1 mei 2016 verscheen hun debuut EP "Strange Lands” in een beperkte oplage op LP, die al snel uitverkocht was, net als hun tweede uitgave van 100 stuks en op 25 januari 2019 verscheen het album "Calm Before The Calm", waarop 8 nummers staan, als CD en in een beperkte oplage als LP op 180 gram vinyl.

Het eerste nummer van de plaat is het op video single uitgebrachte "Woman" en daarin brengt de band een uitstekende progressieve bluesrock song in een gemiddeld tempo ten gehore, die sterke invloeden heeft van de jaren 70 bands.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna schotelt de band me "Stare At The Sun", een uptempo progressieve rock song, die wisselende tempo's en hardrock invloeden heeft en gevolgd wordt door "Call It In", een schitterende rustige rock song met invloeden uit jaren 70 hardrock bands als Led Zeppelin.
In "Weaver" krijg ik opnieuw een heerlijke rustige rock song voorgezet, die diverse subtiele tempowisselingen heeft en bij tijd en wijle vrij heftig klinkt en in "Daughter Of Mara" speelt The Lunar Effect nogmaals zo'n geweldige jaren 70 gerelateerde song, die subtiele tempowisselingen bevat.
Dan volgt "Filterdog", waarin ik de band een lekker in het gehoor klinkende rock song hoor spelen, die een gemiddeld tempo heeft en gevolgd wordt door "Deep Blue Sky", dat eveneens in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en tevens licht psychedelische invloeden bevat.
Het laatste nummer is de titel song "Calm Before The Calm", die met gesproken tekst begint, waarna de band me een fantastische progressieve rock song voorschotelt, die ook nu weer in een rustig tempo gespeeld wordt en invloeden uit de jaren 70 heeft.

"Calm Before The Calm" van The Lunar Effect is een prima plaat, die vol prachtige rustige nummers staat, die me van begin tot eind hebben geboeid en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen, aan elke liefhebber van hardrock, progressieve rock en jaren 70 gerelateerde muziek.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Bongolian - Outer Bongolia (Blow Up Records, 2019) (Hammond Rock)

In 2001 nam multi-instrumentalist (en Big Boss Man voorman) Nasser Bouzida, uit Harlow, Engeland, onder de naam The Bongolian zijn eerste solo opnamen op, die invloeden uit Latin, funk, soul en jazz bevatten.
Deze opnamen verschenen in februari 2002 via het Blow Up Records label op zijn debuut album "The Bongolian", die werd gevolgd door "Blueprint" (februari 2006), "Outer Bongolia" (februari 2008) en "Bongos For Beatniks" (mei 2011), maar ook verscheen er een album, dat hij maakte in samenwerking met Fay Hallam, getiteld: "Lost In Sound" (juni 2012).
Tevens verscheen zijn eerste 7" vinyl solo single "Bongohead" / "The Farisian" op 12 november 2001 via het Blow Up records label, waarna "The Riviera Affair" (digitale single 7 februari 2011), "Give It To Me (On The Left Side)" (digitale single 6 juni 2011) en "Strange Lovers" (digitale single 26 december 2011) werden uitgebracht.
"Moog Maximus", dat in Beat Mountain Studio te Wales is opgenomen en te Oslo, Noorwegen, in de High Voltage Audio Studio is gemixt door Nick Terry, terwijl de mastering te Londen werd gedaan, is zijn vijfde solo plaat, dat via Blow Up Records verschijnt (5 augustus 2016) en hierop krijgt Nasser medewerking van Louisa Hygate (3 nummers) en Jeff Walls (1 nummer).
Het derde album van The Bongolian "Outer Bongolia", dat oorspronkelijk in het najaar van 2007 verscheen, is in januari 2019 samen met het derde Big Boss Man album als viering van het 25 jarig bestaan van het Blow Up Records label in een beperkte oplage van 500 stuks opnieuw uitgebracht op 180 gram doorzichtig vinyl, terwijl er van de Big Boss Man 500 stuks op 180 gram wit vinyl werden geperst.

Het album, dat 14 nummers bevat, beging met "Talking Synth", een schitterend swingend nummer, dat een zeer dansbaar ritme heeft en lichte soul invloeden heeft, waarna "Feel It" volgt en deze dansbare 60er jaren gerelateerde song heeft invloeden van filmmuziek en funk.(luister naar dit nummer via de youtube link onde de recensie)
Daarna speelt de band "The Champion", een fantastisch swingend instrumentaal Hammond rock nummer met soul invloeden en daarbij is stil zitten geen optie en dit nummer wordt gevolgd door "Rock Me", een geweldig licht psychedelisch uptempo Hammond rock nummer, dat zeer dansbaar is.
Dan volgt "Lucky Seven", een heerlijk dansbaar rock nummer, dat swingt en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna Nasser "All Aboard" speelt en ik weer zo'n swingend Hammond rock nummer voorgeschoteld krijg, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.
In "The Horn" krijg ik een dansbaar rock nummer voorgezet, waar een enigszins bekend thema in voor komt, al kan ik niet op de naam hiervan komen en in "Saturns Eye" laat hij me nogmaals genieten van een lekker psychedelisch nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens zet Nasser me "Bongo Mambo" voor en hoor ik hem een Latijns Amerikaans swingend stuk muziek spelen, dat me weer in beweging brengt en gevolgd wordt door "Space Meter", een swingend nummer, dat lichte spacerock invloeden heeft .
Verder speelt hij "The Wolf", een verrukkelijke pop song met jaren 60 invloeden uit de rock & roll, "Paris Colonade", een fantastisch swingend nummer mat jazz invloeden, dat een aanstekelijk ritme bevat, "Marimba Down At The Hare", een geweldige uptempo mix van Latijns Amerikaanse ritmes en jazz en "The Gospel According To The Bongolian", een heerlijk aanstekelijk uptempo Hammond rock nummer, dat swingt als een trein.

"Outer Bongolia" van The Bongolian staat vol met dansbare Hammond rock nummers, waarbij stil zitten niet aan de orde is en ik kan deze swingende muziek, dan ook ten zeerste aanraden, aan een ieder, die van dit genre houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Beechwood - Trash Glamour (Alive Natural Sound Records, 2019) (Poprock)

Beechwood werd in 2012 te New York City, New York, Amerika opgericht door Gordon Lawrence - zang en sologitaar, Andy Manzanares - basgitaar en Isa Tineo - drums.
Op 12 februari 2012 verscheen hun debuut single "Beach Babe"/"?The Crawl" als digitale download en deze werd op 4 september 2014 gevolgd door het debuut album "Trash Glamour", dat via Lolipop Records op cassette verscheen.
Daarna verscheen de 7" vinyl single "Uptown Daughter"/"It's Not Wrong" op 16 oktober 2015 bij Lefse Records, waarna het album "Songs From The Land Of Nod" op 4 augustus 2017 door Burger Records op cassette werd uitgebracht en vervolgens via Alive Natural Sound Records als LP (22 september 2017), CD (28 januari 2018), CDr (2018) plus als LP in een beperkte oplage op starburst vinyl (22 september 2017 en 23 februari 2018) verscheen.
Hun laatst verschenen album "Inside The Flesh Hotel" kwam 8 juni 2018 eveneens via Alive Natural Sound Records uit en verscheen op CD, LP en in een zeer beperkte oplage van 50 stuks op starburst vinyl, voorzien van handtekeningen, een CD, poster en T-shirt en op dit album, dat 12 nummers bevat, is basgitarist Andy Manzanares vervangen door Sid Simons.
Hun album "Trash Glamour", dat in 2013 opgenomen werd en in 2014 door Lolipop Records op cassette werd uitgebracht, is in 2019 in een geremasterde uitvoering op CD opnieuw verschenen via Alive Natural Sound Records.
De opnames werden gedaan met een enkele microfoon in de kelder van Gordon's ouders en de bandleden waren in die tijd 17 en 18 jaar.

Het album, dat 10 nummers bevat, start met "(I'm Your) Other Man", waarin de band een schitterende rauwe rock song ten gehore brengt, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Milk", een prima vrij rustige pop song met licht psychedelische invloeden.
Daarna volgt "I Can't Stop It", een heerlijke pop song met invloeden uit de jaren 60 en 70 muziek en deze wordt gevolgd door "City Boy Blue", een uitstekende swingende pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "Genocide" speelt Beechwood een schitterende heftige uptempo rock song, die invloeden punkrock en de muziek van The Stooges heeft en in "Don't Walk Away" krijg ik opnieuw zo'n lekkere punkrock gerelateerde song voorgezet, die swingt en slechts anderhalve minuut duurt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan volgt "Bleach Blonde", een uptempo rock song, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Run Away", een licht psychedelische rock song, die afwisselend rustig en heftig klinkt.
Verder hoor ik "Rich Cunt", een heftige rauwe uptempo rock song, die swingt als een trein en invloeden van de muziek van The Stooges heeft en de titel song  "Trash Glamour" en hierin laat de band opnieuw de invloed van The Stooges horen en speelt een swingende rauw klinkende rock song, die en gemiddeld tempo heeft.

"Trash Glamour" van Beechwood is een uitstekende plaat, die vol lekkere rock nummers staat en liefhebbers van dit genre, zullen deze schijf dan ook zeker op waarde weten te schatten en ik kan hen dan ook aanraden, eens naar deze heerlijke muziek te gaan luisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl