Review: Grits 'N Gravy Cat - Lee King Vs. Mighty Mike OMB (Stag-O-Lee, 2013) (Rhythm & Blues)

"Grits 'N Gravy" is het debuut album van het Duitse duo Mighty Mike OMB - zang en drums en Cat Lee King - zang en piano.
Mighty Mike OMB staat ook bekend als de one-man-band The Juke Joint Pimps en Cat Lee King is een 20 jarige rock & roll zanger uit Keulen.
Hun samenwerking resulteerde in 8 nummers, waarvan 2 eigen songs, die in 1 dag in de studio opgenomen werden en uitgebracht zijn op een 10" vinyl LP en op CD door het Stag-O-Lee label.(luister naar een gedeelte van hun songs via de youtube link onder de recensie)
Het eerste nummer van de plaat heet "Red Riding Hood And The Wolf" en deze rhythm & blues song swingt van begin tot eind als een trein, waardoor het niet  mogelijk hier bij stil te blijven zitten.
Daarna krijg ik de volgende geweldige song voorgeschoteld, die zelfs nog meer swingt, getiteld "Thirteen Women And One Man" en de band weet hierin het geluid van de jaren 50 uitstekend weer te geven.
De eerste van de 2 eigen songs heet "Let's Do The Hippie Dance" en deze swingende song zet aan tot dansen en wordt gevolgd door een bluesy rock & roll uitvoering van "Dizzy Miss Lizzy".
Dan hoor ik de tweede eigen song, getiteld "Little Devil Talking" en dit nummer had in de jaren 50 gemaakt kunnen zijn en doet me aan de stijl van muziek maken van Caro Emerald denken.
Vervolgens speelt het duo "Drivin' Me Crazy" een bluesrock song, die me aan de stijl van de originele Fleetwood Mac doet denken en dus uitstekend klinkt.
"I Wanna Holler", een lekkere rhythm & blues song, swingt als een trein en zet me in beweging en het laatste nummer van de plaat is een swingende mix van blues en rock & roll en meteen de meest swingende song, getiteld "Women And Cadillacs" en daarbij is het onmogelijk om niet mee te gaan zitten swingen.
Het debuut van Grits 'N Gravy is werkelijk geweldig en ik kan iedere rock & roll liefhebber dan ook aanraden deze LP/CD te gaan beluisteren om tot dezelfde conclusie te komen als ik.

Grits 'N Gravy - YouTube
www.youtube.com/watch?v=K1bji22iF6g

Review: Aun - Alpha Heaven (Denovali Records, 2013) (Elektronisch)

Het Canadese duo Martin Dumais (sologitaar, basgitaar, orgel, piano, synthesizer, viool en percussie) en Julie Leblanc (zang, synthesizer, piano, samplers en percussie) maakt sinds 2006 muziek onder de naam Aun en komt uit Montréal.
Aun werd muzikaal beïnvloed door Duitse bands zoals: Can, Neu, Tangerine Dream, Cluster en Faust, maar ook door artiesten als Brian Eno, John Cage, Terry Riley & Michael McClure en My Bloody Valentine.
Het duo trad in meer dan 20 landen op, waarbij ze op festivals als Roadburn, Mutek, Wave Gotik, Swingfest, Phobos en FIMAV speelden en bracht, vanaf hun oprichting, met de regelmaat van de klok hun CD's uit, waarvan de eerste "Black Horse" in 2006, gevolgd door "White Horse" (2007), "MUle" (2008), "Multigone" (2008), "Aun & Allseits / Irrlicht" (2008), "Motorsleep" (2009), "VII" (2010), "Utica" (2010), "Black Pyramid" (2010) en "Phantom Ghost" (2011), die verschenen via diverse labels zoals Aliens8 Recordings, Important, Cyclic Law, Drone, Conspiracy en Denovali Records.
"Alpha Heaven" is de titel van hun nieuwe album, dat 11 nummers bevat (luister naar de trailer van dit album via de youtube link onder de recensie), waarvan "Koenig" de eerste is en dit begint met een eentonig aanhoudende synthesizer klank, waarna het nummer langzaam op gang komt en richting lounge muziek gaat.
Daarna krijg ik "Returna" te horen, dat eveneens vrij eentonig start, maar dan over gaat in een meer melodischer ritme, dat licht hypnotiserend werkt.
Dan hoor ik "War Is Near", een zelfde soort nummer, alleen is de synthesizer hierop iets indringender en wordt er bij gezongen.
In het korte "Viva" wordt het ritme iets ruimtelijker, het tempo iets sneller en krijgt het nummer een progressiever karakter en "Vulcan" is weer een eentonig elektronisch nummer met hypnotiserende werking.
"La Luna" is een elektronisch nummer, waarin het duo rustig verder gaat op de ingeslagen weg en ook hierin spelen ze een langzaam licht hypnotiserend nummer, dat vrij een tonig klinkt.
Met "Peacecalm", een kort nummer, blijft Aun nog steeds vast houden aan het zelfde concept en verandert de muziek dus weinig.
Dat is anders in "Alpha", waarin het tempo en ritme sneller worden en het nummer melodischer en heftiger wordt en dat bevalt me wel, na al die rustige nummers.
Ook "Voyager" is een melodisch stukje muziek met licht hypnotiserend ritme en "Floodland", een naar soundscapes neigend nummer, dat prima in het gehoor ligt.
Het laatste nummer is meteen het langste (bijna 11 minuten) en heet "Return To Jupiter" en hierin neemt Aun me mee in een fantastische psychedelische hypnotiserende elektronische trip en in dit nummer worden de muzikale invloeden van de band goed weer gegeven.
"Alpha Heaven" is een heerlijke CD, die ik persoonlijk iets te eentonig vind, maar waarop uitstekende muziek staat en alleen al door de uitschieter "Return To Jupiter" het aanschaffen meer dan waard is.

AUN 'Alpha Heaven' Album Trailer - YouTube
www.youtube.com/watch?v=G2RpFzC9lQ0

Review: Öresund Space Collective - Live At Kildemose Festival 2008-2010 (Space Rock Productions / Saphire Records, 2013) (Spacerock)

Öresund Space Collective is een spacerock band uit Öresund, Denemarken, die uit ongeveer 20 muzikanten bestaat en een muzikale mix maakt van improvisaties, funk, reggae, jazz en spacerock, is sinds 2004 actief. 
Leidende kracht achter de band is Scott Heller, alias Dr. Space, een Amerikaan, die naar Denemarken verhuisde.
De band is een kollektief, dat regelmatig van bezetting wisselt, waarvan de leden hoofdzakelijk uit Kopenhagen, Denemarken en Malmö, Zweden komen en de vaste kern bestaat uit Scott Heller - synthesizer en Mogens - synthesizer.
De huidige band bestaat uit: Tobias - sologitaar en effecten, Magnus - sologitaar en effecten, Stefan - sologitaar en effecten, Jocke - basgitaar, Thomas - basgitaar, Scott - synthesizer, Mogens - synthesizer en PIB - drums.
Het Kildemose festival  op het eiland Fyn, dat al 12 jaar bestaat, is één van de beste festivals van Denemarken en Öresund Space Collective speelt daar sinds 2008 elk jaar en maakt daar ook elk jaar opnames van, iets dat ze trouwens van elk optreden doen.
De dubbel LP "Live At Kildemose Festival 2008-2010" is in een beperkte oplage van 300 stuks geperst en de opnames werden gemaakt op 29 juni 2008 (kant A en B), 26 juni 2009 (kant C) en 26 juni 2010 (kant D).
De samenstelling van de band op kant A en B is: Jocke - basgitaar, PIB - drums, Scott - synthesizer, Mogens - synthesizer, Stefan - sologiotaar, Tobias - sologitaar en Luz - conga's, bongo's en percussie.
Op kant C en D bestaat de band uit: PIB - drums, Scott - synthesizer, Mogens - synthesizer, Magnus - sologitaar, Nick - sologitaar, Thomas - basgitaar en Sebastian - sologitaar (alleen op kant C).
De 2LP bevat 5 lange nummers, waarvan "4.30 AM" de eerste is en dit start rustig, waarna de band een progressief symfonisch ritme begint te spelen, dat licht hypnotiserend op me werkt en langzamerhand wordt het nummer heftiger en krijgt het meer spacerock invloeden.
Daarna hoor ik "The Sun Rises, The Band Flies", dat meteen met een stevig uptempo begint en invloeden bevat van spacerock en progressieve rock.
Vervolgens bouwt de band het nummer verder uit en schotelt me een heerlijk stukje muziek voor, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.
Kant C begint met een aankondiging van de band en wordt in een rustig ruimtelijk ritme begonnen en daarin zijn ook lichte reggae klanken verwerkt, die een hypnotiserend effect op me hebben en door enkele uitstekende tempowisselingen weet de band het ritme langzaam te veranderen, waardoor het nummer een stuk progressiever wordt en nadat Scott enkele woorden gesproken heeft vervolgt de band met een zeer progressieve stukje rock.
Vervolgens is het tijd voor kant D, waarop 2 nummers staan en "Finding The Path To Enlightenment" is daar de eerste van.
Na de aankondiging, dat Öresund Space Collective totale improvisatie speelt, start de band in een redelijk hoog tempo en laat een stukje progressieve rock horen, dat samen met de spacerock voor een heerlijke combinatie zorgt.
Het laatste nummer, "For The Joint Smokers", wordt in een swingend symfonisch ritme gestart, dat de band gedurende het gehele nummer weet vast te houden en ik geniet hier met volle teugen van.
Net als op de vorige LP's en CD's van Öresund Space Collective heeft de band me opnieuw van hun kwaliteit weten te overtuigen en kan ik iedereen aanraden eens naar een optreden van ze te gaan, maar wie daar niet in staat voor is, kan ik deze dubbel LP van harte aanbevelen, om zo de sfeer van dat live gebeuren
te proeven.

Review: Vespero - Droga (R.A.I.G., 2013) (Progressieve Rock)

Vespero werd in 2003 in Astrakhan, zuid Rusland opgericht en brengt sinds 2004 muziek uit, zowel in eigen beheer, als via maatschappijen.
De band onderging sinds hun oprichting diverse keren bezettingswisselingen en bestaat uit: Ivan Fedotov – drums en percussie, Arkady Fedotov – basgitaar, synthesizer, fluit en achtergrond zang, Alexander Kuzolev – gitaar, effecten en elektonica en Alexei Klabukov – arpeggiator, keyboards en mellotron.
Op "Droga" staan 9 nummers, waarop de band bijgestaan wordt door Alexei Esin - sopraan saxofoon en fluit, Elena Belozyorova - stem en Vladimir Belov - cello.
Het eerste nummer van de CD heet "Steppe" en dit heeft in het begin een oosters getint karakter, waarna de band plotseling over schakelt naar een schitterende mix van spacerock, symfonische rock en progressieve rock, waarin diverse uitstekende tempowisselingen zitten.
Daarna hoor ik "Maui" en hierin laat de band een uptempo mix horen van progressieve rock en spacerock, die swingt als een trein en ook in dit nummer zitten enkele tempowisselingen, die het tempo echter niet al te veel vertragen.
Het volgende nummer heet "Red Pitfalls" en daarin weet de band het tempo opnieuw vrij hoog te houden en dit symfonische rock nummer neemt uiteraard ook een wending, als de band een tempowisseling inzet en krijgt daardoor een iets progressievere uitstraling.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Oboo" start Vespero met lichtelijk aan dance verwante klanken, die gemixt met de spacerock invloeden en progressieve rock in een vrij rustig tempo gespeeld worden, maar uitstekend dansbaar zijn en het hierbij gespeelde licht hypnotiserende ritme is daar mede verantwoordelijk voor.
Met "Thymus" zet de band de ingeslagen weg voort en dit symfonische rock nummer wordt dan ook in een vrij hoog tempo gestart, waarbij invloeden van spacerock en progressieve rock het nummer mede bepalen en door een prima tempowisseling verandert het nummer tijdelijk in een heerlijk symfonisch rock nummer en na nog een wisseling, luister ik plotseling weer naar een geweldige progressief rock nummer.
Dan hoor ik "Halo", een progressief rock nummer, waarin de band de vrijheid neemt om te experimenteren en dat op een juiste manier weet te combineren met het veranderende ritme en mijn aandacht daarmee volledig weet vast te houden, zodat het nummer van begin tot eind spannend klinkt.
"Marine" begint met een licht hypnotiserend oosters ritme, dat halverwege verandert en de band een lekker swingende progressief rock nummer gaat spelen, waarin het tempo steeds sneller wordt.
Vervolgens krijg ik "Frozen Lilies (Melt In Heaven)" voorgeschotelt en ook dit is een zeer swingend progressief rock nummer, waarin de band het tempo vanaf  het begin tot het eind hoog houdt.
Als afsluiter krijg ik het titel nummer "Droga" te horen, waarin de band me trakteert op een schitterend stukje muziek, dat progressief en psychedelisch klinkt en met een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vespero heeft me met hun nieuwe CD weer laten genieten van hun fantastische muziek en ik raad alle muziek liefhebbers dan ook aan de muziek van deze band eens te gaan beluisteren om tot dezelfde conclusie te komen als ik.Geweldig!!!

Vespero - Red Pitfalls (22.03.2013 Moskow, Art-Garbage) - YouTube
www.youtube.com/watch?v=IhbW9SFyAc4

Review: The Space Agency - Bombay Potatoes / Purple Power (Market Square Records, 2013) (Surf, Beat)

Multi-instrumentalist Simon Jones begon in 1990 met het opnemen van psychedelische songs en instrumentale nummers met de band Vibrasonic en nadat hij 2 albums en verscheidene singles had uitgebracht en met gitaar legendes Dick Dale en Link Wray had opgetreden, stopte hij met Vibrasonic en richtte hij in 2002 de band The Space Agency op.
Samen met zijn Japanse vrouw Hiromi Fukuzawa - slaggitaar, basgitaar en bariton gitaar en (Welshman) Andrew Bowler - drums vormt hij de band, die uit Hove, Sussex, Engeland komt en uitsluitend instrumentale nummers speelt.
De band bracht zijn eerste CD, getiteld "1st Album" in 2003 uit, gevolgd door "Galactic Vibrations" in 2004 en "Kaleidoscopic Sounds" in 2005, die allen via het Tremlo Records label verschenen, waarna dit zelfde label in 2012 de compilatie CD "Galactic Guitars, The Best Of The Space Agency" uitbracht.
De 7" vinyl single "Bombay Potatoes" / "Purple Power", die in een zeer gelimiteerde hand genummerde oplage van 300 stuks wordt uitgebracht, is hun debuut op het Engelse Market Square Records label.
De A-kant "Bombay Potatoes" is een schitterend psychedelisch instrumentaal stukje beat muziek, waarin uitstekend sitar spel te beluisteren is en me terug naar de jaren 60 laat verlangen.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Purple Power" brengt de band me verder terug in de tijd met een heerlijk surf nummer, dat in de stijl van The Chantays gespeeld wordt, maar ook sterk beïnvloed is door de surf muziek van Dick Dale en The Surfaris.
The Space Agency heeft met deze single een geweldig stuk muziek afgeleverd en mijn verlangen naar hun nieuwe CD, waarvoor de opnamen al aan de gang zijn, sterk aangewakkerd.

The Space Agency - Bombay Potatoes - YouTube
www.youtube.com/watch?v=hn59VtSz7ic

Review: Nymf - From The Dark (Transubstans, 2013) (Hardrock)

In 2007 werd de band Nymf te Karlshamn, Zweden, opgericht door Kristofer Stjernquist - sologitaar en Niklas Sjöberg - zang en deze laatstgenoemde is tevens de zanger van de hardrock band The Graviators.
Hun eerste demo werd in 2008 opgenomen in de studio van Johan Blomström te Svängsta en deze ontving goede recensies in de Zweedse muziek bladen "Close Up" en "Sweden Rock Magazine".
Nadat Nymf hun eerste muziek video "Man's End" onder leiding van Thomas Tjäder had opgenomen, kreeg de band een contract bij het Transubstans label, die op 10-10-2010 hun debuut album "Nymf" uit bracht.
In 2013 bracht de band 2 nieuwe songs ("Fear Of The Doom" en "Possessed") uit via een 7" vinyl split single, waar muziek van de band Dozer op de andere kant staat.
Sinds de oprichting zijn er regelmatig wijzigingen in de bezetting van de band geweest en Nymf bestaat momenteel uit: Niklas Sjöberg - zang (The Graviators), Martin Fairbanks - sologitaar (The Graviators), Kristofer Stjernquist - sologitaar (Seeds Of Cider, Trollfnask), Robin Ingemansson - basgitaar (Unfaithful)
en Thommy Lindkog - drums (Wulfgar).
"From The Dark", uit 2013, is dus het tweede album van Nymf en hierop staan 13 nummers, inclusief de nummers van hun split single.
De CD begint met "Heleionomai (Prelude)", een schitterend rustig stukje muziek, dat een licht dreigende ondertoon heeft en gevolgd wordt door "Fear Of The Doom", een vrij heftig gezongen hardrock song, waarin de muziek in de stijl van bands als Iron Maiden gespeeld wordt.
Daarna volgt "Possessed" en ook dit is een lekker swingende hardrock song, die uitstekend gitaarspel bevat en een gemiddeld tempo heeft.
Dan hoor ik "Black Core", dat door het zware gitaar geluid en zang behoorlijk dreigend klinkt en in "Evolution Blues" krijg ik een prima hardrock song te horen met een zeer aanstekelijk ritme, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.
"Thin Ice" begint met ingetogen gitaarspel en door diverse tempowisselingen, waarbij de band steeds terug keert naar het rustige spel, wordt het tempo afwisselend heftig en rustig en ik vind dit daardoor dan ook een schitterende song.
Met "Postmortem" laat de band me een heftige hardrock song horen, waarin eveneens enkele tempowisselingen ingebouwd zijn, zodat het nummer boeiend blijft.
Vervolgens hoor ik "Drive", een prima klinkende hardrock song, gespeeld in een vrij commercieel ritme, "Lucifer Takes The Crown" is in dezelfde stijl gespeeld en klinkt alsof het voorgaande nummer gewoon door is gegaan.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "In The Name Of Vlad" hoor ik de band beginnen met een slepend ritme van de gitaar en heftig drumspel, waarna het nummer verandert in een ruige hardrock song, die in uptempo gespeeld wordt en in "Your Soul Is Mine" hoor ik een uitstekende hardrock song met wisselende tempo's.
"The Greatest Burden" klinkt net als de meeste andere songs gewoon lekker en heeft enkele goede tempowisselingen en speciale effecten op de zang, die het nummer spannend houden en "Like A Giant Orange Sun" is weer een swingende hardrock song, waarbij ik maar moeilijk stil kan blijven zitten.
"From The Dark" is een lekker klinkende CD, al vind ik de muziek over het algemeen niet vernieuwend, maar dat hoeft in feite ook niet in dit genre, waar veel bands in dezelfde stijl hun hardrock spelen.
Aanbevolen voor liefhebbers van hardrock.

Nymf - Lucifer Takes The Crown (2013) - YouTube
www.youtube.com/watch?v=H1i7yhr1wik

Review: The Higher State - Potentially (Everyone Is Your Enemy) / All Ties That Bind (State Records, 2013) (Beat)

Nadat The Embrooks en The Mystreated Marty uit elkaar waren gegaan, richtte Mole zijn nieuwe band The Higher State op.
De eerste formatie bestond uit: Mole - sologitaar, trompet en zang, Marty Ratcliffe - sologitaar, keyboards en zang, Mark Hyslop - basgitaar en Mike Warren - drums en in deze bezetting werd hun debuut album "From 'Round Here" in 2006 uitgebracht via het Teen Sound/Misty Lane label.
Hun eerste single "And In Time"/"If We Don't Realise" verscheen in 2007 via hun eigen label State Records, voorafgegaan door de CD-R EP "7 And 7 Is".
In 2008 werd de promotie video DVD-R "Automatic Motion"/"You Can Forget About That" uitgebracht, evenals de CD-R EP "Texas Special" en de single "Automatic Motion"/"Trip On High", hun debuut op het 13 O'Clock Records label.
Daarna verscheen de band in 2009 met een song op het verzamel album "Shindig! Presents: It's Happening! - Volume 1", waarna dat zelfde jaar hun tweede album "Darker By The Day" door het 13 O'Clock Records label werd uitgebracht.
Vervolgens kwam de single "Song Of The Autumn" / "Precious Rings And Stones" in 2010 via dat zelfde label uit, gevolgd in 2011 door "I'll Always Be Around" / "Transparent Day", dat op het Get Hip label verscheen.
Ook kwam hun album "Freakout At The Gallery" in 2011 op de markt via het 13 O'Clock Records label en wisselde de band van bezetting en bestond vanaf toen uit: Marty Ratcliffe - 12 snarige gitaar en zang, Daniel Shaw - sologitaar en zang, Paul Messis - basgitaar en zang en Mole - drums en zang.
In deze nieuwe formatie verscheen in 2012 de single "I Just Pretend" / "Ain't It Hard" via 13 O'Clock Records en de CD-R "Live At Sandgate Sound Studios", waarop 4 songs staan plus 3 radio reclames.
In 2013 kwam de band met de song "Don't Run And Hide" op het verzamel album "Re-Evolution: FDM (Fruits De Mer) Sings The Hollies", dat via Fruits De Mer Records werd uitgebracht en verscheen hun nieuwe 7" vinyl single "Potentially (Everyone Is Your Enemy)" / "All Ties That Bind", na daar 6 jaar te zijn weggeweest, op het State Records label.
De A-kant "Potentially (Everyone Is Your Enemy)" is een swingende zestiger jaren garage rock song, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en bevat prima samenzang van de bandleden.
De begintonen van de B-kant "All Ties That Bind" lijken op die van "The Last Time" van The Rolling Stones, maar verder speelt de band een geheel eigen song in een lekker swingend ritme, waarbij het haast onmogelijk is stil te blijven zitten en deze beat song klinkt, net als de A-kant, alsof het in de jaren zestig is opgenomen.
The Higher State laat met deze single horen, dat de jaren zestig nog steeds niet uit het muziekbeeld verdwenen zijn en nog altijd helemaal "in" zijn.
Een schitterende single, die niet in de collectie van sixties fans mag ontbreken.

Review: Sankt Otten - Messias Maschine (Denovali Records, 2013) (Elektronisch)

Het Duitse duo Sankt Otten, dat bestaat uit: Stephan Otten - drums, synthesizers en programma's en Oliver Klemm - sologitaar, basgitaar en synthesizer,  startte reeds in 1999 en bracht al 6 albums uit.
De band heeft sinds 2009 een contract met het Denovali Records label en hun nieuwe CD/2LP "Messias Maschine" is de eerste, die in 2013 via dit label is verschenen.
Op hun nieuwe album, dat 10 nummers bevat, doen verscheidene gast muzikanten mee, onder andere: Jaki Liebezeit (Can), Coley Duane Dennis (Maserati), Christoph Clöser (Bohren & Der Club Of Gore), Ulrich Schnaus, Harald Grosskopf (Ashra, Klaus Schulze) en A.E. Paterra (Zombi).
De CD begint met "Du Hast Mich Süchtig Gemacht", een 6 minuten durend krautrock nummer met hypnotiserend ritme, waarop drummer Jaki Liebzeit voor de eerste keer op te horen is en de muziek doet me hierop denken aan die van bands als Kraftwerk.
Het volgende nummer is het enige dat door het duo alleen wordt gespeeld is het titelnummer en heet "Die Messis Maschine" en dit pure elektronische nummer wordt in een lekker dansbaar ritme gespeeld.
Daarna hoor ik "Mach Bitte, Das Leiser Wird", waaraan medewerking wordt verleend door Miles Brown en ook hier laat Sankt Otten me een uitstekend dansbaar krautrock nummer horen, waarbij het tempo gemiddeld te noemen is.
Dan krijg ik "In Himmel Angekommen" te horen, waarop een extra synthesizer gespeeld wordt door Ulrich Schnauss en dit elektronische nummer wordt in de stijl van Klaus Schulze, Tangerine Dream en andere Duitse synthesizer bands gespeeld.
Vervolgens hoor ik het tweede nummer, waaraan Jaki Liebzeit meewerkt, getiteld "Das Grosse Weinen Ist Vorbei" en dit is een rustig elektronisch nummer met een licht hypnotiserend ritme.
In "Da Kann Selbst Gott Nur Steinen" hoor ik een zeer dansbaar elektronisch nummer en door het disco ritme doet dit nummer me aan de muziek van de jaren 80 bands denken en hierin speelt Coley Duane Dennis als gitarist mee.
"Das Geräusch Des Wartens" is het laatste nummer waar Jaki Liebzeit op mee speelt en dit is een schitterend rustig nummer, dat door het dreigende ritme vrij zwaar over komt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
De drums wordt in "Wenn Ein Masterplan Keiner Ist" door Harald Grosskopf gespeeld en in dit nummer ligt het tempo aanzielijk hoger en de muziek klinkt hierin een stuk melodischer.
A.E.Paterra drumt in "Nach Dir Die Sinnesflut", een fantastische mix van een krautrock en een elektronisch nummer a la Klaus Schulze en in het laatste nummer, dat 12 minuten duurt, waarin Christoph Clöser mee speelt op saxofoon, krijg ik een geweldig stukje progressief aandoende elektronische muziek te horen, dat in een traag tempo gespeeld wordt en erg indringend over komt.
"Messias Maschine" is een uitstekende CD, waarop Sankt Otten me diverse stijlen van hun muziek laat horen en me van begin tot eind geboeid heeft.

SANKT OTTEN : Das Geräusch des Wartens (Feat. Jaki ... - YouTube
www.youtube.com/watch?v=NhgQZ7aziPk

Review: Kshettra - I (R.A.I.G., 2013) (Progressieve Rock)

Kshettra is een instrumentale rock band uit Zheleznodorozhnyi, Rusland, dat in de regio Moskou ligt.
De band werd in 2007 oorspronkelijk door het duo Boris Gas (basgitaar) en Victor Tikhonov (drums) opgericht en in 2009 kwam Boris Pepelin (saxofoon) het duo versterken, waarna dit trio in dat jaar hun eerste demo maakte, om vervolgens uit elkaar te gaan.
Eind 2010 startten Gas en Tikhonov opnieuw onder de naam Kshettra, maar nu met sologitarist Nikita Gabdullin in de gelederen.
In deze formatie werd de CD <I> in de IWKC Studios van 2011-2012 opgenomen en in 2013 door het R.A.I.G. label uitgebracht, waarbij het artwork door Mila Kiseleva verzorgd werd en elke CD bevat een deel van zijn schilderkunst.(luister naar een preview van het album via de youtube link onder de recensie)
De CD, waarop 6 nummers staan, begint met "Blanchernae Is Waiting For The Snow", een stevig stukje progressieve rock, waarin het tempo in de eerste minuten vrij hoog ligt, maar na een tempowisseling verlaagt de band het tempo en gaat de muziek over in een rustiger en melodischer ritme, waarna er opnieuw van
stijl gewisseld wordt en de band een hypnotiserend ritme gaat spelen, voordat het nummer plotseling stopt.
Het volgende nummer heet "Make Teddy Dancing" en dit is een progressief rock nummer, dat me met de muziek laat bewegen door het jazzy ritme.
Vervolgens hoor ik "Dragonfly", een schitterend melodisch progressief rock nummer, waarin de band me laat genieten van hun swingende muziek.
Daarna hoor ik "Dreamwalker", waarin de band me trakteert op een geweldig stukje gevarieerde rock muziek, waarin hardrock invloeden zitten en fantastisch gitaarspel te beluisteren is.
In "Quae Sunt Caesaris Caesari", wordt met een heerlijk hypnotiserend ritme begonnen , dat tot halverwege het nummer aan houdt, waarna de band over stapt naar een meer experimenteler stuk muziek en daarmee op schitterende manier het nummer afsluit.
Met het bijna 13 minuten durende "Eva Is Eating An Orange" sluit Kshettra de CD op uitstekende wijze af en dit rock nummer wordt in een rustig tempo gestart met een klassiek aandoend gitaarspel, waarna het  langzaam wordt uitgebouwd tot een fantastisch progressief stukje muziek.
De CD <I> is een uitstekend debuut van deze geweldige Russische band en laat eens te meer horen, dat Rusland bezig is een inhaalslag te maken op muzikaal gebied.

Kshettra (???????) - " i " album preview - YouTube
www.youtube.com/watch?v=IRHPFpw2wJ4

Review: The Young Sinclairs - Engineer Man / Problems (Market Square Records, 2013) (Beat)

The Young Sinclairs komen uit Raonoke, Virginia, Amerika en werden in 2005 door singer-songwriter Samuel J Lunsford opgericht.
De band bestaat verder uit: Daniel Cundiff, Sean Michael Poff, John Thompson en Jonathan Woods.
Sinds hun oprichting, bracht de band reeds 8 LP's, 1 EP en 4 singles uit via diverse labels, zoals Planting Seeds Records en Chimney Sweep Records, maar ook verschenen er CD-R uitgaven in gelimiteerde oplages via Kindercore Records en een cassette album via On Funny/Not Funny Recordings.
"Engineer Man" / "Problems" is de vierde single van de band en deze is via het Engelse Markert Square Records label uitgebracht in een beperkte 7" vinyl oplage van slechts 300 stuks.
De A-kant "Engineer Man" laat me meteen horen, dat de band sterk beïnvloed is door the Byrds en The Who en als ik niet beter wist, zou ik denken, dat dit een schitterende onbekend gebleven song uit de begin periode van laatstgenoemde groep was.
De B-kant "Problems" versterkt die gedachte nog meer en ook hier hoor ik de begin periode van The Who sterk in terug, zodat ik, na beluistering van deze geweldige single, maar één conclusie kan trekken en dat is dat deze band er slaagt de jaren 60 op een fantastische manier weet terug te brengen.

Review: Bronco Bullfrog - Clarifoil / Never Been To California (State Records, 2013) (Beat)

Broco Bullfrog werd in 1996 opgericht door Mike Poulson - zang en sologitaar, Louis Wiggett - basgitaar en zang en Andy Morten - drums en zang.
De bandleden komen uit Leicester en Londen en zijn muzikaal heel erg beïnvloed door bands als The Beatles, The Who The Hollies, The Raspberries, The Beach Boys, Big Star en andere zestiger jaren groepen.
De bandnaam werd van een obscure laat 60-er jaren film gehaald, waarna de band tussen 1996 en 1998 te Leicester hun muziek begon op te nemen, die in 1998 door het Twist Records label werd uitgebracht als hun debuut album met gelijknamige titel, gevolgd in 2000 door "Seventhirtyeight", dat via het zelfde label verscheen.
Het Spaanse Mushroom Pillow Records label bracht vervolgens hun debuut album in 2000 opnieuw uit en in 2002 verscheen het album "The Sidelong Glances Of A Pigeon Kicker", eveneens via Mushroom Pillow.
In 2004 stopte de band er mee, maar in 2011 kwamen de bandleden weer samen en bliezen Bronco Bullfrog nieuwe adem in en dat resulteerde in hun nieuwe single.
De A-kant "Clarifoil" is een lekker klinkende beat song, die in de jaren 60 gemaakt had kunnen zijn en laat me, na het nummer enkele keren beluisterd te hebben, verlangen om met de band mee te zingen.
Ook de B-kant "Never Been To California", eveneens een naar zestiger jaren muziek klinkende song, is een meezinger en hierbij is het haast onmogelijk om niet in beweging te komen.
Bronco Bullfrog is helemaal terug met deze single en dat is voor de fans van zestiger jaren muziek een uitgelezen kans om kennis te maken met de muziek van  deze fantastische band; een aanrader dus!

Review: Iron Tongue - The Dogs Have Barked, The Birds Have Flown (Neurot Recordings, 2013) (Hardrock)

De uit Little Rock, Arkansas, afkomstige band Iron Tongue bestaat uit Chris "CT" Terry - zang, Stephanie Smittle - zang, Jason Tedford - sologitaar, Mark Chiaro - sologitaar, Andy Warr - basgitaar en Stan James - drums, die allen hun sporen reeds verdiend hebben in andere bands.
"The Dogs Have Barked, The Birds Have Flown", dat via het Neurot Recordings label is uitgebracht, is het debuut album van de band, waarop ook JR Tor - orgel en keyboads en Tiffany Phillips - zang meespelen.
De CD bevat 7 nummers, waarvan "Ever After" de eerste is en hierin begint de band in een rustig tempo een lekker klinkende rock song te spelen, die langzaam aan steeds heftiger wordt, waarbij de drums en basgitaar het ritme bepalen en het gitaarspel en zang voor de heftigheid zorgen.
Daarna krijg ik "Witchery" te horen, dat een steviger ritme kent, maar in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en hier laat de band me horen schitterende rock te kunnen maken, die me lichtelijk aan die van Kiss uit hun beginperiode doet denken.
Dan hoor ik "Skeleton" die al iets sneller begint, maar al snel schakelt de band terug naar een langzamer tempo, waarbij in de muziek enige soul invloeden hoorbaar zijn, die, in combinatie met de hardrock, uitstekend klinken en nadat de band via een tempowisseling versnelt, mondt dit nummer uit in een prima
hardrock song.
In "Moon Unit" gaat de muziek weliswaar lichtelijk richting progressieve rock, maar speelt de band opnieuw een heerlijke heftige hardrock song, die gevolgd wordt door "Lioness", dat met een fantastisch bas ritme begint, waarna de zang invalt en daarna de rest van de band bij het nummer betrokken raakt, dat een
hypnotiserend ritme bevat, steeds heftiger wordt en tegen het einde tot een climax komt.
"7 Days" is de volgende song, die ik te horen krijg en ook deze wordt in een hypnotiserend ritme en in een langzaam tempo gespeeld, waarna ik het laatste nummer te horen krijg, getiteld "Said N Done" en hierin speelt de band een geweldige mix van punk en hardrock in een niet al te hoog tempo.(luister naar dit
nummer via de youtube link onder de recensie)
"The Dogs Have Barked, The Birds Have Flown" is een uitstekend debuut album van een prima band en een aanrader voor een ieder, die van muziek houdt.

Iron Tongue - Said N Done - YouTube
www.youtube.com/watch?v=rrlvb7sSWyU