Review: Dario Antonetti E La Svolta Psichedelica - Il Rigore Esistenziale (La Locomotiva, 2012)(Pop/ Progrock)

Dario Antonetti - zang, akoestische en elektrische gitaar, uit Bosisio Parini, Italië, heeft een nieuwe band, genaamd La Svolta Psichedelica, waarin behalve hij zelf, ook Lorenzo Conti - drums en Alessandro Brumana - basgitaar zitten.
Op hun debuut CD spelen verder onder andere de volgende gastmuzikanten mee: Lorenzo Tarantino - sologitaar, Omar Corsici - gong, Gastel Etzwane - zang, Peter Lindahl - mellotron, Akai S5000 sampler, barok fluit, saz, elektrische gitaar, darbouka cornet en viool en nog enkele andere muzikanten.
Dario is vooral bekend geworden door zijn "Vegetable Man Project", waarin hij probeert 1000 verschillende uitvoeringen van dit Syd Barrett nummer uit te brengen, maar ook was hij te horen in de bands Effetto Doppler (CD "Eden E Sasso", 2006), Kryptästesie (CD "No Age", 1999) en met Gastel Etzwame, plus op zijn solo CD "L'Estetica Del Cane" uit 2007, die in 2009 met 3 extra nummers werd heruitgebracht.
Op deze nieuwe CD "Il Rigore Esistenziale" uit 2012 staan 12 nummers, die op 2 na, allemaal door Dario geschreven zijn en de andere 2 schreef hij samen met Peter Lindahl van In The Labyrinth uit Zweden tijdens zijn verblijf daar.
De CD begint instrumentaal met het bijna 1 minuut durende "Immacolata Concezione", dat een stukje progrock van de bovenste plank is en dit gaat verder in "Luna Di Venere", een schitterende progrock song, waarin de band na een vrij rustig begin de snelheid van de muziek iets verhoogt en een fantastisch stukje muziek ten gehore brengt.
Vervolgens krijg ik "Giovanilistici Musucisti" te horen, een nummer dat Dario samen met Peter Lindahl  schreef, dat een uitstekende mix is van een progressieve rock song en een pop song is, waarbij de nadruk op progrock ligt.
Daarna hoor ik "Pensiero Nevrotico", een zeer dansbare progressieve pop song, waar een achtergrond koor in te horen is en deze wordt gevolgd door "Ultrapressione Prima", waarin alleen de stemmen van Dario, Gastel en Tina de muziek maken en dat klinkt geweldig.
Dan krijg ik "Tu Ci Caschi Sempre" te horen, een prachtige pop song, die in een erg rustig tempo gespeeld wordt met daarin een heerlijk stukje saxofoon spel.
De volgende song heet "Il Postino" en ook dit is een lekker klinkende pop song met progressieve rock invloeden, waarin de muziek vrolijk klinkt.
Hierna volgt "Ultrapressione Seconda", waarin Dario, zichzelf begeleidend op gitaar, samen met Omar een kort nummer speelt en dit wordt gevolgd door "Tartughe Eccetera", een prima pop song, waarin halverwege het tempo en ritme veranderen en de song over gaat in een naar progressieve rock neigende song.
In "Ultrapressione Terza", het tweede nummer dat Dario en Peter samen schreven, hoor ik een stukje experimentele muziek, waarin viool, fluit en toetsen plus de stem gebruikt worden.
De titel song "Il Rigore Esistenziale" is een commerciële dansbare pop song, die verandert in een progressieve pop song en klinkt gewoon lekker en de afsluitende song van de CD "Il Ritorno Del Figlio Di Immacolata Concezione" begint na een minuut stilte pas en na een chaotisch begin gaat dit over in een schitterend instrumentaal progrock nummer, waarmee de band CD op een waardige manier afsluit.
Dario Antonetti E La Svolta Psichedelica hebben een uitstekende CD gemaakt, die je niet mag missen.

Review: Samsara Blues Experiment - Revelation & Mystery (World In Sound, 2011)(Heavy Rock / Spacerock)

Samsara Blues Experiment is een band uit Berlijn, Duitsland, die in 2007 werd opgericht door sologitarist, zanger  Christian Peters.
Sinds 2008 bestaat de band verder uit Hans Eiselt - gitaar, Thomas Vedder - drums en Richard Behrens - basgitaar.
Na 2 EP's gemaakt te hebben, verscheen in 2010 hun lang verwachte debuut CD "Long Distance Trip", gevolgd in 2011 door "Revelation & Mystery", waar 7 nummers op staan en beide werden door het World In Sound label uitgebracht.
De CD opent met "Flipside Apocalypse", dat met een korte intro begint, waarna het geweld los barst en de band met regelmatige tempowisselingen hun mix van spacerock en heavy rock ten gehore brengt.
Vervolgens hoor ik "Hangin' On The Wire", een lekker klinkende spacerock song, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en de invloed van een band als Hawkwind is hierin goed te horen.
Daarna krijg ik "Into The Black", een uptempo heavy rock song, waarin de hoofdrol voor de gitaren is, die soms met scheurende solo's mijn trommelvliezen teisteren.
In "Thirsty Moon" laat de band me horen ook rustige songs te kunnen spelen en dit schitterende nummer heeft een licht hypnotiserend ritme en invloeden uit de folk muziek.
"Outside Insight Blues" is zoals de titel al doet vermoeden een blues gerelateerde song, waarin ook de heavy rock in zit verwerkt, dit alles in een vrij rustig tempo gespeeld, dat naar het einde toe langzaam wordt opgevoerd.
Het opvallendste nummer is ongetwijfeld "Zwei Schatten Im Schatten", een op sitar en gitaar gespeeld heerlijk stukje klassiek aandoende muziek met oosterse invloeden.
De titelsong "Revelation & Mystery" begint met een zwaar en heavy slepend ritme van basgitaar en drums, dat de band het hele nummer weet vast te houden en hiermee gaandeweg naar een climax toe werkt.
"Revelation & Mystery" is een heerlijke CD met invloeden van de jaren zeventig van bands als Hawkwind, Deep Purple en Black Sabbath.

Samsara Blues Experiment - Into the Black
www.youtube.com/watch?v=A2QFD1LaoP0

Review: Russian Circles - Empros (Sargent House Records, 2011)(Stoner / Heavy Rock)

Russian Circles is een Amerikaanse band uit Chicago, Illinois, die in 2004 door Mike Sullivan - sologitaar en Colin DeKuiper - basgitaar werd opgericht en werd aangevuld met Dave Turncrantz - drums.
In 2007 verliet DeKuiper de band en werd vervangen door Brian Cook.
Russian Circle maakte hun debuut CD "Enter" in 2006 voor het Flameshovel label, die gevolgd werd door "Station" (Suicide Squeeze Records, 2008) en "Geneva" (Suicide Sqeeze Records, 2009) en in 2011 door "Empros", die via het Sargent House Records label verscheen, een maatschappij, die ook hun vorige uitgaven op LP uitbracht.
Op de CD "Empros", waar de band in januari 2011 aan begon en in september 2011 mee klaar was, staan 6 songs en daarop wordt de band bijgestaan door Phil Karnats - cello en accordeon.
Het eerste nummer van de CD heet "309", dat rustig begint, maar na enkele seconden barsten de hypnotiserende stevige klanken los en gaat de muziek over in een mix van heavy rock en stoner, waarbij zoveel kracht los komt, dat het onmogelijk is stil te blijven zitten.
Vervolgens krijg ik "Mlàdek" te horen, een heerlijke stoner nummer, dat qua gitaar geluid wel wat weg heeft van dat van My Sleeping Karma en met net zoveel energie gespeeld wordt als het vorige nummer.
Daarna volgt "Schiphol" dat tot halverwege erg rustig en lieflijk klinkt door de mooie akoestische gitaar klanken, maar daarna voel ik hoe er een vliegtuig de lucht in geschoten wordt door de heftige uitbarsting, die de band plotseling laat horen en dit gaat over in het volgende nummer "Atackla", waarin Russian Circles weer zo'n prima stoner heavy rock mix speelt, waar de vonken vanaf spatten en ook dit nummer loopt vlekkeloos over in het volgende, getiteld "Batu", een heavy rock nummer waarmee de band me nog steeds aan hun muziek weet te binden.
Als laatste nummer hoor ik "Praise Be Man", dat rustig begint en zo'n minuut of 3 op die manier voortkabbelt, maar dan losbarst en het geheel een stuk zwaarder wordt.
"Empros" is een geweldige CD barstensvol energie, die de band op mij over heeft weten te brengen.

Russian Circles - Mládek
www.youtube.com/watch?v=ONzYMVrhTyk

Review: The Grand Trick - Reminence Boulevard (Transubstans, 2011)(Hardrock)

The Grand Trick werd in 2003 opgericht en sinds die tijd zijn er verscheidene bandwisselingen ontstaan van voornamelijk zangers, maar ook een gitarist en keyboards speler ging en kwam.
De Zweedse band bracht in 2004 hun eerste EP "The First Trick" uit, die in 2005 gevolgd werd door het album "The Decadent Session" (Transubstans), waarna in 2006 de EP "She's On The Run" volgde, die beter bekend staat als "The Lost Recording" en in 2012 opnieuw is uitgebracht als digitale release als download.
In 2011 verscheen "Reminence Boulevard", die tussen 2008 en 2010 in Stockholm en Linköping werd opgenomen, met Robert Cunningham als zanger, maar deze werd kort na release van de CD vervangen door Johan Hallendorff.
Verder bestaat de band uit: Stefan Johansson - sologitaar, Jonas Malmqvist - basgitaar, Daniel Larsson - drums en percussie en Magnus Nilsson - keyboards, die sinds 2009 deel van de band uit maakt.
De CD "Reminence Boulevard" bevat 10 nummers, waarvan "Hitman Blues" de eerste is en hoe kan het ook anders, dit is een blues gerelateerde song met hardrock invloeden, die gevolgd wordt door "Frequent Flyer", waarin eveneens blues invloeden te horen zijn, maar deze song neigt toch meer naar de hardrock.
Vervolgens hoor ik "Face In The Moon", dat een echte hardrock song is en net als in voorgaande songs is goed te horen, dat de band sterk beïnvloed is door de 70er jaren hardrock bands.
Daarna krijg ik "Rollercoaster Ride" te horen, dat een heerlijke hardrock song is, die swingt als een trein.
Dan hoor ik "Eraserhead", een lekker klinkende hardrock song, die in een uptempo gespeeld wordt en deze wordt gevolgd door "Daddy Mc The Knife", dat een prima hardrock song is gemixt met een stukje blues.
In "The River Queen" hoor ik de begintonen van een nummer van Siena Root terug, maar verder is er geen overeenkomst en in deze mix van blues en hardrock is de band op zijn best.
Ook in "When Is Your Hell" weet de band een lekker klinkende song neer te zetten en hierin valt het pianowerk op, dat in deze vrij rustige hardrock te beluisteren valt.
Stevig en afwisselend klinkt het in "Dog On A Leash" en ook dit is een goede hardrock song, waarin enkele schitterende tempowisselingen zitten.
Het laatste nummer is de titelsong "Reminence Boulevard", waarin het tempo regelmatig wisselt en de band een prima stukje hardrock laat horen.
"Reminence Boulevard" is een lekker klinkende CD, waarin de hardrock klanken van de jaren 70 terug te vinden zijn en dus een uitstekend stukje muziek voor de liefhebbers van de oer hardrock.

THE GRAND TRICK She´s On The Run - YouTube
www.youtube.com/watch?v=sXU8UuMOWHg

Review: Der Blutharsch And The Infinite Church Of The Leading Hand + Aluk Todolo - Der Blutharsch And The Infinite Church Of The Leading Hand + Aluk Todolo (WKN, 2011)(Dark Folk / Dark Metal)

Der Blutharsch ontstond toen de Oostenrijker Albin Julius, die toen nog in de band The Moon Lay Hidden Beneath The Clouds speelde, enkele van zijn zelf gemaakte nummers op een picture disc uitbracht, die in een beperkte oplage verscheen, gevolgd door een single.
Nadat zijn band door ruzie uit elkaar was gegaan, besloot Albin verder te gaan met zijn Der Blutharsch project en in 1998 verscheen de tweede CD van dit project, dat bestaat uit: Albin Julius, Brian Wolfkind, Marthynna en Jörg B, waarna er in de jaren daarna met de regelmaat van de klok nieuwe uitgaven verschijnen via het eigen WKN label.
Wat opvalt is dat de titels van de nummers ontbreken, alleen wordt er zo nu en dan melding gemaakt, wie er aan de CD hebben mee gewerkt.
Der Blutharsch wordt wel een extreem rechtse band genoemd door hun optredens in uniformen, die aan de kleding van de zwarthemden van Mussolini doet denken en door hun hoezen, die een sfeer van fascisme uitwasemen, maar Der Blutharsch zelf weigert elke mededeling daaromtrent en wijst op zijn artistieke vrijheid.
Door de aanvallen van de antifascistische bewegingen komt de band regelmatig extra in de publiciteit en dit zorgt ervoor dat de verkoop van zowel hun act, als de uitgebrachte CD's, LP's en singles stijgt.
Hun in 2011 verschenen CD met de Franse krautrock / black metal band Aluk Todolo, die bestaat uit: Shantidas Riedacker, Antoine Hadjioannou en Matthieu Canaguier, is van een ander slag, dan wat de band gewoon is te maken.
Er staan slecht 4 nummers op de CD, die ik voor het gemak "Part 1" t/m "Part 4" zal noemen, aangezien de titel van de CD nogal lang is.
In "Part 1" beginnen de bands met zware duistere klanken, die een hypnotiserend ritme bevatten en naar mate het nummer vordert, langzaam aan bombastischer worden, maar tegen het eind aflopen in een rustig stukje ambient, dat verder gaat in "Part 2", een vrij rustig startende song, die in een steeds sneller tempo gespeeld wordt, totdat de climax bereikt is en de bands terug schakelen naar een langzamer tempo.
Vervolgens krijg ik "Part 3" te horen, dat met een schitterend hypnotiserend ritme van basgitaar en drums begint en in hoog tempo gespeeld wordt, waarna de synthesizer, gitaar en zang invallen.
De bands weten dit hoge tempo gedurende het hele nummer vast te houden en zelfs nog iets te versnellen en ik geniet er met volle teugen van, want de bands brengen me hiermee in een lichte trance en het is onmogelijk hierbij niet in beweging te komen.
Ook "Part 4" nodigt uit tot mee bewegen door het sterk dansbare hypnotiserende ritme en mijn trance wordt hierdoor alleen nog maar versterkt, waardoor ik helemaal in de muziek op ga.
Nadat de CD is afgelopen, besluit ik deze nogmaals te draaien om te kijken, of het de bands nogmaals lukt mij zo ver te brengen dat hetzelfde effect ontstaat en dat gebeurd een tweede maal.
Ik kan daarom dan ook maar tot 1 conclusie komen en dat is dat deze CD geweldig is en een weldaad voor mijn hoofd.

Der Blutharsch and the infinite church of the leading hand + Aluk ...
www.youtube.com/watch?v=eo-zjb_D0aw

Review: Moon Far Away - Minnesang (Steinklang Records, 2010)(Neo Folk / Gothic)

Moon Far Away werd in 1994 te Arkhangelsk, Rusland, opgericht door Count Ash - zang en alle instrumenten, Victorian - drums, Zhigich - basgitaar en Anea - zang.
In de loop der jaren wisselde de band regelmatig van zangeres en werd Anea in 2000 vervangen door Anastasia, die tot 2007 bij de band zong, waarna Toloka tot 2009 de zangeres was en vanaf die tijd is Leda degene, die de vocalen voor haar rekening neemt.
In 1997 bracht de band hun eerste officiële CD uit, getiteld "Lado World", gevolgd  door "Sator" (2000), "Pruena" (2004), "Belovodie" (2005), "Whitewaterland" (2005) en "Minnesang" (2010).
Op "Minnesang" staan 12 songs, waarvan "And Light Shineth In Darkness" de eerste is.
Dit is een song, die een mix is van new wave en gothic, waarin het ritme in een redelijk hoog tempo gespeeld wordt en een terugkerend refrein heeft.
Vervolgens hoor ik "Sweet Olga", een schitterende neo folk song, waarin de muziek, die naar het symfonische neigt, in een rustig tempo wordt gespeeld, maar langzaam aan steeds meer wordt opgevoerd.
"Goe And Cathe" is een gothic song, die door de zang van Count Ash een donkere uitstraling krijgt en gemixt met de naar de new wave neigende muziek, enigszins aan de jaren 80 muziek doet denken.
Daarna volgt "Deus Amet Puellam" een mooie neo folk song, die in een rustig tempo gespeeld wordt.
Dan krijg ik "Filled By Memory" te horen, een pop song, waarin het ritme tussen vrolijk en somber in blijft hangen, terwijl de zang vrij opgewekt wordt gezongen. 
In "King Son's Journey Pt.I" is de muziek een mix van symfonische rock en gothic dit is een instrumentaal nummer, maar in het vervolg, dat "King Son's Journey Pt.II" heet, wordt er wel gezongen en hierin maakt de band een mix van new wave, elektro en symfonische rock.
Het volgende nummer, "Francisca" begint met zwaardere tonen en lijkt de muziek wel een beetje op die van Dead Can Dance uit hun beginperiode en ik vind dit dan ook een geweldige song.
Ook zwaar is "Witchcraft By A Singing", maar hierin is de invloed van de kerk te horen en de pijpenorgel klanken plus de haast gesproken tekst, geven dit nummer een religieuze uitstraling.
"Holy Mother Russia" gaat ook die richting uit, alleen is de muziek een stuk toegankelijker en weer zijn invloeden van Dead Can Dance te horen.
Nog meer muziek over de kerk is te horen in "Come, Brother In White Church", een stukje elektro gemixt met gothic en Dead Can Dance en overgoten met een op trom geslagen ritme.
Het laatste nummer heet "Shumff Gudit" en ook hier hoor ik de hand van de meesters (DCD) in, door het op trom geslagen gothic ritme, dat met licht gezongen oosterse klanken het nummer van kracht voorziet.
"Minnesang" is een prima stukje muziek en een welkome aanvulling in iedere gothic collectie.

Moon Far Away
www.youtube.com/watch?v=yuaOWG1r71U

Review: The Locked Ward - Voyages Into The Inner Psych Of (Nasoni, 2011)(Hardrock / Spacerock)

The Locked Ward is een band uit Norwich, Engeland, die bestaat uit Graig John Capps - zang, Ben Layne - solo- en slaggitaar en effecten, Graham Little - basgitaar en Butch - drums.
Op de CD / LP "Voyages Into The Inner Psych Of" speelt John McBain van Monster Magnet op 2 nummers als gastmuzikant mee op sologitaar.
De CD bevat 9 songs, waarvan "Intro To Madness" de eerste is, een zeer experimenteel stukje psychedelische muziek, dat gevolgd wordt door "Moving At The Page Of Valium", een lekkere psychedelische spacerock song met hardrock invloeden, waarin diverse prima tempowisselingen zitten.
Daarna krijg ik "Breaker Of Lives and Souls" te horen, dat een heerlijke mix van een hard- en spacerock song is met enkele tempowisselingen en  hoofdzakelijk in een uptempo gespeeld.
Vervolgens hoor ik een prima rustige pop song, getiteld "All I See Brightly Is The Darkness" en ook die bevat enkele mooie tempowisselingen en spacerock invloeden.
"Voices In My Mind (Head Caverns)" is een schitterende spacerock song met hardrock invloeden en "Am I Sick?" een rustige hardrock song, die in een vrij eentonig ritme gespeeld wordt.
Dan volgt "As They Lay Sleeping"(The Beginning Art Of Self Despondancy)", een fantastisch psychedelisch stukje muziek, dat gemengd met de hardrock en de prima tempowisselingen tot één van de beste nummers van de CD gerekend kan worden.
In "Words Can Only Echoe (The Sadness The Hours Bring)" speelt de band een bijna 12 minuten durende song, die een mix is van psychedelische rock, hard- en spacerock en uitstekende tempowisselingen bevat, waarbij het tempo afwisselend snel en langzaam is en de band er aan het eind een scheurende gitaarsolo aan toevoegt.
De titel song "Voyages Into The Inner Psych Of.." is een waanzinnig goed nummer, waarbij de tekst gedeclareerd wordt, terwijl de experimentele psychedelische klanken van de muziek er achter, het nummer een extra dimensie meegeven en dit mondt uit in een complete chaos, die zich in mijn hoofd verder ontwikkelt, me in een grote trip laat komen en me daardoor een zeer bevrijdend gevoel geeft.
"Voyages Into The Inner Psych Of" bevat geweldige songs en is het beluisteren meer dan waard.

locked ward - YouTube
www.youtube.com/watch?v=3U28vg3w6hU

Review: Coogans Bluff - Magic Bubbles (World In Sound, 2011)(Stoner / Heavy Rock)

De Duitse band Coogans Bluff werd in 2003 opgericht en is genoemd naar een oude film van Clint Eastwood uit 1968.
Sinds 2003 brengt de band CD's uit: Teach me Tiger EP (eigen beheer, 2003), Flex Till Death EP (eigen beheer, 2004), Tour Split mit Mandala (eigen beheer, 2004), Tour Split mit Mandala (Morgana Records/Radar Music, 2004), Red Eye Monster split (eigen beheer, 2007), CB Funk (DritteWahl Records/ Soulfood, 2007), Magic Bubbles (World in Sound, 2011) en Poncho Express (Nois-O-Lution, 2012).
De band, die bestaat uit: Willi Paschen - sologitaar, Charlie Paschen - drums en orgel, Clemens Maraus - basgitaar en Thilo Streubel - zang wordt op deze CD bijgestaan door Stefan Meinking - trombone en Max Thum - saxofoon.
"Magic Bubbles" begint met "Hang 'Em High", een heerlijke stevige rock mix van surf, jazz en hardrock, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en swingt als een trein, die gevolgd wordt door "Marshall Law", dat eveneens in een hoog tempo gespeeld wordt en een lekkere hardrock song is.
Vervolgens hoor ik het instrumentale "OO", een stukje onvervalste swingende blues en daarna "What's Left", waarin de band terug keert naar de hardrock in een lekker stevig ritme.
Dan krijg ik "The Information" te horen, waarin de band rustig begint, maar het tempo langzaam aan steeds verder opbouwt en daarmee een prima stoner song neerzet. 
"Boogie" heet het volgende nummer en dit is echt een schitterende song, waarin de band een mix maakt van hardrock en progrock en de drums en basgitaar het nummer iets extra's meegeven door een eentonig ritme, dat haast hypnotiserend is.
Vervolgens is het de beurt voor "Magic Bubbles" en dit swingende progrock nummer heeft een hypnotiserend ritme en door de saxofoon en trompet krijgt het een extra dimensie.
In "What's The Deal" hoor ik de band in sneltrein tempo een geweldige punk song spelen en even waan ik me terug in 1977 en dit nummer krijgt een vervolg in "Miami Beach Tonight", dat een zelfde kracht uitstraalt.
Met "Ready For Love / After Lights" verrast de band me een beetje, want dit is een rustige hardrock song, die je haast een ballad zou kunnen noemen.
De laatste song heet "I Believe" en deze begint rustig, maar het tempo wordt gaandeweg sneller en ook het ritme wordt zwaarder, waarmee de band naar een climax toewerkt en die komt er als ook de saxofoon aan het geheel wordt toegevoegd.
De CD "Magic Bubbles" is een prima product, dat ik iedereen die van muziek houdt kan aanraden.

Coogans Bluff - I Believe
www.youtube.com/watch?v=QG4GYWkJ4bU

Review: Rotor - Festsaal Kreuzberg (Elektrohasch, 2011)(Stoner)

Rotor, die instrumentale stonerrock speelt, is een band uit Berlijn, Duitsland, die in 1998 opgericht werd en uit Tim Mentzel - sologitaar, Marco Baale - basgitaar en Milan Pfützereuter - drums bestaat.
De band bracht in 2000 een 10" split album uit samen met Stillborn en in 2001 verscheen hun debuut album "1" via Statra Recordings, gevolgd in 2005 door "2" (Elektrohasch), 2007 "3" (Elektrohasch), 2010 "4" (Elektrohasch) en in 2011 "Festsaal Kreuzberg" (Elektrohasch).
Tussendoor verschenen er 2 singles met Drive By Shooting /  Stone Dudes, waarvan de eerste, een 7", in 2003 en de volgende, een 10", in 2005.
De CD "Festsaal Kreuzberg" bevat 9 nummers, die in november 2009 opgenomen werden en ook, zij het in andere vorm, op de CD's "3" en "4" staan.
"Festsaal Krezberg" begint met "Drehmoment", een stevig stonerrock nummer, dat in een constant terugkerend ritme wordt gespeeld, waardoor er een lichte trance ontstaat.
Vervolgens gaat de band in "Hart Am Wind" een stukje sneller spelen en de stoner klanken worden daardoor met iets meer kracht mijn oren in geblazen, waardoor ik de muziek nog sterker op me in voel werken.
Daarna hoor ik "3", een stoner nummer, dat in hoog tempo gespeeld wordt, waarin enkele tempowisselingen zitten, gevolgd door "An3R4", een uptempo nummer, waarin de band een ander vrij eentonig ritme hanteert, waardoor ik in de trance blijf, waarin de band me vanaf de begintonen van de CD heeft weten te brengen.
Ook met "Karacho / Heizer" verandert het snelle ritme, dat de band hanteert, niet en het blijkt onmogelijk om te ontsnappen aan de invloed, die de muziek op mijn hersenen heeft.
Met "Tansporter" slaat de band even een andere weg in, want in dit nummer speelt de band een haast melodieuze muzieklijn, waarin de drums het hypnotiserende ritme verzorgt.
In "Klar Schiff" keert Rotor weer terug naar snelle stoner, waar de kracht van af spat en "Derwisch" is eveneens zo'n nummer.
"Die Weisse Angst", het laatste nummer van de CD, duurt bijna 10 minuten en dit is ongetwijfeld het beste nummer van "FEstsaal Kreuzberg", waarin de band alles uit de kast haalt.
Een hypnotiserend gespeeld nummer met een slepend ritme, waar zo'n spanning in opgewekt wordt, dat ik aan mijn stoel gekluisterd zit, afwachtend wat er komen gaat.
Rotor heeft me met hun live CD "Festsaal Kreuzberg" overtuigd van hun kunnen en stonerrock fans zullen deze muziek zeker op waarde weten te schatten.

Rotor - Die Weisse Angst
www.youtube.com/watch?v=urK4lEcJqTQ

Review: The Liquid Sound Company - Acid Music For Acid People (Rockadrome, 2011)(Psychedelisch)

The Liquid Sound Company is een Amerikaanse band, uit Arlington, Texas, die louter bestaat om psychedelische muziek en de idealen daar omtrent uit te dragen.
De band is in de jaren '90 opgericht door gitarist John Perez, die in 1996, bijgestaan door drummer Jason Spradlin en basgitarist Teri Pritchard, zijn debuut album "Exploring The Psychedelic" via het Rockadelic label uitbracht, dat in 2005 op vinyl verscheen via het Duitse Nasoni label.
In 2002 werd hun volgende CD door het Brainticket Records label uitgebracht, getiteld "Inside The Acid Temple", waarop David Fargason, hun nieuwe basgitarist, die ook de Moog bespeelt, meedeed en waarin de band ook spacerock invloeden liet horen.
Nadien werd er niets meer van de band vernomen, totdat in 2011 de nieuwe CD "Acid Music For Acid People" via het Rockadrome label verscheen, met daarop enkel oudere nummers aangevuld met enkele nieuwe en met medewerking van Mark Cook, die op 3 nummers gitaar speelt.
Het eerste nummer van de CD heet "Liquid Sound Freedom", waarmee de band me meteen in een licht hypnotische trance brengt door hun psychedelische muziek met spacerock invloeden en hypnotiserend ritme, maar omdat het ritme verandert, kom ik daar halverwege het nummer weer uit.
In het volgende nummer, "Free Of Agitation", krijgt de band me toch weer te pakken en ook dit is een lekker in het gehoor klinkende psychedelisch nummer, waarin de muziek eigenlijk niet zoveel verschilt van het voorgaande nummer.
Ook in "Wow, Man" blijft de psychedelische muziek haast hetzelfde, alleen gebruikt de band er andere instrumenten voor en is er lichtelijk spacerock en oosterse invloed waarneembaar, maar het hypnotiserende effect is er niet minder om.
Met "Morning Sun", een demo, verrast de band me, want dit hele rustige nummer klinkt weliswaar psychedelisch, maar brengt mijn hoofd ook tot rust.
"Unfolding" begint met rustige tonen, maar gaat langzaam over in een steeds sneller psychedelisch ritme, waarin de band helemaal los lijkt te gaan en dit nummer brengt me weer terug in een lichte trance.
Het laatste nummer heet "Preparation For The Psychedelic Eucharist / Inside The Acid Temple" en is net als "Unfolding" live opgenomen.
Dit geweldige nummer wordt langzaam opgebouwd, waarbij het tempo steeds verder opgevoerd wordt en daardoor steeds meer snelheid krijgt, terwijl de muziek in het zelfde hypnotiserende psychedelische ritme gespeeld wordt, totdat de band besluit terug te schakelen naar het rustige begin tempo en op die manier het nummer afsluit.
"Acid Music For Acid People" is een schitterende CD, die niet mag ontbreken in de collectie van de psychedelische rock verzamelaar.

Liquid Sound Company - Agitation Free
www.youtube.com/watch?v=U5W4RqEDFgg

Review: Mist Season - Reflections (Seacrest Oy, 2011)(Progrock / symfonisch / Jazzrock)

De Finse band Mist Season werd in 2004 opgericht te Hämeenlinna, het jaar waarin ook hun debuut album met gelijknamige titel uit kwam.
Hun volgende album kwam in 2006 uit en heet "Woodlands" en in 2011 verscheen "Reflections", hun laatst uitgebrachte CD / LP, waarvan de nummers tussen oktober 2006 en februari 2011 opgenomen werden.
Mist Season bestaat uit: Keijo Hakala - basgitaar, Kimmo Pörsti - drums, Tommi Varjola - sologitaar, Timo Kajamies - keyboards en Risto Salmi - saxofoon, die Kari Rantakallio verving.
De CD "Reflections", die net als hun vorige 2 albums werd gemixt en gemasterd door de Finse progrock legende Tommi Liuhala, bevat 14 nummers, waaronder acht covers en is met diverse gast artiesten opgenomen.
Het openingsnummer van de CD heet "Echoing Lights", een schitterend rustig stuk muziek, dat op vleugel gespeeld wordt.
Daarna barst de band los met het stevige "Manaos", dat een vrij ruig begin heeft en over gaat in een prima mix van jazz- en progrock, in een swingend uptempo gespeeld.
In "Defending Hands" verzorgt Mirja Lassila de zangpartijen en in dit fantastische symfonische nummer worden de kwaliteiten van de klassiek geschoolde muzikanten extra naar boven gehaald.
Het volgende nummer, "Pan" is een zuid Amerikaans aandoend werkje en heeft een lekker swingend ritme.
Vervolgens krijg ik "Lobsterland Groove" te horen, een Iers klinkend nummer met gast muzikante Anita Aronen, die accordeon en harp speelt.
Mist Season maakt hierin een heerlijke vrolijke mix van folk en symfonische rock, die me het gevoel geeft te willen dansen.
"Matelda's Song" is een symfonisch nummer, dat weer door Mirja Lassila gezongen wordt en bevat lichte fusion invloeden.
In "Aqua Marine" spelen Kari Rantakallio - saxofoon en Jukka Pitkänen - trompet als gastmuzikanten mee en dit door Carlos Santana geschreven fusion nummer heeft Latijnse invloeden en een lekker dansbaar ritme.
Swingend is "Puppet On A Chain" en ook hierin speelt de band een prima stukje jazzrock met hoor dansbaarheid gehalte.
Dan volgt er een kort stukje muziek, gespeeld op klassieke akoestische gitaar, getiteld "Summer Season" en dit wordt gevolgd door "Promenader", een mooi rustig symfonisch nummer en "Chaser", een prima dansbaar en swingend  jazzrock nummer met symfonische invloeden, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.
Daarna hoor ik een schitterend gespeeld klassiek gitaar intro van "Sally & Jack", waarna de keyboards en saxofoon het rustige tempo verder uitbouwen en basgitaar en drums het nummer ondersteunen.
Als laatste nummer krijg ik "Resolution" voorgeschoteld, een fantastisch op vleugel gespeeld stuk muziek dat rustig en waardig de CD / LP afsluit.
De CD "Reflections" van Mist Season bevat prima muziek, die vol afwisseling zit en enkele uitschieters kent, waardoor het een genot is naar de band te luisteren.

Mist Season, Dance of the Miststress - YouTube 

youtube.com

Review: Disen Gage - The Reverse May Be True (R.A.I.G. Music, 2008)(Progrock)

Disen Gage startte in 1999 te Moskou, Rusland, toen Kanstantin Mochalov - sologitaar en effecten, Yuri Alaverdyan - sologitaar, Nikolai Syrtsev - basgitaar, allen studenten van het Moscow Engineering Physics Institute, gingen samen spelen met Eugeny Kudryashov - drums.
In hun begin periode speelde de band in hun studenten-club en werden al gauw bekend door hun snel verspreide cassette bandjes en hun reputatie van het geven van waanzinnig emotionele live optredens op diverse studenten feesten.
Liefhebbers beschouwden de band als een fenomeen van de indie scene door hun combinatie van muziekstijlen, die bestond uit een mix van melodieuze jazz, progrock en garagerock.
Verscheurd door de keuze tussen hun academische en hun muzikale interesse, stopte de band hun concerten nagenoeg in 2002 en in 2004 verliet Yuri Alaverdyan de band om zijn academische carriere in Zweden voort te zetten en werd vervangen door Sergei Bagin - sologitaar en effecten, waarna de band ook weer meer ging optreden.
2004 Was ook het jaar waarin hun eerste CD "The Screw-Loose Entertainment" via het R.A.I.G. label verscheen, die in 2006 hun volgende CD "Libertâge" uitbracht, gevolgd in 2008 door "The Reverse May Be True", die 10 nummers bevat.
De eerste daarvan heet "What's Up On Planet Plyuk?", een schitterend stukje progrock vermengd met ouderwetse  theater muziek, dat op fenomenale wijze gebracht wordt.
Vervolgens krijg ik "Landing" voorgeschoteld, dat een technisch hoogstandje is, waarin de band een geweldige mix maakt van progrock, hardrock, avant-garde en r.i.o.(rock in oppositie), die in een hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt "Lehaim To N.E.P.", dat een fantastisch nummer is, waarin de band de mix tussen jazz en progrock maakt met daarin diverse tempowisselingen, waarin enkele melancholische stukken zitten .
In "Exyrinx", een progrock nummer met een eentonig ritme van drums en basgitaar, waar omheen de sologitaren hun sublieme spel ten toon spreiden, laat de band me wederom horen hoe goed hun muziek technisch in elkaar steekt. 
Met "To Kill Kenny", een progrock nummer, dat rustig begint en langzamerhand sneller wordt, heeft Disen Gage me inmiddels zover weten te brengen, dat mijn nieuwsgierigheid naar het volgende nummer steeds meer gewekt wordt.
"The Parovoz Hitchhikers To Japan" is een zeer complex nummer en hierin neemt de band me mee op een spannend avontuur, waarbij ik alle aandacht nodig heb, om hun geniale muziek te kunnen volgen.
Ook spannend en van hoogstaande technische kwaliteit is "God Saw Otherwise", waarin progrock, funk, avant-garde en hardrock vakkundig tot één geheel gesmeed worden.
Lichtelijke surf invloeden zijn te beluisteren in "Laxatives Are Included", waarin het begin in een slepend tempo gespeeld wordt en over gaat in een swingend nummer, dat steeds meer vaart krijgt, maar naar het einde toe weer in het rustige begin tempo terug keert.
Vervolgens hoor ik "Ikar's Guide To The Galaxy", een mix van hardrock, spacerock, experimentele rock en avant-garde en zeer technisch gespeeld.
Het laatste nummer van de CD heet "How Much Is Oxygen On Planet Khanud?" en dit wordt in een vrolijk naar klassieke muziek neigend ritme gespeeld, maar bevat eveneens jazz en progrock invloeden.
Ik vind de CD "The Reverse May Be True", dat vol staat met kwalitatief hoogstaande muziek, in één woord: Geweldig!

Disen Gage - Lehaim To N.E.P - YouTube
www.youtube.com/watch?v=jDbmUj1dkNc

Review: Space Mirrors - Majestic-12: A Hidden Presence (Alisa Coral, 2008)(Heavy Rock / Spacerock)

In 2002 richtte de Russische multi-instrumentalist en producer Alisa Coral samen met de Australiër Michael Blackman het internationale collectief Space Mirrors op, die sinds die tijd 4 albums uitbrachten, waar veel getalenteerde muzikanten vanuit de hele wereld in speelden.
De muziek van de band is vaak geïnspireerd door science fiction, buitenaardse samenzweringen en esoterische onderwerpen.
In 2004 verscheen hun debuut CD, getiteld "The Darker Side Of Art", gevolgd in 2006 door "Memories Of The Future" en in 2008 werd de CD "Majestic-12: A Hidden Presence" uitgebracht, waarvan Alisa zelf alle promotie deed en alle kosten daarvan uit eigen zak betaalde.
De CD "Majestic-12" bevat 12 songs, die in 2006 en 2007 opgenomen werden en Space Mirrors bestaat op deze CD uit: Alisa Coral - basgitaar, synthesizers, keyboards, percussie en zang, Michael Blackman - solo- en slaggitaar, basgitaar en percussie, Martyr Lucifer - zang, Amber - zang, Nik Turner - saxofoon, Cyndee Lee Rule - viool en I.D.F. - studio drums.
Het eerste nummer van de CD heet "Tunguska", dat met een stukje dance begint, maar al snel over gaat in een mix van heavy rock en spacerock in een steviger tempo, waarbij ruimtelijke vervormde woorden door de muziek gesproken worden.
Vervolgens krijg ik "Roswell-47" te horen, eveneens een schitterende mix van heavy rock en spacerock, waarin de gesproken teksten op een duistere wijze gedicteerd worden, om op die manier mijn oren binnen te dringen en de suggestie te wekken, dat het hier om een samenzwering gaat.
Daarna volgt het fantastische "Dreamland I: Timewarp", een heavy rock song, waarin het tempo vrij hoog ligt en de muziek hier en daar zelfs tegen de hardcore aanzit.
Het vervolg van dit nummer heet "Dreamland II: Area 51" en is van een heel ander kaliber, want hierin hoor ik de band symfonische melodieën spelen, die in combinatie met de spacerock invloeden uitstekend tot hun recht komen.
Ook "MJ-12" begint symfonisch, waarbij de gesproken teksten dit nummer een duistere uitstraling geven en door de "spooky" sound krijgt de muziek iets magisch, waardoor deze song een extra dimensie krijgt.
Dan volgt "Liars", dat met gesproken woorden en experimenteel spel begint, waarna de band over gaat naar een mix van gothic, new wave en hardcore met een licht symfonisch tintje.
"Belgian Wave" is een kruising tussen new wave, heavy rock en jazz en klinkt zo nu en dan een beetje chaotisch.
In "Krill Report" laat de band weer die "spooky" sound horen en dit nummer zou, mede door de gesproken tekst, prima in een sf film passen.
Daarna krijg ik "Neuschwabenland (Flying Disks In Antarctica)" te horen, dat een mix van new wave, hardrock en dance is, een zeer dansbare song, waarbij het dus onmogelijk is stil te blijven zitten.
Met "Night Visit" gaat de band weer de richting van de hardcore op en in "Cydonia (Face On Mars)" maakt de band weer een dansbare song met new wave en heavy rock invloeden.
Het laatste nummer "New.World.Order." is weer een song, die het midden houdt tussen heavy rock en space rock, waarin ook symfonische en new wave invloeden zitten en een nogal abrupt einde heeft.
"Majestic-12: A Hidden Presence" is een heerlijke CD vol duistere teksten, dansbare muziek en fantastische mixen van heavy rock en spacerock en een aanrader voor zowel heavy rock als spacerock fans.

http://www.spacemirrors.com

Space Mirrors - Roswell 47 (MJ-12 promo) - YouTubewww.youtube.com/watch?v=qL1WLWfpEXs

 

 

Review: Been Obscene - Night O'Mine (Elektrohasch, 2011)(Stoner)

Been Obscene is een Oostenrijkse band uit Salzburg, die bestaat uit: Thomas Nachtigal - zang en sologitaar, Peter Kryci - sologitaar, Philipp Zezula - basgitaar en Robert Schoosleitner - drums.
De band maakte in 2010 hun debuut op het Elektrohasch label met de CD "The Magic Table" en deze werd in 2011 gevolgd door "Night O'Mine", waarop 8 nummers staan.
De eerste daarvan heet "Endless Scheme", een lekker klinkend stonerrock nummer, waarin de gitaar sound te vergelijken is met die van Colour Haze en in deze song zitten diverse prima tempowisselingen, zodat het een genot is hier naar te luisteren.
Het volgende nummer heet "Snake Charmer", dat rustig begint met subtiele gitaarklanken, waarna de basgitaar en  drums invallen en het tempo langzaam wordt opgebouwd, om uit te monden in een schitterende uptempo stonerrock song.
Vervolgens Hoor ik "Cut The Rope", een nummer dat associaties bij me oproept met de jaren 80 muziek en deze melodieuze stonerrock song bevat een dansbaar en aanstekelijk ritme.
"Apathy" is van een heel ander kaliber en deze stonerrock song wordt een stuk steviger gespeeld, maar bevat toch ook een lekker swingend ritme.
Daarna volgt het titel nummer "Night O'Mine", dat in een redelijk hoog tempo gespeeld wordt, enkele prima tempowisselingen bevat en naar de hardrock neigt.
Dan krijg ik "The Run" te horen, waarin de band een uitstekende mix weet te maken van een pop en stonerrock song, waarbij ook het melodieuze naar voren komt.
In "Memories In Salvation" speelt de gitaar in een rustig tempo een heerlijk stukje solo, dat plotseling een stuk heftiger wordt, doordat de rest van de band in valt, maar even zo snel keert men terug naar het rustige van het begin.
Het laatste nummer, "Alone", is ook meteen het langste en in deze 8 minuten durende stonerrock song laat Been Obscene me nogmaals horen ook met rustige nummers heerlijke muziek te kunnen maken.
De laatste minuut van de CD krijg ik nog iets extra's in de vorm van een kleine toegift.
"Night O'Mine" is een prima CD, waarin de muziek erg afwisselend is en daarom geen minuut verveelt.

Been Obscene - Alone
www.youtube.com/watch?v=LPYY0M9MPZQ

Review: 64 Dollar Question - Slaves Of Chemistry (Destructure, 2012)(Rock)

Na hun debuut EP uit 2006 en de opvolger daarvan, hun eerste volledige CD uit 2008 getiteld "Éponyme", heeft de uit Caen, Frankrijk, afkomstige band 64 Dollar Question in 2012 een nieuwe CD gemaakt, die "Slaves Of Chemistry" heet met daarop 10 songs.
De band, die sinds 2005 actief is, bestaat uit: Rudy - drums, Alan - basgitaar, Nico - sologitaar en Guillaume - zang en slaggitaar.
Het openingsnummer van de CD heet "The Arena", waarmee de band me meteen alert weet te krijgen, want deze song klinkt lekker stevig, melodieus en swingend, waarbij het tempo hoog gehouden wordt.
Vervolgens hoor ik ".... And My Own Self As Well", eveneens een heerlijke uptempo song net swingend ritme, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten en dit ritme zet de band door in de volgende song, "Chameleons", dat het verlengstuk van de vorige song lijkt.
Daarna krijg ik "Dragging Me Down" te horen dat me aan de jaren 80 bands doet denken en ook hierin wordt het tempo flink hoog gehouden, waarbij het melodieuse een rol blijft spelen en dit nummer gaat feilloos over in het korte "Vultures", dat behalve instrumentaal ook vrij experimenteel klinkt en eveneens door loopt in de volgende song, getiteld "Attitude And Control", een lekker klinkende power rock song, waarbij het tempo weer opgeschroefd wordt.
Met "Not Only Shadows" vervolgt de band hun ingeslagen weg en de energie blijft er dus maar van af spatten, want ook nu verandert het tempo niet.
In "Count Me Out" ben ik het ritme en de eentonige klanken van de band al een beetje beu, maar ik blijf toch maar luisteren, want misschien verandert er in de volgende song nog iets.
Gelukkig blijkt dat geen ijdele hoop, want in deze song zitten diverse geweldige tempowisselingen en dat maakt dit nummer tot één van de betere van de CD. 
De titelsong "Slaves Of Chemistry" klinkt vertrouwd en is net als de meeste andere nummers swingend, waarbij de band me vanaf het begin al aan het bewegen kreeg.
Ondanks het vrij eentonige ritme is de CD "Slaves Of Chemistry" geen slecht product geworden, maar een beetje meer variatie had echter van mij wel gemogen.

64 DOLLAR QUESTION | Free Music, Tour Dates, Photos, Videos
www.myspace.com/64dollarquestion