Review: Mario Diaz De Leon - Sanctuary (Denovali Records, 2017) (Avant Garde)

Mario Diaz de Leon werd in 1979 in de staat Minnesota, Amerika geboren en voor hij naar het Oberlin Conservatory of Music ging, waar hij elektronische muziek en composities studeerde, speelde hij sologitaar in hardcore punk en metal bands.
Sinds 2004 woont hij in New York City en hij behaalde zijn doctoraat muziek composities in 2013 aan de Columbia University.
Zijn debuut als componist maakte hij in 2009 met het album "Enter Houses Of", dat via het Tzadik label van John Zorn werd uitgebracht en geprezen werd door the New York Times voor zijn hallucinatoire intensiteit.
Solo is hij actief onder de naam Oneirogen, een experimenteel project, bekend om zijn samenvoeging van etherische synthesizers, ruwe vervorming en noise invloeden en maakte hij de albums "Hypnos" (2012, Denovali, Shinkoyo), "Veni Nox Anima" (2012, Denovali) en "Kiasma" (2013, Denovali).
Ook schreef hij de muziek van de albums "Trembling Time II" in 2009 voor kamermuziek (2-5 spelers, viool, altviool en cello) en "Luciform" (2011, voor solo dwarsfluit en elektronica).
In 2016 speelde de Los Angeles Philharmonic zijn "Lightmass” op hun “Noon to Midnight” festival en samen met Nate Young van Wolf Eyes speelde hij recentelijk “Standard Deviance One” op het Tectonics Festival Glasgow met de BBC Scottish Symphony Orchestra.
Zijn album "The Soul Is The Arena", dat in 2015 door Denovali Records werd uitgebracht, bevat bijdragen van solisten Claire Chase - dwarsfluit (die ook op "Luciform" meespeelde) en Joshua Rubin - bas klarinet, beiden van het International Contemporary Ensemble (ICE).
Op zijn derde volledige album "Sanctuary", dat 29 september 2017 via Denovali Records uitgebracht wordt, werkt hij samen met het TAK Ensemble, dat bestaat uit: Laura Cocks - dwarsfluit, Liam Kinson - klarinet, Charlotte Mundy - zang, Marina Kifferstein - viool en Ellery Trafford - percussie, terwijl Mario zelf de synthesizer speelt.

Het album, dat 6 nummers bevat, begint met "Blades Of Light" en daarin hoor ik een rustige terugkerende eentonige elektronische synthesizer klanken, die met tussenpauzes gespeeld worden, waarna er halverwege stemgeluid bij komt en enkele minuten daarna ook ruimtelijke synthesizer muziek, plus viool spel.
Vervolgens krijg ik "Balance" voorgeschoteld, waarin het tempo niet al te hoog ligt en de muziek dan weer zwaar, dan weer luchtig klinkt, terwijl het ritme eveneens een wisselend karakter heeft en me op het puntje van mijn stoel gekluisterd houdt, om maar niets van dit spannende nummer, waarin van alles gebeurd, te missen.
Daarna hoor ik "Heart Cave", een schitterend en spannend avant garde nummer, dat ook nu weer diverse subtiele tempowisselingen bevat en technisch van hoogstaande kwaliteit is.
In "Seraph Synapse" laat Mario samen met TAK Ensemble me genieten van een afwisselend stuk muziek, waarin weer van alles gebeurd en dat zo nu en dan zeer dreigend over komt, waarna het titelnummer, "Sanctuary", volgt en ik opnieuw een spannend nummer voorgezet krijg, dat hemelse klanken van de zang bevat en me enigszins doet denken aan de muziek van Les Fragments De La Nuit uit Frankrijk. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Dan volgt het laatste nummer, getiteld "Tongues Of Fire", dat iets meer dan 11 minuten duurt en hierin speelt de groep een verrukkelijk stuk muziek, waarin  elementen van percussie, improvisatie, symfonische rock, avant garde en filmmuziek samen gesmolten worden tot een fantastisch geheel.

"Sanctuary" van Mario Diaz De Leon / TAK Ensemble is een meesterwerk, waarbij ik van begin tot eind op het puntje van mijn stoel heb gezeten en met gespitste oren heb zitten luisteren, om maar niets van deze spannende avant garde muziek te hoeven missen en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan elke liefhebber van dit genre, oftewel Verplichte kost!

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Chemistry Set - Lovely Cuppa Tea (Regal Crabomophone, 2017) (Psychedelische Pop)

The Chemistry Set, de in 1987 door Dave McLean en Paul Lake werd opgericht, begon eind jaren 80 te Londen, Engeland, met het maken van Neo-psychedelische muziek, die via het uit Manchester afkomstige label "Imaginary" werd uitgebracht en eveneens op cassette verscheen via "Acid Tapes", dat alleen cassettes uitbracht.
Ook verschenen er via fanzines zoals Freakbeat en Bucketful Of Brains (beide uit Engeland), The Bob (Amerika), Ruta 66 (Spanje) en Sound Effects (Zweden) flexi discs van de band in de periode 1988-1990.
De band bracht iets meer dan 40 platen op de markt en speelde onder andere op het CMJ Festival te New York, in de legendarische The Marquee en The Borderline, beide te Londen en tevens in de Rough Trade platenzaak en ze traden op in de Brixton Academy met Hawkwind.
Begin jaren 90 ging de band uit elkaar om in 2008 opnieuw  te starten en in dat jaar verscheen ook hun onuitgebrachte LP "Sounds Like Painting" uit 1989, die meer dan 10.000 keer gedownload werd.
Sinds hun herstart verschenen er 3 CD's, 4 singles en kwamen er nummers van de band op 5 compilatie albums terecht.
Eén van die labels waarop hun singles verschenen, was het Engelse Fruits De Mer Records, waarvan hun eerste single binnen 48 uur na uitbrengen uitverkocht was, terwijl hun laatste er slechts 24 uur over deed om uitverkocht te raken.
In september 2014 bracht Fruits De Mer Records hun inmiddels uitverkochte box-set "7&7 Is" uit, waarin zeven 7" vinyl singles zitten en hun volgende 7" EP "Elapsed Memories", waarop 3 songs staan, is eind november 2014 verschenen via Fruits De Mer in een zeer gelimiteerde oplage van 700 stuks gekleurd vinyl, verpakt in een uitvouwbare poster hoes.
Hun album "The Endless More And More", dat 4 januari 2016 via het Regal Crabomophone label verscheen, werd op goudkleurig vinyl uitgebracht in een beperkte oplage van 600 stuks en bevat een klaphoes plus een uitvouwbare poster, terwijl de 12 songs van de LP, nieuwe en eerder op Fruits De Mer Records verschenen singles bevat.
Op 25 september 2017 verschijnt de 7" EP "Lovely Cuppa Tea" via Regal Crabomophone op gekleurd vinyl en deze bevat 3 nummers.

De EP start met de titel song "Lovely Cuppa Tea", waarin ik de band een fantastische aanstekelijke psychedelische song hoor spelen, die me aan de muziek van het Beatles album "Sgt.Pepper's Lonely Hearts Club Band" doet denken en me terug brengt in de tijd.
Daarna volgt "The Rubicon", een schitterende dansbare mix van acid en psychedelische rock, die swingt als een trein en in "Legend Of A Mind", dat over LSD guru Timothy Leary gaat en een cover is van het Moody Blues nummer uit 1968, zet The Chemistry Set me een geweldige uitvoering van deze song voor, waarin enkele uitstekende tempowisselingen zitten. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

"Lovely Cuppa Tea" van The Chemistry Set bevat 3 verrukkelijke songs, die ik elke liefhebber van psychedelische muziek ten zeerste kan aanraden, oftewel: Verplichte kost!

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: 62 Miles From Space - Time Shifts EP (Mega Dodo Records, 2017) (Spacerock / Psychedelische Muziek)

62 Miles From Space is een duo uit Moskou, Rusland, dat bestaat uit: Neil Davidson - sampels en programering en Roman Kutnov - sologitaar en zang, dat via e-mail en virtuele instrumenten muziek maakt, die geïnspireerd is door de 60er en 70er jaren filmmuziek, krautrock en vroege synthesizer muziek en op het internet wordt gezet.
"Time Shifts EP", die 20 oktober 2017 via Mega Dodo Records verschijnt, is het debuut van de band op 12" vinyl, die in een beperkte oplage van 300 stuks op rood vinyl geperst wordt en is exclusief verkrijgbaar via Mega Dodo Mail Order, HeyDay Mail Order en Clear Spot en tevens als download.

De EP, die 4 nummers bevat, start met het titel nummer "Time Shifts", waarin het duo een schitterende licht psychedelische song ten gehore brengt, die spacerock invloeden heeft en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt (luister nar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "The Scope", een verrukkelijke dansbare instrumentale mix van spacerock en psychedelische rock.
Daarna krijg ik "Outside" voorgeschotelt en daarin hoor ik 62 Miles From Space een fantastische psychedelische song spelen, waarbij de synthesizer een belangrijke rol speelt en in "Bad Actors" laat het duo me genieten van een licht hypnotiserend instrumentaal nummer, dat in een film gespeeld had kunnen worden en een eentonig ritme bevat.

"Time Shifts EP" van 62 Miles From Space is een heerlijke plaat om te beluisteren, waarmee het duo me van  begin tot eind in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan iedere iefhebber van zowel psychedelische muziek, spacerock als synthesizer muziek.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: N-1 - Macht Ihr Mal, Ich Hab Schon (R.A.I.G., 2017) (Progressieve Rock / Krautrock)

N-1 uit Krefeld, Duitsland, werd in 1998 opgericht en bestaat uit: Steven Hein - sologitaar, Maziar Yazdkhasti - basgitaar, Udo Hanten - synthesizer en Thorsten Marach - drums.
De band bracht 5 maart 2017 hun debuut album "Nomma" op CD via het Russische R.A.I.G. Records label uit en deze is verpakt in een kartonnen klaphoes.
De nummers werden op 2 december 2016 in de Wehligbunker, New Damage-Studio te Krefeld door Thorsten Marach opgenomen en door Steven Hein in zijn thuis studio gemixt en gemasterd, die tevens het hoesdesign maakte, terwijl de coverfoto door Hanna Weyhe gemaakt werd.
"Macht Ihr Mal, Ich Hab Schon" is de tweede uitgave van de band en werd in november 2015 door de band op het web gezet, terwijl de muziek op 7 augustus 2017 via R.A.I.G. Records op CD verscheen.

Het album, dat 11 nummers bevat, start met"801", een 40 seconden durend stukje volksmuziek, dat gevolgd wordt door "Ooch Wennet Nich Wills", een heerlijk progressief rock nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en waarin de band flink improviseert.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna laat de band me genieten van "Zippo Melkert Nicht", een lekker in het gehoor klinkend rock nummer, dat een enigszins eentonig ritme bevat, waarna "Drecksterne" volgt en ik een bijna 12 minuten durend fantastisch stuk psychedelische rock voorgeschoteld krijg, dat in een rustig tempo gespeeld wordt, diverse prima tempowisselingen heeft en tegen het eind heftiger wordt.
Dan hoor ik "Die Eckhaltung", waarin de band een verrukkelijk uptempo rock nummer laat horen, dat een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en swingt als een trein, om gevolgd te worden door "Interseven", een swingend rock nummer met een eentonig terugkerend ritme.
In "Lovexette Repriser" zet N-1 me opnieuw een uitstekend stukje rock voor, dat swingt en in "Empty Fridge", waarbij stil zitten niet aan de orde is, krijg ik weer zo'n geweldig lekker swingend nummer te horen, dat tegen het einde iets heftiger wordt.
Vervolgens schotelt de band me "Der Karton Halt Sich Selber" voor en daarin krijg ik nogmaals een swingend progressief rock nummer te horen, waarna "Auslas" volgt en de band een 38 seconden durend rock nummer speelt en gevolgd wordt door het langste en tevens laatste nummer van het album, getiteld "Gabriel".
Hierin neemt de band me mee op een bijna 22 minuten durende trip van krautrock en progressieve rock, die tegen het einde experimenteler wordt.

"Macht Ihr Mal, Ich Hab Schon" van N-1 is een fantastische opvolger van "Nomma", die ik elke liefhebber van progressieve rock en krautrock kan aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Lost Moon - Through The Gates Of Light (Pink Tank Records, 2017) (Hardrock / Stoner)

Lost Moon is een Italiaanse band uit Rome en Benevento, die al sinds begin jaren 90 bestaat en opgericht werd door Stefano Paolucci - zang en sologitaar en Pierluigi Paolucci - drums, die, na diverse bezettingswisselingen, samen met Adolfo Calandro - basgitaar en Mauro Colloca - percussie de band vormden.
Na eerst uit 4 man bestaan te hebben, is de band tegenwoordig een trio en bestaat uit: Stefano en Pierluigi Paolucci en Adolfo Calandro.
Hun eerste demo “First Breath” uit 1998, geeft al goed weer, welke richting de band met hun muziek uit wilde en door de goede recensies van nationale en internationale muziektijdschriften, kreeg Lost Moon optredens in eigen land en Zwitserland.
In 2002 verscheen hun debuut CD “Lost Moon” in eigen beheer, waarna de band in 2003 Mauro Lost Moon zag verlaten en hij werd vervangen door Francesco Panarese, die tot 2011 deel van de groep zou uitmaken.
Nadat de band in 2007 een samenwerking was aangegaan met Alkemist-Fanatix Europe management, werd hun album “King Of Dogs” op 21 januari 2008 door het Britse Division Records uitgebracht en wereldwijd door P.H.D./CODE7 gedistrubiteerd.
In de volgende maandenstartte de band een promotie toer door Italië, die een vervolg kreeg doordat de band op festivals in binnen- en buitenland, zoals Grottafree fest en S.H.O.D. speelde.
Nadat Francesco Panarese de band had verlaten, ging Lost Moon as trio verder en bracht 31 maart 2013 een concept album uit, getiteld "Tales from the Sun", waarbij Francesco Panarese - percussie, Giovanni Nazzaro - didgeridoo en Craig Perit - zang een muzikale bijdrage leverden.
Vervolgens ging de band in 2015 weer toeren en deed landen als Duitsland, Oostenrijk, Nederland, Denemarken en Italië aan, waarbij er opgetreden werd op  festivals als Kalifornia Crossing Festival, The Heavy Music Live Machine 2015, Fehmarn Rock(t) Festival , Sweet Leaf Festival en Stoner Night Live waar onder andere Boneman, Craang, Camel Driver, The Operators, Buddha Sentenza, Libido Fuzz, Sautrus, Wild Eyes, Toner Low, Karma to Burn, Zippo, Teverts, Ira del Baccano en anderen optraden.
Eind september, begin oktober komt hun album "Through The Gates Of Light" via het Pink Tank Records label uit in een gelimiteerde oplage van 300 stuks op 180 gram  donker hout kleurig vinyl, inclusief download code.
De hoes weegt 350 gram en bevat een geprint inlegvel, terwijl alle exemplaren een echte gesigneerde band foto hebben (dus geen print).

Het album bevat 8 nummers, waarvan het titelnummer "Through The Gates Of Light" het eerste is en daarin hoor ik de band een schitterend instrumentaal stuk  psychedelische stonerrock, in een niet al te hoog tempo, spelen, dat gevolgd wordt door "Dawn", een heerlijke stevige swingende hardrock song.
Daarna zet de band me "Prayer" voor en hoor ik een geweldige swingende hardrock song, waarin enkele subtiele tempowisselingen zitten en de band gebruik maakt van de didgeridoo.
Dan hoor ik "Pilgrimage", een lekker in het gehoor klinkende mix van hardrock en stoner, die diverse tempowisselingen bevat en bij tijd en wijle een hypnotiserend ritme heeft en abrupt eindigt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "I Got Drunk Again" volgt en Lost Moon een fantastische, vrij heftige, rock song ten gehore brengt, die  prima tempowisselingen bevat, die het nummer spannend houden.
In "Light Inside" schotelt de band me opnieuw een uitstekende stevige rock song voor, die swingt en enkele tempowisselingen heeft en in "The Day We Broke The Spell" laat de band me genieten van een lekker afwisselende swingende hardrock song, waarbij stil zitten geen optie is.
vervolgens verrast de band me met "Visions", dat met Oosterse sitar klanken start, waarna ik een verrukkelijke progressieve psychedelische rock song te horen krijg, die een aanstekelijk en hypnotiserend ritme heeft.

"Through The Gates Of Light" van Lost Moon is een heerlijke plaat om te beluisteren, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan iedere liefhebber van hardrock en stoner.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Toby Twirl - Toby Twirl (Mega Dodo Records, 2017) (Psychedelisch)

Toby Twirl was een band uit Newcastle, Engeland, die in 1968 opgericht werd en bestond uit:  Dave 'Holly' Holland  - zang, Nick Thorburn - sologitaar, Dave Robson - basgitaar, John Reed - drums en Barrie Sewell - keyboards
De band maakte eind jaren 60 3 singles ("Back In Time"/"Harry Faversham"; "Toffee Apple Sunday"/"Romeo & Juliet '68" en "Movin' In"/"Utopia Daydream"), die op het Decca label uitgebracht werden en tevens werden er diverse demo's opgenomen in verschillende opname studio's, waarvan gedacht werd, dat ze voor altijd verloren waren gegaan, totdat Reed ze in een stoffige doos op zijn zolder terug vond.
Op de banden stond materiaal van zowel eigen nummers als covers en bevat zang van zowel Dave "Holly" Holland (kant 1) als Steve Pickering (kant 2).
Het Mega Dodo Records label brengt 6 oktober 2017 de lang verwachte debuut LP van de band uit in een beperkte oplage van 300 stuks, die op 180 gram zwart vinyl geperst zijn, een inlegvel bevatten, waarop de geschiedenis van de band staat en geïllustreerd is met onuitgebrachte foto's uit de jaren 60, terwijl de LP in een klaphoes gestoken is en tevens verschijnt het album als CD met 3 bonus nummers en een 8 pagina's tellend boekwerkje.

Het album start met "Baby What Good Is Love", waarin ik de band een swingende beat song hoor spelen, die enkele prima tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door het prachtige "Dark Time Of The Year", waarin de band een rustige melodische song ten gehore brengt met harmonieuze zang, terwijl de muzie me enigszins doet denken aan die van The Hollies.
Daarna schotelt de band me "Something In Your Eyes" voor en krijg ik een schitterende opgewekte uptempo song te horen, die een aanstekelijk ritme bevat, waarna "Love Is Love" volgt en de band me een heerlijke aanstekelijke song met een zeer dansbaar ritme voorzet.
Het volgende nummer heet "Baby You’re A Rich Man" en hierin laat de band me hun versie van de Beatles song horen en die klinkt zeker niet slecht en deze song wordt gevolgd door "Movin’ In", een lekker in het gehoor klinkende uptempo song, die me aanzet tot dansen. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan speelt Toby Twirl de cover van Steppenwolf "Born to Be Wild", waarin de zang naar mijn mening niet rauw genoeg klinkt, maar verder prima is, waarna "Marjorine" te horen is en ik een schitterende progressieve rock song voorgeschoteld krijg.
In "Something" laat de band me hun voorliefde voor de muziek van The Beatles horen, door een geweldig goede uitvoering van dit nummer te spelen en in "When Will I Be Loved" hoor ik opnieuw een uitstekende cover, waarin, door het gebruik van het orgel, lichte psychedelische invloeden zitten.
Vervolgens speelt de band "Gonna Have A Good Time (Good Times)" en zet ze me een heerlijke rock song voor, die swingt en gevolgd wordt door "American Woman", en ook hierin vind ik de zang niet rauw genoeg klinken, ondanks dat de band een fantastische versie van dit nummer speelt.
Verder staan de bonus nummers "Let’s Spend The Night Together", een cover van het Rolling Stones nummer en hieraan had de band zich beter niet gewaagd, waarna "Hollies Medley" ("Here I Go Again", "Just One Look" en "Sorry Suzanne" volgt en ik een verrukkelijke medley te horen krijg, waarin de band op zijn best is, want ik hoor nauwelijks verschil met de muziek van The Hollies en in het laatste nummer "Toffee Apple Sunday" schotelt de band me weer een swingende song voor, die een aanstekelijk ritme bevat.

"Toby Twirl" van Toby Twirl is een uitstekende plaat, waarin ik me heb terug laten voeren naar de jaren 60 en ik kan hen, die een voorliefde voor de muziek uit deze periode hebben, deze plaat dan ook van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Paint Fumes - If It Ain't Paint Fumes It Ain't Worth A Huff (Get Hip Records, 2016) (Garagerock / Punkrock)

Paint Fumes, die tegenwoordig bestaat uit: Elijah von Cramon  zang en slaggitaar, Brett Whittlesey - sologitaar, Ben Carr - basgitaar en Ian Rose - drums, bracht hun debuut album "Uck Life" via Slovenly Records uit.
Op 30 september 2016 bracht de band, die uit Charlotte, North Carolina, Amerika, komt, hun album "If It Ain't Paint Fumes It Ain't Worth A Huff" via het Get Hip Records label uit in een beperkte oplage van 500 stuks, waarvan er 300 op 150 gram multi gekleurd vinyl en 200 op 150 gram zwart vinyl werden geperst en een download coupon bevatten, terwijl het album tevens op CD verscheen.
De 10 nummers van het album werden door Jorge Mundo opgenomen in de Eldorado studio's te Caimito, Puerto Rico, toen de band daar op vakantie was.

Het album start met "Bad Rituals", waarin ik een heerlijke swingende punkrock song voorgeschoteld krijg, die enkele prima tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Brick Wall", een lekker in het gehoor klinkende, zeer dansbare, garagerock song, die swingt als een trein.
Dan hoor ik "Massive Confusion" en daarin laat de band me genieten van een snelle swingende song, waarbij ik niet stil kan blijven zitten en deze wordt gevolgd door "Golden Child", een uitstekende uptempo rock song met enkele subtiele tempowisselingen en een aanstelkelijk ritme.
In "Puddle Of Blood" laat de band me opnieuw een swingende uptempo garagerock song horen, waarbij stil zitten geen optie is en in "Black Lodge" zet Paint Fumes me een afwisselende rock song voor, waarin de muziek soms snel en soms rustig gespeeld wordt.
Daarna krijg ik "Weird Talking" te horen en ook in dit nummer ligt het tempo hoog, waarbij de muziek swingt en gerelateerd is aan de punk van eind jaren 70.
Vervolgens speelt de band "Planetary Plans", dat een eentonig terugkerend ritme bevat en de muziek steeds sneller gespeeld wordt, "Tunnel Vision", een fantastische punkrock song, die in een hoog tempo gespeeld wordt en "Die Strasse Disaster", een geweldige rock song, die weer swingt als een trein.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

"If It Ain't Paint Fumes It Ain't Worth A Huff" van Paint Fumes is een verrukkelijke plaat, die vol staat met uptempo punk en garagerock en ik kan hen, die van deze muzieksoorten houden, deze schijf dan ook ten zeerste aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Nick Nicely - Sleep Safari (Tapete, 2017) (Elektronisch / Pop)

Nick Nicely werd als Nickolas Laurien in 1959 in Groenland geboren, gedurende een overstap van een trans-Atlantische vlucht van zijn ouders, maar hij groeide op in Hitchin in Hertfordshire, Engeland.
Later verhuisde het gezin naar Brockley, een conservatieve wijk in zuid Londen, die een stempel op zijn muzikale loopbaan zou drukken.
Hij groeide op met het luisteren naar de klassieke muziek van zijn ouders en de pop van de jaren 60, die hij op de radio hoorde, maar nadat hij, in 1969, het nummer "Tracy" van The Cuff Links hoorde, begon hij zich steeds verder van de pop muziek te verwijderen, om meer en meer naar experimentele en psychedelische muziek te gaan luisteren.
Nick was in 1969 begonnen met het spelen van mondharmonica, waarna hij later ook gitaar leerde spelen en creëerde in 1973 zijn muzikale alias Nick Nicely.
Halverwege de jaren 70 vormde hij samen met enkele vrienden The Nick Nicely Band, maar nadat zijn vrienden er de brui aan hadden gegeven, ging hij alleen verder, nam zijn zelf geschreven songs op en ging met de demo's daarvan diverse platenmaatschappijen af, waarbij hij een contract kreeg bij de Heath Levy publishing group, die enkele van zijn songs voor andere artiesten wilde gebruiken.
Als deel van het contract, was Nick gratis studio tijd gegeven en deze gebruikte hij om, samen met zijn vriend Jeff Leach, een klassiek geschoolde toetsenist, zijn eerste single "D.C.T. Dreams" / "Treeline" op te nemen, die via zijn eigen Voxette label verscheen en door het Hansa label eind 1980
heruitgebracht werd, nadat het regelmatig gedraaid werd en goede recensies kreeg.
In december 1980 begon hij met het maken van zijn volgende demo single "Hilly Fields (1892)", waarover hij 6 maanden deed en ten einde zijn studiotijd te betalen, verkocht hij zijn persoonlijke bezittingen.
Hansa wilde de single niet uitbrengen, maar een A&R man van EMI, was meer dan enthousiast en gaf Nick een contract.
Het nummer, dat in 1982 verscheen en "49 Cigars" als B-kant kreeg, was in Heath Levy's kleine studio en in de Alvic Studios in west Londen opgenomen, waarbij Jeff Leach - toetsen, Ian Pearce - drums, Rickman Godlee - cello en "Kate" - zang meewerkten(vele jaren gingen er geruchten, dat "Kate" Kate Bush was, die net om de hoek van de Alvic studio woonde en ook bij EMI onder contract stond).
New Musical Express maakte "Hilly Fields (1892)" single van de week en beschreef het als de beste psychedelische plaat gemaakt sinds de jaren 60, maar ondanks de vele geweldige recensies in de muziekbladen, werd de single niet op de juiste manier gepromoot door EMI, met als resultaat dat de song bijna geen airplay kreeg en flopte.
EMI besloot echter ook de volgende single van Nicely uit te brengen, die "On The Coast" getiteld was, maar door muzikale meningsverschillen trok Nick de single terug en werd deze niet uitgebracht.
Daarna verloor EMI de interesse in Nick, die zonder apparatuur en geld om zijn verdere opnames te financieren zat en gedesillusioneerd besloot zich uit de muziek industrie terug te trekken en de volgende 20 jaar uit de spotlights bleef.
Eind jaren 80 was hij betrokken bij de opkomende acid house en rave scene in Engeland en samen met zijn vriend Gavin Mills, ook wel bekend als DJ Face, produceerde hij begin jaren 90 een aantal house nummers onder de namen Psychotropic, Freefall and Airtight.
Het duo ging een samenwerking met Jack Smooth aan onder de groepsnaam Citizen Kaned en behaalde daarmee grote commerciële successen in de top van de dance hitlijsten.
Nicely's werk inspireerde een aantal hedendaagse kunstenaars, met name XTC 's psychedelische uitloper, de band The Dukes of Stratosphear, evenals The Bevis Frond, Robyn Hitchcock en Robert Wyatt .
Na jaren van onderhandelen, werd er in 2004 een compilatie album uitgebracht van 2 van zijn singles en onuitgebrachte nummers, die tussen 1978 en 2004 werden opgenomen en deze verschenen, via het Tenth Planet label, op de vinyl LP "Psychotropia".
In 2005 werd "Psychotropia" nogmaals uitgebracht, maar nu in een CD versie met 6 extra nummers via Sanctuary en in 2010 verschen de CD opnieuw met nog een extra nummer, getiteld "Marlon" via het Grapefruit label.
Ook verschenen er diverse songs via allerlei verzamel platen en op 11 oktober 2008 speelde Nick zijn eerste live optreden ooit, bijgestaan door vrienden en The Bevis Frond in The Luminaire te Londen.
Sinds die tijd heeft Nick een handjevol concerten gegeven, meestal onder de bandnaam Nick Nicely's Unlived Lives, inclusief het Green Man Festival in 2009, speelde hij 2 shows samen met Kasper en Herlinde Raeman (Meneer Malash te Amsterdam, Nederland en Wasteland Festival te Gent, België) en in november 2012 speelde hij samen met Ariel Pink te Hamburg, Duitsland.
In 2010 hielp Nick de geruchten de wereld uit door te vertellen dat Kate Jackson de vocalen op "D.C.T. Dreams" had gedaan en hij dezelfde tape had gebruikt voor "Hilly Fields" en er simpelweg Kate op had gezet, omdat hij haar achternaam niet wist en kondigde, eveneens in 2010, aan, dat hij aan nieuwe songs voor een nieuw album werkte en dit verscheen in juni 2011 op cassette via Burger Records, onder de naam "Lysergia", na eerst onder de werktitel "Space Of Second" bekend te hebben gestaan.
In 2011 werd door het Amerikaanse label Captured Tracks een compilatie vinyl LP uitgebracht met tussen 1979 en 1986 opgenomen songs, getiteld "Elegant Daze" en in 2012 bracht het Fruits De Mer Records label een gelimiteerde 7" vinyl single uit met een nieuwe uitvoering van "Hilly Fields" subtitel "The Mourning" met de originele versie van het nummer op de B-kant om de dertigste verjaardag van de song te vieren, terwijl Emotional Response Records de "Wrottersley Road EP" in 2013 uitbracht met daarop 3 remixen en "Space of a Second" in 2014 via Lo Records verscheen.
Het Fruits De Mer Records label bracht 7 september 2015 een nieuwe 7" EP van Nick uit in een beperkte oplage, geperst op gekleurd vinyl, waarvan geen CD of downloads is verschenen, op enkele promo's na.
Zijn nieuwe album "Sleep Safari", dat 10 nummers bevat, verschijnt 29 september 2017 via het Tapete Records label en werd eind mei 2017 vooraf gegaan door de single "Ghostdream", die ook
op het album staat.

Het album start met "Solar Wind" en daarin hoor ik Nick een uitstekende mix van elektronische muziek en dance spelen, die diverse tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Gliding (Call Centre Splendour)", waarin hij eveneens een mix van dance en elektronische muziek maakt, waardoor de muziek zeer dansbaar is, terwijl de zang licht vervormd wordt.
Daarna krijg ik "Sound Of The Moon" voorgeschoteld en hoor ik een lekker in het gehoor klinkende song, waarbij stil zitten geen optie is, waarna "London South (Grasscut Remix)" volgt en Nick me een schitterende rustige pop song voorzet, waar jaren 80 invloeden in zitten en ook in "Rainmaker" laat hij me genieten van een verrukkelijke rustige pop song, die dance invloeden heeft.
Dan hoor ik "Step Away", een prachtige jaren 80 gerelateerde pop song met een dansbaar ritme, die gevolgd wordt door "Ghostdream (met Boars)" en daarin krijg ik opnieuw een heerlijke dansbare jaren 80 song voorgeschoteld, waarin de zang enigszins vervormd is en de muziek invloeden van bands als Visage en OMD bevat.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
In "Souvenir" speelt Nick ook nu weer een uitstekende jaren 80 pop song met wisselende tempo's in een dansbaar ritme en in "Heavens Kate" krijg ik een fantastische rustige song te horen, waarna het laatste nummer volgt, getiteld "Dance Away" en hierin hoor ik een licht psychedelische song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en de zang weer lichtelijk vervormd is.

"Sleep Safari" van Nick Nicely bevat 10 lekker in het gehoor klinkende songs, die in de jaren 80 gemaakt hadden kunnen zijn en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan liefhebbers van jaren 80 muziek.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Brockmann Bargmann - Licht (Bureau B, 2017) (Elektronisch / Krautrock)

Franz Bargmann - sologitaar en Timm Brockmann - keyboards, synthesizers en effecten uit Berlijn, Duitsland en beide afkomstig uit de band Camera, brengen hun debuut album "Licht", waarop 12 nummers staan, op 20 oktober 2017 via het Bureau B label uit.

Het album bevat 12 nummers, waarvan het eerste "Aura" heet en daarin hoor ik het duo een mooi rustig elektronisch stukje muziek spelen, dat slechts anderhalve minuut duurt en gevolgd wordt door "Deepmind", een lekker in het gehoor klinkend elektronisch nummer met een eentonig ritme, dat licht hypnotiserend is.
Daarna volgt "Softarps", een heerlijk rustig nummer, dat de richting van de new age muziek op gaat (luister naar een gedeelte van dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna het duo me "Horizont" voorschotelt en ik een mix van elektronische muziek en disco te horen krijg, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
Dan hoor ik "Prisma", een schitterend, vrij zwaar, elektronisch nummer, dat gevolgd wordt door "Sylvester", een verrukkelijk psychedelisch stukje elektronische muziek.
In "Spektrum" zet Brockmann Bargmann me opnieuw een heerlijk rustig nummer voor, dat mijn gedachten tot rust brengt en in "Muezzin" speelt het duo een fantastisch krautrock nummer, dat me in beweging brengt.
Vervolgens hoor ik het langste nummer van het album, getiteld "Schatten", waarin ik iets meer dan 10 minuten mag genieten van een geweldig swingend dreigend nummer, dat gedomineerd wordt door de drums en synthesizer, waarna ik "Meer" voorgezet krijg en daarin speelt het duo een prachtig rustig nummer, waar de gitaar en piano de belangrijkste rol voor zich op eisen.
Verder krijg ik "Puls" voorgeschoteld, dat tot halverwege een schitterend zwaar dreigend nummer is, waarna het duo over gaat in het maken van een swingende dansbare mix van krautrock en elektronische muziek.
Het laatste nummer, "Hyper", dat weer een mooi rustig nummer is en op op gitaar en synthesizer gespeeld wordt, duurt bijna 3 minuten, waarna de muziek stopt, om vervolgens na iets meer dan 14 minuten weer te starten en daarin krijg ik een heftig chaotisch en experimenteel stuk muziek te horen.

"Licht" van Brockmann Bargmann is een zeer afwisselend album, waarvan ik ten volle heb genoten en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van elektronische muziek houdt, maar ook zij, die van krautrock houden, zullen zeker van dit album weten te genieten.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Francobollo - Long Live Life (Square Leg Records, 2017) (Pop)

De band Francobollo, die in 2009 werd opgericht, komt oorspronkelijk uit Zweden, maar is tegenwoordig in Londen woonachtig en wordt geproduced door Charlie Andrew, die tevens eigenaar is van het Square Leg Records label.
De band, die  bestaat uit de Zweden Simon Nilsson - zang en sologitaar, Petter Grevelius - sologitaar, Sean Bean - drums, plus de Engelsman Sam 'Sven' Bailey - basgitaar, bracht hun eerste plaat, de EP "Harpholma", op 14 november 2011 uit, die gevolgd werd door de single "Kinky Lola" (16 september 2016, Square Leg Records), de EP "Wonderfull" (18 november 2016, Square Leg Records) en hun debuut album "Long Live Life" (14 juli 2017, Square Leg Records).

Het album, dat 12 nummers bevat, start met hun single "Worried Times", waarin ik de band een uptempo pop song hoor spelen, die een zeer aanstekelijk ritme heeft, uitnodigt tot dansen en sterke invloeden van de muziek van The Kinks bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link)
Daarna zet de band me "Good Times" voor en hoor ik een afwisselende pop song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna "Wonderful" volgt en ik een lekker in het gehoor klinkende, vrij rustige, melodische song te horen krijg, die bij tijd en wijle heftig over komt.
Dan krijg ik "Trees" te horen en daarin speelt de band een korte stevige pop song, die afwisselend heftig en rustig is en gevolgd wordt door "USO", een mooie rustige melodische song met lichte Japanse invloeden.
In "Kinky Lola" laat Francobollo me een soort musical song horen, die experimentele invloeden bevat en in "Future Lover" schotelt de band me een prima song voor, waarin diverse temmpowisselingen zitten.
Vervolgens hoor ik "Radio", een korte stevige rock song met enkele tempowisselingen, waar invloeden uit begin jaren 80 in zitten, die gevolgd wordt door "Sense", een uitstekende pop song met subtiele tempowisselingen en een aanstekelijk ritme.
Verder schotelt de band me "Waiting" voor, waarin ik opnieuw een afwisselende song te horen krijg, die soms rustig, dan weer snel gespeeld wordt en in "You Know This" laat Francobollo me nogmaals genieten van een prima pop song waar diverse tempowisselingen in zitten, waarna het laatste nummer "Now" volgt en de band een korte, vrij rustige, song voorzet, die een eentonig ritme bevat en enigszins vals lijkt te klinken.

"Long Live Life" van Francobollo is een goed debuut album van de band, dat vol prima songs staat en ik kan liefhebbers van pop muziek dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Little Barrie - Death Express (Little Barrie, Cargo Records, 2017) (Rock)

Little Barrie is een Britse band uit Nottingham, Engeland, die sinds de oprichting in 2000 bestaat uit: Barrie Cadogan - zang en sologitaar, Lewis Wharton - basgitaar en Virgil Howe - drums.
De band bracht in 2005 hun debuut album "We Are Little Barrie" uit, dat in 2007 gevolgd werd door "Stand Your Ground", waarna "King Of The Waves" (2010) en "Shadow" (2014) volgden.
Barrie was tevens een carriere als sessiemuzikant gestart en werkte onder andere voor Morrissey, Spiritualized en speelde van 2006 tot 2015 regelmatig met Primal Scream mee.
Nadat Little Barrie de tune voor het tv programma Breaking Bad had gemaakt werd de band gevraagd ook een tune te maken voor Better Call Saul, de spin-off van Breaking Bad.
Omdat er geen tijd meer was om een studio te huren, besloot de band de tune in hun oefenruimte op te nemen, waarna daar ook de rest van de nummers voor hun album "Death Express" werd opgenomen.
Het album, dat 7 juli 2017 op hun eigen Little Barrie label verscheen en 20 nummers bevat, werd op CD uitgebracht en tevens als 2LP op wit vinyl met als bonus nummer de remix van "Better Call Saul".

Het eerste nummer van het album heet "Rejection" en daarin hoor ik de band een korte melodische intro van 25 seconden spelen, die over gaat in "I5CA", een lekker in het gehoor klinkende mix van pop en rock, die zestiger en zeventiger jaren invloeden bevat en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna schotelt de band me "'Copter" voor, waarin ik een swingende rock song te horen krijg, dat een zeer dansbaar ritme heeft en gevolgd wordt door "Golden Age", een uitstekende rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een vrij eentonig drums ritme heeft.
Dan zet de band me "New Disease" voor en hierin krijg ik een heerlijke stevige swingende rock song te horen, die invloeden heeft van bands als Cream en Jimi Hendrix Experience en tevens een eentonig terugkerend gitaar ritme bevat, waarna ik "You Won't Stop Us" volgt, een lekkere swingende dansbare pop song met een aanstekelijk ritme, dat me in beweging brengt.
In "Count To Ten" laat de band me genieten van een schitterende pop song, die een licht hypnotiserend ritme bevat en in "Love Or Love" verrast de band me door een fantastische snelle garagerock song ten gehore te brengen, die swingt als een trein.
Vervolgens zet Little Barrie me "(Nothing Will) Eliminate" voor, waarin ik een mooie, vrij rustige, pop song te horen krijg, die gevolgd wordt door "The Dodge", een swingend kort instrumentaal nummer.
Daarna hoor ik "Bill$ House", een rustig instrumentaal nummer met een aanstekelijk ritme, waar lichte blues invloeden in te horen zijn, waarna "Molotovcop" volgt en ik een uitstekende progressive rock song voorgeschoteld krijg.
In "Vulture Swarm" speelt de band een verrukkelijke progressieve rock song met lichte country invloeden en in "Produkt" krijg ik een swingende poprock song voorgezet, waar drum en bas invloeden in zitten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Dan volgt "Compressed Fun", een heerlijke progressieve rock song met blues invloeden, die gevolgd wordt door "Ultraviolet Blues", een schitterende uptempo  progressieve bluesrock song, waarna "Sonic Lodge" te horen is en daarin speelt de band een kort instrumentaal stukje met lichte surf invloeden.
Verder hoor ik de titel song "Death Express", een lekkere swingende poprock song, "Shoulders Up, Eyes Down", een geweldige en aanstekelijke swingende poprock song en "Better Call Saul", een verrukkelijke rock song, die swingt.

"Death Express" van Little Barrie bevat 20 lekker in het gehoor klinkende rock nummers, waar ik met plezier naar heb geluisterd en ik kan ieder liefhebber van rock en pop deze schijf dan ook aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Lower Slaughter - What Big Eyes (Box Records, 2017) (Hardrock / Punk)

Lower Slaughter is een Britse band uit Brighton, die bestaat uit: Graham Hebson - drums , Barney Wakefield - basgitaar , Jon Wood - sologitaar en Sinead Young, die sinds eind 2015 bij de band zit.
De band trad regelmatig in de UK op en speelde onder andere met: Hey Colossus, The Cosmic Dead, Pigs x7, Gnod, JK Flesh, Joanna Gruesome, Perfect Pussy en vele anderen.
Hun debuut EP "Hands", die in 2015 werd opgenomen, verscheen 19 februari 2016 via Cupboard Music in een beperkte oplage van 100 stuks op CD, waarop hun eerste zanger Max Levy te horen is.
Op 15 september 2017 verschijnt hun debuut album "What Big Eyes" via het Box Records label met daarop 10 nummers.

Het album start met "Bone Meal", waarin ik de band een heftige punkrock song hoor spelen, die in een hoog tempo mijn gehoorgang binnen stoomt en enkele prima tempowisselingen bevat (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna "Tied Down" volgt en de band me een schitterende swingende rock song voorschotelt, die een afwisselend tempo en ritme heeft en licht naar de hardrock neigt.
Daarna hoor ik "Take It", een heerlijke heftige rock song, die verscheidene tempowisselingen heeft en een mix is tussen hardrock, rap en punk, die gevolgd wordt door "Earthseed", een schitterende, vrij experimentele, mix van hardrock en improvisatie, die een hypnotiserend drumsritme bevat.
In "Caliban And The Witch" speelt Lower Slaughter een geweldige swingende rock song, die een aanstekelijk ritme heeft en net als voorgaande nummers diverse tempowisselingen heeft en in "Tuberculosis / Bad Choice" laat de band me opnieuw zo'n lekkere song horen, die ook nu weer prima tempowisselingen heeft en tevens een kort stukje experimentele psychedelische muziek bevat, terwijl de teksten politiek geladen lijken te zijn.
Dan volgt "Teeth", dat eveneens in een hoog tempo gespeeld wordt en hardrock invloeden heeft, waarna het korte "Just Keep Going Straight" ten gehore gebracht wordt, een zeer rustig instrumentaal nummer.
Vervolgens laat de band me genieten van een uitstekende snelle swingende hardrock song, getiteld "Call From The Abyss", waarin weer enkele tempowisselingen ingebouwd zijn, waarna het laatste nummer "Coming Up" volgt en de band me opnieuw een snelle rock song voorzet, die swingt als een trein.

"What Big Eyes" van Lower Slaughter bevat hoofdzakelijk uptempo songs, die lekker in het gehoor klinken en door de tempowisselingen geen moment vervelen en ik kan dit prima debuut album dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van punk en hardrock houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Bees Made Honey In The Vein Tree - Medicine (Pink Tank Records, 2017) (Stonerrock)

Bees Made Honey In The Vein Tree werd in 2014 te Scharnhauser Park, Stuttgart, Duitsland opgericht en bestaat uit: Simon Weinrich - sologitaar en zang, Lucas Dreher - sologitaar, Christopher Popowitsch - basgitaar en Marc Dreher - drums en zang.
De band brengt hun debuut album "Medicine" eind september, begin oktober in een beperkte oplage van 300 stuks uit via het Pink Tank Records label, waarvan er 200 stuks op 180 gram zwart vinyl en 100 stuks op 180 gram limonade ijs kleurig gespetterd vinyl, die vergezeld gaan van een 350 gram hoes met een inlegvel, hand genummerd zijn en tevens een exclusieve poster bevatten, terwijl de plaat ook als exclusieve Pink Tank mail-order Editie verkrijgbaar is.

Het album, dat 5 nummers bevat, start met "Every Night I Walk the Same Trail Of Thought", waarin ik de band een rustige, maar stevige, stonerrock song hoor spelen, waarin de zang en muziek vrij melodisch klinken en het tempo net over de helft van het nummer geleidelijk wordt opgevoerd om tot een climax te worden gebracht.
Daarna zet de band me "Burn The Sun" voor en ook hierin begint de muziek rustig, om al snel heftiger te worden, waarbij het ritme licht hypnotiserend is, maar na een tempowisseling verandert het nummer in een stevige stonerrock song, waarin de muziek in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan laat Bees Made Honey In The Vein Tree me genieten van een schitterend instrumentaal nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, getiteld "Medicine", waar ook spacerock invloeden in zitten.
Vervolgens hoor ik kant B van het album, waarvan "Sail Away I" het eerste nummer is en daarin schotelt de band me opnieuw zo'n fantastisch stevig stonerrock nummer voor, waar enkele prima tempowisselingen in zitten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit wordt gevolgd door "Sail Away II", dat met prachtige rustige zang en muziek begint, dat iets over de helft van de song zwaarder en steviger te wordt, zonder dat het ritme en tempo veranderen.

"Medicine" van Bees Made Honey In The Vein Tree is een geweldig debuut album, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze LP dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van stonerrock houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Baron Four - Silvaticus (Get Hip Recordings, 2017) (Garagerock / Beat)

The Baron Four werd in september 2012 opgericht en bestaat na enige bezettingswisselingen uit: Troy Lowin-Green - sologitaar, Mike Whittaker - zang en basgitaar, Joe Eakins - slaggitaar en Mole Brooks - drums.
De band bracht in april 2013 hun gelimiteerde debuut 7" vinyl single "Yes I Do" / "Girl" via State Records uit, die in november 2014 gevolgd werd door "5 To 4" / "She Said Yeah", die via Groovy Records verscheen, waarna in december 2014 hun debuut LP "Out Of The Wild Come...", die mono is opgenomen, in een beperkte oplage werd uitgebracht door Soundflat Records.
Hun 7" vinyl single "Walking Out" / "Can't Find My Way" werd in januari 2015 in The Ponswood Hit Factory opgenomen en werd eind juni 2015, net als hun debuut single, via State Records uitgebracht in een beperkte oplage van 500 stuks, waarna de single "I Don't Mind" op 7 oktober 2015 via het Get Hip Records label verscheen in een beperkte oplage op blauw vinyl en tevens op zwart vinyl, waarbij verder vermeldenswaardig is, dat beide kanten van de single 14 februari 2015 in de Ponswood Hit Factory te Hastings, Engeland werden opgenomen op 8 sporen analoge opname apparatuur.
"Silvaticus" is de tweede LP van de band en is op 30 juni 2017 via het Get Hip Recordings label zowel op CD, inclusief download coupon en 4 bladzijden tellend boekwerkje, als op vinyl  uitgebracht, waarbij de LP uitvoering in een beperkte oplage van 200 stuks op zwart en 300 stuks op ondoorzichtig oranje vinyl is verschenen.

Het album, dat 12 nummers bevat, start met "It's Alright", waarin ik de band een heerlijke swingende garagerock song hoor spelen, die me aan de begintijd van The Animals doet denken (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en wordt gevolgd door "I Don't Want You Anymore", een schitterende uptempo song.
Daarna zet de band me "I Can Tell" voor en hoor ik een fantastische swingende zestiger jaren rhythm & blues song en ook dit nummer herinnert me aan de beginperiode van The Animals, waarna "Certain Type Of Girl" volgt en de band me opnieuw zo'n geweldige song voorschotelt, waarbij stil zitten geen optie is.
In "I'll Be With You" krijg ik weer een aanstekelijke beat song te horen en in "I Gotta Know" laat The Baron Four me genieten van een heftig gezongen uptempo garagerock song.
Dan zet de band me "I Know" voor en krijg ik ook nu weer een verrukkelijke uptempo garagerock song voorgezet, die gevolgd wordt door "Tear My Heart" en daarin speelt de band een mix van rock & roll en garagerock in sneltrein vaart.
Vervolgens hoor ik de single "I Don't Mind", een lekker in het gehoor klinkende dansbare mix van garagerock en beat, waarna "Walking Out" volgt, een geweldige swingende uptempo garagerock song, die me lichtelijk aan de muziek van The Animals (uit hun begin periode) doet denken, waardoor ik onmogelijk stil kan blijven zitten en de rauwe zang van Mike Whittaker klinkt dan ook geweldig in dit nummer, dat eveneens op single uitgebracht werd.
Verder staan "Wild Angel", een fantastische ruige uptempo garagerock song en "How You Want To Be", een uitstekende mix van surf en beat, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, op de plaat.

"Silvaticus" van The Baron Four staat vol verrukkelijke garagerock, beat en rhythm & blues, die in de jaren 60 gemaakt had kunnen zijn en ik kan iedere liefhebber van dit soort muziek, deze plaat dan ook ten zeerste aanraden, oftewel "Verplichte kost".

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Dante Roberto - The Circle (AMS Records, BTF Records, 2017) (Symfonisch)

Dante Roberto uit Taranto, Italië, is een klassiek geschoolde muzikant, die zowel optreedt bij klassieke concerten als met een rock trio, dat hoofdzakelijk een mix maakt van klassieke muziek en rock, met de nadruk op symfonische en progressieve rock.
Tevens schreef hij diverse muziek handboeken en geeft hij piano les aan het Conservatorio Paisiello te Taranto, Apulia, zuid Italië.
Gedurende de laatste jaren schreef Dante veel van zijn ideeën op en werkte ze uit tot nummers voor zijn debuut album "The Circle".
Zijn trio bestaat uit: Dante Roberto - piano en keyboards, Salvatore Amati - basgitaar en Alessandro Napolitano - drums en percussie en deze worden op het album bijgestaan door Salvatore Russo - sologitaar (2 nummers), Alex Milella - sologitaar (2 nummers) en Luca Nappo - sologitaar (5 nummers).
"The Circle" verscheen 16 juni 2017 op CD en als digitale download in eigen beheer, waarbij de distributie door BTF gedaan wordt.

Het album, dat 9 instrumentale nummers bevat, start met "Dante Suite", dat onderverdeeld is in 3 stukken; 1) "Prelude", dat begint met een prachtig stukje pianospel, dat na 40 seconden over gaat in een heerlijk symfonisch werkje, waarin de sologitaar domineert (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door 2) "Processionale", een schitterende, vrij rustige, melodische mix van klassieke muziek en progressieve rock, die door gaat in 3) "Speedy", een geweldig snel symfonisch rock nummer, dat swingt als een trein.
Daarna hoor ik "All Change" en daarin speelt de band een mix van jazz, symfonische rock en progressieve rock, waar diverse in zitten en hoorbare invloeden van ELP, waarna "Tra Fuoco E Flamme" volgt en de band me iets meer dan 10 minuten lang laat genieten van een fantastisch symfonisch rock nummer, dat verscheidene tempowisselingen heeft en in een vrij hoog tempo gespeeld wordt, maar tegen het einde in een zeer rustig stuk pianospel over gaat.
Dan zet Dante Roberto me "Open Your Heart" voor en hoor ik een uitstekend melodisch nummer, dat orkestraal aan doet en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna de band me kennis laat maken met "Lisa", een heerlijke mix van symfonische rock en metal, die in een niet al te hoog tempo ten gehore gebracht wordt.
In "Funky Disco" krijg ik een swingende mix van funk, disco en jazzrock voorgeschoteld en in "Toccata" laat de band me nogmaals hun klassieke afkomst horen, door een verrukkelijke mix van klassiek en progressieve symfonische rock te spelen, waar ook Latijns Amerikaaanse invloeden in zitten.

"The Circle" van Dante Roberto is een schitterende debuut CD, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze schijf, waarvan de muziek van technisch hoogstaande kwaliteit is, dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van symfonische, progressieve en klassieke rock houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: E - E (Thrill Jockey, 2016) (Rock In General)

E ontstond in 2013 te Boston, Massachusetts, Amerika toen Thalia Zedek - sologitaar en zang en Jason Sanford - bas-, sologitaar en zang begonnen samen te werken en nadat Alec Tisdale - drums zich bij dit duo had gevoegd, was de band een feit.
Hun 7" debuut single "I Want to Feel Good" verscheen in 2014 via het 100% Breakfast! label en vervolgens werd Tisdale vervangen door Gavin McCarthy - drums en zang.
Alle bandleden hadden toen al geruime tijd, sinds de jaren 80, ervaring in andere bands opgedaan, zoals Come, Uzi en Live Skull (Zedek), Neptune en Trunk Federation (Sanford) en Karate, Beat Circus en Glorytellers (McCarthy).
Het debuut album van de band werd in november 2016 door het Thrill Jockey label zowel op LP als op CD uitgebracht en heet net als de band "E" en tevens verscheen op 10 november 2016 de cassette "Foundations / Trials" onder de naam E van Alec Tisdale, Jason Sidney Sanford en Thalia Zedek via het 100% Breakfast! label met daarop live opnamen.

Het album "E" bevat 10 nummers, waarvan "Great Light" het eerste is en daarin hoor ik de band een schitterende progressieve rock song ten gehore brengen, die in een vrij snel tempo gespeeld wordt en halverwege van tempo en zanger verandert in een prachtige rustige licht hypnotiserende ballad (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door "Silo", een heerlijke mix van pop en rock, waarin een eentonig drums ritme het belangrijkste element is.
Daarna schotelt de band me "Delicate Fingers" voor en krijg ik een fantastische licht psychedelische pop song te horen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, maar na een tempowisseling halverwege, waarin de zang van Jason door Thalia overgenomen wordt, komt er meer snelheid in de song en wordt de muziek progressiever, waarna "I Want To Feel Good" volgt en hierin speelt de band een geweldige swingende eentonige rock song in een  gemiddeld tempo, waarin de band me de mantra "I Want To Feel Good" voorzet, die door Jason gezongen wordt en ook in dit nummer neemt Thalia de zang over en hoor ik de mantra op de achtergrond.
In "Treeline" zet E me een verrukkelijk swingend licht hypnotiserend instrumentaal uptempo nummer voor en in "Regatta" laat de band me genieten van een afwisselende rock song.
Dan hoor ik "Candidate" een schitterende swingende heftige rock song, waarin McCarthy en Sanford ieder een deel van de zang voor hun rekening nemen en de muziek terug grijpt naar de jaren 80, waarna "The Archer" volgt en ik eveneens een swingende jaren 80 gerelateerde rock song voorgeschoteld krijg, waarbij stil zitten geen optie is en ook hierin is de zang verdeeld.
Vervolgens krijg ik "Fissure" te horen en daarin speelt de band een uitstekende poprock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme bevat, om gevolgd te worden door het laatste nummer, getiteld "Water", een heerlijke pop song in jaren 80 stijl, die tot halverwege in een vrij rustig tempo gespeeld wordt, om vervolgens uit te monden in een geweldige heftige swingende rock song.

"E" van E is een fantastische plaat, waar ik van begin tot einde van heb genoten en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van rock muziek houdt, maar ook aan hen, die van de jaren 80 muziek houden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl