Review: Electric Feat - Electric Feat (Inner Ear Records, 2020) (Progressieve Rock)

Electric Feat uit Athene, Griekenland bestaat uit: Prins Obi - zang, Dr. Nanos - sologitaar en achtergrondzang, Madam Manthos - basgitaar en achtergrondzang en The Tree - drums en percussie.
Op 7 juni 2019 verscheen hun debuut single "It's Alright (With You)" als digitale download en deze werd op 19 juni 2019 gevolgd door de digitale download "Local Pub", waarna op 24 februari 2020 hun debuut album "Electric Feat", waarop 10 nummers staan, als LP (180 gram vinyl) en als digitale download wordt uitgebracht via Inner Ear Records en op dit album wordt de band bijgestaan door Sergios Voudris - zang (1 nummer) en akoestische gitaar (1 nummer).

Het album start met "It's Alright (With You)" een geweldige uptempo rock song, die invloeden van hardrock en de muziek van de jaren 60 van The Doors heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Lizard Queen" fantastische swingende rock song, die subtiele tempowisselingen heeft, een aanstekelijk ritme bevat, dat aanzet tot meebewegen en progressieve rock invloeden bevat.
Daarna volgen "Song of Disobedience", een uitstekende song met afwisselende tempo's, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "The Caveman", een oorspronkelijke demo van Baby Guru en hierin speelt de band een heerlijke swingende song, die invloeden heeft van "Some Kind Of Wonderful" van Grand Funk en een dansbaar ritme heeft.
In "Leather Jacket" zet Electric Feat me opnieuw zo'n lekker in het gehoor klinkende rock song voor, die tempowisselingen heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "Subatomic Plane" (oorspronkelijke Baby Guru demo) krijg ik een uptempo rock song te horen, die swingt en in "Blackwood Secrecy" is dat eveneens het geval en deze wordt iets over de helft van de song in een hoger tempo gespeeld, om vlak voor het eind een korte drumsolo te krijgen.
Dan volgen "Son Of Evil", een progressieve rock song, die afwisselende tempo's bevat en in een vrij rustig tempo gespeeld wordt, "Fogdancing", dat mysterieus begint, om al snel over te gaan in een verrukkelijke swingende song, die langzaam aan meer snelheid krijgt en "Bring Something From The Night", een prima pop song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en lichte blues invloeden heeft.

"Electric Feat" van Electric Feat is een heerlijke plaat, waar uitstekende progressieve rock nummers op staan, die qua zang zo nu en dan overeenkomsten hebben met die van Jim Morrison (The Doors) en ik kan liefhebbers van progressieve rock en The Doors dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren, maar ook fans van de muziek van Baby Guru zullen zeker aan hun trekken komen. 

Review: Stonewall Noise Orchestra - Deathtripper (Transubstans Records, 2020) (Hardrock)

Stonewall Noise Orchestra, of afgekort S.N.O. komt uit Borlange, Zweden en bestaat sinds 2019 uit: Tony Josefsson - zang, Snicken - sologitaar, Mats Gesar - sologitaar, Jonas Wahlberg - basgitaar en Mr.Pillow - drums.
De bandleden speelden eerder in bands als Demon Cleaner en Greenleaf en hun muzikale invloeden komen van jaren 70 hardrock bands.
In 2005 tekenden ze een contract met het Daredevil Records label voor het maken van hun debuut album "Vol.1", die in Pophouse te Borlange werd opgenomen en dat jaar verscheen ook de live DVD "Stoned From The Underground 2005".
Daarna kwamen de nummers "Clone Baby" en "As My Sun Turns Black " via verzamel CD's, die door Buzzville Records en op "Everywhere Is Loud!" uitgebracht zijn.
Het jaar erna kwam John Hermansen tijdelijk bij de band voor de opnamen van de tweede CD en ook tijdens optredens speelde hij mee, omdat Singe tijdelijk niet in staat was dat te doen.
In 2008 bracht het Daredevil Records label hun debuut album "Vol.1" opnieuw uit, aangevuld met bonus tracks en toen Singe in dat zelfde jaar terug bij de band kwam, tekenden ze een contract met The Unit Music Company, die hun tweede album "Constants In An Ever Changing Universe" uitbracht in oktober 2009, die goed ontvangen werd door de schrijvende pers, waardoor de band meer optredens kreeg.
Hun volgende album, "Sweet Mississippi Deal" werd eind 2009 in hun eigen gebouwde opname studio opgenomen en geproduceerd en in begin oktober door het Transubstans label uitgebracht, waarna nog meer optredens volgden in 2010 en 2011.
In 2013 verscheen "Salvation" via Transubstans Record en in 2015 verliet Singe de band en werd vervangen door Tony Josefsson, waarna in 2016 de band "The Machine, The Devil & The Dope" via SPV/Steamhammer Records uitbracht.
Eind 2017 kreeg sologitarist Micke Eriksson te horen, dat hij kanker had en overleed op 25 april 2018.
De band maakte hun tournee af het hulp van sologitarist Jonas Kjellgren, waarna Mats Gesar in 2019 de nieuwe sologitarist van de band werd, die voor het eerst te horen is op het album "Deathtripper", waarop 9 nummers staan en op 24 april 2020 via Transubstans Records verschijnt als LP en deze is op groen en zwart vinyl verkrijgbaar.

Het album begint met het titelnummer "Deathtripper", een heerlijke swingende hardrock song met een aanstekelijk ritme, die tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Gravity", een vrij heftige rock song, die swingt en tempowisselingen bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgen "Bones", waarin de band een stevige rock song in een niet al te hoog tempo speelt en "The Sorm", een aanstekelijke uptempo rock song, met een swingend ritme, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
In "Evil To-Go" schotelt Stonewall Noise Orchestra me een geweldige, vrij zware, rock song voor, die invloeden van Black Sabbath en melodische rock heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "Bound To Bend The Truth" krijg ik weer zo'n stevige song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en subtiele tempowisselingen heeft.
Dan volgen "Dopamine Dreamland", een afwisselende song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, "Imaginary Crown", een swingende rock song met enkele tempowisselingen, die een aanstekelijk ritme heeft en "Satanic Love Affair", een schitterende song met een dansbaar ritme en tempowisselingen.

"Deathtripper" van Stonewall Noise Orchestra is een uitstekende hardrock plaat, die vol prima muziek staat en ik kan liefhebbers van dit genre, deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: Dave Kerzner - Breakdown (RecPlay Incorporated Records, 2019) (Progressieve Symfonische Rock)

Dave Kerzner uit Miami, Florida, Amerika, is mede oprichter van de band Sound Of Contact.
Na het uitbrengen van zijn debuut album "New World" in 2015, waarop Durga McBroom (Pink Floyd), Steve Hackett (Genesis) en Jason Scheff (Chicago) meespeelden, werd hij genomineerd voor de 2015 Progressive Music Awards.
Zijn tweede solo album, "Static", verscheen half oktober 2017 en daarop doet een scala aan artiesten mee, waaronder: Durga McBroom (Pink Floyd) - achtergrond zang, Steve Hackett (Genesis) - sologitaar, Nick D'Virgillio (Big Big Train) - drums, Colin Edwin (Porcupine Tree) - basgitaar, Randy McStine - sologitaar en achtergrond zang, Fernando Perdome - solo- en basgitaar, drums en achtergrond zang, Matt Dorsey (Sound Of Contact) - achtergrond zang, Derek Cinton - drums, Rudi Celli - cello, Lorelei McBroom (Pink Floyd) - achtergrond zang, Nick Mason (Pink Floyd) - drums, Alex Cromarty - drums, Stuart Fletcher - basgitaar, Chris Johnson - sologitaar en Ewa Karollin Lewowska - achtergrond zang.
Op 14 oktober 2017 speelde Dave en zijn band, die bestaat uit: Dave, Fernando, Randy, Derek, Durga en Lorelei het album "Static" live als hoofdact tijdens het ProgStock festival te New Jersey en vervolgens deden ze dat op 20 oktober 2017 tijdens het Progtoberfest te Chicago nogmaals, waarna de band een vervolg toer langs de Oost kust deed samen met de band District 97.
Zijn 2CD compilatie "Breakdown", dat 8 november 2019 via RecPlay Incorporated Records als 2CD is uitgebracht, bevat muziek uit zijn periode 1995-2019, die hij solo en met bands als Sound Of Contact, Lo-Fi Resistance, Mantra Vega, en In Continuum maakte en de opnamen zijn zowel in de studio als live opgenomen.
Ook op deze 2CD spelen en heleboel gastmuzikanten mee, zoals: Fernnando Perdome - sologitaar (16 nummers), Matt Dorsey - basgitaar (4 nummers), McBroom - achtergrondzang (11 nummers), Lorelei McBroom  - achtergrondzang (4 nummers), Derek Cinton - drums (9 nummers), Nick D'Virgillio - drums (2 nummers), Marco Minnemann - drums (2 nummers), Randy McStine - sologitaar (5 nummers), Steve Hackett - sologitaar (1 nummer), Francis Dunnery - sologitaar (1 nummer), Heather Findlay - zang (2 nummers), Dave Kilminster - sologitaar (1 nummer), Alex Cromarty - drums (1 nummer), Jon Davison - zang (3 nummers), Ruti Celli - cello en achtergrondzang (9 nummers), Kaitlin Wolfberg - viool en altviool (9 nummers), Satnam Ramgottra - tabla (1 nummer), Maryem Tollar - zang (1 nummer), Christine Leaky - zang (1 nummer), Andy Robbins - basgitaar (5 nummers), Chris Johnson - sologitaar (1 nummer) en Stuart Fletcher - basgitaar (1 nummer).

De 2CD, die totaal 21 nummers bevat (de digitale download heeft 1 bonus nummer), start op CD 1 met "The Lie", waarin ik de band een heerlijke symfonische song in een gemiddeld tempo hoor spelen, waarna de alternatieve versie van "Ocean Of Stars" volgt en de band een mooie rustige song ten gehore brengt, die gevolgd wordt door "Nothing", een swingende uptempo rock song met elektro invloeden en enkele tempowisselingen.
Daarna volgen de live uitvoeringen van "Static", een schitterende rustige song, "New World", waarin de band eveneens een prachtige rustige song speelt, "The Truth Behind" en hierin zet Dave Kerzner me een vrij rustige song voor, die langzaam sneller wordt, diverse subtiele tempowisselingen en progressieve rock invloeden heeft en "Reckless", een dansbare swingende rock song.
In de alternatieve uitvoering van "My Old Friend" krijg ik een fantastische psychedelische song met Oosterse en folk invloeden te horen, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en deze wordt gevolgd door de live opname van "Joytown", een lekker in het gehoor klinkende poprock song, die een aanstekelijk ritme heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en de alternatieve versie van "Into The Sun" en hierin krijg ik nogmaals een vrij rustige poprock song voorgeschoteld, die lichte invloeden van de muziek van Pink Floyd heeft.
CD 2 start met de 2019 versie van "Paranoia", waarin Dave een verrukkelijke progressieve symfonische song in een niet al te hoog tempo speelt en deze wordt gevolgd door "Breakdown", een progressieve rock song met een gemiddeld tempo, die enkele tempowisselingen heeft en "Scavengers", een swingende rock song, die enkele subtiele tempowisselingen bevat en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.
Dan volgt de instrumentale uitvoering van "No Readmission" en dit is een erg mooi rustig nummer, dat gevolgd wordt door "Crash Landing", een schitterende song, die tempowisselingen heeft en een aanstekelijk ritme bevat en de instrumentale versie van "Every Corner", een prachtig uptempo melodisch nummer, waar een terugkerend ritme in zit.
In "Island (Reprise)" krijg ik een kort stukje progressieve rock voorgezet, dat een aanstekelijk ritme heeft, in "All That Is", een vrij psychedelische rock song, die invloeden uit avant garde en experimentele muziek heeft en in de alternatieve uitvoering van "Only Breathing Out" laat Dave me genieten van een fantastische uptempo rock song met een aanstekelijk ritme, waar diverse tempowisselingen in zitten.
Verder volgen de live uitvoeringen van "Omega Point", een swingende uptempo song met progressieve rock invloeden en een terugkerend dansbaar ritme en het laatste nummer van de 2CD, "Not Coming Down", een verrukkelijke progressieve song met een aanstekelijk dansbaar ritme, dat tempowisselingen heeft.
Het bonus nummer "Stranded" is alleen verkrijgbaar via de Sonic Elements Bandcamp pagina en deze 11 minuten durende song is een geweldige progressief stuk muziek, dat in een gemiddeld tempo gespeeld word, tempowisselingen heeft en bij tijd en wijle swingt.

"Breakdown" van Dave Kerzner is een uitstekende 2CD, die vol heerlijke nummers staat, die ik liefhebbers van progressieve en symfonische muziek zeer kan aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Lost Stoned Pandas - Tune In ... Turn On ... Get Panda'd (Regal Crabomophone, 2020) (Spacerock / Krautrock / Progressieve Folk)

The Lost Pandas uit Wales is ontstaan tijdens de opnames van de EP "Windmill" door Sendelica / The Orb / Secret Knowledge en bestaat uit: Panda Pete (Sendelica) - sologitaar en veld opnames, Panda Glenda (Sendelica) - basgitaar, Panda Colin - keyboards, Panda Marc (Astralasia) - keyboards en samples, Panda Chris (ex Space Ritual) - elektronica, Panda Paul (ex Curved Air) - viool, Panda Kate - cello en panda Jack (Sendelica) - drums en percussie.
De muzikanten begonnen in juli 2019 met het opnemen van een aantal nummers en op 4 november bracht de band "Panda 1 - Pandamonium" EP uit in een zeer beperkte oplage van 25 stuks op zwart vinyl en 25 stuks op doorzichtig vinyl, die gestoken zijn in een met de hand gemaakte hoes en tevens verscheen de EP in een zeer beperkte oplage van 75 stuks als CD in een box, inclusief T-shirt en als digitale EP.
Op 30 maart 2020 verschijnt "Tune In ... Turn On ... Get Panda'd" via Regal Crabomophone, een sub label van Fruits De Mer Records in een zeer beperkte oplage van 75 stuks als 2LP op groen vinyl + een bonus LP op doorzichtig vinyl, als 2LP in een beperkte oplage op oranje vinyl, als picture disc op 2CD met klaphoes in een oplage van 150 stuks en in een zeer beperkte oplage van 25 stuks als 2CD + een bonus CD met een exclusieve opname + A3 poster + 12" vierkant kunst inlegvel + badge + een mini panda en als digitaal album.

Kant A van het album begint met "Wild Witch Black Pand Mix", waarin de ambient muziek in een rustig ruimtelijk tempo gespeeld wordt, dat gesproken achtergrond tekst bevat en me het idee geeft me buiten de dampkring te bevinden, om halverwege te veranderen en een licht hypnotiserend terugkerend ritme krijgt.
Daarna zet de band me op kant 2 het nummer "Noah's Marc Mix" voor en daarin krijg ik een schitterende mix van spacerock en Oosters getinte muziek te horen, die lichte invloeden van jazz en folk bevat, een terugkerend ritme heeft en in een niet al te hoog licht hypnotiserend tempo gespeeld wordt.
Op LP 2 begint de A kant met "Bamboozled Mix", een fantastisch uptempo progressief folk nummer, dat een terugkerend ritme heeft, dat over loopt in "Walzing Me Panda Mix" en hierin speelt The Lost Stoned Pandas een uitstekend nummer in een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme met folk en spacerock invloeden en dit nummer gaat verder in "Yangtze Basin Mix", een swingend krautrock nummer, dat orkestrale invloeden heeft en in een terugkerend ritme gespeeld wordt, dat licht hypnotiserend werkt.
Het laatste nummer van de 2LP heet "Into The Hadron Kaleidoscope Mix", waarin de band experimenteel begint, om me na korte tijd een heerlijk swingende mix van space- en krautrock voor te schotelen, die halverwege verandert in een stukje acid rock, dat een terugkerend ritme heeft en tegen het eind opnieuw verandert, om met hanen gekraai te worden afgesloten.

"Tune In ... Turn On ... Get Panda'd" van The Lost Stoned Pandas is een verrukkelijke 2LP, die 6 uitstekende nummers bevat, waarmee de band me van begin tot eind heeft geboeid en ik kan liefhebbers van progressieve folk, kraut- en spacerock deze dubbelaar dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Beuk - Voodoo Child (Parsifal Record Label, 2020) (Stonerrock)

Beuk uit Brugge, België werd in 2013 opgericht en bestaat uit: Roel Jacobus – zang en basgitaar, Meyke Demey – sologitaar en Laurent De Moor – drums.
De band won in 2014 de Free Riders Stage Rally, waarna optredens in België, Engeland, Nederland en Frankrijk volgden, waarbij optredens in voorprogramma's van Phil Campbell (Motörhead), Dog Eat Dog, The Godfathers en Ostrogoth gedaan werden.
De band bracht hun muziek in eigen beheer uit en in 2015 verscheen hun live album "Live In De Verlichte Geest" en in 2017 het studio album "Strak Plan", waarna er in 2018 een platencontract met Parsifal Record Label getekend werd.
Daarna verschenen de singles "Hel Van De Planeet" en "Tijdbom" als voorlopers van hun EP "Dynamiet" en in 2019 werden in Cardiff, Wales, de singles "Station Dementia" en "Voodoo Child" opgenomen onder leiding van producer Romesh Dodangoda.
Voor de video van de Jimi Hendrix cover "Voodoo Child" werd er gefilmd in een oude bioscoop, die net van het soort was, als die waar Hendrix zijn begin periode begon en het nummer is tevens een eerbetoon aan hun held, die 50 jaar geleden stierf.

De single is een schitterende cover van het nummer van Jimi en deze stevige stonerrock uitvoering wordt in een gemiddeld tempo gespeeld en bevat diverse tempowisselingen.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

Beuk heeft met "Voodoo Child" een prima eerbetoon aan Jimi Hendrix afgeleverd en ik kan liefhebbers van de muziek van Beuk en Hendrix deze uitstekende versie dan ook zeer aanbevelen.

Review: Ross The Boss - Born Of Fire (AFM records, 2020) (Hardrock)

Ross 'The Boss' Friedman uit New York, Amerika, speelde in zijn jeugd piano en viool, voordat hij een gitaar leerde te bespelen.
In 1973 ontmoette hij Andy Shernoff en richtte met hem de punk band The Dictators op, waarna hij in 1979 deel ging uitmaken van de Franse band Shakin' Street en naar Frankrijk verhuisde, waar hij een jaar verbleef.
Met Shakin' Street speelde hij in het voorprogramma van Black Sabbath en Blue Öyster Cult in 1980 en nadat Ronnie James Dio hem aan Joey DeMaio had voorgesteld, besloten Joey en Ross de band Manowar op te richten.
The Dictators veranderden in 1989 van muziek genre en naam en gingen verder als Manitoba's Wild Kingdom en in 1991 werd zijn zoon geboren, dat hem deed besluiten meer thuis in New York te zijn en zijn taak als vader te voldoen.
Daarna speelde hij met vrienden in allerlei bands, zoals The Pack, The Spinatras en Blues Rock "Heyday", maar ook maakte hij met The Dictators nog enkele albums.
Vervolgens ging hij in 2005 spelen in de band The Brain Surgeons van Blue Öyster Cult drummer Albert Bouchard en trad hij op met Manowar.
Hij richtte in dat jaar zijn band Ross The Boss op en kreeg een contract bij AFM Records en ook begon hij de band Death Dealer, die in eerste instantie met on line muzikanten speelde, maar al snel uitgroeide tot een supergroep, die ook live speelde en bestaat uit: Ross 'The Boss' Friedman, Sean Peck, Stu Marshall, Mike Davis en Steve Bolognese.
Met zijn band Ross The Boss, die bestaat uit: Ross The Boss - sologitaar en keyboards, Mike LePond - basgitaar, Marc Lopes - zang en keyboards en Steve Bolognese - drums, brengt hij 3 maart 2020 het album "Born Of Fire", waarop 12 nummers staan, via AFM records in een beperkte oplage als LP uit en tevens verschijnt het als CD en als digitale download.

Het eerste nummer van het album heet "Glorie To The Slain", waarin hij een heftige heavy metal song ten gehore brengt, die punkrock invloeden bevat, in een hoog tempo gespeeld wordt en enkele tempowisselingen heeft, waarna "Fight The Fight" volgt en ik een opnieuw een heftige song voorgeschoteld krijg, die tempowisselingen bevat.
Daarna volgen "Denied By The Cross", eveneens een vrij snelle heavy metal song met tempowisselingen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), "Maiden Of Shadows", een heerlijke stevige rock song met een melodisch karakter, die in een aanstekelijk ritme gespeeld wordt en "I Am The Sword", een snelle heftige heavy metal song, die subtiele tempowisselingen heeft.
In "Shotgun Evolution" speelt Ross The Boss een nogmaals een uitstekende heftige rock song, in het titel nummer "Born Of Fire" krijg ik een ook nu weer een swingende song voorgezet, die tempowisselingen bevat en in "Godkiller" hoor ik de band een vrij melodische rock spelen, die een aanstekelijk ritme heeft.
Dan volgen "The Blackest Heart", een prachtige vrij rustige krakende song met enkele tempowisselingen en "Demon Holiday" en ook hierin speelt de band weer zo'n stevige rock song.
Verder hoor ik "Undying", een fantastische swingende song, die melodische invloeden bevat, tempowisselingen en een aanstekelijk ritme heeft en "Waking The Moon", een schitterende hardrock song, die een swingend ritme heeft, dat aanzet tot dansen en halverwege verandert, om heftiger te worden.

"Born Of Fire" van Ross The Boss staat vol prima heftige uptempo heavy metal songs, die tempowisselingen bevatten en aanstekelijke ritmes heeft en ik kan liefhebbers van dit genre, deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: JJ Chardeau - In Terra Cognita ? (L Records, 2019) (Symfonische Rock / Jazz)

Singer / songwriter Jean-Jacques Chardeau uit Parijs, Frankrijk, speelde in bands Chicago, Gotainer, Magma en Genesis en bracht in 1989, met zijn band Chardo's Airlines, zijn eerste album via Loriane Records uit, getiteld "Escales".
Daarna verschenen: "Data Pulsions" (L Records, 1999), "Hors Portée - Highlight" (CD, L Records, 2005), "Hors Portée - Instrumental Sélection" (CD, L Records, 2005), "Resilience" (CD, L Records, 2008), "Ze Best Of" (CD en LP, L Records, 2012), "Resilience 2.0" (digitaal en LP, L Records, 2012), "For Sync." (digitaal en 2LP, (L Records, 2012), "Alternative Resilience" (CD, L Records, 2013), "Fauves & Pastels" (CD, L REcords, 2015), "Love Antique" (EP, L Records, 2014) en "Sanguines" (CD, L Records, 2017).
Op 25 november 2019 heeft hij opnieuw een album via L Records uitgebracht, getiteld "In Terra Cognita" en hierop doen, behalve Jean-Jacques Chardeau (keyboards) en achtergrond zang, een scala aan muzikanten mee, zoals: Brian Auger - orgel, Jerry Goodman (Mahavishnu Orchestra) - viool, Danny Seraphine (Chicago) - drums, Jason Scheff (Chicago) - basgitaar (3 nummers) en zang (1 nummer), John Helliwell (Supertramp) - saxofoon en klarinet, Martin Barre (Jethro Tull) - sologitaar, Mark Andes (Spirit)- basgitaar, John McFee (Doobie Brothers) - pedal steelgitaar en cello, Michael Sadler (Saga) - zang (1 nummer), Alex Ligertwood (Santana) - zang (1 nummer), Christian Décamps (Ange) - zang (1 nummer),  Francis Décamps (Ange) - keyboards, John Van Eps - keyboards, Kenny Aronoff - drums, Mark Walker - drums, Ruben Rodriguez - basgitaar, Basile Leroux - sologitaar, Hank Linderman - sologitaar, Layth Sidiq - viool, Paul Livingstone - sitar en santur, Neelamjit Dhillòn - tabla en dwarsfluit, Ellen Redmond - ethnische fluit, Michael Moushabeck - percussie, Mike Ringquist - percussie, John Clark - Franse hoorn, Jeff Holmes - trompet, Tin Atherton - Trombone, Lynn Sussman - klarinet, Emlyn Van Eps - viool, alt viool en cello, Voicy Pelliter - cello, Djeddrah Leiterding - achtergrond zang, Roberto Tiranti - achtergrond zang, Valeria Bruzzone - achtergrond zang, Alan Simon - achtergrond zang en Jean-Claude Droudt - verteller.

Het album, dat 15 nummer bevat, start met "Evolution (MMM Ouverture)", waarin ik een klassiek aandoend stuk muziek krijg voorgeschoteld, dat vrij zwaar klinkt en invloeden van theater muziek heeft, dat halverwege verandert in een prachtig rustig melodisch pop nummer, dat gevolgd wordt door "Dream In Moscow", dat met een schitterend stuk kamermuziek begint, dat door het vioolspel een trieste ondertoon krijgt en invloeden van zigeuner en Russische muziek bevat, om na 3 minuten over te gaan in een swingende uptempo symfonische rock song, die diverse subtiele tempowisselingen heeft en Russische invloeden heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Black Taj Mahal" volgt en hierin speelt de band een fantastisch Oosters nummer in een niet al te hoog tempo, dat een terugkerend licht hypnotiserend ritme heeft.
Daarna volgen "Farewell Lhassa", een geweldige rustige song, die op de achtergrond boventonen zang heeft en een trieste uitstraling en een gesproken tekst bevat, "DMZ", een swingend nummer met jazzrock, symfonische rock en dance invloeden, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "Frisson Nippon", een heerlijke swingende Franstalige rock song met lichte Japanse en jazzrock invloeden.
In "Les Larmes Du Pacific" zet JJ Chardeau me een Franstalige afwisselende rock song met jazzrock invloeden in een gemiddeld tempo voor, in "Nunavut" begint de muziek vrij zwaar met gesproken tekst, om in een rustig tempo verder te gaan en kamermuziek invloeden toegevoegd te krijgen, in "The Last Rockaway" speelt de band een verrukkelijke swingende uptempo mix van indianen muziek en jazz en in "Pablo Tequila" zet de band me een zeer dansbare Franstalige song voor, die een aanstekelijk Zuid-Amerikaans ritme heeft.
Dan volgen "Manchu Picchu", een geweldig mooi rustig instrumentaal melodisch nummer, dat na korte tijd iets meer snelheid krijgt, Spaanse invloeden heeft en tempowisselingen bevat, "Cabale Kabyle", een schitterend Oosters klinkend stuk instrumentale muziek, waarin viool en tabla voor het ritme zorgen, dat halverwege iets meer snelheid krijgt, waardoor de muziek gaat swingen en stil zitten hierbij is dan ook niet mogelijk en "Wall Of Laments", een prachtig rustig startent nummer, dat al snel in een hoger tempo gespeeld wordt en een dansbaar ritme heeft.
Verder hoor ik "Tchad", een in het Afrikaans gezongen nummer, dat Afrikaanse en jazz invloeden heeft en tevens Franstalige zang toegevoegd krijgt, dat rap en symfonische invloeden bevat en "The End? (Magical Musical Man Finale)", waarin de instrumentale muziek met een aanstekelijk tabla en percussie ritme begint, waar blazers bij komen en er een uitstekend stuk muziek ontstaat, dat swingt als een trein.

"In Terra Cognita ?" van JJ Chardeau bevat 15 schitterende nummers, waarmee hij me van begin tot einde in de ban van zijn muziek heeft gehouden en ik kan elke muziek liefhebber deze schijf dan ook aanraden.

Review: Vibravoid - Out Of Tune In Rosenheim - Triptamine Vol.6 (Stoned Karma Records, 2020) (Psychedelische Rock)

Vibravoid werd in 1990 te Düsseldorf, Duitsland, opgericht en bestaat uit: Christian Koch - zang en sologitaar, Frank Matenaar - drums en Dario Treese - orgel.
De band heeft zich muzikaal laten inspireren door o.a. (een vroege) Pink Floyd, Electric Prunes, Strawberry Alarm Clock en Spacemen 3 en talloze andere psychedelische progressieve rock bands.
Sinds 2000 heeft Vibravoid diverse LP's en CD's uitgebracht via verschillende labels, zoals: Triggerfish, Nasoni, Anzitisi Records, Krauted Mind Records, Herzberg Verlag en Sulatron.
Nadat ze begin 2013 hun eigen label Stoned Karma Records hebben opgericht, verschijnen daarop hun platen (onder andere "Psychedelic Blueprints - An Introspection Of The Years 2000-2013" en de 6 CD box "Loudness For The Masses"), maar ook staat de band met een nummer ("Nearby Shiras", een cover van Kalacakra) op de LP Head Music van het Fruits De Mer Records label en is in 2013 de 7" gekleurd vinyl single "Colour Your Mind", waarop 3 covers staan, uitgebracht via dat zelfde label uit Engeland, gevolgd in 2015 door de 7" gekleurd vinyl single "Steppin' Stone" , die eveneens 3 covers bevat en via Fruits De Mer verscheen.
De band stond op het "14th Dream Of Dr.Sardonicus" festival te Cardigan, Wales, dat van 5 tot 7 augustus plaats vond en georganiseerd werd door Fruits De Mer Records, waarbij één van de live nummers ongetwijfeld hun nieuwe 7" gekleurde vinyl single met klaphoes, "In-A-Gadda-Da-Vida", was, die 9 augustus 2016 in beperkte oplage via Fruits De Mer Records verschenen is.
De single, werd 30 september 2016 gevolgd door hun nieuwe album "Wake Up Before You Die", dat op hun Stoned Karma Records in een beperkte oplage op LP en CD werd uitgebracht, waarbij de CD uitvoering 4 extra live nummers bevat.
Via Stoned Karma Records verschenen in 2017 de albums "A Night At The Museum" (3LP) en "Triptamine E.P. Volume 5", dat tijdens hun "wake Up Before You Die" optreden in Haus Der Jugend in 2016 werd opgenomen en in een beperkte oplage van 1000 LP's inclusief een kleurenposter op A10 formaat uitgebracht is en op 17 november 2017 verscheen "Mushroom Mantra's", zowel op LP als CD en als download, waarbij vermeldenswaardig is, dat de pre-order editie van de LP in een beperkte oplage van 200 stuks op gekleurd vinyl geperst is en een poster plus picture postcard disc bevat, die een nummer bevat, dat niet op de LP staat, terwijl op de CD uitgave 3 extra nummers staan, die tijdens een opname sessie uit 1992 stammen en niet eerder zijn uitgebracht.
Stoned Karma Records bracht op 25 mei 2018 2 albums van de band tegelijk uit, dat zijn: "Vibrations From The Cosmic Void", die in een beperkte oplage van 500 LP's als pre-order een bonus LP bevat, terwijl het album tevens in een beperkte oplage van 1000 stuks in 3 kleuren zonnestralen vinyl en als CD en digitale download verscheen en het andere album,"Live At Rheinkraut Festival", waarop basgitarist Ufo Walter te horen is, werd als 2CD en digitale download uitgebracht.
Eind april 2019 verscheen het album "Intergalactic Acid Freak Out Orgasms" via Stoned Karma op zowel CD als LP en diagitale download en ook hierop is de band weer live te beluisteren en in september 2019 verscheen de 7" single "World Of Pain"/ "Plastic Covered Tangerines" op rood vinyl via dit label.
Om hun 30 jarig jubileum te vieren vervolgt de band het uit brengen van hun Triptamine serie en verschijnt het album "Out Of Tune In Rosenheim - Triptamine vol.6" in maart 2020 via hun eigen Stoned Karma Records als 2LP, als CD en als digitale download.
De muziek voor de 2LP, die 9 nummers bevat, is live opgenomen tijdens een optreden eind december 2019, dat onder de naam "The Psychedelic Christmas Experience Tour" gegeven werd.

Het album begint met het extra nummer van de 2LP, "Colour Your Mind", waarin de band een heerlijke psychedelische rock song in een gemiddeld tempo speelt, die een aanstekelijk ritme heeft en acid rock invloeden bevat en gevolgd wordt door "World Of Pain", een zeer dansbare uptempo rock song met acid rock invloeden.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgen "Just 13", een fantastische mix van psychedelische rock en spacerock, die ook nu weer een aanstekelijk ritme heeft, een terugkerend licht hypnotiserend ritme bevat en swingt en doorloopt in "Lovely Lady Dab O'Nair", dat tempowisselingen bevat, swingt, psychedelisch klinkt en lichte Oosterse invloeden heeft.
In "Ballspeaker" laat Vibravoid me bijna 20 minuten genieten van een geweldige psychedelische rock song, die tempowisselingen heeft, ruimtelijke invloeden bevat, bij tijd en wijle experimenteel klinkt en tegen het einde terugkeert in het swingende tempo, waarmee begonnen is.
Dan volgen "Playing With Beuys" en krijg ik weer een swingende song voorgeschoteld, die een aanstekelijk ritme bevat, waarbij stil zitten geen optie is en "Rheinflow", een korte swingende song met een dansbaar ritme, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Verder hoor ik "Your Mind Is At Ease", een verrukkelijk nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een terugkerend hypnotiserend ritme bevat, waarmee de band me de muziek in lijkt te zuigen, die tegen het einde acid rock elementen toegevoegd krijgt en "Mother Sky / Sky Saxon Mantra", een uptempo rock song, die een terugkerend hypnotiserend krautrock ritme heeft en voor een stuk een cover van Can bevat, waarmee de band deze uitvinders van de krautrock eer bewijst, om na enkele minuten terug te keren naar het begin tempo van hun geweldige muziek.

"Out Of Tune In Rosenheim - Triptamine Vol.6" van Vibravoid staat vol fantastisch psychedelische nummers, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan elke liefhebber van psychedelische rock en krautrock deze 2LP dan ook zeer kan aanraden.

Review: Bernie Shaw & Dale Collins - Too Much Information (LT Productions, 2019) (Melodische Rock)

Bernie Shaw uit Edmonton, Canada, de zanger van de Engelse band Uriah Heep, heeft samen met zijn vriend, multi-instrumentalist, Dale Collins, die eveneens uit Edmonton komt, een album opgenomen, getiteld "Too Much Information".
De opnames daarvan werden jaren geleden gemaakt en zijn opnieuw opgenomen, waarna LT Productions ze op 13 september 2019 als LP en CD heeft uitgebracht.
Op het album bestaat hun band uit: Bernie Shaw - zang en achtregrondzang, Dale Collins - solo-, basgitaar en keyboards, Jason Gardenits - piano en Don Restall - drums.
Verder spelen gastmuzikanten: Kelly Studola - drums (1 nummer), Niel Van Dyik - basgitaar (1 nummer), Mark Ammar - drums (1 nummer) en Steve Rispon - orgel (1 nummer) op het album mee.

Het album, dat 8 nummers bevat, start met "So Many Times", waarin de band een uitstekende melodische rock song in een gemiddeld tempo speelt, die gevolgd wordt door "Alone", een mooie rustige poprock song, die enkele tempowisselingen heeft.
Daarna volgen "Here We Go", een prachtige rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme heeft, waar een hoog meedein gehalte in zit en het titel nummer "Too Much Information", een mix van melodische rock en pop, die met gemiddeld snelheid gespeeld wordt en enkele tempowisselingen heeft.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Sad Song" speelt Bernie Shaw & Dale Collins een schitterende rustige melodische song, die een aanstekelijk ritme heeft en in "Hey Jimi" krijg ik opnieuw een lekker in het gehoor klinkende poprock song voorgezet, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarbij de zang lichtelijk op die van Roger Daltrey van The Who lijkt.
Verder volgen "Just A Little Bit", een heerlijke rock song, die enkele prima tempwisselingen heeft en in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en "Rock On". een geweldige cover van de song van David Essex, dat een dansbaar ritme bevat en swingt.

"Too Much Information" van Bernie Shaw & Dale Collins is een prima plaat, die het midden houdt tussen melodische rock en pop en ik kan liefhebbers van beide genres dan ook aanraden, eens te gaan luisteren naar deze schijf.

Review: Mechanimal - Crux (Inner Ear Records, 2020) (Elektro / Dark Wave)

De band Mechanimal werd in het voorjaar van 2011 te Athene, Griekenland opgericht door Giannis Papaioannou - synthesizer en keyboards, die een pionier in de Griekse elektronische scene is.
Samen met fotograaf en zanger Freddie Faulkenberry maakte hij zijn eerste plaat, getiteld "Low Land".
Daarna ontstond het idee een band te vormen, waarna Tassos Nikogiannis - sologitaar en video artiest Angeliki Vrettou het duo kwamen versterken en in 2012 verscheen hun debuut album.
Na een bezetting wisseling, Tassos Nikogiannis werd in 2013 vervangen door Kostas Matiatos, verscheen in 2014 hun 7" vinyl single "Obscure", die enkele maanden later gevolgd werd door "Secret Science", de tweede LP van de band, waarop 8 nummers staan en deze is als gelimiteerde uitgave verschenen als 2 x 10" vinyl LP, inclusief een bonus CD, terwijl het album ook als CD, met daarop 2 extra nummers en digitale download is uitgebracht.
Op hun derde LP, "Delta Pi Delta" speelt de band in een nieuwe bezetting, waarin Eleni Tzavara (Film, Etten) de zang voor haar rekening neemt en Tassos Nikogiannis naast Kostas Matiatos weer in de band is komen te spelen als tweede sologitarist.
vanaf het voorjaar van 2015 tot augustus van dat jaar ging de band de studio in om te werken aan hun nieuwe album, dat zowel op LP (wit vinyl), waarop 8 nummers staan, als op digitale download (met 2 extra instrumentale nummers) is uitgebracht via het Inner Ear label, terwijl "Delta Pi Delta" is opgedragen aan hun goede vriend, de Griekse artiest en schilder Nicholas Liber (1956 - 2013).
Op 27 januari 2020 verscheen "Crux", dat 10 nummers bevat, via Inner Ear Records als LP, CD en als digitale download en bestaat Mechanimal alleen nog uit Giannis en Freddie en wordt live bijgestaan door drummer Antonis Charalamidis.
Hun album "Crux" bevat bijdragen van gastmuzikanten: Jimmy Polioudis - sologitaar (2 nummers), Henrik Meierkord - cello (2 nummers), Vasiliki Mazaraki - viool (2 nummers) en George Theofanidis - sologitaar (1 nummer).

Het eerste nummer van het album heet "Ghetto Level" en hierin speelt de band een geweldige rustige dark wave song, die invloeden uit elektro en post-rock heeft en een gesproken tekst bevat en gevolgd wordt door "Sharon", een lekker in het gehoor klinkende song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en invloeden uit gothic heeft.
Daarna volgen "Stolen Flesh", een heerlijke zware song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een mix is van dark wave en gothic en "Easy Dead" zet de band me een schitterende swingende elektro song voor, die tempowisselingen bevat en "Scavengers", een fantastische uptempo techno song, die een aanstekelijk dansbaar ritme bevat en swingt, waarbij stil zitten niet mogelijk is.
In "Razor Tube" schotelt Mechanimal me een nogmaals een swingende uptempo techno song voor en in "Red Mirror" krijg ik een verrukkelijke uptempo mix van new wave, elektro en gothic, waarin het ritme van "A Forest" van The Cure zitte horen, die me in beweging houdt.
verder volgen "Hospital Of The Storm", een zware uptempo elektro song, die enkele subtiele tempowisselingen bevat, "Vanquish", een swingende, zeer dansbare,  uptempo mix van elektro en dance met een terugkerend ritme, die tempowisselingen bevat en "La Poverina Delle Ossa", een uitstekende rustige song, waar een gesproken tekst in zit, die door het vioolspel enigszins triest klinkt.

Mechanimal heeft me met "Crux" van begin tot einde in de ban van hun fantastische muziek gehouden, die een mix is van dark wave en elektro en invloeden van gothic en techno bevat en ik kan liefhebbers van deze genres, deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Elephant Stone - Hollow (Fuzz Club Records, 2020) (Psychedelische Pop)

Elephant Stone uit Montreal, Canada, werd in 2009 opgericht en bestaat uit: Rishi Dhir - zang, sitar en basgitaar, Robbie MacArthur - sologitaar, Jason Kent - keyboards en sologitaar, Miles Dupire - drums.
De band bracht hun debuut album "The Seven Seas" op 5 mei 2009 als digitale download uit in eigen beheer.
Daarna volgden: "The Glass Box EP" (dd, 5 mei 2010), "Elephant Stone" (dd album, 5 februari 2013), "The Three Poisons" (dd album, 28 oktober 2014), "ES3PRMX" (dd remix EP, 2 juni 2015), "Ship of Fools" (dd album, 16 september 2016), "Live At The Verge" (dd EP, 14 april 2017), "Remix of Fools" (dd EP, 15 september 2017), "Love the Sinner, Hate the Sin" / "Strangers" (dd single, 15 november 2018), "Land Of Dead" (digitaal nummer, 20 september 2019), "Hollow World" (digitaal nummer, 1 november 2019), "Darker Time, Darker Space" (digitaal nummer, 15 november 2019), "The Court and Jury" (digitaal nummer, 6 december 2019), "Keep the Light Alive" (digitaal nummer, 10 januari 2020) en op 14 februari 2020 verscheen hun album "Hollow" via Fuzz Club Records en deze is op 24 januari 2020 vooraf gegaan door het digitale nummer "We Cry for Harmonia".

Het album begint met "Hollow World", waarin de band een heerlijke licht psychedelische pop song in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Darker Time, Darker Space", een geweldige song, die slechts 1 minuut duurt, eind jaren 60 gemaakt had kunnen zijn en verder gaat in "The Court and Jury", dat eveneens slechts 1 minuut lang is en psychedelische Oosterse invloeden bevat en tempowisselingen heeft.
Ook dit loopt naadloos over en wordt vervolgd in "Land Of Dead", een schitterende uptempo rock song met acid rock en psychedelische invloeden.
Daarna volgen "Keep The Light Alive" en hierin speelt de band nogmaals zo'n prachtige korte song en "We Cry For Harmonia", een fantastische song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarmee Elephant Stone de psychedelische muziek van eind jaren 60 op een geweldige manier eer bewijst.
In "Harmonia" zet de band me een Oosters georiënteerde song in een niet al te hoog tempo voor, die invloeden van de muziek van The Beatles heeft en in "I See You" krijg ik opnieuw zo'n verrukkelijke pop song in een gemiddeld tempo voorgeschoteld, die subtiele tempowisselingen bevat.
Dan volgen "The Clampdown", een heerlijk stukje rock met psychedelische ruimtelijke invloeden, dat na korte tijd meer snelheid en een dansbaar ritme krijgt en "Fox On The Run", een swingende pop song met een aanstekelijk terugkerend ritme, die zeer dansbaar is.
Verder hoor ik "House On Fire" en daarin laat de band me nogmaals genieten van zo'n dansbare licht psychedelische pop song, die enkele tempowisselingen heeft en in het laatste nummer, "A Way Home", krijg ik een mooie, vrij rustige, pop song te horen, die me lichtelijk aan de muziek van John Lennon doet denken.

"Hollow" van Elephant Stone is een fantastische psychedelische plaat, die vol schitterende pop songs staat en me doet verlangen naar meer en ik kan dit meesterwerkje dan ook sterk aanraden, aan iedere liefhebber van psychedelische pop, oftewel verplichte kost!(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Waltari - Global Rock (Metalville, 2020) (Punk / Hardrock)

Waltari uit Helsinki, Finland, werd in 1986 opgericht door Kärtsy Hatakka - zang, basgitaar en keyboards en Jariot Lehtinen - sologitaar, die al sinds 1978 samen in de punk band Draculas speelden.
Nadat de punk scene was doodgebloed in 1986, besloten ze hardrock te gaan spelen, die in die periode populair begon te worden in Finland, waarvan de bekendste Smack en Peer Günt waren.
Onder de naam Waltari maakte de band 19 albums en 6 EP's en bestond in verschillende bandbezettingen, waarbij hun laatste band sinds 2013 bestaat uit: Kärtsy Hatakka - zang, basgitaar en keyboards, Jariot Lehtinen - sologitaar, Sami Yli-Sirniö - sologitaar, Kimmo Korhonen - sologitaar, Antti Kolehmainen - sologitaar, Jani Hölli - keyboards en Ville Vehviläinen - drums.
Hun 20ste album heet "Global Rock", dat 12 nummers bevat, en wordt 20 maart 2020 via Metalville op zowel LP als CD en digitale download uitgebracht en werd op 20 september 2019 vooraf gegaan door het digitale nummer "Postrock".

Het album begint met de digitale download "Postrock", waarin de band een heerlijke swingende uptempo mix van punk en hardrock speelt, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en enkele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Metal Soul", een swingende uptempo mix van hardrock en funk, die aanzet tot dansen.
Daarna volgen "Skyline", een uitstekende uptempo hiphop song, die melodische rock invloeden heeft en een prima tempowisseling bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), "The Way", een vrij heftige rock song met heavy metal invloeden, die ook nu weer tempowisselingen heeft en "No Sacrifice", een geweldige swingende heavy metal song met rap invloeden, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.
In "Sick'n'Tired" speelt Waltari een fantastische melodische pop song, die new wave invloeden uit de jaren 80 heeft en lichte invloeden van de zang in de stijl van Dave Davies (Kinks) bevat, in "Boots" krijg ik een uptempo heavy metal song voorgezet, waarin een stukje van "These Boots Are Made For Walking" van Nancy Sinatra en Lee Hazelwood zit en tevens heeft het lichte disco invloeden en in "Going Up the Country", een cover van het nummer van Canned Heat en hierin laat de band een eigentijdse bewerking horen, die in een rustig dansbaar disco ritme gespeeld wordt.
Dan volgen "Orleans", een swingende uptempo mix van punk en hardrock, "Had It All", een mooie pop song, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en uitstekende samenzang bevat, "And The", een snelle heftige rock song, die enkele tempowisselingen heeft en "Sand Witch", die met rustig gitaarspel begint, om na 40 seconde over te gaan in een uptempo rock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en swingt.

"Global Rock" van Waltari is een uitstekende plaat, die vol uptempo rock nummers staat en ik kan liefhebbers van heavy rock en punk dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Udo Pannekeet - Electric Regions (In And Out Focus Records, 2019) (Jazzrock)

De Nederlander Udo Pannekeet is de huidige basgitarist van de Nederlandse band Focus.
Op 1 september 2013 verscheen zijn debuut album "On" als digitale download en op 5 oktober 2019 bracht hij via In And Out Focus Records het album "Electric Regions", waarop 5 nummers staan, als CD uit.
De muzikanten, die op deze plaat spelen zijn: Udo Pannekeet - basgitaar, synthesizerbas, synthesizer, zang en drum programmering, Marcel Serierse - drums en percussion, Rein Godefroy - piano en synthesizer, Jelle Roozenburg - sologitaar en bariton gitaar, Martijn van Iterson - sologitaar, Eef Albers - sologitaar, Menno Gootjes - sologitaar, Tim Langedijk - sologitaar, Ilja Reijngoud - trombone, Jan van Duikeren - trompet, Nils van Halften - saxofoon en bas klarinet, Tom Beek - tenor saxofoon, Remco de Landmeter - dwarsfluit, Rene ten Cate - vibrafoon en Jos de Haas - percussie.

Het album begint met het bijna 24 minuten durende "Electric Regions Part One", waarin de muziek traag en experimenteel klinkend begint, om na korte tijd te veranderen in een swingend uptempo jazzrock nummer, waarin flink geïmproviseerd wordt, om na 8 minuten over te gaan in een langzaam tempo, dat invloeden van avant garde en filmmuziek heeft en opnieuw verandert en dan een in een uitstekend stukje swingende jazzrock verder gaat, dat lichte Afrikaanse invloeden bevat en vervolgens weer terug komt in een rustig tempo en daarin te eindigen.
Daarna volgt "Integration Yes" en hierin speelt de band een jazzrock nummer, dat experimentele elementen herbergt en iets over de helft van het nummer een terugkerend ritme krijgt, dat licht hypnotiserend werkt, waarbij de muziek ook meer snelheid krijgt.
In "Little Nura" speelt Udo Pannekeet een prachtig rustig melodisch nummer en in "The Antibes Situation" krijg ik opnieuw een swingend nummer voorgezet, dat met een vrij hoge snelheid gespeeld wordt en een terugkerend licht hyppnotiserend ritme en scheurend gitaarspel bevat.
Het album wordt afgesloten met "Cocon Cocon" en ook in dit nummer begint de muziek rustig, om halverwege te versnellen en over te gaan in een dansbaar stukje
rock.

"Electric Regions" van Udo Pannekeet is een heerlijke jazzrock plaat, waarin de muziek bij tijd en wijle experimenteel klinkt en swingt en ik kan liefhebbers van dit genre, deze schijf dan ook van harte aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Spacelords - Spaceflowers (Tonzonen Records, 2020) (Spacerock)

De band The Spacelords uit Reutlingen en Metzingen/Neuhausen, Duitsland werd in april 2008 opgericht, toen Marcus Schnitzler - zang, drums, percussie en djembé, muziek begon te maken met Matthias Wettstein - sologitaar en Klaus Werz - basgitaar.
Matthias en Klaus hadden al verschillende ideeën voor songs en na enkele weken, was al bijna de helft van hun debuut CD uitgewerkt.
De achtergronden van de bandleden waren verschillend; Marcus studeerde traditionele ritmes in West Afrika en was al 25 jaar bezig met psychedelische muziek,
Matthias was beïnvloed door de muziek uit India, waar hij sinds de jaren 70 naar toe ging en speelde al 30 jaar gitaar en Klaus begon in 1978 als drummer in Rusland, maar schakelde al spoedig over op sologitaar en in 2006 werd dat basgitaar.
Het vierde Spacelords lid, Reinholt - dwarsfluit, kwam in 2008 bij de band en speelt op de debuut CD mee, maar verliet de band in 2009.
Hun debuut CD "Spacelords", uit 2009, werd in eigen beheer gemaakt en gedistribueerd door het Italiaanse BTF label, waarna de band in 2011 "Dimension 7" uitbracht, gevolgd door een "Live" CD-R in 2013, beide opnieuw in eigen beheer.
Hun album "Synapse" werd in 2014 door Sulatron Records uitgebracht in een gelimiteerde eerste oplage van 500 stuks op gekleurd 180 gram vinyl en door de band zelf als CD en gevolgd door de albums "Liquid Sun" (beperkte oplage op groen, geel en wit vinyl, plus 180 gram vinyl, CD en digitale download, 23 januari 2016) en "Water Planet" [beperkte oplage LP (1000 stuks) op blauw-wit gespetterd vinyl, CD en digitale download, 20 oktober 2017], die via Tonzonen Records verschenen en op deze plaat is Klaus vervangen door Akee Kazmaier.
Op 22 februari 2019 bracht Tonzonen Records de live plaat "On Stage" in een beperkte oplage van 500 stuks als 2LP uit, waarvan er 400 op zwart en 100 op marmer rood vinyl zijn geperst en tevens verscheen het album in een beperkte oplage van 1000 stuks op CD.
Als derde en laatste deel van de trilogie verschijnt op 21 februari 2020 het album "Spaceflowers", nadat eerder de delen "Liquid Sun" en "Water Planet" zijn uitgebracht.

Het album bevat 3 lange nummers, waarvan "Cosmic Trip" het eerste is en hierin speelt de band een 24 minuten lange spacerock trip, die rustig begint en een terugkerend hypnotiserend ritme heeft, om na de helft van het nummer iets meer snelheid en psychedelische invloeden te krijgen.
In "Frau Kuhnkes Kosmos" laat The Spacelords me genieten van een swingende uptempo fantastische mix van kraut-, spacerock en progressieve rock, die een aanstekelijk licht hypnotiserend terugkerend ritme heeft.
Dan volt het laatste nummer, het titel nummer "Spaceflowers", een verrukkelijk stuk spacerock, met hardrock invloeden, dat net als vorige nummers een terugkerend ritme heeft, dat licht hypnotiserend is.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

The Spacelords heeft me met "Spaceflowers" van begin tot einde in de ban van hun geweldige muziek gehouden en ik kan dit meesterwerk dan ook zeer aanraden, aan iedere liefhebber van spacerock en progressieve rock.

Review: District 97 - Screens (Mind Scan Records, 2019) (Jazzrock / Rock)

District 97 uit Chicago, Amerika, bestaat uit: Leslie Hunt - Zang, Jim Tashjian - sologitaar en zang, Tim Seisser - basgitaar, Andrew Lawrence - keyboards en Jonathan Schang - drums en percussie.
De band bracht op 10 november 2009 hun debuut digitale nummer "Termites" uit, die op 11 november 2009 gevolgd werd door "It Takes Forever", waarna "I Don't Wanna Wait Another Day" (single edition, 12 november 2009) en "I Can't Take You With Me" (single edition, 13 november 2009) volgden.
Vervolgens verschenen "Quartet for the End of Time: Dance of Fury, for the Seven Trumpets" ("Hybrid Child" bonus track, 12 juni 2010), "District 97?-?Live at CalProg" (digitaal album, 6 december 2010), "Live at WFPK FM" (digitaal album, 23 januari 2012), "Live at Rites of Spring" (Official Soundtrack digitaal album, 3 december 2012), "Inside The Vault Club Previews" (digitaal album, 9 april 2017), "Screens" (Hi-Res 48kHz/24 Bit, digitaal album, 4 oktober 2019) en "Screens", (CD, 4 oktober 2019).

Het album, dat 9 nummers bevat, begint met "Forest Fire", waarin de band een heerlijke melodische song speelt, die tempowisselingen heeft en in vloeden van experimentele jazz heeft en gevolgd wordt door "Sheep", een stevig startende rock song met heavy rock en avant garde invloeden, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en diverse tempowisselingen bevat.
Daarna volgen "Sea I Provide", een swingende poprock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "Bread & Yarn", een uitstekende song, die rustig begint, om na enkele minuten over te gaan in een swingend stuk, waarna de band na een paar minuten terugkeert naar het langzame tempo, dat vervolgens verandert in een experimenteel stuk.
In "Trigger" zet District 97 me een geweldige swingende rock song voor, die subtiele tempowisselingen heeft en lichte jazz invloeden bevat en in "After Orbit Mission" krijg ik een kort, maar fantastisch, zwaar stukje instrumentale muziek voorgeschoteld.
Dan volgen "Shapeshifter", dat jazzrock en hardrock invloeden heeft en diverse tempowisselingen bevat, "Blueprint", een afwisselende rock song, die lichte jazz en progressieve invloeden heeft en "Ghost Girl", een spannende rock song met theater en hardrock invloeden en wisselende tempo's.

"Screens" van District 97 is een uitstekende CD, waarop prima afwisselende nummers staan, die jazzrock en rock bevatten en ik kan liefhebbers van beide genres, dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: OZO - Saturn (Riot Season Records, 2020) (Spacerock / Jazz)

OZO uit Newcastle Upon Tyne en Manchester, Engeland bestaat uit: Graham Thompson - drums, Karl D Silva - saxofoon en Mike Vest - bas- en sologitaar.
De band werd opgericht na het uiteen gaan van de bands Drunk In Hell en Blown Out.
Op 7 februari 2020 verscheen hun album "Saturn", waar 5 nummers op staan, in een beperkte oplage als LP op rood vinyl, via Riot Season Records.

Kant A, dat 2 nummers bevat start met "Lifeship", waarin de band me een geweldige mix van spacerock en jazz voorschoteld, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme bevat en deze wordt gevolgd door het titel nummer "Saturn", een schitterend progressief jazz nummer, dat enkele minuten met vrij hoge snelheid gespeeld wordt, waarna de muziek iets langzamer wordt en een experimenteel karakter krijgt, om na korte tijd weer opgevoerd te worden en vervolgens opnieuw in een trager tempo te worden gespeeld, dat nogmaals enkele keren van tempo verandert.
Het eerste nummer van kant B heet "Nuclear Fuel" en hierin brengt OZO opnieuw een heerlijke mix van spacerock en jazz ten gehore, die invloeden van psychedelische muziek heeft en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt "Slide" en ook in dit nummer krijg ik een uitstekende mix van jazz en spacerock voorgeschoteld, die een terugkerend ritme bevat.
In het laatste nummer "Centuries" speelt de band een experimenteel nummer met spacerock en jazz invloeden in een langzaam tempo, dat enkele subtiele tempowisselingen heeft en bij tijd en wijle freakt de band hierin behoorlijk uit.

"Saturn" van OZO is geen alledaagse plaat, die niet voor iedereen geschikt is, maar liefhebbers van jazz in de stijl van Pharaoh Sanders en John Coltrane zullen deze schijf zeker weten te waarderen, maar ook zij, die van improvisaties en spacerock houden, raad ik aan deze plaat eens te gaan beluisteren.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Fernando Perdomo - The Crimson Guitar (Forward Motion Records, 2019) (Gitaar Muziek)

Multi-instrumentalist, singer-songwriter en solo- en basgitarist van The Dave Kerzner Band, Fernando Perdomo uit Los Angeles, California, Amerika bracht op 9 februari 2018 zijn eerste instrumentale progressieve rock album "Out To Sea" uit, nadat hij eerder 13 albums en 24 opnamen had uitgebracht.
Eerdere albums zijn onder andere: "The Golden Hour" (2017), "DNA" (2017), "Ardent (The Acoustic Record)" (2017), "Burned Out Heart and Other Assorted Breakup Songs" (2017), "This Can Be You" (2017), "Voyeurs" (2016), "Dances With A Mysterious Blonde" (2016), "Picks" (2016), "Dreaming In Stereo (Extended Edition)" (2016), "Warm" (2014), "Dreams" (2014), "Postcards From Reseda  (2014) en "Home Is Wherever You Are" (2012) en deze verschenen hoofdzakelijk als digitale download.
Vervolgens verscheen zijn album "Out To Sea 2", dat 9 nummers bevat, op 15 februari 2019 via Cherry Red en Forward Motion Records als CD, gesigneerde CD en als digitale download en vermeldenswaardig is verder, dat Fernando alle instrumenten in alle nummers bespeeld, op 1 nummer ("The Dream") na, want daarin zorgt Eddie Zyne voor het drumswerk.
De muziek is geïnspireerd op symfonische en artrock artiesten van de jaren 70, zoals Jan Akkerman (Focus), Peter Banks (Yes), Steve Hackett (Genesis), Steve Howe (Yes), John Wetton (King Crimson), Sonja Kristina (Curved Air), Roy Albrighton (Nektar) en anderen.
Zijn nieuwe album "The Crimson Guitar" is zijn eerbetoon aan de muziek van King Crimson en werd 8 november 2019 als CD, gesigneerde CD en als digitale download uitgebracht via Forward Motion Records.

Over het album, dat 10 nummers bevat, kan ik kort zijn, want alle nummers worden op een rustige manier zonder verdere begeleiding op gitaar gespeeld, waardoor er min of meer weinig variatie in het spel te ontdekken is, maar echte gitaar muziek liefhebbers zullen deze CD zeker wel op waarde weten te schatten en voor hen is dit album dan ook een "must".(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Glad Husbands - Safe Places (Atypeek Music, 2020) (Punk / Noise Rock)

The Glad Husbands uit Bene Vagienna, Italië werd in 2011 opgericht, nadat The Congruence of Motion uit elkaar was gegaan en bestaat uit: Alberto Cornero - zang en sologitaar, Alberto Calandri - bas- en sologitaar en Stefano Ghigliano - drums, die Andrea Peracchia vervangen heeft.
In augustus 2011 nam het trio een aantal songs op, onder de naam "God Bless The Stormy Weather", die op 15 september 2012 als CD en als digitale download werd uitgebracht.
Op 16 december 2019 verscheen hun album "Safe Places", waarop 9 nummers staan, in een beperkte oplage als CD en als digitale download en op 31 januari 2020 brengt Atypeek Music de muziek ook als LP uit.

Het album start met "Out Of The Storm", waarin de band een vrij heftige uptempo noise punk song speelt, die gevolgd wordt door "Where Do Flies Go When They Die?", dat tot halverwege eveneens met hoge snelheid gespeeld wordt, om dan tijdelijk over te gaan in een langzamer tempo, waarna de band besluit om het tempo weer op te voeren.
Daarna volgen "Spare Parts", een snelle heftige punk song, "Things That Made Sense", een heerlijke rock song met diverse tempowisselingen en heavy rock en punk invloeden en "The Jar" en ook hierin speelt The Glad Husbands een mix van noise en punk in een vrij hoog tempo, dat enkele wisselingen bevat.
In "Midas" begint de muziek rustig, om na korte tijd over te gaan in een vrij heftige snelle song, die tempowisselingen heeft en in "Cowards In A Row", zet de band me opnieuw zo'n heftige felle uptempo noise punk song voor, die tempowisselingen bevat.
Verder volgen "Meant To Prevail", waarin de band nogmaals zo'n felle song ten gehore brengt, waarbij de teksten het uitgeschreeuwd worden en "Like Animals" en daarin verandert de muziek niet en krijg ik weer een zelfde soort song voorgeschoteld.

"Safe Places" van The Glad Husbands bevat 9 heftige noise punk songs, die niet voor iedereen toegankelijk zullen zijn, maar zij, die de moeite nemen, om de muziek te beluisteren, zullen deze schijf zeker op waarde weten te schatten.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Datura4 - West Coast Highway Cosmic (Alive Natural Sound Records, 2020) (Progressieve Bluesrock / Pop)

Datura4 werd in 2011 te Fremantle, Australië opgericht door Dom Mariani - zang en sologitaar en Greg Hitchcock - zang en sologitaar.
Dom speelde eerder in de legendarische garagerock bands The Stems en DM3 en Greg in You Am I en New Christs.
Samen met Stu Loasby - basgitaar en Warren Hall - drums, die in The Drones speelde vormen ze de band, waarmee ze al snel een goede reputatie met hun live optredens opbouwden in hun woonplaats.
Hun debuut album,"Demon Blues", met een fantastische psychedelische hoes, die door Joshua Marc Levy van Asheville Art Family is gemaakt, is in juli 2015 door het Alive Natural Sound Records label uitgebracht en ook hun album "Hairy Mountain", dat 28 oktober 2016 werd uitgebracht, verscheen op dit label, waarbij het hoesontwerp opnieuw van Joshua Marc Levy komt, terwijl het album zowel op CD als in een zeer beperkte oplage van 150 stuks op 180 gram gekleurd vinyl uit kwam en op 5 april 2019 werd het album "Blessed Is The Boogie", waarop 10 nummers staan, uitgebracht via Alive Natural Sound Records in een beperkte oplage als LP, als CD en als digitale download.
Ook hun album "West Coast Highway Cosmic", waar 10 nummers op staan en 17 april 2020 verschijnt, wordt door Alive Natural Sound Records op LP en CD uitgebracht.
Hierop is de bandbezetting: Dom Mariani - zang en sologitaar, Stu Loasby - basgitaar, Warren Hall - drums en Bob Patient - keyboards en tevens speelt Howie Smallman – mondharmonica op 4 nummers mee en vermeldenswaardig is nog, dat het album vooraf gegaan wordt door de single "Rule My World"/ "Phoenix", die in een beperkte oplage op 7" vinyl verschijnt en hierbij kan nog aangemerkt worden, dat "Rule My World" niet op de vinyl versie van het album staat, terwijl "Phoenix" niet op enig album staat.

Het album, dat 10 nummers bevat, begint met het titelnummer "West Coast Highway Cosmic", waarin de band een fantastische swingende uptempo progressieve rock song speelt, die lichte ruimtelijke invloeden  heeft en enkele tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Wolfman Woogie", een lekker in het gehoor klinkende boogie song, die progressieve rock elementen herbergt, tempowisselingen bevat en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.
Daarna volgen "Mother Medusa", een uptempo mix van bluesrock en progressieve rock, die een dansbaar ritme heeft en tempowisselingen bevat, "A Darkness Of Brown", een swingende rock song met progressieve invloeden en "You're The Only One", een schitterende rustige pop song met een melodisch terugkerend ritme en blues invloeden.
In de single "Rule My World" zet Datura4 me een heerlijke swingende bluesrock song voor, in "Give" krijg ik een swingende rock song met een aanstekelijk ritme te horen en in "You Be The Fool" laat de band me weer genieten van een uitstekende mix van pop en bluesrock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme heeft.
Verder volgen "Get Out", een swingende bluesrock song, waarbij stil zitten niet aan de orde is en "Evil People Pt.1", een verrukkelijke progressieve rock song, waar een terugkerend hypnotiserend ritme in zit.

"West Coast Highway Cosmic" van Datura4 is een fantastische plaat, die mede door het gebruik van keyboards een meer progressief karakter mee gekregen heeft en ik kan deze schijf dan ook aanraden, aan liefhebbers van progressieve rock en bluesrock.

Sorry! Nog geen video beschikbaar.

Review: Downes Braide Association - Live In England (Magical Thinker Records, 2019) (Melodische Pop)

Zanger, synthesizer speler, pianist, tekstschrijver en producer Chris Braide, werd op 6 februari 1973 te Padgate, Warrington, Engeland, geboren en heeft zijn thuisbasis tegenwoordig in Los Angeles, Amerika.
Hij schreef en produceerde onder andere voor sterren als Britney Spears, Beyonce, Christina Aquilera, Afrojack, Marc Almond, Lana Del Rey, Paloma Faith en David Guetta Sia.
Progrock legende Geoff Downes, die op 25 augustus 1952 te Stockport, Cheshire, Engeland werd geboren, speelde keyboards in The Buggles, Asia en Yes.
Tijdens een reünie show van The Buggles in 2010 te Londen, ontmoetten Chris en Geoff elkaar voor het eerst en besloten te gaan samenwerken.
Het resultaat daarvan was het album "Pictures Of You", dat in 2013 verscheen en in 2015 gevolgd werd door hun tweede album "Suburban Ghosts", dat door het Cherry Red Records label is uitgebracht.
Hun derde album heet "Skyscraper Souls" en verscheen 17 november 2017 via hun eigen label X2X Records.
Op dit album, dat 8 nummers bevat, doen Patrick Howley - sologitaar (1 nummer), Matthew Koma - zang (1 nummer), Barney Ashon Bullock - verteller, Elijah and Sasha Braide - zang (4 nummers), Matt Bourne Jones - trompet, David Longdon (Big Big Train) - zang en dwarsfluit (1 nummer), Tom Bowness - achtergrond zang (1 nummer), Andy Partridge (XTC) - achtergrond zang, sologitaar, akoestische gitaar, mandoline en bellen (4 nummers), Marc Almond (ex-Soft Cell) - zang (1 nummer) en Kate Pierson (B532s) - zang (1 nummer) als gastmuzikanten mee, terwijl het hoes ontwerp van Roger Dean is.
De band op dit album bestaat behalve uit Geoff en Chris uit: Dave Colquhoun - sologitaar, Andy Hodge - basgitaar en Ash Soan - drums.
Hun album "Live In England" is op 29 november 2019 via Magical Thinker Records in beperkte oplage als 2CD+DVD uitgebracht, waarvan de 2CD totaal 16 nummers bevat, die live opgenomen werdn tijdens hun allereerste concert op 28 september 2018 in Trading Boundaries en vermeldenswaardig is verder, dat het hoes ontwerp ook deze maal van de hand van Roger Dean is.
De band bestaat op dit album uit: Geoff Downes, Chris Braide, Dave Colquhoun, Andy Hodge en Henry Ashton Bullock - verteller, plus David Longdon - zang en dwarsfuit, als speciale gastmuzikant.

CD 1, dat 8 nummers bevat, start met "Prelude / Skyscraper Souls", dat iets meer dan 23 minuten duurt en hierin introduceert Roger Dean de band, waarna de muziek ingezet wordt en ik een prachtige rustige melodische porock song voorgezet krijg, die na enkele minuten meer snelheid krijgt en swingt, om halverwege weer over te gaan in een langzamer tempo, dat opnieuw iets opgevoerd wordt, om nogmaals tempowisselingen krijgt en gevolgd te worden door "Machinery Of Fate", een fantastische dansbare uptempo elektro song, die een swingend terugkerend licht hypnotiserend ritme heeft en disco invloeden bevat, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
Daarna volgen "Live Twice", een mooie melodische uptempo poprock song, die een aanstekelijk ritme heeft, "Vanity", een uitstekende afwisselende pop song en "Suburban Ghosts", waarin Downes Braide Association weer zo'n heerlijke dansbare poprock song speelt, waar een terugkerend ritme in zit en de grootste hit van The Buggles, "Bolero / Video Killed The Radio Stars", waarin Geoff excelleert  met zijn keyboardsspel van en het gedeelte van "Bolero" orkestraal klinkt en klassiek aandoet en over gaat in "Video Killed The Radio Stars", dat eveneens op keyboards gespeeld wordt en instrumentaal is.
In "Glazier Girl" zet de band me weer een mooie rustige poprock song voor en in "Angel On Your Shoulder", krijg ik een dansbare uptempo song te horen, die disco invloeden bevat.
CD 2 bevat eveneens 8 nummers en begint met "Tomorrow", een symfonische song, die in gemiddeld tempo gespeeld wordt en me lichtelijk aan de muziek van Yes doet denken (luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie) en dit wordt gevolgd door "Lighthouse", een schitterende uptempo melodische song, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en in rust eindigt.
Dan volgen "Skin Deep", een uitstekende rustige pop song, "Darker Times", dat met gesproken woord start, dat begeleidt wordt door een mysterieuze synthesizer toon, om na korte tijd over te gaan in een verrukkelijke rustige melodische pop song, waar een terugkerend ritme in zit.
Vervolgens hoor ik "Finale", een kort stukje van "Skyscraper Souls" en het uitzinnige publiek, dat om meer vraagt en krijgt, waarna "Heat Of The Moment" volgt, een prachtige rustige pop song, die bij tijd en wijle vrij orkestraal klinkt.
Verder speelt de band "The Smile Has Left Your Eyes", een geweldige mooie rustige melodische pop song, waarna de afkondiging door Chris Braide volgt en de plaat afgesloten wordt met "Dreaming Of England", waarin de band opnieuw zo'n mooie rustige pop song ten gehore brengt.

"Live In England" van Downes Braide Association is een schitterende 2CD, die uitstekende melodische songs bevat, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan liefhebbers van symfonische en melodische pop deze uitgave dan ook van harte aanbevelen.