Review: The Beatpack - I'm Walking / Hey Senorita (State Records, 2014) (Beat)

Nadat eind september 1987 leden van The Tyme Eliment, uit Huddersfield en The Wylde Things uit Hastings elkaar bij hun optreden in New Merlin's Cave te Londen tegen kwamen, wisselden ze adressen uit.
Beide bands waren sterk beïnvloed door de rauwe garagerock uit de jaren 60 en met name bands als: Q65 (NL), The Outsiders (NL), The Chocolate Watchband (USA), The Pretty Things (UK) en The Missing Links (Australië).
In de zomer daarna werd de eerste formatie van The Beatpack gevormd, die bestond uit: Simon Harvey - sologitaar, zang en mondharmonica, Luke Herriott - drums, Hugh Dellar - maracas en mondharmonica en Paul Phillips - basgitaar.
In 1989 kwam de band in contact met Ritchie van het Screaming Apple label uit Keulen, Duitsland en deze besloot de band een EP te laten maken ("Head on Home").
Inmiddels had zich een bandwijziging voor gedaan en was basgitarist Paul vervangen door Ollie Dolot en was Jos Hutton als slaggitarist bij de band gekomen en in deze bezetting werd hun single "Not Tonight" in 1990 uitgebracht, die de top van de Berlijnse hitparade haalde en daar 19 weken bleef.
Nadat er opnieuw een wisseling binnen de band was geweest en Jos en Ollie vervangen waren door Will Bourton, die basgitaar en keyboards speelde, werd in 1991 hun LP "Could You Walk On Water?" door Screaming Apple Records uitgebracht.
Na een lange periode van stilte, waarop het leek, dat de band had opgehouden te bestaan, waren er geruchten, dat The Beatpack in 2012 nieuw leven ingeblazen was en nadat Screaming Apple in 2013 besloot om de uitgaven van de band, in geremasterde versie, op 1 CD uit te brengen onder de naam "The Time And The Pleasure", waardoor The Beatpack opnieuw in de belangstelling kwam, maakte de band een nieuwe single.
Hun nieuwe single "I'm Walking" / "Hey Senorita", die in maart 2014 verschijnt, is deze keer via het State Records label uitgebracht.(luister naar de teaser van deze songs via de soundcloud link onder de recensie)

De A-kant is de derde mix van "I'm Walking" en dit is een schitterende 60's beat song, die me lichtelijk aan de muziek van The Pretty Things doet denken en ook de invloed van Q65 is hierin goed hoorbaar.
Het nummer wordt in een uptempo gespeeld en de ruige muziek klinkt lekker swingend, terwijl de rauwe zang het nummer extra kracht geeft, waardoor het een genot is om naar deze song te luisteren.
Ook de B-kant "Hey Senorita" is de derde mix van het nummer en deze klinkt net als de A-kant fantastisch, al vind ik de song wel iets commerciëler klinken.
De muziek, die enkele prima tempowisselingen bevat, swingt als een trein en als ik niet beter wist, zou ik denken, dat dit nummer in de jaren 60 opgenomen was.

De nieuwe 7" single van The Beatpack, die op 70 gram vinyl is uitgebracht, is een geweldige uitgave , die er om vraagt, gekocht te worden en is dan ook verplichte kost voor liefhebbers van dit genre, maar wees er snel bij, want de oplage is beperkt.

Review: Magnetic Sound Machine - Plays The Snow Goose (Lizard Records, 2013) (Symfonische Rock)

Magnetic Sound Machine werd in januari 2005 te Treviso, Italië, opgericht en bestaat uit: Alessandro Caldato - keyboards en synthesizer, Giacomo Girotto - sologitaar, Stefano Volpato - basgitaar en Riccardo Pestrin - drums.
Tot 2010 was Andrea Massarotto - alt saxofoon het vijfde lid van de band, die tot dan toe jazz en fusion speelde, waarin elementen van rock en elektronische rock te horen waren en met hem werden de albums "Chromatic Tunes" en "Chances & Accidents", respectievelijk in 2008 en 2010 uitgebracht door het Lizard Records label en tevens maakten ze in 2006 de film “Elements” in de Virtual Studio te Treviso onder leiding van Andrea de Marchi (virtualstudio.eu).
Beide CD's kregen goede recensies en "Chromatic Tunes" werd het beste debuut album genoemd tijdens de ProgAwards van 2008, terwijl "Chances & Accidents" een prijs won in mei 2010 als beste instrumentale plaat bij een samenkomst van Italiaanse onafhankelijke labels (Meeting Etichette Indipendenti) te Faenza.
In 1975 bracht de Britse progressieve rock band Camel de LP "Music Inspired by The Snow Goose" uit, die geïnspireerd werd door het korte verhaal "The Snow Goose" uit 1941 van de Amerikaanse auteur Paul Gallico.
De Snow Goose is een verhaal dat gaat over de vriendschap tussen de kreupele schilder Rhayader, die alleen in een oud huis woont en Fritha, een jong meisje, dat hulp zoekt om een gewonde sneeuwgans te genezen.
Magnetic Sound Machine vertelt het verhaal opnieuw, waardoor ze de muziek van Camel en het verhaal van Paul Gallico laat herleven, maar nu in hun versie, die, met medewerking van Fabio Fantin, die het verhaal vertelt, op 13 en 14 december 2012 live in de studio werd opgenomen en in oktober 2013 via het Lizard Records label verscheen.

De CD "Plays The Snow Goose" bevat 16 nummers, waarvan "The Great Marsh" de eerste is en hierin hoor ik een gedeelte van het verhaal vertelt worden door Fabio Fantin, die hier en daar muzikaal ondersteund wordt door de band.
Het verhaal wordt vervolgd in "Rhayader" en in dit nummer krijg ik al meer van de prachtige symfonische muziek van de band te horen, die tussen de verhaallijn door loopt.
Daarna hoor ik "Rhayader Goes To Town", een schitterend swingend uptempo symfonisch rock nummer, waarin enkele uitstekende tempowisselingen zitten, dat gevolgd wordt door een stuk van het verhaal, getiteld "Sanctuary", dat ook nu weer ondersteund wordt door lichte symfonische klanken.
Het vervolg heet "Fritha" en net als in de andere nummers, vertelt Fabio het verhaal verder en in dit nummer is ook de stem van Alessandra Bertin te horen, die de rol van Fritha voor haar rekening neemt, terwijl de symfonische klanken van Magnetic Sound Machine het geheel vorm geven.
In "The Snow Goose" speelt de band weer een heerlijk symfonisch rock nummer en deze wordt gevolgd door "Friendship", waarin band en verteller het verhaal vervolgen en de hoofdmoot van het nummer voor de rekening van de band komt.
Met "Migration" gaat het verhaal een kort stukje verder en neemt de swingende symfonische rock muziek het grootste deel van het nummer in beslag en in "Rhayader Alone" spreekt Fabian aan het einde van het nummer slechts een enkele zin, die voooraf gegaan wordt door prachtige rustig gespeelde symfonische muziek en ook in "Flight Of The Snow Goose" gaat het verhaal maar een kort stukje verder en brengt de band weer een uitstekend stukje muziek ten gehore.(luister naar deze nummers via de youtube link onder de recensie)
Dan krijg ik "Preparation" voorgeschoteld, waarin het verhaal een groot stuk verder gaat en laat ook Alessandra haar stem weer even horen en speelt de band hun schitterende muziek in een rustig tempo door de verhaallijn heen.
Vervolgens krijg ik een schitterend progressief symfonisch instrumentaal nummer te horen, getiteld "Dunkirk", waarna de band het korte "Epitaph" speelt en onderwijl vertelt Fabian het verhaal verder en dit nummer gaat over in "Fritha Alone", eveneens een kort nummer, dat op enkele zinnen na, op fantastische wijze op piano vertolkt wordt.
"La Princesse Perdue" laat het laatste deel van het verhaal horen en nadat het tot een goed einde is gekomen neemt de band het over en speelt de rest van het nummer vol met hun geweldige symfonische rock.
De CD wordt afgesloten met "The Great Marsh", een kort nummer, dat een beetje een trieste ondertoon heeft, maar desondanks uitstekend klinkt.

Magnetic Sound Machine heeft met deze uitvoering van "The Snow Goose" een fantastische CD gemaakt, die me, ondanks het feit, dat ik geen Italiaans versta, als muziek in de oren klinkt en zeker met de versie van Camel uit 1975 kan wedijveren.
Ik vind het album, waar ik  voor 100% van genoten heb, dan ook een aanrader voor iedere symfonische rock liefhebber.

Review: L'Albero Del Veleno - Le Radici Del Male (Lizard Records, 2013) (Progrock)

In 2010 wordt te Firenze, Italië, de band L'Albero Del Veleno opgericht door Nadin Petricelli - keyboards en piano en Claudio Miniati - drums, die samen met Lorenzo Picchi - sologitaar, Dario Agostini - basgitaar en Mark Brenzini - fluit de band vormen en allen voelen zich sterk aangetrokken door de 60's, 70's en 80's filmmuziek van thrillers en horror films.
De band nam een medley van onuitgebrachte soundtracks op van de beste films van Lucio Fulci en nadat Dario Agostini was vervangen door Michele Andreuccetti en ook Francis Catoni - viool bij de band was gekomen, vond de band het tijd hun eigen muziek op te nemen.
L'Albero Del Veleno voorziet hun muziek tevens van videofilm beelden, die ze zelf schrijven en maken en hun live optredens worden eveneens door video projecties begeleid, terwijl men ook de mogelijkheid heeft om soundtracks van horror en/of thriller films op bestelling door de band te laten maken.
In 2013 werd de band  Winnaar van het "Horror Project Festival 2013" en tevens bracht de band dat jaar hun debuut album "Le Radici Del Male" via Lizard Records uit.

De CD "Le Radici Del Male" bevat 6 instrumentale nummers, die aangevuld is met een bonus track in de vorm van een muziek video van één van de nummers.
Het eerste nummer van het album heet "Dove Danzano Le Streghe" en dit begint in een rustig tempo dat enigszins licht experimenteel klinkt, maar gaat door een tempoversnelling vervolgens over in een fantastisch stukje symfonische rock, waarin lichtelijk folk invloeden door klinken, om daarna terug te keren naar het rustige spel, waar het nummer mee begon.
Daarna schotelt de band me "..E Resta Il Respro" voor, dat in het begin theatraal aan doet, maar verder in het nummer verandert in een mix van symfonische rock en folkrock, met de nadruk op de symfonische rock.
Dan hoor ik "Presenze Dal Passato", dat een geweldige rustige mix van symfonische muziek en klassiek gerichte muziek is, die uit een film zou kunnen komen.
In "Un Altro Gorno Di Terrore" laat de band me een mix van symfonische rock en het titel nummer van "Shaft" horen, die ook nog eens progressief klinkt met daarin luchtige en dreigende ritmes.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Ook "Due Anime Nella Notte" krijg ik een schitterend stukje muziek te horen en hierin speelt de band in een afwisselend rustig en dreigend tempo een nummer, dat het beste omschreven kan worden als filmmuziek met symfonische invloeden.
Het laatste nummer van de CD heet "Al Di La'Del Sogno ...L'Incubo Riaffiora" en ook dit zou in een spannende film gebruikt kunnen zijn.
Hierin speelt de band een waanzinnig goede mix van filmmuziek, klassiek aandoende muziek, progressieve en symfonische rock, die soms dreigend klinkt, maar soms ook erg luchtig, waardoor de band me met hun mix ten volle van dit nummer laat genieten.

"Le Radici Del Male" is werkelijk een geweldige CD, die ik persoonlijk als meesterwerk zou bestempelen en daarom vind ik deze CD dan ook een aanrader van de bovenste plank voor iedere liefhebber van progressieve rock, symfonische rock en filmmuziek.

Review: Il Giardino Onirico - Complesso K MMXIII (Lizard Records, 2013) (Symfonische Rock / Progressieve Rock)

Il Giardino Onirico werd in september 2008 te Civita Castellana, Italië opgericht toen Emanuele "Vastitas" Telli - keyboards, Stefano Avigliana - sologitaar, Ettore Mazzarini - basgitaar en Massimo Moscatelli - drums gingen samen spelen.
Hun muzikale invloeden variëren nogal, dus de band put uit het maken van hun muziek dan ook uit een breed scala van muzieksoorten en start met het maken van de demo "Complesso K", waarin veel van die invloeden verweven zijn.
Mede daardoor won de band in september 2009 een prijs bij de Salefino Rock Emerging Band wedstrijd en een maand later kwam Dario Hakim als tweede keyboards speler bij de groep en rond die tijd werd de demo "Complesso K" opgenomen, maar niet officieel uitgebracht.
Nadat hun demo klaar was, begon de band met het schrijven van nummers voor hun volgende project met medewerking van dichter, schilder en fotograaf Marco Marini, die de band bij stond door teksten te declareren.
In juli 2012 brengt de band hun debuut album "Perigeo" uit, die via het Lizard Records label verschijnt en de plaat krijgt wereldwijd lovende recensies.
Il Giardino Onirico besluit in januari 2013 het "Complesso K" project opnieuw ter hand te nemen en nadat er diverse wijzigingen in het geheel zijn aangebracht, onder andere een speciaal geschreven nieuw intro plus nieuwe drum tracks, wordt het album in juli 2013 via het Lizard Records label uitgebracht onder de naam "Complesso K MMXIII" en gaat de band aan het werk voor hun nieuwe album, dat halverwege 2014 moet verschijnen.

"Complesso K MMXIII" bevat 5 nummers en begint met "Intro", waarin een gesproken tekst begeleid wordt door schitterende mysterieuze symfonische muziek, die erg spannend en soms theatraal klinkt.
Daarna vervolgt de band met "Parte I", een fantastische mix van hardrock en symfonische rock, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en daarin zitten diverse uitstekende tempowisselingen, die het nummer spannend houden.
Dan krijg ik "Parte II" te horen, dat met pianospel begint, waarna de band in valt en opnieuw een geweldig progressief symfonisch nummer speelt, dat in een redelijk rustig tempo uitgevoerd wordt en ook nu heeft de band daar enkele prima tempowisselingen ingebouwd.
Het vervolg heet "Parte III" en hierin laat de band me genieten van een schitterend stuk symfonische progressieve rock, waarin weer de nodige tempowisselingen zitten en hardrock invloeden te horen zijn, zodat de band me aan mijn stoel gekluisterd weet te houden en tegen het einde van het nummer beloond de band me daarvoor, door van stijl te veranderen en verder te gaan met het maken van een stuk mysterieuze muziek waarin een gesproken tekst zit.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Parte IV" begint de muziek weer met heerlijk pianospel, waarna de band in een rustig tempo hun muziek in zet, die nu lichtelijk dreigend en bombastisch  klinkt, om naar het einde toe langzaam weg te zakken, waardoor ik extra van dit nummer geniet.

Il Giardino Onirico heeft met "Complesso K MMXIII" een fantastische CD gemaakt, waar ik van begin tot einde van heb genoten en dit album kan ik dan ook van harte aanbevelen aan elke symfonische en progressieve rock liefhebber.

Review: Empirical Time - Songs Poems And A Lady (Ma.Ra.Cash Records, 2013) (Symfonische Rock)

Empirical Time uit Padua, Italië werd in 2011 opgericht door Riccardo Scarparo - keyboards en zang en Andrea Baggio - basgitaar, die samen met Giovanni Croatto - sologitaar, Fedrico Galleani - sologitaar en Robert Jameson - drums de band vormen.
Kort na de oprichting stopt Andrea er om persoonlijke redenen mee en wordt Andrea Puma de nieuwe basgitarist.
In september 2011 maakt de band een EP, waarop 5 eigen nummers staan, in de True Colours Studio te Padua en in januari 2012 komt Andrea Baggio terug in de band als basgitarist.
Na de eerste prijs tijdens een bandjes wedstrijd van de Big Bowling Contest te Rubano (Padua) gewonnen te hebben, maakt de band in juni 2012 een videoclip voor de song "Diamond Lady".
In december 2012 start Empirical Time de samenwerking met producer Mike 3rd, die ze bijstaat in het maken van hun debuut album in de Prosdocimi Recording Studio in maart 2013.
Het album wordt gemastered door Ronan Chris Murphy, die met onder andere King Crimson, Steve Morse, Tony Levin, Terry Bozzio en Steve Stevens werkte, waarna de band in juli 2013 in een lokale TV show van JoyTV verschijnt en 2 nummers ten gehore brengt.
Op 17 oktober speelt de band live in het Don Bosco Theater te Padua om hun debuut album "Songs Poems And A Lady" te promoten, dat wereldwijd uitgebracht wordt door Ma.Ra.Cash Records en ook via de website van dit label verkrijgbaar is.(luister naar de teaser van het album via de youtube link onder de recensie)

Op het album staan 11 nummers, waarvan de eerste "A Slumber Did My Spirit Seal" heet en dit is een meteen een schitterende psychedelische symfonische rocksong, die rustig gespeeld wordt en enkele uitstekende tempowisselingen bevat.
Daarna vervolgt de band met het eveneens rustige "Strange Fits Of Passion", waarin invloeden van de samenzang van The Beatles hoorbaar zijn, maar dan schakelt de band halverwege de song over naar het maken van heftige experimentele klanken en hoor ik ook invloeden van The Sensational Alex Harvey Band, waarna de band terug keert naar het maken van een prachtige rustige pop song.
Dan krijg ik "She Dwelt Among The Untrodden Ways" te horen en opnieuw laat de band me zo'n fantastische rustige symfonische song horen, waarin deze keer lichte invloeden van Pink Floyd te ontwaren zijn, waarna er overgeschakeld wordt naar een heerlijk symfonisch uptempo nummer, dat "Three Years She Grew In Sun And Shower" heet en invloeden van E.L.P. bevat, plus enkele prima tempowisselingen.
Vervolgens speelt de band "I Travelled Among Unknown Men" en hierin krijg ik ook nu weer een schitterende progressieve rock song voorgeschoteld, waarin ik een loopje herken van "Only Women Bleed" van Alice Cooper.
Het volgende nummer heet "Diamond Lady Pt.1" en dit is een geweldig lekker klinkende symfonische rock song, die klassieke invloeden en invloeden van E.L.P. heeft en erg spannend klinkt door de diverse uitstekende tempowisselingen.
In "Untamed" laat de band me een fantastisch swingend stukje instrumentale progressieve rock horen, waarin enkele prima tempowisselingen zitten en in "Overshadowed  Breathing" speelt de band een uitstekende rustige symfonische rock song.
"Diamond Lady Pt.2" kent invloeden van de muziek van Pink Floyd, maar ook van Al Stewart en ook dit is een geweldig mooie symfonische rock song.
Met "Whispers From The Past" laat de band me opnieuw een schitterend instrumentaal progressief symfonisch nummer horen, dat vlekkeloos over gaat in het laatste nummer, "Dancing On Saturno" en daarin speelt de band een waanzinnig goed stukje instrumentale experimentele psychedelische symfonische rock, waarmee de CD op passende wijze afgesloten wordt.

"Songs Poems And A Lady" is een geweldige debuut CD van Empiricaal Time, die vol staat met schitterende songs en instrumentale nummers en een genot is voor het oor en ik kan iedere symfonische en progressieve rock liefhebber dan ook aanraden deze CD eens te gaan beluisteren en te genieten van de muziek van deze Italiaanse band.