Review: Black Moon Circle - Andromeda (Crispin Clover Records/Stickman Records, 2014) (Progressieve Rock)

Black Moon Circle is een nieuwe band uit Trondheim, Noorwegen, die bestaat uit: Öyvin - zang en basgitaar, Vemund - sologitaar en Per - drums, terwijl de band op enkele nummers wordt bijgestaan door Dr.Space van Öresund Space Collective.
De bandleden speelden al jaren in de Noorse rock & roll muziek scene in bands als The School en The Reilly Express, voordat ze in 2011 de band Black Moon Circle oprichtten.
Hun debuut EP met gelijknamige titel verscheen in 2013 via Space Rock Productions en hun nieuwe volledige album "Andromeda" uit 2014 is via Crispin Clover Records en Stickman Records uitgebracht.

"Andromeda" bevat 5 nummers, waarvan de eerste "The Machine On The Hill" heet en daarin hoor ik de band een lekker swingende progressieve rock song spelen, waarin een licht hypnotiserend ritme zit en dat spacerock invloeden bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Jack's Cold Sweat" te horen en hierin speelt de band een uitstekende progressieve stonerrock song, die tegen de hardrock aan zit en eveneens lichte spacerock invloeden bevat.
Dan volgt "Supernova", waarin de band me een schitterende rustige progressieve rock song met een hypnotiserend ritme voor schotelt, die gevolgd wordt door "Dragon", een fantastische rustige rock song, waarin de muziek grotendeels door de gitaar en drums gespeeld wordt, die de zang tot iets over de helft van de song in een eentonig hypnotiserend ritme begeleiden, maar dan breekt de hel los en gaat het nummer verder in een geweldige ruige heavy rock song.
Het laatste nummer en tevens het langste, is de titelsong "Andromeda" en daarin laat de band me genieten van een, bij tijd en wijle, heftige progressieve rock song, waarin hardrock invloeden zitten en de band zich helemaal laat gaan.

Black Moon Circle heeft met "Andromeda" een werkelijk schitterend album gemaakt, waarvan ik voor de volle honderd procent heb genoten en ik kan dit album dan ook aan elke hardrock, stonerrock en progressieve rock liefhebber aanbevelen.

Review: Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs - Psychopomp (Box Records, 2014) (Stonerrock)

Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, een band uit Newcastle, Engeland, die bestaat uit: Matthew Baty - zang, Sam Grant - sologitaar, Adam Ian Sykes - sologitaar, John-MIchael Hedley - basgitaar en Ewan McKenzi - drums, maakte in 2013 hun debuut op plaat met "The Wizard And The Seven Swines" als split LP met The Cosmic Dead uit Schotland als andere band.
Hun nieuwe EP, "Psychopomp", is een gelimiteerde cassette, die via Box Records is verschenen en ook als download is uitgebracht,
De cassette is in de Blank Studio´s te Newcastle opgenomen en gemasterd door sologitarist Sam Grant en bevat 2 nummers, waarvan het tweede een remix van het eerste is en deze werd door Joseph Curwen gemaakt.

De cassette, waarvan de eerste 50 vergezeld gaan van een download code, start met de originele versie van "Psychopomp", waarin ik een 21 minuten durende hypnotiserende stonerrock song te horen krijg, die in een rustig tempo begint en langzaam naar een climax wordt gebracht, waarbij de muziek steeds heftiger wordt.(luister naar dit numer via de link onder de recensie)
De remix van Joseph Curwen duurt 22 minuten en daarin hoor ik een eentonige hypnotiserende elektronische versie van dit nummer, dat totaal afwijkt van het origineel en daarom net zo spannend klinkt.

Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs heeft me met "Psychopomp" een uitstekend stukje muziek weten voor te schotelen, waarvan ik met volle teugen heb genoten en ik kan een ieder, die van stonerrock houdt dan ook aanraden, deze geweldige cassette, of de download, eens te gaan beluisteren.

Review: Coltrane - Superfjord Play John Coltrane, Earthling Society Play Alice Coltrane (Fruits De Mer, 2014) (Progressieve Rock)

Superfjord is een Finse band uit Helsinki, die voor de live optredens bestaat uit: Jussi Ristikaarto - sologitaar, elektronica en vocals, Tuomas Ilmavirta - keyboards, Ilari Kivelä - drums, elektronica en percussie, Olli Nurminen: sologitaar, Teemu Soininen - basgitaar, Ville Särmä - percussie en zang en Jussi Peevo - percussie.
De band bracht in mei 2014 hun debuut CD "It Is Dark, But I Have This Jewel" uit via het Suomen Musiikki Records label, die vooraf gegaan werd door de single "A Love Supreme".

Earthling Society werd in 2004 opgericht te Fleetwood, dat in de omgeving van Blackpool, Engeland ligt, door Fred Laird - zang, sologitaar en synthesizer, David Fyall - basgitaar en Jon Blacow - drums en trad onder andere op met: Hawkwind, Julian Cope, Damo Suzuki, Guru Guru en Blue Cheer.
Allen deelden dezelfde muzikale smaak van de 60's psychedelica en 70's krautrock en progressieve rock.
Ze bouwden zelf een primitieve 8-track opname studio in een hoek van een leegstaande glasfabriek te Fleetwood en begonnen hun muziek op te nemen.
Dat zou uit monden in hun debuut CD "Albion", die in 2005 eerst via het Mylodon records label uit Santiago, Chili verscheen en later dat jaar door het Duitse Nasoni records, uit Berlijn, heruitgebracht werd, zowel op CD als op LP.
Hun volgende CD "Plastic Jesus And The Third Eye Blind" verscheen een jaar later via datzelfde Nasoni label en in 2007 werd de CD "Tears Of Andromeda, Black Sails Against The Sky" eveneens via Nasoni uitgebracht.
Daarna stapte de band over naar het 4Zero records label uit Londen en maakte de CD's "Beauty And The Beast" (2008), de laatste CD waar basgitarist David Fyall op mee speelt en "Sci-Fi Hi-Fi" (2009), met basgitarist Steve Roberts en keyboards speler Joe Orban als nieuwe leden.
"Stations Of The Ghost" was de zesde CD van de band en ook deze keer werd die via het 4Zero records label uitgebracht, met weer een andere basgitarist (Luis Gutarra).
Op hun volgende CD "Zodiak", die op LP via het Nasoni label verscheen en op CD via 4Zero en in augustus en november 2012 in de Rockhard Studios te Blackpool opgenomen is, heeft Gutarra het veld moeten ruimen voor Kim Allen en spelen Neil Whitehead - Korg synthesizer, syndrum en monotribe en Lew Dickinson - saxofoon als gast muzikanten mee.
In de band bezetting van 2014 spelen Allen en Whitehead nog steeds mee en lijken Blacow en Laird eindelijk een stabiele vaste kern te hebben gevonden en in deze formatie verscheen de CD "England Have My Bones", waarop het nummer "Journey In Satchidanada" staat.

Beide bands staan samen op de zeer gelimiteerde 7" EP "Coltrane", waarvan er wereldwijd slechts  700 exemplaren op gekleurd vinyl geperst zijn.
De EP gaat vergezeld van een 70 minuten durende bonus CD, waarop Superfjord, Earthling Society, VHSHead en Astralasia te horen zijn.

Op kant 1 krijg ik de uitvoering van John Coltrane's "A Love Supreme" door Superfjord te horen, die op de CD "It Is Dark, But I Have This Jewel" staat en deze begint lichtelijk chaotisch, maar verandert na korte tijd in een lekker in het gehoor klinkende swingende progressieve rock song, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten. (luister naar de single uitvoering uit 2009 van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Earthling Society laat me op kant 2 genieten van hun uitvoering van het door Alice Coltrane geschreven "Journey In Satchidanada", dat ook op hun in 2014 verschenen CD "England Have My Bones" staat.
In dit nummer hoor ik de band een licht psychedelische progressieve song met een hypnotiserend ritme spelen, die naar het einde toe over haat in een vrij heftig stukje muziek, waarbij de hoofdrol voor het gitaarspel van Laird is weggelegd.

De 7" EP "Coltrane" bevat 2 schitterende nummers, die het beluisteren meer dan waard zijn en daarom een aanrader zijn voor iedere progressieve rock liefhebber, die ook nog iets extra's krijgt in de vorm van een bonus CD.

Review: Tom Moto - Allob Allen (Lizard Records, 2014) (Progressieve Jazz)

Tom Moto werd in 2006 te Pisa, Italië opgericht en bestaat uit: Marco Calcaprina - trompet en synthesizer, Giulio Tosi - bas- en sologitaar en Luri Massa - drums.
De band bracht in januari 2007 hun eerste demo uit met daarop 4 nummers, waarna in augustus dat jaar de opnamen beginnen voor hun debuut CD."Junk", waarop 12 nummers staan.
De band trok 10 dagen de Shape Recording Studio in Cascina, waar onder leiding van producer Ivan A. Rossi hun debuut CD "Junk", waarop 12 nummers staan, werd opgenomen, waarna het in 2008 door het Lizard Records label werd uitgebracht.
Tom Moto won met "Junk" de Progawards 2008 als beste debuutalbum, maar desondanks besloten de bandleden er na 2 jaar te hebben samen gespeeld toch mee te stoppen, om in de zomer van 2013 de band opnieuw leven in te blazen.
Het resultaat is te beluisteren op hun nieuwe CD "Allob Allen", die in maart 2014 in de Redroom Recording Studio Nodica te Pisa werd opgenomen met medewerking van het vocale duo "Belle di Mai" en ook nu weer via het Lizard Records label werd uitgebracht.

De CD "Allob Allen" bevat 6 nummers, waarvan de eerste "Ampullaria" heet, dat experimenteel en in een rustig spannend tempo begint, waarna na enkele minuten de band me een vrij experimenteel free jazz nummer voorschotelt, waarin diverse tempowisselingen zitten om het nummer spannend te houden. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het nummer loopt vlekkeloos over in "Calcamoto", waarin de band verder gaat met het maken van hun lekker in het gehoor klinkende jazz muziek, die in het begin van dit nummer een stuk minder experimenteel klinkt en een licht hypnotiserend ritme bevat, dat na een prima tempowisseling verandert in een bombastisch experimenteel klinkend nummer, maar na een nieuwe tempowisseling opnieuw verandert, waarna ik nu een licht psychedelisch klinkend stukje jazz te horen krijg, dat een vervolg krijgt in "Esenta Foetida", waarin de band in een heftig ritme start en het nummer na een tempowisseling over gaat in een heerlijk stuk hypnotiserende swingende progressieve jazz.
Ook nu is de overgang naar het volgende nummer naadloos en schotelt de band me "XXL" voor en hierin laat Tom Moto me genieten van een swingend jazz rock nummer, waarin er een mix van stijlen, zoals jazzrock, free jazz en experimentele jazz te horen is, die gescheiden zijn door de diverse tempowisselingen en zelfs schitterende etnische zang bevat, waarna ik "D P" te horen krijg, waarin de band verder gaat met het maken van fantastische etnische zang en hier na enkele minuten swingende jazz klanken aan toevoegt, waarna het nummer over gaat in een uitstekend stuk jazz, dat naar het einde toe steeds heftiger wordt.
Opnieuw laat de band het nummer verder gaan in het volgende en tevens laatste stuk, getiteld "Allob Allen", dat experimenteel begin, maar al snel verandert in een heftig gespeeld stuk free jazz, dat naar mate het nummer vordert over gaat in een geweldig stuk krautrock met spacerock invloeden en, na weer een nieuwe tempowisseling, verandert in een stuk progressieve jazz.

Tom Moto heeft me met "Allob Allen" aan me stoel gekluisterd om maar geen moment van hun schitterende veelzijdige spannende jazz te laten missen en ik kan liefhebbers van dit genre dan ook ten volle aanraden deze schijf eens te gaan beluisteren, om misschien wel tot dezelfde conclusie te komen als ik; Geweldig!

Review: Rada & Ternovnik - Ukok (Wyrgorod, 2013) (Hardrock, Gothic)

Rada & Ternovnik ontstond in 1990 te Moscou en werd bekend als één van Ruslands duistere indie bands, die extreem depressieve teksten gebruikte en zich overeenkomstig zo kleedde ook en vermeldenswaardig hierbij is, dat zangeres Rada een getrainde voormalige opera zangeres is en de live shows van de band een interactie zijn tussen de muziek en video beelden, waarin Tibetaanse en Inca rituele maskers te zien zijn evenals Indiase beelden, oude Slavische inscripties en de zonsopgang in Sinai Peninsula.
In 1994 bracht de band hun debuut CD "Graphiks" uit via het Solyd label, die in 1995 gevolgd werd door "Sorrow Sounds" (door Triarios uitgebracht), waarin de band als viermans formatie te horen is.
Daarna maakte de band in 1999 de eerste Russische triphop plaat, getiteld "My Love, My Sorrow", die nog wel duister klonk, maar ook melodischer en meer dansbaar en deze werd vanaf dit album via het Russische UR-Realist label in Rusland uitgebracht, terwijl het Franse Prikosnovenie label de muziek van de band in Frankrijk uitbracht.
Verder verschenen: "Rada & Ternovnik - Miniature" (1998), "Cold Seasons" (2000), "The Book Of The Cruelty Of Women" (2001), "The History Of The Worlds" (The Best) (2001 via Misteria Zvuka), "Salamandra" (2002), "Oracle" (2002), "All Beloved Is Simple" (2003), "Conspiracies" (2005), "Marriage" (2005) en "Incantations" (2006) plus de live albums "Russian Epos" (1999), "Heavenly City" (2003) en "Insomnia" (2005), waarbij aangemerkt kan worden, dat het album "Marriage" totaal afwijkt van de andere platen, doordat de band hierop etnische muziek speelt, die gecombineerd wordt met psychedelische invloeden.
Hun nieuwe album "Ukok" heeft lang op zich laten wachten, want het verscheen pas begin 2014 via het Wyrgorod label en momenteel bestaat de band uit: Rada - zang, shamaanse tamboerijn, gongs, Tibetaanse bellen, riet en trommel, Vladimir Anchevsky - sologitaar, shamaanse tamboerijn en gong, Vladimir Kislyakov - basgitaar, Dmitry Sinelnikov - drums, Nohon Shumarov - boventonenzang, topshur, khomus en Tais Kislyakova - cello, drone drum en shamaanse tamboerijn.

"Ukok" bevat 15 nummers, waarvan "Let No Winds Blow", de eerste is en hierin hoor ik de band een zwaar en duister rock nummer spelen, dat in een vrij traag tempo uitgevoerd wordt en voorzien is van duivels klinkende achtergrond zang, waarbij de drums voor een hypnotiserend geheel zorgt, door constant hetzelfde te spelen.
Daarna volgt "The Bird", waarin ik een mix van hardrock en gothic te horen krijg en Rada me een stukje van haar opera verleden voorschotelt en dit wordt gevolgd door "Miracle", een schitterende rustige rock song met heerlijk vioolspel en een licht dreigend ritme en invloeden van gothic.
Dan hoor ik "Cold" en hierin laat de band me een duister klinkende theatrale mix van gothic en hardrock horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna ik "Over There Three Roads Cross", een lekker in het gehoor klinkende rock song te horen krijg, waarin enkele prima subtiele tempowisselingen zitten.
In "Salamandra" speelt de band een uitstekende rock song in een vrij rustig tempo en in "The Wailer" krijg ik een heerlijke hardrock song te horen, waarin het tempo niet al te hoog ligt en de muziek lichtelijk dreigend is.
"Wings" is een schitterende rustige song met prima vioolspel en een licht hypnotiserend ritme en "Fire And Sword" een mooie romantisch klinkende song, die een trieste ondertoon heeft door het geweldige vioolspel.
Vervolgens krijg ik " Fly Away" te horen en in dit nummer gaat de band verder met het maken van de mix tussen hardrock en gothic, waarbij de muziek een terugkerend ritme bevat, terwijl de zang van Rada zijn stempel op de muziek drukt, waarna "The Time Will Come" volgt en hierin laat de band me genieten van een lekker swingende song met een aanstekelijk ritme en fantastische zang.
Daarna krijg ik heerlijke boventonen zang van Nohon Shumarov te horen in "Snakes Lullaby", die door gitaar begeleid wordt en in het begin van "Darkness" een vervolg krijgen, waarna Rada de zang weer voor haar rekening neemt en ik een lekker ritmisch nummer te horen krijg met invloeden uit hardrock, waarin ook plaats is voor de keelzang van Nohon, waardoor het nummer net iets extra's krijgt.
Met "Not Something. Everything Disappeared" krijg ik opnieuw een rock song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en waarin de zangkunsten van Rada nog maar eens extra benadrukt worden.
Het laatste nummer van de CD heet "Ethno" en in dit iets meer dan 14 minuten durende nummer, laat de band me een uitstekende rock song horen, waarin de  boventonen zang van Nohon opnieuw een belangrijke rol speelt, terwijl ook de band de ruimte krijgt zich te manifesteren en een geweldig stukje rock speelt, maar natuurlijk mag de zang van Rada daarin niet ontbreken en is dit zonder twijfel het beste nummer van het album. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)

Rada & Ternovnik heeft met "Ukok" een uitstekend album weten te maken, dat misschien wel iets te veel nummers bevat, die in hetzelfde tempo gespeeld worden, maar ook enkele geweldige uitschieters kent, waarmee de band me heeft overtuigd van hun kwaliteiten en ik kan iedere rock liefhebber dan ook aanraden dit album eens te gaan beluisteren.

Review: Airportman - David (Lizard Records, 2014) (Avant-Garde)

Airportman is een muzikaal project van Giovanni Risso - akoestische, sologitaar en diamonica en Marco Lamberti - akoestische, solo-, basgitaar, piano en  harmonium, dat te Cuneo, Italië, werd opgericht in de zomer van 2003.
De band bestaat verder uit: Paolo Bergese - vibrafoon, percussie en basgitaar, Giacomo Oro - sologitaar en piano en Francesco Alloa - drums en percussie.
Tevens spelen Davide Dutto - trompet, Cinzia Mansueta Mureddu - cello en Stefano Giaccone - saxofoon mee als gastmuzikanten.
In 2002 brengt de groep hun eerste demo-CD "2.45 am" in eigen beheer uit, gevolgd in 2003 door "Di Terra E D'ombra" (eigen beheer), "Inverno In Divenire" (eigen beheer, 2004) en "Son(g)" (eigen beheer, 2005).
Vervolgens komen ze in 2006 bij Lizard Records terecht, die hun volgende albums "Off" (2007), "Rainy days" (2007), "Letters" (2008), "Weeds"(2009), "Nino E L'Inferno" (2010), "Modern" (2012) en het nieuwe album, uit 2014, getiteld "David" uitbrengt.

Op de CD "David" staan 6 nummers, waarvan de eerste "Il Mattino" heet, dat met een terugkerend ritme begint, waarna ik de band het theatrale avant-garde nummer langzaam verder hoor uit bouwen, dat spannend wordt gehouden door de verschillende tempowisselingen, waarmee de band me steeds op het verkeerde been weet te zetten. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het nummer gaat vlekkeloos over in het volgende, dat "Le Note Di Nick" getiteld is en hierin gaat de band verder op de ingeslagen weg en hoor ik Airportman een rustig gespeeld experimenteel stukje vrije expressie ten gehore brengen.
Het volgende nummer heet "I Fotogrammi", waarin de band me een heerlijk rustig gitaarwerkje voorschotelt, dat op akoestische gitaar gespeeld wordt, waarna ik "Le Tende Bianche" te horen krijg en daarin verhoogt Airportman het tempo iets en speelt een schitterend progressief rock nummer met een licht hypnotiserend ritme.  
Ook dit nummer gaat weer naadloos over in het volgende, dat "Il Battito Di Ali" heet, waarin ik de band er lustig op los hoor improviseren en daarin krijg ik experimentele klanken te horen, die in een rustig, maar lichtelijk dreigend, tempo gespeeld worden.
Het laatste nummer, "Il Silenzio Assoluto" is weer zo'n fantastisch avant-garde nummer, waarin ik de band opnieuw een hypnotiserend ritme hoor spelen, dat naar het einde toe verandert in een rustig stukje piano muziek.

Airportman heeft met "David" een geweldige avant-garde CD uitgebracht, die van begin tot einde spannend klinkt, waardoor de band me vanaf de eerste tonen in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik vind dit dan ook een aanrader van de bovenste plank.

Review: The Narcotic Daffodils - Cellex (Musea Records, 2014) (Rock)

The Narcotic Daffodils is te Brussel, België, opgericht en bestaat uit: Irene Csordas - zang en keyboards, Hakim Rahmouni - sologitaar, Flupk’e Declerq - basgitaar, Merlin Fourmois - drums en Simon Rigot - keyboards en sitar.
De band, die onder andere optrad in België, Nederland, Frankrijk, Engeland en Italië, bracht in 2011 hun debuut CD "The Narcotic Daffodils" via het MusicBrussels label in Europa uit en via it’s Oh! Music in Japan, terwijl het nummer The Crazy Dwarf, van hun debuut CD, in 2012 opnieuw uitgebracht werd door het Amerikaanse Trail Records label op de verzamel CD "Discovery".
Hun nieuwe album "Cellex" werd in de Noise Factory Studio en Uptown Studio opgenomen en het verscheen in 2014 via het Franse Musea Records, die ook de eerste CD van de band opnieuw heeft uitgebracht.

Het eerste nummer van "Cellex", waarop 10 songs staan, heet "Light Dry Gordon" en hierin hoor ik de band een fantastische swingende mix maken van gitaarrock, new wave, disco en avant-garde, waarin het tempo vrij hoog ligt en de muziek uitnodigt tot meebewegen.
Het volgende nummer heet "Surfer Boy", waarin de band gebruik maakt van de sitar en een licht psychedelisch sfeertje oproept, dat vergezeld gaat van een swingend uptempo ritme, waarin heerlijk gitaarspel te beluisteren is en dat zeer dansbaar is, waarna ik "Million Dollar Baby" te horen krijg, een uitstekend stukje rock en ook dit nummer swingt weer als een trein, zodat het onmogelijk voor me is hier stil bij te blijven zitten.
In "Weathered" verrast de band me op een schitterende avant-garde song, waarin een nostalgisch theater ritme zit en dit doet me lichtelijk aan de muziek van de Italiaanse band Ataraxia denken ten tijde van hun CD "Paris Sleen" uit 2007. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
"The Barber" begint dreigend, maar verandert al snel in een lekker dansbaar stuk rock muziek, dat, na een tempowisseling, over gaat in een rustig startende  melodische progressieve rock song, die langzaam sneller en heftiger wordt.
Vervolgens krijg ik "Sun For The Rest" te horen en daarin speelt de band een uitstekende rustige melodische pop song, die gevolgd wordt door "Go Love", waarin de band een mix maakt van melodische rock en musical, die in een aanstekelijk ritme gespeeld wordt.
Daarna hoor ik "Shout", een heerlijke mix van blues, progressieve rock en theater, waarin diverse prima tempowisselingen zitten, die het nummer spannend houden en in "The Sewer" schotelt de band me een spannende swingende rock song voor.
Het laatste nummer heet "Jolyne en werd in de Basilique Cathedral van Saint-Hubert werd opgenomen en hierin laat de band me genieten van een schitterend nummer, dat begint met fantastische zang, waarna de muziek wordt ingezet, die in dit nummer louter bestaat uit zang en gitaar en in een rustig tempo gespeeld wordt.

"Cellex" van The Narcotic Daffodils is een fantastische CD, die vol staat met schitterende afwisselende songs, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze CD dan ook van harte aanbevelen aan elke liefhebber van de betere rock songs.

Review: Will Z. - Dark Tales Of (Headspin, 2014) (Progressieve rock)

Nadat Will Z., één van de oprichters van de Belgische band Cosmic Trip Machine, in november 2011 klaar was met de co-productie van "The Book Of Am" van de band Can Am Des Puig , waarvan co-producers Juan Arkotxa en Leslie MacKenzie deel uitmaakten, ontdekte hij, dat hij voor zijn nieuwe soloproject ook zulke muziek wilde maken.
Gedurende een maand componeerde hij minstens elke dag een nummer, waardoor hij de naam "Daily Visions" als titel voor zijn nieuw solo album bedacht.
In diezelfde tijd las hij het boek The Twelve Philosophical Keys, dat door Basil Valentine geschreven werd en door Michel Maier geïllustreerd is.
Toen het tijd was om verder te gaan met het maken van zijn demo's, kwam hij geïnspireerd door het boek van Basil Valentine, op de titel "12 Visions", zoals  het album zou moeten gaan heten.
De eerste sessie voor de plaat was op 3 november 2011, waarin 3 demo's tot een compleet nummer werden verwerkt.
In 2012 ging Will met zijn vriendin naar Mallorca, waar hij eerder met Juan en Leslie werkte en schreef daar enkele songs voor zijn project.
Later in dat jaar verdiepte hij zich in een boek over satanisme, waardoor zijn muziek een stuk duisterder werd en de song "Hermetic Spell", die hij met zijn band Cosmic Trip Machine  voor zijn solo album opnam, is daar het resultaat van.
Nadat hij de muziek van Engelse folk band The Trees ("The Garden of Jane Delawney", 1970 en "On The Shore", 1970) en van zangeres Judee Sill, die in 1971 de geweldige single "Jesus Was A Cross Maker" uitbracht, had ontdekt, besloot hij ook muziek in die stijl op te nemen.
Hij bracht zijn eerste solo album "Shambhala" in 2012 uit, gevolgd in 2013 door "12 Visions", die via Anazitisi Records/69 Watt verschenen en in 2014 is zijn nieuwe album "Dark Tales Of", waarop 12 nummers staan, door het Nederlandse Headspin label op de markt gebracht in een beperkte oplage gekleurd en zwart vinyl.
Op de LP spelen OG - glissando gitaar, Sammy - drums en percussie, Majnun - sologitaar (in Ego Ritual) en Alice Artaud - zang mee, terwijl Will alle andere instrumenten bespeeld, zoals solo- en basgitaar, synthesizer, piano, orgel, percussie en theremin en hij natuurlijk de zang voor zijn rekening neemt.

De LP start met "Total Darkness", waarin ik een schitterend duister klinkend indringend instrumentaal nummer te horen krijg en de daarbij behorende videoclip geeft me het idee, dat ik daadwerkelijk over een kerkhof loop. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Satans Girl" en hierin laat Will me genieten van een mix van spacerock en dark wave, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna ik "The Eye Of Destiny" voorgeschoteld krijg en in dit nummer speelt Will een heerlijke swingende rock song, die hardrock invloeden bevat.
Dan volgt "Venenum Versus Viam", waarin ik een vrij duister en dreigend instrumentaal nummer te horen krijg, dat in een rustig tempo gespeeld wordt.
In "Spider Blues" laat Will me een uitstekende swingende psychedelische poprock song met Beatles invloeden horen, die gevolgd wordt door "171BPM" en hierin wekt Will bij mij de suggestie op, dat dit nummer tussen de indianen is opgenomen, want dit instrumentale nummer straalt indianen muziek uit.
Het laatste nummer van de A-kant heet "My Dark Side" en hier hoor ik opnieuw fantastisch een duister stukje muziek, dat in dreigend ritme gespeeld wordt.
Vervolgens hoor ik kant B beginnen met "I'm Not Me", een uiterst swingende psychedelische poprock song met een aanstekelijk ritme, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en in "Captain Blizzard" schotelt Will me een geweldige lekker klinkende progressieve rock song voor.
In "Ego Ritual" hoor ik de voltallige Cosmic Trip Machine spelen, waarin gebruik gemaakt wordt van boventonen zang, dat instrumentaal in een licht hypnotisch ritme begeleid wordt.
Daarna volgt "Pure Beauty" en ook in dit instrumentale nummer hoor ik duistere invloeden de boventoon voeren, waarna de LP wordt afgesloten met "Trouble Me" en in dit nummer laat Will me een schitterende mix van hardrock en psychedelische rock horen, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en lichte spacerock invloeden bevat.

De LP "Dark Tales Of" van Will Z. staat vol geweldige nummers, die er om schreeuwen gehoord te worden en ik vind deze LP dan ook meer dan de moeite waard en kan hem iedere liefhebber van zowel progressieve als psychedelische muziek aanraden.

Review: Electric Moon - Lunatics + Lunatics Revenge (Sulatron, 2014) (Progressieve Psychedelische Rock)

Electric Moon uit Fulda, Hessen, Duitsland, ontstond toen multi-instrumentalist Sula Bassana - gitaren, drums, effecten en orgel ging samen spelen met Komet Lulu - basgitaar, effecten en zang en Berni - drums.
Eerdere projecten van Sula waren o.a. Liquid Visions, Südstern 44, Weltraumstaunen, Interkosmos en Zone Six, maar ook maakte hij diverse solo- CD's en enkele met Modulfix.
De eerste officiële CD van Electric Moon, Lunatics" verscheen in 2009 via Nasoni Records en drummer Berni, met wie de CD-R "First Takes" gemaakt werd, was toen reeds vervangen door Pablo Carneval.
Daarna volgden meer releases, "Lunatics Revenge" met drummer Pablo Carneval (Nasoni, 2011), Inferno met drummer Alex (Sulatron, 2011), "The Doomsday Machine" met drummers Pablo Carneval en Alex (Nasoni, 2011) en de split LP met de Franse band Glowsun, "Sun And Moon" (Sulatron, 2011).
Verder verschenen er via Sulatron enkele CD-R uitgaven in zeer beperkte oplage, zoals: "Live At Epplehaus 2010" (2010), "Live At Immerhin" (2011), "Flaming Lake" (2011) "Live At Sulatron Label Night" (2011) en "Cellar Space Live Overdose" (2012), waarop Alex de drummer weer was.
Hun nieuwe drummer heet Marcus Schnitzler, die ook de drummer van de spacerock band The Spacelords is en met hem werd de CD/2LP "Mind Explosion" opgenomen.
Op de 2LP/2CD "Lunatics & Lunatics Revenge" uit 2014, een heruitgave van de eerste 2 CD's, bestaat de band uit Sula Bassana, Komet Lulu en Pablo Carneval.
De 2LP van deze heruitgave, die in een gelimiteerde oplage van 500 stuks verschenen is, bevat een klaphoes, die van nieuw artwork van de hand van Lulu voorzien is, plus poster en is geperst in gekleurd vinyl, terwijl de CD versie eveneens als dubbel album is uitgebracht.

De LP1/CD1, waarop 3 nummers staan, start met "Brain Eaters", waarin ik een iets meer dan 19 minuten durend geweldig stuk progressieve rock te horen krijg, dat grotendeels in een stevig tempo gespeeld wordt, maar tegen het eind, door een tempowisseling, een stuk rustiger gespeeld wordt en invloeden uit acid rock bevat.
Daarna laat de band me genieten van "Hotel Hell", een schitterend door Lulu gezongen psychedelisch nummer, dat in een rustig tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door het laatste nummer van LP1/CD1, getiteld "Moon Love" en hierin schotelt de band me een fantastisch 23 minuten durend nummer voor, dat in een licht hypnotisch ritme gespeeld wordt en psychedelische invloeden heeft, maar halverwege versnelt de band het tempo en verandert het nummer in een geweldig stukje progressieve rock, om vervolgens terug te keren naar het rustige tempo.
Op LP2/CD2 staan 4 nummers, waarvan "Gefärliche Planetengirls" de eerste is en hierin krijg ik een uitstekende mix van progressieve en psychedelische rock te horen, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en gevolgd wordt door "Lunatic", waarin de band een heerlijk stevig progressief rock nummer speelt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens hoor ik "D-Tune" en dit progressieve rock nummer begint met vrij heftig gitaarspel en bevat verder enkele subtiele tempowisselingen, een licht hypnotiserend ritme en psychedelische en acid rock invloeden.
In het laatste nummer, "The Landing", verrast de band me door een fantastisch rustig atmosferisch nummer te spelen, dat bijna tegen de new age muziek aan zit.

Op "Lunatics + Lunatics Revenge" staan 7 fantastische nummers, die stuk voor stuk meer dan de moeite waard zijn om te beluisteren en daarom kan ik deze geweldige 2LP/2CD dan ook aanraden aan elke liefhebber van progressieve en psychedelische muziek.

Review: Mythos 7Sóis Orkestra - Mythos 7Sóis Orkestra (Festival Sete Sóis Sete Luas, 2013) (Progessief)

Porugal, Italië, Frankrijk en Turkije zijn verenigd in het muzikale project van het Festival Sete Sóis Sete Luas, waarbij het Middellandse Zeegebied en de Portugeestalige wereld gevierd worden.
Met de steun van de Direção Geral das Artes van de Portugese regering, worden verschillende muzikale uitdrukkingen gemixt en gemengd in het repertoire van dit nieuwe orkest, waarvan de culturen van de verschillende landen onlosmakelijk met elkaar verweven zijn.
Mythos 7Sóis Orkestra bestaat voor de gelijknamige CD  uit de volgende leden:
Francesca Incudine - zang en percussie, geboren in 1987 te Sicilië, Italië, die op 13 jarige leeftijd dol was op drums en begon met het nemen van percussie- en zangles.
In 2013 verscheen haar eerste album, getiteld "Lettavuci" en in november van dat jaar werd ze genomineerd voor een onderscheiding ter gelegenheid van de award voor wereld muziek "Andrea Parodi" 2013.
André Santos - sologitaar, geboren in 1984 te Lissabon, Portugal, die afstudeerde op klassieke gitaar en compositie aan het Escola Superieur de Música te Lissabon en flamenco gitaar studeerde bij Oscar Herrero te Madrid, Spanje.
Verder maakt hij, sinds 2007, deel uit van de jury van de National Intervention Music Competition of Almada "Cantar Abril" en in 2011 won hij de prijs voor "Jong Talent" toegewezen door Almada City Hall en tevens is hij gitarist en oprichter van de band Melech Mechaya en speelt met het Lisbon Guitar Quartet en het Mano Quartet.
Daniel Solia - drums, geboren in Nimes, Frankrijk, die techniek studeerde aan het Nimes Conservatory bij Alex Clapot.
Bij het Institut Musical de Formation Professionnelle in Nimes ontmoette hij drummer Al Levitt, die hem met de jazz muziek in aanraking bracht en ook maakt hij traditionele muziek zoals, Afrikaanse, Spaanse, Indiase en Braziliaanse muziek.
Patrizio Castiglia - viool, geboren te Toscane, Italië, die verder arrangeur, leraar viool en kamer muziek is en in 2007 zijn hogere diploma verkreeg aan het Conservatory of Music B. Maderna te Cesena, Italië en diverse meester graden in viool en kamer muziek haalde.
Hij speelde in de belangrijkste concertzalen en theaters in Europa als concert solist, orkest en strijk kwartet speler en sinds 2011 werkt hij als componist van muziek en soundtracks voor films, video spellen, documentaires en theater producties en maakte verscheidene CD opnamen voor diverse genres muziek.
Osman Murat Ertel - multi-instrumentalist en zang, geboren te Istanbul, Turkije, begon met het maken van muziek op zijn vijfde jaar.
Murat maakt muziek voor films en theaters en heeft al diverse awards gewonnen, tevens is hij oprichter van de band Baba Zula en speelde onder andere met muzikanten als Fred Frith, Alexander Hacke, Jaki Liebezeit (Can), Mad Professor en anderen.
Luzia Vieira - dubbele basgitaar, geboren in Aveiro, Portugal, startte met lessen op elektrische basgitaar en orgel toen zij 9 jaar was en kwam op haar twaalfde op het conservatorium "Conservatory Calouste Gulbenkian" te Aveiro, waar ze dubbele basgitaar studeerde en daarna ging ze naar High School of Music te Lissabon.
Ze speelde in orkesten zoals Gulbenkian Orchestra, Sinfonietta Orchestra en Metropolitan Orchestra of Lisbon en speelde dubbele en elektrische basgitaar in verscheidene bands en diverse stijlen als jazz, rock, pop en wereld muziek.
Tenores di Neoneli - zang, afkomstig uit Sardinië, Italië; De groep zingt in een Sardiniaans dialect, die gebruikelijk is in de Sardiniaanse volks traditie.
De CD "Mythos 7Sóis Orkestra" bevat 13 songs en werd in 2013 live opgenomen door Miguel Salema te Quebra Silencio, Portugal.

Het eerste nummer van de CD heet "Anemone" en daarin krijg ik een schitterende rustige pop song te horen, met de viool en zang als belangrijkste ingrediënten en dit nummer wordt gevolgd door "Roda Viva", een heerlijk dansbare volks muziek song, die op ingetogen wijze wordt gespeeld met opnieuw de viool in een belangrijke rol.
Daarna volgt "Luna", waarin de band me een fantastische swingende volks muziek song voorschotelt, om verder te gaan met "L'Approche", waarin ik een geweldig instrumentaal stukje muziek te horen krijg, dat swingt als een trein.
Vervolgens hoor ik de Tenores di Neoneli een uitstekend stuk, zonder verdere begeleiding, zingen, getiteld "Passu Torrau" en ook "Ballu Tundu" wordt op deze wijze vertolkt.
Dan hoor ik "Improvisation", een schitterend instrumentaal nummer, waarin invloeden uit progressieve rock en zigeuner jazz de hoofdmoot vormen en ook dit nummer swingt, (luister naar dit nummer via de link onderde recensie) waarna ik "Passado, Presente E Futuro" te horen krijg en hierin start de band in een rustig tempo, om na enkele minuten te versnellen en me een swingende volks muziek song voor te schotelen, die in de stijl van de muziek van Banda Bassotti gespeeld wordt.
In "Ampulthea" laat de band me genieten van een zeer swingende instrumentale mix van progressieve rock en jazz en in "Eternal Is The World Of Poets" hoor ik Mythos 7Sóis Orkestra een geweldige swingende progressieve psychedelische folk song spelen, waarin enkele prima tempowisselingen zitten en het viool geluid het nummer extra kracht geeft.
Met "Uma Vida Noutra Vida" gaat de band verder met het maken van swingende muziek en in dit nummer hoor ik een heerlijke mix van zigeuner jazz en volks muziek, waarna ik "L'Amore È Comme L'Ellera" te horen krijg en ook in dit swingende nummer, dat enkele uitstekende tempowisselingen bevat, maakt de band de mix van volks muziek en zigeuner jazz.
Het laatste en tevens het langste nummer heet "Gurri" en hierin laat de band me opnieuw een lekker swingende song horen, waarin de band voorgesteld wordt en elk van de artiesten even een kort stukje solo spel laat horen.

De CD "Mythos 7Sóis Orkestra" van Mythos Orkestra staat vol schitterende muziek, die varieert van zigeuner jazz tot progressieve rock en volks muziek en een genot voor het oor is, waardoor ik deze CD kan aanbevelen aan iedere muziekliefhebber.

https://soundcloud.com/mythos7soisorkestra/improvisation

 

Review: White Candles - Monolith EP (Sunstone Records, 2014) (Psychedelische Elektronische Muziek)

White Candles is een Amerikaanse band, die in 1999 te Philadelphia werd opgericht door Mark Saddlemire en Timothy Meskers, die samen de band vormen.
De band bracht hun eerste nummers in juli 2009 uit via de digitale CD "Flowers For Delia", waarop 5 nummers staan plus het bonus nummer "Shunga" en een nog te bepalen exclusief nummer, dat per e-mail gestuurd werd, zodra het opgenomen was, waarna op 8 april 2011 het nummer "Shunga" op de digitale CD EP2 verscheen.
De CD "Flowers For Delia" is via het Nieuw Zeelandse label The Active Listener uitgebracht en 3 van de nummers van deze CD staan op de Monolith EP, die half november 2014 op 7" vinyl via het Sunstone Records label verschijnt.

De plaat begint met "Astral Projections" en daarin hoor ik de band een swingend stukje instrumentale elektronische muziek spelen, dat gevolgd wordt door "Monolith", waarin ik White Candles een schitterende melodische mix hoor maken van psychedelische en elektronische muziek.
In "Tires-moi Des Mes Rêves" krijg ik opnieuw een fantastische mix van elektronische en psychedelische muziek voorgeschoteld, waarin de band in het elektronische gedeelte, net als in het voorgaande nummer, sterk beïnvloed lijkt door de Fransman Pierre Henry. (luister naar dit nummer via mijn facebook pagina)

Ik vind de "Monolith EP" een geweldige 7", die je als liefhebber van dit genre muziek niet mag missen en dus een aanrader van formaat.

Review: Krautzone - Superkraut + Lamp Of The Universe - The Doors Of Perception (Headspin, 2014) (Psychedelisch)

Krautzone is een Duitse band, die in september 2011 uit diverse bands is ontstaan, doordat de leden van die bands samen muziek begonnen te spelen tijdens een spontane jamsessie, die in de oefenruimte van Electric Moon plaats vond.
De muzikanten, die aan deze sessie mee deden, zijn: multi-instrumentalist Sula Bassana (Electric Moon, Zone Six) - synthesizer, Komet Lulu (Electric Moon, Zone Six) - drums, Modulfix (Zone Six, The Spacelords) - synthesizer, Rainer Neeff (Pancake, Zone Six) - sologitaar en Onkel Kaktus - basgitaar plus Baba Lali, die aan dit project mee werkt door voor een kosmische sfeer te zorgen.
De opnamen voor "Superkraut" vonden plaats op 31 december 2013, toen de band bijeen was om oud en nieuw te vieren en in plaats daarvan besloot om jammend het nieuwe jaar in te gaan.

In 1999 startte basgitarist en zanger Graig Williamson, uit Hamilton, Nieuw Zeeland, zijn soloproject Lamp Of The Universe, waarbij hij een combinatie maakt van acid folk, spacerock en psychedelische rock en alle instrumenten, zoals: akoestische gitaar, sitar, percussie, rock gitaar en basgitaar bespeelt.
Zijn eerste album "The Cosmic Union" werd in 2001 uitgebracht via zowel het Cranium als het Astral Projection label, gevolgd door "Echo in Light", dat in een gelimiteerde genummerde oplage van 400 stuks op zwart vinyl en in een zeer beperkte uitgave van 99 stuks op groen vinyl inclusief een gesigneerd boekje en een draagtas verscheen.
Vervolgens verschenen "Heru" in 2005 via het Barl Fire label, "Earth, Spirit and Sky" (Cranium, 2006), "From the Mystic Rays of Astrological Light" (Astral Projection, 2006), "Arc of Ascent", dat alleen als cassette uitgebracht werd in een zeer gelimiteerde oplage van 100 stuks (Astral Projection, 2007), "Acid Mantra" gelimiteerde oplage van 200 stuks zwart, 200 stuks rood en 100 stuks Die Hard Fan uitgave rood/geel vinyl + wierook (Astral Projection, 2009) en "Transcendence" gelimiteerde oplage van 200 stuks zwart, 200 stuks blauw en 100 stuks Die Hard Fan uitgave rood/blauw vinyl inclusief een extra button en een Lamp Of The Universe mobiel.
"The Doors Of Perception" uit 2014 is zijn nieuwste uitgave en deze is gekoppeld aan "Superkraut" van de Duitse band Krautzone, waarvan er gelimiteerd 300 stuks op zwart vinyl en 200 stuks op zilver/zwart marmer vinyl verschijnen, waarbij nog vermeldt kan worden, dat de schitterende zilver glossy geprinte hoes door Lulu artwork is gemaakt.

Kant A bevat de muziek van Krautzone, die het nummer "Superkraut" in 2 gedeeltes speelt en in "Superkraut I" krijg ik een fantastisch hypnotiserend dansbaar  ruimtelijk nummer te horen, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en dat tegen het einde over gaat in een rustig tempo, om langzaam als een kaars uit te doven.
In "Superkraut II" laat de band me genieten van een geweldig krautrock nummer, dat in een licht hypnotiserend ritme gespeeld wordt, waarin tegen het einde een uitstekende tempowisseling zit en de band verder gaat in het spelen van een stukje licht psychedelische muziek in een rustig tempo.
Vervolgens is Lamp Of The Universe aan de beurt op kant B en hierin schotelt Graig me een schitterend stukje psychedelische muziek voor in 3 delen, dat tegen de New Age muziek aan zit en me vanaf de begin tonen van deel 1, door het rustige tempo, langzaam in een lichte trance brengt, waardoor er een serene rust over me heen komt.
In deel 2 krijg ik een rustig gezongen stuk te horen, dat door een subtiele tempowisseling vervolgd wordt in deel 3, waarin Lamp Of The Universe verder gaat met het maken van zijn ruimtelijke psychedelische new age muziek, die me tot het einde toe weet te boeien.

De split LP "Superkraut"/"The Doors Of Perception" bevat 3 geweldige stukken psychedelische muziek, waarvan ik vind, dat dit verplichte kost is voor elke liefhebber van dit genre.

Review: Stiv Cantarelli & The Silent Strangers - Banks Of The Lea (Stovepony Records, 2014) (Blues, Rock)

Stiv Cantarelli & The Silent Strangers is een band uit Florence, Italië, die in 2011 werd opgericht en bestaat uit: Stiv Cantarelli - zang en sologitaar, Fabrizio Gramellini - basgitaar, sologitaar en zang, Roberto Villa - saxofoon, slide- en slaggitaar en Antonio Perugini - drums, percussie en zang.
In 2013 bracht de band hun debuut album "Black Music/White Music" uit, dat alom geprezen werd en dat in een verlaten kerk in de heuvels van de regio Romagna opgenomen is en deze wordt in 2014 gevolgd door "Banks Of The Lea", waarvoor de band afreisde naar Hackney Wick, een bruisende en creatieve wijk in oost Londen, waar zich de Gizzard Studio bevindt.
Onder leiding van producer producer Peter Bennett (oprichter van Monkey Island, The Dublo en Morning Bruid) en geluidstechnicus Ed Deegan (Billy Childish, Mudhoney, The Fall, The Cribs) werkte de band daar samen aan hun nieuwe product, dat via Stovepony Records is uitgebracht.

Het album bevat 10 nummers en start met "The Streets", waarin ik een heerlijke rauwe mix van blues en progressieve rock te horen krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna ik de band "Frenzy" hoor spelen en in dit nummer wordt er op schitterende wijze gebruik gemaakt van de saxofoon en hiermee laat de band horen een geweldige swingende mix te kunnen maken tussen blues, rock & roll en punk, waarbij de rauwe zang van Stiv uitstekend tot zijn recht komt.
Daarna volgt "Jason Hit The City" en hierin laat de band me een uitstekende mix van rock & roll en progressieve rock horen, die enkele prima tempowisselingen
bevat en gevolgd wordt door "Razor-Pistol", waarin ik een mooie rustige song te horen krijg, die tegen het eind over gaat in een ruige rock song.
In "Sasha" krijg ik een lekker in het gehoor klinkende rustige korte rock song voorgeschoteld, waarin enkele prima tempowisselingen zitten en in "Arrogance Blues" laat de band me een swingende blues rock song horen, waarin ik invloeden van de muziek van Alex Harvey hoor.
Met "Lacalifornia" schotelt de band me een fantastische swingende rock song voor, gevolgd door "Soul Seller" en in dit heerlijke rock nummer speelt de band een schitterend stukje bluesrock, waarbij de muziek afwisselend snel en langzaam is.
Dan volgt "Leaving Blues", waarin, zoals de titel al doet vermoeden, blues de boventoon voert en in het laatste nummer, "Before I Die" verrast de band me met het spelen van een geweldige progressieve blues in een licht hypnotiserend ritme.
(luister naar het album via de link onder de recensie)

Stiv Cantarelli & The Silent Strangers hebben me met "Banks Of The Lea" aangenaam weten te verrassen met hun fantastische blues gerelateerde rock en ik kan iedere blues, rock en garagerock liefhebber deze CD dan ook van harte aanbevelen.

http://scandthess.bandcamp.com/