Review: The Sound Reasons - Today's Another Day (Rogue Records, 2025) (Garagerock)

The Sound Reasons uit Los Angeles werd in 2011 opgericht en bestaat uit: Sumiji Takahashi - zang en sologitaar, Max Fields - basgitaar en zang, Jon Green - ritme gitaar en orgel en Nick Ross - drums.

De band bracht hun debuut 7" single "Till The End Of Time" in 2013 via Groovie Records uit, die in dat jaar tevens als cassette via Burger Records verscheen en deze werd in 2018 gevolgd door het debuut album "Walk With My Shadow", die via Groovie Records als LP zowel op oranje als op zwart vinyl werd uitgebracht en op 15 januari 2025 verschijnt hun 7" EP "Today's Another Day" via Rogue Records, die ook als digitale download verkrijgbaar is.

De EP start met het titel nummer "Today's Another Day", waarin The Sound Reasons een heerlijke licht psychedelische rock song, die een gemiddeld tempo heeft en overeenkomsten met de muziek van eind jaren 60 bevat en deze wordt gevolgd door "The Five Questions", een prima swingende uptempo song met een aanstekelijk ritme, dat tot dansen aanzet.

Dan volgen "No Memories", een fantastische licht psychedelische song, die in een niet al te hoog tempo begint, dat na korte tijd over gaat in een gemiddeld tempo en een aanstekelijk vrolijk ritme bevat en "Why, Baby, Why" (een cover van de Japanse band The Beavers uit 1967), een lekker in het gehoor klinkende dansbare song met een gemiddeld tempo en garagerock elementen.

"Today's Another Day" van The Sound Reasons bevat 4 puike garagerock songs met jaren 60 invloeden, waar ik enorm van genoten heb en ik raad elke liefhebber van dit genre deze schijf dan ook van harte aan.(luister naar de EP via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Waterboarding School - The Little Sports Mirror (Eigen Beheer, 2024) (Poprock)

Waterboarding School uit Gothenburg, Zweden werd in 2017 opgericht en bestaat tegenwoordig uit: Teodor Norrestad - drums, Amanda Lodding - orgel, Viktor Hansson - basgitaar, Johan Davegård - sologitaar en Filip Mjörnstedt - ritmegitaar en zang.

De band bracht hun debuut album "Back Rubs" op 1 juni 2019 uit als digitale download en deze werd op 1 juni 2023 gevolgd door het digitale album "Bridge Reviews" en de digitale singles "You Got To Go" (1 augustus 2024), "In The Morning" (17 augustus 2024) en "Long Gone" (27 september 2024), die alle drie van hun derde album "The Little Sports Mirror" komen, dat op 29 november 2024 in eigen beheer als digitale download verscheen.

Het album, dat 8 nummers bevat, start met de single "Long Gone", waarin Waterboarding School een mooie poprock song  met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme ten gehore brengt, die gevolgd wordt door "Waving", een lekker in het gehoor klinkende vrolijke song met een gemiddeld tempo en "Bye Now", een heerlijke aanstekelijke song met een vrolijk dansbaar ritme.

Daarna volgen de singles "In The Morning", een uptempo poprock song met een aanstekelijk ritme dat tot dansen aanzet en "You Got To Go", een song met een gemiddeld tempo en een dansbaar ritme.

In "Pool Of Blood" zet Waterboarding School me weer zo'n uitstekende poprock song met een aanstekelijk dansbaar ritme voor, in "Meadows" krijg ik een prima uptempo song met een vrolijk klinkend ritme te horen, waarbij het moeilijk is om stil te blijven zitten en in "Smiling Faces" laat de band me genieten van een verrukkelijke song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar terugkerend ritme.

"The Little Sports Mirror" van Waterboarding School staat vol met lekker in het gehoor klinkende dansbare poprock songs die tussen de 2 en 3 minuten duren, waarvan ik erg genoten heb en ik kan iedere liefhebber van de betere pop en rock deze digitale schijf dan ook van harte aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Dictators - The Dictators (Deko Records, 2024) (Powerrock)

The Dictators uit New York City, Amerika werd in 1972 door Ross "The Boss" Friedman - sologitaar en achtergrondzang en Andy Shernoff - basgitaar, keyboards en achtergrondzang opgericht en bestaat tegenwoordig verder uit: Albert Bouchard - drums en achtergrondzang en Keith Roth - zang en ritme gitaar.

De band bracht de volgende albums uit: "Go Girl Crazy!" (1975), "Manifest Destiny" (1977), "Bloodbrothers" (1978), "...And You?" (1990) (als Manitoba's Wild Kingdom), "D.F.F.D." (2001) plus de live albums: "Fuck 'Em If They Can't Take A Joke" (1981), "The Dictators Live, New York, New York"(1998) en "Viva Dictators" (2005) en de compilatie albums "Every Day Is Saturday" (2007) en "Faster... Louder - The Dictators' Best 1975-2001" (2014).

Op 6 september 2024 bracht Deko Records hun album "The Dictators", waarop 10 nummers staan uit als CD, als LP (25 oktober 2024) en als digitale download via Valley Entertainment en hierop wordt de band bijgestaan door Tish en Snooky - achtergrondzang (track 1 en 8) en Scott Kempner - ritme gitaar (track 1 en 8).

Het album begint met "Let's Get The Band Back Together", waarin The Dictators een geweldige swingende uptempo mix van punk en powerrock met een aanstekelijk dansbaar ritme ten gehore brengt, die gevolgd wordt door "My Imaginary Friend", een uitstekende dansbare uptempo song waarbij stil zitten geen optie is en "Transmaniacon MC", een heerlijke swingende rock song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme.

Daarna volgen "Sacred Cow", een swingende uptempo song met een dansbaar ritme, "Really Good", een fantastische song met een vrolijk dansbaar ritme, die beweging oproept en "All About You", waarin de band verder gaat met het maken van swingende dansbare muziek, die in dit nummer lichte invloeden heeft van "What I Like About You" van The Romantics.

In "Wicked Cool Disguise" zet The Dictators me opnieuw een puike rock song voor die swingt en een gemiddeld tempo heeft en in "God Damn New York" krijg ik nogmaals zo'n prima swingende song te horen die aanzet tot dansen.

Dan volgen "Thank You And Have A Nice Day", een uptempo song met een aanstekelijk dansbaar ritme en "Sweet Joey", een verrukkelijke uptempo song met een vrolijk dansbaar ritme, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.

"The Dictators" van The Dictators bevat 10 lekker in het gehoor klinkende dansbare powerrock songs, waar ik van begin tot einde erg van genoten heb en ik raad elke liefhebber van dit genre deze schijf dan ook van harte aan.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Lightwave - Cités Analogues (Bureau B Records, 2025) (Elektronisch)

Lightwave uit Parijs, Frankrijk werd in 1985 opgericht en bestaat uit het duo Christoph Harbonnier en Christian Wittman, die beiden op synthesizer spelen.

Het duo bracht hun debuut album "Cités Analogues", dat tussen april en mei 1988 live werd opgenomen, in juli 1988 als cassette uit en op 10 januari 2025 verscheen het album, dat 11 nummers bevat, via Bureau B Records als LP, als CD en als digitale download.

Het album begint met "Intro", waarin Lightwave een kort eentonig repeterend geluid ten gehore brengt, dat gevolgd wordt door "Airport" en hierin gaat het duo verder op de ingeslagen weg en voegt daar geluiden van voetstappen, gesprekken, rumoer en een omroep installatie bij, waarna "Correspondance Pour Ailleurs" volgt, een nummer met chaotische elektronische geluiden en een terugkerend ritme.

Daarna volgen "Le Parvis", een fantastisch zwaar stuk elektro muziek met een gemiddeld tempo en een dansbaar terugkerend ritme (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), "Agora", een nummer dat begint met voetstappen en gesprekken, om na een kleine minuut te veranderen in een schitterend langzaam elektronisch nummer, dat rust uitstraalt en iets over de helft van het nummer over gaat in een ander ritme en voor de laatste 2 minuten lichtelijk experimenteel wordt en "Cités Des Miroirs", een prima elektronisch nummer met een niet al te hoog tempo dat een post apocalyptisch beeld oproept.

In "Polycentre" zet Lightwave me een nummer voor waarin ik het idee heb, dat ik ergens in de ruimte rondzweef, in "News" krijg ik weer een licht chaotisch stuk te horen waarin gesprekken en rumoer de boventoon voeren en in het titel nummer "Cités Analogues" laat het duo me genieten van een verrukkelijk elektronisch nummer met een vrij langzaam tempo en een terugkerend ritme, dat na 4 minuten verandert, meer snelheid krijgt en krautrock elementen bevat waardoor de muziek gaat swingen.

Dan volgen "Ophelia", een eentonig stuk muziek met een terugkerend ritme en een langzaam tempo en "Lunar Parking", een kort elektronisch nummer met een eentonig geluid.

"Cités Analogues" van Lightwave is een puike plaat, waarin de langere nummers met elektronische muziek afgewisseld worden door nummers met chaotische klanken, rumoer, voetstappen en gesprekken.

Review: Black Tarantula - Gezelligheid Kent Een Tijd (Eigen Beheer, 2023) (Progressief)

Black Tarantula uit Leiden, Nederland werd in 2008 als stonerrock band opgericht en bestaat, sinds 2013 uit: Rob - orgel, elektrische piano en effecten (bas pedalen), Gijs - drums, Ernesto - sologitaar

Nadat de band 3 demo's had opgenomen (2008, ,2009 en 2010) werd op 15 september 2013 hun debuut album "Black Tarantula" als digitale download uitgebracht en deze werd gevolgd door: "Deze Kant Boven (7 juli 2014, CD en digitaal album), "Nederkraut" (1 januari 2019, LP, CD en digitaal album via Organ-A-Rama), "Organ Music From Behind The Dykes" (samen met Dynamo Irie, 18 mei 2022, digitaal album) en "Gezelligheid Kent Een Tijd" (3 april 2023, LP en digitale download).

"Gezelligheid Kent Een Tijd" bevat 8 nummers en begint met het titel nummer "Gezelligheid Kent Een Tijd", waarin Black Tarantula een uitstekend swingend progressief rock nummer met een gemiddeld tempo en een terugkerend dansbaar ritme speelt en dit wordt gevolgd door "Borderline Express", een nummer met een dansbaar terugkerend ritme en een gemiddeld tempo dat lichte funk invloeden heeft.

Daarna volgen "Cruel Conclusions", een puik stuk progressieve rock muziek met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme, dat halverwege verandert, tijdelijk een lager tempo krijgt en na korte tijd over gaat in een geweldig stuk uptempo jaren 70 gerelateerd progressief rock nummer en "I'll Take It As A Yes", een swingend nummer met invloeden van de Hammond rock van Booker T. & The MG's, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.

In "In C#" schotelt Black Tarantula me een heerlijk uptempo nummer met een terugkerend ritme en Midden Oosterse elementen voor, waarbij het haast onmogelijk is om niet in beweging te komen en in "When Pyramids Collide With Space Ships" laat de band me genieten van een schitterend uptempo nummer met een terugkerend ritme, dat swingt.

Dan volgen "Herengracht 43b", een fantastisch uptempo progressief rock nummer met een terugkerend ritme, dat swingt als een trein en "Tragedy (In D-Minor)", een lekker in het gehoor klinkend uptempo nummer met een terugkerend ritme en fuzz invloeden, dat aanzet tot dansen. 

"Gezelligheid Kent Een Tijd" van Black Tarantula bevat 8 verrukkelijke progressieve rock nummers, waar ik van begin tot einde erg van genoten heb en ik raad elke liefhebber van dit genre deze schijf dan ook van harte aan.