Review: Cymbeline - 1965-1971 (Guerssen Records, 2017) (Psychedelisch)

Cymbeline (ook wel bekend als Motala Ström en W&J) werd halverwege de jaren 60 te Norrköping, Zweden, opgericht door Michael Journath en Anders Weyde, die elkaar in 1965 ontmoetten en ze begonnen met behulp van enkele vrienden nummers op te nemen in Anders kleine thuis studio.
Omdat ze het beu waren om covers te spelen, besloten ze eigen nummers op te nemen, waarbij ze gebruik maakten van experimentele zaken zoals: arm leuningen van stoelen als percussie, het geluid van zeemeeuwen en andere vogels, een elektrische coctail mixer en geÏmproviseerde teksten.
Deze opnamen werden geregistreerd onder de naam "Images" en in de periode 1965-1971 werden diverse nummers opgenomen, die bedoeld waren voor een LP.
In 1970 voegde Ulf Ryberg zich bij het duo en in 1971 verscheen hun eerste en enige 7" vinyl single "New York” / "Sixth Image", waarna er in dat jaar meer  nummers voor een LP werden opgenomen in de Europafilm Studios te Stockholm, maar helaas ging de band uit elkaar en bleven de opnamen op de plank liggen.
Op 16 november 2017 heeft het Guerssen label deze LP alsnog weten uit te brengen onder de naam "1965-1971" en deze is zowel op vinyl en CD verschenen en tevens als digitale download uitgebracht.

Het album, dat 15 nummers bevat, start met "Third Image" en daarin hoor ik de band een fantastische garagerock spelen, die diverse experimentele elementen en psychedelische invloeden heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Mittuppslag", een swingende, in het Zweeds gezongen, rock song met funk en soul invloeden, die zeer dansbaar is.
Dan volgt "Motala Ström", waarin de band me een lekker in het gehoor klinkende dansbare song voorschotelt, die een licht hypnotiserend terug kerend ritme heeft, dat op piano gespeeld wordt, waarna "Flicka" ten gehore gebracht wordt en ik een schitterende rustige licht psychedelische song voorgezet krijg, die halverwege verandert in een swingend jazz nummer.
In "Stolta Vingar" speelt de band een prachtige melodische licht psychedelische song in een niet al te hoog tempo en in "Strax Nedanför Tornen" begint de muziek met swingend ritme, dat na enkele minuten verandert en ik tijdelijk een rustiger stuk te horen krijg, waarna de band terug keert naar het maken van swingende rock, om hetzelfde nogmaals te herhalen en het nummer rustig te eindigen.
Daarna volgt de single "Sixth Image", waarin ik Cymbeline een verrukkelijke rustige song hoor spelen, die psychedelische invloeden bevat en gevolgd wordt door "Fifth Image", een fantastische psychedelische song, die wisselende tempo's en ritmes heeft en tevens een stuk gesproken tekst bevat.
Vervolgens speelt de band een geweldige swingende psychedelische beat song in de stijl van Amerikaanse bands, getiteld "Look At The Stars", waarna ik "Imagination" voorgezet krijg en daarin laat de band me genieten van een vrij rustige licht psychedelische song.
Dan krijg ik "Ur Asfalt Ropar Rösterna" te horen en hierin speelt de band een prachtige rustige pop song, die in het Zweeds gezongen wordt, om gevolgd te worden door de single "New York", waarin ik een vrij commercieel nummer hoor met lichte psychedelische invloeden em tevens van Creedence Clearwater Revival.
Verder hoor ik "Mary Anne", een mooie rustige pop song, "Vinden Viskar Mary", een prima cover van "The Wind Cries Mary" (Jimi Hendrix) en "Stolta Vingar II", een schitterende licht progressieve rock song, die subtiele tempowisselingen heeft.

"1965-1971" van Cymbeline bevat 15 heerlijke nummers, die de tand des tijds prima doorstaan hebben en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan hen, die van jaren 60 en van psychedelische muziek houden.

Review: Jef Maarawi - Comfort Food (Inner Ear Records, 2017) (Pop)

Jef Maarawi uit Athene, Griekenland, werd in Soa Paulo, Brazilië geboren en behalve acteur is hij ook muzikant.
In 2007 richtte hij zijn muzikale project Egg Hell op, waarmee hij in 2009 de EP "Egg Hell" uitbracht, die in 2011 gevolgd werd door de EP "Brownie Crumbs", waarna het debuut album "Once Part Of A Whole Ship" in 2014 verscheen.
Gedurende de winter van 2016 nam hij zijn eerste solo album "Comfort Food" op in de studio van King Elephant (Baby Guru), dat op 11 december 2017 via het Inner Ear Records label op vinyl (inclusief CD) en als digitale download uitgebracht werd.

Het album bevat 10 nummers, waarvan "Corcovado" het eerste is en daarin hoor ik Jef een heerlijke uptempo rock song spelen, die swingt en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en gevolgd wordt door "Forest", een schitterende, vrij rustige, melodische pop song (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie).
Daarna krijg ik "Reverend Jones" voorgezet en hierin speelt hij een uitstekende pop song, die bij tijd en wijle vrij heftig klinkt, lichte jazz invloeden heeft en diverse subtiele tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "La", een prachtige pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "Eggshell" schotelt Jef me een opnieuw zo'n mooie vrij rustige pop song voor, die een aangenaam ritme heeft en in de titel song "Comfort Food" krijg ik een prima uptempo song te horen, die een dansbaar swingend ritme heeft.
Dan volgt "Coming Going", waarin hij een lekker in het gehoor klinkende dansbare pop song speelt, die een aanstekelijk ritme heeft, waarna ik "Dread & Breakfast" te horen krijg en Jef me nogmaals een swingende vrolijk klinkende dansbare pop song voorschotelt, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en me in beweging brengt.
Vervolgens brengt hij "Someone Jumped In Front Of A Train" ten gehore en daarin laat hij me genieten van een fantastische song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en ook nu weer prima dansbaar is.
Het laatste nummer van de plaat heet "Oh My God, Omayra!" en hierin krijg ik eveneens een uitstekende pop song voorgezet, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en diverse subtiele tempowisselingen en een dansbaar ritme heeft, terwijl de muziek een hoog meezing gehalte bevat.

"Comfort Food" van Jef Maarawi bevat 10 heerlijke songs, waarmee hij me van begin tot eind van zijn muziek heeft laten genieten en ik kan deze geweldige plaat dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van de betere pop muziek houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Alison O’Donnell - The Road We Know An Empire In All Its Glory (Mega Dodo Records, 2018) (Folk)

Alison O'Donnell, werd in 1952 als Alison Bools te Dublin, Ierland, geboren.
Op elf jarige leeftijd kreeg ze interesse in muziek, die al snel omsloeg in passie en in haar tienerjaren schreef ze haar eerst songs, die geïnspireerd werden door haar uitzicht op de Dalkey Eilanden.
Samen met school vriendinnen Clodagh Simonds en Maria White richtte ze de progressieve folkrock band Mellow Candle op, die hun debuut single "Feeling High" in 1968 via het SNB Records label van Simon Napier-Bell uitbracht.
Aloison ontdekte de kunstacademie in Dún Laoghaire, speelde daar in de cover band Blue Tint en ontmoette haar eerste man, de gitarist Dave Williams, waarmee ze Mellow Candle in 1969 nieuw leven in blies.
Tussen 1969 en 1973 werkte en leefde de band in Ierland en Engeland en had Ted Carroll als manager, die ook manager was van Thin Lizzy.
O'Donnell en Williams traden tijdens hun huwelijksavond samen met Thin Lizzy op in The National Stadium te Dublin en in 1972 verscheen hun cult album "Swaddling Songs" op het Deram label.
In de periode 1973-1974 bevond het duo zich in Johannesburg, Zuid Afrika en in het jaar voor hun vertrek speelden ze als folk duo in Belgische café's, waar ze de legendarische gitarist Jimmy Faulkner ontmoetten en korte tijd samen mee speelden.
Twee jaar, nadat ze in Zuid Afrika waren aangekomen, traden ze in 1976 op in Palet, een programma van South African Broadcasting Corporation's televisie service, dat Afrikaanse muziek en poëzie ten gehoren bracht.
Vervolgens werd in 1977 de band Flibbertigibbet opgericht, waarin ze samen speelden met Barrie Glenn en Jo Dudding, die ze in de Mangles Folk Club ontmoet hadden en in 1978 verscheen het album "Whistling Jigs To The Moon" (Stanyan Records) in Zuid Afrika.
Nadat de band in 1979 ophield te bestaan, ging Alison verder als sessie zangeres voor singer-songwriters en toerde met de musical "I'm Getting My Act Together and Taking It on the Road" van Des en Dawn Lindberg en speelde tussen 1980-1981 in satirische revue's met Zuid Afrikaanse acteurs en muzikanten.
Van begin tot halverwege de jaren 80 verscheen ze regelmatig in Sun City op het podium met de jazz groep Theta  en een vroege incarnatie van de rock band Ella Mental en verder nam ze het album "Love Connection) op met Plastik Mak (Flash Records) van schrijver/producer Terry Dempsey.
In 1986 verhuisde Alison naar Londen, waar ze in de avonden met de jazz band Earthlings optrad, om overdag te werken voor South African Associated Newspapers, die toentertijd ook The Rand Daily Mail en The Sunday Times uitgaf, waarna ze tussen 1986 en 1996 in de administratieve sector in Londen werkzaam was.
Vervolgens verhuisde ze in 1997 naar Brussel, België, waar ze met jazz en folk muzikanten werkte, pantomime en zang lessen gaf en in 1998 richtte ze samen met de Vlaamse gitarist Philip Masure de traditionele folk groep Éishtlinn op, waarvan in 2001 het album "Éist Linn" op het Spiral label werd uitgebracht, voor ze in 2001 terug naar Ierland ging.
Daar bleef ze werken met 3 Vlaamse zusters en maakte muziek in het Vlaams, Frans en Engels in de band Oeda, die de tweede plaats behaalde in de nationale Belgische bandcompetitie Nekka-contest 2001–2002.
Verder werkte ze met onder andere: Dave Colohan van Agitated Radio Pilot, Canadian psych folk band, Mr. Pine, Colin Harper's collectief The Field Mouse Conspiracy, "The Guessing Game" van de Doom metal band Cathedral, Steven Collins van The Owl Service, Graeme Lockett van Head South By Weaving, Gavin Prior en Dave Colohanen van United Bible Studies (waar ze in 2008 lid van werd) en anderen.
In de loop der jaren verschenen er albums, waarop ze te horen was van onder andere: Mellow Candle, getiteld "The Virgin Prophet" (onuitgebrachte demo's uit de periode 1969-1970) (Kissing Spell) en "Swaddling Songs" (gere-mastered), Flibbertigibbet "Whistling Jigs to the Moon" (1978, Stanyan) en "My Lagan Love" (live/demos, 1998  Kissing Spell), Plastik Mak "Love Connection" (1980, Flash Records), Éishtlinn "Éist Linn" (2001, Spiral), Alison O'Donnell & Isabel Ní Chuireáin "Mise Agus Ise" (2006, Osmosys) en Firefay & Alison O'Donnell "Anointed Queen" (2014, CD, Stonetape Recordings en 2015, LP, Golden Pavilion).
Tevens maakte ze het solo album "Hey Hey Hippy Witch" (2010, Floating World) en met United Bible Studies ze de albums: "The Jonah" (2009, Camera Obscura), United Bible Studies & Jozef Van Wissem "Downland" (2010, Deserted Village/Incunabulum), Head South By Weaving & Alison O'Donnell "The Execution Of Frederick Baker" (2012/13, Ritual Echo Records), United Bible Studies "Doineann" (2014, A Year In The Country), "Box Social" (live 2009)(2014, Reverb Worship), "So As To Preserve The Mystery" (2015, Deep Water), "The Ale's What Cures Ye" (2015, MIE) en "Soregh, Murne & Fast" (2015).
Ook verschenen er tussen 1968 en 2008 diverse singles plus een EP van haar en was ze te horen op verscheidene verzamel albums en trad ze op met bands en artiesten als Genesis, Thin Lizzy, Donovan, The Chieftains en Steeleye Span.
Haar album "Climb Sheer The Fields Of Peace", dat 14 juli 2017 via het Mega Dodo Records label op zowel Lp, CD en als digitale download verscheen, is een samenwerking met Dave Colohan, waarop haar single "The Road We Know" / "An Empire In All Its Glory" staat.
De 7" vinyl single, die op 23 februari 2018 in een beperkte oplage van 250 stuks verschijnt, is met de hand genummerd, waarvan de eerste 100 stuks door Alison gesigneerd worden en exclusief verkrijgbaar zijn via Mega Dodo Records.

"The Road We Know" is een schitterende aangrijpende rustige song, waarin Alison tweestemmig zingt en "An Empire In Its Glory" is een schitterende folk song, die eveneens in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie).

"The Road We Know" / "An Empire In All Its Glory" van Alison O'Donnell is een heerlijke single, die ik elke liefhebber van de betere pop en folk kan aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Alex's Hand - KaTaTak (R.A.I.G., 2017) (Experimentele Rock / Rock In Opposition)

Alex's Hand werd in 2011 te Seattle, Washington, Amerika opgericht door Kellen Mills - zang, basgitaar en synthesizer en Nic Barnes - zang, drums en percussie.
Samen met Mark Yates White - hoorn en solgitaar werd hun debuut EP "Madame Psychosis" op 1 oktober 2012 in eigen beheer als digitale download uitgebracht.
Op 15 april 2013 verscheen het digitale debuut album "This Cat Is A Genius", waarop Ben Reece - sologitaar (1 nummer), Shadough Williams - sologitaar (1 nummer), Mark Yates White - sologitaar (2 nummers) met Mills en Barnes mee spelen.
Vervolgens werd het digitale download album "An Albatross Around The Neck" op 1 juni 2013 uitgebracht en daarop was de bandbezetting: Kellen Mills - zang en basgitaar, synthesizer en piano, Nic Barnes - zang, drums en synthesizer, Ben Reece - sologitaar, Mark Yates White - sologitaar, Dan Pearson - saxofoon, Bill Monto - saxofoon, Gabe Tachell - sologitaar en klassieke gitaar, Steve Barnes - piano en synthesizer en Shadough Williams - synthesizer, gitaar en achtergrond zang.
De volgende uitgave is "Cancumbia", die als digitale download EP op 10 september 2013 werd uitgebracht op 30 juni 2013 live was opgenomen in Columbia City Theater tijdens het Seattle's Seaprog Festival, waarbij Mills en Barnes worden bijgestaan door Gabe Tachell - sologitaar en Max Steiner – sologitaar en zang.
Daarna verschenen het digitale download album "Roaches" (1 maart 2014), dat 1 juni 2017 via het R.A.I.G. Records op CD werd uitgebracht, "Goblinsz" (digitale download album, 4 april 2016) waarin Barnes en Mills een improvisatie sessie met Adam Meszaros (sologitaar) van de band Jü spelen, "Künstler Scheiße" (digitale download album, 1 juni 2016) en dit album werd door het R.A.I.G. Records als CD uitgebracht op 5 augustus 2016.
Op "Künstler Scheiße" is de bandbezetting weer gewijzigd en bestaat uit: Mills, Barnes, Reece, Steiner en Rieko Okuda – keyboards en synthesizer, plus de gastmuzikanten: Carl Andrew O' Sullivan (zang), Johannes Schleiermacher (dwarsfluit, bariton en tenor saxofoon), Charlotte BirkenHauer (vibrafoon), Peter Kuhnsch (hand percussie, fluiten en bellen), Rob Mattessi (trompet), Otto Horvath (trombone) en Stephen Barnes (piano).
Op 1 september 2017 wordt de digitale EP "KaTaTaK" uitgebracht, waarvan de muziek live in 2014-2015 te Berlijn, Duitsland (de nieuwe thuisbasis van de band)  werd opgenomen en gespeeld werd door Kellen Mills - zang en basgitaar, Nic Barnes - zang en drums, Ben Reece - sologitaar, Max Steiner - sologitaar, Rieko Okudo - keyboards en synthesizer, Anna Makovkina - zang (1 nummer) en achtergrond zang (1 nummer), Nick Shannon - achtergrond zang (2 nummers) en Carl O' Sullivan - achtergrond zang (1 nummer).
Alex's Hand trad in de loop der jaren op in diverse landen, zoals: Amerika, Frankrijk, Groot Brittanië en Duitsland en speelde op festivals als: "Avant Garden" en "SeaProg" in Seattle en in de theater productie "Moldy Pony" in de Cube te Berlijn, Duitsland, hun huidige thuis basis.
De huidige live band bestaat tegenwoordig uit: Kellen Mills - basgitaar, Nic Barnes  - drums en percussie, Kenny Stanger - sologitaar, Matt Kennon - tenor
saxofoon, Roberto Vicchio - trompet en Davide Piersanti - trombone.
Hun album "Roaches" is het tweede studio album, dat op 1 juni 2017 op CD is verschenen via het R.A.I.G. Records label en dit is een concept album waarin wordt vertelt hoe moeilijk het is om tegen de muzikale stroming in te gaan.
Aan deze produtie doet een heel scala aan muzikanten mee, zoals: Kellen Mills – zang, basgitaar, akoestische gitaar en synthesizer, Nic Barnes – zang, drums en percussie, Gabe Tachell – zang en sologitaar, Max Steiner – sologitaar, Richard Williams – keyboards, Jason Shao – melodica solo en synthesizer, Dennis Rea – sologitaar, Stephen Barnes – keyboards, orgel en synthesizer, Jim DeJoie – hoorn, Kit Vander Jagt – sologitaar, Ben Reece – sologitaar en Alicia Dejoie – Viool.
Ook op het album "KaTaTak", dat 3 december 2017 via het R.A.I.G. label op CD verscheen, zijn weer diverse muzikanten te horen, waaronder: Kellen Mills, Nic Barnes, Ben Reece, Max Steiner, Rieko Okudo - keyboards en synthesizer, Anna Makovkina - stem (2 nummers), Nick Shannon 9- stem (1 nummer) en Carl O'Sullivan - stem (1 nummer).

Het album, dat in de periode 2014-2015 te Berlijn, Duitsland, werd opgenomen, bevat 5 nummers, waarvan "Waterfalls" het eerste is en daarin hoor ik de band een schitterende mix van rock in opposition, experimentele rock en avant garde spelen, terwijl ook de invloed van Frank Zappa hoorbaar is en de song bevat tevens diverse tempowisselingen.
Dit nummer loopt nog 37 seconden verder in het titel nummer "KaTaTak (Initial Katfrontation)", waarin ik synthesizer klanken te horen krijg, waarna "Epic" volgt en Alex's Hand me een uitstekend stuk muziek voorzet, waar progressieve jazz het hoofdbestanddeel vormt en er tevens flink geëxperimenteerd wordt.
Daarna krijg ik "Ghost Peppers" voorgezet en ook daarin laat de band me genieten van een fantastisch nummer, dat een mix is van rock in opposition, jazz, experimentele muziek, avant garde en Zappa invloeden, waarbij steeds veranderende ritmes gebruikt worden, waardoor de muziek spannend blijft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
In het laatste nummer, dat slechts 1 minuut en 36 seconden duurt en "The Katening (Return Of The Fürur)" heet, krijg ik opnieuw experimentele synthesizer klanken te horen, die het album op passende wijze afsluiten.

"KaTaTak" van Alex's Hand is een CD, die niet voor iedereen even toegankelijk zal zijn, maar zij, die van spannende experimentele muziek houden, zullen deze schijf zeker op waarde weten te schatten en op hen wenken bediend worden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Psychic Lemon - Frequency Rhythm Distortion Delay (Tonzonen Records, 2018) (Progressieve Rock / Krautrock)

Psychic Lemon werd eind 2013 te Cambridge, Kent, Engeland opgericht en bestaat uit: Andrew Briston - sologitaar, zang en keyboards, George Horler - sologitaar en zang, Andrew Hibberd - basgitaar en Martin Law - drums en percussie.
Psychic Lemon liet zich muzikaal inspireren door bands als: Goat, The Heads, Amon Düül II, Syd Barrett en Ibibio Sound Machine en trad op festivals als Strawberry Fair te Cambridge en Solstice festival te Moonhenge op, na hun eerste optreden in oktober 2014.
De band rondde de opnamen voor hun debuut album "Psychic Lemon" in december 2015 af en deze werd op 4 maart 2016 uitgebracht als digitle download en als CD.
Op hun nieuwe album "Frequency Rhythm Distortion Delay", dat 12 januari 2018 via Tonzonen Records in een gelimiteerde oplage van 750 stuks op paars gespetterd 12" vinyl verschijnt en tevens op zwart vinyl, maar ook als CD en als digitale download via bandcamp verkrijgbaar is, bestaat Psychic Lemon nog maar uit 3 personen, omdat George uit de band is en als gastmuzikant speelt Iain Roddick op saxofoon met het trio mee.

Het album, dat 5 nummers bevat, start met "Exit To The Death Lane" en daarin hoor ik de band een geweldige swingende psychedelische mix van krautrock en dance spelen, die een sterk hypnotiserend ritme bevat en tevens spacerock invloeden heeft.
Daarna zet de band me "Hey Droog!" voor en krijg ik een fantastisch hypnotiserend progressief rock nummer te horen, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
Dan volgt "You're No Good", waarin Psychic Lemon me opnieuw een heerlijke dansbare mix van krautrock en progressieve rock voorschotelt en deze heeft lichte funk invloeden en zo nu en dan veel fuzz op de gitaar en in dit nummer zijn invloeden van Can goed te horen, terwijl ook jazz invloeden sterk naar voren komen.
In "Interstellar Fuzz Star" laat de band me genieten van een schitterend progressief rock nummer met een hypnotiserend ritme, dat me in beweging houdt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Het laatste nummer heet "Satori Disko" en hierin schotelt de band me een uiststekend licht hypnotiserend stuk progressieve rock voor, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.

Psychic Lemon heeft me met "Frequency Rhythm Distortion Delay" van begin tot einde in de ban van hun verrukkelijke muziek gehouden en ik kan deze plaat dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van progressieve rock en krautrock houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Paul Messis - Songs Of Our Times (13 O'Clock Records, 2017) (Garagerock / Beat)

Singer-songwriter Paul Messis uit Billinghurst, West Sussex, Engeland, brengt sinds 2008 zijn muziek uit onder zijn eigen naam via verschillende platen labels, zoals het Engelse State Records, het Amerikaanse 13 O'Clock Records uit Austin, Texas en zijn eigen Market Square Records.
Paul, die ook basgitarist van The Higher State is en tevens in The Suburban Homes speelt, neemt zijn muziek op in de Sandgate Sound Studios te Sandgate aan de zuidkust van Kent en hij is sterk beïnvloed door zestiger jaren garagerock bands, zowel uit Engeland als Amerika, vooral die van het Fenton label en door bands uit de West Coast folkrock scene en de psychedelische muziek.
Zijn debuut LP "The Problem With Me" verscheen in 2011 via het 13 O'Clock Records label, vooraf gegaan door de 7 inch vinyl singles "Stuck In Society" / "The World Is Square" (2009, State Records), "Lost And Found" / "I Gotta Go" (ltd. edition, 2010, 13 O'Clock Records) en "Time Will Tell" / "When You Pass Me By" (2010, State Records) en in 2012 bracht hij samen met Jessica Winter de 7 inch vinyl single "Sunflower" / "As Nightmares Turn To Dreams" via State Records uit.
Vervolgens verscheen zijn tweede album "Case Closed" in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram vinyl in 2013 via het State Records label, terwijl de single "The Blind Leading The Blind" / "As Time Rolls By" op 31 augustus 2015 via zijn eigen Market Square Records label is verschenen.
De 7" vinyl single bevat een hand genummerde poster en  is in een beperkte oplage van 300 stuks  uitgebracht, waarvan de eerste 100 exemplaren in een door Paul Messis gemaakte gefotokopieerde klaphoes verschenen, terwijl de andere 200  met een Market Square maatschappij hoes werden uitgebracht.
Zijn derde album, waar 12 nummers op staan, heet "Songs Of Our Times" en is 18 december 2017 via het 13 O'Clock Records label op LP verschenen.

Het album start met "Yesterday's Confusion", waarin Paul me een schitterende 60er jaren gerelateerde garagerock song voorschotelt, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en licht psychedelische invloeden bevat, waarna "Sign Of The Times" volgt en ik een prachtige rock song te horen krijg, waarin invloeden van Amerikaanse zestiger jaren bands, zoals The Byrds, hoorbaar zijn.
Daarna hoor ik "Societies Games", een lekker in het gehoor klinkende swingende garagerock song met een prima dansbaar ritme, die gevolgd wordt door "Last Reflections Of The Fall", een uitstekende licht psychedelische song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "Back Against The Wall" laat Paul me genieten van een aanstekelijke uptempo beat song, waarin de mondharmonica voor het extra effect zorgt en in "Apathy's Callin'" krijg ik een heerlijke rustige song voorgezet, die lichte folk invloeden heeft.
Dan hoor ik "Games People Play" en krijg ik opnieuw zo'n geweldige swingende licht psychedelische uptempo garagerock song voorgeschoteld, waarna "Ballad Of A Strange Cat" volgt en daarin brengt hij een mooie 60er jaren beat song ten gehore en ook hierin is de invloed van The Byrds hoorbaar.
Vervolgens zet Paul me "Mainstream Lifestyle Blues" voor en krijg ik een mix van een song in de stijl van Bob Dylan en The Beatles te horen en deze wordt gevolgd door "Stuck In The Past", een uitstekende swingende song, die een licht hypnotiserend ritme heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Verder hoor ik "Mistress Of Death", een swingende uptempo beat song, die een dansbaar ritme heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en "PM Don't Follow The Man", een schitterende  psychedelische beat song, die enkele subtiele tempowisselingen bevat.

"Songs Of Our Times" van Paul Messis staat vol verrukkelijke zestiger jaren gerelateerde songs, die in die tijd gemaakt hadden kunnen zijn en ik kan elke liefhebber van zowel beat als garagerock deze schijf dan ook ten zeerste aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

Review: Schizo Fun Addict - The Sun Yard (Fruits De Mer Records, 2018) (Pop)

Schizo Fun Addict uit New York / New Jersey bestaat uit Jayne Gabriel - zang en sologitaar, Jet Wintzer - zang, synthesizer en basgitaar, Hadrian Mordecai - sologitaar en keyboards en Patrick Flynn - drums.
De band bracht hun debuut album "Just a Dimension Away" in 2000 via het Sudden Bliss label op CD uit.
Daarna verschenen de albums: "Diamond" (CD, Sudden Bliss Records, 2001), "The Atom Spark Hotel" (LP, Canarsie, 2004), "Imperial Quazar" (Ltd.Edition CD, Pin Prick Records, 2008), "The Sun Yard" (CD, Fruits De Mer Records, 2013) en het split album "Schizo Fun Addict / The Bordellos - KASSETTE" die in een gelimiteerde oplage van 100 stuks op cassette verscheen via Small Bear Records.
"Dream Of The Portugal Keeper" was zijn eerste single, die in 2007 via Bracken Records op 7" vinyl uitbracht werd en tevens op CDr verscheen, waarna de allereerste Fruits De Mer Records single "Fruits De Mer Vol.1" in 2008 op 7" vinyl (beperkte oplage) en als (CDr promo) werd uitgebracht met daarop de nummers "Theme One" en "Ogden's Nut Gone Flake", terwijl via het zelfde label in 2014 "Theme From Suspiria" verscheen met daarop: "Theme From Suspiria", "In The Long Run" en "Back Of Her Car" en deze verscheen als: 7" oranje vinyl + DVD Ltd.edition, 7" zwart vinyl + DVD Ltd.edition, 7" vinyl test persing (20 stuks voor de verkoop op het Crabstock Festival, Cardigan) en als CD promo en in 2016 werd de flexi disc en éénzijdig bespeelbare single "Take A Heart" (Sorrows cover) voor het "Postcards From The Deep" project van Fruits De Mer Records uitgebracht.
Oorspronkelijk verscheen "The Sun Yard" in een beperkte oplage als gratis digitale soundcloud download op kerstdag 2013 voor een beperkte tijd en 100 stuks verschenen er in een gratis goodie bag via Fruits De Mer Records tijdens het "Summer 2014 festival of psychedelia", waarna Schizo Fun Addict het album niet meer beschikbaar stelde.
Het album verschijnt op op kerstdag 2017 nogmaals als gratis download via soundcloud en ook komt het 2 januari 2018 uit op LP, die in een beperkte oplage van 620 stuks geperst wordt op rood met roze gloed en turquoise vinyl met een groene gloed.
Daarvan worden de turquoise/groen tijdens kerst gratis weggegeven aan leden van de FRUITS DE MER Members Club, de transperant rode worden weggegeven aan de eerste 150 mensen, die op de 10de verjaardag van Fruits de Mer op 12 mei 2018 te Glastonbury komen, maar ook zullen de resterende albums te koop zijn.(zie daarvoor de site: www.fruitsdemerrecords.com
Tevens worden er nog 2 beperkte oplages in volledige kleuren uitgebracht, die in het donker licht geven, waarvan er 10 te winnen zijn via een publieke  wedstrijd.

Het album, dat 12 nummers bevat, start met "Awesome Lovin'" en daarin hoor ik de band een swingende mix maken van spacerock, new wave en psychedelische muziek en deze wordt in een gemiddeld tempo gespeeld en gevolgd door "75 St. Andrews", een heerlijke aanstekelijke song, die invloeden uit psychedelische muziek, pop en new wave bevat en enkele subtiele tempowisselingen heeft.
Daarna zet de band me "Blizzard Of 77" voor en hoor ik een uitstekende pop song met een dansbaar ritme, die gevolgd wordt door "Dream Of The Portugal Keeper" en daarin schotelt de band me een schitterende pop song voor, die een swingend dansbaar ritme heeft, lichte smooth jazz invloeden bevat en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
In "Who Will Be Gold" krijg ik een lekker in het gehoor klinkende song te horen, waarvan het tempo gemiddeld te noemen is en de muziek invloeden van new wave bevat en in "Pterodactyl" laat Schizo Fun Addict me genieten van een fantastische swingende uptempo rock song, waarbij stil zitten geen optie is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Dan zet de band me "Forest Park Bandshell Renegades" voor en krijg ik een geweldige uptempo rock song te horen, die diverse tempowisselingen bevat en aanzet tot dansen, waarna de band "The Gaze Point" speelt en een prachtige pop song ten gehore brengt, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en invloeden uit psychedelische muziek heeft, die me lichtelijk aan de muziek van The Jesus and Mary Chain doet denken.
Het volgende nummer heet "Her Famous Wish" en hierin hoor ik de band een mooie pop song spelen, waarbij het ritme lichtelijk aan de muziek van Albert Hammond doet denken en dit wordt gevolgd door "Strange Storm", dat met heftige storm geluiden start, waarna ik een fantastisch instrumentaal experimenteel nummer te horen krijg.
Vervolgens krijg ik "Reverse The One Me" voorgeschoteld en hoor ik een kort psychedelisch experimenteel nummer van 1 minuut, dat gevolgd wordt door "Jericho Full", waarin de band me laat genieten van een verrukkelijke swingende pop song, die diverse tempowisselingen bevat en invloeden uit smooth jazz heeft.

"The Sun Yard" van Schizo Fun Addict bevat 12 uitstekende nummers, waar ik van begin tot eind van genoten heb en ik kan deze LP dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van de betere pop houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Mother Mars - On Lunar Highlands (Pepper Shaker Records, 2017) (Progressieve Rock / Bluesrock)

Mother Mars werd in 2002 te Sydney, Australië opgericht door Frank Attard, die bas- en sologitaar, synthesizer, banjo, mandoline, piano en orgel speelt en zijn broer Paul (drums, percussie, clavinet en synthesizer) en vermeldenswaardig is verder, dat Frank en Paul eveneens actief zijn in de band Frozen Planet ... 1969, Frank ook in de band Comacozer speelt, de opnamen plaats vonden in Frank's studio en Pepper Shaker Records hun eigen label is.
Op 9 juli 2007 verscheen de debuut EP van Mother Mars, "Take The Ride", als digitale download, om op 31 januari gevolgd te worden door hun eerste album "Primitives", die in een beperkte oplage van 500 stuks op CD werd uitgebracht en tevens als digitale download.
Daarna verschenen de jam "Atmospheric Analysis" (digitale single, 27 april 2011), "Fossil Fuel Blues" (album CD beperkte oplage van 500 stuks en digitale download, 19 mei 2011) met Mathew Allen (zang, piano, slag- en sologitaar) en Tim Pritchard (basgitaar), "Rocket To Now" (jam) (digitale single, 25 augustus 2012), "Steam Machine Museum" (album CD en digitale download 24 april 2013), "Claimed By The Cloner" (digitale download EP, 16 oktober 2014) met "Dynamite" Dave Schembri (zang en mondharmonica) en Nathan Gatt (elektrische piano), "The Cloner" (7" vinyl split single met The Grand Astoria, 2015), "Black Coffee And Good Advice" (digitale download EP, 1 dec 2015) met "Dynamite" Dave Schembri (zang en mondharmonica) en "Soap Bar Pick-Up Joint" (digitale download single, 1 februari 2017).
De single is ook terug te vinden op het album "On Lunar Highlands", dat 6 december 2017 op CD en als digitale download, net als hun vorige albums, via Pepper Shaker Records werd uitgebracht.
De band bestaat op dit album uit: Frank Attard, Paul Attard en Dave Schembri en tevens speelt Matthew Slager op 1 nummer mee als sologitarist.

Het album, dat 13 nummers bevat, start met "Wrecher's Reunion Ball", waarin de band een heerlijke swingende rock song ten gehore brengt, die bluesrock invloeden bevat, in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een hypnotiserend ritme heeft.
Daarna schotelt de band me "Lost Planet Airmen" voor en hoor ik een schitterende progressieve bluesrock song, die swingt en enkele prima tempowisselingen  heeft en gevolgd wordt door en kort stukje banjo muziek, dat niet op de hoes vermeld staat en slechts 27 seconden duurt.
Dan volgt "Thought It Best To Cut You Loose", een uitstekende progressieve rock song, die in de jaren 70 gemaakt had kunnen zijn, waarna de single "Soap Bar Pick-Up Joint" volgt en ik een geweldig stuk swingende instrumentale progressieve rock te horen krijg (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
In "The Stalwarts Of Saltwort Castle" laat de band me genieten van een fantastische progressieve rock song met licht psychedelische invloeden, die halverwege van tempo en ritme verandert, om over te gaan in een mix van funk, stoner en progressieve rock en in "The Working Mind Of The Creator", een instrumentaal nummer, krijg ik een mix van spacerock, psychedelische en experimentele muziek voorgezet, waarin de mandoline een belangrijke rol speelt.
Vervolgens speelt Mother Mars "Woodhollow Green" en in dit bijna 13 minuten durende nummer, krijg ik een verrukkelijke progressieve rock song te horen, die invloeden uit spacerock en van de jaren 70 bands bevat en naar mijn mening start met een stukje uit "Locomotive Breath" van Jethro Tull, als ik me niet vergis en diverse subtiele tempowisselingen heeft, waarna weer een op banjo gespeeld stukje volgt, dat ook niet vermeld is en deze keer 56 seconden duurt.
Het volgende nummer heet "Never Fail" en daarin krijg ik opnieuw een verrukkelijke swingende bluesrock song voorgeschoteld, die aanzet tot dansen en "Bigger Than Fear" is een mix van hardrock, bluesrock en progressieve rock, waar diverse tempowisselingen in zitten.
Verder zet de band me het titelnummer "On Lunar Highlands" voor en hierin laat de band me genieten van een uitstekend progressief rock nummer, dat in een vrij hoog tempo begonnen wordt, maar na een minuut verandert, om in een rustig tempo vervolgd te worden en vervolgens tijdelijk weer te versnellen, waarbij de muziek een mix is van stoner en spacerock, waarna de band het roer opnieuw omgooit en ik een uitstekend stuk stoner te horen krijg.
Het laatste nummer heet "The Heavy Hand Of The Destroyer" en daarin verrast de band me door me een vrij experimenteel stuk muziek voor te zetten.

"On Lunar Highlands" van Mother Mars heeft me van begin tot einde geboeid en ik kan deze fantastische plaat dan ook van harte aanbevelen aan iedere liefhebber van progressieve rock en bluesrock.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Sick Hyenas - Heaven For A While (Rookie Records, 2017) (Garagerock)

Sick Hyenas uit Hamburg, Duitsland, werd in 2011 opgericht en bestaat uit: Velvet Bein - zang en sologitaar, Thore Seidler - sologitaar en zang en Eddie Ness - drums en percussie.
Hun debuut was een cassette met 5 nummers erop, die 28 november 2013 via La Pochette Surprise Records werd uitgebracht en tevens digitaal.
Daarna verscheen er op 1 april 2014 een nummer ("Radar Eyes") van de band op de "World War II compilatie", die door Retard Records werd uitgebracht, waarna op 1 mei dat jaar het gelijknamige debuut album op vinyl en als digitale download verscheen via Moody Monkey Records en tevens als cassette via Retard Records (Europa) en Dumpster Tapes (USA).
Vervolgens kwam er 16 februari 2015 een nummer ("We Who Wait") op de compilatie LP "Blood Visions By Retard Records & Friends" terecht en 14 maart 2015 verscheen hun 7" single "Like A Cramp" in een zeer beperkte oplage van 200 stuks, waarvan er 130 op wit en 70 op doorzichtig vinyl werden geperst.
Hun tweede volledige album heet "Heaven For A While" en werd 8 december 2017 door Rookie Records in een beperkte oplage van 300 stuks op marmer kleurig vinyl + download code uitgebracht en tevens op zwart vinyl + download code en als CD en digitale download.

Het album bevat 10 nummers, waarvan het titel nummer "Heaven For A While" het eerste is en daarin krijg ik een psychedelisch startend uptempo garagerock nummer te horen, dat een lichte echo op de zang heeft en dit nummer wordt gevolgd door "Cry For Me", een swingende zestiger jaren gerelateerde beat song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en diverse tempowisselingen heeft.
Daarna zet de band me de single "Flohleiter" voor en hoor ik een swingende melodische rock song met een aangenaam ritme en enkele subtiele tempowisselingen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Mexico" volgt en de band een schitterende uptempo garagerock song, die een vrij eentonig hypnotiserend ritme heeft en lichte surf invloeden bevat.
In "In Her Bloom" schotelt Sick Hyenas me een fantastische licht psychedelische rock song voor, die een swingend ritme heeft en in de jaren 60 gemaakt had kunnen zijn en ook in "Sand Witch" krijg ik een geweldige 60 gerelateerde song te horen, die halverwege meer snelheid krijgt en invloeden uit de surf muziek bevat, om tegen het eind van het nummer terug te schakelen naar een iets langzamer tempo.
Dan zet de band me "Moskito" voor en hoor ik opnieuw een mix van surf en garagerock, die in een gemiddeld afwisselend tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "See What's Left Inside", een heerlijke swingende garargerock son met surf invloeden en wisselende tempo's.
Vervolgens krijg ik "Warm Grave" te horen en daarin laat de band me genieten van een verrukkelijke licht hypnotiserende rock song, waarbij stil zitten geen optie is en in het laatste nummer "White Fur" speelt de band een mooi rustig nummer, waar een lichte psychedelische ondertoon in zit.

"Heaven For A While" van Sick Hyenas is een heerlijk album, dat vol staat met uitstekende nummers, waar in ten volle van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook aanbevelen aan iedere liefhebber van garagerock, surf en psychedelische rock.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Dave Kerzner - Static (Dave Kerzner Records, 2017) (Progressieve Symfonische Rock)

Dave Kerzner uit Miami, Florida, Amerika, is mede oprichter van de band Sound Of Contact.
Na het uitbrengen van zijn debuut album "New World" in 2015, waarop Durga McBroom (Pink Floyd), Steve Hackett (Genesis) en Jason Scheff (Chicago) meespeelden, werd hij genomineerd voor de 2015 Progressive Music Awards.
Zijn tweede solo album, "Static", verscheen half oktober 2017 en daarop doet een scala aan artiesten mee, waaronder: Durga McBroom (Pink Floyd) - achtergrond zang, Steve Hackett (Genesis) - sologitaar, Nick D'Virgillio (Big Big Train) - drums, Colin Edwin (Porcupine Tree) - basgitaar, Randy McStine - sologitaar en achtergrond zang, Fernnando Perdome - solo- en basgitaar, drums en achtergrond zang, Matt Dorsey (Sound Of Contact) - achtergrond zang, Derek Cinton - drums, Rudi Celli - cello, Lorelei McBroom (Pink Floyd) - achtergrond zang, Nick Mason (Pink Floyd) - drums, Alex Cromarty - drums, Stuart Fletcher - basgitaar, Chris Johnson - sologitaar en Ewa Karollin Lewowska - achtergrond zang.
Op 14 oktober 2017 speelde Dave en zijn band, die bestaat uit: Dave, Fernando, Randy, Derek, Durga en Lorelei het album "Static" live als hoofdact tijdens het ProgStock festival te New Jersey en vervolgens deden ze dat op 20 oktober 2017 tijdens het Progtoberfest te Chicago nogmaals, waarna de band een vervolg toer langs de Oost kust doet samen met de band District 97.

Het album, dat 14 nummers bevat, begint met "Prelude", een 39 seconden durend rustig stukje keyboardsspel en dit wordt gevolgd door een schitterende uptempo symfonische progressieve rock song, getiteld "Hypocrites", waarin enkele subtiele tempowisselingen zitten en invloeden van bands als The Beatles, Electric Light Orchestra en Genesis zitten.
Daarna hoor ik het titelnummer "Static", een prachtige rustige melodische pop song, met invloeden van Pink Floyd, UK en King Crimson (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna de band "Reckless" ten gehore brengt en ik een aanstekelijke poprock song voorgeschoteld krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Dan volgt "Chain Reaction", een lekker in het gehoor klinkende dansbare uptempo poprock song, waarbij de drums een disco ritme slaat en dit wordt gevolgd door "Trust", een verrukkelijk klinkende rustige popsong.
In "Quiet Storm" laat Dave me een vrij experimentele korte song horen en in "Dirty Soap Box" zet hij me een fantastische progressieve rock song voor, die swingt en diverse subtiele tempowisselingen heeft.
Vervolgens krijg ik "The Truth Behind" te horen en hierin speelt de band een uitstekende progressieve rock song in een niet al te hoog tempo, die me lichtelijk aan de muziek van UK en Pink Floyd doet denken,waarna "Right Back To The Start" volgt en ik opnieuw een prima kort nummer hoor, dat in een rustig tempo gespeeld wordt.
Daarna laat de band me genieten van een schitterend swingend instrumentaal symfonisch rock nummer met een licht hypnotiserend ritme, getiteld "Statistic", dat gevolgd wordt door "Millennium Man", waarin de band me een aanstekelijke dansbare rock song voorschotelt, die symfonische rock en funk invloeden bevat.
"State Of Innocent" is een geweldige song in de stijl van Pink Floyd, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en "The Carnival Of Modern Life" is een bijna 17 minuten durend nummer, dat uit 5 delen bestaat: "Pt.1 Welcome To The Carnival"; "Pt.2 Freak Show"; "Pt.3 High Noon"; "Pt.4 Leave It All Behind"; "Pt.5 The Grand Finale (Look At Yourself)".
Hierin hoor ik de band een schitterende progressieve rock song spelen, die wisselende tempo's bevat, swingt, zo nu en dan aan Pink Floyd doet denken, rustig klinkt en symfonische invloeden heeft.

"Static" van Dave Kerzner is een fantastisch album, dat vol heerlijke nummers staat, waar ik van begin tot einde ten volle van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan iedere liefhebber van symfonische en progressieve rock en Pink Floyd.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Bazooka - Zougla (Inner Ear Records, 2017) (Rock)

De Griekse band Bazooka werd in 2008 te Volos opgericht en verhuisde vervolgens naar Athene.
De band, die bestaat uit: Xanthos Papanikolaou – zang en sologitaar, Bill Zelepis - sologitaar, Aris Rammos - basgitaar, Panos Papanikolaou - keyboards en percussie en John Voulgaris – drums en percussie, bracht hun debuut single "Shame Take My Brain" / "Ravening Trip” in 2011 via het Inch Allah Records label uit, waarna hun EP “I Want To Fuck All The Girls In My School” in 2012 door het Amerikaanse Slovenly Records label verscheen.
Vervolgens werd hun debuut album "Bazooka" in 2013 uitgebracht door Slovenly Records en in 2016 gevolgd door de single "Tied To Your Bed” (Sound Effect Records) en hun volgende album “Useless Generation” (Slovenly, 2016).
Op 27 november 2017 is hun 7" EP "Zougla" (Jungle) via het Inner Ear Records label zowel op vinyl en als digitale download verschenen.

De EP, die 4 nummers bevat, start met de titel song "Zougla" en daarin brengt de band een schitterende swingende powerrock song ten gehore, die in het Grieks gezongen wordt, vergezeld gaat van oerwoud geluiden en in een aanstekelijk hoog tempo gespeeld wordt, waarbij stil zitten geen optie is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Daarna hoor ik de band een mooie, vrij rustige, akoestische song spelen, die "Exailosou" heet en me het idee geeft naar een nummer uit een cowboy film te luisteren, waarna "I Diki Sou I Sira" volgt en Bazooka me een heerlijke jaren 80 gerelateerde song voorschotelt, die een licht hypnotiserend ritme heeft, dat tevens prima dansbaar is.
Het laatste nummer van de EP heet "Thelo Fisi" en daarin verrast de band me door een fantastisch nummer te spelen, dat licht psychedelische invloeden bevat en in een gemiddeld tempo ten gehore gebracht wordt, waarna de band tegen het einde totaal uitfreakt en het nummer in chaos afsluit.

"Zougla" van Bazooka, dat 4 verrukkelijke nummers bevat, heeft me van begin tot eind geboeid en ik kan deze schijf dan ook ten volle aanraden, aan elke liefhebber van rock muziek.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Mabel Greer's Toyshop - The Secret (Mabel Greer's Toyshop, 2017) (Melodische Rock)

Mabel Greer's Toyshop werd in 1966 te Londen, Engeland opgericht door Clive Bayley - sologitaar en zang, Paul Rutledge - basgitaar en Robert Hagger - drums.
Nadat de band The Syn had opgehoude te bestaan verving Chris Squire - basgitaar Rutledge en kwam Peter Banks - sologitaar als tweede sologitarist bij de band, waarna begin 1968 Jon Anderson - zang zich bij hen voegde.
Mabel Greer's Toyshop trad onder andere op in clubs en universiteiten in en rond Londen, zoals: The Marquee, Electric Garden, UFO, Middle Earth club en Happening 44 en kwamen rond die tijd in contact met DJ John Peel en namen enkele nummers op voor Peel's radio shows Top Gear en Night Ride.
Tevens maakte de band demo opnamen voor MCA records en in juni 1968, toen Bill Bruford als vervanger voor Hagger in de band kwam en Tony Kaye als keyboards speler, verliet ook Bayley in augustus 1968 de band en veranderde de bandnaam in Yes en hield Mabel Greer's Toyshop dus op te bestaan.
Toen Clive Bayley en Robert Hagger elkaar in 2013, na 45 jaar, weer hadden ontmoet, ontstond het idee Mabel Greer's Toyshop her op te richten, om vervolgens met Tony Kaye, Hugo Barré (basgitaar) en Billy Sherwood (basgitaar) de studio in te gaan en het resultaat daarvan is te beluisteren op het album "New Way of Life" uit 2015.
Op het album staan nieuwe nummers, maar ook enkele oude, die door Squire en Bayley in de periode 1967-1968 geschreven werden, waarna het album "Images" in 2016 volgde, waarop geremasterde nummers uit 1967-1968 staan.
De band bracht op 8 december 2017 opnieuw een album uit, dat 9 nieuwe nummers bevat, waarvan er 1 met toegevoegd gitaarspel van de in 2013 overleden Peter Banks, terwijl Max Hunt - keyboards, sologitaar en zang de plaats van Kaye ingenomen heeft en Sherwood ook niet meer met de band mee speelt.

Het album start met "Big Brother, Little Brother" en daarin hoor ik de band een heerlijke symfonische rock song in een niet al te hoog tempo spelen en deze heeft een licht hypnotiserend ritme en sterke invloeden uit Indiaanse muziek.
Daarna hoor ik "Love's Fire", een prachtige melodische song, die enkele prima tempowisselingen bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, om gevolgd te worden door "Turning To The Light", een krijg ik een uitstekende vrij rustige song voorgeschoteld.
Dan hoor ik "Angel Sent", een mooie, door Beethoven geïnspireerde, melodische rock song, waarna "More And More" volgt en Mabel Greer's Toyshop me een lekker in het gehoor klinkende swingende song voorzet, die in een revue gespeeld zou kunnen worden.
In "Swan" krijg ik een schitterende rustige melodische song te horen, die diverse tempowisselingen heeft en lichte folk en symfonische invloeden bevat en in "Image Of Existance" laat de band me genieten van een verrukkelijke symfonische rock song, die klassieke invloeden heeft en diverse subtiele tempowisselingen bevat.
Vervolgens zet de band me "You" voor en hoor ik opnieuw een song in een niet al te hoog tempo gespeeld worden (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna het laatste nummer volgt, getiteld "The Secret" en in deze heerlijke melodische song, dat afgesloten wordt door het geluid van golven, is het gitaar spel van Peter Banks te horen.

"The Secret" van Mabel Greer's Toyshop bevat 9 vrij rustige songs, die ik iedere liefhebber van prachtige melodische rock kan aanraden eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Schlammpeitziger - Damenbartblick Auf Pregnant Hill (Bureau B Records, 2017) (Elektro / Krautrock)

Jo Zimmermann uit Keulen, Duitsland begon halverwege de jaren 80 met synthesizers te experimenteren en na begin jaren 90 korte tijd in de band Hal's Dream actief te zijn geweest, ging hij vanaf 1992 solo verder onder de naam Schlammpeitziger.
Zijn debuut album "Erdrauchharnschleck" verscheen in 1993 via het Entenpfuhl label in een zeer beperkte oplage van 100 stuks op compact cassette, waarna het in 1999, na in 1998 door Jan St. Werner en Andi Toma (Mouse on Mars) opnieuw te zijn geremastered, op LP door het label werd uitgebracht, echter met 4 nummers minder.
Zijn tweede album "Let The Star Shine In" / "Burgfensterrhythmuskuckloch" was een split album samen met Vinicio Brunori (alias Master's Cosmic Music) en werd door FX Randomiz (het label van Jan St. Werner en Felix Höfler) op de markt gebracht.
Vervolgens verschenen zijn volgende albums via het Keulse A-Musik label en daarvan was "Freundlichbaracudamelodieliedgut" uit 1996 de eerste.
Daarna werden: "Spacerokkmountainrutschquartier" (A-Musik, 1997), "Augenwischwaldmoppgeflöte" (A-Musik, 2000), "Collected Simplesongs Of My Temporary Past" (Domino Recording Company Ltd., 2001), "Everything Without All Inclusive" (A-Musik, 2003), "Schwingstelle Für Rauschabzug" (Sonig, 2008), "Vorausschauende Bebauung" (Sonig, 2011) en "What's Fruit?" (Pingipung, 2014) uitgebracht en tussendoor verschenen er diverse singles en remixen
Zimmermann werkt sinds 1996 samen met zijn partner, de videokunstenares Ulrike Göken, die sinds 2003 alle live uitvoeringen van Schlammpeitziger ondersteund.
Op 19 januari 2018 verschijnt het album "Damenbartblick Auf Pregnant Hill" via het Bureau B Records label op CD, vinyl en digitaal.

Het album, dat 8 nummers bevat, start met "Ekirlu Kong" en daarin hoor ik Schlammpeitziger een lekkere aanstekelijke dansbare elektro pop song spelen, waarbij de tekst gesproken wordt en dit nummer wordt gevolgd door "Bock Bounceburg", een heerlijk dansbaar stukje instrumentale elektro, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt "Damenbartblick", waarin ik een swingende instrumentale mix van krautrock, disco en elektro voorgeschoteld krijg (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door "Smooth Motion Kaukraut", een rustig krautrock nummer, dat lichte Oosterse en elektro invloeden heeft.
In "Kandierter Jammerlochlappen" speelt Schlammpeitziger opnieuw een dansbare mix van krautrock en elektro en in "Angerrestbay" krijg ik een uitstekende swingende elektro song voorgezet, die uitermate dansbaar is en daarbij is stil blijven zitten niet mogelijk.
Dan hoor ik "Wasserstopf", een schitterend krautrock nummer, dat een licht hypnotiserend ritme heeft en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna "What I got" volgt en daarin schotelt Schlammpeitziger me een fantastische song voor, die een mix is van krautrock en elektro en in een vrij rustig tempo gespeeld wordt, dat een licht hypnotiserend ritme bevat.

"Damenbartblick Auf Pregnant Hill" van Schlammpeitziger bevat 8 schitterende nummers, waarmee hij me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan iedere liefhebber van elektro en krautrock deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Burgundy Grapes - Short Stories Lasting Shadows (Inner Ear Records, 2017) (Psychedelische Folk)

Burgundy Grapes is een band uit Athene, Griekenland, die in 1994 werd opgericht en bestaat uit: George Kolyvas  - klassiek gitaar, slag-, solo- en slidegitaar, Alexandros Miaoulis - klassieke gitaar, solo- en slidegitaar, mondharmonica, percussie, Giorgos Tsiatsoulis - accordeon en keyboard en Stavros Parginos - cello.
De band nam hun debuut album "Burgundy Grapes", dat thuis opgenomen was, begin 2005 in eigen beheer op, dat door Ektopia/Outlandish werd uitgebracht.
In februari 2009 volgde de EP "Lagero", die in een beperkte oplage via het Triple Bath label verscheen en in juni 2010 bracht het Inner Ear Records label hun tweede album "Man In The Lighthouse" uit.
Op 6 november 2017 verscheen "Short Stories Lasting Shadows", zowel op LP als op CD en als digitale download, bij het Inner ear Records label en de gastmuzikanten, die op dit album mee spelen zijn: Nikos Veliotis - cello, Fotis Siotas - viool en altviool, George Katsanos - harmonium, zingende zaag, waterphone, theremin, percussie, metallofoon, Tibetaanse singing bowls, mondharp, Thodoris Rellos - bariton saxofoon en Dionysis Makris - basgitaar.

Het album bevat 10 nummers, waarvan het eerste "Corduroy Summer" heet en hierin krijg ik een schitterend rustig melodisch instrumentaal nummer voorgezet, dat lichte folk invloeden heeft en gevolgd wordt door "Unexpected Guest", een fantastisch licht psychedelisch nummer, dat in een rustig hypnotiserend ritme gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Daarna hoor ik "Thickening Clouds & Twinkling Stars" en dit is eveneens een zeer rustig nummer, waarmee de band me tot rust brengt, waarna "Chance Encounter" volgt en ik een prachtig kort stukje folk muziek, met een opgewekt ritme, voorgeschoteld krijg, dat gevolgd wordt door "Boulder Crush" en Burgundy Grapes opnieuw zo'n mooi rustig folk nummer speelt, dat een psychedelische ondertoon heeft.
In "Introspection Tank" laat de band me genieten van een vrij rustig psychedelisch folk nummer en ook in "Wordlessy Adored" brengt de band een rustig stukje psychedelische folk ten gehore, dat een serene rust uitstraalt.
Vervolgens zet de band me "Overboard" voor en dit wordt, net als de andere nummers, in een zeer rustig tempo gespeeld, om gevolgd te worden door "Migratory And Confusion", een aanstekelijk klinkend nummer, dat afwisselende tempo's bevat, waarna ik het laatste nummer van het album hoor, getiteld "Continent Drift" en hierin verandert het tempo niet, waardoor ik opnieuw een prachtig rustig nummer voorgezet krijg, dat door het gebruik van strijkinstrumenten een lichte trieste ondertoon krijgt.

"Short Stories Lasting Shadows" van Burgundy Grapes bevat verrukkelijke rustige muziek, die zijn uitwerking niet mist en me volledig tot rust heeft gebracht en ik kan hen, die van licht psychedelische folk houden, deze schijf van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Billy Childish & CTMF - Brand New Cage (Damaged Goods Records, 2017) (Poprock / Punk)

Billy Childish (die geboren werd als Steven John Hamper) uit Chatham, Kent, Engeland is kunstschilder, auteur, poët, fotograaf, filmmaker, zanger en gitarist.
Hij speelde in diverse bands, waaronder: The Chatham Singers, Thee Mighty Caesars, The Delmonas, The Pop Rivets, Thee Milkshakes, Thee Headcoats, The Vermin Poets, The Spartan Dreggs, Wild Billy Childish & the Blackhands en The Musicians Of The British Empire, die verschillende muziekstijlen speelden zoals: garage rock, punk, rock & roll, blues, folk, klassiek /experimenteel, gesproken woord, kinderliedjes en surf.
Samen met Charles Thomson richtte hij in 1999 The Stuckism Art Movement op, dat hij in 2001 verliet, om zich verder in de kunstwereld te ontwikkelen en in juli 2014 werd hij genomineerd voor de  Doctor Of Arts Degree van de universiteit van Kent, terwijl hij tevens les geeft aan Rochester Independent College.
Sinds 1979 brengt hij albums uit, zowel solo als met zijn bands en er verschenen reeds 118 albums van hem op die manier.
Met de band CTMF (voorheen The Musicians Of The British Empire), die bestaat uit: Nurse Julie (zijn vrouw Julie Hamper) - basgitaar,  bracht hij zijn eerste album "All Our Forts Are With You" in 2013 uit en deze werd gevolgd door "Die Hinterstoisser Traverse" (2013), "Acorn Man (2014)", "SQ1" (2016) en "Brand New Cage" (2017), die allemaal via Damaged Goods Records verschenen.

Het album, dat 12 nummers bevat, start met het titelnummer "Brand New Cage" en daarin hoor ik de band een uitstekende rock song spelen, waarin de zang me enigszins aan die van Ron Tree (Hawklords) doet denken, terwijl de muziek in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en dit nummer wordt gevolgd door "You Destabilise Me", een uitstekende rock song, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en zo nu en dan chaotisch over komt.
Daarna zet de band me "Under Blue Montana Skies" voor en hoor ik een prima rock song, die een aanstekelijk ritme bevat en "It's All Gone Wrong" is een heerlijke aanstekelijke poprock song, die door Julie gezongen wordt.
Dan zet de band me "What About Brian", dat op single verschenen is voor en hierin brengt de band een schitterende zeventiger jaren gerelateerde punk song ten gehore (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door "In The Devil's Focus", een fantastische rock song, dat het ritme van "Back Home" van The Golden Earring bevat.
In "Are You Better Than Me?" krijg ik een uptempo rock song te horen, die swingt en in "In a Parallel World" zet Billy Childish & CTMF me een schitterende aanstekelijke uptempo rock song voor, waarbij ik op mijn stoelzit mee te swingen.
Vervolgens hoor ik "The Punk Was in Me (And It Had Come Out)", een uitstekende rock song met enkele subtiele tempowisselingen, "Something's Missing Inside", de B-kant van "What About Brian" en daarin zet de band me een verrukkelijke punkrock song voor, die in een vrij snel tempo gespeeld wordt.
Verder krijg ik "I've Got a Conflicted Mind" te horen en hierin speelt de band een stevige rock song met een aanstekelijk dansbaar ritme, die gevolgd wordt door "Bullet Proof", dat door Julie gezongen wordt en ook dit is een lekker in het gehoor klinkende poprock song, die een hoog swing gehalte heeft.

"Brand New Cage" van Billy Childish & CTMF bevat 12 heerlijke poprock songs, waarmee de band me van begin tot eind heeft geboeid en ik kan elke liefhebber van deze muzieksoort dit album dan ook van harte aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Excalibur IV - The Dark Age Of The Dragon (Babaika Productions, 2017) (Progressieve Rock / Symfonische Rock / Folkrock)

Excalibur IV is een rock opera, waarvan de muzikanten uit verschillende bekende bands hun krachten gebundeld hebben onder leiding van Alan Simon, die de nummers voor de opera tussen oktober 2015 en januari 2017 schreef.
Het verhaal over King Arthur en zijn magische zwaard Excalibur is al vaak verteld, maar Alan, die in Bretagne, Frankrijk woont, weet hier toch een nieuw stuk aan toe te voegen.
Vanaf 1994 verschenen er, met de regelmaat van de klok, albums over King Arthur van de hand van Alan, waarvan de eerste "Le Petit Arthur" was.
"The Dark Age Of The Dragon" is het 15e album van Alan Simon en op deze uitgave, de vierde in de Celtic Rock Opera serie, spelen de volgende gast muzikanten mee: Alan Stivell, John Helliwell (Supertramp), Martin Barre (Jethro Tull), Michael Sadler (Saga), Jesse Siebenberg (Supertramp), Moya Brennan (Clannad), Roberto Tiranti (Labyrinth), Bernie Shaw (Uriah Heep), Sonja Kristina (Curved Air), John Kelly (The Kelly Family), Maite Itoiz (Elfhental) en Siobham Owen.

Het album, dat 19 nummers bevat, start met "The Wings Of The Dragon", waarin de band me een schitterend stuk muziek voorzet, dat een mix is van gothic, keltische folk, dance en progressieve rock en in het Frans gezongen teksten.
Daarna hoor ik "Alone", een heerlijke rustige melodische pop song, die gevolgd wordt door "Stonehenge", een prachtige progressieve symfonische rock song, die jazz invloeden heeft.
Dan schotelt de band me "I'm Not The Only One" voor en hoor ik een fantastische song, die jazz, pop en rock invloeden heeft en in een gemiddeld tempo wordt  gespeeld, terwijl de muziek een aanstekelijk dansbaar ritme bevat, waarna de band "Calling For You" ten gehore brengt en hierin speelt Excalibur IV een prima swingende pop song, die dansbaar is en invloeden uit folk en dance heeft.
In "Don't Be Afraid" krijg ik opnieuwe een lekker swingende rock song te horen en daarin zitten jazz, symfonische rock en lichte disco en folk invloeden in verweven.
Vervolgens speelt de band "Silver Moon", een fantastisch mooie rustige pop song, die gevolgd wordt door "Dreamers", een uitstekende melodische pop song met folk invloeden, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele prima tempowisselingen heeft.
"The Last Lament Of A Fairy" is een verrukkelijke rustige folk song, ""The New Times", een lekker in het gehoor klinkende progressieve rock song met Oosterse invloeden en "Forget Your Sorrow", een prachtige symfonische pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Daarna zet Excalibur IV me "The Fifth Season" voor en krijg ik een fantastische swingende instrumentale mix van symfonische rock en folkrock te horen, waarbij stil zitten niet aan de orde is, waarna "The Passion" volgt en ik een mooie vrij rustige folkpop song hoor.
In "I Will Be For Ever" laat de band me uitstekende melodische pop song horen, die folk invloeden heeft en in "Behind The Mist" speelt de band weer een geweldig instrumentaal nummer, waarin een mix is van folk, jazz, symfonische en progressieve rock gemaakt wordt.
Verder hoor ik "You Dont Know", een heerlijke melodische rock song met jazz invloeden, die enkele subtiele tempowisselingen heeft, "You Are The Sunshine", een lekker in het gehoor klinkende folkpop song met een afwisselend ritme, "There Is Someone", een schitterende rustige Keltische folkpop song en "Dun Aengus II", een verrukkelijke orkestrale song, waarbij de zang van Maite Itoiz fenomenaal klinkt.

De rock opera "The Dark Age Of The Dragon" van Excalibur IV is een fantastisch album, dat vol met schitterende nummers staat, waarmee de band me van begin tot eind in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van folkrock symfonische rock en progressieve rock houdt (luister naar de trailer van het album via de youtube link onder de recensie).

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Mother Misery - Megalodon (Transubstans Records, 2017) (Hardrock)

In 1998 begonnen John Hermansen (ex Greyhate) - zang en sologitaar en Thomas Piehl (ex Clench) - sologitaar, samen songs te schrijven en na enkele maanden samen jammen in een kelder, voegden basgitarist Örjan Baudin en drummer Jens Wide (ex Clench) zich bij dit duo.
Onder de naam Nosedive bracht de band een aantal songs uit op diverse compilatie albums.
In veranderde de band van naam en bracht onder hun nieuwe naam Mother Misery hun debuut album “Grandiosity” uit, via het Duitse Daredevil Records label, met daarop 12 eigen geschreven songs.
Hun eerste tour door Zweden in 2004 werd een groot succes voor de band, die veel goede respons kreeg, maar eind 2004 besloten Örjan en Jens te stoppen, omdat beiden geen interesse hadden om veel te toeren.
Hun vervangers waren basgitarist Marcus Jäderholm (ex Greyhate) en drummer Jimmy Lindbergh, waarna de band in 2005 met de hulp van hun Duitse label eigenaar een Duitse tournee maakte, die erg succesvol was, waardoor meer optredens volgden.
In 2006 werd de maxi EP “For The Crows” uitgebracht as voorloper van hun album “All eyes on you”, die in 2007 in de winkels lag.
Dat resulteerde er in, dat er weer door Europa getoerd werd, waarbij de band, door toedoen van het Nederlandse TMR Music Promotions, in 2008 ook Nederland aan deed en ze speelde daar samen met Entombed.
In 2008 deed er zich weer een bezettingswijziging voor, want Marcus besloot te stoppen vanwege de vele optredens en hij werd opgevolgd door Stefan “Stiff” Hellström.
Het volgende album, “Standing Alone”, werd in 2010 wereldwijd door het Zweedse label Transubstans Records/Record Heaven uitgebracht en bracht de band nog meer lovende kritieken van onder andere: Rock Hard Magazine, Aardschok Magazine, Lords Of Metal, Classic Rock, Sweden Rock Magazine, enz en het album belande in de Zweedse “Top sales chart” in 2011 samen met bands als Volbeat, Sabaton en Iron Maiden.
Vervolgens verschenen er 3 video's van songs van het album, waarvan “Fade Away”  de eerste was, gevolgd door “Dying Heroes” (maart, 2012) en “State Of Grace" (december, 2012).
De band speelde in de loop der jaren samen met onder andere: Entombed, Queensryche, Lynch Mob, Peter Pan Speedrock, Lillasyster, Anthrax, Sepultura, Life Of Agony, Therapy, Deathstars en Pro-Pain en één van hun hoogtepunten was een optreden op het Zwarte Cross festival in Nederland, dat door plusminus 150.000 mensen bezocht werd.
Hun album, de EP "Deadication" werd eind juni 2015 door het Transubstans label uitgebracht en bevat 6 nummers, waaronder de single "Killing Me" en deze werd 23 oktober 2017 gevolgd door de single "Ashes Of Your Crown".
Deze is als voorloper verschenen van hun album "Megalodon", dat 28 januari 2018 op zwart en blauw vinyl en tevens als CD en digitale download wordt uitgebracht via het Transubstans label.

Het album, dat 10 nummers bevat, start met "The Challenger", waarin ik een schitterende melodische rock song voorgeschoteld krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en diverse subtiele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door de single "Ashes Of Your Crown", een stevige swingende rock song, die me in beweging brengt en een hoog mee zing gehalte heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Daarna volgt het titel nummer van het album "Megalodon" en dit is een heerlijke swingende hardrock song in jaren 70 stijl, waarbij stil zitten niet aan de orde is en dit nummer wordt gevolgd door "Stained", een aanstekelijke stevige uptempo rock song.
Dan hoor ik "Eyes Of The Innocent", een uitstekende rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en dansbaar is, waarna Mother Misery "Into These Lies" ten gehore brengt en ik opnieuw een swingende uptempo rock song voorgezet krijg.
In "100 Eyes" speelt de band een prachtig rustig nummer, dat al snel een stevig karakter krijgt en in een afwisselende tempo gebracht wordt en in "Stonecold Killer" laat de band me weer een lekker in het gehoor klinkende swingende rock song horen, waarin een stukje gesproken tekst zit.
Verder hoor ik "Down In The Dirt", eveneens een uptempo song, waarin de band verder rockt en "If You Fall" is een fantastische rustige melodische song, die met passie gezongen wordt.

"Megalodon" van Mother Misery bevat hoofdzakelijk heerlijk swingende uptempo hardrock songs, die uitstekend klinken, maar het hoogtepunt van het album is toch wat mij betreft "If You Fall" en ik kan elke liefhebber van hardrock dan ook aanraden, deze plaat eens te gaan beluisteren, om misschien wel tot dezelfde conclusie te komen als ik.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl