Review: Fifty Foot Combo - Fifty Foot Combo (Drunkabilly Records / Monstrophonic Records, 2016) (Garagerock / Surf)

Fifty Foot Combo werd in 1994 te Gent, België, opgericht en bestaat uit: Steven Gillis - sologitaar, Steven Gillis - sologitaar, Jenz De Waele - basgitaar, Sandra Hagenaar - Hammond orgel en theremin, Bart Rosseau - drums en Jesse Roosen - bongo's, percussie en extra floor tom en tevens wordt de band bijgestaan door Matto Le D met grafische ontwerpen.
In 1996 verscheen hun debuut 7" EP "TNT Tat2 Presents" via Z-Braah Records in een beperkte oplage op rood vinyl en in 1997 bracht de band hun eerste album "Go Hunting" via dat zelfde label uit.
Vervolgens verschenen: Fifty Foot Combo - "Everybody Up" Split met Stuffed Babies On Wheels - "Untitled" (7" single doorzichtig vinyl, Monstrophonic, 1997), Fifty Foot Combo - "SL 54 Automatic" split met The Wangs - "Speed Ball" (7" single, Gas Oil Records, 1999), "Italian Fuzz" (7" single, Kamikaze Records, 2000), "Evil A- Go-Go!!" (LP/CD, 2000, RBE Records), "Strike" (compilatie LP/CD, 2001, Drunkabilly Records), "Caffeine" (LP/CD, 2002, Drunkabilly Records), "The Monstrophonic Sound Live At Ernesto's" (LP/CD, 2004, Drunkabilly Records), "Jennifer Jennings" (7" picture disc, 2004, Delboy Records), "Ghent-Bxl" (LP/CD, 2004, Drunkabilly Records).
In 2006 ging de band uit elkaar, maar sinds 2012 treedt Fifty Foot Combo weer op en in 2014 verscheen de 7"single "Alligator Wine" featuring Reverend Beatman op wit vinyl, op rood vinyl en als genummerde uitgave, waarna in 2016 Fifty Foot Combo Featuring Luis Arriaga - "Wild Man"/"Soy un Salvaje" als genummerde 7" single op groen vinyl en als 7" single als genummerde editie via Drunkabilly Records werd uitgebracht.
Hun nieuwe album "Fifty Foot Combo", dat 28 maart 2016 verscheen, is het eerste sinds 12 jaar en bevat 10 nummers, plus 3 extra nummers op de CD uitgave, die ook nu weer door het Drunkabilly Records label is gedaan in samenwerking met Monstrophonic Records.

De plaat start met "The Descent", waarin ik een schitterende swingende uptempo mix van surf en garagerock te horen krijg, waarbij stil zitten geen optie is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "Law Of The Jungle", een geweldige swingende cover van het nummer, dat door Link Wray geschreven werd.
Dan zet de band me "Black Water" voor en hoor ik een fantastisch licht hypnotiserend psychedelisch rock nummer met surf invloeden, waarna het surf nummer "Sounds From The Abyss" volgt en daarin speelt de band hun heerlijke surf tot halverwege het nummer in een vrij hoog tempo, om vervolgens tijdelijk een rustiger tempo te gaan spelen om dan opnieuw te versnellen.
"Accident Or Incident?" is een uitstekende uptempo mix van garagerock en surf met enkele prima subtiele tempowisselingen en "Damage Report" had een thema kunnen zijn van een zestiger jaren film en hierin maakt de band een licht hypnotiserende mix van exotica, filmmuziek en rock in een gemiddeld tempo.
In "Decompression" schotelt Fifty Foot Combo me weer een lekker in het gehoor klinkend  surf nummer voor, dat swingt als een trein en in "Blood Meridian" krijg ik opnieuw een verrukkelijk uptempo surf nummer te horen, dat wild west invloeden heeft.
Vervolgens hoor ik " The Maker", een swingende mix van exotica en surf en in "Always Right" krijg ik een heerlijke mix van een surf en een garagerock song te horen, die enkele tempowisselingen bevat en naar het einde toe in een steeds heftiger en sneller tempo gespeeld wordt.
De eerste van de bonus nummers heet "Wild Man" en daarin speelt de band een fantastische Nederlandstalige garagerock song met horror surf invloeden, waarna "Plastic Dreams" volgt en ik een schitterend stukje progressieve rock voor, dat surf invloeden heeft en in "Trop Sauvage" laat de band me andermaal genieten van de Franstalige uitvoering van "Wild Man", die door Sandra gezongen wordt en daarmee wordt de CD op passende wijze afgesloten.

"Fifty Foot Combo" van Fifty Foot Combo is een fantastische swingende plaat, waar ik met volle teugen van genoten heb en ik kan deze iedere liefhebber van garagerock en surf dan ook van harte aanraden.

Review: Octopus Syng - Hollow Ghost / Rochelle Salt (Mega Dodo Records, 2016) (Psychedelische Pop)

Octopus Syng is een band uit Helsinki, Finland, die sinds 1999 bestaat en opgericht werd door zanger sologitarist Jaire Pätäri.
Samen met Joni - sologitaar en zang, Annti - basgitaar en Jukka - drums vormt hij de band, die optreedt onder de naam Octopus Syng Alive en beïnvloed is door de psychedelische muziek van eind jaren zestig, begin jaren zeventig.
In 2000 bracht Jaire, als éénmans band zijn debuut single "Gandhi-train to Dawn" / "Mystic Side Questions" via het Novgorod label uit, in dat zelfde jaar gevolgd door de EP "Rainbow Coloured Mandala", die door het Universal Vibes label werd uitgebracht op MCD.
Vervolgens verschenen de 7" vinyl EP "All Beings Are Beautiful" (Novgorod), "Beyond the Karmadelic Coldness, There's the Lovedelic Warmth", die in 2004 op CD via Soundhawk en op zowel zwart vinyl als Limited edition gekleurd vinyl op LP via Nasoni werd uitgebracht en in 2007 verscheen de gelimiteerde gekleurd  vinyl LP "Birds of Morning Are Never Late" via Nasoni, waarop voor het eerst de complete band te horen was en daarop speelde ook keyboards speelster zangeres Laura mee.
Verder verscheen het nummer "If You Were A Flower" op een compilatie album ("Crabstock On Ic"), dat door Fruits De Mer Records werd uitgebracht en dit label bracht ook de gelimiteerde marmerkleurige split single met het nummer "Listen To The Moths" van Octopus Syng op de ene en "Girls Of Belvoir" van Mark McDowell op de andere kant op de markt in 2014 en tevens werd in 2014 de LP "Reverberating Garden Number 7" via het Mega Dodo Records label uitgebracht met daarop 11 nummers, echter zonder de titel song.
Het nieuwe album van de band, "Hollow Ghost/Rochelle Salt", verschijnt 29 juli 2016 in een beperkte oplage op blauw vinyl met klaphoes, als CD en als digitale download en wordt voorafgegaan door de 7"single "Reverberating Garden Number 7", die 13 mei 2016 voor leden van de Mega Dodo Singles Club op rood vinyl wordt uitgebracht in een gelimiteerde oplage van 150 stuks, terwijl er eveneens 150 exemplaren op zwart vinyl worden geperst, die voor niet leden van de Club beschikbaar zijn en beide uitgaven zijn hand genummerd.

"Hollow Ghost / Rochelle Salt" bevat 11 nummers en start met "Carbon Dust And Latin Romances 1927", een fantastisch instrumentaal psychedelisch nummer, dat iets over de helft verandert en ik een rustig stukje klassiek gitaarspel te horen krijg, waarna "Woman" volgt en daarin laat de band me genieten van een schitterende, vrij rustige, melodische psychedelische pop song, die een aanstekelijk ritme bevat.
Dan volgt "Echoes From The Past Centuries", een heerlijke licht psychedelische pop song, die enkele prima tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Surrealistic Room", een geweldige swingende psychedelische pop song met afwisselende tempo's en ritmes, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, om gevolgd te worden door een verrukkelijke rustige psychedelische song in de stijl van Syd Barrett, getiteld "Lady Florette".
Daarna zet de band me "Melancholy Of Delight" voor en hoor ik een uitstekende rustige melodische song met wisselende tempo's, waarna Octopus Syng met "Belle And Ville" voorschotelt en ik een aanstekelijke psychedelische pop song hoor, waarin het ritme me aan zet tot dansen.
In "Unknown Actress" laat de band me genieten van een fantastische vrolijk klinkende psychedelische pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele prima tempowisselingen bevat en in "Today's Portrait" zet de band me een rustige triest klinkende pop song voor tegen een licht psychedelische achtergrond.
Ook "Walking In The Pale Light" is een langzaam gespeelde song, waarin de muziek lichtelijk dreigend psychedelisch klinkt en in het laatste nummer, de single "Reverberating Garden Number 7" laat de band me genieten van een schitterende rustige psychedelische song, die een aanstekelijk ritme heeft en enkele subtiele tempowisselingen bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

"Hollow Ghost / Rochelle Salt" van Octopus Syng klinkt net als voorgaande albums verrukkelijk psychedelisch en ik kan deze fantastische schijf, dan ook voor de volle 100% aanraden aan een ieder, die van psychedelische muziek houdt.

Review: Gnod - Mirror (Rocket Records, 2016) (Stoner)

Gnod is een band, waarvan de bandleden allen in Manchester, Groot Brittannië, wonen, maar in feite is het een internationale band, want enkele bandleden komen uit Ierland, één uit Portugal en enkelen uit Manchester zelf.
Gnod is in 2006 opgericht en de samenstelling van de band wisselt nogal eens, maar de muziekstijl blijft altijd hetzelfde en die kent invloeden van Sun Ra, psychedelica, krautrock, Japrock en Afrobeat.
Hun eerste uitgaven "Dun An' Dusted Volume 1, 2 & 3" verschenen in 2007 via de CD-Rs, waarna meer releases volgden, waaronder verscheidene singles en 12", maar ook diverse LP's, onder andere in 2010 de LP "Gnod Drop Out With White Hills II", die via het Rocket Recordings label verscheen, "In Gnod We Trust" (Rocket, 2011), "Gnod Drop Out With White Hills, Vol.2"(Rocket, 2011) en "Chaudelande Volume 1", die via het Tamed Records label werd uitgebracht in 2011.
Vervolgens verschenen de gelimiteerde split LP van 500 stuks met Shit & Shine "Collisions 03" (31 juli 2012), waarvan er 150 op geel en 350 op zwart vinyl geperst zijn, het digitale album "The Somnambulist's Tale" (16 oktober 2012), de gratis download "Sex, Drones & Broken Bones (Or Secret Pathways To Hidden Lands)" (17 oktober 2012), "Science & Industry" (digitaal album; 17 oktober 2012), "Chaudelande" (2LP, Digipack CD; 25 februari 2013), "Infinity Machines" (Rocket Records: triple LP, 2CD; 16 juli 2014), "Dropout With The White Hills II" (beperkte 2LP oplage op geel, zwart (gele hoes), roze (roze hoes), zwart(zwart-wit hoes)en wit vinyl (roze hoes) en beperkte oplage op CD met extra nummer (gele hoes) plus CD uitgave (roze hoes); 16 februari 2015).
Hun nieuwe album "Mirror" is, 1 april 2016, zowel op wit (beperkte oplage) als op zwart vinyl uitgebracht met een spiegelhoes en tevens als CD, eveneens met spiegelhoes, via het Rocket Records label verschenen.
De bandleden, die dit album spelen zijn: Paddy Shine - sologitaar, Chris Haslam - sologitaar, Marlene Ribeiro - basgitaar, Alex Macarte - drums en Mark Wagner - synthesizer.

"Mirror" bevat 4 nummers, waarvan "The Mirror" de eerste is en hierin hoor ik de band een schitterende trage stonerrock song ten gehore brengen, die een vrij eentonig ritme bevat, maar tegen het einde een stuk heftiger wordt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna zet Gnod me "Learn To Forgive" voor en daarin laat de band me genieten van een heerlijke heftige eentonige licht hypnotiserende stonerrock song, waarin de teksten opgedreund worden en deze wordt gevolgd door het 18 minuten durende "Sodom & Gomorrah", waarin de muziek met zware synthesizer drones gespeeld wordt, waar doorheen teksten worden gedeclareerd en de invloed van een band als Copernicus hoorbaar is, maar  op een derde van het nummer verandert het ritme en krijg ik Indiase invloeden te horen, waarna de band na enkele minuten weer overschakelt en terug keert naar het maken van zware heftige stoner met gedeclareerde teksten in een licht chaotische sfeer.
In het laatste nummer, dat "The Mirror (Raikes Parade Remix)" heet, zet de band me een herhaling van het eerste nummer voor en hoor ik opnieuw een fantastische trage stonerrock song, die in een licht hypnotiserend ritme gespeeld wordt, waarbij de teksten gedeclareerd worden en dit nummer krijgt iets over de helft meer vaart en wordt heftiger.

Gnod heeft me met hun album "Mirror", dat een uitlaatklep voor hun moeilijke mentale en psychische periode is, van begin tot einde in de ban van hun uitstekende muziek weten te houden en ik kan elke liefhebber van geweldige stoner met zware teksten, deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

Review: Iron Mountain - Unum (Prophecy Productions, 2016) (Progressieve Rock)

Iron Mountain is een multi-instrumentale band uit Limerick, Ierland, die in 2012 werd opgericht en bestaat uit: Steve Hughes - basgitaar en , Damien Mullane - sologitaar, Ray Murphy - drums en percussie, Matt Bashford - Uilleann pijpen, lage fluit, Indiaanse fluit en Ronan Ryan - houten dwarsfluit, dwarsfluit.
De band maakte in 25 mei 2012 hun debuut met de gratis download "Opium (Live At The Franciscan Friary)", die te Henry St Limerick werd opgenomen door Ciaran Culhane en in de Nebula Recording Studios werd gemixt.
In 2015 verscheen de eerste uitgave van het album "Unum" in eigen beheer, waarna het op 1 april 2016 door Prophecy Productions opnieuw werd uitgebracht.
Op dit album, dat in 2013 door Owen Lewis in The Bishops Palace te Limerick werd opgenomen, spelen de volgende gastmuzikanten mee: Pat Mangan - viool, Shannon Darby - viool, Karen Hickey - viool, Dee Dermody - tenor saxofoon en Steve Hanks - tenor saxofoon en klarinet.

"Unum" bevat 5 nummers, waarvan "Bonfires" de eerste is en hierin hoor ik de band een fantastisch stuk muziek spelen, dat zwaar en rustig begint en halverwege over gaat in een swingende melodische mix van folk, progressieve rock en hardrock.
Daarna hoor ik "Enthralldom", een schitterende hypnotiserende mix van folk, hardrock en progressieve rock, die lichte krautrock invloeden heeft en diverse prima tempowisselingen bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan zet de band me het kortste nummer van het album voor (5.49), getiteld "Blitz" en daarin hoor ik Iron Mountain, in een gemiddeld tempo, een geweldig swingend progressief rock nummer spelen, dat folk invloeden heeft en enkele tempowisselingen bevat.
In "Powow" start de muziek met een heerlijk ritme, gespeeld op gitaar, drums en Indiaanse fluit, dat na enkele minuten verandert en iets heftiger wordt, doordat de band er hardrock invloeden en oude jazz in verwerkt, waarna de muziek meer snelheid krijgt, om verder in het nummer opnieuw te veranderen en me een uitstekend progressief stuk muziek voorschotelt, waarin de Indiaanse elementen weer terug keren.
Ook in het laatste nummer, "Opium", speelt de Indiaanse fluit een belangrijke rol en in dit rustig startende nummer laat de band me genieten van een verrukkelijke mix van folk, progressieve rock en traditionele Indiaanse muziek, dat diverse subtiele tempowisselingen heeft en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.

"Unum" van Iron Mountain bevat 5 schitterende nummers, waar ik van begin tot einde heb genoten en ik kan elke liefhebber van progressieve rock, progressieve folk en traditionele Indiaanse muziek, dit geweldige album dan ook van harte aanbevelen.

Review: The Cosmic Dead - Rainbowhead (Blackest Rainbow Records, 2016) (Spacerock)

The Cosmic Dead is een jam rock collectief uit Glasgow, Schotland, waarvan de 2 vaste krachten James T McKay - sologitaar en Julian Dicken - drums zijn, maar verder verschilt de band elke keer van samenstelling.
In april 2011 verscheen de cassette "Psychonaut", waar op 10 nummers te horen zijn, via het Duitse Who Can You Trust? Records, een collectie van vroege jams, repetitie opnamen en diverse andere opnamen, die tussen februari en december 2010 gemaakt werden met Josh Longton - basgitaar, Joseph Quimby - Synthesizer (track 4 & 9) en Omar Aborida - zang (track 2).
In augustus 2012 verscheen de nieuwe Cassette "The Exalted King" in een beperkte oplage via het Canadese label Dub Ditch Picnic.
Hun debuut album "The Cosmic Dead", waarop 4 lange nummers staan, is in een gelimiteerde oplage in 2012 van 500 stuks op CD heruitgebracht door Paradigm Records en in 2013 verschenen: "Live At The Note", dat 3 nummers bevat, via Stabbed In The Back Records, "Inner Sanctum", waarop 4 nummers staan, als gelimiteerd cassette album C80 via Evil Hoodoo Records en "Orbiting Salvation", met daarop 4 nummers, als MP3 album en dit is een eigen uitgave van The Cosmic Dead, waarbij aangemerkt kan worden, dat "Inner Sanctum" en "Orbiting Salvation" in 2014 via Paradigms Recordings werden her uitgebracht.
Het nummer "Djamba", dat ook op de CD "Live At The Note" staat, is op 8 november 2013 opnieuw uitgebracht, maar deze maal als split LP met "The Wizard And The Seven Swines" van Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, een band uit Newcastle, Engeland en hun LP "EasterFaust" uit 2014, die door Sound Of Cobra is uitgebracht, verscheen in een beperkte oplage van 400 stuks, die op 180 gram bruin marmer gekleurd vinyl geperst is en werd tevens door Paradigms Recordings in 2014 op de markt gebracht, waarna op 26 november 2014 het split album "Mugstar - Breathing Mirror & Cosmic Dead - Fukahyoocastulah" via het Evil Hoodoo records label verscheen.
De muzikanten, die op deze LP spelen zijn: James T McKay - sologitaar, Julian Dicken - drums, Omar Aborida - basgitaar en Lewis Cook - synthesizers en in deze formatie stond de band op het podium met onder andere: White Hills, Gnod, Wooden Chips, Naam, Mugstar, Damo Suzuki, Carlton Melton, Cave en Teeth Of  The Sea.
Ook het album "Rainbowhead", dat op 12 april 2016 verscheen, is in deze samenstelling opgenomen en werd in een zeer beperkte oplage van 200 stuks op crème en groen vinyl als swirl op LP uitgebracht, plus in een oplage van 900 stuks op cola fles doorzichtig vinyl en er is ook een CD uitgave van het album.
"Rainbowhead" werd in september 2013 in de hooglanden van Schotland opgenomen te Kyle Of Lochals (Skye) onder leiding van geluidtechnicus Luigi Pasquini, die de plaat samen met de band produceerde, terwijl het hoes ontwerp van de hand van Lewis Cook is.

Het album, dat via het Blackest Rainbow Records label is verschenen en 4 nummers bevat, start met "Human Sausage" en daarin hoor ik de band een lekker stevig licht hypnotiserend spacerock nummer spelen, dat in een hoog tempo swingend mijn gehoorgang binnen komt en hardrock invloeden heeft, om gevolgd te worden door "Skye Burial", een erg rustig stukje eentonige ruimtelijke muziek, dat licht hypnotiserend werkt.
Het laatste nummer van de A-kant heet "Inner C" en hierin laat de band me 13 minuten lang genieten van een heerlijk swingend hypnotiserend spacerock nummer, waarbij stil blijven zitten niet aan de orde is.
Op kant B staat slechts 1 nummer, het iets meer dan 18 minuten durende titel nummer "Rainbowhead" en ook dit is een schitterend hypnotiserend stuk muziek, waarin de band me mee neemt op hun ruimtelijke trip, waarbij er duchtig op los geïmproviseerd wordt en diverse subtiele tempowisselingen ingebouwd zijn, terwijl de muziek in een hoog tempo gespeeld wordt en hardrock invloeden bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

"Rainbowhead" van The Cosmic Dead is net als hun vorige albums een belevenis en ik kan iedere liefhebber van spacerock dan ook aanraden, dit geweldige album eens te gaan beluisteren, om misschien wel tot dezelfde conclusie te komen als ik: Fantastisch!

Review: William Fowler Collins & James Jackson Toth - Under The Stars And Smoke (Blackest Rainbow Records, 2016) (Filmmuziek)

Componist, opname artiest en synthesizer speler William Fowler Collins, uit New England, Amerika en tegenwoordig wonende in New Mexico en singer-songwriter James Jackson Toth, ook wel bekend als Wooden Wand, uit New York, Amerika, hebben de handen ineen geslagen en brachten 8 april 2016 hun debuut album "Under The Stars And Smoke" via het Blackest Rainbow Records label uit.
Het album is in een beperkte oplage van 200 stuks op 180 gram zwart vinyl geperst en tevens verscheen de eerste editie in een oplage van 100 stuks op zwart swirl vinyl en is ook als CD uitgebracht.
Collins bracht eerder muziek uit via de labels: SIGE, Type, Blackest Rainbow, Handmade Birds, Daymare, Digitalis en Root Strata, terwijl Toth zijn muziek uitgebracht zag door onder andere: Polyamory, Skullfucking Tapes, Was Ist Das?, Chocolate Monk, 23 Productions, Chondritic Sound, Audiobot, 5RC / Time-Lag, Three Lobed Recordings, Weird Forest, DeStijl, Troubleman Unlimited, Ecstatic Peace!/Universal, Rykodisc, People in a Position to Know, Young God Records en Fire Records.

Het album "Under The Stars And Smoke" bevat slecht 3 nummers, die samen iets meer dan 35 minuten duren en de eerste daarvan heet "The Border", waarin ik het duo een schitterende hypnotiserende monotone, door een synthesizer drones ondersteunde, song hoor spelen, die in een niet al te hoog tempo gebracht wordt.
Dan zet het duo me "The Memorial" voor en hoor ik bijna 5 minuten het geluid van een dreunende synthesizer toon, waar tussendoor enige andere synthesizer geluiden gespeeld worden, die samen voor een geweldig effect zorgen en het duo me het idee geeft, dat ik me in één of andere duister oord bevind.
Kant B bevat het nummer "The Man Who Could Not Stay" en ook in dit 17 minuten durende nummer krijg ik een soort eentonige soundtrack te horen, waarin de zang prima als afleidingsmiddel werkt voor dit zware stuk muziek, dat tegen het einde over gaat een fantastische folk song.

"Under The Stars And Smoke" van William Fowler Collins & James Jackson Toth is een niet alledaags werkje, dat niet voor iedereen toegankelijk zal zijn, maar toch kan ik iedere liefhebber van synthesizer drones en filmmuziek aanraden, deze uitstekende schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Magic Pillow Factory - Magic Pillow Factory EP (Eigen Beheer, 2016) (Elektro Pop)

Magic Pillow Factory werd in 2014 te Tel Aviv, Israel opgericht door Saar Gez - zang, Shani Broner - elektronica, piano en zang en Roy Messiah - drums.
In dat zelfde jaar bracht de band hun debuut single "Don't Walk This Way" uit, die op 12 mei 2016 gevolgd werd door de EP "Magic Pillow Factory", waarop Avner Tueg - zang en sologitaar te horen is, die Saar Gez (naar Amerika vertrokken) is komen vervangen.

De EP, die net als de single in eigen beheer digitaal is uitgebracht, bevat 7 nummers, waarvan "Tomorrow" de eerste is en daarin hoor ik de band een schitterende rustige pop song spelen, die invloeden uit klassiek,elektro, soundscapes en psychedelische rock heeft en deze wordt gevolgd door "A Vs R", waarin de band een fantastisch experimenteel psychedelisch elektro nummer ten gehore brengt, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt "Horse 2" en hierin krijg ik een prachtige rustige pop song voorgeschoteld, die lichte psychedelische invloeden bevat en een aanstekelijk ritme heeft, waarna Magic Pillow Factory "After" speelt en ook in dit nummer zet de band me een lekker in het gehoor klinkende elektro pop song voor, die lichtelijk experimenteel klinkt en een aanstekelijk ritme heeft.
In "Angel", dat op single is verschenen, laat de band me een mooie rustige elektronische pop song horen, die een enigszins trieste ondertoon heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "They Die" laat de band me genieten van een licht hypnotiserend instrumentaal elektro nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in het laatste nummer "Go On" krijg ik, na een licht experimenteel begin,  een heerlijke, zwoel klinkende, elektro pop song voorgezet, die halverwege heftiger wordt en tegen het einde weer terug keert naar een rustiger tempo.

"Magic Pillow Factory EP" van Magic Pillow Factory bevat 7 uitstekende nummers, die lekker in het gehoor klinken en ik kan liefhebbers van elektro pop dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Syndone - Eros & Thanatos (Altrock / Fading Records, 2016) (Symfonische Rock)

Syndone uit Torino heeft een nieuwe CD gemaakt, getiteld "Eros & Thanatos" als opvolger van "Odysséas" uit 2014, "La Bella È La Bestia" (2012), "Melapesante" (2011), "Inca" (1993) en "Spleen" (1991).
Drijvende kracht achter de band is Nico Comoglio, beter bekend als Nik, die eigenlijk architect als beroep gekozen had, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en hij werd dus muzikant.
Nik kreeg privé pianoles bij Roberto Musto en leerde composities maken bij Aldo Sardo  en dat dit zijn vruchten afgeworpen heeft is te horen in de complexe muziek, die hij met zijn band Syndone maakt, waar hij allerlei toetsen instrumenten bespeelt, zoals: piano, Hammond orgel, minimoog, pijporgel en alle keyboards.
Over het vormen van de band Syndone deed hij drie jaar (van 1990-1993), voor hij de juiste mensen bij elkaar had.
In eerste instantie was Syndone een trio, dat bestond uit: Nik Comoglio - keyboards, Fulvio Serra - basgitaar en Paolo Sburlati - drums en muziek maakte in de stijl van Emerson, Lake & Palmer.
Nadat de band 2 CD's in 1991 en 1993 had gemaakt, zag het er lange tijd naar uit, dat hij solo verder ging, want hij maakte diverse solo CD's, maar in 2011 was hij opeens terug met een nieuwe CD van de band Syndone, die verder bestond uit: Francesco Pinetti - vibrafoon, marimba, klokkenspel en bellen en Riccardo Ruggeri - zang en teksten en met hen maakte Nik ook de 2 opvolgende albums.
Op het album "Eros & Thanatos" is dat verandert en bestaat de band uit: Nik Comoglio – keyboards, pijporgel en orkest, Riccardo Ruggeri – zang, vocoder (omvormer)  achtergrondzang, en 12 snarige akoestische gitaar, Marta Caldara – vibrafoon, piano en mellotron, Gigi Rivetti – piano, Hammond orgel, Moog synthesizer, elektrische piano en clavinet, Maurino Dellacqua – basgitaar en taurus basgitaar en Martino Malacrida – drums en percussie.
Ook spelen er diverse gastmuzikanten op het album mee en de 2 opvallendste zijn: Steve Hackett (Genesis) - sologitaar (1 nummer) en Ray Thomas (The Moody Blues) - dwarsfluit (1 nummer), terwijl ook Tony De Gruttola - akoestische gitaar, Pino Russo - klassieke gitaar en oud en het Puntorec String Orchestra onder leiding van Fabio Gurian hun bijdrage leveren.
De band speelt 4 september 2016 op "2 Days Prog + 1" te Veruno, één van de meest prestigieuze prog-rock festivals ter wereld en zal tevens een tournee maken, om hun nieuwe album te promoten.

"Eros & Thanatos", dat 29 maart 2016 verscheen, bevat 11 nummers, waarvan "Frammento" het eerste is en daarin krijg ik, gedurende 1 minuut, een schitterende a-capella samenzang te horen, waarna "Area 51" aansluitend volgt, waarin de band me een schitterend stukje instrumentale progressieve symfonische rock voor zet, dat technisch uitstekend in elkaar zit en in een vrij hoog tempo gespeeld wordt. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna hoor ik een fantastische rustige song, getiteld "Terra Che Brucia", die met minimale begeleiding gespeeld wordt en een enigszins trieste ondertoon heeft en halverwege verandert in een geweldig progressief orkestraal rock nummer met heftige zang en gevolgd wordt door "Gli Spiriti Dei Campi", waarin ik een mooie melodische song hoor, die plotseling verandert in een vrij heftige song met complexe ritmes en invloeden uit de jazz, om tegen het einde terug te keren naar het melodieuze uit het begin.
Dan krijg ik "Qinah" voorgeschoteld en hoor ik een heerlijke uptempo progressieve symfonische rock song met diverse tempowisselingen.
"Duro Come La Morte" begint als een prachtige rustige song, maar na enkele minuten verandert het tempo en ritme en krijg ik een vrij heftige progressieve rock song voorgezet, die diverse prima tempowisselingen bevat en tegen het einde orkestraal wordt.
In "Alla Sinistra Del Mio Petto" laat de band me genieten van een fantastisch stukje klassiek pianospel, waarna de zang in valt en ik een uitstekende rustige song te horen krijg, die tevens orkestraal begeleid wordt en in "Fahra" speelt de band een verrukkelijke licht hypnotiserende song met Oosterse invloeden in een zeer dansbaar ritme.
Vervolgens hoor ik Ray Thomas op dwarsfluit in "L'Urlo Nelle Ossa", dat rustig start, om na enkele minuten over te gaan in een dreigend ritme, dat orkestraal extra kracht bijgezet krijgt om dan terug te keren naar het rustige tempo en tegen het einde opnieuw verandert en in een progressief symfonisch stuk muziek eindigt, waarna "Bambole (Remake)" ten gehore gebracht wordt en hierin speelt de band een uptempo rock song, waar diverse tempowisselingen in zitten.
In het laatste nummer, dat "Sotto Un Cielo Di Fuoco" heet, speelt Steve Hackett mee op sologitaar en laat de band me weer genieten van een heerlijke symfonische rock song, die iets meer dan 5 minuten stopt, waarna de band na ongeveer 1 minuut verder gaa met het maken met een geweldig stuk cello muziek en daarmee het album op uitstekende wijze afsluit .

Syndone heeft met "Eros & Thanatos" een waardige opvolger voor "Odysséas" weten te maken, waarbij ik me geen moment verveeld heb en ik kan dit schitterende album dan ook aanbevelen aan een ieder, die van progressieve rock en van symfonische rock houdt.

Review: Bellhound Choir - Imagine The Crackle (Bad Afro Records, 2016) (Blues)

Bellhound Choir is het solo project van Christian Hede Madsen it Kopenhagen, Denemarken, die voorheen in de stoner band Pet The Preacher speelde.
In 2015 maakte hij zijn debuut op het Lay Bare Recordings label met de EP "Stray Screech Beast", die op vinyl werd uitgebracht.
Zijn debuut album, "Imagine The Crackle" verschijnt 20 mei 2016 via het Bad Afro Records label, waarop Mads Uldall-Jessen – dubbele basgitaar, Sören Stensby - viool, Camilla Munch – zang en Rhodes synthesizer en Sebastian Wolff – drums meespelen, terwijl Christian zelf de zang en sologitaar voor zijn rekening neemt en de single is geproduceerd door Sebastian Wolff (Keldermench) en gemixt door Steffen Sörensen en de LP is 7 april 2016 vooraf gegaan door de single "Bad Dreams".

Het album bevat 9 nummers en start met de single "Bad Dreams", waarin de band een fantastische blues song ten gehore brengt, die invloeden van folk bevat en in een rustig tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "No Roads Left To Follow" en ook daarin laat Bellhound Choir me een heerlijke bluesrock song horen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en enkele uitstekende tempowisselingen bevat, terwijl het gitaarspel tegen het einde van de song iets heftiger is. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna zet de band me "Slow Pain" voor en krijg ik een prachtige zeer rustige song te horen, waarin de zang en door Christian en door Camilla verzorgd wordt, die gevolgd wordt "Black Spot", eveneens een schitterende rustige blues song met folk invloeden en zang van Christian en Camilla.
Dan schotelt de band me "Havoc" voor en laat me genieten van een verrukkelijke rustige song, waarin een licht dreigend ritme zit, waarna ik "On Your Own" hoor en dit is opnieuw zo'n mooie rustige song, deze keer met minimale begeleiding van alleen gitaar.
In "Distant Horizons" krijg ik weer een rustige song voorgezet, waarin enkele prima subtiele tempowisselingen zitten, waarbij de muziek iets heftiger wordt en in "Saviour" speelt de band een lekker in het gehoor klinkende song met een licht hypnotiserend ritme, dat tijdelijk onderbroken wordt, om vervolgens weer opgepakt te worden en in het laatste nummer "Sail On" wordt net als de rest van de songs in een langzaam tempo gespeeld en hierop begeleidt Christian zichzelf op gitaar.

"Imagine The Crackle" van Bellhound Choir bevat 9 prachtige rustige songs, die een genot zijn om naar te luisteren, hoewel ik derhalve kan opmerken, dat iets meer variatie het album meer kracht had kunnen geven, maar echte liefhebbers van blues zullen deze heerlijke LP toch wel op waarde weten te schatten en ik kan hen deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

Review: Abandoned By Bears - The Years Ahead (Victory Records, 2016) (Hardcore / Punk / Pop)

Abandoned By Bears is een band uit Malmö, Zweden, die in 2012 door Fredric Andersson - zang en Gustav Eriksson basgitaar werd opgericht.
Nadat Leon Ekelund - zang, Jacob Devinder - sologitaar, Alex(ander) Olsson - sologitaar en Zeb(astian) Simonsson - drums (in 2015 vervangen door Max Fahlman) zich bij het duo hadden gevoegd, was de band een feit.
De band, die tegenwoordig (zonder Alex en Zeb) uit 5 man bestaat, bracht op 4 maart 2013 hun debuut single "Speechless?" (1 nummer) als digitale download uit, die 20 dagen later gevolgd werd door de digitale download EP "Bear-Sides", waarop 4 nummers staan.
Vervolgens verschenen de digitale download singles: "Dont't Leave Me Hanging, Bro!" (5 mei 2013, 1 nummer), "Happy Ending" (19 augustus 2013, 1 nummer) en "Empty Bottles & Lost Battles" (25 September 2013, 1 nummer).
Op 4 maart 2014 werd hun eerste album "When Nothing Goes Right, Go Left!" als digitale download uitgebracht met daarop 7 nummers, inclusief hun laatst verschenen single.
In 2015 kreeg de band een contract bij het Victory Records label uit Chicago, Amerika, die hun album "The Years Ahead" op 29 april 2016 heeft uitgebracht.

Het album, dat 12 nummers bevat, start met "Search And Find" en hierin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende korte punkrock song ten gehore brengen, die invloeden van heavy metal bevat en in een hoog tempo gespeeld wordt, waarna de nieuwe single "Good Terms" volgt en dit is een heerlijke punkrock song met diverse tempowisselingen.
Ook "Out Of Bounds" wordt met hoge snelheid gespeeld en heeft heavy metal invloeden, om gevolgd te worden door "For The Sake Of Nothing", eveneens een vrij heftige punkrock song met enkele tempowisselingen, die met hoge snelheid mijn gehoorgang binnen komt.
In "Tue Colours" laat de band me een chaotische hardcore punkrock song horen en in "Good Luck Next Year" schotelt Abandoned By Bears me een mix van hardcore en melodische punk voor, waarin het tempo nog steeds hoog is.
Daarna volgt "Bookmarks", een uitstekende uptempo rock song, waarin de band opnieuw een mix maakt van pop, punk, hardcore en heavy metal en tevens enkele tempowisselingen ingebouwd heeft (luister naar dit nummer via de youtube lik onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "No Rush", een schitterende swingende melodische punkrock song.
Dan zet de band me "Void Filler" voor en ook hierin hoor ik een prima melodische mix van pop en punkrock met diverse tempowisselingen en met "Act As If" verandert er niet echt veel en krijg ik weer een mix van hardcore, melodische punk en pop te horen, die in afwisselende tempo's gespeeld wordt en bij tijd en wijle vrij heftig klinkt.
Vervolgens laat de band me genieten van "Bad Luck", waarin ik een melodische mix van pop en punkrock voorgeschoteld krijg, die ook nu weer in een hoog tempo gespeeld wordt en hardcore invloeden bevat, maar tegen het einde plotseling een stuk rustiger wordt.
Het laatste nummer, dat "Compromis" heet, bevat in het begin lichte funk invloeden, maar verder speelt de band opnieuw een snelle mix van hardcore, pop en punkrock met diverse tempowisselingen.

"The Years Ahead" van Abandoned By Bears is één lange energetische trip, die ik elke liefhebber van hardcore en punkrock van harte kan aanbevelen.

Review: The Monsters - The Jungle Noise Recordings (Voodoo Rhythm Records, 2016) (Garagerock / Rock & Roll)

De band The Monsters werd in 1986 te Bern, Zwitserland opgericht en de eerste bezetting bestond uit: Beat-Man - zang en sologitaar, Yves - sologitaar en Oli - drums.
Daarna werd de drummer in 1987 vervangen door Peppe en kwam basgitarist Raff bij de band, waarna de bandbezetting in 1988 opnieuw wisselde en tot 1990 bestond uit: Beat-Man, Yves, Peppe, Janosh - staande basgitaar en Tiger - staande basgitaar.
In deze bezetting werd hun debuut CD "The Mask" in 1989 uitgebracht en in 2013 opnieuw onder de naam "Monster Masks".
Vervolgens wisselde de band nogmaals van samenstelling en bestond tussen 1991 en 1994 uit: Beat-Man, Yves, Janosh en Di Putto - drums en bracht in 1991 hun tweede CD uit, getiteld "The Hunch", die in 2013 heruitgebracht werd onder de naam "Presents The Hunch".
De meest constante bezetting kwam in 1995, toen de band ging bestaan uit: Beat-Man, Janosh, Di Putto en Swain Lee - drums, die tot heden nog samen spelen.
In deze formatie werden "Jungle Noise" (CD, 1995), "Youth Against Nature" (CD, 1997), "Birds Eat Martians" (CD, 1998), "I See Dead People" (LP+CD, 2002),
"Hide And Seek" (alleen in Australië en Japan, CD, 2005), "The Worst Of ..." (LP+CD, 2006) en ".... Pop Up Yours" (LP+CD, 2011), die, net als de eerste 2 CD's, allemaal via het Voodoo Rhythm Records label, waarvan Beat-Man de eigenaar is, uitgebracht plus diverse singles en EP's en verscheen hun muziek op verscheidene verzamel albums, terwijl Beat-Man ook op treedt onder de naam Reverend Beat-Man en Lightning Beat-Man en in bands als Die Zorros speelt.
Hun laatst verschenen LP/CD "... Pop Up Yours" uit 2011 werd ook in een gelimiteerde houten box oplage uitgebracht, waarbij de afbeelding van The Monsters als schuifpuzzle gespeeld kan worden.
De band deed talloze optredens in Zwitserland, maar trad in de loop der jaren ook op in Duitsland, Frankrijk, Nederland, België, Italië, Oostenrijk, Spanje, Engeland, Noorwegen, Zweden, Denemarken en Rusland.
In 2003 toerden The Monsters door Argentinië, Brazilië en New York en in 2005 speelden ze in Japan.
Het album "The Jungle Noise Recordings", dat oorspronkelijk in een beperkte oplage op 10" vinyl uitgebracht werd, bevat opnamen uit de periode 1994-1995 en  is 8 april 2016 opnieuw uitgegeven met veel bonus nummers, waarbij het album zowel op LP (10" en 12" vinyl) en op CD is verschenen via het Voodoo Rhythm Records label.

Het album bevat in totaal 19 nummers, waarvan "Psych-Out With Me" de eerste is en hierin hoor ik de band een schitterende swingende garagerock song spelen, waarbij de muziek me doet denken aan die van de Amerikaanse punk bands uit de periode 1977-1979 en deze wordt gevolgd door "Primitive Man", een heerlijke uptempo mix van een psychobilly en rock & roll song, die swingt.
Daarna schotelt de band me "Searching" voor en ook deze geweldige rock & roll song swingt als een trein, waarbij het tempo vrij hoog ligt en deze wordt gevolgd door "It's Not My Way", waarin de band me laat genieten van een erg snelle punkrock song.
Dan krijg ik "Lonesome Town" te horen en in deze cover speelt de band een geweldige uitvoering van dit nummer, om met "The Pot" verder te gaan, waarin het tempo weer opgevoerd wordt en er een swingende mix van punk en rock & roll gemaakt wordt, waarbij ook de zang van een militair looptempo verwerkt is.
In "Rock Around The Tombstone" laat de band me weer genieten van een lekker swingende uptempo rock & roll song (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Barbara" hoor ik een vrij rustige korte song, waarna "Play With Fire" volgt, een uitstekende cover van deze Rolling Stones song, hoewel ik toch het origineel prefereer.
Vervolgens zet de band me "She's My Witch" voor en daarin speelt The Monsters een geweldige swingende song, die diverse tempowisselingen bevat en me enigszins aan de muziek van The Cramps doet denken, waarna er weer zo'n fantastische snelle punkrock song te beluisteren valt, getiteld "Out Of My Life".
Het volgende nummer heet "Mummie Fucker Blues" en in deze song hoor ik de band een verrukkelijke rustige slepende bluesrock song spelen, waarna ik "Nightlife" voorgezet krijg, een schitterende stevige rock song met garagerock invloeden.
Daarna hoor ik "Nightclub", waarin de band een fantastisch swingend instrumentaal nummer speelt in een mix van surf, rock & roll en pure rock en dit wordt gevolgd door "Jungle Noise", een exotisch klinkende instrumentale mix van surf, rock & roll en hardrock en ook in "Last Sick Surf Flick" hoor ik de band een heerlijk stukje surf, die gemixt is met rock & roll, spelen.
Verder hoor ik "In Hell", een vrij rustige rock song, waarin invloeden van Black Sabbath te horen zijn, "Plan 9", een swingende mix van rock & roll en surf en "Skeleton Stomp", een uitstekende mix van rock & roll, blues en de song "Let's Have A Party".

Net als op andere uitgaven van The Monsters is ook "The Jungle Noise Recordings" weer een fantastisch album, dat vol staat met schitterende nummers, waarbij de hoofdmoot rock & roll is en de muziek swingt dan ook als een trein, zodat je wel in beweging moet komen, of je wilt of niet en ik kan deze schijf dan ook voor de volle 100% aanbevelen aan hen, die van dit genre houden.

Review: Gioumourtzina - Blakk Metall (Inner Ear Records, 2016) (Elektro)

Gioumourtzina uit Thessaloniki, Griekenland, die in april 2014 werd opgericht, bestaat uit: Anestis Neiros - zang en synthesier en John Tselikas - basgitaar.
In 2015 maakte het duo, door mond op mond reclame, een lokale hit met het nummer "Russian Market", die vervolgens het internet veroverde en daarna ook de rest van Griekenland.
Op 22 april 2016 bracht het Inner Ear Records label hun debuut album "Blakk Metall" zowel op CD, vinyl en digitale download uit.

Het album bevat 8 nummers en begint met "Leviathan", waarin ik een fantastisch vrij zwaar elektro nummer te horen krijg, dat een zeer dansbaar ritme heeft en gevolgd wordt door "Russian Market", waar de band in Griekenland mee door brak en ook hierin laat Gioumourtzina me een lekker swingend instrumentaal elektro nummer horen, waarbij stil zitten geen optie is.
Daarna schotelt de band me "Chinese Battleship" voor en daarin speelt de band een lekkere swingende dansbare 80er jaren elektro pop song, waarin tevens een  discoklap zit en deze wordt gevolgd door "The Rundown", een heerlijke mix van disco en elektro, die swingt.
Dan volgt "Lobby Raver", een zeer swingende elektro song, die sterke invloeden van de jaren 80 bevat en uitstekend dansbaar is, waarna ik "Palaces In The Night Terror" hoor en daarin laat de band me genieten van een geweldig licht hypnotiserend elektro nummer met Chinese invloeden , waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Chrysostomou Smyrnis" zet de band me opnieuw een verrukkelijke elektro song voor, waar wisselende tempo's in zitten en in "Glasgow" krijg ik opnieuw zo'n schitterende hypnotiserende elektro song te horen, die me in beweging brengt en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.

"Blakk Metall" van de Griekse band Gioumourtzina bevat 8 heerlijke nummers, waar ik van begin tot eind van genoten heb en ik kan dit album dan ook voor de volle 100% aanraden aan een ieder, die van dansbare elektro houdt.

Review: Magni Animi Viri - Heroes Temporis World Edition (Heroes Temporis, 2016) (Symfonische Rock)

"Heroes Temporis World Edition" is een rock opera van de Italiaanse band Magni Animi Viri uit Salerno, die bestaat uit: Giancarlo Trotta en Luca Contegiacomo - piano, keyboards, Moog, fx en programmering, die beide een klassieke achtergrond hebben.
De band bracht in 2006 het album uit in de Italiaanse versie onder de naam "Heroes Temporis", met medewerking van: Matteo Salsano -  verteller, Marco Sfogli -  akoestische, klassieke en elektrische gitaar, Simone Gianlorenzi - 12-snarige akoestische gitaar (1 nummer), Roberto D'Aquino - basgitaar en stick, Randy Coven - basgitaar, Ivana Giugliano - zang, Francesco Napoletano - zang (tenor), John Macaluso - drums en het Bulgaars Symfonie Orkest Sif. 309 o.l.v. M. Giacomo Simonelli.
De gastmuzikanten, die op de her uitgave "Heroes Temporis World Edition" (deze uitvoering van het album) mee spelen zijn: Russell Allen -zang, Amanda Somerville - zang, Clive Riche - verteller, Marco Sfogli - sologitaar, Simone Gianlorenzi - akoestische gitaar, Randy Coven - basgitaar, Roberto D'Aquino - basgitaar, John Macaluso - drums en het Bulgaars Symfonie Orkest Sif. 309, gedirigeerd door M. Giacomo Simonelli.
Het album verscheen 21 januari 2016 via het Heroes Temporis label en is een wereldwijde campagne voor het inzamelen van geld voor autistische kinderen.

"Heroes Temporis World Edition" telt in tegenstelling tot de eerste uitgave uit 2006, die 18 nummers bevat, slechts 14 nummers, waarvan "Soundtrack" het eerste is en daarin krijg ik een gesproken intro te horen, waarna de band in valt en de muziek in een fantastische zware mix van klassiek, hardrock en filmmuziek over gaat, die in een opzwepend ritme gespeeld wordt en me enigszins doet denken aan "War Of The Worlds" van Jeff Lyn.
Daarna hoor ik "Heroes...", waarin de band een mix maakt van klassiek en hardrock en me een uitstekende rock song voorzet, die vrij bombastisch klinkt en gevolgd wordt door "...Temporis", dat weer een gesproken intro heeft en een heerlijke mix van klassiek en hardrock bevat, maar ook symfonische invloeden kent, waarbij de prima zang uitstekend tot zijn recht komt.
Dan hoor ik "Intus + Until", een schitterende rustige melodische rock song, waarin de prachtige zang van Amanda Somerville uitstekend tot zijn recht komt en dit nummer wordt gevolgd door "Thoughts", een lekker in het gehoor klinkende mix van symfonische rock en hardrock, waar klassieke invloeden in zijn verwerkt.
In "Never Again" zet de band me, na een gesproken intro, een geweldige mix van klassiek en hardrock voor, die lichtelijk dreigend over komt en een prima van Amanda en Russell heeft, die apart van elkaar hun partijen zingen met tussendoor een gesproken tekst van Clive Riche (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Desertsoul" krijg ik weer een mooie rustige symfonische rock song voorgeschoteld.
Vervolgens speelt de band een stukje stevige rock met heavy metal invloeden, getiteld "I'd Like", waarin de zang weer van Amanda en Russell is en hierin hoor ik het duo in een schitterende samenzang, waarna "Like The Hawk" volgt en ik opnieuw zo'n uitstekende symfonische rock song hoor, waar diverse subtiele tempowisselingen in zitten.
Het volgende nummer heet "Moon Peace" en daarin laat Magni Animi Viri me genieten van een prachtige symfonische rock song met verrukkelijke samenzang en ook dit nummer heeft wisselende tempo's.
"Crystalize" is een vrij rustige rock song, die gevolgd wordt door "Fortis", een lekkere heftige uptempo hardrock song met enkele prima tempowisselingen en in "Without Breath" zet de band me een fantastische swingende hardrock song voor, waarna het laatste nummer volgt, dat "Outro" heet en ik een schitterend rustig stukje instrumentale Keltische folk te horen krijg.

"Heroes Temporis World Edition" van Magni Animi Viri bestaat uit 14 uitstekende nummers, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan elke liefhebber van symfonische rock, dit album dan ook van harte aanbevelen.

Review: Itchy Teeth - Time Machine (Fourtwenty Records, 2016) (Pop Rock)

Itchy Teeth werd in 2011 te Londen, Engeland opgericht en bestaat uit: Xav Clarke - zang en sologitaar, Charlie Hannah - zang en sologitaar, Big M. - basgitaar en Oli Booker - drums.
De band bracht hun debuut single "Going Up To Mars" / "Little Plane" in september 2015, in een beperkte oplage op rood vinyl, in eigen beheer uit en deze is verkrijgbaar via hun online winkel.
De band trad regelmatig in Europa op en namen in Duitsland het live album "Live at Nörgelbuff" op, dat vanaf 15 december 2014 via hun website en tijdens optredens te koop is.
Tevens schreven ze het thema en aflevering voor CBeebies' Dinopaws (BBC) en traden veel op bij BBC Londen's "Gary Crowley Show".
Hun single "Time Machine" wordt 13 mei 2016 door het Fourtwenty Records label uitgebracht en het nieuwe album van de band zal later dit jaar verschijnen.

"Time Machine", dat slechts 2.25 minuten duurt is een lekker klinkende zestiger jaren gerelateerde pop rock song, die een erg aanstekelijk ritme heeft, swingt en diverse subtiele tempowisselingen bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

Ik kan deze single aanbevelen aan liefhebbers van zestiger jaren muziek en de betere pop en kijk reikhalzend uit naar het te verschijnen album.

Review: Baris Manco & Kurtalan Ekspres - Sözüm Meclisten Disari (Pharaway Sounds, 2016) (Rock)

Baris Manco, die 2 januari 1943 te Istanboel, Turkije werd geboren, vertrok (nadat hij met de band Harmoniler in de periode 1962-1963 3 singles had gemaakt), in 1963 naar Parijs, Frankrijk, waarmee hij enkele Frans- en Engelstalige bands oprichtte en Turkse nummers op nam.
Tot 1967 toerde hij met de band Les Mistigris door België, Duitsland, Frankrijk en Turkije en ook met deze band nam hij 3 singles op (1966-1967).
Daarna maakte hij met Kaygisizlar tussen 1967 en 1969 8 singles, met Mogollar in 1971 1 single en met diverse andere bands, waaronder Kurtalan Ekspres (1972-1981) ook 8 singles.
Tevens bracht Baris, dat vrede betekent, 16 albums uit in de periode 1972-1999 en net nadat zijn laatste album "Mancoloji" af was en op het punt stond uitgebracht te worden, overleed Baris op 1 februari 1999 aan een hartinfarct op 56 jarige leeftijd.
Manco heeft plus-minus 200 songs op zijn naam staan, sprak vloeiemd Turks, Frans, Engels en Japans en geldt als één van de invloedrijkste popmuzikanten van Turkije, maar maakte ook televisie programma's.
Zijn meest succesvolle periode beleefde hij tussen 1970 en 1990, waarbij hij ook zijn beroemdste album "Sözüm Meclisten Disari" in 1981 met de band Kurtalan Ekspres maakte, dat op 10 maart 2016 door Pharaway Sounds opnieuw is uitgebracht.
De band bestond uit: Caner Bora - drums, Ahmet Cüvenc - basgitaar, Celal Guven - tumba, Üzgan Ugur - sologitaar, Oktay Aldogan - dwarsfluit, Serdar Ertürk - dwarsfluit, Ömür Gidel - keyboards en Nejat Tekdal - keyboards.

"Sözüm Meclisten Disari" bevat 9 nummers, waarvan "Alla Beni Pulla Beni" de eerste is en daarin hoor ik de band een mix van funk, progressieve rock en Turkse muziek maken, waarbij de teksten in het Turks gezongen worden en de muziek een vrij dansbaar ritme heeft, terwijl het tempo gemiddeld te noemen is.
Daarna laat de band me genieten van een aanstekelijke mix van traditionele Turkse muziek en pop en smurfen zang, die aan zet tot dansen en gevolgd wordt door het titel nummer "Sözüm Meclisten Disari", dat met gesproken tekst bevat en begeleid wordt door orgel geluiden, waarna de muziek iets melodischer wordt.
Dan volgt "Sehrazat", waarin trieste viool klanken de boventoon voeren en ik een schitterend stuk muziek te horen krijg, dat iets na helft van het nummer, plotseling in een vrolijk ritme over gaat en ik een Engelstalig gezongen nummer te horen krijg, waarna de band me "Gülpembe" voorschotelt en ik een lekker in het gehoor klinkende mix van een traditionele en progressieve rock song te horen krijg, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Adem Oglu Kizin Firin Havva Kizi Mercimek" speeelt de band opnieuw een fantastische mix van funk en Turkse muziek, waarbij stil zitten onmogelijk is en in "Ali Yazar Veli Bozar" zet de band me eveneens een zeer dansbare song voor, waarin de mix van Turkse muziek en pop gemaakt wordt en in een gemiddeld tempo gespeeld.
Vervolgens hoor ik "2025 (Ücuncü Ve Son Yolculuk)", een geweldige instrumentale mix van spacerock, krautrock, symfonische rock en muziek uit de Andes, die gevolgd wordt door "Dönence", waarin ik eveneens een verrukkelijk symfonisch nummer te horen krijg, dat een Turkse tekst bevat en invloeden uit de disco en rock heeft.

Het album "Sözüm Meclisten Disari" van Baris Manco & Kurtalan Ekspres bevat 9 uitstekende nummers, waar ik met plezier naar geluisterd heb en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan hen, die van rock, pop en Turkse muziek houden.

Review: Trappist Afterland - God's Good Earth (Sunstone Records, 2016) (Psychedelische Folk)

Trappist Afterland werd in 2010 te Melbourne, Australië, opgericht door multi instrumentalist Adam Cole - zang, akoestische gitaar, bohdran, bellen, tabla, dulcitar, oud, tanpura, Beau Monochord, madoline en percussie en de band bestaat verder uit oude vrienden en sympathisanten.
Trappist Afterland maakte reeds 5 albums, waarvan "Like A Beehive ,The Hill Was Alive" digitaal werd uitgebracht door het Nieuw-Zeelandse label The Active Listener.
In augustus 2015 bracht het Sunstone Records label het album "Afterlander" uit, dat binnen 2 dagen uitverkocht was en hij ter promotie daarvan een uitgebreide tournee door Europa en Engeland maakte, in New York optrad en diverse optredens in Australië deed.
Adam speelde tevens in 2015 mee op het album "New Start" van Will Z. (ex Cosmic Trip Machine) uit België, waarop ook de vorig jaar overleden Daevid Allen (Gong) en The Book Of Am te horen waren.
Ook liggen er plannen om in 2016 een split met Stone Breath uit Amerika uit te brengen, alsmede een nieuwe LP, die "Elm And Bracken" gaat heten en eveneens via Sunstone Records zal verschijnen.
Hun LP "God's Good Earth", die in augustus 2016 in een beperkte oplage van 150 stuks op zwart vinyl via het Sunstone Records label zal verschijnen, waarvan er 50 tijdens hun tournee verkocht zullen worden, bevat 10 nummers.

Het album begint met "God Botherings Pt 1 And 2", waarin ik een prachtige licht psychedelische folk song voorgezet krijg, die in een rustig tempo gespeeld wordt, waarna "Sungirl" volgt en daarin laat de band me een uitstekende psychedelische folk song horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, waardoor het moeilijk is hierbij stil te blijven zitten.
Daarna brengt de band "Parasites (The Angel And The Wasp)" ten gehoren en ook hierin krijg ik een heerlijk klinkende song te horen, die enkele prima subtiele tempowisselingen bevat, waarna "Goodbye John Merrick" volgt, een aangenaam klinkende rustige song, met psychedelische invloeden.
Dan schotelt Trappist Afterland me "No More Summer Caravans" voor en hoor ik een mooie rustige folk song met invloeden van Oosterse muziek en deze wordt gevolgd door "Chosen", een schitterende licht psychedelische song met een zeer aanstekelijk ritme.
In "Sundog" hoor ik een lekker in het gehoor klinkende Oosters getinte psychedelische folk song en in "Treehouse By The Shore" laat  Trappist Afterland me genieten van een swingende folk song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens zet hij me "God Botherings Pt 3" voor en krijg ik een prachtige licht psychedelische song te horen, waarin ook nu weer Oosterse invloeden in door  klinken en in het laatste nummer, dat de titel song "God's Good Earth" is, laat hij me genieten van een fantastische rustige psychedelische folk song. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)

"God's Good Earth" van Trappist Afterland bevat 10 prachtige folk songs, waarvan ik ten volle genoten heb en ik kan dit album dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van psychedelische folk houdt.

Review: ZHAOZE - Intoxicatingly Lost (Trail Records, 2016) (Symfonische Progressieve Rock)

De Chinese band ZHAOZE, uit Guangzhou, die bestaat uit: Hoyliang - zang, Guguin en xiao (een soort Chinese fluit), Littledream - sologitaar, Roy - basgitaar en melodica en Seasean - drum en klokkenspel, bracht in 2005 hun debuut CD "City" uit via het JingWen Records label, waarna dat zelfde jaar de CD "Falling Into The Humid Haze" volgde, dat eveneens via JingWen Records verscheen.
Daarna volgden "Cang Lang Xing" (eigen beheer, 2010), "1911" (Starsing Records, 2011), "Yond" (89268 Records, 2013) en "Zhaoze - Yesternight Yes Tonight" (digitaal, 2015) en tevens verschenen de singles "Into Your Dream" (oktober 2012) en "Intoxicating Lost" (januari 2015)
De band maakt in hun muziek al jaren gebruik van een elektrisch gemaakte versie van het oudste Chinese traditionele snaar instrument, de Guquin, maar het is op hun nieuwe album, "Zhaoze - Yesternight Yes Tonight", de eerste keer, dat het ook opgenomen werd, want op vorige albums werden er alleen opnamen gemaakt, waarbij de akoestische Guguin bespeeld werd.
"Zhaoze - Yesternight Yes Tonight" is in China in een zeer beperkte oplage op USB disc verschenen, waarbij de hoes, een kopje, tevens als drinkbeker meegenomen kan worden, terwijl de digitale CD in een onbeperkte oplage vergezeld gaat van een DVD, die beide dezelfde speelduur hebben.
De albums zijn helaas niet buiten China verkrijgbaar, maar in 2016 verschijnt via het Amerikaanse Trail Records label de CD "Intoxicatingly Lost", waarop 9 nummers staan, waaronder enkele oudere plus hun laatst verschenen single.

"Intoxicatingly Lost", het eerste album dat buiten China verschijnt, start met "The Worthless" en daarin krijg ik een geweldig melodisch progressief rock nummer te horen, dat diverse subtiele tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "See You In The Dusk", een fantastisch symfonisch nummer, waarin de band op heerlijke wijze gebruik maakt van de elektrische Guquin, waardoor de prachtige, vrij rustige, muziek iets extra's mee krijgt.
Ook in "Luö Mü (Falling Leaves)" maakt de band gebruik van van dit instrument en mag ik genieten van een verrukkelijk symfonisch progressief rock nummer, dat halverwege in een steviger tempo gespeeld wordt, waarbij de muziek aan zwelt, om tegen het einde van het nummer weer rustiger te worden, waarna ik "1911 Third Mov." voorgeschoteld krijg en de band me andermaal laat genieten van hun schitterende muziek, die in dit nummer een mix is van traditionele Chinese muziek en progressieve rock en tevens orkestraal klinkt.
Daarna zet de band me "The Youngster Fishing For The Stars" voor en hierin speelt ZHAOZE opnieuw zo'n fantastisch rustig symfonisch nummer, waarin enkele prima tempowisselingen zitten en invloeden uit de traditionele muziek hoorbaar zijn.
Dan schotelt de band me "Lonely Shadow Would Dance" voor, een geweldig mooi rustig symfonisch progressief rock nummer, dat gevolgd wordt door "Sleepy Child Sweet Smile", waarin ik een uitstekend aanstekelijk melodisch rock nummer voorgezet krijg, dat ook nu weer enkele subtiele tempowisselingen heeft.
In "Into Your Dream" krijg ik voor de eerste keer de prima zang van Hoyliang te horen en in deze rustige song maakt de band opnieuw een mix van traditionele muziek, symfonische rock en orkestrale begeleiding, waardoor het nummer "groots" klinkt.
Het laatste stuk muziek is de single en tevens het titelnummer "Intoxicatingly Lost", waarin de band me iets meer dan 12 minuten laat genieten van een verschrikkelijk goed symfonisch stuk muziek, dat behalve traditionele klanken ook klassieke invloeden bevat en halverwege het nummer verandert in een stevig progressief rock nummer, waarin het tempo iets omhoog gaat en de muziek heftiger wordt, om vervolgens tegen het einde over te gaan in een zeer rustig tempo, waarin het klokkenspel een belangrijke rol vervult. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

"Intoxicatingly Lost", van ZHAOZE, bevat 9 fantastische symfonische progressieve rock nummers, waarvan elke liefhebber van dit genre zeker zal smullen en ik kan hierover dan ook heel kort zijn: Meesterlijk!

Review: Human Factor - Homo Universum (RAIG Records, 2016) (Melodische Symfonische Rock)

Eind 2011 werd de band Human Factor opgericht door een stel getalenteerde muzikanten, die hun sporen reeds verdiend hadden in andere bands.
Hun debuut CD "4Hm.F" uit 2012, die via het RAIG Records label verscheen, werd gemasterd door Tobias Svensson van Transubstans Records uit Zweden
Human Factor bestaat uit Konstantin Shtirlitz - drums, Alexander Meshcheryakov - basgitaar (beiden uit de band Infront), Sergey Volkov - sologitaar en keyboards (Kaftan Smeha) en Ivan Ivanov - sologitaar (Hagi Tragger).
"Homo Universum", dat 16 april 2016 via het RAIG Records label is verschenen, is het tweede studio album van de band en werd ook deze keer door Tobias Svensson gemasterd, terwijl het hoes ontwerp van Sergey Vlasov komt.

Het album, dat 7 nummers bevat, start met "Beyond The Event Horizon" en daarin krijg ik een heerlijk melodische mix van new wave en spacerock voorgezet, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme bevat (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna "Fith Dimension" volgt en de band me opnieuw een schitterende melodische rock song voorschotelt, die invloeden uit spacerock heeft.
Daarna volgt "145 Billion", een uitstekend uptempo melodisch rock nummer, dat enkele subtiele tempowisselingen heeft en swingt, waarna ik "Abadoned ... Devastated" hoor en ook hierin laat de band me genieten van een verrukkelijk stuk melodische rock, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "On The Top Of Light" zet Human Factor me een knappe melodische symfonische rock song voor, die lichte overeenkomsten vertoont met de muziek van Kitaro en in "Sails Of The Sun" krijg ik nogmaals zo'n verrukkelijk uptempo symfonisch nummer te horen, dat swingt als een trein.
Het laatste nummer heet "St.Elmo's Fire", waarin de band me een fantastisch symfonisch nummer voorzet, dat enkele uitstekende tempowisselingen bevat en een aanstekelijk ritme heeft.

"Homo Universum" van Human Factor bevat 7 lekker in het gehoor klinkende melodische nummers, die bij de liefhebbers van symfonische rock ongetwijfeld zullen aan slaan en ik kan hen dan ook aanraden eens naar deze schitterende schijf te gaan luisteren.

Review: Circles - Structures / Unreleased (Bureau B Records, 2016) (Elektronisch / Krautrock)

Circles was een Duitse band uit Frankfurt, die bestond uit: Dierk Leitert - synthesizer, sequencer, solo- en basgitaar, drums, saxofoon, dwarsfluit en zang en Mike Bohrmann - solo- en basgitaar en synthesizer, plus enkele gastmuzikanten.
De band bracht in 1983 hun debuut album "Circles" en deze werd in 1984 gevolgd door het album "More Circles", beide privé persingen, die via hun eigen  Einhorn label verschenen.
Hun muzikale invloeden waren de jaren 70 krautrock bands zoals: Cluster, Neu!, Harmonia en Liliental, terwijl hun muziek ook overeenkomsten vertoonde met bands uit de jaren 80, zoals: Throbbing Gristle, Nurse With Wound, Fripp & Eno, Chrome en Heldon.
In februari van 2016 werden de albums "Circles" en "More Circles" door het Mental Experience label voor het eerst op CD uitgebracht en voorzien van een gedetailleerde beschrijving door Alan Freeman (The Crack In The Cosmic Egg, Ultima Thule) en op 20 mei 2016 verschijnt het album "Structures / Unreleased" via het Bureau B label.

"Structures / Unreleased", met onuitgebrachte opnamen uit de periode 1985-1989, bevat 7 nummers (luister naar gedeeltes van dit album via de soundcloud link onder de recensie), waarvan "Surface De Glace" de eerste is en daarin hoor ik de band een heerlijk rustig, maar zwaar, elektronisch nummer spelen, dat door de synthesizer drones een licht hypnotiserend effect heeft en gevolgd wordt door "Target", een schitterend hypnotiserend nummer van basgitaar en synthesizer, dat in een rustig tempo met een terugkerend ritme gespeeld wordt.
Daarna hoor ik "Track II", eveneens een lekker rustig hypnotiserend nummer en deze keer spelen basgitaar en sologitaar samen met de synthesizer de belangrijkste rol.
Dan zet de band me "Frog Factory Magic" voor en krijg ik een fantastisch elektronisch nummer te horen, dat in een rustig tempo gespeeld wordt en een zeer  doordringend hypnotiserend ritme bevat, waarna Circles me "Digger" voorschotelt en ik een uitstekend stuk experimentele muziek met free jazz invloeden te horen krijg, dat enigszins chaotisch klinkt en hierin speelt de saxofoon een belangrijke rol.
In "Slam" laat de band me, na een experimenteel begin, opnieuw een geweldig hypnotiserend nummer horen, dat invloeden van krautrock en Afrikaanse ritmes heeft, waarmee ik bijna 13 minuten in de ban van de muziek ben en in "Nice Place", dat met hemelse klanken start, laat de band me genieten van een verrukkelijk stukje ambient, dat Japanse invloeden bevat.

"Structures / Unreleased" van Circles bevat 7 fantastische nummers, waar ik met volle teugen van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van dit genre dan ook aanraden, dit schitterende album eens te gaan beluisteren.

Review: The Connection - New England's Newest Hit Makers (Rum Bar Records, 2016) (Sixties Beat / Rock & Roll)

The Connection uit Portsmouth, New Hampshire, Amerika, werd in 2011 opgericht en bestaat uit: Brad Marino - zang en sologitaar, Geoff Palmer - sologitaar en zang, Kris Rodgers - keyboards en zang, Bobby Davis - basgitaar en Rick Orcutt - drums en wordt live en in de studio bijgestaan door Graig Sala - drums.
De band speelde in de loop der jaren als voorprogramma van onder andere: The Flamin' Groovies, Mark Lindsay, The Muffs, The Real Kids, The Figgs, Dan Vapid & The Cheats, Paul Collins, Low-Cut Connie, Richie Ramone, Muck and the Mires, The Kurt Baker Band en anderen en trad in 2012 2n 2013 op in Spanje, Frankrijk, België en Nederland en tevens op MTV.
Sinds hun oprichting verschenen er regelmatig EP's van de band en "New England's Newest Hit Makers", uit 2011, was daar de eerste van, waarna "Rock 'n' Roll Christmas" (2011), "Seven Nights to Rock" (2012), "Comes and Goes EP" (2012), "Connection Collection, Vol. 1" (2012) en "First Time" (2013) volgden, terwijl de band in 2013 hun debuut album "Let It Rock!" uitbracht.
Het vijfjarige bestaan van de band wordt gevierd met het her uitbrengen van hun debuut EP, die aangevuld is met enkele andere vroege opnamen, terwijl de titel van de plaat een tribuut is aan de eerste LP van The Rolling Stones, die "England's Newest Hit Makers" getiteld was.

Op het album, dat 1 april 2016 via het Rum Bar Records label is uitgebracht, bestaat de band nog uit: Brad Marino - zang en sologitaar, Geoff Palmer - zang en sologitaar, Andy Casey - basgitaar en Chris Faulkner - drums en het bevat 12 nummers, waarvan "It's All Right" het eerste is.
In dit nummer laat de band me horen, hoe ze door de muziek uit de jaren 60 is beïnvloed, door een lekker in het gehoor klinkende swingende mix van rock & roll en beat te spelen en deze wordt gevolgd door "All You Gotta Do", een heerlijke beat song, die swingt als een trein en zeer dansbaar is.
Daarna zet de band me "Little Lies" voor en ook hierin word ik mee terug in de tijd genomen naar de muziek van de jaren 60, waarna ik een schitterende rock & roll song te horen krijg, die lichte invloeden van surf bevat en "Stop Talking" heet.
Dan hoor ik "Learn Your Game", waarin The Connection me opnieuw een uitstekende uptempo beat song voorschotelt, die invloeden van "Ticket To Ride" van The Beatles bevat en gevolgd wordt door "Baby Doll", dat door Dee Dee Ramone geschreven is en door The Chesterfield Kings opgenomen werd en ook deze uitvoering swingt als een trein. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "I Want You" laat de band me weer zo'n fantastische swingende zestiger jaren gerelateerde beat song horen, waar de invloeden van hun Britse voorgangers sterk naar voren komen en in "My Baby Likes To Rock N Roll", speelt de band een geweldige swingende uptempo rock & roll song, waar de vonken van af spatten.
Vervolgens hoor ik "Seven Nights To Rock" en ook dit is een snelle rock & roll song, die swingt als trein en invloeden van eind jaren 50 heeft, maar ook van bands zoals bijvoorbeeld Sha-Na-Na.
"I Think She Digs Me" heeft het ritme van een Ramones song en daarbij is stil zitten dus geen optie en "Yea Yea" is een mix van Ramones, rock & roll en beat en ook in "Bad To Worse" laat de band me genieten van een uptempo rock & roll song, die gemixt met in Ramones stijl gespeelde muziek zeer swingend is.

"New England's Newest Hit Makers" van The Connection is net als de LP's uit begin jaren 60 vrij kort van speelduur, maar bevat wel 12 verrukkelijke swingende songs, die ik iedere liefhebber van rock & roll en beat kan aanbevelen, maar ook zij, die van The Ramones houden, kan ik aanraden, deze plaat eens te gaan beluisteren.

Review: Ole Lukkoye - Dyatly (Trail Records, 2015) (Progressieve Dance Rock)

Ole Lukkoye is een band uit St.Petersburg, Rusland, die in 1989 werd opgericht door Boris Bardash - zang, keyboards, gitaar programmering en gluckophone, Andrei Lawrinenko - basgitaar, sologitaar, djembe en percussie en Alexander Frolov (Frol) - bassoon en keyboards en een combinatie maakte van psychedelische muziek, spacerock en etnische ritmes.
Tevens werd er oriëntaalse muziek in verweven en de band toog ook naar Zuid Siberië om inspiratie bij sjamanen voor hun muziek op te doen, waarna de band ging samenwerken met enkele gelijkgestemde muzikanten en hun muziek begon op te nemen.
Hun debuut album "Zapara" verscheen in 1993 via het AnTrop label op vinyl en werd 3 jaar later digitaal her uitgebracht via het Exotica label en tevens verscheen dat zelfde jaar het album "Toomze" op het Lollipop Shop label.
Doordat de band steeds bekender werd, kreeg het optredens in West Europa en speelde onder andere op het Klangbad en Burg Herzberg festival in Duitsland, waar ze ook een schare fans opbouwde.
In 1998 bracht de band in eigen beheer het album "Doo-Doo-Doo Or Remedy For A Dwarf", om vervolgens 3 albums via het Klangbad Records label van Hans-Jochen Irmler (Faust) uit te brengen; "Crystal Crow-Bar" (2000), "Doo-Doo-Doo" (her uitgave, 2001) en "Horse-Tiger" (2002).
Vervolgens bracht de band in 2006 opnieuw een album uit via AnTrop en in 2009 verscheen het album "Petroglyphs", een soort "best of" om het 20 jarige bestaan van de band te vieren, via het Trail Records label en deze is in 2015 gevolgd door het album "Dyatly", dat eveneens via Trail Records verscheen.
Tevens verschenen er diverse compilatie albums van de band, waaronder: "Relax In Your Dream"(Solyd Records, 2000), "Flown Across The Street" (Caravan Records, 2001) en "R9" (eigen beheer, 2008).
Op het album "Dyatly", dat 5 nummers bevat, speelt de band in een nieuwe bezetting en bestaat uit: Boris Bardash - zang, keyboards, gitaar programmering en gluckophone, Alexander Frolov (Frol) - bassoon en keyboards en Ness Yanushkovskaya - geïmproviseerde zang, plus gastmuzikanen Yuri Lukyanchik - percussie, djembe, darabouka en drum kit (1 nummer), Alexander Vahivski - jambi, ngoa en dav (1 nummer) en Tatyana Kalmykova - zang, sample (1 nummer).

"Dyatly" start met het iets meer dan 14 minuten durende "Kommuna Ra", waarin de band me een fantastische mix laat horen van dance en etnische muziek, die sterke Oosterse invloeden bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarbij het hypnotiserende drums ritme er voor zorgt, dat de band me van het begin tot het einde volledig in de ban van hun muziek houdt.
Daarna volgt het titel nummer "Dyatly (Woodpecker)", een bijna 18 minuten durende mix met dezelfde ingrediënten als het eerste nummer, terwijl er tevens lichte psychedelische rock invloeden aan toegevoegd zijn en ook hierin spelen de zang en het hypnotiserende drums ritme de belangrijkste rol, waardoor ik nog steeds in de ban van de muziek blijf en iets dieper in trance raak.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Dan laat Ole Lukkoye me genieten van "Bela Dama", waarin de band verder gaat met het maken van hun schitterende dance, die gemixt met spacerock en Oosterse invloeden voor een swingend geheel zorgt, waarbij stil zitten geen optie is.
In "Just Wind" start de muziek experimenteel, maar al snel komen daar spacerock en dance invloeden bij en krijg ik een geweldig swingende hypnotiserende song van bijna 17 minuten voorgeschoteld, die me opnieuw in beweging zet.
Het laatste nummer heet "Veni, Vidi, Vici" en duurt slechts 4 minuten en hierin speelt de band een heerlijke folk song, die in het Russisch gezongen wordt en een terugkerend ritme heeft.

Met de 5 nummers van "Dyatly" heeft Ole Lukkoye me 67 minuten lang in de ban van hun muziek weten te houden en ik kan dit verrukkelijke album dan ook aanraden aan iedere liefhebber van zowel dance, etnische muziek, spacerock en progressieve muziek.