Review: Lyres - Lucky 7 (Munster Records, 2017) (Garagerock)

Lyres werd eind jaren 70 te Boston, opgericht uit de overblijfselen van de legendarische band DMZ.
De oorspronkelijke band bestond uit: Jeff Conolly - zang en orgel, Rick Coraccio - basgitaar, Ricky Carmel - sologitaar en Paul Murphy - drums.
Na diverse bezettingswisselingen bestaat de band tegenwoordig uit: Jeff Conolly - zang en orgel, Steve Aquino - sologitaar, Dave Szczepaniak - basgitaar en Paul Murphy - drums.
Lyres bracht de albums: "On Fyre" (1984), "Lyres Lyres" (1986), "A Promise Is A Promise" (1988), "Recorded Live At Cantones" (Pryct, 1987), "Happy Now" (1988) en "Some Lyres" (1994) uit, plus de EP's: "Buried Alive" (12", 45 toeren, 1981, Ace of Hearts), "Lyres" (1985, New Rose) en "Nobody But Lyres" (12", 33 toeren, 1992, TAANG! Records) en verder de singles: "How Do You Know?" / "Don't Give It Up Now" (1979, Sounds Interesting), "Help You Ann", "We Sell Soul" / "Busy Body" (2006, Tanng Records) en "Don't Give It Up Now" / "How Do You Know?" (2007, Dirty Water Records) en de CD's: "On Fyre + 8 Bonus Tracks" (1984, New Rose) en "A Promise Is A Promise" (1988, Ace Of Hearts).
De band bracht in de periode 1979-1991 7 7" vinyl singles uit.
Deze zijn in 2017 samen met hun eerste proefpersing, die nooit uitgebracht werd, op CD verschenen en tevens in een beperkte oplage van 700 stuks als 7 7" singles + CD uitgebracht inclusief een 20 pagina's tellend boekje met foto's en bijschriften van Jeff Connoly.

Het album, dat 16 nummers bevat, start met "How Do You Know?", de A-kant van de proefpersing,  die 2 weken na hun oprichting live werd opgenomen en hierin hoor ik de band een aanstekelijke, lekker in het gehoor klinkende, garagerock spelen, waarbij het tempo gemiddeld is en deze wordt gevolgd door de B-kant "It's All Right", een swingende rhythm & blues song, die aan de muziek van de beat bands uit begin jaren 60 doet denken.
Daarna krijg ik de single opname van "How Do You Know?" voorgeschoteld en daarin laat de band me nogmaals genieten van deze heerlijke song, waarvan ik de live uitvoering net iets ruiger vind klinken.
Dan zet de band me "Don't Give It Up Now" voor, een uitstekende swingende garagerock song, die invloeden bevat van "Hey Little Girl" van The Syndycate Of Sound en gevolgd wordt door "Buried Alive", een swingende rock song, die een vrij eentonig ritme heeft.
In "High On Yourself" speelt de band een geweldig nummer in de stijl van The New York Dolls, dat swingt en in "What A Girl Can Do" laat de band me genieten van een lekkere swingende rock & roll song.
Vervolgens hoor ik "Help You Ann", een uitstekende rock song, waar diverse subtiele tempowisselingen in zitten (luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "I Really Want You Right Now", een heerlijke licht psychedelische garagerock song, waarin de zang extra benadrukt wordt, doordat deze tegen het einde tweestemmig gezongen wordt.
Daarna schotelt Lyres me "Someone Who'll Treat You Right Now" voor en hoor ik een fantastische rock song, waarin een psychedelisch orgeltje te horen is.gevolgd door "I'll Try Anyway", een lekker in het gehoor klinkende rock song.
Verder hoor ik "She Pays The Rent", waarin de band de kant van de rhythm & blues op gaat en ik een invloeden van Motown ontwaar en in "Not Looking Back" zet de band me een fantastische mix van rock en psychedelische muziek voor, die swingt als een trein.
In "You Won't Be Sad Anymore" krijg ik een aanstekelijke swingende dansbare rock song te horen, in "Here's A Heart", een schitterende beaat song, die in de stijl van de Britse jaren 60 bands gespeeld wordt en in "We Sell Soul" krijg ik opnieuw een verrukkelijke beat song voorgeschoteld, die invloeden van Eric Burdon & The Animals bevat.

"Lucky 7" van Lyres is een schitterende CD, die vol met fantastische songs staat en ik kan iedere liefhebber van garagerock, beat en rhythm & blues aanraden, deze eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Carousel Kings - Charm City (Victory Records, 2017) (Powerpop)

Carousel Kings werd in 2008 door David Alexander (zang) te Lancaster, Pennsylvania, Amerika, opgericht.
In 2009 verscheen de debuut EP "Here Comes Trouble" via CI Records, gevolgd door "Speak Frantic" (CI Records, 2010), "A Slice of Heaven" (CI Records, 2012), "Road Warrior" (EP, CI Records, 2012), "Unity" (CI Records, 2014), "Duality" (akoestisch album, CI Records, 2014) en de EP "Three Christmas Classics" (Split met The Great Heights Band, CI Records, 2015).
Na diverse bandwisselingen bestaat Carousel Kings sinds 2014 uit: David Alexander - zang, Cody Jay Williams - basgitaar, Will Barovick - sologitaar en Danny Wilkins - drums en in deze bezetting werd hun album "Charm City" opgenomen, dat op 10 februari 2017 uitgebracht is door het Victory Records label.
De band toerde met onder andere: Panic! At The Disco, Less Than Jake, Rise Against, City Lights en de 2015 Vans Warped Tour.
Carousel Kings wilde een concept album maken en dachten na over de naam van het album, die rustgevend moest zijn en ook hun glossy pop melodieën moest weergeven, zodat de band koos voor Charm City, een droom plaats, waarin een trippy wereld gedeeld wordt door iedereen en toch uniek is voor het individu, maar altijd bereikbaar.

Het album bevat 13 nummers en start met "Grey Goose", een lekker in het gehoor klinkende swingende mix van powerpop en punk, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en enkele prima tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Glory Daze", een uptempo powerpop song, die aanzet tot dansen en enigszins commercieel klinkt.
Daarna krijg ik "Here, Now, Forever" voorgezet en ook daarin speelt de band een uitstekende uptempo pop song, waarna "Bad Habit" volgt en ik een swingende mix van powerpop en heavy rock te horen krijg, die diverse subtiele tempowisselingen heeft.
Dan schotelt Carousel Kings me "Something Isn’t Right" voor en hoor ik de band rustig beginnen en een mooie pop song spelen, die halverwege van tempo verandert en over gaat in een mix van powerpop en metal, om rustig te eindigen, waarna ik "Hate Me, Love Me" te horen krijg, waarin de band de muziek in de stijl van de vorige nummers blijft spelen, dat wil zeggen: in een vrij hoog tempo, commercieel in het zelfde ritme. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Charm City" is dat eveneens het geval, waardoor de muziek me lichtelijk begint tegen te staan en in "Dynamite" hanteert de band hetzelfde principe nogmaals, zodat ik in feite steeds hetzelfde ritme blijf horen.
Vervolgens zet de band me "Unconditionally" voor en ook daarin verandert er niet veel en krijg ik een uptempo powerpop song te horen, die afwisselend snel en rustig klinkt en met "Fractals" laat de band me een vrij snelle rock song horen, die invloeden van pop en heavy rock bevat.
Verder hoor ik "Punch Drunk", een snelle mix van powerpop en punk, "Fool’s Gold", eveneens een swingende uptempo powerpop song en "You Never Will", een lekkere swingende snelle mix van punk en powerpop.

"Charm City" van Carousel Kings bevat 13 swingende nummers, die het beluisteren meer dan waard zijn, ondanks het feit, dat veel nummers van het album in dezelfde stijl gespeeld worden, waardoor er weinig variatie in de muziek zit, maar ik kan liefhebbers van dit genre toch aanraden, deze prima schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Cozmic Corridors - Cozmic Corridors (Mental Experience, 2017) (Elektronisch / Psychedelisch / Rituele Muziek)

Rond 1972-1973 verscheen het album Cozmic Corridors van de band Cozmic Corridors, die uit Keulen, Duitsland, kwamen en bestond uit: Alex Meyer - synthesizer en keyboards, Peter Föster - sologitaar, Pauline Fund - zang en Hans-Jürgen Pütz - drums.
het album werd in een zeer beperkte oplage uitgebracht door Toby "The Mad Twiddler" Robinson op zijn Pyramid label en werd handmatig geperst.
Het Mental Experience label heeft deze LP op 15 februari 2017, zowel op vinyl als op CD, opnieuw uitgebracht, waarbij vermeldenswaardig is, dat de LP uitgave een digitale download coupon bevat.

Het album, dat 5 nummers bevat, start met "Dark Path" en hierin hoor ik de band een schitterend elektronisch nummer, dat psychedelisch, licht dreigend en mysterieus klinkt en in een langzaam tempo gespeeld wordt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "The Summit", waarin de band me een heerlijk elektronisch nummer voorschotelt, waarin een eentonig ritme van de synthesizer te horen is, waar tussendoor uitstekend orgelspel gespeeld wordt.
Halverwege verandert dit en gaat de muziek de kant op van kerk muziek, om tegen het einde weer in een eentonig ritme gespeeld te worden.
Dan krijg ik "Mountainside" te horen en dit start met een indringende toon, die langzaam over gaat in een eentonig terug kerend ritme, dat vergezeld gaat met religieuze achtergrond zang, waarbij het effect wordt gecreëerd, dat ik één of andere kerk dienst bij woon.
In "Niemand Versteht" gaat Cozmic Corridors verder met het maken van rustige muziek en zet me een prachtig elektronisch nummer voor, waarin gesproken tekst door vrij zware, eentonige, orgel muziek wordt ondersteund.
In het laatste nummer, dat "Daruber" heet, laat de band me genieten van een ruimtelijk klinkend, licht psychedelisch, dreigend mysterieus stuk muziek, dat tevens rituele klanken bevat.

"Cozmic Corridors" van Cozmic Corridors bevat 5 rustige nummers, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en me het idee gaven in een lange trip te zitten en ik kan iedere liefhebber van zowel elektronische als psychedelische muziek aanraden, deze geweldige schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Kreidler - European Song (Bureau B Records, 2017) (Krautrock)

De uit Düsseldorf, Duitsland afkomstige band Kreidler werd begin 1994 opgericht door Thomas Klein - drums, computer en elektronica, Andreas Reihse - synthesizer, computer en elektronica, Detlef Weinrich - samples, computer en elektronica en Stefan Schneider - basgitaar, computer en elektronica.
Laatstgenoemde verliet de band in 1998 om To Rococo Rot op te richten en hij werd vervangen door Alexander Paulick, die tot 2001 de nieuwe basgitarist van Kreidler werd, om in 2008 terug te keren in de band.
In 1994 verscheen het debuut album "Riva" via een klein Parijs label, waarna meer dan 20 andere uitgaven volgden, waaronder 2 live albums en 3 soundtracks plus 9 singles en EP's.
Hun uitgaven verschenen via diverse labels, zoals: En Contresens, Stewardess, Finlayson, Captain Trip, Mute, KiffSM, Wonder, italic, Bureau-B
Het album "ABC", uit 2014, dat in Tiblisi, Georgië, opgenomen werd, is de opvolger van "DEN" uit 2012 en van het album verscheen ook een film, die, net als de film clips van "DEN" door Heinz Emigholz gemaakt werd en bij de opnamen van het album "ABC" werkte Kreidler samen met het zangkoor Georgian Singers.
Zijn nieuwe album heet "European Song" en wordt door het Bureau B Records label op 7 april 2017 uitgebracht als LP, inclusief CD, in een beperkte oplage op goudkleurig vinyl, als LP inclusief CD, als CD en als digitale download.
Het was echter de bedoeling een heel ander album uit te brengen, want Kreidler had al een ander album opgenomen, dat klaar lag om uitgebracht te worden, waarbij de mastering sessie voor november 2016 al geboekt was, maar door de toestand in Europa en Amerika, veranderde Kreidler van idee en begon te werken aan "European Song".
Het album, dat bestaat uit 5 spontaan geïmproviseerde nummers, werd live in de studio opgenomen.

Het eerste nummer van de plaat heet "Boots" en daarin hoor ik de band een schitterend eentonig krautrock nummer spelen, dat een hypnotiserende werking op me heeft en me in beweging brengt.
Daarna schotelt de band me "Kannibal" voor en krijg ik eveneens een geweldig swingend krautrock nummer te horen, dat een licht hypnotiserend dansbaar ritme bevat en gevolgd wordt door "Coulées", dat ook nu weer een dansbaar hypnotiserend ritme heeft, terwijl de krautrock in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en lichtelijk experimenteel klinkt.
Dan brengt Kreidler "Radio Island" ten gehore en zet me een fantastisch swingend stuk hypnotiserende krautrock voor, waarmee de band me in een lichte trance en in beweging brengt, want stil zitten hierbij is niet mogelijk.
Als laatste nummer krijg ik "No God" te horen en ook dit is weer zo'n verrukkelijk swingend krautrock nummer, waarmee de band me in de ban van hun muziek weet te houden.

"European Song" van Kreidler is een geweldig album, dat me van begin tot eind in beweging heeft gezet, waarbij de band me volledig heeft geboeid en ik kan deze heerlijke plaat dan ook aanraden aan iedere liefhebber van krautrock en dansbare muziek.(luister naar gedeeltes van het album via de soundcloud link onder de recensie)

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Brinsley Schwarz - It's All Over Now (Mega Dodo Records, 2017) (Pop)

Brinsley Schwarz - sologitaar, piano en zang speelde in de jaren 60 samen met Nick Lowe - basgitaar, sologitaar en zang in diverse bands, waaronder Kippington Lodge in 1967.
De band bestond verder uit: Bob Andrews - keyboards en Billy Rankin - drums en in deze bezetting maakte de band 3 folkrock singles, die helaas voor hen, allemaal flopten.
In 1969 besloten de bandleden het muzikale roer om te gooien en ook te gaan optreden onder de naam Brinsley Schwarz, terwijl ze ook onder de naam Kippington Lodge bleven spelen.
Brinsley Schwarz's manager Dave Robinson, van Famepushers, regelde, dat ze  3 en 4 april 1970 in het voorprogramma stonden van Van Morrison en Quicksilver Messenger Service in The Fillmore East te New York City, waarbij veel Britse journalisten aanwezig waren.
Het optreden verliep niet zo best en de band kreeg een heleboel negatieve kritiek, evenals slechte recensies voor hun debuut LP, die kort na hun terugkeer in Engeland werd uitgebracht en dit incident werd bekend als The Brinsley Schwarz Hype.
Later dat jaar bracht de band hun tweede LP "Despite It All" uit, waarin de muziek meer country gericht was en in 1971 kwam Ian Gomm - sologitaar en zang als vijfde lid bij de band.
In deze formatie werd hun derde album "Silver Pistol" opgenomen, die in februari 1972 verscheen en in antwoord op "The Hype" werd de band anti commercieel en besteedde veel tijd in hun oefenruimte, hoewel ze dat jaar ook toerden met Help Yourself en Ernie Graham (ex Eire Apparent).
Tevens speelde de band in 1971 op het tweede Glastonbury festival, waarbij 1 nummer van hen ("Love Song") op het album "Glastonbury Fayre" verscheen.
Hun solide live optredens resulteerden er in, dat ze een grote schare fans in Londen kregen, waarna rock journalisten de muziek van de band het predicaat "Pub Rock" gaven.
In 1972 traden ze samen met Man en Hawkwind op tijdens "Greasy Truckers Party", waarvan de opnamen als dubbel LP werden uitgebracht en helaas was dit hun enige live album.
Vervolgens verscheen de countryrock LP "Nervous On The Road" in september 1972, die hen een hoop uitstekende recensies opleverde en hoewel het album de hitlijsten echter niet bereikte, leverde het hen wel een Engelse tournee op als voorprogramma van Paul McCartney's band Wings.
Het album "Please Don't Ever Change" uit 1973 werd minder goed ontvangen door de critici en werd weinig verkocht.
Toch was er ook positief nieuws, want de band deed succesvolle optredens in The Old Grey Whistle Test, waarbij de band bestond uit: Lowe - sologitaar en zang, Gomm - basgitaar, Schwarz - piano en Andrews - keyboards en ze maakten opname sessies voor John Peel's BBC Radio 1 show.
Dave Edmunds produceerde hun zesde LP "The New Favourites Of... Brinsley Schwarz", die hen goede recensies opleverde, terwijl de samenwerking met Dave Edmunds hen een tournee op leverde als begeleidingsband van Edmunds en daarvan verschenen er live opnamen op het album "Subtle As A Flying Mallet".
Brinsley Schwarz nam ook een aantal singles op, die onder de bandnaam verschenen, maar ook onder diverse pseudoniemen, zoals: "The Hitters", "The Knees", "Limelight" en "The Brinsleys", maar al deze singles flopten.
De band ging in 1975 uit elkaar en Schwarz en Andrews kwamen in Graham Parker & The Rumour terecht, Rankin speelde in Terraplane en later in Big Jim Sullivan's Tiger, Nick Lowe maakte 4 albums met Dave Edmunds onder de naam Rockpile, hoewel alleen "Seconds of Pleasure" onder de naam Rockpile werd uitgebracht, terwijl "Tracks On Wax 4" en "Repeat When Necessary" als Dave Edmunds solo albums verschenen en "Labour of Lust" als solo album van Nick Lowe.
Lowe en Gomm begonnen beiden solo carrières, met gemiddelde successen, waarbij Lowe's album "Jesus Of Cool" uit 1978, waarop ook Bob Andrews - keyboards en Dave Edmunds - sologitaar meespelen, de 22ste plaats haalde in de Engelse hitlijst en de van het album afkomstige single "I Love The Sound Of Breaking Glass", behaalde plaats 7 in de Engelse hitlijst.
Nick Lowe was ook mede schrijver van Dr. Feelgood's top 10 hit "Milk And Alcohol", die de negende plaats in de Britse hitparade haalde in 1979, terwijl zijn wereld hit "Cruel To Be Kind" uit 1980 mede geschreven was door Ian Gomm en oorspronkelijk opgenomen werd door Brinsley Schwarz voor hun laatste onuitgebrachte album (deze versie staat op de in 2008 verschenen "30th Anniversary Edition" van "Jesus Of Cool".
Ian Gomm  had in 1979 een hit met de single "Hold On", die de 18de plaats in de Amerikaanse "Billboards Hot 100" hitlijst haalde.
De originele versie van "(What's So Funny 'Bout) Peace, Love, And Understanding", dat door Lowe geschreven werd, kwam van het in 1974 verschenen album "The New Favourites Of... Brinsley Schwarz" en werd later een hit voor Elvis Costello en ook verscheen het in een uitvoering van Curtis Stigers in de film soundtrack "The Bodyguard: Original Soundtrack Album".
Verder verschenen de albums van Brisley Schwarz "It's All Over Now" (1988, onder de naam Raime Schwarz en in 1974 in de Rockfield Studios opgenomen), waarvan er maar enkele bestaan, de rest werd vernietigd en "Rarities" uit juli 2000.
Ook werden er diverse compilatie LP's en CD's uitgebracht, zoals: "Original Golden Greats" uit 1974, inclusief 2 live en 2 studio nummers, die op geen enkel  ander album staan, "15 Thoughts Of Brinsley Schwarz" (LP, 1978), "Surrender to the Rhythm" (CD, 1991), "Nervous On The Road/The New Favourites Of... Brinsley Schwarz" (CD, 1995), "Hen's Teeth" (singles) (1998), "What IS So Funny About Peace Love & Understanding?" (BBC recordings) (2001) en "Cruel to Be Kind" (BBC recordings) (2004).
Het Mega Dodo Records label bracht14 oktober 2015 de LP "Live Favourites" uit in een zeer beperkte oplage van 250 stuks geperst op 180 gram zwart vinyl, waarvan de eerste 100, verkrijgbaar via Mega Dodo, een set van: 5 ansichtkaarten, 2 stikkers en een reproductie van een BBC auditie vel bevatten.
De live muziek van het album, opgenomen net nadat ze hun door Dave Edmunds geproduceerd zwanenzang maakten, bestaat uit een set van eigen nummers en covers.
De band nam in het najaar van 1974 samen met Steve Verroca een album op, waarbij het de bedoeling was, dat de band opnieuw in Amerika gelanceerd zou worden, maar helaas liep alles anders, want de banden voor de plaat, die in de Rockfield Studios opgenomen werd, bleven jaren op de planken liggen totdat Ian Gomm de opnames van hun lang vermiste album, die hun commercieële doorbraak zou betekenen, redde en opnieuw mixte.
Het was nog steeds de bedoeling deze uit te brengen, maar de plaat verdween nogmaals.
Ian besloot enkele jaren geleden diverse thuis gemaakte CD-R's van de plaat op zijn website te zetten, maar die werden massaal genegeerd.
25 jaar nadat Ian de opnamens redde en opnieuw mixte, komt het dan toch eindelijk uit.
Het Mega Dodo Records label brengt de plaat, die "It’s All Over Now" heet, op 28 april 2017 uit in een beperkte oplage van 150 stuks op oranje vinyl, 350 stuks op 180 gram zwart vinyl, 50 stuks op cassette en op CD.

Het album, dat 11 nummers bevat, start met "We Can Mess Around" en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende pop song spelen, die lichte reggae en country invloeden heeft en gevolgd wordt door "Cruel To be Kind", dat later door Nick Lowe uitgebracht werd en hier hoor ik de band een snellere versie van het nummer spelen, die swingt.
Daarna zet de band me "As Lovers Do" voor en hoor ik een prachtige rustige song, waarin schitterende samen zang zit en de muziek me terug voert naar de jaren 50, waarna "I'll Take Good Care Of You" volgt en ik opnieuw zo'n rustige jaren 50 gerelateerde song te horen krijg.
Dan volgt "Hey Baby (They're Playing Our Song)" en ook in dit nummer, dat lichte invloeden van Smokey Robinson & The Miracles heeft, neemt de band me mee terug naar de jaren 50, terwijl "Do The Cod", een fantastisch instrumentaal nummer, de invloed uit de jaren 60 laat horen.
Kant 2 start met "God Bless (Whoever Made You)" en daarin speelt Brinsley Schwarz ook nu weer een mooie jaren 50 song (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "Everybody", een geweldige swingende powerpop song, die uit de jaren 70 lijkt te komen, waarbij de muziek een mix is van die van Showaddywaddy, Mud en Hello.
In "Private Number" schotelt de band me weer een rustige fifties pop song voor in de stijl van Smokey Robinson en in "Give Me Back My Love" laat de band me een uitstekende rock song horen, die me in beweging brengt, waarna de titel song "It's All Over Now" volgt en ik een swingende mix van reggae en pop te horen krijg van deze Rolling Stones hit.

"It's All Over Now" van Brinsley Schwarz bevat 11 prima nummers, die liefhebbers van jaren 50 muziek en van deze band zeker op waarde zullen weten te schatten en ik kan hen dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Medulla - Remnant (R.A.I.G., 2017) (Melodische Progressieve Rock)

Medulla werd in 2012 te Austin, Texas, Amerika, opgericht en bestond in eerste instantie uit: Matthew Kennon - zang, sologitaar, keyboards en saxofoon, Kevin Mullin - sologitaar en basgitaar, Brian Mullin - drums en Fatih Ermete - basgitaar.
In 2014 verhuisde de band naar Berlijn, Duitsland, waar hun debuut album "Remnant" werd opgenomen en geproduceerd en was Faith vervangen door Matthew Bartholomew op basgitaar.
"Remnant" is 29 januari 2017 op CD  en als digitale download verschenen via het R.A.I.G. label en bevat 2 bonus nummers, die in een eerdere periode werden opgenomen.

Het album, waarop 7 nummers staan, start met "Broken Machines" en hierin hoor ik de band in een rustig tempo beginnen en krijg ik een prima progressieve rock song te horen, waarin het tempo wisselend is en de muziek soms rustig en soms heftig is. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik de titel song "Remnant", waarin de muziek opnieuw rustig start en de band me een heerlijke progressieve rock song voorzet, die iets na de helft van het nummer melodischer wordt en daarbij schroeft de band het tempo tevens iets op en dit nummer loopt naadloos over in "The Maw", een schitterende swingende progressieve rock song, die swingt, gesproken tekst bevat en lichtelijk dreigend, maar tevens melodisch en soms bombastisch klinkt.
Dan schotelt de band me "Aria" voor en hoor ik een langzaam aanzwellende melodische progressieve rock song, die halverwege tijdelijk van tempo verandert, maar daarna weer verder gaat in het gemiddelde tempo, waar mee begonnen werd en met "Innervat" laat Medulla me een swingende melodische rock song horen, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.
De eerste van de bonus nummers heet "The Auctioneer", waarin de band me een swingende rock song voorschotelt , die lichte jazz invloeden heeft en diverse subtiele tempowisselingen bevat.
Het laatste nummer heet "Nadir" en daarin krijg ik een verrukkelijk stukje progressieve jazz te horen, dat hier en daar vrij experimenteel klinkt en verscheidene tempowisselingen heeft.

"Remnant" van Medulla bevat 7 lekker in het gehoor klinkende nummers, waarvan ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van melodische progressieve rock en progressieve jazz, dit album dan ook van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Requiem - For A World After (Mental Experience, 2017) (Elektronische Rock)

De uit Noord Amerika afkomstige componist George A. Speckert, woont sinds de jaren 70 in Hannover, Duitsland en werkt daar als muziek leraar.
Hij begon in zijn vrije tijd muziek te schrijven en op te nemen, die geïnspireerd was door de Europese rock en elektronische muziek scene, waarbij bands als Tangerine Dream, Klaus Schulze, Emerson Lake & Palmer en anderen, zijn grootste inspiratie bron waren.
Nadat hij een andere Amerikaanse immigrant ontmoette, die een klein platen label had, begon zijn plan om een album uit te brengen vorm te krijgen.
Een ontmoeting met sologitarist Massimo Grandi, leidde er toe, dat Massimo in diverse nummers van de plaat te beluisteren is, terwijl George de rest van de instrumenten voor zijn rekening nam.
Na 6 maanden werd het album "Requiem" in 1981 in een beperkte oplage van 1000 stuks als privé uitgave uitgebracht via het Davitin label.
Het album is op 11 januari 2017 door het Mental Experience label opnieuw verschenen en is op LP (met digitale download coupon + boekje met foto's en bijschriften), CD (bevat een boekje met foto's en bijschriften) en als digitale download verkrijgbaar.

Op het album "Requiem" staan 6 nummers, waarvan de eerste "Destruction" heet en daarin hoor ik George een duister elektronisch nummer ten gehore brengen, dat een eentonig licht hypnotiserend drum machine ritme bevat, waar tussendoor schitterend gitaarwerk en synthesizer spel te horen is.
Ook het volgende nummer, "Devastation" heeft een terugkerend synthesizer ritme en tussendoor is ruimte voor fantastisch synthesizer spel, waarmee George me in de ban van zijn muziek weet te houden.
Daarna volgt "Realisation", een heerlijk, experimenteel startend, elektronisch nummer met een licht hypnotiserend ritme, waarna ik "Revelation" voorgezet krijg en hierin laat hij me genieten van een uitstekend elektronisch nummer, waarin ook nu weer een licht hypnotiserend ritme zit.
Dan schotelt hij me "Construction" voor en hoor ik een opgewekt nummer, dat prima gitaarwerk bevat plus een aanstekelijk dansbaar ritme, waarbij het moeilijk is om niet in beweging te komen en in het laatste nummer, dat "Creation" heet, krijg ik een verrukkelijk krautrock nummer te horen, dat me in een lichte trance brengt.

"For A World After" van Requiem is een geweldig lekker klinkend album, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook aanbevelen aan iedere liefhebber van krautrock en elektronische muziek.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Kikagaku Moyo - House In The Tall Grass (Guruguru Brain, 2016) (Psychedelische Rock)

Kikagaku Moyo werd in de zomer van 2012 te Tokyo, Japan, door Tomo Katsurada - sologitaar en zang en Go Kurosawa - drums en zang opgericht en bestaat verder uit: Daoud Popal - sologitaar, Kotsu Guy - basgitaar en Ryu Kurosawa - sitar.
Op 20 augustus 2013 verscheen hun debuut album "Kikagaku Moyo" via Cosmic Eye/Sound Effect Records, waarna "Forest Of Lost Children" op 20 mei 2014 door het Beyond Beyond Is Beyond Records werd uitgebracht.
Hun debuut album werd in 2014 door Burger Records op cassette her uitgebracht en dat zelfde jaar verscheen tevens "Mammatus Clouds", dat zowel op cassette (via Sky Lantern Records) als op 12" vinyl (via Cardinal Fuzz Records en Captcha Records) werd uitgebracht.
In 2015 maakte de band 2 split singles en op 13 mei 2016 verscheen de eerste persing van hun album "House In The Tall Grass" in een oplage van 500 stuks op gekleurd vinyl en 1500 stuks zwart vinyl via Guruguru Brain, terwijl er van de tweede uitgave van het album 200 stuks op gekleurd vinyl en 1800 stuks op zwart vinyl werden geperst en tevens verscheen House In The Tall Grass als digitale download.

Het album, dat 9 nummers bevat, start met "Green Sugar", waarin ik een lekker in het gehoor klinkende psychedelische rock song voorgeschoteld krijg, die een licht hypnotiserend ritme heeft, progressieve rock invloeden bevat en tegen het einde van het nummer heftiger gespeeld wordt.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Kogarashi", een heerlijke, opgewekte, mix van folk, psychedelische muziek en progressieve rock, die een aanstekelijk ritme heeft, waardoor ik de neiging krijg om te gaan dansen en gevolgd wordt door "Old Snow, White Sun", een uitstekende licht psychedelische pop song, die een enigszins eentonig ritme heeft, waardoor de muziek licht hypnotiserend werkt.
Dan zet de band me "Melted Crystal" voor en hierin laat Kikagaku Moyo me genieten van een hypnotiserend psychedelisch stukje muziek, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en me in een lichte trance brengt, waarna "Dune" volgt en ik een prima krautrock nummer met hypnotiserend ritme te horen krijg.
In "Silver Owl" laat de band me genieten van een fantastische rustige psychedelische pop song, die kort voor het einde meer fuzz op de gitaar krijgt en iets heftiger wordt en in "Fata Morgana" speelt de band een kort psychedelisch instrumentaal nummer, dat iets meer dan een minuut duurt.
Vervolgens schotelt Kikagaku Moyo me "Trad" voor en mag ik opnieuw genieten van een verrukkelijke rustige psychedelische pop song, die halverwege over gaat in een schitterend stuk progressieve rock, dat in een vrij snel tempo gespeeld wordt en heerlijk gitaar spel bevat, waarna het laatste nummer van het album volgt en "Cardigan Song" getiteld is en daarin zet de band me een schitterende folk song voor, waarop de prachtige zang begeleidt wordt door uitstekend akoestisch gitaar spel.

"House In The Tall Grass" van Kikagaku Moyo bevat 9 fantastische nummers, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan dit album dan ook aanraden aan elke liefhebber van psychedelische muziek en van de betere pop.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Neighbourhood Strange - Let's Get High (Strange Recordings, 2017) (Garagerock / Powerpop)

The Neighbourhood Strange werd in 2015 te Salisbury, Engeland opgericht en bestaat uit: Marcus - zang en sologitaar, Mark - sologitaar, The Dazman - basgitaar, Bob - orgel en Will - drums.
In hun korte bestaan trad de band al meer dan honderd keer op en stond op het podium met onder andere de Californische band Carlton Melton, terwijl hun debuut single, "I've Got It All", die in maart 2015 verscheen, door Steve Lamacq van BBC 6 werd gedraaid.
Hun tweede single "The Neighbourhood Strange" werd in februari 2016 door het LSD Records label uitgebracht en hun nieuwe single "Let's Get High", die op het Strange Recordings label uitgebracht wordt, is vanaf 17 maart 2017, op zowel vinyl als op CD in een beperkte oplage van 500 stuks, verkrijgbaar.

Op de A-kant van de single, Let's Get High", hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende stevige mix van garagerock en powerpop maken, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, terwijl de B-kant, One Last Chance" me enigszins als een mix van het Rolling Stones nummer "The Beast Of Bourdon", Lou Reed's "Walk On The Wild Side" en David Bowie's "Heroes" in de oren klinkt, waarbij ik een vrij rustige song voorgeschoteld krijg, die enkele subtiele tempowisselingen bevat.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)

De single "Let's Get High" van The Neighbourhood Strange bevat 2 uitstekende songs, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan iedere liefhebber van pop en garagerock, deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Maat Lander / Öresund Space Collective - Split (Clostridium Records, 2017) (Spacerock)

Maat Lander is een Russische band, die ontstaan is tijdens een live jam tussen enkele leden van Vespereo en The Re-Stoned en bestaat uit: Arkadiy Fedotov (Vespero) - basgitaar, synthesizer en effecten, Ilya Lipkin (The Re-Stoned) - sologitaar, akoestische gitaar en effecten en Ivan Fedotov (Vespero) - drums en percussie.
De 10 nummers voor het debuut album "The Birth Of Maat's Galaxy", uit 2015, werden in de VMS Studio van Vespero te Astrakhan en in de Rushus Studio van The Re-Stoned te Moskou opgenomen en door het R.A.I.G. label uitgebracht.
Hun tweede album, "Dissolved In The Universe" is een live weergave van 5 van de nummers van het debuut album plus een nieuw nummer en is via het Clostridium Records op vinyl uitgebracht.
De band heeft samen met Öresund Space Collective uit Denemarken / Zweden een split album opgenomen, die in maart 2017 via het Clostridium Records label in een beperkte oplage van 222 stuks op zwart en 111 stuks op 180 gram gekleurd vinyl verschijnt.
De muziek van Maat Lander werd tussen september en december 2016 in de VMS Studio te Astrakhan en de Rushus Studio te Moskou opgenomen en gemixt en gemasterd door Ilya Lipkin.

Öresund Space Collective is een spacerock band uit Öresund, Denemarken, die uit ongeveer 20 muzikanten bestaat en een muzikale mix maakt van improvisaties, funk, reggae, jazz en spacerock, wat betekent, dat geen enkel optreden hetzelfde klinkt en is sinds 2004 actief.
Leidende kracht achter de band is Scott Heller, alias Dr. Space, een Amerikaan, die naar Denemarken verhuisde.
De band is een collectief, dat regelmatig van bezetting wisselt, waarvan de leden hoofdzakelijk uit Kopenhagen, Denemarken en Malmö, Zweden komen en de vaste kern bestaat uit Scott Heller, alias Dr. Space - synthesizer en Mogens - synthesizer.
In november 2016 nam de band de muziek voor deze split op in de Black Tornado Studio's te Kopenhagen, Denemarken en deze werd in de periode november-december gemixt te Stockholm, Zweden, door Jonathan Segel.
De band bestaat op dit nummer uit: KG - analoge synthesizers, Dr. Space - analoge synthesizers, Tim - drums, Hasse - basgitaar, Jonathan - 12 snarige en  sologitaar, farfisa, theremin en effecten en Magnus - sologitaar en synthesizers.

De A-kant van het album, die bijna 23 minuten duurt, bevat de compositie "The Multicellular Structures Into The Space Drift" van Maat Lander en daarin hoor ik de band in een rustig tempo starten, waarbij de synthesizer en gitaar de muziek bepalen.
Na bijna 6 minuten verandert het tempo en ritme en krijg ik een schitterende hypnotiserende uptempo mix van kraut- en spacerock voorgezet, die swingt als een trein, om na even over de helft van het nummer terug te keren naar het rustige tempo, waarin de muziek symfonisch klinkt.
Vervolgens krijgt het nummer weer iets meer vaart en schakelt Maat Lander over naar het maken van spacerock en keert tegen het einde opnieuw terug naar een rustig ruimtelijk tempo.
Op de B-kant staat "Easy Teenage Version" van Öresund Space Collective en dit, bijna 20 minuten durende nummer, is opgedragen aan de overleden Malcolm Humes.
Het nummer start ruimtelijk en rustig met synthesizer klanken, waarna de muziek langzaam verandert en de band me een fantastische, licht hypnotiserende, mix van space- en krautrock voorschotelt, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld.

Het split album "Maat Lander / Öresund Space Collective" bevat 2 verrukkelijke spacerock nummers van 2 fantastische bands, die ik elke liefhebber van dit genre ten zeerste kan aanraden.(luister naar de teaser van het album via de youtube link onder de recensie)

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Dhidalah - No Water (Guruguru Brain, 2017) (Stonerrock)

Dhidalah werd in 2007 te Tokyo, Japan, opgericht door Church of Misery sologitarist Ikuma Kawabe, die samen met Wahei Gotoh - basgitaar en Konstantin Miyazaki - drums de band vormt.
De naam van de band komt van de mythologische reus Daidarabotchi, waarvan men geloofde, dat hij enorme bergen en landen creëerde.
Op 11 januari 2015 bracht de band hun debuut demo "Adamskii" uit als digitale download en 27 januari 2017 verscheen "No Water" eveneens als digitale download, maar ook in een beperkte oplage van 300 stuks op gekleurd 10" vinyl via het Guruguru Brain Records label.

Het album bevat 2 nummers, waarvan "GRB" het eerste is en daarin hoor ik de band een schitterend rustig psychedelisch begin spelen, dat na korte tijd over gaat in een geweldige snelle swingende mix van stoner en heavy rock, die in de stijl van jaren 70 bands als Jimi Hendrix Experience en Blue Cheer gespeeld wordt en tevens spacerock invloeden heeft.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "No Water" laat Dhidalah me genieten van een swingend licht hypnotiserend ritme, dat na enkele minuten verandert en ik een heftig stonerrock nummer te horen krijg, waarin het tempo gemiddeld is en de muziek eentonig, om kort onderbroken te worden door een stukje psychedelische muziek, dat al snel verandert, waarna de band verder gaat met het maken van hun geweldige stonerrock, die in een niet al te hoog dreigend tempo gespeeld wordt.

"No Water" van Dhidalah bevat 2 heerlijke stoner nummers, waar ik ten volle van genoten heb en bij de liefhebbers van deze muziek soort zeker in de smaak zullen vallen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Casual Nun - Psychometric Testing By .. (Box Records, 2017) (Stonerrock / Psychedelische Rock)

Casual Nun is een multi nationale band uit Londen, die in 2014 ontstaan is uit de as van de bands Dethscalator en Throne.
De band bestaat uit: Phil Kaponis - drums, Julia Owen - drums, Matt Ridout - sologitaar, Vasili Sakkos - zang en Iraklis Theocharopoulos -basgitaar, die allen een voorliefde hebben voor Japanse noise, Duitse muziek uit de jaren 70, The Gilmore Girls en monster films.
Casual Nun speelt dus met 2 drummers en maakt een mix van zware psychedelische rock, krautrock en Japanse noise.
Hun debuut album "Live" verscheen in 2015 in een gelimiteerde oplage op cassette via het Third Eye Lives label, waarna "Super Fancy Skeleton" op 16 september 2016 via het Hominid Sounds label werd uitgebracht in een beperkte oplage van 200 stuks 140 gram zwart vinyl en 100 stuks transparant blauw vinyl en op 10 maart 2017 verschijnt hun nieuwe album "Psychometric Testing By ..." via Box Records in een beperkte oplage op 12" vinyl.

Het album bevat 5 nummers, waarvan het eerste "Tusk" heet en daarin hoor ik de band een korte heftige noise song, die met de snelheid van het licht gespeeld wordt en een lichte chaos in mijn hoofd veroorzaakt.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Daarna volgt "Everyman's Folly", een uitstekende trage, maar stevige, stonerrock song met een licht hypnotiserend eentonig ritme en dit nummer loopt over in "Truth Machines", waarin Casual Nun me een hypnotiserend stukje stoner voorschotelt, dat halverwege het nummer verandert in een licht psychedelisch hypnotiserend ritme.
Dan volgt "Xiphoid Revolution", een schitterend psychedelisch nummer met gesproken tekst en een eentonig klinkend ritme, waarmee de band me in een lichte trance brengt.
In het laatste nummer, dat Stripes" heet, zet de band me eveneens een licht hypnotiserend stukje stoner voor, dat swingt als een trein en me in beweging brengt.

"Psychometric Testing By .." van Casual Nun is een fantastische plaat, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan dit album dan ook aanraden aan elke liefhebber van stoner, psychedelische rock en hypnotiserende ritmes.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Ancient Veil - I Am Changing (Lizard Records, 2017) (Symfonische Folk Rock)

In 1985 begonnen multi instrumentalisten Alessandro Serri - zang, sologitaar, akoestische, klassieke en 12 snarige gitaar basgitaar, dwarsfluit, oboe, piano, synthesizer Hammond orgel en Moog synthesizer en Edmondo Romano - sopraan saxofoon, klarinet, Franse doedelzak, low whistle, sopranino sopraan & alt blokfluit, samen te spelen in de band Eris Pluvia, die een mix van oude en moderne klanken ten gehore bracht.
In 1991 maakten ze het album "Rings Of Earthly Light", dat als één van de meest goede albums uit die tijd geldt.
Het jaar er na verlieten ze de band en samen met Fabio Serri - piano, Moog synthesizer, Hammond orgel en klassieke gitaar, richtten ze, in 1995, de band Ancient Veil op, die dat zelfde jaar een CD album met gelijknamige titel uitbracht via het Mellow Records label.
22 Jaar later is de band terug met een nieuw album, getiteld "I Am Changing" en hierop spelen diverse gastmuzikanten mee, zoals: John Bickham - zang, Valeria Caucino - zang, Anna Marra - zang, Mauro Montobbio - akoestische en klassieke gitaar, Massimo De Stefano - vleugel, Marco Gnecco - oboe en Engelse hoorn, Sirio Restani - Engelse concertina, Elisabetta Comotto - dwarsfluit, Roberto Piga - viool en altviool, Stefano Cabrera - cello, Daviano Rotella - snare en cymbalen, Martino Murtas - percussie en Stefano Marazzi - drums.

Het album, dat door het Lizard Records label is uitgebracht, bevat 11 nummers, waarvan "Bright Autumn Dawn" het eerste is en hierin hoor ik de band een schitterend symfonisch rock nummer spelen, dat diverse uitstekende tempowisselingen heeft, terwijl de muziek zo nu en dan lichte folk invloeden in de stijl van Jethro Tull bevat en tevens is de invloed van bands als ELP en Yes duidelijk hoorbaar. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik het prachtige "If I Only Knew" voorgezet, waarin de band een rustige song ten gehore brengt, dat gevolgd wordt door "You Will See Me (Intro)"
en daarin speelt de band een heerlijk rustig instrumentaal stukje symfonische rock, dat tegen klassiek aanleunt.
Dan hoor ik de band "I Am Changing" spelen en krijg ik een geweldige mooie rustige mix van folk en symfonische rock voorgeschoteld, die halverwege iets meer vaart krijgt, om na korte tijd terug te keren naar het rustige tempo, waarna "Only When They're Broken" volgt en de band een verrukkelijke rustige mix van klassiek en symfonische rock speelt.
In "You Will See Me" gaat Ancient Veil verder met het maken van hun prachtige rustige klassieke symfonische rock en in "Fading Light" zet de band me een fantastisch symfonisch rock nummer voor, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna "The Fly" volgt en ik een heerlijke rustige pop song te horen krijg.
Ook in "Chime Of The Times" speelt de band weer zo'n schitterende rustige symfonische song, die tegen het einde iets meer vaart en folk invloeden krijgt, om gevolgd te worden door "You Will See Me (Finale)", een rustig kort symfonisch nummer.
Het laatste nummer van het album heet "A Mountain Of Dust" en hierin laat de band me opnieuw genieten van zo'n schitterende mix van folk en symfonische rock.

"I Am Changing" van Ancient Veil is een verrukkelijk album om te beluisteren en staat vol prachtige rustige muziek, waar ik ten volle van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van zowel folk als symfonisch muziek deze schijf dan ook aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Prairie WWWW - Wu-Hai (Guruguru Brain, 2016) (Experimenteel / Tribal Drums)

Prairie WWWW is een experimentele folk band uit Taipei, Taiwan, die in 2010 is opgericht en uit 5 bandleden bestaat.
De band bracht 25 november 2010 hun debuut album "Enter The Void" als digitale download uit, dat 12 december 2013 gevolgd werd door de digitale download "Sunrise", waarna op 25 juli 2015 "Soil" volgde.
Dit album werd in eigen beheer als CD, die een kartonnen hoes met poster (37cmx25cm) bevat en als digitale download uitgebracht.
Op 28 juni 2016 verscheen hun volgende album, getiteld "Wu-Hai" via het Lonely God Records als cassette en op 5 augustus 2016 via Guruguru Brain in een beperkte oplage van 200 stuks op gekleurd vinyl en 300 stuks op zwart vinyl en tevens als CD en als digitale download.

Het album, dat 5 nummers bevat, start met "Shapeless Beast", waarin ik de band een zwaar indringend experimenteel stuk muziek hoor maken, dat in een traag tempo gespeeld wordt, waarna "Moon" volgt en ik een schitterend hypnotiserend drums ritme voorgeschoteld krijg, dat door zang, synthesizer, fluit en gitaar begeleid wordt, waardoor er een fantastisch stuk muziek ontstaat.
Daarna hoor ik "Eyewood", een heerlijke dansbare mix van tribal drums en dance, die swingt als een trein, waardoor stil blijven zitten niet aan de orde is.
Dan zet Prairie WWWW me "Callous" voor en krijg ik een zeer experimenteel nummer te horen, waarin elektronische geluiden de hoofdmoot vormen.
Het laatste nummer heet "Wu-Hai" en daarin laat de band me bijna 12 minuten genieten van een traag startende experimentele mix van drums, synthesizer, gitaar en bamboe stokken, die na enkele minuten van tempo en ritme verandert en ik een verrukkelijke hypnotiserende song te horen krijg, waarmee de band me in een lichte trance brengt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

"Wu-Hai" van Prairie WWWW is een uitstekend album, waar ik van begin tot einde van heb genoten en ik kan iedere muziek liefhebber aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren om misschien wel tot dezelfde conclusie te komen als ik: Geweldig!

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Dr Space's Alien Planet Trip - Volume One (Space Rock Productions, 2017) (Experimentele Rock)

De van origine Amerikaan Scott Heller, alias Dr Space is oprichter van het Öresund Space Collective, waarvan de overige bandleden uit Denemarken en Zweden komen.
Van de band verschenen al meer dan 20 albums en in de loop der jaren maakte Scott ook solo diverse opnamen, die niet werden uitgebracht en hierbij speelde hij: analoge synthesizers, Korg Monotron, Yamaha CS-10, Octave Cat SRM II, Custom Modular symthesizer en OSCar.
Omdat hij wel het idee had iets met deze opnamen te doen, vroeg hij Nicklas Sörensen (sologitaar en effecten) van de Deense band Papir en Richard Orlando (sologitaar en geluid manipulaties) van Alien Planetscapes uit Amerika, om op enkele nummers mee te spelen.
Dat resulteerde in het album "Vol 1", dat onder de naam Dr Space's Alien Planet Trip in maart 2017 in een beperkte oplage van 300 stuks met een klaphoes verschijnt, waarvan er 100 in verschillende kleuren worden geperst en tevens verschijnt het album als digitale download met 1 extra nummer (digitale bonus track, zonder Niklas), terwijl de eerste 50 exemplaren een gesigneerde poster bevatten.

Het album, dat 3 nummers heeft, begint met het meer dan 24 minuten durende "5 Dimensions Of The Universe", waarin ik de band een zwaar duister dreigend klinkend nummer hoor spelen, dat experimentele en ruimtelijke elementen bevat en tevens een licht hypnotiserend ritme heeft.
Kant B start met "Rising Sun Over Mars" en daarin krijg ik eveneens een experimenteel stuk muziek voorgeschoteld met invloeden van krautrock en een licht hypnotiserend ritme.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna zet de band me "In Search Of Life On IO" voor en hoor ik opnieuw een heerlijk hypnotiserend experimenteel ruimtelijk nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en lichtelijk psychedelisch klinkt.
Het bonus nummer heet "Alien Improv 2" en daarin laat Dr Space's Alien Planet Trip me genieten van een vrij zwaar ruimtelijk nummer, dat in de stijl van bands als Tangerine Dream zit.

"Volume One" van Dr Space's Alien Planet Trip bevat fantastische muziek, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan iedere liefhebber van zowel ruimtelijke als experimentele muziek deze schijf van harte aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Man From Managra - Half A Century Sun (Inner Ear Records, 2017) (Pop)

The Man From Managra is het project van Coti K. uit Athene, Griekenland, die zijn muzikale carrière halverwege de jaren 80 begon.
Hij speelde in bands als Film Noir, In Trance 95, RAW en Mohammad, werkte als producer met onder andere: Giannis Aggelakas, Pavlos Pavlidis, Diafana Krina, Raining Pleasure en Tuxedomoon en hij werkte tevens als film en theater componist met Dimitris Papaioannou, Thomas Moschopoulos, Babis Makridis en Yorgos Lanthimos.
Coti bracht als solo artiest 8 albums uit, terwijl zijn eerste album, dat hij onder de naam The Man From Managra met gelijknamige titel uitbracht, in 2014 verscheen.
In de periode 2015-2016 nam hij de nummers voor zijn tweede album "Half A Century Sun" op, waarbij hij medewerking kreeg van  Panos Galanis op drums en verder spelen de volgende gastmuzikanten mee: Jim R White (Dirty Three, Peaches) - drums, Blaine L. Reininger (Tuxedomoon) - viool en zang, Hristos Lainas - bas- en sologitaar, Rena Rasoili (Venus Volcanism) - zang, James Whylie en George Avramidis (G.Aggelakas en 100%) - wind instrumenten.
Het album is 25 januari 2017 via Inner Ear Records in een speciale uitgave op LP verschenen en tevens als CD en als digitale download.

"Half A Century Sun" bevat 11 nummers en start met "Sailor", waarin ik een mooie dromerige rustige melodische song te horen krijg, die gevolgd wordt door "Saviours Of This World", een schitterende rustige pop song, die me lichtelijk aan Leonard Cohen doet denken. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna schotelt hij me "Sipping On Sorrow" voor en daarin brengt hij opnieuw een prachtige rustige song ten gehore en deze keer hoor ik daar de invloed van John Lennon in, waarna "Se Ti Rivedro" volgt, een uitstekende aanstekelijke dansbare pop song, die in gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Dan zet hij me "Martha's Home" voor en krijg ik opnieuw een prachtige song in de stijl van Leonard Cohen te horen en deze wordt gevolgd door "You Can Keep Your Winters", een lekker in het gehoor klinkende pop song.
In "In This Century" hoor ik The Man From Managra een prima swingende melodische pop song in een gemiddeld tempo spelen en in "Because Of You" speelt hij een pop song met een gemiddeld tempo, waarin een vrij eentonig ritme zit.
Vervolgens hoor ik "Forgotten", een mooie rustige pop song, "This Wind", een heerlijke rustige aanstekelijke pop song en "Paddle Away", een licht  psychedelisch klinkend instrumentaal nummer van nog geen 2 minuten.  

"Half A Century Sun" van The Man From Managra is een verrukkelijke plaat om te beluisteren, die vol prachtige rustige pop songs staat en ik kan iedere liefhebber van de betere pop, deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Corpo - I & II (Lizard Records, 2016) (Progressieve Rock)

Corpo uit Salento, Italië, werd begin jaren 70 door de broers Calignano opgericht en bestond uit: Francesco - solo- en basgitaar, Mario - basgitaar en Biagio - Fender Rhodes orgel,, Korg synthesizer, piano en drums.
De band maakte in 1979 diverse opnames van hun muziek, die 40 jaar op de planken is blijven liggen, maar in 2016 heeft het Lizard Records label sommige van die demo's weten te herstellen en op plaat uitgebracht, onder de naam "I & II".
Het album bevat 9 nummers, waarvan er 5 op "I" staan en de resterende 4 op "II", waarop Mario niet meer mee speelt.

"I" start met "C#1" en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende swingende versie van het thema uit "Sesamstraat" spelen, waar rond een heerlijk stuk progressieve muziek gebouwd is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en die gevolgd wordt door "C#2", een uitstekend kort progressief nummer, dat elektronische invloeden, heerlijk gitaarspel en elementen uit het vorige stuk bevat.
Daarna schotelt de band me "C#3" voor en krijg ik een licht psychedelisch nummer met een vrij eentonig ritme te horen, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna "C#4" volgt en de band me een mix voorschotelt van psychedelische muziek, elektronische muziek en progressieve rock en hierin zijn ook experimentele geluiden verwerkt.
Dan volgt "C#5", waarin Corpo een uitstekend swingend rock nummer ten gehore brengt, dat enkele tempowisselingen bevat en licht progressief symfonisch klinkt , waarbij ook de elektronische experimentele geluiden niet ontbreken.
De nummers van "II" beginnen met "Messapia", een mix van disco, elektronische muziek en progressieve rock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, om gevolgd te worden door "S.M. De Finemunnu" en daarin laat de band me een vrij snelle mix horen van jazz en experimentele rock, waarna de band halverwege het numnmer overschakelt op het maken van rustige muziek, die aan progressieve rock grenst.
Vervolgens zet de band me "Il Giorno Della Mia Morte" voor en krijg ik een schitteren rustig progressief rock nummer te horen, dat gevolgd wordt door "Tympanon", waarin de band me verrast door, gedurende het hele nummer, een fantastische drumsolo te spelen.

"I & II" van Corpo is een lekker in het gehoor klinkend album, dat de tand des tijds glorieus heeft weten te doorstaan en ik kan elke liefhebber van progressieve rock dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren, maar ook zij, die van experimentele rock houden, zullen zeker aan hun trekken komen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl