Review: IWKC - Before We Disappear (R.A.I.G., 2013)(Symfonische Rock / Progressieve Rock)

De Russische band IWKC, oftewel I Will Kill Chita begon in 2008 toen Nikita Samarin - drums en elektronica en zijn broer Nikolai - gitaar en keyboards, een chaotische punk-garagerock band startten.
Het kostte hen bijna 3 jaar om hun eigen stijl muziek te ontwikkelen en bandleden te vinden, die bij hun ideeën pasten, maar uiteindelijk lukte het hen en de band bestaat verder uit: Alexander Ivanov - basgitaar, Andrei Silin - keyboards, elektronica en Artem Litvakovsky - cello.
In 2010 brachten ze in eigen beheer een CD uit, getiteld "Best Days" en in 2011 werd "Not A Dream" eveneens in eigen beheer uitgebracht.
"Urban Fears", uit 2012, was het officiele debuut album van de band, waaraan medewerking werd verleend door violiste Anastasiya Narochnaya, die ook op hun nieuwe album "Before We Disappear" uit 2013 weer mee speelt.
Op het nieuwe album spelen verder Ksenia Pluzhnikova - viool, Karthick Iyer - viool en viola, Denis Smirnov - Franse hoorn, Konstantin Podgorbunsky - tuba en trombone, Egor Gerasimchuk - trompet en Medved Boris - keyboards mee.
De CD "Before We Disappear" bevat 7 instrumentale nummers , waarvan "USSR" de eerste is en dit is een geweldig mooi stukje progressieve symfonische rock, dat in een vrij rustig tempo gespeeld wordt met daarin enkele prima tempowisselingen.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens krijg ik het 11 minuten durende "Hard Times" te horen, waarin de band een heerlijke rustige symfonische rock speelt, die door verschillende uitstekende tempowisselingen spannend gehouden wordt, terwijl het nummer ook orkestraal klinkt en zo nu en dan bombastisch over komt.
Daarna hoor ik "Streets Going Under Water (Part 1)", een progressief nummer, dat in een rustig lekker in het gehoor klinkend ritme gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Young Heroes", het langste nummer van de CD, dat meer dan 20 minuten duurt.
Daarin voert de band het tempo in het begin op en door het gebruik van violen krijgt dit nummer een haast klassieke uitstraling, die in de loop van het nummer verandert als de band besluit het tempo en ritme te veranderen en over schakelt naar progressieve symfonische rock met een licht dreigende ondertoon.
Vervolgens wisselt de band nogmaals van ritme en laat me genieten van een stukje rustige orkestrale symfonische rock, waarin de violen een belangrijke rol spelen, waarna er opnieuw een tempowisseling ingebouwd is en de band vervolgt met een uptempo stukje symfonische rock, om het nummer af te sluiten in rustig tempo.
Dan krijg ik het heftige "We Had Only One Day" voorgeschoteld en hierin laat de band me een swingend symfonisch rock nummer horen, gevolgd door "Memories",
een fantastisch symfonisch rock nummer, waarin een hypnotiserend ritme zit en weer op uitstekende wijze van de strijkers gebruik gemaakt wordt, zodat er een klassieke uitstraling ontstaat.
De CD wordt afgesloten met "Streets Going Under Water (Part 2)" en ook dit is weer een rustig luister nummer, waarmee de band deze keer haast tegen de lounge muziek aan zit.
"Before We Disappear" is een schitterende CD, waarin IWKC me overtuigd heeft van hun kwaliteiten door stukken muziek te spelen, die me aan mijn stoel gekluisterd hebben gehouden en me doen verlangen naar meer.

IWKC - USSR - YouTube
http://www.youtube.com/watch?v=AfBNcDNZi9Y

Review: Henryspenncer - Saturn (Bookmaker Records, 2013)(Psychedelisch)

In 2009 begon Valentin Féron uit Frankrijk met het maken van muziek onder de naam Henryspenncer en zijn eerste uitgave was de CD-R "The Shelter Days", die in 2009 door hem zelf werd uitgebracht.
Vervolgens richtte hij het label Bookmaker Records op, waar op zijn volgende uitgaves, maar ook die van andere artiesten, verschenen.
In 2011 bracht hij de split CD "Among The Bones" / "Henryspenncer" uit, gevolgd door "To The Timeless Valley" dat zelfde jaar, beide in een digitale gelimiteerde oplage van 150 stuks.
Valentin speelt op deze albums onder andere solo-, slidegitaar, samples en drums en ook op zijn nieuwe album "Saturn" speelt hij weer alle instrumenten.
Op de CD/LP "Saturn" staan 6 instrumentale nummers, waarvan de eerste "Gambetta" heet en dit is meteen ook het langste nummer van het album.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
De muziek start in een traag ritme, maar al snel wordt het tempo opgevoerd en ook het volume gaat daarbij omhoog, zodat het een beetje een dreigend effect veroorzaakt, om vervolgens terug te vallen in een langzaam tempo, waarna het tempo opnieuw verandert en weer dreigender wordt, zodat er een soort golvende
beweging in de muziek zit, waardoor dit een lekker spannend nummer is.
Het volgende nummer heet "Canyons" en wordt hoofdzakelijk op akoestische gitaar gespeeld, waarbij het ritme swingend is, totdat ongeveer 2 minuten van het einde de muziek stil valt en daarna weer langzaam op gang gebracht wordt met subtiel mondharmonica spel.
Daarna krijg ik "Mirages" voorgeschoteld, een schitterend stukje sferische muziek, waarin ik me in een trip waan en uitstekend in een sf film gebruikt zou kunnen worden.
Vervolgens word ik meegevoerd in ambient nummer, getiteld "Nebula" en ook hierin zak ik helemaal weg, terwijl de muziek me tot rust brengt, maar plotseling wordt het tempo iets opgevoerd en gaat de muziek verder in een hypnotiserend psychedelisch stuk muziek en is het onmogelijk voor me om stil te blijven zitten.
Dan krijg ik "Eclipse" te horen en hierin speelt Henryspenncer een geweldig stuk progressieve rock in een niet al te snel hypnotiserend ritme en in het laatste nummer, getiteld "Sarah", dat behalve erg progressief, ook bombastisch klinkt, zitten enkele uitstekende tempowisselingen en hiermee wordt het album op een waardige wijze afgesloten.
Het album "Saturn" is een ontzettend boeiend stuk muziek, waarvan ik ontzettend heb genoten en met gespitste oren heb zitten luisteren om maar geen moment mijn aandacht te verliezen.

http://www.youtube.com/watch?v=A2iXu0_1xVE

Review: Generous Maria - III (Transubstans, 2013)(Hardrock / Powerrock)

Generous Maria ontstond in 1998 te Gothenburg, Zweden, maar hun debuut maakten ze pas in 2001, toen het Spaanse label Alone Records een split EP van hun en Skua uitbracht.
Vervolgens tekenden ze een contracct met Lunasound Records, die hun eerste volledige album "Command Of The New Rock" uitbracht, maar helaas ging dat label failliet en werd over genomen door Abstract Sound, die de rechten van het album aan de band terug gaf.
Gedurende die tijd verschenen er verschillende nummers van de band via verzamel CD's plus hun eerste 7 inch vinyl single "Crawl Back In", die in eigen beheer werd uitgebracht.
In 2005 werd het "Command Of The New Rock" album opnieuw uitgebracht, deze keer door het Belgische Buzzville Records label, aangevuld met 4 nummers, die via verzamel CD's verschenen waren inclusief de single "Crawl Back In".
Hun volgende album "Electrisism"  verscheen in 2006 eveneens via het Buzzville label en na een lange stilte werd in 2013 hun nieuwst CD "III" uitgebracht.
Generous Maria bestaat uit: Göran Florstrom - zang, Danne Johansson - sologitaar, Jeppe Klarqvist - basgitaar en Mats Ohlsson - drums.
De CD "III" bevat 12 nummers, waarvan "Something Weird" de eerste is en deze begint behoorlijk vaag, maar dat duurt niet al te lang en wordt het nummer gestart.
De muziek is dan stevig en bevat een aanstekelijk dansbaar ritme, waarbij de zang vrij ruig klinkt en de band melodische klanken voort brengt, die samen met de hardrock een schitterend geheel vormen.
Vervolgens krijg ik "Got It All" te horen, dat een mix is van hardrock en punk uit eind jaren 70 met invloeden van New York Dolls, die aanzetten tot bewegen.
Daarna volgt "Black Stone" een heerlijke hardrock song in zeventiger jaren stijl en in uptempo gespeeld met een aanstekelijk ritme, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en deze wordt gevolgd door "Wrong", een swingende powerrock song, waarin diverse prima tempowisselingen zitten.
Dan hoor ik "Wicked Little Girl", een experimenteel beginnende powerrock song, die over gaat in een fantastische mix van een hardrock en progressieve rock song, waarna de band overschakelt naar een lekker stukje heavy metal, getiteld "Lack Of Faith (Revisited)".
Ook "Evil Ways" klinkt zoals een prima hardrock song moet klinken en swingt als een trein, waarbij het tempo gemiddeld te noemen is en de muziek in een  eentonig dansbaar ritme gespeeld wordt.
"Anger" klinkt een stuk rustiger dan voorgaande songs, maar ook hierin weet de band een prima eentonig ritme te spelen, waardoor het nummer aan zet tot mee bewegen en "All Insane" is een uitstekende vrij ruig klinkende hardrock song.
In "The Power Of Denial" hoor ik de band een swingende hardrock song met grunge invloeden spelen, in "Medication" laat de band me een lekker klinkende powerrock song horen, die een licht hypnotiserend ritme heeft en "Wasted Days" is weer zo'n geweldige heavy metal song met eentonig hypnotiserend ritme.
De muziek van Generous Maria klinkt lekker afwisselend,laat me op mijn stoel mee swingen en verveelt me geen moment; kortom een heerlijke CD.

Generous Maria - Big shiny limo - YouTube
www.youtube.com/watch?v=4l0xdVHbjVE

Review: Sula Bassana - Dreamer (Sulatron, 2012)(Psychedelische Rock)

In 2002 verscheen via het Nasoni label de LP "Dreamer" als debuut van multi instrumentalist Dave Schmidt, alias Sula Bassana, die alle instrumenten voor zijn rekening nam en bijna alle nummers zelf schreef.
Vervolgens werd "Dreamer" op CD uitgebracht en verscheen in 2004 via Dave's eigen Sulatron label en in 2005 nogmaals, maar dit keer via het Elektrohasch label en in 2012 bracht Dave deze CD opnieuw uit, aangevuld met 2 bonus nummers, die van zijn 7 inch vinyl single "Vegetable Man" / "Perry Rhodan" uit 2009 komen (Nasoni Records).
Tussen 2002 en 2012 brengt Dave diverse CD's en LP's uit, zoals de split LP met Vibravoid "Retronique" (Nasoni, 2003), "Sula Bassana And The Nasoni Pop Art Experimental Band Vol.1" (CD, Nasoni, 2006), "The Night" (CD, Sulatron, 2009 / LP, Pancromatic Records, 2009), "Kosmonauts" (CD, Sulatron, 2010) en "Dark Days" (CD/2LP, Sulatron, 2012) plus de single "Vegetable Man"/ "Perry Rhodan" (7 inch vinyl, Nasoni, 2009), plus diverse CD-R uitgaven.
De 10 Years Anniversary CD "Dreamer" uit 2012 bevat, behalve 2 extra nummers ook nieuw artwork en dat is gemaakt door Komet Lulu, die basgitaar speelt in Electric Moon en kunst maakt onder de naam Lulu Artwork, terwijl de re-mastering van de CD gedaan is door krautrock legende Eroc.
De CD start met het titel nummer "Dreamer", een schitterend progressieve psychedelische rock song, waarin de invloeden van de jaren 60 en 70 psychedelica er af druipen en ik in een lichte trance raak.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens krijg ik "Dealer McDope" te horen en in dit nummer maakt Sula een schitterende uptempo mix van progressieve rock en spacerock, waarin hij psychedelische effecten verwerkt.
Daarna volgt "My Blue Guitar", een vrij rustig nummer, waarin de muziek bepaalt wordt door het gitaarspel, dat me enigszins aan dat van Chris Isaak doet denken, maar ook aan dat van David Gilmour en vergelijkingen met Pink Floyd zijn dan ook snel gemaakt.
Dan vervolgt Sula met "Nervenlaehmung", een experimenteel psychedelisch nummer met hypnotiserend ritme en ruimtelijke effecten.
Het langste nummer van de CD heet "Ananda" en hierin worden diverse muziekstijlen tot één groot geheel gesmeed en ik hoor hier onder andere oosterse muziek, psychedelische rock, spacerock, progressieve rock en hypnotiserende drum ritmes, die met piano en saxofoon klanken begeleid worden en Sula neemt me hierin mee in een ongeveer 13 minuten durende trip.
In "Baby Blue Shuffle In D Major", een cover van een Pink Floyd nummer, dat ook een hypnotiserend ritme bevat, word ik verder de muziek ingezogen, waardoor ontsnappen niet meer mogelijk is en in dit krautrock nummer laat Sula me wederom genieten van zijn geweldige muziek.
Dan is het tijd voor de extra nummers, waarvan "Perry Rhodan" de eerste is en dit in vrij commerciële nummer maakt Sula een heerlijke combinatie van surf en spacerock, waarin het hypnotiserende ritme niet ontbreekt.
Het afsluitende nummer van de CD is de Syd Barrett cover "Vegetable Man", dat Sula speciaal maakte voor het "Vegetable Man project" van de Italiaanse muzikant Dario Antonetti, die de bedoeling heeft, dit nummer in 1000 verschillende uitvoeringen te laten verschijnen en momenteel zijn er al 113 versies uitgebracht en daar is deze fantastische uitvoering door Sula er één van. 
Na beluistering van deze geweldige 10 Years Anniversary CD "Dreamer" is er maar één conclusie mogelijk en dat is dat dit een fantastisch stuk muziek is, dat in geen enkele collectie mag ontbreken. Kopen dus!

Sula Bassana - Dreamer - YouTube
www.youtube.com/watch?v=xo4AnWhkvKk

Review: The Meows - All You Can Eat (Mean Dispotion Records, 2012)(Garagerock / Rock & Roll)

The Meows werden  halverwege de jaren 90 in Barcelona, Catalonië, Spanje opgericht en brachten in 1996 hun debuut 7 inch vinyl single "She" uit, die in 1998 gevolgd werd door de 7 inch single "Private Song", die eveneens op vinyl verscheen via het No Tomorrow label.
In 1999 bracht de band hun eerste volledige album "The Meows" op LP uit, ook via het No Tomorrow label en hun volgende schijf, "At The Top Of The Bottom" verscheen in 2 versies, zowel op Lp als op CD in 2005, via dat zelfde label.
Daarna werd het tijdje stil rond de band, totdat in 2011 de LP "All You Can Eat" uit kwam, opnieuw via het No Tomorrow label en eind 2012 verscheen deze op CD via het Spaanse Mean Dispotion Records uit Barcelona.  
De band bestaat uit: Francis - zang, Enric - sologitaar, Javi - sologitaar en zang, Jaime - basgitaar en zang en Foll - drums en zang, die worden bijgestaan door Victor Pueras - piano en Santi Garcia - tamboerijn, maracas en zang.
De CD "All You Can Eat" bevat 12 songs, waarvan de eerste "Shake" heet en dit is een swingende song in sixties stijl in uptempo gespeeld, die gevolgd wordt door "Tired Of Being Alone", die in dezelfde stijl gespeeld wordt, alleen klinkt hierin de muziek meer richting rock & roll.
Vervolgens hoor ik "In My Bones", een stevige garagerock song, waarin de band de ingeslagen weg blijft volgen en ook dit nummer bevat een lekker snel tempo.
Daarna krijg ik "Sugar Woman" te horen, waarin de band een beetje gas terug neemt, hoewel het het tempo er evengoed lekker in blijft zitten en dit swingende nummer wordt gevolgd door "Bar Ramon", een pure rock & roll song, waarin het pianospel een grote rol speelt en me zo nu en dan even aan Jerry Lee Lewis doet
denken.
In "Good Thing" grijpt de band weer terug naar de jaren zestig en dit nummer klinkt vrij commerciel vind ik en met "Who's The Blame", dat enigszins op "Mercy Mercy" van The Stones lijkt, gaat de band verder de commerciële kant op.
"Talk Too Loud" is weer zo'n schitterende swingende rock & roll song, die in hoog tempo gespeeld wordt en geweldig pianospel bevat (Luister naar deze song via de youtube link onder de recensie) en "No, NO, No" is een mix van een garagerock en een rock & roll song, waarbij het tempo hoog ligt.
Ook in "Hurting Me" houdt de band het tempo vrij snel en met deze rock & roll song zet de band me aan tot dansen.
Dan volgt "Try My Love", een uitstekende garagerock song, die prettig in het gehoor ligt, waarbij het ritme door de drums bepaald wordt.
De laatste song heet "One More Dance", die inderdaad, zoals de titel doet vermoeden, aan zet tot dansen en hierin is de band op zijn best en in deze fantastische garagerock song gaat de band terug naar de roots uit de jaren zestig, compleet met Bo Diddley invloeden.
The Meows hebben met "All You Can Eat" weer een puik stukje muziek afgeleverd, dat voor liefhebbers van jaren zestig muziek het aanschaffen meer dan waard is.

The Meows - Talk Too Loud (All You Can Eat) - YouTube
www.youtube.com/watch?v=xJvn4JC6sYY

Review: Spagyrikerna - Spagyrikerna (White Line Recordings, 2013)(Alternatieve Rock)

Spagyrikerna uit Linköping, Zweden, startte in eerste instantie onder de naam Spagyrics, maar de band veranderde hun naam in 2012.
Ook begonnen ze hun eigen songs te schrijven, waarvan de teksten in het Zweeds gezongen worden en begin februari 2013 brachten ze hun eerste digitale release "Spagyrikerna" uit via het White Line Label van drummer Daniel Larsson, die ook in de band The Grand Trick aktief is.
De band bestaat uit: Anton Dahlberg - zang en sologitaar, Benjamin Lassebro - basgitaar, Fredrik Ljunberg - keyboards en Daniel Larsson - drums.
Het eerste nummer van de CD heet "Den Första Kärleken" en dit is een fantastisch swingende alternatieve rock song, waarin een lekker hypnotiserend ritme zit en de band ook invloeden uit spacerock verwerkt.
Vervolgens krijg ik "Stekel" voorgeschoteld, dat lichtelijk invloeden uit de new wave bevat en swingt als een trein (Luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Tumba", waarin weer zo'n lekker hypnotiserend ritme zit en deze alternatieve rock song, die ook enkele prima
tempowisselingen bevat, wordt in uptempo gespeeld.
In "Sträck Ut Mig" zitten new wave en disco invloeden en dus is het onmogelijk stil te blijven zitten met dit ritme, waarin de band duidelijk door jaren 80 bands beïnvloed is.
Daarna hoor ik "Bakhäll", een dansbare alternatieve rock song, die lichtelijk symfonisch klinkt en vrij commerciël klinkt.
"Donatorn" bevat een eentonig drums ritme, waardoor het hypnotiserende effect versterkt wordt, terwijl de gitaar tussendoor enkele uitstekende psychedelische geluiden voortbrengt en zo nu en dan tachtiger jaren geluiden te horen zijn.
Met "In Med Mörkret" speelt de band een uitstekende rustige song, waarin de samenzang erg harmonisch klinkt en de muziek weer tachtiger jaren invloeden bevat.
In het afsluitende nummer, "Rensa Ut Allt" laat de band me nogmaals uit mijn bol gaan door in deze song een hypnotiserende mix te maken van spacerock, 80's muziek en alternatieve rock.
Met hun gelijknamige CD maakt Spagyrikerna een fantastisch debuut, waar ik me geen moment bij verveeld heb en met plezier naar hun heerlijke muziek heb geluisterd en ik kan deze CD dan ook iedereen aanraden.

Spagyrikerna - Stekel (official video) - YouTube
www.youtube.com/watch?v=tJvM6KqZXCw

Review: Egonaut - Mount Egonaut (Transubstans, 2013)(Hardrock)

Eind 2005 werd Egonaut in Zweden opgericht door Fredrik - zang en sologitaar en Markus - drums, die samen met Mikael - basgitaar en Dennis - orgel de band vormen en een muzikale mix maken van punk, metal en zeventiger jaren rock.
In 2006 bracht de band hun eerste demo "The First One To Strike Wins" uit, die het tot "Best demo of the month" haalde in Close Up Magazine (Zwedens grootste rock blad).
2008 was het jaar waarin de band tot beste live act van het jaar werd bestempeld in hun lokale krant, waardoor de bandleden zoveel vertrouwen in zichzelf kregen, dat ze besloten hun muziek uit te brengen via hun eigen Bastard Rock Records label.
In 2009 verscheen de EP trilogie: "Soundtrack To A Fistfight", "Circus Egonaut" en "N-Pire" en eind 2010 tekenden ze een contract met Sony/Rambo Music, waar ze in 2011 hun volledige debuut album "Electric" op uitbrachten, dat lovende kritieken kreeg.
Daarna bracht de band de EP "Los Egonauts" uit, waarop 3 nummers staan (2 b-kanten van "Electric" plus de single "Cursed And Damned") en dit leidde tot een contract met het Transubstans Records label, die in 2013 hun CD "Mount Egonaut" uitbracht met daarop 10 nummers.
De eerste daarvan heet "Crawl", een swingende melodische hardrock song met een aanstekelijk ritme en meteen hoor ik, dat de band zich, met dit commercieel klinkende nummer, op een groot publiek richt en deze song is dan ook op single uitgebracht.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens hoor ik "Kneel Or Bleed", dat een song is in de stijl van de begin periode van Kiss, wat inhoud dat dit een uitstekende hardrock song is met hoog mee swing gehalte.
Daarna krijg ik "Wasted Days" te horen en ook hierin speelt Egonaut heerlijk dansbare hardrock, waarin het tempo hoog ligt en het ritme swingend is.
Dan volgt "Awake", dat een stukje zwaarder klinkt, een licht hypnotiserend ritme en prima tempowisselingen bevat en toch ook commercieel klinkt, waardoor ik met de muziek zit mee te bewegen.
In "Something Nothing" houdt de band het ritme ongeveer gelijk en ook nu krijg ik weer een dansbare hardrock song te horen, waarvan het onmogelijk voor me is stil te blijven zitten bij de muziek.
"Cursed And Damned" is een waanzinnig goede snelle hardrock song, waarbij het orgel voor een groot deel medebepalend is voor het geluid en ik vind dit veruit de beste song van de CD en dit nummer swingt dan ook als een trein.
Met "The Fight" gaat de band terug naar de commercie en opnieuw krijg ik een dansbare hardrock song te horen met een aanstekelijk ritme, die gevolgd wordt door "Loser", waarin Egonaut een beetje meer gas geeft, maar het dansbare er in houdt en ook dit is weer zo'n lekkere swingende hardrock song.
Het volgende nummer heet "Careless Awareless" en hierin blijft de band volharden in het spelen van lekker in het gehoor klinkende dansbare hardrock songs, waardoor ik nog steeds met de muziek zit mee te swingen.
Het laatste nummer heet "Palliation" en is een stuk langzamer dan de rest van de songs, maar heeft toch nog genoeg tempo om geen ballad genoemd te worden.
In deze song krijg ik wel een ander kant van de band te horen, want hierin zit de muziek meer in de stijl van hardrock gemixt met progressieve rock.
De CD "Mount Egonaut" klinkt weliswaar vrij commercieel, maar toch heb ik na beluisteren een gevoel van weldaad over me en heb ik me geen moment verveeld bij het luisteren naar deze lekker swingende muziek en ik vind dan ook, dat deze CD een "must" is voor alle hardrock liefhebbers.

Egonaut - Crawl - YouTube
www.youtube.com/watch?v=tJU-2hxwOGA

Review: The Soft Hills - Chromatisms (Tapete Records, 2013)(Psychedelisch / Pop)

De Amerikaanse band The Soft Hills werd in 2007 te Seattle, Washington, opgericht en bestaat uit: Garrett Hobba - zang, sologitaar en piano, Brett Massa - basgitaar, sologitaar en zang, Matthew Brown - solo- en steelgitaar en Randall Skrasek - drums, moog synthesizer en zang.
Hun muzikale invloeden komen uit de folk, ambient en psychedelische muziek, maar ook uit de literatuur en uit dromen en inzichten.
Op hun CD "Chromatisms" staan 10 songs, waarvan "Riding High" de eerste is en deze schitterende pop song heeft een uptempo, een lekker pakkend ritme en de band laat hierin horen prima pop songs te kunnen maken.
Dit nummer wordt gevolgd door "Sweet Louise", dat een dansbaar ritme heeft en de band wederom een uitstekende pop song speelt in een niet al te hoog tempo.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens krijg ik "Marigolds" voorgeschoteld en dit is een fantastische rustige pop song, waarin de vocalen in Beatles stijl gezongen worden.
Daarna hoor ik "Dear Mr.Moonlight", dat eveneens een rustige song is, hoewel deze iets sneller dan voorgaand nummer gespeeld wordt en hierin laat de band me nogmaals horen hoe goed de vocalen zijn.
In "Payroll" schakelt The Soft Hills weer terug naar het een erg langzaam tempo en speelt een prima pop song, waarin de muziek richting lounge gaat.
Met "Un" wordt het tempo weer iets sneller en opnieuw hoor ik een goede pop song met uitstekende vocalen en naarmate het nummer vordert, gaat het tempo verder omhoog en mondt het nummer uit in een heerlijke pop song, die lichtelijk psychedelisch klinkt.
Dan volgt "Horse & Carriage", waarin de band de rem er wederom op zet en in deze rustige pop song zet de band de ingeslagen weg voort met het maken van prachtige luister muziek.
"The Gifts You Hide" is een geweldige psychedelische pop song, waarin de muziek en zang partijen uitstekend op elkaar afgestemd zijn en het tempo gemiddeld te noemen is en deze song wordt gevolgd door "Mighty River", die ook lichtelijk psychedelisch klinkt en in een rustig tempo gespeeld wordt en orkestraal
wordt ondersteund.
Het afsluitende nummer heet "Desert Rose" en is net als het merendeel van de songs een in rustig tempo gespeelde pop song en in dit soort songs laten de bandleden horen, dat ze daar goed in zijn.
Persoonlijk vind ik de muziek van de CD "Chromatisms" van The Soft Hills te eenzijdig, hoewel de band toch uitstekende luister liedjes weet te maken, die het zeker verdienen gehoord te worden.
Ik denk dan ook, dat ieder na beluistering van deze CD het best zijn eigen conclusies hierover kan trekken.

The Soft Hills - Sweet Louise - YouTube
www.youtube.com/watch?v=RZOqZN0tq6U

Review: Del-Toros - The Hottest Places In Hell Are Reserved For Those Who In Times Of Great Moral Crisis Maintain Their Neutrality (Undertow, 2013)(Surf/Punk)

Del-Toros uit Alkmaar, Nederland, maakten in 2010 hun debuut met de 7 nummers tellende gelijknamige EP, die zowel nationaal als internationaal lovende kritieken kreeg, waardoor één van de songs, "Sweet" zowel op de verzamel CD's "Hollandse Nieuwe Deel 9" als op "The Best Of Garage Punk Hide Out Vol.8"
terecht kwam.
In 2011 bracht de band, die bestaat uit: Sicco Roukema - zang en basgitaar, Guido Bruin - zang, sologitaar, Hammond orgel en carillion en Ton Gaarthuis - drums en oliedrum, een split single, "Silverdust 78", uit met The Phantom Four & Arguido plus de single "Fifty Knots", een nummer dat gemaakt werd voor het
nieuwe Nederlandse windsurfer merk mXr.
Laatstgenoemde nummer verscheen in 2012 ook op de soundtrack van de documentaire "Ghosts Of Speed".
De band ging in de zomer van dat jaar de Aqua8 studio te Heerhugowaard in om hun nieuwe CD "The Hottest Places In Hell Are Reserved Fotr Those Who In Times Of Great Moral Crisis Maintain Their Neutrality" op te nemen onder leiding van producer Theo Van Rock, die onder meer ook de productie deed voor Urban Dance Squad en Henry Rollins en deed daar slechts 1 week over.
De CD bevat 11 nummers, waarvan "Mexican Death Squad" de eerste is en hierin hoor ik de band een heftige punk song spelen, waarin lichtelijke surf klanken te horen zijn en dat enkele tempowisselingen bevat.
In "Hide This (For Me)" krijg ik een surf song voorgeschoteld, die met de snelheid van de hoge snelheid- lijn mijn gehoorgang binnen komt en invloeden uit punk heeft.
Vervolgens Hoor ik "Mouche Volante", een nummer dat met klassieke Spaanse gitaar begint, maar al snel over gaat in een lekker swingende ouderwetse punk song, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en die eindigt, zoals hij begon, dus met klassieke gitaar.
Daarna hoor ik "2 Feet On The Ground", een schitterend instrumentaal stonerrock nummer met gemiddeld tempo, waarin nog heel in de verte surf invloeden te beluisteren zijn.
Dan krijg ik "The Thing" te horen, dat een prima mix is van surf met een hardrock song, die me hier en daar aan The Dead Boys doet denken, maar met "Bad News" verrast de band me door een vrij rustige song te spelen, die me niet lekker in het gehoor klinkt en ik vind dit dan ook het minste nummer tot nu toe.
Met "Let Me Fall" zit ik weer op mijn stoel te wippen en dit is dan ook een uitstekende uptempo song met invloeden uit hardrock en punk, die swingt als een trein, waarin de band alle remmen los lijkt te gooien.
In "Last Wave" gebruikt de band het carillon op subtiele wijze om een start met het nummer te maken, waarna ze vervolgen met een fantastisch stukje surf rock, waar de weinige vocalen op uitstekende wijze in verweven zijn.
"Down The Surface" is een vrij snel surf nummer, dat enigszins invloeden uit punk en metal bevat en door de diverse tempowisselingen en ritmes geweldig klinkt en "12 Mountains" is een lekker in gehoor klinkend instrumentaal surf rock nummer en het afsluitende "No Love Lost", waar tegen het einde de zang pas
ingezet wordt, eveneens.
Del-Toros heeft met hun eerste volledige CD een uitstekend product afgeleverd, die ik met plezier heb beluisterd en kan hem elke muziek liefhebber aan raden.

Del-Toros Alkmaar Victorie 20-01-2012 - YouTube
www.youtube.com/watch?v=uvMMIPhVpHY

Review: The Re-stoned - Plasma (R.A.I.G., 2013)(progressive Rock)

Componist, gitarist en multi-instrumentalist Ilya Lipkin begon zijn muzikale carriere in diverse lokale bands, waaronder de legendarische dark-folk act Neutral en het avant-garde trio Yarche-1000-Solnts, voordat hij in 2003 zijn eigen akoestische neo-folk ensemble Waldsone vormde.
In 2008 richtte hij te Moskou, Rusland, de band The Re-Stoned op samen met basgitarist Vladimir Nikulin en drummer Andrei Pankratov, waarin de band een muzikale combinatie maakt van spacerock, blues, psychedelische rock en power rock met melodische muzieklijnen in zeventiger jaren stijl.
Hun debuut EP "Return To The Reptiles", die in de repetitieruimte van de band werd opgenomen, werd in 2009 uitgebracht via het R.A.I.G. label in een zeer beperkte hand genummerde oplage van 100 stuks met daarop 4 nummers, waarvan er 2 op de eerste volledige CD, "Revealed Gravitation" uit 2010, in een vernieuwde versie terecht kwamen, die eveneens via R.A.I.G. verscheen.
Ook de CD "Analog" uit 2011 kwam via dat zelfde label op de markt en hun nieuwste product "Plasma" uit 2013 werd eveneens via dat label uitgebracht.
Op "Plasma" is er één en ander verandert in de band, want Vladimir en Andrei spelen hierop niet meer mee en Ilya heeft daarom zelf de bas partijen ingespeeld, terwijl er diverse gast muzikanten aan meewerken.
Vasily Bartov speelt drums op 1 nummer, Pavel Voloshin op 2, Evgeny Tkachev speelt percussie op 2 nummer, Arkady Fedotov synthesizer op 1 en Veronika Martynova doet de zang op 2 nummers.
De CD, die 8 nummers bevat, waarvan er 2 met zang zijn, start met "Faces Of Earth", een bijna 11 minuten durend progressieve rock nummer, dat langzaam begint en dan steeds verder uitgebouwd wordt, door diverse prima tempowisselingen, tot een schitterend stevig stukje rock met spacerock invloeden, waarbij het ritme me aanzet tot meebewegen met de muziek.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens krijg ik "Grease" voorgeschoteld, een lekkere stevige mix van power rock, spacerock, die over gaat in een blues, waarin de band het zelfde ritme aan houdt, maar alleen het tempo laat wisselen.
Daarna hoor ik de Jefferson Airplane cover "Today", waarin de band een fantastische uitvoering van deze song vertolkt en de zang van Veronika uitstekend tot zijn recht komt, terwijl ook de muziek, waarin lichtelijke spacerock en psychedelische rock invloeden door klinken, op schitterende wijze gebracht wordt.
Dan volgt "Acoustic", een erg rustig nummer, waarin Ilya met medewerking van Arkady en Evgeny laat horen, hoe je met weinig instrumenten een uitstekend stuk muziek kan maken, dat staat als een huis.
In "Moon Dust", dat psychedelisch begint, laat Ilya samen met Vasily een stevig stonerrock nummer horen, waarin de scheurende klanken van de sologitaar de boventoon voeren en door goede tempowisselingen in te bouwen, weten ze het nummer van begin tot eind lekker spannend te houden.
"The Clay God" is een progressief rock nummer, waarin Ilya en Vasily een heerlijk heftig stuk muziek spelen, waarin het tempo diverse keren wisselt en in "Julia Dream", de Pink Floyd cover, laat zangeres Veronika Martynova wederom van zich horen en speelt de band hier een waanzinnig goede uitvoering van dit
nummer, dat in 2012 op single verscheen en zich zeker kan meten met het origineel.
Als laatste krijg ik "Alpha Rhythm" te horen, dat Ilya helemaal alleen speelt en in dit geweldige bijna 12 minuten durende nummer laat hij horen een rasmuzikant te zijn, die een fantastisch rustig nummer ten gehore brengt, dat naar new age muziek neigt, zodat er een ontzettende rust over me komt.
Hoewel het jaar pas begonnen is, vind ik "Plasma" al een kanshebber om één van de beste CD's van 2013 te worden genoemd.

The Re - Stoned - Faces Of Earth - YouTube
youtube.com

Review: Born Losers - Cycle Guitars (Kingsnake Records / Mean Disposition)(Instrumentale Beat / Surf)

Pau Loewe - sologitaar en Daniel Segura - basgitaar, die in Barcelona, Spanje, geboren was, ontmoetten elkaar in de pas geopende cult-video club van Pau.
Door de grote liefde van Daniel voor B-films, spijbelde hij regelmatig van school en was hij in Pau's video club te vinden, waar ook het idee ontstond samen een band te vormen, waarin ook Pau's vriend en zakenpartner Carlo - drums ging spelen, maar dit trio was geen lang leven beschoren.
Pau en Dani plaatsten een advertentie waarin ze een andere drummer zochten en vonden in de persoon van Germán, maar ook trokken ze  slaggitarist Manu van The Phantom Keys aan en allen hadden de zelfde interesse, namelijk het spelen van surf en sixties muziek.
In de loop der jaren veranderde de band verschillende keren van samenstelling, maar maakte wel twee EP's, die op vinyl uitgebracht werden en nadat ze als openingsact voor bands als Los Coronas en Straitjackets hadden gespeeld, raakten Dani en Pau hun interesse in de band kwijt en besloten te stoppen.
Drummer Alfonso Luna haalde het duo vervolgens over om met hem de band opnieuw te beginnen en nadat ze de legendarische producer Mike Mariconda hadden weten te strikken om hun nieuwe muziek te produceren besloten Mean Disposition en Kingsnake Records hun LP/CD "Cycle Guitars" uit te brengen, waarop nieuwe en oude nummers staan.
Het openingsnummer van de CD heet "Theme From Angels Never Die", een fantastisch swingend surf nummer, waarin het tempo hoog ligt en de muziek erg melodisch klinkt en dit wordt gevolgd door "Funnel Of Love" , een heerlijk surf nummer in de stijl van instrumentale beat bands uit de jaren zestig.
Vervolgens hoor ik "Fast Shift", een schitterend swingend nummer en dat doet me denken aan de surf muziek van Dick Dale en Link Wray.
Daarna schotelt de band me een stukje muziek voor in de stijl van The Shadows en The Ventures, genaamd "Teenage Rebel", dat gevolgd wordt door "Be Seeing You", een lekker klinkend stukje sixties beat in Shadows stijl gespeeld.
Van het Beatles nummer "Run For Your Life" krijg ik de instrumentale versie te horen, zoals Born Losers hem uitvoeren en die doen dat prima en eren op die manier de beste groep aller tijden.
Dan hoor ik "Mindwaves", een geweldig psychedelisch klinkend nummer, dat wel iets weg heeft van het nummer "Goldfinger", waarna ik het swingende "Fukushima Speedway" te horen krijg en dit is weer een nummer in de stijl van gitaar bands als Tornados, Telstars en Shadows.
"From Russia With Love" is het volgende lekkere surf nummer en dit wordt net als voorgaande nummers in uptempo gespeeld.
In "The Fight" gaat de band op The Shadows toer en hierin wordt een korte drumsolo gespeeld, terwijl de surf sound ook niet vergeten wordt.
Met "Tokyo Drifter" blijft de band in de jaren zestig gitaar sound en ook dit is een prima nummer, dat dat tijdsbeeld goed weergeeft.
Vervolgens krijg ik het titel nummer "Cycle Guitars" te horen en hierin speelt Born Losers met wat meer fuzz op de gitaar een werkelijk heerlijk stukje surf, dat een progressief karakter krijgt door de fuzz (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)en met "Angels Never Die (Dirge)", een kort
progressief instrumentaal surf nummer sluit de band de LP/CD op passende wijze af.
Ondanks het feit dat alle nummers instrumentaal zijn en min of meer in dezelfde stijl gespeeld worden, heb ik me geen seconde verveeld en ik ben dan ook van mening, dat deze LP/CD er om vraagt minstens een keer beluisterd te zijn geweest.

BORN LOSERS Cycle Guitars - YouTube
www.youtube.com/watch?v=XJ8u7osTMTY