Review: The Galileo 7 - There Is Only Now (Damaged Goods Records, 2019) (Beat)

Allan Crockford - zang en sologitaar richtte in 2009  de band The Galileo 7 op, die naar een episode van Star Trek is genoemd.
Hij was eerder actief in andere bands en enkele daarvan heten, The Solarflares, The Prisoners, JTQ en Thee Headcoats en hij maakt ook deel uit van de band Graham Day & The Forefathers.
Samen met Viv Bonsels - orgel en zang, Mole Brooks - basgitaar en zang en Russ Baxter - drums vormde hij de eerste formatie van The Galileo 7, die uit Medway, Londen, Engeland komt en tegenwoordig bestaat uit: Allan Crockford - zang en sologitaar, Viv Bonsels - orgel en zang, Paul Moss - basgitaar en zang en Mole Brooks - drums en zang.
The Galileo 7 bracht tot nu toe 3 albums uit.
In 2010 was dat "Are We Having Fun Yet?" via Misty Lane Records en in 2012 "Staring At The Sound" via State Records, waarna "False Memory Lane" uit 2014 op het eigen Fool's Paradise label verscheen en deze werd zowel op vinyl, als op CD en als download uitgebracht, waarbij opgemerkt kan worden, dat de bij vinyl versie een CD met 3 nummers, die niet meer op de LP pasten, is bijgevoegd, plus een download code.
De band heeft in 2015 een nieuwe single gemaakt, getiteld "One Lie At A Time" / "The God Of Gaps", die 16 maart via het State Records label in een gelimiteerde oplage van 500 stuks verscheen, waarvan de eerste 250 exemplaren vergezeld gingen van een CD met daarop de nummers van de single plus een exclusieve extra song, die nergens anders op staat.
Ook de nieuwe 7" vinyl single "Cruel Bird", die een dubbele A kant heeft, is 28 maart 2016 via het State Records label uitgebracht in een beperkte oplage van 500 stuks, waarvan de eerste 200 exemplaren op paars vinyl zijn geperst, die alleen via de band zelf of via State Records verkrijgbaar zijn en tevens is vermeldenswaardig, dat de single in mono is verschenen.
Tijdens de opnames voor de single, speelde de band ter opwarming diverse oudere nummers en wisten daarbij onmiddelijk, dat ze deze eveneens zouden gebruiken. Het resultaat daarvan is te horen op de CD "The Live-O-Graphic Sessions", die 24 januari 2016 in de Barker's Lithographic Printers, te Rochester, werd opgenomen en net als de single 28 maart 2016 via het Fools Paradise Records is verschenen.
Hun  album "Tear Your Minds Wide Open" werd 10 november 2017 door het Damaged Goods label in een beperkte oplage van 300 stuks op vinyl uitgebracht en bevat tevens een gratis CD, waarop een extra exclusief nummer staat en tevens verscheen het album als digitale download.
Op 26 april 2019 verschijnt de 7" mono single "Too Late" / "The World Looks Different Today" in een beperkte oplage van 500 stuks via State Records, als voorloper van hun album "There Is Only Now", dat in juni 2019 door Damaged Goods Records wordt uitgebracht.
Vermeldenswaardig is verder, dat dit de eerste plaat is, dat alle bandleden in één of meerdere nummers zingen.

Het album, dat 12 nummers bevat, start met "Everything Is Everything Else", waarin de band een heerlijke swingende poprock song speelt, die invloeden heeft van de beat groepen uit de jaren 60 en deze wordt gevolgd door de stereo uitvoering van "Too Late", een geweldige uptempo jaren 60 gerelateerde song, die van begin tot einde swingt en invloeden van garagerock en beat heeft.(luister naar de mono single uitvoering van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt de titel song "There Is Only Now" en hierin speelt de band een prachtige, vrij rustige, licht melodische song, die het zang geluid van The Hollies sterk benadert en invloeden van het nummer "Matthew And Son" van Cat Stevens heeft, waarna "Slipping Away" te horen is en daarin hoor ik de band een schitterende uptempo poprock song spelen, die de invloed van het nummer "Day Tripper" van The Beatles bevat.
In "Let Go" laat de band me genieten van een aanstekelijke jaren 60 song, die een terugkerend ritme heeft en zeer dansbaar is en in de stereo uitvoering van "The World Looks Different Today" speelt The Galileo 7 nogmaals zo'n verrukkelijke song, die in een gemiddeld tempo ten gehore gebracht wordt en prima samenzang heeft, waarin de invloed van The Beatles te horen is.
Kant B begint met "Looking Up" en daarin krijg ik een uitstekende uptempo song voorgeschoteld, die licht psychedelische invloeden heeft en hoor ik hoe goed  Mole naar het drumspel van Keith Moon (The Who) heeft geluisterd en dit nummer wordt gevolgd door "The Last Hours Of Aldous Huxley", een lekkere aanstekelijke pop song met een dansbaar ritme.
Ook "Crooked Smile" is een geweldige swingende jaren 60 gerelateerde song met een aanstekelijk ritme, waarbij stil zitten geen optie is en "I Dream Of Sleep"
is weer zo'n prima uptempo song, die enkele subtiele tempowisselingen heeft.
Verder speelt de band "Dandy In Aspie", een aanstekelijke poprock song, die in de stijl van de jaren 60 gespeeld wordt en "(I've Got Them Old) Microcosmic Blues (Again)", een verrukkelijke zetiger jaren song met lichte invloeden van progressieve rock, die enkele subtiele tempowisselingen heeft, swingt en een terugkerend ritme bevat, dat licht hypnotiserend is.

"There's Only Now" van The Galileo 7 is, net als voorgaande uitgaven, een schitterende plaat, die vol jaren 60 gerelateerde muziek staat en ik kan elke liefhebber van deze periode, deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: Emily Fairlight - Mother Of Gloom (Occultation Records/Fishrider Records, 2019) (Pop / Folk / Country)

Zangeres/songwriter Emily Fairlight uit Wellington, Nieuw Zeeland, die tegenwoordig in Dunedin woont, bracht haar debuut album "Emily Fairlight" op 9 januari 2011 als digitale download uit, waarna op 31 sugustus 2017 de digitale single "Time's Unfaithful Wife" / "Sinking Ship" volgde, als voorloper van haar album "Mother Of Gloom", dat 4 mei 2018 als digitale download en als LP verscheen.
Op 5 april 2019 werd "Mother Of Gloom", dat in Amerika, tijdens haar derde toernee, werd opgenomen, via Occultation Records en Fishrider Records als CD en in een beperkte oplage als LP uitgebracht en daarop wordt Emily Fairlight begeleidt door de Amerikanen: Doug Walseth akoestische gitaar, bas- en sologitaar, Andrew Bain - basgitaar, Cully Symington - drums, Austin Smith - viool, Rob Bernard - bajo en Kullen Fuchs - trompet, accordeon, vibrafoon en omnichord, terwijl haar live band bestaat uit: Emily Fairlight - sologitaar en zang, Scott Maynard - basgitaar en Ben Cole - drums en soms speelt Finn Johansson - sologitaar en zang met het trio mee.
Het album, dat 12 nummers bevat, werd door Doug Walseth in de Cat's Eye Studio te Austin, Texas, Amerika opgenomen en gemixt door Ben Edwards in zijn Sitting Room Studio's te Lyttelton, Nieuw Zeeland.

Het eerste nummer van het album heet "Body Below" en hierin speelt de band een prachtige rustige folk song, die een aanstekelijk ritme heeft, waarna "Drag The Night In" volgt en Emily een uitstekende mix van folk en country ten gehore brengt, die een dansbaar ritme heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "The Escape", eveneens een heerlijke country gerelateerde song en deze wordt in een gemiddeld tempo gespeeld.
Dan volgt "Water, Water", waarin de band een lekker in het gehoor klinkende pop song speelt, waar invloeden van country in zit en diverse tempowisselingen bevat, waarna "Privat Apocalypse" te horen is en daarin speelt de band weer zo'n mooie pop song in een gemiddeld tempo.
In "The Desert" speelt de band een schitterend mystiek nummer, dat bij tijd en wijle vrij zwaar klinkt en hoofdzakelijk instrumentaal is, in de single "Time's Unfaithful Wife" hoor ik Emily Fairlight een afwisselende pop song spelen, die een aanstekelijk ritme heeft, dat me doet meebewegen en in "Sinking Ship" zet ze me een rustige mix van pop met counrty invloeden voor.
Daarna zet ze me "The Bed" voor en krijg ik een verrukkelijke sensuele folkpop song te horen, die diverse tempowisselingen en Zuid Amerikaanse ritmes heeft en gevolgd wordt door "Nurture The Wild", een vrij rustige country song, die aanzet tot dansen.
Verder volgen "Loneliest Place", een fantastische aanstekelijke pop song, waarin de muziek uitnodigt tot meebewegen en "Breathe Baby, Breathe", een korte pop song met een trieste ondertoon

"Mother Of Gloom" van Emily Fairlight is een prachtige vrij rustige plaat, die invloeden van pop, folk en country met elkaar verbindt en ik kan liefhebbers van deze genres dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: The Shadracks - Tranquil Salvation (Damaged Goods Records, 2019) (Punk)

The Shadracks is een band uit Margate, Engeland, die halverwege 2017 werd opgericht en bestaat uit: Huddie Shadrack - zang en sologitaar, Elle Meshack - basgitaar en Ellisa Abednego - drums.
De bandleden besloten na 2 keer repeteren, dat het tijd was om hun debuut LP uit te brengen en deze verscheen op 20 juli 2018 via Damaged Goods Records in een beperkte oplage van 500 stuks op zwart vinyl.
Op 21 juni 2019 verschijnt hun 7" single "Tranquil Salvation"/ "Count To Ten"/ "Walking On My Grave" via dit label in een beperkte oplage van 300 stuks, waarvan er 200 op zwart en 100 op rood vinyl geperst zijn

In "Tranquil Salvation" speelt de band een uitstekende swingende uptempo punkrock song met eind jaren 70 invloeden, waarbij stil zitten niet mogelijk is en in het eerste nummer van kant B, "Count To Ten", brengt The Shadracks een geweldige mix van punk en garagerock ten gehore, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld.
Het laatste nummer van de single, "Walking On My Grave", is weer zo'n fantastische swingende rock song, die me in beweging brengt en terug voert naar eind jaren 70.

"Tranquil Salvation" van The Shadracks bevat 3 schitterende punk songs, waarmee de band me van begin tot eind in de ban van hun muziek heeft gehouden en ik kan iedere punk liefhebber deze single dan ook volledig aanraden.

Sorry, nog geen video beschikbaar.

Review: Welcome Inside The Brain - Queen Of The Day Flies (Tonzonen Records, 2019) Progressieve Rock)

Welcome Inside The Brain is een Duitse band uit Guben, Leipzig, die bestaat uit: Frank Mühlenberg - zang, Georg Spies - sologitaar, Paul Lapp - contrabas, Hagen Schwitzke - orgel en Hans Otto - drums.
De band was eerder actief onder de naam Hippie Langstrumpf en bracht in 2013 een LP uit met gelijknamige titel.
Onder hun nieuwe naam, Welcome Inside The Brain, heeft de band in 2015 de CD "Welcome Inside The Brain EP" uitgebracht en deze bevat 5 nummers, waarvan er 2 nog onder de naam Hippie Langstrumpf gemaakt zijn.
Op 1 november 2017 heeft het Nasoni Records label hun debuut album "Celebrate The Depression", waarop 6 nummers staan, uitgebracht en op 24 mei 2019 verscheen de opvolger daarvan, getiteld "Queen Of Day Flies", die via Tonzonen Records als CD, LP en als digitale download is uitgebracht.

Het album, dat 7 nummers bevat, start met "The Baptist Preacher", waarin de band een heerlijke mix maakt van theater en progressieve rock muziek, die swingt en zeer dansbaar is en gevolgd wordt door "Naked Philosopher", een uitstekende uptempo rock song, die lichte invloeden heeft van blues, hardrock en de muziek van The Doors en deze verandert iets na de helft van de song in een symfonisch stuk muziek.
Dan volgt "Broken Record", een schitterende rustige song met een aanstekelijk ritme en deze wordt gevolgd door de titel song "Queen Of The Day Flies"en hierin speelt Welcome Inside The Brain een fantastische uptempo progressieve rock song, die invloeden van de jaren 70 heeft en diverse tempowisselingen bevat.
In "White Room" schotelt de band me een prachtige mix van theater en rock voor, die diverse tempowisselingen heeft en bij tijd en wijle swingt en in "Call Me A Liar" brengt de band een mooie, vrij rustige, rock song ten gehore, waarna het laatste nummer van de plaat volgt, getiteld "Hometown", waarin de muziek experimenteel en dreigend begint en Welcome Inside The Brain een verrukkelijke progressieve rock song speelt, die invloeden van de muziek van Frank Zappa, Alex's Hand, spacerock en theater heeft en diverse tempowisselingen bevat.

"Queen Of The Day Flies" van Welcome Inside The Brain is een uitstekende plaat, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan een ieder, die van progressieve rock houdt.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Protocollo C - Protocollo C (Lizard Records, 2018) (Progressieve Rock / Hammond Rock)

Protocollo C werd te Bra, Italië, opgericht en bestaat uit: Vona Marco - sologitaar, Dellarocca Alessandro - basgitaar, Aiello Alessandro - keyboard en Hammond orgel en Saglia Daniele - drums.
Op 4 februari 2019 verscheen hun debuut album "Protocollo C", waar 10 nummers op staan, via Lizard Records als CD.

De CD begint met "Adolescenza", waarin de band een schitterend aanstekelijk progressief rock nummer speelt, waarbij het Hammond orgel de belangrijkste rol speelt en het tempo afwisselend is, waarna "Maturita" volgt en de band invloeden uit de klassieke muziek met progressieve rock en wisselende tempo's  verbindt.
Daarna schotelt Protocollo C me "Perdita Della Routine" voor en hoor ik een licht dreigend nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele subtiele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Premeditazione", een aanstekelijk dansbaar rock nummer met invloeden uit filmmuziek.
In "Metamorfosi Degli Innocenti" speelt de band opnieuw zo'n heerlijk afwisselend nummer, waar invloeden uit de jaren 70 muziek in zit en in "Presa Di Coscienza" krijg ik een prachtig rustig nummer voorgezet, dat klassieke en jaren 70 invloeden bevat.
Dan volgt "Fierezza", een uitstekend stuk muziek, dat tot halverwege licht dreigend klinkt, om dan over te gaan in een swingend Hammond rock nummer, dat een licht hypnotiserend ritme heeft en enkele subtiele tempowisselingen bevat en na korte tijd een meer progressief karakter te krijgen en dit wordt gevolgd door "Consapevolezza", waarin Protocollo C nogmaals een lekker afwisselend nummer ten gehore brengt, dat invloeden uit de jaren 70 muziek heeft en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Verder volgen "Goodbye Italia", een aanstekelijk swingend nummer met een vrolijk ritme, dat lichte reggae invloeden heeft en "Flashback", een fantastisch stuk progressieve rock, dat een terugkerend ritme heeft, hardrock elementen bevat, in wisselende tempo's gespeeld wordt en swingt.

"Protocollo C" van Protocollo C is een uitstekende debuut plaat, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook aanraden, aan hen, die van Hammond rock en/of progressieve rock houden.

Review: E.T.Explore Me - Shine (Voodoo Rhythm Records, 2019) (Garagerock / Surf)

E.T. Explore Me is een band uit Haarlem, Nederland, die in 2003 opgericht werd en bestaat uit: Joost Varkevisser - zang, sologitaar en orgel, Jeroen Blijleve - basgitaar en Jeroen Kruijs - drums.
De band staat nauw in contact met het Haarlemse kunstenaarscollectief Irrational Library van de Amerikaan Joshua Baumgarten en weigerde lange tijd om een album uit te brengen.
Wel bracht de band een aantal EP's uit op 7" vinyl en als digitale download uit, waarvan de eerste, "Big Black Bull" in het jaar van oprichting verscheen via het Rara Records label.
Vervolgens verschenen: "Vespa Bop" (7" EP, Rara Records, 2007), "Every Town Should Have Its Own One Man Band" (7" EP, Velser Herrie, 2009), "When I'm Gone" (7" EP, Velser Herrie, 2010, inclusief comic boekje door Peter Pontiac) en "Do It" (7"EP, Velserherrie 2012), plus de digitale downloads "Shine", 'Let Me In" en "Psychonaut", die alle drie in februari 2018 werden uitgebracht.
Ook werden er op enkele compilatie albums bijdragen geleverd, onder andere aan "Just A Little Bit Too High" (The Irrational Library, 2004), "Dutch Garage Rock Explosion" (Kliko records, 2013) en "Subbacultcha! Fall 2008" (Artrocker Records).
Hun debuut album met gelijknamige titel is 13 april 2018 via Suburban Records op zowel LP als CD uitgebracht, met daarop 12 nummers, waarbij vermeldenswaardig is, dat het hoesontwerp door cultheld Typex verzorgd werd, die daarvoor samen werkte met huisvriend en beeld eclecticus Arnoud Snijers, die het inwendige deel van de hoes voor zijn rekening nam.
Het Zwitserse Voodoo Rhythm Records heeft de her uitgave van dit album, dat een ander hoes ontwerp heeft, op 1 maart in 2019 op zowel LP en CD uitgebracht en tevens als digitale download.

Het album begint met "Let Me In", een swingende mix van surf, rockabilly en trash, die in een aanstekelijk licht hypnotiserend ritme gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna "Shine" volgt en ik een fantastische uptempo rock song voorgeschoteld krijg, die opnieuw invloeden van surf bevat, terwijl er ook invloeden van horror  filmmuziek in zitten.
Daarna speelt de band "Psychonaut", waarin ik een heerlijke rock song te horen krijg, die psychedelische invloeden heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Soy Un Bruto", een snelle mix van surf, garagerock en heavy metal drumwerk, waarbij stil zitten geen optie is.
In "Soulbleed" zet de band me een geweldige rockabilly song voor in de stijl van The Monsters en deze wordt in een niet al te hoog tempo ten gehore gebracht, om gevolgd te worden door "H.Z. Statue", een verrukkelijke, vrij lange, progressieve psychedelische song, die een hypnotiserend ritme heeft.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan hoor ik "Onemanband", waarin E.T. Explore Me me een korte heftige snelle mix van surf en de muziek van The MOnsters voorzet, die swingt als een trein en gevolgd wordt door "Demons", een uitstekende uptempo rock song, die een enigszins melodisch en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.
Vervolgens hoor ik "Butcher", een lekker in het gehoor klinkende uptempo surf song, "Dig Me Baby", een vrij snelle heftige surf song met invloeden van de muziek van The Butthole Surfers, "Ink", een schitterende licht psychedelische surf song, met invloeden van de muziek van Chris Isaak en country en "Fincheye", een uptempo surf song, die zestiger jaren psychedelische beat, western en lichtelijke Oosterse invloeden heeft en melodisch klinkt.

"E.T. Explore Me" van E.T. Explore Me is een heerlijke plaat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van surf, garagerock en rockabilly houdt.

Review: Giant The Vine - Music For Empty Places (Lizard Records, 2019) (Progressieve Rock)

Giant The Vine werd in 2014 te Genova, Italië, opgericht en bestaat uit: Fabio Vrenna - sologitaar, Fulvio Solari - sologitaar, Antonio Lo Piparo- basgitaar en Daniele Riotti - drums.
Op 15 april 2019 bracht de band hun debuut album "Music For Empty Places", dat 8 nummers bevat, via het Italiaanse label Lizard Records op CD uit en werd daarop bijgestaan door: Marco Fabicci - basgitaar, Chico Schoen - piano (3 nummers) en keyboard (1 nummer) en Ilaria Vrenna - piano (2 nummers).

Het eerste nummer van het album heet "67 Ruins" en daarin speelt de band een fantastisch nummer, dat in een rustig tempo begint, om na korte tijd over te gaan in een swingend stuk muziek, dat melodisch klinkt en enkele subtiele tempowisselingen heeft en dit nummer wordt gevolgd door "Ahimsa", een prachtig melodisch nummer, dat in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en halverwege nog iets rustiger wordt en licht klassieke invloeden krijgt, om vervolgens weer  over te gaan in een melodisch stuk, dat een terugkerend ritme heeft.
Daarna volgt "The Kisser", een schitterend progressief rock nummer, dat afwisselend rustig en heftig begint, om na korte tijd te veranderen in een melodisch stuk muziek, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna "The Rose" volgt en de band mooi rustig start en me een verrukkelijk progressief rock nummer voorschotelt, dat iets meer snelheid krijgt en diverse subtiele tempowisselingen bevat.
In "Gregorius" laat Giant The Vine me genieten van een uitstekend rock nummer, waarin het gemiddeld is, terwijl de muziek iets mystieks heeft en enkele tempowisselingen bevat en tegen het einde in een klassiek klinkend stukje muziek verder gaat en in "Lost People" speelt de band een uitstekend rustig nummer, dat halverwege verandert en een hoger tempo krijgt, waarbij de muziek aanzwelt en melodisch klinkt, om tegen het einde weer teug te komen in het rustige tempo.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Verder hoor ik "A Little Something", een geweldig melodisch rustig startend nummer spelen, dat langzaam iets opgevoerd wordt en lichte invloeden van de muziek van Pink Floyd en Porcupine Tree bevat, waarna het laatste nummer, "Past Is Over" volgt en hierin speelt de band weer zo'n fantastisch melodisch stuk progressieve rock, dat, een terugkerend ritme bevat en tempowisselingen plus invloeden uit klassieke muziek en hardrock heeft.

Giant The Vine heeft me met "Music For Empty Places" van begin tot einde weten te boeien met hun meesterlijke muziek en ik kan iedere liefhebber van progressieve melodische rock en bands als deze CD dan ook zeer aanraden.

Review: (Compilatie) Futura Marge - Volume 1 en Volume 2 (Atypeek Records / Futura Marge Records, 2019) (Jazz)

Futura Records is een Frans label, dat in 1969 door Gérard Terronès, die in 2017 overleed, werd opgericht en Parijs als thuisbasis had.
Het label had diverse sub labels, zoals: Futura GER (mainstream en free jazz), Futura Swing (swing jazz), Futura Red (progressieve rock) Futura Voice (op zang gefocust) en Futura Son (experimentele jazz).
De compilatie CD albums "Volume 1" en "Volume 2" bevatten een scala aan jazz artiesten, die binnen deze categoriën vallen en deze werden op 8 maart 2019 door Atypeek Records en Futura Marge Records uitgebracht.

"Volume 1" bevat 8 nummers, waarvan "Cécile (Quand Le Son Devient Aigu, Jeter La Girafe À La Mer)" van Jacques Thollot het eerste is en daarin krijg ik een spannend experimenteel nummer voorgeschoteld, dat in een langzaam tempo gespeeld wordt en invloeden uit de avant garde en een repeterend ritme bevat (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna het Abbey Lincoln Quintet volgt en "Throw It Away" ten gehore brengt, waarin het quintet een geweldige zwoele rustige jazz song speelt.
Het Archie Shepp Quintet speelt "Blues For Bechet" en laat me genieten van een schitterende rustige blues song, die jazz invloeden heeft en deze wordt gevolgd door "When The Lights Are Low" van Jaki Byard, waarin ik een piano jazz nummer voorgezet krijg, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en aanzet tot mee bewegen.
In "Barbara Lowengreen Speed-Way" van Fille Qui Mousse begint de muziek spannend met geroffel op de bekkens, om na korte tijd over te gaan in een fantastisch progressief rock nummer met een terugkerend ritme en in "Caloon Blues" van Sonny Grey, Dexter Gordon, Georges Arvanitas Trio krijg ik een verrukkelijk swingend jazz nummer te horen, dat diverse subtiele tempowisselingen heeft en live opgenomen is.
Daarna volgt "Sunrise" van Stu Martin Trio en hierin speelt het trio een schitterend experimenteel progressief jazzrock nummer, dat diverse tempowisselingen heeft en bij tijd en wijle chaotisch klinkt, waarna het laatste nummer van het album door Roy Haynes Quartet gespeeld wordt, getiteld "Bull Fight" en daarin begint de live muziek met een Spaans aandoend ritme, om na enkele minuten over te gaan in een swingend aanstekelijk stuk jazz, dat me opnieuw in beweging zet, halverwege een 4 minuten durende drumsolo bevat en dan terug keert na het begin ritme, dat tot het einde duurt.

"Volume 2", dat 7 nummers heeft, begint met "Y En Marre' van Michel Portal/John Surman/Barre Phillips/Stu Martin/Jean-Pierre Drouet en hierin start de muziek chaotisch en krijg ik een stuk free jazz voorgeschoteld, dat iets over de helft van het nummer een Oosters klinkend terugkerend ritme krijgt, waarna de band met gierende saxofoon klanken eindigt en dit nummer wordt gevolgd door "Motif Of Expression" van Sunny Murray Quintet, die een vrij druk modern free jazz nummer speelt, dat zo nu en dan experimenteel klinkt en hoofdzakelijk door het saxofoonspel gedomineerd wordt en iets over de helft van het nummer een korte drumsolo bevat, waarna het quintet verder gaat met hun free jazz.
Dan volgt Hilton Ruiz met een live uitvoering van "No Man's Land" en daarin krijg ik een aanstekend swingend nummer voorgezet, dat diverse tempowisselingen heeft en een afkondiging bevat, waarna Richard Bonnet/Tony Malaby het nummer "Synapse" ten gehore brengt, waarin de tonen van het begin tot eind vrij zwaar klinken en het nummer eentonig klinkt.
Het Pepper Adams Quartet speelt "Bossa Nouveau", een fantastisch swingend uptempo piano nummer, waarin ook de saxofoon een belangrijke rol heeft en ook in deze live opname zit een heerlijke 3 minuten durende drumsolo.
"Fresh" van Frank Lowe Quartet is een free jazz nummer, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt, waarbij de hoofdrol voor de saxofonist is, totdat de basgitarist besluit een solo te spelen, waarna de saxofoon weer aan de beurt is.
Het laatste nummer, "Opgenomen-Instrumentaal" komt van John Tchicai Trio en hierin krijg ik een aanstekelijk dansbaar nummer te horen, dat Zuid Amerikaanse invloeden heeft.

"Futura Marge - Volume 1 en Volume 2" van diverse artiesten is speciaal voor liefhebbers van verschillende stijlen jazz samengesteld en ik kan hen dan ook aanraden, deze uitstekende bands eens te gaan beluisteren.

Review: Cavem3n - The Stalefield Incident (Kozmik Artifactz Records, 2019) (Bluesrock / Progressieve Rock)

Cavem3n is een Zweedse band uit Lysekil, die in oktober 2009 werd opgericht door: Bonny Koskela - sologitaar en zang, Rickard Maisa - basgitaar en Nicklas Andersson - drums en zang en bestaat sinds november 2013 uit: Bonny Koskela Andersson - sologitaar en zang, Nicklas Anderson - sologitaar en zang, Richard Maisa - basgitaar en Anders Jacobson - drums.
De band bracht hun debuut album, "Malfeasance" op 11 april 2011 als CD en digitale download uit en deze werd gevolgd door "Christus Incendium" (digitale download single, 11 april 2013), "Cococruel" (digitale download single, 25 november 2013), "Diabolus Domina" (digitale download single, januari 2014), "Alpha" (digitale download EP, 25 juni 2014), "Beta" (digitale download EP, 15 augustus 2015), "Odium" (digitale download single, 14 december 2016) en "The Stalefield Incident" (digitaal download album, 20 februari 2019) en deze is op 26 april 2019 als CD en in een beperkte oplage als LP op gekleurd vinyl uitgebracht via Kozmik Artifactz Records en gestoken in een klaphoes.

Het album, dat 7 nummers bevat, start met "Six Feet From Death", waarin de band een heerlijke uptempo mix maakt van bluesrock en progressieve rock, die sterke invloeden van de jaren 70 bands heeft en een aanstekelijk ritme bevat en gevolgd wordt door "Taylor", een uitstekende bluesrock gerelateerde song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, diverse tempowisselingen heeft en invloeden van progressieve rock bevat.
Daarna volgt "Gacy" dat in een rustig tempo begint en prima samenzang heeft, om na korte tijd iets meer snelheid te krijgen, dat een licht hypnotiserend terugkerend ritme bevat en dit schitterende nummer wordt gevolgd door "Forlorn" en daarin speelt Cavem3n opnieuw een geweldige mix van bluesrock en progressieve rock in een gemiddeld tempo.
In "Burning Bridges" laat de band me genieten van een fantastische rustige song, die progressieve bluesrock invloeden bevat en in "The Last Song" speelt de band een geweldig progressief rock nummer, waarin de zang en muziek me lichtelijk aan Led Zeppelin doet denken.
Dan volgt het laatste nummer, getiteld "Bundy" en hierin schotelt de band me een swingende rock song voor, die subtiele tempowisselingen heeft en indianen invloeden bevat.

Cavem3n is sterk beïnvloed door de muziek van progressieve bluesrock bands uit de jaren 70 en heeft met "The Stalefield Incident" een geweldig album gemaakt, dat ik elke liefhebber van dit genre zeer kan aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Re-Stoned - Red (Qiasum Music, 2019) (Progressieve Rock)

Componist, gitarist en multi-instrumentalist Ilya Lipkin begon zijn muzikale carrière in diverse lokale bands, waaronder de legendarische dark-folk act Neutral en het avant-garde trio Yarche-1000-Solnts, voordat hij in 2003 zijn eigen akoestische Neo-folk ensemble Waldsone vormde.
In 2008 richtte hij te Moskou, Rusland, de band The Re-Stoned op samen met basgitarist Vladimir Nikulin en drummer Andrei Pankratov, waarin de band een muzikale combinatie maakt van spacerock, blues, psychedelische rock en power rock met melodische muzieklijnen in zeventiger jaren stijl.
Hun debuut EP "Return To The Reptiles", die in de repetitieruimte van de band werd opgenomen, werd in 2009 uitgebracht via het R.A.I.G. label in een zeer beperkte hand genummerde oplage van 100 stuks met daarop 4 nummers, waarvan er 2 op de eerste volledige CD, "Revealed Gravitation" uit 2010, in een vernieuwde versie terecht kwamen, die eveneens via R.A.I.G. verscheen.
Ook de CD "Analog" uit 2011 kwam via dat zelfde label op de markt en hun album, "Plasma" uit 2012, werd eveneens via dat label uitgebracht, terwijl het eveneens in 2012 (29 augustus) verschenen mini album "Re-Session" alleen als digitale download werd uitgebracht.
Op "Plasma" is er één en ander veranderd in de band, want Vladimir en Andrei spelen hierop niet meer mee en Ilya heeft daarom zelf de bas partijen ingespeeld, terwijl er diverse gast muzikanten aan meewerken en ook op "Re-Session V.2" uit 2013 is de band bezetting anders en speelt Ilya samen met Vasily Bartov - drums, Glenda Pescado - basgitaar en Pete Bingham - sologitaar.
Op het album "Totems", dat in 2014, precies een jaar na "Re-Session V.2" is uitgebracht, is de bezetting opnieuw anders.
Op "Totems", dat zowel op CD als in een gelimiteerde oplage van 400 stuks zwart en 100 stuks gekleurd vinyl (via het Headspin Records label) is verschenen, bestaat de band uit: Ilya Lipkin - sologitaar, basgitaar, sjamaan drum, mandola, mondharp en zang, Alexander Romanov - basgitaar, Vladimir Muchnov - drums, Evgeny (Rasputin) Tkachev - percussie en Nikolay (Mikola) Fedotov - didgeridoo, terwijl Kent Stump van de band Wo Fat in 1 nummer sologitaar speelt als gast muzikant.
Ook bracht The Re-Stoned in november van 2014 het mini album "38 Phases" als digitale download via hun eigen Rushus Records label uit, waarbij Ilya en Alexander bijgestaan worden door drummer Alexey Volnov.
Hun volgende album "Reptiles Return" werd in 2016 via het Clostridium Records label uitgebracht en bevat 10 nummers (8 plus 2 bonus nummers), waarvan de eerste 4 nummers eerder op hun debuut EP "Return To The Reptiles" voorkomen en er 2 van de 4 verschenen tevens op het album "Revealed Gravitation" in een andere uitvoering.
Op 15 december 2017 verscheen het album "Chronoclasm" op oranje/paars marmerkleurig vinyl via Oak Island Records in een beperkte oplagen van 200 stuks en tevens in een beperkte oplage van 300 stuks op geel/blauw/zwart marmerkleurig vinyl en als her persing in een beperkte oplage op groen marmerkleurig vinyl, waarbij aangemerkt kan worden, dat alle drie de uitgaven een promo flyer voor het volgende album bevatten.
Ook werd er een CD uitgave van het album gemaakt, maar deze had een fout, waardoor de CD niet afgespeeld kon worden en de productie dus opnieuw moest worden gemaakt.
De band speelt op deze plaat in een nieuwe bezetting en bestaat uit: Ilya Lipkin - elektrische en akoestische gitaar, basgitaar en effecten, Vladimir Kislyakov - basgitaar, Yaroslav Shevchenko - drums en Evgeniy Tkachev (Rasputin) - percussie.
Op hun album "Stories Of The Astral Lizard", dat 7 nummers bevat en in juni 2018 verscheen, is de band opnieuw in een andere bezetting te horen en bestaat nu uit: Ilya Lipkin - elektrische en akoestische gitaar, basgitaar en effecten, Evgeniy Tkachev (Rasputin) - percussie en regenstok, Alexander Romanov - basgitaar, Serge Andriashin - basgitaar, Arkadly Fedotov - synthesizer en Alina Barsukova - dwarsfluit.
Kort daarna, op 3 oktober 2018, verscheen het album "Ram's Head" als digitale download, dat 17 mei 2019 via Kozmik Artifactz Records  als CD en in een beperkte oplage op gekleurd vinyl is uitgebracht, waarop de band bestaat uit: Ilya Lipkin - sologitaar en effecten, Vladimir Kislyakov - basgitaar en Maximilian Maxotsky - drums.
De band bracht 12 april 2019 een cover van het King Crimson nummer "Red" als web single uit en hierop is Maximilian Maxotsky vervangen door Anton Yalovchuck.

In deze cover laat The Re-Stoned me genieten van een schitterend instrumentaal stuk progressieve rock muziek, waar diverse subtiele tempowisselingen in zitten en tevens bevat het nummer lichte ruimtelijke invloeden.

"Red" van The Re-Stoned is een fantastische uitvoering van dit nummer, waarmee de band me even terug bracht naar de jaren 70 en ik kan iedere liefhebber van progressieve rock dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Graham Day And The Gaolers - Just A Little (Damaged Goods Records, 2019) (Garagerock)

Graham Day And The Gaolers uit Medway, Engeland werd in 2007 opgericht.
De band bracht in 2007 hun eerste 7" single "Get Off My Track" / "The Man Who Came Back" via Disques Volfoni uit in de bezetting: Graham Day - zang, sologitaar, basgitaar en orgel, Buzz Hagstrom - basgitaar en Dan Elektro - drums en deze werd 27 november van hetzelfde jaar gevolgd door hun debuut album "Soundtrack To The Daily Grind", dat als CD en LP via Damaged Goods Records verscheen.
Daarna volgden de 7"single "Begging You"  / "Sitar Spangled Banner" (beperkte oplage, 2008), de 7" EP "Travelled & Unravelled" (4 nummers, wit en zwart vinyl, 2008) en het album "Triple Distilled" (CD en LP, 2008), die door Damaged Goods Records werden uitgebracht.
Om in december 2018 het 30 jarige bestaan van Damaged Goods Records te vieren kwam de band na 8 jaar weer samen om op te treden in the Lexington te Islington, waarna de 7" single "Just A Little" / "I'm Not The Only One" werd opgenomen, die 21 juni 2019 via Damaged Goods Records in een beperkte oplage verschijnt en hierop speelt Jon Barker basgitaar.

Op de A-kant, "Just A Little", hoor ik de band een heerlijke aanstekelijke mix van beat en garagerock in een gemiddeld tempo spelen, waar enkele subtiele tempowisselingen in zitten (luister naar een live opname van dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "I'm Not The Only One" schotelt de band me een swingende pop song voor, die invloeden uit de jaren 60 muziek heeft en een dansbaar ritme bevat, waarbij stil zitten geen optie is.

De single "Just A Little" / "I'm Not The Only One" van Graham Day And The Gaolers bevat 2 fantastische uptempo songs, die ik elke liefhebber van garagerock en beat kan aanraden.

Review: Psychic Lemon - Live At The Smokehouse (Tonzonen Records, 2019) (Progressieve Rock / Acid Rock)

Psychic Lemon werd eind 2013 te Cambridge, Kent, Engeland opgericht en bestaat uit: Andrew Briston - sologitaar, zang en keyboards, George Horler - sologitaar en zang, Andrew Hibberd - basgitaar en Martin Law - drums en percussie.
Psychic Lemon liet zich muzikaal inspireren door bands als: Goat, The Heads, Amon Düül II, Syd Barrett en Ibibio Sound Machine en trad op festivals als Strawberry Fair te Cambridge en Solstice festival te Moonhenge op, na hun eerste optreden in oktober 2014.
De band rondde de opnamen voor hun debuut album "Psychic Lemon" in december 2015 af en deze werd op 4 maart 2016 uitgebracht als digitle download en als CD.
Op hun album "Frequency Rhythm Distortion Delay", dat 12 januari 2018 via Tonzonen Records in een gelimiteerde oplage van 750 stuks op paars gespetterd 12" vinyl verscheen en tevens op zwart vinyl, maar ook als CD en als digitale download via bandcamp verkrijgbaar is, bestaat Psychic Lemon nog maar uit 3 personen, omdat George uit de band is en als gastmuzikant speelt Iain Roddick op saxofoon met het trio mee.
Op 9 februari 2018 bracht de band de EP "Live AD 2017" als digitale download uit, die 23 november 29017 live in Chelmsford opgenomen werd.
Het derde album van de band is de live opgenomen plaat "Live At The Smokehouse", dat 5 nummers bevat en 26 april 2019 via Tonzonen Records in een beperkte oplage op oranje-groen gespetterd vinyl inclusief een 8 pagina's tellend boek verscheen en tevens als CD en digitale download verkrijgbaar is, waarbij verder vermeldenswaardig is, dat het album in de voorverkoop binnen 48 uur uitverkocht was.
De opnamen van het album vonden plaats op 10 augustus 2018 in The Smokehouse te Ipswich en op de LP staan, op kant B, 2 niet eerder uitgebrachte nummers, terwijl kant A van de LP 3 nummers van hun album "Frequency Rhythm Distortion Delay" bevat.

Kant A begint met "Interstellar Fuzz Star", waarin de band me een geweldig rock nummer voorzet, dat vrij heftig start, om na korte tijd over te gaan in een fantastisch stuk progressieve rock met lichte acid rock elementen, dat in een hoog tempo gespeeld wordt en naadloos door loopt in "Satori Disko" en hierin vervolgd de band de ingeslagen weg en gaat verder met het maken van hun acid rock, die door gaat in "Hey Droog!", dat krautrock invloeden bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "Jonny Marvel At The Milky Way", een eerbetoon aan de overleden grootste fan van de band,  laat Psychic Lemon genieten van een mix van progressieve rock, psychedelische en acid rock, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme heeft en in "White Light", dat op het onofficiële album "Live AD 2017" staat, speelt de band nogmaals zo'n schitterend acid rock nummer, dat met een sneltrein vaart mijn gehoorgang binnen komt.

"Live At The Smokehouse" van Psychic Lemon bestaat uit 5 heerlijke uptempo nummers, waar de energie vanaf spat en ik kan iedere liefhebber van progressieve en acid rock deze live plaat dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Karakorum - Fables And Fairytales (Tonzonen Records, 2019) (Progressieve Rock)

Karakorum werd in Muhldorf, Duitsland, opgericht en bestaat uit: Max Schörghuber - sologitaar, percussie en zang, Bernhard Huber - sologitaar, percussie en zang, Jonas Kollenda - basgitaar, staande bas en zang, Axel Hackner - orgel, synthesizer en zang en Bastian Schuhbeck - drums, percussie lap steelgitaar en zang.
De band bracht op 1 maart 2016 hun debuut album demo "Karakorum" in eigen beheer als digitale download uit en deze werd op 22 september 2017 gevolgd door  "Beteigeuze" op Tonzonen Records en deze wordt op 24 mei 2019 gevolgd door "Fables And Fairytales", die op dat zelfde label in een beperkte oplage van 500 stuks als LP op doorzichtig vinyl verschijnt en tevens in een beperkte oplage van 500 stuks op CD en als digitale download en verder is vermeldenswaardig, dat de band in 1 nummer bijgestaan wordt door gastmuzikanten Matthias Hoffmann - tuba en Max Reiser - schreeuwen.

Het album, dat slechts 3 nummers bevat, start met "Phrygian Youth", waarin de band een fantastisch uptempo progressief rock nummer ten gehore brengt, dat diverse tempowisselingen heeft en invloeden van melodische rock heeft.(luister naar de demo uit 2016 van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "Smegmahood", dat uit 5 delen bestaat, te weten: I - "Crawling Mouse", II - "Here Comes The Prick Disease", III - "Egg Pie", IV - "Escort To The Final Dish" en V - Even Lactosis Can Be Toxic".
De band begint in deze song met geweldige samenzang, die ondersteund wordt door aan Yes verwante muziek, die na korte tijd heftiger en experimenteler wordt, om na enkele minuten invloeden van progressieve experimentele jazz en de muziek van Frank Zappa en Alex's Hand te krijgen en tegen het einde terug te veranderen naar een rusiger tempo.
Het laatste nummer "Fairytales", dat 23 minuten duurt, start in een rustig tempo, dat hardrock en lichte Oosterse invloeden heeft, waarna de muziek licht psychedelisch wordt, vervolgens symfonisch, om dan over te gaan in een geweldig progressief stuk en tegen het einde een heerlijke korte drumsolo krijgt, die vergezeld gaat met progressieve rock klanken.

"Fables And Fairytales" van Karakorum is een uitstekende plaat, die 3 lekkere progressieve rock nummers bevat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook aanbevelen, aan een ieder die van dit genre houdt, maar ook zij, die van de muziek van Frank Zappa en Alex's Hand houden, zullen zeker aan hun trekken komen.

Review: The Blues Against Youth - Evil Flatmates (Annibale Records, 2019) (Blues / Country Blues)

The Blues Against Youth is het alter ego van Gianni TBAY uit Rome, Italië, die sinds 2008 actief is en zingt, sologitaar en basdrums speelt.
In 2009 werden er diverse songs opgenomen door Gianni's vrienden Lou Chano (in Rome) en Benu, die in de band Come 'N Go speelt (in Biel, Zwitserland), waarbij sommige CD-R's zoals "Savage Demo Takes Vol.1" en "TBAY 2009" met de hand gemaakt zijn en hier en daar weggeven werden.
De opnamen sessies, die hij, samen met Cangiarlo Barbati achter de knoppen, maakte in de Snake's Studio te Rome, worden als het eerste officiële materiaal van The Blues Against Youth beschouwd.
De daaruit voortgekomen CD-R "Self-Bootlegged But True", werd in een beperkte oplage gemaakt en uitgegeven tijdens de TBAY optredens, die steeds beter en heftiger werden.
Na 2 jaar optredens in Italië en Europa te hebben gedaan, maakte hij in de zomer van 2010 zijn 7" debuut single, "Become The Whiskey", waarna hij 3 weken als voorprogramma van The Bulemics (Austin, TX) in Europe optrad, waaronder: Spanje, Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, België en Nederland, die gevolgd werden door optredens als hoofdact in Italië.
Zijn debuut single was een co-productie tussen TBAY en enkele mensen van de platenlabels Sonatine Produzioni (Fano, Italië), Escape From Today (Torino, Italië), Burning Sound Records (Geneve, Zwitserland) en Brigadisco Records (Itri, Italië).
In december 2010 deed Gianni 4 succesvolle optredens in Portugal onder de naam "Become The Whiskey Release Party Tour" en nadat hij terug in Rome was, begon hij te werken aan zijn eerste volledige album "Pure At Heart Blues" in de M.House Studio samen met Mattia Candeloro (Joe Lally, Spiritual Front).
In maart 2011 speelde hij zijn derde tournee door Europa als hoofdact, waarbij hij 24 optredens deed en zijn nieuwe zelf geproduceerde CD-R "Ripped-Off And Broke" verspreidde, met daarop onuitgebracht en uitgebracht materiaal en in een zeer gelimiteerde oplage van 150 stuks gemaakt.
Doordat er zoveel rips-off versies van zijn muziek in omloop was, besloot hij zijn eigen label Deer It Yourself Records op te richten en zijn eigen platen te persen, waarbij hij zelf achter de schermen blijft.
In de zomer van 2011 verschenen TBAY's volgende uitgaves: de compilatie "Brigadisco 3 - Ulula" (door Brigadisco Records), waarop diverse Italiaanse artiesten staan en een onuitgebracht nummer van Gianni bevat, plus de 7" split single  "A-1 To Portland" / "Standin' Barman Stomp" met The Ribeye Brothers (USA/Monster Magnet huidige en ex leden), die in juli 2011 door de labels Deer It Yourself, Escape From Today en Burning Sounds Records werd uitgebracht.
Vervolgens verscheen zijn debuut album "Pure At Heart Blues" in september dat jaar via zijn eigen Deer It Yourself Records label en ging hij gedurende 5 weken op tournee door Europa.
In 2012 werd het album her uitgebracht door D.I.Y. en Talk About Records en in augustus 2012 verscheen de EP "You Said I Praise The Devil?" op geel vinyl via D.I.Y. en daarop is te horen, dat hij een nieuwe muzikale richting ingelagen is, waarbij er behalve 3 eigen songs, ook een cover van het Merle Haggard nummer "Mama Tried" op staat, waarbij kan worden opgemerkt, dat Merle Haggard één van de muzikanten is, die TBAY het meest hebben beïnvloed.
Ter promotie van de EP deed hij een nieuwe tournee door Europa, die hem door Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, België, Frankrijk en Italië voerde en daarbij deelde het podium met onder andere: King Automatic (in Karlsruhe, Duitsland), The Jackets (in Martigny, Frankrijk) en Bob Log III (op het Skronk One Man Band Festival in Rome, Italië), waarna hij in december 2012 de M.House Studio in ging om zijn tweede album "Trapped In The Country" op te nemen, dat in 2013 op LP en CD verschenen is, via Off Label Records en Deer It Yourself Records.
In 2014 verscheen de 7" split single The Cyborgs / The Blues Against Youth "Spanish Is Sexy" / "Dotted White Line" via het Bloody Sound Fucktory label en op 1 maart 2016 is zijn LP/CD "Apprentice" uitgebracht door zowel Beast Records als Deer It Yourself Records en tevens als digitale download, waarna op 28 juli 2017 de 10" LP "Good Morning Bad Feeling Deprecation Road", die hij samen met The Restless Lives Collective opnam, via Beat Records verscheen.
De opvolger hiervan heet "Evil Flatmates", dat op 25 maart 2019 via Annibale Records op LP, CD en als digitale download is uitgebracht en daarop wordt hij bijgestaan door Stefano Isaia - drums, percussie en zang en door de gastmuzikanten: Manuel Volpe - basgitaar, Victor Sbrovazzo - mondharmonica, Max Scocca - sologitaar (1 nummer), Maria Malloy Moyo - achtergrondzang en Graig Bjerring - achtergrondzang.

Het album, dat 10 nummers bevat, start met "Injector", een heerlijke swingende aanstekelijke blues song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna "(Ain't Gonna Be) The One Who Hurts", een vrij heftig gezongen blues song, die diverse tempowisselingen heeft en in een niet al te hopog tempop gespeeld wordt.
Daarna zet Gianni me "Far Out Of Hand" voor en hoor ik hem een lekkere aanstekelijke song spelen, die een hoog meedein gehalte heeft en gevolgd wordt door "Tucano Bar Club", een uptempo blues song met een dansbaar ritme.
In March Of The Pirrucoris Apterus" hoor ik een kort nummer, dat met gesproken tekst begint, waarna Gianni me eem fantastisch instrumentaal stukje blues voorschotelt en in "Hey, Crazy Mama" krijg ik een uitstekende song te horen, die diverse tempowisselingen heeft.
Dan volgt "Growin' And Drownin'" en hierin speelt de band een zeer aanstekelijke country blues song, waarbij stil zitte geen optie is en deeze wordt gevolgd door "Uncle's Blues", een fantastische rustige blues song.
Verder hoor ik "I See Your Eyes, They're Charming", een prachtig rustig instrumentaal nummer en "Injectors", een langere uitvoering van het eerste nummer, die samenzang bevat en natuurlijk klinkt dit net zo verrukkelijk.

"Evil Flatmates" van The Blues Against Youth is een uitstekende plaat, die vol prima blues nummers staat en ik kan elke liefhebber van dit genre deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar de tweede en derde nummer van de plaat via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Öresund Space Collective Meets BMC (Black Moon Circle) - Freak Out In The Fjord (Space Rock Productions, 2019) (Progressieve Rock / Spacerock)

Öresund Space Collective is een spacerock band uit Öresund, Denemarken, die uit ongeveer 20 muzikanten bestaat en een muzikale mix maakt van improvisaties, funk, reggae, jazz en spacerock, wat betekent, dat geen enkel optreden hetzelfde klinkt en is sinds 2004 actief.
Leidende kracht achter de band is Scott Heller, alias Dr. Space, een Amerikaan, die naar Denemarken verhuisde en tegenwoordig in Portugal woont.
De band is een collectief, dat regelmatig van bezetting wisselt, waarvan de leden hoofdzakelijk uit Kopenhagen, Denemarken en Malmö, Zweden komen en de vaste kern bestaat uit Scott Heller, alias Dr. Space - synthesizer en Mogens - synthesizer, waarbij vermeldenswaardig is, dat de band al meer dan 25 officiële albums heeft uitgebracht.
Op 9 mei 2018 verscheen het album "Chatoyant Breath" via Space Rock Productions in een beperkte oplage van 500 stuks als 180 gram 2LP, waarvan er 200 op zwart, 180 op donker geel en 120 stuks op oranje vinyl geperst worden, die een klaphoes bevatten en met de hand genummerd zijn, waarbij verder vermeldenswaardig is, dat alle jams van het album in 1 dag opgenomen werden, waarvan de nummers op de vinyl uitgave de bewerkte versies van de jams zijn.
Het album wordt tevens als 2CD in een beperkte oplage van 500 stuks uitgebracht, waarbij opgemerkt kan worden, dat de 2CD uitgave 1 nummer extra bevat en op de CD uitgave hoor je de uitgebreide, dus onbewerkte versies van de jams.
Op 23 maart 2019 verscheen via Space Rock Productions het album "Good Planets Are Hard To Find", dat in 2009 door Transubstans Records werd uitgebracht, in een beperkte oplage van 383 stuks op 2LP, waarvan er 120 op zwart, 159 op blauw en 104 op geel 180 gram vinyl geperst werden, terwijl de hoezen met de hand genummerd zijn en op 7 mei 2019 is de 3LP "Freak Out In The Fjord", waarop 4 lange nummers staan, in een beperkte oplage van 474 stuks uitgebracht, waarvan er 184 op zwart en 290 op gekleurd 140 gram vinyl zijn geperst en vermeldenswaardig is dat kant A/B doorzichtig groen, kant C/D licht blauw en kant E/F turquoise is, terwijl de hoezen met de hand genummerd zijn en tevens verschenen er 500 exemplaren in een beperkte oplage als 2CD.
De muzikanten, die op dit album spelen zijn: Dr Space - synthesizer, Kaoscillator en Korg Monotron, Magnus - Fender Rhodes en synthesizer, Hasse - basgitaar, Öyvin - basgitaar, Vemund - sologitaar, Jonathan - sologitaar en viool, Tim - drums, Simon - drums en Peran - drums.

CD 1 start met "Rendezvous In The Nebula", waarin ik de band een schitterende jam hoor spelen, die in een aanstekelijk ritme begonnen wordt en langzaam iets meer snelheid krijgt, waarna de licht hypnotiserende muziek, die een terugkerend ritme heeft, begint te swingen, waarbij stil zitten geen optie is, om iets over de helft van het nummer in een langzamer tempo gespeeld wordt, maar het aanstekelijke ritme blijft houden, dat uitnodigt te gaan meebewegen.
Kant B bevat "Afterglow In The Sea Of Sirens" en daarin begint de muziek met een mix van funk en progressieve jazz invloeden, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, swingt en ruimtelijke elementen bevat, om halverwege het nummer in een langzamer tempo gespeeld te worden en experimentele invloeden heeft, waarna het ritme verandert en de band een heerlijk licht hypnotiserend stuk muziek maakt met een terugkerend eentonig ritme.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het eerste nummer van CD 2, dat op de LP uit 2 delen bestaat, heet "Dinner With Gregg A And Jerry G" en hierin speelt Öresund Space Collective Meets BMC een fantastisch swingend progressief rock nummer, dat een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, dat na enkele minuten iets heftiger en chaotischer klinkt, om tegen de helft van het nummer in een lager tempo gespeeld te worden, waarna de muziek tijdelijk nog trager wordt, om dan weer langzaam opgevoerd te worden en rustig te eindigen.
Ook het titel nummer "Freak Out In The Fjord" is opgedeeld op de LP en hierin zet de band me een licht hypnotiserend stuk muziek voor, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, Oosterse en ruimtelijke invloeden heeft en halverwege experimenteel wordt, om enkele minuten later over te gaan in een geweldig progressief rock nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk swingend ritme bevat.

"Freak Out In The Fjord" van Öresund Space Collective Meets BMC bevat 4 (LP 6) verrukkelijke improvisatie nummers, waar ik van begin tot einde van heb genoten en ik kan elke liefhebber van progressieve rock en spacerock deze schijf dan ook van harte aanraden.

Review: Andreas Spechtl - Strategies (Bureau B Records, 2019) (Avant Garde / Dance)

Andreas Spechtl, die in Oostenrijk geboren werd en tegenwoordig in Berlijn, Duitsland woont, is de zanger/tekstschrijver van de rock band Ja, Panik, waarmee hij diverse albums uitbracht.
Op 10 november 2017 verscheen zijn eerste solo album "Thinking About Tomorrow, And How To Build It" via het Bureau B label, zowel op CD als op LP en deze is op 24 mei 2019 gevolgd door "Strategies", waarop 7 nummers staan en via Bureau B Records op CD is uitgebracht.

Het eerste nummer van het album, "Openings", begint met mooie rustige piano klanken, die vergezeld gaan van dito zang, waar na enkele minuten meer instrumenten bijgevoegd worden en sterke invloeden van avant garde en dance krijgen, waardoor er een dansbaar nummer ontstaat en dit wordt gevolgd door "The Separate", waarin Andreas een schitterende uptempo mix van krautrock en dance ten gehore brengt, waarbij stil zitten geen optie is.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna speelt hij "Hot Hell", een kort swingend nummer, dat experimenteel begint, om te veranderen in een uitstekend stukje dance met psychedelische invloeden, dat gevolgd wordt door "Pretty Views" en hierin krijg ik een langzame experimentele avant garde song voorgeschoteld, die jazz invloeden bevat.
De B-kant van de LP start met "The Time (The Money)", een prachtige rustige song, die lichte ruimtelijke effecten heeft en een gesproken tekst bevat.
In "When We Were Young" zet Andreas Spechtl me een schitterende rustige startende avant garde song voor, die naarmate het nummer vordert iets meer snelheid krijgt en dance en new wave invloeden heeft en in "Structures", dat iets meer dan 15 minuten duurt, laat hij me genieten van een fantastsiche mix van new wave, avant garde en dance, die diverse tempowisselingen heeft en jazz en ruimtelijke invloeden bevat, halverwege tijdelijk stopt, om na 40 seconden verder te gaan en te veranderen in een swingende dansbare mix van new wave en dance.

"Strategies" van Andreas Spechtl bevat 7 verrukkeijke nummers, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan elke liefhebber van avant garde en dance dan ook aanraden, deze schijf eens gaan te beluisteren.

Review: Shob - Solide (La Route Productions, 2019) (Jazz / Funk)

De Franse basgitarist Shob bracht in 2015 zijn debuut album "Pragmatism" in eigen beheer uit, dat meer dan 500.000 hits op youtube had, terwijl er 10.000 downloads en 600 CD's van verkocht werden.
Shob trad in de afgelopen 6 jaar meer dan 1000 keer op, waarbij hij vergezeld werd door Snarky Puppy, Marcus Miller, Herbie Hancock, Oz Noy en Larry Graham en deelde als solo artiest het podium met onder andere: Cory Henry, Scott Henderson, Jeff Berlin en Gary Novak.
Hij speelde op belangrijke festivals zoals: Hell Fest Open Air (Frankrijk), Graspop (België), Wacken Fest (Duitsland), Ziget Festival (Hongarije), Madrid Electris Fest (Spanje), Elysée Montmartre (Frankrijk), St. Emilion Jazz Festival (Moskou, Rusland) en verder in Rio, Sao Polo, Santiago, Barcelona, St. Barth en meerdere plaatsen in Europa.
Ter promotie van zijn tweede album "Karma Obscur", dat op 1 april 2018 in een beperkte oplage in eigen beheer op CD verscheen en tevens als digitale download verkrijgbaar is, toerde hij door 7 Europese landen, waaronder: Nederland, Italië, Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk, Slovenië en Noorwegen.
Zijn live band bestaat uit: Denis Cornardeau - sologitaar, Tony Lavaud - keyboards en Morgan Berthet - drums en op zijn album wordt hij bijgestaan door een zestiental artiesten, waaronder: Gabriel Druot- sologitaar, Jean Loup Giaut - sologitaar, Pierre Danel - sologitaar, Joris Gilbaud - keyboards, Vincent Vilnet - keyboards, Robin Magord - keyboards, Laurène Pierre Magnani - zang, Monkey D Beasty - zang, Remi Busau - trompet, Olivier Migueu - trombone, FM Moreau - saxofoon en Ludo Lesage - percussie, die allemaal op 1 nummer meespelen en tevens spelen de leden van zijn live band op op dit album mee.
Op het album "Solide", dat 11 nummers bevat en 3 mei 2019 verscheen, spelen diverse gastmuzikanten mee, zoals: Johary Rakotondramasy - sologitaar (5 nummers), Jean Loup Siaut - sologitaar (3 nummers), Christophe Maroye - sologitaar (1 nummer), Tony Lavaud - keyboards, Lyne en Hugo Senbei - zang (1 nummer), Célia Marissal - zang (1 nummer), Hugo Senbei - scratch - (1 nummer), PJ Ley - trompet, FM Moreau - saxofoon, Ludovic Lessage - percussie en conga's en Morgan Berthet - drums, terwijl Shob basgitaar speelt.
Vermeldenswaardig is verder, dat de live band tegenwoordig bestaat uit: Shob, Tony Lavaud, Johary Rakotondramasy, JL Slaut en Simon Renault - drums.

Het eerste nummer van de plaat heet "Hostile", waarin de band een geweldig swingend jazzrock nummer ten gehore brengt, dat invloeden van Hammond rock en funk bevat en wisselende tempo's heeft en iets over de helft in een langzamer tempo gespeeld wordt, dat een lichte dreigende uitstraling heeft, waarna "Primal Fear" volgt en de band een heerlijk dansbaar funky in een gemiddeld tempo nummer speelt, dat een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en enkele subtiele tempowisselingen heeft.
Daarna hoor ik "Vertige", een uitstekend swingend funk nummer, waarbij stil zitten geen optie is, dat tegen het einde in een rustig tempo over gaat en dit loopt naadloos door in "Memoire", een fantastisch nummer, waarin de band funk en terugkerende ritmes aaneen smeedt, die in een gemiddeld tempo gespeeld worden.
In "La Breche" schotelt Shob me opnieuw een schitterend jazzrock nummer voor, dat diverse tempowisselingen en funk invloeden heeft en halverwege meer gaat swingen en in het titelnummer "Solide" laat de band me genieten van een aanstekelijke song, waarin Célia Marissal de zang voor haar rekening neemt en de band een prachtige funky song speelt, die tempowisselingen en jazzrock invloeden heeft.
Dan volgt "Turbo Zulu" en hierin krijg ik weer zo'n geweldig swingend nummer voorgezet, waarbij het niet mogelijk is stil te blijven zitten en dit wordt gevolgd door "What Now", een jazzrock nummer met funk invloeden, dat swingt.
Verder hoor ik "Totem", een mooie rustige song met zang van Lyne en Hugo Senbei, die diverse tempowisselingen heeft en vanaf de helft van de song meer snelheid krijgt, waardoor de muziek gaat swingen, "Cure", een verrukkelijk uptempo funk nummer, dat me opnieuw in beweging brengt en lichte invloeden uit progressieve rock heeft en "Dr Gros Zozo", waarin de band nogmaals een swingende mix van jazzrock en funk in een gemiddeld tempo speelt.

"Solide" van Shob is een uitstekende plaat met zeer swingende dansbare muziek, die ik elke liefhebber van jazzrock en funk kan aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Björn Riis - A Storm Is Coming (Karisma Records, 2019) (Atmosferische Rock)

Oprichter van de band Airbag, Björn Riis uit Oslo, Noorwegen, bracht 3 mei 2019 zijn solo album "A Storm Is Coming", waar 6 nummers op staan, via Karisma Records uit op LP in een beperkte oplage op 180 gram marmer keurig vinyl, gestoken in een alternatieve portret hoes en in een standaard versie op 180 gram zwart vinyl, in een beperkte oplage als CD en als digitale download.
Hij speelt op dit album sologitaar en diverse instrumenten en zingt, waarbij hij medewerking krijgt van: Ole Michael Björndal - sologitaar, Simen Valldal Johannessen (Oak) - keyboards, Henrik Bergan Fossum (Airbag) - drums en gast muzikante Mimi Tamba - zang.

Het eerste nummer van de plaat is het bijna 11 minuten durende "When Rain Falls", waarin de band rustig begint, om na korte tijd over te schakelen op  het maken van zware stonerrock klanken, die op hun beurt veranderen in een prachtige rustige progressieve rock song met invloeden uit de muziek van Pink Floyd en schitterende zang bevat en dit nummer wordt gevolgd door "Icarus", een mooie rustige mix van pop en progressieve muziek, die halverwege iets meer snelheid krijgt.
In "You And Me" speelt de band opnieuw een prachtige rustige atmosferische pop song en in "Stormwatch" speelt Björn nogmaals zo'n heerlijke rustige atmosferische pop song, waar ook nu weer invloeden uit de muziek van Pink Floyd in te ontwaren zijn, om halverwege te veranderen in een geweldig stuk progressieve rock, dat tijdelijk vrij heftig gespeeld wordt, om terug te veranderen in het atmosferische.
Dan volgt "This House", waarin hij verder gaat met het maken van rustige pop, die in hetzelfde tempo en ritme gespeeld wordt, waarna het laatste nummer volgt, getiteld "Aftermath" en hierin zet hij me een instrumentaal nummer voor, dat eveneens uit rustige tonen bestaat.

"A Storm Is Coming" van Björn Riis, bestaat weliswaar hoofdzakelijk uit muziek, die in dezelfde stijl gespeeld wordt, maar klinkt desondanks uitstekend en ik kan deze schijf dan ook aanraden, aan een ieder die van de betere pop houdt.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Manu Louis - Cream Parade (Igloo Records, 2019) (Jazz / Elektro / Dance)

Manu Louis, die zijn solo carrière op 6 november 2015 startte, komt uit Brussel, België, maar woont tegenwoordig in Berlijn, Duitsland en brengt de winters door in Spanje.
Hij was eerder actief in de band Funk Simatra en maakt gebruik van muziek uit new beat, hard bop, avant garde, Franse chansons, oude hits en pop.
Op 23 maart 2016 bracht hij zijn debuut single "Tchouang Tseu" via New Pangea Record suit en 28 oktober 2016 verscheen zijn debuut album "Kermesse Machine" via Igloo Records, dat op 10 mei 2019 gevolgd wordt door "Cream Parade", waarop 9 nummers staan en eveneens door Igloo Records op LP, CD en als digitale download wordt uitgebracht.
Op deze plaat wordt hij bijgestaan door gastmuzikanten: Heidi Heidelberg - zang (3 nummers), Adi Gelbart - orgel (1 nummer), Greg Tirtiaux - saxofoon (6 nummers), Yann Lecollaire - klarinet en Nyllo Canla - percussie (7 nummers), terwijl hij zelf zang synthesizer en sologitaar voor zijn rekening neemt.

Het eerste nummer van de plaat heet "Saxophone", waarin Manu een kort saxofoon nummer speelt, dat ondersteund wordt door zware synthesizer klanken en gevolgd wordt door de eerste single van het album, getiteld "Internet", een heerlijke swingende Franstalige song, die invloeden uit dance en elektro bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "Efface", een geweldige uptempo mix van new beat en dance, waarbij stil zitten geen optie is en deze wordt gevolgd door "Data Farm", een rustige pop song, die invloeden van jazz heeft en "My Wife Is Leaving Me For The Prime Minister", een kort rustig jazz nummer, dat door de saxofoon gedomineerd wordt.
In "President" speelt Manu Louis een fantastische swingende song met een aanstekelijk dansbaar ritme en in "The Screen", waarin hij een schitterende song speelt, die theater invloeden heeft en diverse tempowisselingen bevat.
Dan volgen "Internet's Farewell", een uitstekende mix van dance, elektro en jazz, die in een rustig tempo gespeeld wordt en tegen het einde een licht hypnotiserend terugkerend ritme heeft en "Tardigrade", dat met free jazz klanken begint, om na korte tijd te veranderen in een geweldige swingende dance rock song, die enkele subtiele tempowisselingen heeft.

"Cream Parade" van Manu Louis is een heerlijke plaat om te beluisteren en deze staat vol swingende muziek, die een mix is van jazz, elektro en dance en ik kan liefhebbers van deze genres deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: Mordecai Smyth - Set The Controls For The Heart Of The Sun (Mega Dodo Records, 2019) (Psychedelische Rock)

Mordecai Smyth uit Reading, Engeland, maakte in 2011 het nummer "Big Hit" en bracht dit via een download uit, waarna dit nummer tegelijk op de gelimiteerde LP "Sticky Tape & Rust" verscheen, die in een oplage van 250 stuks op 180 gram rood vinyl geperst werd en vergezeld ging van ansichtkaarten en een gratis download.
Daarna bracht hij in 2013 de gelimiteerde 7" paars gespetterde single "Georgina Jones" uit in een oplage van 250 stuks en tegelijk verscheen de 7" EP "Dial M For Mordecai", die, eveneens in een oplage van 250 stuks, op oranje vinyl verscheen, waarbij via een download CD een extra nummer te beluisteren is (beiden verschenen via Mega Dodo Records).
Ook bracht hij, in 2014, samen met Icarus Peel de gelimiteerde 10" vinyl LP "Barnburner" uit, waarbij elk van de twee artiesten 3 nummers speelt, terwijl de LP op blauw vinyl in een oplage van 250 stuks geperst werd, waarvan de eerste 100 vergezeld gingen van een A3 kleuren poster + sticker.
Zijn album "The Mayor Of Toytown Is Dead" verscheen eind september 2017 in een beperkte oplage van 250 stuks op 180 gram vinyl in een klaphoes, waarvan het artwork door Martin Simmonds is gedaan en bevat een download kaart, terwijl de eerste 100 exemplaren van de LP vergezeld gingen van een A3 poster plus Georgina Jones' 7" vinyl single en "Dial M For Mordecai" 7" EP op oranje vinyl.

Terwijl iedereen een dik betaalde single voor Record Store Day uitbrengt, deed Mordecai Smyth juist het  tegenovergestelde.
Hij gaf namelijk op 13 april 2019 een gratis download aan elke muziek liefhebber weg via Mega Dodo Records.
Het is de 6 minuten durende uitvoering van het Pink Floyd nummer "Set The Controls For The Heart Of The Sun".

Hierin laat hij me genieten van een fantastische uitvoering van dit nummer, dat in een licht hypnotiserend ritme gespeeld wordt, geweldig gitaarspel bevat en niet onder doet voor het origineel.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

"Set The Controls For The Heart Of The Sun" van Mordecai Smyth heeft me even terug in de tijd gebracht en dit schitterende nummer is naar mijn mening verplichte kost voor iedere liefhebber van psychedelische muziek.