The Orange Drop werd in Philadelphia, Amerika, opgericht en bestaat uit: Marc-Andre Basile - zang en sologitaar, Peter Stanko - sologitaar, Matt Calhoun - basgitaar en Anthony Bove - drums.
De band liet zich muzikaal sterk inspireren door de dromerige psychedelische muziek en acid rock van eind jaren 60 en tevens vertoont hun muziek duidelijke overeenkomsten met die uit Californië uit die periode.
Op 4 november 2016 verschijnt hun album "Stoned In Love" via het Mega Dodo Records label in een zeer beperkte oplage van 250 stuks op oranje vinyl op LP, maar ook zal het album op CD worden uitgebracht.
Het album, dat 9 nummers bevat, start met "Juniper Pearl", waarin ik een prachtige rustige licht psychedelische pop song met dromerige zang te horen krijg, die gevolgd wordt door "The Curse Of Kukaku", eveneens een schitterende rustige psychedelische pop song, die na enkele minuten, na een zeer psychedelisch stuk, verandert in een progressieve rock song.
Daarna zet de band me "Make It Her, Forever" voor en hierin laat de band me genieten van een fantastische hypnotiserende psychedelische song, waardoor ik in hogere sferen terecht kom en ook dit nummer wordt in een niet al te hoog tempo gespeeld, waarna ik een cover van een Pink Floyd nummer hoor, getiteld "Julia Dream" en deze uitstekende uitvoering klinkt me als muziek in de oren.
Dan volgt het zeer psychedelische "Substance D', dat iets meer dan een minuut duurt en gevolgd wordt door "J'Admets", een lekker in het gehoor klinkende licht psychedelische pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "Hey Man" schotelt The Orange Drop me een aanstekelijke pop song voor, die een dansbaar ritme heeft (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en in "Part 2" krijg ik een prachtig swingend instrumentaal stukje poprock voorgezet.
Het laatste nummer heet "If You Feel It" en daarin speelt de band een heerlijk swingend progressief rock nummer, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.
"Stoned In Love" van The Orange Drop bevat 9 schitterende nummers, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook aanbevelen aan iedere liefhebber van psychedelische muziek en de betere pop.
Terminal Cheesecake werd in 1988 te Londen, Engeland, opgericht door Gary Boniface, Russell Smith, Mick Parkin en John Jobbagy.
De band maakte in 1988 hun debuut EP "Bladdersack" via het Wiija label, waarna in 1989 de albums "Johnny Town-Mouse" en "V.C.L" via hetzelfde label op de markt gebracht werden.
Daarna werden opnamen gemaakt tijdens de John Peel Session (20 april 1990) en verschenen de albums "Angels In Pigtails" (Pathological, 1990), "Pearlesque Kings Of The Jewmost" (World Serpent Records, 1992) en "King Of All Spaceheads" (Jackass, 1994), voordat de band in 1995 uit elkaar ging.
Ook verschenen er in de periode 1989-1994 verscheidene singles, zoals: "Meathead (Clawfist, 1990) a split 7" met GOD, "Unhealing Wound" (World Serpent Records, 1991), "Gateau D’Espace" (Jackass, 1992) en "Oily Hot Knife" (Jackass, 1994).
In 2013 werd de band her opgericht met zanger (tevens samples) Neil Francis (Gnod) als vervanger voor Gary Boniface.
Verder bestaat de band uit: Russell Smith - sologitaar, basgitaar samples, Dave Cochrane - basgitaar, sologitaar en visuele aspecten, John Jobbagy - drums en samples en Gordon Watson - sologitaar, samples, basgitaar en effecten.
In de nieuwe bezetting werden het live album "Cheese Brain Fondue (En Concert Á L'Embobineuse, Marseille)" en de shaped 7" eenzijdig afspeelbare flexi single "Ginge Le Geezer" (limited edition) in 2015 via Artificial Head Records And Tapes uitgebracht.
Hun album "Dandelion Sauce Of The Ancients", dat 11 november 2016 door Box Records op oranje gespetterd gekleurd vinyl wordt uitgebracht, werd in de Runway Studios en Bear Bites Horse Studios opgenomen en bevat 7 nummers.
Het album start met "Birds In 6/8", waarin ik de band een heerlijke stevige swingende mix van stoner, elektro, dance en invloeden van PIL hoor maken, die gevolgd wordt door "Poultice", een schitterende licht psychedelische progressieve rock song met een hypnotiserend ritme en ook dit nummer heeft invloeden van de muziek van PIL.
Daarna zet de band me "The Winding Path" voor en hierin laat Terminal Cheesecake me genieten van een geweldige mix van stoner, noise en hypnotiserende ritmes, die swingt als een trein en me doet denken aan de muziek van Gnod, waarna "Dandelions" volgt en ik een fantastisch zwaar traag stonerrock nummer voorgeschoteld krijg.
Dan hoor ik "Mr. Wipey's Daytrip To Guilford Haven", een korte langzame licht psychedelische song met progressieve rock en stoner invloeden, die tevens experimenteel klinkt.
In "Song For John Pt. 1" schotelt de band me opnieuw zo'n lekker in het gehoor klinkende hypnotiserende stonerrock song voor (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie) en in "Lord Jagged (The Chemical Teacake Quintet)" krijg ik een heftige mix te horen van noise en experimentele muziek.
"Dandelion Sauce Of The Ancients" van Terminal Cheesecake is schitterend album, waarvan ik van begin tot eind genoten heb en dat ik elke liefhebber van stonerrock en hypnotiserende ritmes kan aanraden.
Datura4 werd in 2011 te Fremantle, Australië opgericht door Dom Mariani - zang en sologitaar en Greg Hitchcock - zang en sologitaar.
Dom speelde eerder in de legendarische garagerock bands The Stems en DM3 en Greg in You Am I en New Christs.
Samen met Stu Loasby - basgitaar en Warren Hall - drums, die in The Drones speelde vormen ze de band, waarmee ze al snel een goede reputatie met hun live optredens opbouwden in hun woonplaats.
Hun debuut album,"Demon Blues", met een fantastische psychedelische hoes, die door Joshua Marc Levy van Asheville Art Family is gemaakt, is in juli 2015 door het Alive Natural Sound Records label uitgebracht en ook hun nieuwe album "Hairy Mountain", dat 28 oktober 2016 wordt uitgebracht, verschijnt op dit label, waarbij het hoesontwerp opnieuw van Joshua Marc Levy komt, terwijl het album zowel op CD als in een zeer beperkte oplage van 150 stuks op 180 gram gekleurd vinyl uit komt.
"Hairy Mountain" bevat 10 nummers, waarvan "Fools Gold Rush" het eerste is en hierin hoor ik de band een schitterende psychedelische progressieve rock song spelen, waar tevens een hypnotiserend ritme in zit (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "Trolls", een lekker in het gehoor klinkende swingende stevige rock song, die enkele prima tempowisselingen bevat.
Daarna zet de band me "Uphill Climb" voor, waar een aanstekelijk uptempo ritme in zit, terwijl de swingende muziek blues invloeden heeft, zodat stil zitten niet aan de orde is.
Dan volgt "Mary Carroll Park", een uitstekende rock & roll song met blues invloeden, die swingt als een trein, waarna ik de titel song "Hairy Mountain" te horen krijg, waarin Datura4 me een stevige rock song voorzet, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en tegen het eind een stuk sneller en ruiger wordt.
In "Greedy World" schotelt de band me een verrukkelijke aanstekelijke swingende rock song met een hoog mee zing gehalte voor, waarbij stil zitten geen optie is en in "Confide In Me" laat de band me opnieuw genieten van een swingende rock song, waar lichte blues invloeden en een zeer dansbaar ritme in zitten.
Vervolgens hoor ik "Too Much (Or Not Enough)", een uitstekende swingende rock song met een swingend dansbaar ritme, "Something To Hide", eveneens een heerlijke swingende rock song met een aanstekelijk ritme en enkele prima tempowisselingen en "Broken Path", een fantastische pop rock song, die een zeer aanstekelijk ritme heeft, waardoor ik opnieuw op mijn stoel zit mee te swingen.
"Hairy Mountain" van Datura4 bevat 10 lekker in het gehoor klinkende nummers, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan iedere liefhebber van rock muziek deze schijf dan ook van harte aanbevelen.
Electric Moon uit Fulda, Hessen, Duitsland, ontstond toen multi-instrumentalist Sula Bassana - gitaren, effecten en orgel ging samen spelen met Komet Lulu - basgitaar, effecten en zang en Berni - drums.
Eerdere projecten van Sula waren o.a. Liquid Visions, Südstern 44, Interkosmos en Zone Six, maar ook maakte hij diverse solo- CD's en enkele met Modulfix.
De eerste officiële CD van Electric Moon, Lunatics" verscheen in 2009 via Nasoni Records en drummer Berni, met wie de CD-R "First Takes" gemaakt werd, was toen reeds vervangen door Pablo Carneval.
Daarna volgden meer releases, "Lunatics Revenge" met drummer Pablo Carneval (Nasoni, 2011), Inferno met drummer Alex (Sulatron, 2011), "The Doomsday Machine" met drummers Pablo Carneval en Alex (Nasoni, 2011) en de split LP met de Franse band Glowsun, "Sun And Moon" (Sulatron, 2011).
Verder verschenen er via Sulatron enkele CD-R uitgaven in zeer beperkte oplage, zoals: "Live At Epplehaus 2010" (2010), "Live At Immerhin" (2011), "Flaming Lake" (2011) "Live At Sulatron Label Night" (2011) en "Cellar Space Live Overdose" (2012), waarop Alex de drummer weer was.
Hun nieuwe drummer heet Marcus Schnitzler, die ook de drummer van de spacerock band The Spacelords is en met hem werd de CD/2LP "Mind Explosion" opgenomen.
Op de 2LP/CD "Mind Explosion", die in 2013 aan het eind van de "Electric Moon Heading To South Tour 2013" tijdens het optreden in de Graf Hugo te Felkirch, Oostenrijk met slechts een stereo microfoon werd opgenomen, is Electric Moon live te beluisteren en de in 2014 verschenen 2LP "Lunatics + Lunatics Revenge" is een gelimiteerde uitgave (500 stuks) van de eerste 2 CD's.
"Theory Of Mind" werd in februari 2014 in de Kosmodrom te Heidelberg opgenomen en is 11 juni 2015 verschenen als 2LP in een oplage van 1000 stuks op zwaar zwart vinyl en als CD, waarbij het artwork zoals gewoonlijk weer door Lulu Artwork verzorgt is en de mastering door krautrock legende Eroc is gedaan.
In 2011 bracht Electric Moon hun live album "Flaming Lake" op de CD-R uit en deze was binnen de kortst mogelijke tijd uitverkocht, zodat er in 2015 werd besloten deze opnieuw uit te brengen, maar dit maal als gewone CD en als dubbel LP op 140 gram vinyl, waarbij LP 1 blauw en LP 2 oranje is, terwijl beide platen in een enkele hoes zitten.
De muzikanten, die op het album, dat slechts 4 nummers bevat en op 3 december 2015 uit komt, spelen zijn: Sula Bassana - sologitaar, effecten en elektrische stullenbox, Komet Lulu - basgitaar en effecten, Alex - drums (1-3) en Phillipp - drums (4).
Het in 2011 door Nasoni verschenen album "The Doomsday Machine" is 15 september 2016 via het Sulatron label in een nieuwe hoes uitgebracht, die gemaakt is door Lulu Artwork en Ulla Papel en bevat 5 nummers.
Het eerste nummer van het album, dat ook deze keer door krautrock legende Eroc is gemasterd, heet "Doomsday Machine" en daarin hoor ik de band een bijna 20 minuten durende stoner rock song spelen, die met langzame zware klanken en dromerige zang begint, waarna de gitaar met veel fuzz gespeeld wordt, het tempo iets opgevoerd en de muziek een licht hypnotiserend karakter krijgt, waarna de band net over de helft van het nummer het roer om gooit en gaat experimenteren, om tegen het einde terug te keren naar het zware langzame stoner rock tempo.
Daarna zet de band me het kortste nummer "Kleiner Knaller" voor en daarin krijg ik een lekker in het gehoor klinkend swingend stukje hypnotiserende rock te horen, waarin het tempo langzaam wordt opgevoerd en het gitaarspel steeds heftiger wordt.
Dan volgt "Spaceman", een geweldige mix van acid rock, stoner en spacerock, die uptempo begint en vrij heftig en licht hypnotiserend klinkt om tegen het einde een stuk rustiger gespeeld te worden. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Stardust Service" gaat Electric Moon verder met het maken van hun heerlijke stonerrock, waarin diverse tempowisselingen zitten en deze wordt gemixt met krautrock en een hypnotiserend ritme.
Het laatste nummer heet "Feigenmonolog" en hierin laat de band me opnieuw genieten van een fantastisch stevig stonerrock nummer met een licht hypnotiserend ritme, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarbij er flink veel fuzz op de gitaar zit en tevens spacerock invloeden te horen zijn.
"The Doomsday Machine" van Electric Moon bevat 5 schitterende nummers, die samen bijna 80 minuten duren en het beluisteren meer dan waard zijn, waardoor ik iedere liefhebber van dit genre deze schijf van harte kan aanraden.
Kuma werd in Bergamo, Italië opgericht door 3 muzikanten, die al geruime tijd in de Italiaanse muziek scene actief zijn.
Dat zijn: Nicola Gualandris - sologitaar, Mauro Galbiati - baritongitaar en lap steelgitaar en Jacopo Moriggi - drums.
De band combineert diverse stijlen muziek, zoals jazz, funk, psychedelische rock en noise en speelt tevens improvisaties, waardoor er een verrassend stuk muziek ontstaat.
Kuma nam hun debuut album "Chapter One", dat 7 oktober via Fourtwenty Records verschijnt, binnen 3 dagen op in hun tot opname studio omgebouwde oefenruimte.
Het album bevat 7 nummers, waarvan "Relax For A While" het eerste is en daarin krijg ik een traag startend nummer te horen, waarin de muziek rustig klinkt en gaandeweg steviger wordt, waarbij het tempo ook iets opgevoerd wordt en er een geweldig stuk stonerrock ontstaat, dat iets over de helft verandert en ik, tot het einde van het nummer, het geluid van een rijdende trein voorgezet krijg.
Daarna speelt de band "Traveling To The Factory Marker" en hierin schotelt de band me een lekker in het gehoor klinkend swingend stonerrock nummer voor, dat voor korte tijd psychedelisch wordt, waarna de band overschakelt naar een ander ritme, dat tevens licht hypnotiserend klinkt en ik opnieuw een heerlijk swingend stuk rock te horen krijg.
Dan volgt "Kammut", waarin de band een uitstekend rock nummer ten gehore brengt, dat diverse tempowisselingen bevat en nadat het nummer gestopt is, laat de band me een kleine minuut een lekker stukje piano muziek horen, waarmee afgesloten wordt (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), om te vervolgen met "The Pond's Duck", een stevig rock nummer, dat swingt en in de laatste minuut verandert, waarbij ik een drumsolo te horen krijg.
In "Belzebu" zet Kuma me een stevig rock nummer voor, dat enkele prima tempowisselingen en invloeden uit de hardrock en psychedelische rock heeft en in "Poor Man" laat de band me genieten van een mix van blues en rock, die tegen het eind verandert in een rustig stukje gitaarspel en in het laatste nummer "Rubber Blues" krijg ik opnieuw een geweldige lekkere mix van stonerrock en blues te horen, die diverse tempowisselingen bevat.
Het debuut album "Chapter One" van Kuma bevat 7 heerlijke nummers, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan elke liefhebber van rock muziek deze schijf dan ook van harte aanbevelen.
Leonardo 'Soundweaver' Wijma is een Nederlandse muzikant/producer, die sinds 2003, jaarlijks, hoofdzakelijk digitale albums op de markt brengt en in zijn studio produceerde hij reeds meer dan 25 albums, variërend van elektronische muziek (dance, kosmische muziek, elektro) tot psychedelisch (spacerock, krautrock) en van mantra's tot dichtkunst.
Zijn muzikale invloeden zijn onder andere: Pierre Henry, Kid Baltan, Tangerine Dream, Klaus Schulze, Jean-Michel Jarre, Kitaro, Vangelis, Tomita, Bo Hansson, ELP, Cream, Hendrix, Spirit, Moody Blues, Incredible String Band, Caravan, Camel, Gong, Steve Hillage, Pink Floyd, Ash Ra Tempel, Beatles, Sun Dial, Zappa, Brainticket, Hawkwind, Classical Indian music, Aphrodite´s Child, Eno, Aes Dana, Crosby, Stills & Nash, Bowie, Kraftwerk, Kula Shaker, Led Zeppelin, Mike Oldfield, Massive Attack, Witthüser & Westrupp en vele anderen.
Al jong leerde hij elektronisch orgel spelen en toen hij 16 jaar was, kreeg hij zijn eerste synthesizer, waarna hij na zijn twintigste ook eigen composities begon te maken en toen hij 26 was, leerde hij elektrische gitaar spelen.
Daarna begon hij nummers te schrijven en had reeds diverse synthesizers, orgels en effecten apparaten, die hij samen gekoppeld had in een kleine huis studio.
De komst van de computer opende nieuwe deuren voor Leonardo en van 1999 tot 2003 werkte hij erg gedreven en maakte veel nummers, waarbij hij het gevoel kreeg, dat het mogelijk was kwalitatief hoogstaande muziek te maken.
Tot 2003 bracht hij "All that is Energy" (EP), "Window" (EP), "Spiritworld 1,2 & 3" (elektronische muziek/dance) uit en in 2003 verscheen zijn eerste officiële album, getiteld "Origine" (elektronische muziek), gevolgd in dat zelfde jaar door de EP "Sadja".
Daarna volgden: "Soundweaver" (psychedelische elektronische muziek, 2003, 2004, 2005), "Dharma" (elektronische muziek, 2004), "Singing Electronic Devices" (elektronische muziek, EP, 2005), "Turn on, Tune in, Drop out" (spacerock, psychedelische muziek, 2005, remix 2007, unreleased) "Samsara" (2005), "Electronic Reality" (elektronische muziek, 2005), "Collective Memory Generator" (synthesizer, 2006), "Temple" (krautrock, 2007), "Open" (psychedelische elektronische muziek, 2007), "The Turning Point" (psychedelische elektronische muziek, 2007), "Sabda" (elektronische muziek, 2008), "Elements" (elektronische muziek, 2008), "The Fascinating Vibes of Electronic Waves" (elektronische muziek, 2009), "Voor Een Dag Van Morgen" (2009) (geproduceerd voor H.C. Feiler, 2005-2009), "Quantum Generation" (elektronische muziek, 2010), "Imagine" (ambient en dance, 2010), "Magical Extension" (psychedelische muziek, 2011, niet uitgebracht), "Inner Space Dimension" (psychedelische elektronische muziek, 2011), "Músarrindill" (2011, CD met Egbert Hovenkamp II), "InSpiratie" (2011, met Egbert Hovenkamp II, onuitgebracht), "Waar Het Stroomt" (2011 met zang, Nederlandse gedichten door Leoweyn, onuitgebracht), "Drones" (ambient, krautrock, 2012), "Chants According To..." (vedische mantra's, 2012, met G.N. Rao, niet uitgebracht), "AARDE" (2012, CD met Egbert Hovenkamp II), "Mantra Electronique" (elektronische muziek, 2013), "A Drop In The Ocean" (Boedhistische mantra's, 2013, CD met Lhamo Dukpa van Bhutan).
Onder de naam Astral Son bracht hij 2 albums op vinyl via het Headspin label uit.
Dat waren "Gurumaya" in 2014 en "Silver Moon" in 2015 en deze verschenen tevens als digitale download, terwijl "Silver Moon" in 2016 ook via het Sulatron label op CD werd uitgebracht.
Zijn nieuwe album, dat 7 oktober 2016 op CD door Sulatron wordt uitgebracht, heet "Mind's Eye" en komt tevens op LP uit via het Headspin label.
"Mind's Eye" bevat 8 nummers, waarvan "Time For Change" het eerste is en daarin hoor ik Astral Son een fantastische swingende psychedelische song ten gehore brengen, die spacerock en krautrock invloeden bevat, in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme heeft, waarmee hij me in de ban van zijn muziek weet te houden.
Daarna krijg ik "Brainstorm" voorgeschoteld, waarin hij een verrukkelijke mix maakt van krautrock en psychedelische rock en het thema van de televisie serie "Knight Rider" in verwerkt heeft en dit nummer wordt gevolgd door "The Way", een heerlijke rustige hypnotiserende psychedelische song, die me lichtelijk aan de muziek van die van de Zweedse band In The Labyrinth doet denken.
Dan hoor ik "See Your Self", een lekker in het gehoor klinkende swingende psychedelische song, die enkele prima tempowisselingen bevat en behalve spacerock, ook invloeden van de muziek van The Beatles heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), om gevolgd te worden door "Dream", dat zeer psychedelisch begint, waarna ik een schitterende rustige dromerig klinkende song voorgezet krijg, die tegen het einde heftiger wordt en over gaat in de titel song "Mind's Eye".
Hierin laat Astral Son me bijna 10 minuten genieten van een geweldige psychedelisch rock song, die een zeer hypnotiserend ritme bevat, dat me in een licht trance brengt, waardoor ik als het ware de muziek ingezogen wordt en dit nummer loopt over in "The Observer", een uitstekende rustige song, waarin lichte spacerock invloeden zitten en in het laatste nummer, dat "This Trip" heet, schotelt hij me opnieuw zo'n prachtige psychedelische song voor.
"Mind's Eye" van Astral Son bevat 8 geweldige psychedelische songs, waarmee hij me van begin tot einde in de ban van zijn muziek heeft weten te houden en ik kan dit album dan ook van harte aanbevelen aan iedere liefhebber van psychedelische muziek.
Greg Prevost, uit Rochester, New York, begon halverwege de jaren 70, toen hij als zanger / gitarist in bands speelde als Dr.Electro & His Psychedelic Retards, Distorted Levels, Tar Babies en Cutdowns, die allemaal minimaal een single uit brachten.
Daarna richtte hij samen met de toen 16 jarige Andy Babiuk de garagerock band The Chesterfield Kings op, die diverse LP's en singles uit brachten, waarvan de eerste, "I Ain't No Miracle Worker"/ "The Heards 1967", op hun eigen label Living Eye Records, slechts in een zeer beperkte oplage van 500 stuks.
Na hun laatst verschenen CD uit 2009 besloot Greg een solo CD te maken en het resultaat heet "Mississippi Murderer" (2013), die een half jaar daarvoor voorafgegaan werd door de 7 inch vinyl single "Mr. Charlie", die via het Mean Dispotion Records label werd uitgebracht, waarop hij akoestische blues speelt.
Voor "Mississippi Murderer" vroeg hij enkele vrienden hem daarbij te helpen en de band die op deze uitgave te horen is, bestaat uit: Greg Prevost - zang, solo- slide-national steel- en akoestische gitaar, mondharmonica, maracas en tamboerijn, Zachery Koch - drums en tamboerijn, Alex Patrick - basgitaar, tamboerijn en zang en Keenan Bartlett - piano.
Op zijn nieuwe CD "Universal Vagrant", die 28 oktober 2016 zowel op CD als op LP uit komt, spelen beide heren opnieuw mee, terwijl ook Keenan Bartlett - piano en Hammond B3 orgel van de partij is en tevens zijn Andrea Agostinelli, Genevieve Scrivens en Mikaela Davis op 1 nummer als achtergrond zangeressen te horen.
Het album, dat 10 nummers bevat, start met "Moanin' The Blues" en daarin hoor ik Greg een schitterende bluesrock song ten gehore brengen, waarbij de muziek en zang me sterk doet denken aan die van The Rolling Stones en deze song wordt gevolgd door "Gin-Soaked Time Warp", een uitstekende rustige bluesrock song, waar diverse tempowisselingen in zitten.
Daarna krijg ik "Digned D.C." voorgezet en ook hierin speelt Greg een rustig nummer, waarin de muziek me lichtelijk aan die van "The House Of The Rising Sun" doet denken, waarna "Evil On My Mind" volgt en ik een lekker in het gehoor klinkende bluesrock song voorgeschoteld krijg, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en tegen het einde progressiever en iets sneller wordt.
Dan zet Greg me "Mean Red Spider" voor en hoor ik opnieuw een prima rustige bluesrock song, die gevolgd wordt door "Shot Of Rock & Roll", een swingende uptempo rock & roll song met bluesrock invloeden, om opnieuw een erg mooie rustige song te spelen, getiteld "Lord Shine A Light On Me", waarin de muziek naar de gospel neigt en hij begeleid wordt door de 3 zangeressen, die als achtergrond koor fungeren.
In "Shitkicker Blues" laat hij me nogmaals genieten van een rustige bluesrock song, waarin het tempo tegen het einde wordt opgevoerd en in "Hayseed Riot" hoor ik een swingende uptempo rock song (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in het laatste nummer "Codine" speelt Greg een prachtige rustige bluesrock song, waarin een licht hypnotiserend ritme zit.
"Universal Vagrant" van Greg 'Stackhouse' Prevost bevat 10 lekker in het gehoor klinkende songs, die bij liefhebbers van bluesrock, The Chesterfield Kings en The Rolling Stones zeker in de smaak zullen vallen en ik kan hen deze schijf dan ook van harte aanbevelen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Arthur Brown, die in 1942 te Whitby, Engeland, geboren werd, is ongetwijfeld één van de kleurrijkste figuren uit de progressieve rock scene uit de jaren 60 en is nog steeds een veel gevraagde artiest.
Zijn band The Crazy World Of Arthur Brown, waarmee hij zijn vuur act opvoerde, werd in 1967 opgericht en bestond uit: Arthur Brown - zang, Vincent Crane - orgel, Sean Nicholas Greenwood – basgitaar en Drachen Theaker – drums.
The Crazy World Of Arthur Brown zou in eerste instantie tot 1970 blijven bestaan en in 1968 werd Theaker vervangen door Carl Palmer, die op zijn beurt de stokjes in 1969 over gaf aan Jeff Cutler en Dick Henninghem verving in 1969 Vincent Crane, waarna hij dat zelfde jaar nog vervangen werd door Pete Solley.
De band ging in 1970 uit elkaar en Brown richtte daarna de band Kingdom Come op, die 3 LP's uitbracht (Galactic Zoo Dossier, Kingdome Come en Journey), maar ook speelde hij in bands als The Puddletown Express, Arthur Brown With The Diamonds, The Amazing World Of Arthur Brown en The Arthur Brown Set.
Verder maakte hij als solo artiest albums met onder andere: Greg Leon ("The Complete Tapes Of Atoya"), Klaus Schulze ( "Dune" en "Live"), Richard Wahnfried ("Time Actor"), Vincent Crane ("Faster Than The Speed Of Light"), Alan Parsons Project ("Tales Of Mystery And Imagination"), Jimmy Carl Black ("Brown, Black And Blue"), Judge Smith ("Curly's Airships"), All Living Fear ("Fifteen Years After") en als Arthur Brown, Rick Patten ("The Magic Hat" in een zeer beperkte oplage van 200 stuks, die tijdens optredens verkocht werden).
Tevens verschenen de solo albums: "Dance", "Chisholm In My Bosom", "Requiem", "Speak No Tech", "The Legboot Album - Arthur Brown On Tour" en "Voice Of Love".
Sinds 2000 is hij weer actief met The Crazy World Of Arthur Brown, die tegenwoordig bestaat uit: Arthur Brown - zang, Z-Star – zang en achtergrond zang, sologitaar, keyboards en percussie, Lucie Rejchrtova – keyboards, Jim Mortimore – basgitaar, achtergrond zang en sologitaar, Samuel Walker – drums en achtergrond zang en Malcolm Dick – digitale artiest en video projecties en sinds 2011 is ook sologitariste Nina Gromniak bij de band gekomen.
Vanaf 2000 werden de albums "Tantric Lover" (CD, Voiceprint Records, 2000), "Vampire Suite" (CD, Track Records, 2003), "Voice Of Love" (CD, Zoho Music,2007), "The Crazy World of Arthur Brown Live At High Voltage" (alleen op vinyl in een limited edition van 1000 stuks, opgenomen tijdens het optreden op het High Voltage Festival, 2011) en "Zim Zam Zim" (2013) uitgebracht onder de naam The Crazy World Of Arthur Brown.
Verder verschenen de albums "The Crazy World Of Arthur Brown" (Track/Polydor, 1968), "Strangelands" (The Long Lost 2nd Album, opgenomen in 1969, Reckless Records, 1988), "Order From Chaos" (Live, 2013) en "Live In Bristol 2002" (Gonzo Multi Media, 2015), plus de singles: "Devil's Grip" / "Give Him a Flower" (Track, 1967), "Fire" / "Rest Cure" (Track, 1968), "Nightmare" / "Music Man" (ook wel bekend als "What's Happening") (Track, 1968) en "I Put a Spell on You" / "Nightmare" (Track, 1968).
Zijn nieuw verschenen album "Live 1967-1968", dat in 2016 door Gonzo Multi Media is uitgebracht, bevat live opnamen uit die periode en is aangevuld met de bonus nummers "The Creation" en "The Frankenstein Opera".
Het album begint met "Prelude" en daarin krijg ik een lekker klinkende swingende progressieve rock song te horen, die gevolgd wordt door "I Put A Spell On You", waarin Arthur een geweldige uitvoering van dit nummer ten gehore brengt, die swingt als een trein.
Daarna zet de band me de hit "Fire" voor, die nogal vlak klinkt, maar desondanks toch uitstekend uit de verf komt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna ik "Spontaneous Apple Creation" te horen krijg en in dit nummer hoor ik de band een fantastische progressieve rock song spelen, die diverse tempowisselingen bevat en lichtelijk experimenteel is voor die tijd.
Dan volgt "Come And Buy", een schitterend stukje mysterieus klinkende progressieve rock, dat gevolgd wordt door "Child Of My Kingdom", een heerlijke progressieve song, die in een niet al te hoog tempo start, maar na enkele tempowisselingen uitmondt in een swingende uptempo blues.
Vervolgens staat er een stukje interview uit Zweden op, waarna de bonus nummers volgen, die uit de Puddleton Studio's komen.
In "The Creation", een 21 minuten durend nummer, dat vrij heftig start, laat The Crazy World Of Arthur Brown me genieten van een schitterend stuk muziek, dat afwisselend experimenteel, psychedelisch, progressief en hypnotiserend klinkt en in "The Frankenstein Opera", uit 1970, schotelt Arthur me een verrukkelijke rock opera voor, die uit 7 verschillende korte stukken bestaat, waarin hij door een compleet orkest begeleid wordt en de muziek zo nu en dan iets weg heeft van die van Kurt Weill en Bertolt Brecht.
"Live 1967-1968" van The Crazy World Of Arthur Brown bevat heerlijke muziek, die het tijdsbeeld goed weergeven, terwijl de onbekende bonus nummers een pure verrijking zijn van zijn zestiger jaren periode, waardoor het album extra interessant is voor verzamelaars van sixties muziek en ik kan hen deze schijf dan ook van harte aanbevelen.
Het Duitse duo Sankt Otten, dat bestaat uit: Stephan Otten - drums, synthesizers en programma's en Oliver Klemm - sologitaar, basgitaar en synthesizer, startte reeds in 1999 en bracht al 9 albums uit.
De band heeft sinds 2009 een contract met het Denovali Records label en hun CD/2LP "Messias Maschine" is de eerste, die in 2013 via dit label is verschenen.
Tussen 2013 en 2015 verscheen er een trilogie van de band, bestaande uit de albums "Gottes Synthesizer, Sequeencer Liebe", "Messias Maschine" en "Engtanz Depression" ("Close Dance Depression").
Hun nieuwe album, het tiende, dat eind september 2016 uit komt, is een samenwerkingsverband met gitarist Hellmut Neidhardt en heet "Männerfreundschaften Und Metaphysik" en wordt, ook deze keer, door het Denovali Records label uitgebracht.
"Männerfreundschaften Und Metaphysik" bevat 8 nummers, waarvan "Eigentlich Ist Alles Schön" het eerste is en hierin hoor ik de band met zware tonen, die in een traag tempo gespeeld worden, een dreigend nummer ten gehore brengen, dat gevolgd wordt door "Massiere Die Maschine", waarin ik, bijna 13 minuten lang, een verrukkelijk krautrock nummer met een hypnotiserend ritme te horen krijg, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
Daarna zet de band me "Manchmal Schmeckt Nichtmal Der Kaffee" voor en speelt daarin een langzaam stuk muziek met een licht hypnotiserend ritme en een trieste ondertoon, waarna "Heile Welt" volgt en ik opnieuw een rustig nummer te horen krijg, dat lichtelijk dreigend klinkt en kerkelijke invloeden bevat (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie).
Dan schotelt Sankt Otten + N me een heerlijk avant garde nummer voor, getiteld "Auf Drei Lasen Wir Los" en daarin zitten tevens krautrock en soundscapes invloeden, zodat het geheel fantastisch klinkt.
In "Milchmädchen Und Herrenchocolade" laat de band me genieten van een uitstekend swingend avant garde nummer, waar een hypnotiserend ritme in zit en in "Diese Bessre Welt Ist Auch Nicht Besser" zet de band me weer zo'n schitterend rustig zwaar klinkend avant garde nummer voor, dat tevens van hemelse klanken voorzien is en door dit contrast sereniteit uit wasemt.
Het laatste nummer van het album heet "Am Ende Der Fahenstange" en daarin krijg ik een prachtig stuk soundscape te horen, die door een eentonige synthesizer klank wordt ondersteund.
"Männerfreundschaften Und Metaphysik" van Sankt Otten + N is een werkelijk schitterend album, dat me van begin tot eind heeft geboeid en ik kan elke liefhebber van avant garde deze schijf dan ook van harte aanbevelen.
Gravitysays_I werd op 11 maart 2003 te Piraeus, Griekenland opgericht en bestaat uit: Manos Paterakis - zang, santur en sologitaar, Mampre Kasardjian - basgitaar, Nikos Sotiropoulos - sologitaar, Costas Stergiou - keyboards, Vangelis Katsarelis - trompet en Nikos Retsos - drums en synthesizer.
De band maakte in 2007 hun debuut album "The Roughest Sea" en bracht dit via het Sirius label van de beroemde Griekse componist Manos Hadjidakis uit, waarna op 1 mei 2011 het album "The Figures of Enormous Grey and The Patterns of Fraud", waarop 2 lange nummers staan, volgde, dat via het Restless Wind label verscheen en tevens werd op 17 juni 2011 de gratis download "Cry-Out" uitgebracht.
5 Jaar na het verschijnen van "Cry-Out" brengt de band 16 september 2016 een nieuw album uit, getiteld "Quantum Unknown", dat via het Inner Ear Records label verschijnt.
"Quantum Unknown" bevat 6 nummers, waarvan "More Than A Matter Of Instinct" de eerste is en daarin hoor ik de band een schitterende mix van progressieve rock, elektronische muziek en pop maken, die een zeer hoog dansgehalte bevat, waarna ik "Of Woe / Migratory Birds" voorgezet krijg en hierin laat de band me in het eerste deel van het nummer genieten van een lekker in het gehoor klinkende dansbare elektro song, die diverse tempowisselingen bevat en over gaat in een ander ritme voor het tweede gedeelte van de song, waarin de muziek en stijl van zingen me lichtelijk aan die van Sting doen denken.
Daarna schotelt Gravitysays_I me "Dowser" voor en hoor ik een fantastische licht psychedelische progressieve rock song, die tevens jazz invloeden heeft en gevolgd wordt door "An Ivory Heart", waarin de band een uitstekende zeer dansbare pop song speelt, waar invloeden van jazz, Pink Floyd en de muziek van Sting in zitten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
In "Every Man" start de muziek erg rustig, maar gaat al snel over in een gemiddeld tempo, dat een aangenaam dansbaar ritme bevat en diverse tempowisselingen heeft en ook in dit nummer hoor ik invloeden van Sting.
Het laatste nummer is de titel song "Quantum Unknown", een geweldige dansbare mix van new wave, symfonische rock en elektronische muziek, die met een licht hypnotiserend ritme gespeeld wordt en tegen het einde over gaat in een vrij experimenteel progressief rock nummer.
"Quantum Unknown" van Gravitysays_I is een heerlijk album, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan iedere liefhebber van progressieve rock en pop dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
Icarus Peel uit Devon, Engeland, maakte in 2009 zijn eerste solo CD album, getiteld "Tea At My Gaffe", die in 2010 gevolgd werd door "The Sunflower Army" en in 2013 door "Sing!".
Ook maakte hij in 2013 met de band The Honey Pot, die hij in 2010 oprichtte, het album "To The Edge Of The World" voor het Mega Dodo label en onder de naam Crystal Jacqueline And The Honey Pot, verscheen er een dubbele 7" vinyl single bij het Fruits De Mer label in 2014 en verder kwam er een song van de band op het album "Home For Christmas", waarvan de opbrengst voor een goed doel was.
Verder is hij te beluisteren op het solo album "Sun Arise" van zijn vrouw Crystal Jacqueline, dat in 2014 bij Mega Dodo Records werd uitgebracht, gevolgd door de LP "Sun Arise" in 2015, die via het Mega Dodo Records label op de markt kwam en deze bevat 16 nummers, inclusief de songs van de EP "A Fairy Tale". maar ook verscheen het album Crystal Jacqueline And The Honey Pot, "Electronic Memory", in 2015 en dit is in een zeer gelimiteerde box oplage van 100 stuks uitgebracht en bevat een 12 pagina's tellend boekje, 2 ansichtkaarten en een badge, waarna "Inside The Whale", die 26 februari 2016 door het Mega Dodo Records label werd uitgebracht, in een beperkte oplage van 300 stuks op 18o gram zwart vinyl verscheen, waarvan de eerste 150 stuks door de band gesigneerd en genummerd zijn en daarop zijn keyboards speler John Wyatt en basgitarist Simon Fear, die sinds begin 2015 bij de band zitten, voor het eerst te horen.
De CD uitgave bevat 2 extra nummers, terwijl er van de beperkte uitgave van de 3CD versie slechts 150 verschenen zijn en deze bevat het album "Inside The Whale", het exclusieve live album "Live In London" (opgenomen tijdens het Games For May optreden), the single "Lisa Dreams" plus 2 bonus nummers en een interview met Icarus Peel en Crystal Jacqueline, waarbij het geheel verpakt is in een speciaal genummerd blik met waarzeggende vis.
Tevens werd de single "Lisa Dreams" in een beperkte oplage van 150 stuks op gekleurd vinyl speciaal voor leden van de Mega Dodo Records club geperst en deze is ook op zwart vinyl verschenen.
Met Mordecai Smyth maakte Icarus Peel in 2014 de gelimiteerde 10" vinyl split LP "Barnburner" (Mega Dodo Records), waarbij elk 3 nummers speelt en de LP op blauw vinyl in een oplage van 250 stuks geperst is, waarvan de eerste 100 vergezeld zijn gegaan van een A3 kleuren poster + sticker.
Ook zijn nieuwe album "Forget-Me-Not Under Pussy Willow", dat 7 oktober 2016 via het Mega Dodo Records label verschijnt, wordt in een gelimiteerde editie van 250 stuks 180 gram zwart vinyl op LP uitgebracht en er verschijnt een zeer beperkte oplage van 100 stuks als 4CD in een handgemaakte, individueel genummerde houten doos, die de geremasterde versies van "Tea At My Gaffe", "The Sunflower Army" en "Sing!" plus zijn nieuwe album "Forget-Me-Not Under Pussy Willow" bevat.
De CD "Forget-Me-Not Under Pussy Willow" is natuurlijk ook apart verkrijgbaar en bevat een extra nummer, dat van de 10" EP "Barnburner" komt en dus niet op de LP staat.
Het CD album, dat 14 nummers telt, start met "Introduction", dat nog geen minuut duurt en daarin hoor ik Icarus een gesproken tekst spreken, die door een stukje psychedelische muziek vergezeld gaat en gevolgd wordt door "Forget-Me-Not", een heerlijke rustige psychedelische song, die folk invloeden heeft.
Daarna zet Icarus me "Job Shiver" voor en hoor ik hem een uitstekende aanstekelijke dansbare pop song ten gehore brengen, die diverse tempowisselingen bevat, waarna "Planting People" volgt, een schitterende licht psychedelische pop song, die in een rustig tempo gespeeld wordt.
Dan krijg ik "It's Raining" voorgeschoteld en hierin laat hij me genieten van een lekker in het gehoor klinkende, zeer dansbare, swingende psychedelische pop song, die ook op het album "Electronic Memory" van Crystal Jacqueline And The Honey Pot staat (luister naar de live uitvoering van dit nummer via de youtube link onder de recensie), gevolgd door "We Came, We Saw", waarin ik een aanstekelijke opgewekte mix van pop en country te horen krijg.
In "Something I Should Say" start de song met een gesproken tekst, om over te gaan in een schitterende melodische pop song, waarin Crystal Jacqueline in de achtergrond zang te horen is en in "Catch Your Breath" speelt Icarus een mooie rustige pop song, zichzelf begeleidend op gitaar.
Vervolgens krijg ik "Melody May" voorgezet, waarin de muziek weer met een gesproken tekst begint en Icarus me een lekker klinkende rustige licht psychedelische pop song laat horen en het extra nummer, "Auntie Powders Her Nose", is een fantastische opgewekte swingende pop song en in dit nummer hoor ik Icarus een schitterende psychedelische rock song spelen, waarin de zang me enigszins aan Steve Harley van Cockney Rebel doet denken en de muziek een aanstekelijk ritme heeft.
Verder hoor ik "Intimidation", een prachtige melodische pop song met een licht hypnotiserend ritme, "Just Deserts", een lekker in het gehoor klinkende swingende pop song, waarin de zang me opnieuw aan die van Steve Harley doet denken, "Here's The News", een kort aanstekelijk psychedelisch nummer met gesproken tekst en "Endings Happily", een fantastische rustige song, met diverse prima tempowisselingen, waarin de muziek me lichtelijk aan die van "Tommy" van The Who doet denken.
"Forget-Me-Not Under Pussy Willow" van Icarus Peel is een heerlijk album, dat vol met lekker in het gehoor klinkende songs staat en ik kan elke liefhebber van de betere pop en licht psychedelische muziek, deze schijf dan ook van harte aanbevelen.
De Deense band Baby Woodrose, uit Kopenhagen, bestaat sinds 2001 en brengt in september 2016 hun achtste studio CD "Freedom" via het Bad Afro Records label uit, na eerder "Blows Your Mind!" (een soloproject van Lorenzo Woodrose) (Bad Afro, 2001), "Money For Soul" (Bad Afro, 2003), "Live At Gutter Island" (Bad Afro, 2003), "Dropout!" (Bad Afro, 2004), "Love Comes Down" (Bad Afro, 2006), "Chasing Rainbows" (Bad Afro, 2007), "Baby Woodrose" (Bad Afro, 2009), "Mindblowing Seeds and Disconnected Flowers" (Bad Afro, 2011) en "Third Eye Surgery" (Bad Afro, 2012) te hebben uitgebracht.
De naam Baby Woodrose komt van de plant Argyreia Nervosa, die voor hallucinerende effecten kan zorgen en in Hawai bekend staat als baby woodrose.
De band bestaande uit: Lorenzo Woodrose - zang en sologitaar, ("The Moody Guru") Riky Woodrose - basgitaar en ("Fuzz Daddy") Rocco Woodrose - drums werd in 2004 genomineerd voor de Danish Music Awards, maar won die niet.
"Freedom", dat op LP wordt uitgebracht, bevat 9 nummers, waarvan "Reality" het eerste is en daarin hoor ik de band een fantastische swingende psychedelische rock song ten gehore brengen, waarbij er lichte echo op de zang zit en ik heerlijk gitaarspel voorgeschoteld krijg.
Daarna laat de band me genieten van de tweede single, "21st Century Slave", die van het album getrokken is en hierin speelt de band een lekker in het gehoor klinkende psychedelische rock song met een aanstekelijk ritme, dat me in beweging zet (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), om gevolgd te worden door "Open Door", dat eerder op single verscheen en ook in dit nummer krijg ik een uitstekende dansbare rock song voorgezet.
Dan volgt "Mind Control Machine", een schitterende swingende psychedelische rock song met lichte spacerock invloeden en een hypnotiserend ritme, waarna ik "Peace" te horen krijg, waarin Baby Woodrose een prachtige rustige pop song speelt.
In de titel song "Freedom" laat de band me weer genieten van een swingende uptempo psychedelische rock song, waarbij stil zitten geen optie is en in "Red The Sign Post" krijg ik een geweldige uptempo psychedelische progressieve rock song te horen, die diverse tempowisselingen bevat.
Vervolgens hoor ik "Mantra", een erg mooie rustige psychedelische rock song, die enkele prima subtiele tempowisselingen heeft en in het laatste nummer, dat "Termination" heet, laat de band me genieten van een meer dan acht minuten durende verrukkelijke psychedelische rock song met een hypnotiserend ritme, waarvan ik in een lichte trance kom.
"Freedom" van Baby Woodrose bevat 9 heerlijke songs, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan dit fantastische album dan ook van harte aanbevelen aan hen die van psychedelische rock houden.
Lacrimas Profundere, die door Oliver Nikolas – sologitaar werd opgericht, bestaat al sinds 1993 en komt uit München, Duitsland.
De band maakte in 1995 hun debuut album "… And The Wings Embraced Us", dat in eigen beheer en via Perverted Taste werd uitgebracht.
Hun tweede album "La Naissance D’un Rêve" verscheen in 1997 via Witchhunt Records, waarna in 1999 "Memorandum" volgde, dat hun eerste op NapalmRecords was. Daarna volgden: "Burning: A Wish", (2001), "Fall, I Will Follow" (2002),de limited edition "Ave End" (2004), die binnen 3 weken was uitverkocht, de EP "Again It’s Over" (2006), "Filthy Notes For Frozen Hearts" (2006), "Songs For The Last View" (2008), "The Grandiose Nowhere" (2010) en "Antiadore" (2013), die allemaal via NapalmRecords verschenen.
Ook werden "The Fallen Years" in 2002 (Scarecrow Records, Mexico) als 2 CD DIGIPACK, "La Naissance D’un Rêve", re-release (Sail Productions, 2002, Korea) en "… And The Wings Embraced Us", re-release (Irond Records, 2003, Rusland) op de markt gebacht.
In de loop der jaren wisselde de band ook regelmatig van bezetting en bestaat tegenwoordig uit: Oliver Nikolas – sologitaar, Rob Vitacca – zang (sinds 2007), Anton 'Tony' Michael Berger – sologitaar (sinds 2005), Clemens 'Clea' Schepperle – basgitaar (sinds 2013) en Christopher 'Chris' Schmid – drums (sinds 2013).
Hun nieuwe album, "Hope Is Here", werd in augustus 2016 door het Oblivion label uitgebracht en daarop staan 12 nummers, waarvan "The Worship Of Counting Down" het eerste is.
Daarin hoor ik de band een prima mix van new wave en melodische rock maken, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "My Halo Ground", een swingende uptempo new wave song met rock invloeden.
Daarna zet de band me de titel song "Hope Is Here" voor en krijg ik een prachtige rustig startende rock song te horen, die diverse tempowisselingen bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna ik "Aramis" hoor, een swingende uptempo rock song met new wave invloeden en enkele subtiele tempowisselingen.
Dan volgt "A Million Miles", waarin de band een mix maakt van hardrock en new wave ook dit wordt uptempo gespeeld, om gevolgd te worden door "No Man's Land", eveneens een lekker in het gehoor klinkende swingende uptempo rock song met new wave invloeden.
In "Pageant" schotelt Lacrimas Profundere me een schitterende, vrij rustige, aanstekelijke rock song voor, die lichte invloeden van gothic heeft en diverse subtiele tempowisselingen bevat en in "You, My North", krijg ik een mooie mix van rock en new wave voorgezet, die afwisselende tempo's bevat en zo nu en dan vrij heftig klinkt.
Vervolgens speelt de band me "Awake" en ook daarin klinkt de muziek vrij heftig en mag ik genieten van een schitterende mix van new wave, gothic en hardrock, die door strijkers begeleid wordt, waarna "The Path Of Broken Homes" volgt en ik een kort licht symfonisch nummer te horen krijg, voorzien van vogelgeluiden.
Verder volgen "Timbre", een uitstekende uptempo mix van new wave, hardrock en melodische rock en "Black Moon", een schitterende rustige rock song, waarmee de band het album op passende wijze afsluit.
"Hope Is Here" van Lacrimas Profundere staat vol prettig in het gehoor klinkende songs, die ik iedere liefhebber van zowel new wave als melodische rock kan aanraden.
Pat/Scan is een mysterieus project, maar is waarschijnlijk het alter ego van Christian Rzechak uit Düsseldorf, Duitsland, die tevens lid is van de band Sospetto.
Op 15 augustus 2016 is het debuut album "Cinematic Lies" zowel op CD als op LP verschenen via het Cineploit label.
De CD, die 13 nummers bevat, waaronder 2 bonus nummers, start met "Not So Safe", waarin ik een heerlijke dansbare mix van krautrock, dance en filmmuziek te horen krijg (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door een rustig zwaar en duister klinkend nummer, getiteld "Disturbing Secrets".
Daarna volgt "Demon's Pot", een mix van disco, filmmuziek en horror, die net als het voorgaande nummer vrij duistere klanken bevat, waarna ik "Milano Treasure" voorgeschoteld krijg en daarin speelt Pan/Scan een heerlijk stukje funk in de stijl van Quincy Jones.
Dan volgt "The Land Of Sweets", en ook in dit nummer speelt hij een lekker swingend funky stuk muziek, dat gevolgd wordt door "Ghoul Pool", een prima mix van zware muziek, dance en drum ritmes, die swingt.
In "Steam Of The Undead" laat Pan/Scan me genieten van een swingend dreigend nummer en in "Dark Soul" krijg ik een duister startend nummer te horen, dat lichte krautrock invloeden bevat.
Vervolgens zet hij me "Right Stuff" voor, een swingend funky nummer, gevolgd door "Final Lap", een schitterend krautrock nummer met enkele prima tempowisselingen, waarin de muziek dreigend wordt en "Closing", een fantastisch dreigend nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Verder krijg ik 2 bonus nummers voorgezet, waarvan de eerste "Hymn" heet en hierin maakt hij opnieuw een mix van dansbare ritmes, dreigende zwaar klinkende muziek en funk en in het laatste nummer "Rotten Not Forgotten" schotelt hij me een prachtig melodisch stukje rock voor.
De muziek op "Cinematic Lies" van Pan/Scan is een zeer aangenaam om te horen en ik kan liefhebbers van dit genre dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
