Review: Vibravoid - Vibrations From The Cosmic Void (Stoned Karma Records, 2018) (Psychedelisch / Krautrock)

Vibravoid werd in 1990 te Düsseldorf, Duitsland, opgericht en bestaat uit: Christian Koch - zang en sologitaar, Frank Matenaar - drums en Dario Treese - orgel.
De band heeft zich muzikaal laten inspireren door o.a. (een vroege) Pink Floyd, Electric Prunes, Strawberry Alarm Clock en Spacemen 3 en talloze andere psychedelische progressieve rock bands.
Sinds 2000 heeft Vibravoid diverse LP's en CD's uitgebracht via verschillende labels, zoals: Triggerfish, Nasoni, Anzitisi Records, Krauted Mind Records, Herzberg Verlag en Sulatron.
Nadat ze begin 2013 hun eigen label Stoned Karma Records hebben opgericht, verschijnen daarop hun platen (onder andere "Psychedelic Blueprints - An Introspection Of The Years 2000-2013" en de 6 CD box "Loudness For The Masses"), maar ook staat de band met een nummer ("Nearby Shiras", een cover van Kalacakra) op de LP Head Music van het Fruits De Mer Records label en is in 2013 de 7" gekleurd vinyl single "Colour Your Mind", waarop 3 covers staan, uitgebracht via dat zelfde label uit Engeland, gevolgd in 2015 door de 7" gekleurd vinyl single "Steppin' Stone" , die eveneens 3 covers bevat en via Fruits De Mer verscheen.
De band stond op het "14th Dream Of Dr.Sardonicus" festival te Cardigan, Wales, dat van 5 tot 7 augustus plaats vond en georganiseerd werd door Fruits De Mer Records, waarbij één van de live nummers ongetwijfeld hun nieuwe 7" gekleurde vinyl single met klaphoes, "In-A-Gadda-Da-Vida", was, die 9 augustus 2016 in beperkte oplage via Fruits De Mer Records verschenen is.
De single, werd 30 september 2016 gevolgd door hun nieuwe album "Wake Up Before You Die", dat op hun Stoned Karma Records in een beperkte oplage op LP en CD werd uitgebracht, waarbij de CD uitvoering 4 extra live nummers bevat.
Via Stoned Karma Records verschenen in 2017 de albums "A Night At The Museum" (3LP) en "Triptamine E.P. Volume 5", dat tijdens hun "wake Up Before You Die" optreden in Haus Der Jugend in 2016 werd opgenomen en in een beperkte oplage van 1000 LP's inclusief een kleurenposter op A10 formaat uitgebracht is en op 17 november 2017 verscheen "Mushroom Mantra's", zowel op LP als CD en als download, waarbij vermeldenswaardig is, dat de pre-order editie van de LP in een beperkte oplage van 200 stuks op gekleurd vinyl geperst is en een poster plus picture postcard disc bevat, die een nummer bevat, dat niet op de LP staat, terwijl op de CD uitgave 3 extra nummers staan, die tijdens een opname sessie uit 1992 stammen en niet eerder zijn uitgebracht.
Stoned Karma Records brengt op 25 mei 2018 2 albums van de band tegelijk uit, dat zijn: "Vibrations From The Cosmic Void", die in een beperkte oplage van 500 LP's als pre-order een bonus LP bevat, terwijl het album tevens in een beperkte oplage van 1000 stuks in 3 kleuren zonnestralen vinyl en als CD en digitale download verschijnt en het andere album,"Live At Rheinkraut Festival", waarop basgitarist Ufo Walter te horen is, wordt als 2CD en digitale download uitgebracht.

"Vibrations From The Cosmic Void" bevat 5 nummers (de CD heeft 2 extra nummers) en begint met "Vibrations From The Cosmic Void Part II", waarin de band een fantastisch stuk psychedelische rock ten gehore brengt, dat in een iets boven gemiddeld tempo gespeeld wordt, waardoor ik meteen in andere realiteit kom (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit nummer loopt naadloos over in "The Modular System", een geweldige hypnotiserende instrumentale mix van psychedelische rock en krautrock.
In "Melodies Of The Stars" laat de band me opnieuw genieten van een mix van krautrock en psychedelische rock, die een hypnotiserend ritme heeft, waardoor ik verder in de ban van hun muziek kom en in "The Cosmic Playground" neemt Vibravoid me mee op een verrukkelijke ruimtelijke trip van bijna 20 minuten door hun psychedelische muziek, die Oosterse invloeden heeft, wisselende tempo's bevat en me in hogere sferen brengt.
Het laatste nummer van de LP heet "Frequencies Of The Cosmos" en daarin krijg ik een heerlijke mix van psychedelische rock en spacerock voorgeschoteld, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
De eerste van de 2 bonus nummers van de CD heet "Mirrorspace" en in dit 20 minuten durende nummer zet de band me een schitterend eentonig klinkend  ruimtelijk psychedelisch nummer voor, waardoor ik in een lichte trance kom en dit wordt in een traag tempo gespeeld, om gevolgd te worden door "Milchstrasse 14. Köln", een swingende uptempo mix van kraut- en spacerock, waarbij stil zitten geen optie is.

Vibravoid heeft me met "Vibrations From The Cosmic Void" vanaf het begin tot eind in de ban van hun muziek gehouden en ik kan dit meesterwerk dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van psychedelische rock en/of van krautrock houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Moonweevil - Verticle Tide (Strange Fish Records, 2018) (Elektronische Muziek, 2018)

Nadat keyboards speler Rob Appleton enkele jaren geleden van Engeland naar Oostenrijk verhuisde, lijkt zijn band Cranium Pie opgeheven te zijn.
De laatst verschenen albums van de band "The Mechanisms Tapes" en "Mechanisms Part Two" werden beide in maart 2015 door het Regal Crabomophone label uitgebracht, tegelijk met zijn eerste solo album "A Peculiar Accumulation Of Particles", dat hij onder de naam Moonweevil maakte.
De opvolger daarvan heet "Verticle Tide", die in oktober 2017 als digitale download verscheen en het album wordt 12 mei 2018 in een beperkte oplage van 160 stuks via Strange Fish Records (Fruits De Mer Records) op LP + CD uitgebracht en tevens op CD, waarbij vermeldenswaardig is, dat de CD uitgave 10 nummers  bevat, inclusief de 2 lange nummers van de LP.

Het album start met "Verticle Tide" dat 20 minuten duurt en daarin krijg ik een rustig startend elektronisch nummer voorgezet, dat na enkele minuten verandert, om tijdelijk meer snelheid te krijgen, om vervolgens weer in een rustig tempo verder te gaan, dat opnieuw verandert en ik een stukje krautrock hoor, dat over gaat in een vrij experimenteel klinkend stukje, waarna er ruimtelijke invloeden te horen zijn, die in een rustig tempo gespeeld worden en voor de laatste maal in dit nummer verandert in een rustig experimenteel elektronisch nummer.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Dan volgt "Tapping Into The Future" en ook hierin maakt Rob een prachtig stuk elektronische muziek, dat diverse tempowisselingen heeft en tevens tevens enkele ritme veranderingen.
In "North Dwarf" laat hij me genieten van een heerlijk stukje elektro dance, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en swingt, maar na enkele minuten verandert in een rustig licht psychedelisch klinkend elektronisch nummer en in "Geometricty" laat hij me enkele minuten genieten van een fantastisch psychedelisch stuk elektronische muziek.
Daarna zet hij me "Ether Machine" voor en hoor ik een aanstekelijk dansbaar nummer, dat enkele tempowisselingen heeft en tegen het einde een licht hypnotiserend ritme krijgt, waarna "General Relativity" volgt en ik opnieuw een zeer dansbaar elektronisch nummer voorgezet krijg, dat gevolgd wordt door "Synthonicus", een heerlijk smooth jazz nummer, dat in een rustig tempo gespeeld wordt.
Dan schotelt Moonweevil me "Colliding Scapes" voor en hoor ik een prima mix van elektronische muziek, progressieve en experimentele rock, die in een niet al te hoog tempo uitgevoerd wordt en tevens lichte psychedelische invloeden heeft, om gevolgd te worden door "Time Is Round", een psychedelisch stuk muziek, dat melodisch en orkestraal klinkt.
Vervolgens krijg ik het laatste nummer van de CD te horen, dat "Confluence 5917" heet en daarin laat Rob me genieten van een hypnotiserend startend nummer, dat tevens zware elektronische klanken bevat en langzaam verandert in een melodisch stukje, dat op zijn beurt weer verandert in een eentonig licht hypnotiserend ritme met experimentele invloeden, om vervolgens experimenteel te worden, waarna weer een melodisch stukje volgt, dat nogmaals verandert en ik een mooi rustig stukje elektronische muziek te horen krijg, waarmee het nummer op gepaste wijze wordt afgesloten.

"Verticle Tide" van Moonweevil is een niet alledaags album, dat zeker niet voor iedereen toegankelijk zal zijn, maar liefhebbers van elektronische muziek zullen deze schijf ongetwijfeld weten te waarderen en ik kan hen dan ook aanraden, deze uitgave eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Death And The Maiden - Wisteria (Occultation Recordings, Fishrider Records, 2018) (Elektro Pop)

Death And The Maiden is een band uit Dunedin, Nieuw Zeeland, die genoemd is naar een Edvard Munch schilderij en bestaat uit: Lucinda King - zang en basgitaar, Hope Robertson - sologitaar en Danny Brady - keyboards en synthesizer.
De band bracht op 20 maart 2015 hun debuut album met gelijknamige titel uit via Fishrider Records en Occultation Recordings en deze werd vooraf gegaan door de singles "Flowers For The Blind" (19 maart 2014), "Dear" (2015) en "Oooh Baby In The Chorus" (11 april 2018) en op 11 mei 2018 verschijnt het tweede album van de band, dat "Wisteria" heet en 9 nummers bevat, via Occultation Recordings en Fishrider Records op zowel LP, CD en als digitale download.

Het album start met het titel nummer "Wisteria" en daarin krijg ik een heerlijke dromerige song voorgeschoteld, die een licht hypnotiserend dansbaar ritme heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna "Hourglass" volgt en ik een geweldige pop song te horen krijg, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en ook nu weer een licht hypnotiserend ritme heeft.
In "Speed Of Sound" zet de band me een lekkere dansbare mix van elektro, krautrock en pop voor en daarin wordt opnieuw gebruik gemaakt van een terugkerend ritme en in de single "Oooh Baby In The Chorus" laat de band me nogmaals genieten van zo'n dansbare swingende licht hypnotiserende song.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "River Underground", een uitstekende mix van elektro en pop, die een zeer dansbaar ritme en lichte disco invloeden heeft en gevolgd wordt door "Dutchess", een verrukkelijke licht hypnotiserende elektro pop song, waarbij stil zitten geen optie is.
Dan schotelt Death And The Maiden me "Shadows" voor en trakteert me op een prachtige dromerige pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna de band "Mercury" ten gehore gebracht wordt, waarin de band een mooie, vrij rustige, licht hypnotiserende pop song speelt.
Het laatste nummer heet "Everything Is Stressful" en hierin zet de band me weer een schitterende mix van pop en elektro voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een dansbaar ritme heeft. 

"Wisteria" van Death And The Maiden is een lekker in het gehoor klinkende plaat, die overwegend dansbare licht hypnotiserende elektro pop songs bevat en ik kan iedere liefhebber van dit genre deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Nadia Struiwigh - WHRRu (Denovali Records, 2018) (Elektronisch)

Nadia Struiwigh uit Rotterdam, Nederland, is een DJ en producer van elektronische muziek, die op 30 juni 2017 haar debuut album "Lenticular" in een beperkte oplage op 12" vinyl+digitale download en tevens in een beperkte oplage op cassette en als digitale download via het Central Processing Unit label heeft uitgebracht.
Eerder bracht ze 2 mp3 EP's uit via Cinematique records ("Dimension" in 2012 en "Bit Bites" in 2013) plus 2 7" EP's ("Siglum", ADRO Records, 2013 en "Parallax", Rosedale Records, 2015).
Haar tweede album "WHRRu", waarop 10 nummers staan, verschijnt op 27 april 2018 via het Denovali Records label op zowel CD, als 2LP en als digitale download.

Het album begint met het titel nummer "WHRRu", waarin ik een mooi, vrij rustig, elektronisch nummer voorgezet krijg, dat een terugkerend ritme bevat en gevolgd wordt door "Roeiweijk", een schitterend elektronisch nummer, waarin elementen van avant garde en filmmuziek zitten en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan krijg ik "Jimmy Read" te horen en daarin speelt ze rustig stukje muziek in een erg traag tempo met een terugkerend ritme, waarna het eveneens rustige "Bizarph" te horen is en ik een prachtig nummer voorgezet krijg, dat hoofdzakelijk akoestisch gespeeld wordt en mooie achtergrond zang bevat.
In "Yoguah" laat Nadia me genieten van een fantastisch elektronisch licht hypnotiserend nummer, dat in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en in "Soundshag" zet ze me een uitstekend rustig startend nummer voor, dat invloeden uit filmmuziek heeft en langzaam opgevoerd wordt, waarna de muziek in een sneller tempo gespeeld wordt totdat er een climax bereikt is.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "Ppda", een verrukkelijk dansbaar nummer, dat swingt en elektro, techno en krautrock invloeden heeft, waarna ik "Bldrnnr" hoor, waarin Nadia me een geweldig, vrij zwaar, elektronisch stukje muziek voorschotelt, dat de uitstraling van filmmuziek heeft en in een rustig tempo gespeeld wordt.
Vervolgens hoor ik "4Othu2", een verrukkelijke mix van avant garde, industrieële, experimentele en elektronische muziek, die een licht hypnotiserend ritme heeft en gevolgd wordt door "Mettrix", een heerlijk avant garde nummer, dat een zich herhalend ritme bevat en hemelse achtergrondzang klanken heeft, totdat Nadia besluit de muziek te veranderen en het nummer verder gaat in een mix van industriële muziek en avant garde, die zware dreigende achtergrond klanken heeft.

"WHRRu" van Nadia Struiwigh is een uitstekende plaat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan liefhebbers van avant garde, elektronische muziek en filmmuziek deze schijf dan ook ten zeerste aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Thee Dagger Debs - Thee Dagger Debs (Damaged Goods Records, 2018) (Powerrock / Beat)

Thee Dagger Debs is een Britse meidenband uit Londen en Hastings, die in 2016 is opgericht en bestaat uit: Laura - sologitaar en zang, Letty - basgitaar en zang en Paula - drums.
Laura en Letty speelden vanaf 2011 samen in bands als The Neasden Bees en Thee Jezebels, terwijl Laura ook werkt als DJ en Letty eveneens DJ werk doet (onder de naam Mz Siren) en Paula speelde sinds haar 13e in diverse punk bands en schrijft tevens voor enkele muziek bladen.
Het trio heeft zich muzikaal laten inspireren door jaren zestig garagerock bands, Britse R&B, zeventiger jaren punk en pub rock bands.
Op 22 juni 2018 verschijnt hun debuut album "Thee Dagger Debs" in een beperkte oplage van 500 stuks op zwart vinyl via het Damaged Goods Records label en tevens als digitale download.

Het album, dat 12 nummers bevat, start met "Without You", waarin ik de band een geweldige swingende beat song in de stijl van de jaren 60 muziek hoor spelen, die gevolgd wordt door "Little Black Book", een schitterende uptempo mix van blues- en garagerock, die swingt als een trein en stil zitten hierbij is dan ook niet aan de orde.
Daarna schotelt de band me "Lies" voor en krijg ik een fantastische swingende snelle rock song te horen, die me opnieuw in beweging brengt, waarna "Move It" volgt, waarin de band een prima uptempo powerrock song ten gehore brengt.
In "Personal Best" laat de band me nogmaals genieten van een uitstekende swingende uptempo rock song en in ""As Long As I'm Moving" krijg ik een heerlijke swingende uptempo rhythm & blues song te horen, die sterke invloeden uit de jaren 60 muziek bevat.
Deze wordt gevolgd door "Ain't Worth The Time", een song, waarin de band een lekker in het gehoor klinkende mix van de muziek van Suzi Quatro en "Spirits In The Sky" van Norman Greenbaum speelt, waarna de band me "The Doll" voorzet en daarin krijg ik opnieuw een uitstekende swingende rock song te horen, waarbij stil zitten geen optie is.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan volgt "White Chappel Blues" en hierin hoor ik de band een schitterende powerrock song in een gemiddeld tempo spelen, die gevolgd wordt door "Mr.Clean" schotelt de band me weer een swingende rock song voor, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.
Vervolgens hoor ik "8 While 10", een verrukkelijke rock & roll song, die in een hoog tempo mijn gehoorgang binnen komt en "El Tren", eveneens een fantastische uptempo rock & roll song, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.

"Thee Dagger Debs" van Thee Dagger Debs is een prima debuut album van de band, die vol lekkere korte swingende rock songs staat en invloeden uit de jaren 50, 60 en 70 bevat en ik kan deze heerlijke schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van rock in het algemeen houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: E.T. Explore Me - E.T. Explore Me (Suburban Records, 2018) (Surf / Garagerock)

E.T. Explore Me is een band uit Haarlem, Nederland, die in 2003 opgericht werd en bestaat uit: Joost Varkevisser - zang, sologitaar en orgel, Jeroen Blijleve - basgitaar en Jeroen Kruijs - drums.
De band staat nauw in contact met het Haarlemse kunstenaarscollectief Irrational Library van de Amerikaan Joshua Baumgarten en weigerde lange tijd om een album uit te brengen.
Wel bracht de band een aantal EP's uit op 7" vinyl en als digitale download uit, waarvan de eerste, "Big Black Bull" in het jaar van oprichting verscheen via het Rara Records label.
Vervolgens verschenen: "Vespa Bop" (7" EP, Rara Records, 2007), "Every Town Should Have Its Own One Man Band" (7" EP, Velser Herrie, 2009), "When I'm Gone" (7" EP, Velser Herrie, 2010, inclusief comic boekje door Peter Pontiac) en "Do It" (7"EP, Velserherrie 2012), plus de digitale downloads "Shine", 'Let Me In" en "Psychonaut", die alledrie in februari 2018 .
Ook werden er op enkele compilatie albums bijdragen geleverd, onder andere aan "Just A Little Bit Too High" (The Irrational Library, 2004), "Dutch Garage Rock Explosion" (Kliko records, 2013) en "Subbacultcha! Fall 2008" (Artrocker Records).
Hun debuut album met gelijknamige titel is 13 april 2018 via Suburban Records op zowel LP als CD uitgebracht, met daarop 12 nummers, waarbij vermeldenswaardig is, dat het hoesontwerp door cultheld Typex verzorgd werd, die daarvoor samen werkte met huisvriend en beeldeclecticus Arnoud Snijers, die het inwendige deel van de hoes voor zijn rekening nam.

Het album begint met "Let Me In", een swingende mix van surf, rockabilly en trash, die in een aanstekelijk licht hypnotiserend ritme gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna "Shine" volgt en ik een fantastische uptempo rock song voorgeschoteld krijg, die opnieuw invloeden van surf bevat, terwijl er ook invloeden van horror  filmmuziek in zitten.
Daarna speelt de band "Psychonaut", waarin ik een heerlijke rock song te horen krijg, die psychedelische invloeden heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Soy Un Bruto", een snelle mix van surf, garagerock en heavy metal drumwerk, waarbij stil zitten geen optie is.
In "Soulbleed" zet de band me een geweldige rockabilly song voor in de stijl van The Monsters en deze wordt in een niet al te hoog tempo ten gehore gebracht, om gevolgd te worden door "H.Z. Statue", een verrukkelijke, vrij lange, progressieve psychedelische song, die een hypnotiserend ritme heeft.
Dan hoor ik "Onemanband", waarin E.T. Explore Me me een korte heftige snelle mix van surf en de muziek van The MOnsters voorzet, die swingt als een trein en gevolgd wordt door "Demons", een uitstekende uptempo rock song, die een enigszins melodisch en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.
Vervolgens hoor ik "Butcher", een lekker in het gehoor klinkende uptempo surf song, "Dig Me Baby", een vrij snelle heftige surf song met invloeden van de muziek van The Butthole Surfers, "Ink", een schitterende licht psychedelische surf song, met invloeden van de muziek van Chris Isaak en country en "Fincheye", een uptempo surf song, die zestiger jaren psychedelische beat, western en lichtelijke Oosterse invloeden heeft en melodisch klinkt.

"E.T. Explore Me" van E.T. Explore Me is een heerlijke plaat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van surf, garagerock en rockabilly houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Vibravoid - Live At Rheinkraut Festival (Stoned Karma Records, 2018) (Psychedelisch / Krautrock)

Vibravoid werd in 1990 te Düsseldorf, Duitsland, opgericht en bestaat uit: Christian Koch - zang en sologitaar, Frank Matenaar - drums en Dario Treese - orgel.
De band heeft zich muzikaal laten inspireren door o.a. (een vroege) Pink Floyd, Electric Prunes, Strawberry Alarm Clock en Spacemen 3 en talloze andere psychedelische progressieve rock bands.
Sinds 2000 heeft Vibravoid diverse LP's en CD's uitgebracht via verschillende labels, zoals: Triggerfish, Nasoni, Anzitisi Records, Krauted Mind Records, Herzberg Verlag en Sulatron.
Nadat ze begin 2013 hun eigen label Stoned Karma Records hebben opgericht, verschijnen daarop hun platen (onder andere "Psychedelic Blueprints - An Introspection Of The Years 2000-2013" en de 6 CD box "Loudness For The Masses"), maar ook staat de band met een nummer ("Nearby Shiras", een cover van Kalacakra) op de LP Head Music van het Fruits De Mer Records label en is in 2013 de 7" gekleurd vinyl single "Colour Your Mind", waarop 3 covers staan, uitgebracht via dat zelfde label uit Engeland, gevolgd in 2015 door de 7" gekleurd vinyl single "Steppin' Stone" , die eveneens 3 covers bevat en via Fruits De Mer verscheen.
De band stond op het "14th Dream Of Dr.Sardonicus" festival te Cardigan, Wales, dat van 5 tot 7 augustus plaats vond en georganiseerd werd door Fruits De Mer Records, waarbij één van de live nummers ongetwijfeld hun nieuwe 7" gekleurde vinyl single met klaphoes, "In-A-Gadda-Da-Vida", was, die 9 augustus 2016 in beperkte oplage via Fruits De Mer Records verschenen is.
De single, werd 30 september 2016 gevolgd door hun nieuwe album "Wake Up Before You Die", dat op hun Stoned Karma Records in een beperkte oplage op LP en CD werd uitgebracht, waarbij de CD uitvoering 4 extra live nummers bevat.
Via Stoned Karma Records verschenen in 2017 de albums "A Night At The Museum" (3LP) en "Triptamine E.P. Volume 5", dat tijdens hun "wake Up Before You Die" optreden in Haus Der Jugend in 2016 werd opgenomen en in een beperkte oplage van 1000 LP's inclusief een kleurenposter op A10 formaat uitgebracht is en op 17 november 2017 verscheen "Mushroom Mantra's", zowel op LP als CD en als download, waarbij vermeldenswaardig is, dat de pre-order editie van de LP in een beperkte oplage van 200 stuks op gekleurd vinyl geperst is en een poster plus picture postcard disc bevat, die een nummer bevat, dat niet op de LP staat, terwijl op de CD uitgave 3 extra nummers staan, die tijdens een opname sessie uit 1992 stammen en niet eerder zijn uitgebracht.
Stoned Karma Records brengt op 25 mei 2018 2 albums van de band tegelijk uit, dat zijn: "Vibrations From The Cosmic Void", die in een beperkte oplage van 500 LP's als pre-order een bonus LP bevat, terwijl het album tevens in een beperkte oplage van 1000 stuks in 3 kleuren zonnestralen vinyl en als CD en digitale download verschijnt en het andere album,"Live At Rheinkraut Festival", waarop basgitarist Ufo Walter te horen is, wordt als 2CD en digitale download uitgebracht.

De 2CD "Live At Rheinkraut Festival", die 16 februari 2018 te Düsseldorf werd opgenomen, bevat slechts 2 nummers, waarvan "Your Mind Is At Ease" op CD1 het eerste is en daarin speelt Vibravoid een 47 minuten durend nummer, dat met eentonige synthesizer klanken begint, waarna de muziek langzaam verandert en ik een fantastisch progressieve psychedelische rock song voorgezet krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een hypnotiserend ritme bevat, waardoor ik de muziek ingezogen lijk te worden, waarna de band het tempo langzaam op voert, om tot een climax te komen, om vervolgens weer over te gaan in een rustiger tempo, waarin ook de eentonige synthesizer klanken weer een belangrijke rol gaan spelen. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
"Ballspeaker" is een veel gespeeld nummer van de band en deze uitvoering, die iets meer dan 70 minuten duurt, is de langste, die ik tot nu toe gehoord heb.
Hierin begint de band in een rustig tempo, dat na korte tijd meer snelheid krijgt en een dansbaar ritme heeft, waardoor stil zitten niet mogelijk blijkt en langzaam verandert de muziek in een geweldig stuk krautrock, dat een hypnotiserend ritme bevat, om opnieuw te veranderen, waarna ik een stukje uptempo progressieve rock voorgezet krijg, dat over gaat in een rustiger tempo en vervolgens weer verandert in een schitterende aanstekelijke krautrock song, die me opnieuw in beweging brengt en naar het einde toe tijdelijk meer psychedelisch en experimenteel wordt, om daarna terug te keren naar het krautrock ritme, waarmee de band me in trance weet te houden.

Vibravoid heeft me met "Live At Rheinkraut Festival" mee op reis genomen in één grote lange trip, waarvan ik na afloop even de tijd nodig had om bij te komen en ik kan dit meesterlijke album dan ook sterk aanraden aan hen, die van krautrock en psychedelische rock houden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Dr. Space's Alien Planet Trip Vol.2 - Gloomy Horizon (Space Rock Productions, 2018) (Elektronisch / Progressieve Rock)

De van origine afkomstige Amerikaan Scott Heller, alias Dr Space is oprichter van het Öresund Space Collective, waarvan de overige bandleden uit Denemarken en Zweden komen.
Van de band verschenen al meer dan 20 albums en in de loop der jaren maakte Scott ook solo diverse opnamen, die niet werden uitgebracht en hierbij speelde hij: analoge synthesizers, Korg Monotron, Yamaha CS-10, Octave Cat SRM II, Custom Modular symthesizer en OSCar.
Omdat hij wel het idee had iets met deze opnamen te doen, vroeg hij Nicklas Sörensen (sologitaar en effecten) van de Deense band Papir en Richard Orlando (sologitaar en geluid manipulaties) van Alien Planetscapes uit Amerika, om op enkele nummers mee te spelen.
Dat resulteerde in het album "Vol 1", dat onder de naam Dr Space's Alien Planet Trip in maart 2017 in een beperkte oplage van 300 stuks met een klaphoes verscheen, waarvan er 100 in verschillende kleuren werden geperst en tevens verscheen het album als digitale download met 1 extra nummer (digitale bonus track, zonder Niklas), terwijl de eerste 50 exemplaren een gesigneerde poster bevatten.
Op 4 mei 2018 verschijnt het tweede solo album van Dr. Space's Alien Planet Trip, getiteld "Gloomy Horizon" en hierop speelt Stefan Krey op bas- en sologitaar mee in 3 nummers, terwijl Daniel Lars eveneens sologitaar in deze nummers speelt.
Het album, dat 6 nummers bevat, wordt door het Space Rock Productions label in een beperkte oplage van 410 stuks op 180 gram vinyl uitgebracht, waarvan er 100 op zwart, 155 op licht groen en 155 op rood vinyl worden geperst.

Het eerste nummer van het album heet "A New Beginning" en daarin krijg ik een schitterend rustig nummer voorgeschoteld, dat hoofdzakelijk op gitaar gespeeld wordt en me in een toestand van rust brengt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Boogie With Fidel", een experimenteel klinkend ruimtelijke muziek, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, dat na enkele minuten tijdelijk een dansbaar karakter krijgt, om dan weer verder te gaan in het vorige ritme en tempo, waarna het hele proces enkele keren herhaald wordt.
Dan volgt "The Dark Room Becomes Blue" en hierin brengt Dr. Space's Alien Planet Trip Vol.2 een fantastisch duister klinkend nummer ten gehore, waarin  invloeden van dark wave, spacerock en progressieve rock tot een geheel samengesmolten worden, waarna "Alien Talk" volgt en Dr. Space me een uitstekend ruimtelijk nummer voorzet, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en vrij melodisch klinkt.
In "Lost In The Cave" laat Dr. Space me genieten van een geweldige mix van progressieve rock en spacerock, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en in het bonus nummer, dat niet op de hoes vermeld staat en ik dus maar "Gloomy Horizon" zal noemen, krijg ik een verrukkelijk stuk elektronische muziek te horen, waarin ruimtelijke invloeden gecombineerd worden met experimentele klanken, waarbij het geheel in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en abrupt eindigt.

"Gloomy Horizon" van Dr. Space's Alien Planet Trip Vol.2 is een heerlijk album, waar in van begin tot einde heb genoten en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan elke liefhebber van progressieve rock en elektronische muziek.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Ye Nuns - Don't Worry (State Records, 2018) (Garagerock)

In 2006 werd de Londense band Ye Nuns opgericht als tribuut band voor de Amerikaanse sixties band The Monks, die in Duitsland woonde.
Ye Nuns bestaat uit: Sister Lolo of the Five Wounds - zang, Sister Delia Divinity - sologitaar, Sister Kate Kannibal - basgitaar, Sister Charlemagne - basgitaar, banjo, keyboards en sologitaar, Sister Andrea O'Saintly Bells - keyboards, Sister Banjo Debbie - banjo en Sister Bongo Debbie - drums.
Op 5 februari 2015 bracht de band, die in habijt gekleed gaan als nonnen, hun debuut album "Nun More Black", dat in 2 dagen werd opgenomen, via het Radiowave Recordings label op CD en als digitale  download uit, waarop 13 covers van nummers van The Monks staan.
Het State Records label brengt 7 mei 2018 de allereerste Ye Nuns single uit in een beperkte oplage van 500 stuks op zwaar vinyl.
De 2 songs van de single werden beide geschreven door Eddie Shaw, de oorspronkelijke basgitarist van The Monks en zijn 2 onuitgebrachte nummers van die band.
Vermeldenswaardig is nog, dat The Monks ook daadwerkelijk als monniken gekleed gingen en overeenkomstig hun haardracht ook zo aanpasten.

De A-kant "Don't Worry" is een schitterende rock song, die geheel in de stijl van The Monks gespeeld wordt, dus met een eentonig ritme, dat aan krautrock grenst en tussendoor afwisselende zang en heerlijk gitaarwerk.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Op de B-kant hoor ik de band "Don't Want To Do This" spelen en hierin schotelt Ye Nuns me een fantastische swingende garagerock song voor, die door het gebruik van het keyboards lichte psychedelische invloeden bevat, heerlijk drumswerk heeft en bij tijd en wijle klinkt het nummer zelfs experimenteel.

"Don't Worry" van Ye Nuns is een geweldige single, waarmee de band me tot hun fans mag gaan rekenen, dus die ik iedere liefhebber van garagerock ten zeerste kan aanraden en ik kan verder maar één ding hierover schrijven: Ye Nuns, It's Monk Time!

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Honey Pot/Icarus Peel's Acid Rain - Shining Diamonds/Half Space (Fruits De Mer Records, 2018) (Pop / Rock)

Crystal Jacqueline werd in Wiltshire, Engeland geboren en al op jonge leeftijd ontwikkelde ze haar talent en liefde voor muziek.
Ze trad regelmatig in en rond Bath op, die haar lof en een waardevolle ervaring opleverden en verhuisde later verder naar het zuiden van het land, waar ze in verscheidene bands speelde, die in binnen en buitenland optraden.
Ze woont in Devon met haar varken, katten, ganzen en haar partner Icarus Peel.
Samen spelen ze in de band The Honey Pot, die in 2012 startte en in het begin uit 5 personen bestond, maar nadat, in 2013, hun zanger en ook hun basgitarist de band verlieten, nog maar bestond uit: Crystal Jacqueline - zang en piano, Icarus Peel - alle andere instrumenten en Brian Rushbrooke - drums.
In 2010 bracht ze haar solo debuut album "Heal Yourself" via Psychedandy Records uit en in 2012 verscheen haar eerste album met The Honey Pot, getiteld "To The Edge Of The World" op het Mega Dodo label.
In november 2012 nam ze de EP "A Fairy Tale" op met daarop 3 covers: "Cousin Jane" (Troggs), "A Fairy Tale" (Second Hand), "Play With Fire" (Rolling Stones), die door Fruits De Mer Records werd uitgebracht.
Daarna verscheen de LP "Sun Arise" in 2013 via het Mega Dodo Records label op de markt en deze bevat 16 nummers, inclusief de songs van de EP "A Fairy Tale".
Het album Crystal Jacqueline And The Honey Pot, "Electronic Memory", uit 2015, is in een zeer gelimiteerde box oplage van 100 stuks verschenen en bevat een 12 pagina's tellend boekje, 2 ansichtkaarten en een badge.
Ook de uitgave van de band, "Inside The Whale", die 26 februari 2016 door het Mega Dodo Records label werd uitgebracht, verscheen in een beperkte oplage en daarop zijn keyboards speler John Wyatt en basgitarist Simon Fear, die sinds begin 2015 bij de band zitten, voor het eerst te horen.
Het album, dat 9 nummers bevat, is op 180 gram zwart vinyl op LP uitgebracht in een gelimiteerde oplage van 300 stuks, waarvan de eerste 150 stuks gesigneerd en genummerd zijn door de band.
De CD uitgave bevat 2 extra nummers, terwijl er van de beperkte uitgave van de 3CD versie slechts 150 verschenen en deze bevat het album "Inside The Whale", het exclusieve live album "Live In London" (opgenomen tijdens het Games For May optreden), de single "Lisa Dreams" plus 2 bonus nummers en een interview met Icarus Peel en Crystal Jacqueline, waarbij het geheel verpakt is in een speciaal genummerd blik met waarzeggende vis.
Tevens werd de single "Lisa Dreams" in een beperkte oplage van 150 stuks op gekleurd vinyl speciaal voor leden van de Mega Dodo Records club geperst en deze is ook op zwart vinyl verschenen.
De single "Dr. Crippen's Waiting Room" van The Honey Pot is een voorloper van de 100ste vinyl uitgave van het Fruits De Mer label, dat sinds 2008 bestaat.
De 100ste uitgave is de 2LP "Ascending Scales" van The Honey Pot, die 12 december 2016, op gekleurd vinyl in een klaphoes verscheen en daarop staat een mix van klassieke en obscure psychedelische en progressieve rock covers plus nieuwe nummers.
Om dit heugelijke feit te vieren, vroeg Icarus Peel een aantal artiesten om medewerking aan hun album te verlenen en Dick Taylor (Pretty Things), James Lowe (Electric Prunes), Tom Newman (July), Peter Cook (July), Nick Saloman (The Bevis Frond), Adrian Shaw (The Bevis Frond), Anton Barbeau, Judy Dyble, Us And Them, Jack Ellister, Bruce Woolley (Buggles) en anderen spelen hierop mee.
Omdat het dubbel album snel uitverkocht was, besloot Keith Jones van Fruits De Mer Records het in een speciale editie als 3CD uit te brengen, waarbij CD 3 opnamen bevat, die niet op de eerste uitgave voorkomen.

Icarus Peel uit Devon, Engeland, maakte in 2009 zijn eerste solo CD album, getiteld "Tea At My Gaffe", die in 2010 gevolgd werd door "The Sunflower Army" en in 2013 door "Sing!".
Ook maakte hij in 2013 met de band The Honey Pot, die hij in 2010 oprichtte, het album "To The Edge Of The World" voor het Mega Dodo label en onder de naam Crystal Jacqueline And The Honey Pot, verscheen er een dubbele 7" vinyl single bij het Fruits De Mer label in 2014 en verder kwam er een song van de band op het album "Home For Christmas", waarvan de opbrengst voor een goed doel was.
Met Mordecai Smyth maakte Icarus Peel in 2014 de gelimiteerde 10" vinyl split LP "Barnburner" (Mega Dodo Records), waarbij elk 3 nummers speelt en de LP op blauw vinyl in een oplage van 250 stuks geperst is, waarvan de eerste 100 vergezeld zijn gegaan van een A3 kleuren poster + sticker.
Ook zijn nieuwe album "Forget-Me-Not Under Pussy Willow", dat 7 oktober 2016 via het Mega Dodo Records label verscheen, werd in een gelimiteerde editie van 250 stuks 180 gram zwart vinyl op LP uitgebracht en er verscheen een zeer beperkte oplage van 100 stuks als 4CD in een handgemaakte, individueel genummerde houten doos, die de geremasterde versies van "Tea At My Gaffe", "The Sunflower Army" en "Sing!" plus zijn album "Forget-Me-Not Under Pussy Willow" bevat.

Op 12 mei 2018 viert het Fruits De Mer Records label zijn tiende verjaardag in de King Arthur Pub te Glastonbury, waar The Honey Pot, Tir Na NÓg, Icarus Peel's Acid Reign, Anton Barbeau, Mark McDowell en Magic Bus optreden en speciaal daarvoor schreef Icarus Peel de song "Shining Diamonds" voor The Honey Pot.
Deze is samen met het nummer "Half Space" van Icarus Peel's Acid Reign in een zeer beperkte oplage van 80 stuks in een metalen kan op 5" single uitgebracht en wordt tijdens het optreden verkocht.

Op de A-kant van de single, "Shining Diamonds", hoor ik The Honey Pot een lekker in het gehoor klinkende dansbare poprock song spelen, waarin het tempo gemiddeld te noemen is en de muziek lichtelijk progressief en in Icarus Peel's Acid Rain krijg ik een geweldige swingende rock song voorgeschoteld, waarin de muziek gedomineerd wordt door het gitaarspel en de percussie.

De single The Honey Pot/Icarus Peel's Acid Rain - "Shining Diamonds"/"Half Space" bevat 2 heerlijke songs, die ik iedere liefhebber van zowel pop als rock ten volle kan aanraden.(Sorry, geen video beschikbaar)

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Nathan Hall & The Sinister Locals - Effigies + Mute Effigies Soundtracks (Pegasus Promotions/The Hip Replacement, 2018) (Psychedelische Pop)

Op 27 november 2017 verscheen het eerste solo album "Effigies" van de uit Cardiff, Wales, afkomstige Nathan Hall (Soft Hearted Scientists) - zang, akoestische gitaar, sologitaar, keyboards, piano, geluid effecten en bellen, waarop 12 nummers staan, via Pegasus Promotions en The Hip Replacement.
Op 6 april 2018 verscheen dit album nogmaals, maar dan met de instrunmentale uitvoeringen van de nummers, onder de naam "Mute Effigies Soundtracks" via Pegasus Promotions en The Hip Replacement en vermeldenswaardig is, dat dit album een extra nummer bevat en in eerste instantie alleen voor vrienden, de bandleden en hun familie bestemd was.
The Sinister Locals, die Nathan Hall - zang, sologitaar, keyboards, effecten en elektronica op deze albums bijstaan, zijn: Michael Bailey - basgitaar, Frank Naughton - drums, piano, elektronica, arrangementen voor orkest en effecten en Spencer Segelow - drums(4 nummers).

Het album "Effigies" start met "Everybody's Burning Effigies" en daarin speelt de band een schitterende psychedelische pop song, die een aanstekelijk ritme heeft en in de jaren 60 gemaakt had kunnen zijn (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "Song For The Flowers", eveneens een prachtige jaren 60 gerelateerde psychedelische pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna de band me "Plant Your Flag" voorschotelt en ik een heerlijke pop song te horen krijg, die een hoog meedein gehalte heeft.
In "The Sighing Song" zet de band me een verrukkelijk rustig licht psychedelische nummer voor en in "The Unholy Ghost" krijg ik een lekker in het gehoor klinkende opgewekte pop song te horen, die diverse tempowisselingen heeft en in "Stained Glass Girl" laat Nathan Hall & The Sinister Locals me genieten van een vrolijk klinkende song, die subtiele tempowisselingen bevat en psychedelische invloeden heeft.
Daarna hoor ik "Spider Skin", een fantastische psychedelische pop song met een opgewekt ritme, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en swingt en deze wordt gevolgd door "Like A Setting Sun", een geweldige swingende aanstekelijke song, waarbij stil blijven zitten niet aan de orde is.
Dan volgt "Catacombs Of Camden Town", een uitstekende, vrij rustige, pop song met enkele subtiele tempowisselingen, die gevolgd wordt door "Your Name In Flames", een mooie rustige pop song, die psychedelische invloeden heeft.
Vervolgens hoor ik "We'll Go Walking (Please Don't Let Us Lose The Things That Make Us Who We Are)" en hierin speelt de band opnieuw zo'n aanstekelijke psychedelische pop song, die een hoog meezing gehalte heeft en in "Theme From 'The Hammond Pavilion'" krijg ik een kort stukje blaas muziek voorgezet.

Het eerste nummer van "Mute Effigies Soundtracks" heet "Everybody's Burning Effigies (Instrumental Version)" en daarin hoor ik de band een prachtige, licht psychedelisch nummer spelen, dat enkele tempowisselingen heeft en een aangenaam dansbaar ritme bevat, waarna "Song For The Flowers (Instrumental Version)" volgt en de band een uitstekend, vrij rustig, nummer ten gehore brengt en dit nummer wordt gevolgd door "Plant Your Flag (Instrumental Version)", waarin de band een heerlijk swingend nummer spelen, dat een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.
Daarna schotelt Nathan Hall & The Sinister Locals me "The Sighing Song" voor en krijg ik een mooi rustig nummer te horen, dat gevolgd wordt door "The Unholy Ghost (Instrumental Version)" en hierin hoor ik de band een vrolijk swingend nummer spelen, dat enkele tempowisselingen heeft en licht psychedelische invloeden bevat, waarna "Stained Glass Girl (Instrumental Version)" volgt en ik een schitterend licht psychedelische uitvoering van dit nummer voorgezet krijg.
In "Spider Skin (Instrumental Version)" laat de band me genieten van een vrolijk klinkend licht psychedelisch nummer, dat swingt en in "Like A Setting Sun (Instrumental Version)" krijg ik een lekker in het gehoor klinkend nummer te horen, dat een dansbaar ritme heeft en in "Catacombs Of Camden Town (Instrumental Version)" zet Nathan Hall & The Sinister Locals me een prima rustig nummer voor, dat enkele subtiele tempowisselingen heeft.
Dan hoor ik "Your Name In Flames (Instrumental Version)", waarin de band een schitterend rustig nummer speelt, dat lichte psychedelische invloeden heeft en gevolgd wordt door "We'll Go Walking (Please Don't Let Us Lose The Things That Make Us Who We Are) (Instrumental Version)", een geweldig licht psychedelisch nummer, dat een aanstekelijk ritme bevat, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
Vervolgens schotelt de band me "Theme From 'The Hammond Pavilion'" voor en hoor ik een kort stukje blaas muziek en het laatste nummer "Song For The Flowers (Vocal Extract)" verrast de band me op een fantastisch stukje close harmony zang, dat a-capella gezongen wordt.

"Effigies" + "Mute Effigies Soundtracks" van Nathan Hall & The Sinister Locals zijn 2 uitstekende albums, die schitterende muziek bevatten en hoewel mijn voorkeur naar de gezongen versies uit gaat, is ook het instrumentale niet te versmaden en ik kan beide dus van harte aanbevelen, aan een ieder, die van psychedelische pop houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Us And Them - On Shipless Ocean (Mega Dodo Records, 2018) (Folk)

Us And Them is een Zweeds folk duo, dat bestaat uit: Britt Rönnholm - zang en Anders Hakanson - gitaar en synthesizer.
Het duo maakte in 2008 hun debuut met de CD “Based on a True Story”, die via het eigen Withdrawn Recordings label verscheen en vooraf gegaan werd door de EP's "Canning Oak" (2006), "Seagulls" (2006) en "Man O' Sand To Girl O'Sea" (2006), die eveneens via dit label werden uitgebracht.
Vervolgens bracht het Fruits De Mer label in 2009 de vinyl EP "Julia Dream Of All The Pretty Horses" uit, waarmee het duo lovende kritieken oogstte van Mojo en Record Collector, gevolgd in 2011 door de EP "Summerisle" (Fruits De Mer) en in 2012 bracht het Ritual Echo Records de EP "Walk Light" uit, waarna in 2014 de EP "By The Time It Gets Dark" (Fruits De Mer) verscheen.
Het Mega Dodo Records label bracht 23 oktober 2015 het album "Summer Green And Autumn Brown" op zowel 180 gram zwart vinyl uit in een beperkte oplage van 250 stuks, plus als CD digipack, maar ook verscheen er een gelimiteerde oplage van 100 stuks als 4CD, inclusief de 3 CD EP's, die via Fruits De Mer werden uitgebracht en was alleen maar via de Mega Dodo's Bandcamp pagina te koop, dus niet in de winkels.
Op 12 december 2016 is de 10" EP "Fading With The Dwindling Sun" op gekleurd vinyl via het Fruits De Mer Records label verschenen en deze bevat 5 songs, die Sandy Denny (Fairport Convention) zong, waarvan er 3 door haar geschreven zijn, plus 1 van Richard Thompson en een traditionele.
Vervolgens verscheen 20 januari 2017 hun volgende single, getiteld "When I Was Walking" via het Mega Dodo Records, in een beperkte oplage van 150 stuks op groen vinyl, die alleen bestemd was voor Mega Dodo Singles Club leden en 150 stuks op zwart vinyl voor alle andere liefhebbers.
Op 20 april 2018 verschijnt hun 7" vinyl single "From The Corner Of My Eye" / "The Iron Maiden" via Mega Dodo Records en bevat 2 digitale bonus downloads nummers "When Life Begins" en "All The Madman", waarop Astor Wolfe - zang, Dag Strömberg - dwarsfluit en Erik Håkansson - drums meespelen en deze wordt in een, met de hand genummerde, beperkte oplage van 250 stuks uitgebracht en op 15 juni 2018 verschijnt het tweede album van de band, getiteld "On Shipless Ocean" in een beperkte oplage op 180 gram licht blauw-groen zeekleurig vinyl en tevens als CD en digitale download via Mega Dodo Records.

Het album, dat 11 nummers bevat, begint met "The Trees And The Sky Above", waarin de band me een fantastische rustige folk song voorschotelt, waar ze patent op lijkt te hebben en dit nummer wordt gevolgd door de A-Kant van de single "From The Corner Of My Eye", een schitterende rustige folk song, die melodisch klinkt en prachtige samenzang bevat (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna "A New LIfe" volgt en ik opnieuw zo'n prachtige folk song te horen krijg, die in een traag tempo gespeeld wordt.
In "Lady Rachel" zet de band me een verrukkelijke rustige licht psychedelische folk song voor en in "Changes And Choices" speelt Us And Them een nogmaals een mooie rustige melodische folk song.
Daarna hoor ik "People Like Us", een geweldige melodische folk song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en aanzet tot dansen en gevolgd wordt door "Time", een afwisselende song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Verder hoor ik "Extract From The 17th Of November", een kort eentonig instrumentaal nummer, dat ruimtelijke psychedelische invloeden heeft en licht hypnotiserend klinkt, waarna de band "Tail" ten gehore brengt en hierin krijg ik een fantastische song voorgeschoteld, die lichte psychedelische invloeden bevat en in een rustig tempo gespeeld wordt.
Als toegift verrast de band me op 2 nummers, die niet op de hoes vermeld staan en de eerste daarvan is "She's Not Me" en ook in dit nummer speelt Us And Them een mooie melodische song, waar heerlijke samenzang zit en in het laatste nummer, "We Are Not Alone" zet de band me nogmaals zo'n song voor.

"On Shipless Ocean" van Us And Them is een schitterende plaat met prachtige rustige folk songs, die een genot voor het oor zijn en ik kan deze schijf dan ook sterk aanraden aan hen, die van dit genre houden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Tir Na NÓg - Hall Of Mirrors (Friends Of The Fish Records, 2018) (Folk) 12 mei 2018

De band Tír Na Nóg (land van eeuwige jeugd) ontstond in 1969 te Dublin, Ierland, toen het duo Sonny Condell - gitaar en Leo O'Kelly - gitaar ging samen spelen.
Na enige tijd samen gespeeld te hebben ging het duo de studio in om diverse eigen songs plus enkele covers van onder andere Donovan, Bob Dylan, Leonard Cohen en Simon And Garfunkel, als hun demo op te nemen.
Ook speelden ze deze nummers live, maar het zou tot 1999 duren voordat deze te horen waren via de CD "In The Morning".
In mei 1970 kwamen Sonny en Leo in Londen terecht, waar ze bij een vriendin onderdak vonden en een opname technicus vonden, die hen gratis gebruik liet maken van de West End jingle studio om een nieuwe demo op te nemen.
Ze gingen met hun nieuwe demo naar Island Records, maar die weigerde de band een contract, waarna ze bij het Chrysalis label meer succes hadden.
Chrysalis bood ze, na het zien van het duo (imago speelde ook een grote rol) en beluisteren van hun muziek, onmiddellijk een contract aan.
Tír Na Nóg begon in folk clubs in Londen op te treden, waar ze al snel een gedegen reputatie op bouwden, terwijl Chrysalis grotere concerten  rond Groot Brittannië en in het buitenland voor ze organiseerde.
In oktober dat jaar speelden ze in the Royal Albert Hall met Jethro Tull, als deel van een Britse en Europese tournee en ook verscheen dat jaar hun debuut single "I'm Happy To Be (On This Mountain)" / "Let My Love Grow" via het Chryslais label, die in de onderste regionen van de hitparade terecht kwam.
Het duo speelde in de jaren er na onder andere met Richard and Linda Thompson, Supertramp, Jasper Carrott, Procul Harum, The Who, The Velvet Underground, Hawkwind, Elton John, Roxy Music, T.Rex en Cat Stevens, om er maar enkelen te noemen.
Vervolgens verscheen het nummer "Our Love Will Not Decay" op de 2LP "El Pea", die via Island Records verscheen met daarop verder nog Jethro Tull, Nick Drake, Traffic, Emerson, Lake & Palmer, The Incredible String Band, Cat Stevens, Fairport Connvention en anderen.
Enkele maanden later bracht Chrysalis het eerste album van Tír Na Nóg met gelijknamige titel uit, die in de Livingstone Studios te Barnet was opgenomen en geproduceerd was door de legendarische folk producer Bill Leader.
Melody Maker was zo verrukt door de muziek van de band, dat ze het tot album van de maand bombardeerden, waarna diverse radio stations hen uitnodigden.
Daaronder waren optredens bij John Peel en Alan Freeman, maar ook bij Bob Harris en Kid Jensen.
Sonny en Leo gingen opnieuw de studios in om nieuw materiaal op te nemen en deze keer deden ze dat in de Morgan Studios te Willesden, waar ze Paul McCartney tegen het lijf liepen, die in dezelfde studio's bezig was met de opnamen van een Wings LP en ook Cat Stevens, waar ze recentelijk mee hadden getoerd, was daar bezig zijn album "Catch Bull at Four" op te nemen.
Het duo nam hun LP "A Tear and a Smile" op, die in 1972 uitgebracht werd, met behulp van Larry Steele en Barry De Souza, die de aanvullende instrumenten bespeelden en in 1972 verschenen ook de singles "Bluebottle Stew" / "Come and See the Show" en "The Lady I Love" / "Heidi".
Hun derde album "Strong in the Sun", die door Procul Harum organist Matthew Fisher was geproduceerd, verscheen in 1973, evenals hun volgende single "Strong in the Sun" / "The Mountain and I".
Het was de bedoeling dat Paul McCartney hun nieuwe single "Spotlight", waarop Mike Giles drums speelde, zou gaan producen, maar deze werd nooit uitgebracht.
Nadat hun label Chrysalis de band in 1974 onverschillig behandelde, keerden Sonny en Leo terug naar Ierland, waar ieder zijn eigen weg ging en de band dus ophield te bestaan.
In 1985 werd de band opnieuw opgericht en kwam de single "Love Is Like a Violin" / "Daisy Lady" via hun eigen Tír Na Nóg label uit.
Daarna verschenen de live albums "Hibernian" (2000) een live optreden te Birmingham uit 1995, "Spotlight" (2001) met nummers van de originele John Peel radio sessies uit 1972/1973 en "Live at Sirius" (2010) opgenomen in de Sirius Arts Centre in Cobh te Cork, maar ook verscheen de dubbel LP "A Tear and a Smile" / "Strong in the Sun" in 2004 op de markt.
Het Fruits De Mer label bracht op 31 mei 2014 de 7" EP "I Have Known Love" in een gelimiteerde oplage op gekleurd vinyl op de markt en deze wordt 7 september 2015 gevolgd door de 7" single "Ricochet" / "Tir na nOg (Live)", die in een beperkte oplage gekleurd vinyl verschijnt en een uitvouwbare poster bevat, waarbij nog opgemerkt kan worden, dat er geen CD's en/of downloads van de single gemaakt zullen worden, op enkele promo's na.
Ook de LP "The Dark Dance", die op 24 mei 2015 in The Half Moon, te Putney, Engeland, tijdens het "Games For May" festival van Mega Dodo Records en Fruits De Mer records door de band gelanceerd werd, is in 2015 door het Fruits De Mer Records label op vinyl uitgebracht.
Van de opnamen, die in 2015 tijdens het optreden in The Half Moon gemaakt zijn, verscheen 6 juni 2016 het album "Live At The Half Moon" via het Mega Dodo Records label en deze werd in een beperkte oplage als 2LP van 250 stuks op groen vinyl geperst, die alleen via de website www.megadodo.co.uk te verkrijgen was, maar ook werden er van de 2LP 250 stuks op 180 gram zwart vinyl uitgebracht.
Tevens verscheen het album op CD en als download en daarop zijn 10 nummers te beluisteren, terwijl er op de 2LP slechts 9 nummers staan.
Op 12 mei 2018 speelt de band in de King Arthur Club te Glastonbury, om de tiende verjaardag van Fruits De Mer Records te vieren en ter gelegheid daarvan heeft de band de 7" single "Columbine" / "Hall Of Fame" opgenomen, die tijdens het optreden verkocht wordt en deze verschijnt in een zeer beperkte oplage van 90 stuks.

Een in een Schotse folk club opgenomen live versie van het nummer "Columbine", dat via Audio Archives Records verscheen werd door de 16 jarige Tarquin Bolton
vertolkt en Leo kwam er achter dat de tekst van dit nummer uit een oud verloren fatasie verhaal kwam, dat "Lud-In-The-Mist" heet en geschreven werd door Hope Mirrlees, die dit werkje in 1926 publiceerde.
In de uitvoering van Tir Na NÓg hoor ik de band een heerlijke aanstekelijke folk song spelen, die in een niet al te hoog tempo ten gehore gebracht wordt en prima dansbaar is en "Hall Of Mirrors", dat oorspronkelijk door Sweeney's Men in 1969 werd uitgebracht, is een vrij rustige folk song, die een enigszins trieste ondertoon heeft.

"Hall Of Mirrors" van Tir Na NÓg is een prima single, die zeker bij liefhebbers van folk in de smaak zal vallen en ik kan hen dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.(Sorry! nog geen video beschikbaar)

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Ugly Kings - Darkness Is My Home (Kozmik Artifactz Records, 2018) (Bluesrock)

The Ugly Kings werd in 2011 te Melbourne, Australië, opgericht en bestaat uit: Rusty - zang, Cristos - sologitaar, Nick - basgitaar en Andy - drums.
De band liet zich muzikaal beïnvloeden door onder andere: The Doors, Led Zeppelin, BB King, Black Sabbath, Muddy Waters, The Black Keys en Arctic Monkeys.
Hun debuut album "Of Sins" verscheen op 13 november 2015 op CD en in een beperkte oplage op 180 gram blauw vinyl + 5 art prints, in een beperkte oplage op zwart vinyl + 5 art prints en op donker rood marmer kleurig vinyl.
Op 16 juni 2017 werd hun 7" vinyl single "Promised Land" in een beperkte oplage op donker rood marmer kleurig vinyl uitgebracht en tevens is de single op zwart vinyl samen met de CD "Of Sins" als bundel verkrijgbaar.
13 April 2018 verschijnt het album "Darkness Is My Home" van de band in een beperkte, met de hand genummerde oplage op zowel wit, zwart en marmmer rood gekleurd vinyl van 100 stuks en tevens als bundel van LP, T-shirt + 7" single "Promised Land" als Deluxe editie via Kozmik Artifactz Records.

Het album, dat 9 nummers bevat, begint met "Promised Land" en daarin hoor ik de band in een mooi en rustig tempo starten, om na korte tijd het nummer iets meer snelheid mee te geven en er diverse tempowisselingen in te bouwen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "Black Widow", een lekker in het gehoor klinkende rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, een eentonig drums ritme heeft en tegen het einde van het nummer heftiger wordt.
Dan volgt "Raging Bull", een swingende rock song, die diverse tempowisselingen heeft en een aanstekelijk ritme bevat en gevolgd wordt door "Killing Time", een uitstekende rock song, die eveneens een heerlijk aanstekelijk ritme heeft, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.
In "Love Enemy" schotelt The Ugly Kings me een schitterende song voor, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme bevat en in "You & Me" krijg ik een opnieuw een vrij rustige rock song te horen, die enkele subtiele tempowisselingen heeft.
Daarna zet de band me "Lazarus" voor en ook dit nummer wordt in een niet al te hoog tempo gespeeld en "Little Birdy Told Me" is een geweldige swingende song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en diverse tempowisselingen bevat.
Het laatste nummer "The Fire" is tevens het langste en hierin laat de band me genieten van een heerlijke bluesrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.

"Darkness Is My Home" van The Ugly Kings is een prima album, dat naar mijn mening wel iets meer variatie had mogen hebben, maar desondanks toch schitterende rock songs bevat, waardoor liefhebbers van dit genre dit album zeker op waarde zullen weten te schatten.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Magic City Trio - Amerikana Arkana (Kailua Recordings, 2018) (Country Pop)

The Magic City Trio is een Britse band uit Londen, die bestaat uit: Frank Sweeney - sologitaar, zang en viool, Annie Holder - gitaar, zang en harp, Adi Staempfli - basgitaar en zang en Charlotte Burke - drums en percussie.
Op 20 april 2018 verschijnt hun debuut album "Amerikana Arkana" via het Kailua Recording label op CD en als deluxe editie in een beperkte oplage op LP + CD + een 16 pagina's tellend boekje, nadat de band eerder een EP had uitgebracht.
De band wordt op het album bijgestaan door: Johnny Butten - banjo en verder door: Eddie Dunlap - pedal steel gitaar, DJ Magic85 - trompet, ZuzieFrigvik - fuzz gitaar, Jon Hunter - trompet, Jonathan Holder - piano en mellotron, Richard Hylton - percussie, Ruth Holder - zang en Peter Forde - zang.

Het album, dat 10 nummers bevat, start met "Black Dog Following Me", waarin ik een lekker in het gehoor klinkende orkestrale poprock song te horen krijg, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft (luister naar dit nummer via de amazingtunes link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Cousins' War", een heerlijke swingende mix van country en pop, die in een opgewekt uptempo gespeeld wordt en daarbij is stil zitten geen optie.
Daarna volgt "Trav'ler", eveneens een uitstekende swingende uptempo song, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en deze heeft invloeden van Americana en wordt gevolgd door "Dust Of Mars", een mooie pop song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, western invloeden heeft en gewoon lekker klinkt
In "Goodbye My Friend" speelt The Magic City Trio een country song in de stijl van hun Amerikaanse voorbeelden en daarin maakt de band ook gebruik van de Hawaii gitaar en in "Oliver Curtis Perry Part 1"schotelt de band me een geweldige swingende hill-billy song voor, waarbij ik opnieuw in beweging kom.
Dan volgt "22", een prima uptempo country song, die me aan de muziek van Johnny Cash en June Carter doet denken, waarna de band me "Down In The Willow Garden" voorzet en ik een mooie rustige country song te horen krijg.
Vervolgens schotelt de band me "A Prayer For Hope And Happy Times" voor, een schitterende country song, waarbij ik het idee krijg naar een song van Johnny Cash te luisteren en deze wordt gevolgd door "Sun Comes Shining Through", een opgewekt klinkende swingende jaren 50 gerelateerde song met country invloeden.

"Amerikana Arkana" van The Magic City Trio staat vol swingende muziek en is een uitstekend debuut van deze band, waardoor ik deze schijf iedere liefhebber van country kan aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Cavemen - Nuke Earth (Slovenly Records, 2018) (Punk)

The Cavemen werd in 2012 te Auckland, Nieuw Zeeland, opgericht en bestaat uit: Paul Caveman - zang, Jack Caveman - sologitaar en zang, Nick Caveman - basgitaar en Jake Caveman - drums.
De band liet zich muzikaal beïnvloeden door onder andere: The Stooges, Elvis Presley, The Cramps, Buddy Holly, Sonics, Gun Club, Captain Beefheart, Link Wray, Motorhead, Dale Hawkins Dead Moon, 13Th Floor Elevators en Little Richard.
De band bracht hun debuut op 30 april 2013 middels 2 digitale download nummers uit ("Swamp Thing" en "Juvenile Delinquent"), waarna het digitale download nummer "At The Pub" op 2 februari 2014 volgde.
Vervolgens verschenen: "Juvenile Delinquent" (7" single, 27 maart 2014), "Reich?/?Ghoul" (7" single, 12 augustus 2015), "The Cavemen" (LP op doorzichtig vinyl, tevens op groen vinyl en als digitaal album, 16 november 2015), "To High To Die" (digitaal download nummer, 30 augustus 2016), "I Hope They Drop The Bomb On Me" (digitaal download nummer, 5 oktober 2016), "Born To Hate" (LP op goudkleurig vinyl, tevens op CD en als digitale download, 2 december 2016) en "The Cavemen (her uitgave van het eerste album op 180 gram bloedrood vinyl + 2 bonus nummers en tevens als CD inclusief 2 bonus nummers, als cassette inclusief download code en als digitale download.
Op 6 april 2018 verscheen hun derde album "Nuke Earth" via het Slovenly Records label in een beperkte oplage van 100 stuks op groen vinyl inclusief digitale download en inlegvel, als zwart vinyl uitgave, als CD digipack en als digitale download.

Het album, dat 13 nummer bevat, start met "Lust For Evil", waarin ik een korte heftige punk song te horen krijg, die in een hoog tempo mijn gehoorgang binnen gespeeld wordt en swingt, om gevolgd te worden door "Criminal Love", eveneens een korte swingende punkrock song, die met de snelheid van het licht ten gehore gebracht wordt en invloeden uit eind jaren 70 bevat.
Daarna gaat de band verder met het maken van uptempo rock en krijg ik "Janey" voorgezet, waarin ik een geweldige zeventiger jaren gerelateerde rock song te horen krijg, die swingt en dansbaar is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Batshit Crazy", een fantastische korte snelle punkrock song, waarmee de band me opnieuw terug voert naar eind jaren 70.
In "Chernobyl Baby" laat The Cavemen me nogmaals genieten van zo'n korte song, waarin de muziek me lichtelijk aan die van The Ramones doet denken en in "Day Weekend" krijg ik weer een heftige rock song voorgezet, waarna "The Night Jimmy Savile Died" volgt en de band een heerlijk nummer in de stijl van de muziek van Stiff Little Fingers speelt.
Dan schotelt de band me "Concrete Town" voor en hoor ik weer zo'n schitterende zeventiger jaren punkrock song, die met hoge snelheid gespeeld wordt, om vervolgens met dezelfde snelheid te vervolgen in "Don't Wanna Hang", waarin ik een fantastische rock song voorgezet krijg.
Vervolgens speelt de band "Gimme Beer Or Gimme Death", een uitstekende recht toe recht aan rock song, die gevolgd wordt door "Elvis Is Alive", dat opnieuw een heftige swingende punkrock song is, die in een hoog tempo gespeeld wordt.
Verder hoor ik "Thug", een swingende mix van een powerrock en punkrock song, waarin het tempo gemiddeld te noemen is en "Speaking In Tongues", een lekkere rock song, die met hoge snelheid gespeeld wordt.

"Nuke Earth" van The Cavemen bevat 13 fantastische korte swingende punkrock songs, die met hoge snelheid gespeeld worden en sterke invloeden van eind jaren 70 hebben en ik kan ieder liefhebber van dit genre deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

Review: Greenbeard - Lödaröböl (Kozmik Artifactz Records, 2018) (Stoner)

Greenbeard werd in 2014 te Austin, Texas, Amerika, opgericht en bestaat uit: Chance Parker - zang en sologitaar, Jeff Klein - basgitaar en Jeff Klein - drums.
Hun debuut album met gelijknamige totel verscheen enkele maaden later, op 11 november 2014 in een zeer beperkte oplage van 100 stuks op CD en tevens als digitale download, op 10 juli 2015 gevolgd door het album "Stoned At The Throne", dat zowel op 180 gram zwart vinyl in een oplage van 150 stuks en 100 stuks bloedrood vinyl verscheen en tevens in een beperkte oplage van 100 stuks op CD en in een beperkte oplage als cassette en als digitale download.
Op 28 april 2018 verschijnt het album "Lödaröböl", waarop 6 nummers staan, via het Kozmik Artifactz Records label in een beperkte oplage.

Het album start met "Swing", waarin de band een lekkere stevige rock song ten gehore brengt, die enkele prima tempowisselingen bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, om halverwege in een rustiger tempo over te gaan en lichtelijk psychedelisch te worden (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Lanesplitter" volgt en ik een heerlijke, vrij rustige rock song voorgeschoteld krijg, die een aanstekelijke mix van stoner en progressieve bluesrock is en halverwege iets meer vaart krijgt.
Daarna speelt Greenbeard "Young Concussion" en daarin krijg ik een uitstekende swingende uptempo rock song te horen, waarbij het moeilijk om niet in beweging te komen en deze wordt gevolgd door "Battleweed", een schitterende rustige rock song, die een melodisch ritme heeft, invloeden uit de hardrock bevat en halverwege een stuk sneller wordt, om na enkele minuten terug te keren naar het rustige tempo.
In "Love Has Passed By Me" zet de band me een geweldige swingende song voor, die een aanstekelijk ritme heeft en dansbaar is en in "Wyrm" laat de band me genieten van een fantastische stonerrock song, die invloeden van Colour Haze en progressieve bluesrock bevat, enkele tempowisselingen heeft en bij tijd en wijle swingt als een trein.

"Lödaröböl" van Greenbeard bevat 6 verrukkelijke nummers, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van stoner, hardrock en rock in het algemeen houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl