Review: Comacozer - Astra Planeta (Headspin, 2016) (Spacerock / Psychedelische Rock)

Comacozer is een Australische band uit Sydney, die bestaat uit: Rick - sologitaar, Rich - basgitaar en Andrew - drums en op 13 november 2014 hun debuut demo EP "Sessions" digitaal in eigen beheer uitbracht.
Op 19 maart 2015 verscheen hun volgende digitale EP, getiteld "Deloun", die op 9 juli 2015 gevolgd werd door het album "Deloun Sessions", die door het Headspin label op LP uitgebracht werd op zwart, transparant groen en zilverkleurig 180 gram vinyl en tevens verschenen die datum de 2 EP's in een beperkte oplage van 150 stuks op gemixt zwart en transparant groen 180 gram vinyl via dit label.
Hun album "Astra Planeta" is 13 augustus eveneens via Headspin verschenen en is op gemixt transparant zwart/wit en transparant paars/doorzichtig 180 gram vinyl geperst, terwijl het album ook in een gelimiteerde oplage van 50 stuks op CD is uitgebracht.

Het album bevat 5 nummers, waarvan "Saurian Dream" het eerste is en daarin hoor ik de band een heerlijke stevige trage mix van stoner, psychedelische rock en spacerock maken (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door "The Mind That Feeds The Eye", een rustig psychedelisch rock nummer met een licht hypnotiserend ritme.
Daarna schotelt de band me "Navigating The Mandjet" voor en laat Comacozer me genieten van een lekker in het gehoor klinkend psychedelisch nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarbij spacerock invloeden lichtelijk hoorbaar zijn.
Dan krijg ik "Illumination Cloud" voorgezet en ook dit nummer wordt in een rustig tempo begonnen, dat langzaam opgevoerd wordt, waarbij de psychedelische spacerock hypnotiserend klinkt en me in en lichte trance brengt, om naar het einde toe weer langzamer te worden.
In het laatste nummer, dat "Hypnotised By Apophis" heet, start de muziek ook nu weer in een stevig rustig tempo en maakt de band een mix van psychedelisch rock, spacerock en stoner.

"Astra Planeta" van Comacozer is een uitstekend album, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan iedere liefhebber van spacerock, stoner en psychedelische rock.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Magnetic Spacemen - I Don't Wanna Grow Up (Sounds Haarlem Likes Vinyl, 2016) (Punk)

Magnetic Spacemen werd in mei 2013 opgericht in het Overijsselse plaatsje Tuk, Nederland en bestaat uit: Erwin Wuite - sologitaar, Sam Pols - basgitaar en zang en Max Nowak - drums.
Vanaf de oprichting schreef de band eigen nummers, waarbij ze inspiratie haalden uit de muziek van o.a. The Who, The Hives, Off! en Together Pangea.
In augustus 2014 gingen ze de studio in om hun eerste EP "Baby Doll" op te nemen, die 25 oktober 2014 via het Buskruit Records label.
De band speelde als voorprogramma van o.a. Peter Pan Speedrock, John Coffey, Electric Eel Shock (Japan) en White Cowbell Oklahoma (Canada) en was op festivals als Hedon Zwolle, Pico Pop, Vera Groningen, Zwarte Cross, Bevrijdingsfestival en Stone Rock te zien en te horen.
Hun debuut album "I Don't Wanna Grow Up", verscheen 9 oktober 2016 en werd eind september 2016 voorafgegaan door de 7" vinyl single "I Don't Wanna Grow Up", dat de opvolger is van de eerste single, "Youth Glory", die in april 2016 van het album getrokken werd en eveneens op 7" vinyl uitgebracht werd.  
De opnamen voor het debuut album werden in Franky's Recording Kitchen Nieuwleusen gemaakt, terwijl het album, dat 9 nummers bevat, zowel op LP als op CD en als digitale download verschijnt via het Sounds Haarlem Likes Vinyl label.

Het eerste nummer van het album is de single "Youth Glory" en daarin hoor ik de band een fantastische uptempo punkrock song spelen, die enkele subtiele tempowisselingen bevat en me doet terug verlangen naar eind jaren 70, waarna de titel song en tevens single "I Don't Wanna Grow Up" volgt, waarin de band een heerlijke swingende rock song ten gehore brengt, waarbij stil zitten geen optie is. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna zet de band me "Makes Me Wonder" voor en hierin laat de band me genieten van een schitterende dansbare punkrock song, die in de jaren 70 gemaakt had kunnen zijn en gevolgd wordt door "Robots" een geweldige  punkrock song, waarbij ik op mijn stoel zit mee te swingen.
"Seafood" is een lekker in het gehoor klinkende uptempo rock song, die gevolgd wordt door "Jade B", eveneens een uitstekende punkrock song, die met vrij hoge snelheid gespeeld wordt.
Dan schotelt Magnetic Spacemen me "Radio" voor, waarin verder wordt gegaan met het maken van lekker klinkende punkrock en in "Hole In My Hand" is dat niet anders en ook in dit korte snelle heftige nummer speelt de band de pannen van het dak, waarna het laatste nummer volgt, dat "Blurred" heet en daarin laat de band me een heerlijk zwaar, vrij traag, nummer horen, dat hardrock invloeden heeft.

Het debuut album "I Don't Wanna Grow Up" van Magnetic Spacemen bevat 9 uitstekende rock songs, die ik elke liefhebber van 70er jaren punkrock kan aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) te beluisteren in het radio programma Carry's Music Machine viawww.osuradio.nl

Review: Cary Grace - The Uffculme Variations (Door 13 Music, 2016) (Progressieve Rock)

Songwriter, componiste, producer, muzikante en analoge synthesizer maakster Cary Grace werd in South Carolina, Amerika, geboren en woonde jarenlang in Nashville.
Ze bracht haar debuut CD album "Book Of Rhymes" in 2004 via het Door 13 Music label uit en verhuisde samen met haar kat, 4 gitaren en enkele dozen spullen, in 2005 naar Engeland, waar ze met diverse muzikanten werkte en in 2007 het album "Where You Go", dat net als haar volgende albums via Door 13 Music werd  uitgebracht.
In 2008 verschenen "Mendip Rock" en "Projections", gevolgd door "Perpetual Motion" (2CD, 2009) en "Constant Things" (2011), plus "Monday Machines" met de band Monday Machines (een samenwerking met Allan Coberly, Andy Budge en David Payne) in 2010, het jaar waarin ze ook begon met het produceren van The Airtight Garage, een muziek programma en tevens podcast.
Verder verschenen de singles "Pandora" (2007), "Vanishing" (2009) en "Take This Love With You" (2010), plus "Archangel's Thunderbird" (een cover van Amon Duul II, in samenwerking met Mauve La Biche en de spacerock band F/i) (2011) en het nummer "Cirrus Minor" (een Pink Floyd cover), dat op de CD "Momentary One" staat en in 2015 door het Fruits De Mer label werd uitgebracht.
Momenteel houdt ze zich bezig met het maken van Wiard synthesizers in Wessex Analogue, werkt aan ten minste 2 nieuwe soloplaten, waarvan "Tygerland" op 13 juli 2015 via het Door 13 Music label is verschenen, terwijl ze ook haar maandelijkse radio shows nog maakt.
Haar live album "The Uffculme Variations", dat 31 oktober 2016 eveneens via Door 13 Music uitgebracht is en tijdens het Kozfest 2016 werd opgenomen, bevat 6 nummers, waarop de Cary Grace Band wordt bijgestaan door Steffe Sharpstrings (Here & Now en Planet Gong) - sologitaar en Graham Clark (Gong en Magick Brothers) - elektrische viool.
Het album is exclusief op CD, in de stijl van een mini-LP met een klaphoes, uitgebracht en te verkrijgen via http://music.carygrace.com en als digitale download.

"The Uffculme Variations" start met "Orange Sky", waarin ik de band een schitterende rustige rock song hoor spelen, die tegen het einde lichte spacerock invloeden heeft en gevolgd wordt door "Trouble", een geweldige swingende uptempo progressieve rock song, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
Daarna schotelt de band me "Kozmik Eye" voor en laat me genieten van een verrukkelijk progressief rock nummer, dat swingt als een trein en een licht hypnotiserend ritme heeft, dat reggae invloeden bevat.
Dan krijg ik het titel nummer "The Uffculme Variations" te horen en schotelt de band me een fantastisch swingend instrumentaal progressief rock nummer voor, waarna ik "Cassiopeia, 2016" te horen krijg , eveneens een schitterend progressief rock nummer, dat spacerock invloeden heeft en een licht hypnotiserend ritme bevat, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek weet te houden. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
In het laatste nummer, dat The Grand Theme Of Things" heet, laat de band me opnieuw genieten van een uitstekende progressieve rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.

"The Uffculme Variations" van Cary Grace is een geweldig album, waarvan ik ten volle genoten heb en ik kan elke liefhebber van progressieve rock, deze schijf van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine, via www.osuradio.nl

Review: Various Artists - Burg Herzberg Festival Handmade (Faust Studio, 2016) (Rock)

Het Duitse Burg Herzberg Festival bestaat al sinds 1968, dat in de buurt van Alsfeld, Hessen, plaats vond en het was het eerste buiten hippie festival van Duitsland.
Bij het eerste Burg Herzberg underground festival, in april 1970, speelde bands als Amon Duül, Guru Guru, Can en The Petards en, maar vanaf 1973 was er geen festival meer.
In 1991 werd het festival, onder de naam Kalle Becker Festival, nieuw leven ingeblazen en werd op het kasteel gehouden, maar in 1997 verplaatste de organisatie het festival naar de voet van de berg, omdat het festival steeds groter werd.
Het werd jaarlijks op deze plaats gehouden, totdat het in 2002 voor het laatst plaats vond.
Een groep Fulda muziekliefhebbers en fans bliezen het Burg Herzberg Festival in 2004 opnieuw leven in en vanaf die tijd is er, in juli, weer jaarlijks een festival aan de voet van de berg in Breitenbach am Herzberg, dat tevens het grootste van zijn soort in Europa is.
Over het algemeen treden er progressieve rock bands op en artiesten en bands uit de hele wereld zoals: Porcupine Tree, Birth Control, Ash Ra Tempel, Electric Orange, Zone Six, Hawkwind, Caravan, Faust, Gong, Ozric Tentacles, Eric Burdon, Uriah Heep, UFO, Ten Years After, Iron Butterfly, Van Der Graaf Generator, Soft Machine, Manfred Mann's Earth Band, Kraan en anderen, lieten duizenden fans genieten van hun muziek.
Er werden van de festival optredens ook opnames gemaakt en op de CD/2LP (1 LP transparant oranje en 1 LP geel vinyl) "Burg Herzberg Festival Handmade", die op 25 augustus 2016 via het Faust Studio label is verschenen, staan live opnamen van 10 bands, die in de loop der jaren op het festival speelden, plus een studio opname.

Het eerste nummer van het album komt van de blaasmuziek groep Kofelgschroa uit Beieren, Duitsland, die het nummer "Sofia" spelen en daarin hoor ik de bandleden een prima rustige song ten gehore brengen, waarbij ze zichzelf begeleiden met blaas instrumenten en accordeon.
Daarna hoor ik de Engelse band Fairport Convention, uit Londen, die een lekker in het gehoor traditioneel klinkende Engelse folk song spelen, getiteld "Bring Me Back My Feathers", die een erg aanstekelijk ritme heeft en me aan zet tot mee bewegen en gevolgd wordt door "The Unknown" van The Crazy World Of Arthur Brown, die uit Whitby, Engeland, afkomstig is en in dit nummer laat de band me een schitterend progressieve rock met Zuid-Amerikaanse ritmes horen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en tevens invloeden van de muziek van The Sensational Alex Harvey Band bevat.
De volgende band, The Pretty Things, komt eveneens uit Londen, Engeland en spelen "The Same Sun", waarin ik een heerlijke progressieve rock song te horen krijg, waarin het tempo gemiddeld te noemen is.
Dan volgt New Model Army uit Bradford, Engeland, met "No Mirror No Shadow", die een uitstekende swingende dansbare progressieve rock song spelen, waar diverse subtiele tempowisselingen in zitten, dat als enige nummer niet live opgenomen is (luister naar een live opname van dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna The Machine uit Rotterdam, Nederland, me "Aurora / X" voorzet en daarin laat de band me een stevig, vrij rustig, stonerrock nummer horen, dat halverwege versneld wordt en de band vervolgt met het maken van een swingende stonerrock song.
Heat uit Berlijn, Duitsland, schotelt me een stevige hardrock song voor, die na enkele minuten van tempo verandert en over gaat in een stevige rustige rock song, waar lichte blues invloeden in te horen zijn en Vibravoid uit Düsseldorf, Duitsland laat me meer dan 21 minuten genieten van de Pink Floyd cover "Set The Controls For The Heart Of The Sun", waarin ik een fantastische uitvoering van dit heerlijke psychedelische nummer te horen krijg.
Vervolgens zet My Sleeping Karma uit Aschaffenburg, Duitsland me "Inention" voor en hierin krijg ik een schitterend psychedelisch progressief rock nummer voorgeschoteld, waarbij de muziek me lichtelijk aan die van "A Forest" van The Cure doet denken en Orange uit Duitsland speelt een verrukkelijke, zeer dansbare, mix van elektro en dance, getiteld "Bakalim", waarbij stil zitten geen optie is.
Het laatste nummer van het album komt van "Götz Widmann uit Bad Brückenau, Duitsland en daarin laat deze singer songwriter me een lekker in het gehoor klinkende opgewekte song horen, die een aanstekelijk ritme bevat, dat tot dansen aan zet en "Dein Vater Hat 'Nen Kater" heet.

Het album "Burg Herzberg Festival Handmade" bevat 11 schitterende nummers van evenzoveel bands en ik kan iedere liefhebber van zowel progressieve rock, psychedelische rock, hardrock en stonerrock deze schijf van harte aanbevelen.

Review: Baltic Fleet - The Dear One (Blow Up, 2016) (Elektro)

Baltic Fleet is het alter ego van multi-instrumentalist / producer Paul Fleming uit Warrington, Engeland, die, tijdens een wereldwijde tournee als keyboards speler van Echo And The Bunnymen, nummers voor zijn eerste album begon te schrijven.
Op zijn debuut album "Baltic Fleet", uit 2008, dat door Blow Up records werd uitgebracht, werd Paul muzikaal bijgestaan door Will Sergeant - sologitaar, Pete Wilkinson - basgitaar en Simon Finley - drums.
Het album, dat invloeden van Neu!, Eno, The Doves, Sigur Ros en DJ Shadow kent, behaalde de 29ste plaats in Rough Trade's Albums Top 50 van 2008 en werd min of meer als briljant beoordeeld.
Zijn tweede album, "Towers", eveneens door Blow Up uitgebracht, verscheen in 2012 en daarmee won hij de Liverpool Echo 'GIT Award', plus een nominatie voor album van het jaar bij de Liverpool Music Awards.
Op 11 november 2016 verschijnt zijn volgende album "The Dear One" op 180 gram vinyl en tevens op CD en digitaal via het Blow Up label, waarbij opgemerkt kan worden, dat het album met gebruik van analoge en digitale synthesizers, drum machines en effecten opgenomen werd.

Het eerste nummer van het album heet "Sheriff Full Of Blessings Pt.1" en daarin hoor ik een heerlijk dansbaar elektro nummer, waarbij stil zitten onmogelijk is, waarna "Tuns" volgt en ik opnieuw een lekker in het gehoor klinkend dansbaar elektro nummer hoor.
Daarna zet Baltic Fleet me "Swallow Falls" voor, waarin hij een uitstekend elektro nummer speelt, dat orkestrale begeleiding heeft en een aanstekelijk licht hypnotiserend ritme bezit en gevolgd wordt door "Royving", een schitterend orkestraal klinkend elektro nummer met een dansbaar ritme.
Dan zet hij me "Lights Of Rock Savage" voor en krijg ik een prachtig, vrij zwaar klinkend stukje, melodische muziek te horen, waarna "Angel's Shotgun" volgt en hierin schotelt Baltic Fleet me een fantastisch swingend elektro nummer voor, waarbij stil zitten geen optie is.
Ook "Elizabeth Glue" is een lekker in het gehoor klinkende swingende elektro dance song en bevat lichte Japanse invloeden, een licht hypnotiserend zeer dansbaar ritme en enkele prima tempowisselingen.
In het titel nummer "The Dear One" zet hij me weer zo'n swingende elektro song voor, die me aanzet tot dansen en in "La Cygne" krijg ik een mooi rustig melodisch elektronisch nummer te horen, waarbij het tempo langzaam iets opgevoerd wordt en de muziek aanzwelt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het laatste nummer heet "Sheriff Full Of Blessings Pt.2" en daarin laat Baltic Fleet me genieten van een kort swingend progressief rock nummer.

"The Dear One" van Baltic Street bevat 10 uitstekende elektro nummers, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan een ieder, die van deze muzieksoort houdt.

Review: Narcosatanicos – Body Cults (Bad Afro Records, 2016) (Progressieve Jazz / Rock)

De Deense band Narcosatanicos werd begin 2012 te Aarhus opgericht en bestaat uit: Victor Kim - zang en sologitaar, Tobias Holmbeck - sologitaar en zang, Kasper Skotte - sologitaar, Mikkel Stenholt - basgitaar, Zeki Jindyl Søgaard saxofoon en zang en Johannes Krøyer - drums.
De band bracht op 16 mei 2014 hun debuut album "Narcosatanicos" op vinyl uit via Mastermind Records en tevens als digitale download.
Op 10 december van dat jaar verscheen de digitale download EP "Gutter Island Live EP", terwijl er in augustus 2016 een nummer van de band op het compilatie album "Frankie Teardrop (Zero Hour- Suicide Revisited Compilation 2016)" werd uitgebracht.
Hun tweede album, getiteld "Body Cults" verschijnt 4 november 2016 via het Bad Afro Records label in een beperkte oplage van 500 stuks op zwart vinyl en gaat vergezeld van een CD van het hele album.

Het album, dat 7 nummers bevat, start met "Vulvic Church", waarin ik de band een schitterende zwaar klinkende progressieve heavy rock song hoor spelen, die tevens progressieve jazz invloeden heeft en gevolgd wordt door "Vile", een heerlijke progressieve, vrij snelle, heftige jazz song met Oosterse invloeden. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Mania" voorgezet en daarin hoor ik de band een heftige swingende progressieve jazz song spelen, die enkele prima tempowisselingen bevat, waarna de band me "Television Dreams" voor zet en deze start met een heftig stuk muziek, dat na iets meer dan een minuut verandert en ik een verrukkelijk progressief nummer te horen krijg, dat me lichtelijk aan de eerste albums van The Stooges doet denken, waarbij de muziek gepaard gaat met een hypnotiserend ritme.
Dan volgt "Matamoros", een rustig startend nummer, dat iets over de helft heftiger wordt en invloeden van heavy rock krijgt, waarna de band tegen het einde van het nummer alles uit de kast trekt en het nummer heftig, met een kakafonie van progressieve jazz geluiden, laat eindigen.
In "Void Kink" schotelt Narcosatanicos me een heerlijke heftig klinkende progressieve jazz song voor, die een licht hypnotiserend ritme heeft en in "Bliss" laat de band me opnieuw genieten van een geweldige rock song, die een hypnotserend ritme bevat en swingende swingt als een trein, waarna de band tegen het einde volkomen uit freakt.

"Body Cults" van Narcosatanicos is een schitterend album, dat vol met uitstekende progressieve jazz staat, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan deze fantastische schijf dan ook aanraden, aan iedere liefhebber van dit genre.

Review: The Beatpack - Back, Behind And In Front (State Records, 2016) (Garagerock)

Nadat eind september 1987 leden van The Tyme Eliment, uit Huddersfield en The Wylde Things uit Hastings elkaar bij hun optreden in New Merlin's Cave te Londen tegen kwamen, wisselden ze adressen uit.
Beide bands waren sterk beïnvloed door de rauwe garagerock uit de jaren 60 en met name bands als: Q65 (NL), The Outsiders (NL), The Chocolate Watchband (USA), The Pretty Things (UK) en The Missing Links (Australië).
In de zomer daarna werd de eerste formatie van The Beatpack gevormd, die bestond uit: Simon Harvey - sologitaar, zang en mondharmonica, Luke Herriott - drums, Hugh Dellar - zang, maracas en mondharmonica en Paul Phillips - basgitaar.
In 1989 kwam de band in contact met Ritchie van het Screaming Apple label uit Keulen, Duitsland en deze besloot de band een EP te laten maken ("Head on Home").
Inmiddels had zich een bandwijziging voor gedaan en was basgitarist Paul vervangen door Ollie Dolot en was Jos Hutton als slaggitarist bij de band gekomen en in deze bezetting werd hun single "Not Tonight" in 1990 uitgebracht, die de top van de Berlijnse hitparade haalde en daar 19 weken bleef.
Nadat er opnieuw een wisseling binnen de band was geweest en Jos en Ollie vervangen waren door William Bourton, die basgitaar en keyboards speelt, werd in 1991 hun LP "Could You Walk On Water?" door Screaming Apple Records uitgebracht.
Na een lange periode van stilte, waarop het leek, dat de band had opgehouden te bestaan, waren er geruchten, dat The Beatpack in 2012 nieuw leven ingeblazen was en nadat Screaming Apple in 2013 besloot om de uitgaven van de band, in geremasterde versie, op 1 CD uit te brengen onder de naam "The Time And The Pleasure", waardoor The Beatpack opnieuw in de belangstelling kwam.
De band, die tegenwoordig uit: Simon Harvey - sologitaar, William Bourton Esq. - basgitaar, Hugh Dellar - zang en mondharmonica, Adrian Smith - slaggitaar en Ian O'Sullivan - drums bestaat, maakte daarna een nieuwe single, getiteld "I'm Walking" / "Hey Senorita", die in maart 2014 via het State Records label verscheen, waarna eind juni 2015 de singlel "Where The Water Runs Deep", die "(She's) All Dressed In Black" als B-kant heeft via State Records in een beperkte oplage van 500 stuks verscheen.
Op 18 november 2016 brengt State Records hun 7" EP "Back, Behind And In Front", waarop 4 nummers staan, in een beperkte oplage op zwaar vinyl uit en de hoes daarvan verschijnt in de vorm van de EP hoezen uit begin jaren 60.

De A-kant van de EP start met "Loopin' With Lucy", waarin ik de band een fantastische garagerock hoor spelen, die enkele prima tempowisselingen bevat en me muzikaal doet denken aan de begin periode van Them en The Rolling Stones.
Daarna krijg ik "If I Look Outside" voorgeschoteld en ook dit geweldige rhythm & blues nummer, waar invloeden van The Animals in te horen zijn, swingt als een trein.
Het eerste nummer van de B-kant heet "Met Myself Coming Back" en hierin laat de band me opnieuw genieten van een swingende uptempo garagerock song, die gevolgd wordt door "A Fog Is Lifting", een verrukkelijke uptempo mix van een progressieve beat en rhythm & blues, die diverse tempowisselingen heeft, swingt en tegen het eind uitmondt in een heerlijke totale chaos.

De EP "Back, Behind And In Front" van The Beatpack is een schitterende 7", die 4 uitstekende songs bevat, die in de jaren 60 gemaakt hadden kunnen zijn en ik kan elke liefhebber van rhythm & blues, beat en garagerock deze EP dan ook van harte aanbevelen.(luister naar gedeeltes van de nummers via de soundcloud link onder de recensie)

Review: Vespero - Azmari Abyssanian Liventure (R.A.I.G., 2016) (Progressieve Rock)

Vespero werd in 2003 in Astrakhan, zuid Rusland opgericht en brengt sinds 2004 muziek uit, zowel in eigen beheer, als via maatschappijen.
De band onderging sinds hun oprichting diverse keren bezettingswisselingen en bestaat uit: Ivan Fedotov – drums en percussie, Arkady Fedotov – basgitaar,
synthesizer, fluit en achtergrond zang, Alexander Kuzolev – gitaar, effecten en elektronica en Alexei Klabukov – arpeggiator, keyboards en mellotron.
Nadat Vladimir Belov - cello, Vespero had bijgestaan op de CD "Droga", speelde hij ook live met de band mee.
De opnamen die daarvan zijn gemaakt, zijn na de plotselinge dood van Vladimir op 7 juni 2014, als download verkrijgbaar onder de naam "Cello Liventures (In Memory Of Vladimir Belov)", waarbij de totale opbrengst van het album naar de familie Belov gaat.
Vladimr is ook nog in een nummer te horen op het album "Fitful Slumber Until 5 A.M.", waarop verder Alexey Esin - dwarsfluit en zhaleyka, Pavel Alekseev - tenor saxofoon en Alexander Taranenko - accordeon als gastmuzikanten mee spelen.
Op het zevende studio album, "Lique Mekwas", speelt Vespero voor het eerst in een zesmans formatie en bestaat hierop uit: Ivan Fedotov - drums en percussie, Alexander Timakov - drums en percussie, Arkady Fedotov - basgitaar en synthesizer, Alexander Kuzovlev - sologitaar en elektrische piano, Alexey Klabukov - keyboards en synthesizer en Vitaly Borodin - viool en tevens speelt Pavel Alekseev als gastmuzikant mee op tenor saxofoon.
Het album "Lique Mekwas", dat 24 maart 2016 door het R.A.I.G. Records label op CD en als digitale download is uitgebracht, is het eerste deel van Vespero's "Abyssinian Tales Dilogy" en bevat 7 nummers.
Op 12 oktober 2016 verscheen er een nieuw live album van de band, getiteld "Azmari: Abyssanian Liventure" en dit werd 15 mei 2015 in The Union Of Theartre Artists te Astrakhan in dezelfde bezetting als op het album "Lique Mekwas" opgenomen.
Het album bevat 8 nummers, waarvan er 1 nog niet eerder werd uitgebracht en de andere 7 van hun albums "By The Waters Of Tomorrow” (R.A.I.G., 2010), “Droga” (R.A.I.G., 2013) en "Lique Mekwas" (R.A.I.G., 2016) komt.

"Azmari: Abyssanian Liventure" start met "The Course Of Abagaz", waarin ik de band een fantastisch stuk muziek hoor spelen, dat rustig en ruimtelijk begint, om na enkele minuten over te gaan in een mix van progressieve rock, dance, folk, jazz en Afrikaanse ritmes, die een zeer swingend dansbaar ritme bevat, waarbij stil zitten geen optie is.
Halverwege, het iets meer dan 17 minuten durende nummer, verandert het tempo opnieuw en krijgt de rustige muziek lichte invloeden uit de reggae en jazz, die tegen het eind van het nummer weer versneld en naar een climax wordt gebracht.
Daarna volgt "Maui" en hierin schotelt de band me een geweldig swingende mix van jazz, progressieve rock en dance voor, die tot dansen aanzet, waarna "Tall Tree" ten gehore gebracht wordt en ik een schitterend lekker in het gehoor klinkend progressief rock nummer te horen krijg.
Dan zet Vespero me "Abyssinian Ground" voor en daarin laat de band me genieten van een heerlijke mix van dance, progressieve jazz en progressieve rock, die een hoog tempo heeft en hier en daar lichtelijke invloeden van de zigeuner jazz bevat.
In "Frozen Lilies (Melt In Heaven)" start de muziek erg rustig, om al snel over te gaan in een progressief rock nummer, waar een lekker swingend ritme in zit, om gevolgd te worden door "Marine", een uitstekend progressief jazz nummer, dat een licht hypnotiserend effect op me heeft en halverwege verandert in een experimenteel stukje muziek met ruimtelijke invloeden, dat binnen een minuut in een melodisch spacerock rock nummer verandert.
Vervolgens laat de band me weer genieten van een verrukkelijke swingende mix van progressieve rock, dance en jazz, die "Shum-Shir" heet, een nog niet eerder uitgebracht nummer, waarin een geweldige drumsolo zit (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en als laatste schotelt de band me "The Emperor's Second Self" voor, waarin ik opnieuw een fantastisch stuk progressieve rock te horen krijg, dat enkele prima tempowisselingen bevat.

Met "Azmari: Abyssanian Liventure" laat Vespero horen tot één van de beste progressieve rock bands ter wererld te behoren en ik kan dit meesterlijke album dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van deze muzieksoort houdt.

Review: Inwolves - Involves (Consouling Sounds, 2016) (Avant Garde)

Inwolves is het project van drumster Karen Willems, uit Maldegem, België, die eerder in bands als Yuko, Zita Swoon Group en Cycle speelde en tevens bij diverse andere projecten betrokken was.
Samen met Jürgen De Blonde - synthesizer en Ward Dupan - sologitaar vormt ze de band, die op 1 februari 2014 het debuut album "Air" via Consouling Sounds uitbracht.
De Blonde is tevens lid van de Gentse band De Portables en Frambooze en onder de naam Köhn speelt hij elektronische experimentele muziek, terwijl hij als Ed Nolbed lo-fi muziek maakt en verder schrijft hij muziek voor theater, film en hedendaagse dans.
Het tweede album van de band, dat "Involves" heet, verscheen 12 maart 2016 via het Consouling Sounds label en bevat 7 nummers.

"Involves" start met "I Va Va Vimedoom", waarin ik de band een heerlijk zwaar avant garde nummer in een traag tempo hoor spelen, dat in een dramatische film gebruikt had kunnen zijn, waarna "Minimal" volgt en ik een uitstekend dreigend nummer te horen krijg, waarbij het ritme licht hypnotiserend werkt en het tempo niet al te hoog ligt.
Daarna zet de band me "Vladimir" voor en in dit spannende nummer speelt Inwolves een lekker in het gehoor klinkend dreigend stuk muziek en ook "Strange Waltz" bevat die dreiging, maar hierin laat Karen me ook een staaltje van haar drumkunst horen en speelt de band een schitterend indringend stuk avant garde.
Dan schotelt de band me "In Town" voor en laat me genieten van een swingende mix van krautrock en avant garde, waarbij stil zitten geen optie is en dit wordt gevolgd door "Dirty Monks", waarin de band weer zo'n mooi duister klinkend nummer speelt, dat halverwege gepaard gaat met kreten, waarbij de muziek iets heftiger wordt, om vervolgens terug te keren naar het rustigere tempo.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
In het laatste nummer, dat "Be Kind" heet, laat de band me nogmaals genieten van een fantastische mix van krautrock en avant garde, plus een dosis dreiging, die swingt en tevens lichte progressieve elementen bevat.

"Involves" van Inwolves bevat 7 verrukkelijke nummers, waarvan ik van begin tot einde heb genoten en ik kan dit geweldige album dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van avant garde, krautrock en dreigende, duistere, ritmes houdt.

Review: Chickn - Chickn (Inner Ear Records, 2016) (Progressieve Rock)

Chickn, uit Athene, Griekenland, ontstond tijdens de kerstvakantie 2012 en bestaat uit: Angelos Krallis - zang, elektrische resonator en akoestische solo- en basgitaar, elektrische sitar, luit, synthesizer, tsambounna, udu, drum machine en steel drum, Evangelos Aslanides - drums, percussie, djembé, darbuka en bendir en Pantelis Karasevdas - drums, percussie, conga's en djembé.
De band bracht 30 januari 2014 hun debuut single "Die To Make A Living - Missed Me A Lot" via het Sonic Playground label uit, die 8 september 2014 gevolgd werd door de digitale download "Chickn Cassette#1" en op 7 december 2014 door de cassette "3 Flaming Spoons For The 6th Of December", die in 6 genummerde cassettes in verschenen.
Chickn treedt live in diverse formaties op, die kunnen varieëren van 3 tot 9 mensen en daarbij wordt er hoofdzakelijk geïmproviseerd, waarbij het oorspronkelijke concept niet uit het oog verloren wordt.
De band heeft 10 oktober 2016 hun debuut album "Chickn, zowel als CD, digitale download en als 2LP uitgebracht via het Inner Ear Records label, met medewerking van: Sir Kosmiche - basgitaar, Konstantinos Protopappas - sologitaar, Haris Neilas - darbuka, conga's en koeiebel, Andreas Kiltsikis - oud en amanes, Prins Obi - synthesizer en zang en King Elephant - saxofoon.

Het album, dat 11 nummers bevat, start met "Chickn Tribe" en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende mix van rock en funk maken, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna "Omens" volgt en ik een heerlijke pop song voorgezet krijg, die symfonische invloeden bevat en een eentonig drums ritme heeft, waardoor er een enigszins hypnotiserend effect ontstaat, dat iets over de helft van het nummer verandert en de band over schakelt naar het maken van pure hardrock, om vervolgens terug te keren naar het eentonige ritme.
Daarna krijg ik "Aleppo / Jam" te horen, waarin de band een uitstekende progressieve symfonische rock song song speelt, die een erg aanstekelijk dansbaar ritme heeft en tegen het einde heftiger wordt, om gevolgd te worden door "Modular Prayer", een schitterende progressieve pop song met een licht hypnotiserend ritme en krautrock invloeden.
Dan schotelt Chickn me "Taqsim / Rhy / Tavik Hava" voor en laat me genieten van een fantastische progressieve rock song met spacerock en Oosterse invloeden, dat naadloos door loopt in "Forget / Small Things", waarin de band verder gaat met het maken van verrukkelijke progressieve rock, die naar het einde toe iets heftiger wordt.
In "Articulation" zet de band me opnieuw een heerlijke progressieve rock song voor, die rustig en licht experimenteel gespeeld wordt en spacerock invloeden bevat en in "Modular Prayer (Reprise)" krijg ik ook nu weer een schitterende progressieve rock song met een licht hypnotiserend ritme en krautrock te horen, maar in deze uitvoering zitten tevens progressieve jazz invloeden en een geweldige drumsolo.
Vlak voor het einde stopt de song tijdelijk, waarna ik een prima stukje Oosters getinte muziek hoor.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Verder speelt de band "Prelude On Mary", een mooi rustig kort melodisch nummer met klassieke invloeden dat door loopt in "Shifting Time Blues / Akhedia" en hierin laat de band me nogmaals genieten van een fantastische swingende progressieve rock song, die ruim 10 minuten duurt.
Het laatste nummer is een "hidden track", waarvan geen naam vermeld staat en in dit nummer speelt de band een geweldig stukje progressieve rock, waarbij ik het idee heb, dat de band aan het jammen is en ik dit nummer dus maar gewoon "Untitled" noem.

Chickn heeft met "Chickn" een verrukkelijk debuut album gemaakt, waar ik van begin tot einde van heb genoten en ik kan dit meesterlijke debuut dan ook voor de volle 100% aanraden aan een ieder, die van progressieve rock houdt.

Review: Martin Gordon - Dump The Trump! (Dump The Donald!) (Radiant Future Records, 2016) (Pop)

Martin Gordon, die in 1954 te Ipswich, Suffolk, Engeland werd geboren, begon zijn muzikale carrière 40 jaar geleden, als basgitarist in de nieuwe samenstelling van de Amerikaanse band The Sparks, die naar Engeland verhuisd was.
Het eerste album, dat hij  met The Sparks maakte was "Kimono My House", dat via het Island label verscheen.
Daarna volgden de hitsingles "This Town Ain't Big Enough For Both Of Us" en Amateur Hour", die beide de top 5 haalden.
Ook richtte hij de bands Radio Stars (3LP's), Blue Meanies (1 Download), Mira (1LP) en Jet (4LP's) op en werkte hij met onder andere The Rolling Stones, George Michael, Boy George, Blur, Primal Scream, Kylie Minogue en The Tiger Lillies.
Tevens maakte hij reeds 6 solo albums, waarvan de CD "The Baboon In The Basement" uit 2003, dat door Radiant Future Records werd uitgebracht de eerste was.
Deze werd gevolgd door de albums: "The Joy of More Hogwash" (2005, CD/LP) "God's On His Lunchbreak" (2006, CD/LP), "How Am I Doing So Far?" (2006, CD/Compilatie LP), "The World is Your Lobster" (2007, CD/LP), "Hello Boston!" (2008, gratis CD bij de eerste 1000 exemplaren van "Something For The Weekend" van Radio Stars), "Time Gentlemen Please – Demos" (2009, CD-R/Ltd.Ed.LP), "Time Gentlemen Please" (2009, CD/LP), "Exclude Me In" (2013), "Include Me Out" (2013, CD-R/LP), ", die allemaal via Radiant Future Records verschenen.
Zijn CD album "Gilbert Gordon & Sullivan" is op 1 april 2016 via Radiant Future Records uitgebracht en bevat 13 nummers plus 2 bonus nummers, terwijl de vinyl versie slechts 11 nummers plus de 2 bonus nummers bevat en de digitale download in september 2016 verscheen.
De muzikanten, die meespelen op het album zijn: Ralf Leeman - sologitaar, Romain Vicente - drums en percussie en Jade Pai - dwarsfluit, mondharmonica en recorder, terwijl Martin alle andere instrumenten zoals: basgitaar, piano, kazoo, xylofoon orgel en melodica bespeelt en zingt.
Op de single "Dump The Trump!", die 1 oktober 2016 verscheen, bestaat de band uit: Martin Gordon - basgitaar, orgel en zang, Ralf Leeman - sologitaar, Michael Ellis - drums en Chesta Gordon - BVs.

"Dump The Trump! (Dump The Donald!)" is een enkelzijdig bedrukte protest single, die een swingend dansbaar ritme bevat en net als de titel al doet vermoeden, is deze protest song een oproep tot het dumpen van Donald Trump.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

"Dump The Trump! (Dump The Donald!)" van Martin Gordon is een lekker in het gehoor klinkende swingende pop song, die ik elke liefhebber van de betere pop muziek kan aanraden

Review: Sherpa - Tanzlinde (Sulatron, 2016) (Psychedelische Pop)

Sherpa werd in Abruzzo, Italië, opgericht en bestaat uit Umberto Palazzo en Matteo Dossena.
De band kreeg voor hun debuut album "Tanzlinde", dat 30 september 2016 via het Sulatron label op CD verscheen, medewerking van: Lilia - zang (1 nummer), Ayu Shi en Ila Maa - zang (4 nummers), Fabiana Duronio en Graziano Zuccarino - pijpen, armonium en percussie (1 nummer) en Fabio Cardone - synthesizer en xylofoon (1 nummer)."
Tevens zal "Tanzlinde" op 16 december 2016, door Sulatron, op 180 vinyl groen worden uitgebracht in een beperkte oplage van 500 stuks.
Het album werd tussen november 2014 en januari 2016 in de Pomaro Studios opgenomen en gemixt door Umberto Palazzo en Matteo Dossena, terwijl de mastering door krautrock legende Eroc werd gedaan.

"Tanzlinde" bevat 10 nummers, waarvan het eerste "Dune" heet en daarin hoor ik de band een mooie rustige licht psychedelische pop song spelen, die gevolgd wordt door het schitterende "Robert W.", waarin de band een rustig licht psychedelisch nummer ten gehore brengt met heerlijke, bijna hemelse, samenzang.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Daarna schotelt Sherpa me "Dubinuska" voor en ook in deze rustige song krijg ik een prachtig stukje pop muziek te horen, dat ongetwijfeld door The Beatles is beïnvloed, waarna de titelsong "Tanzlinde" volgt en de band me opnieuw een fantastische licht psychedelische pop song voor zet, waarin invloeden uit eind jaren 60 hoorbaar zijn.
Dan laat de band me genieten van "Sherpa" en hierin speelt de band een uitstekende pop song, die een vrij eentonig ritme bevat en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, dat na de helft van de song meer snelheid krijgt en melodisch wordt.
In "Magnetic White Tree" krijg ik weer zo´n prachtige licht psychedelische pop song te horen en ook in "Loto" blijft het tempo laag en speelt Sherpa een verrukkelijke licht psychedelische pop song, waarin een Oosters tintje zit.
Vervolgens hoor ik "Big Foot" en deze heerlijke melodische pop song heeft invloeden uit de folk en wordt gevolgd door "Of Coke And Steel", een melodische pop song, die enkele prima tempowisselingen bevat, waarna het laatste nummer van het album volgt, getiteld "Plot", dat lekker psychedelisch klinkt en, net als de meeste nummer, een rustig tempo heeft.

"Tanzlinde" van Sherpa is een heerlijke plaat om te beluisteren, die hoofdzakelijk prachtige rustige songs bevat en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van rustige muziek en van de betere licht psychedelische pop houdt.

Review: Sun Dial - Made In The Machine (Sulatron, 2016) (Elektro / Krautrock / Psychedelisch)

Nadat hij de band The Modern Art had ontbonden, richtte multi-instrumentalist Gary Ramon, die in diverse bands actief is en tevens het Acme Records label runt, in 1990, de band Sun Dial op te Londen, Engeland.
Met Sun Dial bracht hij in verschillende band samenstellingen vanaf de oprichting tot 2012 diverse albums uit, waarvan de eerste "Other Way Out" via de labels Tangerine Records (1990), Dutch East India Trading Company (1991), UFO Records (1991), Acme Records (1994, 1996, 2003), Gallium Arsenide (1996), Lava (1997) en Relapse Records (2006) werd uitgebracht.
Vervolgens verschenen "Reflecter" (UFO Records, 1992, Dutch East India Trading Company, 1992 en Midi Inc., 1992), "Libertine" (Beggars Banquet Records, 1994, CD/MC, 1994 en Atlantic Records, 1993), "Return Journey" (Acme Records, 1994, Gallium Arsenide, 1996 en Relapse Records, 2006), "Acid Yantra" (Beggars Banquet Records, 1995 en Acme Records, 1995, 2007), "Live Drug" (Acme Records, 1996), "Zen For Sale" (Acme Records, 2003 en Headspin, 2003), "Shards Of God" (Acme Records, compilatie, 2007), "Libertine - Deprogrammed" (Acme Records, 2007), "Processed For DNA (The 20th Anniversary Anthology)" (Shrunken Head, 2-CD, 2010), "Sun Dial" (Shrunken Head, 2010), "Pumpkinhead" (Shrunken Head, 2011), "Mind Control" (Tangerine Records, 2012) en de Box Set "Exploding In your Mind - A Collection of Outtakes, Alternative Mixes and Rehearsals 1990-91 (Acme,"CD, 2010) plus 12 singles en 10 EP's.
Tijdens de opnamen van het album "Mind Control" uit 2012, dat 3 december 2015 plus 2 extra nummers via het Sulatron Records label op CD verscheen, bestond de band uit: Gary Ramon - sologitaar, zang, mellotron, mini-Moog, arp en Hammond orgel, Scorpio -basgitaar en Moog taurus 3 bas pedalen, Conrad Farmer - drums en Joolie Wood - viool, basblokfluit en melodica, terwijl Hugo Chavez-Smith, die tevens bij het debuut album "Other Way Out" betrokken was geweest, het album produceerde.
Het nieuwe studio album van de band "Made In The Machine" verschijnt 24 oktober 2016 via het Sulatron label op CD en 25 december wordt, via dat zelfde label, de 2LP versie in een gelimiteerde oplage van 500 stuks met klaphoes uitgebracht.

Het album bevat 14 nummers, waarvan "Meltdown" het eerste is en hierin hoor ik Sun Dial een geweldige swingende krautrock song spelen, die met huilende sirenes start en een licht hypnotiserend ritme bevat, waarna ik een schitterende, zeer dansbare, uptempo mix van elektro en krautrock te horen krijg, getiteld "Contact".
Daarna schotelt Sun Dial me "Ascension" voor en hierin hoor ik opnieuw een zeer dansbaar krautrock nummer, waarbij stil zitten geen optie is, waarna "Sea Of Rain" volgt en ik een heerlijke mix van elektro en licht psychedelische pop voorgezet krijg, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan laat de band me genieten van "Spacedust", een fantastisch psychedelisch nummer, waar spacerock invloeden in zitten, dat gevolgd wordt door "Aurora", waarin de band me weer een swingende mix van dance, elektro en krautrock met een hypnotiserend ritme voor zet, die tevens lichte spacerock invloeden heeft.
In "Sun Gate" hoor ik een prachtig rustig elektro nummer met licht psychedelische effecten en in "Regenerator" een verrukkelijk psychedelisch rock nummer. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Vervolgens zet Sun Dial me "Eclipse" voor en krijg ik een prima eentonig stukje elektronische muziek te horen, waarna "Autopilot" volgt, een schitterende hypnotiserende mix van eentonige Oosterse muziek, elektro en krautrock, waardoor ik in een lichte trance gebracht wordt.
Het volgende stuk muziek is het titel nummer "Made In The Machine" en daarin laat de band me opnieuw genieten van een heerlijk hypnotiserend krautrock nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, om gevolgd te worden door "Dark Planet", een fantastische mix van psychedelische rock en spacerock, die rustig start, maar langzamerhand meer vaart krijgt, waardoor het nummer dansbaar wordt.
Verder schotelt de band me "Slipstream" voor, waarin er een uitstekende mix van orkest en krautrock ten gehore gebracht wordt en in "The Gates Of Eden" speelt Sun Dial een licht hypnotiserende progressieve psychedelische song, waar elektro en krautrock invloeden in zitten.

"Made In The Machine" van Sun Dial is een uitstekend album, waarvan ik ten volle heb genoten en ik kan iedere liefhebber van zowel krautrock, psychedelische muziek en elektro dan ook aanraden, deze heerlijke schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Paul Marcano & Light Dreams - 10,001 Dreams (Got Kinda Lost, 2016) (Psychedelische Pop)

In 1982 bracht Paul Marcano & Light Dreams uit Brits Columbia, Canada, hun debuut album "10,001 Dreams", dat thuis opgenomen werd, in eigen beheer op cassette uit, nadat de band onder de naam Light Dreams eerder in 1981 het album "Islands In Space" in een beperkte oplage van 1000 stuks op vinyl had uitgebracht.
Light Dreams, een studio band, bestond uit Paul Marcano - zang, keyboards, solo- en basgitaar en geluid effecten, Cory Rhyon - slaggitaar en akoestische gitaar, Andre Martin - keyboards, Tim Moore - saxofoon, Art Lowe - basgitaar en John Walker - zang.
In 1983 gingen Paul en Andre als duo verder en maakten onder de naam Paul Marcano & Andre Martin het album "Airbrushing Galaxies", dat in 1993 gevolgd werd door "First Time Back", waarop muziek staat, die Paul vanaf 1992 opgenomen had.
Op 14 september heeft het Got Kinda Lost label het album het album "10,001 Dreams" zowel op CD, als digitale download en als 2LP uitgebracht, waarbij opgemerkt kan worden, dat de 2LP 2 lange nummers bevat, die niet op de CD en download staan, terwijl de CD en digitale download versie een lang nummer hebben, dat niet op de 2LP staat.

De CD start met het titel nummer "10,001 Dreams", dat bijna 14 mniuten duurt, waarin ik de band een fantastisch melodisch stukje muziek hoor spelen, dat invloeden van psychedelische en symfonische pop bevat en gevolgd wordt door "Stream", een heerlijk melodisch instrumentaal nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Daarna zet de band me "Everyone Grows And Grows" voor en daarin krijg ik een schitterende, vrij rustige, psychedelische pop song te horen, waarna "Usual Breakfast" volgt en hierin speelt de band een verrukkelijke mix van progressieve en melodische pop, die diverse prima tempowisselingen bevat.
Dan laat de band me genieten van "Who Is The One", een geweldige rustige progressieve pop song, die een licht psychedelisch karakter heeft en halverwege, door een tempowisseling, over gaat in een aanstekelijke swingende pop song, waarbij stil zitten geen optie is (luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Follow The Stream", een mooie rustige pop song.
In het 23 minuten durende "In Memory Of Being Here", dat uit: "Being Here", "Subtle Arrival", "Something Out Of Nothing", "Subtle Departure", "Windsong For The Rain" en "Erona Interlude" bestaat, hoor ik Paul Marcano & Light Dreams achtereenvolgens psychedelische pop, experimenteel progressief, psychedelisch, klassiek gitaar, melodisch, soundscapes en new age muziek.
Vervolgens speelt de band "Maj Moorhsum", een zeer psychedelisch nummer, waarin de muziek achterstevoren opgenomen is, op de manier waarop The Beatles dat deden.
Het laatste nummer heet "Building Islands In Space (Reprise)" en ook in dit nummer laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkende licht psychedelische song.

"10,001 Dreams" van Paul Marcano & Light Dreams is een uitstekend album, dat vol staat met heerlijke licht psychedelische nummers en ik kan dit album dan ook aanraden aan een ieder, die van psychedelische pop houdt.

Review: Various Artists - Cologne Curiosities The Unknown Krautrock Underground 1972-1976 (Mental Experience, 2016) (Spacerock / Krautrock / Experimenteel)

Op 14 september 2014 verscheen de 2LP+digitale download / CD "Cologne Curiosities - The Unknown Krautrock Underground 1972-1976" via het Mental Experience label.
In 1996 bracht Virgin 3 CD's uit onder de naam "Unknown Deutchland - The Krautrock Archive", die waren samengesteld door Trevor Manwaring en bestonden uit materiaal, dat door Toby Robinson was aangeleverd.
Toby Robinson (alias The Mad Twidlder, alias Genius P.Orridge) is bekend bij verzamelaars van krautrock als één van de technici, die halverwege de jaren 70 werkte in Stockhausen's WDR en Dieks Studio in Keulen, waar hij betrokken was bij de opnamen van beroemde krautrock bands als Can, Birth Control, Mythos en Dzyan.
De 7 onuitgebrachte opnamen van het album werden opgenomen in studio's in en rond Keulen en zijn geproduceerd door Toby, die tevens op alle nummers mee speelt, terwijl sommige bands onder een pseudoniem vermeld zijn.
Oorspronkelijk werden de opnamen uitgebracht door het Pyramid label van Toby en Fluxus artiest Robin Page en "Cologne Curiosities - The Unknown Krautrock Underground 1972-1976" is de eerste van een serie uitgaven van de complete catelogus van het Pyramid label.
De hand geperste uitgaven van Pyramid hadden zelf gemaakte hoezen, werden in een oplage van 50 tot 100 stuks uitgebracht en werden hoofdzakelijk in clubs en kunst galerieën verkocht, of aan vrienden gegeven.

Het album "Cologne Curiosities - The Unknown Krautrock Underground 1972-1976" start met "Interstellar Shortwave" van The Astral Army en daarin hoor ik de band een swingend uptempo rock nummer spelen, waarin krautrock en spacerock invloeden de hoofdmoot vormen en de muziek me doet denken aan die van Hawkwind. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "The Message" van Spirulina voorgeschoteld en hierin hoor ik de band een mooi rustig melodisch stuk rock spelen, dat lichte spacerock invloeden heeft en gevolgd wordt door "Schaudernacht" van Chronos, een spannend experimenteel licht hypnotiserend spacerock nummer.
Dan volgt Neil Anderson met "Feuerwerk", die me een heerlijk experimenteel klinkend licht psychedelisch werkje laat horen, waarna ik Baal met "No God / Astaroth" voorgezet krijg en een fantastische trage zware hypnotiserende mix van rock en progressieve rock hoor, die halverwege experimenteler en meer psychedelisch wordt.
In "Innerst" van Ten To Zen schotelt de band me een heerlijk eentonig experimenteel ruimtelijk klinkend synthesizer nummer voor en in "Ganz Wie Du Wilst" van
Fuerrote krijg ik eveneens een uitstekend stuk experimentele synthesizer muziek te horen.

"Cologne Curiosities The Unknown Krautrock Underground 1972-1976" bevat 7 spannende nummers, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan dit prima album dan ook aanraden aan een ieder, die van krautrock, spacerock en experimentele muziek houdt.

Review: The Honey Pot - Dr. Crippen's Waiting Room (Fruits De Mer, 2016) (Progressieve Rock)

Crystal Jacqueline werd in Wiltshire, Engeland geboren en al op jonge leeftijd ontwikkelde ze haar talent en liefde voor muziek.
Ze trad regelmatig in en rond Bath op, die haar lof en een waardevolle ervaring opleverden en verhuisde later verder naar het zuiden van het land, waar ze in verscheidene bands speelde, die in binnen en buitenland optraden.
Ze woont in Devon met haar varken, katten, ganzen en haar partner Icarus Peel.
Samen spelen ze in de band The Honey Pot, die in 2012 startte en in het begin uit 5 personen bestond, maar nadat, in 2013, hun zanger en ook hun basgitarist de band verlieten, nog maar bestond uit: Crystal Jacqueline - zang en piano, Icarus Peel - alle andere instrumenten en Brian Rushbrooke - drums.
In 2010 bracht ze haar solo debuut album "Heal Yourself" via Psychedandy Records uit en in 2012 verscheen haar eerste album met The Honey Pot, getiteld "To The Edge Of The World" op het Mega Dodo label.
In november 2012 nam ze de EP "A Fairy Tale" op met daarop 3 covers: "Cousin Jane" (Troggs), "A Fairy Tale" (Second Hand), "Play With Fire" (Rolling Stones), die door Fruits De Mer Records werd uitgebracht.
Daarna verscheen de LP "Sun Arise" in 2013 via het Mega Dodo Records label op de markt en deze bevat 16 nummers, inclusief de songs van de EP "A Fairy Tale".
Het laatst verschenen album Crystal Jacqueline And The Honey Pot, "Electronic Memory", uit 2015, is in een zeer gelimiteerde box oplage van 100 stuks verschenen en bevat een 12 pagina's tellend boekje, 2 ansichtkaarten en een badge.
Ook de uitgave van de band, "Inside The Whale", die 26 februari 2016 door het Mega Dodo Records label werd uitgebracht, verscheen in een beperkte oplage en daarop zijn keyboards speler John Wyatt en basgitarist Simon Fear, die sinds begin 2015 bij de band zitten, voor het eerst te horen.
Het album, dat 9 nummers bevat, is op 180 gram zwart vinyl op LP uitgebracht in een gelimiteerde oplage van 300 stuks, waarvan de eerste 150 stuks gesigneerd en genummerd zijn door de band.
De CD uitgave bevat 2 extra nummers, terwijl er van de beperkte uitgave van de 3CD versie slechts 150 verschenen en deze bevat het album "Inside The Whale", het exclusieve live album "Live In London" (opgenomen tijdens het Games For May optreden), the single "Lisa Dreams" plus 2 bonus nummers en een interview met Icarus Peel en Crystal Jacqueline, waarbij het geheel verpakt is in een speciaal genummerd blik met waarzeggende vis.
De single "Dr. Crippen's Waiting Room" van The Honey Pot is een preview van de 100ste vinyl uitgave van het Fruits De Mer label, de 2LP "Ascending Scales" van The Honey Pot, dat eind 2016 verschijnt, waarop een mix staat van klassieke en obscure psychedelische en progressieve rock covers plus nieuwe nummers.
Om dit heugelijke feit te vieren, is er aan een aantal artiesten gevraagd medewerking aan het album te verlenen en Dick Taylor (Pretty Things), James Lowe (Electric Prunes), Tom Newman (July), Peter Cook (July), Nick Saloman (The Bevis Frond), Adrian Shaw (The Bevis Frond), Anton Barbeau, Judy Dyble en anderen spelen hierop mee.

Op "Dr. Crippen's Waiting Room", dat oorspronkelijk in 1969 door The Orange Machine werd uitgebracht, wordt de zang door Anton Barbeau verzorgd en hierin krijg ik een swingende progressieve rock song te horen, die diverse subtiele tempowisselingen bevat, terwijl "Time Machine" (Stray), waarop Nick Saloman sologitaar speelt en Adrian Shaw de basgitaar hanteert, slechts een gedeelte van het nummer is, dat in complete versie op de 2LP staat.
In "Time Machine" speelt de band een schitterend stukje progressieve rock waarin een licht hypnotiserend ritme zit, dat na 3 minuten verandert en ik een snel ruig klinkend stukje rock voorgezet krijg.

De single "Dr. Crippen's Waiting Room" bevat 2 geweldige songs, die me reikhalzend doen uitkijken naar de 2LP en ik kan iedere liefhebber dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Sorry! Nog geen video beschikbaar.

Review: Deleyaman - The Lover, The Stars & The Citadel (TTO Records, 2016) (Pop / Gothic)

In het najaar van 2000 richtte Aret Madilian, een Amerikaans-Armeense zanger en multi-instrumentalist, die oorspronkelijk uit Los Angeles, Californië kwam en woonachtig is, in een Franse kustplaats aan het Kanaal de band Deleyaman op.
De band bestond toen uit: Gerard Madilian - duduk (een oud Kaukasisch wind instrument), Beatrice Valantin - zang en keyboards en Aret Madilian - zang, solo-, basgitaar en orgel, waarna in 2001 de Zweedse Mia Bjorlingsson - drums zich bij het trio voegde en vanaf die tijd bestaat de band in deze formatie.
In september 2001 bracht de band zijn eerste album in Amerika uit via TTO Records en in Frankrijk via Les Editions Nech, getiteld "00/1", waarbij de teksten in het Armeens gezongen werden en geïnspireerd zijn door de oude poëzie van minstrelen, waardoor het een grensverleggend album werd in de Franse underground scene.
De volgende albums "Second" (2003) en "3" (2006) werden eveneens via TTO Records en Les Editions Nech uitgebracht en lieten de bands voorliefde van deze ongewone donkere muziek met sombere tonen verder naar voren komen en werd er geëxperimenteerd met de saz, de oud en de def.
Gedurende die tijd trad de band regelmatig op in kleine clubs te Parijs en tussen 2005 en 2007 was de band huisband in “La Menuiserie”, een club in Pantin, een voorstad van Parijs.
Nadat de band hun album "3" had uitgebracht, kregen de bandleden een uitnodiging van een culturele non-profit organisatie, genaamd Naregatsi Art Institute om in Armenië te toeren, wiens belangrijkste man, Nareg Hartounian, een grote fan van de band was.
Dezelfde organisatie sponsorde de eerste toer van Deleyaman door Californië in 2008.
In 2009 tekende de band een contract met het Portugese Equilibrium Music label, dat gespecialiseerd was in duistere folk, ambient en industriële muziek.
Dit label bracht in 2009 het album “Fourth, part one” uit en in 2011 het vervolg daarop "Fourth, Part Two", waarbij de teksten in het Engels en Frans gezongen werden, waarbij verder vermeldenswaardig is dat de bevriende gitarist, Ara Duzian, als gastmuzikant op beide uitgaven meespeelde.
In 2011 speelde Deleyaman in de maanden april en mei 8 maal in Los Angeles en 1 maal in Santa Ana, Californië, waarna de band terug keerde naar Europa om te gaan werken aan hun nieuwe album en in 2013 traden Aret en Beatrice als duo op in Portland, San Francisco, Oakland, Berkeley, Long Beach, Los Angeles en Santa Ana.
Vervolgens verscheen het album "The Edge" in 2014 via het TTO Records label en op 18 november 2016 wordt hun zevende album, getiteld "The Lover, The Stars & The Citadel" via het TTO Records label uitgebracht, waarop Brendan Perry (Dead Can Dance) als gast muzikant in 2 nummers mee speelt.
Deleyaman speelt op dit album weer in hun begin bezetting, dus als trio.

Het album, dat 11 nummers bevat, start met "La Plaine" en daarin hoor ik het trio een schitterende rustige Franstalige pop song ten gehore brengen, waarin een terug kerend ritme zit, dat licht hypnotiserend werkt en de tekst in 1874 door Paul Verlaine geschreven werd.
Daarna krijg ik "Silence" te horen, een prachtige rustige pop song, die prima samenzang en een zeer aanstekelijk ritme heeft en gevolgd wordt door "Morning Light", waarin Deleyaman me een fantastische hypnotiserende dansbare mix van gothic en progressieve pop voorschotelt.
Dan volgt "Secret Treasures", een lekker in het gehoor klinkende swingende pop song, met een aanstekelijk dansbaar ritme (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna ik "Galaxy" voorgezet krijg en hierin laat het trio me een heerlijke rustige pop song horen.
In "La Mer Et L'Amour", dat in het Frans gezongen wordt, zet de band me een uitstekende rustige song voor, waarvan de tekst in 1628 door de poëet Pierre De Marbeuf geschreven werd en in "Escape", een erg mooie rustige, ietwat duister klinkende, pop song is Brendan Perry te horen op de Griekse Bouzouki.
Vervolgens hoor ik "Summer Flower", een licht hypnotiserende song met een dansbaar ritme, waarin de muziek en zang me aan de beginperiode van Dead Can Dance doet denken, "Beautiful Dawn", een lekker swingende dansbare licht hypnotiserende gothic song, "Autumn Sun", een verrukkelijke dansbare song, met lichte oosterse invloeden, waarbij Brendan Perry percussie speelt en "L'Amoureuse", een prachtige rustige Franstalige song.

"The Lover, The Stars & The Citadel" van Deleyaman bevat 11 heerlijke songs, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan dit album dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van gothic en de betere pop houdt.

Review: Sven Grünberg - Hingus (Bureau B, 2016) (Elektronische Muziek)

Sven Grünberg, die in 1956 te Tallinn, Estland, werd geboren is een synthesizer en progressieve rock muzikant en componist en het meest bekend om zijn betrokkenheid met het maken van meditatieve orgel en elektronische muziek van het Tibetaanse Boeddhisme.
Hij werkte samen met film maker Olav Neuland bij het schrijven van de soundtracks van de meeste van zijn films en in 1974 richtte Sven samen met Härmo Härm de progressieve rock band Mess op, waarvan in 1996 en 2004 de albums "Mess" (een compilatie van diverse overgebleven Mess opnamen) en "Küsi Eneselt" verschenen en ook maakte hij diverse solo albums, na het uiteen vallen van Mess.
Dat waren: de LP's "Hingus" uit 1981 en "OM" uit 1988, die beide via Melodija verschenen en in 2000 door Boheme Music op CD werden uitgebracht plus de CD's  "Milarepa" (1993, Erdenklang), "Prana Symphony" (1995, Erdenklang) en Hukkunud Alpinisti Hotell (3CD album, 2001, Hyper.Records) en tevens verscheen in 1980 de single "Mess" via het Melodija label.
Al deze albums verschenen alleen in de Sowjet Unie en Rusland en 21 oktober 2016 brengt het Duitse Bureau B label "Hingus" voor het eerst buiten Rusland op de markt.

Het album start met "Hingus I", waarin een schitterend Tibetaans aandoend nummer hoor, dat me lichtelijk aan de muziek van Kitaro doet denken en tevens krautrock en filmmuziek elementen bevat en naadloos over loopt in "Hingus II", een heerlijk klinkende mix van Oosterse en elektronische muziek.
Daarna volgt "Hingus III" en daarin vervolgt Sven met het maken van prachtige elektronische, Oosters klinkende, muziek, die tegen het eind van het nummer zwaarder en heftiger wordt, om vervolgens in "Hingus IV" met zware orgel klanken start en na een pauze van bijna 20 seconden als een experimenteel stuk muziek verder gaat.
Dan zet hij me "Teekond" voor en hierin krijg ik een fantastisch rustig elektronisch nummer te horen, waarmee Sven me in een toestand van rust brengt en in "Valgusois", dat bijna 18 minuten duurt en vrij rustig en mysterieus start, waarna een zich herhalend ritme lichtelijk hypnotiserend klinkt en verder gaat in een snel heftig tempo, dat na korte tijd experimenteel wordt, om vervolgens opnieuw te veranderen en ik een hypnotiserend stuk krautrock, waarna Sven het roer nogmaals om gooit en verder gaat met het maken van prachtige rustige melodische elektronische klanken, die me ook nu weer aan de muziek van Kitaro doen denken. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

"Hingus" van Sven Grünberg is een heerlijk album om te beluisteren, waarbij ik bij tijd en wijle volledig tot rust ben gekomen en ik kan iedere liefhebber van meditatieve en elektronische muziek dan ook aanraden, deze uitstekende muziek eens te gaan beluisteren.

Review: Various Artists - Plankton (Fruits De Mer, 2016) (Progressieve Rock/Psychedelisch)

In juni 2013 bracht Records Collector Magazine de LP "Plankton - A Fruits De Mer Compilation", inclusief een eenzijdig bespeelbare 7" 45 toeren single uit op 180 gram vinyl en deze bestond uit een selectie van de 12 eerste singles, die door Fruits De Mer werden uitgebracht.
De LP werd in een zeer beperkte oplage van 500 stuks uitgebracht met klaphoes en voorzien van een genummerd certificaat van echtheid geschreven door Ian Shirley van de Rare Record Price Guide.
Record Collector gaf Fruits De Mer dit jaar (2016) toestemming het album opnieuw op de markt te brengen in een zeer beperkte oplage van 300 stuks als Digipack, waarbij het voorwoord van de oprichter van het label, Keith Jones, komt.
Net als op het vinyl, staan er 11 nummers op de CD, waarvan 9 covers.

Het album start met "Theme One" van George Martin, dat door het Amerikaanse Schizo Fun Addict wordt uitgevoerd en hierin hoor ik de band een heerlijke uitvoering van dit nummer ten gehore brengen, waarin science fiction en ruimtelijke elementen zijn verwerkt, terwijl de muziek tevens melodisch is.
Daarna krijg ik de Spaanse band Stay te horen, die een versie van "Rainy Day, Mushroom Pillow" (Strawberry Alarm Clock) speelt en me een schitterende vrij  rustige psychedelische song voorschotelt, waarbij de zang me enigszins doet denken aan die van Neil Young en dit nummer wordt gevolgd door "Eye Shaking King" van Amon Duul II, dat door Vibravoid uit Duitsland wordt gespeeld en daarin laat de band me genieten van een fantastische psychedelische progressieve rock song.
Allison O'Donnell with Head South By Weaving uit Engeland spelen de Nick Drake cover "Day Is Gone" en zetten me een prachtige rustige folk pop song voor, waarna "Mark Fry with Nick Franglen uit Engeland me een eigen nummer van Mark voorschotelen, getiteld "Dreaming With Alice", die me een uitstekende rustige  folk pop song voor zetten.
Dan hoor ik Us And Them uit Zweden, die "Home To Stay" van Tudor Lodge spelen en ik opnieuw een schitterende rustige folk pop song te horen krijg, die gevolgd wordt door de Bee Gees cover "Red Chair, Fade Away" van Sidewalk Society uit Amerika en me een lekker in het gehoor klinkende licht psychedelische pop song laten horen.
In "Silver Birch", van Del Shannon, laat The Chemistry Set uit Engeland me genieten van een geweldige rustige psychedelische pop song en in de Pink Floyd cover "Set The Controls For The Heart Of The Sun", die door Vibravoid wordt uitgevoerd, wordt ik door het hypnotiserende ritme in een lichte trance gebracht.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens hoor ik "Baby's On Fire" van Eno, dat door Hausfrauen Experiment uit Engeland gespeeld wordt, waarin de band een aanstekelijke mix van pop en licht psychedelische muziek speelt, waarna het laatste nummer, de bonus track, een exclusieve live versie van "Midnight To Six Man" volgt, dat door The Pretty Things uit Engeland zelf wordt uitgevoerd en hierin hoor ik de band een uitstekende swingende versie van dit nummer ten gehore brengen.

De compilatie "Plankton" van het Fruits De Mer label bevat 11 heerlijke nummers, waarvan ik ten volle genoten heb, dus die ik elke liefhebber van 60er en 70er jaren muziek kan aanbevelen.

Review: Automat - Ostwest (Bureau B, 2016) (Krautrock)

Automat uit Berlijn, Duitsland, werd in 2011 opgericht en bestaat uit: Jochen Arbeit - sologitaar, Zeitblom - basgitaar en Achim Färber - drums.
De drie hadden hun sporen reeds verdiend door te spelen in bands als Einstürzende Neubauten en Die Haut (Arbeit), Sovetkoe Foto (Zeitblom), Project Pitchfork, Prag en Phillip Boa (Färber).
Voor hun debuut album "Automat" uit 2014, dat door het Bureau B label werd uitgebracht en 7 nummers bevat, kreeg het trio hulp van collega vrienden zoals Lydia Lunch, Genesis Breyer P-Orridge en Blixa Bargeld.
Op hun volgende CD "Plusminus" uit 2015, die van 12-16 en 19-23 januari 2015 in de Candy Bomber Studio te Berlijn door Ingo Kraus werd opgenomen en gemixt, hebben Blake Worrel - stem en Paul Lemp - stem opnames van korte golf radio plus het verstrekken van aanvullende instrumenten meegewerkt en op hun album "Ostwest", dat 21 oktober 2016 verschijnt, werken Max Loderbauer - Fender Rhodes, piano en EML 400 en Yuko Matsuyama - zang mee.

"Ostwest", het derde deel van de trilogie, werd in oktober 2015 en juli 2016 in de Candy Bomber Studios in het voormalige Tempelhof Vliegveld van Berlijn opgenomen en bevat 8 nummers, waarvan "Ost" het eerste is en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende dansbare krautrock spelen, die een licht hypnotiserend ritme bevat, waarbij het tempo gemiddeld te noemen is en invloeden uit de dance en disco hoorbaar zijn. (luister naar een gedeelte van dit + 2 andere nummers via de soundcloud link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Fabrik Der Welt" voorgeschoteld, waarin het tempo iets hoger ligt en de band een fantastische swingende krautrock song ten gehore brengt, waarbij stil zitten geen optie is, waarna "Tränenpalast" volgt en de band opnieuw zo'n geweldig dansbaar hypnotiserend krautrock nummer in een hypnotiserend ritme speelt.
Dan zet Automat me "Yuko" voor en hierin speelt de band een vrij rustig hypnotiserend nummer, dat zang van Yuko bevat en gevolgd wordt door "West", waarin Yuko eveneens de zang voor haar rekening neemt en de band ook nu weer een heerlijk dansbaar en swingend krautrock nummer speelt.
In "Europe" swingt de muziek eveneens en maakt de band een mix van disco en krautrock en in "Tempelhof" laat Automat me nogmaals genieten van een hypnotiserend dansbaar swingend krautrock nummer, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
Het laatste nummer heet "Transit" en daarin zet de band me een verrukkelijk hypnotiserend Afrikaans klinkend nummer voor, dat swingt als een trein.

"Ostwest" van Automat bevat 8 schitterende hypnotiserende nummers, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan iedere liefhebber van krautrock, dance en hypnotiserende muziek, deze meesterlijke schijf dan ook van harte aanraden.