Review: The Real McKenzies - Two Devils Will Talk (Fat Wreck Chords, 2017) (Folkpunk)

The Real McKenzies werd in 1992 te Vancouver, Canada opgericht door zanger Paul McKenzie.
In de loop der jaren trad The Real McKenzies op met onder andere: Rancid, Shane MacGowan, DragStrip Riot, NOFX, Flogging Molly, Xcrosscheckx, The Misfits, Metallica en Voodoo Glow Skulls en speelden meer dan 100 verschillende muzikanten in de band, waarvan de bekendste, doedelzakspeler Alan "Raven" MacLeod van de Scotse folk band The Tannahill Weavers en Bourne and MacLeod, er één was.
De huidige bezetting bestaat uit: Paul McKenzie – zang, Luis "Aspy" Cao Mahia – doedelzak, Troy Zak – basgitaar, Jono Jak – sologitaar, Dan Garrison – sologitaar en Dan Stenning – drums en tevens spelen de ex-Real McKenzie leden Matt Hawley (Matt MacNasty) – doedelzak en Gord Taylor – doedelzak af en toe met de band mee.
De band bracht in 1995 hun debuut album "The Real McKenzies" via het IFA Records label uit, dat gevolgd werd door de albums: "Clash Of The Tartans" (Sudden Death, 1998), "Loch'd And Loaded" (Honest Don's, 2001), "Pissed Tae Th' Gills" (Sudden Death, 2002), "Oot & Aboot" (Honest Don's, 2003), "10,000 Shots" (Fat Wreck Chords, 2005), "Off the Leash" (Fat Wreck Chords, 2008), "Shine Not Burn" (Fat Wreck Chords, 2010), "Westwinds" (Fat Wreck Chords, 2012) en "Rats In The Burlap" (Fat Wreck Chords, 2015).
Tevens verscheen de 7"vinyl single "Another Round"/"Loch Lomond" in 2001 via Fat Wreck Chords, als onderdeel van Fat Club, een serie van 12 7"singles, die van maart 2001 tot en met februari 2002 maandelijks verschenen in een oplage van 1300 stuks en niet los te koop waren, maar door inschrijving voor de serie en via de post opgestuurd werden.
Verder verschenen de compilatie albums: "Short Music For Short People" (1999), "Alpha Motherfuckers - A Tribute To Turbonegro" (2001), "Agropop Now" (2003), "Floyd:..And Out Come The Teeth" (een gratis Fat Wreck Chords compilatie CD, uitgereikt in de Fat tent tijdens de 2001 Warped Tour), "SHOT SPOTS-Trooper Tribute" en de DVD "Live From Europe, Deconstruction Tour 2003", plus de muziek video's: "Mainland" (1998), "Drink Some More" (2008), "Chip" (Live) (2008),   "The Maple Trees Remember" (2009), "Culling the Herd" (2011), "My Luck Is So Bad" (2012), "Catch Me" (2015), "Stephen's Green" (2015) en "Due West" (2017).

Het nieuwe album van de band, "Two Devils Will Talk", is door Fat Wreck Chords op 3 maart 2017, zowel op LP, CD en als digitaal uitgebracht en bevat 14 nummers, waarvan "Due West" het eerste is en daarin hoor ik de band een geweldige swingende uptempo folkpunk song spelen, die met prachtige samenzang begint (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna de band me een swingende rock song voorschotelt, getiteld "Weyburn", die met de snelheid van het licht mijn gehoorgang binnen gespeeld wordt.
Daarna krijg ik "One Day" te horen en ook dit is zo'n heerlijke snelle folkpunk song, waarbij stil zitten geen optie is en deze wordt gevolgd door "Seafarers", een lekker in het gehoor klinkende song, die diverse tempowisselingen heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Dan brengt de band "Northwest Passage" ten gehore en krijg ik een uitstekende rock song voorgezet, die weer met mooie samenzang start en een aanstekelijk ritme heeft, waarna de band "Float" speelt en ik een swingende uptempo mix van folk en hardrock te horen krijg, waarmee de band me opnieuw in beweging zet.
In "One Man Voyage" blijft het tempo hoog en zet The Real McKenzies me een aanstekelijke swingende song voor, waarop de band patent lijkt te hebben en in "Sail Again" gaat de muziek de kant van de metal op, die gemixt met de folk voor een lekker swingend geheel zorgt.
Vervolgens krijg ik opnieuw een uptempo rock nummer te horen, getiteld "The Town", dat gevolgd wordt door "Pedals", een swingend uptempo rock song, waarin de muziek weer hardrock invloeden bevat.
Verder hoor ik "Drunkards Lament", een prima uptempo song, die eveneens invloeden uit de hardrock heeft, "Fuck The Real McKenzies", een fantastische mix van punk en folk, die in een hoog tempo gespeeld wordt, "The Comeback", een geweldige snelle folkpunk song en "Scots Wha Ha’e", een verrukkelijk stukje rock, dat net als de rest van de songs in een uptempo gespeeld wordt en aanzet tot dansen en aan het eind van het nummer een extraatje bevat.

"Two Devils Will Talk" van The Real McKenzies is, net als voorgaande albums van de band, een geweldig lekker klinkend album, dat ik iedere liefhebber van folk, punk en swingende rock muziek kan aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Muscle - Muscle (Barbarella Club Records, Beast Records, 2017) (Garagerock/Punkrock)

Muscle, uit Perpignan en Toulouse, Frankrijk, is een project, dat in 2015 ontstaan is doordat enkele leden van de bands Crank!, Dividers, Gaz Gaz en Liminanas hun krachten bundelden.
De band bestaat sinds de oprichting uit: Daniel de Muscle - sologitaar en zang, Seymour de Muscle - sologitaar en zang, Kylian de Muscle - basgitaar en synthesizer en Pierce de Muscle - drums en zang.
Muscle nam hun debuut album met gelijknamige titel, dat in 2016 via de labels Barbarella Club Records en Beast Records verscheen, in de Lo Spider in Swampland, Toulouse op.
Het album is zowel op LP, in een beperkte oplage van 500 stuks, op CD, in een beperkte oplage van 100 stuks en op cassette, in een zeer beperkte oplage van 50 stuks verschenen en tevens als digitale download verkrijgbaar.

"Muscle", dat 8 nummers bevat, start met "Broken Bots" en hierin hoor ik de band een heerlijke swingende zestiger jaren gerelateerde garagerock song spelen, die tevens invloeden van new wave bands zoals Magazine uit eind jaren zeventig bevat.
Daarna zet de band me "Rain" voor en daarin speelt Muscle een een schitterende uptempo garagerock song, die swingt als een trein en een zeer dansbaar ritme heeft, waarna "People Of The Sunshine" volgt en ik een geweldige mix van psychedelische muziek en rock te horen krijg, die enkele prima tempowisselingen bevat.
Dan hoor ik "Sasquash Auf Wiedershen", een snelle swingende punkrock song, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en naar het einde toe iets heftiger wordt en gevolgd wordt door "Under Radar", waarin ik Muscle een lekker in het gehoor klinkende rock song hoor spelen, die lichte new wave invloeden heeft.
In "Party At My Work" speelt de band een korte snelle heftige punkrock song en in "Lazer Ray Vision" schotelt de band me eveneens een swingende punkrock song voor, die een hoog tempo heeft en invloeden van eind jaren 70 zijn ook hierin goed hoorbaar. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Het laatste nummer van het album heet "All Alone (Behind Those Trees)" en daarin laat Muscle me nogmaals genieten van zo'n eind jaren zeventig gerelateerde swingende rock song.

"Muscle" van Muscle bevat 8 fantastische songs, die eind jaren 70 gemaakt hadden kunnen zijn en swingen als een trein en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van garagerock en punk houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Electric Moon - Stardust Rituals (Sulatron Records, 2017) ( Psychedelische Rock/ Acid Rock)

Electric Moon uit Fulda, Hessen, Duitsland, ontstond toen multi-instrumentalist Sula Bassana - gitaren, effecten en orgel ging samen spelen met Komet Lulu - basgitaar, effecten en zang en Berni - drums.
Eerdere projecten van Sula waren o.a. Liquid Visions, Südstern 44, Interkosmos en Zone Six, maar ook maakte hij diverse solo- CD's en enkele met Modulfix.
De eerste officiële CD van Electric Moon, Lunatics" verscheen in 2009 via Nasoni Records en drummer Berni, met wie de CD-R "First Takes" gemaakt werd, was toen reeds vervangen door Pablo Carneval.
Daarna volgden meer releases, "Lunatics Revenge" met drummer Pablo Carneval (Nasoni, 2011), Inferno met drummer Alex (Sulatron, 2011), "The Doomsday Machine" met drummers Pablo Carneval en Alex (Nasoni, 2011) en de split LP met de Franse band Glowsun, "Sun And Moon" (Sulatron, 2011).
Verder verschenen er via Sulatron enkele CD-R uitgaven in zeer beperkte oplage, zoals: "Live At Epplehaus 2010" (2010), "Live At Immerhin" (2011), "Flaming Lake" (2011) "Live At Sulatron Label Night" (2011) en "Cellar Space Live Overdose" (2012), waarop Alex de drummer weer was.
Hun nieuwe drummer heet Marcus Schnitzler, die ook de drummer van de spacerock band The Spacelords is en met hem werd de CD/2LP "Mind Explosion" opgenomen.
Op de 2LP/CD "Mind Explosion", die in 2013 aan het eind van de "Electric Moon Heading To South Tour 2013" tijdens het optreden in de Graf Hugo te Felkirch, Oostenrijk met slechts een stereo microfoon werd opgenomen, is Electric Moon live te beluisteren en de in 2014 verschenen 2LP "Lunatics + Lunatics Revenge" is een gelimiteerde uitgave (500 stuks) van de eerste 2 CD's.
"Theory Of Mind" werd in februari 2014 in de Kosmodrom te Heidelberg opgenomen en is 11 juni 2015 verschenen als 2LP in een oplage van 1000 stuks op zwaar zwart vinyl en als CD, waarbij het artwork zoals gewoonlijk weer door Lulu Artwork verzorgt is en de mastering door krautrock legende Eroc is gedaan.
In 2011 bracht Electric Moon hun live album "Flaming Lake" op de CD-R uit en deze was binnen de kortst mogelijke tijd uitverkocht, zodat er in 2015 werd besloten deze opnieuw uit te brengen, maar dit maal als gewone CD en als dubbel LP op 140 gram vinyl, waarbij LP 1 blauw en LP 2 oranje is, terwijl beide platen in een enkele hoes zitten.
De muzikanten, die op het album, dat slechts 4 nummers bevat en op 3 december 2015 uit kwam, spelen zijn: Sula Bassana - sologitaar, effecten en elektrische stullenbox, Komet Lulu - basgitaar en effecten, Alex - drums (1-3) en Phillipp - drums (4).
Het in 2011 bij Nasoni verschenen album "The Doomsday Machine" is 15 september 2016 via het Sulatron label in een nieuwe hoes uitgebracht, die gemaakt is door Lulu Artwork en Ulla Papel en bevat 5 nummers.
Het vijfde officiële studio abum van Electric Moon heet "Stardust Rituals" en verschijnt 7 april 2017 via het Sulatron Records label op CD, terwijl de LP uitvoering op 2 juni 2017 door dit zelfde label in een beperkte oplage van 1000 stuks op 180 gram marmer kleurig vinyl wordt uitgebracht en een uitvouwbare hoes zal bevatten.
Electric Moon bestaat op dit album uit: Sula Bassana - sologitaar, elektrische sitar, orgel, mellotron, effecten en elektrische piano, Komet Lulu - basgitaar en effecten en Marcus Schnitzler - drums.

Het eerste nummer van het album heet "The Loop" en hierin hoor ik de band een fantastisch psychedelisch nummer spelen, dat een rustig tempo heeft en halverwege verandert in een schitterend stukje acid rock, waar meer snelheid in zit. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "Stardust (The Picture)", waarin de band een schitterend stonerrock nummer speelt, dat in een niet al te hoog tempo ingezet wordt, een hypnotiserend ritme bevat en langzaam iets meer vaart lijkt te krijgen, doordat het gitaarspel heftiger wordt.
Dan schotelt Electric Moon me "Astral Hitch Hike" voor en krijg ik een geweldig lekker psychedelisch nummer te horen, waarin de sitar een belangrijke rol speelt.
In het laatste nummer, "( You Will) Live Forever Now" laat de band me genieten van een verrukkelijk rustig startend psychedelisch nummer, waarmee de band me in een lichte trance brengt, om na een minuut of 10 het tempo te veranderen en me een heerlijk stuk hypnotiserende psychedelische krautrock voor te schotelen, waarin het gitaarspel heftiger wordt en de muziek richting acid rock gaat, om vervolgens in een niet al te hoog hypnotiserend tempo afgesloten te worden.

"Stardust Rituals" van Electric Moon bevat 4 fantastische nummers, waarmee de band me 45 minuten aan mijn stoel gekluisterd heeft weten te houden en ik kan elke liefhebber van acid rock, hypnotiserende en psychedelische muziek, dit meesterwerk dan ook ten zeerste aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Astralasia - Oceania (Fruits De Mer Records / Regal Crabomophone, 2017) (Krautrock / Progressieve Rock)

Astralasia werd in 1990 gestart als ambient-dub project van de psychedelische poprock band Magic Mushroom Band, waarbij de leden in beide bands speelden.
De band bracht in 1991 hun debuut LP "Astralasia" via het Fungus label uit en vervolgens kwam hun eerste single "Rhythm Of Life" uit via het Magick Eye Records label, gevolgd door de singles "Realise Your Purpose" en "Sul E Stomp" plus de LP "Politics Of Ecstacy" in 1992, waarna Astralasia in 1993 internationale faam verwierf door hun bewerking van het Porcupine nummer "Voyage 34".
Vanaf 1992 volgden de singles en LP's uitgaven, die allemaal via het Magick Eye Records label verschenen, elkaar met de regelmaat van de klok op, waarvan ik alleen de LP's hierbij zal vermelden.
Dat waren: "Pitched Up At The Edge Of Reality" (1993), "Whatever Happened to Utopia? (1994"), "Axis Mundi" (1995), "Astralogy" (1995), "The Space Between" (1996), "The Seven Pointed Star" (1996) en "White Bird" (1998).
Andere labels, die muziek uitbrachten van de band waren: Transient Records (CD "Somewhere Something", 2001), Voiceprint (CD "Volumes 1 & 2", 2004, CD "Sixty Minutes With", 2007, CD "Cluster Of Waves", 2007, CD "The Hawkwind Remixes", 2007), Talking Elephant Records ("Away With The Fairies", 2006), Shadowplay Release (CD "Fantasia", 2010) .
Daarna verscheen in 2010 het vinyl album "A Coloured In Dream", gevolgd door de LP "Voyage Till Tomorrow" die beide via het Tonefloat Records label werden uitgebracht en in 2013 kwam hun EP "Feel The Love" op de markt, waarop een bewerking van de Donna Summer song "I Feel Love" staat.
Sinds 2011 bestaat de band uit: Marc Swordfish - programmering, Wayne Twining - 303 programmering, Peter Pracownik - slide- en sologitaar, Paul C - keyboards, Maria - zang en Dan Spanner - saxofoon en dit zestal heeft in 2014, via het Fruits De Mer Records label, een nieuw album uitgebracht, getiteld "Wind On Water" en deze is in een gelimiteerde oplage op doorzichtig vinyl verschenen en gaat vergezeld van een bonus 7" single.
Tevens verscheen in 2016 het album "The Fruits De Mer Records Guide To The Hitchhikers Guide To The Galaxy Co-Starring Astralasia Icarus Peel The Blue Giant Zeta Puppies - Journey Of The Sorcerer", waarop Astralasia met 1 nummer vertegenwoordigd is.
Op 17 april 2017 brengt Fruits De Mer Records het 2LP album "Oceania" van de band uit op gekleurd vinyl, die in een klaphoes gestoken is en een gratis 7" single bevat plus een vierkant geperforeerd vloeipapieren insert en ook volgt er een zeer gelimiteerde oplage met een bonus 7" single, een live CD en meer.

Het dubbel album, dat 11 nummers bevat, begint op kant A met "Alooland" en daarin hoor ik de band een schitterend rustig melodisch nummer spelen, waarin lichte krautrock elementen te ontwaren zijn en dit wordt gevolgd door "Ghosts Inbetween", een swingend heerlijk krautrock nummer, dat een licht hypnotiserend ritme heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Daarna schotelt de band me het titel nummer "Oceania" voor en hierin krijg ik een fantastisch swingend krautrock nummer voorgezet, dat tevens heerlijk gitaarspel bevat, waarna kant B start met "Tangerine Skies", een geweldig krautrock nummer met sensuele kreungeluiden, dat swingt als een trein en tegen het einde licht experimenteel wordt.
Dan brengt de band "Kaleidoscopic" ten gehore, en daarin krijg ik een uitstekend melodisch nummer voorgezet, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele prima tempowisselingen en lichte ruimtelijke invloeden heeft, waarna het laatste nummer van de B-kant volgt, dat "North Star" heet, waarin Astralasia me een verrukkelijk progressief rock nummer voorschotelt, dat krautrock en jazz invloeden heeft plus een terug kerend, licht hypnotiserend, ritme.
Op kant C hoor ik de band met "Astral Voyager" beginnen en hierin laat Astralasia me genieten van een schitterend krautrock nummer, dat lichte Oosterse Baghwan invloeden heeft, waarna "Ishdan" volgt en ook dit progressieve nummer heeft die Oosterse invloed, waardoor de muziek iets mystieks krijgt.
In "Mushroom Heartbeat" mag ik genieten van een prachtig experimenteel startend nummer, waarin de piano een belangrijke rol speelt, waarna de muziek een wending neemt en ik een heerlijk stukje krautrock te horen krijg, dat tegen het einde weer terug verandert in het experimentele en in "A Long Shore" zet de band me nogmaals een prima rustig, met jazz invloeden doorspekt, progressief nummer voor.
Kant D bevat het iets meer dan 22 minuten durende "Time & Tide Eternal" en hierin schotelt Astralasia me, na een experimenteel begin, een sensitief klinkend nummer voor, waar lichte Oosterse meditatieve invloeden in zitten, maar halverwege het nummer verandert dit en krijg ik een stukje experimentele muziek te horen, dat tevens licht psychedelisch klinkt.

"Oceania" van Astralasia bevat 11 fantastische nummers, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan dit schitterende album dan ook van harte aanbevelen aan hen, die van krautrock en/of progressieve rock houden. (luister naar gedeelten van het album via de youtube link onder de recensie)

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Distractions - Kindly Leave The Stage (Occultation Records, 2017) (Pop)

The Distractions uit Manchester, Engeland, werd in 1977 door Mike Finney en Steve Perrin opgericht en bestaat tegenwoordig uit: Mike Finney - zang, Steve Perrin - sologitaar en zang, Nick Halliwell - sologitaaqr en zang, Arash Torabi - basgitaar en Ian Henderson - drums.
Hun debuut album "Nobody’s Perfect" verscheen in 1980 en werd gevolgd door "The End Of The Pier", dat 32 jaar later (in 2012), werd uitgebracht.
De opvolger van laatstgenoemde album heet "Kindly Leave The Stage" en is naar alle waarschijnlijkheid ook meteen hun laatste.

Het album, dat 12 mei 2017 via het Occultation Records label wordt uitgebracht, bevat 10 nummers, waarvan "A Few Miles More" de eerste is en daarin hoor ik de band een mooie rustige melodische pop song spelen, die gevolgd wordt door "Last To Leave", waarin de band een lekker in het gehoor klinkende pop song in een gemiddeld tempo speelt.
Daarna volgt "Talking To Myself", een prachtige rustige pop song, die enkele subtiele tmpowisselingen bevat, waarna "What The Night Does" ten gehore gebracht wordt, waarin de band me, ook nu weer, een heerlijke rustige pop song voorschotelt.
Dan hoor ik "The Fire", eveneens zo'n mooie rustige pop song en deze wordt gevolgd door "Wake Up And Kiss Me Goodbye", een uitstekende melodische pop song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en diverse tempowisselingen heeft.
In "Nowhere" laat The Distractions me opnieuw een prima pop song horen, die diverse tempowisselingen bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "The Connection's Dropped Again" speelt de band weer zo'n prachtige rustige song.
Vervolgens hoor ik "Tell Them I'm Not Here", en dit is eveeens weer een rustige song, waarna het laatste nummer van het album volgt, getiteld "The End Of The Pier", een mooie pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele subtiele tempowisselingen bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

"Kindly Leave The Stage" van The Distractions bevat 10 prachtige rustige nummers, die zeker bij liefhebbers van dit genre in de smaak zullen vallen en ik kan hen dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Sula Bassana - Organ Accumulator + Disappear (Sulatron Records, 2017) (Elektronisch)

In 2002 verscheen via het Nasoni label de LP "Dreamer" als debuut van multi instrumentalist Dave Schmidt, alias Sula Bassana, die alle instrumenten voor zijn rekening nam en bijna alle nummers zelf schreef.
Vervolgens werd "Dreamer" op CD uitgebracht en verscheen in 2004 via Dave's eigen Sulatron label en in 2005 nogmaals, maar dit keer via het Elektrohasch label en in 2012 bracht Dave deze CD opnieuw uit, aangevuld met 2 bonus nummers, die van zijn 7 inch vinyl single "Vegetable Man" / "Perry Rhodan" uit 2009 komen (Nasoni Records).
Tussen 2002 en 2012 brengt Dave diverse CD's en LP's uit, zoals de split LP met Vibravoid "Retronique" (Nasoni, 2003), "Sula Bassana And The Nasoni Pop Art Experimental Band Vol.1" (CD, Nasoni, 2006), "The Night" (CD, Sulatron, 2009 / LP, Pancromatic Records, 2009), "Kosmonauts" (CD, Sulatron, 2010) en "Dark Days" (CD/2LP, Sulatron, 2012) plus de single "Vegetable Man"/ "Perry Rhodan" (7 inch vinyl, Nasoni, 2009), plus diverse CD-R uitgaven, terwijl in 2014 de LP "Sula Bassana - Disappear + 3AM - Waves" via het Headspin label verscheen, waarbij 3AM een alias is van Chino Burga, een legendarische underground rockmuzikant uit Lima, Peru, die reeds 20 jaar bezig is met het maken van vrij heftige muziek en in verschillende rock bands speelt (La Ira De Dios, Necromongo, La Garua en Los Entierros).
Normaal gesproken speelt Dave nooit live onder de naam Sula Bassana, maar op het Roadburn festival te Tilburg, Nederland, maakte hij daar een uitzondering voor en vormde een band rond zich, die voor deze gelegenheid bestaat uit: Sula Bassana - sologitaar, synthesizer, mellotron en FX, Komet Lulu - basgitaar en FX, Rainer Neeff - sologitaar en FX en Marcus Schnitzler - drums.
"Live At Roadburn Festival 2014" bevat bijna het hele concert van de band, dat via het Sulatron Records label zowel op CD als LP is verschenen, waarbij de CD 13 maart 2015 werd uitgebracht en de LP op 8 mei 2015 in een gelimiteerde oplage van 777 stuks op marmer kleurig vinyl, waarbij verder opgemerkt kan worden, dat het album ook deze keer door krautrock legende Eroc gemasterd is en het artwork door Lulu Artwork (Komet Lulu) is gedaan.
Ook album "Shripwrecked" van Sula, dat 12 februari 2016 verscheen, is zoals gewoonlijk gemasterd door Eroc, maar waar normaal gesproken het artwork door Lulu Artwork wordt verzorgd, heeft hij deze keer gekozen voor het schilderwerk van Frank Lewecke, die ook de hoes van zijn album "The Night" maakte.
Op zijn CD album "Organ Accumulator + Disappear", dat 17 februari 2017 is verschenen, heeft hij er voor gekozen zijn nummers van de split LP "Disappear" /  "Waves" nogmaals uit te brengen, maar nu gekoppeld aan "Organ Accumulator", dat in het voorjaar op LP via het Deep Distance Records label zal verschijnen.

Het album "Organ Accumulator", dat 6 nummers bevat, start met "Lichtbündel", dat eentonig begint, maar al snel verandert in een prachtig stuk rustige elektronische muziek, dat halverwege iets sneller wordt en verandert in een mix van krautrock en kosmische muziek.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna zet Sula me "Morgentau" voor, waarin ik een fantastische vrij rustige mix van krautock en elektronische muziek met een licht hypnotiserend ritme hoor, dat gevolgd wordt door "The Frogs", een schitterend psychedelisch spacerock nummer met dance invloeden.
Dan volgt het titel nummer "Organ Accumulator" en daarin hoor ik Sula een verrukkelijk stukje spacerock spelen, dat een heerlijk hypnotiserend ritme heeft en krautrock invloeden bevat, waarna "Grashamster" volgt en ik een industrieel klinkend psychedelisch elektronisch nummer voorgeschoteld krijg, dat een licht hypnotiserend ritme heeft.
In het laatste nummer van het album, dat "Nebelschwaden" heet, laat Sula me genieten van een lekker rustig eentonig krautrock nummer, waarmee hij me in een lichte trace brengt.
Het eerste nummer van "Disappear" die in 2014 in een gelimiteerde oplage van 300 stuks zwart en 200 stuks gemixt transparant groen, doorzichtig en zwart vinyl geperst is en van een inlegvel voorzien, is het titelnummer  "Disappear".
In dit bijna 11 minuten durende nummer krijg ik een schitterende hypnotiserende psychedelische krautrock song te horen, waarin tevens lichte spacerock invloeden te ontdekken zijn, terwijl de zang met een lichte echo versterkt is.
Daarna laat Sula me genieten van "Grong", waarin hij me een heerlijk licht hypnotiserend krautrock nummer voorschotelt, dat gevolgd wordt door "Smoof" en ook in dit nummer hoor ik Sula een fantastisch stuk psychedelische krautrock spelen.

"Organ Accumulator + Disappear" van Sula Bassana is een geweldig album, dat vol schitterende muziek staat, waarmee hij me van begin tot einde in de ban heeft weten te houden en ik kan dit album dan ook ten zeerste aanraden aan iedere liefhebber van zowel krautrock als psychedelische en elektronische muziek.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Jonathan Segel - Superfluity (Bumps Of Goose Records, 2017) (Pop / Progressieve Rock / Experimenteel)

Multi instrumentalist en componist Jonathan Segel werd in Marseille, Frankrijk geboren en groeide op in Davis, Californië en Tucson, Arizona, Amerika.
Jonathan studeerde aan de universiteit van Califrornië te Santa Cruz, waar zijn leerkrachten Peter Elsea en Gordon Mumma waren en laatstgenoemde een pionier op het gebied van experimentele muziek was.
Later haalde hij zijn meestergraad aan Mills College, waar zijn studiegenoten onder andere Fred Frith, Pauline Oliveros, Alvin Curran en Joëlle Léandre waren.
In 1984, sloot hij zich aan bij de indie rock band Camper Van Beethoven, terwijl hij nog aan de universiteit van Santa Cruz studeerde en zijn inbreng als violist, die de band een voorname uitstraling gaf, werd het handelsmerk van de band, maar ook speelde hij sologitaar, keyboards, sitar en mandoline.
Na een persoonlijk conflict met David Lowry deed Segel in 1989 besluiten de band te verlaten, voordat deze in 1990 uit elkaar ging.
Nadat Camper Van Beethoven in 1999 her opgericht werd, kwam Jonathan opnieuw in de band op uitnodiging van Lowry en is daar nog steeds actief in.
In de periode 1989 tot 1997 richtte hij de experimentele rock band Hieronymus Firebrain op, die in 1994 uiteen ging, om in 1995 als Jack And Jill verder te gaan, maar ook kwam hij in 1989 in de band Dieselhed en speelde mee op het debuut album "Dieselhed" uit 1993.
Tevens maakte hij opnamen en deed optredens met projecten zoals: Granfaloon Bus, Sideways en Virginia Dare en trad hij op met Eugene Chadbourne, maar ook werkte hij, tussen 1997 en 2001 in Los Angeles met geluid redacteur Dane Davis in Danetracks, een film geluid post-productie faciliteit.
Gedurende die tijd toerde hij en trad hij op met Sparklehorse, Magnet, en Eugene Chadbourne, samen met anderen in aanvulling op zijn werk in Camper Van Beethoven.
Hij keerde in 2001 terug in de Bay Area, waar hij tot 2009 muziek theorie en elektronische muziek ging studeren aan het College of Marin en Ohlone College, waarna hij van 2009 tot 2012 voor Pandora werkte.
vervolgens verhuisde hij in 2012 naar Stockholm, Zweden met zijn vrouw en dochter en sinds 2014 is hij lid van de Deens Zweedse improvisatie band "Oresund Space Collective.
Jonathan maakte met Camper Van Beethoven 9 studio, 2 live en 4 compilatie albums plus 6 singles en als solo artiest maakte hij 11 albums.
Dat waren: "Storytelling" (1988), "Edgy Not Antsy" (2003), "Non-Linear Accelerator" (2003, "Rauk" (2005), "Amnesia/Glass Box" (2005), "Summerleaf" (2006), "Underwater Tigers" (2007), "Honey" (2007), "All Attractions" (2012), "Apricot Jam" (2012) en "Shine Out" (2014).
Verder maakte hij muziek en albums met Hieronymus Firebrain (4 albums), Jack And Jill (3 albums) en Chaos Butterfly (3 albums) en levert hij af en toe een bijdrage aan de muziek van The Big City Orchestra en hij maakte met de Zweedse band Sista Maj de schitterende 2LP/2CD "Series Of Nested Universes" in 2016.
Zijn nieuwe album, dat in de Roth Händle Studio's en Eastman Studio's te Stockholm, Zweden werd opgenomen, is de 2CD "Superfluity", die op 24 februari 2017 door het Bumps Of Goose Records werd uitgebracht en 17 nummers bevat, waarbij opgemerkt kan worden dat het hoes ontwerp door Richard Gann is gedaan, die ook de hoes maakte van de 2CD van Sista Maj.
Jonathan zingt en bespeelt alle instrumenten zelf en wordt muzikaal bijgestaan door: Kelly Atkins (20 Minute Loop, Kitka) - zang, Sanna Olsson - zang, Mattias Olsson (Änglagard, Pineforest Crunch, Necromonkey) - drums, Chris Pedersen (Camper Van Beethoven, Monks Of Doom) - drums, Andreas Axelsson - drums, Maats Burman - basgitaar (2 nummers) en Stian Grimstad - trombone (2 nummers).

CD 1, die 10 nummers telt, start met "Equilibrium Part 1" en daarin hoor ik Jonathan een prima licht psychedelische pop song spelen, die een eentonig gitaar ritme heeft
 en gevolgd wordt door "Mouse", een schitterende rustige pop song met een aangenaam ritme.
Daarna zet hij me "Cat & Mouse" voor en ook daarin hoor ik hem een prachtige rustige pop song spelen, waarna "Imply It, Deny It" volgt, een heerlijke rock song, waar diverse tempowisselingen in zitten.
Dan schotelt hij me "The Seventh Wave" voor en krijg ik een uitstekend licht progressief nummer met een afwisselend ritme
 te horen, dat gevolgd wordt door "Rain Down", een fantastische psychedelische pop song, die progressieve rock invloeden heeft en een afwisselend ritme bevat.
In "Sleep For A Hundred Years" laat Jonathan me genieten van een lekker in het gehoor klinkende pop song, waar diverse tempowisselingen in zitten en in "Silent Notes" zet hij me een zeer experimenteel stukje psychedelische muziek voor, waarin de invloeden van The Beatles te horen zijn en dit loopt naadloos over in "Like Mercury, It Slips Through Your Fingers", waarin hij verder gaat met het maken van vrij experimentele muziek, dat na enkele minuten verandert en ik een prachtig geïmproviseerd stukje rock voorgezet krijg, dat een swingend ritme heeft.
Het laatste nummer van CD 1, dat "Phenomenon And On" heet , duurt bijna 24 minuten en hierin krijg ik een psychedelisch progressief nummer te horen, dat na enkele minuten verandert in een stuk experimentele muziek, waarin flink geïmproviseerd wordt.
Het eerste nummer van CD 2 heet "The Luxury Of Living" en daarin krijg ik een schitterend stukje gitaarspel voorgezet, waar enkele prima tempowisselingen in zitten.
Daarna hoor ik "Strawberry Sun", een lekker in het gehoor klinkende pop song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en lichtelijk progressief klinkt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door de titel song "Superfluity", een uitstekende progressieve rock song met een wisselend ritme.
Dan volgt het korte "The Luxury OF Dying", waarin Jonathan weer een prima gitaarwerkje speelt, dat begeleid wordt met trombonespel.
In "No Backup Plan" hoor ik hem een verrukkelijke pop song spelen, die invloeden van eind jaren 70 heeft en in "The Dying Stars" begint de muziek in een rustig tempo met trieste vioolklanken, die vergezelgd gaan van mooi gitaarspel, dat langzamerhand in een sneller tempo gespeeld wordt, een progressief karakter krijgt en een swingend ritme bevat.
Het laatste nummer van de CD heet "Equilibrium Part 2" en hierin zet de band me prachtige pop song voor, die in een rustig tempo gespeeld wordt.

De 2CD "Superfluity" van Jonathan Segel bevat 17 fantastische nummers, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van zowel pop, als progressieve rock en experimentele muziek aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Sendelica Superfjord - Zappa (Fruits De Mer Records, 2017) (Symfonisch / Progressieve Rock)

Sendelica werd in 2006 te Cardigan, Wales, opgericht en bestaat uit: Pete Bingham - sologitaar en elektronica, Glenda Pescado - basgitaar, Colin Consterdine - elektronica en programmering, Lee Relfe - saxofoons, Meurig Griffiths - drums en Lord Armstrong Sealand - theremin en keyboars.
De band bracht in juli 2006 hun debuut EP "TheOwlsHaveEyes" op hun eigen FRG Records label uit, waarop de zang door Chris Gibbs en het keyboardspel door Roger Morgan werd verzorgd en deze werd gevolgd door het album "Entering The Rainbow Light", dat in een zeer beperkte oplage in 2006 via FRG Records verscheen.
Daarna volgden: "Sleepwalker Fever" (TidyLike Records, 2007), "Spaceman Bubblegum And Other Weird Tales From The Mercury Mind" (RAIG Records, 2007), "The Alternative Realities Of The Re-Awakening Somnambulist" (TidyLike Records, 2008), "The Girl From The Future Who Lit Up The Sky With Golden Worlds" (RAIG Records, 2009), "Streamedelica She Sighed As She Hit Rewind On the Dream Mangler Remote" (RAIG Records, 2010), "The Pavilion Of Magic And The Trials Of The Seven Surviving Elohim" (FRG Records, 2011), "The Satori In Elegance Of The Majestic Stonegazer" (FRG Records, 2011) (Italiaanse vinyl uitgave via Vincebus Eruptum Recordings, 2013), "Strangefishone" (met Graig Padilla, limited edition split LP op Fruits de Mer, 2013), "The Kaleidoscopic Kat And It's Autoscopic Ego" (FRG Records, 2013) (Italiaanse uitgave via Vincebus Eruptum Recordings, 2013), "The Megaliths Vol 1 and Vol 2" 2 CD (FRG Records, 2013), (beperkte oplage van 200 stuks op picture disc met kaart hoes plus een zeer beperkte oplage 3box set van 25 stuks met een bouw je eigen Sendelicahenge model en hand geschilderde afbeeldingen), "The Fabled Voyages Of The Sendelicans" (vinyl uitgave via Vincebus Eruptum Recordings, 2014 CD uitgave via FRG Records, 2014), "Live At Crabstock" (Friends of the Fish Records Vinyl/CD uitgave, 2014) en "Anima Mundi" (FRG Records Vinyl/CD uitgave, 2015).
Verder verscheen de EP "A Nice Pear" met daarop "Venus In Furs" en "Maggot Brain" (Fruits de Mer, 2010), plus de live albums: "Live At Knitting Factory, New York 2008" (2008) en "Live At Kozfest, July 2012" (2012).
Het album "The Cromlech Chronicles", dat 9 mei 2016 door het Regal Crabomophone / Fruits De Mer Records label als voorloper van het "13th Dream Of Dr. Sardonicus" festival in een beperkte oplage gekleurd vinyl verscheen, heeft een klaphoes en bevat een poster en is tevens in een zeer beperkte oplage in een box set worden uitgebracht.
Vermeldenswaardig is ook nog, dat de band het album in het diepste, donkerste gedeelte van Wales, heeft opgenomen in de Mwnci Studio, op korte afstand van een Cromlech (een monument van meer dan 3000 jaar oud).
Hun laatst verschenen single "Nite Flights" die 12 december 2016 op 7" gekleurd vinyl via het Fruits De Mer Records label is uitgebracht, is een cover van een Scott Walker nummer, dat op het laatste album van The Walker Brothers staat.

Superfjord is een Finse band uit Helsinki, die voor de live optredens bestaat uit: Jussi Ristikaarto - sologitaar, elektronica en zang, Tuomas Ilmavirta - keyboards, Ilari Kivelä - drums, elektronica en percussie, Olli Nurminen: sologitaar, Teemu Soininen - basgitaar, Ville Särmä - percussie en zang en Jussi Peevo - percussie.
De band bracht in mei 2014 hun debuut CD "It Is Dark, But I Have This Jewel" uit via het Suomen Musiikki Records label, die vooraf gegaan werd door de single "A Love Supreme" en tevens verschenen er nummers van de band op "Coltrane" (Fruits De Mer Records, 2014) en "Side Effects" (Fruits De Mer Records, 2015).

Beide bands hebben een cover van één van de nummers van Frank Zappa opgenomen en deze split single verschijnt 17 april 2017 via Fruits De Mer Records op 7" gekleurd vinyl, waarbij de A-kant het nummer "Peaches En Regalia" heet en door Superfjord gespeeld wordt.
Hierin hoor ik de band een heerlijk melodisch symfonisch instrumentaal nummer ten gehore brengen, waar diverse prima tempowisselingen zitten.
Op de nadere kant van de single hoor ik Sendelica het nummer "Don't Eat The Yellow Snow" spelen en daarin laat de band me genieten van een lekkere swingende progressieve rock song met een vrij eentonig ritme, dat tegen het einde iets heftiger wordt.

De split single "Zappa" van Superfjord en Sendelica bevat 2 uitstekende Zappa covers, die ik iedere liefhebber van de muziek van Frank Zappa kan aanraden, maar ook zij, die van symfonische muziek en progressieve rock houden, zullen hier zeker van genieten.(luister naar een gedeelte van de single via de youtube link onder de recensie)

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Élan Vital - Shadow Self (Fishrider Records, Occultation Records, 2017) (Elektro)

Élan Vital werd in 2015 te Dunedin, Nieuw Zeeland opgericht en bestaat uit: Renee Barrance - keyboards en zang, Danny Brady - synthesizers, drum machine en zang en Nikolai Sim - basgitaar.
De band brengt hun debuut album "Shadow Self" zowel op LP als op CD uit op 24 maart 2017 via het Fishrider Records label in Nieuw Zeeland en Oceanië uit en op 12 mei 2017 verschijnt het via Occultation Records in Europa.

Het album bevat 7 nummers, waarvan het eerste het titelnummer "Shadow Self" is en hierin hoor ik de band een schitterend zwaar instrumentaal dansbaar elektro nummer spelen, dat enigszins duister en dreigend klinkt, dat gevolgd wordt door "Hologram", een zeer dansbare elektro song, die in de stijl van de muziek van de band Visage gespeeld wordt en tevens een disco klap bevat.
Dan zet de band me "Space" voor en hierin krijg ik opnieuw een heerlijk zwaar dansbaar elektro nummer te horen, waarna "Possesion" volgt, waarin de band een mix maakt van disco en elektro en me een lekker in het gehoor klinkende dansbare song voorschotelt, die door een eentonig industrieel ritme wordt begeleid.
Het eerste nummer van de B-kant heet "Janina" en daarin speelt Élan Vital een fantastische licht psychedelische elektro song, die gevolgd wordt door "Albtraum", een heerlijke elektro song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme heeft.
Het laatste nummer van het album heet "Dreams" en daarin krijg ik opnieuw een uitstekende dansbare song te horen, waarbij stil zitten geen optie is.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

"Shadow Self" van Élan Vital is een verrukkelijke plaat om te beluisteren, die 7 lekker in het gehoor klinkende dansbare elektro nummers bevat, die ik elke liefhebber van dit genre kan aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: N-1 - Nomma (RAIG Records, 2017) (Spacerock / Krautrock)

N-1 uit Krefeld, Duitsland, werd in 1998 opgericht en bestaat uit: Steven Hein - sologitaar, Maziar Yazdkhasti - basgitaar, Udo Hanten - synthesizer en Thorsten Marach - drums.
De band bracht 5 maart 2017 hun debuut album "Nomma" op CD via het Russische R.A.I.G. Records label uit en deze is verpakt in een kartonnen klaphoes.
De nummers werden op 2 december 2016 in de Wehligbunker, New Damage-Studio te Krefeld door Thorsten Marach opgenomen en door Steven Hein in zijn thuis studio gemixt en gemasterd, die tevens het hoesdesign maakte, terwijl de coverfoto door Hanna Weyhe gemaakt werd.

"Nomma" bevat 8 nummers, waarvan "Vidit" de eerste is en daarin krijg ik een swingende mix van space- en krautrock voorgeschoteld, die tevens lichte hardrock invloeden bevat (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Nommanativ", een lekker in het gehoor klinkend uptempo rock nummer, dat swingt en een licht hypnotiserend ritme heeft.
Daarna zet de band me "Wieda" voor en hoor ik de muziek in een gemiddeld tempo beginnen, dat langzaam wordt opgevoerd, waarin de band een melodisch stuk rock ten gehore brengt, dat halverwege iets rustiger wordt, om vervolgens te veranderen in een heerlijk eentonig klinkend rock nummer.
Dan schotelt de band me "Bodyfarm Für Früchte" voor, dat in een vrij hoog tempo wordt gespeeld  en daarin hoor ik N-1 een fantastische mix van kraut- en hardrock maken, die swingt als een trein en gevolgd wordt door "Spiritum", een schitterend melodisch rock nummer, dat rustig en psychedelisch begint, maar naar het einde toe steeds heftiger wordt.
In "Ballonfahrt" laat de band me genieten van een verrukkelijk licht hypnotiserend krautrock nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "Wechselbalg Der Gefühle" krijg ik een experimenteel rock nummer te horen, dat na enkele minuten verandert en de band me een geweldig krautrock nummer met hardrock invloeden voorzet, dat steeds meer vaart krijgt.
Het laatste nummer, dat bijna 21 minuten duurt, heet "Hybris Ducktylus" begint rustig, waarna de band het tempo langzaam opvoert en ik een uitstekend rock nummer te horen krijg, dat krautrock invloeden heeft, waarbij N-1 het tempo steeds verder opvoert, totdat een climax bereikt is, om het daarna weer af te bouwen, om in een gemiddeld tempo te eindigen.

"Nomma" van N-1 is een heerlijk debuut album, dat vol staat met uitstekende nummers, waarmee de band me volledig in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan elke liefhebber van dit genre.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Blind Butcher - Alawalawa (Voodoo Rhythm Records, 2017) (Elektro / Kraut-disco)

Blind Butcher uit Luzern, Zwitserland werd in 2010 opgericht door Blind Banjo Aregger (Christian Aregger) - zang en sologitaar en Oklahoma Butcher (Roland Bucher) - drums en baspedaal.
Het duo bracht in 2013 hun debuut album "Albino" via het Subversiv Records label uit, waarna op 10 maart 2017 het album "Alawalawa" volgde, dat door het Voodoo Rhythm Records label op CD, op 12" LP en op 10" LP is uitgebracht en tevens in een zeer beperkte oplage van 200 stuks als LP+CD, waarbij opgemerkt kan worden, dat de LP op 140 gram zwart vinyl is geperst en dat het album in een totaal andere hoes is gestoken en dat ook de binnenhoes een nieuwe cover bevat.
De bandleden, die meer dan 100 optredens in Europa deden, spelen behalve in Blind Butcher ook in andere projecten, zoals: Pierre Omer, The Shit en Gray Mole, maar maakten ook theater en film muziek voor onder andere: "The Bridge Over The River" en "Undine- The Little Mermaid".

Het album "Alawalawa", dat 10 nummers bevat, start met "Staubsaugerbaby" en daarin schotelt Blind Butcher me een geweldige swingende mix van elektro en rockabilly voor, die een vrij eentonig kraut-disco ritme heeft en gevolgd wordt door "Fire", een fantastische, vrij snelle, mix van rockabilly en elektro, waarbij stil zitten geen optie is.
Daarna volgt "Alles Macht Weiter", een schitterende swingende mix van elektro en kraut-disco, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt, waarna "Mojo" ten gehore gebracht wordt en hierin laat de band me zeer dansbare een mix van new wave en disco horen.
Dan zet Blind Butcher me "Küsse Mich, Sonst Küss Ich Dich", waarin er een mix van disco, elektro en krautrock gemaakt wordt, die tevens invloeden van metal bevat en gevolgd wordt door "Hexentanzen", een heerlijk swingend disco nummer, dat me in beweging brengt.
In het titel nummer "Alawalawa" krijg ik een swingend hypnotiserend ska ritme voorgeschoteld (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Body" speelt de band weer een zeer dansbare disco gerelateerde song.
Verder zet de band me "Evil Child" voor en daarin hoor ik een uitstekende pop song, die lichte country invloeden heeft en in "Apocalyptica Blues" laat de band me genieten van een heerlijk stukje heftige rauwe blues.

"Alawalawa" van Blind Butcher is een prima album, dat lekker in het gehoor klinkende songs bevat, waarmee de band me aan hun muziek heeft weten te kluizen en ik kan iedere liefhebber van elektro, disco en krautrock dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Kris Gietkowski - Songs From the First LP By Egg (Fruits De Mer Records / Strange Fish, 2017) (Progressieve Rock)

Kris Gietkowski werd in Polen geboren en maakte zelf zijn versterkers van oude radio's om zijn gitaar en keyboard te vervormen.
In 2007 verhuisde hij naar Groot Brittannië, waar hij zijn solo- en basgitaar, keyboard en Hammond orgel kocht.
Twee jaar geleden postte Kris "While Growing My Hair" en andere nummers van Egg op youtube onder de naam Grietek, waarmee hij de aandacht trok van muziekliefhebber Keith Jones, die tevens de eigenaar van het Fruits De Mer Records label is en dat resulteerde er in dat Fruits De Mer Records op 17 april 2017 het album "Songs From the First LP By Egg" (uit 1970) in een zeer beperkte oplage van 300 stuks als LP op gekleurd vinyl uitbrengt.

Het album, dat 7 nummers bevat, begint met "While Growing My Hair" en daarin hoor ik Kris een uitstekend progressief elektronisch nummer ten gehore brengen, dat zeer dansbaar is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "I Will Be Absorbed", eveneens een prima swingend progressief nummer en hierin zitten diverse tempowisselingen.
Daarna zet Kris me "The Song Of McGillicudie The Pusillanimous (Or Don't Worry James, Your Socks Are Hanging In The Coal Cellar With Thomas)" voor en krijg ik een schitterend swingend rock nummer te horen, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en gedomineerd wordt door het Hammond orgel, waarna "Movement 1" volgt en daarin speelt hij een geweldig swingend psychedelisch stukje progressieve rock, waar ook klassieke rock in verweven zit, die enkele prima tempowisselingen bevat en overeenkomsten vertoont met de muziek van The Nice.
Dan schotelt Kris me "Movement 2" voor en ook in dit nummer laat hij me genieten van een heerlijk stuk progressieve rock, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en diverse tempowisselingen heeft en dit wordt gevolgd door "Movement 3", waarin hij verder gaat met het maken van zijn fantastische muziek en ook in het laatste nummer "Movement 4" krijg ik zo'n verrukkelijk progressief rock nummer voorgezet, waarin de muziek overeenkomsten vertoont met  die van The Soft Machine uit hun begin periode.

"Songs From the First LP By Egg" van Kris Gietkowski is een fantastische plaat, waar ik van begin tot einde van genoten heb, dus die ik elke progressieve rock liefhebber kan aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Revolutionary Army Of The Infant Jesus - Mirror (Occultation Records, 2017) (Wereld muziek / Experimenteel / Tribal)

Revolutionary Army Of The Infant Jesus uit Liverpool, Engeland, werd in 1987 opgericht en bestaat uit: Paul Boyce - zang, klarinet en keyboard, Jon Eggan - zang, sologitaar, keyboard, melodica en altviool en Leslie Hampson - percussie, sologitaar, zang en keyboard.
De band bracht in 1987 hun debuut LP "The Gift Of Tears" via het Probe Plus label uit, die in 1991 gevolgd werd door "Mirror", dat op cassette en CD verscheen, waarna de CD's "Liturgie Pour Le Fin Du Temps" (Probe Plus, EP, 1992) "The Gift Of Tears & Le Liturgie Pour Le Fin Du Temps" (Probe Plus, 1993) en "Paradis" (Apocalyptic Vision, The Sanatorium, EP, 1995) volgden en ook werd er een compilatie 2CD uitgebracht onder de naam "The Gift Of Tears & Le Liturgie Pour Le Fin Du Temps" (Apocalyptic Vision, 1994).
Na het commerciële succes van het album "Beauty Will Save The World" uit 2015, werd besloten hun tweede album, "Mirror", dat in 1991 via het Probe Plus label verscheen, opnieuw uit te brengen, nadat eerder het Infrastition label het in 2013 als 3CD in een box set, die "After The End" getiteld is, had uitgebracht.
Occultation Records heeft dit album als eerste op LP uitgebracht en tevens verschijnt de her uitgave van "mirror" op CD, met 2 bonus nummers van hun EP "Liturgie Pour La Fin Du Temps", waarbij vermeldenswaardig is, dat het album voorzien is van een nieuw hoes ontwerp, dat door de Liverpoolse kunstenaar, fotograaf en filmmaker Paul Mellor is gemaakt.
Op het album "Mirror" spelen de volgende gastmuzikanten mee: Sue Boyce - zang en dwarsfluit, David Seddon - tenor saxofoon, piano en keyboards, Angela Mounsey- zang, accordeon en dwarsfluit, Bonek Kram - sologitaar en basgitaar, Bill Dawson - alt saxofoon, Britta Freimuth - zang, David Rose - orgel en Ronan Egan - keyboard.

De CD "Mirror", die 12 nummers bevat, start met "Shadowlands", waarin ik de band een fantastische rustige folk song hoor spelen, die lichte invloeden van Dead Can Dance heeft en deze wordt gevolgd door het prachtige "Inmaculado", een uitstekende, in het Spaans gezongen, rustige folk song, die naar het einde toe over gaat in progressieve rock.
Daarna zet de band me "Joy Of The Cross" voor en speelt daarin een korte religieus klinkende song, waarna het eerste nummer volgt, dat niet op de LP staat en "Le Monde Du Silence" getiteld is en daarin trakteert de band me op een geweldige dansbare mix van elektro, gothic, tribal en spirituele muziek, die met een hypnotiserend ritme gespeeld wordt.
Dan volgt "Hymn To Dionysus" en ook in  dit nummer laat de band me genieten van een schitterend stuk muziek en hierin staat het drumwerk centraal en krijg ik een schitterend krautrock nummer te horen, dat progressieve rock invloeden heeft.
In "Nostalgia" schotelt Revolutionary Army Of The Infant Jesus me een rustige song voor, die een in het Albaans gesproken tekst bevat en na enkele minuten verandert in een mix van folk en Franstalige muziek, waarna de laatste tonen verder gaan met Albaans gesproken tekst en hemels klinkende muziek.
Vervolgens hoor ik "Thème De L'homme Qui N'a Pas Eru En Lui-"Méme", een lekker in het gehoor klinkend dansbaar instrumentaal nummer met invloeden uit de chanson en in "Psalm" krijg ik een schitterende rustige song te horen, die religieuze en experimentele invloeden heeft.
Daarna speelt de band "Nativity", een fantastisch progressief nummer, waarin heerlijk drumspel en experimentele invloeden zitten en dit wordt gevolgd door "Man Of Sorrows", een verrukkelijke, vrij rustige, song in de stijl van Dead Can Dance, die lichte religieuze invloeden heeft en een hypnotiserend percussie ritme bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Verder schotelt de band me het tweede nummer voor, dat niet op de LP voorkomt, dat "Dies Irae" heet en hierin zet de band me een vrij experimenteel nummer voor, met een lekker eentonig drumsritme en een gesproken tekst, waarna het laatste nummer van het album volgt, getiteld "Thème (Reprise)" en daarin hoor ik een in het Frans gesproken tekst met heerlijke Franse muziek, die me naar Parijs doet verlangen.

"Mirror" van Revolutionary Army Of The Infant Jesus bevat 12 heerlijke nummers, waar ik van begin tot einde va genoten heb en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van spirituele wereld muziek, experimentele muziek en tribal ritmes houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Narcotic Daffodils - Summer Love (It's Oh! Music, 2017) (Progressieve Rock)

The Narcotic Daffodils werd te Brussel, België, opgericht en bestond uit: Irene Csordas - zang en keyboards, Hakim Rahmouni - sologitaar, Flupk’e Declerq - basgitaar, Merlin Fourmois - drums en Simon Rigot - keyboards en sitar.
De band, die onder andere optrad in België, Nederland, Frankrijk, Engeland en Italië, bracht in 2011 hun debuut CD "The Narcotic Daffodils" via het MusicBrussels label in Europa uit en via it’s Oh! Music in Japan, terwijl het nummer The Crazy Dwarf van hun debuut CD in 2012 opnieuw uitgebracht werd door het Amerikaanse Trail Records label op de verzamel CD "Discovery".
Hun tweede album "Cellex" werd in de Noise Factory Studio en Uptown Studio opgenomen en het verscheen in 2014 via het Franse Musea Records, die ook de eerste CD van de band opnieuw uit heeft gebracht.
Tijdens de tournee, die volgde na het uitbrengen van hun tweede album, besloot Irene haar zang carrière op te geven en ook Hakim en Merlin verlieten de band in juli 2014, zodat er naarstig gezocht werd naar vervangers.
Als eerste kwam Maria als nieuwe gitarist bij de band en deze nam haar oude vriend, drummer Michel Zylberstajn, mee.
Vervolgens werd zangeres Sophie Kroonen aangetrokken en was de band compleet, waarna een aantal nieuwe songs werden geschreven en 2 daarvan zijn op de nieuwe CD te beluisteren.
Helaas duurde de samenwerking met Sophie niet lang, want in januari verliet ze de band om persoonlijke redenen, waarna Sabina Toll (zang) en Pierre Van Craenenbroek (drums) bij de band kwamen en gedurende de 9 maanden erna werden er weer nieuwe nummers geschreven.
In november 2015 verliet Sabina The Narcotic Daffodils, om verder te gaan in een andere muzikale richting en zij werd vervangen door Luna Doppée, die als gastmuzikant op het album "Cellex" accordeon had gespeeld, maar geen zang ervaring had.
Van januari 2016 tot juli 2016 speelde de band in deze samenstelling, maar na enkele optredens in juli 2016 besloot Pierre uit de band te stappen en met zijn vervanger Arne, die zich in oktober 2016 bij de band voegde werd het album "Summer Love" binnen 1 week, tussen kerstmis en nieuwjaar, opgenomen.
De huidige bezetting van The Narcotic Daffodils is: Luna Doppée - zang, Maria - sologitaar en achtergrond zang, Simon - Hammond orgel, Indiase sitar, maracas en achtergrond zang, Flup'K - basgitaar, ukelele en achtergrond zang en Arne - drums.

Het album, dat 11 maart 2017 via It's Oh! Music is uitgekomen (tevens digitaal) en 7 nummers bevat, start met het titel nummer "Summer Love" en daarin hoor ik de band een uitstekende swingende psychedelische progressieve pop song spelen, die gevolgd wordt door "Naturally High", een lekker in gehoor klinkende rock song met echo op de zang, waar diverse tempowisselingen in zitten.
Daarna volgt "Guardians", een uptempo rock song, waarin de band enkele verrassende psychedelische breaks in gebouwd heeft en deze wordt gevolgd door "Hypnotized", een swingende rock song, die progressieve rock invloeden heeft .
Dan zet The Narcotic Daffodils me "You Can't Get" voor en hierin krijg ik een geweldige progressieve rock song te horen, die enkele prima tempowisselingen bevat, waarna "Bruxelles" volgt en ik een fantastische Franstalige rock song voorgeschoteld krijg, die swingt en tevens een gedeelte in het Nederlands gezongen wordt.
In het laatste nummer van het album, "Atomic 53", speelt de band een verrukkelijk stuk psychedelische progressieve rock met Oosterse invloeden, waarin de sitar een belangrijke rol speelt.
Halverwege verandert de muziek en gaat een beetje verder de kant van de progressieve rock op, om tegen het einde terug te keren naar het psychedelische, waarmee het nummer afgesloten wordt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

"Summer Love" van The Narcotic Daffodils is een heerlijk album, dat schitterende muziek bevat met "Atomic 53" als uitschieter en ik kan dit album dan ook van harte aanbevelen aan elke liefhebber van progressieve en psychedelische rock.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Insektlife Cycle - Vivid Dreams Parade (Mega Dodo Records, 2017) (Melodische Rock)

The Insektlife Cycle werd in 2013 te Manila, Fillipijnen, opgericht door 4 leden, die in de underground metal scene actief waren.
Dat waren: Ronnel Vivo - sologitaar en Ronaldo Vivo Jr. - drums (beide uit Hateure) plus Jay Jumawan - sologitaar en Joy Legason - basgitaar (beide uit Barabbas).
De band brengt in mei 2017 hun debuut album "Vivid Dreams Parade" via het Mega Dodo Records label uit.

"Vivid Dreams Parade", waarop 11 nummers staan, start met "Unicycle Monologue", waarin ik een schitterende mix van stonerrock en melodische rock te horen krijg, die in wisselende tempo's wordt gespeeld, waarna "Electric Sadness" volgt en ik een fantastische melodische rock song voorgeschoteld krijg, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt "Schizodelia", een opgewekt klinkend melodisch rock nummer, dat enkele prima tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Purple Drank", een verrukkelijke mix van progressieve en melodische rock, die tevens lichte spacerock invloeden heeft. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Dan zet de band me "Insekt Circus" voor en hoor ik een prachtig melodisch rock nummer, waar diverse subtiele tempowisselingen in zitten, waarna "Forbidden Earth Dance" volgt en daarin laat The Insektlife Cycle me opnieuw een lekker in het gehoor klinkend melodisch rock nummer horen, die enkele tempowisselingen bevat, die het nummer spannend houden.
In "Tristful Ecstacy" krijg ik weer zo'n heerlijk melodisch rock nummer voorgezet en in "Dreams Unrecalled" is dat eveneens het geval en mag ik nogmaals genieten van de prima melodische rock van de band.
Vervolgens hoor ik "Sleep Crawler", de band starten met aan Hawai muziek verwante klanken, die over gaan in een exotisch klinkend melodisch rock nummer en in "Sun Gaze" gaat de band in de eerste tonen de kant van de dance op, om daarna verder te gaan met het maken van hun uitstekende melodische rock.
Het laatste nummer van het album heet "Neonderthal" en daarin speelt de band ook nu weer een geweldige melodische rock song, waarin het tempo vrij hoog ligt en de muziek lichtelijk hypnotiserend klinkt en tevens progressieve rock invloeden heeft.

"Vivid Dreams Parade" van The Insektlife Cycle bevat 11 lekker in het gehoor klinkende nummers, die me als muziek in de oren klinken en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan liefhebbers van melodische rock.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Baby Guru - IV (Inner Ear Records, 2017) (Pop)

Baby Guru is eind 2009 te Athene, Griekenland, opgericht door 3 vrienden, die een voorliefde hebben voor psychedelische muziek, krautrock, pop en Afrikaanse percussie, maar ook zijn ze gecharmeerd van rauwe garagerock, punk en elektro.
In 2010 trad de band, die bestaat uit: Prins Obi, King Elephant en Sir Kosmische, regelmatig in Athene op en maakte de EP's "Yogi Sister Vol.1" en "Yogi Sister vol.2", die beide gratis te downloaden waren en in maart 2011 gevolgd werd door hun debuut album "Baby Guru", dat via het Inner Ear label uit Athene verscheen en goede recensies kreeg.
Vervolgens schreven ze de soundtrack voor het theater stuk "Why I Killed My Best Friend" en maakten hun tweede album "Pieces", dat lovende recensies kreeg en in oktober 2012 door Inner Ear Records werd uitgebracht.
De distributie werd in Europa door het grote Rough Trade label gedaan en de band werd uitgenodigd om op Eurosonic Noorderslag en Europavox op te treden.
Anderhalf jaar na de release van "Pieces" verscheen op 24 maart 2014 hun album "Marginalia"  en is verkrijgbaar als CD, Digitale uitgave en LP+bonus CD en net als op de vorige plaat speelt ook Christina als vierde onofficiële lid op het album mee.
"IV", het vierde album van de band, is 28 februari 2017 op LP uitgebracht op doorzichtig vinyl en tevens als CD en digitaal album en bevat 8 nummers.
Op dit album speelt Kon Kon - elektrische en akoestische gitaar en hand geklap en achtergrond zang als vierde lid mee en zijn tevens George Alexander Gilnos - tabla (1 nummer) en Jef Maarawi - zang (1 nummer) te horen.

Het album start met "Tell Me What You'rs Made Of", waarin de band me een lekker in het gehoor klinkende pop song voorschotelt, die een aanstekelijk ritme bevat, dat me in beweging brengt, waarna "Bluebird Picnic" volgt en ik een uitstekende swingende pop song te horen krijg, die me aan de muziek van Paul Simon doet denken ten tijde van "Graceland".
Daarna hoor ik "Oaxaca (The Calvino Song)", een heerlijke pop song met funk invloeden, die halverwege verandert in een geweldige progressieve rock song, waarmee de band me als het ware hun muziek in sleurt en deze wordt gevolgd door "Before Sundown", een prachtige rustige pop song.
Dan zet Baby Guru me "Motel Rwanda" voor en hoor ik een schitterende swingende pop song met Afrikaanse ritmes, waarbij stil zitten onmogelijk is, totdat de band besluit het tempo en ritme te veranderen en het nummer een stuk rustiger gespeeld wordt.
In "Palace In The Sun" laat de band me genieten van een fantastische licht hypnotiserende progressieve rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie) en in "Nothing Really Bothers Me" krijg ik een lekkere aanstekelijke dansbare pop song voorgeschoteld.
Het laatste nummer heet "Amarousion" en daarin speelt de band een verrukkelijke swingende pop met een zeer aangenaam ritme, waarbij ik opnieuw in beweging kom.

"IV" van Baby Guru bevat 8 heerlijke songs, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan dit album dan ook van harte aanbevelen aan alle liefhebbers van de betere pop.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Monolog & Subheim - Conviction (Denovali Records, 2017) (Avant Garde)

Multi instrumentalist Subheim uit Berlijn, Duitsland, die ook de aliassen Kostas K. en Unshape gebruikt, bracht in 2008 zijn debuut album "Approach" via het Tympanik Audio label uit, waarna in 2010 "No Land Called Home" (Ad Noiseam label) en in 2015 "Foray" (Denovali Records) volgden.
Op 25 november 2016 verscheen zijn EP "Trails" in een beperkte oplage van 150 stuks op 180 gram transparant vinyl via Denovali Records en tevens als CD en als digitale download.

Evenals Subheim is Mads Lingren, alias Monolog, uit Denemarken een multi instrumentalist die elektronische instrumenten gebruikt en ook hij woont in Berlijn.
Zijn album laatst verschenen album, "Conveyor)", werd 10 februari 2017 via het Hymen label uitgebracht.
Eerdere albums waren: "Mumbler" (Tender Productions, 2001), "Slugs" (Tender Productions, 2002), "Aerodymanic" (Uhrlaut, 2012), "Lift And Hold For Stolen" (Plasma Torus, 2013), "2 Dots Left" (AD NOISEAM, 21 oktober 2013) en "Merge" (AD NOISEAM, 13 november 2014) en op 9 september 2012 bracht hij enkele nummers uit samen met Tone, die eveneens uit Denemarken komt.
Op 24 februari 2017 is het album "Conviction" via het Denovali Records label, zowel op LP, CD en als digitale download verschenen, waarop beide heren samen werken.

Het album start met "Wone" en daarin hoor ik Monolog & Subheim een lekker in het gehoor klinkende rustige mix van dance en krautrock spelen, die evenwel prima dansbaar is.
Daarna schotelen ze me "Benedict" voor en hierin krijg ik vrij zwaar stukje avant garde voorgezet, dat zo nu en dan lichtelijk experimenteel klinkt, industriële invloeden heeft en tegen het einde een stukje luchtiger wordt.
Dan volgt "Sumo Rimi", een schitterend zwaar avant garde nummer, dat een licht hypnotiserend ritme heeft (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie) en in "Make Stones Cry" laat het duo me genieten van een fantastische mix van avant garde, experimentele en industriele muziek, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
In het laatste nummer, dat "Colorful Flight" heet, schotelt Monolog & Subheim me een verrukkelijk rustig stukje avant garde voor, waarin licht religieuze invloeden te horen zijn.

"Conviction" van Monolog & Subheim duurt helaas maar kort (24 minuten), maar is een lust om te beluisteren en ik kan iedere liefhebber van avant garde deze heerlijke schijf dan ook ten zeerste aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Tossers - Smash The Windows (Victory Records, 2017) (Folk Punk)

De Amerikaans Keltische punk band The Tossers werden in 1993 te Chicago, Illinois, opgericht.
De band onderging in de loop der jaren diverse bezettingswisselingen en bestaat tegenwoordig uit: Tony Duggins - zang, mandoline en banjo, Aaron Duggins - tin whistle, Mike Pawula - sologitaar, Peter Muschong - basgitaar, Bones - drums en Emily Ruth Constantinou - viool.
Hun debuut album "The Pint Of No Return" werd in 1994 in eigen beheer uitgebracht, waarna de albums "We'll Never Be Sober Again" (Folk You Records, 1996), "Long Dim Road" (Thick Records, 2000), "Communication & Conviction: Last Seven Years" (Thick Records, 2001), "Purgatory" (Thick Records, 2003), "Live At The Metro 18 November 2004" (digitale download, The Metro/eMusicLive, 2004), "The Valley Of The Shadow of Death" (Victory Records, 2005), "Agony" (Victory Records, 2007), "Gloatin' And Showboatin': Live On St. Patrick's Day" (CD/DVD, Victory Records, 2008), "On A Fine Spring Evening" (Victory Records, 2008) en "The Emerald City" (Victory Records, 2013) volgden.
Ook verschenen de split singles The Tossers/The Arrivals (Smilin Bob Records, 1998) en Citizen Fish/The Tossers (Thick Records, 2001), de EP "The First League Out From Land" (Thick Records, 2001), plus nummers op de compilatie albums: "Magnetic Curses: A Chicago Punk Rock Compilation" (2000)(1 nummer), "Love & Rebellion: A Thick Records Sampler (2002)(2 nummers) en "OIL: Chicago Punk Refined" (2003)(1 nummer).
De band speelde in Ierland, Frankrijk, Finland, Zweden, het Verenigd Koninkrijk en in heel Europa en toerde met onder andere: Murphy's Law, Streetlight Manifesto, Catch 22, Dropkick Murphys, The Reverend Horton Heat, Flogging Molly, Street Dogs, Clutch, Sick Of It All en Mastodon, waren het voorprogramma van The Pogues te New York City op St. Patrick's Day in 2007 en waren vereerd om in mei 2016 in het Kennedy Center te mogen optreden.
Op 3 maart 2017 verschijnt hun nieuwe album "Smash The Windows" via het Victory Records label.

Het album, dat 17 nummers bevat, start met "Erin Go Bragh" en daarin krijg ik een schitterende swingende mix van folk en punk voorgeschoteld, die in een hoog tempo mijn gehoorgang binnen gespeeld wordt en stil zitten is hierbij geen optie.
Daarna volgt de titelsong "Smash The Windows", waarin de band me een heerlijke opgewekte folk punk song laat horen, die swingt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "I Will Court Them All" volgt en de band me een lekker in het gehoor klinkende swingende folk punk song voor zet, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, maar tegen het einde een stuk sneller wordt.
Dan hoor ik "Humors Of Chicago", een kort instrumentaal nummer, dat in een hoog tempo gespeeld wordt, waarbij het ritme uitnodigt tot dansen en dit wordt gevolgd door "Drinking All The Day", dat een lekker afwisselend tempo heeft en aan zet tot dansen.
In "The Horses" laat de band me opnieuw een zo'n fantastische mix van punk en folk horen, waarin de muziek swingt als een trein en die in een hoog tempo gespeeld wordt en in "Resurrection Mary" krijg ik een prachtige rustige folk song voorgeschoteld, die een enigszins trieste ondertoon heeft.
Vervolgens hoor ik "Danny Boy", eveneens een mooie rustige folk song, net als "1969", een lekker in het gehoor klinkende folk song.
Daarna schakelt de band weer over naar het maken van een opgewekte swingende aanstekelijke folk punk song, getiteld "Whiskey", die gevolgd wordt door "The Town Where I Was Born", een prima folk song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
"My Love" is een verrukkelijke rustige folk song en "Mairi's Wedding" weer een lekker aanstekelijke dansbare folk song, waarbij stil zitten geen optie is.
Verder hoor ik The Tossers "Lots Of Drops Of Brandy" spelen en hierin krijg ik een heerlijk swingend instrumentaal nummer voorgezet, dat tegen het einde rustiger wordt en in "A Grha Mo Groi" hoor ik de band weer een uitstekende folk song spelen.
De laatste nummers heten "Fare You Well", een korte snelle mix van punk en folk en "The Foggy Dew", een schitterende folk song, die diverse subtiele tempowisselingen en een licht dreigend ritme bevat, dat tevens een trieste ondertoon heeft.

"Smash The Windows" van The Tossers is een fantastisch album, dat vol geweldige afwisselende folk songs staat, die een lust voor het oor zijn en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan iedere liefhebber van zowel punk als folk.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl