Sinds 2004 woont hij in New York City en hij behaalde zijn doctoraat muziek composities in 2013 aan de Columbia University.
Zijn debuut als componist maakte hij in 2009 met het album "Enter Houses Of", dat via het Tzadik label van John Zorn werd uitgebracht en geprezen werd door de New York Times voor zijn hallucinatoire intensiteit.
Solo is hij actief onder de naam Oneirogen, een experimenteel project, bekend om zijn samenvoeging van etherische synthesizers, ruwe vervorming en noise invloeden en maakte hij de albums "Hypnos" (2012, Denovali, Shinkoyo), "Veni Nox Anima" (2012, Denovali) en "Kiasma" (2013, Denovali).
Ook schreef hij de muziek van de albums "Trembling Time II" in 2009 voor kamermuziek (2-5 spelers, viool, altviool en cello) en "Luciform" (2011, voor solo dwarsfluit en elektronica).
Zijn nieuwe album "The Soul Is The Arena", dat door Denovali Records wordt uitgebracht, bevat bijdragen van solisten Claire Chase - dwarsfluit (die ook op "Luciform" meespeelde) en Joshua Rubin - bas klarinet.
"The Soul is the Arena" bevat slechts 3 nummers, waarvan "Luciform" de eerste is en hierin krijg ik een spannend klinkend stuk muziek te horen, dat begint met opgewekte tonen van dwarsfluit en experimentele synthesizer geluiden, waarna er omgeschakeld wordt en ik een zwaar en duister gedeelte van het nummer hoor, dat zo nu en dan onderbroken wordt door vrolijkere muziek, terwijl de dreigende ondertoon altijd aanwezig blijft. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Daarna volgt het titelnummer "The Soul is the Arena", dat experimenteel start en hierin speelt de bas klarinet een medebepalende rol en nadat het het nummer vordert, neemt ook de muziek weer een dreigender vorm aan, maar blijft er evengoed op los geëxperimenteerd worden en haalt Rubin zo nu en dan geluiden uit zijn saxofoon, die me doen denken aan die van een didgeridoo.
Het laatste nummer heet "Portals Before Dawn" en daarin krijg ik een rustig nummer voorgezet, waarin Mario me mee neemt in een trip door apocalyptische landschappen, die uitgestorven lijken te zijn en lichtelijk dreigend op me overkomen, om te vervolgen met hoopgevende klanken, waarin voorzichtig licht uit de duisternis lijkt te komen.
Mario Diaz De Leon heeft me met "The Soul Is The Arena" weten te verrassen met een fantastisch stuk muziek, waarbij ik van begin tot einde in de ban was en gekluisterd aan mijn stoel heb zitten luisteren en ik kan hier dan ook kort over zijn: Een meesterwerk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten