Review: Videogram - Pre-Cert (Cineploit Records, 2015) (Elektro Filmmuziek)

In 2014 startte de Zweedse producer/componist Magnus Sellergren zijn project Videogram.
De muziek, die hij maakt, is geïnspireerd op de filmmuziek van: occulte horror, Spaanse jaren 70 horror, Friday The 13th series, Italiaanse erotica, thrillers, post-apocalyptische "Cannibal freakouts" en jaren 80 actie films.
Zijn debuut maakte hij in juni 2014 met de digitale single "Charles Bronson (original mix)", die in juli gevolgd werd door zijn eerste album "Videogram", die door het Cineploit label werd uitgebracht.
Vervolgens verschenen: "Camp Blood (2014 version)" (digitale single, oktober 2014), "2077: Raiders Of The Apocalypse" (7" vinyl single, november 2014), een eenzijdig geperste 33 toeren uitgave op doorzichtig vinyl van de 7" single "2077: Raiders Of The Apocalypse" met 2 exclusieve mono mixen van "2077: Raiders Of The Apocalypse" en "Wasteland" en met een 7"x 7" stikker, in plaats van een platenhoes (november 2014), "Cobretti" (3 track digitale single, maart 2015) en "Outpost 31 Isn't Responding" (2 track digitale single, september 2015).

"Pre-Cert", dat op vinyl in een beperkte oplage van 250 stuks is uitgebracht, is het tweede album van Videogram en bevat 13 nummers, waarvan "Videogram Ident 3" de eerste is en hierin hoor ik Magnus een 18 seconden durend synthesizer intro spelen, dat gevolgd wordt door "Damien" en daarin laat hij me genieten van een zwaar en duister klinkend stukje symfonische rock, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt de single "Cobretti", waarin hij me een schitterend swingend elektro nummer voor zet, dat een licht hypnotiserend ritme bevat, waarna ik "Killer On Interstate 40" hoor en hierin maakt hij een mix van dansbare filmmuziek, elektro en dance, die ondersteund worden door een disco klap en een vrij eentonig ritme.
In "Camp Blood" krijg ik een heerlijk dansbaar elektro nummer voorgeschoteld, waarin erotische disco invloeden te horen zijn en in "Horror Express" speelt hij een fantastisch uptempo mix van elektro en krautrock, die in de stijl van de muziek van Jean Michel Jarre en Klaus Schulze zit en een terugkerend ritme bevat.
Dan volgt "Mangiati Vivi" en daarin laat Videogram me opnieuw een dansbare mix van disco en elektro horen, die een licht hypnotiserend ritme heeft en gevolgd wordt door "Dawn Of The Apocalypse", een geweldig stukje filmmuziek, dat mysterieus begint en een lichtelijk oosters klinkend symfonisch karakter heeft.
Vervolgens hoor ik "Silver Sphere" en hierin zet hij me een zwaar elektronisch nummer voor, dat horror invloeden bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Voorhees Stomp" laat hij me genieten van een heerlijk dansbaar disco nummer met een eentonig hypnotiserend ritme, dat begin jaren 80 gemaakt had kunnen zijn, waarna ik "Le Erotici Notti Di Emanuelle" te horen krijg en daarin speelt Magnus een verrukkelijk erotisch getint nummer, waarin jazz invloeden zitten.
Het volgende nummer heet "Man Is The Warmest Place To Hide" en daarin laat hij me het ritme van de serie "Knight Rider" in een vertraagde versie horen, die gemixt wordt met zwaardere synthesizer klanken, waardoor het geheel een spannend stuk muziek wordt, dat op een derde van het nummer verandert in een duister klinkend stuk muziek, waarin na enkele minuten sirenes beginnen te loeien en de muziek opnieuw verandert en Magnus me het idee geeft dat ik in een post-apocalyptische wereld terecht ben gekomen, om vervolgens over te schakelen naar een eentonig ritme, dat vergezeld wordt door zware duistere klanken.
In het laatste nummer, dat "Videogram Ident 4" heet laat hij me een 18 seconden durend synthesizer outro horen, dat in dezelfde stijl als het intro gespeeld wordt.

"Pre-Cert" van Videogram bevat lekker in het gehoor klinkende elektro, waarvan ik met volle teugen genoten heb en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van deze muzieksoort houdt.

Review: Porno Teo Kolossal - Tannoiser (Bam Balam Records, 2015) (Improvisatie)

Porno Teo Kolossal werd op 2 november 2011 te Torino, Italië, opgericht door 4 muzikanten, die onder leiding van Massimo Divenuto, dit side-project als uitlaatklep gebruiken om te improviseren.
"Tannoiser" is, door het Bam Balam Records label, als 2 CD uitgebracht in een beperkte oplage en bevat 7 nummers, waarvan het laatste iets meer dan 58 minuten duurt.

CD 1 start met "Opus Pistorum Day" en daarin krijg ik een zeer heftig, met galmende monologen doorspekt, post-rock nummer te horen, dat diverse tempowisselingen bevat, die het geheel spannend houden, waarna ik "Stanza 306" hoor, waarin de band vrij rustig begint en vervolgens het tempo en ritme langzaam opvoert en ik een lekker in het gehoor klinkend nummer hoor, dat bij tijd en wijle behoorlijk heftig is.
Daarna schotelt de band me het titelnummer "Tannoiser" voor en ook hierin laat Porno Teo Kolossal me genieten van een heerlijke zwaar klinkende improvisatie, waar de teksten in gedeclareerd worden, terwijl de muziek, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, langzaam aan steeds heftiger wordt en in "La Colonna Sonora Dell 'Eta' Moderna" start de muziek eveneens rustig, maar de band besluit al snel het tempo op te voeren, waarbij de teksten ook nu weer gedeclareerd worden, waarna er diverse tempowisselingen ingebouwd zijn om het nummer spannend te houden.
In "Kandahar" laat de band me genieten van een uitstekend stukje geïmproviseerde licht psychedelische progressieve rock, dat tevens ruimtelijke invloeden bevat en enkele prima tempowisselingen bevat en naar het einde toe steeds heftiger wordt.
Het laatste nummer van CD 1 heet "Il Tunnel In Fondo Alla Luce" en daarin zet de band me een fantastisch licht hypnotiserend nummer voor, waarin de progressieve muziek heftig klinkt en de begeleidende uitgebalanceerde teksten op een voortreffelijke wijze gedeclareerd worden, waarna het nummer abrupt stopt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
CD 2 bevat het 58 minuten durende "Deep" en hierin laat de band me, na een zeer rustig begin, dat langzaam opgevoerd wordt tot er een gemiddeld tempo bereikt is, een vrij heftige mix horen van Coil's LP "How To Destroy Angels", "The End" van The Doors en de post-rock uit het eerste nummer, die aan het eind steeds heftiger wordt, waardoor het nummer een soort ontploffing effect krijgt.

Porno Teo Kolossal heeft me met "Tannoiser" weten te verrassen met hun schitterende improvisaties, die niet alleen heftig zijn, maar ook erg spannend en ik kan liefhebbers van dit genre dan ook aanraden, dit dubbel album eens te gaan beluisteren, om misschien tot dezelfde conclusie te komen als ik.

Review: Fuzz - II (In The Red Records, 2015) (Progressieve Rock)

Fuzz werd in 2011 te San Francisco, Californië, Amerika, door Charlie Moothart - sologitaar en zang en Ty Segall - drums en zang opgericht, maar het is pas sinds enkele jaren, dat het duo voldoende tijd vond de band, uit hun side-project, de opname studio in te leiden.
Vanaf dat moment verschenen er 2 singles "This Time I Got A Reason" (Trouble In Mind Records) en "Sleigh Ride" (In The Red Records) en ten tijde van de tweede single kwam Roland Cosio als basgitarist bij de band.
De band, die sterk beïnvloed is door de muziek van Black Sabbath, The Groundhogs en Jimi Hendrix, nam hun debuut album uit 2013, getiteld "Fuzz", dat via het In The Red Records label verscheen, onder leiding van Chris Woodhouse (Thee Oh Sees, The Intelligence) op.
Nadat hun album verschenen was, werd Cosio vervangen door basgitarist Chad Ubovich, die tevens in de band Meatbodies speelt en in de nieuwe formatie werd het tweede album "II" opgenomen en eind oktober 2015 uitgebracht via het In The Red Records label.

"II", dat 14 nummers bevat, waarvan er 2 op single zijn verschenen, start met "Time Collapse II - The 7Th Terror", waarin ik een schitterende progressieve rock song te horen krijg, die invloeden van hardrock bevat en diverse prima tempowisselingen heeft, waarna "Rat Race" volgt en in dit nummer speelt de band een heerlijke melodische rock song met lichte bluesrock invloeden, waarin enkele uitstekende subtiele tempowisselingen zitten.
Daarna hoor ik "Let It Live", dat rustig begint en langzaam aan iets sneller wordt, terwijl de zang lichtelijk psychedelisch klinkt en de muziek progressief is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna de band me "Pollinate" voor zet en ik een heerlijke stevige rock song hoor, die opnieuw invloeden uit de hard- en bluesrock heeft en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan volgt "Bringer Of Light" en hierin laat de band me genieten van een zwaar klinkende hardrock song, die in een traag tempo gespeeld wordt en daardoor vrij dreigend over komt, om gevolgd te worden door "Pipe" en daarin schotelt de band me een uitstekende stukje hardrock voor, waarin de invloed van Black Sabbath goed te horen is en het nummer bij tijd en wijle swingt als een trein.
In "Say Hello" speelt Fuzz een fantastische progressieve rock song, die een lekker hypnotiserend begin heeft en na enkele minuten over gaat in een stevige hardrock song met opnieuw invloeden van Black Sabbath en in "Burning Wreath" krijg ik een lekker in het gehoor klinkende rock song voorgeschoteld, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens verrast de band me en laat me een geweldige snelle korte rock song horen, getiteld "Red Flag", die me muzikaal aan begintijd van de punk doet denken en gevolgd wordt door "Jack The Maggot", dat rustig start en een vrij eentonige zang en ritme heeft, waardoor de band me in de ban van hun muziek laat raken.
Daarna krijg ik een heerlijk vrij commercieel poprock nummer te horen, getiteld "New Flash", dat me aan wil zetten tot dansen en "Sleetak" is een schitterend swingend instrumentaal nummer, waarin de muziek een hypnotiserend effect op me heeft.
In "Silent Sits The Dust Bowl" laat de band me genieten van een verrukkelijk stukje progressieve rock, dat rustig begint, waarna het tempo ietsje sneller wordt en de muziek uitstekende samenzang bevat en in het laatste nummer van het album, een zogenaamde "hidden track", dat niet in de titellijst vermeld staat en bijna 14 minuten duurt, krijg ik een fantastisch stuk progressieve rock te horen, dat in hoog tempo gespeeld wordt en swingt als een trein, tegen het eind even stopt en dan vervolgens opnieuw begint, om dan psychedelisch te eindigen.

Fuzz heeft met "II" een fantastisch album afgeleverd, dat vol met geweldige nummers staat en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan elke liefhebber van zowel progressieve rock als hardrock.

Review: Sun Dial - Mind Control (Sulatron Records, 2015) (Psychedelische Rock)

Nadat hij de band The Modern Art had ontbonden, richtte multi-instrumentalist Gary Ramon, die in diverse bands actief is en tevens het Acme Records label runt, in 1990, de band Sun Dial op te Londen, Engeland.
Met Sun Dial bracht hij in verschillende band samenstellingen vanaf de oprichting tot 2012 diverse albums uit, waarvan de eerste "Other Way Out" via de labels Tangerine Records (1990), Dutch East India Trading Company (1991), UFO Records (1991), Acme Records (1994, 1996, 2003), Gallium Arsenide (1996), Lava (1997) en Relapse Records (2006) werd uitgebracht.
Vervolgens verschenen "Reflecter" (UFO Records, 1992, Dutch East India Trading Company, 1992 en Midi Inc., 1992), "Libertine" (Beggars Banquet Records, 1994, CD/MC, 1994 en Atlantic Records, 1993), "Return Journey" (Acme Records, 1994, Gallium Arsenide, 1996 en Relapse Records, 2006), "Acid Yantra" (Beggars Banquet Records, 1995 en Acme Records, 1995, 2007), "Live Drug" (Acme Records, 1996), "Zen For Sale" (Acme Records, 2003 en Headspin, 2003), "Shards Of God" (Acme Records, compilatie, 2007), "Libertine - Deprogrammed" (Acme Records, 2007), "Processed For DNA (The 20th Anniversary Anthology)" (Shrunken Head, 2-CD, 2010), "Sun Dial" (Shrunken Head, 2010), "Pumpkinhead" (Shrunken Head, 2011), "Mind Control" (Tangerine Records, 2012) en de Box Set "Exploding In Your Mind - A Collection Of Outtakes, Alternative Mixes And Rehearsals 1990-91 (Acme,"CD, 2010) plus 12 singles en 10 EP's.
Tijdens de opnamen van het album "Mind Control" uit 2012, dat 3 december 2015 plus 2 extra nummers via het Sulatron Records label op CD verschijnt, bestond de band uit: Gary Ramon - sologitaar, zang, mellotron, mini-moog, arp en hammond organ, Scorpio -basgitaar en moog taurus 3 bas pedalen, Conrad Farmer - drums en Joolie Wood - viool, basblokfluit en melodica, terwijl Hugo Chavez-Smith, die tevens bij het debuut album "Other Way Out" betrokken was geweest, het album te produceerde.

De CD uitgave van "Mind Control" bevat 8 nummers, waarvan de eerste "Mountain Of Fire & Miracles" heet en hierin krijg ik een iets meer dan 9 minuten durend fantastisch hypnotiserend psychedelisch nummer te horen, dat me aan de muziek van de Amerikaanse band Liquid Sound Company en aan die van Sula Bassana doet denken (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Radiation", waarin de band me een schitterend stukje psychedelische muziek voorschotelt, waar lichtelijk in geïmproviseerd en geëxperimenteerd wordt.
Daarna krijg ik het kortste nummer van de CD te horen, getiteld "Burned In", dat nog geen 2 minuten duurt en dit begint met een intro van een inloopgroef vol tikken, die langzaam van ritme verandert in een mix van klassiek en eentonige Afrikaanse percussie en eindigt, zoals hij begon.
Dan hoor ik het titel nummer "Mind Control" en daarin laat de band me genieten van een geweldig eentonig dansbaar krautrock nummer, dat een hypnotiserende werking op me heeft en gevolgd wordt door "Last Rays Of The Sun" en in dit nummer zet Sun Dial me een heerlijk vrij melodisch nummer voor, dat enigszins dreigend en bombastisch klinkt.
In "In Every Day Dreamhome A Heartache" verrast de band me door een uitstekende zware progressieve rock song te spelen, die heavy rock invloeden bevat en in de eerste van de bonus nummers, "Seven Pointed Star (Short Version)" krijg ik een fantastisch hypnotiserend licht psychedelisch nummer te horen, waarbij ik het gevoel heb de muziek ingezogen te worden.
Het tweede bonus nummer en tevens laatste van de CD heet "World Within You" en hierin zet de band me een schitterende vrij zwaar klinkende psychedelische song voor, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld.

"Mind Control" van Sun Dial is een geweldige heruitgave, waaraan 2 fantastische nummers zijn toegevoegd en een genot om naar te beluisteren en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanbevelen aan een ieder, die van dit soort muziek houdt.

Review: The Honey Pot - Inside The Whale (Mega Dodo Records, 2016) (Pop)

Crystal Jacqueline werd in Wiltshire, Engeland geboren en al op jonge leeftijd ontwikkelde ze haar talent en liefde voor muziek.
Ze trad regelmatig in en rond Bath op, die haar lof en een waardevolle ervaring opleverden en verhuisde later verder naar het zuiden van het land, waar ze in verscheidene bands speelde, die in binnen en buitenland optraden.
Ze woont in Devon met haar varken, katten, ganzen en haar partner Icarus Peel.
Samen spelen ze in de band The Honey Pot, die in 2012 startte en in het begin uit 5 personen bestond, maar nadat, in 2013, hun zanger en ook hun basgitarist de band verlieten, nog maar bestond uit: Crystal Jacqueline - zang en piano, Icarus Peel - alle andere instrumenten en Brian Rushbrooke - drums.
In 2010 bracht ze haar solo debuut album "Heal Yourself" via Psychedandy Records uit en in 2012 verscheen haar eerste album met The Honey Pot, getiteld "To The Edge Of The World" op het Mega Dodo label.
In november 2012 nam ze de EP "A Fairy Tale" op met daarop 3 covers: "Cousin Jane" (Troggs), "A Fairy Tale" (Second Hand), "Play With Fire" (Rolling Stones), die door Fruits De Mer Records werd uitgebracht.
Daarna verscheen de LP "Sun Arise" in 2013 via het Mega Dodo Records label op de markt en deze bevat 16 nummers, inclusief de songs van de EP "A Fairy Tale".
Het laatst verschenen album Crystal Jacqueline And The Honey Pot, "Electronic Memory", uit 2015, is in een zeer gelimiteerde box oplage van 100 stuks verschenen en bevat een 12 pagina's tellend boekje, 2 ansichtkaarten en een badge.
Ook de nieuwe uitgave van de band, "Inside The Whale", die 26 februari 2016 door het Mega Dodo Records label wordt uitgebracht, zal in een beperkte oplage verschijnen en daarop zijn keyboards speler John Wyatt en basgitarist Simon Fear, die sinds begin 2015 bij de band zitten, voor het eerst te horen.
Het album, dat 9 nummers bevat, zal op 180 gram zwart vinyl op LP worden uitgebracht in een gelimiteerde oplage van 300 stuks, waarvan de eerste 150 stuks gesigneerd en genummerd zijn door de band.
De CD uitgave bevat 2 extra nummers, terwijl er van de beperkte uitgave van de 3CD versie slechts 150 verschijnen en deze bevat het album "Inside The Whale", het exclusieve live album "Live In London" (opgenomen tijdens het Games For May optreden), the single "Lisa Dreams" plus 2 bonus nummers en een interview met Icarus Peel en Crystal Jacqueline, waarbij het geheel verpakt is in een speciaal genummerd blik met waarzeggende vis.

Het album start met "The Outskirts Of Your Mind", waarin ik een heerlijke aanstekelijke dansbare pop song te horen krijg, die in een uptempo gespeeld wordt  en deze wordt gevolgd door de titelsong "Inside The Whale", die iets meer dan 8 minuten duurt en daarin hoor ik een schitterende pop song met folk invloeden, waarin ook ruimte is voor improvisatie.
Daarna zet The Honey Pot me "Starfish Smiles" voor en hierin krijg ik een uitstekende licht psychedelische pop song te horen, waarna ik "Almost Exactly Beautiful" voorgeschoteld krijg en hierin komt de zang niet van Crystal Jacqueline, zoals gewoonlijk, maar van John Wyatt en in dit nummer speelt de band een
fantastische melodische pop song met een licht hypnotiserend ritme.
het eerste nummer van kant B van de LP heet "Psychedelic Circles" en hierin krijg ik een verrukkelijke psychedelische pop song te horen, die door Icarus Peel gezongen wordt en me even aan de muziek van Syd Barrett doet denken, waarna de band me "Pink And Orange" voor zet en ik een lekker in het gehoor klinkende swingende pop song met schitterend gitaarspel, fantastische keyboards en heerlijke zang van Crystal Jacqueline te horen krijg, die ondersteund worden door basgitaar en drums. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
In "Walking On Eggshells", die met prachtig klavecimbel spel begint, laat de band me genieten van een geweldige mooie rustige pop song, waarbij ik het gevoel heb de muziek ingezogen te worden en in "Butterfly Ride"  krijg ik opnieuw een heerlijke melodische pop song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en de samenzang uitstekend tot zijn recht komt.
Het laatste nummer van de LP heet "A Curates Egg" en hierin speelt de band opnieuw zo'n schitterende rustige pop song en is het tweede nummer waarin de zang van John Wyatt komt en daarin klinkt de samenzang fantastisch en wordt de muzikale ondersteuning bepaald door keyboards en gitaar.
De eerste van de 2 bonus nummers van de CD heet "Poppy Surfing" en daarin laat de band me een lekker in het gehoor klinkende pop song horen, die een lichtelijk swingend ritme bevat, dat tegen het einde even iets heftiger wordt en gevolgd wordt door "Three Sisters", waarin de band me een schitterende swingende stevige pop song voor zet, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.

The Honey Pot heeft met "Inside The Whale" een fantastisch album gemaakt, dat boordevol geweldige songs staat en in de collectie van iedere liefhebber van de betere pop thuis hoort.

Review: Ponamero Sundown - Veddesta (Transubstans / Ozium Records, 2105) (Hardrock)

Ponamero Sundown werd in november 2005 te Stockholm, Zweden opgericht door leden, die hun sporen in de rockmuziek al hadden verdiend in andere bands: Anders Martinsgard - sologitaar, Ola Nilsson - basgitaar en Peter Eklund - drums.
Nadat zanger Nicklas Engwall zich bij dit trio voegde, was de band een feit en nadat in 2006 de eerste demo, "Maximum Groove", verscheen, begon de band ook op te treden in de omgeving van Stockholm.
Er werden nieuwe nummers geschreven, waarna de band dat jaar nog 2 demo's uitbracht "We Shall Triumph" en "Highfueled Leftovers".
Begin 2007 verscheen hun vierde demo, getiteld "Heavy Rock" en deed de band meerdere optredens, hoofdzakelijk in Zweden, maar ook in Denemarken en Engeland (Londen) en in 2008 maakten ze een korte tournee door België en Duitsland.
Gedurende de herfst van 2008 begon Ponamero Sundown te werken aan hun debuut album, "Stonerized", waarop 9 nieuwe songs plus 2 oudere demo nummers kwamen te staan.
Kort voordat het album door Transubstans Records halverwege 2009 werd uitgebracht, verliet Ola de band en werd vervangen door Oliver Vowden, die eerder met Nicklas in de band Stressfest had gespeeld.
In deze nieuwe bezetting werden nieuwe nummers geschreven en werd er in mei 2010 een begin gemaakt met de opnamen van hun nieuwe album, "Rodeo Eléctrica", dat in 2011 via Transubstans Records verscheen, waarbij de opnamen en mix door Jonas Lundh in Studio Debka werd gedaan en de mastering door Ronnie Björnström in de Enchanced Studios, terwijl de band in 2010 tevens door Denemarken, Polen en Duitsland toerde.
Gedurende het najaar van 2012 trad de band op in Engeland, Frankrijk en België, waarna ze terug keerden naar Engeland om op te treden tijdens het eerste "Desertfest" festival, waarvan het optreden op video werd vastgelegd en in januari 2013 werd uitgebracht.
Oliver besloot eind 2012 de band te verlaten en in januari 2013 nam Robert Trisches, die eerder in The Quill speelde, zijn plaats in.
Ondanks het feit dat de bandleden, in familieverband, de laatste jaren moeilijke tijden mee maakten, bleven ze werken aan hun derde album.
Oude nummers werden opnieuw gearrangeerd en nieuwe songs werden geschreven, terwijl er in 2013 ook optredens werden gedaan in en rond Stockholm en er in 2014 een korte trip naar Finland werd gemaakt, om tijdens het Kiarama Festival op te treden.
Ook verscheen er in 2014 een digitale single van de band, getiteld "Blood Feud" en dit was de voorloper van het nieuwe album "Veddesta", dat tussen november 2014 en de herfst van 2015 in hun oefenruimte met behulp van Johan Lundh werd opgenomen.
Vermeldenswaardig is het feit, dat Veddesta een industriële plaats is in het noordelijke gedeelte van Stockholm, waar de band jarenlang hun thuisbasis had en dit album geschreven en hoofdzakelijk opgenomen werd.

Het album "Veddesta", dat in samenwerking tussen Transubstans Records en Ozium Records op zowel CD (digipack) als LP (zwart vinyl) 11 december 2015 verschijnt, bevat 7 nummers, waarvan de eerste "Bottom Of The River" heet en hierin krijg ik een lekker in het gehoor stevig klinkende hardrock song te horen, die in een een gemiddeld tempo gespeeld wordt en me na een tempowisseling terug brengt naar de muziek van de jaren 80 hardrock.
Daarna zet de band me "Hangman's Trail" voor en daarin speelt de band een heerlijke stevige hardrock song met diverse tempowisselingen in een niet al te hoog tempo, die gevolgd wordt door "Restart My Heart", waarin ik eveneens een uitstekende rock song te horen krijg, die diverse tempowisselingen bevat.
Dan hoor ik "The Fortune Teller", een uptempo hardrock song, die een lekker wisselend ritme heeft en goed in het gehoor klinkt, gevolgd door het langste nummer van het album, getiteld "Rhinostodon" en in dit nummer schotelt de band me een schitterende progressieve hardrock song voor, waar zo nu en dan lichte psychedelische invloeden in te horen zijn. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Broken Trust" zet de band me opnieuw een stevige uptempo hardrock voor, waar diverse subtiele tempowisselingen in zitten en in het laatste nummer, dat "Dead and Gone" heet, laat de band me ook nu weer een uitstekend stukje zware rock horen, dat diverse tempowisselingen kent.

Ponamero Sundown heeft met "Veddesta" een prima hardrock album gemaakt, die 7 lekker klinkende songs bevat en zeker bij de liefhebbers van dit genre in de smaak zal vallen en ik kan hen dan ook aanbevelen, dit album eens te gaan beluisteren.

Review: Electric Moon - Flaming Lake (Sulatron Records, 2015) (Psychedelisch)

Electric Moon uit Fulda, Hessen, Duitsland, ontstond toen multi-instrumentalist Sula Bassana - gitaren, effecten en orgel ging samen spelen met Komet Lulu - basgitaar, effecten en zang en Berni - drums.
Eerdere projecten van Sula waren o.a. Liquid Visions, Südstern 44, Interkosmos en Zone Six, maar ook maakte hij diverse solo- CD's en enkele met Modulfix.
De eerste officiële CD van Electric Moon, Lunatics" verscheen in 2009 via Nasoni Records en drummer Berni, met wie de CD-R "First Takes" gemaakt werd, was toen reeds vervangen door Pablo Carneval.
Daarna volgden meer releases, "Lunatics Revenge" met drummer Pablo Carneval (Nasoni, 2011), Inferno met drummer Alex (Sulatron, 2011), "The Doomsday Machine" met drummers Pablo Carneval en Alex (Nasoni, 2011) en de split LP met de Franse band Glowsun, "Sun And Moon" (Sulatron, 2011).
Verder verschenen er via Sulatron enkele CD-R uitgaven in zeer beperkte oplage, zoals: "Live At Epplehaus 2010" (2010), "Live At Immerhin" (2011), "Flaming Lake" (2011) "Live At Sulatron Label Night" (2011) en "Cellar Space Live Overdose" (2012), waarop Alex de drummer weer was.
Hun nieuwe drummer heet Marcus Schnitzler, die ook de drummer van de spacerock band The Spacelords is en met hem werd de CD/2LP "Mind Explosion" opgenomen.
Op de 2LP/CD "Mind Explosion", die in 2013 aan het eind van de "Electric Moon Heading To South Tour 2013" tijdens het optreden in de Graf Hugo te Felkirch, Oostenrijk met slechts een stereo microfoon werd opgenomen, is Electric Moon live te beluisteren en de in 2014 verschenen 2LP "Lunatics + Lunatics Revenge" is een gelimiteerde uitgave (500 stuks) van de eerste 2 CD's.
"Theory Of Mind" werd in februari 2014 in de Kosmodrom te Heidelberg opgenomen en is 11 juni 2015 verschenen als 2LP in een oplage van 1000 stuks op zwaar zwart vinyl en als CD, waarbij het artwork zoals gewoonlijk weer door Lulu Artwork verzorgt is en de mastering door krautrock legende Eroc is gedaan.
In 2011 bracht Electric Moon hun live album "Flaming Lake" op de CD-R uit en deze was binnen de kortst mogelijke tijd uitverkocht, zodat er in 2015 werd besloten deze opnieuw uit te brengen, maar dit maal als gewone CD en als dubbel LP op 140 gram vinyl, waarbij LP 1 blauw en LP 2 oranje is, terwijl  beide platen in een enkele hoes zitten.
De muzikanten, die op het album, dat slechts 4 nummers bevat en op 3 december 2015 uit komt, spelen zijn: Sula Bassana - sologitaar, effecten en elektrische stullenbox, Komet Lulu - basgitaar en effecten, Alex - drums (1-3) en Phillipp - drums (4).

Het album begint met "The Cosmic Creator" en daarin hoor ik de band in een psychedelisch rustig tempo starten, dat langzaam wordt opgevoerd en er een fantastisch psychedelisch spacerock nummer ontstaat, dat een hypnotiserend ritme bevat en, na een minuut of 10, verandert in een geweldig stuk progressieve rock, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld.
Daarna krijg ik het titel nummer "Flaming Lake" te horen, waarin de band, net als in het vorige nummer, in een rustig tempo begint en me een heerlijk licht hypnotiserend stukje acid-rock voorzet (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), dat gevolgd wordt door "Lost And Found Souls" en hierin laat Electric Moon me genieten van een schitterend psychedelisch spacerock nummer, waarin de muziek me lichtelijk aan die van Liquid Sound Company doet denken en deze bevat een hypnotiserend ritme, waardoor ik als het ware de muziek ingezogen wordt en na een subtiele tempowisseling wordt het tempo iets verder opgeschroefd, waardoor de muziek heftiger wordt en er een waanzinnig goed acid-rock nummer ontstaat, die tegen het einde weer langzamer wordt en de band terug keert naar het tempo en ritme, waar mee begonnen werd.
Het laatste nummer van het album heet "Burning Battenberg", waarin ik de band opnieuw een fantastisch psychedelisch hypnotiserend acid-rock nummer hoor spelen, dat rustig begint en langzaam naar een climax gebracht wordt, doordat het tempo steeds verder wordt opgevoerd, waarna de band iets terug schakelt en me dieper in een hypnotiserende trance brengt door een vrij eentonig stevig ritme te blijven spelen, waarna de band opnieuw naar een climax toewerkt en het nummer daarmee afsluit.

De heruitgave "Flaming Lake" van Electric Moon bevat 4 verrukkelijke stukken muziek, waarmee de band me bijna 80 minuten in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan dit album dan ook aanraden aan een ieder, die van psychedelische rock, acid-rock en spacerock houdt.

Review: Dirty Streets - White Horse (Alive Natural Sound, 2015) (Progressieve Bluesrock)

Dirty Streets uit Memphis, Tennessee bestaat sinds de oprichting uit: Justin Toland - zang, sologitaar en percussie, Thomas Storz - basgitaar en percussie en Andrew Denham - drums en percussie en heeft momenteel Soulsville als thuisbasis.
De band heeft zich muzikaal laten beïnvloeden door de rock bands uit de jaren 70, zoals: Deep Purple, Grand Funk Railroad, Pretty Things, James Gang, The Byrds, Sly & the Family Stone, Creedence Clearwater Revival, Led Zeppelin, Cream, Jimi Hendrix Experience, Black Widow, King Crimson, Blue Cheer en Family.
White Horse is het 4e album van de band en opvolger van "Blades Of Grass" uit 2013, dat eveneens via Alive Natural Sound verscheen.
Eerder verschenen de digitale albums "Portrait Of A Man" (2009) en "Movements" (2011), dat in 2013 als LP in een beperkte oplage op doorzichtig vinyl werd heruitgebracht door het Kozmik Artifactz label.

"White Horse", dat zowel op CD als op LP is uitgebracht en 11 nummers bevat, begint met "Save Me" en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende rock song spelen, waarin invloeden van bluesrock en de muziek van Grand Funk Railroad terug te horen zijn.
Daarna zet de band me "Looking For My Peace" voor en krijg ik een heerlijke stevige rock song te horen, waarin de invloeden van de jaren 70 rock bands duidelijk waar te nemen zijn en dit nummer wordt gevolgd door "Accents", een geweldige swingende rock song, die enkele prima tempowisselingen bevat.
Dan schotelt de band me "Think Twice" voor en ook in dit stevige rock nummer, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten, zijn invloeden van Grand Funk Railroad hoorbaar, waarna ik "When I See My Light" voorgezet krijg en ook hierin zijn die te horen en laat de band me genieten van een fantastische stevige rock song, die tevens lichte soul invloeden heeft.
In "Good Kind Of Woman" speelt de band opnieuw een uitstekende jaren 70 rock song in een gemiddeld tempo en in "The Voices" verrast Dirty Streets me door een rustige song te spelen, waarin een terugkerend ritme zit, dat lichtelijk hypnotiserend klinkt en tevens bevat de song country invloeden.
Vervolgens hoor ik "Good Pills" en daarin laat de band me weer een uptempo rock song horen, die in de stijl van Grand Funk Railroad gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Plain" en ook in dit nummer zet de band me een fantastisch swingend rock nummer voor, dat me in beweging brengt.
Het volgende nummer heet "Dust" en daarin verrast de band me opnieuw door een zeer rustige song ten gehore te brengen en in het laatste nummer van het album zet de band me de titelsong "White Horse" voor en hoor ik een geweldige stevige rock song met lichte bluesrock invloeden in een aanstekelijk ritme gespeeld worden. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

Het album "White Horse" van Dirty Streets heeft me op een stevige trip meegevoerd naar begin jaren 70, waarvan ik met volle teugen genoten heb en ik kan deze
plaat dan ook aanbevelen aan elke liefhebber van progressieve bluesrock en rock in het algemeen.

Review: The Honey Pot - Lisa Dreams (Mega Dodo Records, 2016) (Pop)

Crystal Jacqueline werd in Wiltshire, Engeland geboren en al op jonge leeftijd ontwikkelde ze haar talent en liefde voor muziek.
Ze trad regelmatig in en rond Bath op, die haar lof en een waardevolle ervaring opleverden en verhuisde later verder naar het zuiden van het land, waar ze in verscheidene bands speelde, die in binnen en buitenland optraden.
Ze woont in Devon met haar varken, katten, ganzen en haar partner Icarus Peel, met wie ze samen in de band The Honey Pot speelt, die in 2012 startte en in het begin uit 5 personen bestond, maar nadat, in 2013, hun zanger en ook hun basgitarist de band verlieten, nog maar bestond uit: Crystal Jacqueline - zang en piano, Icarus Peel - alle andere instrumenten en Brian Rushbrooke - drums.
In 2010 bracht ze haar solo debuut album "Heal Yourself" via Psychedandy Records uit en in 2012 verscheen haar eerste album met The Honey Pot, getiteld "To The Edge Of The World" op het Mega Dodo label.
In november 2012 nam ze de EP "A Fairy Tale" op met daarop 3 covers: "Cousin Jane" (Troggs), "A Fairy Tale" (Second Hand), "Play With Fire" (Rolling Stones), die door Fruits De Mer Records werd uitgebracht.
Daarna verscheen de LP "Sun Arise" in 2013 via het Mega Dodo Records label op de markt en deze bevat 16 nummers, inclusief de songs van de EP "A Fairy Tale", terwijl het laatst verschenen album van Crystal Jacqueline And The Honey Pot, "Electronic Memory", uit 2015, waarop keyboards speler John Wyatt en basgitarist Simon Fear, die sinds begin 2015 bij de band zitten, voor het eerst te horen.zijn,  in een zeer gelimiteerde box oplage van 100 stuks verschenen is en een 12 pagina's tellend boekje, 2 ansichtkaarten en een badge bevat.
Ook de nieuwe uitgave van de band, "Inside The Whale", die 26 februari 2016 door het Mega Dodo Records label wordt uitgebracht, zal in een beperkte oplage verschijnen.
Het album, dat 9 nummers bevat, zal op 180 gram zwart vinyl op LP worden uitgebracht in een gelimiteerde oplage van 300 stuks, waarvan de eerste 150 stuks gesigneerd en genummerd zijn door de band.
De CD uitgave bevat 2 extra nummers, terwijl er van de beperkte uitgave van de 3CD versie slechts 150 verschijnen en deze bevat het album "Inside The Whale", het exclusieve live album "Live In London" (opgenomen tijdens het Games For May optreden), de single "Lisa Dreams" plus 2 bonus nummers en een interview met Icarus Peel en Crystal Jacqueline, waarbij het geheel verpakt is in een speciaal genummerd blik met waarzeggende vis.
De exclusieve 7" gekleurde vinyl single "Lisa Dreams", die in een beperkte oplage van 150 stuks in een genummerde en gesigneerde versie onder de leden van de Mega Dodo Singles Club leden verdeeld wordt, is de eerste van een serie van 4 en bevat verder een op maat gemaakte doos, waar de singles inpassen, een sigaret kaart, een honingbij en een download code, maar de single "Lisa Dreams" wordt natuurlijk ook als gewone 7" vinyl uitgave uitgebracht.
Andere gelimiteerde uitgaven, die in 2016 zullen worden uitgebracht komen van Octopus Syng, Us And Them en een nog nader te bepalen artiest of band.

De A-kant van de single "Lisa Dreams" is een fantastische opgewekt klinkende swingende pop song, die me aan zet tot dansen (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie) en de B-kant "Into The Deep" is een geweldige lekker in het gehoor klinkende psychedelische progressieve poprock song, die een hypnotiserend ritme en enkele subtiele tempowisselingen bevat en me lichtelijk aan de muziek van Jefferson Airplane doet denken.

Ik vind de single "Lisa Dreams" van The Honey Pot, die 22 januari 2016 verschijnt, een meesterwerk, dat 2 schitterende songs bevat, die er om schreeuwen gedraaid te worden en ik kan iedere liefhebber van de betere pop en psychedelische muziek deze single dan ook van harte aanbevelen.

Review: Marchesi Scamorza - Hypnophonia (Ma.Ra.Cash Records, 2015) (Symfonische Progressieve Rock)

In mei 2009 besloten Enrico Bernardini - zang en akoestische gitaar, Lorenzo Romani - sologitaar, mandoline en keyboards, Paolo Brini - basgitaar, Chiara Scaglianti - keyboards en Alessandro Padovani - drums te Ferrara, Italië, een uniek project te starten, onder de naam Marchesi Scamorza.
Na een zomer lang covers te hebben gespeeld, vonden ze het tijd zelf nummers te gaan schrijven en dat resulteerde in hun eerste eigen song "L’Uomo Dall’Ombra Lunga".
In het begin van de zomer van 2010 verliet Chiara de band en werd vervangen door Enrico Cazzola, die de band muzikaal naar een hoger niveau bracht en in 2011 bracht de band 3 eigen nummers op de EP "Sentieri Di Carta" uit.
De band begon in februari 2012 te werken aan hun debuut album "La Sposa del Tempo", dat 8 nummers plus een intro bevat, waarna de band in de zomer van dat jaar de eerste prijs tijdens San Patrizio Rock contest behaalde.
Hun in oktober 2012 verschenen debuut CD, die via het Synphonic label werd uitgebracht, kreeg positieve recensies uit Italië en van daar buiten, waarna de band de video van het nummer "Autunno" op nam.
Marchesi Scamorza begon in 2013 vervolgens door Europa te toeren, dankzij Marco Bernar van het Franse Musea Records label en het Finse Colossus Project, die in contact met hen gekomen waren voor het maken van een nummer, dat gebaseerd was op het boek "Decamerone" van Giovanni Boccaccio.
Nadat het album "Colossus Project - Decameron"verscheen, werden ze opnieuw benaderd om nog een nummer op te nemen voor het  tweede deel van dit project, de 4CD "Colossus Project - Decameron: Ten Days In 100 Novellas - Part II", waarin een unieke combinatie van muziek en literatuur gemaakt wordt.
Ook neemt de band in november 2014 hun tweede CD "Hypnophonia" op, die in november 2015 is verschenen via het Ma.Ra.Cash Records label en, net als de nummers voor het Colossus Project, in Mike 3rs's Prosdocimi Studio werd opgenomen.

"Hypnophonia" bevat 5 nummers, waarvan "1348" de eerste is en hierin krijg ik een fantastische progressieve symfonische rock song te horen, die een aanstekelijk swingend ritme heeft, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna laat de band me genieten van het bijna 14 minuten durende "Il Cammino Delle Luci Erranti", waarin ik een schitterende progressieve rock song voorgeschoteld krijg, die vrij zwaar en bombastisch klinkt en diverse uitstekende tempowisselingen bevat.
Dan volgt "Campi Di Marte" en ook in dit nummer, dat enkele prima tempowisselingen heeft, maakt de band een heerlijke swingende mix van progressieve en symfonische rock, waarna ik "L'Uomo Col Fiore In Bocca" voorgezet krijg en daarin speelt de band opnieuw een aanstekelijke swingende song, die halverwege verandert in een prachtig vrij rustig nummer.
Het laatste nummer van de CD, het 13 en een halve minuut durende "La Via Del Sognatore", bestaat uit 3 delen, waarvan het eerste "Pt.1 La Notte" heet en gevolgd wordt door "Pt.2 Il Sogno" en "Pt.3 Il Risveglio".
In dit nummer hoor ik de band een schitterend stuk progressieve rock spelen, dat rustig en symfonisch begint, waarna het tempo langzaam iets versneld wordt en de muziek dansbaar wordt, om vervolgens weer rustiger te worden en ik een fantastisch mooi stukje piano muziek te horen krijg, dat samen met de zang de rest van de song bepaald.

Het album "Hypnophonia" van Marchesi Scamorza is een verrukkelijke CD om naar te luisteren en ik kan hem iedere liefhebber van symfonische en progressieve rock dan ook aanraden.

Review: Michael Padilla - Atmospheres (Ambient Works Volume One) (Strangefish/Fruits De Mer Records, 2016) (Ambient)

In 2010 startte zanger-sologitarist Michael Padilla, die vanaf 1991 deel uit maakt van de band Dora Flood, (die oorspronkelijk onder de naam Belladonna begon) de band The Soft Bombs in Nevada City, Californië, Amerika.
Met een handvol eigen geschreven nummers, die bestemd waren voor een solo album, begon hij opnamen te maken, die uiteindelijk zouden resulteren in het debuut album van The Soft Bombs met gelijknamige titel.
In 2011 kwamen drummer-zanger Ben Bodine (maart) en keyboardsspeler-zanger Ryan Brodie (augustus) in de band en in 2012, nadat Padilla, Bodine en Brodie het album "Embrace The Light" hadden uitgebracht en een top 40 hit scoorden met het nummer "Midnight", completeerde basgitarist-zanger Ryan Sheridan, als laatste lid, de band.
Na de promotie van de eerste 2 albums via tournees en radio uitzendingen, ging de band de eerste helft van 2013 de studio in om hun derde album "Altered Sierra" op te nemen, die in januari 2014 verscheen.
In mei 2015 verscheen het nummer "Way Beyond The Sun" (digitale uitgave) als solo debuut van Michael Padilla onder de naam Michael And The Machines, waarbij hij medewerking kreeg van zijn vrienden Kyle LaFave, Steven Melendez, Noa Oz, Brad Risdal en You??? en deze werd in juni dat jaar gevolgd door het nummer "Blinking Lights" (digitale uitgave), waarna in augustus 2015 het derde nummer "Wait", eveneens als digitale uitgave verscheen.
Nadat Michael enkele soundscapes live in zijn studio had opgenomen, groeide het idee om deze nummers op een picture disc LP uit te brengen, waarbij de Amerikaanse artiest Tahiti Pehrson voor het ontwerp voor zowel de hoes als de LP zorgde.
Omdat picture discs normaliter niet van hoogstaande kwaliteit zijn, besloot Keith Jones van Fruits De Mer Records deze via zijn sub-label Strangefish in een beperkte oplage van 500 stuks uit te brengen inclusief een CD uitgave, waarbij de CD een bonus nummer bevat.

Het CD album, dat 4 januari 2016 verschijnt en  4 nummers bevat, start met het iets meer dan 14 minuten durende "Northern Lights", dat, in een rustig tempo, met dreigende zwaarmoedige klanken begint, waarna de muziek langzamerhand iets meer in de richting van het lichtere werk lijkt te gaan, maar evengoed duister blijft klinken.
Daarna krijg ik "Crossing East" te horen en ook in dit nummer laat Michael me zijn donkere kant zien en schotelt hij me een schitterend depressief klinkend new age nummer voor (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), dat gevolgd wordt door "Ecstagony", waarin hij door gaat met het maken van zware duistere muziek, met klanken die een sprankje hoop bevatten, door enigszins romantisch te klinken.
Het laatste nummer, dat slechts 3 minuten duurt, heet "The Waiting" is nog zwaarder dan voorgaande nummers en ook hierin neemt Michael me mee op een reis door zijn apocalyptische duistere wereld.

"Atmospheres" van Michael Padilla is een plaat, die niet voor iedereen toegankelijk zal zijn door de zwaarmoedige muziek, maar desondanks kan ik liefhebbers van dit genre aanraden de LP eens te gaan beluisteren en te genieten van deze schitterende ambient muziek.

Review: DM3 - West Of Anywhere (Alive Natural Sound, 2015) (Power Pop)

In 1981 richtte Dom Mariani (zang en sologitaar), die in 1958 te Fremantle, Australië, geboren werd, de band The Go-Starts op, die tot 1983 zou blijven bestaan en een cassette met gelijknamige titel in eigen beheer uitbracht en van 1984 tot 1987 speelde Dom in The Stems, die al snel na de oprichting bekendheid in Australië kregen met hun mix van sixties garagerock, rhythm & blues, post-punk en pop.
De band behaalde met alle uitgebrachte singles de eerste plaats in de Australische onafhankelijke hitlijsten en was samen met The Hoodoo Gurus en The Sunnyboys één van de weinige bands, die door wisten te dringen tot de commerciële hitlijsten.
Hun debuut album, “At First Sight Violets Are Blue” (Mushroom Records), uit 1987 werd één van de best verkopende platen van dat jaar, ondanks het feit, dat het niet door de commerciële radio stations gedraaid werd en het blad Rolling Stone noemde het één van de 100 beste albums aller tijden.
De band ging daarna zonder aanwijsbare reden uit elkaar en in 1990 keerde Dom terug met zijn nieuwe band, The Someloves, die hun enige album "Something Or Other” dat zelfde jaar uitbrachten.
Het album ontving 7 Western Australian Music Awards (WAMI) in 1990, terwijl Dom ook nog een prijs won voor beste songwriter van het jaar.
De band was echter geen lang leven beschoren en door contractuele problemen, zouden er gedurende 3 jaar geen nieuwe uitgaven van Dom verschijnen.
In 1992 richtte Dom zijn nieuwe band DM3 te Perth op, die behalve uit Dom, bestond uit: Toni Italiano - basgitaar en zang, Ian Campbell - sologitaar en zang en Pascal Bartolone - drums.
Hun debuut single, "Foolish”, verscheen in april 1993 en werd gevolgd door het album "One Time Two Times Three Red Light”, dat door de legendarische Amerikaanse producer Mitch Easter (o.a. REM, Pavement, Velvet Crush) werd gemixt en in 1993 via het Citadel records label werd uitgebracht.
De plaat kreeg lovende kritieken en verkocht goed in Australië, Amerika en Europa, waarna 2 Europese tournees (1994 en 1995) volgden.e opvolger, "Road To Rome” (Citadel Records), waarop de band als trio te horen is, na het stoppen van Ian Campbell in 1995, werd eveneens door Mitch Easter gemixt en werd internationaal gelauwerd als één van de beste albums van 1996 in hun genre,  terwijl hun derde plaat, “Rippled Soul” (Citadel Records), uit 1999, meer divers was en zowel in hun thuisland als overzees goed ontvangen werd.
Tevens verschenen er 2 albums met rarities en out-takes van de band, getiteld "Garage Sale Volume 1" (Citadel Records, 1997) en "Garage Sale Volume 2 - Italian Style" (Citadel Records, 2003) plus de EP "Just Like Nancy" (Citadel Records, 1999).
Eind 1999 ging de band uit elkaar, om in 2010 opnieuw te worden opgericht voor een reünie om op het Purple Festival in Leon, Spanje te spelen.
Dat leidde in 2011 tot optredens op het SxSW festival in Austin, Texas en tournees door Spanje, Italië en Frankrijk om hun album "Live In Denmark", opgenomen op het Roskilde Festival, plus het vinyl album “Best of DM3" te promoten.
Verder is vermeldenswaardig, dat Dom in 2003 The Stems opnieuw oprichtte om een reünie tournee mee te maken en het tweede album van de band "Heads Up" in 2007 via het Shock Records label uit te brengen, waarna een wereld tournee volgde.
Ook verschenen er als solo artiest van hem enkele albums, zoals “Homespun Blues And Greens” (Citadel Records) in 2004 en “Popsided Guitar” (Citadel Records)in 2005 en richtte hij The Majestic Kelp op, die muziek speelt in de stijl van Link Wray, The Ventures, The Shadows, Ennio Morricone en Ultra Lounge Sounds, waarmee hij 3 albums uitbracht, getiteld "Underwater Casino" (Head Records, 2003), "Music To Chase Cars By" (Head Records, 2006) en "Turn Up The Sun" (Head Records, 2013).
Andere projecten van hem zijn: The DomNicks, een samenwerking met voormalig Clash lid Nick Shepherd, dat resulteerde in het debuut album "Super Real" (Citadel Records), dat positieve recensies opleverde en Datura4, waarin hij samen werkt met Greg Hitchcock (You Am I / Monarchs) en in 2015 het psychedelische bluesrock album "Demon Blues" (Alive Natural Sound) uitbracht.
Maar ook verscheen er in 2006 het album "Don't Talk About Us: The Real Pop Recordings Of The Someloves 1985-89" via het Half A Cow Records label, waarop ieder nummer, dat door The Someloves gemaakt werd, te beluisteren is.
Alive Natural Sound heeft in november 2015 de geremasterde compilatie "West Of Anywhere", van DM3 op CD als LP uitgebracht, waarop de beste nummers van hun 3 albums staan, waarbij de LP zowel op zwart vinyl als in een beperkte oplage op frambozen kleurig vinyl is verschenen.

"West Of Anywhere" bevat 18 nummers, waarvan "One Times, Two Times Devastated" de eerste is en hierin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende swingende power pop song spelen, waarbij stil zitten geen optie is en deze wordt gevolgd door "de onuitgebrachte versie van "Please Don't Lie", waarin de band me een uitstekende dansbare uptempo rock song voorzet.
Daarna volgt "Something Heavy" en hoor ik de band een vrij rustige mooie pop song ten gehore brengen, waarna "Speed Feak" te horen is en daarin schotelt DM3 me een stevige power pop song met wisselende ritmes voor.
Dan laat de band me weer een heerlijke swingende pop song horen, getiteld: "Give It Up" en krijg ik de neiging om te gaan dansen en deze wordt gevolgd door "Take It All", een schitterende pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "Can't Do What You Want" laat de band me genieten van een fantastische swingende uptempo pop song (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Blue Thing" krijg ik een verrukkelijke power pop song te horen, die enkele prima tempowisselingen bevat.
Vervolgens zet de band me "Hold On" voor, waarin ik een uitstekende pop song met jaren 60 invloeden te horen krijg en deze wordt gevolgd door "Fall To Bits", een zeer swingende dansbare pop song, die een lekker aanstekelijk ritme bevat.
Daarna hoor ik "Far From Here" en ook dit is een heerlijke pop song, waarin ik lichte invloeden van Mud ontwaar en met "Foolish" krijg ik opnieuw een zeer dansbare uptempo pop song te horen.
"Second Floor" is een schitterende opgewekte pop song, die over de liefde gaat en "I Thought You Were Foolin'" is ook zo'n prachtige liefdes liedje en hierin hoor ik de invloed van John Lennon sterk naar voren komen.
Dan volgt "TV Sound", waarin de band me weer een lekkere swingende opgewekte pop song voorschotelt en in "Falling For You" speelt de band ook nu weer een uitstekende dansbare uptempo pop song.
Het volgende nummer heet "Augustine" en daarin krijg ik een mooie rustige pop song te horen, waarin enkele subtiele tempowisselingen zitten en in het laatste nummer, dat "Just Like Nancy" heet zet de band me een aanstekelijke pop song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.

Het album "West Of Anywhere" van DM3 is een heerlijke plaat met opgewekte pop songs, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan deze LP/CD dan ook aanraden aan een ieder, die van de betere pop houdt.

Review: Nick Capaldi - Lovers Leap (Moon Loof Recordings, 2015) (Pop)

Nick Capaldi uit Cambridge, Engeland, begon op 14 jarige leeftijd met het spelen van gitaar en het schrijven van songs.
Toen hij 17 jaar was vormde hij zijn eerste eigen band, genaamd Emphasis, die vooral in hun thuisstad Weymouth in Dorset speelde, maar ook in Londen en zelfs in The Cavern te Liverpool.
In 2009 bracht hij, samen met zijn vriend Gareth Owen, die elektrische piano speelde, 3 nummers op een schitterende CD single uit onder de naam The Spinning Sound About.
Daarna besloot hij solo verder te gaan en nam 4 nieuwe songs op, waarvan "In My Shoes", de aandacht trok van Rolling Stones producer Chris Kimsey, nadat het door de legendarische radio DJ Whispering Bob Harris op BBC 2 gedraaid werd.
In 2011 nam hij zijn debuut album "A Shade Of Orange" onder leiding van Chris Kimsey op, waarvan de 7" single "Stanley Arms Brigade" in een beperkte oplage op oranje vinyl verscheen.
Het nummer werd als eerste door DJ Alex Lester van BBC 2 gedraaid en een week later draaide Bob Harris zijn favoriete nummer van het album in zijn zondag show, getiteld "No Time Love", waarna Bob verder ging met het supporteren van Nick, door hem op te laten treden in de tweede Under The Apple Tree Session in zijn thuisstudio tijdens een live sessie in zijn BBC Radio 2 show.
In 2012 verscheen het nummer "First of the Runaways" op de CD "Songs In The Key Of Paul", die via het MOJO tijdschrift werd uitgebracht en een eerbetoon was aan Paul McCartney, één van Nick's helden.
Voor zijn nieuwe EP, getiteld: "Lovers Leap" ging Nick naar Nashville, Tennessee, Amerika, om daar onder leiding van producer Brendan Benson samen met enkele leden van Ryan Adams ex band The Cardinals zijn songs op te nemen.
De band, die aan de CD meewerkt, bestaat uit: Jon Graboff - elektrische en pedal steel gitaar, Reno Bo - basgitaar, Micah Hulscher - piano en orgel en Brad Pemberton - drums en percussie.

De CD EP, die 4 nummers bevat en uitgebracht is via het Moon Loof Recordings label, begint met "Ten To Midnight", waarin ik een uitstekende rustige country rock te horen krijg, die gevolgd wordt door "Jealous Streak" en daarin zet Nick me een heerlijke swingende rock song met een zeer dansbaar ritme voor. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "I'm Here To See The Moonlight" laat hij me een lekker in het gehoor klinkende rock song met country invloeden horen, waarbij de muziek me op sommige  momenten enigszins aan die van Meat Loaf doet denken en eindigt het nummer nogal abrupt.
Het laatste nummer van de EP heet "Everlost" en dit is een schitterende swingende poprock song met een aanstekelijk ritme, die naar mijn mening een hit kan worden en hierbij is stil zitten geen optie.

Nick Capaldi heeft met de EP "Lovers Leap" een prima stukje muziek afgeleverd, dat je minstens een keer beluisterd moet hebben en ik kan dit iedere pop liefhebber dan ook aanraden.

Review: Crystal Jacqueline - Winter Deep (Mega Dodo Records, 2015) (Pop)

Crystal Jacqueline werd in Wiltshire, Engeland geboren en al op jonge leeftijd ontwikkelde ze haar talent en liefde voor muziek.
Ze trad regelmatig in en rond Bath op, die haar lof en een waardevolle ervaring opleverden en verhuisde later verder naar het zuiden van het land, waar ze in verscheidene bands speelde, die in binnen en buitenland optraden.
Ze woont in Devon met haar varken, katten, ganzen en haar partner Icarus Peel, met wie ze samen in de band The Honey Pot speelt, die in 2012 startte en in het begin uit 5 personen bestond, maar tegenwoordig nog maar bestaat uit: Crystal Jacqueline - zang en piano, Icarus Peel - alle andere instrumenten en Brian Rushbrooke - drums.
In 2010 bracht ze haar solo debuut album "Heal Yourself" via Psychedandy Records uit en in 2012 verscheen haar eerste album met The Honey Pot, getiteld "To The Edge Of The World" op het Mega Dodo label.
In november 2012 nam ze de EP "A Fairy Tale" op met daarop 3 covers: "Cousin Jane" (Troggs), "A Fairy Tale" (Second Hand), "Play With Fire" (Rolling Stones), die door Fruits De Mer Records werd uitgebracht.
Haar laatst verschenen LP "Sun Arise" werd in 2013 via het Mega Dodo Records label op de markt gebracht en bevat 16 nummers, inclusief de songs van de EP "A Fairy Tale".
Haar laatst verschenen CD album met The Honey Pot "Electronic Memory", dat in een zeer gelimiteerde box oplage van 100 stuks verschijnt, bevat een 12 pagina's tellend boekje, 2 ansichtkaarten en een badge.
De nummers van de CD, waarvan de cover "Hole In My Shoe" van Traffic voor het eerst op CD is verschenen, werden eerder, in de zomer van 2014, door Fruits De Mer Records op 2 vinyl EP's uitgebracht.
"Rainflower" is het tweede album, dat in 2015 van haar is verschenen en hiervoor zijn alle nummers ook nu weer geschreven en geproduceerd door haar man Icarus Peel.
Het album is op 25 mei op 180 gram vinyl verschenen, waarbij de eerste 100 exemplaren vergezeld zijn gegaan van een A5 poster en naar rainflower ruikende bloemblaadjes en tevens is het album in een beperkte oplage verschenen als digipack met het bonusnummer "In My Chair".
De muziek van het album was op 24 mei te horen zijn tijdens het optreden van Crystal Jacqueline & The Honey Pot in The Half Moon te Putney, waar ze onderdeel uitmaakte van het "Games For May Festival", dat door Mega Dodo Records en Fruits De Mer Records georganiseerd werd.
Van de LP is het nummer "Winter Deep" nu op single uitgebracht, terwijl er ook een niet eerder uitgebracht nummer, plus een live uitvoering van een song te horen zijn.

In "Winter Deep" krijg ik een schitterende rustige licht psychedelische pop song te horen, waar Crystal Jacqueline een patent op lijkt te hebben
Daarna hoor ik "Feast Of Stephen" en dit is eveneens een geweldige mooie pop song, die na een rustig begin iets meer tempo krijgt en ze me een aanstekelijke pop song voorschotelt. (luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In de live versie van "Rainflower-Mary Waiting" (Medley) laat ze me genieten van een fantastische pop song, die in een rustig tempo gespeeld wordt, waarbij de begeleiding alleen uit een akoestische gitaar bestaat.

Crystal Jacqueline's single "Winter Deep" bevat 3 heerlijke pop songs, die een genot zijn om naar te luisteren en ik kan hem iedere liefhebber van de betere pop dan ook aanraden.

Review: Serpent - Nekromant (Transubstans, 2015) (Hardrock)

Serpent uit Mjölby, Zweden, werd in 2011 opgericht door Adam Lundqvist - sologitaar, Mattias Ottosson - basgitaar en zang, die samen gingen jammen en drinken in de stad, die in het oostelijk deel van Zweden ligt.
Deze hardrock sessies resulteerden in zowel een LP als EP, maar pas nadat Joakim Olsson - drums bij het duo had gevoegd was de band, die ze Serpent noemden, een feit.
Dat was in 2013, het jaar waarin de band naar hun geboorteplaats Vänersborg verhuisde en hun eerste live optredens deed, waarvan er al snel veel volgden.
Het trio had een sterke live act en solide nummers, waardoor een nieuw album niet uit kon blijven en in het voorjaar van 2015 ging de band dan ook de Studio N3 te Trollhättan in, om onder leiding van hun geluidsman Charlie Johansson hun nieuwe album, Nekromant", op te nemen.
Enkele dagen daarna verscheen de eerste uitgave van dit album en na een overeenkomst met het Transubstans, zal het 18 december 2015 via dit label opnieuw uitgebracht worden.

De plaat, die 9 nummers bevat, start met "Hounds Of Hell" en daarin hoor ik de band in een langzaam tempo beginnen en krijg ik een lekkere zware hardrock song te horen, waarvan het tempo halverwege wordt opgevoerd en de band me even een heerlijk stukje rock voor zet en vervolgens terug keert naar het maken van hun trage zware rock.
Daarna hoor ik "Doom On You", waarin Serpent een uitstekende hardrock song laat horen, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en swingt als een trein, waarna ik "Feverdream" voorgeschoteld krijg, waarin ik de band opnieuw een swingende hardrock song hoor spelen, die enkele subtiele tempowisselingen bevat.
Dan volgt "Demon On Our Side" en ook in dit nummer laat de band me genieten van een uptempo hardrock song, waarin een paar prima tempowisselingen zitten, die het nummer spannend houden, waarna ik "Hey You" voorgezet krijg en daarin gaat Serpent in een gemiddeld tempo verder met het maken van hun lekker in het gehoor klinkende hardrock, die diverse tempowisselingen bevat.
In "Praying For A Curse" verandert er niet veel en hoor ik opnieuw een swingende hardrock song, die gevolgd wordt door "leaving The World", waarin de band me, in een rustig tempo, een schitterende rock song voor zet, die in de loop van het nummer iets sneller wordt.
Vervolgens hoor ik "This Is My Time" en ook in dit nummer speelt de band weer een vrij snelle hardrock song met verscheidene tempowisselingen, waarna het laatste nummer "Master Of Ceremony" volgt en net als in de rest van de songs, krijg ik opnieuw een swingende uptempo hardrock song te horen, die diverse tempowisselingen heeft.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

Serpent heeft met "Nekromant" een uitstekend album gemaakt, dat vol staat met heerlijke swingende hardrock songs, die zeker bij liefhebbers van dit genre in de smaak zullen vallen en ik kan hen dan ook aanraden, dit album eens te gaan beluisteren.

Review: Son Of Ohm - Syrinx (Bandcamp; Eigen Beheer, 2015) (Elektronische Muziek)

Leonardo "Soundweaver" Wijma is een Nederlandse muzikant/producer, die sinds 2003, jaarlijks, hoofdzakelijk digitale albums op de markt brengt en in zijn studio produceerde hij reeds meer dan 25 albums, variërend van elektronische muziek (dance, kosmische muziek, elektro) tot psychedelisch (spacerock, krautrock) en van mantra's tot dichtkunst.
Zijn muzikale invloeden zijn onder andere: Pierre Henry, Kid Baltan, Tangerine Dream, Klaus Schulze, Jean-Michel Jarre, Kitaro, Vangelis, Tomita, Bo Hansson, ELP, Cream, Hendrix, Spirit, Moody Blues, Incredible String Band, Caravan, Camel, Gong, Steve Hillage, Pink Floyd, Ash Ra Tempel, Beatles, Sun Dial, Zappa, Brainticket,  Hawkwind, Classical Indian music, Aphrodite´s Child, Eno, Aes Dana, Crosby, Stills & Nash, Bowie, Kraftwerk, Kula Shaker, Led Zeppelin, Mike   Oldfield, Massive Attack, Witthüser & Westrupp en vele anderen.
Al jong leerde hij elektronisch orgel spelen en toen hij 16 jaar was, kreeg hij zijn eerste synthesizer, waarna hij na zijn twintigste ook eigen composities begon te maken en toen hij 26 was, leerde hij elektrische gitaar spelen.
Daarna begon hij nummers te schrijven en had reeds diverse synthesizers, orgels en effecten apparaten, die hij samen gekoppeld had in een kleine huis studio.
De komst van de computer opende nieuwe deuren voor Leonardo en van 1999 tot 2003 werkte hij erg gedreven en maakte veel nummers, waarbij hij het gevoel kreeg, dat het mogelijk was kwalitatief hoogstaande muziek te maken.
Tot 2003 bracht hij "All that is Energy" (EP), "Window" (EP), "Spiritworld 1,2 & 3" (elektronische muziek/dance) uit en in 2003 verscheen zijn eerste officiële album, getiteld "Origine" (elektronische muziek), gevolgd in dat zelfde jaar door de EP "Sadja".
Daarna volgden: "Soundweaver" (psychedelische elektronische muziek, 2003, 2004, 2005), "Dharma" (elektronische muziek, 2004), "Singing Electronic Devices" (elektronische muziek, EP, 2005), "Turn on, Tune in, Drop out" (spacerock, psychedelische muziek, 2005, remix 2007, unreleased) "Samsara" (2005), "Electronic Reality" (elektronische muziek, 2005), "Collective Memory Generator" (synthesizer, 2006), "Temple" (krautrock, 2007), "Open" (psychedelische elektronische muziek, 2007), "The Turning Point" (psychedelische elektronische muziek, 2007), "Sabda" (elektronische muziek, 2008), "Elements" (elektronische muziek, 2008), "The Fascinating Vibes of Electronic Waves" (elektronische muziek, 2009), "Voor Een Dag Van Morgen" (2009) (geproduceerd voor H.C. Feiler, 2005-2009), "Quantum Generation" (elektronische muziek, 2010), "Imagine" (ambient en dance, 2010), "Magical Extension" (psychedelische muziek, 2011, niet uitgebracht), "Inner Space Dimension" (psychedelische elektronische muziek, 2011), "Músarrindill" (2011, CD met Egbert Hovenkamp II), "InSpiratie" (2011, met Egbert Hovenkamp II, onuitgebracht), "Waar Het Stroomt" (2011 met zang, Nederlandse gedichten door Leoweyn, onuitgebracht), "Drones" (ambient, krautrock, 2012), "Chants According To..." (vedische mantra's, 2012, met G.N. Rao, niet uitgebracht), "AARDE" (2012, CD met Egbert Hovenkamp II), "Mantra Electronique" (elektronische muziek, 2013), "A Drop In The Ocean" (Boedhistische mantra's, 2013, CD met Lhamo Dukpa van Bhutan), "Gurumaya" (onder de naam Astral Son) (psychedelische muziek/krautrock, 2014, Vinyl/download) en "Silver Moon", eveneens als Astral Son (2015, Vinyl/download).
Onder de naam Son Of Ohm is zijn nieuwe album "Syrinx", waarop 6 nummers te beluisteren zijn, in eigen beheer via Bancamp verkrijgbaar.

Het album start met "Legend" en daarin krijg ik een schitterende hypnotiserende mix van krautrock en spacerock te horen, die bijna 9 minuten duurt en daarbij is stil zitten geen optie (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door het titel nummer "Syrinx", waarin Leonardo me een fantastisch stukje spacerock voorschotelt, dat gemixt mat de krautrock klanken voor een lekker in het gehoor klinkend nummer zorgt, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en ook hierbij raak ik in de ban van zijn heerlijke muziek, die me aan onder andere Tangerine Dream en Klaus Schulze doet denken.
Daarna laat hij me genieten van "Crystal" en krijg ik opnieuw een geweldig elektronisch nummer voorgezet, dat gevolgd wordt door "Mount Om", waarin de muziek voorzichtig naar de new age neigt en ik een heerlijk rustig elektronisch nummer te horen krijg, dat me in een staat van rust brengt.
Dan hoor ik "Monkey Mind" en hierin speelt Leonardo een lekker in het gehoor klinkend dansbaar elektronisch nummer, dat lichtelijk symfonisch klinkt en subtiele spacerock invloeden bevat, waarna "Echoes" volgt, dat tevens het laatste nummer van het album is en daarin krijg ik weer zo'n verrukkelijk ruimtelijk elektronisch nummer in de stijl van Klaus Schulze te horen. 

Leonardo heeft me met "Syrinx" een schitterend stuk muziek voorgezet, waarvan ik van begin tot eind heb genoten en ik kan deze CD dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van synthesizer muziek houdt.

Review: Bismuth - Unavailing (Box Records, 2015) (Slow Heavy Rock)

Bismuth werd eind december 2011 te Nottingham, Engeland, opgericht en bestaat uit: Tanya Byrne - zang en basgitaar en Joe Rawlings - drums.
De 2LP "Unavailing" is hun debuut album, dat eveneens op cassette wordt uitgebracht en bevat 4 lange nummers, die in de Skyhammer Studios door James Plotkin zijn opgenomen, gemasterd en gemixt.
De dubbel LP wordt 25 november 2015 in een beperkte oplage van 300 stuks uitgebracht en is een samenwerking tussen de band en de labels: De Graanfabriek, Dry Cough, Box Records en Viral Age, terwijl de cassette via Tartarus Records verschijnt.

Het album begint met "Tethys", waarin ik een 15 minuten durend erg traag zwaar eentonig nummer met onverstaanbare tekst te horen krijg, waarin het net lijkt alsof de muziek in een te langzaam tempo wordt afgespeeld en dit wordt gevolgd door "Off The Weak Willed", waarin het tempo zelfs nog lager ligt en hierin laat het duo me een slaapverwekkend nummer horen, dat iets meer dan 16 minuten duurt, maar desondanks toch indrukwekkend klinkt.
Daarna schotelt Bismuth me het bijna 13 minuten durende "The Holocene Extinction" voor en daarin krijg ik opnieuw een erg traag nummer voorgezet, waarin de tekst er onverstaanbaar in geschreeuwd wordt en in het laatste nummer, dat "Solitude And Emptiness" heet en meer dan 12 minuten duurt, verandert er niet veel en gaat het duo, in een iets hoger tempo, verder met het maken van trage eentonige heavy rock met onverstaanbare teksten. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

Het debuut dubbel album, "Unavailing" van Bismuth is een zwaar eentonig stuk muziek, dat zeker bij de liefhebbers van dit genre in de smaak zal vallen en ik kan hen dan ook aanraden, deze 2LP eens te gaan beluisteren.

Review: The Chemistry Set - The Endless More And More (Regal Crabomophone/Fruits De Mer Records, 2016) (Psychedelische Rock)

The Chemistry Set, de in 1987 door Dave McLean en Paul Lake werd opgericht, begon eind jaren 80 te Londen, Engeland, met het maken van Neo-psychedelische muziek, die via het uit Manchester afkomstige label "Imaginary" werd uitgebracht en eveneens op cassette verscheen via "Acid Tapes", dat alleen cassettes uitbracht.
Ook verschenen er via fanzines zoals Freakbeat en Bucketful Of Brains (beide uit Engeland), The Bob (Amerika), Ruta 66 (Spanje) en Sound Effects (Zweden) flexi discs van de band in de periode 1988-1990.
De band bracht iets meer dan 40 platen op de markt en speelde onder andere op het CMJ Festival te New York, in de legendarische The Marquee en The Borderline, beide te Londen en tevens in de Rough Trade platenzaak en ze traden op in de Brixton Academy met Hawkwind.
Begin jaren 90 ging de band uit elkaar om in 2008 opnieuw  te starten en in dat jaar verscheen ook hun onuitgebrachte LP "Sounds Like Painting" uit 1989, die meer dan 10.000 keer gedownload werd.
Sinds hun herstart verschenen er 3 CD's, 4 singles en kwamen er nummers van de band op 5 compilatie albums terecht.
Één van die labels waarop hun singles verschenen, was het Engelse Fruits De Mer Records, waarvan hun eerste single binnen 48 uur na uitbrengen uitverkocht was, terwijl hun laatste er slechts 24 uur over deed om uitverkocht te raken.
In september 2014 bracht Fruits De Mer Records hun inmiddels uitverkochte box-set "7&7 Is" uit, waarin zeven 7" vinyl singles zitten en hun volgende 7" EP "Elapsed Memories", waarop 3 songs staan, is eind november 2014 verschenen via Fruits De Mer in een zeer gelimiteerde oplage van 700 stuks gekleurd vinyl, verpakt in een uitvouwbare poster hoes.
Hun album "The Endless More And More", dat 4 januari 2016 via het Regal Crabomophone label verschijnt, wordt op goudkleurig vinyl uitgebracht in een beperkte oplage van 600 stuks en bevat een klaphoes plus een uitvouwbare poster.
Op de LP staan 12 songs, waarvan sommige eerder op Fruits De Mer Records singles verschenen, terwijl de andere nummers nieuw zijn.

De LP begint met "The Splendour Of The Universe" en daarin hoor ik de band een een lekker in het gehoor klinkende pop song spelen, die tegen het einde  psychedelisch wordt, waarna ik "The Fountains Of Neptune" te horen krijg en dit is een schitterende progressieve psychedelische rock song, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna schotelt de band me "International Rescue" voor, waarin ik een aanstekelijke dansbare pop song hoor, die lichte invloeden van de muziek van The Beatles bevat en gevolgd wordt door "Time To Breathe" en ook dit is weer zo'n heerlijke licht psychedelische pop song, die samen met het volgende nummer,
"Come Kiss Me Vibrate And Smile", een zeer dansbare pop song met een aanstekelijk ritme en jaren 80 invloeden, die in 2012 via Regal Crabomophone/Fruits De Mer Records op single verscheen.
Dan volgt "Winter Sun" en hierin zet de band me een uitstekende rustige pop song voor, gevolgd door "Albert Hoffman", dat erg psychedelisch klinkt en me aan de muziek van The Beatles en Syd Barrett doet denken.
In "A Cure For The Inflicted Afflicted", dat in 2014 door Fruits De Mer Records werd uitgebracht, als B-kant van "Elapsed Memories", krijg ik een fantastische stevige rock song te horen, die invloeden van de jaren 80 bevat en in "The Canyon Of The Crescent Moon" en daarin speelt de band een prachtige pop song, die enkele prima tempowisselingen bevat.
Vervolgens hoor ik "Crawling Back To You", een heerlijke swingende pop song, waarin ook nu weer invloeden van The Beatles te horen zijn, gevolgd door "Elapsed Memories" en hierin krijg ik een lekkere aanstekelijke pop song te horen (luister naar dit nummer via de yoytube link onder de recensie), waarna het laatste nummer van het album te horen is, getiteld "The Open Window" en dit is een fantastische psychedelische pop song, waarin een hypnotiserend ritme zit en de band gebruik maakt van een sitar.

Ik vind "The Endless More And More" van The Chemistry Set een geweldig album, dat vol staat met schitterende songs, die me geen moment verveeld hebben en ik kan deze schijf dan ook aanbevelen aan een ieder, die van de betere pop en psychedelische muziek houdt.

Review: Jimm McIver - Sunlight Reaches (Green Monkey Records, 2015) (Pop)

Jimm McIver (zang en sologitaar) is een singer-songwriter uit Seattle, Washington, Amerika.
Zijn eerste solo album (CD), "Polaroid Angel", verscheen in 2002 en werd in 2005 gevolgd door de CD "Sweet Petunia Modern & The Holograms".
Na 10 jaar is er eindelijk een opvolger verschenen, getiteld "Sunlight Reaches" en daarop wordt Jim bijgestaan door: Vincent Gates - sologitaar, akoestische gitaar, zang, Vee Sonnets - sologitaar en zang, Walter Singleman - basgitaar, Andrea Wittgens - keyboards en zang en Mark Guenther - drums en percussie.
Vee Sonnets en Vincent Gates zijn tevens de producers van het album, dat in 2014 in de Common Tone Studio te Seattle werd opgenomen.

De CD, die door het Green Monkey Records label is uitgebracht bevat 12 nummers, waarvan de eerste, "I Wonder If She Knows”, net na de dood van zijn moeder is geschreven.
Hierin zet Jimm me een lekker in het gehoor klinkende pop song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme bevat, waarna "Welcome Home" volgt en daarin krijg ik een uitstekende dansbare pop song te horen, die enkele subtiele tempowisselingen bevat.
Dan hoor ik de titelsong "Sunlight Reaches", een schitterende rustige song, die gevolgd wordt door "The Real Me", waarin Jimm verder gaat met het maken van prima pop songs en me een lekkere song voorzet, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een swingend ritme bevat.
In "Suzanne Taliban" laat hij me genieten van een heerlijke dansbare pop song, die een maatschappij kritische tekst heeft en in "Hannah" hoor ik hem weer een mooie rustige song spelen.
Daarna schotelt hij me "A Fun One" voor en krijg ik opnieuw een aanstekelijke pop song te horen, gevolgd door "Witchcraft", waarin Jimm me verrast door een swingende disco song ten gehore te brengen. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens hoor ik "Up And Coming Killer", een swingende pop song, die een humoristische maatschappij kritische tekst bevat en gevolgd wordt door "Temptation", waarin ik een uitstekende mix van pop en soul te horen krijg, waarna "Peanut Butter Is A Gateway Drug" volgt en daarin laat hij me een lekkere  smeuïge pindakaas song horen, die een humoristische tekst heeft.
Het laatste nummer heet "Ocean In Twelve Notes" en daarin speelt Jimm een lekker in het gehoor klinkende pop song, die diverse tempowisselingen bevat en een hoog meezing gehalte heeft.

Jimm McIver heeft met "Sunlight Reaches" een uitstekende CD gemaakt, die vol staat met heerlijke aanstekelijke pop songs, waar ik met volle teugen van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook aanraden, aan een ieder, die van de betere pop houdt.