Review: Show-Ya - Showdown (Metalville, 2021) (Hardrock)

Show-Ya uit Japan werd in 1982 opgericht bestaat uit: Miki 'Mittan' Tsunoda - drums, Miki 'Captain' Nakamura - keyboards, Miki 'Sun-Go' Igarashhi - sologitaar, Satomi Senba - basgitaar en Keiko Terada - zang.

De band bracht hun debuut album "Masquerade Show" in 1985 uit via Eastworld en daarna volgden de albums: "Ways" (Eastworld 1986), "Queendom" (Eastworld 1986), "Trade Last" (Eastworld 1987), "Immigration" (Eastworld 1987), "Turn Over" (Eastworld 198"), "Glamour" (Eastworld 1988), "Outerlimits" (Eastworld 1989), "Hard Way" (Eastworld 1990), "Hard Way Tour 1991" (Eastworld 1991), "Touch The Sun" (CD, Creedence Records 1995), "Genuine Diamond" (CD, Balancing Rock 2012), "Glamorous Show ～Japanese Legendary Rock Covers" (CD, Universal Music 2014), "Glamorous Rock Show II" (CD, Universal Music 2015), "Progress" (CD, Universal Music 2015), "Aurora" (CD, balancing rock 2017) en op 12 november 2021 verschijnt hun album "Showdown" als CD album via Dreamusic en Ward Records en tevens verschenen er 16 singles, 9 compilatie albums en 8 video's van de band via diverse labels.

Het album "Showdown", dat via Metalville Records verschijnt en 11 nummers bevat, begint met "Eye To Eye", waarin Show-Ya een schitterende uptempo hardrock song speelt, die invloeden van melodische rock bevat en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft (luister naar dit nummer via de youtbe link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "Never", een fantastische swingende uptempo rock song, die aanzet tot dansen en "Heavy Metal Feminity", een heerlijke aanstekelijke uptempo rock song met een hoog dans en meezing gehalte en melodische invloeden. 

Daarna volgen "Tokyo, I Scream", eveneens weer zo'n swingend uptempo nummer, dat zeer dansbaar is, "Kiss In The Riot", dat van hetzelfde laken een pak is, oftewel uptempo, dansbaar en swingend en "Wind", een puike rock song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk ritme.

In "Thunder" zet Show-Ya me een geweldige uptempo rock song, die heavy metal invloeden heeft en swingt als een trein, in "Hold Me" krijg ik opnieuw een uptempo rock song, die in verlengde van de vorige songs ligt te horen en in "Don't Runaway" laat de band me genieten van een prachtige song, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en aanzet tot schuifelen.

Verder volgen "Rocks", nogmaals een prima uptempo song met een aanstekelijk dansbaar ritme en "So ...", een verrukkelijke rustige rock song, die een uitstekende afsluiter van het album is.

"Showdown" van Show-Ya staat hoofdzakelijk vol lekker in het gehoor klinkende swingende uptempo hardrock songs, die aanzetten tot dansen en afgewisseld worden door mooie rustige songs en ik kan iedere hardrock liefhebber deze schijf dan ook zeer aanraden.

 

Review: Devil Electric - Godless (Kozmik Artifactz Records, 2021) (Rock)

Devil Electric uit Melbourne, Australië, bestaat uit: Mark Van De Beek - drums, Tom Hulse - basgitaar, Christos Athanasias - sologitaar en Pierina O'Brien - zang.

De band bracht hun debuut EP, "The Gods Below" op 6 juni 2016 uit als 7", als cassette in een beperkte oplage en als digitale download en deze werd gevolgd door "Devil Electric" als LP in een beperkte oplage op 180 gram rood vinyl, als rode cassette in een beperkte oplage en als digitaal album en op 12 november 2021 verschijnt hun album "Godless" via Kozmik Artifactz Records als LP in een beperkte oplage van 200 stuks op wit blauw met rood gespetterd vinyl, als LP in een beperkte oplage van 300 stuks op wit grijs swirl vinyl, als LP in een beperkte oplage van 300 stuks op doorzichtig zwart vinyl, als LP op half wit doorzichtig zwart vinyl + slipmat in een beperkte oplage, als CD en als digitaal album.

Het album, dat 8 nummers bevat, begint met "I Am", waarin Devil Electric een schitterende stevige rock song met een niet al te hoog tempo, die jaren 70 hardrock invloeden heeft, die halverwege van tempo en ritme verandert in een aanstekelijke dansbare rock song met een gemiddeld tempo, die in een traag tempo eindigt en deze wordt gevolgd door "All My Friends Move Like The Night", een fantastische rock song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk terugkerend ritme, dat aanzet tot beweging en subtiele tempowisselingen heeft.

Daarna volgen "Mindset", een stevige rock song met een dreigend gemiddeld tempo en een ritme, dat aanzet tot dansen en melodische invloeden bevat en "Your Guess Is As Good As Mine", een geweldige rock song met een niet al te hoog tempo, dat een slepend ritme heeft en tempowisselingen bevat, dat tegen het einde iets meer snelheid krijgt.

In "Take The Edge Off" zet Devil Electric me een stevige uptempo song voor, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en in het titel nummer "Godless" laat de band me genieten van een swingende uptempo song, die diverse tempowisselingen bevat en een aanstekelijk ritme heeft, waarbij stil zitten niet aan de orde is.

Verder volgen "I Will Be Forgotten", een rustig startende song, die na 1 minuut van tempo verandert en over gaat in een stevige rock song met een gemiddeld tempo en "The Cave", een verrukkelijke rustige song, die een aanstekelijk ritme bevat, dat aanzet tot schuifelen en halverwege iets meer snelheid krijgt.

"Godless" van Devil Electric is een puike plaat, die uitstekende vrij stevige rock nummers bevat en ik kan iedere liefhebber van rock in het algemeen deze schijf dan ook sterk aanbevelen.(luister naar enkele nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Gnod - La Mort Du Sens (Rocket Recordings, 2021) (Rock)

Gnod is een band, waarvan de bandleden allen in Manchester, Engeland, wonen, maar in feite is het een internationale band, want enkele bandleden komen uit Ierland, één uit Portugal en enkelen uit Manchester.

Gnod is in 2006 opgericht en de samenstelling van de band wisselt nogal eens, maar de muziekstijl blijft altijd hetzelfde en die kent invloeden van Sun Ra, psychedelica, krautrock, Japrock en Afrobeat.

Hun eerste uitgaven "Dun An' Dusted Volume 1, 2 & 3" verschenen in 2007 via de CD-Rs, waarna meer releases volgden, waaronder verscheidene singles en 12", maar ook diverse LP's, onder andere in 2010 de LP "Gnod Drop Out With White Hills II", die via het Rocket Recordings label verscheen, "In Gnod We Trust" (Rocket, 2011), "Gnod Drop Out With White Hills, Vol.2"(Rocket, 2011) en "Chaudelande Volume 1", die via het Tamed Records label werd uitgebracht in 2011.

Vervolgens verschenen de gelimiteerde split LP van 500 stuks met Shit & Shine "Collisions 03" (31 juli 2012), waarvan er 150 op geel en 350 op zwart vinyl geperst zijn, het digitale album "The Somnambulist's Tale" (16 oktober 2012), de gratis download "Sex, Drones & Broken Bones (Or Secret Pathways To Hidden Lands)" (17 oktober 2012), "Science & Industry" (digitaal album; 17 oktober 2012), "Chaudelande" (2LP, Digipack CD; 25 februari 2013), "Infinity Machines" (Rocket Records: triple LP, 2CD; 16 juli 2014), "Dropout With The White Hills II" (beperkte 2LP oplage op geel, zwart (gele hoes), roze (roze hoes), zwart(zwart-wit hoes)en wit vinyl (roze hoes) en beperkte oplage op CD met extra nummer (gele hoes) plus CD uitgave (roze hoes); 16 februari 2015).

Hun album "Mirror" werd 1 april 2016 uitgebracht, zowel op wit (beperkte oplage) als op zwart vinyl met een spiegelhoes en tevens als CD, eveneens met spiegelhoes, via het Rocket Records label.

De bandleden, die dit album spelen zijn: Paddy Shine - sologitaar, Chris Haslam - sologitaar, Marlene Ribeiro - basgitaar, Alex Macarte - drums en Mark Wagner - synthesizer.

Daarna verschenen: "Behind The Lids" (Gnod & Anthony Child) (5 oktober 2016, digitaal album), "Just Say No To The Psycho Right​-​Wing Capitalist Facist Industrial Death Machine" (31 maart 2017, CD en dd), "Chapel Perilous" (4 mei 2018, lichtblauw vinyl, CD en dd), "Aquarian Downer" (29 juni 2019, split album op zwartblauw vinyl en dd  met White Hills), "Gnod R&D Vol. 4" (3 september 2019, cassette en dd), "Gnod / Zohastre Split" (3 februari 2020, LP op donker roze vinyl en dd), "Gnod - Gestalt" (1 mei 2020, CD in een beperkte oplage van 100 stuks en dd, oorspronkelijk uitgebracht op 27 april 2015 via Tesla Tapes), "Gnod & João Pais Filipe – Faca De Fogo" (3 juli 2020, dd), "Temple ov BBV" (22 juli 2020, LP op zwart vinyl met een fluoriserende groene binnen hoes en als dd) en op 7 mei 2021 verscheen het compilatie album "Easy To Build Hard To Destroy", dat 8 moeilijk te vinden en onuitgebrachte nummers nummers bevat, als 2LP in een beperkte oplage op roze met zwart gespetterd vinyl, als 2LP in een beperkte oplage op lichtblauw vinyl, als 2LP als CD in een beperkte oplage op zwart vinyl, en als dd via C+P Rocket Recordings.

De leden, die op dit album spelen zijn: Paddy Shine - sologitaar, Chris Haslam - sologitaar, Marlene Ribeiro - basgitaar, Chris Morley - drums, John Moran - synthesizer en keyboards, Neil Francis - zang en elektronica, Mary Ploppins - zang, Sophie-T - zang, Matt Baty - zang en Will Lewis.

Op 5 november 2021 verschijnt hun nieuwe album "La Mort Du Sens", dat 5 nummers bevat, via Rocket Recordings als LP in een beperkte oplage op half rood half blauw vinyl, als CD in een beperkte oplage en als digitale download, waarbij verder vermeldenswaardig is, dat de nummers van het album in een oude molen in Manchester rond Kerstmis 2019 met geluidsman Raikes Parade zijn opgenomen en in 2020 gemixt.

Het album start met "Regimental", waarin Gnod met een gesproken stukje begint, waarna de muziek 1 minuut later ingezet wordt en Gnod een fantastische rock song met een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die invloeden van de jaren 70 en 80 bevat en een licht hypnotiserend terugkerend ritme bevat.

Daarna volgt "Pink Champagne Blues", een geweldige uptempo rock song met stonerrock invloeden en een repeterend ritme, die subtiele tempowisselingen heeft en swingt als een trein.

In "The Whip And The Tongue" schotelt Gnod me een schitterende rock song met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme voor, die enkel tempowisselingen heeft en aanzet tot dansen.

Dan volgt "Town", een verrukkelijke progressieve song met een gemiddeld tempo en een hypnotiserend ritme, dat een licht trance oproept.

Verder hoor ik "Giro Day", een uitstekende licht chaotisch klinkende song met een niet al te hoog tempo en een terugkerend ritme, die mijn hersens op hol laat slaan.

"La Mort Du Sens" van Gnod is een puike plaat met heerlijke muziek, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft gehouden en ik kan iedere liefhebber terugkerende hypnotiserende ritmes en van rock in het algemeen deze schijf dan ook erg aanraden.(luister naar de eerste 2 nummers van het album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Birds Of Passage - The Last Garden (Denovali Records, 2021) (Soundscapes)

Alicia Merz uit Nieuw Zeeland maakt onder de naam Birds Of Passage haar muziek en krijgt hierbij zo nu en dan hulp van Leonardo Rosado - elektronica.

Op 18 maart 2011 bracht ze haar debuut album "Without The World" als digitale download uit en deze werd gevolgd door: "Dear And Unfamiliar" (28 oktober 2011, digitaal album), "Highwaymen In Midnight Masks" (17 december 2012, LP, CD en digitaal album), "Winter Lady" (17 december 2012, LP, CD en digitaal album), "I Was All You Are" (1 maart 2013, LP, CD en digitaal album), "This Kindly Slumber" (24 januari 2014, LP, CD en digitaal album), "The Death Of Our Invention" (6 april 2018, LP, CD en digitaal album) en op 5 november 2021 verschijnt haar album "The Last Garden", dat 9 nummers bevat, via Denovali Reords als LP, als CD en als digitale download.

Het album start met "It's Too Late Now", waarin Birds Of Passage een schitterend vrij rustig elektronisch nummer speelt, dat invloeden van soundscapes heeft en mooie zang bevat en dit nummer wordt gevolgd door "The Light Became", een prachtige song met ingetogen tweestemmige zang en minimale begeleiding en "The Creed", een rustige song, die invloeden van avant garde muziek bevat.

Daarna volgen "Worship My Flaws", eveneens zo'n prima langzame song, die minimale begeleiding heeft en rust uitstraalt, "Find Me Another", opnieuw een rustige song, die in hetzelfde ritme wordt gespeeld en "A Tale Of Two Cities", waarin Birds Of Passage verder gaat met het maken van muziek in een rustig tempo.

In "We Fell For the Devil To Rise" krijg ik nogmaals een prachtige song in een niet al te hoog tempo te horen, in "Petite Mort" laat ze me genieten van een enigszins duister en melodisch stukje muziek, dat ook nu weer in een langzaam tempo wordt gespeeld en het album wordt afgesloten met "On Our Hands" en hierin hoor ik haar voor de laatste keer zo'n rustige song spelen.  

"The Last Garden" van Birds Of Passage bevat 9 mooie rustige songs, die naar mijn mening helaas te weinig variatie bevatten, maar desondanks wil ik liefhebbers van dit soort muziek toch aanraden zelf eens te gaan luisteren en hun oordeel over dit album te vellen.(luister naar 2 nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Juice Oh Yeah - Juice Oh Yeah (Addicted Label / Noisy Forecast, 2020) (Spacerock / Progressieve Rock) )

Juice Oh Yeah uit Saint-Petersburg, Rusland werd in 2012 opgericht door Boris Shulman – fretless basgitaar en zang en Sviatoslav Lobanov – drums, trombone en synthesizer, die beiden uit de band The Flash Fever komen.

De band bracht hun debuut uit met het digitale nummer "Kogha", dat op 2 juni 2012 verscheen en op 12 september 2013 gevolgd werd door het CD album "Sila Vselennoy", dat via Dependent Label verscheen en tevens als digitale download werd uitgebracht, waarna ex-The Flash Fever drummer Alexander Markov zich in 2016 bij het duo voegde.

Daarna verschenen "Vnyz" (24 januari 2020, digitaal nummer) en "Juice Oh Yeah", waarop 5 nummers staan, (22 mei 2020, CD en digitaal album, via Addicted Label en  cassettes via Noisy Forecast) en hierop spelen de volgende gastmuzikanten mee: Danila Danilov - zang en elektronica, Petr Muzliaev - drums en Alexey Uvarov - basgitaar en zang.

Het album begint met "Rels" (Rail), waarin Juice Oh Yeah een fantastisch uptempo spacerock nummer ten gehore brengt, dat psychedelische invloeden bevat en gevolgd wordt door "Dnaa" (Bottommm), een geweldige Oosters klinkende song met een gemiddeld tempo, een aanstekelijk dansbaar ritme en tempowisselingen.

Daarna volgt "Mane" (Endlong), een progressief nummer, dat in een langzaam tempo wordt begonnen, om na korte tijd over te gaan in een aanstekelijk dansbaar stuk muziek met lichte Oosterse invloeden, dat halverwege verandert in een zwaar traag stuk stoner met een terugkerend ritme.

In "Poleno" (Log) schotelt Juice Oh Yeah me een verrukkelijk langzaam startend nummer voor met invloeden van progressieve rock, dat een terugkerend ritme heeft en iets over de helft van het nummer meer snelheid krijgt, waardoor de muziek gaat swingen.

Als laatste volgt "Vnyz" (Downwards), een heerlijke progressieve rock song met een gemiddeld tempo, Oosterse invloeden en tempowisselingen, die invloed van de progressieve rock muziek van de jaren 70 heeft.

"Juice Oh Yeah" van Juice Oh Yeah is een schitterende progressieve rock plaat, waarmee de band me vanaf de begin tonen heeft weten te boeien en ik kan liefhebbers van deze muzieksoort deze schijf dan ook sterk aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Barmudas - Every Day Is Saturday Night (Area Pirata Records, 2021) (Rock & Roll / Glam Rock)

Barmudas uit Florence, Italië, werd in 2017 opgericht en bestaat uit: Zak - drums, Luca Nacker - basgitaar, King-Dom - sologitaar en Smendock - zang.

De band bracht hun debuut single "Rock The Barmudas" uit in een beperkte oplage op 7" vinyl via Area Pirata Records en op 11 oktober 2021 verscheen hun debuut album "Every Day Is Saturday Night", dat 10 nummer bevat, als LP in een beperkte oplage van 300 stuks en als digitale download via dit zelfde label.

Hierop spelen de volgende gastmuzikanten mee: Tonino Carotone - gesproken woord in het intro (track 1), Christian “Skandi” Perrotta - vleugel (track 1), Nick the Ape (The Apes Party) - achtergrondzang (track 6) en Lurch (Ultra Twist) - zang (track 9).

Het album begint met het titel nummer "Every Day Is Saturday Night", waarin Barmudas een geweldige swingende jaren 70 gerelateerde rock & roll song met rhythm & blues en glam rock invloeden in een gemiddeld tempo ten gehore brengt en deze wordt gevolgd door "Dry January", een heerlijke uptempo rock song met een terugkerend ritme en invloeden van The New York Dolls en "Bar-Mud-Ass", eveneens een swingende uptempo song met jaren 70 invloeden van The New York Dolls, die aanzet tot dansen.

Daarna volgen "Zombie Teacher', een geweldige snelle swingende rock & roll song, waarbij stil zitten geen optie is, "Spring Roll Boogie", een uptempo rock song met een aanstekelijk ritme en glam rock invloeden en "Don't Shake My Coffee", een swingende uptempo glam rock song.

In het op single verschenen "Rock The Barmudas" schotelt Barmudas me opnieuw een schitterende song met dezelfde uitstraling in een gemiddeld tempo voor, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en in "Spit Room Party" laat de band me genieten van een puike rock song met een terugkerend ritme en een gemiddeld tempo.

Verder hoor ik "Shake A Shaker", een prima rock & roll song, die aanzet tot dansen en subtiele tempowisselingen heeft en "Lock In", een fantastische swingende uptempo song met een aanstekelijk terugkerend ritme en glam rock invloeden.

"Every Day Is Saturday Night" van Barmudas staat vol lekker in het gehoor klinkende swingende uptempo glam rock en rock & roll songs, waar ik vanaf de begintonen erg  van genoten heb en ik kan liefhebbers van dit genre deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Mark & The Clouds - You And Me In Space (Hypnotic Bridge Records, 2021) (Psychedelische Pop)

Mark & The Clouds is een band uit Londen, Engeland, die door Marco Magnani - zang en sologitaar werd opgericht nadat zijn band Instant Flight op een dood spoor belandde.

Hun debuut LP "Blue Skies Opening" werd gemaakt met medewerking van  bevriende muzikanten uit heden en verleden, zoals: John O'Sullivan - basgitaar, Fabio Serrone - solo- en basgitaar, Michele Rossiello - basgitaar, Javier Ayensa - sologitaar, Ian Button - drums, Shin Okajima - drums, Tiberio Ventura - drums, Ray Fontana - keyboards, Tom Hammond - trompet en Joe Hammond - trombone.

De LP, die 30 juni 2014 verscheen en 11 nummers bevat, is in een gelimiteerde oplage van 250 stuks via Mega Dodo Records uitgebracht, waarvan de eerste 100 exemplaren vergezeld gingen van een CD, waarop 4 songs staan, die niet op de LP voor komen, terwijl de CD versie 13 nummers bevat.

Ook "Cumulus", dat 10 maart 2017 via het Mega Dodo Records label verscheen, werd zowel op LP (180 gram zwart vinyl), CD en als digitale download uitgebracht en verscheen tevens in een beperkte oplage van 100 stuks op 2CD, inclusief het optreden, dat de band tijdens het Games For May 2014 deed.

Vermeldenswaardig is ook dat er op de uitgave van de LP 11 nummers staan, terwijl de CD en digitale download 15 nummers bevatten.

De band, die tegenwoordig bestaat uit: Marco Magnani, John O'Sullivan en Shin Okajima en gastmuzikanten Tom Hammond en Joseph Hammond, bracht in eigen beheer de CD "Live At The Half Moon" op 12 november 2020 uit, dat 24 mei 2015 te Putney opgenomen werd en op 22 december 2020 verscheen de digitale kerst song "Santa Claus Is Out Of Tune".

Hun nieuwe album "Waves", waarop 15 nummers staan, is 14 mei 2021 via Gare Du Nord Records als CD en als digitale download verschenen en hiervan wordt in juni dit jaar een single uitgebracht en hierop spelen de volgende gastmuzikanten mee: Tom Hammond - trompet (tracks 5, 9, 10 en 13), Joe Hammond - trombone (tracks 5, 9, 10 en 13),  Rachel Kashi - keyboards (tracks 2 en 11) en achtergrondzang (track 11), Maya Kasparova - viool (track 4) en DJ Marrs Bonfire - achtergrondzang (track 8) en op 19 oktober 2021 verscheen de 7" vinyl single "You And Me In Space" / "Clocks" via het Amerikaanse label Hypnotic Bridge Records.

Op de A-kant staat het nummer "You & Me In Space", dat ook op het album "Waves" terug te vinden is en hierin speelt de band een schitterende licht psychedelische song in een gemiddeld tempo, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en in "Clocks" laat Mark & The Clouds me genieten van een fantastische song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk ritme, die lichte acid rock invloeden en subtiele tempowisselingen bevat.

"You And Me In Space" / "Clocks" van Mark & The Clouds is een verrukkelijke single, die 2 aanstekelijke songs bevat, waar ik erg van genoten heb en ik raad elke liefhebber van psychedelische pop deze schijf dan ook van harte aan.

Review: Flying Norwegians - New Day en Wounded Bird (Apollon Records, 2021) (Country Rock)

Flying Norwegians uit Bergen, Noorwegen, werd eind jaren 60 opgericht door Rune Walle - sologitaar en Gunnar Bergstrøm - drums, waarna Cato Sanden - zang, Johannes Torkelsen - basgitaar en Jarle Zimmermann - keyboards zich bij dit duo voegden en de band was een feit.

De band bracht hun debuut LP "New Day" in 1974 via Sonet Records uit en deze werd in 1976 gevolgd door "Wounded Bird", dat eveneens via Sonet Records verscheen.

Apollon Records heeft beide albums op 29 oktober 2021 her uitgebracht en deze verschenen beide als LP in een beperkte oplage van 375 stuks op wit vinyl, als LP in een beperkte oplage op geel vinyl en als LP op zwart vinyl en als CD en als digitale download.

Het album "New Day", dat 11 nummers bevat, begint met "Young Man", waarin Flying Norwegians een uitstekende rock song in een gemiddeld tempo speelt, die prima samenzang heeft en een terugkerend ritme bevat en gevolgd wordt door "Time's Drawing Circles", een mooie vrij rustige song met een dansbaar ritme en country invloeden, "Those Were The Days", een lekker in het gehoor klinkende song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijke dansbaar ritme en "Lucky Number", een schitterende song met een aanstekelijk ritme, dat aanzet tot dansen.

Daarna volgen het titel nummer "New Day", een geweldige rustige country rock song, die invloeden van de muziek van Neil Young en het nummer "I'll Just Play" van de 60's band Magic heeft, "Behind The Worlds", een prachtige country song, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en "Spanish Tragedy", een heerlijke song met een gemiddeld tempo en een dansbaar ritme, die enkele tempowisselingen heeft.

In "Tricky Lies" zet Flying Norwegians me opnieuw een puike country song in een gemiddeld tempo voor, die een dansbaar ritme heeft en in "Human Need" krijg ik weer zo'n song met een gemiddeld tempo te horen, die een aanstekelijk ritme heeft.

Verder volgen "You'll Come Around", een verrukkelijke song, die net als de meeste nummers in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, maar het grote verschil met de andere songs is, dat in dit nummer sterke invloeden van progressieve rock verweven zijn, waardoor dit wat mij betreft, samen met "New Day", het beste nummer van de plaat is en "It Ain't Just Another Blow", een fantastische uptempo country song met een aanstekelijk vrolijk ritme.

De LP "Wounded Bird", waarop 10 nummers staan, start met "Crazy Eyes Go Blind", een mooie rustige song met een dansbaar ritme en lichte melodische invloeden, die net over de helft van het nummer iets meer snelheid krijgt en deze wordt gevolgd door "Turn The Page", een schitterende vrij rustige country song met een aanstekelijk ritme en "Taste Of Money", een heerlijke song met een gemiddeld tempo, een aanstekelijk dansbaar ritme en invloeden van het nummer "Mr.Spaceman" van The Byrds.

Daarna volgen "Let's Walk To The River", een fantastische uptempo hillbilly song, die swingt als een trein, "Evening Prayer", een prachtige song met een niet al te hoog tempo en de titel song "Wounded Bird", een uitstekend nummer met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme en tempowisselingen.

In "Tangles" schotelt Flying Norwegians me een puike dansbare country song voor en in "It's Over" speelt de band een rustige country song, die aanzet tot schuifelen.

Dan volgen "Old Lady", een lekker in het gehoor klinkende dansbare song met een vrij rustig tempo en een aanstekelijk ritme en "Absolutely Sweet Marie", een verrukkelijke country song met een gemiddeld tempo en een een vrolijk dansbaar ritme.

"New Day" en "Wounded Bird" van Flying Norwegians zijn beide uitstekende platen, die vol country muziek staan, die hoofdzakelijk in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en invloeden van muziek van onder andere The Byrds, Neil Young en The Hillman Brothers bevat en ik kan liefhebbers van dit genre beide albums dan ook zeer aanraden.(luister naar het album "New Day" via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Solkyri - No House (Bird's Robe Records / Dunk Records, 2021) (Post-Rock)

Solkyri uit Sydney, Australië bestaat uit: Adam Mostek - sologitaar en keyboards, Andrew Pearsall - basgitaar, klokkenspel, melodica, synthesizer en metallofoon en Nicholas Hall - drums, percussie, piano en gitaar.

De band bracht op 20 februari 2011 hun debuut EP "No House", waarop 6 nummers staan, in eigen beheer uit als CD en als digitale download en wordt hierop bijgestaan door: Rachel Waisel - dwarsfuit (track 2 en 4), Matthew Parker - Trompet (track 1 en 5), Anatoli Torjinski - cello (track 3 en 4) en Georg - tuba (track 5).

Daarna volgden: "Are You My Brother?" (CD en digitaal album, 7 mei 2013), "Sad Boys Club" (CD en digitaal album, 10 april 2015) en "Mount Pleasant"(LP via Bird's Robe Records als testpersing in een extreem kleine oplage van 3 stuks op zwart vinyl, als LP in een beperkte oplage van 100 stuks op doorzichtig zeeblauw met wit gespetterd vinyl, als LP in een beperkte oplage van 200 stuks op doorzichtig roze met groenblauw gespetterd vinyl (beide met een met de had geschreven dankwoord van de band + stickers), als CD en als digitaal album, 6 maart 2020).

Op 5 november 2021 wordt hun debuut EP opnieuw uitgebracht en verschijnt via Dunk Records als LP op 180 gram vinyl en via Bird's Robe Records als CD en als digitale download ter gelegenheid van het 10 jarige bestaan van de EP en in het teken van het 10 jarige bestaan van Bird's Robe Records.

De EP start met "Zee Germans", waarin Solkyri de muziek met een schitterend experimenteel stuk begint, dat na korte tijd in een melodisch stuk over gaat en een niet al te hoog tempo bevat en dit wordt gevolgd door "Court-A", een fantastisch nummer met een vrij rustig tempo, dat na enkele minuten meer snelheid krijgt, waardoor de muziek gaat swingen, om halverwege, om dan terug te keren in het langzame tempo.

Daarna volgen "This Can't Wait!", een uitstekend post-rock nummer met een gemiddeld tempo, een aanstekelijk terugkerend melodisch ritme, lichte psychedelische invloeden en subtiele tempowisselingen en "Strangers", een heerlijk post-rock nummer met afwisselende tempo's en invloeden van progressieve muziek.

In "Young Man, You Will Die Of This Company" schotelt Solkyri me een lekker in het gehoor klinkend nummer in een gemiddeld tempo voor, dat een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en in "Slowly, We Take Steps (Astronaut)" start de muziek in een langzaam tempo, om na korte tijd iets meer snelheid te krijgen, dat een melodisch ritme heeft en tegen het einde lichtelijk psychedelisch wordt.

"No House" van Solkyri bevat 6 puike post-rock nummers, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik raad iedere liefhebber van deze muzieksoort dan ook aan eens naar deze schijf te gaan luisteren.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Electric Moon Meets Talea Jacta - Sabotar (Sulatron Records, 2021) (Psychedelische Rock)

Electric Moon uit Neuental, Duitsland, ontstond toen multi-instrumentalist Sula Bassana - gitaren, effecten en orgel ging samen spelen met Komet Lulu - basgitaar, effecten en zang en Berni (Bernhard Fasching) - drums.

Eerdere projecten van Sula waren o.a. Liquid Visions, Südstern 44, Interkosmos en Zone Six, maar ook maakte hij diverse solo- CD's en enkele met Modulfix.

De eerste officiële CD van Electric Moon, Lunatics" verscheen in 2009 via Nasoni Records en drummer Berni, met wie de CD-R "First Takes" gemaakt werd, had zijn alias verandert in Pablo Carneval.

Daarna volgden meer releases, "Lunatics Revenge" met drummer Pablo Carneval (Nasoni, 2011), "Inferno" met drummer Alex (Sulatron, 2011), "The Doomsday Machine" met drummers Pablo Carneval en Alex (Nasoni, 2011) en de split LP met de Franse band Glowsun, "Sun And Moon" (Sulatron, 2011).

Verder verschenen er via Sulatron enkele CD-R uitgaven in zeer beperkte oplage, zoals: "Live At Epplehaus 2010" (2010), "Live At Immerhin" (2011), "Flaming Lake" (2011) "Live At Sulatron Label Night" (2011) en "Cellar Space Live Overdose" (2012), waarop Alex de drummer weer was.

Met drummer heet Marcus Schnitzler, die ook de drummer van de spacerock band The Spacelords is, werd de CD/2LP "Mind Explosion" opgenomen.

Op de 2LP/CD "Mind Explosion", die in 2013 aan het eind van de "Electric Moon Heading To South Tour 2013" tijdens het optreden in de Graf Hugo te Felkirch, Oostenrijk met slechts een stereo microfoon werd opgenomen, is Electric Moon live te beluisteren en de in 2014 verschenen 2LP "Lunatics + Lunatics Revenge" is een gelimiteerde uitgave (500 stuks) van de eerste 2 CD's.

"Theory Of Mind" werd in februari 2014 in de Kosmodrom te Heidelberg opgenomen en is 11 juni 2015 verschenen als 2LP in een oplage van 1000 stuks op zwaar zwart vinyl en als CD, waarbij het artwork zoals gewoonlijk weer door Lulu Artwork verzorgt is en de mastering door krautrock legende Eroc is gedaan.

In 2011 bracht Electric Moon hun live album "Flaming Lake" op de CD-R uit en deze was binnen de kortst mogelijke tijd uitverkocht, zodat er in 2015 werd besloten deze opnieuw uit te brengen, maar dit maal als gewone CD en als dubbel LP op 140 gram vinyl, waarbij LP 1 blauw en LP 2 oranje is, terwijl beide platen in een enkele hoes zitten.

De muzikanten, die op het album, dat slechts 4 nummers bevat en op 3 december 2015 uit kwam, spelen zijn: Sula Bassana - sologitaar, effecten en elektrische stullenbox, Komet Lulu - basgitaar en effecten, Alex - drums (1-3) en Phillipp - drums (4).

Het in 2011 bij Nasoni verschenen album "The Doomsday Machine" is 15 september 2016 via het Sulatron label in een nieuwe hoes uitgebracht, die gemaakt is door Lulu Artwork en Ulla Papel en bevat 5 nummers.

Het vijfde officiële studio abum van Electric Moon heet "Stardust Rituals" en verscheen 7 april 2017 via het Sulatron Records label op CD, terwijl de LP uitvoering op 2 juni 2017 door dit zelfde label in een beperkte oplage van 1000 stuks op 180 gram marmer kleurig vinyl werd uitgebracht en een uitvouwbare hoes bevat.

Electric Moon bestaat op dit album uit: Sula Bassana - sologitaar, elektrische sitar, orgel, mellotron, effecten en elektrische piano, Komet Lulu - basgitaar en effecten en Marcus Schnitzler - drums.

Hun album "Live In Kosmos (Planetarium Bochum 2015)" verscheen 18 juli 2016 als digitale download, maar door de vele vraag naar dit album, besloot Sulatron Records, dit op 13 juli 2018 als 3LP box uit te brengen, waarna het binnen korte tijd uitverkocht was.

Op 9 maart 2019 verscheen het digitale album "Hugodelia", dat live in Oostenrijk opgenomen werd en het bonus nummer "Ween" bevat en op 15 mei 2019 via Pancromatic Records op vinyl verscheen, waarvan er 200 op marmerkleurig en 400 op doorzichtig vinyl worden geperst en tevens brengt Sulatron Records het album op CD uit.

De band bestaat op deze plaat uit: Sula Bassana - sologitaar en effecten, Komet Lulu - basgitaar en effecten en Pablo Carneval - drums en wordt op 2 nummers bijgestaan door de organisator van dit concert Erick Coldino, die sologitaar en effecten op track 3+4 speelt en deze werd op 7 juni 2019 gevolgd door het bijna 22 minuten durende nummer "Beacon Light Hereafter", dat via Riot Season Records uitgebracht werd op een split LP met Terminal Cheescake en in een beperkte oplage van 300 stuks op blauw en in een beperkte oplage van 300 stuks op rood vinyl, plus in een tweede oplage op zwart vinyl en als digitale download.

Van hun 10" LP "You Can See The Sound Of", die op 30 januari 2013 verscheen in een beperkte oplage van 500 stuks op wit vinyl en alleen bij optredens verkrijgbaar was, is een langere versie gemaakt, die via Sulatron op 29 mei 2020 in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram zwart vinyl en in een beperkte oplage van 500 stuks als CD verscheen en 3 nummers meer bevat dan de eerste uitgave.

Op dit album, dat "You Can See The Sound Of ... Extended Version" getiteld is, bestaat de band uit: Sula Bassana, Komet Lulu en Michael Orloff (drums).

In 2019 speelde Electric Moon, bestaande uit Sula Bassana, Komet Lulu en Pablo Carneval hun tweede show op Freak Valley Festival, die gefilmd en opgenomen werd door het Duitse cult muziek programma Rockpalast en van dit optreden is de CD "Live At Freak Valley Festival 2019" gemaakt en deze werd op 4 september 2020 in een beperkte oplage van 500 stuks via Sulatron Records uitgebracht en later dat jaar verscheen de 2LP uitgave daarvan via Rockfreaks Records en vermeldenswaardig is verder, dat het geluid en de mix is gedaan door Falko Schneider van Institut Für Angewandten Krach.

Talea Jacta is een duo uit Portugal, dat bestaat uit: Pedro Pestana - sologitaar en Joao Pais Filipe - drums en percussie, dat samen met Electric Moon het album "Sabota" opnam, dat op 19 november 2021 via Sulatron Records als LP in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram marmerkleurig vinyl en als CD verschijnt en 3 nummers bevat, waarbij verder het vermelden waard is, dat beide bands elkaar op 20 september 2019 ontmoetten tijdens een concert in de cult club Sabotage te Lissabon, die is helaas door de corona Lock down crisis ter ziele gegaan.

De bezetting op dit album is: Pedro Pestana - sologitaar en fx, Joao Pais Filipe - drums en percussie, Komet Lulu – basgitaar en fx, Sula Bassana – sologitaar en fx en Pablo Carneval - drums.

Het album start met "Sabotar Part 1", waarin Electric Moon Meets Talea Jacta een schitterend psychedelisch uptempo nummer, dat spacerock invloeden heeft en swingt als een trein.

Daarna volgt "Sabotar Part 2", een experimenteel psychedelisch nummer, dat iets voor de helft van het nummer meer melodie krijgt en verandert in een fantastisch stuk muziek met een gemiddeld tempo, dat steeds meer snelheid krijgt en tot een climax gespeeld wordt.

In "Sabotar Part 3" laat de band me genieten van een verrukkelijk swingend uptempo psychedelisch nummer met acid rock en krautrock invloeden en een terugkerend hypnotiserend ritme, waarbij stil zitten geen optie is en iets over de helft van het nummer tijdelijk over te gaan in een langzaam tempo, dat na korte tijd terugkeert in het swingende tempo, om enkele minuten voor het einde weer langzamer te worden en in rust te eindigen.

Electric Moon Meets Talea Jacta heeft me met "Sabotar" van begin tot einde in de ban van hun geweldige psychedelische muziek gehouden en ik kan deze meesterlijke schijf dan ook zeer aanraden, aan een ieder die van psychedelische muziek houdt.

Sorry! Nog geen video beschikbaar.

Review: Burnt Belief - Mutual Isolations (Alchemy Records, 2021) (Smooth Jazz)

Burnt Belief uit Boston, Massachusetts, Amerika bestaat uit: Jon Durant - sologitaar en keyboards en Colin Edwin - basgitaar en ritme programmering.

Het duo bracht op 11 februari 2016 hun debuut digitale album "Emergent" uit en deze werd gevolgd door: "Etymology" (digitaal album 21 december 2017), "Burnt Belief" (digitaal album 21 december 2017) en "Mutual Isolations", dat 9 nummers bevat en als CD en als digitaal album op 22 oktober 2021 via Alchemy Records verscheen en hieraan werd medewerking verleend door Vinny Sabatino - drums, Andi Pupato - percussie en Aleksei Saks - trompet.

Het album begint met "Where It All Began (For TR)", waarin Burnt Belief een mooie rustige mix van smooth jazz en avant garde ten gehore brengt, die gevolgd wordt door "Month Of Moonlight", een uitstekend jazzrock nummer met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme.

Daarna volgen "Rosso Portofino", een prima smooth jazz nummer, dat in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld, "Resistential", een schitterend nummer met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme en "Perilous Terrain", een uitstekend aanstekelijk jazz nummer met een gemiddeld tempo.

In "The Evolution Of Disintegration" zet Burnt Belief me een geweldig dansbaar jazz nummer in een gemiddeld tempo voor en in "Precipitation" krijg ik een puik stukje muziek te horen, dat in een vrij rustig tempo wordt gespeeld en een terugkerend ritme heeft.

Verder volgen "Divine Rascal", eveneens zo'n heerlijk nummer, dat een dansbaar ritme heeft en in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en "Expanse", een prachtig lang jazz nummer, dat lichte invloeden van ambient bevat.

"Mutual Isolations" van Burnt Belief is een album, dat over het algemeen in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en mede daardoor naar mijn mening te weinig variatie heeft, maar desondanks toch prima muziek bevat en ik kan iedere liefhebber van smooth jazz dan  ook aanraden deze schijf eens te gaan beluisteren en er zelf over te oordelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Dying Hydra - Of Lowly Origin (minoRobscuR, Virkelighedsfjern, Narshardaa Records, Heartland Records, Maniyaks Records, 2021) (Doom / Sludge)

Dying Hydra uit Kopenhagen, Denemarken werd in het voorjaar van 2018 opgericht en bestaat uit: Tejs Kyhl - drums, Lars Pontoppidan - gitaar en zang en Patrick Fragtrup - gitaar en zang.

De band bracht hun debuut EP in 2018 uit en deze wordt op 5 november 2021 gevolgd door het debuut album "Of Lowly Origin", dat 6 nummers bevat en via minoRobscuR (Duitsland), Virkelighedsfjern (Denemarken), Narshardaa Records, (Duitsland), Heartland Records (Denemarken), Maniyaks Records (Duitsland) als LP op ossenbloed marmerkleurig vinyl wordt uitgebracht, dat op 15 september 2021 vooraf gegaan werd door de digitale single "Species Adrift", dat eveneens op het album staat.

Het album begint met "Earliest Root", waarin Dying Hydra de muziek in een langzaam tempo start, dat na korte tijd iets meer snelheid en een stevig ritme krijgt, waarbij de zang invloeden van metal bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "Unlit", een uitstekende zware doom rock song met een gemiddeld tempo, die een terugkerend ritme heeft.

Daarna volgen "Rootborn", een een heerlijk stevig nummer met een gemiddeld tempo, dat een aanstekelijk terugkerend ritme heeft en lichte melodische invloeden, gesproken tekst en tempowisselingen bevat en de single "Species Adrift", een puike doom song met een gemiddeld tempo, een terugkerend licht psychedelisch ritme, dat aanzet tot dansen en tempowisselingen.

In "Ashed Eyes" laat Dying Hydra me genieten van nog zo'n zware song met een gemiddeld tempo en een psychedelisch licht hypnotiserend ritme, dat invloeden van de vroege muziek van Black Sabbath heeft en in het laatste nummer "Undergrowth" krijg ik een opnieuw zo'n geweldige song voorgeschoteld, die in een rustig tempo begint en na korte tijd iets meer snelheid krijgt en een terugkerend licht hypnotiserend ritme bevat, dat aanzet tot beweging.

"Of Lowly Origin" van Dying Hydra is een lekker in het gehoor klinkende plaat, waar ik vanaf de begin tonen van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van doom met psychedelische terugkerende ritmes deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

Review: Stefano Lupo Galifi - Dei Ricordi, Un Museo (AMS Records, 2021) (Symfonische Pop)

Stefano Lupo Galifi uit Italië, is vooral bekend als zanger van de legendarische Italiaanse band Museo Rosenbach, die in 1973 het meesterwerk "Zarathustra" maakte.

Op 8 oktober 2021verscheen zijn eerste solo album, getiteld "Dei Ricordi, Un Museo", dat 7 nummers bevat, via AMS Records, als CD en daarop wordt hij bijgestaan door: Folco Fedele - drums, Gabriele Guidi Colombi - basgitaar, Marcella Arganese - sologitaar en akoestische gitaar, Luca Scherani - piano, keyboard en dwarsfluit en Stefano Lupo Galifi - zang en achtergrondzang.

Het album begint met "Cuore", waarin Stefano Lupo Galifi een prachtige symfonische song in een niet al te hoog tempo ten gehore brengt, die een aanstekelijk ritme heeft en gevolgd wordt "La Morale Cede", een puike pop song met een gemiddeld tempo en een dansbaar ritme en "La Stanza E L'angolo", een mooie vrij rustige pop song met een terugkerend piano ritme.

Daarna volgen het titel nummer "Dei Ricordi, Un Museo", een schitterende uptempo progressieve rock song, die na korte tijd in een rustig tempo over gaat en symfonische invloeden en tempowisselingen heeft en "Le Due Linee Gemelle", een prima song met een vrij rustig tempo en een aanstekelijk ritme.

In "Sterile" zet Stefano Lupo Galifi me een heerlijke symfonische poprock song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme en in "L'amante" krijg ik opnieuw zo'n uitstekende symfonische song te horen, die tempowisselingen heeft en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.

"Dei Ricordi, Un Museo" van Stefano Lupo Galifi staat vol lekker in het gehoor klinkende symfonische poprock nummers, die in het Italiaans gezongen worden en ik kan liefhebbers van deze muziek soort dan ook aanraden eens naar deze schijf te gaan luisteren, om hierover zelf hun oordeel te vellen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Maragda - Maragda (Necio Records, 2021) (Progressieve Rock)

Maragda uit Barcelona, Spanje bestaat uit: Xavi - drums en zang, Marcal - basgitaar, zang en synthesizer en Guillem - sologitaar, zang en synthesizer.

De band bracht op 10 september 2021 hun digitale nummer "Hermit" uit, gevolgd op 8 oktober 2021 door het digitale nummer "The Calling", die beide op het debuut album "Maragda" staan, dat 15 oktober 2021 via Nescio Records verscheen als LP in een beperkte oplage van 150 stuks op groen doorzichtig gespetterd vinyl, als LP in een beperkte oplage van 150 stuks op zwart vinyl, als CD in een beperkte oplage van 50 stuks en als digitale download.

Het album, dat 7 nummers bevat start met "The Core As The Whole", waarin Maragda een stevige mix van stoner en melodische rock in een gemiddeld tempo speelt, die een aanstekelijk ritme en tempowisselingen heeft.

Daarna volgen "The Calling", een schitterende uptempo poprock song, die invloeden van progressieve rock bevat en swingt en "Hermit", een fantastische rock song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en psychedelische en progressieve rock invloeden bevat.

In "Orb Of Delusion" zet Maragda me een geweldige progressieve rock song, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en een terugkerend ritme heeft en "Crystal Passage", een verrukkelijk instrumentaal nummer, dat lichte folk en Japanse invloeden bevat en in een langzaam tempo gespeeld wordt.

Dan volgen "Beyond The Ruins", een swingende uptempo rock song met een terugkerend ritme en progressieve invloeden en "The Blue Ceiling", een uitstekend uptempo instrumentaal nummer met een terugkerend ritme, dat aanzet tot dansen.

"Maragda" van Maragda is een puik debuut album, dat vol heerlijke progressief klinkende rock nummers staat en ik kan iedere liefhebber van progressieve rock en rock in het algemeen deze schijf van harte aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Electric Orange - Psi-Hybrid (Studio Fleisch, 2021) (Krautrock)

Electric Orange is een band uit Aken, Duitsland, die op 26 augustus 1992 door Dirk Jan Müller opgericht werd en nadat Dirk Bittner in 1994 met hem ging samen spelen, diverse samenstellingen kende, maar vanaf 2007 bestaat uit: Dirk Jan Müller - orgel, synthesizer, percussie, Dirk Bittner - sologitaar, zang en samples (1994), Tom Rückwald - basgitaar (1998) en Georg Monheim - drums.

Omdat de band een eigen studio heeft, nemen ze daar zelf alles op met apparatuur uit de jaren zestig en zeventig, maar ook gebruiken ze nieuwe opname technieken en hebben dan ook de ruimte en tijd om er zo lang over te doen als zij zelf willen.

Hun nummers, geïnspireerd door psychedelische rock en krautrock, ontstaan tijdens jamsessies en elke sessie wordt dan ook opgenomen.

Sinds 2003 treden ze regelmatig op en stonden op het podium met o.a. Man, Birth Control, Zone Six, Guru Guru, Kraan, Hoelderlin en Harvey Bainbridge (ex-Hawkwind), maar ook speelden ze op grote festivals zoals Burg Herzberg, Roadburn, Zappanale en Yellowstock en waren ze hoofdact op het zuid Duitse FreakWeekNoEnd festival in 2006.

De band brengt sinds 1993 albums uit via diverse labels, zoals Manikin Records (Berlijn), Delerium Records (Engeland), MPL (Catweezle), Sulatron (Duitsland), en sinds 2011 via Adansonia Records en digitale downloads in eigen beheer via bandcamp.

Hun eerste uitgave uit 1993 is simpelweg "Electric Orange" getiteld en vervolgens verschenen: "Orange Communication" (1994), "Cyberdelic" (1996), "Schallaufnahmen (Bloop)" (1999), "Abgelaufen" (digitale download, 1 juni 2001); opgenomen in 1999 en 2000 door Dirk Bittner - sologitaar, zang en samples, Dirk Jan Müller - orgel, synthesizer en samples, Tom Rückwald - basgitaar en Eric Karow - drums.

Verder verschenen:

"Unterwasser - Live 2002" (digitaal, 1 juli 2002); opgenomen tijdens het 10 jarig bestaan van Manikin Records Anniversary Festival in Bad Sulza (een 48 uren durend non-stop evenement).

Electric Orange leden Dirk Bittner - sologitaar, synthesizer, vocoder en samples en Dirk Jan Müller - synthersizers, Farfisa orgel, sequencer, samples en  tapes, speelden 2 sets van 2 uur op 6 april 2002, waarvan de eerste set in de vroege ochtend en de tweede 's avonds laat en het gehele optreden, dat 157 minuten duurde, verscheen op 2CD's.

"Platte" (digitaal, 1 oktober 2003); in 2002 en 2003 opgenomen en oorspronkelijk als LP verschenen met daarop 3 nummers, terwijl de heruitgave op CD in 2007 2 extra nummers heeft en de digitale download een exclusief bonus nummer bevat.

De band bestaat op deze uitgave uit: Dirk Jan Müller - orgel, synthesizer, Dirk Bittner - sologitaar, zang en drums, Josef Ahns - sologitaar en Silvio Franolic - drums.

"Fleischwerk" (digitaal, 1 november 2005); verscheen op een LP, waarop 9 nummers staan en de heruitgave op CD in 2008 bevat 13 nummers, waarvan de eerste 12 in 2005 opgenomen zijn en het laatste nummer in 2008.

De band bezetting op de CD is: Dirk Jan Müller - orgel en synthesizers, Dirk Bittner - sologitaar, zang en percussie, Josef Ahns - sologitaar en dwarsfluit,

Tom Rückwald - basgitaar (track 13), Eric Karow - drums (tracks 5 en 9), Silvio Franolic - drums (track 7 en 8) en Georg Monheim - drums (track 13).

"9904 Weird Tapes" (digitaal, 1 juli 2006); experimentele nummers, die niet gebruikt werden voor de albums "Abgelaufen", "Platte" en "Fleischwerk", gemixt in 2 lange nummers van 80 minuten, die elk 16 sub nummers bevatten en tussen 1999 en 2004 zijn opgenomen in Studio Fleisch te Aken en Delta Lab te Broichweiden en gemasterd zijn door Dirk Jan Müller.

"Morbus" (CD + digitaal, 15 juli 2007).

"Krautrock From Hell" (CD + digitaal, 20 december 2009); ook via Adansonia Records als dubbel LP inclusief download verkrijgbaar.

"Netto" (Digipack CD + digitaal, 15 augustus 2011); ook via Adansonia Records als dubbel LP inclusief download verkrijgbaar.

"XX" (download, 15 september 2012), ook op vinyl via de huispagina van de band op bandcamp te verkrijgen.

"Live At Roadburn 2012" (digitaal, 8 maart 2013); 15 april 2012 live opgenomen tijdens het optreden op het Roadburn festival te Tilburg, Nederland, gemasterd door krautrock legende Eroc en ook als LP met gratis download code via de huispagina van de band op bandcamp te koop.

"Archive 1993-1997" (digitale CD, 20 februari 2014); Trip Hop/Drum'n'Bass/Krautrock opnames van Dirk Jan Müller en Dirk Bittner, die eerder in een beperkte oplage op CD-R verschenen.

"Netto Companion" (digitaal, 8 juni 2015); live opgenomen op 11 mei 2011 in Studio Fleisch te Aken en oorspronkelijk als bonus plaat uitgebracht bij de beperkte vinyl oplage van het album "Netto" in 2015.

"Nein! Hits à Gogo - Golden Recordings" (digitaal, 5 december 2015); ook als 10" LP te koop via Adansonia Records (gelimiteerd zwart, oranje of paars vinyl, inclusief een download code), maar niet het nieuwe album van de band.

"Volume 10" (digitaal album, 25 augustus 2014); tevens als CD en als 2LP te koop via de band's huispagina op bandcamp, is het laatst opgenomen album van de band, ondanks het feit, dat er in 2015 nog twee albums verschenen.

"Misophonia" (CD en digitaal album, 18 juli 2016), "Time Machine" (CD en digitaal album, 30 juni 2017), "Würzburg Cairo 2015" (digitaal album, 21 april 2017), "EOXXV" (CD en digitaal album, 18 september 2017), "Encoded" (CD en digitaal album, 26 juni 2020), "Patchwork 1996​-​1999" (CD en digitaal album, 27 november 2020) en op 15 oktober 2021 verscheen "Psi​-​Hybrid", dat 10 nummers bevat, als CD en als digitaal album via Studio Fleisch (LP volgt later).

Op dit album bestaat Electric Orange uit: Dirk Jan Müller - synthesizer, orgel, E-piano, klavier, Modular elektronica en samples, Dirk Bittner - gitaren dobro, zither, zang, percussie, harmonium en samples, Werner Wieczorek - basgitaar en Georg Monheim - drums, klokkenspel, pauken en bleichtrommel en op dit album speelt gastmuzikant Harald Königs - Saxofoon en bas-dwarsfluit mee.

"Psi​-​Hybrid" begint met "Report", waarin Electric Orange een kort elektronisch stukje met gesproken woord ten gehore brengt, dat gevolgd wordt door "Dilectric", een fantastisch progressief nummer met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme en "Season Of The Bitch", een schitterend rock nummer met een gemiddeld tempo, dat een mysterieus klinkend ritme, dat invloeden van Oosterse muziek, jazz, space- en krautrock heeft en swingt als een trein.

Daarna volgen "Shingle Robe", een verrukkelijk swingend krautrock nummer met progressieve rock invloeden en een terugkerend ritme, dat subtiele tempowisselingen heeft en "Phenomenon", een uitstekend krautrock nummer met een terugkerend ritme en een gemiddeld tempo, waarbij stil zitten geen optie is.

In "Psycho Harmony" schotelt Electric Orange me een puik nummer in een vrij rustig tempo voor met een licht hypnotiserend terugkerend ritme, in "Mesocarp Blues" krijg ik een nummer met een gemiddeld tempo te horen, dat Zuid Amerikaanse invloeden en een terugkerend ritme heeft en in "Subcutaneous Star" laat de band me genieten van een krautrock nummer met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme

Verder volgen "Wacky Amoebatrons", een heerlijk licht hypnotiserend stuk muziek, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "Erusamu Basement", een langzaam nummer, dat psychedelische en lichte country invloeden heeft en een repeterend ritme bevat.

"Psi-Hybrid" van Electric Orange staat vol schitterende krautrock nummers met terugkerende ritmes, waar ik van begin tot einde van genoten heb en kan iedere liefhebber van deze muzieksoort deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Nova Express – Twenty One (Rocket Recordings, 2021) (Avant Grade / Jazz)

Nova Express uit Zweden bestaat uit: Andreas Bergman - sologitaar, Henrik Kihlberg - orgel en zither en Lars Ydgren - saxofoon, klarinet en dwarsfluit.

De band bracht hun debuut album "Twenty One", dat 86 nummers bevat, in 2002 via Rocket Number Nine Records als 2LP uit en op 22 oktober 2021 brengt Rocket Recordings 6 nummers van het album als her persing uit als LP in een beperkte oplage op rood vinyl en als download. 

De band wordt op dit album bijgestaan door: Pontus Stalin - basgitaar (track 2, 3 en, 4) en synthesizer (track 5), Erik Danielsson - drums (track 2, 4 en 5) en synthesizer (track 6), Calle Olsson - synthesizer (track 2 en 4), Robin Spurrier - xylofoon (track 2), zither (track 4) en maracas (track 5), Sebastian Heselius - maracas (track 5), Rosi Hellqvist - handklappen (track 2) en Jesper Klein - basgitaar (track 5).

Het album begint met "Fredhäll", waarin Nova Express een schitterend rustig nummer met avant garde en lichte jazz invloeden, dat een aanstekelijk ritme heeft en gevolgd wordt door "Wave To Each Other", een heerlijk stuk muziek met een gemiddeld tempo, een mysterieus klinkend dansbaar terugkerend ritme en jazz invloeden.

Daarna volgen "Trees Grass And Stonehenge", een uitstekend nummer met een niet al te hoog tempo, dat lichte psychedelische en ruimtelijke invloeden heeft, een terugkerend ritme en tempowisselingen bevat en "Nova Express", een fantastisch uptempo elektronisch nummer, dat een terugkerend ritme, jazz en krautrock invloeden bevat en swingt als een trein.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

In "Bussen" schotelt Nova Express me een prachtig vrij rustig nummer voor, dat lichte jazz invloeden heeft en een aanstekelijk ritme bevat en in "Spektra" krijg ik een geweldige mix van elektronische muziek en free jazz in een gemiddeld tempo te horen, die experimentele invloeden en een terugkerend ritme heeft 

"Twenty One" van Nova Express is een verrukkelijke plaat, waarin de band avant garde, jazz, elektronische muziek en aanstekelijke ritmes met elkaar verbindt en ik kan deze schijf, met als uitschieter het nummer "Nova Express", dan ook zeer aanraden aan elke liefhebber van één of meerdere van deze muziek soorten.

Review: Head With Wings - Comfort In Illusion (Eigen Beheer, 2021) (Pop)

Head With Wings uit New Haven, Connecticut, Amerika bestaat uit: Andrew Testa - drums, Steve Hill - basgitaar, Brandon Cousino - sologitaar, Mike Short - sologitaar en Joshua Corum - zang en achtergrondzang.

De band bracht op 5 maart 2013 hun debuut uit met de diigitale EP "Living With The Loss" en deze werd gevolgd door het debuut album "From Worry To Shame", dat op 1 juni 2018 als CD en als digitale download werd uitgebracht, waarna de volgende uitgaven verschenen "Somewhere, Something Gives - The Piano Rendition ft. Vikram Shankar" (digitaal nummer, 30 mei 2019), "From Worry To Shame - The Album Piano Medley ft. Vikram Shankar" (digitaal nummer, 7 juni 2019), "In A House Without Clocks" (digitaal nummer, 9 april 2021), "In A House Without Clocks Remix by Vikram Shankar" (digitaal nummer, 30 april 2021), "Of Uncertainty" (digitaal nummer, 28 mei 2021), "Of Uncertainty Remix by Vikram Shankar" (digitaal nummer, 11 juni 2021), "Contemplating The Loop" (digitaal nummer, 25 juni 2021), "Contemplating The Loop Remix by Vikram Shankar" (digitaal nummer, 9 juli 2021), "Comfort In Illusion Expanded Edition" (digitaal album, 16 juli 2021) en "Comfort In Illusion" (CD EP en digitale EP, 16 juli 2021).

De EP, die 3 nummers bevat, start met "Of Uncertainty", waarin Head With Wings een heerlijke melodische poprock song in een niet al te hoog tempo speelt, die na korte tijd iets meer snelheid en subtiele tempowisselingen krijgt.

Daarna volgt "Contemplating The Loop", een prachtige song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme.

Ala laatste krijg ik "In A House Without Clocks" voorgeschoteld en ook hierin speelt de band zo'n soortgelijke pop song in een gemiddeld tempo, die tempowisselingen bevat en dansbaar is.

"Comfort In Illusion" van Head With Wings is een prima EP met lekker in het gehoor klinkende nummers en ik kan liefhebbers van de betere pop dan ook aanraden eens naar deze schijf te gaan luisteren.(luister naar de EP via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Hazards Of Swimming Naked - Our Lines Are Down (Bird's Robe Records, 2021) (Post-Rock)

Hazards Of Swimming Naked uit Brisbane, Australië werd in 2009 opgericht en bestaat uit: Rick Anzolin - drums, Cameron Diery - basgitaar, Adrian Diery - sologitaar, Chris Lait - sologitaar en Gareth Rigden - sologitaar.

De band bracht op 17 oktober 2009 hun debuut album "Our Lines Are Down" als CD en als digitale download uit en deze werd gevolgd door "In The Studio" (EP, 2 juni 2013), "Love Is Love" (digitaal nummer, 6 september 2017) en "Take Great Joy" (LP in een beperkte oplage van 250 stuks, CD en digitale download, 16 november 2018) en op 15 oktober 2021 brengt Bird's Robe Records het debuut album van de band, "Our Lines Are Down", waarop 10 nummers staan, opnieuw uit als CD en als digitale download en hierop spelen Berndt Vandervelt - strijkinstrumenten, Karin Gislasdottir - strijkinstrumenten en Perils Of Dancing Wasted - percussie (track 9) als gastmuzikanten mee.

Het album start met "Requiem", waarin Hazards Of Swimming Naked een prachtig rustig post-rock nummer speelt, dat halverwege meer snelheid krijgt, waardoor de muziek gaat swingen en dit nummer wordt gevolgd door "I'm A Friend Of Edward J Stevens", een schitterend vrij rustig melodisch stuk muziek, dat geleidelijk aan iets sneller wordt en "Sparks Fly", eveneens zo'n heerlijk melodisch post-rock nummer, dat een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en invloeden van onder andere de Russische bands I Will Kill Chita (IWKVC) en Human Factor bevat.

Daarna volgen "Sveta Pače", een kort rustig nummer met een terugkerend ritme, "...And A Whole Assortment Of Uppers And Downers", een uitstekend uptempo post-rock nummer met subtiele tempowisselingen en gesproken tekst en een swingend dansbaar ritme, waarbij stil zitten geen optie is en "Don't Cry For Me, Dario Argento", een mooi nummer met een langzaam tempo, dat iets over de helft van het nummer meer snelheid krijgt.

In "Dreams Don't Come True, That's Why We Dream" schotelt Hazards Of Swimming Naked me een schitterend stuk melodische muziek in een gemiddeld tempo voor, dat tegen het einde in een rustig tempo over gaat en in "Kip Keino" krijg ik een puik post-rock nummer in een gemiddeld tempo te horen, dat een aanstekelijk ritme heeft, gesproken tekst en tempowisselingen bevat.

Verder volgen "Aabar Dekha Habe", een fantastisch Oosters klinkend post-rock nummer met licht psychedelische invloeden en tempowisselingen en "Reverie", een prima melodisch stuk muziek met een gemiddeld tempo en een aanzwellend geluid, dat tegen het einde weer zwakker wordt.

"Our Lines Are Down" van Hazards Of Swimming Naked staat vol prachtige melodische post-rock nummers, waar ik zeer van genoten heb en ik kan elke liefhebber van deze muzieksoort deze schijf dan ook sterk aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Steffie Moonlady & Dennis Haklar - To The Universe (Neon Phase Publishing / Floating White Lotus, 2021) (New Age Muziek)

Steffie Moonlady - zang en percussie en Dennis Haklar - akoestische en elektrische gitaar, citera, mandoline, sitar synthesizer en percussie uit New York, Amerika werken al meer dan 25 jaar samen en speelden met diverse muzikanten samen, zoals Jon Anderson van Yes, Giovanni Hidalgo, Larry Coryell, Mark Egan, die op Haklar's album "Lizard's Tale" uit 2012 als gastmuzikanten meededen en vele anderen.

Op 7 september 2021 bracht het duo het album "To The Universe", dat 11 nummers bevat, via Neon Phase Publishing / Floating White Lotus uit als CD en als digitale download via Spotify en Amazon.

Het album begint met "Awakening", waarin Steffie Moonlady & Dennis Haklar een schitterend rustig new age nummer ten gehore brengen, dat Tibetaanse invloeden heeft en gevolgd wordt door "Ocean Moon", een prachtige rustige mix van folk en new age muziek, die hemelse zang bevat en het titel nummer "To The Universe", een mooie rustige new age song met een terugkerend ritme.

Daarna volgen "Dream Blossom", eveneens weer zo'n geweldige langzame song, die rustgevend is, "New Moon", een instrumentaal psychedelisch stukje muziek, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en "Earth's Wind", een fantastische rustige mix van psychedelische muziek en folk met een terugkerend ritme.

In "Great Spirit Moon" zetten Steffie Moonlady & Dennis Haklar me een verrukkelijke song in een vrij langzaam tempo voor, die een rustgevend terugkerend ritme heeft, in "Tamparawa" laat het duo me genieten van een uitstekend instrumentaal nummer met een gemiddeld tempo en acid rock invloeden, dat swingt te horen en in "Beautiful Child" krijg ik opnieuw zo'n puike rustige song voorgeschoteld.

Verder volgen "Rainforest", een heerlijk instrumentaal nummer met een terugkerend ritme, dat in een rustig tempo wordt gespeeld en een lichte trance oproept en "Epilogue", waarin het duo verder gaat met het voorgaande nummer, dat een serene rust uitstraalt.

"To The Universe" van Steffie Moonlady & Dennis Haklar is een fantastisch album, dat vol schitterende rustige new age nummers staat, waarbij zo nu en dan uitstapjes naar psychedelische muziek en folk worden gemaakt en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan iedere liefhebber die van deze soorten muziek en die tot rust komen wil.

Sorry! Geen video beschikbaar.

Review: The Cosmic Dead / Giöbia - The Intergalactic Connection: Exploring The Sideral Remote Hyperspace (Heavy Psych Sounds, 2021) (Psychedelische Rock / Spacerock)

The Cosmic Dead is een jam rock collectief uit Glasgow, Schotland, waarvan de 2 vaste krachten James T McKay - sologitaar en Julian Dicken - drums zijn, maar verder verschilt de band elke keer van samenstelling.

In april 2011 verscheen de cassette "Psychonaut", waar op 10 nummers te horen zijn, via het Duitse Who Can You Trust? Records, een collectie van vroege jams, repetitie opnamen en diverse andere opnamen, die tussen februari en december 2010 gemaakt werden met Josh Longton - basgitaar, Joseph Quimby - Synthesizer (track 4 & 9) en Omar Aborida - zang (track 2).

In augustus 2012 verscheen de nieuwe Cassette "The Exalted King" in een beperkte oplage via het Canadese label Dub Ditch Picnic.

Hun debuut album "The Cosmic Dead", waarop 4 lange nummers staan, is in een gelimiteerde oplage in 2012 van 500 stuks op CD heruitgebracht door Paradigm Records en in 2013 verschenen: "Live At The Note", dat 3 nummers bevat, via Stabbed In The Back Records, "Inner Sanctum", waarop 4 nummers staan, als gelimiteerd cassette album C80 via Evil Hoodoo Records en "Orbiting Salvation", met daarop 4 nummers, als MP3 album en dit is een eigen uitgave van The Cosmic Dead, waarbij aangemerkt kan worden, dat "Inner Sanctum" en "Orbiting Salvation" in 2014 via Paradigms Recordings werden her uitgebracht.

Het nummer "Djamba", dat ook op de CD "Live At The Note" staat, is op 8 november 2013 opnieuw uitgebracht, maar deze maal als split LP met "The Wizard And The Seven Swines" van Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, een band uit Newcastle, Engeland en hun LP "EasterFaust" uit 2014, die door Sound Of Cobra is uitgebracht, verscheen in een beperkte oplage van 400 stuks, die op 180 gram bruin marmer gekleurd vinyl geperst is en werd tevens door Paradigms Recordings in 2014 op de markt gebracht, waarna op 26 november 2014 het split album "Mugstar - Breathing Mirror & Cosmic Dead - Fukahyoocastulah" via het Evil Hoodoo records label verscheen.

De muzikanten, die op deze LP spelen zijn: James T McKay - sologitaar, Julian Dicken - drums, Omar Aborida - basgitaar en Lewis Cook - synthesizers en in deze formatie stond de band op het podium met onder andere: White Hills, Gnod, Wooden Chips, Naam, Mugstar, Damo Suzuki, Carlton Melton, Cave en Teeth Of  The Sea.

Ook het album "Rainbowhead", dat op 12 april 2016 verscheen, is in deze samenstelling opgenomen en werd in een zeer beperkte oplage van 200 stuks op crème en groen vinyl als swirl op LP uitgebracht, plus in een oplage van 900 stuks op cola fles doorzichtig vinyl en er is ook een CD uitgave van het album.

"Rainbowhead" werd in september 2013 in de hooglanden van Schotland opgenomen te Kyle Of Lochals (Skye) onder leiding van geluidtechnicus Luigi Pasquini, die de plaat samen met de band produceerde, terwijl het hoes ontwerp van de hand van Lewis Cook is.

Daarna verschenen: "Eccie Bam, Yas E?" (LP in een beperkte oplage van 800 stuks en digitaal album, 12 augustus 2016), "Psych Is Dead" (LP in diverse beperkte oplages, CD en digitaal album, 28 april 2017), "Psych Is Live" (digitaal album en CD-R in een beperkte oplage, 29 september 2017) en "Scottish Space Race" (2LP, CD en digitaal album, 20 september 2019).

Op 29 oktober 2021 verschijnt het split album met Giöbia "The Intergalactic Connection: Exploring The Sideral Remote Hyperspace" waarop de band bestaat uit: Omar Aborida - sologitaar, Luigi Pasquani - synthesizer, Calum Calderwood - viool en Tommy Duffin - drums. 

De Italiaanse band Giobia uit Milaan bestaat al sinds 1997 en maakte reeds verscheidene CD's.

In 2005 was dat "Beyond The Stars", dat via het Ethnoworld label uit kwam en in 2010 verscheen "Hard Stories" via Area Pirata / Jestrai.

De band bestaat uit: Stefano "Bazu" Basurto - zang, sologitaar, sitar en bouzouki, Paolo Basurto - basgitaar, Saffo Fontana - orgel, synthesizer, viool en zang en Stefano Betta - drums en percussie.

"Introducing Night Sound" uit 2013 is hun derde plaat, die zowel op CD als op LP is uitgebracht door het Duitse Sulatron label, waarvan de eerste 500 exemplaren op oranje vinyl zijn geperst en ook hun album "Magnifier" werd door het Sulatron label zowel op CD als op LP uitgebracht, waarbij vermeldenswaardig is, dat de eerste 500 LP's op zwaar magenta vinyl zijn geperst en een inlegvel bevatten.

Vervolgens verschenen "What have you done​" / "​Silver Machine" (7" single in diverse beperkte oplages van totaal 250 stuks, 16 april 2017), "Live Freak" (LP in diverse beperkte oplages en als digitaal album, 8 juli 2017), "Plasmatic Idol" (LP in diverse beperkte oplages, CD en digitaal album, 7 februari 2020) en "Heart Of Stone" (7" single in een beperkte oplage van 200 stuks op paars vinyl, 3 juli 2020).

Tegenwoordig bestaat de band uit:  Stefano "Bazu" Basurto - zang, sologitaar, sitar en bouzouki, Paolo "Detrji" Basurto - basgitaar, Melissa Crema - orgel, synthesizer en zang en Pietro D'Ambrosio - drums.

Het split album met The Cosmic Dead, "The Intergalactic Connection: Exploring The Sideral Remote Hyperspace", dat 4 nummers bevat, waarvan 3 van Giöbia, verschijnt via Heavy Psych Sounds als test persing LP in een beperkte oplage van 20 stuks, als LP in een beperkte oplage van 150 stuks op wit oranje paars vinyl, als LP in een beperkte oplage van 350 stuks op half rood half blauw vinyl, als LP op zwart vinyl, als CD en als digitale download. 

Het album begint op kant A met de nummers van Giöbia, waarvan "Canyon Moon" het eerste is en hierin zet de band me een fantastisch psychedelische uptempo song voor met invloeden van space- en krautrock, die swingt als een trein.

Daarna volgt de Syd Barrett cover "Julia Dream", waarin de band een prachtige uitvoering van dit rustige nummer speelt, waar de psychedelica vanaf druipt.

Kant A wordt afgesloten met "Meshes Of The Afternoon", een traag psychedelisch nummer met een rustgevende uitstraling en lichte industriële invloeden.

De B kant bevat het bijna 20 minuten durende nummer "Crater Creator" van The Cosmic Dead, dat experimenteel en psychedelisch begint, om na enkele minuten ruimtelijke geluiden toegevoegd te krijgen, waarbij het tempo langzaam opgevoerd wordt en het nummer over gaat in een geweldig psychedelische nummer, dat een terugkerend ritme heeft en acid- en spacerock invloeden bevat.

"The Intergalactic Connection: Exploring The Sideral Remote Hyperspace" van Giöbia en The Cosmic Dead bevat 4 schitterend nummers, waar ik vanaf de begin tonen van genoten heb en ik kan elke liefhebber van spacerock en psychedelische rock dit album dan ook van harte aanbevelen.(luister naar 2 nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)