In eerste instantie speelde de band covers van Tamla Motown bands, maar ging later ook eigen nummers maken en het eerste nummer, dat de band in 1966 opnam, was het promotie nummer "Merry-Go-Round", dat werd geschreven door hun manager Paul Korda.
Er deden zich in 1966 verschillende bezettingswisselingen voor en één daarvan was dat Peter Banks in plaats van John Painter kwam, maar ook wisselde de band 2 keer van manager en werd drummer Adelman vervangen door Gunnar Hákonarson, die uit IJsland kwam.
Nadat de band enige bekendheid kreeg en overschakelde van rhythm & blues naar psychedelische rock, mochten ze 2 singles voor het Deram lable opnemen in 1967 en speelden ze in het voorprogramma van onder andere Pink Floyd, Cream, The Who en Jimi Hendrix.
Nadat Gunnar in 1967 terug was gekeerd naar IJsland, probeerde The Syn nog 2 andere drummers, maar die pasten niet echt in de band, die eind van dat jaar ook Banks en Squire zagen vertrekken naar Mabel Greer’s Toyshop, dat onder de naam Yes bekendheid kreeg.
Nardelli en Jackman probeerden de band voort te zetten met gastmusici Tony Kaye (Yes) en David O'List (The Nice), maar uiteindelijk ging de band in 1969 uit elkaar, om vanaf 2004 weer te bestaan en er nog regelmatig reünies plaats vinden, waarbij er diverse opnames worden gemaakt.
Op 8 oktober 2021 verscheen de compilatie CD "Rare Blooms From The Syn 1965-69", waarop 14 nummers staan, waaronder 2 van The Selfs, 2 van Narsquijack en 10 van The Syn via Grapefruit Records en een 22 pagina's tellend boekje bevat, waarin het voorwoord door Phil Collins is geschreven.
Het album begint met "Merry-Go-Round", waarin The Syn een prima mix van een beat en rhythm & blues song in een gemiddeld tempo speelt, die lichte invloeden van de muziek van The Animals heeft en gevolgd wordt door de A-kant van de eerste single, die voor Deram werd gemaakt en in juni 1967 uitkwam, getiteld "Created By Clive", een heerlijke song met een gemiddeld tempo en een vrolijk aanstekelijk ritme, dat dezelfde dag ook door The Attack werd uitgebracht en de B-kant "Grounded", een schitterende licht progressieve rock song met psychedelische en rhythm & blues invloeden, die aanzet tot dansen.
Daarna volgen de tweede Deram single "Flowerman" (september 1967), een uitstekende psychedelische song met een gemiddeld tempo en een hoog meezing gehalte, "14 Hour Technicolour Dream", een swingende rock song met drumwerk à la Keith Moon en een aanstekelijk dansbaar ritme en "The Gangster Opera (Chorus Legs Diamond/Reprise)", een onuitgebracht uptempo nummer met invloeden van de muziek van The Who en het nummer "Heatwave" (Martha and the Vandellas), waarin goed te horen is hoe de band dit nummer opbouwde en dit werd halverwege 1967 opgenomen samen met de demo versie van "Flowerman", een puike uitvoering van dit op single verschenen nummer.
In "I Can't Explain" uit 1965 krijg ik een aardige versie van het The Who nummer door The Selfs voorgezet en in "Love You", eveneens uit datzelfde jaar hoor ik The Selfs een lekker in het gehoor klinkende beat song spelen, die swingt en zelf is geschreven.
Dan volgen The Syn met "The Last Performance Of The Royal Regimental Very Victorious And Valiant Band" uit 1969 en mag ik genieten van een fantastische psychedelische song met een aanstekelijk ritme en tempowisselingen en "Mister White's White Flying Machine", een geweldige song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk vrolijk dansbaar ritme, die gezongen wordt door Ayshea Brough en op haar album "Ayshea" staat, dat via Polydor in december 1970 verscheen.
Vervolgens hoor ik de 2 bonus onuitgebrachte nummers uit 1974 van Narsquijack, een band gevormd door de originele Syn leden Steve Nardelli, Chris Squire en Andrew Jackman, getiteld "Cadillac Dreams", een prachtige song met een gemiddeld tempo, waarin de piano de hoofdrol speelt, maar die kwa zang helaas een beetje magertjes klinkt, "Sunset Boulevard Lament", een prima song met een niet al te hoog tempo, waarin de zang op gitaar wordt begeleid en het nummer "Grounded 2004" van het album van The Syn uit 2005 "Original Syn 1965-2004", dat in 2005 via Umbrello verscheen en hierin schotelt de band me een verrukkelijk progressief rock nummer voor, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en melodische invloeden bevat en aanzet tot dansen.
"Rare Blooms From The Syn 1965-69" van The Syn geeft de ontwikkeling van de band prima weer en is een schitterende CD met dito nummers uit hoofdzakelijk de jaren 60, die me even terug in de tijd heeft gevoerd, maar de uitschieter van het album is voor mij echter het laatste nummer "Grounded 2004", waarmee de band me weer terug in het heden heeft gebracht.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
