De Australische band Frozen Planet....1969, waarvan de leden uit Sydney en Canberra komen, werd begin 2012 tijdens een jam sessie opgericht door Paul Attard - sologitaar, Frank Attard - drums en Lachlan Paine - basgitaar.
Paul en Frank uit Sydney spelen tevens in de band Mother Mars en Lachlan in Looking Glass.
De opnamen van de jam sessie vonden plaats in de Frank Street Studio van Pepper Shaker Records, maar het zou nog een jaar duren, voordat er nummers van die opnamen werden gemixt en uitgebracht.
Het trio besloot een album uit te brengen met een naam, die op een filmsoundtrack leek, waarna er werd gekozen voor "Frozen Planet...1969" en tevens werd dat de bandnaam.
In 2014 trad de band voor het eerst live op en ook rond die tijd nam Frozen Planet...1969 een nieuwe jam sessie op, waar hun volgende 2 uitgaven van werden gemaakt.
Het debuut album "Frozen Planet....1969" verscheen in 2013 via Pepper Shaker Records op vinyl en als MP3 en werd in 2014 gevolgd door "Lost Traveller Chronicles Volume One" (Pepper Shaker Records), dat als 10" mini album uitgebracht werd, waarna de CD "Lost Travellers Chronicles Volume 2" (Pepper Shaker Records) in 2015 op de markt kwam.
Het album "Electric Smokehouse", dat 11 januari 2017 via mail-order van Shiny Beast in Europa werd uitgebracht, is zowel op zwart als op gemixt paars doorzichtig vinyl in een klaphoes op het Headspin Records label verschenen en tevens in een beperkte oplage op LP en op CD via Pepper Shaker Records.
Ook hun album "From The Centre Of A Parallel Universe" verscheen zowel op LP, via Headspin op zwart en in een beperkte oplage op oranje vinyl, als op CD via Pepper Shaker Records.
Het album bevat 5 nummers, waarvan "Signals (Channeling ..)" het eerste is en daarin hoor ik de band ruimtelijke geluiden produceren, waarna de muziek los barst in "Celestial Gambler" en ik een schitterend heftig klinkend stuk progressieve rock voorgeschoteld krijg, dat in een hoog tempo gespeeld wordt en tot op 2/3 van het nummer swingt als een trein, waarna de band het roer omgooit en het nummer in een rustig tempo uit speelt. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Through Hell's Kaleidoscope, Parts I & II" te horen, waarin Frozen Planet ... 1969 me een geweldige mix van spacerock en progressieve rock voor zet, die tot halverwege in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna het ritme en tempo verandert en de band tijdelijk experimenteel verder gaat, om na
korte tijd weer over te schakelen en het tempo weer opvoert en er ruimtelijke geluiden aan de muziek toegevoegd worden.
Dan hoor ik "The Lady And The Archer", een heerlijk, vrij rustig, klinkende rock song met een aangenaam licht hypnotiserend terug kerend ritme, waarna het laatste nummer, "Ancient Wings Taking Flight", volgt en de band me, na een snel begin, een experimenteel stuk muziek voorschotelt, dat halverwege verandert en ik een fantastisch rustig rock nummer te horen krijg, dat progressieve blues invloeden bevat.
"From The Centre Of A Parallel Universe" van Frozen Planet ... 1969 is een uitstekende plaat, die lekkere muziek bevat, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen, aan een ieder die van porgressieve rock en spcerock houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Vespero werd in 2003 in Astrakhan, zuid Rusland opgericht en brengt sinds 2004 muziek uit, zowel in eigen beheer, als via maatschappijen.
De band onderging sinds hun oprichting diverse keren bezettingswisselingen en bestaat uit: Ivan Fedotov – drums en percussie, Arkady Fedotov – basgitaar,
synthesizer, fluit en achtergrond zang, Alexander Kuzolev – gitaar, effecten en elektronica en Alexei Klabukov – arpeggiator, keyboards en mellotron.
Nadat Vladimir Belov - cello, Vespero had bijgestaan op de CD "Droga", speelde hij ook live met de band mee.
De opnamen die daarvan zijn gemaakt, zijn na de plotselinge dood van Vladimir op 7 juni 2014, als download verkrijgbaar onder de naam "Cello Liventures (In Memory Of Vladimir Belov)", waarbij de totale opbrengst van het album naar de familie Belov gaat.
Vladimr is ook nog in een nummer te horen op het album "Fitful Slumber Until 5 A.M.", waarop verder Alexey Esin - dwarsfluit en zhaleyka, Pavel Alekseev - tenor saxofoon en Alexander Taranenko - accordeon als gastmuzikanten mee spelen.
Op het zevende studio album, "Lique Mekwas", speelt Vespero voor het eerst in een zesmans formatie en bestaat hierop uit: Ivan Fedotov - drums en percussie, Alexander Timakov - drums en percussie, Arkady Fedotov - basgitaar en synthesizer, Alexander Kuzovlev - sologitaar en elektrische piano, Alexey Klabukov - keyboards en synthesizer en Vitaly Borodin - viool en tevens speelt Pavel Alekseev als gastmuzikant mee op tenor saxofoon.
Het album "Lique Mekwas", dat 24 maart 2016 door het R.A.I.G. Records label op CD en als digitale download is uitgebracht, is het eerste deel van Vespero's "Abyssinian Tales Dilogy" en bevat 7 nummers.
Op 12 oktober 2016 verscheen er een nieuw live album van de band, getiteld "Azmari: Abyssanian Liventure" en dit werd 15 mei 2015 in The Union Of Theartre Artists te Astrakhan in dezelfde bezetting als op het album "Lique Mekwas" opgenomen.
Het album bevat 8 nummers, waarvan er 1 nog niet eerder werd uitgebracht en de andere 7 van hun albums "By The Waters Of Tomorrow” (R.A.I.G., 2010), “Droga” (R.A.I.G., 2013) en "Lique Mekwas" (R.A.I.G., 2016) komt.
Het album "Azmari", dat 20 september 2017 verscheen, is in een zeer beperkte oplage van 200 stuks op zwart vinyl en 100 stuks op green.wit gespetterd vinyl uitgebracht door het Golden Pavillion Records label.
Op deze uitgave staan 2 nummers van het album "Azmari: Abyssanian Liventure" dat 12 oktober 2016 uit kwam, plus 3 nummers, die nog niet eerder werden uitgebracht en op verschillende plaatsen live werden opgenomen.
"Azmari" start op kant A met "The Course Of Abagaz", waarin ik de band een fantastisch stuk muziek hoor spelen, dat rustig en ruimtelijk begint, om na enkele minuten over te gaan in een mix van progressieve rock, dance, folk, jazz en Afrikaanse ritmes, die een zeer swingend dansbaar ritme bevat, waarbij stil zitten geen optie is.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Halverwege, het iets meer dan 17 minuten durende nummer, verandert het tempo opnieuw en krijgt de rustige muziek lichte invloeden uit de reggae en jazz, die tegen het eind van het nummer weer versneld en naar een climax wordt gebracht.
Dan zet Vespero me "Abyssinian Ground" voor en daarin laat de band me genieten van een heerlijke mix van dance, progressieve jazz en progressieve rock, die een hoog tempo heeft en hier en daar lichtelijke invloeden van de zigeuner jazz bevat.
Kant B begint met "Isidor's Dance" en daarin krijg ik opnieuw een zeer swingend nummer voorgeschoteld, waarin de band de mix progressieve jazz, dance en rock
maakt, die in een vrij hoog tempo mijn gehoorgang in gespeeld wordt, een enkele keer onderbroken door een tempowisseling, om tegen het eined over te gaan in een stuk experimentele jazzrock.
Daarna hoor ik de band "Ras Dashen" spelen, een nummer dat in een andere uitvoering op het album "Lique Mekwas" staat en hierin start de muziek in een vrij rustig tempo, dat halverwege sneller wordt en tevens van ritme verandert en ik een Oosters aandoend stuk muziek te horen krijg, waarin ook dance, jazz en spacerock invloeden in zitten en dat swingt als een trein.
In het laatste nummer van de LP schotelt Vespero me "Sever" voor, dat ik van "Liventure #19" ken en ook in dit nummer laat de band me weer genieten van hun verrukelijke muziek, die in dit nummer een hypnotiserende mix is van progressieve rock en een repeterend bas ritme, waarmee de band me het hele nummer in een lichte trance brengt.
"Azmari" van Vespero bevat 5 geweldige swingende nummers, die technisch van hoogstaande kwaliteit zijn en ik kan dit meesterwerk dan ook ten zeerste aanraden aan elke liefhebber van dance, spacerock, progressieve jazz en progressieve rock.Verplichte kost!
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De Duitse band Zone Six werd in 1997 door multi-instrumentalist Dave Schmidt - basgitaar, synthesizer en mellotron en Hans-Peter Ringholz - sologitaar opgericht, die samen met Claus Bühler - drums en keyboards en Jodi Barry - zang de band vormde.
In deze samenstelling verscheen in 1998 hun debuut CD "Zone Six" via het Early Birds Records label, waarna de band in een nieuwe formatie, in 2003, hun tweede CD "Any Noise is Intended” werd uitgebracht via het Sunhair Records label en behalve uit: Dave, Hans-Peter en Claus, bestond uit: Rustry Viltz - keyboards en Martin Schorn - synthesizer.
In 2004 verscheen, via hetzelfde label de CD “Psychedelic Scripture” in een beperkte oplage van 500 stuks, gevolgd in 2005 door de CD/2LP “Live Wired 2004”, die door Nasoni Records verscheen, waarbij de vinyl uitgave een beperkte oplage had van 500 stuks, waarvan 400 op zwart en 100 op gekleurd vinyl en de band opnieuw in een ander bezetting te horen was; Dave - basgitaar, Martin - synthesizer, Julius-K - sologitaar en Walt Jahn (DJ Shiva) - drums en djembé.
Vervolgens verschenen de CD-R "live at Burg Herzberg festival 2006" (beperkte oplage van 100 stuks hand genummerd) in 2007 via Sulatron Records, de CD “10 Years of Aural Psychedelic Journeys - Rare & Unreleased” via Sulatron Records (alle muzikanten van de eerste 10 jaar plus Ben Coydog - lap-steel gitaar), de gelimiteerde CD-R (100 stuks) "live at Yellowstock 2011", waarin de band in een nieuwe bezetting optrad (Dave - sologitaar, Martin - synthesizer, Paul Pott - basgitaar, Komet Lulu - fuzzbasgitaar en Alex - drums), 2 uitgaven van de CD-R (beide beperkt tot een oplage van 100 stuks) "Live At Sulatron Label Night, Fulda, 2011" met weer een andere bezetting (Dave, Martin, Komet Lulu en Paul plus Rainer Neeff - sologitaar).
Daarna volgden de CD/LP "A Split Thing" (Vespero and Zone Six) op het Transubstans Records label, waarbij de LP uitgave een beperkte oplage van 300 stuks had en Zone Six met 1 nummer op het album staat en de LP "Alien Rocket Flight 2 festival 2011" (gelimiteerd tot 500 stuks), dat via het Kerntonschall Records label verscheen, met daarop 1 nummer van Zone Six (Dave, Komet Lulu en Rainer).
Vermeldenswaardig is ook, dat de band in 1998 optrad met Hawkwind leden Nik Turner - saxofoon en dwarsfluit en Huw Lloyd-Langton - sologitaar en tevens met Abdul - drums, Jens - saxofoon, Bime - zang en Michaela - zang en onder andere te zien was op Burg Herzberg open-air, Yellowstock (Geel, België) en op de Hawkfanmeeting.
De band kwam, na 11 Jaar geen studio album te hebben gemaakt, in 2015 terug met hun CD "Love Monster" en speelt in een nieuwe bezetting, waarbij de band bestaat uit: Dave Schmidt (ook wel bekend als Sula Bassana) - drums en keyboards (voorheen basgitaar), Komet Lulu - basgitaar, Rainer Neeff - sologitaar en Martin Schorn (ook wel bekend als Modulfix) - synthesizer.
Op het album "Forever Hugo", dat live in de "Graf Hugo" te Feldkirch, Oostenrijk, is opgenomen bestaat de band in dezelfde bezetting als op "Love Monster", echter zonder Martin Schorn.
Het album, waarop slechts 2 nummers staan, verscheen 28 april 2017 in een beperkte oplage van 500 stuks op bespetterd vinyl via het Deep Distance Recordings label.
In 1997 verscheen er, in een zeer beperkte oplage, een cassette van het eerste officiële CD album uit 1998, zonder de zang en deze wordt op 6 oktober 2017 in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram groen vinyl en tevens op zwart vinyl en op CD her uitgebracht.
Vermeldenswaardig is nog, dat de 2 lange nummers in één nacht in de oefenruimte van de band The Butlers werden opgenomen en in 3-4 dagen door Dave werden gemixt in zijn thuis studio, terwijl de eerste uitgave van de CD, uit 1998, 13 afzonderlijke nummers bevat.
De plaat bevat slechts 2 nummers, waarvan "Side A" het eerste is en daarin neemt de band me mee in een iets meer dan 27 minuten durende ruimtelijke trip, die diverse tempowisselingen heeft en uiterst hypnotiserend is, waardoor ik als het ware de muziek ingezogen wordt.(luister naar een gedeelte van deze kant via de youtube link onder de recensie)
Op "Side B", die bijna 25 minuten duurt, laat Zone Six me genieten van een mix van spacerock en reggae, die op 1/3 van het nummer verandert en ik een heerlijk stukje hypnotiserende krautrock voorgeschoteld krijg en opnieuw in een lichte trance kom, waarna het ritme opnieuw verandert en de band bijna tot het einde verder gaat met het spelen van een lekker stuk psychedelische muziek, dat experimentele invloeden bevat, om de laatste minuut te eindigen met een kort stukje country.
"Zone Six" van Zone Six is een fantastische plaat, waarmee de band me van begin tot eind in de ban van hun muziek heeft gehouden, dus die ik elke liefhebber van zowel spacerock, krautrock en psychedelische rock ten zeerste kan aanraden, oftewel: Verplichte kost!
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Öresund Space Collective is een spacerock band uit Öresund, Denemarken, die uit ongeveer 20 muzikanten bestaat en een muzikale mix maakt van improvisaties, funk, reggae, jazz en spacerock, wat betekent, dat geen enkel optreden hetzelfde klinkt en is sinds 2004 actief.
Leidende kracht achter de band is Scott Heller, alias Dr. Space, een Amerikaan, die naar Denemarken verhuisde en tegenwoordig in Portugal woont.
De band is een collectief, dat regelmatig van bezetting wisselt, waarvan de leden hoofdzakelijk uit Kopenhagen, Denemarken en Malmö, Zweden komen en de vaste kern bestaat uit Scott Heller, alias Dr. Space - synthesizer en Mogens - synthesizer, waarbij vermeldenswaardig is, dat de band al meer dan 25 officiële albums heeft uitgebracht.
Op het album "Hallucinations Inside The Oracle", dat in november 2016 in de Black Tornado Studio te Kopenhagen, Denemarken, werd opgenomen, bestaat de band uit: Hasse - basgitaar, talking drum en doun doums; Tim - drums; Jonathan - sologitaar, viool, lap steel gitaar, farfisa en theremin; Dr.Space - analoge synthesizers en bas synthesizer dron; KG analoge synthesizer en sitar; Magnus - sologitaar en Jari - basgitaar.
Het album wordt zowel als 2LP en als CD in een beperkte oplage van 500 stuks uitgebracht, waarbij er van de 2LP 300 stuks op 180 gram licht blauw vinyl (kant A/B) en mint vinyl (kant C/D) worden geperst en 200 stuks op 180 gram zwart vinyl (kant A/B en C/D), terwijl de LP's voorzien zijn van een klaphoes, 4 inlegvellen hebben en met de hand genummerd zijn en de CD in een 4 delig uitklapbare hoes zit.
Het album, dat slechts 4 nummers (de CD 3) bevat, start met "Reflections In The Mind's Eye", een bijna 20 minuten durend Oosters klinkend nummer, waarin de sitar, doun doums en viool de belangrijkste rollen spelen en de schitterende muziek een gemixt wordt met progressieve rock en spacerock. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Kant B bestaat uit "ESP (Extreme Spacial Perspective)" en daarin start de band met een geweldig stuk hypnotiserende krautrock, dat swingt as een trein, maar op ongeveer 1/3 van het nummer van tempo en ritme verandert en ik een eentonig ritme voorgezet krijg, dat met viool klanken en subtiele synthesizer geluiden gemixt wordt, waardoor de muziek hypnotiserend blijft, om verder in het nummer steeds meer spacerock invloeden te krijgen, waarna het over gaat in een heerlijk stuk progressieve spacerock.
Dan volgt op de 2LP kant C, waarin "The Oracle / Pt 1" te horen is en op de CD is deze gecombineert met "The Oracle / Pt 2" van kant D, zodat het nummer uit éen geheel bestaat en iets meer dan 40 minuten duurt.
Net als het eerste nummer spelen de sitar en viool een belangrijke rol in dit Oosters klinkende nummer, dat vergezeld gaat van synthesizer drones, waarna de muziek na een 7 tal minuten van ritme verandert en de muziek meer snelheid krijgt, waardoor ik in mijn geestesoog de dervishen al zie draaien.
Na enkele minuten wordt het tempo rustiger en krijgt de muziek meer invloeden van spacerock, die langzaam verder uitgebouwd wordt, om vervolgens experimenteel te worden, waarmee de band de muziek weer een heel andere wending geeft, om me in het laatste stukvan het nummer een prgressief stuk rock voor te schotelen.
"Hallucinations Inside The Oracle" van Öresund Space Collective is een geweldig album, dat ik elke liefhebber van spacerock, progressieve rock en Oosterse muziek kan aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Mordecai Smyth uit Reading, Engeland, maakte in 2011 het nummer "Big Hit" en bracht dit via een download uit, waarna dit nummer tegelijk op de gelimiteerde LP "Sticky Tape & Rust" verscheen, die in een oplage van 250 stuks op 180 gram rood vinyl geperst werd en vergezeld ging van ansichtkaarten en een gratis download.
Daarna bracht hij in 2013 de gelimiteerde 7" paars bespetterde single "Georgina Jones" uit in een oplage van 250 stuks en tegelijk verscheen de 7" EP "Dial M For Mordecai", die, eveneens in een oplage van 250 stuks, op oranje vinyl verscheen, waarbij via een download CD een extra nummer te beluisteren is (beiden verschenen via Mega Dodo Records).
Ook bracht hij, in 2014, samen met Icarus Peel de gelimiteerde 10" vinyl LP "Barnburner" uit, waarbij elk van de twee artiesten 3 nummers speelt, terwijl de LP op blauw vinyl in een oplage van 250 stuks geperst werd, waarvan de eerste 100 vergezeld gingen van een A3 kleuren poster + sticker.
Zijn nieuwe album "The Mayor Of Toytown Is Dead" verschijnt eind september 2017 in een beperkte oplage van 250 stuks op 180 gram vinyl in een klaphoes, waarvan het artwork door Martin Simmonds is gedaan en bevat een download kaart, terwijl de eerste 100 exemplaren van de LP vergezeld gaan van een A3 poster plus Georgina Jones' 7" vinyl single en "Dial M For Mordecai" 7" EP op oranje vinyl.
De muzikanten, die op dit albummeespelen zijn: Tabitha Smyth - klarinet, bas klarinet, alt saxofoon, en achtergrond zang (1 nummer), Icarus Peel - basgitaar, speciale feedback gitaar en achtergrond zang (1 nummer), Dave Lambert - sologitaar (gitaar solo's in 2 nummers), Darren Medland - akoestische gitaar (1 nummer), Catherne Earnshaw - zang (1 nummer), Deborah Pike - zang (1 nummer), Michael B. Creech - drums en percussie (6 nummers), Martin Simmonds - drums (1 nummer), Giampiero "GP" Nassi - drums (1 nummer), Diane Prince - trombone (1 nummer), Sarah Rhiannon Parkes Bowen - dwarsfluit (1 nummer) en Crystal Jacqueline - achtergrond zang (1 nummer), terwijl Mordecai zelf de sologitaar, mellotron, keyboards en zang voor zijn rekening neemt.
Het album, dat 9 nummers bevat, start met "Billywitch", waarin ik een heerlijke psychedelische pop song voorgezet krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie) en gevolgd wordt door "The River Of Sleep", een schitterende progressieve pop song, die enkele tempowisselingen heeft.
Dan hoor ik "Far From The Crowd", een fantastische melodische pop song met een aanstekelijk ritme en zang van Catherine Earnshaw, waarna "Heading Back West" volgt en Mordecai me een lekker in het gehoor klinkende pop song voorschotelt, waar lichte country invloeden in zitten.
In "Golf Girl" krijg ik een uitstekende, vrolijk klinkende, pop song te horen met tweestemmige zang en in "A Knife And A Key" laat Mordecai me genieten van een afwisselende pop song, die klassieke Spaanse invloeden heeft, waarbij het "Olé" gevoel hoog is.
Daarna volgt "Happy" en daarin klinkt de muziek inderdaad erg happy en aanstekelijk, waardoor ik de neiging krijg met Denorah Pike mee te gaan zingen, die de tekst van het nummer schreef en de zang voor haar rekening neemt.
Vervolgens hoor ik "Stay With The Pulse", waarin de muziek rustig start en ik een licht psychedelisch instrumentaal nummer voorgezet krijg, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, om door "Dissent Into Chaos" gevolgd te worden.
Hierin speelt Mordecai een dansbare melodische pop song, die invloeden uit de jaren 80 muziek heeft en een licht progressief psychedelisch karakter bevat.
"The Mayor Of Toytown Is Dead" van Mordecai Smyth bevat 9 uitstekende pop songs, die me als muziek in de oren klinken en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan elke liefhebber van de betere (psychedelische) pop.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Uffe Lorenzen, alias Lorenzo Woodrose uit Kopenhagen, Denemarken, is de frontman van Baby Woodrose en Spids Nøgenhat en vanaf heden zal hij onder zijn eigen naam zijn muziek opnemen en uitvoeren, waarbij hij zijn teksten alleen nog maar in het Deens zal zingen.
De nummers voor zijn komende solo album "Galmandsvaerk", dat 10 november 2017 zowel als LP, CD en digitaal via het Bad Afro Records label verschijnt, nam hij op gedurende zijn verblijf op het eiland Gomera, dat bij de kust van Marokko ligt.
Het album, dat de opvolger is van zijn debuut album "Blows Your Mind!" uit 2001 (Bad Afro Records) en deze is 8 september 2017 vooraf gegaan door de single "Flippertøs”, die digitaal werd uitgebracht.
In "Flippertøs” brengt Uffe een mooie rustige aangename pop song ten gehore, waarin de muziek een mix is van pop en folk en me aan de muziek van Spids Nøgenhat doet denken.
"Flippertøs" van Uffe Lorenzen is een uitstekende single, waarvan ik liefhebbers van de betere pop kan aanraden, deze eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Gudars Skymning is een band uit Lapland, Zweden, die in 2006 werd opgericht en dat zelfde jaar hun demo "Gudars Skymning" op nam.
De bestond toen uit: Kenny Oswald Dufvenberg - zang en sologitaar, Dennis Ozzian Sjödin - drums, Anders Nord - drums en Tony Östman - basgitaar en in december 2006 kwam Knut Hassel als tweede sologitarist bij de band.
Hun debuut album "Dansa Tillbaks Till Din Grav" werd in 2008 in eigen beheer uitgebracht, maar hun tweede album, "Mörka Vatten", uit 2010, verscheen zowel op LP als op CD via het Italiaanse Black Widow / Bloodrock Records label.
Begin december 2012 ging de band, die toen nog maar uit Kenny, Knut en Anders bestond, naar Stockholm, om hun derde plaat, "Höj Era Glas", op te nemen,met daar op 10 nummers, waarbij Kenny zowel als solo- als de basgitarist speelt en deze is in november 2013 door het Transubstans label uitgebracht.
De band, die sterk beïnvloed is door de hardrock uit de jaren 60 en 70, blues, traditionele Zweedse folk en progrock, bestaat anno 2013 uit: Kenny, Knut, Dennis en Magnus Hasselstam - basgitaar en zingt hun teksten in het Zweeds.
Op hun album "Till Detta Var Jag Nödd Och Tvungen" uit 2016, dat door het Transubstans label uitgebracht werd, bestaat de band uit: Kenny Oswald Dufvenberg - zang en sologitaar, Knut Hassel - sologitaar, Magnus Hasselstam - basgitaar en Dennis Ozzian Sjödin - drums en worden de teksten in het Zweeds gezongen.
Ook op het album "V", dat in slechts 2 dagen live in de studio werd opgenomen, zingt de band in het Zweeds.
Het eerste nummer van het album, dat 9 september 2017 verscheen, heet "Orloks Boning" en daarin hoor ik de band een schitterend melodisch instrumentaal rock nummer spelen, waarna "Mars Makalös" volgt en de band me een stevige rock song voorzet, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele subtiele tempowisselingen heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Daarna speelt de band "Rakt Ut I Mörkret (Olycksfågel Part II)", waarin ik een heerlijke afwisselende song te horen krijg, waar tegen het einde een prima voordracht in te horen is en dit nummer wordt gevolgd door "Egyptologens Gåta", een lekker in het gehoor klinkende hardrock song, die een aanstekelijk ritme heeft.
Dan hoor ik "Allman", een swingende rock song, die enkele tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Hjärtats Ödemark", waarin Gudars Skymning een vrij rustige, maar stevige, rock song ten gehore brengt.
In "Vid Vansinnets Berg" krijg ik weer een swingende hardrock song voorgeschoteld, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en diverse tempowisselingen bevat en in "Soppan" laat de band me een geweldige rock song horen, die in een rustig tempo start, maar geleidelijk meer snelheid krijgt en naar een climax gespeeld wordt.
Het laatste nummer heet "Angbands Hålor" en daarin zet de band me een schitterende rock song voor, die met prachtige klassiek aandoende gitaar klanken start, waarna de rock muziek wordt ingezet en ik een melodisch stuk muziek te horen krijg, die enkele tempowisselingen bevat en bij tijd en wijle vrij bombastisch klinkt.
"V" van Gudars Skymning is een heerlijke plaat om te beluisteren en ik kan iedere hardrock liefhebber deze schijf dan ook van harte aanbevelen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Black Moon Circle is een band uit Trondheim, Noorwegen, die bestaat uit: Öyvin - zang en basgitaar, Vemund - sologitaar en Per - drums, terwijl de band op enkele nummers wordt bijgestaan door Dr.Space van Öresund Space Collective.
De bandleden speelden al jaren in de Noorse rock & roll muziek scene in bands als The School en The Reilly Express, voordat ze in 2011 de band Black Moon Circle oprichtten.
Hun debuut EP met gelijknamige titel verscheen in 2013 via Space Rock Productions en hun eerste volledige album "Andromeda" uit 2014, die via Crispin Clover Records en Stickman Records uitgebracht werd, kreeg lovende woorden in de underground media, terwijl de band ook in de top 10 van beste nieuwe bands door de Obelisk website werd gerekend.
In 2013 ontmoette Dr.Space van Öresund Space Collective de band en besloten samen jamsessies te spelen, die vervolgens opgenomen werden.
Het Space Rock Productions label bracht 14 augustus 2015 één van die vroege jamsessies in een beperkte oplage op vinyl uit, getiteld "The Studio Jams Vol.1: Yellow Nebula In The Sky" en deze is in november 2016 gevolgd door "The Studio Jams Vol. II", die in een beperkte oplage van 400 stuks op gekleurd vinyl is uitgebracht en tevens als digitale download verkrijgbaar is.
Ook verscheen het album "Sea Of Clouds", dat in juni 2015 live werd opgenomen, op 1 april 2016 digitaal en 15 april 2016 op vinyl via Crispin Glover Records, waarbij de eerste 100 albums vergezeld zijn gegaan van een 100ste deel van het complete originele hoes ontwerp, dat door Marius Martinussen is gemaakt.
Het nieuwe album van de band heet "Flowing Into The 3rd Dimension" en is door het Space Rock Productions label uitgebracht.
Het album bevat slechts 2 nummers, waarvan "Barnard's Loop" het eerste is en hierin hoor ik de band een geweldig stonerrock nummer spelen, dat spacerock, progressieve rock invloeden en een hypnotiserend ritme bevat en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Kant B van het album wordt beslagen door "Waves", dat iets meer dan 26 minuten duurt en daarin krijg ik opnieuw een fantastische mix van stonerrock en progressieve rock voorgezet, die tot halverwege in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna het tempo omlaag gaat en de muziek experimenteel wordt, om even later weer te veranderen en in een rustig eentonig ritme uitgespeeld te worden.
Black Moon Circle heeft me met "Flowing Into The 3rd Dimension" 50 minuten in de ban van hun muziek weten te houden en ik kan deze schitterende schijf dan ook ten zeerste aanbevelen aan iedere liefhebber van stonerrock, progressieve rock en spacerock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
In 2002 verscheen via het Nasoni label de LP "Dreamer" als debuut van multi instrumentalist Dave Schmidt, alias Sula Bassana, die alle instrumenten voor zijn rekening nam en bijna alle nummers zelf schreef.
Vervolgens werd "Dreamer" op CD uitgebracht en verscheen in 2004 via Dave's eigen Sulatron label en in 2005 nogmaals, maar dit keer via het Elektrohasch label en in 2012 bracht Dave deze CD opnieuw uit, aangevuld met 2 bonus nummers, die van zijn 7 inch vinyl single "Vegetable Man" / "Perry Rhodan" uit 2009 komen (Nasoni Records).
Tussen 2002 en 2012 brengt Dave diverse CD's en LP's uit, zoals de split LP met Vibravoid "Retronique" (Nasoni, 2003), "Sula Bassana And The Nasoni Pop Art Experimental Band Vol.1" (CD, Nasoni, 2006), "The Night" (CD, Sulatron, 2009 / LP, Pancromatic Records, 2009), "Kosmonauts" (CD, Sulatron, 2010) en "Dark Days" (CD/2LP, Sulatron, 2012) plus de single "Vegetable Man"/ "Perry Rhodan" (7 inch vinyl, Nasoni, 2009), plus diverse CD-R uitgaven, terwijl in 2014 de LP "Sula Bassana - Disappear + 3AM - Waves" via het Headspin label verscheen, waarbij 3AM een alias is van Chino Burga, een legendarische underground rockmuzikant uit Lima, Peru, die reeds 20 jaar bezig is met het maken van vrij heftige muziek en in verschillende rock bands speelt (La Ira De Dios, Necromongo, La Garua en Los Entierros).
Normaal gesproken speelt Dave nooit live onder de naam Sula Bassana, maar op het Roadburn festival te Tilburg, Nederland, maakte hij daar een uitzondering voor en vormde een band rond zich, die voor deze gelegenheid bestaat uit: Sula Bassana - sologitaar, synthesizer, mellotron en FX, Komet Lulu - basgitaar en FX, Rainer Neeff - sologitaar en FX en Marcus Schnitzler - drums.
"Live At Roadburn Festival 2014" bevat bijna het hele concert van de band, dat via het Sulatron Records label zowel op CD als LP is verschenen, waarbij de CD 13 maart 2015 werd uitgebracht en de LP op 8 mei 2015 in een gelimiteerde oplage van 777 stuks op marmer kleurig vinyl, waarbij verder opgemerkt kan worden, dat het album ook deze keer door krautrock legende Eroc gemasterd is en het artwork door Lulu Artwork (Komet Lulu) is gedaan.
Ook album "Shripwrecked" van Sula, dat 12 februari 2016 verscheen, is zoals gewoonlijk gemasterd door Eroc, maar waar normaal gesproken het artwork door Lulu Artwork wordt verzorgd, heeft hij deze keer gekozen voor het schilderwerk van Frank Lewecke, die ook de hoes van zijn album "The Night" maakte.
Op zijn CD album "Organ Accumulator + Disappear", dat 17 februari 2017 is verschenen, heeft hij er voor gekozen zijn nummers van de split LP "Disappear" / "Waves" nogmaals uit te brengen, maar nu gekoppeld aan "Organ Accumulator", dat in het voorjaar op LP via het Deep Distance Records label zal verschijnen.
Zijn album "The Ape Regards His Tail - Original Soundtrack", een science-fiction film van film maker Michael Yates, verscheen 7 juli 2017 via zijn eigen Sulatron Records label op CD en bevat 8 nummers, waarbij Dave gebruik maakte van synthesizers, mellotron, orgel, elektrische gitaar, elektrische piano en strijkers ensembles.
Het album start met "Beginning", waarin Sula een schitterend rustig stuk synthesizer muziek ten gehore brengt, dat door piano klanken ondersteund wordt, waarbij het doordringende hypnotiserende synthesizer geluid, mijn brein in een diepe toestand van rust brengt.
Daarna speelt hij "Dreams", eveneens een prachtig rustig synthesizer nummer, waar de rust van af straalt en dit wordt gevolgd door "Rocks 1", een vrij zwaar en duister klinkend nummer, dat een enigszins mystieke ondertoon bevat.
Ook in "Desert" krijg ik een heerlijk hypnotiserend nummer voorgezet, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en mijn geest tot rust brengt, waarna ik "Sand Waves" hoor en Sula me mee neemt op een psychedelische trip door het heelal, door me een fantastische dansbare mix van kraut- en spacerock te spelen, waarbij stil zitten geen optie is.
Dan volgt "Rocks 2", een vervolg van "Rocks 1" en ook dit bevat een duister en zwaar stuk muziek, waarbij het ritme hypnotiserend klinkt (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie).
In "Water" laat Sula me iets meer dan 20 minuten genieten van een licht hypnotiserend nummer, dat in de stijl van de muziek van Deuter gespeeld wordt, waarbij het geluid van zeegolven een belangrijke rol speelt en op die manier werkt hij naar de climax toe, die tegen het eind van het nummer bereikt wordt.
Het laatste nummer van de CD heet heel toepasselijk "Ending" en daarin krijg ik opnieuw een verrukkelijk stukje licht psychedelische elektronische muziek voorgeschoteld, dat mijn geest tot rust brengt.
"The Ape Regards His Tail - Original Soundtrack" van Sula Bassana is een fantastische CD, waarvan ik ten volle heb genoten en volledig tot rust ben gekomen en ik kan deze geweldige schijf dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van elektronische en new age muziek houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De Spaanse band Stay werd in 2001 te Barcelona opgericht en bestaat uit: Jordi Bel - zang en sologitaar, Israel Palacio - orgel en achtergrond zang en Jordi Casals - drums en percussie.
Nadat de band de demo's "Stay" (2001) en "As Another Girl" (2003) had gemaakt, verscheen hun derde EP "So Slow" in 2004 via het Engelse Matchbox Recordings label.
Vervolgens kwamen ze, door hun Britpop sound in dat zelfde jaar in beeld bij het Wild Thing Records label uit Madrid, die hun debuut album "Starting To Lose Control" in 2005 uitbracht, waarvan 2 singles werden getrokken.
Door goede recensies kreeg de band optredens op nationale festivals als Primavera Sound 06 en Bilborrok, maar ook werden ze uitgenodigd voor het TV programma Conciertos de RNE3.
Het tweede album van Stay, "Things You Cannot See", verscheen in 2007 via Wild Thing Records en daarop waren behalve Britpop, ook invloeden uit Amerikaanse eind zestiger jaren muziek hoorbaar, die vocale invloeden had in de stijl van The Byrds en Crosby, Stills, Nash & Young en tevens begon de band op dit album te experimenteren met psychedelische muziek en Britse soul in de stijl van Spancer Davis.
Met dit album had Stay zoveel succes, dat er bijna elke dag wel muziek van hen op Chema Rey’s radio show Bulevar (RNE3) te horen was en de band genomineerd werd voor de Pop-Eye prijs voor de beste psychedelische band van 2008.
In 2008 verscheen hun EP "Kashmir Reflection" via Bip-Bip Records, die een voortzetting was van de ingeslagen muzikale weg, waarbij instrumenten als sitar, theremin, Hammond orgel, farfisa keyboards en Moog synthesizer een belangrijke plaats in nemen.
Daarna verscheen in december 2008 een 7" single met 3 covers versies: "2,000 Light Years From Home" (The Rolling Stones) / "Chicago" (Graham Nash) / "Rainy Day, Mushroom Pullow" (Strawberry Alarm Clock) op gekleurd vinyl via het Fruits de Mer Records uit Engeland.
Tussen juni en oktober 2009 nam de band het album "Passport To Freedom" op, waarop de band vocaal werd bijgestaan door Daniel Wylie (ex-Cosmic Rough Riders) en Jero Romero (The Sunday Drivers) en in 2010 door Subterfuge werd uitgebracht.
In 2011 trad de band als voorprogramma op voor Liam Galagher's Beady Eye in Madrid en hun vierde album "The Fourth Dimension", dat in Liverpool werd opgenomen, verscheen in 2012, waarna optredens volgden met onder andere: Beady Eye, Ocean Colour Scene, The Pretty Things en Daniel Wylie's Cosmic Rough Riders.
Verder werden de EP "Mersey Dream" (Fruits de Mer/Subterfuge Records, november 2013) en de LP "The Mean Solar Times" (Picture in my Ear Records, 2016) uitgebracht.
Laatst genoemde werd geproduceerd en opgenomen door Britpop guru Owen Morris (Oasis, The Verve, Ash, The View, Towns, enz.) en bevat medewerking van Andy Bell (Ride, Hurricane#1, Oasis, Beady Eye), die op 3 nummers mee speelt.
Op 25 september 2017 verschijnt de 5 nummers tellende 7" gekleurd vinyl EP "Always Here" via het Regal Crabomophone label, een sub label van Fruits de Mer Records, waarop behalve 2 eigen nummers, ook 3 covers staan en vermeldenswaardig is nog, dat iedere single een bonus DVD bevat van de documentaire film "Making Of", waarop te zien is hoe de opnamen gingen voor het album "The Mean Solar Times".
De EP start met het titelnummer "Always Here" en daarin laat Stay me een lekker in het gehoor klinkende jaren 60 gerelateerde Britpop song horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna ik een cover van een Bee Gees nummer voorgezet krijg, getiteld "Every Christian Lion Hearted Man Will Show You" en hierin krijg ik een uitstekende aanstekelijke pop song te horen, die licht psychedelische invloeden bevat.
Daarna volgt de cover "Where Have All The Good Tmes Gone"(The Kinks) en hoor ik Stay een verrukelijke uitvoering van dit nummer spelen en deze wordt gevolgd door een remix van "You Know It's Right", waarin de invloed van de muziek van The Byrds naar voren komt en op dit nummer speelt Andy Bell (Ride, Oasis) als gastgitarist mee.
Het laatste nummer van de EP is een cover van The Buffalo Springfield, "Rock And Roll Woman" en ook daarin laat de band me een prima versie van deze song horen.
"Always Here" van Stay bevat 3 heerlijke covers plus 2 schitterende eigen songs, die ik iedere liefhebber van licht psychedelische pop kan aanraden eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Unreal City werd in de zomer van 2008 te Parma, Italië opgericht door Francesca Zanetta - sologitaar en mellotron en Emanuele Tarasconi - piano en keyboards, die samen met Dario Pessina - basgitaar en zang en Andrea Gardani - drums en percussie de band vormen.
Unreal City deed mee aan verscheidene band wedstrijden en won de "best original song" award bij de NeoDOP music awards en een zilveren medaille bij de Liber@mente wedstrijd, waarna ze in 2012 hun debuut EP uitbrachten.
In januari 2013 kwam de band onder contract bij AMS/BTF Records, die in april dat zelfde jaar hun eerste album "La Crudeltà Di Aprile" (de wreedheid van april) uitbracht.
Het album leverde de band veel positieve recensies op in muziektijdschriften, fanzines en websites en ook kwam het album in de top van veel Italiaanse progressieve rock albums hitparades, waarna de band op diverse belangrijke Italiaanse podia speelde, zoals: MetaRock festival met Banco Del Mutuo Socorso in Pisa, het Cre.Sta Festival en het FIM Festival in Genua en de Il Giardino Club in Verona, maar ook speelden ze op internationale podia, waaronder het Terra Incognita Progressif Festival in Québec City (Canada) om hun album te promoten.
Op 15 december 2014 verscheen hun videoclip “Lo Schermo Di Pietra” op single, als voorloper van hun tweede album "Il Paese Del Tramonto", dat half januari 2015 door AMS/BTF Records werd uitgebracht, waarna de band ging toeren door Europa, onder andere in Nederland, België, Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland.
Het album, dat 7 nummers bevat en in augustus 2014 in de Hilary Audio Recording Studio te Sori, Italië werd opgenomen, is op 3 verschillende manieren uitgebracht, zowel als CD, als gelimiteerde editie CD (genummerd en gesigneerd, oplage 100 stuks) en als gelimiteerde editie bundel CD, dat wil zeggen: gelimiteerde gesigneerde CD + gelimiteerd Unreal City's Tour T-Shirt + gelimiteerde gesigneerde promotie ansichtkaart.
Hun nieuwe album, dat 10 september 2017 via het AMS records label op CD en op LP (in een klaphoes) is verschenen, heet "Frammenti Notturni" en daarop is drummer Andrea Gardani vervangen door Marco Garbin, terwijl de gastmuzikanten Matteo Bertani - viool en Camilla Pozzi - zang op het album mee spelen.
Het album, dat 5 nummers bevat, begint met "La Grande Festa In Maschera", dat in 5 stukken is onderverdeeld; a) "Desir"; b) "Exitacion"; c) "Plateau"; d) "Orgasme" en e) "Résolution".
In dit nummer hoor ik de band een iets meer dan 13 minuten durende symfonische progressieve rock song spelen, die tevens invloeden van jazzrock herbergt, diverse tempowisselingen bevat en technisch van hoogstaande kwaliteit is, waarmee de band me meteen in de ban van hun muziek weet te krijgen.
Daarna laat de band me genieten van "Le Luci Delle Case (Spente)", dat in een rustig tempo start, maar geleidelijk iets meer vaart krijgt en hierin worden jazz invloeden verweven met progressieve en symfonische rock, waardoor een swingend geheel ontstaat, dat enkele prima tempowisselingen en geweldige zang heeft.
In "Barricate" krijg ik een prachtige rustige symfonische song voorgezet, die tegen het einde versneld wordt en swingt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna ""Il Nido Delle Succubi" volgt en Unreal City me een heerlijke rock song voorschotelt, die in een gemiddeld tempo begint, daarna een aanstekelijk dansbaar ritme krijgt en vervolgens over gaat in een verrukkelijk stuk symfonische rock, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en zowel Engelse als Italiaanse tekst bevat, waarna het nummer in een gemiddeld tempo wordt afgesloten.
Het laatste nummer heet "Arrivi All'Aurora" en daarin speelt de band een schitterende rustige licht psychedelische song, die na enkele minuten verandert in een uitstekend symfonisch rock nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
"Frammenti Notturni" van Unreal City bevat 5 fantastische nummers, waar ik van begin tot einde met volle teugen heb genoten en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan iedere liefhebber van zowel progressieve als symfonische rock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Vibravoid werd in 1990 te Düsseldorf, Duitsland, opgericht en bestaat uit: Christian Koch - zang en sologitaar, Frank Matenaar - drums en Dario Treese - orgel.
De band heeft zich muzikaal laten inspireren door o.a. (een vroege) Pink Floyd, Electric Prunes, Strawberry Alarm Clock en Spacemen 3 en talloze andere psychedelische progressieve rock bands.
Sinds 2000 heeft Vibravoid diverse LP's en CD's uitgebracht via verschillende labels, zoals: Triggerfish, Nasoni, Anzitisi Records, Krauted Mind Records, Herzberg Verlag en Sulatron.
Nadat ze begin 2013 hun eigen label Stoned Karma Records hebben opgericht, verschijnen daarop hun platen (onder andere "Psychedelic Blueprints - An Introspection Of The Years 2000-2013" en de 6 CD box "Loudness For The Masses"), maar ook staat de band met een nummer ("Nearby Shiras", een cover van Kalacakra) op de LP Head Music van het Fruits De Mer Records label en is in 2013 de 7" gekleurd vinyl single "Colour Your Mind", waarop 3 covers staan, uitgebracht via dat zelfde label uit Engeland, gevolgd in 2015 door de 7" gekleurd vinyl single "Steppin' Stone" , die eveneens 3 covers bevat en via Fruits De Mer verscheen.
De band stond op het "14th Dream Of Dr.Sardonicus" festival te Cardigan, Wales, dat van 5 tot 7 augustus plaats vond en georganiseerd werd door Fruits De Mer Records, waarbij één van de live nummers ongetwijfeld hun nieuwe 7" gekleurde vinyl single met klaphoes, "In-A-Gadda-Da-Vida", was, die 9 augustus 2016 in beperkte oplage via Fruits De Mer Records verschenen is.
De single, werd 30 september 2016 gevolgd door hun nieuwe album "Wake Up Before You Die", dat op hun Stoned Karma Records in een beperkte oplage op LP en CD werd uitgebracht, waarbij de CD uitvoering 4 extra live nummers bevat.
Via Stoned Karma Records verschenen in 2017 de albums "A Night At The Museum" (3LP) en "Triptamine E.P. Volume 5", dat tijdens hun "wake Up Before You Die" optreden in Haus Der Jugend in 2016 werd opgenomen en in een beperkte oplage van 1000 LP's inclusief een kleurenposter op A10 formaat uitgebracht is.
Op 17 november 2017 verschijnt het nieuwe album van de band, "Mushroom Mantra's", zowel op LP als CD en als download, waarbij vermeldenswaardig is, dat de pre-order editie van de LP in een beperkte oplage van 200 stuks op gekleurd vinyl geperst is en een poster plus picture postcard disc bevat, die een nummer bevat, dat niet op de LP staat, terwijl op de CD uitgave 3 extra nummers staan, die tijdens een opname sessie uit 1992 stammen en niet eerder zijn uitgebracht.
Het album begint met "Om Gang Ganpataye Namah" en daarin schotelt de band me een schitterende psychedelische song voor, die een dansbaar ritme bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "The Legend Of Doctor Robert", een geweldige aanstekelijke dansbare song, die over het nummer "Dr.Robert" van The Beatles gaat.
Daarna hoor ik "Echoes Of Time", een fantastische psychedelische song, waarmee de band me in een lichte trance brengt, waarna "Sarveshaam Svastir Bhavatu" volgt, die dezelfde uitstraling heeft en ik min of meer een vervolg van de vorige song te horen krijg.
Dan zet Vibravoid me "Apollo69" voor en mag ik opnieuw genieten van een verrukkelijk instrumentaal psychedelisch rock nummer, waarbij stil zitten niet aan de orde is en dit nummer wordt gevolgd door "Purple Pepper", waarin de band een heerlijke rustige dromerige song ten gehore brengt.
Het laatste nummer van de LP, dat "The Orange Coat" heet, duurt bijna 20 minuten en hierin neemt de band me mee in een psychedelische trip, waar invloeden van The Beatles in te herkennen zijn.
Vervolgens gaat de CD verder met "Krautfaktor I", een instrumentaal psychedelisch stukje met krautrock invloeden, dat een vervolg krijgt in "Krautfaktor II", dat rustig en eentonig begint, waardoor er een hypnotiserend effect ontstaat, maar geleidelijk komt er meer vaart in het nummer, dat steeds meer krautrock invloeden krijgt, om vervolgens weer rustiger gespeeld te worden, waarbij de muziek rond gaat en van het linker naar het rechter kanaal gepomt wordt, zodat er opnieuw een hypnotiserend effect optreedt.
Het laatste nummer van de CD heet "Krautfaktor III" en daarin verrast de band me door een experimenteel stuk muziek ten gehore te brengen, dat tevens een hypnotiserend ritme bevat.
"Mushroom Mantra's" van Vibravoid is een geweldig album, dat vol heerlijke psychedelische muziek staat en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van dit genre houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De band Uncle Acid & The Deadbeats, die in 2009 werd opgericht, komt uit Cambridge, Engeland en bestaat uit: Kevin (K.R.) Starrs (ook wel bekend als Uncle Acid) - zang, sologitaar en orgel, Yotam Rubinger - slaggitaar en zang, Itamar Rubinger - drums en Dean Millar - basgitaar.
Muzikaal is de band sterk beïnvloed door de muziek van bands als The Beatles, Black Sabbath, Alice Cooper, Blue Cheer, Blue Öyster Cult, MC5 en The Stooges en de naam Uncle Acid werd bedacht door Rusty Day, die de zanger van de band Cactus was en later de band Uncle Acid And The Permanent Damage Band oprichtte.
Het debuut album van Uncle Acid & The Deadbeats, "Volume 1", verscheen in 2010 en werd in 2012 gevolgd door "Blood Lust" en in 2013 door "Mind Control".
Ook verschenen er diverse singles zoals: "Poison Apple" (2013), "Mind Crawler" (2013), "Runaway Girls" (2014) en "Waiting for Blood" (2015) plus "Christmas Killer", die onder de bandnaam Sharon Tate Experience werd uitgebracht en op het verzamelalbum "Something In The Water - A Rise Above Compilation" uit 2013 verscheen het nummer "Down To The Fire".
Het album "The Night Creeper" werd begin 2015 in de Toe Rag Studio's onder leiding van Liam Watson (White Stripes, Tame Impala, Electric Wizard) opgenomen en bevat 10 nummers.
Het Rise Above Records label brengt 13 oktober 2017 het debuut album "Vol.1" van de band opnieuw uit, nadat het op vrijdag 13 februari 2010 (precies 40 jaar
na Black Sabbath's debuut album) in een zeer beperkte oplage van 30 stuks op CD-R was verschenen.
"Vol.1", dat 8 nummers bevat, verschijnt op 180 gram, zowel op rood als op wit vinyl en bevat een boekje en tevens wordt het album op CD uitgebracht.
De plaat start met "Crystal Spiders", waarin ik een lekker swingende rock song te horen krijg, die een hypnotiserend ritme bevat, waardoor ik meteen in de ban van de muziek kom.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna zet de band me "Witches Garden" voor en speelt Uncle Acid And The Deadbeats een mix van een nummer in de stijl van Black Sabbath en psychedelische progressieve rock, waarna "Dead Eyes Of London" volgt en ik een swingende rock song voorgeschoteld krijg, die in een vrij hoog tempo mijn gehoorgang wordt binnen komt.
Dan hoor ik "Lonely And Strange", een fantastische mix van progressieve rock, hardrock en melodische rock, die gevolgd wordt door "Vampire Circus", waarin invloeden van de muziek van The Beatles en Bigelf hoorbaar zijn en ik een schitterende licht psychedelische rock song voorgeschoteld krijg, die een aangenaam
ritme heeft.
In "Do What Your Love Tells You" schotelt de band me een stevige rock song voor, die iets over de helft van het nummer van tempo en ritme verandert en in een
swingend stuk muziek over gaat, waarbij stil zitten niet aan de orde is en in "I Don't Know" laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkende swingende rock song, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en in "Wind Up Toys" zet de band me nogmaals een geweldige, vrij snelle, swingende rock song voor, om tegen het einde in een rustig tempo te worden uit gespeeld en ook in dit nummer lijkt de zang sterk op die van Damon Fox van Bigelf.
"Vol.1" van Uncle Acid And The Deadbeats is een fantastische plaat, die ik elke liefhebber van hardrock en progressieve rock ten zeerste kan aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Crystal Jacqueline werd in Wiltshire, Engeland geboren en al op jonge leeftijd ontwikkelde ze haar talent en liefde voor muziek.
Ze trad regelmatig in en rond Bath op, die haar lof en een waardevolle ervaring opleverden en verhuisde later verder naar het zuiden van het land, waar ze in verscheidene bands speelde, die in binnen en buitenland optraden.
Ze woont in Devon met haar varken, katten, ganzen en haar partner Icarus Peel.
Samen spelen ze in de band The Honey Pot, die in 2012 startte en in het begin uit 5 personen bestond, maar nadat, in 2013, hun zanger en ook hun basgitarist de band verlieten, nog maar bestond uit: Crystal Jacqueline - zang en piano, Icarus Peel - alle andere instrumenten en Brian Rushbrooke - drums.
In 2010 bracht ze haar solo debuut album "Heal Yourself" via Psychedandy Records uit en in 2012 verscheen haar eerste album met The Honey Pot, getiteld "To The Edge Of The World" op het Mega Dodo label.
In november 2012 nam ze de EP "A Fairy Tale" op met daarop 3 covers: "Cousin Jane" (Troggs), "A Fairy Tale" (Second Hand), "Play With Fire" (Rolling Stones), die door Fruits De Mer Records werd uitgebracht.
Daarna verscheen de LP "Sun Arise" in 2013 via het Mega Dodo Records label op de markt en deze bevat 16 nummers, inclusief de songs van de EP "A Fairy Tale".
Het album Crystal Jacqueline And The Honey Pot, "Electronic Memory", uit 2015, is in een zeer gelimiteerde box oplage van 100 stuks verschenen en bevat een 12 pagina's tellend boekje, 2 ansichtkaarten en een badge.
Ook de uitgave van de band, "Inside The Whale", die 26 februari 2016 door het Mega Dodo Records label werd uitgebracht, verscheen in een beperkte oplage en daarop zijn keyboards speler John Wyatt en basgitarist Simon Fear, die sinds begin 2015 bij de band zitten, voor het eerst te horen.
Het album, dat 9 nummers bevat, is op 180 gram zwart vinyl op LP uitgebracht in een gelimiteerde oplage van 300 stuks, waarvan de eerste 150 stuks gesigneerd en genummerd zijn door de band.
De CD uitgave bevat 2 extra nummers, terwijl er van de beperkte uitgave van de 3CD versie slechts 150 verschenen en deze bevat het album "Inside The Whale", het exclusieve live album "Live In London" (opgenomen tijdens het Games For May optreden), de single "Lisa Dreams" plus 2 bonus nummers en een interview met Icarus Peel en Crystal Jacqueline, waarbij het geheel verpakt is in een speciaal genummerd blik met waarzeggende vis.
De single "Dr. Crippen's Waiting Room" van The Honey Pot is een voorloper van de 100ste vinyl uitgave van het Fruits De Mer label, dat sinds 2008 bestaat.
De 100ste uitgave is de 2LP "Ascending Scales" van The Honey Pot, die 12 december 2016, op gekleurd vinyl in een klaphoes verschijnt en daarop staat een mix van klassieke en obscure psychedelische en progressieve rock covers plus nieuwe nummers.
Om dit heugelijke feit te vieren, vroeg Icarus Peel een aantal artiesten om medewerking aan hun album te verlenen en Dick Taylor (Pretty Things), James Lowe (Electric Prunes), Tom Newman (July), Peter Cook (July), Nick Saloman (The Bevis Frond), Adrian Shaw (The Bevis Frond), Anton Barbeau, Judy Dyble, Us And Them, Jack Ellister, Bruce Woolley (Buggles) en anderen spelen hierop mee.
Omdat het dubbel album snel uitverkocht was, besloot Keith Jones van Fruits De Mer Records het in een speciale editie als 3CD uit te brengen, waarbij CD 3 opnamen bevat, die niet op de eerste uitgave voorkomen.
CD 1, die 8 nummers bevat, start met "1969", waarop James Lowe meespeelt en hierin hoor ik de band, na een korte intro, een geweldige swingende dansbare progressieve rock song spelen, waarbij stil zitten geen optie is en dit nummer wordt gevolgd door "Solomon Deep" (met Dick Taylor), een fantastische rock song, die enkele prima tempowisselingen heeft en swingt als een trein.
Daarna zet de band met Jack Ellister me "Love Is Green" voor en krijg ik een heerlijke licht psychedelische pop song te horen, die gevolgd wordt door de A-kant van de single "Dr.Crippen's Waiting Room" (met Anton Barbesu), waarin de band me een schitterende swingende progressieve rock song voorschotelt, die diverse subtiele tempowisselingen bevat.
Dan hoor ik Cary Grace samen met The Honey Pot "Can't You See The Witch" spelen en dit is een lekker in het gehoor klinkende swingende cover van het nummer van The Rattles (dat ik trouwens prefereer), waarna "Half A Memory" (met Peter Cook en Tom Newman) volgt en ik een schitterende uptempo psychedelische progressieve pop song voorgezet krijg.
In "Sitting All Alone" zijn de gast muzikanten Judy Dyble en Us And Them en daarin hoor ik de band een schitterende rustige pop song ten gehore brengen, terwijl in het laatste nummer van plaat 1, dat "I've Been So Tired" heet, alleen de muziek van The Honey Pot te horen is en hierin laat de band me genieten van een verrukkelijke psychedelische song, die progressieve rock invloeden heeft.
Op CD 2, die 6 nummers bevat, zijn Nick Saloman en Adrian Shaw te horen in "Time Machine", de B-kant van de single en dit is, in tegenstelling van de single versie, de complete uitvoering van dit fantastische progressieve psychedelische rock nummer, dat gevolgd wordt door "Lucky Spaceman", waaraan Gregory Curvey van The Luck Of Eden Hall meewerkt en in deze song laat The Honey Pot me genieten van een heerlijke swingende melodische progressieve rock song, waar enkele prima tempowisselingen in zitten.
Steve Palmer van Mooch speelt mee in "Rainy Day Mushroom Pillow" en daarin zet de band me een verrukkelijke psychedelische song voor, die Oosterse invloeden heeft en gevolgd wordt door het vrij zwaar klinkende begin van "America" van The Nice, dat door The Honey Pot vertolkt wordt en hierin laat de band een uitstekende uitvoering van dit symfonische rock nummer horen.
Vervolgens zet de band me het langste nummer van de plaat voor, getiteld "Into The Deep" en daarin hoor ik de band samen met Bruce Woolley een geweldige versie van deze song spelen, die niet alleen swingt, maar ook een hypnotiserend ritme bevat, waardoor de band me als het ware de muziek in zuigt, maar tegen het einde verandert de song en krijg ik een experimenteel psychedelisch stuk muziek te horen, waarna de band de plaat afsluit met "River Runs By" en, met behulp van Tony Durant van Fuchsia, een prachtige rustige melodische pop song, die Japanse invloeden bevat, ten gehore brengt
CD 3 start met The Rolling Stones cover "Child Of The Moon", waarop Ted Selke van The Seventh Ring Of Saturn op mee speelt en hierin krijg ik een uitstekende
uitvoering van dit nummer voorgeschoteld, waarna de re-mix van "Half A Memory" volgt en de band een lekker in het gehoor klinkende licht psychedelische pop song speelt, waarin ruimte is voor solo zang.
Daarna hoor ik "Silence Returns", een heerlijke rustig startende mix van rock, pop en folk, die met medewerking van Beau (die het nummer schreef) en Jim Milne van Tractor gespeeld wordt en diverse tempowisselingen heeft en na enkele minuten tijdelijk in een hoog tempo gespeeld wordt, om dan verder te gaan als een melodische rock song.
Dan volgt "Empyrian House" en daarin laat de band me een mooie rustige pop song horen, waarop Gregory Gurvey mee speelt en deze wordt gevolgd door een re-mix van het door Dick Taylor (Pretty Things) geschreven "Sitting All Alone", waarin ik The Honey Pot een prachtige rustige song hoor vertolken.
In "Fear Of Forgetting" met Glenda Pescado (Sendelica) laat de band me genieten van een schitterende rustige pop song en in "Never Comes The Day", waarin Tir Na Nòg mee speelt, krijg ik een fantastische mix van folk en pop voorgezet, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Verder hoor ik "We Used To Know" (met Jay Tausig), een geweldige progressieve pop song, die enkele prima tempowisselingen bevat en "First Light", het langste nummer van de CD, dat met medewerking van Marc Swordfish (Astralasia) gespeeld wordt.
Hierin laat de band me iets meer dan 11 minuten genieten van een mix van spacerock, reggae, disco, pop en progressieve rock, waarin diverse tempowisselingen zitten.
De speciale editie van "Ascending Scales" van The Honey Pot die vol met fantastische songs staat, waarmee de band me vanaf het begin tot het einde heeft weten te boeien, kan ik elke liefhebber van de betere pop en progressieve rock van harte aanraden. (luister naar een gedeelte van het album via de youtube link onder de recensie)
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Philipp Rumsch, die in 1994 te Leipzig, Duitsland geboren werd, is componist, pianist en geluidsontwerper en studeerde muziek aan het Robert Schumann Conservatory tussen 2011 en 2013, waarbij hij speciaal getraind was in piano, zowel in het klassieke als populaire genre en in het componeren daarvan.
In 2014 werd hij aangenomen bij het junior ontwikkelings programma aan de academie voor muziek en theater "Felix Mendelssohn Bartholdy“ te Leipzig.
Sinds oktober 2013 studeerde hij jazz piano te Leipzig en van 2016 tot 2017 studeerde hij Music Performance aan Rhythmic Music Conservatory te Kopenhagen in Denemarken.
Naast zijn conceptionele werk, waarin hij minimale muziek, pop en elektronische muziek in een akoestisch en orkestraal formaat over brengt, concentreert hij zich vooral op zijn solo project van elektro akoestische muziek.
Vanuit die visie heeft hij zijn EP "A Forward-Facing Review" opgenomen, waarbij hij zich heeft laten inspireren door onder andere: Morton Feldman, Giacinto Scelsi, Elaine Radique en de muziek van William Basinski, Tim Hecker, Brian Eno en Ben Frost.
Daarbij gebruikte hij alleen akoestische en elektronische toetsenbord instrumenten zoals piano, Fender Rhodes en diverse synthesizers, waarna hij ze via de computer manipuleerde, waarbij het resultaat is vastgelegd in 2 delen; "Part I" en Part II.
De EP verschijnt 18 september 2017 via het Denovali Records label, die in januari 2018 ook zijn volgende uitgave "Reflections" zal uitbrengen, waarop hij met een uit 12 personen bestaand ensemble muziek maakt.
In "Part I", dat bijna 10 minuten duurt hoor ik Philipp een rustig eentonig, licht hypnotiserend, stuk elektronische muziek maken, dat tevens zware piano klanken bevat en iets over de helft van het nummer aanzwelt, een dreigend ritme krijgt, dat invloeden uit krautrock en avant garde heeft, tegen het einde weer rustiger wordt en door gaat in "Part II", dat iets meer dan 10 minuten duurt,
Daarin schotelt hij me, in een rustig gespeeld tempo, een lekker in het gehoor klinkend eentonig piano werkje voor, dat onder begeleiding van ruimtelijke geluiden tot het einde toe volgehouden wordt. (luister naar een gedeelte van dit nummer naar de soundcloud link onder de recensie)
"A Forward-Facing Review" van Philipp Rumsch bevat 2 uitstekende nummers, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan liefhebbers van minimal music en avant garde aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Ironbird is een Zweedse band, die door sologitarist Magnus Jernström werd opgericht als extra project naast zijn band Mangrove.
Muzikaal heeft hij zich laten beïnvloeden door de hardrock uit de jaren 70 (met name door Black Sabbath) en de jaren 90.
Samen met enkele oude vrienden nam hij een aantal nieuwe nummers op, die hij gedurende de laatste jaren schreef.
De samenwerking beviel zo goed, dat er werd besloten als band verder te gaan en deze bestaat uit: Rasmus Jansson - zang, Magnus Jenström - sologitaar, Fredrik Schönmeck - basgitaar, Magnus Arndtzen - drums en Jonas Edler - percussie.
Hun debuut album, "Black Mountain", dat in 2014 via het Transubstans label zowel op LP als op CD (digipak) verscheen, krijgt 29 september 2017 een opvolger, die onder de naam Ironbird wordt uitgebracht en zal net als hun debuut album door het Transubstans label op LP, CD en als digitale download verschijnen.
Het album, dat 8 nummers bevat, start met "River", waarin de band een stevige zware rock song ten gehore brengt, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en diverse subtiele tempowisselingen bevat, waarna ik "Friends" te horen krijg en daarin speelt de band opnieuw een lekker in het gehoor klinkende stevige rock song in een gemiddeld tempo.
Daarna zet Ironbird me "Mist" voor en hoor ik een uitstekende uptempo rock song, waarin de invloed van Ozzy Osbourne goed te horen is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "Equation", die rustig begint, waarna de band het tempo iets op voert en ik een heerlijke mix van progressieve rock song en hardrock voorgezet krijg.
Dan laat de band me een vrij zwaar klinkende rock song horen, getiteld "Lady", die een stevig ritme heeft en invloeden van de muziek van Black Sabbath bevat en gevolgd wordt door de song "Chains", een schitterende mix van progressieve rock en hardrock, waar een licht hypnotiserend ritme in zit.
In "Avia" start de muziek met bliksem, waarna ik een trage zware hardrock song voorgeschoteld krijg en in "Sleep" verrast de band me de eerste minuten, door een prachtig stukje rustig gitaarspel, dat bijna klassiek aandoet en 2 1/2 minuut duurt, waarna er een pauze van 2 minuten is en de band me laat genieten van een geweldig stuk hypnotiserende rock, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
"Ironbird" van Ironbird is een uitstekende opvolger van hun debuut album en staat vol heerlijke hardrock nummers, waarvan "Sleep" wat mij betreft de uitschieter is en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan iedere liefhebber van dit genre.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Alex's Hand werd in 2011 te Seattle, Washington, Amerika opgericht door Kellen Mills - zang, basgitaar en synthesizer en Nic Barnes - zang, drums en percussie.
Samen met Mark Yates White - hoorn en solgitaar werd hun debuut EP "Madame Psychosis" op 1 oktober 2012 in eigen beheer als digitale download uitgebracht.
Op 15 april 2013 verscheen het digitale debuut album "This Cat Is A Genius", waarop Ben Reece - sologitaar (1 nummer), Shadough Williams - sologitaar (1 nummer), Mark Yates White - sologitaar (2 nummers) met Mills en Barnes mee spelen.
Vervolgens werd het digitale download album "An Albatross Around The Neck" op 1 juni 2013 uitgebracht en daarop was de bandbezetting: Kellen Mills - zang en basgitaar, synthesizer en piano, Nic Barnes - zang, drums en synthesizer, Ben Reece - sologitaar, Mark Yates White - sologitaar, Dan Pearson - saxofoon, Bill Monto - saxofoon, Gabe Tachell - sologitaar en klassieke gitaar, Steve Barnes - piano en synthesizer en Shadough Williams - synthesizer, gitaar en achtergrond zang.
De volgende uitgave is "Cancumbia", die als digitale download EP op 10 september 2013 werd uitgebracht op 30 juni 2013 live was opgenomen in Columbia City Theater tijdens het Seattle's Seaprog Festival, waarbij Mills en Barnes worden bijgestaan door Gabe Tachell - sologitaar en Max Steiner – sologitaar en zang.
Daarna verschenen het digitale download album "Roaches" (1 maart 2014), dat 1 juni 2017 via het R.A.I.G. Records op CD werd uitgebracht, "Goblinsz" (digitale download album, 4 april 2016) waarin Barnes en Mills een improvisatie sessie met Adam Meszaros (sologitaar) van de band Jü spelen, "Künstler Scheiße" (digitale download album, 1 juni 2016) en dit album werd door het R.A.I.G. Records als CD uitgebracht op 5 augustus 2016.
Op "Künstler Scheiße" is de bandbezetting weer gewijzigd en bestaat uit: Mills, Barnes, Reece, Steiner en Rieko Okuda – keyboards en synthesizer, plus de gastmuzikanten: Carl Andrew O' Sullivan (zang), Johannes Schleiermacher (dwarsfluit, bariton en tenor saxofoon), Charlotte BirkenHauer (vibrafoon), Peter Kuhnsch (hand percussie, fluiten en bellen), Rob Mattessi (trompet), Otto Horvath (trombone) en Stephen Barnes (piano).
Op 1 september 2017 wordt de digitale EP "KaTaTaK" uitgebracht, waarvan de muziek live in 2014-2015 te Berlijn, Duitsland (de nieuwe thuisbasis van de band) werd opgenomen en gespeeld werd door Kellen Mills - zang en basgitaar, Nic Barnes - zang en drums, Ben Reece - sologitaar, Max Steiner - sologitaar, Rieko Okudo - keyboards en synthesizer, Anna Makovkina - zang (1 nummer) en achtergrond zang (1 nummer), Nick Shannon - achtergrond zang (2 nummers) en Carl O' Sullivan - achtergrond zang (1 nummer).
Alex's Hand trad in de loop der jaren op in diverse landen, zoals: Amerika, Frankrijk, Groot Brittanië en Duitsland en speelde op festivals als: "Avant Garden" en "SeaProg" in Seattle en in de theater productie "Moldy Pony" in de Cube te Berlijn.
De huidige live band bestaat tegenwoordig uit: Kellen Mills - basgitaar, Nic Barnes - drums en percussie, Kenny Stanger - sologitaar, Matt Kennon - tenor
saxofoon, Roberto Vicchio - trompet en Davide Piersanti - trombone.
Hun album "Roaches" is het tweede studio album, dat op 1 juni 2017 op CD is verschenen via het R.A.I.G. Records label en dit is een concept album waarin wordt vertelt hoe moeilijk het is om tegen de muzikale stroming in te gaan.
Aan deze produtie doet een heel scala aan muzikanten mee, zoals: Kellen Mills – zang, basgitaar, akoestische gitaar en synthesizer, Nic Barnes – zang, drums en percussie, Gabe Tachell – zang en sologitaar, Max Steiner – sologitaar, Richard Williams – keyboards, Jason Shao – melodica solo en synthesizer, Dennis Rea – sologitaar, Stephen Barnes – keyboards, orgel en synthesizer, Jim DeJoie – hoorn, Kit Vander Jagt – sologitaar, Ben Reece – sologitaar en Alicia Dejoie – Viool.
Het album, dat uit 12 nummers bestaat en verhaald over de fictieve band The Roaches, begint met "Intro", waarin een korte sketch te horen is over een toekomstig optreden en deze wordt gevolgd door het bijna 13 minuten durende "Pirate Jazz" en daarin laat de band me genieten van een rustig startend nummer, dat langzaam meer vaart krijgt, waarbij ook het volume wordt opgevoerd, waarna de muziek verandert en ik een spannend stuk voorgeschoteld krijg, dat diverse tempowisselingen bevat en een mix is van allerlei muziek soorten, met overeenkomsten met de muziek van Frank Zappa & The Mothers Of Invention.
Daarna krijg ik weer een kort gesproken stukje te horen, getiteld "Wowowowoww", waarna "Cop" volgt en ook daarin krijg ik een fantastisch stuk theater muziek voorgeschoteld waar verscheidene tempowisselingen in zitten, terwijl de muziek een technisch perfecte mix is van metal, progressieve jazz, rock, melodische rock, improvisatie, Zuid-Amerikaanse ritmes en theater.
In "REXP" volgt een kort tussenstuk met gesproken tekst en muziek en dat wordt gevolgd door "Navigate", waarin ik opnieuw een schitterende mix hoor van jazz, metal, melodische rock theater, improvisatie, humor en heftige ritmes, waarin de band sterk door de muziek van Frank Zappa is beïnvloed, maar ook hoor ik invloeden van de muziek van de Amerikaanse band Skafish.
Dan zet Alex's Hand me weer een kort gesproken tussenspel voor, getiteld "Dewey, He Returns", om te vervolgen met "Dadz", dat ook nu weer een mix van diverse muziek stijlen bevat en de nodige tempowisselingen heeft.
"Yeaaah!" is een kort gesproken nummer en "Sandy (The Stripper)" een geweldige mix van progressieve rock, metal, avant garde, close harmonie en symfonische rock.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Verder hoor ik "Normal (Life Diatribe)", het laatste gesproken stuk en "Tears Of Tub", net als voorgaande langere nummers een mix van stijlen, waarin heftige ritmes en zang afgewisseld worden met jazz, avant garde, gierende gitaren, heftige zware drums en mooie rustige klanken.
"Roaches" van Alex's Hand bevat niet alledaagse muziek en zal daarom ook niet voor iedereen even toegankelijk zijn, maar ik kan deze schijf met technisch hoogstaande muziek sterk aanbevelen aan iedere liefhebber van de muziek van Frank Zappa/Mothers Of Invention en aan hen, die van spannende muziek houden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
