Review: Various Artists - Songs From The Black Meadow (Mega Dodo Records, 2016) (Folk / Ambient / Experimenteel)

"Songs From The Black Meadow" is een CD, die in een beperkte oplage van 150 stuks is uitgebracht door Mega Dodo Records om het kanker onderzoek te steunen.
De CD bevat een 8 pagina's tellend boekwerkje en een hand gemaakte en genummerde persbrief hoes.
De 15 nummers van de CD zijn geïnspireerd door het boek "Tales From The Black Meadow" dat door Chris Lambert is geschreven en worden door 15 verschillende bands en artiesten uitgevoerd.

Het album begint met "Black Meadow Song" van The Hare And The Moon featuring Alison O'Donnell uit Engeland en daarin hoor ik Alison een uitstekende folk song ten gehore brengen, die met een hypnotiserend ritme begeleid wordt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en gevolgd wordt door "The Horseman", een fantastisch swingend instrumentaal folk nummer van Clive Murrell alias Wyrdstone (UK).
Daarna krijg ik The Rowan Amber Mill and Angeline Morrison (UK) te horen, die "The Meadow's Call" spelen en me een heerlijke rustige folk song voorzetten, waarbij de muziek enigszins mystiek klinkt en dit wordt gevolgd door Keith Seatman (UK), die me "Playing Hop The Scotch" voorschotelt en een instrumentale mix maakt van psychedelische muziek, spacerock en folk, waarna Winterberry (uk) me laat genieten van een lekkere swingende, vrij traditionele, folk song, getiteld "The Fruits Of The Moor".
Het volgende nummer heet "Blackberry Eyes" en komt van The Implicit Order (het alias van Anthony Washburn uit Smilax, Kentucky, USA), waarin ik een zwaar stuk experimentele avant garde hoor, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, om gevolgd te worden door "Search The Fields", een mooie folk song van Elena Martin (UK).
In "Radomes" van The Soulless Party (het alias van Kev Oyston uit Teeside, UK) krijg ik een prima rustig ruimtelijk nummer te horen, dat met gesproken tekst vergezeld gaat en in "Welcome To The Meadow" van Eastgreen (UK) laat deze 16 jarige me een uitstekende elektro hip-hop song horen.
Vervolgens hoor ik "We'll Go Beyond The Moor", een prachtig ambient nummer van Lost Trail (Zachary Corsa en zijn vrouw Denny uit USA), "Dark Moss And Coldheart" van Emily Jones (dochter van folk legende Al Jones, UK) en daarin krijg ik een mooie rustige mix van folk en pop te horen, waarna "Deep Woods" van Joseph Curwen (UK) volgt en ik een zwaar klinkend stuk muziek voorgezet krijg, dat invloeden van occulte horror bevat.
Dan volgt Kid Moxie (het alias van de in Griekenland geboren Elena Charbila) met "Song Of The Horseboy", waarin ze me een prima pop song voor zet, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en met minimale begeleiding gezongen wordt en dit nummer wordt gevolgd door "Our Fair Land", dat door Mervyn Williams featuring Theale Green School Senior Choir (UK) a capella gezongen wordt, om gevolgd te worden door het laatste nummer van het album, dat "When The Mist Spreads" heet en hierin hoor ik een experimenteel nummer met onder andere vogel geluiden, kerkklokken, gesproken woord, golven van de zee en door Septimus Keen (UK) vertolkt wordt.

"Songs From The Black Meadow" is een zeer afwisselend album, dat 15 heerlijke nummers bevat, waar ik ten volle van genoten heb en ik kan iedere muziek liefhebber dan ook aanraden, deze CD eens te gaan beluisteren.

Review: The Luck Of Eden Hall - The End Of The Lane (Mega Dodo Records, 2016) (Psychedelisch)

The Luck Of Eden Hall is een Amerikaanse band uit Chicago, die eind jaren 80 is opgericht en bestaat uit: Gregory Gurvey - zang en sologitaar, Mark Lofgren - zang en basgitaar, Jim Licka - keyboards en Carlos Mendoza - drums.
De band bracht in 1989 hun cassette album "Corner Of The Sky" als debuut in eigen beheer uit, gevolgd door: "Hook, Line And Sinker" (7" single, Limited Potential Records, 1990), "Under The Sea" ?(Cassette EP, Walrus Records, 1992) en "Sunny Girlfriend" / "Cuckooflower" ((Cassette Single, Walrus Records, 1994).
Eind jaren 90 ging de band uit elkaar om in 2003 weer her opgericht te worden, waarna in 2006 het CD album "Subterrene" via het Myopic Records label werd uitgebracht.
Vervolgens verschenen de albums: "When The Clock Starts To Wake Up We Go To Sleep" (CD, Eigen Beheer, 2008), "Belladonna Marmalade" (CD, Walrus Records, 2012), "Alligators Eat Gumdrops" (CD, Eigen Beheer, 2012), "Par Crone" (CD, Northport, 2012), "Victoria Moon" (LP, Eigen Beheer, 2013), "Butterfly Revolutions" (LP, Headspin Records, 2014), Superfjord / The Luck Of Eden Hall - "Sideshows" (Beperkte oplage rood vinyl LP, Fruits De Mer Records, 2015) en   "The Acceleration Of Time" ?(Beperkte oplage van 150 stuks op 180 gram geel/wit vinyl 2LP, Headspin Records, 2016, Beperkte oplage van 150 stuks op 180 gram roze/wit vinyl 2LP, plus in beperkte oplage van 250 stuks 180 gram zwart vinyl).
Tevens werden: "The Luck Of Eden Hall EP" (Regal Crabomophone, 2011, beperkte oplage 7"gekleurd vinyl) en "The Happine$$ Vending Machine" (Beperkte oplage roze vinyl 7" Single en Beperkte oplage geel vinyl 7" Single, Headspin Records, 2014) uitgebracht.
Op 15 augustus 2016 verschijnt de single "The End Of The Lane" / "Blown To Kingdom Come" in een beperkte genummerde oplage van 150 stuks op 7"blauw vinyl (alleen voor leden van de singles club) en in een beperkte genummerde oplage van 150 stuks op 7" zwart vinyl voor de reguliere verkoop.

De A-kant, "The End Of The Lane" is geïnspireerd door het boek "The Ocean At The End Of The Lane" en daarin hoor ik de band een fantastische rustige psychedelische pop song spelen, die enkele subtiele tempowisselingen bevat, een licht hypnotiserend ritme heeft en na de helft van de song steviger wordt en meer snelheid krijgt. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
"Blown To Kingdom Come", de B-kant van de single, komt van de LP "The Acceleration Of Time" en hierin laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkende stevige swingende rock song met progressieve rock invloeden en prima tempowisselingen.

Beide kanten van de single "The End Of The Lane" van The Luck Of Eden Hall zijn een genot om te beluisteren en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan elke liefhebber van psychedelische en progressieve rock.

Review: The Prophet Hens - The Wonderful Shapes Of Back Door Keys (Occultation Records, 2016) (Pop)

The Prophet Hens startte in 2013 toen John White - basgitaar en Karl Bray - sologitaar en zang samen songs begonnen te schrijven.
Al spoedig voegden Sefton Holmes - drums en Penelope Esplin - keyboards en zang zich bij dit duo en was de band een feit.
In deze formatie trad de band in eerste instantie op en werden de meeste nummers van hun debuut album opgenomen, totdat John besloot zich in Duitsland te vestigen en ook Sefton verliet de band.
Met hun vervangers Robin Cederman - basgitaar en Darren Stedman - drums werd het debuut album "Popular People Do Popular People" verder gemaakt en verscheen in augustus 2013 via het Fishrider Records op CD en LP.
Op hun nieuwe album, "The Wonderful Shapes Of Back Door Keys", waarvan, 1 mei 2016, de single "Popular People" verscheen, is drummer Darren vervangen door Chris Butchard en is de plaat, die 11 nummers bevat, in Europa en Engeland 18 juli 2016 via Occultation Records verschenen.

Het eerste nummer van het album heet "Oh Wait, It's Me, Isn't It" en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende pop song spelen, die prima dansbaar is en gevolgd wordt door het op single verschenen "Popular People", een uitstekende swingende dansbare pop song met enkele tempowisselingen. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna zet de band me "Basically" voor en ook dit nummer wordt in een uptempo gespeeld, waarbij het ritme aan zet tot bewegen, waarna "Drunk In A Park" volgt , eveneens een prima dansbare pop song, die een aanstekelijk ritme bevat.
Dan hoor ik "Heavy Blossom", dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd door "Good Shadow", een lekker swingende uptempo pop song, waarbij stil zitten geen optie is.
In "Songman" schotelt The Prophet Hens me opnieuw een dansbare uptempo song voor en in "Friends" hoor ik de band een prima pop song ten gehore brengen, die gevolgd wordt door "I Might Not Be Right", waar de muziek niet veel verandert en het uptempo gehandhaaft blijft.
Vervolgens hoor ik nog "Only One", een heerlijke swingende pop song en "D Modal", een uitstekende licht psychedelische pop song, waarin de invloed van The Beatles te horen is en wat mij betreft meteen het beste nummer van het album.

"The Wonderful Shapes Of Back Door Keys" van The Prophet Hens bevat 11 uptempo songs, die allemaal prima klinken, met "D Modal" als uitschieter en ik kan liefhebbers van pop dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Hidden Trails - Instant Momentary Bliss (Elektrohasch, 2016) (Progressieve Rock)

Hidden Trails uit Diest, België, ontstond gedurende een opname sessie in de W.A.R. Studio.
De band komt voort uit de ontbonden band Hypnos 69 en bestaat uit: Dave Houtmeyers (Intestinal Disease, Hypnos 69) - drums, percussie, synthesizer en klokkenspel, Tom Vanlaer (Eat Lions, Hypnos 69) - basgitaar, mellotron, Moog synthesizer, samples en Fender Rhodes en Jo Neyskens (Cosmo's Foger-T) - zang, akoestische elektrische gitaar , Fender Rhodes en klokkenspel.
De band's debuut album "Instant Momentary Bliss" verschijnt 29 juli 2016 op CD via het Elektrohasch label en bevat 9 nummers.

De CD start met "Lancelot", waarin ik de band, in een niet al te hoog tempo, een heerlijke progressieve rock song hoor spelen, waarin zang invloeden van Pink Floyd hoorbaar zijn en een licht hypnotiserend ritme me in hogere sferen brengt.
Daarna krijg ik "Mutations" voorgezet, waarin het tempo een stuk hoger ligt en is de muziek swingend, bevat apen gekrijs, enkele prima tempowisselingen en een gesproken tekst en dit nummer wordt gevolgd door "Beautiful Void" en hierin hoor ik de band een mix tussen country, pop en progressieve rock maken, die van schitterend synthesizer spel voorzien is.
Dan schotelt Hidden Trails me "Ricky" voor en daarin speelt de band een uitstekende rustige progressieve poprock song, waarna "Hands Unfold" volgt, een fantastische swingende rock song, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
In "Leaving Like That" laat de band me genieten van een verrukkelijke mix van progressieve rock en pop, die in een aanstekelijk ritme gespeeld wordt en in "Space Shuffle" maakt de band een swingende mix van spacerock en progressieve rock, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld.
Vervolgens hoor ik "Come And Play", dat ook nu weer een swingend ritme heeft, waarmee de band me in beweging brengt, terwijl de progressieve rock, waar enkele tempowisselingen in zitten, tevens melodisch klinkt en in "Denser Diamond" krijg ik opnieuw een swingende uptempo rock song voorgeschoteld, waarbij stil zitten geen optie is. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)

"Instant Momentary Bliss" van Hidden Trails is een lekker in het gehoor klinkende plaat, die liefhebbers van swingende progressieve rock zeker op waarde zullen weten te schatten en ik kan hen dit album dan ook van harte aanbevelen.

Review: Radio Moscow - Live In California (Alive Natural Sound, 2016) (Progressieve Bluesrock)

De Amerikaanse band Radio Moscow werd in 2003 te Story City, Iowa, opgericht door zanger en multi-instrumentalist Parker Griggs, die voorheen solo optrad onder de naam Garbage Composal.
Eerder speelden diverse basgitaristen en drummers met Parker bij live optredens mee, maar vanaf 2013 bestaat de band verder uit: Anthony Meier - basgitaar en Paul Marrone – drums.
Nadat hij via Dan Auerbach (Black Keys) een contract had gekregen bij het Alive Natural Sound label, maakte hij in 2006 het debuut album "Radio Moscow", dat in 2007 verscheen en in 2009 werd opgevolgd door "Brain Cycles".
Daarna kwam in 2011 het album "The Great Escape of Leslie Magnafuzz" uit en in 2012 verscheen "3 & 3 Quarters", een collectie demo's, die in 2003 solo waren opgenomen en in 2013 kwam de EP "Rancho Tehama" op de markt, waarna in 2014 het album "Magical Dirt" volgde.
Het album "Live In California" uit 2016, werd op 10 en 11 december 2015 live zonder overdubs opgenomen in The Satelite te Los Angeles, Californië, bevat 14 nummers en is, net als hun vorige albums, door het Alive Natural Sound label uitgebracht.

"Live In California" begint met "I Just Don't Know", waarin ik een geweldige stevige swingende bluesrock song te horen krijg, die gevolgd wordt door "Death Of A Queen" en daarin gaat de band verder met het maken van stevige zeventiger jaren bluesrock, die invloeden van hardrock bevat en me zo nu en dan doet denken aan de muziek van Taste en West, Bruce & Lang.
Daarna zet de band me "Broke Down" voor en ook hierin speelt de band weer zo'n fantastische swingende stevige mix van blues- en hardrock, waarna "I Don't Need Nobody" volgt en ik een vrij snelle mix van hardrock, blues en boogie hoor, die swingt als een trein en gevolgd wordt door een prachtig bluesrock  nummer, getiteld "250 Miles / Brain Cycles", dat rustig start, waarna de band het tempo langzaam opvoert en naar een climax toe werkt, om te vervolgen met "Before It Burns", waarin ik opnieuw een schitterende stevige mix van blues- en hardrock voorgezet krijg, die enkele subtiele tempowisselingen bevat en halverwege het nummer over gaat in een rustig psychedelisch stuk muziek, dat langzaam weer opgevoerd wordt.
Dan schotelt Radio Moscow me "The Escape" voor en hoor ik ook nu weer een stevige rock song en deze wordt gevolg door "City Lights", een lekker in het gehoor klinkende bluesrock song, die diverse tempowisselingen heeft.
In "Chance Of Fate" speelt de band een stevige mix van blues- en hardrock in een gemiddeld tempo (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Deep Blue Sea" verrast de band me en krijg ik een verrukkelijk stukje pure blues voorgeschoteld, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een slepend ritme bevat en verder gaat in "These Days", een heerlijk swingende mix van blues- en hardrock.
Vervolgens hoor ik "Rancho Tahoma Airport", eveneens zo'n swingende mix met diverse prima tempowisselingen, "No Good Woman", een stevige rock song, die halverwege tijdelijk verandert en over gaat in een experimenteel stukje rock en ik een onvervalste ouderwetse drumsolo te horen krijg, waarna de band in een hoog tempo verder gaat met het maken van hun uitstekende bluesrock, om af te sluiten met "So Alone", waarin ik de band opnieuw een stevige mix van blues- en hardrock hoor spelen, die me enigszins aan de muziek van Rory Gallagher en Taste doet denken.

"Live In California" van Radio Moscow bevat 14 lekker in het gehoor klinkende stevige bluesrock songs, die op een zeventiger jaren leest geschoeid zijn en ik kan liefhebbers van dit genre, deze heerlijke schijf dan ook van harte aanbevelen.

Review: The Higher State - Volume 27 (13 O'Clock Records, 2016) (Beat)

Nadat The Embrooks en The Mystreated Marty uit elkaar waren gegaan, richtte Mole Brooks zijn nieuwe band The Higher State op.
De eerste formatie bestond uit: Mole - sologitaar, trompet en zang, Marty Ratcliffe - sologitaar, keyboards en zang, Mark Hyslop - basgitaar en Mike Warren - drums en in deze bezetting werd hun debuut album "From 'Round Here" in 2006 uitgebracht via het Teen Sound/Misty Lane label.
Hun eerste single "And In Time"/"If We Don't Realise" verscheen in 2007 via hun eigen label State Records, voorafgegaan door de CD-R EP "7 And 7 Is".
In 2008 werd de promotie video DVD-R "Automatic Motion"/"You Can Forget About That" uitgebracht, evenals de CD-R EP "Texas Special" en de single "Automatic Motion"/"Trip On High", hun debuut op het 13 O'Clock Records label.
Daarna verscheen de band in 2009 met een song op het verzamel album "Shindig! Presents: It's Happening! - Volume 1", waarna dat zelfde jaar hun tweede album "Darker By The Day" door het 13 O'Clock Records label werd uitgebracht.
Vervolgens kwam de single "Song Of The Autumn" / "Precious Rings And Stones" in 2010 via dat zelfde label uit, gevolgd in 2011 door "I'll Always Be Around" / "Transparent Day", dat op het Get Hip label verscheen.
Ook kwam hun album "Freakout At The Gallery" in 2011 op de markt via het 13 O'Clock Records label en wisselde de band van bezetting en bestond vanaf toen uit: Marty Ratcliffe - 12 snarige gitaar en zang, Daniel Shaw - sologitaar en zang, Paul Messis - basgitaar en zang en Mole - drums en zang.
In deze nieuwe formatie verscheen in 2012 de single "I Just Pretend" / "Ain't It Hard" via 13 O'Clock Records en de CD-R "Live At Sandgate Sound Studios", waarop 4 songs staan plus 3 radio reclames.
In 2013 kwam de band met de song "Don't Run And Hide" op het verzamel album "Re-Evolution: FDM (Fruits De Mer) Sings The Hollies", dat via Fruits De Mer Records werd uitgebracht en verscheen hun nieuwe 7" vinyl single "Potentially (Everyone Is Your Enemy)" / "All Ties That Bind", na daar 6 jaar weggeweest te zijn, op het State Records label.
Hun laatst verschenen, uit 2014, CD heet simpelweg "The Higher State" en is weer via 13 O'Clock Records uitgebracht met daarop ook het nummer "Potentially (Everyone Is Your Enemy)".
De laatst verschenen single van de band, die tegenwoordig alleen nog maar uit Paul en Marty bestaat, werd 29 augustus 2015 door het 13 O'Clock Records label uitgebracht en heet "(Consider It) A Debt Repaid".
In juli 2016 is hun album "Volume 27" via dit zelfde label op LP verschenen en hierop staan 12 nummers.

De plaat begint met "Long Someways To Go", waarin ik een schitterende swingende beat song te horen krijg, die een licht psychedelisch orgelspel bevat en gevolgd wordt door "The Worst Of Their Treason" en ook in dit geweldige swingende uptempo nummer, waarin de band me mee terug naar de jaren 60 voert, zit dat heerlijke orgelspel. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna zakt het tempo en hoor ik een uitstekende rustige pop song, getiteld "When We Say", die gevolgd wordt door "I Suppose You Like That Now", een heerlijke licht psychedelische beat song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en de kenmerkende sound van de band sterk naar voren komt.
Dan zet The Higher State me "Forest Through The Trees" voor en laat me genieten van een ruige uptempo garagerock song, waarna ik "Pretending I'm Dead" te horen krijg en hierin speelt de band een prima beat song in de stijl van de jaren 60 bands.
In "Break The News" krijg ik opnieuw een swingende zestiger jaren gerelateerde beat song voor en in "Reason For Today" schotelt de band me een verrukkelijke  beat song voor, die een hoog mee zing gehalte bevat en een aanstekelijk ritme heeft, waarbij het moeilijk is om stil te blijven zitten.
Vervolgens speelt The Higher State in "Killing Me Inside" een prima garagerock song en in "Tomorrow You'll Find Today", een fantastische beat song, hoor ik sterke invloeden van de muziek van The Byrds.
"Never Be That Man" is een lekker in het gehoor klinkende song en "Smoke And Mirrors" is een geweldige swingende garagerock song, die swingt als een trein en daarmee sluit de band de plaat op passende wijze af.

De LP "Volume 27" van The Higher State is een genot om te beluisteren en ik kan deze schijf dan ook aanbevelen aan iedere liefhebber van jaren 60 beat.

Review: Sidewalk Society - Sidewalk Society (Fruits De Mer Records, 2016) (Pop)

Sidewalk Society is een band uit Long Beach, Californië, Amerika, die een voorliefde heeft voor de Britse zestiger jaren muziek en bestaat uit: Dan Lawrence - sologitaar en zang, Dan West - basgitaar en keyboards en Jerry Buszek - drums.
De band heeft voor hun nieuwe 7"EP, die 9 augustus 2016 via Fruits De Mer Records op gekleurd vinyl in een beperkte oplage verschijnt, 2 covers van David Bowie en 2 covers van The Action opgenomen, na eerder covers van The Kinks, The Rolling Stones en Small Faces te hebben gedaan.

De EP start met "Can't Help Thinking About Me" (Bowie), waarin ik de band een schitterende uitvoering van dit nummer hoor spelen, waarbij de zang veel van die van David Bowie weg heeft en de muziek swingt als een trein.
Daarna hoor ik "Look At The View" (The Action) en ook dit nummer wordt in een uptempo gespeeld met muziek, die een mix is van psychedelische pop en rock en enkele prima tempowisselingen bevat.
Kant B start met de Bowie cover "Let Me Sleep Beside You", dat eveneens swingt en hierin laat de band me genieten van een fantastische aanstekelijke pop song, die gevolgd wordt door de tweede cover van The Action, getiteld "Strange Roads", een geweldige mix van rock en psychedelische pop, die een jaren 60 sfeer uit wasemt en van diverse tempowisselingen is voorzien.

De EP "Sidewalk Society" van Sidewalk Society bevat 4 heerlijke covers, die liefhebbers van zestiger jaren muziek en die van David Bowie zeker zullen kunnen waarderen en ik kan hen deze EP dan ook van harte aanbevelen. (luister naar een gedeelte van enkele nummers via de youtube link onder de recensie)

Review: The Embrooks - Nightmare (State Records, 2016) (Beat)

The Embrooks werd eind 1996 opgericht en bestaat sinds de oprichting uit: Mole Brooks - zang en basgitaar, Alessandro Cozzi - sologitaar en zang en Lois Tozer - drums.
Muzikaal liet de band zich beïnvloeden door de muziek van onder andere The Who, The Kinks The Small Faces, The Creation, The Byrds en The Beatles en in 1998 verscheen hun debuutsingle "But I Didn't Know Him"/"Fight Fire" via het Dig The Fuzz Records label in een beperkte oplage.
Vervolgens verschenen: "The Embrooks" (7"EP, Sympathy For The Record Industry, 1998), "More Than Ever"/"You Can Be My Baby" (7"mono single, Guerssen, 1999),
"If You Let Me Go" (7" mono single, Max Picou Records, 2000), "Jack"/"Dawn Breaks Through" (7"ltd.edition single, Circle Records, 2002) en "Back In My Mind"/"The Time Was Wrong" (CD single, Butterfly Records, 2002).
Tevens bracht de band 4 albums uit, waarvan "Separations..." uit 1999 de eerste was en deze werd zowel door Dionysus Records(LP/CD) als door Dig The Fuzz Records(LP) uitgebracht.
Daarna verschenen: "Our New Day" (Voxx Records(LP/CD), 2000) en "Yellow Glass Perspections" (Munster Records(LP/CD), 2004) plus de compilatie 2CD "45 & High Times" (Munster Records, 2005).
Na meer dan 10 jaar is er weer een nieuwe plaat van de band te beluisteren in de vorm van een 7" mono single, die in een beperkte oplage van 500 stuks in een gelamineerde klaphoes op 22 augustus 2016 verschijnt en via het State Records label wordt uitgebracht.

De A-kant bevat een nieuw nummer, getiteld "Nightmare" en daarin hoor ik de band een schitterende uptempo garagerock song spelen, waarin de invloeden van The Who en Small Faces sterk hoorbaar zijn, terwijl de B-kant "Helen" een nieuwe versie is van dit nummer, dat tot nu toe alleen op LP verkrijgbaar was en hierin laat de band me genieten van een uitstekende mix van beat en garagerock, die enkele prima tempowisselingen bevat en ook in dit nummer zijn de jaren 60 invloeden onmiskenbaar, inclusief de seinsleutel van Pete Townshend. (luister naar delen van de nummers via de soundcloud link onder de recensie)

"Nightmare" van The Embrooks is een fantastische single, die naar mijn mening in geen enkele collectie van 60er jaren muziek verzamelaars mag ontbreken, ondanks het feit, dat deze in 2016 gemaakt is.

Review: Barock Project - Vivo Live In Concert (Artalia, 2016) (Symfonische Rock)

The Barock Project uit Modena, Italië, werd in 2003 door Luca Zabbini - piano, keyboards, akoestische gitaar en zang, opgericht en bestaat verder uit: Marco Mazzuoccolo – sologitaar, Francesco Caliendo - basgitaar, Eric Ombelli – drums en Luca Pancaldi - zang, die kort na de opnamen van het nieuwe dubbelalbum "Vivo Live In Concert" de band onverwacht heeft verlaten.
De band bracht in 2007 hun debuut album "Misteriose Voci" via Musea Records uit, die gevolgd werd door "Rebus" (Mellow Records, 2009), "Coffee In Neukölln" (Musea Records, 2012) en "Skyline" (Artalia, 2015).
Het nieuwe album van de band, dat iets meer dan 2 uur duurt, is de live 2CD "Vivo Live In Concert" , die 15 nummers van de afgelopen 10 jaar bevat en gedurende de 2015 tour is opgenomen .

CD 1 start met "Back To You", waarin de band me een schitterende symfonische rock song voorschotelt, waarin de zang me enigszins aan die van Ian Anderson (Jethro Tull) doet denken, maar verder in de song ook aan die van John Lawton (Lucifer's Friend), waarna "Coffee In Neukköln" volgt en ik een mooie rustige symfonische rock song met ingetogen zang te horen krijg, waarin de snelheid langzaam iets opgevoerd wordt .
Daarna hoor ik "Save Your Soul", een heerlijke aanstekelijke rock song, die lichte folk invloeden heeft, swingt als een trein en gevolgd wordt door "Fool's Epilogue", dat klassiek begint, maar al snel verandert in een geweldige melodische symfonische rock song, met diverse subtiele tempowisselingen, die tegen het eind van het nummer terug keert naar het klassieke spel.
Dan zet de band me "Inside My Dreamer's Eyes" voor en ook hierin laat de band me genieten van een afwisselende swingende rock song, waarna ik "Un Altro Mondo" hoor, een prachtig rustig nummer, dat in het Italiaans gezongen wordt.
In "Duellum", eveneens in het Italiaans gezongen, laat de band me weer een uptempo rock song horen, waar enkele prima tempowisselingen in zitten en de muziek bij tijd en wijle vrij heftig klinkt, terwijl aan het eind van het nummer een drumsolo zit, die helaas afgebroken wordt om even verder te gaan in het volgende nummer "Los Endos", een cover van een nummer van Genesis, die uitstekend klinkt en diverse tempowisselingen bevat.
Het eerste nummer van CD 2 heet "Overture", waarin Barock Project me een vrij snel nummer in de stijl van Emerson, Lake & Palmer voorschotelt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit wordt gevolgd door "Gold", waarin de band start met close harmonie en vervolgt met een symfonische rock song met enkele tempowisselingen en invloeden van E,L&P.
Vervolgens zet de band me "Roadkill" voor en hierin mag ik genieten van een afwisselende rock song, die een licht hypnotisch ritme bevat, waarna ik "Skyline" hoor, een swingende mix van country, klassieke muziek, symfonische rock en folk en invloeden van de muziek van Jethro Tull en Lucifer's Friend.
In "The Silence Of Our Wake" krijg ik, na een rustig begin, een fantastische melodische rock song te horen, waar diverse tempowisselingen in zitten en ook dit nummer doet me denken aan de muziek van Lucifer's Friend.
Dan speelt Barock Project "The Longest Sigh", het laatste live nummer van de 2CD en hoor ik de band opnieuw een lekker in het gehoor klinkende symfonische rock song ten gehore brengen.
Als laatste nummer staat de studio opname "My Silent Sea" op de 2CD en daarin verrast de band me met een schitterende melodische rock song, die invloeden van de jaren 70 symfo bands, zoals Genesis en Greenslade heeft en diverse tempowisselingen bevat.

"Vivo Live In Concert" van Barock Project is een fantastische 2CD, die vol staat met heerlijke songs en ik kan deze dubbelaar dan ook aanraden aan iedere liefhebber van symfonische rock.

Review: Hashish - A Product Of (Colline Noire / Subliminal Sounds / Woah Dad!, 2016) (Dance)

Hashish is het product van sologitarist, zanger, vocoder, keyboards speler Stefan Kéry uit Stockholm, Zweden, die tevens de eigenaar is van het label Xotic Mind / Subliminal Sounds.
Na het uitbrengen van de gelimiteerde 7" vinyl singles "Outer Spaced"? (300 stuks) op het Subliminal Sounds label in 2015 en de split Ran/Hashish "Electrou"/"Outer Spaced" op Woah Dad!, eveneens in 2015, is 17 juni 2016 het debuut album "A Product Of" van Hashish verschenen.
Stefan werkt daarop met een complete band, die verder bestaat uit: Lisa Maria Isaksson - zang en harp, Anna Emilia Nilsson - zang, Fredrik Swahn - basgitaar en keyboards, Erik Lindin - dwarsfluit, Mattias Uneback - vibrafoon, Jason Urick - stem en Moussa Fadera - drums en percussie.
Het album is zowel op LP, via Subliminal Sounds en Woah Dad!, als op CD via Colline Noire uitgebracht en bevat 8 nummers, waaronder de single "Outer Spaced".

"A Product Of" start met "Bliss", waarin ik gedurende 2 minuten het geluid van de zee te horen krijg, dat vergezeld gaat van synthesizer klanken, waarna de band vervolgt met "Fly Away", een licht hypnotiserende swingende mix van jazz, swingende beats, soundscapes en zang, waarbij stil zitten geen optie is.
Dan zet de band me "The Light" voor en in dit nummer laat de band me een spannend stukje zwaar klinkende zeer dansbare muziek horen, dat gevolgd wordt door "Revel", een kort psychedelisch synthesizer nummer.
In "Outer Spaced" maakt Hashish een dansbare mix van dance en spacerock, die swingt en in "Make It" krijg ik opnieuw een heerlijke dansbare mix voorgeschoteld en dit keer is dat een mix van dance, spacerock, soundscapes en hypnotiserende ritmes.
Vervolgens hoor ik "Miracles", een gezongen mix van rustige dance en lichte psychedelische synthesizer geluiden, begeleid door de vocoder (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en als laatste nummer laat de band me "The Light Pt II" horen, waarin ik een dansbaar stukje muziek te horen krijg, dat enkele prima tempowisselingen bevat en naar het einde toe over gaat in een rustiger tempo.

"A Product Of" van Hashish staat vol heerlijke dansbare muziek, die lekker in het gehoor klinkt en liefhebbers van dit genre zullen dit product ongetwijfeld op waarde weten te schatten en ik kan hen dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Tyll - Sexphonie (Mental Experience, 2016) (Experimenteel / Psychedelisch / Progressieve Rock / Pop)

Tyll werd door Teflon Fonfara opgericht in de periode dat zijn band Tyll Eulenspygel niet actief was.
Samen met enkele vrienden en bandladen vormde hij Tyll, die bestond uit: Michael Scherf - zang, Susanne Schempp - zang, Ulrike Schempp - zang, Teflon Fonfara - sologitaar, Achim Bosch - basgitaar en Günter Klinger (Eulenspygel) - drums.
De band nam hun album "Sexphonie" tussen 1 en 12 april 1975 op in de TFE-Studio te Neustadt en bracht de plaat dat jaar uit via het Kerston Records label.
Op 9 juni 2016 heeft het Mental Experience label het album, dat 12 nummers bevat, zowel op CD als op LP her uitgebracht.

De plaat begint met "Tim", waarin ik de band hoor starten met een stukje akoestisch gitaarspel, dat na ongeveer 1 minuut verandert en ik een fantastisch vrij experimenteel rock nummer te horen krijg, dat diverse tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Sexphonie", een heerlijke korte progressieve rock song.
Daarna laat de band me genieten van een stukje psychedelische muziek, waarin sitar klanken een belangrijke rol spelen, dat "Asiatische Liebeserklärung" heet (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Paranoia Eines Verliebten" volgt en de band me een progressief gespeeld liefdeslied voor zet.
Het volgende nummer heet "Nervenzusammenbruch Einer Gitarre" en daarin laat Tyll me genieten van een geweldige mix van psychedelische en progressieve rock, die tevens experimentele invloeden bevat en gevolgd wordt door "Siamesische Überraschung", dat experimenteel en psychedelisch klinkt.
Kant 2 start met "Kristinas Traum", een kort gitaar nummer in de stijl van de jaren 60 gitaar bands zoals The Shadows en The Spotnicks en dit nummer wordt gevolgd door "Delirium Song / Grammophon", waarin de band me in het eerste deel "Delirium Song"een swingende progressieve poprock song voorschotelt, die enkele tempowisselingen en een zeer dansbaar ritme heeft en in een live opname van "Grammophon" speelt de band een swingend stukje rock met hoog mee zing gehalte en een aanstekelijk ritme.
Dan hoor ik "Rita", een mooi rustig instrumentaal gitaar nummer, "Suzie Steno", een lekker in het gehoor klinkende progressieve poprock song, die een swingend ritme heeft, "Für Michael Pfadpfinder", een uitstekende pop rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "MOrgenlicht", een prachtige rustige korte pop song met prima samenzang.

"Sexphonie" van Tyll heeft 2 gezichten; enerzijds progressief, psychedelisch en experimenteel en anderzijds mooie poprock en daardoor vind ik deze plaat het beluisteren meer dan waard en ik kan liefhebbers van zowel pop als psychedelische, progressieve en experimentele rock dan ook aanraden, eens naar dit uitstekende werkje te gaan luisteren.

Review: Vibravoid - In-A-Gadda-Da-Vida (Fruits De Mer Records, 2016) (Psychedelisch)

Vibravoid werd in 19990 te Düsseldorf, Duitsland opgericht en bestaat uit: Christian Koch - zang en sologitaar, Dario Treese - orgel en Frank Matenaar - drums.
De band heeft zich laten inspireren door onder andere (een vroege) Pink Floyd, Electric Prunes, Strawberry Alarm Clock, Spaceman 3 en talloze andere psychedelische progressieve rock bands.
Sinds 2000 heeft Vibravoid diverse LP's en CD's uitgebracht via verschillende labels, zoals: Triggerfish, Nasoni, Anzitisi Records, Krauted Mind Records, Herzberg Verlag en Sulatron.
Nadat ze begin 2013 hun eigen label Stoned Karma hebben opgericht, verschijnen daarop hun platen, maar ook staat de band met een nummer ("Nearby Shiras", een cover van Kalacakra) op de LP Head Music van het Fruits De Mer Records label en is er een 7" vinyl single uitgebracht via dat zelfde label uit Engeland, die 3 covers bevat.
De band staat op het "14th Dream Of Dr.Sardonicus" festival te Cardigan, Wales, dat van 5 tot 7 augustus plaats vindt en georganiseerd wordt door Fruits De Mer Records, waarbij één van de live nummers ongetwijfeld hun nieuwe 7" gekleurde vinyl single met klaphoes, "In-A-Gadda-Da-Vida", is, die 9 augustus 2016 in beperkte oplage verkrijgbaar zal zijn en via Fruits De Mer Records uitgebracht wordt.

De single, een cover van de Iron Butterfly song uit 1968, die ongeveer 15 minuten duurt, is in tweeën opgesplitst en in "In-A-Gadda-Da-Vida Part 1" krijg ik een natuurgetrouwe uitvoering van dit geweldige nummer te horen, die op kant B, in "In-A-Gadda-Da-Vida Part 2" een vervolg krijgt en ook dit deel wordt op perfecte wijze uitgevoerd en alleen door de stem van Christian is te horen, dat het hier om een cover gaat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

Vibravoid heeft met "In-A-Gadda-Da-Vida" opnieuw bewezen een van de beste psychedelische bands van Duitsland te zijn en ik kan elke liefhebber van zestiger jaren muziek deze single dan ook van harte aanbevelen.

Review: Cal Rock & Roll - Homegrown (Out-Sider Records, 2016) (Progressieve Melodische Hardrock)

Cal, ook wel bekend als Cal Rock & Roll, werd halverwege de jaren 70 te New York opgericht door Larry Calabrese - sologitaar en zang, Andy Barone - basgitaar, Jeffrey Gaer - keyboards en Jerry Joly - drums en zang en trad live onder andere met Leslie West & Mountain op.
De band nam in 1980 hun enige album "Homegrown", dat in 1982 in eigen beheer werd uitgebracht, in de 8 sporen studio van Larry op en deze werd in een oplage van 2000 stuks geperst, waarvan de meeste werden vernietigd wegens persfouten en ook omdat de snelheid na het masteren te langzaam bleek.
Tod Rundgren toonde interesse in de band en sommige van hun songs en ook het Sugarhill label wilde Cal in hun bestand, maar daar kwam uiteindelijk niets van terecht, waardoor "Homegrown" dus eindigde in de obscuriteit, totdat enkele originele kopieën bij collector's en psych dealers werden ontdekt.
Out-Sider Records bracht op 9 juni 2016 de eerste legale her uitgave van deze LP uit, zowel op LP, als op CD.

"Homegrown", dat 11 nummers bevat, start met "Key To My Heart, waarin ik de band een heerlijke stevige mix van blues en hardrock in een niet al te hoog tempo hoor spelen, die tevens lichte pop invloeden bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "Rock & Ride", een swingende uptempo melodische rock song, die progressieve rock invloeden heeft.
Daarna krijg ik "Hard Day" te horen en hierin laat de band me een lekker in het gehoor klinkende swingende mix van pop, blues en rock horen, waarna "What's Ging On" volgt en ook in dit nummer swingt de melodische muziek als een trein.
Dan schotelt Cal me "State Of Mind" voor en daarin laat de band me genieten van een prachtige rustige pop song, om verder te gaan met het instrumentale "Today", eveneens een schitterend rustig stukje muziek.
In "Courages Cat", het eerste nummer van de B-kant, verrast de band me met een fantastische licht psychedelische progressieve rock song met een hypnotiserend ritme, waarin de invloed van The Doors sterk hoorbaar is en in de gezongen versie van "Today" krijg ik een mooi rustig duet te horen van Larry en een onbekend gebleven vrouw.
Vervolgens zet de band me "Movin' On Down" voor, een uitstekende progressieve rock song met hardrock invloeden, "Party Party", een swingende uptempo rock & roll song en "Young & Angry", een kort, gesproken, psychedelisch stukje met minimale begeleiding door het keyboard.

"Homegrown" van Cal is een zeer aangename plaat, die het draaien meer dan waard is met "Courages Cat" als uitschieter en ik kan iedere liefhebber van zowel melodische hardrock, als progressieve rock, aanraden deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: The Missing Souls - Sweet, Sweet Sadie (State Records, 2016) (Garagerock)

De band The Missing Souls, die bestaat uit: Little Big Ian - zang en sologitaar, Zaza Sharps - zang en basgitaar, Ricky Bilbao - orgel, basgitaar en zang en Lester Mizzi - drums en zang, werd in 2014 te Lyon, Frankrijk opgericht.
The Mising Souls maakten in 2015 hun debuut single "You Just Gotta Know My Mind" / "Bad Way To Go", die op 7" vinyl door het Dangerhouse Skylab label werd uitgebracht, waarna in 2016 hun debuut LP "The Missing Souls" volgde, die op vinyl in stereo en op CD in mono werd uitgebracht door Dangerhouse Skylab.
Tevens verscheen hun tweede single,  via het Hidden Volume label, "Got To Have Your Lovin'" / "You Ain't Tuff", dat zelfde jaar en nadat de band Mole van State Records de band had zien spelen, werd besloten ook een single op dit label uit te brengen.

De A-kant van de 7" vinyl single, die 18 juli 2016 in een beperkte oplage van 500 stuks verschijnt, waarvan de eerste 200 een met de hand genummerde ansicht kaart bevat, staat het nummer "Sweet, Sweet Sadie", dat oorspronkelijk door The Teardrops in 1966 werd opgenomen en hierin hoor ik de band een schitterende swingende garagerock song spelen, die het origineel eer aan doet.
Op kant B staat een cover van het nummer "The Alligator" van The US Four en ook deze verrukkelijke garagerock song, die rhythm & blues invloeden bevat, swingt als een trein, waardoor stil zitten geen optie is.(luister naar een live uitvoering van dit nummer via de youtube link onder de recensie)

The Missing Souls hebben met de single "Sweet, Sweet Sadie" / The Alligator" een puik stukje jaren 60 muziek terug onder de aandacht weten te brengen en ik kan iedere liefhebber van sixties muziek aanraden, deze geweldige single eens te gaan beluisteren, om misschien wel tot dezelfde conclusie te komen als ik: Fantastisch!

Review: The Navins - Not Yourself Today (Green Monkey Records, 2016) (Poprock)

De Amerikaanse band The Navins uit Seattle werd in 2008 door Cain Morehead - sologitaar en zang opgericht.
De eerste formatie van de band bestond verder uit: Will Ratcliff - sologitaar en zang, Ron Garcia - basgitaar en zang, Tim Gibson - drums en Ron Nine - pedal steel gitaar.
In deze samenstelling werd hun debuut album "The Navins" in 2010 via het Barking Dog Records label uitgebracht.
Vervolgens veranderde de band van samenstelling en bestaat tegenwoordig uit: Cain Morehead - sologitaar en zang, Gary Thorstensen - sologitaar en zang, Gwon Chang - basgitaar en zang  en Corey Knafelz - drums en zang.
"Not Yourself Today", dat 11 juni 2016 door het Green Monkey Records label is uitgebracht, is de opvolger van het album "The Navins" uit 2010 en hierop speelt Corrina MacFarlane als gast muzikante mee op keyboards en viool.

Het eerste van de 11 nummers van het album heet "Judy, You're Not Yourself Today" en hierin hoor ik de band een uitstekende pop song spelen, waar diverse tempowisselingen en invloeden van de jaren 80 popmuziek in zitten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Take It Away" volgt en daarin speelt de band een uptempo poprock song, die een aangenaam ritme en enkele subtiele tempowisselingen bevat.
Daarna zet de band me "Never Wanted Nothing" voor, waarin het tempo iets sneller is en ik een lekker in het gehoor klinkende swingende pop song te horen krijg, die gevolgd wordt door "What You Do" een prima dansbare pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, om gevolgd te worden door "Piano Fire", een aanstekelijk klinkende dansbare pop song.
Dan hoor ik "When We Turn Blue", eveneens een heerlijke dansbare uptempo pop song en deze wordt gevolgd door "Something About You", een uitstekende pop song, die me in beweging zet en een hoog meezing gehalte bevat.
In "Oceans" schotelt The Navins me opnieuw zo'n prima dansbare pop song voor en in "Better Luck" hoor ik de band nogmaals zo'n dansbare uptempo pop song spelen.
Vervolgens gaat de band in "See You Again" verder met het maken van hun lekker in het gehoor klinkende pop songs, waarna het laatste nummer volgt, getiteld "Wallet Full Of Signs" en daarin laat de band me genieten van een vrij snelle swingende pop song.

"Not Yourself Today" van The Navins is een aangename plaat om te horen en ik kan elke liefhebber van dansbare poprock dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: The Queen Annes - Released! (Green Monkey Records, 2016) (Psychedelische Pop)

James Gascoigne - drums en zang en Kip Phillips - sologitaar en zang groeiden samen op in Bellevue, Washington, een voorstad van Seattle en speelden sinds hun jeugd samen de nummers van o.a.The Who, Led Zeppelin en Rolling Stones.
Ook speelden ze los van elkaar in diverse bands, maar eind jaren 70 besloten ze, dat het tijd werd een eigen band op te richten, die ze The Queen Annes noemden en kwamen Toby Keil - basgitaar en Lance Taft - sologitaar bij het duo.
In deze formatie nam de band de cassette single “Secret Agent Kid” / “Mary” bij Doug Rayburn van Pavlov’s Dog op, maar de band ontdekte, dat het hun aan een zanger ontbrak.
In 1980 kwam Tom O’Connell - zang bij de band en na enkele maanden repeteren en eigen nummers schrijven, begon de groep op te treden.
Rond die tijd werden Kip en James hun huis uitgezet, omdat ze televisies van hun balkon op de tweede verdieping gooiden, maar dezelfde dag vond Tom een groot oud roze huis te huur staan en belde James, die al snel tot een overeenkomst met de verhuurder kwam.
Binnen de korst mogelijke tijd zat het huis vol punks, hippies, daklozen, vriendinnen, groupies en andere figuren, die er constant feest vierden en na enkele maanden was het huis veranderd in een puinhoop, maar in elke kamer van het huis stond wel een draaitafel en lagen er platen van The Jam, The Clash, Bowie, Stiff Little Fingers, The Pretenders, Prince, Bebop Deluxe, Blondie, Bo Diddley, Chuck Berry, The Beatles, The Stones, The Beach Boys en veel meer bands door de kamers verspreid.
Leden van diverse bands, zoals Seattle’s culty Love Family (beter bekend als Church of Jesus Christ at Armageddon), Duran Duran, Guns’n’Roses en lokale punks als The Bopo Boys verlieten na het feesten met een kater het huis.
The Queen Annes traden vervolgens op met o.a. NW Spawn, The Hearts, Moberlys, Fastbacks, Silly Killers, Refuzors, Miracle Workers en toerden met The Three O’Clock.
De band werd steeds bekender in hun omgeving en hun schare fans groeide met de dag, waardoor er meer optredens volgden, waaronder als voorprogramma van de metal band Myth, die later bekend zou worden onder de naam Queensryche.
Nadat Toby Keil de band in 1983, tussen 2 sessies door, verlaten had en naar Los Angeles was verhuisd om bij The Moberleys te gaan spelen, kwam John Carey bij de band als basgitarist, zodat de band vanaf dat moment bestond uit: Tom O'Connell - zang, Kip Phillips - sologitaar en zang, John Carey - basgitaar en James Cascoigne - drums, zang en sologitaar.
Ook werd vanaf 1983 hun muziek door het Green Monkey Records label uitgebracht en de eerste uitgave daarvan was de compilatie cassette "Local Product".
In 1985 bracht Green Monkey Records de cassette "Something Quick" van de band uit, die in 2014 met een andere hoes opnieuw is verschenen, aangevuld met 13 andere opnamen uit de periode 1980-1983.
The Queen Annes zou tot 1999 blijven bestaan, maar in 2009 kwam de band weer bij elkaar en in 2013 werd er er rock versie van Roy Wood's "I Wish It Was Christmas Every Day" voor het Green Monkey Records label opgenomen.
Er lagen in 2014 al plannen om hun album "Revenge", dat in 1997 opgenomen werd, uit te brengen en in nu is het dan zover, want Green Monkey heeft het album onder de titel "Released!" op 17 juni 2016 uitgebracht.

"Released!" bevat 14 nummers, waarvan "Circus Train" de eerste is en daarin hoor ik de band een lekkere licht psychedelische pop song spelen, waar invloeden van de muziek van The Beatles en The Who in zitten en deze wordt gevolgd door "The Earnest Of Being George" en ook in dit nummer zijn Beatles invloeden sterk hoorbaar en krijg ik een schitterende psychedelische beat song voorgeschoteld, die eind jaren 60 gemaakt had kunnen zijn. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna hoor ik "She Swims Sideways", een heerlijke aanstekelijke licht psychedelische pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna "What's It All About?" volgt en dit is een prachtige uptempo poprock song, die prima dansbaar is.
In "Caught Underneath The Light" zet de band me een mooie pop song voor, waar enkele goede tempowisselingen in zitten, maar die ondanks dat niet helemaal uit de verf komt, omdat de zang naar mijn mening niet goed loopt en in "It's Not My Life" speelt de band een uitstekende dansbare pop song met prima samenzang.
Dan hoor ik The Queen Annes een lekker in het gehoor klinkende song spelen, getiteld "Kiss Me I'm Dead", die sterke invloeden van The Kinks en The Who heeft en gevolgd wordt door "Please Come Back", een erg rustige pop song, die gewoon prima klinkt, waarna ik "Drift Apart" te horen krijg en verrast de band me door een schitterende rustige rock song te spelen, die progressieve rock en blues invloeden bevat.
Vervolgens hoor ik "I Owe You Nothing" en ook deze zestiger jaren gerelateerde song wordt in een niet al te hoog tempo gespeeld en bevat lichte invloeden van muziek van The Who, om gevolgd te worden door "Lady Of The Waves", een vrij rustige mooie pop song.
Verder hoor de band ik "This Whole World", een geweldige pop song, waar de samenzang me enigszins aan die van The Beach Boys doet denken, "Harry Braff", een fantastische pop song, waarin de invloed van The Beatles en The Hollies goed hoorbaar is en "We Picked A Good Day", een korte swingende pop song met een zeer aangenaam ritme, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten en daarmee sluit de band het album op passende wijze af.

"Released!" van The Queen Annes is een zeer aangename plaat om te beluisteren, die enkele uitschieters bevat en ik kan deze uitstekende CD dan ook aanbevelen aan iedere liefhebber van psychedelische muziek, zestiger jaren muziek en de betere pop.

Review: Jeremy & The Harlequins - Into The Night (Yep Roc Records, 2016) (Rock & Roll)

Jeremy & The Harlequins uit Toledo, Ohio, Amerika, werd in 2013 opgericht na het uiteen vallen van de band We Are The Fury en bestaat uit: Jeremy Fury (Lublin) - zang, Graig Bonich - sologitaar, Patrick Meyer - sologitaar, Bobby Ever - basgitaar en Stevie Furie (Lublin) - drums.
De band nam hun debuut album "American Dreamer", waarvoor ze ongeveer een week oefenden, in 2 dagen op in de Tempermill Studios (The White Stripes, Loretta Lynn) te Detroit en bracht het in eigen beheer uit.
Daarmee oogstte ze lovende kritieken van onder andere de Wall Street Journal, Huffington Post en NYLON en maakte in 2015 tevens het nummer "Trip Into The Light" voor de Tom Cruise film "Edge Of Tomorrow", dat tot beste song van 2015 werd gekozen door de luisteraars van Little Steven's Underground Garage Radio Show.
Op 5 augustus 2016 verschijnt het tweede album van de band, getiteld "Into The Night" en dit wordt via het Yep Records label op LP en CD uitgebracht.

Het album bevat 10 nummers, waarvan de titelsong "Into The Night" de eerste is en daarin krijg ik een lekker in het gehoor klinkende swingende dansbare powerrock song te horen, waarbij stil zitten door het aanstekelijke ritme geen optie is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "No One Cares", een heerlijke dansbare rock song, waarvan het ritme verdacht veel op dat van het door Chuck Berry geschreven "Not Fade Away" lijkt.
Daarna schotelt de band me "Rhythm Don't Lie" voor en hoor ik een schitterende uptempo rock & roll song, die me enigszins aan "Don't Be Cruel" van Elvis Presley doet denken.
Dan hoor ik "For Angels", waarin de band, in een gemiddeld tempo, een uitstekende rock song met vijftiger jaren invloed speelt, die prima dansbaar, waarna ik "Let Her Run" te horen krijg en ook in dit nummer laat de band me genieten van een swingende dansbare poprock song.
In "Big Beat" zet Jeremy & The Harlequins me een verrukkelijke vijftiger jaren gerelateerde rock song voor, die swingt en een zeer aanstekelijk ritme bevat en deze wordt gevolgd door "Drinkin' By Myself", een lekker klinkende uptempo fifties rock song, die enkele prima tempowisselingen bevat.
Vervolgens krijg ik "Critical Condition" te horen en daarin speelt de band opnieuw zo'n heerlijke dansbare rock song, die de sfeer van eind jaren 50, begin  60 uit wasemt, om gevolgd te worden door "There's A Girl", een mooie rustige song, die me aan de muziek van Buddy Holly doet denken, waarna het laatste nummer van het album volgt, getiteld "Oh Yeah (I Didi It Again)", eveneens een prachtige dansbare en swingende rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en de voorliefde van de band voor de jaren 50 muziek nogmaals naar voren laat komen.

"Into The Night" van Jeremy & The Harlequins is een fantastisch album, dat vol staat met uitstekende swingende rock songs, die zeker bij liefhebbers van  jaren 50 rock & roll in de smaak zal vallen, maar ook zij, die van lekkere dans muziek houden zullen volop aan hun trekken komen en ik kan hen dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Liquid Generation - Quarter To Zen (Green Monkey Records, 2016) (Garagerock)

Liquid Generation, die bestond uit: Jeremy Meyer - zang, John Branin - sologitaar, Bob Blackburn - slaggitaar, John Conrard - basgitaar en Randy Nash - drums, was een van Seattles eerste Neo-Psychedelische bands van begin jaren 80.
Hun repertoire bestond uit covers van hoofdzakelijk Britse zestiger jaren bands, zoals: The Kinks, Them en The Troggs, maar ook van covers van obscure bands als The Remains, The Choir, The Ugly Ducklings, The Gants en The Chob.
In 1984 bracht de band hun eerste en enige single uit, getiteld "1/4 To Zen" / "I Love You", terwijl er via een 4 en 8 sporen recorder meerdere nummers opgenomen werden.
Liquid Generation deed in 2009 een eenmalig optreden om hun 25 jarig bestaan te vieren, waarbij het Green Monkey Records compilatie album "It Crawled From The Basement" verscheen en op hun op 18 maart 2016 verschenen CD, "Quarter To Zen", die door Green Monkey Records is uitgebracht, zijn 15 onuitgebrachte nummers plus de A-kant van de single te horen.

Het album start met de A-kant van de single "1/4 To Zen" en hierin zet de band me een lekker in het gehoor klinkende uptempo powerrock song voor, die een aanstekelijk ritme heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "We're Pretty Quick" een fantastische rauwe snelle garagerock song, die swingt als een trein en veel fuzz op de gitaar bevat.
Daarna krijg ik "All Good Things" te horen en daarin speelt de band een heerlijke snelle garagerock song, die enkele prima tempowisselingen bevat, waarna ik "Hang Up" voorgeschoteld krijg, waarin de band een geweldige rock song in een gemiddeld tempo speelt.
Dan volgt "She's Mine", eveneens een schitterende garagerock song, waarbij het tempo vrij hoog ligt en de song aanstekelijk klinkt, waarna "From Home" volgt en deze Troggs cover klinkt lekker ruig en iets sneller dan het origineel.
In "Out Of Our Tree"krijg ik weer zo'n uitstekende uptempo garagerock te horen, waar de energie af spat en in "This Is The World We Live In" speelt de band een snelle garagerock song met lichte hypnotiserende progressieve rock invloeden.
Vervolgens brengt Liquid Generation "Once Before" ten gehore en daarin krijg ik een lekker klinkende rock song te horen, die gevolgd wordt door "I Need You", waarin ik één van mijn favoriete Kinks nummers hoor en deze uitvoering klinkt uitstekend en is ruiger dan het origineel.
Het volgende nummer heet "Little Girl" en ook deze cover wordt op prima wijze uitgevoerd, maar ik prefereer toch de oorspronkelijke versie, hoewel die minder heftig klinkt en dit nummer wordt gevolgd door "Til The End Of Time", waarin de band verder gaat met het maken van uptempo rock muziek, die enkele prima tempowisselingen bevat.
Verder hoor ik "Nothing", een fantastische garagerock song met diverse subtiele tempowisselingen, "Going Out Of My Mind", een snelle vrij heftige garagerock song, "I Love You", een melodische rock song, die in hoog tempo gespeeld wordt en "Endless Summer", een aanstekelijke licht psychedelische poprock song, die invloeden van de muziek van The Byrds heeft.

"Quarter To Zen" van Liquid Generation bevat 16 geweldige songs, waarin de band me terug heeft gevoerd naar de jaren 60 en ik kan iedere liefhebber van jaren 60 muziek en garagerock, deze CD dan ook van harte aanbevelen.

Review: The Bongolian - Moog Maximus (Blow Up, 2016) (Dance)

In 2001 nam multi-instrumentalist en Big Boss Man (4 albums plus 6 singles) voorman Nasser Bouzida, uit Harlow, Engeland, onder de naam The Bongolian zijn eerste solo opnamen op, die invloeden uit Latin, funk, soul en jazz bevatten.
Deze opnamen verschenen in februari 2002 via het Blow Up Records label op zijn debuut album "The Bongolian", die werd gevolgd door "Blueprint" (februari 2006), "Outer Bongolia" (februari 2008) en "Bongos For Beatniks" (mei 2011), maar ook verscheen er een album, dat hij maakte in samenwerking met Fay Hallam, getiteld: "Lost In Sound" (juni 2012).
Tevens verscheen zijn eerste 7" vinyl solo single "Bongohead" / "The Farisian" op 12 november 2001 via het Blow Up records label, waarna "The Riviera Affair" (digitale single 7 februari 2011), "Give It To Me (On The Left Side)" (digitale single 6 juni 2011) en "Strange Lovers" (digitale single 26 december 2011) werden uitgebracht.
"Moog Maximus", dat in Beat Mountain Studio te Wales is opgenomen en te Oslo, Noorwegen, in de High Voltage Audio Studio is gemixt door Nick Terry, terwijl de mastering te Londen werd gedaan, is zijn vijfde solo plaat, dat via Blow Up Records verschijnt (5 augustus 2016) en hierop krijgt Nasser medewerking van Louisa Hygate (3 nummers) en Jeff Walls (1 nummer).

Het album, dat net als zijn vorige uitgaven, zowel op CD als op vinyl (180 gram) verschijnt, start met "Octavius", waarin ik een schitterende swingende dansbare mix van funk, Latin en Hammond beat te horen krijg, die gevolgd wordt door "Googa Mama", een live opname van dit geweldige swingende nummer, dat door Louisa gezongen wordt, waarbij het Hammond orgel een hoofdrol speelt en stil zitten onmogelijk is.
Daarna krijg ik "Vacation In Westworld" voorgezet en daarin speelt The Bongolian een fantastisch klinkend Science fiction achtig elektronisch nummer, dat ook nu weer vergezeld gaat van Hammond orgel klanken en een mysterieus begin heeft, waarna "Jan Hammer Of The Gods" volgt, een verrukkelijk swingende mix van disco, Hammond beat, soul en bongo ritmes, waarbij stil zitten geen optie is.
Dan schotelt hij me het titel nummer "Moog Maximus" voor en hierin krijg ik een prachtig rustig synthesizer nummer te horen, dat gevolgd wordt door "B-Boy Toga Party", een geweldig swingend funky rock nummer, waarbij de bongo's en synthesizer een hoofdrol spelen, terwijl de muziek de sfeer van een jaren 70 film muziek nummer uit wasemt.
In "Boudica Rides Again" krijg ik een western film nummer voorgeschoteld, dat gemixt met synthesizer klanken en disco gewoonweg fantastisch klinkt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Londinium Calling" laat hij me opnieuw genieten van een swingend dansbaar Hammond beat nummer, dat heerlijke bongo ritmes bevat.
Vervolgens zet Nasser me "Mr Woo" voor en hoor ik hem een heerlijke swingend stukje afwisselende muziek spelen, dat door de hip-hop zang van Louisa een extra dimensie krijgt, waarna hij vervolgt met "Ritmo Do Rio", dat me in het begin van het nummer enigszins aan "The Incorowd" van Ramsy Lewis doet denken, maar dat is maar even, want Nasser weet met dit nummer een waanzinnig goed swingend stuk bongo muziek te brengen, dat aan alle kanten swingt als een trein.
Verder hoor ik "Kids Love Moogs", een nummer dat me aan de song "I Can See Clearly Now" doet denken en "Aries And Scorpio", een prima mix van disco, soul en synthesizer, waarin psychedelische invloeden zitten en Jeff de gesproken tekst voor zijn rekening neemt.

Op "Moog Maximus" van The Bongolian staan 12 geweldige nummers, waarmee Nasser me van begin tot eind in de ban van zijn muziek heeft weten te houden en ik kan dit album voor de volle 100% aanraden aan iedere liefhebber van swingende muziek.

Review: Oneirogen - Convivium (Denovali Records, 2016) (Elektronisch)

Mario Diaz de Leon werd in 1979 in de staat Minnesota, Amerika geboren en voor hij naar het Oberlin Conservatory of Music ging, waar hij elektronische muziek en composities studeerde, speelde hij sologitaar in hardcore punk en metal bands.
Sinds 2004 woont hij in New York City en hij behaalde zijn doctoraat muziek composities in 2013 aan de Columbia University.
Zijn debuut als componist maakte hij in 2009 met het album "Enter Houses Of", dat via het Tzadik label van John Zorn werd uitgebracht en geprezen werd door de New York Times voor zijn hallucinatoire intensiteit.
Solo is hij actief onder de naam Oneirogen, een experimenteel project, bekend om zijn samenvoeging van etherische synthesizers, ruwe vervorming en noise invloeden en maakte hij de albums "Hypnos" (2012, Denovali, Shinkoyo), "Veni Nox Anima" (2012, Denovali) en "Kiasma" (2013, Denovali).
Ook schreef hij de muziek van de albums "Trembling Time II" in 2009 voor kamermuziek (2-5 spelers, viool, altviool en cello) en "Luciform" (2011, voor solo dwarsfluit en elektronica).
Zijn laatst verschenen album "The Soul Is The Arena" (2015), dat onder zijn eigen naam via Denovali Records werd uitgebracht, bevat bijdragen van solisten Claire Chase - dwarsfluit (die ook op "Luciform" meespeelde) en Joshua Rubin - bas klarinet.
Het album "Convivium" uit 2016 is weer onder de naam Oneirogen verschenen en ook dit werd door Denovali Records op de markt gebracht.

"Convivium" bevat 7 nummers, waarvan "Siege" het eerste is en hierin hoor ik Mario een kort elektronisch nummer ten gehore brengen, dat in een erg langzaam eentonig tempo gespeeld wordt en enkele verrassende elektronische drumpartijen heeft.
Daarna schotelt hij me "Sacrum" voor en krijg ik een schitterend elektronisch nummer te horen, dat symfonisch start, maar na korte tijd over gaat in een mix van progressieve elektronische muziek met heftig geschreeuwde teksten en experimentele invloeden, om vervolgens later verder te gaan in een licht hypnotiserend ritme, waar zware depressief klinkende klanken tussendoor gespeeld worden.
Dan volgt "Rupture", dat in een swingend eentonig hypnotiserend ritme gespeeld wordt en sterke invloeden van krautrock bevat, waarna iets over de helft van het nummer er psychedelische zang bijgevoegd wordt en tegen het einde experimentele klanken het nummer afsluiten.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
In het titelnummer "Convivium" zet Oneirogen me een eentonig hypnotiserend nummer voor, dat langzaam iets zwaarder en experimenteler wordt en tegen het einde over gaat in een licht psychedelisch stukje muziek, dat gevolgd wordt door "Engilfment", een heftig experimenteel klinkend elektronisch nummer, waar teksten tussendoor gesmeten worden.
Vervolgens zet hij  me "Cordium" voor en daarin laat hij me genieten van een heerlijk zwaar hypnotiserend elektronisch nummer en ook daarbij worden de teksten de muziek in geschreeuwd en in het laatste nummer, dat "Held" heet krijg ik een heerlijk rustig eentonig nummer te horen, waarbij kabbelend water op de achtergrond voor rust zorgt.

Het album "Convivium" van Oneirogen bevat 7 uitstekende nummers, die weliswaar niet voor de grote massa toegankelijk zullen zijn, maar deze zijn het beluisteren zeker waard en ik kan iedere liefhebber van elektronische en hypnotiserende muziek dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan horen.

Review: West, Space & Love - Vol.II (Space Rock Productions, 2016) (Krautrock / Oosters / Progressieve Rock)

West, Space & Love, uit Denemarken, namen hun eerste album in oktober 2009 op, waarna het in 2012 verscheen.
Voor hun album "Vol.II" gingen ze van 4 tot 6 december 2015 de Sharda Music Studio, Mediaverkstan en Root Rock Studio te Stockholm in, om dit met enkele gastmuzikanten op te nemen.
De instrumenten, die hierbij gebruikt werden zijn: West - Roland SH1000, Vermona synthesizer, Arturia minibrute SE, Elka rhapsody 490, Doepfer dark time, cajon, ki-gonki, qaraqab, zang, spring drum, Elka rhapsody 490, cuica, Space - Custom modular synthesizer, Korg monotron, Oscar en Roland SH1000 en Love - drums, cajon, ki-gonki, qaraqab, zang, spring drum, Roland SH1000 en cuica en tevens spelen: Jonathan Segel - viool, Moa Danielson - santoor en Mathias Danielsson - delay pedaal op het album mee.
"Vol.II" verschijnt op 10 juli 2016 zowel op LP in een gelimiteerde oplage van 600 stuks, waarvan er 120 stuks op doorzichtig vinyl, 180 op wit vinyl en 300 op zwart vinyl worden geperst en op CD in een beperkte oplage van 500 stuks en bevat 7 nummers.

Kant A start met "Floyd's Dream", waarin ik de band een schitterend hypnotiserend krautrock nummer in een niet al te hoog tempo hoor spelen, dat gevolgd wordt door "Khan Paan", een fantastisch Oosters nummer, waarin, door het gebruik van de sitar en santoor, sterke invloeden uit India in horen zijn.
Daarna schotelt de band me "2002" voor en hierin hoor ik de band een melodisch wild west nummer spelen, waarin het ritme vrij hoog is en "Pig In Space" zet de band me een experimenteel stukje spacerock voor, waarbij de synthesizer en drums de belangrijkste rol vervullen, terwijl de basgitaar er tussen door speelt.
De B-kant begint met het Oosters getinte "Øscilations In D Minor" en ook in dit nummer laat West, Space & Love me genieten van een geweldig stukje Indiase muziek, dat na enkele minuten een licht hypnotiserend ritme krijgt, waarna de band de muziek versneld en er een verrukkelijk nummer ontstaat. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
In "Anybody Out There" zet de band me een rustig licht hypnotiserend ruimtelijk krautrock nummer voor, dat in een monotoon ritme gespeeld wordt en in "Time Compression" krijg ik een uitstekende mix van progressieve rock, ruimtelijke en Oosterse muziek voorgezet, die in een rustig tempo gespeeld wordt.

"Vol.II" van West, Space & Love is een genot om te beluisteren, waarbij de muziek niet in een bepaald hokje te stoppen is en door de diversiteit een aanrader voor liefhebbers van krautrock, spacerock, progressieve rock en Oosterse sitar muziek.