Baris Manco, die 2 januari 1943 te Istanboel, Turkije werd geboren, vertrok (nadat hij met de band Harmoniler in de periode 1962-1963 3 singles had gemaakt), in 1963 naar Parijs, Frankrijk, waarmee hij enkele Frans- en Engelstalige bands oprichtte en Turkse nummers op nam.
Tot 1967 toerde hij met de band Les Mistigris door België, Duitsland, Frankrijk en Turkije en ook met deze band nam hij 3 singles op (1966-1967).
Daarna maakte hij met Kaygisizlar tussen 1967 en 1969 8 singles, met Mogollar in 1971 1 single en met diverse andere bands, waaronder Kurtalan Ekspres (1972- 1981) ook 8 singles.
Tevens bracht Baris, dat vrede betekent, 16 albums uit in de periode 1972-1999 en net nadat zijn laatste album "Mancoloji" af was en op het punt stond uitgebracht te worden, overleed Baris op 1 februari 1999 aan een hartinfarct op 56 jarige leeftijd.
Manco heeft plus-minus 200 songs op zijn naam staan, sprak vloeiemd Turks, Frans, Engels en Japans en geldt als één van de invloedrijkste popmuzikanten van Turkije, maar maakte ook televisie programma's.
Zijn meest succesvolle periode beleefde hij tussen 1970 en 1990, waarbij hij ook zijn beroemdste album "Sözüm Meclisten Disari" in 1981 met de band Kurtalan Ekspres maakte, dat op 10 maart 2016 door Pharaway Sounds opnieuw is uitgebracht.
De band bestond uit: Caner Bora - drums, Ahmet Cüvenc - basgitaar, Celal Guven - tumba, Üzgan Ugur - sologitaar, Oktay Aldogan - dwarsfluit, Serdar Ertürk - dwarsfluit, Ömür Gidel - keyboards en Nejat Tekdal - keyboards.
In 1983 bracht Baris het album "Estagfurullah Ne Haddimize!" uit en dit is op 19 oktober 2016 in een geremasterde versie opnieuw uitgebracht via het Pharaway Records label.
Het album, dat zowel op LP als op CD is verschenen, bevat 8 nummers, waarvan "Halil Ibrahim Sofrasi" het eerste is en daarin hoor ik de band een melodische licht psychedelische rock spelen, die sterke invloeden van traditionele Turkse muziek heeft en gevolgd wordt door "Cecti Dost Kervani", een vrij rustige heerlijke progressieve pop song.
Daarna volgt "Kazma" en krijg ik een dansbare progressieve pop song voorgeschoteld, waar funk invloeden in zitten, waarna "Balsultan" volgt en de band me een prachtige melodische ballad laat horen, die tegen het einde in een hoger tempo gespeeld wordt en lichte dansbare funk invloeden heeft.
Dan zet Baris Manco & Kurtalan Expres me "Aman Yavas! Aheste" voor en hoor ik een swingende disco funk song, die zeer dansbaar is en in een discotheek zeker zou hebben gescoord en dit nummer wordt gevolgd door "Koi Dügmeler", een uitstekende aanstekelijke pop song met enkele prima tempowisselingen.
In "Eski Bir Fincan" schotelt de band me een lekker in het gehoor klinkende pop song voor en in het laatste nummer, dat "Selahaddin Eyyub'nin Yegeni Aslan Yürekli Risar'in Kiz Kardesine Karsi" heet, laat de band me genieten van een verrukkelijk instrumentaal Oosters progressief rock nummer, met folk invloeden, waarin trommels een belangrijke rol spelen en een zeer aanstekelijk ritme, waarbij het moeilijk is om stil te blijven zitten. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
"Estagfurullah Ne Haddimize!" van Baris Manco & Kurtalan Expres is een heerlijk album, waar diverse stijlen muziek op te beluisteren zijn en ik kan deze schijf aanbevelen aan een ieder, die van Turkse pop muziek houdt, maar ook aan hen, die van funk, progressieve rock en de betere pop houden.
Blueneck is een band uit Noord Somerset, die in 2000 werd opgericht en bestaat uit: Ben Green - sologitaar, Rich Sadler - sologitaar, Ben Paget - basgitaar Duncan Attwood - zang, sologitaar en keyboards en Johnny Horswell - drums.
De band bracht hun eerste CD, "Scars of the Midwest", in 2006 uit via het Don't Touch Records label.
Daarna kwam Blueneck bij het Denovali Records label terecht, die hun volgende CD's "The Fallen Host" (2009), "Repetitions" (2011) "Epilogue" (2012) en "King Nine" (2014) uitbracht en ook hun nieuwe CD "The Outpost", die 25 november 2016 verschijnt, wordt door dit zelfde label op de markt gebracht.
"The Outpost" bevat 8 nummers, waarvan de eerste "From Beyond" heet en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende mix van pop, new wave en elektro maken, die rustig start, maar later iets heftiger wordt en dit nummer wordt gevolgd door het prachtige rustige "Ghosts", waarin de band me een heerlijke pop song met ingetogen zang voorschotelt.
Daarna volgt "Hypnos" en krijg ik een uitstekende mix van pop en new wave te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele subtiele tempowisselingen heeft, waarna Blueneck me "Rats In The Wall" voorzet, een schitterende mix van pop en elektro, die een aanstekelijk ritme en rustige zang bevat, waarbij de muziek iets na de helft van de song aanzwelt.
Dan hoor ik "The White Ship", een mooie rustige pop song met ingetogen zang, die gevolgd wordt door "Glades", eveneens zo'n prachtige mix van pop en new wave, die enkele prima tempowisselingen heeft en in een gemiddeld tempo wordt uitgevoerd. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Vervolgens speelt de band "Hive", een rustige pop song met een terug kerend ritme, die halverwege verandert in een schitterend licht hypnotiserend stuk muziek, waarna de band me "Other Gods" voorschotelt en daarin krijg ik opnieuw een mooie rustige pop song te horen, waar de band patent op lijkt te hebben genomen en ook deze krijgt tegen het einde iets meer vaart en wordt een beetje heftiger gespeeld.
"The Outpost" van Blueneck is een aangename plaat om te beluisteren en de rustige muziek is prachtig en ondanks dat ik een beetje spanning mis, kan ik deze uitstekende schijf aanraden aan een ieder, die van de betere pop en rustige muziek houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Öresund Space Collective is een spacerock band uit Öresund, Denemarken, die uit ongeveer 20 muzikanten bestaat en een muzikale mix maakt van improvisaties, funk, reggae, jazz en spacerock, wat betekent, dat geen enkel optreden hetzelfde klinkt en is sinds 2004 actief.
Leidende kracht achter de band is Scott Heller, alias Dr. Space, een Amerikaan, die naar Denemarken verhuisde.
De band is een collectief, dat regelmatig van bezetting wisselt, waarvan de leden hoofdzakelijk uit Kopenhagen, Denemarken en Malmö, Zweden komen en de vaste kern bestaat uit Scott Heller, alias Dr. Space - synthesizer en Mogens - synthesizer.
De band, die op "Visions Of ...", de 23ste uitgave van Öresund Space Collective, actief is, bestaat uit: Mattias - sologitaar en pedal steel, Jonathan - sologitaar en viool, Mats - sologitaar, Jonas - keyborads en orgel, KG - synthesizer en keyboards, Dr.Space - synthesizer, Hasse - basgitaar en Alex - drums.
Het album, dat 5 december 2016 zowel op CD als op 2LP in een beperkte oplage van 200 stuks zwart, 190 stuks geel en 110 stuks oranje/blauw vinyl via het Space Rock Productions label verschijnt en in oktober 2014 in de Black Tornado Studio te Kopenhagen werd opgenomen, bevat 4 nummers, waarvan het titel nummer "Visions Of ..." bijna 42 minuten duurt en daarin hoor ik de band rustig beginnen en het nummer rustig opbouwen tot er een swingend aanstekelijk dansbaar stuk muziek is ontstaan, dat een licht hypnotiserend drums ritme heeft, waarop de band tot halverwege voort borduurt, maar dan het ritme en tempo verandert en me een lekker in het gehoor klinkend progressief rock nummer voorzet, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarin de basgitaar voor het licht hypnotiserende effect zorgt, door een terugkerend ritme te spelen.
Daarna volgt "Above The Corner", waarin de band zich liet inspireren door de muziek van Miles Davis, zoals die dat halverwege de jaren 70 speelde en daarin krijg ik dan ook een schitterende mix van funk, jazz en rock te horen, die swingt als een trein en daarbij is stil zitten dus onmogelijk. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Dan zet Öresund Space Collective me "Piece Of Seven" voor, en hierin speelt de band een geweldig stuk progressieve rock, dat een heerlijk dansbaar Afrikaans aandoend drums ritme heeft en tevens ruimtelijke en Oosterse invloeden bevat.
Het laatste nummer heet "Around The Corner" en is eveneens een verrukkelijk swingend stuk progressieve spacerock, dat in een rustig tempo wordt begonnen, waarna het tempo geleidelijk wordt opgevoerd om weer rustig te eindigen.
"Visions Of..." van Öresund Space Collective is een uitstekend rock album, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan dit album dan ook aanraden aan elke liefhebber van deze muzieksoort.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Mother Island is een band uit Vicenza, Italië, die bestaat uit: Anita Formilan - zang, Nicola Tamiozzo - sologitaar, Nicolò De Franceschi - sologitaar, Giacoma Totti - basgitaar, Diego Pianalto - orgel en Nicola Bottene - drums.
De band, die zich muzikaal liet inspireren door de Amerikaanse bands uit de jaren 60, bracht op 31 januari 2015 hun debuut album "Cosmic Pyre" via het Go Down Records label uit en 14 oktober 2016 verscheen de opvolger daarvan, getiteld "Wet Moon", dat in de Outside Inside Studio te Montebelluna analoog opgenomen en gemixt werd door Matt Bordin (Squadra Omega / The Mojomatics).
De titel van het album is gebaseerd op een weerschijn van de volle maan in het water van de Venetiaanse kanalen, waar langs de bandleden liepen na een optreden aldaar.
Het album, dat 14 oktober 2016 zowel op LP als CD en als digitale download is uitgebracht, start met "To The Wet Moon" en daarin hoor ik de band een lekker swingende poprock song ten gehore brengen, die enkele prima tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "On Days Like These", een fantastische uptempo progressieve rock song, die swingt.
Daarna volgt "Twentynine Palms", waarin de band me een schitterende rock song voorschotelt, die een slepend ritme en lichte blues invloeden heeft en tevens licht psychedelische invloeden bevat, waarna "In The Meantime We Will Dance" volgt en ik een uitstekende swingende uptempo rock song te horen krijg.
Dan zet de band me "La Danse Macabre" voor en hoor ik een verrukkelijke rustige, duistere, progressieve psychedelische rock song, waar tevens progressieve jazz in verwerkt is (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna "Normal Love" volgt, een heerlijke afwisselende pop song, waarin sensuele zang en licht psychedelisch orgelspel te horen zijn.
In "Eastern Memories" speelt Mother Island opnieuw een lekker in het gehoor klinkende swingende poprock song in een gemiddeld tempo en in "Heroin Sunrise" krijg ik een geweldige rustige rock song te horen, waarin ik zang invloeden van Janis Joplin en Billie Holliday hoor, terwijl de muziek een mix is van blues en progressieve rock.
Vervolgens laat de band me een swingende uptempo rock song horen, getiteld "Th e Heap", waarin weer licht psychedelisch orgelspel zit en in "Midnight Sun" krijg ik opnieuw een uitstekende rustige poprock song voorgezet, die naar het einde toe in een hoger tempo gespeeld wordt.
"Wet Moon" van Mother Island bevat 10 lekker in het gehoor klinkende songs, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan hen, die van de betere pop en rock houden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Singer songwriter Jack Lee speelde in de jaren 70 in de band The Nerves, die San Francisco als thuisbasis had en samen met Paul Collins (Paul Collins Beat) en Peter Case (The Plimsouls) vormde hij de band.
In 1976 verhuisde de band naar Los Angeles, waar een serie zelf gepromote en zelf gefinancierde optredens gedaan werd in de punk scene op plaatsen waar onder andere ook The Dils, The Screamers en The Weirdos optreden.
Het logische vervolg was, dat de band in 1976 ook hun EP in eigen beheer uitbrachten en financierden, waarna met eigen financiele middelen een toer door Amerika gedaan werd, waarbij The Nerves met bands als The Ramones, The Diodes, en Mink Deville optrad.
Hoewel hun nieuw geschreven nummers sterk klonken en de pers bijna altijd positieve dingen over de band schreef, besloten de bandleden in 1978 toch uit elkaar te gaan.
De formatie Blondie coverde in 1977 de door Jack Lee in 1973 geschreven compositie "Hanging On The Telephone" en scoorde er een hit mee, waarna het op de LP "Parallel Lines" terecht kwam.
Ook andere artiesten namen songs van hem op, waaronder Suzi Quatro ("You Are My Lover", 1977), Paul Young ("Come Back and Stay", 1983) en Cat Power ("Hanging On The Telephone", 2006).
Jack Lee bracht in 1982 zijn eerste solo LP, getiteld "Jack Lee's Greatest Hits, Vol. 1" uit via het Maiden America label, waarop zowel bewerkte nummers van The Nerves als nieuwe nummers stonden.
In 1982 volgde de 7" vinyl single "Hanging On The Telephone"/"Women" en deze verscheen bij het Disclexia Records, waarna in 1985 zijn tweede vinyl album "Jack Lee" verscheen via het Lolita label, die ook zijn tweede 7" vinyl single "Somebody Else To Love"/"Small World" uitbracht in 1986.
Het Spaanse Penniman Records label bracht in 2001 een heruitgave van de EP van The Nerves op de markt als een deluxe 25ste verjaardag 10" vinyl uitgave met extra demo en live materiaal, opgenomen tijdens hun Wirlwind tournee in 1977 en in 2008 bracht Alive Natural Sound het compilatie album "One Way Ticket" van The Nerves uit, inclusief 1 solo nummer ("It's Hot Outside") van Jack Lee.
Op 25 november 2016 brengt het Alive Natural Sound Records label de CD "Bigger Than Life" van Jack Lee uit, waarop de 23 nummers van beide albums plus het nummer "Small World" staan, oftewel de "Anthology", zijn complete solo werk.
Het album start met "Good Times", waarin ik een lekker in het gehoor klinkende swingende power pop song te horen krijg, die aanzet tot dansen en gevolgd wordt door "Give Me Some Time", een uitstekende uptempo pop song, die swingt, waarna "Come Back And Stay" volgt en ik een vrij snelle versie van dit nummer voorgezet krijg, die prima klinkt.
Daarna hoor ik "Any Day Now", een mooie vrij rustige pop song met enkele subtiele tempowisselingen en "Stand Back And Take A Good Look", een swingende rock & roll song, waarin prima saxofoonspel zit.
Dan laat Jack me genieten van zijn versie van "Hanging On The Telephone", die Blondie vrijwel perfect gekopieërd heeft en deze wordt gevolgd door "Women", een swingende uptempo power pop song, waarna ik "I'm Gonna Have Fun" voorgeschoteld krijg en ook hierin speelt hij een swingende uptempo rock song met een aanstekelijk dansbaar ritme.
In "Crime Doesn't Pay" speelt Jack opnieuw een heerlijke swingende rock song, waarbij stil zitten geen optie is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Paper Dolls" krijg ik eveneens een lekker swingende poprock song te horen, terwijl ik in "It's Hot Outside" een geweldige rock & roll song voorgezet krijg, die swingt als een trein.
Vervolgens hoor ik de songs van zijn tweede solo album, dat begint met "Sex", een zeer swingende uptempo power rock song, die gevolgd wordt door "Somebody Else To Love", waarin ik hem een schitterende new wave song hoor spelen, die me lichtelijk aan de muziek van Sting doet denken.
Daarna hoor ik "Bird In A Cage", een schitterende melodische uptempo mix van new wave en rock met een aanstekelijk ritme, "Why Am I So Lonely?", een lekkere rock song met enkele subtiele tempowisselingen, "From Time To Time", een prachtige vrij rustige pop song.
Verder brengt Jack "Between Two People" ten gehore, waarin hij een afwisselende pop song speelt en in "Play With Me", krijg ik opnieuw een swingende uptempo poprock song voorgeschoteld.
"Time Machine" is een verrukkelijke rock song met wisselende tempo's en een aanstekelijk dansbaar ritme en "The Girl In The Picture" een heerlijke pop song, die lichte symfonische rock invloeden bevat en diverse tempowisselingen heeft.
In "Breaking Into My Heart" gaat Jack verder met het maken van zijn lekker in het gehoor klinkende pop songs en hoor ik een uitstekende song in een gemiddeld tempo, die gevolgd wordt door de titelsong "Bigger Than Life", een swingende power poprock song en in het laatste nummer, "Small World" laat hij me genieten van een afwisselende poprock song met een aanstekelijk ritme, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.
"Bigger Than Life" van Jack Lee bevat 23 lekkere swingende songs, die me geen moment verveeld hebben, waardoor ik elke liefhebber van power pop en rock kan aanraden, deze heerlijke schijf eens te gaan beluisteren.
Marvin Gardens was een band uit San Francisco, die een eigen unieke stijl muziek maakte, die het midden hield tussen 50's en 60' garagerock en folk en in 1966 op Lowell High School door 4 vrienden werd opgericht.
De band, die, nadat in 1967 Carol Duke bij de band kwam, bestond uit: Carol Duke - zang en sologitaar, Fred Waxler - sologitaar en klarinet, Michael Lindner - basgitaar, Tim Hazen - Farisa en Hammond orgel, piano, sologitaar, zang en mandoline en Dave Ray Costuros - drums, zang en trompet, bracht een 7" EP in zeer beperkte oplage van 100 stuks uit, terwijl er ook live opnamen gemaakt werden tijdens het optreden in de legendarische Matrix club te San Francisco in 1968.
Op 18 november 2016 bracht het High Noon Records label 7 studio plus 12 live opnamen in een CD digipack inclusief een 32 pagina's tellend boekwerkje uit en tevens verschenen er 14 van de 19 opnamen op LP plus een download kaart voor 5 exclusieve bonus nummers en een 24 pagina's tellend boekje op tijdschrift formaat, maar ook is het album als digitale download verkrijgbaar.
Het album start met het door Bob Dylan geschreven "Down the Line" en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende licht psychedelische rock song spelen, die folk invloeden heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "Titanic", een swingende mix van country en skiffle, die me in beweging brengt.
Daarna zet de band me "Close the Door Lightly" voor en krijg ik een mooie rustige country song te horen, waarna de 4 nummers van de EP volgen, waarvan "Duncan And Brady" de eerste is, die op de EP "Been On The Job Too Long" heet en dit is een lekker in het gehoor klinkende swingende pop song, waar licht psychedelische elementen in zitten.
Het volgende nummer heet "97 Men" en daarin brengt de band een swingende opgewekte pop song ten gehore, waarbij de muziek me doet denken aan die van Country Joe & The Fish en deze wordt gevolgd door "Whips And Leathers", een heerlijke licht psychedelische pop song met enkele prima tempowisselingen en "Down The Line", waarin de band een langzamere uitvoering van dit nummer speelt, dat tevens een meer progressief en heftiger orgelspel heeft.
Vervolgens krijg ik de live opnamen te horen, die beginnen met "Larry Welz Dedication", een korte aankondiging voor het volgende nummer, dat "Gloryland" heet en een religieuze pop song is, waarin de band me hun swingende versie van "Glory, Glory Hallelujah" voorzet.
In "I Know You Rider" krijg ik een uitstekende dansbare progressieve pop song te horen en in "Baltimore Oriole" laat Marvin Gardens me genieten van een schitterende rustig startende licht psychedelische pop song, die na enkele minuten verandert in een geweldige swingende progressieve rock song met licht jazz invloeden, om daarna terug te keren naar het rustige tempo, waar ook blues invloeden in te horen zijn.
Dan schotelt de band me "Titanic" voor en hoor ik weer die schitterende mix van country en skiffle muziek, die swingt als een trein en in "Richland Woman Blues" krijg ik een dansbare mix van country en blues voorgezet.
Daarna speelt de band "Duncan And Brady", die net als de studio opname swingt en licht psychedelische elementen heeft, waarna "The Whisper Song" volgt en ik een swingende pop song te horen krijg, waar humor en cabaret elementen in zitten.
Verder zet de band me "Ananias" voor, een fantastische religieuze progressieve blues song, die rustig start, maar gaandeweg meer vaart krijgt en "97 Men", een swingende opgewekte pop song met diverse tempowisselingen.
In "Have A Drink On Me" laat de band me een vrolijk klinkende humoristische pop song horen, waar ook theater elementen in zitten en in "Good Night Ladies" speelt de band nogmaals een humoristische cabaret song.
"1968" van Marvin Gardens is een lekker in het gehoor klinkend album en geeft een uitstekend beeld weer, hoe de muziek in die periode te San Francisco was en ik kan iedere liefhebber van jaren 60 muziek dan ook aanraden, dit album eens te gaan beluisteren.
In 1984 namen Jeff Kelly - sologitaar, zang, drums, basgitaar, orgel, percussie, mandoline en Joe Ross - basgitaar, zang, sologitaar, percussie, zither, banjo, snaren drum en doedelzak hun eerste nummers op in het huis van Joe's ouders te West Seattle.
De naam van de band, die eerst Felix The Cat Explodes was, werd veranderd in The Green Pajamas, genoemd naar een song, die door Jeff geschreven was en bestaat behalve uit Jeff Kelly en Joe Ross uit: Eric Lichter - keyboards, zang en percussie, Laura Weller - zang en sologitaar en Karl Wilhelm - drums.
Vanaf dat moment ging het snel met de band en na hun debuut album "Happy Halloween" uit 1984, die via het Endgame Records label werd uitgebracht, volgden de albums: "Summer Of Lust" (1984), "Book Of Hours"(1986), "November"(1988) en "Ghosts Of Love"(1990) elkaar met de regelmaat van de klok op en werden via Green Monkey Records uitgebracht.
Na een stilte van 7 jaar verschenen hun volgende 2 albums "Strung Behind The Sun" en "All Clues Lead To Meagan's Bed" bij het Camera Obscura label, waarna het Woronzow label het stokje over nam en "Seven Fathoms Down And Falling" (1999) en "This Is Where We Disappear" (2001) uitbracht en vervolgens verschenen "Lust Never Sleeps" (2002, Endgame Records) en "Northern Gothic" (2002, Camera Obscura).
Daarna werden hun albums "Ten White Stones" (2004), "21st Century Séance" (2005), "The Night Races Into Anna" (2006), "Box Of Secrets: Northern Gothic Season 2" (2007) en "Poison In The Russian Room" (2009) door het Hidden Agenda Records label uitgebracht, terwijl het St. Brigid Records label in 2007 het album "If You Knew What I Dreamed..." op de markt bracht.
De laatste jaren verschijnen de albums weer via het Green Monkey Records label, waarvan "Green Pajama Country!" uit 2011 de eerste was, waarna "Summer Of Lust" (2012, her uitgave) "Death By Misadventure" (2012) volgden.
Ook hun nieuwe album "To The End Of The Sea" uit 2016 is door Green Monkey Records uitgebracht en daarop bestaat de band uit: Jeff Kelly - zang, piano, sologitaar, mellotron, synthesizer en percussie, Laura Weller - zang, piano, mellotron en dwarsfluit, Scott Vanderpool - drums, Natalie Gray - viool, Vito Inman - trompet Elise Hirschi - zang (2 nummers) en Phil Hirschi - cello en zang (1 nummer).
Het album, dat 18 nummers bevat, start met "Will The Ships Go Down", waarin ik een lekker in het gehoor klinkende, vrij rustige, licht psychedelische pop song te horen krijg, waarbij de zang vervormd is en invloeden van progressieve rock hoorbaar zijn en dit nummer wordt gevolgd door "Si Sigues La Luna" (If You Follow The Moon), een prachtige rustige korte pop song, die nog geen minuut duurt en door Elise gezongen wordt.
Daarna hoor ik "White Lighthouse", eveneens een mooie korte pop song, die een aanstekelijk ritme heeft, waarna "Sea Of Secrets 1" volgt en ik opnieuw een rustige song te horen krijg.
Dan speelt de band "All Of The Starry Sky", een uitstekende rustige pop song, die ingetogen zang laat horen en gevolgd wordt door "Who Is The Girl", een korte aanstekelijke pop song, die me aanzet tot meedeinen.
In "Madness To Burn" krijg ik ook nu weer een korte pop song voorgezet en hierin is de invloed van The Beatles goed hoorbaar, waarna ik "When Juliet Smiles" volgt en ik een schitterende pop song hoor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens speelt The Green Pajamas "A Mouth Full Of Honey", een fantastische korte psychedelische pop song, die gevolgd wordt door "Sea Of Secrets 2", een prima rustige folk song met psychedelische invloeden.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Met "Ten Million Light Years Away" laat de band me genieten van een geweldige swingende psychedelische pop song en ook daar zitten Beatles invloeden in en in "Anyone But Me" krijg ik weer zo'n prachtige rustige licht psychedelische pop song voorgeschoteld en in "Got To Go Away" laat de band me genieten van een korte opgewekte pop song, waarin de cello een belangrijke rol speelt.
"Big Black Storm" is een vrij zwaar klinkende mooie pop song en "[Dusk]" een klassiek aandoend instrumentaal nummer, dat gevolgd wordt door "Why Did I Think I Could", een schitterende song, die rustig en ingetogen begint, maar tegen het einde heftiger wordt.
Verder zet de band me "Over Here" voor, waarin ik een uitstekende aanstekelijke pop song hoor en in "Hasta Al Fin De La Mar" (To The End Of The Sea), dat een licht Spaans ritme bevat en aan zet tot dansen, laat Elise haar zang kunsten nogmaals horen en krijg ik een heerlijke pop song voorgezet.
"To The End Of The Sea" van The Green Pajamas bevat 18 uitstekende nummers, die het horen meer dan waard zijn en ik kan iedere liefhebber van de betere pop dan ook aanraden, dit album eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Black Moon Circle is een nieuwe band uit Trondheim, Noorwegen, die bestaat uit: Öyvin - zang en basgitaar, Vemund - sologitaar en Per - drums, terwijl de band op enkele nummers wordt bijgestaan door Dr.Space van Öresund Space Collective.
De bandleden speelden al jaren in de Noorse rock & roll muziek scene in bands als The School en The Reilly Express, voordat ze in 2011 de band Black Moon Circle oprichtten.
Hun debuut EP met gelijknamige titel verscheen in 2013 via Space Rock Productions en hun eerste volledige album "Andromeda" uit 2014, die via Crispin Clover Records en Stickman Records uitgebracht werd, kreeg lovende woorden in de underground media, terwijl de band ook in de top 10 van beste nieuwe bands door de Obelisk website werd gerekend.
In 2013 ontmoette Dr.Space van Öresund Space Collective de band en besloten samen jamsessies te spelen, die vervolgens opgenomen werden.
Het Space Rock Productions label bracht 14 augustus 2015 één van die vroege jamsessies in een beperkte oplage op vinyl uit, getiteld "The Studio Jams Vol.1: Yellow Nebula In The Sky" en deze is in november 2016 gevolgd door "The Studio Jams Vol. II", die in een beperkte oplage van 400 stuks op gekleurd vinyl is uitgebracht en tevens als digitale download verkrijgbaar is.
Opgemerkt kan nog worden, dat de band reeds de Nautilus Studio in is gedoken om "The Studio Jams Vol.II" te mixen, die met medewerking van gast gitarist Snah is opgenomen en in het voorjaar van 2017 uit zal komen.
De LP bevat slechts 2 nummers, waarbij de A-kant "The Head" heet en ik een 24 minuten durende jam te horen krijg, die met basgitaarspel begint, waarna er synthesizer klanken en drums aan toegevoegd worden en na ongeveer 5 minuten, maakt ook de gitaar zijn intrede en ontstaat er een schitterend mix van spacerock en progressieve rock, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, een licht hypnotiserend ritme bevat en tevens scheurende gitaarklanken heeft.
Het vervolg van deze jam is op de B-kant, die "The Tail" heet, te horen en daarin schotelt Black Moon Circle me een heftig startend stuk progressieve rock voor, dat voorzien wordt van ruimtelijke klanken en over gaat in een rustiger tempo met een hypnotiserend dansbaar ritme, waarmee de band me in de ban van hun muziek houdt, om tegen het einde weer heftiger te worden, waarna de climax volgt en het nummer eindigt. (luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
"The Studio Jams Vol. II" van Black Moon Circle is een fantastisch stuk muziek, waar ik van begin tot eind van genoten heb en ik kan iedere spacerock en progressieve rock deze schijf dan ook van harte aanbevelen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Us And Them is een Zweeds folk duo, dat bestaat uit: Britt Rönnholm - zang en Anders Hakanson - gitaar en synthesizer.
Het duo maakte in 2008 hun debuut met de CD “Based on a True Story”, die via het eigen Withdrawn Recordings label verscheen en vooraf gegaan werd door de EP's "Canning Oak" (2006), "Seagulls" (2006) en "Man O' Sand To Girl O'Sea" (2006), die eveneens via dit label werden uitgebracht.
Vervolgens bracht het Fruits De Mer label in 2009 de vinyl EP "Julia Dream Of All The Pretty Horses" uit, waarmee het duo lovende kritieken oogstte van Mojo en Record Collector, gevolgd in 2011 door de EP "Summerisle" (Fruits De Mer) en in 2012 bracht het Ritual Echo Records de EP "Walk Light" uit, waarna in 2014 de EP "By The Time It Gets Dark" (Fruits De Mer) verscheen.
Het Mega Dodo Records label bracht 23 oktober 2015 het album "Summer Green And Autumn Brown" op zowel 180 gram zwart vinyl uit in een beperkte oplage van 250 stuks, plus als CD digipack, maar ook verscheen er een gelimiteerde oplage van 100 stuks als 4CD, inclusief de 3 CD EP's, die via Fruits De Mer werden uitgebracht en was alleen maar via de Mega Dodo's Bandcamp pagina te koop, dus niet in de winkels.
Op 12 december 2016 verschijnt de 10" EP "Fading With The Dwindling Sun" op gekleurd vinyl via het Fruits De Mer Records label en deze bevat 5 songs, die Sandy Denny (Fairport Convention) zong, waarvan er 3 door haar geschreven zijn, plus 1 van Richard Thompson en een traditionele.
Het eerste van de vijf nummers, waaraan Us And Them een jaar gewerkt hebben, heet "Winter Winds" (Sandy Denny) en daarin hoor ik de band een schitterende rustige folkpop song spelen, waarin gebruik van strijkers wordt gemaakt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna schotelt de band me "Farewell, Farewell" (Richard Thompson) voor en krijg ik een prachtige rustige melodische folkpop song te horen, die gevolgd wordt door "Next Time Around" (Sandy Denny) en ook dit is een zeer rustige verrukkelijke folk song, die op ingetogen wijze verolkt wordt.
Dan volgt "Banks Of The Nile" (Traditioneel), waarin ik beiden hoor zingen en Us And Them me opnieuw een fantastische rustige folk song voor zet, waarna het laatste nummer volgt, getiteld ""Take Away The Load" (Sandy Denny), waarin het tempo laag blijft en ik nogmaals een uitstekende rustige song voorgeschoteld krijg.
"Fading With The Dwindling Sun" van Us And Them bevat 5 heerlijke rustige folkpop songs, die liefhebbers van Fairport Convention, Sandy Denny en folk in zijn algemeenheid, zeker op waarde zullen weten te schatten en ik kan hen dan ook ten zeerste aanraden, eens naar deze schitterende schijf te gaan luisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
In september 2016 werd de CD "Tripwave 2 Collection Of Modern Russian Psychedelic Music" in een beperkte oplage door het Trail Records label uitgebracht.
Op het album zijn 9 Russische bands vertegenwoordigd met evenzoveel nummers, waarbij vermeldenswaardig is, dat 5 van de 9 nummers nog niet eerder uitgebracht werden en exclusief voor deze CD zijn gemaakt.
De CD start met "Below The Grass" van Ciolkowska
(R.A.I.G.Records, 2016) en daarin hoor ik de band een schitterend melodisch progressief rock nummer spelen, dat swingt en enkele prima tempowisselingen heeft.
Daarna krijg ik Rada & Blackthorn (Wyrgorod Records, 2014) te horen, die "Ethno Song" ten gehore brengt, een heerlijke stevige progressieve rock song, die een lekker in het gehoor klinkend, niet al te snel, ritme bevat, dat bij tijd en wijle hypnotiserend klinkt en een vrij heftige zang in de stijl van Nina Hagen heeft, waarna Bowl Of Knowledge volgt, die me "Ganja Yoga" voorschotelt en hierin hoor ik de band een fantastisch progressief stuk muziek spelen, dat in een niet al te hoog tempo wordt uitgevoerd en de eerste van de 5 onuitgebrachte nummers uit 2016 is.
Dan krijg ik Sonora te horen, die me "Canyon" uit 2016 voor zet, waarin ik een prachtige rustige licht psychedelische song te horen krijg, waarna "Syndicate" (2016) van Cosmic Triggers volgt en ik een schitterende mix van psychedelische rock en spacerock te horen krijg.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Ole Lukkoye (Trail Records, 2015) laat me in "Dyatly (Edit)" bijna 16 minuten genieten van een verrukkelijke hypnotiserende, zeer dansbare, mix van progressieve rock en dance, die vergezeld gaat van uitstekende zang en daarbij is het onmogelijk niet in beweging te komen.
In "Suicide Trip" (2016) van Dead Man Tell No Tales hoor ik een geweldig lekker progressief rock nummer, dat in een rustig stevig tempo gespeeld wordt en in "Forest Song" (2016) van Kamni krijg ik een uitstekende rustige licht psychedelische progressieve rock song voorgeschoteld.
Het laatste nummer heet "Shangri-La" en komt van Polska Radio One (Trail Records, 2014) en daarin laat de band me genieten van een fantastische psychedelische pop song, waar invloeden van The Beatles hoorbaar in zijn.
"Tripwave 2 Collection Of Modern Russian Psychedelic Music", van het Trail Records label, bevat 9 verrukkelijke stukken muziek, waar ik van begin tot einde van heb genoten en ik kan deze CD dan ook van harte aanbevelen aan elke progressieve en psychedelische rock liefhebber, waarbij Alexander Tsalikhin en Vlad Milyavsky van Trail Records me nogmaals laten beseffen, dat Rusland fantastische muzikanten heeft, die de inhaalslag met de rest van de wereld naar mijn mening volledig voltooid hebben en meesterlijke muziek te maken.
* De muziek van deze bands/artiesten is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De band The Monsters werd in 1986 te Bern, Zwitserland opgericht en de eerste bezetting bestond uit: Beat-Man - zang en sologitaar, Yves - sologitaar en Oli - drums, die hun eerste cassette uitbrachten.
Tot halverwege de jaren 90 veranderde de bezetting van The Monsters regelmatig, maar vanaf 1995 bestaat de band uit: Beat-Man, Janosh - staande basgitaar, Di Putto - drums en Swain Lee - drums.
In de loop der jaren bracht de band, die op bijna elk continent speelde, ook een aantal albums uit, zoals: "Jungle Noise" (CD, 1995), "Youth Against Nature" (CD, 1997), "Birds Eat Martians" (CD, 1998), "I See Dead People" (LP+CD, 2002), "Hide And Seek" (alleen in Australië en Japan, CD, 2005), "The Worst Of ..." (LP+CD, 2006), ".... Pop Up Yours" (LP+CD, 2011), "Monster Masks" (her-uitgave van "The Mask" uit 1989) (LP+CD, 2013) en "Presents The Hunch" (her-uitgave van "The Hunch" uit 1991) (LP+CD, 2013), waarvan de meeste via het Voodoo Rhythm Records label van Beat-Man verschenen.
Om het heugelijke feit te vieren, dat de band 30 jaar bestaat, hebben artiesten van het Voodoo Rhythm Records label een tribuut album gemaakt, waarop 15 nummers staan, die The Monsters hebben uitgebracht.
Het album is 11 november 2016 verschenen en zowel op LP plus gratis CD + poster, als op CD worden uitgebracht
Het album start met Urban Junior (Zwitserland), die "Dead End Street" speelt en daarin hoor ik de muziek starten met ruimtelijke geluiden, die vergezeld gaan van een gesproken tekst, om na korte tijd over te gaan in een fantastische dansbare elektro song, die gevolgd wordt door "And Then You Cry" van Dylan Walshe (Ierland), die me een prima mix van een pop en country song in een niet al te hoog tempo voorschotelt.
Nicole Garcia (USA) brengt "Baby Ok" ten gehore en laat me genieten van een heerlijke pop song met een licht hypnotiserend ritme, die abrupt wordt afgebroken en Rolando Bruno (Colombia) speelt een lekker in het gehoor klinkende swingende rock song, die een Zuid-Amerkaans cumbia ritme heeft en "Nena Mi Droga Sos" heet.
Daarna volgt King Automatic (Frankrijk) met "Pony Tail And A Black Cadillac", een dansbare garagerock song met een heerlijk eentonig ritme, waarna ik "Black" van The Sex Organs (Zwitserland) voorgezet krijg en een schitterende uptempo garagerock song te horen krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Dan is het de beurt voor The Failed Teachers (Zwitserland) met "I See Dead People", dat met gesproken tekst begint, om na korte tijd te veranderen in een een lekkere punkrock song en dit nummer wordt gevolgd door "Kiss Her Dead" van Delany Davidson (Nieuw-Zeeland), die me een swingende pop song voorzet.
In "More You Talk" van Sudden Infant (Zwitserland) hoor ik een rustige swingende pop song, die live gespeeld is en na een minuut een stuk heftiger wordt en in "Mother's Nest" van Helios & Hess (Zwitserland) speelt Reverend Beat-Man mee en krijg ik een geweldige ruige garagerock song te horen, die tevens lichtelijk experimenteel klinkt.
Vervolgens zet Bigeneric (Marco Repetto) (Zwitserland) me "Let Me Spend The Night" voor, waarin ik een uitstekende licht hypnotiserende experimentele rock song hoor, die ruimtelijke geluiden bevat en The Devils (Italië) spelen "More You Talk Less I Hear" in een snelle ruige punkrock uitvoering.
Verder krijg ik "Goin Gaway Girl", een swingende hardrock song van The Sensiles (Zwitserland) te horen, "Pony Tail And A Black Cadillac", een schitterende swingende, bijna 13 minuten durende, mix van blues en rock & roll van Roy And The Devils Motorcycle (Zwitserland) en "I Wanna Be One Of The Monsters", een uitstekende eentonig gespeelde rock song, van Dennis & The Traktors (Zwitserland), waarin Dennis, de zoon van Philip Niederberger, te horen is, die de teksten roept.
Het album "30 Years Anniversary Tribute Album For The Monsters" bevat 15 door Beat-Man Zeller en The Monsters geschreven nummers, die door diverse artiesten vakkundig en op eigen wijze zijn geïnterpreteerd en gespeeld en ik kan dit prima album dan ook aanraden aan iedere fan van The Monsters, maar ook aan hen, die van garagerock, punk en rock in het algemeen houden. (luister via youtube naar de teaser onder de recensie om een indruk van de muziek te krijgen)
Na bijna 10 jaar hebben Fruits De Mer Records en Static Caravan Recordings de handen ineen geslagen en verschijnt er 5 december 2016 een 7" split single, die alleen op vinyl uitgebracht wordt.
Van de 4 nummers, die daar op te beluisteren zijn, komt de A-kant van het Static Caravan Recordings label en is "First Flight Hymnai Collapse" van Art Of The Memeory Palace, uit Engeland, het eerste en daarin hoor ik de band een heerlijk melodisch pop nummer spelen, dat orkestraal klinkt en ruimtelijke invloeden heeft, waarna ik Cheval Sombre uit New York, Amerika, een mooie rustige, enigszins trieste, pop song hoor spelen, die "A Change Is Gonna Come" heet.
Daarna volgen de 2 nummers van Fruits De Mer Records en in de eerste daarvan laat Jack Ellister uit Polen me genieten van een prachtige dromerige, licht psychedelische, pop song voor, getiteld "Reminder", die gevolgd wordt door "Sleepcrawler" van The Insektlife Cycle uit de Filipijnen en hierin schotelt de band me een uitstekend surf nummer voor, dat in Hawaii gemaakt had kunnen zijn.
De "Fruits De Mer/Static Caravan" Split Single bevat 4 lekker in het gehoor klinkende nummers van evenzoveel bands/artiesten en ik kan liefhebbers van de betere pop dan ook aanraden deze prima schijf eens te gaan beluisteren.
The Eye Of Time is het solo project van de Franse muzikant Marc Euvrie, die uit Normandië komt.
Marc, die nauw verbonden is met de Franse punk en hardcore scene, heeft een klassieke achtergrond en studeerde piano vanaf zijn negende jaar, waarna hij op zijn vijftiende jaar zijn eerste piano werk componeerde.
Na zijn school diploma te hebben gehaald, ging hij cello aan het conservatorium studeren en was hij in diverse bands actief, voordat hij zijn solo project The Eye Of Time startte.
Zijn debuut album "After Us" verscheen in 2006 als CD-R in eigen beheer en werd verpakt in een uitklapbare kartonnen hoes op DVD formaat, waarna in 2010 het CD album "Jail" via het Destructure Records in een beperkte oplage werd uitgebracht, waarvan de opnamen in juni 2008 hadden plaats gevonden in de Studio de la Souleuvre.
Vervolgens bracht het Denovali Records label de compilatie "The Eye Of Time" in 2012 uit, die bestaat uit: "After Us" (11 nummers) + "Jail" (6 nummers) + "Lilly On The Valley" (3 nummers) en deze verscheen op 2CD en op 3LP wit vinyl en 3LP 180 gram zwart vinyl, maar ook als 20mp3 en in 2014 verscheen de CD/LP/Download "Acoustic", eveneens via Denovali Records.
In maart 2015 is zijn album "ANTI" via het Denovali Records label verschenen, zowel op CD als op LP en als Digitale download, waarbij Marc zich heeft laten inspireren door Third Eye Foundation, Portishead, Neurosis, DJ Shadow, Björk, Sigur Ros, Edvard Grieg, Sergei Rachmaninov en Godspeed You! Black Emperor en deze heeft een opvolger gekregen, die "Myth I - A Last Dance For The Things We Love" heet en via dat zelfde label is uitgebracht en eveneens op LP, CD en als digitale download is uitgebracht.
Het album, dat 6 nummers bevat, start met "God Is Your Loneliness" en daarin hoor ik het nummer met klokkengelui beginnen, waarna Marc me een eentonig ritme voorzet, dat vergezeld gaat met vrouwelijke, vrij zware, achtergrond zang en daar halverwege gitaar klanken aan toe voegt, die steeds heftiger worden en het nummer naar een climax te brengen om dan te eindigen met klokkengelui.
Daarna schotelt hij me "L'Enfer Ce N'est Pa Les Autres C'est Moi" voor en hierin hoor ik hem een schitterend rustig, maar triest, romantisch nummer ten gehore brengen, dat op viool en piano gespeeld wordt.
Dan volgt "Mass", een fantastisch nummer, waarin met rustige viool klanken gestart wordt, die vergezeld gaan met rustige drums en een vervormde stem, die de teksten spreekt, waarna de muziek langzaam aanzwelt en de cello en synthesizer er aan toegevoegd worden, zodat er een orkestraal geluid ontstaat en het nummer klassiek aandoet, dat hij aan het eind laat afsterven. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
"A Last Dance For The Things We Love" wordt op piano begonnen en door synthesizer klanken bij te voegen verkrijgt het nummer, dat enkele uitstekende tempowisselingen heeft, iets orkestraal, waardoor er een heerlijk nummer ontstaat.
In "My Dreams Are Dead, But They Will Be Reborn With Ground, Stones And Acient Spells" start het nummer met dreigende drums, waarna de synthesizer wordt bijgevoegd en er een zwaar stuk melodische muziek ten gehore gebracht wordt, waarin ook violen bij komen en de dreiging van begin tot einde voelbaar is.
Het laatste nummer heet "I Could Sleep For Thousand Years" en ook daarin laat Marc me genieten van een prachtig rustig, triest klinkend, stuk muziek, dat bepaald wordt door piano en viool.
"Myth I - A Last Dance For The Things We Love" van The Eye Of Time bevat verrukkelijke muziek en is een genot om naar te luisteren , waardoor ik dit meesterwerk dan ook van harte kan aanbevelen, aan een ieder, die van klassiek aandoende rustige dark wave houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
The Sticks uit Brighton, Engeland bestaat uit: James "The Plague" Tranmer, Iain Paxton en Stuart Cartland.
De band bracht hun "No Sustain EP" op 31 oktober 2016 via het Market Square Records label in een beperkte oplage van 3oo stuks uit in een hand genummerde hoes, waarbij tevens een tekstvel zit.
De EP, die 4 nummers bevat, start met "No Sustain", waarin ik de band een uitstekende mix van punk en new wave hoor maken, die diverse tempowisselingen heeft (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Cobblers", een korte mooie melodische licht psychedelische pop song.
Kant B begint met "Air Atlantis" en daarin krijg ik opnieuw een heerlijke mix van punk en new wave voorgeschoteld, die me lichtelijk aan de muziek van PIL doet denken en in "Casual Man" zet The Sticks me een schitterende pop song voor, die in een cabaret niet zou misstaan en hierin laat de band een mix van hip hop en een funky dansbaar ritme horen.
"No Sustain EP" van The Sticks is een lekker in het gehoor klinkende swingende plaat, waarin de band een eigen geluid heeft weten te creëren, waarvan ik van begin tot einde heb genoten en die ik iedere liefhebber van de betere pop kan aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Crystal Jacqueline werd in Wiltshire, Engeland geboren en al op jonge leeftijd ontwikkelde ze haar talent en liefde voor muziek.
Ze trad regelmatig in en rond Bath op, die haar lof en een waardevolle ervaring opleverden en verhuisde later verder naar het zuiden van het land, waar ze in verscheidene bands speelde, die in binnen en buitenland optraden.
Ze woont in Devon met haar varken, katten, ganzen en haar partner Icarus Peel.
Samen spelen ze in de band The Honey Pot, die in 2012 startte en in het begin uit 5 personen bestond, maar nadat, in 2013, hun zanger en ook hun basgitarist de band verlieten, nog maar bestond uit: Crystal Jacqueline - zang en piano, Icarus Peel - alle andere instrumenten en Brian Rushbrooke - drums.
In 2010 bracht ze haar solo debuut album "Heal Yourself" via Psychedandy Records uit en in 2012 verscheen haar eerste album met The Honey Pot, getiteld "To The Edge Of The World" op het Mega Dodo label.
In november 2012 nam ze de EP "A Fairy Tale" op met daarop 3 covers: "Cousin Jane" (Troggs), "A Fairy Tale" (Second Hand), "Play With Fire" (Rolling Stones), die door Fruits De Mer Records werd uitgebracht.
Daarna verscheen de LP "Sun Arise" in 2013 via het Mega Dodo Records label op de markt en deze bevat 16 nummers, inclusief de songs van de EP "A Fairy Tale".
Het album Crystal Jacqueline And The Honey Pot, "Electronic Memory", uit 2015, is in een zeer gelimiteerde box oplage van 100 stuks verschenen en bevat een 12 pagina's tellend boekje, 2 ansichtkaarten en een badge.
Ook de uitgave van de band, "Inside The Whale", die 26 februari 2016 door het Mega Dodo Records label werd uitgebracht, verscheen in een beperkte oplage en daarop zijn keyboards speler John Wyatt en basgitarist Simon Fear, die sinds begin 2015 bij de band zitten, voor het eerst te horen.
Het album, dat 9 nummers bevat, is op 180 gram zwart vinyl op LP uitgebracht in een gelimiteerde oplage van 300 stuks, waarvan de eerste 150 stuks gesigneerd en genummerd zijn door de band.
De CD uitgave bevat 2 extra nummers, terwijl er van de beperkte uitgave van de 3CD versie slechts 150 verschenen en deze bevat het album "Inside The Whale", het exclusieve live album "Live In London" (opgenomen tijdens het Games For May optreden), de single "Lisa Dreams" plus 2 bonus nummers en een interview met Icarus Peel en Crystal Jacqueline, waarbij het geheel verpakt is in een speciaal genummerd blik met waarzeggende vis.
De single "Dr. Crippen's Waiting Room" van The Honey Pot is een voorloper van de 100ste vinyl uitgave van het Fruits De Mer label, dat sinds 2008 bestaat.
De 100ste uitgave is de 2LP "Ascending Scales" van The Honey Pot, die 12 december 2016, op gekleurd vinyl in een klaphoes verschijnt en daarop staat een mix van klassieke en obscure psychedelische en progressieve rock covers plus nieuwe nummers.
Om dit heugelijke feit te vieren, vroeg Icarus Peel een aantal artiesten om medewerking aan hun album te verlenen en Dick Taylor (Pretty Things), James Lowe (Electric Prunes), Tom Newman (July), Peter Cook (July), Nick Saloman (The Bevis Frond), Adrian Shaw (The Bevis Frond), Anton Barbeau, Judy Dyble, Us And Them, Jack Ellister, Bruce Woolley (Buggles) en anderen spelen hierop mee.
Plaat 1, die 8 nummers bevat, start met "1969", waarop James Lowe meespeelt en hierin hoor ik de band, na een korte intro, een geweldige swingende dansbare progressieve rock song spelen, waarbij stil zitten geen optie is en dit nummer wordt gevolgd door "Solomon Deep" (met Dick Taylor), een fantastische progressieve rock song, die enkele prima tempowisselingen heeft en swingt als een trein.
Daarna zet de band met Jack Ellister me "Love Is Green" voor en krijg ik een heerlijke licht psychedelische pop song te horen, die gevolgd wordt door de A-kant van de single "Dr.Crippen's Waiting Room" (met Anton Barbesu), waarin de band me een schitterende swingende progressieve rock song voorschotelt, die diverse subtiele tempowisselingen bevat.
Dan hoor ik Cary Grace samen met The Honey Pot "Can't You See The Witch" spelen en dit is een lekker in het gehoor klinkende swingende cover van het nummer van The Rattles (dat ik trouwens prefereer), waarna "Half A Memory" (met Peter Cook en Tom Newman) volgt en ik een schitterende uptempo psychedelische progressieve pop song voorgezet krijg.
In "Sitting All Alone" zijn de gast muzikanten Judy Dyble en Us And Them en daarin hoor ik de band een schitterende rustige pop song ten gehore brengen, terwijl in het laatste nummer van plaat 1, dat "I've Been So Tired" heet, alleen de muziek van The Honey Pot te horen is en hierin laat de band me genieten van een verrukkelijke psychedelische song, die progressieve rock invloeden heeft.
Op plaat 2, die 6 nummers bevat, zijn Nick Saloman en Adrian Shaw te horen in "Time Machine", de B-kant van de single en dit is, in tegenstelling van de single versie, de complete uitvoering van dit fantastische progressieve psychedelische rock nummer, dat gevolgd wordt door "Lucky Spaceman", waaraan Gregory Curvey van The Luck Of Eden Hall meewerkt en in deze song laat The Honey Pot me genieten van een heerlijke swingende melodische progressieve rock song, waar enkele prima tempowisselingen in zitten.
Steve Palmer van Mooch speelt mee in "Rainy Day Mushroom Pillow" en daarin zet de band me een verrukkelijke psychedelische song voor, die Oosterse invloeden heeft en gevolgd wordt door het vrij zwaar klinkende begin van "America" van The Nice, dat door The Honey Pot vertolkt wordt en hierin laat de band een uitstekende uitvoering van dit symfonische rock nummer horen.
Vervolgens zet de band me het langste nummer van de plaat voor, getiteld "Into The Deep" en daarin hoor ik de band samen met Bruce Woolley een geweldige versie van deze song spelen, die niet alleen swingt, maar ook een hypnotiserend ritme bevat, waardoor de band me als het ware de muziek in zuigt, maar tegen het einde verandert de song en krijg ik een experimenteel psychedelisch stuk muziek te horen, waarna de band de plaat afsluit met "River Runs By" en, met behulp van Tony Durant van Fuchsia, een prachtige rustige melodische pop song, die Japanse invloeden bevat, ten gehore brengt.
"Ascending Scales" van The Honey Pot is een schitterende 2LP, die vol met fantastische songs staat, waarmee de band me vanaf het begin tot het einde heeft weten te boeien en ik kan deze speciale 100ste uitgave van het Fruits De Mer Records label dan ook van harte aanbevelen, aan een ieder, die van progressieve rock en de betere pop houdt.(luister naar een impressie van het album via de youtube link onder de recensie)
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Terry Dolan uit San Francisco, Californië, maakte in 1972 zijn gelijknamige LP voor Warner Bros, die 2 maanden voordat deze in 1973 uit zou komen door WB gecanceld werd.
Op dit album werd Terry bijgestaan door Nicky Hopkins (The Rolling Stones) - piano, John Cipollina (Quicksilver Messenger Service) - slide gitaar, Lonnie Turner (The Steve Miller Band) - basgitaar, Neil Schon (Santana, Journey) - sologitaar, The Pointer Sisters - achtergrond zang, Greg Douglass - sologitaar, Angie Dolan - handklap, Prairie Prince - drums, Dallas Williams - achtergrond zang, Pete Sears - solo- en basgitaar en keyboards, Mic Gilette - Franse hoorn, Kathi McDonald - achtergrond zang, David Weber - drums en Spencer Dryden - percussie
Na 43 jaar verschijnt het album dan eindelijk en wordt, op 25 november 2016, inclusief 6 bonus nummers, via High Noon Records uitgebracht op zowel LP, CD en als digitale download.
De eerste 4 nummers werden door Nicky Hopkins geproduceerd en van januari tot februari 1972 in de Wally Heider's Studio te San Francisco opgenomen, terwijl de andere 4 nummers door Pete Sears geproduceerd werden en opgenomen zijn van 29 augustus tot 3 september 1972 in de Pacific Recorders te San Mateo.
Het eerste nummer van het album heet "See What Your Love Can Do" en daarin hoor ik Terry een lekker in het gehoor klinkende mix van country en pop ten gehore brengen, bijgestaan door achtergrond zang van the Pointer Sisters en Dallas Williams, waarna "Angie" volgt en ik een mooie rustige ingetogen pop song voorgezet krijg, die door achtergrond gezang begeleid wordt.
Daarna speelt de band "Rainbow", een zeer swingende licht progressieve rock song met een hypnotiserend ritme, die gevolgd wordt door "Inlaws And Outlaws", een geweldige progressieve rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt. (luister naar een versie van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan volgt "Purple An Blonde..?", een uitstekende pop song met enkele prima tempowisselingen, die progressieve rock invloeden heeft en in "Burgundy Blues" laat de band me swingende progressieve rock song horen.
In "Magnolia" zet de band me een lekkere rustige pop song voor en in "To Be For You", hoor ik een korte rustige song van iets meer dan 1 minuut.
Vervolgens krijg ik de bonus nummers te horen, die in januari 1972 opgenomen werden, waarvan "Inlaws And Outlaws" (take 18) de eerste is en daarin laat de band me genieten van een heerlijke progressieve rock song, waarna take 14 van "See What Your Love Can Do" volgt en ik weer een uitstekende mix van country en pop voorgezet krijg, alleen ontbreekt de achtergrond zang in deze uitvoering.
Daarna volgen "Angie" (take 12), een lekkere rustige mooie pop song, die eveneens de achtergrond zang mist, "Rainbow" (take 2), een uptempo swingende pop song met lichte progressieve rock invloeden en geweldig piano spel.
Verder krijg ik nogmaals uitvoeringen van "See What Your Love Can Do" (take 12) en ook hierin laat de band me een uitstekende pop song horen en in de Dirt Leg Mix van "Inlaws And Outlaws" krijg ik opnieuw een schitterende progressieve rock song voorgeschoteld.
"Terry Dolan" van Terry Dolan is een lekker in het gehoor klinkend album, dat uitstekende muziek bevat en ik kan dit met bonus nummers aangevulde album aanraden aan een ieder, die van rock houdt.
De band The Monsters werd in 1986 te Bern, Zwitserland opgericht en de eerste bezetting bestond uit: Beat-Man - zang en sologitaar, Yves - sologitaar en Oli - drums.
Daarna werd de drummer in 1987 vervangen door Peppe en kwam basgitarist Raff bij de band, waarna de bandbezetting in 1988 opnieuw wisselde en tot 1990 bestond uit: Beat-Man, Yves, Peppe, Janosh - staande basgitaar en Tiger - staande basgitaar.
In deze bezetting werd hun debuut CD "The Mask" in 1989 uitgebracht en in 2013 opnieuw onder de naam "Monster Masks".
Vervolgens wisselde de band nogmaals van samenstelling en bestond tussen 1991 en 1994 uit: Beat-Man, Yves, Janosh en Di Putto - drums en bracht in 1991 hun tweede CD uit, getiteld "The Hunch", die in 2013 heruitgebracht werd onder de naam "Presents The Hunch".
De meest constante bezetting kwam in 1995, toen de band ging bestaan uit: Beat-Man, Janosh, Di Putto en Swain Lee - drums, die tot heden nog samen spelen.
In deze formatie werden "Jungle Noise" (CD, 1995), "Youth Against Nature" (CD, 1997), "Birds Eat Martians" (CD, 1998), "I See Dead People" (LP+CD, 2002), "Hide And Seek" (alleen in Australië en Japan, CD, 2005), "The Worst Of ..." (LP+CD, 2006) en ".... Pop Up Yours" (LP+CD, 2011), die, net als de eerste 2 CD's, allemaal via het Voodoo Rhythm Records label, waarvan Beat-Man de eigenaar is, uitgebracht plus diverse singles en EP's en verscheen hun muziek op verscheidene verzamel albums, terwijl Beat-Man ook op treedt onder de naam Reverend Beat-Man en Lightning Beat-Man en in bands als Die Zorros speelt.
Hun laatst verschenen LP/CD "... Pop Up Yours" uit 2011 werd ook in een gelimiteerde houten box oplage uitgebracht, waarbij de afbeelding van The Monsters als schuifpuzzel gespeeld kan worden.
De band deed talloze optredens in Zwitserland, maar trad in de loop der jaren ook op in Duitsland, Frankrijk, Nederland, België, Italië, Oostenrijk, Spanje, Engeland, Noorwegen, Zweden, Denemarken en Rusland.
In 2003 toerden The Monsters door Argentinië, Brazilië en New York en in 2005 speelden ze in Japan.
Het album "The Jungle Noise Recordings", dat oorspronkelijk in een beperkte oplage op 10" vinyl uitgebracht werd, bevat opnamen uit de periode 1994-1995 en is 8 april 2016 opnieuw uitgegeven met veel bonus nummers, waarbij het album zowel op LP (10" en 12" vinyl) en op CD is verschenen via het Voodoo Rhythm Records label.
Het nieuwe album van de band heet "M", (oftewel 100) en werd 19 en 20 februari 2016 in de Swampland Studios te Toulouse, Frankrijk, opgenomen en gemixt door Lo Spider, terwijl de mastering in de Echochamber te Zurich, Zwitserland werd gedaan door Lo Spider en Dan Sutter en is de 100ste uitgave van het Voodoo Rhythm label, dat 28 oktober 2016 op LP + gratis CD + posters verschenen is en tevens op CD.
"M" bevat 12 nummers en start met "Baby You're My Drug", waarin ik de band een lekker swingende garagerock song hoor spelen, waarbij de zang nogal vrij heftig is en de muziek een aanstekelijk ritme bevat en tegen het eind freakt de band compleet uit.
Daarna volgt "Dig My Hair", een geweldige korte rock & roll song, die met de snelheid van het licht gespeeld wordt, waarna ik "I Can't Stop" te horen krijg en hierin laat de band me een swingende rock & roll song horen, die enkele subtiele tempowisselingen bevat.
Dan schotelt de band me "Not Enough" voor en hoor ik een rustig startende rock & roll song, die al binnen korte tijd met hoge snelheid gespeeld wordt en diverse tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "I Don't Want You Anymore", waarin de tekst in eerste instantie gefluisterd wordt, maar dat verandert al snel en vervolgens hoor ik de band een heftige garagerock song ten gehore brengen, die afwisselend rustig en snel gespeeld wordt, waarbij ook de tekst fluisterend en heftig gebracht wordt.
In "Bongo Fuzz" laat The Monsters me genieten van een swingend instrumentaal stukje progressieve rock, dat vakkundig naar een climax geleid wordt, om gevolgd te worden door "Happy People Make Me Sick", een fantastische hypnotiserende, eentonig klinkende, uptempo rock song, waarbij stil zitten geen optie is. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens zet de band me weer een heftige rock song voor, die "Nothing You Coward" heet en diverse tempowisselingen heeft, terwijl het ritme een house dreun bevat en in "Voodoo Rhythm" krijg ik een schitterende mix van rock & roll, trash en punk te horen, die afwisselend snel en rustig gespeeld wordt.
Verder hoor ik "Too Pretty To Be Loved", een heerlijke swingende garagerock song met een aanstekelijk ritme, "You Will Die", een heftige vrij snelle rock song met een dansbaar ritme en "Let Me Spend The Night With Your Wife", een prachtige korte zeer rustige pop song.
"M" van The Monsters bevat 12 uitstekende rock & roll/garagerock nummers, die elke liefhebber van dit genre minstens gehoord moet hebben en ik kan hen dan ook aanraden, deze heerlijke plaat eens te gaan beluisteren, om misschien wel tot dezelfde conclusie te komen als ik: fantastisch!
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De Friese zanger/gitarist Empee Holwerda, bekend van de bands LUL en Solbakken ontmoette de New Yorkse dichteres/kunstenares Gloria Williams in 2004 en besloten samen muziek te gaan maken onder de naam Kanipchen-Fit, waarna ze in 2005 voor langere tijd naar New York verhuisden en trouwden.
In 2010 verscheen hun debuut album “Multibenefit” en sinds eind 2011 zijn ze terug in Nederland en heeft drummer Frank Sloos zich bij de band gevoegd.
In deze samenstelling werd hun album "Unfit For These Times Forever" opgenomen en uitgebracht door het Makkum Records label van Arnold de Boer (Zea/The Ex).
"Unfit For These Times Forever" is 11 juni 2016 op 2 7" vinyl singles en als CD verschenen , beide voorzien van een speciale pop-up/3D hoes.
Het album bevat 7 nummers, waarvan de eerste "Fight" heet en daarin hoor ik de band een uitstekende pop song spelen, die in een gemiddeld tempo wordt uitgevoerd en enkele tempowisselingen heeft, waarna "Today I Go As Myself" volgt, waarin de band me een prima pop song voorzet, die eveneens een gemiddeld tempo bevat.
Daarna speelt de band "How To Display The Flag", een vrij snelle swingende rock song, die me in beweging brengt en gevolgd wordt door "Middle Ages, een goede pop song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan schotelt Kanipchen-Fit me "Residu" voor en hoor ik een schitterende spannende pop song met een gesproken tekst licht hypnotiserend ritme, die me aan de muziek van de Amerikaanse band Skafish doet denken (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en ook "Opening Ceremony" wasemt die sfeer een beetje uit en hierin laat de band me genieten van een swingend rock nummer, dat aan zet tot dansen en in het laatste nummer, dat "Unfit" heet, krijg ik een lekker in het gehoor klinkende uptempo pop song te horen.
"Unfit For These Times Forever" van Kanipchen-Fit is een redelijk album, dat enkele uitschieters bevat, die het beluisteren van deze schijf de moeite waard maken en ik kan iedere liefhebber van pop muziek dan ook aanraden, dit album eens te gaan beluisteren.
Fogh Depot is een Russische band uit Moskou, die uit 3 personen bestaat en begin 2015 hun debuut album met gelijknamige titel via het Denovali Records label uitbracht.
Het nieuwe album van de band heet "Turmalinturm" en verschijnt in november 2016 zowel op LP als op CD en als digitale download via Denoval Records en bevat 8 nummers en opmerkelijk is nog het feit, dat de studio, waar de band het album opnam, een maand nadat de opnames afgerond waren, af brandde.
"Turmalinturm" start met "Quicksilver Spoon", waarin de band me, na een licht experimenteel hypnotiserend begin, een heerlijk rustig elektronisch nummer voorzet, dat langzamerhand iets meer vaart krijgt en invloeden uit de jazz heeft, terwijl het hypnotiserende ritme terug keert.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Daarna volgt "Oscar" en hierin speelt de band opnieuw een rustig stuk neo klassieke elektronische muziek, dat een licht hypnotiserend ritme bevat en net iets over de helft van het nummer meer snelheid krijgt en verandert in een lekker in het gehoor klinkend stuk progressieve elektronische muziek/.
Dan zet de band me "Who The Last Says No" voor en hierin start de band met rustige jazz klanken, die gevolgd worden door prachtig klassiek aandoend piano spel, om iets verder in het nummer te veranderen in een fantastisch mooi klinkende mix van klassiek en jazz.
In "Svetly Prazdnik" hoor ik Fogh Depot een schitterend avant garde nummer spelen, dat een niet al te hoog tempo en diverse prima tempowisselingen bevat en tevens invloeden van progressieve elektronische rock en jazz heeft.
Vervolgens schotelt de band me " Alice And Bob Cypher" voor en krijg ik een geweldig swingend elektro nummer te horen, waarbij stil zitten niet aan de orde is en in "Meduse" laat de band me genieten van een heerlijk stukje avant garde, dat, gemixt met jazz en elektro, swingt als een trein.
Verder hoor ik "Turmalin" en daarin krijg ik een verrukkelijke mix van elektro, progressieve jazz en hypnotiserende ritmes voorgezet, die vergezeld gaan van zware klanken en in "Cloud Apiary" speelt de band avant garde nummer met een hypnotiserend ritme, dat halverwege verandert en ik een rustige mix van jazz, modern klassiek en elektronische muziek hoor.
"Turmalinturm" van Fogh Depot is een fantastisch album, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook van harte aanraden aan iedere liefhebber van zowel avant garde, jazz, modern klassiek als experimentele elektronische muziek.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Sendelica werd in 2006 te Cardigan, Wales, opgericht en bestaat uit: Pete Bingham - sologitaar en elektronica, Glenda Pescado - basgitaar, Colin Consterdine - elektronica en programmering, Lee Relfe - saxofoons, Meurig Griffiths - drums en Lord Armstrong Sealand - theremin en keyboars.
De band bracht in juli 2006 hun debuut EP "TheOwlsHaveEyes" op hun eigen FRG Records label uit, waarop de zang door Chris Gibbs en het keyboardspel door Roger Morgan werd verzorgd en deze werd gevolgd door het album "Entering The Rainbow Light", dat in een zeer beperkte oplage in 2006 via FRG Records verscheen.
Daarna volgden: "Sleepwalker Fever" (TidyLike Records, 2007), "Spaceman Bubblegum And Other Weird Tales From The Mercury Mind" (RAIG Records, 2007), "The Alternative Realities Of The Re-Awakening Somnambulist" (TidyLike Records, 2008), "The Girl From The Future Who Lit Up The Sky With Golden Worlds" (RAIG Records, 2009), "Streamedelica She Sighed As She Hit Rewind On the Dream Mangler Remote" (RAIG Records, 2010), "The Pavilion Of Magic And The Trials Of The Seven Surviving Elohim" (FRG Records, 2011), "The Satori In Elegance Of The Majestic Stonegazer" (FRG Records, 2011) (Italiaanse vinyl uitgave via Vincebus Eruptum Recordings, 2013), "Strangefishone" (met Graig Padilla, limited edition split LP op Fruits de Mer, 2013), "The Kaleidoscopic Kat And It's Autoscopic Ego" (FRG Records, 2013) (Italiaanse uitgave via Vincebus Eruptum Recordings, 2013), "The Megaliths Vol 1 and Vol 2" 2 CD (FRG Records, 2013), (beperkte oplage van 200 stuks op picture disc met kaart hoes plus een zeer beperkte oplage 3box set van 25 stuks met een bouw je eigen Sendelicahenge model en hand geschilderde afbeeldingen), "The Fabled Voyages Of The Sendelicans" (vinyl uitgave via Vincebus Eruptum Recordings, 2014 CD uitgave via FRG Records, 2014), "Live At Crabstock" (Friends of the Fish Records Vinyl/CD uitgave, 2014) en "Anima Mundi" (FRG Records Vinyl/CD uitgave, 2015).
Verder verscheen de EP "A Nice Pear" met daarop "Venus In Furs" en "Maggot Brain" (Fruits de Mer, 2010), plus de live albums: "Live At Knitting Factory, New York 2008" (2008) en "Live At Kozfest, July 2012" (2012).
Het album "The Cromlech Chronicles", dat 9 mei 2016 door het Regal Crabomophone / Fruits De Mer Records label als voorloper van het "13th Dream Of Dr. Sardonicus" festival in een beperkte oplage gekleurd vinyl verscheen, heeft een klaphoes en bevat een poster en is tevens in een zeer beperkte oplage in een box set worden uitgebracht.
Vermeldenswaardig is ook nog, dat de band het album in het diepste, donkerste gedeelte van Wales, heeft opgenomen in de Mwnci Studio, op korte afstand van een Cromlech (een monument van meer dan 3000 jaar oud).
Hun nieuwe single, die 12 december 2016 op 7" gekleurd vinyl via het Fruits De Mer Records label verschijnt, heet "Nite Flights" en is een cover van een Scott Walker nummer, die op het laatste album van The Walker Brothers staat.
De A-kant is de single uitvoering van "Nite Flights" en daarin hoor ik de band een schitterende mix van pop en spacerock spelen, die tevens lichte progressieve jazz invloeden heeft (luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie), terwijl op de B-kant de Astralasia tabla mix te horen is, waarbij Swordfish van Astralasia de band de helpende hand toe stak en hierin krijg ik een fantastische dansbare progressieve instrumentale versie van deze song voorgeschoteld, die zoals ik al vermoedde de tabla als één van de belangrijkste instrumenten in dit nummer heeft.
"Nite Flights" van Sendelica bevat 2 heerlijke uitvoeringen van dit nummer en ik kan liefhebbers van progressieve rock en spacerock, deze single dan ook van harte aanbevelen.
