Us And Them is een Zweeds folk duo, dat bestaat uit: Britt Rönnholm - zang en Anders Hakanson - gitaar en synthesizer.
Het duo maakte in 2008 hun debuut met de CD “Based on a True Story”, die via het eigen Withdrawn Recordings label verscheen en vooraf gegaan werd door de EP's "Canning Oak" (2006), "Seagulls" (2006) en "Man O' Sand To Girl O'Sea" (2006), die eveneens via dit label werden uitgebracht.
Vervolgens bracht het Fruits De Mer label in 2009 de vinyl EP "Julia Dream Of All The Pretty Horses" uit, waarmee het duo lovende kritieken oogstte van Mojo en Record Collector, gevolgd in 2011 door de EP "Summerisle" (Fruits De Mer) en in 2012 bracht het Ritual Echo Records de EP "Walk Light" uit, waarna in 2014 de EP "By The Time It Gets Dark" (Fruits De Mer) verscheen.
Het Mega Dodo Records label brengt 23 oktober 2015 het album "Summer Green And Autumn Brown" op zowel 180 gram zwart vinyl uit in een beperkte oplage van 250 stuks, plus als CD digipack, maar ook zal er een gelimiteerde oplage van 100 stuks verschijnen als 4CD, inclusief de 3 CD EP's, die via Fruits De Mer werden uitgebracht en is alleen maar via de Mega Dodo's Bandcamp pagina te koop, dus niet in de winkels.
"Summer Green And Autumn Brown" bevat 10 nummers, waarvan A "New Beginning" de eerste is en hierin hoor ik het duo een mooi psychedelisch stukje rustige muziek spelen, dat slecht iets meer dan 1 minuut duurt en gevolgd wordt door "We Are Scared", waarin ik een uitstekende licht psychedelische folk song met dromerige zang te horen krijg. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna schotelt het duo me "Late Night, Early Morning" voor en in dit rustige nummer laat het duo me genieten van een schitterende folk song, waarbij de dromerige zang en de elektronische muziek me van begin tot eind boeien.
Dan volgt "State Of Mind" en in dit nummer krijg ik een fragiele zang te horen, die met rustige gitaar muziek begeleid wordt, waarna het duo me "Another View Of Us" voorzet en opnieuw trakteert op een fantastische folk song met een aanstekelijk ritme, dat me aanzet tot meedeinen op de maat van de muziek.
Ook in "Here Again" weet het duo me een geweldig mooie rustige psychedelische folk song met een licht hypnotiserend ritme voor te zetten, waarvan ik met volle teugen geniet en in "Precious Moment" gaat Us And Them verder met het maken van hun prachtige rustige folk muziek, die een aanstekelijk ritme bevat.
In "Me And My Mission" krijg ik ook nu weer een heerlijke vrij rustige folk song te horen, die een lekker in het gehoor klinkend ritme heeft en in "From The Inside, Looking Out" speelt het duo een 10 minuten durende uitstekende folk song, die psychedelisch begint, maar verder klinkt het ritme bijna het hele nummer het zelfde, totdat het duo besluit, om aan het einde van de song terug te keren naar het psychedelische van het begin en het laatste nummer van het album heet "Insight" klinkt, net als de rest van de songs, rustig en dromerig.
Us And Them heeft met "Summer Green And Autumn Brown" een heerlijk rustig folk album gemaakt, waarop 10 prachtige nummers staan en ik kan iedere liefhebber van acid folk en dromerige muziek dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
Moon Zero is het project van componist producer Tim Garratt uit Londen, Engeland.
Hij bracht in 2013 zijn debuut EP, "Tombs", op CD, LP en cassette uit via het FutureSequence label, waarna deze in 2014 opnieuw werd uitgebracht door het Denovali Records label en samen met de EP "Loss", op zowel zwart als doorzichtig 180 gram vinyl werd geperst, maar ook als 2CD verscheen.
Garratt heeft zich muzikaal laten beïnvloeden door William Basinski, The Swans, Messiaen, Stars Of The Lid, Cluster, Brian Eno, David Bowie's LP "Low" en Carl Sagan.
Net als voor zijn EP's, heeft hij de muziek voor zijn gelijknamige LP, waarvan de opnamen in juni 2015 plaats vonden, weer opgenomen in de St. George In The East Church te Shadwell, Londen.
"Moon Zero", dat 25 september 2015 via Denovali Records, zowel op CD als op LP en als digitale download, verschijnt, bevat 6 nummers en start met "Laika" en hierin krijg ik een uitstekend kort zwaar nummer te horen, waarmee Tim meteen mijn aandacht heeft en dit wordt gevolgd door "Expanding Into The Time We Have", waarin hij me een schitterend rustig avant-garde nummer voor zet, dat een licht hypnotiserend ritme heeft en invloeden van ambient bevat.
Daarna hoor ik het langste nummer van het album, getiteld "The Solipsist" (11 minuten) en daarin laat hij me genieten van een vrij zwaar elektronisch nummer, dat in een licht hypnotisch ritme gespeeld wordt en een niet al te hoog tempo bevat.
Dan volgt "Heritage Guilt" en ook in dit zeer spannende eentonig klinkende elektronische industriële nummer zit een heerlijk hypnotiserend ritme, waarmee Tim me in een lichte trance weet te brengen en in "A Bevan Rotation" krijg ik opnieuw zo'n fantastisch zwaar elektronisch avant-gardistisch nummer voor gezet, dat tot iets na halverwege in een eentonig ritme gespeeld wordt, maar dan over gaat in een meer bombastisch klinkend stuk avant-garde (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna het laatste nummer van het album volgt, dat "Nauru" heet en ook nu weer laat Tim me een heerlijk zwaar klinkend avant-garde nummer horen, waarmee hij me vanaf de eerste tonen in de ban van zijn muziek houdt.
Moon Zero heeft me met zijn gelijknamige LP van begin tot eind weten te boeien en ik kan dit album dan ook aanraden aan een ieder, die van avant-garde en van zware elektronische muziek houdt.
Wired Mind is een band uit Hannover, Duitsland en bestaat sinds de oprichting in 2013 uit: Maik - sologitaar en zang, Patrick - basgitaar en Chris - drums.
De band heeft zich muzikaal laten beïnvloeden door onder andere Motorpsycho, Colour Haze en de rockmuziek uit de jaren 60 en 70.
In maart 2015 bracht Wired Mind hun debuut CD album "Mindstate: Dreamscape", dat in 1 dag in de buurt van Keulen werd opgenomen, in eigen beheer uit en 25 september 2015 verschijnt dit via het HeviSike Records op vinyl.
Het album bevat 4 nummers, waarvan "Road" de eerste is en hierin hoor ik de band een 11 minuten durend stukje psychedelische stonerrock spelen, waarin de invloed van Colour Haze sterk aanwezig is en na een erg rustig begin, versnelt de band ineens en krijgt de muziek een swingend karakter, maar na een nieuwe tempowisseling schakelt de band totaal om en hoor ik een heerlijk psychedelische gedeelte, dat over gaat in een uptempo stuk stonerrock, waar het nummer mee afgesloten wordt.
Daarna hoor ik "Jennifer's Dream Of A Switschblade" en ook in dit schitterende zeer swingende stonerrock nummer is de invloed van Colour Haze in het gitaarspel goed hoorbaar.
In "Wired Dream" laat de band me opnieuw genieten van een geweldige stonerrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en lichte bluesrock invloeden bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en ook in het laatste nummer "Woman" schotelt de band me weer een fantastisch stukje stonerrock met lichte bluesrock invloeden voor, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en swingt als een trein.
Wired Mind heeft met "Mindstate: Dreamscape" een schitterend debuut album gemaakt, waarop helaas maar 4 nummers staan, maar dat ik elke stonerrock liefhebber kan aanraden.
Naxatras uit Thessaloniki, Griekenland, bestaat sinds de oprichting in 2012 uit: John Delias - sologitaar, John Vagenas - basgitaar en zang en Kostas Harizanis - drums.
In januari 2015 nam de band hun debuut album, met gelijknamige titel, in 1 dag op, onder leiding van Jesus Agnew, in de Magnetic Fidelity Studio in het noorden van Griekenland, waarbij alleen maar 100% analoge apparatuur werd gebruikt, tijdens het opnemen, mixen en het mastering proces.
Het album, dat 26 april 2015 in eigen beheer is uitgebracht, bevat 8 nummers, waarvan "I Am The Beyonder" de eerste is en daarin hoor ik de band een bijna 11 minuten durend fantastisch psychedelisch progressief rock nummer spelen, dat in een rustig tempo begint en lichte oosterse invloeden heeft en na een tempowisseling verandert in een heerlijk stevig stukje psychedelische stonerrock. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Sun Is Burning" te horen, waarin de band me uitstekende stevige mix van hardrock en stonerrock voorzet, die halverwege over gaat in een ander tempo en ritme, waardoor de muziek iets zwaarder wordt.
Dan hoor ik "Space Tunnel" en hierin laat de band me genieten van een heerlijke swingende funky progressieve rock song, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten en deze wordt gevolgd door "Shiva's Dance", waarin rustig begonnen wordt en na een tempoversnelling laat de band me een lekker in het gehoor klinkende progressieve rock song horen, waarna er weer terug gekeerd wordt naar het rustige tempo, waar het nummer mee begon.
In "Downer" krijg ik een schitterende progressieve bluesrock song voorgeschoteld, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "Waves" hoor ik de band een
melodisch instrumentaal rock nummer met een aanstekelijk ritme spelen.
Vervolgens krijg ik "The West" voorgezet en hierin laat de band me een geweldig licht hypnotiserend zwaar stonerrock nummer horen, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en dit wordt gevolgd door het laatste nummer, dat "Ent" heet.
In dit nummer speelt de band een fantastische licht psychedelische progressieve rock song in een gemiddeld tempo, voorzien van een heerlijk hypnotiserend ritme.
Het debuut album van Naxatras bevat 8 fantastische progressieve rock nummers, die ongetwijfeld bij liefhebbers van dit genre in de smaak zullen vallen en ik kan deze schijf dan ook voor 100% aanraden aan hen, die van progressieve rock, stonerrock en psychedelische rock houden.
Seven That Spells uit Zagreb, Kroatië werd in 2003 als power trio opgericht door producer, sologitarist Niko Potocnjak, die tevens de oprichter was van de punk band Trigova Mast.
Samen met Tomislav Kalousek - basgitaar en Stjepan Jurekovic - drums vormde hij de band, die in 2003 hun eerste CD "The Blowout" via het DIY label uitbracht.
Omdat de band met Damo Suzuki (ex Can) ging toeren werd besloten een extra bandlid aan te trekken en dat werd Hrvoje Niksic, die synthesizer speelde.
In 2005 tekenden ze een contract met het Russische RAIG label, die dat zelfde jaar hun CD "My Mommy Wants To Kiss Your Mamma" uitbracht, gevolgd in 2006 door "It Came From The Planet Of Love" en dat was ook het jaar waarin de eerste bezettingswisselingen plaats vonden.
Toen Seven That Spells rond 2007 enkele leden van de Japanse band Acid Mothers Temple ontmoette, veranderde er een boel voor de band, want niet alleen toerden ze met Acid Mothers Temple, ook maakten ze twee albums samen met Makoto Kawabata en Tsuyama Atsushi van die band.
In 2007 werd "The Men From Dystopia" voor het Beta-Lactam Ring Records label uitgebracht, opnieuw in een andere bezetting plus de 2 leden uit Acid Mothers Temple, maar altijd met Niko Potocnjak als vaste kracht.
Het jaar er na verschenen er 2 releases, waarvan de eerste, "Black Om Rising" ook op DVD, waarop de band in uitgedunde bezetting te zien is en bestaat uit: Niko Potocnjak - sologitaar en synthesizer, Narantxa - basgitaar, Bruno Motik - drums en Lovro Zlopasa - saxofoon.
Op het tweede album dat in 2008 verscheen, "Cosmoerotic Dialogue With Lucifer", speelt Kawabata Makoto als sologitarist mee.
Vervolgens verschenen de CD's: "You Must do This On Stage Vol.1" (live) (Beta-Lactam, 2009), "Future Retro Spasm" (Beta-Lactam, 2010), "Acid Taking And Sweet Love Making" (Hauruck!, 2011), "The Death And Resurrection Of Krautrock - Aum" (Beta-Lactam, 2011) en "Superautobahn" (Hauruck!, 2012).
Ook verscheen "The Death And Resurrection Of Krautrock - Aum" in 2012 op LP via het Sulatron label en op deze LP bestaat de band uit: Niko Pocnjak - sologitaar en synthesizer, Narantxa - basgitaar, Stanislav Musjkina - drums en Lovro Zlopasa - saxofoon.
Op het in november opgenomen tweede deel van de trilogie "The Death And Resurrection Of Krautrock: IO" , dat in de zomer van 2014 zowel op CD als op LP uitgebracht door het Sulatron label, bestaat de band uit: Niko Pocnjak - sologitaar, Jeremy White - basgitaar en zang en Nicola Babic - drums en dit trio wordt bijgestaan door Albin Julius - synthesizer, Hammond orgel en kazoo en Nicola Urosevic - zang en bevat net als deel 1 vijf nummers.
In 2007 nam de band in de Kramasonik Studio te Zagreb de nummers op, die op de LP "Superautobahn" uit 2015 staan en op dit album bestaat de band uit: Niko Potocnjak - sologitaar, Narantxa - basgitaar, Kawabata Makoto - sologitaar, Michael Ramey - zang en piano, Bruno Motik - drums en Lovro Zlopasa - saxofoon.
Het album, dat, in augustus 2015, in een beperkte oplage van 500 stuks, via het Sulatron label, op zwaar zwart vinyl is uitgebracht, bevat slechts 3 nummers, waarvan de eerste 2 in een ingekorte versie op de LP staan en verscheen eerder, in 2012, als CD via het Hauruck! label.
Kant A start met "The Wall", waarin ik een lekker in het gehoor klinkend stukje psychedelische rock te horen krijg, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en een hypnotiserend ritme bevat, terwijl de bandleden er tevens geducht op los experimenteren en er, gedurende 11 minuten, een psychedelische muur van geluid ontstaat. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
In het volgende nummer, dat The Pyramid" heet, gaat de band verder met het maken van experimentele psychedelische rock en krijg ik opnieuw een kakofonie van geluiden te horen, die voor een vrij onsamenhangend geheel zorgen, maar desondanks, door het steeds terugkerende ritme, zorgen dat ik in een lichte trance kom.
Op kant B is het bijna 22 minuten durende nummer "The Colossus" te horen en hierin speelt de band ook nu weer een heerlijk experimenteel nummer in een vrij hoog tempo, waarin een terugkerend hypnotiserend ritme zit, waardoor ik opnieuw in een lichte trance gebracht wordt.
De LP "Superautobahn" van Seven That Spells is een uitgave, die bij de liefhebbers van hypnotiserende psychedelische rock en van experimentele rock zeker in de smaak zal vallen en ik kan hen dan ook aanraden, deze heerlijke plaat eens te gaan beluisteren.
Stone Oak Cosmonaut is een band uit Utrecht, Nederland en bestaat sinds de oprichting uit: Edwin Von Trippenhof - sologitaar, elektronica, synthesizer en zang, Fred Stack - slaggitaar en Peter - drums, terwijl op hun nieuwe CD ook Jo - basgitaar en synthesizer deel van de band is uit gaan maken.
De band bracht in 2008 hun debuut album "Out Of Orbit" in eigen beheer uit, die in 2010 gevolgd werd door "Into the Multiverse", die eveneens in eigen beheer werd uitgebracht.
Ook hun nieuwe album "One Evening In The Desert", dat 11 januari 2014 in Studio Moskow te Utrecht is opgenomen, is weer door de band zelf uitgebracht.
De CD bevat 9 nummers, waarvan de titelsong, "One Evening In The Desert", de eerste is en daarin hoor ik de band een schitterend swingend stukje spacerock spelen, dat in de stijl van de uitvinders van deze muzieksoort (Hawkwind) gebracht wordt en een gemiddeld tempo heeft en naadloos over loopt in "Cosmic Messenger", waarin ik een lekker in het gehoor klinkende stevige mix van space- en hardrock te horen krijg.
Daarna hoor ik "Outside" en hierin voert de band het tempo op en laat me genieten van een fantastische swingende uptempo mix van space- en hardrock, die een licht hypnotiserende werking op me heeft, waarna "Mind Full Of Capsules" volgt en in dit meer dan 13 minuten durende nummer zet Stone Oak Cosmonaut me een geweldige spacerock song voor, die halverwege, door een tempowisseling, verandert, waardoor ik een melodische spacerock song te horen krijg, die in een rustig tempo gespeeld wordt, waarbij het tempo tegen het einde weer langzaam opgevoerd wordt.
Het volgende nummer heet "Stone And Light" en ook hierin krijg ik een heerlijk spacerock nummer te horen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een ritme bevat, dat me in een lichte trance brengt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en over gaat in "Voyagers", dat rustig, maar met stevige klanken, start en ook in dit nummer laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkende spacerock song, die, na een tempowisseling, in een sneller tempo gespeeld wordt, waarna de hardrock de overhand krijgt en de muziek tevens een licht hypnotiserend ritme bevat.
In "The Sun" speelt de band een heerlijke swingende mix van space-, hard- en bluesrock, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en in "Incident In Galaxy Nine" krijg ik een fantastisch rustig spacerock nummer voorgeschoteld, dat een licht hypnotiserend ritme bevat en langzamerhand een sneller tempo krijgt, waardoor het nummer meer gaat swingen.
Het laatste nummer van de CD heet "Festival" en bevat een aanstekelijk dansbaar swingend ritme en hoewel de muziek enigszins commerciëler klinkt en lichtelijk afwijkt van de rest van de nummers, is dit eveneens een geweldige rock song, waarbij stil zitten geen optie is.
"One Evening In The Desert", van Stone Oak Cosmonaut, is een geweldige CD, die vol staat met schitterende spacerock nummers en met hun fantastische muziek mag de band zich naar mijn mening tot de betere bands van Nederland rekenen en ik kan dit album dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van spacerock en hardrock houdt.
Krautzone is een Duitse band, die in september 2011 uit diverse bands is ontstaan, doordat de leden van die bands samen muziek begonnen te spelen tijdens een spontane jamsessie, die in de oefenruimte van Electric Moon plaats vond.
De muzikanten, die aan deze sessie mee deden, zijn: multi-instrumentalist Sula Bassana (Electric Moon, Zone Six) - synthesizer, Komet Lulu (Electric Moon, Zone Six) - drums, Modulfix (Zone Six, The Spacelords) - synthesizer, Rainer Neeff (The Pancakes, Zone Six) - sologitaar en Onkel Kaktus - basgitaar plus Baba Lali, die aan dit project mee werkt door voor een kosmische sfeer te zorgen.
Van de opnamen van deze sessie, die onder de naam "Kosmische Rituale" is uitgebracht, werden 3 nummers uitgekozen om uitgebracht te worden en zijn weer door Eroc gemasterd en verschenen 13 december 2013 in een gelimiteerde uitgave van 1000 stuks op gekleurd vinyl.
De opnamen voor "Superkraut" vonden plaats op 31 december 2013, toen de band bijeen was om oud en nieuw te vieren en in plaats daarvan besloot om jammend het nieuwe jaar in te gaan.
In juni 2015 verscheen de LP "Spiritual Retreat", die gelijktijdig met hun debuut LP werd opgenomen, in een beperkte oplage van 777 stuks op zwaar zwart vinyl plus inlegvel en natuurlijk werd deze net als alle andere uitgaven door Eroc gemasterd en komt het artwerk van de hand van Lulu.
Deze 3 uitgaven zijn 17 juli 2015 samen met het onuitgebrachte nummer "Schwebung" op de 2CD "The Complete Works" verschenen.
CD 1 start met "Liebe", een fantastisch nummer, dat in een rustig tempo gespeeld wordt en bestaat uit een bijna 13 minuten durende hypnotiserende mix van psychedelische kosmische muziek en krautrock, waardoor ik als het ware de muziek ingezogen wordt en in een lichte trance kom.
Daarna krijg ik het 9 minuten durende nummer "Kosmische Rituale" te horen en hierin schotelt Krautzone me een schitterend kosmisch stuk muziek voor, waarin de band me verder in mijn trance brengt door hun hypnotiserende ruimtelijke rituele muziek, die langzaam opgevoerd wordt en daarbij zijn ook lichte spacerock invloeden hoorbaar. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het volgende nummer is het bijna 21 minuten durende "Only Fools Rush In" en ook nu weer weet de band me in de ban van hun muziek te houden door me een sublieme mix te laten horen van krautrock, kosmische en psychedelische muziek, waarin het tempo steeds sneller gespeeld wordt, terwijl het ritme hypnotiserend op me werkt, maar enkele minuten voor het eind van het nummer verandert de band het ritme plotseling en krijg ik een heerlijk experimenteel stukje psychedelische muziek te horen.
Het laatste nummer van CD 1 is het nog niet eerder uitgebrachte "Schwebung", waarin ik een waanzinnig goed psychedelisch ruimtelijk stukje muziek te horen krijg, waarmee de band me opnieuw in een lichte trance brengt.
CD 2 bevat de LP "Spiritual Retreat", plus de 2 nummers van de split-LP met Lamp Of The Universe, waar de CD mee begonnen wordt en hierin krijg ik het nummer "Superkraut" in 2 gedeeltes te horen.
Met "Superkraut I" krijg ik een fantastisch hypnotiserend dansbaar ruimtelijk nummer te horen, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en dat tegen het einde over gaat in een rustig tempo, om langzaam als een kaars uit te doven.
In "Superkraut II" laat de band me genieten van een geweldig krautrock nummer, dat in een licht hypnotiserend ritme gespeeld wordt, waarin tegen het einde een uitstekende tempowisseling zit en de band verder gaat in het spelen van een stukje licht psychedelische muziek in een rustig tempo.
Als afsluiter staat het bijna 44 minuten durende "Spiritual Retreat" op de CD en daarin laat de band me genieten van een schitterend stuk kosmische rituele muziek, dat tevens een psychedelisch karakter heeft en krautrock invloeden bevat.
Halverwege verandert dit echter en wordt de muziek experimenteler, waarna de band terug keert naar de krautrock, waarin een heerlijk, geheimzinnig klinkend, hypnotiserend ritme zit.
"The Complete Works" van Krautzone is een van de beste albums van dit jaar en ik vind deze meesterlijke 2CD dan ook een "must" voor iedere liefhebber van zowel krautrock als psychedelische muziek en kosmische muziek, oftewel: "Verplichte kost!"
De band Uncle Acid & The Deadbeats, die in 2009 werd opgericht, komt uit Cambridge, Engeland en bestaat uit: Kevin (K.R.) Starrs (ook wel bekend als Uncle Acid) - zang, sologitaar en orgel, Yotam Rubinger - slaggitaar en zang, Itamar Rubinger - drums en Dean Millar - basgitaar.
Muzikaal is de band sterk beïnvloed door de muziek van bands als The Beatles, Black Sabbath, Alice Cooper, Blue Cheer, Blue Öyster Cult, MC5 en The Stooges en de naam Uncle Acid werd bedacht door Rusty Day, die de zanger van de band Cactus was en later de band Uncle Acid And The Permanent Damage Band oprichtte.
Het debuut album van Uncle Acid & The Deadbeats, "Volume 1", verscheen in 2010 en werd in 2012 gevolgd door "Blood Lust" en in 2013 door "Mind Control".
Ook verschenen er diverse singles zoals: "Poison Apple" (2013), "Mind Crawler" (2013), "Runaway Girls" (2014) en "Waiting for Blood" (2015) plus "Christmas Killer", die onder de bandnaam Sharon Tate Experience werd uitgebracht en op het verzamelalbum "Something In The Water - A Rise Above Compilation" uit 2013 verscheen het nummer "Down To The Fire".
Het nieuwe album "The Night Creeper" werd begin 2015 in de Toe Rag Studio's onder leiding van Liam Watson (White Stripes, Tame Impala, Electric Wizard) opgenomen en bevat 10 nummers.
Het album, dat door Rise Above Records op zowel CD als op gekleurd vinyl wordt uitgebracht, start met "Waiting For Blood", waarin ik de band een schitterende stevige hardrock song hoor spelen, die een licht hypnotiserend ritme bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Murder Nights" en daarin hoor ik een geweldig hypnotiserend stukje rustig gespeelde psychedelische rock, waarmee de band me van begin tot eind in de ban houdt, terwijl de muziek en zang me sterk doet denken aan die van de Amerikaans-Finse band Bigelf.
Daarna zet de band me "Downtown" voor en hierin krijg ik een lekker in het gehoor klinkende melodische licht psychedelische rock song te horen, waarna ik "Pusher Man" hoor en ook in dit nummer schotelt de band me een heerlijk stukje melodische rock met hardrock invloeden voor.
Dan volgt "Yellow Moon", waarin de band me een fantastisch rustig melodisch instrumentaal nummer laat horen, dat gevolgd wordt door "Melody Lane", een uitstekende licht hypnotiserende rock song, waarbij het moeilijk is om niet in beweging te komen.
In de titelsong "The Night Creeper" laat de band me genieten van een prachtige rustige song en in "Inside" krijg ik een swingende rock song met een aanstekelijk ritme te horen.
Vervolgens speelt de band een heerlijke rustige licht progressieve song, getiteld "Slow Death", waarvan ik bijna 9 minuten mag genieten, waarna het laatste nummer van het album te horen is en in "Black Motorcade" verrast de band me nogmaals met een schitterende rustige psychedelische poprock song, waarin de zang me aan die van John Lennon doet denken.
Op het album "The Night Creeper" van Uncle Acid & The Deadbeats staan 10 fantastische nummers, die er om schreeuwen gehoord te worden en ik kan iedere liefhebber van zowel hardrock, melodische rock, psychedelische rock en de betere rock deze schijf dan ook sterk aanraden.
Black Moon Circle is een nieuwe band uit Trondheim, Noorwegen, die bestaat uit: Öyvin - zang en basgitaar, Vemund - sologitaar en Per - drums, terwijl de band op enkele nummers wordt bijgestaan door Dr.Space van Öresund Space Collective.
De bandleden speelden al jaren in de Noorse rock & roll muziek scene in bands als The School en The Reilly Express, voordat ze in 2011 de band Black Moon Circle oprichtten.
Hun debuut EP met gelijknamige titel verscheen in 2013 via Space Rock Productions en hun eerste volledige album "Andromeda" uit 2014, die via Crispin Clover Records en Stickman Records uitgebracht werd, kreeg lovende woorden in de underground media, terwijl de band ook in de top 10 van beste nieuwe bands door de Obelisk website werd gerekend.
In 2013 ontmoette Dr.Space van Öresund Space Collective de band en besloten samen jamsessies te spelen, die vervolgens opgenomen werden.
Het Space Rock Productions label brengt 14 augustus 2015 één van die vroege jamsessies in een beperkte oplage op vinyl uit, getiteld "The Studio Jams Vol.1: Yellow Nebula In The Sky" en deze zullen in de komende 2 jaren gevolgd worden door minstens nog 2 LP's.
"The Studio Jams Vol.1: Yellow Nebula In The Sky" bevat 3 nummers, waarvan het 11 minuten durende "Closed Loop Circuit" de eerste is en hierin krijg ik een schitterend stukje spacerock voorgeschoteld, dat met een rustig licht hypnotiserend ritme bevat en langzaam verder wordt uitgebouwd (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en is net als het volgende nummer, dat "Sea Of Vapors" heet, in 2014 opgenomen en daarin laat de band me een heerlijk swingend progressief rock nummer met spacerock invloeden horen, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarbij de hoofdrol voor de sologitarist is en waarin ook nu weer een hypnotiserend ritme zit.
Het laatste nummer van de LP, "Yellow Nebula In The Sky", dat bijna 23 minuten duurt, werd tijdens de eerste jamsessie in april 2013 opgenomen en beslaat de B-kant van de plaat.
In dit nummer laat de band me genieten van een fantastisch intensief gespeeld hypnotiserend progressief spacerock nummer, dat van begin tot eind in een vrij hoog tempo mijn gehoorgang binnen komt, waarbij het onmogelijk is om stil te blijven zitten.
De LP "The Studio Jams Vol.1: Yellow Nebula In The Sky" is een geweldige plaat, die helaas maar 3 nummers bevat, die me niet lang genoeg kunnen duren en ik kan deze uitgave dan ook van harte aanbevelen aan iedere liefhebber van zowel spacerock als progressieve rock.
Destination Lonely is een garagerock band uit Toulouse, Frankrijk, die in 2010 hun debuut 10" vinyl EP "Fun Is Dead" uitbracht via Sentenza Records en toen bestond uit: Marco Fatal - sologitaar en zang, N-Wrong - basgitaar en zang en Nath - drums.
In 2012 werd deze 10" gevolgd door de mini-LP "Kiss Or Kicks", die via Les Disques Steak verscheen, waarop de band bestond uit: Marco Fatal - sologitaar en zang, Vince Posadzki - basgitaar en zang en Thibaut - drums en zang, terwijl de bandbezetting op de nieuwe CD "No One Can Save Me" uit 2015 opnieuw anders is en tegenwoordig bestaat uit: Marco Fatal - sologitaar en zang, Lo' Spider - basgitaar, zang, orgel en percussie en Wlad - drums en percussie.
Eerder speelde Marco en Wlad samen in de band The Fatals, die hij in 2001 oprichtte, terwijl Lo'Spider eerder in The Jerry Spider Gang actief was.
Op de CD "No One Can Save Me", die door het Voodoo Rhythm Records label is uitgebracht en tussen juni en december 2014 in de Swampland studio te Toulouse werd opgenomen, wordt de band bijgestaan door Ismael Ardan - harp (1 nummer) en Arthur Larregle - basgitaar (1 nummer).
Het album, dat 10 nummers bevat, begint met "Freeze Beat", waarin ik een schitterende instrumentale mix van garagerock en surf hoor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme bevat.
Daarna krijg ik "Gonna Break" te horen en hierin speelt de band een uitstekende snelle garagerock song, die tegen de eind 70er jaren punk aan zit en gevolgd wordt door "S+E+U+L", waarin de band een lekker in het gehoor klinkende licht psychedelische rock song speelt, die in een niet al te hoog tempo gebracht wordt.
Dan laat Destination Lonely me genieten van een fantastische mix van garagerock, surf en blues, die in een slepend ritme gespeeld wordt en "Mud" getiteld is, waarna "Now You're Dead" volgt en in dit nummer schotelt de band me een geweldige lekkere rustige rock song voor, die een licht hypnotiserend ritme heeft en gevolgd wordt door "Black Eyed Dog", een aanstekelijke swingende mix van garagerock en blues, waarbij het moeilijk is niet in beweging te komen.
In "Protect You" krijg ik een heerlijke rustige zestiger jaren gerelateerde rock song voorgezet en in "Outta My Head" krijg ik een vrij heftige uptempo garagerock song te horen, die swingt als een trein en gevolgd wordt door "Sun's Going Down", een fantastische cover van het nummer van de Nederlandse band The Outsiders en in het laatste nummer, "No One Can Save Me", laat de band me genieten van een schitterende heftige garagerock song, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt, een licht hypnotiserend ritme bevat en tegen het einde steeds heftiger wordt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Destination Lonely heeft met "No One Can Save Me" een geweldig album gemaakt, dat er om schreeuwt om gedraaid te worden en ik kan deze schijf dan ook aan iedere liefhebber van zowel garagerock als zestiger jaren muziek voor de volle 100% aanraden.
De Amerikaanse band The Lone Crows startte als middelbare school project, toen Joe Goff - drums en percussie en Andy Battcher - basgitaar samen met Julian Manzara - sologitaar een band vormden.
De band begon met het maken van trash en progressieve metal en het schrijven van nieuwe nummers en ging op zoek naar een zanger, die hun nummers kon zingen.
Halverwege 2009 kwam zanger/sologitarist Tim Barbeau bij het trio en ging de band onder de naam Heart Of Bristol maken, waarbij ook andere muziekstijlen gespeeld werden.
Eind 2011 deed de kans zich voor om opnamen te maken in de MCTC Sound Lab Studio's te Minneapolis en veranderde de band van naam in The Lone Crows, om de muzikale invloed van bluesrock beter weer te geven in de bandnaam.
Hun debuut LP "The Lone Crows" werd in 3 maanden tijd opgenomen en uitgebracht en verscheen eind mei 2012, waarna een uitgebreide promotie toer volgde.
De LP werd goed door de schrijvend pers ontvangen en de band kreeg lovende recensies uit Griekenland, Engeland, Australië, Brazilië en Amerika en hun muziek werd op de radio in Canada en Kroatië gedraaid, waardoor de band de aandacht trok van het Duitse label World In Sound, die hun CD in 2013 geremasterd op CD uitbracht.
Ook het Britse Rough Trade label bracht hun debuut album in een geremasterde versie op de markt, waarna een Europese toer van de band volgde.
In 2014 bracht de band hun tweede album via het World In Sound label uit, getiteld "Dark Clouds", om opnieuw te gaan toeren en tijdens deze toer werden de opnames gemaakt voor hun CD "Live At Freak Valley Festival".
De CD, die ook nu weer door World In Sound is uitgebracht, werd 29 mei 2014 tijdens het Freak Valley Festival te Netphen-Deuz, Duitsland opgenomen en gemixt en gemasterd door Tom Barbeau.
Het album bevat 8 nummers en start met "Introduction", waarin de band wordt geïntroduceerd, waarna er wordt begonnen met "Lone Crow" en daarin krijg ik een schitterende swingende mix van hard- en bluesrock te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, dat halverwege iets wordt opgevoerd. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
De band vervolgt met "Next Thing I Know" en hierin hoor ik een lekker in het gehoor klinkende swingende bluesrock song, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten en deze wordt gevolgd door "Anger", waarin de band een vrij rustige bluesrock song speelt.
Daarna laat de band me genieten van "The Dragon", een heerlijke progressieve bluesrock song, die enkele prima tempowisselingen bevat en in "Dark Clouds" krijg ik eveneens een fantastische progressieve bluesrock song te horen.
Dan volgt "Speechless", waarin de band een geweldig mooi rustig instrumentaal bluesrock nummer speelt, waarna ik het laatste nummer van de CD hoor, dat "The Crawl" heet en daarin wordt me opnieuw een schitterende progressieve bluesrock met diverse tempowisselingen voor geschoteld, waarin de band halverwege versneld een een heftig stukje rock laat horen, om vervolgens terug te keren naar een rustiger tempo en op die manier het nummer af te sluiten.
De CD The Lone Crows "Live At Freak Valley Festival" bevat lekkere swingende progressieve bluesrock songs en ik kan elke liefhebber van dit genre het album dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
Vibravoid werd in 2000 te Düsseldorf, Duitsland, opgericht en bestaat uit: Christian Koch - zang en sologitaar, Robert Braune - drums en M. Lammert - basgitaar en de band heeft zich muzikaal laten inspireren door o.a. (een vroege) Pink Floyd, Electric Prunes, Strawberry Alarm Clock en Spacemen 3 en talloze psychedelische progressieve rock bands.
Sinds 2000 heeft de band diverse LP's en CD's uitgebracht via verschillende labels, zoals: Triggerfish, Nasoni, Anzitisi Records, Krauted Mind Records, Herzberg Verlag en Sulatron.
Nadat ze begin 2013 hun eigen label, Stoned Karma, hebben opgericht, verschijnen daarop hun platen, maar ook staat de band met een nummer ("Nearby Shiras", een cover van Kalacakra) op de LP Head Music van het Fruits De Mer Records label en is er een 7" vinyl single uitgebracht via dat zelfde label uit Engeland, die
3 covers bevat.
Van de single, die 7 september 2015 in een beperkte oplage op gekleurd vinyl verschijnt, zullen geen CD's en downloads gemaakt worden, op enkele promo's na.
De single start met het nummer "(I'm Not Your) Steppin' Stone", waar The Monkees in de jaren 60 een hit mee hadden en hierin krijg ik een geweldige lekkere psychedelische uitvoering te horen, die gevolgd wordt door een fatastische uitvoering van "Hole In My Shoe" (Traffic) en in deze psychedelische song wordt de band bijgestaan door jazz zangeres Viola Road uit Italië. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het laatste nummer van de single heet "The White Ship" (H.P.Lovecraft) en daarin laat de band me genieten van een zeer psychedelische song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een spookachtig geluid bevat.
Vibravoid heeft met de single "Steppin' Stone" weer een geweldig werkje afgeleverd, dat in geen enkele collectie van psychedelica liefhebbers mag ontbreken, oftewel: Verplichte kost!
Beautify Junkyards werd in 2012 te Lissabon, Portugal, opgericht en bestaat uit: João Branco Kyron - zang en synthesizer, João Paulo Daniel - akoestische gitaar en synthesizer, João Moreira - akoestische gitaar en elektrisch orgel, Rita Vian - zang en elektrisch orgel, Sergue - basgitaar, xylofoon en omnichord en Watts - percussie.
Nadat ze 4 songs op Bandcamp met de video van "From the Morning”, een cover van de Nick Drake song, hadden geplaatst, was dat de aanleiding tot een reeks van gebeurtenissen, die hebben geleid, dat de band de aandacht trok van diverse radio stations, publicaties en grammofoonplaten labels.
In augustus 2012 maakten ze voor het Fruits De Mer Records label de 7" vinyl single “From the Morning”, die erg goed werd ontvangen in de media en op diverse
Europese en Amerikaanse radio stations werd gedraaid.
Vervolgens nodigde de Braziliaanse muziek en tv producent Béco Dranoff de band, in december 2012, uit om deel te nemen aan een tv documentair getiteld “Beyond Ipanema”, waaraan ook erg bekende muzikanten zoals: David Byrne, Gilberto Gil, Devendra Banhart, M.I.A en anderen meewerkten.
Hun debuut album, dat, in september 2013, op zowel op CD als op Vinyl werd uitgebracht bevat 9 covers, waaronder beide nummers van de single en is opgedragen aan de band's belangrijkste muzikale invloeden uit de jaren 60 en 70, zoals psychedelische folk, kosmische muziek en tropicalia.
De opnamen werden op lokatie met een mobiele studio gemaakt, waarbij enkele gastmuzikanten zoals: Wolfgang Shloegl (i-Wolf, Sofa Surfers), Riz Maslen (Neotropic), Karine Carvalho (3 na Massa) en de Amerikaanse folk zangeres Erica Buettner met de band mee speelden en het album werd in eigen beheer uitgebracht.
Hun nieuwe album "The Beast Shouted Love" verschijnt 14 september 2015 via het Mega Dodo Records label op LP (180 gram zwart vinyl) in een beperkte oplage van 250 stuks en in een beperkte oplage van 250 stuks op CD (digi-pack) en bevat 12 nummers.
Het eerste nummer van het album heet "Sun Wheel Ceremony" en daarin krijg ik een prachtige rustige psychedelische folk song voorgeschoteld, die gevolgd wordt door "Canterbury", dat eveneens een schitterende rustige psychedelische folk song is.
Daarna zet de band me "Rainbow Garland" voor en hierin hoor ik opnieuw een psychedelisch stukje muziek in een niet al te hoog tempo, waarna "Pés Na Areta Na Terra Do Sol" volgt en in dit nummer gaat de band verder met het maken van hun heerlijke rustige folkpop (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en ook in "Lake" verandert dat niet en hoor ik een uitstekende psychedelische folk song in een rustig tempo gespeeld worden.
In "Rite Of Passage" speelt Beautify Junkyards een lekker in het gehoor klinkend instrumentaal folk nummer in een licht hypnotiserend ritme, om te vervolgen met "Tomorrow's Children", een fantastisch mooie psychedelische folkpop song, die in een rustig tempo gespeeld wordt.
Dan laat de band me genieten van "Drop City", waarin ik een heerlijke licht psychedelische song te horen krijg, gevolgd door "Valley Of Wonders", een geweldige, rustig gespeelde, psychedelische pop song, waarin de zang van zangeres Rita hemels klinkt.
Vervolgens hoor ik "Longo Amanhã" en ook dit schitterende nummer wordt in een langzaam tempo gespeeld, waarna ik Refresco Eléctrico" te horen krijg en hierin zet de band me een mix voor van Astrud Gilberto en folk, waarbij ik een rustig licht psychedelische song te horen krijg, die in het Portugees gezongen wordt en naadloos over loopt in het laatste nummer van het album, dat "Technicolor Hexagon" heet en een fantastisch mooi instrumentaal stukje folk muziek is.
Ondanks het feit, dat alle nummers een rustig tempo bevatten, heb ik me geen minuut verveeld bij het luisteren naar dit uitstekende album van Beautify Junkyards en ik kan "The Beast Shouted Love" dan ook aan elke folk en betere pop liefhebber aanbevelen.
Elli De Mon, ook wel bekend als Elisa De Munari, studeerde indiaanse muziek en filosofie en verweeft dit in al haar werk.
Als one-woman-band uit Vicenza, Italië, bracht ze in 2014 haar succesvolle debuut album "Elli De Mon" via het CORPOC / Otis Recordings label uitbracht, dat, in maart 2013, voorafgegaan werd door de 7"vinyl single "Leave This Town".
In 2014 deed ze, na de release van haar debuut album, meer dan 120 optredens in onder andere: Italië, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Spanje en werkte ze aan haar nieuwe album, dat simpelweg "II" heet en via het Franse Pitshark Records label (o.a.: Motorhead, Cosmic Psychos, Nomads, New Christs, Radio Birdman en anderen) is uitgebracht op zowel LP, CD en digitale download.
Op het album, dat in augustus 2014 te Brescia in de TUP Studio is opgenomen, doen Bruno Barcella - tamboerijn en Alessio Lonati - basgitaar en orgel als gastmuzikanten op enkele nummers mee en Elli speelt zelf de overige instrumenten, zoals solo- en basgitaar, drums, sitar en dilruba.
Het album bevat 10 nummers, waarvan "Zen Song - Dusk" de eerste is en hierin hoor ik Elli een lekker in het gehoor klinkende swingende bluesrock song spelen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door "Ghost - Night", waarin ze een rustige mix van pop en bluesrock ten gehore brengt, die naar het einde toe iets heftiger wordt.
Daarna volgt "The Judgement - Midnight" en in dit nummer speelt Elli weer een uitstekende bluesrock song waar enkele subtiele tempowisselingen in zitten, waarna ik "Ouroboros - Deep Night" hoor, waarin ze een rustige licht dreigende bluesrock song speelt.
Dan schotelt ze me "Black Ego - Dawn" voor en daarin laat ze me genieten van een duister klinkende song, die rustig gespeeld wordt en Oosterse invloeden bevat, terwijl het tempo wisselend is, om vervolgens verder te gaan met een swingende opgewekt klinkende bluesrock song, getiteld "Wild Blues - Awakening", waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.
In "Grip - Morning" laat ze me genieten van een swingende bluesrock song, die tegen het eind steeds sneller gespeeld wordt en in "Obsession - Noon" krijg ik een schitterende swingende rock song te horen, die plotseling verrassend over gaat in een totaal ander ritme, waarmee het nummer afgesloten wordt.
Vervolgens hoor ik "Unbreakable - Late Afternoon", een fantastisch nummer, waarin trieste Oosters aandoende klanken en een rustig tempo bepalend voor deze geweldige song zijn.
De CD wordt afgesloten met "Requiem For J. - Farewell" en hierin krijg ik een mooie rustige song te horen, die enkele prima subtiele tempowisselingen bevat.
De CD "II" van Elli De Mon bevat 10 uitstekende songs, waarvan de hoofdmoot bluesrock is en ik kan elke liefhebber van deze muzieksoort, dan ook aanraden deze heerlijke CD eens te gaan beluisteren.
Luminous Bodies is een band uit Londen, Engeland, die bestaat uit: Gordon Watson - sologitaar en zang, Tracy Bellaries - basgitaar, Tom Fugelsang - sologitaar, Dan Hunt - drums en Luca Zoo Franzoni - drums.
De band speelt net als The Melvins met 2 drummers en verwierf enige bekendheid door hun optredens op het Supernormal Festival in 2014 en het Raw Power Festival, dat in mei dit jaar plaats vond, waar verder onder andere: Gnod, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, The Cosmic Dead, Circle, Pharaoh Overlord, Blown Out, KK Null & Kawabata Makoto, Black Bombain, Hey Colossus en anderen optraden.
Het debuut album "Luminous Bodies", dat door Box Records, 15 augustus 2015, op 180 gram vinyl is uitgebracht, bevat 8 nummers.
De plaat begint met "Man's Milk" en daarin krijg ik een heerlijke heftige uptempo stoner rock song te horen, die diverse tempowisselingen en invloeden uit de muziek van The Stooges en Butthole Surfers bevat en gevolgd wordt door "Stay Dead", waarin de band me een schitterende psychedelische stoner rock song met een hypnotiserend ritme voorschotelt, waarbij ik invloeden van The Liquid Sound Company en Melvins hoor.
Daarna hoor ik "Lady Graveyard", een vrij rustig gespeelde hardrock song, waarvan de tekst me bekend van voor komt en plotseling schiet me te binnen, dat het van een nummer van Tom Jones is.
Dan krijg ik "You Cheap-Arse Motherfucker!" te horen en dit is een experimentele heftige hardcore noise rock song, waarna ik "Destroyed" hoor en dit is een heftige hardcore punkrock song, die met de snelheid van het licht gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Inhaler", een fantastische stevige stoner rock song met een hypnotiserend ritme en lichte psychedelische invloeden.
In "Leatherman" krijg ik een schitterende melodische uptempo rock mix van punk, hardrock en stoner te horen en in het laatste nummer van de LP, "Om Naman Shivaya", laat de band me genieten van een vrij eentonige mantra, die in een stevig en gemiddeld tempo gespeeld wordt en licht hypnotiserend werkt.
Lumious Bodies heeft met hun debuut album een geweldig gevarieerd stuk muziek weten af te leveren, dat een genot is om te beluisteren en ik kan iedere liefhebber van stoner rock en punk dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
Nick Nicely werd als Nickolas Laurien in 1959 in Groenland geboren, gedurende een overstap van een transatlantische vlucht van zijn ouders, maar hij groeide op in Hitchin in Hertfordshire, Engeland.
Later verhuisde het gezin naar Brockley, een conservatieve wijk in zuid Londen, die een stempel op zijn muzikale loopbaan zou drukken.
Hij groeide op met het luisteren naar de klassieke muziek van zijn ouders en de pop van de jaren 60, die hij op de radio hoorde, maar nadat hij, in 1969, het nummer "Tracy" van The Cuff Links hoorde, begon hij zich steeds verder van de pop muziek te verwijderen, om meer en meer naar experimentele en psychedelische muziek te gaan luisteren.
Nick was in 1969 begonnen met het spelen van mondharmonica, waarna hij later ook gitaar leerde spelen en creëerde in 1973 zijn muzikale alias Nick Nicely.
Halverwege de jaren 70 vormde hij samen met enkele vrienden The Nick Nicely Band, maar nadat zijn vrienden er de brui aan hadden gegeven, ging hij alleen verder, nam zijn zelf geschreven songs op en ging met de demo's daarvan diverse platenmaatschappijen af, waarbij hij een contract kreeg bij de Heath Levy Publishing Group, die enkele van zijn songs voor andere artiesten wilde gebruiken.
Als deel van het contract, was Nick gratis studio tijd gegeven en deze gebruikte hij om, samen met zijn vriend Jeff Leach, een klassiek geschoolde toetsenist, zijn eerste single "D.C.T. Dreams" / "Treeline" op te nemen, die via zijn eigen Voxette label verscheen en door het Hansa label eind 1980 heruitgebracht werd, nadat het regelmatig gedraaid werd en goede recensies kreeg.
In december 1980 begon hij met het maken van zijn volgende demo single "Hilly Fields (1892)", waarover hij 6 maanden deed en ten einde zijn studiotijd te betalen, verkocht hij zijn persoonlijke bezittingen.
Hansa wilde de single niet uitbrengen, maar een A&R man van EMI, was meer dan enthousiast en gaf Nick een contract.
Het nummer, dat in 1982 verscheen en "49 Cigars" als B-kant kreeg, was in Heath Levy's kleine studio en in de Alvic Studios in west Londen opgenomen, waarbij Jeff Leach - toetsen, Ian Pearce - drums, Rickman Godlee - cello en "Kate" - zang meewerkten(vele jaren gingen er geruchten, dat "Kate" Kate Bush was, die net om de hoek van de Alvic studio woonde en ook bij EMI onder contract stond).
New Musical Express maakte "Hilly Fields (1892)" single van de week en beschreef het als de beste psychedelische plaat gemaakt sinds de jaren 60, maar ondanks de vele geweldige recensies in de muziekbladen, werd de single niet op de juiste manier gepromoot door EMI, met als resultaat dat de song bijna geen airplay kreeg en flopte.
EMI besloot echter ook de volgende single van Nicely uit te brengen, die "On The Coast" getiteld was, maar door muzikale meningsverschillen trok Nick de single terug en werd deze niet uitgebracht.
Daarna verloor EMI de interesse in Nick, die zonder apparatuur en geld om zijn verdere opnames te financieren zat en gedesillusioneerd besloot zich uit de muziek industrie terug te trekken en de volgende 20 jaar uit de spotlights bleef.
Eind jaren 80 was hij betrokken bij de opkomende acid house en rave scene in Engeland en samen met zijn vriend Gavin Mills, ook wel bekend als DJ Face, produceerde hij begin jaren 90 een aantal house nummers onder de namen Psychotropic, Freefall and Airtight.
Het duo ging een samenwerking met Jack Smooth aan onder de groepsnaam Citizen Kaned en behaalde daarmee grote commerciële successen in de top van de dance hitlijsten.
Nicely's werk inspireerde een aantal hedendaagse kunstenaars, met name XTC 's psychedelische uitloper, de band The Dukes of Stratosphear, evenals The Bevis Frond, Robyn Hitchcock en Robert Wyatt .
Na jaren van onderhandelen, werd er in 2004 een compilatie album uitgebracht van 2 van zijn singles en onuitgebrachte nummers, die tussen 1978 en 2004 werden opgenomen en deze verschenen, via het Tenth Planet label, op de vinyl LP "Psychotropia".
In 2005 werd "Psychotropia" nogmaals uitgebracht, maar nu in een CD versie met 6 extra nummers via Sanctuary en in 2010 verschen de CD opnieuw met nog een extra nummer, getiteld "Marlon" via het Grapefruit label.
Ook verschenen er diverse songs via allerlei verzamel platen en op 11 oktober 2008 speelde Nick zijn eerste live optreden ooit, bijgestaan door vrienden en The Bevis Frond in The Luminaire te Londen.
Sinds die tijd heeft Nick een handjevol concerten gegeven, meestal onder de bandnaam Nick Nicely's Unlived Lives, inclusief het Green Man Festival in 2009, speelde hij 2 shows samen met Kasper en Herlinde Raeman (Meneer Malash te Amsterdam, Nederland en Wasteland Festival te Gent, België) en in november 2012 speelde hij samen met Ariel Pink te Hamburg, Duitsland.
In 2010 hielp Nick de geruchten de wereld uit door te vertellen dat Kate Jackson de vokalen op "D.C.T. Dreams" had gedaan en hij dezelfde tape had gebruikt voor "Hilly Fields" en er simpelweg Kate op had gezet, omdat hij haar achternaam niet wist en kondigde, eveneens in 2010, aan, dat hij aan nieuwe songs voor een nieuw album werkte en dit verscheen in juni 2011 op cassette via Burger Records, onder de naam "Lysergia", na eerst onder de werktitel "Space Of Second" bekend te hebben gestaan.
In 2011 werd door het Amerikaanse label Captured Tracks een compilatie vinyl LP uitgebracht met tussen 1979 en 1986 opgenomen songs, getiteld "Elegant Daze" en in 2012 bracht het Fruits De Mer Records label een gelimiteerde 7" vinyl single uit met een nieuwe uitvoering van "Hilly Fields" subtitel "The Mourning" met de originele versie van het nummer op de B-kant om de dertigste verjaardag van de song te vieren, terwijl Emotional Response Records de "Wrottersley Road EP" in 2013 uitbracht met daarop 3 remixen en "Space of a Second" in 2014 via Lo Records verscheen.
Het Fruits De Mer Records label brengt 7 september een nieuwe 7" EP van Nick uit in een beperkte oplage, geperst op gekleurd vinyl, waarvan geen CD of downloads zullen verschijnen, op enkele promo's na.
De EP, die 4 songs bevat, start met "49 Cigars", waarin ik een fantastische psychedelische song te horen krijg, die associaties met de muziek van The Beatles nummer "Strawberry Fields Forever" bij me oproept en tevens een licht hypnotiserend elektronisch ritme bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna laat Nick me genieten van een nummer van zijn laatst verschenen album, getiteld "Belinda" en hierin speelt hij een vrij experimentele psychedelische song met diverse tempowisselingen, die een beetje rommelig klinkt en gevolgd wordt door een schitterende live uitvoering van "49 Cigars", waarin qua effecten weliswaar minder mogelijk is dan in de studio, maar desondanks geweldig gespeeld wordt.
Het laatste nummer van de EP heet "Lobster Dobbs" en ook in deze song schotelt Nick me een heerlijk psychedelisch stukje muziek voor, dat in een rustig tempo gespeeld wordt.
De EP "49 Cigars", van Nick Nicely, bevat 4 fantastische songs die in geen enkele collectie van de psychedelische muziek liefhebber mag ontbreken, oftewel: Verplichte kost!
Het Mega Dodo Records label bracht 11 juli 2015 het boek "A Séance at Syd's" van Dave Thompson (Goldmine Magazine), in een gelimiteerde oplage van 100 stuks met harde kaft en een formaat van 8" bij 8", op de markt, waar 2 CD's als bonus bijgevoegd zijn.
Het boek, een 288 bladzijden tellende anthologie van moderne Acid-Folk-Haunt-Psych-Prog-Space-Kraut-Radiophonic-Rock, bevat uitspraken van meer dan 80 min of meer leidende figuren in de moderne Acid-Folk-Haunt-Psych-Prog-Space-Kraut-Radiophonic-Rock.
Het boek bevat bijna 100 illustraties en het voorwoord is door Nik Turner (ex Hawkwind) verzorgd en daarin vertelt hij onder andere over zijn muzikale invloeden en over zijn samenwerking met Sendelica en Dodson & Fogg.
Verder schrijft Dave zelf een soort inleiding over het hoe en waarom hij dit boek maakte, hoe hij over de huidige muziek en muziekindustrie denkt, wat hij van de radio stations, zoals de BBC vindt en waarover het boek verder gaat.
Dit boek bevat interviews van musici uit Engeland, Portugal, Frankrijk, Duitsland, Finland, Spanje, België, Italië en Zweden, die hun muziek in een verscheidenheid van formaten vrijgeven en over een schat aan platforms beschikken.
Eens hielden de grote labels alles in hun greep en sloegen ieder onafhankelijke partij, die hun dominantie zou kunnen uitdagen, van het bord alsof ze minder dan muggen waren, maar tegenwoordig zijn het de majors, die de bedreigde soorten zijn, omdat bands bewijzen geen platenlabels meer nodig te hebben.
Het is niet langer de Anglo-Amerikaanse hegemonie die ooit alle kaarten in handen had, want de hedendaagse muziek druipt nu uit alle hoeken van de wereld en de bands brengen tegenwoordig zelf hun muziek naar buiten door middel van Youtube, Bandcamp en Soundcloud.
Er staan, in 13 hoofdstukken, interviews in van de volgende bands en artiesten: Black Tempest, Reverb Worship Records, Sproatly Smith, Palace of Swords, The Rowan Amber Mill, Mooch, The Owl Service, Lost Harbours, Blue Giant Zeta Puppies, Sendelica, The Sunchymes, Alison O’Donnell, Midwich Youth Club, Us And Them, Chonyid, Angeline Morrison, King Penguin, Comus, The Bordellos, Crayola Lectern, Army of Mice, Chris Lambert, Sky Picnic, Dodson & Fogg, Beaulieu Porch, Crystal Jacqueline, The Chemistry Set, United Bible Studies, Diana Collier, Drew Mulholland/Mount Vernon Arts Lab, the Striped Bananas, Crow Call, Emily Jones, Francois Sky, the Nomen, Gordon Raphael, Head South by Weaving, the Luck of Eden Hall, Amanda Votta, The Hare And The Moon, Icarus Peel, Octopus Syng, Schizo Fun Addict, Grandpa Egg, Eschatone Records, Jefferson Hamer, Ghost Box Records, The Familiars, Beautify Junkyards, Mega Dodo, Stay, Judy Dyble, Fruits de Mer Records, the Past Tense, The Soulless Party, the Thanes, Tir Na Nog, the Child of a Creek, Astralasia, the Gathering Grey, Mark & the Clouds, Marrs Bonfire, Black Psychiatric Orchestra, The Loons, Mikey Georgeson, Mordecai Smyth, La Meccanica Sonora, Bevis Frond, Paolo Sala, Sand Snowman, the Seventh Ring of Saturn en Will Z….
Ook is er een introductie van de geïnterviewden, een verhaal over Syd Barrett en een slotwoord van Chris Lambert, plus natuurlijk een index.
"A Séance at Syd's" is zowel verschenen als E-book, als paperback (500 pagina's en bijna 100 illustraties) en als beperkte uitgave van 8" bij 8" met harde kaft, inclusief 2 CD's (40 bands), waarbij de hoes is ontworpen door Gregory Curvey van The Luck Of Eden Hall, terwijl de binnenkant van de omslag de afdruk van de originele binnenhoes van The Beatles LP "Sgt.Pepper's Lonely Hearts Club Band" bevat.
Het boek "A Séance at Syd's" van Dave Thompson is een schitterende uitgave en bevat, behalve de prachtige foto's, de uitstekende interviews en het verhaal over Syd Barrett, ook nog een geweldige 2CD, die het daarom de aanschaf meer dan waard maakt.
De 2CD "Various Artists - A Séance at Syd's" bevat 40 bands en artiesten, die via het Mega Dodo en Fruits De Mer Records label hun muziek laten verschijnen en de eerste band, die ik te horen krijg is The Luck Of Eden Hall, die me het nummer "Arthropoda Lepidoptra" voorschotelt, waarin ik een schitterend stukje psychedelische muziek te horen krijg, dat enkele prima tempowisselingen bevat en me terug voert naar het einde van de jaren 60.
Daarna hoor ik de band Stay, die "You Got Me Going" spelen en dit is een lekker in het gehoor klinkende jaren 60 beat song, die licht psychedelisch klinkt en gevolgd wordt door "Countryside Mysticism" van Octopus Syng, waarin ik een fantastische psychedelische song hoor, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt.
Dan hoor ik Sand Snowman met "Ice And Rainbows" en daarin laat de band me heerlijk psychedelisch nummer horen, dat in een jaren 60 film gespeeld had kunnen worden en abrupt stopt, waarna ik "Memory and Mind" van Drew Mulholland hoor, een geweldig experimenteel en psychedelisch nummer, dat me niet lang genoeg kan duren, maar helaas na 3 minuten stopt.
The Familiars schotelen me "52Hz Whale" voor en hierin krijg ik een rustige song te horen, die invloeden uit de folk bevat en in "Compound Eyes" van Grandpa Egg hoor ik een uitstekende psychedelische pop song.
In "Institude Of Mental Health", van Mordecai Smyth, hoor ik een lekker swingende rock song met psychedelische invloeden en enkele prima tempowisselingen, die gevolgd wordt door Dodson and Fogg, die me "And When The Light Ran Out" voorzetten, een verrukkelijk stukje psychedelische muziek met Oosterse invloeden, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan volgt "As We've Been As One" van Francois Sky featuring Jeff Levitz, eveneens een schitterend Oosters klinkend psychedelisch nummer, dat een licht hypnotiserend ritme bevat, waarna ik Judy Dyble een live versie van "Crowbaby" hoor spelen en ik een heerlijke rustige pop song voorgezet krijg, die orkestraal begeleid wordt en een licht trieste ondertoon heeft.
Vervolgens laat Striped Bananas me genieten van een psychedelische pop song, die jaren 60 elementen en invloeden van The Beatles bevat en gevolgd wordt door "Two Brothers" van Diana Collier, een werkelijk geweldige folk song, die zonder begeleiding vertolkt wordt.
Schizo Fun Addict, die me "Dream Of The Portugal Keeper", een nummer in de stijl van Burt Bacharach, voorschotelt.
Black Psychiatric Orchestra speelt een rustige song, getiteld "Forgive Me But I Love Her", die ik wel aardig vind klinken, maar die een beetje amateuristisch over komt, waarna "Loneliness Of The Late Night Shopper" volgt, een rustige pop song, die me aan de muziek van Jonathan Richman doet denken.
Daarna spelen Blue Giant Zeta Puppies "Martians Don't Surf" en hierin laat de band me een lekkere swingende surfpunk song horen, waarna ik Midwich Youth Club te horen krijg, die "A Mind Made Of Glittery Bubbles" spelen, een vrij experimentele licht psychedelische mix van elektro, dance en pop, dat gevolgd wordt door "The Owl And The Moon", een rustig psychedelisch elektronisch werkje van Fallen.
Chonyid speelt het nummer "Chonyd 3 (Exerpt)" en daarin hoor ik een 10 minuten durend fantastisch spannend duister klinkend elektronisch nummer, dat me aan mijn stoel gekluisterd houdt en in "Miracles Happen (Worshiping In Silence)" van David Devant & his Spirit Wife and the Mystery Fax Machine Orchestra krijg ik een lekker in het gehoor klinkende orkestrale pop song te horen, die me aan de muziek van The Kinks doet denken.
Dan hoor ik "Rainbow Garland" van Beautify Junkyards en daarin laat de band me een uitstekende licht psychedelische song horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna Army Of Mice een heerlijke dansbare pop song speelt, getiteld "Wildflower".
In "The Holly King & The Oak King" speelt Mooch een prachtige folk song in een vrij rustig tempo en in "On A Tree" zet Paolo Sala me een vrij progressieve rock song voor, die uit een musical zou kunnen komen en deze bevat enkele prima tempowisselingen, waarna ik Sproatly Smith het nummer "Pixieled" hoor spelen, een heerlijk stukje voordrachtskunst, dat als een soort sprookje verteld wordt en ondersteund wordt door een aanstekelijk ritme.
Alison O'Donnell and Firefay zetten me "Night Spell" voor, waarin ik schitterende, enigszins duister klinkende, folk song te horen krijg, die gevolgd wordt door "Echoes From A Distant Star" van Palace Of Swords, een lekker stukje eentonige hypnotiserende elektro, dat in een rustig tempo gespeeld wordt.
Met For All Diamonds To Shine laten Mark and The Clouds me genieten van een swingende psychedelische pop song, die de muziek van de jaren 60 uit wasemt en Emily Jones speelt een mooie rustige folk song, getiteld "Bed of Mud", die gevolgd wordt door de demo "The Craeft Worker" van Sendelica en hierin krijg ik een schitterend progressief rock nummer te horen, dat een licht hypnotiserend ritme bevat.
Vervolgens hoor ik Beaulieu Porch met "The Colour 55", waarin de band me een uitstekende progressieve psychedelische song voorschotelt, die een ritme bevat, dat me in beweging brengt en Sky Picnic speelt een geweldig lekker klinkende psychedelische song, getiteld "June Sunshine", waarmee de band me van begin tot eind mee in de ban van hun muziek weet te houden.
Dan hoor ik "To Lay Flowers at His Feet" van The Floating World en deze band laat me genieten van een fantastisch psychedelisch nummer, dat me in een lichte trance brengt en tegen de new age muziek aan leunt, waarna "Bard Of Eve" van The Hare And The Moon te horen is en hierin krijg ik een schitterend licht hypnotiserend gothic nummer te horen, dat me enigszins aan de muziek van Dead Can Dance doet denken en door het heerlijke vrij eentonige terugkerende ritme brengt de band me in een lichte trance. (luister naar dit nummer via de youtube lnik onder de recensie)
Verder hoor ik The Rowan Amber Mill met "Face Of Flowers", een geweldige mooie rustige folk song, waarin de viool een belangrijke rol speelt, gevolgd door King Penguin met "Thoughts and Words", een uitstekende psychedelische progressieve pop song, waarna Will Z. volgt met "You Mysterious Wave", een prachtige melodische licht psychedelische song, die gevolgd wordt door het hele rustige "Scary Wood" van Chris Lambert & Soulless Party en de CD wordt afgesloten door United Bible Studies, die het nummer "Teampall Mholuaidh" speelt en daarin krijg ik een heerlijke psychedelische folk song te horen.
De 2CD "Various Artists - A Séance at Syd's", die bij de beperkte uitgave van het boek "A Séance at Syd's" van Dave Thompson gevoegd is, bevat 40 geweldige nummers, die een genot zijn om te beluisteren en ik kan iedere muziek liefhebber dan ook aanraden, er snel bij te zijn om deze uitgave te pakken te krijgen.
Hulde voor dit initiatief van Mega Dodo Records!
Morgan Ägren, die in 1967 te Umea, Zweden, geboren werd, drumt sinds zijn vierde jaar en won Grammies in zowel de USA als in Europa.
In 1981 was Morgan (toen 13 jaar), samen met Mats Öberg - zang en keyboards (9 jaar en sinds zijn geboorte blind) te zien op de Zweedse televisie, waar ze hun uitvoering van het Beatles nummer "Help" ten gehore brachten.
In 1984 vormden ze samen de band Zappsteetoot, die internationaal bekend werd door het spelen van de muziek van Frank Zappa.
Zappa nodigde beide muzikanten in 1988 uit om als gasten mee te spelen tijdens zijn concert in Stockholm, waarbij Zappa zo onder de indruk was van het spel van Morgan, dat hij hem uitnodigde om deel te nemen aan diverse projecten.
Met Steve Vai speelt hij de CD "Zappa's Universe" en won daar een Grammy mee in 1994.
Ook speelde Morgan mee op het uitverkochte concert te New York van Zappa's klassieke programma bij Lincoln Center's Great Performers Series in Avery Fisher Hall en verder deed hij als gast drummer mee op het album "Shampoohorn" van Dweezil en Ahmet Zappa's band Z.
In 1996 richtte Morgan zijn platenlabel "Ultimate Audio Entertainment" op, toerde hij als bandlid met The Glen Hughes band door Europa en in 1997 door Japan.
Verder speelde onder andere met: Fredrik Thordendal (of Meshuggah), Tony Iommi, Terry Bozzio, Mike Keneally, Denny Walley, Kaipa, Bolon Bata, Fleshquartet en andere muzikanten.
Samen met Mats Öberg vormde hij de Mats/Morgan Band, die divese geweldige CD's uitbracht, die onder de noemer Rock In Opposition vallen, maar ook deed hij in een gelegenheidsband, die voor 3 optredens was samengesteld, mee aan het project "The Music Of Captain Beefheart Live", waarbij de muziek bestemd was, om bij een reizende expositie van Don Van Vliet gedraaid te worden.
In 2010 werd Morgan uitgeroepen tot de beste drummer door de lezers van het drum-tijdschrift "Modern Drummers" in de categorie "Fusion" en in 2013 was hij het onderwerp van een 2 uur durende documentaire, getiteld "Morgan Ågren's Conundrum: A Percussive Misadventure".
Zijn eerste solo album heet "Batterie Deluxe" en hierop spelen Mats Öberg keyboards, Jimmy Ägren - sologitaar, Devin Townsend zang, bas-, sologitaar en keyboards, Neyveli Radhakrishna - viool, Tina Ahlin - koor en arrangement, Mamadou Sene - woorden en Simon Steensland - ebow gitaar en elektrische sitar, als gastmuzikanten mee en werd tussen 2012 en 2014 in Studio Annanstans te Värmdö, zweden, opgenomen, waarbij Morgan alle nummers schreef, op "F Files" na, die schreef hij samen met Devin Townsend en Fredrik Thordendal.
Het album start met "Grov 1" en daarin krijg ik een swingend elektronisch nummer, met lichte jazz invloeden, te horen, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt, waarin hij zijn drummers kwaliteiten naar voren laat komen. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dit wordt gevolgd door "Isarn", waarin ik een lekkere dansbare Oosters klinkende mix van RIO, dance en jazz voorgezet krijg, die gevolgd wordt door "Yläjärvi", een fantastisch swingend RIO nummer met diverse tempowisselingen, dat bij tijd en wijle experimenteel klinkt, terwijl ook elektronische dance invloeden en schitterende drumpartijen hoorbaar zijn.
Daarna hoor ik "Mamadou" en in dit nummer laat Morgan me opnieuw genieten van een swingende mix van dance, RIO, elektro en jazz, waarin zijn heerlijke drumstijl volledig tot zijn recht komt, waarna hij me "Elka Deep Phase" laat horen, een elektro dance nummer met een belangrijke rol voor het keyboards.
Dan hoor ik "Astronauten" en hierin speelt hij een dansbaar elektro nummer met een licht hypnotiserend ritme en ik "The One M" voorgezet krijg en ook dit bevat een uitstekend dansbaar ritme, dat nog eens extra versterkt wordt door het lekkere drums ritme.
In "Lucky Luciano#2" maakt Morgan de mix van dance en elektro en schotelt hij me, na een tempowisseling, een heerlijke dansbare mix voor van hardrock, elektro en RIO, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en in "Nh 1" krijg ik ook nu weer een lekker in het gehoor klinkende swingende mix van dance en elektro te horen, waarin een licht hypnotiserend ritme zit.
Vervolgens hoor ik "Alap Clav", waarin dansbare Afrikaanse ritmes, elektro en fusion in een swingende mix aaneen gesmeed zijn, "F Files", een lichtelijk chaotisch en druk klinkend dance nummer en "Agamon", eveneens een dansbaar elektro nummer met een licht hypnotiserend ritme, dat me in beweging brengt.
"Batterie Deluxe" van Morgan Ägren bevat 12 heerlijke dansbare elektro nummers, waarbij het onmogelijk is, stil te blijven zitten en ik kan iedere drums, dance, elektro en fusion liefhebber dan ook aanraden, deze geweldige CD eens te gaan beluisteren, om misschien wel tot dezelfde conclusie te komen als ik, namelijk: Geweldig!
Ricardo Donoso is een componist, percussionist en elektronica muzikant, die in Rio De Janeiro, Brazilië geboren werd en momenteel in Boston, Massachusetts Amerika woont.
Na zijn opleiding aan Berklee College Of Music en The New England Conservatory speelde hij in diverse projecten gedurende de jaren, het laatst als drummer bij de avant death metal band Ehnahre, maar ook maakte hij deel uit van het experimentele elektronische duo Perispirit en ging schuil achter de aliassen Embouchure en Scuba Death.
Verder was hij actief in Calliope Quartet en The Epicureans en maakte hij solo albums, waarvan de eerste, "Solo Percussion Improvisations" in 2007, als eigen uitgave op een CD-R verscheen, waarna "Progress Chance" (Digitalis Recordings, 2011), "Assimilating The Shadow" (Digitalis Recordings, 2012), "As Iron Sharpens Iron, One Verse Sharpens Another" (Digitalis Recordings, 2013), "A Song For Echo" (Kathexis, 2014) en "Sarava Exu" (Denovali Records, 2014) volgden.
Ook werden er enkele singles en EP's uitgebracht, waaronder: "Zerovinteum" (7" gelimiteerd vinyl, Semata Productions, 2009), "One Verse Sharpens Another" (EP, Digitalis Recordings, 2013), "As Iron Sharpens Iron" (EP, Digitalis Recordings, 2013), "Iron / Verse Remixes" (12" vinyl, Digitalis Recordings, 2014) en "Beginning Of The Shape" (3xFile, MP3, EP, Denovali Records, 2014).
Zijn nieuwe album, waarop 10 nummers staan, heet "Machine To Machine" en is in 2015 door het Denovali Records label uitgebracht.
Het album start met "Akrasia" en daarin hoor ik een schitterend dreigend klinkend stuk muziek, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna ik "Axon Terminal" te horen krijg en hierin laat Ricardo me genieten van een heerlijk dansbaar elektro nummer, dat lichtelijk dreigend klinkt.
Daarna schotelt hij me "The Stretching Of The Cord" voor en in dit nummer hoor ik hem een lekker in het gehoor klinkend dansbaar nummer spelen, dat swingt als een trein en gevolgd wordt door "Incubent Operator", waarin hij een geweldige swingende mix van hypnotiserende elektro en krautrock ten gehore brengt, waarbij het onmogelijk is om niet in beweging te komen.
Dan volgt "Pinnacle" en in dit nummer zet hij me een uitstekend stukje eentonige elektro voor, waarna "HaR1" te horen is, dat rustig gespeeld wordt en enigszins dreigend klinkt.
In "The Iron Cage", dat rustig begint, schotelt hij me opnieuw een fantastisch stuk dansbare muziek voor en hoor ik een swingende mix van krautrock, dance en percussie, waarbij stil zitten geen optie is en in "Some Buy The Locks" start de muziek eveneens rustig en heeft een licht dreigend karakter, dat al spoedig verandert in een heerlijk dansbaar krautrock nummer.
Vervolgens hoor ik "Dance Of Attunement" en hierin speelt Ricardo een geweldig luchtig hypnotiserend nummer, dat naar New Age muziek neigt en me in een lichte trance brengt, waarna het laatste nummer volgt, getiteld "MSISDN", waarin hij me opnieuw laat genieten en ik een schitterend dansbare mix van dance, elektro en krautrock te horen krijg.
Ricardo Donoso heeft met "Machine To Machine" een fantastisch album gemaakt, dat vol staat met lekker in het gehoor klinkende dansbare nummers en ik kan elke krautrock en elektro liefhebber deze geweldige CD dan ook voor 100% aanraden.
