Deaf Rat werd in 2005 opericht in Falun, Zweden en bestaat uit: Frankie Rich - zang, Pat Kramer - sologitaar en zang en Max Lander - sologitaar en zang.
De band, die versterkt met een basgitarist en drummer hun muziek ten gehoren brengt, ziet hun single "Fallen Angels" via AFM / Suburban / Bertus verschijnen, als voorloper van hun debuut album "Ban The Light", dat 1 november 2019 in een beperkte oplage van 300 stuks op doorzichtig rood vinyl en als CD wordt uitgebracht.
In "Fallen Angels" speelt de band een heerlijke swingende uptempo hardrock song met een aanstekelijk ritme, waar diverse subtiele tempowisselingen in zitten.
Net als de meeste hardrock band laten ook de sologitaristen hun kunsten horen door middel van korte scheurende klanken.(luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie)
"Fallen Angels" van Deaf Rat is een uitstekende hardrock song waar liefhebbers van deze muzieksoort zeker van zullen smullen en ik kan hen dan ook aanraden dit nummer eens te gaan beluisteren en uit te kijken naar het debuut album van de band.
Magic Pie uit Moss, Noorwegen bestaat tegenwoordig uit: Kim Stenberg - sologitaar en achtergrondzang, Eirikur Hauksson- zang en sologitaar, Eirik Hanssen - zang en akoestische gitaar, Lars Petter Holstad - basgitaar en achtergrondzang, Erling Henanger - keyboards en achtergrondzang en Jan T. Johannessen (JT) - drums en percussie.
De band werd in 2001 opgericht door Kim Stenberg, die Eirik Hanssen, John Kamphaug (basgitaar en achtergrondzang), Jan Torkild Johannessen (JT) en Gilbert Marshall (zang en keyboards) vroeg een progressieve rock band te beginnen.
In 2003 werd John Kamphaug vervangen door Lars Petter Holstad, van 2004 tot december 2007 speelde zanger/sologitarist Allan Olsen in de band en Gilbert Marshall ging in 2012 uit de band, waarna Erling Henanger zijn plaats innam.
Hun debuut album “Motions of Desire” verscheen in 2005, waarna “Circus Of Life” (2007) en “The Suffering” (2011) volgden.
In 2015 werd hun vierde album "King For A Day" via Karisma Records op CD en als digitale download uitgebracht.
Het label bracht op 15 juli 2016 de eerste 2 albums en op 12 junari 2017 het derde als LP, CD en digitale download opnieuw uit en op 30 augustus 2019 verscheen "Fragments Of The 5th Element" als LP, CD en dd via Karisma Records.
Vermeldenswaardig is verder dat de band in de lopp der jaren het podium deelde met een scala aan bands en artiesten, zoals: Steve Hackett, Neal Morse band, Mike Portnoy, Haken, Saga, Pendragon, Ken Hensley, Spock's Beard, Beard Fish, Star Castle, Scorpions, Focus, Pain of Salvation, Opeth, Hasse Froberg & MC (Flower Kings) en Circus Maximus.
Het album, dat 5 nummers bevat, start met "The Man Who Had It All", waarin de band me een geweldige symfonische rock song met diverse tempowisselingen voorschotelt, die invloeden van bands, zoals Van Der Graaf Generator, Yes en Genesis, uit de jaren 70 muziek heeft (luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "P & C" en ook daarin speelt de band een heerlijke afwisselende uptempo rock song, die tempowisselingen heeft en swingt.
In "Table For Two" hoor ik een prachtige rock song met een gemiddeld tempo en in "Touched By An Angel" laat de band me genieten van een verrukkelijke melodische rock song, waarin de zang me doet denken aan die van David Bowie, terwijl de muziek door Rob Hegel geschreven had kunnen zijn.
Het laatste nummer is het 23 minuten durende "The Hedonist", een fantastische symfonische rock song, die wisselende tempo's heeft en progressieve rock en klassieke invloeden uit de jaren 70 muziek bevat.
"Fragments Of The 5th Element" van Magic Pie is een waar meesterwerk, waar ik van begin tot einde heb genoten en ik kan iedere symfonische rock liefhebber deze schitterende plaat dan ook sterk aanraden.
Gospelbeach werd te Los Angeles, Californië, Amerika, in 2014 door Brent Rademaker - zang en sologitaar (ex Pacific Surf Line) opgericht en samen met Tom Sanford - drums en Neal Casal - zang en sologitaar vormde hij de eerste formatie van de band, die later uitgebreid werd met Jason Soda - zang en sologitaar en Kip Boardman - zang en basgitaar, terwijl de zang door Nelson Bragg verzorgd werd.
De band werd opgemerkt door Patrick Boissel van Alive Natural Sound, die ze aanbood een album voor het label te maken en tevens de naam Gospelbeach als bandnaam te gebruiken en dat resulteerde in het debuut album "Pacific Surf Line", dat in oktober 2015 zowel op geel als op blauw vinyl verscheen.
Op 15 juni 2017 verscheen "Another Summer Of Love", zowel op LP, CD en als digitale download via Alive Natural Sound records en daarop bestaat de band alleen nog maar uit: Brent Rademaker en Jason Soda.
Verder spelen Jonny Niemann - piano, wurlitzer, Roland Juno 60 en Hammond b3, Will Scott - drums, Derek Brown - drums, George Sluppick - drums, Travis Popichak - drums, Kyle Crane - drums, Trevor Beld Jimenez - drums, Todd O'Keef - basgitaar, Ben Reddell - basgitaar, Pat Sansone - zang, Andres Renteria - conga's en percussie, Miranda Lee Richards, Sammy Lea Smith, Will Courtney, Pearl Charles, Sam Blasucci en Trevor Beld Jimenez - achtergrond zang op het album, dat 11 nummers bevat, mee.
Op 30 november 2018 verscheen het album "Another Winter Alive" in een beperkte oplage op starburst vinyl en tevens op CD via Alive Natural Sound Records en daarop bestaat de band uit: Brent Rademaker - zang en sologitaar, Jason Soda - zang en sologitaar en Jonny Niemann - piano, wurlitzer, Roland Juno 60 en Hammond b3.
Verder speelt er een heel sclala aan gastmuzikanten op het album mee, waaronder: Will Scott - drums, George Sluppick - drums, Kyle Crane - drums, Andres Renteria - conga's en percussie, Marcus Congleton, Miranda Lee Richards, Sammy Smith, Pearl Charles, Sam Blasucci, Will Courtney en Steve Taylor - achtergrondzang.
Op 4 oktober 2019 verschijnt het album "Let It Burn" via Alive Natural Sound Records in een beperkte oplage als LP, als CD en als digitale download en hierop is de bandbezetting weer veranderd.
Gospelbeach bestaat nu uit: Brent Rademaker - zang en sologitaar, Jonny Niemann - piano, wurlitzer, Roland Juno 60 en Hammond b3, Neal Casal - zang, akoestische gitaar en sologitaar, Ben Reddell - basgitaar, Trevor Beld Jimenez - drums en Nelson Bragg - achtergrondzang.
Ook op deze CD spelen er weer een aantal gastmuzikanten mee, waaronder: Matt Devine - sologitaar (1 nummer), Miranda Lee Richards - zang (1 Nummer), Joe Bourdet - slide gitaar (1 nummer), Paxton Pryor - zang (1 nummer) en Dutch Duoninen - akoestische gitaar (1 nummer).
Het album, dat 11 nummers bevat, begint met "Bad Habits", waarin de band een prachtige rustige pop song ten gehore brengt, die country invloeden bevat en ingetogen zang heeft en gevolgd wordt door "Dark Angel", een schitterende swingende countrypop song, die een aanstekelijk ritme bevat, in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en de zang iets weg heeft van die van Tom Petty.(luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie)
Daarna zet de band me "I'm So High" voor, een fantastische uptempo rock song met een dansbaar ritme, waar enkele subtiel tempowisselingen in zitten en ook dit nummer swingt als een trein, waardoor stil zitten geen optie is en dit nummer wordt gevolgd door het mooie rustige "Baby (It's All Your Fault)".
In "Get It Back" zet de band me nogmaals zo'n uitstekende rustige pop song met heerlijke close harmony zang voor, die bluegrass invloeden heeft, in "Fighter" speelt Gospelbeach opnieuw een vrij rustige bluegrass song en hierin is er een belangrijke rol weggelegd voor de piano en in "Unswung" laat de band me genieten van een opgewekte aanstekelijke uptempo song, waarbij het onmogelijk is om niet in beweging te komen.
Dan volgen "Good Kid", een lekker in het gehoor klinkende swingende pop song met een aanstekelijk dansbaar ritme, "Nothing Ever Changes" en daarin krijg ik weer een fantastisch swingend nummer te horen, dat sterke invloeden heeft van de muziek van Tom Petty, de titel song "Let It Burn", een aanstekelijke pop song, die hit potenties heeft en "Hoarder", een prima mix van country en pop.
"Let It Burn" van Gospelbeach staat vol uitstekende pop songs, die invloeden van countryrock en bluegrass bevat en lekker in het gehoor klinken, waardoor ik deze schijf dan ook ten volle kan aanraden aan liefhebbers van deze genres en de betere pop.
Toen Ronny Eriksson in 1994 begon met het schrijven van zijn muziek, die geïnspireerd was door de muziek van eind jaren 60 begin jaren 70, begon hij ook met zijn project Magnolia, genoemd naar de Blue Cheer song "Magnolia Caboze Babyfinger".
Hij nam zijn eerste songs op een Fostex 4-sporen recorder op, waarop hij sologitaar, basgitaar en keyboards speelde en zong, terwijl de drums door Anders "Heda" Hedström gedaan werd.
Het debuut album "Magnolia", dat door Transubstans uitgebracht werd, werd in 2 opname sessies tussen 2003 en 2006 in Love Tholin's Drop Out analoge studio te Ämal opgenomen met Love Tholin als sologitarist en ook Jan Vreeswijk (zoon van de beroemde Cornelis Vreeswijk) speelt daarop als sologitaar in 1 nummer mee, terwijl de drums door Anders Hedström en Thomas Eriksson (Ronny's jongere broer) gespeeld werd.
Tussen eind 2007 en begin 2008 nam Magnolia zijn tweede album "Falska Vägar" op, opnieuw in Love Tholin's Drop Out studio en deze CD werd door Transubstans
uitgebracht, waarna dat zelfde label in 2010 ook de derde CD van Ronny, "Steg För Steg", op de markt bracht.
Voordat de vierde CD "Tänk Själv" in 2013 werd uitgebracht door Transubstans, maakte Ronny 2 albums met de Zweedse band My Brother The Wind.
In 2015 verscheen het album "Svarta Sagor", dat net als de vorige albums, weer door het Transubstans Records label is uitgebracht en in het Zweeds gezongen wordt en op 29 april 2016 verschijnt het album "Pa Djupt Vatten" zowel als digipack CD als zwart vinyl LP via het Transubstans Records label.
De band bestaat op dit album, waarop 10 nummers staan, uit: Ronny Eriksson - zang, solo- en basgitaar en keyboard, Jonas Andersson - sologitaar en Niklas Bergsland - drums.
Na 3 jaar is de band terug met hun 7de album, getiteld "Ta Tjuren Vid Hornen", dat 20 september 2019 verschijnt en net als voorgaande albums via Transubstans Records uit Zweden wordt uitgebracht.
Het album, dat 9 Zweedstalige nummers bevat, start met "Tidsresenär", waarin de band een hardrock song in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, dat lichte invloeden heeft van progressieve rock, waarna "Stenstod" volgt, een zwaar rock nummer en hierin is de invloed van Black Sabbath/Ozzy Osbourne hoorbaar.
Daarna volgt "Morgon", een prima uptempo hardrock song, die halverwege verandert en tijdelijk een rustige melodische uitstraling krijgt, om na korte tijd terug te veranderen en even later opnieuw in het rustige tempo verder gaat en dit nummer wordt gevolgd door "En Plats", een uitstekende rock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.
In "Sandslott" speelt Magnolia een prachtige rustige song met melodische progressieve blues invloeden en in "Nebulosa" laat de band me genieten van een kort swingend instrumentaal progressief rock nummer, waar een terugkerend ritme in zit, dat een licht hypnotiserend heeft.
Verder volgen "Mystik", een lekker in het gehoor klinkende rock song, dat een repeterend ritme heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, "Dimridåer", een fantastische rustige song, die een aanstekelijk ritme heeft, dat halverwege even verandert en meer snelheid krijgt, om na korte tijd terug te keren naar het begonnen tempo en de titelsong "Ta Tjuren Vid Hornen", die eveneens een terugkerend ritme heeft, dat voor een licht hypnotiserend effect zorgt, terwijl de muziek in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
"Ta Tjuren Vid Hornen" van Magnolia is een heerlijke hardrock plaat, waar uitstekende nummers op staan, die ik iedere liefhebber van deze muzieksoort kan aanraden.
King Salami and the Cumberland Three werd in april 2006 te Londen, Engeland opgericht, heeft internationale achtergronden uit Frankrijk, Spanje, Japan en de Caraïben en bestaat uit: Jimmy Pantzavolta (King Salami) - zang en saxofoon, T. Bone Sanchez - sologitaar, Kamikaze U.T. Vincent - basgitaar en Eric Baconstrip - drums.
King Salami and the Cumberland Three trad onder andere op in Japan, China, Australië, Amerika, Turkije, het Midden Oosten, de South Pacific en Europa en deelde het podium met: Pretty Things, the Trashmen, the Standells, the Mummies, the Bellrays, the Cynics en anderen en bracht split singles uit met The Parkinsons en Andre Williams And The Goldstars.
Sinds de oprichting werden diverse singles, EP's en 3 LP's via verschillende labels uitgebracht, zoals: Dirty Water Records, Chaputa! Records, Folc Records, Off The Hip, Disk Union en Damaged Goods Records, maar ook verschenen er in eigen beheer platen.
Op 17 oktober 2016 verscheen hun debuut album "Fourteen Blazin' Bangers" op zowel digitale download als op CD, waarna de albums "Cookin' Up A Party" (28 december 2016, digitale download en CD) en "Back To Wurstville" (26 januari 2017, digitale download CD en LP) volgden.
Hun vierde album heet "Kiss My Ring', dat 14 nummers bevat en wordt 4 oktober 2019 via Damaged Goods Records als digitale download, CD en LP uitgebracht wordt.
Het album begint met de titelsong "Kiss My Ring", een swingende uptempo mix van punk, rock & roll met enkele tempowisselingen, waarbij saxofoonspel, dat in de jaren 50 gebruikt werd geïntegreerd is en dit nummer wordt gevolgd door, dat met een aankondiging voor "Don't Make Me Mad" start, waarin ik de band een heerlijke swingende mix van garagerock en rhythm & blues hoor spelen, waarna "The Pulpo Dance" volgt en de band een fantastische rhythm & blues song speelt, die een dansbaar ritme heeft en invloeden uit garagerock bevat.
Daarna hoor ik "Who Do They Watch", een uptempo garagerock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme en jaren 60 invloed heeft, "Space Spy", een geweldige instrumentale mix van surf en spacerock, die diverse subtiele tempowisselingen heeft, waarbij de muzikale invloeden van The Monsters hoorbaar zijn en "The Double-Switch", een heftige punkrock song, die in hoge snelheid gespeeld wordt.
In "Oofy Woofty (The Wild Man Of Borneo)" krijg ik een uitstekende uptempo swingende rock song voorgezet, die enbkele tempowisselingen heeft, in "Stormy" laat King Salami and the Cumberland Three me genieten van een lekker in het gehoor instrumentaal nummer, dat eind de jaren, begin jaren 60 gemaakt had kunnen zijn en in "Dicumboober" speelt de band weer zo'n prima rhythm & blues song, waar enkele tempowisselingen in zitten.
Dan volgen "Bayou Fever", een uptempo rock song (luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie), "Cut-A-Rug", eveneens een schitterende jaren 50 gerelateerde song, waar een aangenaam ritme in zit en "(She Wsa An) Earthquake", dat met een intro begint, om over te gaan in een verrukkelijke rock & roll song.
Verder hoor ik "The Jellybutt Of Timbuktu", een mix van reggae en rock & roll, die swingt als een trein en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, dat lichte Oosterse invloeden heeft en "Chaputa Pt.2", een fantastische rock song met invloeden uit jaren 50 rock & roll, Zuid-Amerikaanse muziek en de muziek van The Limboos.
"Kiss My Ring" van King Salami and the Cumberland Three staat vol korte swingende nummers van 2 á 3 minuten jaren 50/60 muziek, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook zeer aanraden, aan hen, die van deze muziekperiode houden.
The Irrational Library uit Haarlem, Nederland, bestaat uit: Joshua Baumgarten - zang en dichtkunst, Mishal Zeera - basgitaar, Tom de Haan - sologitaar en bariton saxofoon en Lars van der Weiden - drums.
Onder de naam The Irrational Library brengt Joshua het Haarlemse publiek al jaren in contact met onbekende bands, die in het Patronaat hun optredens geven en ondersteunt ze daarbij met zijn dichtkunst en tevens heeft hij een winkel.
In 2017 bracht de band hun debuut album "Now That We Still Can" uit en op 20 september 2019 verschijnt het tweede album, getiteld "Everything At All Times And All Things At Once" via Suburban Records en deze wordt in The Wolfhound Irish Pub te Haarlem gepresenteerd.
Het album, dat 13 nummers bevat, start met "To Know That You Know Nothing", waarin de band een tropische mix van jazz, reggae en rock speelt, die diverse tempowisselingen heeft en swing, waarna "Social Media Circle Jerk" volgt en de band een heerlijke dansbare mix maakt van funk en rock, die een gesproken tekst bevat.
Daarna speelt de band "Just Do It", een uitstekende mix van soul en funk en ook daarin maakt de band gebruik van de dichters kwaliteiten van Joshua, die zijn teksten perfect in de muziek verweeft en dit nummer wordt gevolgd door "There's Still No Travel Ban On The Dancefloor", een dansbare pop song, die enkele subtiele tempowisselingen en rock invloeden heeft.
In "Palestinian Pulled Pork" krijg ik een swingende korte song voorgezet, waarin de tekst nogal heftig is, in "The Words We Still Say On The 5th Of May" hoor ik The Irrational Library een mix van jazz, rock en funk ten gehore brengen, die een terugkerend ritme bevat en in het eerste nummer van kant B, "Wormhole OUtside The Zeeman", laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkende mix van pop, soul en jazz, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Dan volgen "Students Of The American Educational System", een prima mix van jazz en rock, die diverse tempowisselingen heeft en een zeer dansbaar ritme bevat en dit nummer wordt gevolgd door "I'm Not Gonna Tell You", een prachtige rustige pop song met een ingetogen gezongen tekst, die tegen het einde melodisch wordt.
Verder hoor ik "Jager", een in het Nederlands gesproken song, die jazz invloeden heeft en in een rustig tempo gespeeld wordt, "The Skies Are Still Blue Like An Illusion", een schitterende mix van jazz, rock en funk, die aanzet tot dansen en swingt, "Roy Moore's Wife Said It Best", een korte song met rock & roll invloeden uit de jaren 50, die diverse tempowisselingen heeft en tevens enkele tonen van "Jailhouse Rock" van Elvis Presley bevat
en de titel song "Everything At All Times And All Things At Once", een funky nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme heeft, dat uitnodigt tot dansen.
"Everything At All Times And All Things At Once" van The Irrational Library is een fantastische plaat, waarbij de gesproken maatschappij kritische teksten centraal staan en de muziek swingt en ik kan deze schijf dan ook aanraden, aan elke liefhebber van pop, jazz en funk.(luister naar de promo voor de plaat via de youtube link onder de recensie)
Monomyth uit Den Haag, Nederland, werd in mei 2011 opgericht na een jamsessie en bestaat uit: Thomas van den Reydt - sologitaar, Selwyn Slop - basgitaar , Peter van der Meer - keyboards , Tjerk Stoop - synthesizers en Sander Evers - drums.
De bandleden waren eerder actief in bands als: Alkaloid, Incense, The Polar Exploration Ship, Lucid, The Incredible Stacks, 35007 en Gomer Pyle.
Hun eerste optredens deden ze in 2012, onder meer in België (Antwerp Music City in april en Yellowstock Winterfest festival in december) en in Duitsland (Monsters Of Närmberch festival in december), waarmee de band naam maakte en in 2013 op grote Nederlandse festivals als Roadburn in Tilburg (april) en Parkpop in Den Haag (juni) te bewonderen was en tevens was de band opnieuw te zien op het Yellowstock festival te Geel, België in augustus.
In september 2013 verscheen hun debuut album "Monomyth", zowel op CD als op LP, via het Burning World Records label, waarop 5 lange nummers staan, waarna de band het jaar eind december afsloot met een optreden op het Freak Valley X-Mas Fest in het Duitse Siegen.
Ook 2014 was een goed jaar voor Monomyth met optredens in binnen en buitenland en in september werd de LP / CD "Furhter", waarop 4 lange nummers staan, uitgebracht, deze keer via het Suburban Records label.
Ook hun "Exo", dat 18 maart 2016 uitkwam en op zowel CD, LP als digitale download werd uitgebracht, verscheen via dit label en werd die dag in Paradiso te Amsterdam gepresenteerd.
Na het maken van de plaat, gaf Thomas aan te stoppen met de band en hij werd in het najaar van 2017 vervangen door Boudewijn Bonebakker (Gorefest/Gingerpig).
In deze formatie werden de opnamen gemaakt voor het vierde album "Orbis Quadrantis", dat 13 september 2019 via Suburban Records op LP, CD en als digitale download verschijnt.
Het album, dat 4 nummers bevat, start met de single "Aquilo", waarin de band, nadat de geluiden van de zee verdwenen zijn, in een rustig licht psychedelisch ritme start, dat in combinatie met stoner en progressieve rock voor een schitterend geheel zorgt en invloeden bevat van soundscapes.
Net iets over de helft van het nummer verandert de band van tempo en ritme en wordt de muziek meer melodisch en stevig, waarbij een terugkerend ritme gevoegd wordt en symfonische invloeden sterk naar voren komen. (luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie)
Daarna volgt "Eurus", dat begint met een mix van krautrock en progressieve rock, die na enkele minuten verandert en meer snelheid krijgt, waardoor de muziek nog meer gaat swingen, om tegen het einde in een rustig tempo gespeeld te worden.
In "Auster" begint de muziek met een mix van elektro en krautrock en laat Monomyth me genieten van een swingend stuk muziek, dat een terugkerend ritme heeft, dat licht hypnotiserend op me werkt en ik het gevoel krijg de muziek ingezogen te worden.
Het laatste nummer heet "Favonis", een rustig startend nummer, dat langzaam iets meer snelheid krijgt en invloeden van soundscapes en spacerock heeft, terwijl een terugkerend ritme voor de licht hypnotiserende werking zorgt, waarna de muziek tegen het einde rustig en melodisch wordt.
"Orbis Quadrantis" van Monomyth is een meesterlijke plaat, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun geweldige muziek heeft gehouden en ik kan deze schijf aanbevelen aan een ieder, die van progressieve melodische rock houdt.
Wires & Lights uit Berlijn, Duitsland bestaat uit: Justin Stephen (ex-Passion Play) - zang en sologitaar, Ralf Hünefeld - sologitaar en synthesizer, Gabriel Brero - basgitaar en Sebastian Hilgetag - drums.
De band brengt hun debuut album "A Chasm Here And Now", waar 10 nummers op staan, op 13 september 2019 als CD en als digitale download uit via Oblivion / SPV.
Het eerste nummer van de CD heet "Drive" en daarin zet de band me een schitterende mix van new wave en pop voor, die een licht hypnotiserend terugkerend ritme bevat en gevolgd wordt door "Swimming", een heerlijke swingende new wave song, die een dansbaar ritme en een terugkerend ritme heeft.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Anyone", een mooie, vrij rustige, post-punk song, die lichtelijk bombastisch klinkt een aanstekelijk ritme heeft, waarna "24H" volgt en de band een lekker in het gehoor klinkende new wave song in een gemiddeld tempo speelt.
Ook in "Sleepers" schotelt Wires & Lights me een geweldige swingende uptempo new wave song voor, waarbij stil zitten geen optie is en in "Cuts" krijg ik opnieuw een uitstekende song te horen, die sterke invloeden uit de jaren 80 en een dansbaar ritme heeft.
Dan volgen "Controller Resistor", een prima song, die rustig begint en halverwege meer snelheid krijgt en swingt en "Dead To Us", een verrukkelijke zware song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, een aanstekelijk ritme heeft en invloeden van Joy Division bevat.
Verder speelt de band "Electric", een uptempo new wave song met aanstekelijke ritme en enkele subtiele tempowisselingen en "Going, Going, Gone" en hierin laat de band me genieten van een verrukkelijke dark wave song, waar lichte invloeden van The Sisters Of Mercy in zitten.
"A Chasm Here And Now" van Wires & Lights is een fantastische CD, waarmee de band me terug naar de jaren 80 new wave voerde en ik kan iedere liefhebber van deze muzieksoort en post-punk dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
The Chuck Norris Experiment werd in 2004 te Gotenburg, Zweden opgericht en bestaat uit: Chuck Ransom - zang, Chuck The Ripper - sologitaar, Chuck Dakota - basgitaar, Chuck Rooster - sologitaar en Chuck Buzz - drums.
De naam Chuck Norris Experiment is gekozen als een eerbetoon aan de legendarische blues gitarist Charles "Chuck" Norris, die het klassieke live album "Los Angeles Flash" te Gothenburg op 25 juni 1980 maakte.
In de 14 jaar van bestaan, maakte de band al diverse LP's CD's, Split CD's / LP's en singles en verschenen verscheidene nummers via verzamel albums, die, sinds 2004, via verschillende labels, zoals I Hate Records, Off The Hip Records, Tornado Ride Records, Masterrock Records, Psycho T Records, No Balls Records, Bad Attitude Records, Nicotine Records, Scarey Records, Ghost Highway Records, Dope Productions, Savage Magic en Transubstans Records werden uitgebracht.
De CD "The Chuck Norris Experiment / So Fucking What" verscheen gratis bij OX-Fanzine in maart 2008 als een gezamenlijke uitgave van Psycho T Records, Masterrock Records & Tornado Ride Records.
Ook verscheen er in 2011 via Dope Productions een CD genaamd "The Pitcher Collection Vol.1", die, in een oplage van 150 stuks, gratis werd verstrekt bij het optreden van de band op 26 november 2011 in The Pitcher te Düsseldorf, Duitsland en waren er speciale uitgaven van albums, die alleen in Italië, Amerika, Duitsland en Australië verschenen.
De band trad met veel bekende Europese acts op, zoals Peter Pan Speedrock, Dozer, Exploited, Electric Eel Shock, Hard-Ons, Meteors en Bombshell Rocks.
Na hun album "Right Between The Eyes" uit 2014, dat via het Zweedse Transubstans label zowel op LP (rood en zwart vinyl) als op CD en als digitale download uitgebracht werd, verschenen er diverse 7"singles, een DVD en CD's via andere labels, onder andere: "Respect The Chuck America" (CD, Strange Magic Records, 2015), "Live In London (Bootleg Series - Part 2)" (CD, Dope Productions, 2016) en "Chuck Norris Experiment / Trigger McPoopshute - Split CD" (CD, Dope Productions, 2016), voordat hun zevende officiële studio album "Chück Me!" op 5 mei 2017 door het Transubstans label zowel op LP, CD als op digitale download werd uitgebracht, waarna aansluitend, in 2017 en 2018, een uitgebreide wereldwijde tournee volgde.
Op 1 februari 2018 verscheen het album "Hot Stuff", via Ghost Highway Recordings (Spanje) / Savage Magic Records (USA), waarop 13 nummers staan, die niet op andere albums van de band voor komen, waaronder diverse tribuut nummers, een onuitgebrachte song, single versies en een akoestische song.
"Hot Stuff", die vanaf 1 januari 2018 bij de labels en tevens via de Chuck Norris Experiment webshop te bestellen was, werd in een beperkte oplage van 150 stuks op zwart vinyl en in een zeer beperkte oplage van 50 stuks op CD uitgebracht en beide uitgaven zijn met de hand genummerd en van handtekeningen voorzien.
Op 10 mei 2019 verscheen het compilatie album "Tribute To Dead Moon" via Ghost Highway Recordings & Chaputa Records in een beperkte oplage van 1000 stuks, waarvan 500 op zwart en 500 stuks op wit vinyl als 2LP (10") en daarop staan 19 bands, waarvan The Chuck Norris Experiment, die het nummer "Walking On My Grave" ten gehore brengen, er 1 van is en dit nummer is als digitale download uitgebracht.
De nieuwe single van de band heet "Back It Up!" en wordt in eigen beheer als digitale download uitgebracht en staat tevens op het album "Shortcuts", dat 13 september via No Balls Records ter ere van de 100ste uitgave van het label wordt gevierd.
Het album verschijnt in een zeer beperkte oplage 150 stuks op 7" vinyl, waarvan 75 blauw en 75 roze, in een beperkte oplage van 110 stuks op CD en 110 stuks op cassette, terwijl er 75 via No Balls Records worden verkocht en de rest via The Chuck Norris Experiment.
"Shortcuts", dat 10 nummers bevat en zoals de titel al doet vermoeden, bestaat uit korte nummers, start met het als digitale single verschenen "Back It Up!", dat slechts 1.21 duurt en daarin hoor ik de band een heftige hardrock song ten gehore brengen, die met hoge snelheid mijn gehoorgang in gespeeld wordt en swingt als een trein (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) , waarna "All Your Bridges Are Burning" volgt, een schitterende heftige rock song, die eveneens een hoog tempo heeft.
Daarna hoor ik "Crashing Down The Stairs", een aanstekelijke song, die aanzet tot dansen, die gevolgd wordt door "One Hand On The Hip", een geweldige swingende song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "A Thief And A Liar" speelt The Chuck Norris Experiment weer zo'n uitstekende rock song, waarop stil zitten geen optie is en deze wordt gevolgd door "Whatever You Say I Am", een uptempo song van nog geen 50 seconden.
Dan volgen "Second To None", waarin de band me nogmaals trakteert op een aanstekelijke swingende song, die aanzet tot dansen en "Itchy Finger", die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een hoog meezing gehalte heeft.
Verder hoor ik "Little Demon II", een uptempo rock song, die een afwisselend tempo heeft en "Begging For More", dat nogmaals in een hoog tempo gespeeld wordt en swingt als een trein.
"Shortcuts" van The Chuck Norris Experiment staat vol heerlijke korte energieke hardrock songs, die swingen en ik kan deze schijf dan ook aanraden, aan elke liefhebber van deze muzieksoort.
David Woodcock uit Southend-on-Sea, Engeland, die in 2011 begon, bracht zijn debuut download single "Same Things" in 2013 uit, die op 4 augustus 2014 gevolgd werd door het CD album "David Woodcock", waar een gesigneerde ansichtkaart bij zit. Daarna volgden "Beggars Can't Be Choosers", zijn eerste offciële 7" single, die via Blow Up Records in een beperkte oplage van 500 stuks op gekleurd vinyl is uitgebracht en "Open Secret" (2014), plus de digitale EP "The Adventures Of You And Me". Op 13 september 2019 verschijnt zijn tweede album "Normaal Life" in een beperkte oplage van 500 stuks op zwart vinyl en als via Blow Up Records en deze wordt vooraf gegaan door de single "Fixtures And Fittings", dat ook op het album staat.
De LP, die 13 nummers telt, begint met de titelsong "Normal Life", een fantastische uptempo mix van pop en reggae, die theater invloeden heeft en diverse tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door het op single verschenen "Fixtures And Fittings", dat begint met de tonen van "Down Under" van Men At Work en hierin speelt David een lekkere swingende dansbare mix van reggae en pop met sterke invloeden van Men At Work en Madness, waar diverse tempowisselingen in zitten. Daarna krijg ik "My Escsapism" voorgezet, waarin David een mooie rustige pop song ten gehore brengt, die gevolgd wordt door "Little Hope", een uitstekende uptempo pop song, die een aanstekelijk ritme heeft en dansbaar is, waarna "Lover And A Friend" volgt en ook dit is een lekker in het gehoor klinkende uptempo pop song, die aanzet tot dansen. In "Don't Hold My Hand" speelt hij een geweldige licht psychedelische pop song, dat een terugkerende ritme bevat en swingt als een terin, in "No Need For Violence" speelt hij opnieuw een prachtige pop song, die een gemiddeld tempo heeft en in "Broken" schotelt David me nogmaals een mooie uptempo pop song voor. Dan volgen "If You Ever Get Out Of Your Bedroom", een door blazers begeleide uptempo pop song, "Peep Show", een song met een aanstekelijk ritme en een gemiddeld tempo, "Someone Else's Problem", een heerlijke song met enkele tempowisselingen. Verder hoor ik "Sad", een swingende pop song, waar enkele subtiele tempowisselingenen een aangenaam ritme in zitten en "Old Town", dat met rustige piano tonen gespeeld wordt, Hawaii gitaar bevat en een nostalgisch karakter heeft.
"Normal Life" van David Woodcock is een uitstekende plaat, die vol prima songs staat en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen, aan een ieder, die van de betere pop houdt.
Billy Childish (die geboren werd als Steven John Hamper) uit Chatham, Kent, Engeland is kunstschilder, auteur, poëet, fotograaf, filmmaker, zanger en gitarist.
Hij speelde in diverse bands, waaronder: The Chatham Singers, Thee Mighty Caesars, The Delmonas, The Pop Rivets, Thee Milkshakes, Thee Headcoats, The Vermin Poets, The Spartan Dreggs, Wild Billy Childish & the Blackhands en The Musicians Of The British Empire, die verschillende muziekstijlen speelden zoals: garage rock, punk, rock & roll, blues, folk, klassiek /experimenteel, gesproken woord, kinderliedjes en surf.
Samen met Charles Thomson richtte hij in 1999 The Stuckism Art Movement op, dat hij in 2001 verliet, om zich verder in de kunstwereld te ontwikkelen en in juli 2014 werd hij genomineerd voor de Doctor Of Arts Degree van de universiteit van Kent, terwijl hij tevens les geeft aan Rochester Independent College.
Sinds 1979 brengt hij albums uit, zowel solo als met zijn bands en er verschenen reeds 118 albums van hem op die manier.
Met de band CTMF (voorheen The Musicians Of The British Empire), die bestaat uit: Nurse Julie, alias Juju (zijn vrouw Julie Hamper) - basgitaar en Wolf (Simon) Howard - drums, bracht hij zijn eerste album "All Our Forts Are With You" in 2013 uit en deze werd gevolgd door "Die Hinterstoisser Traverse" (2013), "Acorn Man (2014)", "SQ1" (2016) en "Brand New Cage" (2017), die allemaal via Damaged Goods Records verschenen.
Op 27 april 2018 verscheen de single "Something's Missing Inside" / "Walking On The Water" zowel op 7" vinyl als digitaal via Damaged Goods Records als opvolger van "What About Brian" / "The Fields In The Mist", die 24 november 2017 werd uitgebracht en op 20 september 2019 verschijnt de 7" EP "Marc Riley Session 2019" in een beperkte oplage van 600 stuks op zwart vinyl via Damaged Goods Records, waarvan de opnamen tijdens een sessie van Marc Riley's BBC 6 Music show in april 2019 plaats vonden.
De EP bevat 4 nummers, waarvan het uit de jaren 90 stammende "When You Stop Loving Me", dat Billy met Thee Headcoats op Sub Pop Records uitbracht, de eerste is en daarin hoor ik de band een schitterende ruige jaren 60 gerelateerde beat song in een gemiddeld tempo ten gehore brengen, die iets langzamer is dan het origineel en dit nummer wordt gevolgd door "Hurt Me", een vrij rustige pop song, die achtergrondzang van Thee Headcoatees bevat en enkele tempowisselingen heeft en eerder door Thee Headcoats opgenomen werd.
In "My Love Was Felled" speelt Wild Billy Childish & CTMF een heerlijke aanstekelijke mix van beat en post punk, die diverse tempowisselingen heeft, swingt en uitnodigt tot mee zingen en in "Pretend", eveneens een nummer van The Headcoats krijg ik een verrukkelijke licht psychedelische beat song voorgeschoteld, waarin de invloed van The Beatles te horen is.
"Marc Riley Session 2019" van Wild Billy Childish & CTMF is een geweldige EP, waarmee Billy me nogmaals bewijst, nog lang niet afgeschreven te zijn en ik kan deze schijf dan ook sterk aanbevelen, aan een ieder, die van jaren 60 beat, punk, garagerock en psychedelische muziek houdt.
Elvenking werd in 1997 te Sacile, Italië opgericht door Fedrico "Aydan" Baston – sologitaar en Jarpen - sologitaar en zang, die samen met Sargon - basgitaar, Davide "Damnagoras" Moras - zang en Zender - drums de oorspronklijke band vormden.
Na eerst veel optredens gedaan te hebben, werd in 2000 besloten een promotie album op te nemen, dat "To Oak Woods Bestowed" heet en daarop speelt Damnagoras ook de basgitaar, omdat Sargon besloot te stoppen.
De demo bleek succesvol genoeg om een platencontract bij het Duitse AFM label in de wacht te slepen en kort erna kwam basgitarist Gorlan, die eerder als sessiemuzikant bij Elvenking had gespeeld, de band versterken.
Hun officiële debuut album "Heathenreal" werd op 23 juli 2001 uitgebracht, waarna zanger Damnagoras in 2002 om gezondheids redenen stopte met de band, om gedurende 2 jaar tijdelijk vervangen te worden door Massimo "Kleid" Bottiglieri, want Damnagoras keerde in 2004 helemaal genezen terug, nadat de band het album "Wyrd" had opgenomen, waarop ook Elyghen - keyboards en viool Elvenking was komen versterken.
Op 4 februari 2005 verliet Jarpen de band, omdat hij zich niet prettig meer voelde door de ingeslagen muzikale richting
In 2006 (3 november) verscheen het album "The Winter Wake", dat werd gevolgd door "The Scythe"(14 september 2007) en "Two Tragedy Poets (...And a Caravan of Weird Figures)" (2008).
In 2009 deden zich 2 wisselingen in de band voor, zo kwam sologitarist Raffaello "Rafahel" Indri, die al 2 jaar live met de band meespeelde, als vaste kracht bij Elvenking en violist Fabio "Lethien" Polp werd de vervanger van Elyghen.
Daarna werden de albums: "Red Silent Tides" (2010), "Era" (2012), "Pagan Manifesto" (2014) en "Secrets Of The Magick" Grimoire (2017) uitgebracht en op 30 augustus 2019 verschijnt "Reader Of The Runes - Divination" en tussen 2007 en 2017 verschenen er 6 singles en 3 muziek video's
Vermeldenswaardig is ook, dat drummer Zender begin 2011 vervangen werd door Simone "Symohn" Morettin, die op zijn beurt in 2017 de stokjes over gaf aan Marco "Lancs" Lanciotti en Gorlan ging in 2012 uit de band, waarna Alessandro "Jakob" Jacobi er in kwam.
Het album, dat 12 nummers bevat, start met "Perthro", een korte song, die in de stijl van gothic bands als Dead Can Dance gespeeld wordt, waarna er een schitterende mix tussen heavy metal en folk gespeeld wordt, getiteld "Heathen Divine", die invloeden van hardrock en koorzang heeft en met hoge snelheid mijn gehoorgang binnen komt en deze wordt gevolgd door "Divination", eveneens een swingende uptempo hardrock song, die met folk invloeden doorspekt is en enkele tempowisselingen heeft.(luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie)
Daarna speelt de band "Silverseal" en ook hierin maakt de band de mix hardrock en folk en krijg ik een uitstekende uptempo rock song voorgeschoteld, die diverse tempowisselingen heeft en swingt en gevolgd wordt door "The Misfortune Of Virtue", dat met rustig pianospel start, dat al snel over genomen wordt door de sologitaar, waarna de rest van de instrumenten erbij gevoegd wordt en de song weer een heavy karakter krijgt waarin het tempo hoog ligt.
In "Eternal Eleanor" begint de muziek met prachtige klanken, die na korte tijd over gaan in een heerlijk stuk folk, waar voorzichtig hardrock klanken aan toe gevoegd worden en invloeden van Lucifer Was hoorbaar zijn, in "Diamonds In The Night" speelt Elvenking een mooie korte rustige folk song en in "Under The Sign Of A Black Star" zet de band me opnieuw een hardrock song voor, die in een hoog tempo gespeeld wordt en diverse tempowisselingen heeft.
Dan volgen "Malefica Doctrine", dat met de snelheid van het licht wordt gespeeld en ik een fantastisch heavy rock nummer te horen krijg, dat tegen het einde melodisch wordt en rustig eindigt en "Sic Semper Tyrannis", waarin de band me nogmaals trakteert op een swingende rock song met invloeden uit de folk en melodische rock, die tempowisselingen bevat.
Verder hoor ik "Warden Of The Bane", een afwisselende hardrock song, die net als de meeste hardrock songs bij tijd en wijle bombastisch klinkt en "Reader Of The Runes – Book I", een schitterende uptempo mix van hardrock en folk, die iets over de helft van de song tijdelijk meer snelheid krijgt, om dan in een rustig tempo te veranderen, weer snelheid te krijgen, bombastisch te worden en in rust te eindigen.
"Reader Of The Runes - Divination" van Elvenking is een uitstekende plaat, die vol staat met heerlijke folk metal en is voor liefhebbers van deze muziekstijl een must.
The Snivelling Shits werd te Londen, Engeland, in 1977 opgericht door muziek journalist Giovanni Dadomo - zang, Peter Makowski - sologitaar en Dave Fudger - sologitaar, die in 1977 de demo "Crossroads" / "Only 13" in een zeer beperkte oplage maakten, waarna de punk single "Terminal Stupid"/"I Can't Come" via Ghetto Rockers uitbracht, waarop sologitarist en mede journalist Dave Fudger op meespeelde, evenals Steve Lillywhite - basgitaar, Steve Nicol (van Eddie and the Hot Rods) - drums en leden van Sniff ’n’ The Tears, Ratbites From Hell en DJ Scratchy.
Daarna verscheen in 1977 het nummer "Isgodaman?" onder de naam Arthur Comix op een compilatie album "Streets" van het Beggars Banquet label, dat samen met "Terminal Stupid"/"I Can't Come" in 1989 door Damaged Goods Records werd her-uitgebracht en tevens verscheen het album "I Can't Come" in datzelfde jaar via dit label.
In 1979 had Giovanni de bandnaam veranderd in The Hits en nam meer nummers op, die in 1980 ontdekt werden en in 1989 op de LP "I Can't Come" verschenen, samen met 2 nummers, die hij samen met leden van The Damned schreef ("I Just Can't Be Happy Today" en "There Ain't No Sanity Clause").
Giovanni Dadomo overleed in 1997.
The Snivelling Shits speelden op 15 december 2018, na 40 jaar, samen met JOhnny Moped in The Lexington en traden 2 augustus 2019 op het Blackpool Rebellion Festival op, om hun single “Bring Me The Head Of Yukio Mishima” / “Et Moi, Et Moi, Et Moi" te promoten, die in een zeer beperkte oplage op bruin, rookbruin en rookgeel op 23 augustus door Damaged Goods Records wordt uitgebracht.
In "Bring Me The Head Of Yukio Mishima" laat de band me genieten van een geweldige uptempo punkrock song, die in de stijl van The Sex Pistols gespeeld wordt, een aanstekelijk ritme heeft en swingt en in de cover van het Jacques Dutronc nummer “Et Moi, Et Moi, Et Moi, dat eveneens door Mungo Jerry, M en Yo La Tengo’s James New is uitgebracht, speelt The Snivelling Shits een fantastische uitvoering, die net als het origineel uit 1966 een Franstalige tekst heeft en de oorspronkelijke uitvoering sterk benadert.(luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie)
De single "Bring Me The Head Of Yukio Mishima" / “Et Moi, Et Moi, Et Moi" van The Snivelling Shits bevat 2 schitterende nummers, die ik elke liefhebber van punk en zestiger jaren muziek kan aanraden.
The Narodniks werd in Melbourne, Australië, opgericht, nadat Rhyece O'Neill - zang, basgitaar, sologitaar, drums, mondharmonica, synthesizer, mandoline, piano en percussie en Karli Jade - zang en tamboerijn naar Melbourne verhuisden en daar de band oprichtten.
Samen met Dom Rado - viool en altviool, Jason Bannister - drums (3 nummers), Helen Barrett - piano (3 nummers) en Hans Lovejoy - dubbele bas (1 nummer) werd hun debuut album "Übermensch Blues" op 1 mei 2017 uitgebracht.
Op 16 februari 2018 verscheen de digitale single "Death of a Gringo", waarop de band bestond uit: Rhyece O'Neill - zang, sologitaar, akoestische en flamenco gitaar, Karli Jade - zang en tamboerijn, Rick Studentt - basgitaar, Danny Leo - drums en Jack Howard - trompet en deze was de voorloper van het album "Death Of A Gringo", dat 6 mei 2018 via Beast Records verscheen, waarop Duncan William - viool en altviool en Bill Skermer - Hammondorgel, Wurlitzer en piano mee deden, terwijl Rick Studentt tevens sologitaar en akoestische slide gitaar speelde en Karli de percussie deed.
Vervolgens verscheen op 24 december 2018 het digitale nummer "Jesus in Hell" en ook daarin speelde de band in een andere bezetting en bestond behalve uit Rhyece O'Neill uit: Rhys Braddock - sologitaar, David Cadoret - dubbele bas, Mark Sibson - vleugel en Liam Wilkerson - drums, harmonium, percussie en sologitaar.
Op 6 maart 2019 bracht Rhyece (zang en sologitaar) samen met Hannah Jane - viool en zang het digitale album "Junk In The Valley" uit en op 28 juni 2019 verscheen de digitale single "Where's Mumma Gone?" via Cactus World Records, waarop de band bestaat uit: Rhyece O'Neill - zang, sologitaar, akoestische gtaar en mondharmonica, David Cadoret - dubbele bas en Liam Wilkerson - drums, percussie en achtergrondzang, als voorloper van hun derde album "Los Diablos", dat later dit jaar volgt.
In "Where's Mumma Gone?" hoor ik de band een aanstekelijke swingende uptempo mix van country en punk maken, waarin de muziek overeenkomsten heeft van die van de Amerikaanse band The Rave-Ups en daarbij is stil zitten geen optie. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
"Where's Mumma Gone?" van The Narodniks is een geweldige single, waarmee de band me vanaf de eerste tot laatste tonen in de ban van de muziek heeft gehouden en ik kan iedere liefhebber van country punk en de betere pop muziek deze download dan ook sterk aanraden.
The Chuck Norris Experiment werd in 2004 te Gotenburg, Zweden opgericht en bestaat uit: Chuck Ransom - zang, Chuck The Ripper - sologitaar, Chuck Dakota - basgitaar, Chuck Rooster - sologitaar en Chuck Buzz - drums.
De naam Chuck Norris Experiment is gekozen als een eerbetoon aan de legendarische blues gitarist Charles "Chuck" Norris, die het klassieke live album "Los Angeles Flash" te Gothenburg op 25 juni 1980 maakte.
In de 14 jaar van bestaan, maakte de band al diverse LP's CD's, Split CD's / LP's en singles en verschenen verscheidene nummers via verzamel albums, die, sinds 2004, via verschillende labels, zoals I Hate Records, Off The Hip Records, Tornado Ride Records, Masterrock Records, Psycho T Records, No Balls Records, Bad Attitude Records, Nicotine Records, Scarey Records, Ghost Highway Records, Dope Productions, Savage Magic en Transubstans Records werden uitgebracht.
De CD "The Chuck Norris Experiment / So Fucking What" verscheen gratis bij OX-Fanzine in maart 2008 als een gezamenlijke uitgave van Psycho T Records, Masterrock Records & Tornado Ride Records.
Ook verscheen er in 2011 via Dope Productions een CD genaamd "The Pitcher Collection Vol.1", die, in een oplage van 150 stuks, gratis werd verstrekt bij het optreden van de band op 26 november 2011 in The Pitcher te Düsseldorf, Duitsland en waren er speciale uitgaven van albums, die alleen in Italië, Amerika, Duitsland en Australië verschenen.
De band trad met veel bekende Europese acts op, zoals Peter Pan Speedrock, Dozer, Exploited, Electric Eel Shock, Hard-Ons, Meteors en Bombshell Rocks.
Na hun album "Right Between The Eyes" uit 2014, dat via het Zweedse Transubstans label zowel op LP (rood en zwart vinyl) als op CD en als digitale download uitgebracht werd, verschenen er diverse 7"singles, een DVD en CD's via andere labels, onder andere: "Respect The Chuck America" (CD, Strange Magic Records, 2015), "Live In London (Bootleg Series - Part 2)" (CD, Dope Productions, 2016) en "Chuck Norris Experiment / Trigger McPoopshute - Split CD" (CD, Dope Productions, 2016), voordat hun zevende officiële studio album "Chück Me!" op 5 mei 2017 door het Transubstans label zowel op LP, CD als op digitale download werd uitgebracht, waarna aansluitend, in 2017 en 2018, een uitgebreide wereldwijde tournee volgde.
Op 1 februari 2018 verscheen het album "Hot Stuff", via Ghost Highway Recordings (Spanje) / Savage Magic Records (USA), waarop 13 nummers staan, die niet op andere albums van de band voor komen, waaronder diverse tribuut nummers, een onuitgebrachte song, single versies en een akoestische song.
"Hot Stuff", die vanaf 1 januari 2018 bij de labels en tevens via de Chuck Norris Experiment webshop te bestellen was, werd in een beperkte oplage van 150 stuks op zwart vinyl en in een zeer beperkte oplage van 50 stuks op CD uitgebracht en beide uitgaven zijn met de hand genummerd en van handtekeningen voorzien.
Op 10 mei 2019 verscheen het compilatie album "Tribute To Dead Moon" via Ghost Highway Recordings & Chaputa Records in een beperkte oplage van 1000 stuks, waarvan 500 op zwart en 500 stuks op wit vinyl als 2LP (10") en daarop staan 19 bands, waarvan The Chuck Norris Experiment, die het nummer "Walking On My Grave" ten gehore brengen, er 1 van is en dit nummer is als digitale download uitgebracht.
De nieuwe single van de band heet "Back It Up!" en wordt in augustus 2019 in eigen beheer als digitale download uitgebracht.
In dit nummer, dat slechts 1.21 duurt hoor ik de band een heftige hardrock song ten gehore brengen, die met hoge snelheid mijn gehoorgang in gespeeld wordt en swingt als een trein.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
"Back It Up!" van The Chuck Norris Experiment is net als de meeste van hun songs een heerlijk swingend hardrock nummer, waar de energie van af spat en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan elke liefhebber van deze muzieksoort.
Johnny Moped uit Croydon, Engeland werd in 1977 opgericht, heette oorspronkelijk Genetic Breakdown en bestond uit: Johnny Moped (aka Paul Halford), Xerxes, Fred Berk, Dave Berk, Ray Burns (aka Captain Sensible) en Phil Burns.
De band oefende elke dag, waarbij geen nummer hetzelfde was en nam deze jams ook op, waarbij hun uiteindelijke doel was om op te treden.
Dus werd besloten in de achtertuin van Dave te gaan spelen, om op die manier wat publiek te trekken, maar hun grootste probleem was, dat ze geen goede zanger hadden.
Ray Burns veranderde zijn naam in Captain Sensible, knipte zijn haar af en voegde zich bij The Damned, maar bleef evengoed in Johnny Moped spelen, waarmee hij als voorprogramma van The Damned fungeerde.
De band had behoefte aan een gitarist en plaatste daarvoor een advertentie, waarop Slimey Toad en Chrissie Hynde (The Pretenders) reageerden, maar na enkele optredens in The Roxy werd Chrissy uit de band gezet, op voorspraak van Slimey.
In de nieuwe formatie kwam het nummer "Hard Lovin' Man" op de verzamel LP "Live At The Roxy" en verscheen de semi officiële "Johnny Moped Bootleg" in eigen beheer, voordat de ze bij het Chiswick label een contract tekenden.
Hun debuut single "No-One" / "Incendiary Device" zag in 1977 het levenslicht en werd gevolgd door "Darling, Let’s Have Another Baby", waarna in april 1978 hun debuut album "Cycledelic" werd uitgebracht, waar later een extra nummer, een zogenaamde “Mystery Track” aan werd toegevoegd.
Het tweede album van de band, "The Search For Xerxes", verscheen pas in 1991, maar de nummers waren al in 1978 opgenomen, het jaar waarin de band stopte.
Damaged Goods Records bracht in 2006 het compilatie album "The Johnny Moped Bootleg Tapes Vol 1&2" uit, waarop onuitgebrachte nummers en ander mixen staan.
In 2016 werd de band opnieuw opgestart en verscheen het album "It’s A Real Cool Baby" (Damaged Goods Records), dat kort erna gevolgd werd door de her uitgave van "Cycledelic" en vervolgens kwamen er nog diverse singles uit, waaronder "Living In A Dream World" (april 2019) en "Hey Belinda!" / "Hiawatha", dat 23 augustus via Damaged Goods Records in een beperkte oplage van 600 stuks op rood vinyl verschijnt, waarbij vermeldenswaardig is, dat "Hey Belinda!" ook op hun album "Lurrigate Your Mind", dat in mei 2019 werd uitgebracht en "Hiawatha" is een bewerking van de song, die van het album "The Search For Xerxes" komt.
Johnny Moped bestaat sinds de her oprichting uit: Johnny Moped - zang, Slimey Toad - sologitaar, Rock ‘n’ Roll Robot (Rob from CASE) - sologitaar, Jacko Pistorious - basgitaar en Marty Love - drums.
De A-kant "Hey Belinda" is geweldige punkrock song met diverse tempowisselingen en sterke invloeden van de muziek uit eind jaren 70 (luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie) en "Hiawatha" is een uptempo mix van powerrock en punk, die net als de A-kant swingt als een trein.
"Hey Belinda!" / "Hiawatha" van Johnny Moped is een geweldige single, die me doet terug verlangen naar de punk periode van eind jaren 70 en ik kan elke liefhebber van deze muzieksoort deze single dan ook ten zeerste aanraden.
The Ivory Elephant uit Melbourne, Australië, die in 2011 werd opgericht, bestaat uit: Trent Sterling - zang en sologitaar, Arthur (Arti) Whiterby - basgitaar en achtergrondzang, Donald (Don) Sargood - drums en achtergrondzang.
De band bracht op 30 januari 2013 hun debuut EP "The Ivory Elephant" uit, waarop 6 nummers staan en deze verscheen als CD (inclusief 2 stickers) en als digitale download.
Daarna volgden: "Devil's Waiting For Me" (digitaal nummer, 28 april 2015), "Time Here's Up" (CD EP en digitale download, 29 mei 2015), "Ho Ha" (digitaal nummer, 16 juli 2016), "Ballad Of Wild Bill" (digitaal nummer, 13 november 2016), "Number 1 Pop Hit" (beperkte oplage op zwart vinyl, CD en digitale download, 28 april 2017, Kozmik Artifactz Records), "Wars" (digitaal nummer, 20 december 2018), "Maybe I'm Evil" (digitaal nummer, 8 februari 2019) en op 26 juli 2019 verschijnt hun album "Stoneface", dat in de Soundpark Studio's te Melbourne is opgenomen, via Kozmik Artifactz Records in een beperkte oplage als LP, als CD en als digitale download.
Het album, dat 10 nummers bevat, begint met "Storm", waarin de band een geweldige swingende mix maakt van melodische en psychedelische rock, die lichte surf invloeden heeft en progressieve rock invloeden, enkele tempowisselingen plus een aanstekelijk ritme bevat en gevolgd wordt door "Maybe I'm Evil", een heerlijke progressieve bluesrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend terugkerend ritme heeft.
Dan schotelt de band me "Wars" voor en hierin speelt de band een uitstekende mix van progressieve bluesrock en psychedelische rock, die acid rock invloeden heeft in een niet al te hoog tempo, waarna "Roll On" volgt en de band een fantastische rock song ten gehore brengt, die progressieve rock invloeden heeft, een aanstekelijk ritme bevat en swingt.
In "Jazzhead pt I" laat The Ivory Elephant me genieten van een prachtig stukje gitaar muziek en in "Low Expectation" zet de band me een uptempo mix van stonerrock en progressieve rock voor, die geweldige koor zang bevat.
Vervolgens speelt de band "Stoneface Jamboree", een verrukkelijke psychedelische song, die Oosterse invloeden bevat en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna "Stoneface" volgt en daarin krijg ik een schitterende rustige poprock song voorgezet, die prima samenzang heeft.
Verder speelt de band "Hard Case", een lekker in het gehoor klinkende poprock song met progressieve rock invloeden, die diverse subtiele tempowisselingen heeft en vrouwenzang bevat en "Jazzhead pt II", een mooi melodisch stuk muziek, dat enkele tempowisselingen heeft en tegen het einde steeds heftiger wordt.
Ik vind "Stoneface" van The Ivory Elephant een uitstekende plaat, waarmee de band me van begin tot einde heeft geboeid en ik kan liefhebbers van progressieve , psychedelische en melodische rock dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
Het verhaal over King Arthur en zijn magische zwaard Excalibur is al vaak verteld, maar Alan Simon, die in Bretagne, Frankrijk woont, weet hier toch een nieuw stuk aan toe te voegen.
Vanaf 1994 verschenen er, met de regelmaat van de klok, albums over King Arthur van de hand van Alan, waarvan de eerste "Le Petit Arthur" was en deze werd in 1998 gevolgd door "Excalibur I: The Legend Of The Celts (La Légende Des Celtes)", waaraan diverse bekende muzikanten hun medewerking verleenden zoals: Rodger Hodson (Supertramp), Fairport Convention, Angelo Branduardi en verder spelen: Bruno Le Rouzic, Dan Ar Braz, Bohinta, Gabriel Yacoub, Denez Prigent, Carlos Núñez Et L'Orchestre Symphonique De Prague, Nikki Matheson, Tri Yann en Choeurs Orthodoxes Bulgares "Philippopolis".
Daarna verscheen in 2007 "Excalibur II: The Celtic Ring", waarop: Alan Parsons, John Wetton, Martin Barre, Jon Anderson, Andreas Vollenweider, Fairport Convention, Maddy Prior, Justin Hayward, John Anthony Helliwell, Lunasa, Flook, Karan Casey, Jacqui McShee, Les Holroyd, Didier Squiban, Carlos Núñez en St. Nazaire Pipe Band meespelen.
Vervolgens bracht hij in 2012 het album "Excalibur III: The Origins" uit samen met een scala aan muzikanten, zoals: Jeremy Spencer, Mick Fleetwood, John Anthony Helliwell, Billy Preston, Dave Pegg, John Wetton, Geoff Downes, Moya Brennan, Brankica Vasic, Chris Leslie, Cécile Corbel, Guido Ripoli, James Wood, Maria Collien, Paolo Marchini, Dun Aengus, Les Holroyd, Lulendo, Konan Mevel, Bob Callero, Chris Leslie, Lee Holdridge, Gerry Conway, Andrea Malladone, Claude Samard, Martin Lancelot Barre, Pat O'May, Manuel Delgado, Cillian Vallely, Manose Singh, Olivier Rousseau, Jean Roussel, Bruce Guthro, Jimme O'Neill, Jacqui McShee, Kohann, Morgan Creac'h, Simon Nicol, Les Tambours Du Bronx, Marco Fadda, Steve Shehan, Sushila Amatya, Navaraj Gurung, Basile Leroux, Chris Leslie, Didier Lockwood, Ric Sanders, Marco Canepa en Budapest Symphony Orchestra.
Ook "Excalibur IV - The Dark Age Of The Dragon" is een rock opera, waarvan de muzikanten uit verschillende bekende bands hun krachten gebundeld hebben onder leiding van Alan Simon, die de nummers voor de opera tussen oktober 2015 en januari 2017 schreef.
"The Dark Age Of The Dragon", dat in 2018 uitgebracht werd, is het 15e album van Alan Simon en op deze uitgave, de vierde in de Celtic Rock Opera serie, spelen de volgende gast muzikanten mee: Alan Stivell, John Helliwell (Supertramp), Martin Barre (Jethro Tull), Michael Sadler (Saga), Jesse Siebenberg (Supertramp), Moya Brennan (Clannad), Roberto Tiranti (Labyrinth), Bernie Shaw (Uriah Heep), Sonja Kristina (Curved Air), John Kelly (The Kelly Family), Maite Itoiz (Elfhental) en Siobham Owen.
Ook werden in 2018 de eerste 3 delen opnieuw uitgebracht, waarvan er kan opgemerkt worden, dat Alan net als bij de andere 3 delen bijna alle nummers schreef, componeerde, arrangeerde en produceerde.
"Big Bang", dat 14 nummers bevat en 23 maart 2018 via het Babaika Productions label verscheen, is daar de opvolger van en ook op deze uitgave spelen diverse gastmuzikanten mee, zoals: Alan Stivell, John Helliwell, Michael Sadler, Roberto Tiranti, Guido Carli, Massimo Palermo, Marco Fadda en het CZ Symphonic Orchestra onder leiding van Martin Kumzák, waarbij de muziek tussen maart 2016 en oktober 2017 in de Drum Code Studio en Woodbox Studio in Italië werd opgenomen.
Alan heeft opnieuw een rock opera opgenomen, getiteld "Chouans", die via Babaika Productions als 2CD is uitgebracht en totaal 23 nummers bevat, waarbij weer diverse muzikanten hun medewerking verlenen en daarvan zijn de instrumentalisten: Basile Leroux, Paolo Ballardini, Antonello Pudva (allen sologitaar en akoestische gitaar), Massimo Palermo - basgitaar, Marco Canepa - klavier en piano, Guido Carli - drums en Marco Fadda - percussie, terwijl Alan sologitaar en akoestische gitaar speelt.
Het album, dat over de Franse revolutie gaat, begint op CD 1 met "Ouverture", waarin L'Orchestre Symphonique Excalibur & Le Choeur De Vendée een schitterend opzwepend symfonisch nummer ten gehore brengen, dat invloeden uit filmmuziek bevat en diverse subtiele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "L'Incorruptible", een geweldige symfonische rock song, die enkele prima tempowisselingen heeft en net als alle andere nummers in het Frans gezongen wordt.
Daarna hoor ik "Ca Ira", een prachtige, licht dreigende, song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een gesproken tekst bevat, "Au Nom De Tours
Les Miens", een uitstekende mix van chanson en symfonische rock met tempowisselingen en "Le Chant Des Paysans", een fantastisch rustig stuk piano muziek, dat een gesproken tekst bevat en enigszins nostalgisch klinkt.
In "La Folie" krijg ik een heerlijke chanson voorgezet, die klassieke invloeden heeft, een terugkerend ritme en diverse tempowisselingen bevat, waarbij het tempo gemiddeld is en de muziek een aanstekelijk ritme heeft en in "Ma France Mon Espérance" schotelt Alan me een mooie rustige song voor, die een enigszins trieste ondertoon heeft.
Dan volgen "La Complainte De L'Abbé", eveneens een rustige chanson met een trieste ondertoon, die symfonische invloeden heeft en "Dieu & Le Roy", een verrukkelijk uptempo instrumentaal symfonisch nummer, dat enkele tempowisselingen heeft.
Verder hoor ik "L'Appel De Cadoudal", een swingende uptempo symfonische song, die een aanstekelijk ritme heeft, dat aanzet tot dansen en "Le Saint De L'Anjou", een vrij rustige rock song.
CD 2 start me "L'Amazone", waarin Kohann een prachtige rustige song ten gehore brengt, die diverse tempowisselingen bevat en deze wordt gevolgd door "Le Pardon De Bonchamps", een geweldige melodische popsong, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "La Vivrée De Galerne" krijg ik een swingende rock song te horen, die met Franse doedelzak geluiden begint en de band een heerlijk instrumentaal uptempo nummer speelt (luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie), waarna "L'Infernale Danse" volgt en de band me een schitterende swingende rock song voorschotelt.
Daarna volgen "Monsieur Henri", een verrukkelijke rustige folk song, die door Dana gezongen wordt, "Coeur De Chouans", een fantastisch instrumentaal symfonisch nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, "God Save The Queen", een uitstekende Engelstalige symfonische rock song, die enkele subtiele tempowisselingen en een dansbaar disco ritme bevat en "Réfractaire", die met invloeden van het The Beatles nummer "Strawberry Fields Forever" start, om over te gaan in een prachtige rustige song met gesproken tekst, die symfonische invloeden heeft.
Dan volgen "Un Nouveau Monde", een zwaar rustig klassiek aandoend nummer, dat gemixt met Franstalige pop voor een geweldig stuk muziek zorgt, "Mourir Pour Desidées", een heerlijke chanson, die enkele tempowisselingen heeft een aanstekelijk ritme bevat, "Mon Petit Frère", een mooie, vrij rustige, chanson met symfonische invloeden en "Le Vent De La Mémoire", een met piano en gesproken tekst begonnen rustige song, die langzaam iets meer snelheid krijgt, waarin de proclamatie steeds heftiger wordt, waarbij de muziek tot een climax wordt gebracht en wat mij betreft tot één van de hoogtepunten van het album behoort.
"Chouans" van Alan Simon is een meesterlijk album, dat ik net als voorgaanden eindeloos kan draaien en ik beveel deze 2CD dan ook aan aan ierede liefhebber van symfonische rock, Franstalige muziek en de betere pop.
Mordecai Smyth uit Reading, Engeland, maakte in 2011 het nummer "Big Hit" en bracht dit via een download uit, waarna dit nummer tegelijk op de gelimiteerde LP "Sticky Tape & Rust" verscheen, die in een oplage van 250 stuks op 180 gram rood vinyl geperst werd en vergezeld ging van ansichtkaarten en een gratis download.
Daarna bracht hij in 2013 de gelimiteerde 7" paars gespetterde single "Georgina Jones" uit in een oplage van 250 stuks en tegelijk verscheen de 7" EP "Dial M For Mordecai", die, eveneens in een oplage van 250 stuks, op oranje vinyl verscheen, waarbij via een download CD een extra nummer te beluisteren is (beiden verschenen via Mega Dodo Records).
Ook bracht hij, in 2014, samen met Icarus Peel de gelimiteerde 10" vinyl LP "Barnburner" uit, waarbij elk van de twee artiesten 3 nummers speelt, terwijl de LP op blauw vinyl in een oplage van 250 stuks geperst werd, waarvan de eerste 100 vergezeld gingen van een A3 kleuren poster + sticker.
Zijn album "The Mayor Of Toytown Is Dead" verscheen eind september 2017 in een beperkte oplage van 250 stuks op 180 gram vinyl in een klaphoes, waarvan het artwork door Martin Simmonds is gedaan en bevat een download kaart, terwijl de eerste 100 exemplaren van de LP vergezeld gingen van een A3 poster plus Georgina Jones' 7" vinyl single en "Dial M For Mordecai" 7" EP op oranje vinyl.
Terwijl iedereen een dik betaalde single voor Record Store Day uitbrengt, deed Mordecai Smyth juist het tegenovergestelde.
Hij gaf namelijk op 13 april 2019 een gratis download aan elke muziek liefhebber weg via Mega Dodo Records.
Het is de 6 minuten durende uitvoering van het Pink Floyd nummer "Set The Controls For The Heart Of The Sun" en ook de Rolling Stones cover "Paint It Black", die 3 juli 2019 verscheen is een gratis digitale download.
Hij wordt op dit nummer bijgestaan door The Honey Pot leden Iain Crawford -zang, Icarus Peel en Crystal Jacqueline - achtergrondzang.
In deze cover hoor ik de band een geweldige, vrij rustige, licht psychedelische uitvoering ten gehore brengen, die me hier en daar op de versie van Eric Burdon doet denken.
"Paint It Black" van Mordecai Smyth is een uitstekende cover van dit Rolling Stones nummer, die ik liefhebbers van de betere pop kan aanraden.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Sendelica werd in 2006 te Cardigan, Wales, opgericht en bestaat uit: Pete Bingham - sologitaar en elektronica, Glenda Pescado - basgitaar, Colin Consterdine - elektronica en programmering, Lee Relfe - saxofoons, Meurig Griffiths - drums en Lord Armstrong Sealand - theremin en keyboards.
De band bracht in juli 2006 hun debuut EP "TheOwlsHaveEyes" op hun eigen FRG Records label uit, waarop de zang door Chris Gibbs en het keyboardspel door Roger Morgan werd verzorgd en deze werd gevolgd door het album "Entering The Rainbow Light", dat in een zeer beperkte oplage in 2006 via FRG Records verscheen.
Daarna volgden: "Sleepwalker Fever" (TidyLike Records, 2007), "Spaceman Bubblegum And Other Weird Tales From The Mercury Mind" (RAIG Records, 2007), "The Alternative Realities Of The Re-Awakening Somnambulist" (TidyLike Records, 2008), "The Girl From The Future Who Lit Up The Sky With Golden Worlds" (RAIG Records, 2009), "Streamedelica She Sighed As She Hit Rewind On the Dream Mangler Remote" (RAIG Records, 2010), "The Pavilion Of Magic And The Trials Of The Seven Surviving Elohim" (FRG Records, 2011), "The Satori In Elegance Of The Majestic Stonegazer" (FRG Records, 2011) (Italiaanse vinyl uitgave via Vincebus Eruptum Recordings, 2013), "Strangefishone" (met Graig Padilla, limited edition split LP op Fruits de Mer, 2013), "The Kaleidoscopic Kat And It's Autoscopic Ego" (FRG Records, 2013) (Italiaanse uitgave via Vincebus Eruptum Recordings, 2013), "The Megaliths Vol 1 and Vol 2" 2 CD (FRG Records, 2013), (beperkte oplage van 200 stuks op picture disc met kaart hoes plus een zeer beperkte oplage 3box set van 25 stuks met een bouw je eigen Sendelicahenge model en hand geschilderde afbeeldingen), "The Fabled Voyages Of The Sendelicans" (vinyl uitgave via Vincebus Eruptum Recordings, 2014 CD uitgave via FRG Records, 2014), "Live At Crabstock" (Friends of the Fish Records Vinyl/CD uitgave, 2014) en "Anima Mundi" (FRG Records Vinyl/CD uitgave, 2015).
Verder verscheen de EP "A Nice Pear" met daarop "Venus In Furs" en "Maggot Brain" (Fruits de Mer, 2010), plus de live albums: "Live At Knitting Factory, New York 2008" (2008) en "Live At Kozfest, July 2012" (2012).
Het album "The Cromlech Chronicles", dat 9 mei 2016 door het Regal Crabomophone / Fruits De Mer Records label als voorloper van het "13th Dream Of Dr. Sardonicus" festival in een beperkte oplage gekleurd vinyl verscheen, heeft een klaphoes en bevat een poster en is tevens in een zeer beperkte oplage in een box set worden uitgebracht.
Vermeldenswaardig is ook nog, dat de band het album in het diepste, donkerste gedeelte van Wales, heeft opgenomen in de Mwnci Studio, op korte afstand van een Cromlech (een monument van meer dan 3000 jaar oud).
Hun single "Nite Flights", die 12 december 2016 op 7" gekleurd vinyl via het Fruits De Mer Records label verscheen, is een cover van een Scott Walker nummer, die op het laatste album van The Walker Brothers staat.
Op 2 januari 2018 bracht de band het album "The Cromlech Chronicles II" uit op het Strange Fish Records label en deze verscheen in een beperkte oplage op gekleurd vinyl en is voorzien van een klaphoes en op 30 juli 2018 verscheen "The Cromlech Chronicles III" op 3 10" LP's op gekleurd vinyl, die voorzien zijn van een 3D hoes en 3D bril via het Regal Crabomophone label van Fruits De Mer Records.
Vermeldenswaardig is verder, dat de band ten tijde van de opnamen in augustus 2017 uitgebreid werd met drummer Gregory Gurvey van The Luck Of Eden Hall en keyboards speler Roger Morgan.
De opvolger van dit album heet, logischerwijs, "The Chromlech Chronicles IV", dat op 29 juli 2019 als 3 zijdige 2LP op gekleurd vinyl via het Regal Crabomophone label van Fruits De Mer Records verschijnt en vermeldenswaardig is, dat kant 4 geprint zal zijn met een nieuwe techniek, waarbij het geheel er uit ziet als een plaat waarop een foto zit.
Het dubbel album, dat slechts 3 nummers bevat, begint met het iets meer dan 19 minuten durende "Lightstar", waarin de band begint met een rustig stukje jazz, dat op saxofoon gespeeld wordt, om na korte tijd over te gaan in een iets hoger tempo, dat langzaam meer snelheid krijgt, waarbij progressieve rock invloeden gevoegd worden en het geheel ontaardt in een geweldig progressief jazz nummer.
Dan volgt "Saturnalia", eveneens een schitterende mix van progressieve rock en jazz, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en halverwege een langzamer tempo krijgt.
In "Nine MIles High - Lightstar Reprise" laat Sendelica me genieten van een fantastische swingende mix van progressieve rock, acid rock en jazz, waar wisselende tempo's in zitten en enkele minuten over de helft van het nummer van stijl verandert en ik een stukje progressieve rock voorgeschoteld krijg, dat melodisch klinkt en enkele tempowisselingen heeft, waar opnieuw jazz invloeden in zitten en daar komt tegen het einde een terugkerend ritme bij, dat licht hypnotiserend is.
"The Chromlech Chronicles IV" van Sendelica bevat net als voorgaande "Chronicle" albums heerlijke muziek, waarmee de band me iets meer dan een uur heeft weten te boeien en ik kan deze 2LP dan ook aanraden aan iedere liefhebber van jazz en progressieve rock.(luister naar het album via de bandcamp link onder de recensie)
