Review: Smash Fashion - Big Cat Love (Electric Pudding Records, 2014) (Glamrock)

Smash Fashion is een band uit Los Angeles, Californië, die zich muzikaal heeft laten beïnvloeden door de glamrock, garagerock en rock & roll, bestaat uit: Lloyd Stuart Casson - sologitaar, Nigel Mogg - basgitaar (tot eind 2013), Tony Kinman  - basgitaar, Repo - drums en Roger Deering - zang en sologitaar.
Bijna alle bandleden hebben voorheen in vrij bekende bands gespeeld, zo speelde Nigel Mogg in de Britse band The Quireboys, Tony Kinman in Amerikaanse punk band The Dils, Repo in de Finse band Smack (Nirvana coverde hun nummer "Run Rabbit Run") en Lloyd Stuart Carson in de Amerikaanse band Rock City Angels (de oude band van Johnny Depp), terwijl zanger Roger Deering een fanatieke aanhanger is van  Cheap Trick en Mott The Hoople.

Hun album "Big Cat Love" bevat 12 nummers, waarvan de eerste "Wicked Ways" heet en hierin krijg ik een stevige uptempo rock song te horen, waar invloeden uit de glamrock en hardrock naar voren komen.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het volgende nummer heet "Marionette", waarin de band me opnieuw een swingende mix van hard- en glamrock voorschotelt, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme bevat.
Daarna hoor ik "Strike My Fancy (Knickers Down)", waarin de band een heerlijke opgewekte glamrock song speelt en gebruik maakt van blazers en deze wordt gevolgd door "Stay Off My La La", een geweldige song in de stijl van de oude Sweet en ook hierin swingt de band als een trein.
In "You Love To Suffer" hoor ik de band een fantastische imitatie van David Bowie spelen en als ik niet beter wist zou ik denken naar een vergeten opname van Bowie te luisteren en in het titel nummer "Big Cat Love" krijg ik een lekker klinkende glamrock song te horen, die me aan de muziek van bands als Mud en Showaddywaddy doet denken en ook dit nummer swingt.
Dan schotelt de band me "Just A Kiss At The Starting Line" voor, waarin ik een uitstekende pop song in de stijl van een Bruce Springsteen nummer hoor, die gevolgd wordt door "Super Glam" en zoals de titel al doet vermoeden is dit een schitterende glamrock song, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en ik de neiging krijg om mee te gaan zingen.
Het uptempo "Aim For The Heart" klinkt als een nummer van The Sweet ten tijde van "Desolation Boulevard", dus gewoon geweldig en "Blame It On The Brandy" is een heerlijk swingende powerrock song.
Vervolgens hoor ik "Live To Tell", waarin de band me een prima stukje rock voorschotelt, waarin invloeden van David Bowie zitten en in het laatste nummer, "Stairs To Nowhere" laat de band me genieten van een swingende uptempo rock song, die het midden houdt tussen glam- en powerrock.

Smash Fashion heeft me met het album "Big Cat Love" aangenaam weten te verrassen en me even teruggevoerd naar halverwege de jaren 70, toen de glamrock op zijn hoogtepunt was en ik kan iedere rock liefhebber dan ook aanraden, dit heerlijke album eens te gaan beluisteren.

Review: The Alvaret Ensemble - Skeylja (Denovali Records, 2014) (Avant Garde)

The Alvaret Ensemble is een collectief van muzikanten, uit Berlijn, Duitsland en Leeuwarden, Nederland, die geïmproviseerde muziek spelen en de leden van de band zijn: Graig Haines - piano, die in Berlijn, Duitsland woont, concerten over de hele wereld speelde, muziek maakte, dat door het Nederlandse nationale ballet en Holland Symfonia uitgevoerd werd en zijn muziek uitgebracht zag worden door Miamash, Preservation en Sonic Pieces.
De Nederlanders Jan Kleefstra - zang en gedichten en Romke Kleefstra - sologitaar en effecten en deze broers zijn leden van de improvisatie band Pijptsjilling en werkten verder mee aan talloze releases van andere artiesten en bands zoals: Graig Haines, Sytze Pruiksma, Anne Chris Bakker, Gareth Davis, Peter Broderick, Nils Frahm, Machinefabriek en Celer.
Sytze Pruiksma - percussie, eveneens uit Nederland, die behalve componist en geluidsartiest ook vogelaar is en traditionele klassieke percussie opleiding deed aan het Amsterdams conservatorium.
Nadat hij onder andere bij het Koninklijk Concertgebouw Orkest en het Nederlands Filharmonisch Orkest percussie speelde, begon hij met het maken van zijn solo projecten en ontwikkelde daarin een geheel eigen stijl, daarbij geïnspireerd door natuur, vogels en landschappen.
Op hun nieuwe album "Skeylja" spelen de IJslanders: Kira Kira - zang en elektronica, Eiríkur Orri Ólafsson - trompet en elektronica, Ingi Garðar Erlendsson - tuba, trombone en thranophone en Borgar Magnason - contrabas als gastmuzikanten mee, plus het 33 1/3 Collective, een groep visuele artiesten, dat bestaat uit: Douwe Dijkstra, Jules Van Hulst en Coen Huisman.
De opnamen van het Oerol project "Skeylja", een combinatie van het Friese woord Skylge (Terschelling) en het IJslandse woord Eyjan (IJsland), begonnen in maart 2012 als opvolgend project voor "Seeljocht", het succesvolle Artists In Residence project uit 2011 voor het Nederlandse muziek festival "Into the Great Wide Open”, dat op het eiland Vlieland werd gehouden.
Het Oerol project brengt de muziek van Nederland naar IJsland en van IJsland naar Nederland en in juni 2012 werd "Skeylja" 9 dagen op het Nederlandse eiland Terschelling opgevoerd tijdens het Oerol festival, waarbij elke voorstelling uitverkocht was en alle uitvoeringen opgenomen werden.
In de Electricity Works studio van Graig Haines te Berlijn werd van die opnamen een selectie gemaakt en na 2 jaar selecteren en mixen is het resultaat daarvan te beluisteren via dit nieuwe album.

"Skeylja" bevat 8 nummers, waarvan "Hoarn" de eerste is en hierin krijg ik een rustig  begin te horen, waarin de trompet op subtiele wijze wordt bespeeld en de voordracht van Jan er voorzichtig bijgevoegd wordt, maar daarna gaat het roer om en speelt het ensemble geïmproviseerde heftige experimentele klanken om tegen het eind terug te keren naar een rustig geheel.
Het volgende nummer heet "Aaster", waarin opnieuw rustig wordt begonnen, maar al snel zwelt de muziek aan en krijg ik een heerlijke experimentele mix van diverse instrumenten te horen, waar een enkele woord aan toe is gevoegd.
Het vervolg van het nummer heet "Sjouw" en daarin gaat het ensemble verder met het maken van hun spannende geïmproviseerde muziek, waarbij ik met gespitste oren op het puntje van mijn stoel zit, om maar niets van het geheel te missen.
Vervolgens gaat dit nummer verder in "Duunt" en hierin wordt een gedicht voorgedragen en wordt de muziek in een stukje rustiger, waarna "Kleifarvatn" volgt, een nummer waarin ook nu weer een voordracht wordt gegeven en de muziek aanzwellend gespeeld wordt, waardoor het geheel iets dramatisch over zich krijgt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), maar in "Selvatn" keert de muziek terug naar een minder heftig spel en krijg ik weer een voordracht te horen, die begeleidt wordt door rustig muziekspel.
Ook in "Hafravatn" gaat het ensemble verder met het maken van hun schitterende geïmproviseerde muziek, die in dit nummer lichtelijk bombastisch klinkt en vrij experimenteel is en naar het einde toe zelfs lieflijk.
In het laatste nummer, getiteld "Borgavatn" krijg ik een schitterend nummer te horen, waarin een gedicht gedeclareerd wordt onder begeleiding van rustige piano klanken, die het album op waardige wijze afsluiten.

Net als op hun debuut album is The Alvaret Ensemble er in geslaagd een spannend stuk muziek te maken, waar ik met mijn volledige aandacht bij moest zijn, om er maar geen moment van te missen en waarvan ik met volle teugen heb genoten.
Ik kan "Skeylja" dan ook van harte aanbevelen aan hen, die van een intens en geïmproviseerd stuk muziek houden.

Review: The Re-Stoned - Totems (R.A.I.G., 2014) (Stonerrock)

Componist, gitarist en multi-instrumentalist Ilya Lipkin begon zijn muzikale carrière in diverse lokale bands, waaronder de legendarische dark-folk act Neutral en het avant-garde trio Yarche-1000-Solnts, voordat hij in 2003 zijn eigen akoestische Neo-folk ensemble Waldsone vormde.
In 2008 richtte hij te Moskou, Rusland, de band The Re-Stoned op samen met basgitarist Vladimir Nikulin en drummer Andrei Pankratov, waarin de band een muzikale combinatie maakt van spacerock, blues, psychedelische rock en power rock met melodische muzieklijnen in zeventiger jaren stijl.
Hun debuut EP "Return To The Reptiles", die in de repetitieruimte van de band werd opgenomen, werd in 2009 uitgebracht via het R.A.I.G. label in een zeer beperkte hand genummerde oplage van 100 stuks met daarop 4 nummers, waarvan er 2 op de eerste volledige CD, "Revealed Gravitation" uit 2010, in een vernieuwde versie terecht kwamen, die eveneens via R.A.I.G. verscheen.
Ook de CD "Analog" uit 2011 kwam via dat zelfde label op de markt en hun volgende product, "Plasma" uit 2012, werd eveneens via dat label uitgebracht.
Op "Plasma" is er één en ander veranderd in de band, want Vladimir en Andrei spelen hierop niet meer mee en Ilya heeft daarom zelf de bas partijen ingespeeld, terwijl er diverse gast muzikanten aan meewerken en ook op "Re-Session V.2" uit 2013 is de band bezetting anders en speelt Ilya samen met Vasily Bartov - drums, Glenda Pescado - basgitaar en Pete Bingham - sologitaar.
Op het nieuwe album "Totems", dat in 2014, precies een jaar na "Re-Session V.2" is uitgebracht, is de bezetting opnieuw anders.
Op "Totems", dat zowel op CD als in een gelimiteerde oplage van 400 stuks zwart en 100 stuks gekleurd vinyl (via Headspin Records) is verschenen, bestaat de band uit: Ilya Lipkin - sologitaar, basgitaar, shamaanse drum, mandola, mondharp en zang, Alexander Romanov - basgitaar, Vladimir Muchnov - drums, Evgeny (Rasputin) Tkachev - percussie en Nikolay (Mikola) Fedotov - didgeridoo, terwijl Kent Stump van de band Wo Fat in 1 nummer sologitaar speelt als gast muzikant.
De LP bevat 8 nummers, waarvan er 1 niet op de CD staat, terwijl de CD 9 nummers heeft, waarvan er 2 niet op de LP staan en ook het hoesontwerp verschilt van elkaar.

De CD start met "Fire Bear", waarin ik een vrij stevig instrumentaal stonerrock nummer te horen krijg met hardrock invloeden, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele prima tempowisselingen bevat.
Daarna gaat de band verder met "Hypnosis" en ook dit schitterende stonerrock nummer wordt in een niet al te hoog tempo gespeeld, maar door een repeterend ritme te spelen, weet de band me in een lichte trance te brengen, dat tegen het einde verandert in een experimenteler stukje muziek.
In "Chakras" wordt met de didgeridoo begonnen, waarna de rest van de band in valt en hoor ik een lekker swingend nummer met een licht hypnotiserend ritme en in "Old Times" laat de band me opnieuw een swingend instrumentaal nummer horen, waarin het moeilijk is stil te blijven zitten.
Dan hoor ik "Melting Stones" en daarin laat de band me een heerlijk stukje muziek horen, waarin lichtelijk blues invloeden te bespeuren zijn.
Vervolgens gaat de band verder met "The Barbarian Hymn", waarin opnieuw met de didgeridoo gestart wordt, maar deze worden al snel verdrongen door stevige stonerrock klanken, die in een hypnotiserend ritme, vermengd met didgeridoo geluiden, mijn gehoorgang in gespeeld worden, om afgesloten te worden door het geluid van de mondharp.
Het volgende nummer heet "Shaman" en ook nu weer laat de band me een uitstekend mix van stoner- en hardrock horen, dat in een aanstekelijk ritme gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Sleepwalker", waarin ik een vrij rustig melodisch nummer te horen krijg, waarna het laatste nummer "Violet Harmonics" volgt.
In dit nummer krijg ik een licht experimenteel, met zware eentonige klanken voorzien, psychedelisch stukje muziek voorgeschoteld, dat vergezeld van een hypnotiserend ritme, me in een lichte trance brengt en wat mij betreft het beste nummer van de CD is. (Luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

The Re-Stoned heeft me met "Totems" opnieuw weten te overtuigen van hun geweldige muzikale kwaliteiten door een geweldige CD te maken, die me van begin tot einde heeft geboeid en ik kan deze dan ook van harte aanbevelen aan elke liefhebber van dit genre.

Review: Manny Ribera - Manny Ribera (Transubstans, 2014) (Hardrock)

Manny Ribera werd begin 2010 te Enköping, Zweden, opgericht, nadat Peter Larsson - zang en sologitaar, Daniel Andersson - basgitaar en zang, Joakim Sörman - sologitaar en Andreas Lindqvist - drums samen gingen jammen en besloten een band te vormen, die ze Manny Ribera noemden.
De bandleden hebben zich muzikaal laten beïnvloeden door de hardrock muziek van bands uit de jaren 70, 80, 90 en 00, waaruit ze verschillende stijlen tot één geheel hebben gesmeed.
Hun debuut album "Manny Ribera" verschijnt in juni 2014 via het Transubstans label en bevat 11 nummers.

Het eerste nummer van de CD heet "Into The Great Unknown" en vanaf de begin tonen weet ik, wat ik van deze band kan verwachten en dat is stevige hardrock, die op een vrij heftige manier gespeeld wordt en op Amerikaanse leest geschoeid is.
Daarna krijg ik "Kissed The Sun" te horen en ook dit is een lekker in het gehoor klinkende hardrock song, die gevolgd wordt door "Make Sure Not To Fall", waarin de band me een heel ander geluid laat horen, want hierin speelt Manny Ribera een geweldige rustige, maar vrij zware, progressieve stoner song.
In "If I Lose" krijg ik weer een stevige hardrock song te horen en in "Stop & Pray" gaat de band de kant van de pop muziek op en laat me een commerciële song horen, waarmee ze naar mijn mening op de hitparade mikken.
Dan hoor ik "Lagerboy" en hierin schotelt de band me opnieuw een uitstekend stukje hardrock voor (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna ik "The King Of Rock" te horen krijg, dat met een lekker zwaar ritme begint, maar het nummer verandert al snel in een vrij gewoon klinkende goede hardrock song.
Met "Superficial Gun" laat de band me weer een commerciëlere rock song horen en dit nummer swingt als een trein, waarna "Walk Alone" volgt en hierin verrast de band me door een ballad te spelen.
"Dead Eyes" is een lekker klinkende hardrock song met lichte blues invloeden, die vrij commercieel klinkt en waarin het tempo gemiddeld te noemen is en in de afsluitende song "Straitjacket On" krijg ik een uitstekende vrij zware hardrock song te horen, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.

Hoewel de debuut CD van Manny Ribera enkele commercieel klinkende songs bevat, staat het vol van uitstekende hardrock songs en ik kan de CD dan ook van harte aan bevelen bij liefhebbers van dit genre.

Review: The Galileo 7 - False Memory Lane (Fool's Paradise, 2014) (Beat)

Allan Crockford - zang en sologitaar is de oprichter van de band The Galileo 7, die naar een episode van Star Trek is genoemd.
Hij was eerder actief in andere bands en enkele daarvan heten, The Solarflares, The Prisoners, JTQ en Thee Headcoats en hij maakt ook deel uit van de band Graham Day & The Forefathers.
Samen met Viv Bonsels - orgel en zang, Mole Brooks - basgitaar en zang en Russ Baxter - drums vormt hij The Galileo 7, die uit Medway, Londen, Engeland komt.
Eerder werden er 2 albums uitgebracht; In 2010 was dat "Are We Having Fun Yet?" via Misty Lane Records en in 2012 "Staring At The Sound" via State Records.
Het nieuwe album verschijnt op het eigen Fool's Paradise label op zowel vinyl, CD en als download, waarbij opgemerkt kan worden, dat de bij vinyl versie een CD met 3 nummers, die niet meer op de LP pasten, is bijgevoegd, plus een download code.

"False Memory Lane" bevat totaal 14 nummers, waarvan de eerste "Don't Follow Me" heet en hierin hoor ik de band een uitstekende uptempo beat song spelen, waarin licht psychedelische invloeden zitten, die gevolgd wordt door "My Cover Is Blown", waarin de muziek al een stukje psychedelischer klinkt en verscheidene tempowisselingen bevat, waardoor het ritme op en neer golft.
Daarna krijg ik "You're Not Dreaming" te horen en daarin speelt de band een song in de stijl van "Staring At The Sound", dat wil zeggen een heerlijke aanstekelijke pop song.
Dan volgt de titelsong "False Memory Lane", een lekker klinkende beat song, waarin gebruik van strijkers gemaakt wordt en die uitstekende samenzang bevat en de muziek me aan die van The Hollies doet denken. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Noboldy Told You" krijg ik weer zo'n heerlijke vrolijke aanstekelijke song te horen, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten, waarna "Don't Know What I'm Waiting For" volgt en hierin laat de band me een schitterende swingende uptempo song horen, die me aan de muziek van The Dickies doet denken.
Met "I'm Still Here" krijg ik opnieuw een prachtige, naar zestiger jaren klinkende, beat song te horen, waarin een hoog mee zing gehalte zit.
Vervolgens krijg ik "Tide's Rising" te horen en ook in deze song laat de band me horen een prima stukje beat te kunnen maken, die ijzersterke samenzang bevat en in "Fools" verrast de band me op een fantastische psychedelische pop song, waarin invloeden van de muziek van The Beatles te horen zijn.
"Don't Want To Know" is een lekker klinkende uptempo beat song, die me door het opgewekte ritme aan zet tot dansen en "Little By Little", het laatste nummer van de LP, een schitterende psychedelische pop song.
Dan volgen de bonus nummers van de CD, waarvan "Blank Spot" de eerste is en hierin hoor ik de band een swingende, zestiger jaren gerelateerde, pop song spelen in een aanstekelijk dansbaar ritme.
De volgende song heet "Over And Over" en daarin krijg ik opnieuw een uitstekende uptempo beat song te horen, waarin deze keer subtiele invloeden van de muziek van The Who te horen zijn en in het allerlaatste nummer, getiteld "Reynard The Fox" schotelt de band me fantastische licht psychedelische garagerock pop song voor, die swingt als een trein.

The Galileo 7 heeft met "False Memory Lane" een uitstekend album gemaakt, waar ik met veel plezier naar heb geluisterd en me voor even terug in de jaren 60 waande, waardoor ik deze plaat dan ook van harte kan aanbevelen aan iedere zestiger jaren muziek liefhebber.

Review: Conqueror - Stems (MaRaCash Records, 2014) (Symfonisch)

"Stems" is het vijfde album van de Italiaanse symfonische rock band Conqueror en de opvolger van het in 2010 verschenen album "Madame Zelle".
De band bracht verder nog de EP "sprazzi Di Luce" (2009) en de CD's "74 Giorni" (2007), "Storie Fuori Dal Tempo" (2005) en "Istinto" (2003) uit en verscheen op diverse tribuut CD's met een nummer.
Tegenwoordig bestaat de band nog uit 4 personen, want Sabrina Rigano – fluit / saxofoon, Mario Pollino – sologitaar en Gianluca Villa – basgitaar zitten niet meer in de band en zijn vervangen door Ture Pagano en Peppe Papa, zodat de band momenteel bestaat uit: Simona Rigano – zang / synthesizer, Natale Russo – drums / percussie, Ture Pagano - sologitaar en Peppe Papa - basgitaar.

De CD "Stems", die via het Ma Ra Cash Records label is uitgebracht, de eerste in de nieuwe formatie, bevat 8 nummers en start met "Gina", waarin ik een heerlijke progressieve symfonische rock song te horen krijg, die diverse uitstekende tempowisselingen bevat, waardoor de band het bijna 11 minuten durende nummer spannend weet te houden.
Daarna krijg ik "Di Notte" voorgeschoteld en hierin laat de band me genieten van een schitterende symfonische rock song, waarin ook nu weer enkele prima  tempowisselingen zitten en de band overschakelt van rustig naar sneller om vervolgens terug te komen in het ritme waarmee de song begon.
Dan volgt "False Idee", dat tot halverwege het nummer instrumentaal gespeeld wordt, waarna de zang van Simona er bij komt en het nummer verandert in een prachtige mix van pop en symfonische rock.
In "Un' Altra Realtà" krijg ik opnieuw een heerlijke mix van pop en rock te horen met daarin diverse tempowisselingen, die swingt als een trein en in het fantastische "Sole Al Buio" hoor ik de band rustig beginnen en wordt het nummer rustig verder opgebouwd tot een vrij stevige song met invloeden uit de hardrock, waarna de band de muziek terug brengt naar het rustige tempo om de song op die manier af te sluiten.
Met "C'est La Vie" krijg ik een swingende uptempo song te horen, die subtiele hardrock en folk invloeden bevat en met "Sigurtà" laat de band me weer genieten van een uitstekende swingend symfonische song, waar verscheidene tempowisselingen in zitten.
Het laatste nummer van de CD heet "Echi Di Verità" en ook nu hoor ik de band in dezelfde formule hun schitterende muziek spelen, die lekker en afwisselend klinkt.

Conqueror heeft met "Stems" een fantastische CD gemaakt, waar ik met volle teugen van genoten heb, vol staat met afwisselende symfonische rock en technisch van hoogstaande kwaliteit is, waardoor dit een aanrader voor iedere symfonische rock liefhebber is. (luister naar een live uitvoering van de band via de youtube link onder de recensie)

Review: A Victim Of Society - Distractions (Inner Ear, 2014) (Rock)

A Victim Of Society werd in 2011 te Athene, Griekenland opgericht door Vagelis Makris - zang en sologitaar en Fotis Ntouskas - sologitaar.
In dat jaar bracht het duo een DIY cassette uit in een gelimiteerde oplage van 120 stuks met daarop 6 nummers en ook werden er een 7" vinyl EP van hen uitgebracht door Sweet Mistake Productions / Fractal Press en verscheen er een song ("You're Gonna Hate Me") via de compilatie "Reverb Conspiracy Vol. 1", via Fuzz Club Records in samenwerking met het Austin Psych Festival.
In 2013 trad het duo op als voorprogramma voor bands als The Black Angels, Moon Duo, Dirty Beaches en Disappears en hun debuut album is eind april 2014 door Inner Ear Records uitgebracht op een LP, die een bonus CD bevat en als digitaal album.

De plaat bevat 8 nummers, waarvan "Unfair" de eerste is en hierin laat het duo me meteen horen, wat ik van ze kan verwachten.
Dat is stevige op sixties leest geschoeide upbeat, gemixt met eind seventies cold wave, fifties rock & roll en rauwe zang, waardoor deze mix fantastisch klinkt.
Daarna hoor ik "Enough Said", waarin de band een zeer swingende uptempo mix van rock & roll en een new wave song ten gehore brengt, waarin een hypnotiserend ritme zit. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan krijg ik "Once Again" te horen en deze stevige rock song bevat surf invloeden en swingt als een trein, waarna "Jane's Insane" volgt en hierin speelt de band het tempo een stuk trager en hoor ik een schitterende rustige hypnotiserende surf song.
In "Certain Sense" laat het duo me een geweldige lekkere licht hypnotiserende rock song horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarbij stil blijven zitten onmogelijk is en in "Torley Heath" hoor ik weer zo'n schitterende song met invloeden van surf, rock en cold wave, verpakt in een hypnotiserend ritme.
"Sweet Girl" bevat een heftige zang en ook nu weer een sterk gitaarspel en een hypnotiserend ritme, terwijl de muziek uptempo gespeeld wordt en in het laatste nummer "Choices" laat de band me genieten van een lekker stukje rock, dat in een vrij rustig tempo gespeeld wordt, waarin de muziek me aanzet met het ritme mee te bewegen, totdat het duo overschakelt naar een eentonig sneller ritme, maar me desondanks in de ban van hun muziek houdt.

Ik vind "Distractions" een schitterend debuut album, dat vol staat met heerlijke uptempo muziek, die er om schreeuwt gedraaid te worden en dus een aanrader voor elke rock liefhebber.

Review: Hydras Dream - The Little Match Girl (Denovali Records, 2014) (Avant Garde / Neo-Klassiek)

Hydras Dream is een samenwerkings-project tussen de Zweedse muzikanten Anna Von Hausswolff en Matti Bye, die zich tot doel hebben gesteld een muzikale interpretatie te maken van verhalen, films en mythes.
Matti Bye is de winnaar van de Guldbaggen prijs 2014, die hij kreeg voor het film drama "Faro" en voor het componeren van de film muziek van "The 100-Year-Old Man Who Climbed Out the Window and Disappeared".
Het duo heeft voor hun debuut album het prachtige melancholische trieste verhaal "The Little Match Girl" van Hans Christian Andersen bewerkt en nam dit in drie dagen tijd in de studio van Matti Bye op.

Het album bevat 9 nummers, waarvan de eerste "Last Evening Of The Year" heet en hierin hoor ik het duo een heerlijk zwaar stuk Neo-klassieke instrumentele muziek spelen, dat gevolgd wordt door het titel nummer "The Little Match Girl", waarin ik een fantastisch avant-gardistisch nummer te horen krijg, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt "Hypothermia", dat met zware dreigende tonen van start gaat, waarna de zang dromerige zang van Anna er aan toegevoegd wordt en het geheel een schitterend stuk muziek oplevert. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens krijg ik "Losing The Slippers" voorgeschoteld en daarin speelt het duo een uitstekend eentonig klinkend elektronisch nummer, dat een licht hypnotiserende invloed op me heeft, waarna ik ""Grievance Of A Young Girl" hoor en ook dit is een behoorlijk zwaar nummer met daarin prima zang, dat tegen Neo-klassieke muziek aanzit.
In "Grandma's Appearance" laat het duo me genieten van een dromerig gezongen nummer, waarin de muziek een stukje luchtiger klinkt dan in voorgaande nummers, maar met "Fall Of The Snow" keert het duo terug naar het duistere, soms triest klinkende, muziekspel.
"The Joys Of A New Year" laat me een klagende zang horen, die fantastisch ondersteund wordt door triest klinkende eentonige muziek, waardoor er lichtelijk een gevoel van verdriet bij me ontstaat.
Het album wordt afgesloten met "The End", dat eveneens zwaar en triest klinkend is en in dit nummer krijg ik het idee dat er iemand ten grave gebracht wordt, zo duister is de muziek, die overigens schitterend is.

De muziek van het album "The Little Match Girl" heeft mijn stoutste verwachtingen overtrokken en ik kan dan ook alleen maar concluderen, dat dit één van de beste platen van 2014 is en dus een aanrader van de bovenste plank.

Review: The Good Hand - Atman (Minstrel Music, 2014) (Stoner)

Nadat Arjan Hoekstra - zang en sologitaar samen ging spelen met Dennis Edelenbosch - basgitaar en Ingmar Regeling - drums, was de band The Good Hand uit Zwolle en Kampen een feit.
De bandleden lieten zich muzikaal beïnvloeden door onder andere The Doors, Nirvana, Hawkwind, Nick Cave, Nick Drake en The Velvet Underground.
In 2011 startte de band met de opnamen voor hun debuut album met gelijknamige titel, die dat zelfde jaar via het Minstrel Music label verscheen in een gelimiteerde oplage 500 stuks, waarvan 300 stuks zwart en 150 stuks rood en goud gekleurd vinyl, plus 50, die in een "goody bag" zaten en waren voorzien van een poster, 2 unieke live foto's, een sticker, een sigaar met matchbox, een speciaal gebrouwen "Good Beer" en genummerd.
Ook hun tweede LP is, in een gelimiteerde oplage van 500 stuks, waarvan 200 stuks zwart en 225 stuks gekleurd vinyl, door Minstrel Music uitgebracht plus 75 limited freaks edition exemplaren in een hand genummerde boxset uitgegeven, die de dubbel LP op 180 gram vinyl, een digipack CD, poster, T-shirt, 2 tekst vellen, een print en meer extra's bevat.

De LP bevat 12 nummers, waarvan "Namaste" de eerste is en hierin laat de band me een stevige rock song horen, waarin het uptempo met een licht hypnotisch ritme gespeeld wordt, waardoor de muziek aan zet tot mee bewegen.
Daarna hoor ik "Greenwich Mean Time" en daarin start de band in een rustig tempo met prachtige samenzang en laat een prima pop song horen, die halverwege sneller en heftiger wordt.
In "Truth" krijg ik een heerlijke rock song te horen, waarin het ritme, tot een tempowisseling, grotendeels door de drums bepaald wordt, waarna de band met afwisselende ritmes en tempo's een uitstekend stukje muziek ten gehore brengt.
Dan laat de band me genieten van "Unity", waarin spacerock invloeden het nummer bepalen, totdat The Good Hand besluit het roer om te gooien en over te schakelen naar een langzamer tempo, om vervolgens terug te keren naar de uptempo spacerock.
Met "The Opposite" laat de band me horen sterk door de jaren 70 bands beïnvloed te zijn en in dit nummer, een schitterende hardrock song met wisselende tempo's, hoor ik de invloed van Black Sabbath terug.
"Enough Is Enough" is een swingende song, waarin de band laat horen ook uitstekende pop songs te kunnen maken, die lekker dansbaar zijn en een een aanstekelijk ritme hebben.
In "Introvert" krijg ik een power rock song te horen, die enkele tempowisselingen heeft en in "Toll" hoor ik een prima mix van folk en rock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarbij opnieuw prachtige samenzang ten gehore gebracht wordt.
Vervolgens hoor ik "Anthem", waarin het tempo weer een stuk sneller is en in deze rock song laat de band me genieten van een geweldig swingend nummer, dat een hypnotiserend ritme heeft, waarmee de band me vanaf het begin in de ban van hun muziek heeft.
Met "Nature's Will" verrast  de band me en schotelt The Good Hand me een fantastisch instrumentaal nummer voor, waarin Zuid-Amerikaanse ritmes zitten in dit nummer wordt op schitterende wijze gebruik gemaakt van een blazerssectie en met "The Death Of The Real" krijg ik één van de beste nummers van de CD te horen, waarin de band een subtiel gespeeld oosters ritme aan heftige rock koppelt, dat een hypnotiserende invloed op me heeft. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het laatste nummer, het titel nummer "Atman", duurt iets meer dan 19 minuten en hierin laat de band een stuk muziek horen, waarin een mix te horen is van progrock en Zuid-Amerikaanse ritmes en ook hierin laten de blazers zich niet onbetuigd en levert de band een uitstekend stukje muziek af.

The Good Hand heeft met "Atman" een prima opvolger gemaakt voor hun debuut album "The Good Hand" en ik kan liefhebbers van dit genre dan ook van harte aanbevelen dit album eens te gaan beluisteren en net als ik te genieten van de diverse stukken heerlijke muziek.

Review: Graig Padilla - Sonar (Fruits De Mer, 2014) (Kosmische Muziek)

Graig Padilla is een Amerikaanse ambient muzikant, filmmuziek componist, acteur en video producent uit Redding, Californië.
Hij is muzikaal sterk beïnvloed door de muziek van onder andere Klaus Schulze, Tangerine Dream, Kraftwerk, Steve Roach, Wendy Carlos en andere pioniers van elektronische muziek.
Sinds halverwege de jaren 90 heeft hij al bijna 30 albums op CD uitgebracht via diverse labels, zoals See Peace Records, See Peace Music, Space For Music, Allmusic, Groove Unlimited, Lotuspike, Spotted Peccary, Hemi-Sync / Monroe Institute Products en Fruits De Mer Records.
Zijn nieuwste uitgave is de verzamel 2LP getiteld "Sonar", die in een gelimiteerde oplage op gekleurd vinyl via het Fruits De Mer Records label wordt uitgebracht en daarop staan totaal 7 nummers, die in de periode 1996 tot heden zijn gemaakt en nog niet eerder uitgebracht werden.
Tevens is dit pas de tweede vinyl uitgave van hem, waarbij opgemerkt kan worden, dat zijn eerste uitgave op vinyl eveneens via het Fruits De Mer Records label was, waarop hij op kant 1 van de "Strange Fish" box te beluisteren was. 

De A-kant van LP 1 begint met het korte "In Search Of Stranger Fish", dat als een soort elektronisch intro op me over komt, waarna hij vervolgt met "Velvet Moon".
Hierin krijg ik een schitterende mix van een elektronisch nummer en gitaarspel te horen, waar invloeden van de muziek van Klaus Schulze sterk naar voren komen. (luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het volgende nummer heet "Cosmic Dawn", waarin Graig me een fantastisch kosmisch elektronisch gespeeld nummer voorschotelt, dat in een rustig tempo ten gehore gebracht wordt en een licht hypnotiserend ritme bevat.
In het eerste nummer van kant B, dat "Challenge Deep" heet, krijg ik eveneens een lekker klinkend kosmisch elektronisch nummer te horen met daarin een terugkerend ritme, dat licht hypnotiserend is en lijkt op de elektronische muziek zoals de Duitse bands dat spelen.
LP 1 wordt afgesloten met "Behind The Lightning", waarin hypnotiserende elektronische klanken en krautrock ritmes aan elkaar gesmeed worden tot een swingend geheel, waarvan ik in een lichte trance raak.
LP 2 start met het titel nummer "Sonar", dat de gehele kant C in beslag neemt en hierin krijg ik een geweldig nummer te horen, dat erg rustig van start gaat met daarin ruimtelijk aandoende geluiden, maar langzaam verandert in een heerlijk dansbaar elektronisch krautrock nummer, dat ook nu weer een licht hypnotiserend ritme bevat, waarna Graig de muziek laat terug keren naar het vertrekpunt om op die manier het nummer te eindigen..
Ook het laatste nummer, "Awaken To A Dream" duurt 23 minuten en beslaat de gehele kant en opnieuw hoor ik Graig ruimtelijk beginnen in een rustig tempo, waarna het nummer langzaam aan verder uitgebouwd wordt tot een naar new age muziek klinkend stuk, dat een serene rust over me brengt.

De dubbel LP "Sonar" bevat schitterende stukken muziek, die het beluisteren meer dan waard zijn en voor liefhebbers van krautrock, elektronische, kosmische en zelfs new age muziek een ware aanwinst zal blijken.

Review: Kreidler - ABC (Bureau B, 2014) (Krautrock / Elektronisch)

De uit Düsseldorf, Duitsland afkomstige band Kreidler werd begin 1994 opgericht door Thomas Klein - drums, computer en elektronica, Andreas Reihse - synthesizer, computer en elektronica, Detlef Weinrich - samples, computer en elektronica en Stefan Schneider - basgitaar, computer en elektronica.
Laatstgenoemde verliet de band in 1998 om To Rococo Rot op te richten en hij werd vervangen door Alexander Paulick, die tot 2001 de nieuwe basgitarist van Kreidler werd, om in 2008 terug te keren in de band.
In 1994 verscheen het debuut album "Riva" via een klein Parijs label, waarna meer dan 20 andere uitgaven volgden, waaronder 2 live albums en 3 soundtracks plus 9 singles en EP's.
Hun uitgaven verschenen via diverse labels, zoals: En Contresens, Stewardess, Finlayson, Captain Trip, Mute, KiffSM, Wonder, italic, Bureau-B.
Het nieuwe album "ABC", dat in Tiblisi, Georgië, opgenomen werd, is de opvolger van "DEN" uit 2012 en van het nieuwe album zal ook een film verschijnen, die, net als de film clips van "DEN" door Heinz Emigholz gemaakt werd en bij de opnamen van het album "ABC" werkte Kreidler samen met enkele leden van het zangkoor Georgian Singers.

"ABC" bevat 6 nummers, waarvan "Nino" de eerste is en hierin krijg ik een lekker swingend dansbaar elektronisch krautrock nummer te horen, waarin lichte invloeden van oosterse muziek hoorbaar zijn, terwijl het steeds terugkerende ritme hypnotiserend op me in werkt.
Daarna hoor ik "Alphabet", waarin de band met een gezongen tekst begonnen wordt, waarvan de woorden steeds worden herhaald, om vervolgens over te schakelen naar een hypnotiserend dansbaar stukje krautrock, waarna de band het geheel herhaald en me in een lichte trance weet te brengen. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Destino" laat de band me een heerlijk swingend elektronisch nummer horen, waar ook nu weer een licht hypnotiserend ritme in zit, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
Ook "Modul" bevat een terugkerend hypnotiserend ritme, zodat de band me nog steeds in een lichte trance weet te houden met hun muziek en in "Ceramic" wordt experimenteel begonnen, waarna de elektronische muziek iets meer een avant-gardistische richting op gaat en doordat er opnieuw terugkerende elementen in
verweven zijn, bevat ook dit nummer een hypnotiserend effect.
Het laatste nummer heet "Tornado" en hierin schotelt de band me een uitstekend stukje swingende elektronische muziek voor, waarbij het ritme aan zet tot mee bewegen.

Ik vind "ABC" van Kreidler een schitterend album, dat vol hypnotiserende muziek staat, waarbij het onmogelijk is niet in beweging te komen en ik heb dan ook ten volle genoten van dit meesterwerkje, dat ik ieder muziekliefhebber kan aanraden.

Review: Astralasia - Wind On Water (Fruits De Mer Records, 2014) (Krautrock)

Astralasia werd in 1990 gestart als ambient-dub project van de psychedelische poprock band Magic Mushroom Band, waarbij de leden in beide bands speelden.
De band bracht in 1991 hun debuut LP "Astralasia" via het Fungus label uit en vervolgens kwam hun eerste single "Rhythm Of Life" uit via het Magick Eye Records label, gevolgd door de singles "Realise Your Purpose" en "Sul E Stomp" plus de LP "Politics Of Ecstacy" in 1992, waarna Astralasia in 1993 internationale faam verwierf door hun bewerking van het Porcupine nummer "Voyage 34".
Vanaf 1992 volgden de singles en LP's uitgaven, die allemaal via het Magick Eye Records label verschenen, elkaar met de regelmaat van de klok op, waarvan ik alleen de LP's hierbij zal vermelden.
Dat waren: "Pitched Up At The Edge Of Reality" (1993), "Whatever Happened to Utopia? (1994"), "Axis Mundi" (1995), "Astralogy" (1995), "The Space Between" (1996), "The Seven Pointed Star" (1996) en "White Bird" (1998).
Andere labels, die muziek uitbrachten van de band waren: Transient Records (CD "Somewhere Something", 2001), Voiceprint (CD "Volumes 1 & 2", 2004, CD "Sixty Minutes With", 2007, CD "Cluster Of Waves", 2007, CD "The Hawkwind Remixes", 2007), Talking Elephant Records ("Away With The Fairies", 2006), Shadowplay Release (CD "Fantasia", 2010) .
Daarna verscheen in 2010 het vinyl album "A Coloured In Dream", gevolgd door de LP "Voyage Till Tomorrow" die beide via het Tonefloat Records label werden uitgebracht en in 2013 kwam hun EP "Feel The Love" op de markt, waarop een bewerking van de Donna Summer song "I Feel Love" staat.
Sinds 2011 bestaat de band uit: Marc Swordfish - programmering, Wayne Twining - 303 programmering, Peter Pracownik - slide- en sologitaar, Paul C - keyboards, Maria - zang en Dan Spanner - saxofoon en dit zestal heeft in 2014, via het Fruits De Mer Records label, een nieuw album uitgebracht, getiteld "Wind On Water" en deze is in een gelimiteerde oplage op doorzichtig vinyl verschenen en gaat vergezeld van een bonus 7" single.

De LP "Wind On Water", die 4 nummers bevat, waarvan er 1 uit 2006, start met "Rangoon", een fantastisch instrumentaal krautrock nummer, waarin een hypnotiserend ritme zit (luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie), dat gevolgd wordt door het 15 minuten durende titel nummer "Wind On Water", dat met een sterk hypnotiserend ritme start en me aan de muziek van Can doet denken, waarna de muziek progressiever wordt en de band over schakelt naar een iets sneller tempo, maar het hypnotiserende ritme toch weet te behouden, om vervolgens het nummer in een rustig tempo te eindigen.
Daarna hoor ik "Cresta Run", een nummer, dat reeds in 2006 opgenomen werd en hierin hoor ik de band een swingend elektronisch rock nummer spelen, waarin invloeden van Tangerine Dream, Klaus Schulze en Kraftwerk te horen zijn.
In het iets meer dan 15 minuten durende "The Innosence" begint de band psychedelisch en experimenteel en gaat langzaam aan iets melodischer en sneller spelen, waarbij het ritme licht hypnotisch klinkt en de band me daarmee in een lichte trance brengt, om daarna terug te keren naar het psychedelische begin, waarmee het nummer afgesloten wordt.
Ook de A-kant van de single, getiteld "The Desert", is een nummer uit 2006 en hierin laat de band me een geweldige mix van progressieve rock, blues en soul horen, waarbij de gesproken tekst uitstekend in het geheel past en enigszins dreigend over komt.
De andere kant van de single heet "Continuim" en daarin krijg ik een heerlijke dansbare mix te horen van krautrock en dance, waarbij het ritme hypnotisch klinkt en de muziek me aan die van Michael Rother en Neu! doet denken.

Astralasia heeft me met "Wind On Water" weten mee te nemen in één grote trip en me laten genieten van hun schitterende muziek, die ik iedere liefhebber van krautrock, dance en progressieve rock ten zeerste kan aanraden.

Review: Various Artists - Wolf Party (Voodoo Rhythm Records, 2014) (Rock)

In 1999 startte de jonge Maori Dylan Thomas Herkes, ook wel bekend als The Mysterious Tape Man met het maken van cassette opnamen van lokale bands uit de streken Wairarapa, Tararua en Maawatu.
Hij maakte opnamen van onder andere Nieuw Zeelandse garagerock bands, surf, Hawai industrial, experimentele country disco, spaghetti western muziek, esoterische muziek, rap en punk bands.
Maar ook speelde hij zelf in enkele bands, die hij opnam, zoals Pro Drag, The Chandeliers en Tape Man
Via zijn in dat jaar opgerichte cassette label Stink Magnetic Tapes bracht hij die opnamen uit, waarvan er 7 verschillende cassettes verschenen van elk 30 exemplaren, die uit een kartonnen doos gewikkeld in aluminium folie verkocht werden.
Het label plus een grammofoonplaten en cassette winkel was gevestigd in een oud kranten gebouw in Whanganui, waar Tape Man ook veel opnamen van bands maakte, onder van andere Zeno Tornado (Voodoo Rhythm Records), die door Nieuw Zeeland tourde.
Nadat en de brandweer en de politie in één en dezelfde week bij hem langs waren geweest, verhuisde hij Stink Magnetic in 2009 naar Christchurch op het Zuid eiland, net op tijd om daar een grote aardbeving mee te maken, waarbij de complete persoonlijke collectie van het Stink hoofdkwartier enkele dagen bedekt werd onder een twee verdiepingen tellende berg puin, voordat het meeste terug werd gevonden en afgestoft.
Nadat hij in 2012 het 13 jarige bestaan van het label had gevierd in samenwerking met The Christchurch City Art Gallery ging hij verder met het uitbrengen van nieuwe opnamen, voordat hij naar zijn nieuwe lolatie in Wellington verhuisde, om daar de 15 verjaardag van zijn label te vieren.
In die 15 jaar heeft Stink Magnetic meer dan 55 cassette uitgaven, video's, acetaten, CD-R's en vinyl 7" en 12" uitgebracht, die hoofdzakelijk bij live optredens in Nieuw Zeeland werden verkocht.
Het Zwitserse Voodoo Rhythm Records label heeft in samenwerking met Stink Magnetic Records uit Nieuw Zeeland het in 2010 verschenen album "Wolf Party; New Zealand Werewolf Sounds From Stink Magnetic" opnieuw uitgebracht.

Het album bevat 17 opnamen even zoveel bands en start met "Swamp Wolf" van Boss Christ, waarin in een langzaam tempo een uitstekend instrumentaal nummer ten gehore gebracht wordt met een slepend ritme en surf ivloeden, dat gevolgd wordt door "Do The Dogone" van Slim Chants en hierin hoor ik een swingende jaren 50 rockabilly song in de stijl van bands als Billy Wayne & The Rockin' Bandits en Wayne Pratt & The Rockers.
Daarna krijg ik Full Fucking Moon te horen met "Litany Of The Oceans Part 1" en dit is een zeer experimenteel stukje muziek, waarna Bad Evil volgt met "Mermaids Ride UFOs" en ook deze song is flink experimenteel en heftig.
The Damned Evangelist brengt "La Maldicion Del Lobo" ten gehore en laat me, na een gesproken intro en een rustig begin, een met surf invloeden doorspekt instrumentaal uptempo nummer horen en Delaney Davidson speelt het korte instrumentale "Foggy Harbour".
Dan volgt "In A Wolfmans Heart" en hierin hoor ik Mr Slackjaw zingen, terwijl hij zich in een eentonig ritme op akoestische gitaar begeleidt, waarna ik Voodoo Savage & His Savages te horen krijg, die "Beat It With A Rock" spelen en deze laten me genieten van een schitterende uptempo garagerock song.
Het volgende nummer heet "Woof Woof Woof" en komt van Knife Fight, die in een sneltrein vaart een heftige punk song spelen, gevolgd door "Thirteen", een kort uptempo instrumentaal surf nummer van Tape Man.
Vervolgens laat Golden Axe een korte mix van disco, elektro en rock & roll horen, getiteld "Dognapped", die nog geen minuut duurt (luister naar dit nummer + "Fulltime Fun" via de youtube link onder de recensie), waarna Double Ya D een heerlijke hypnotiserende dansbare elektro song speelt, die "Wolf Fight Tonight" heet.
Sheville laat me "Deep Space 2000" horen, waarin ze een psychedelisch kort stukje muziek ten gehore brengen, The Don Kings spelen "The Claw", een ruige garagerock song, waarvan de tekst helaas niet te verstaan is.
Daarna krijg ik "Moonlight" van The Wrongdoings te horen, een schitterende progressieve surf song met jaren 50 uitstraling, die wordt gevolgd door een heftige garagerock song van Pro Drag, die "Hot Dog" heet en "Diamondo", een fantastische instrumentale swingende mix van garagerock en surf, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.

"Wolf Party" is weliswaar niet de allerbeste CD van Voodoo Rhythm Records, maar staat toch vol te gekke obscure muziek van diverse Nieuw Zeelandse bands en is alleen al daarom een aanrader voor liefhebbers van garagerock, surf, elektro en punk.