Review: Sospetto - Segni Misteriosi, Con Il Sangue Dipinto Sul Muro (Cineploit, 2012)(Film Muziek)

In tegenstelling wat de naam doet vermoeden, is Sospetto een Duits duo, dat zich bezig houdt met het maken van Italiaanse film muziek en dit duo is geïnspireerd door onder andere Goblin, Fabio Frizzi, Bruno Nicolai en andere muziek film makers.
Hun LP/CD is in een gelimiteerde oplage van 250 stuks , zowel LP als CD, uitgebracht door het Cineploit label, dat zich bezig houdt met het uitgeven van film muziek.
Op "Segni Misteriosi, Con Il Sangue Dipinto Sul Muro" staan 15 korte nummers, waarvan het kortste 38 seconden duurt en het langste 4 minuten.
De CD begint met "Canto Del Cigno (Segni Misteriosi No.1)", een langzaam door strijkers en piano gespeeld stukje, dat gevolgd wordt door het spannende "Uccelare", waarin vogelgeluiden te horen zijn, symfonisch gespeelde muziek, waarin de synthesizer de hoofdrol vertolkt in een aanstekelijk ritme (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Vervolgens hoor ik "L'Ultimo Respiro (Segni Misteriosi No.2)", dat door de piano en strijkers op spannende wijze wordt gespeeld, waarna het langste nummer volgt, grtiteld "La Fiducia E L'Omicidio", dat een swingend stukje muziek is geworden, waarin disco invloeden verweven zitten.
Daarna volgt "Capogiro (Segni Misteriosi No.3)", een fantastisch zwaar stukje piano muziek, dat experimenteel klinkt en me aan mijn stoel gekluisterd houdt.
Dan krijg ik "Agente D'Oriente" te horen, dat dreigend en oosters overkomt, een terugkerend ritme bevat en ook lichte hardrock invloeden kent.
In "Gli Occhio Della Dolcezza" gaat het duo op de orkestrale toer en "Un Coltello Alla Golla (Segni Misteriosi No.4)" is weer zo'n geweldig experimenteel nummer.
"Sotto Il Sole" heeft jazz en zuid Amerikaanse klanken en doet me enigszins denken aan de muziek van Astrud Gilberto en dit nummer wordt gevolgd door het kortste nummer, "Nella Tua Testa (Segni Misteriosi No.5)", een experimenteel gespeeld stukje jazz.
Sospetto vervolgt met "Troppo Ferro (Nel Sangue)" de experimentele weg, maar hierin zitten ook dance invloeden en in combinatie met de film muziek vormt dat een schitterend geheel.
Duistere, maar erg spannende klanken, hoor ik in "Guanti Neri (Segni Misteriosi No.6)", dat naar de symfonische rock neigt, "Senza Calore" is een mix van symfonische rock en jazz, "Il Tempo Di Verita" doet me lichtelijk aan de muziek van Les Fragments De La Nuit denken, vanwege de feeerieke zang en "Dottore Phelps Contra Il Pipistrello" is een waanzinnig goede mix van rock & roll, elektro en dance, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
Sospetto heeft met "Segni Misteriosi, Con Il Sangue Dipinto Sul Muro" een fantastische CD gemaakt, die je gewoon gehoord moet hebben! Een aanrader dus!

SOSPETTO - Uccellare (Official Clip, 2012) - YouTube
youtube.com

Review: The Cubical - Arise Conglomerate (Halfpenny Records, 2012)(Swamp-Blues)

The Cubical werd in 2005 te Liverpool, Groot Brittanië , opgericht en bouwden sinds die tijd een geweldige live reputatie op.
De band bestaat uit: Dan Wilson - zang en sologitaar, Alex Gavaghan - sologitaar, piano en zang, Johnny Green - sologitaar en harmonica, Percy - drums en zang en Graig Bell - basgitaar.
Ze brachten hun debuut album "Come Sing These Crippled Tunes" in 2009 uit, dat in de Sunset Sound Studio te Hollywood, California, werd opgenomen en geproduceerd door Dave Sardy, die eerder met Oasis, Johnny Cash, Primal Screan en Marilyn Manson werkte.
Vervolgens verschenen de CD "It Ain't Human" (november 2011, Halfpenny Records/ Cargo Records), de single "The Golden Rule" (december 2011) en de single "On The Weekend" (oktober 2012), gevolgd in november 2012 door de CD "Arise Conglomerate", waarop 13 songs staan.
De CD begint met het op single verschenen "On The Weekend", waarin de band een mix maakt van soul en rock in de stijl van Captain Beefheart en dit is een vrij commerciële song, waarin gebruik van blazers wordt gemaakt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Vervolgens krijg ik "Daily Grind" te horen, een erg rustige song, waarin enkele prima tempowisseling zitten, waarbij de muziek feller wordt en de zang lekker rauw klinkt.
Deze song wordt gevolgd door "It Ain't Human", een uptempo nummer, waarbij de zang in de stijl van Captain Beefheart gezongen wordt en de muziek een swingende mix is van blues en rock.
Daarna krijg ik "The Dividing Line" voorgeschoteld, een prima klinkende country song, gevolgd door "Prisoner Of Our Love", die in die zelfde hoek zit en met aanstekelijk ritme gespeeld wordt.
"Old Idiot" is een blues gerelateerde song, waarbij het tempo niet al te hoog ligt en de muziek aanzet tot meebewegen en "Down The World We Go" is een song in de stijl van de Australiër Brian Henry Hooper, die in langzaam tempo gezongen wordt.
Dan hoor ik "1, 2, 3 Girl",  een lekkere dansbare pop song in sixties stijl, die behalve swingend ook commercieel is en volgens mij niet in een hitparade zou misstaan.
Met "Blue Blue Sky" gaat de band weer richting Brian Henry Hooper en deze fantastische song wordt in een slepend ritme gespeeld, waardoor ik onmogelijk stil kan blijven zitten en in de muziek op ga.
In "Moron Culture" krijg ik een schitterende song te horen, die me sterk aan de begin periode van Captain Beefheart doet denken en de heftigheid van de zang gecombineerd met de uitstekende muziek maakt dit één van de beste nummers van de CD.
Ook "Loved But One Woman" vind ik een fantastisch nummer, waarin de band een heerlijk stukje progressieve blues laat horen en "Horible Conglomerate" is van die zelfde kwaliteit en hierin speelt de band, in een uptempo, een mix van blues en rock.
Als afsluiter heeft de band gekozen nogmaals een blues rock mix te spelen, getiteld "Lay Your Love Down" en ook dit nummer swingt wer als een trein.
The Cubical heeft met "Arise Conglomerate" naar mijn mening een geweldige CD gemaakt, waarbij het onmogelijk is niet door de muziek in beweging te komen en raad dan ook iedere muziekliefhebber aan deze CD eens te beluisteren en ik weet haast zeker, dat we dan tot dezelfde conclusie komen en dat is: We want more!

THE CUBICAL - ON THE WEEKEND - YouTube
youtube.com

Review: Qoph - Freaks (Transubstans, 2012)(Stonerrock)

Qoph begon eind jaren 90 als een van de pioneers van de Zweedse stoner rock scene, waarbij hun optredens, die "Psychedelic Evenings" werden genoemd, in de legendarische Studion te Stockholm keer op keer uitverkocht waren.
In 1998 bracht de band hun debuut CD "Kalejdoskopiska Aktiviteter" via het Record Heaven label uit, die, ondanks dat de teksten in het Zweeds gezongen werden, internationale erkenning voor de band opleverde.
Nadat de band in 2000 de EP "Än Lyser Mänen" begon Qoph hun teksten in het Engels te schrijven en een heavier geluid te produceren.
Op hun in 2004 uitgebrachte CD "Pyrola", die alleen in Zweden, Duitsland en Japan verscheen, speelden diverse gast muzikanten mee, zoals Mats Öberg (Mats/Morgan), Nicklas Barker (Anekdoten) en Joakim Svalberg (Opeth, Yngwie Malmsteen).
Na een stilte van 8 jaar, waarin alleen op festivals in Europa en Amerika werd opgetreden, brengt de band, die bestaat uit: Rustan Geschwind - zang, Filip Norman - sologitaar, Patrik Persson - basgitaar en Federico De Costa - drums, in 2012 hun derde volledige CD uit, getiteld "Freaks", waarop 9 Engelstalige nummers staan.
De CD start met "Hearts & Sorrows", een lekker zwaar klinkende stonerrock song met een licht hypnotiserend bas ritme en reggae invloeden, die gevolgd wordt door "Seconds & Minutes", dat totaal anders klinkt en dit pop nummer heeft een swingend ritme, jazz en funk invloeden en prima samenzang.
Daarna krijg ik "In Your Face" voorgeschoteld en deze song heeft een ritme, waarop een prima striptease gedaan kan worden en de band kan zo het theater in met dit fantastische nummer.
Vervolgens hoor ik "Ride", een heerlijke hardrock song met uptempo, waarin jazz invloeden zitten en deze swingt de pan uit (luister naar deze song via de youtube link onder de recensie).
"Feverland" bevat een beetje een spookachtige sound en is licht psychedelisch en "The Weirdness To Come" heeft enige spacerock invloeden en een zeer pakkend ritme, dat me in beweging brengt.
De titel song "Freaks" begint erg subtiel en neigt naar spacerock en dit psychedelische stuk muziek vind ik wel één van de beste nummers van de CD.
Dan volgt "Remedy", een nummer waar zuid Amerikaanse invloeden te horen zijn, maar ook zitten er funk ritmes in en dit nummer swingt dan ook als een trein.
Het laatste nummer "The Devil Rides Out" is een schitterende mix van experimentele jazz, stoner en hardrock.
Qoph heeft een geweldige CD gemaakt, die gewoon beluisterd moet en verdiend om aangeschaft te worden.

Qoph: Ride - YouTube
www.youtube.com/watch?v=ytWUjmaoKfw

Review: The Beatdown - Walkin' Proud (Destiny Records, 2012)(Garagerock / Reggae / Punk)

The Beatdown werd in Montreal, Canada opgericht, nadat the One Night Band uit elkaar was gegaan in 2009.
De band bestaat uit: Alex Giguere - zang en sologitaar, Pascal Lesieur - basgitaar en zang, Jovanny Savoie - sologitaar en zang, Nicholas Fizanno - drums op deze CD bijgestaan door Mike Gasselsdorfer - drums  en zang, Larry Love - orgel,piano en mellotron, Patrick Taylor - trombone, John Fuhrman - tenor saxofoon en Olivier Lèvesque - trompet.
In 2010 bracht de band hun debuut album "The Beatdown" uit via Stomper Records, gevolgd in 2012 dus door "Walkin' Proud", waar 13 songs op staan.
Het openingsnummer is de titel song "Walkin' Proud", een heerlijke mix van reggae en garage rock, waarin de band muzikaal terug gaat naar Kingston, Jamaica ten tijde van de jaren 60 en een lekkere dansbare mix van deze muziekstijlen maakt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Ook de volgende song "Get It Started" is een uitstekend dansbaar werkje en de vrolijke ska klanken zetten me in beweging en worden gevolgd door de reggae song "Leave Me", waarbij het ook al onmogelijk is stil te blijven zitten.
In "Back To Stay" hoor ik een korte punk song, die nog geen minuut duurt en door loopt in "Montreal" dat me aan de muziek van The Clash doet denken en hierin maakt de band een prima mix van reggae en punk met hoog dans gehalte en in "No Man" hoor ik eveneens diezelfde mix, alleen is de zang nu iets rauwer.
"Long Road" blijft me in beweging houden en deze lekkere dansbare reggae song zit in de stijl van het Clash album "Sandinista", waar de band zich ook waarschijnlijk door heeft laten beïnvloeden.
Dan volgt de fantastische garagerock song "Gone For Good" en daarmee gaat de band terug naar de jaren 60 beat muziek van bands als The Sonics.
"The Other Side" heeft zowel surf als reggae invloeden en een ska ritme en The Beatdown maakt hiermee een geweldig swingende song.
Met "The River" hoor ik de invloed van The Clash opnieuw en dit is een swingende reggae punk mix, waarbij ook nu weer een hoog dansbaar gehalte zit.
De song "Demain Jamais" doet me aan "Spanish Troll" van Mink DeVille denken, maar dan in een mix met ska, waardoor het geheel een andere uitstraling krijgt.
Met een titel als "Reggae Dance" verwachtte ik een pure reggae song, maar de hoofdmoot van dit nummer is beat, die gemixt met de reaggae/ska klanken een prima dansbaar stukje muziek opleveren.
De afsluitende song "Running Around" is eveneens een reggae beat mix, hoewel het reggae gehalte overheerst en het is ook nu weer flink dansbaar.
"Walkin' Proud" is een schitterende CD, waarbij ik van begin tot eind heb zitten mee bewegen met de muziek en ik kan hem daarom aan iedereen aanbevelen. 

The Beatdown - Walkin' Proud - YouTube
www.youtube.com/watch?v=kzY0iSSbTX4

Review: Dödaren - Maen (Transubstans, 2012)(Hardrock)

Dödaren is een Zweedse band uit Gothenburg, die beïnvloed is door de zestiger en zeventiger jaren hardrock bands.
De band werd eind 2010 opgericht en bestaat uit: Fredrick Boulund - sologitaar, Martin Claesson - sologitaar en zang, Eric Radegard - basgitaar en Jon Sloheim - drums, percussie en zang.
Hun eerste EP "Flyttar In" werd in augustus 2011 uitgebracht en daarna ging de band van halverwege december 2011 tot eind januari 2012 de Kanon Studios, aan de Zweedse west kust, in om hun debuut album "Maen" op te nemen, dat 5 december 2012 uitgebracht wordt en daarop staan 8 nummers, waarbij de teksten in het Zweeds gezongen worden.
Het eerste nummer van de CD heet "Ägren Ner I Graven" en dit is een lekker swingende hardrock song, waarin de band
terug grijpt naar de muziek van de jaren 70 bands, maar het ritme van de jaren 80 bands hanteert (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
De volgende song heet "Guld" en dit vind ik tot halverwege een behoorlijk commerciel nummer en deze bevat een hoog dans gehalte, maar ook zitten er enkele goede tempowisselingen in, zodat het geheel toch afwisselend klinkt.
Vervolgens krijg ik "Träden (Skogens Konung)" te horen, dat in het begin nogal eentonig klimkt, maar gaandeweg wordt het heftiger en werkt de band naar een climax toe.
Daarna hoor ik "En Ny Dag", dat een stevige hardrock song is, die een terug kerend ritme bevat en abrupt eindigt.
Dan volgt het 1 minuut durende "Mellangärdet", een prima stevig stukje instrumentale hardrock, dat ook al zo plotseling stopt, als of het nog niet af is.
Dit wordt gevolgd door "Ingenting", dat bestaat uit een conctant herhalend ritme van de sologitaar en prima samenzang, waarna de band plots invalt en de muziek een stuk heftiger wordt.
"Svärdet" is een stevige hardrock song waarin diverse goede tempowisselingen zitten, zodat de song spannend blijft en "Slutet", waarmee de band de CD afsluit, is een song met afwisselende ritmes, wordt in een redelijk rustig tempo gespeeld en laat horen dat de band meer kan, dan alleen maar hardrock spelen.
"Maen" is een prima debuut van deze Zweedse band en door de afwisselende ritmes een lekker stukje muziek om te beluisteren.

DÖDAREN - Ågren ner i graven
www.youtube.com/watch?v=0RLGfGv3w24

Review: Hugo Race & Fatalists - We Never Had Control (Gustaff Records, 2012)(Rock)

Hugo Race is een Australische singer songwriter en producer, die zijn sporen reeds verdiende als lid van Nick Cave's Bad Seeds en The Wreckery.
Hij toerde onder andere met artiesten uit Melbourne, Berlijn, Londen, Rome,  Brussel, Warschau, Los Angeles, New York, Tuscon, Austin en Sao Palo.
Met zijn kollektief True Spirit, maakte hij veertien "Hugo Race & True Spirit" albums en met andere samenwerkingen nog eens tien, verspreid over diverse continenten, inclusief Dirtmusic (dat een samenwerking is met de Toeareg band Tamikrest uit Mali), Lilium (een Frans-Amerikaanse band), Moses Complex (een Braziliaans project), Pantaleimon, Rogall's Electric Circus Sideshow, Sepiatone (Groot-Brittanië), Songs With Other Strangers (Europa) en Merola Matrix (Italië).
Hugo Race & Fatalists is een samenwerking tussen Hugo Race en de Italiaanse band Sacri Cuori, die in 2010 hun debuut album Hugo Race & Fatalists uitbrachten.
In Australië verscheen het via het Other Tongues label en in Europa via Gusstaff/Interbang Records.
De band bestaat behalve uit Hugo Race uit: Antonio Gramentieri en Diego Sapignoli, die op deze CD bijgestaan worden door Vicki Brown - viool, Catherine Graindorge - viool, Franco Naddel - synthesizer en Franceso Giampaoli - contrabas.
Op "We Never Had Control" staan 8 songs, waarvan "Dopefiends" de eerste is en dit schitterende nummer wordt in een vrij rustig tempo gespeeld, waarbij de zang en ritme me vaag doen denken aan de muziek van The Wreckery en Kill Devil Hills (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
"Ghostwriter" wordt in een iets sneller tempo gespeeld, terwijl de muziek hierin niet echt in een hokje te plaatsen is, maar het best omschreven kan worden als progressieve pop, die een hypnotiserende uitwerking op me heeft.
Vervolgens hoor ik "Meaning Gone", een erg rustige song met blues invloeden en een aanstekelijk gespeeld ritme, die gevolgd wordt door "Snowblind", dat een vrolijk ritme heeft en vrij goed dansbaar is.
Daarna hoor ik "No Angel Fear To Tread", dat duister begint en in een traag tempo gespeeld wordt, waarbij de violen voor het donkere element in de muziek zorgen.
In "Shining Light" verandert het tempo niet erg veel en ook dit is een prachtige erg rustige song, die met veel gevoel gespeeld wordt.
Met "No Stereotype" laat de band horen dat ze ook lekkere muziek maken als het ritme iets ruiger wordt en dit is een nummer met lichte hypnotiserende klanken, die aanzetten tot dansen.
Het laatste nummer is de titelsong "We Never Had Control" en hierin gaat de band terug naar het trage slepende ritme met dito zang, waarbij de muziek op zijn best tot zijn recht komt.
"We Never Had Control" is een fantastische CD en geeft me een prima idee, hoe de huidige alternatieve Australische muziek tegenwoordig klinkt.

Dopefiends - Hugo Race Fatalists - YouTube
youtube.com

Review: Sworn Liars - 14 Grim Tales For Hip Kids And Malevolent Midgets (High Noon, 2012)(Punk)

Sworn Liars, die muzikaal beïnvloed werd door bands als The Stooges, Black Flag en The Germs, werd in 2005 te Bremen, Duitsland opgericht en bestaat uit ex-leden van Moorat Fingers en Shakin' Nasties.
De band bestaat na enkele bezettingswisselingen uit: Gax - zang, Todd - drums, Madeleine - synthesizer, Ole - sologitaar en Kriddel - basgitaar.
"14 Grim Tales For Hip Kids And Malevolent Midgets" uit 2012, die 14 korte songs bevat, is de opvolger van hun debuut CD/LP "Vile Device", die in 2009 via het Big Neck Record label werd uitgebracht.
Het openingsnummer heet (My God) Atom Bomb, een fantastische punk song in de stijl van Dead Boys, maar dan in sneltrein vaart gespeeld (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Vervolgens krijg ik "Cut It Up" te horen, dat zeker net zo snel, maar iets minder melodieus gespeeld wordt, gevolgd door "Pest Control", waarin de band de ingeslagen weg vervolgt en de trein in hoge snelheid door dendert.
In "Deep" neemt Sworn Liars wat gas terug en krijg ik een geweldige punk song in oude Cramps stijl te horen met een licht hypnotiserend ritme.
Het volgende nummer heet "Werewolf Bitch" en dit is een surf punk song, waarin het ritme weer in hoog tempo gespeeld wordt en dit nummer swingt als een tierelier en wordt gevolgd door "Shadow", een pure punk song in stijl van The Germs, die een prima tempowisseling bevat.
Daarna hoor ik "Disease", waarin de band verder gaat met het maken van recht toe recht aan punk in zeventiger jaren stijl en ook in "Blitzkriegboy" verandert dat niet.
"Flesh Remover" is een vrij melodieuze song van hetzelfde laken een pak en swingt de tent dus uit, waarbij het hoge tempo onveranderd blijft.
Dan krijg ik "Dead Mans Sheen" te horen, waarin een prettig klinkend terug kerend ritme zit en hierin laat de band het gas een beetje los.
In "Tired Of You (O:m:A)" krijg ik een stukje rock & roll voorgeschoteld in punk stijl wel te verstaan en dat klinkt verfrissend lekker, waarna ik "Pig Pig Pig" hoor en deze korte snelle punk song is wat ik daar van verwacht, dus recht toe recht aan.
Ook "Ratboy" verdient het predicaat geweldige old school punk en het afsluitende "Basement" is een mix van punk, horror en rock met een hypnotiserend ritme gespeeld plus een vleugje humor.
De CD van Sworn Liars klinkt me als muziek in de oren: Punk, zoals punk gespeeld moet worden, dus korte songs in hoge snelheid gespeeld.

SWORN LIARS ATOM BOMB - YouTube
www.youtube.com/watch?v=jKjHimyc8rk

Review: Mantric Muse - Mantric Muse (Transubstans, 2012)(Spacerock)

Mantric Muse werd in 1998 opgericht te Kopenhagen, Denemarken en bestaat uit leden, die ook in Öresund Space Collective spelen.
De band bestaat sinds de oprichting uit: Ola Eriksson - synthesizer, Magnus Hannibal - sologitaar, Michael Kroglund - basgitaar en Soren Hvilsby - drums.
In 1998 bracht de band een EP uit, getiteld "Picks In Space", die in 2012 een opvolger heeft gekregen met het gelijknamige album "Mantric Muse", waarop 7 nummers staan en daarvan heet de eerste "Nanoid", een fantastisch symfonisch spacerock nummer dat swingt als een trein.
"Sinbad Sofareren is het volgende stukje muziek, dat ik te horen krijg en hierin klinken zuid Amerikaanse klanken in een dance sfeer, die gemixt met de
symfonische rock en spacerock, voor een geweldig nummer zorgen, waarin ook nog eens diverse prima tempowisselingen zitten.
Vervolgens hoor ik "Cinope", waar oosterse invloeden in verweven zitten en ook dit is weer zo'n lekker dansbaar nummer en een mix van symfonische rock en spacerock, die gevolgd wordt door "Sfunx", een schitterend spacerock nummer, dat in vrij hoog tempo gespeeld wordt, enkele mooie tempowisselingen bevat en licht hypnotiserend klinkt.
In "Azur" begint het psychedelisch en dit waanzinnig goede spacerock nummer zorgt er voor dat het onmogelijk voor me is stil te blijven zitten.
Het kortste nummer van de CD heet "Gnoxience", een heerlijk experimenteel stukje spacerock, waarna het laatste nummer "Deep Sea Cheops" te horen is.
Dit is een uitstekende mix van symfonische rock en spacerock nummer, waar de band enkele prima tempowisselingen in verwerkt en ook dit swingt als een tierelier.
Mantric Muse heeft mij met deze CD weten te overtuigen van hun kunnen, door een prima stuk muziek te maken, dat geen moment verveelt.

Mantric Muse and Guests live at Dragens Hule 12/3 ...
youtube.com