Review: The William Loveday Intention - The Bearded Lady Also Sells The Candy Floss (Damaged Goods Records, 2021) (Pop)

The William Loveday Intention is het alias voor Billy Childish - zang, sologitaar en mondharmonica, Julie Hamper (alias Nurse Julie, alias Juju) zang en basgitaar, Wolf (Simon) Howard - drums en Tom Morley - trompet.

Billy Childish (die geboren werd als Steven John Hamper) uit Chatham, Kent, Engeland is kunstschilder, auteur, poëet, fotograaf, filmmaker, zanger en gitarist.

Hij speelde in diverse bands, waaronder: The Chatham Singers, Thee Mighty Caesars, The Delmonas, The Pop Rivets, Thee Milkshakes, Thee Headcoats, The Vermin Poets, The Spartan Dreggs, Wild Billy Childish & the Blackhands en The Musicians Of The British Empire, die verschillende muziekstijlen speelden zoals: garage rock, punk, rock & roll, blues, folk, klassiek /experimenteel, gesproken woord, kinderliedjes en surf.

Samen met Charles Thomson richtte hij in 1999 The Stuckism Art Movement op, dat hij in 2001 verliet, om zich verder in de kunstwereld te ontwikkelen en in juli 2014 werd hij genomineerd voor de  Doctor Of Arts Degree van de universiteit van Kent, terwijl hij tevens les geeft aan Rochester Independent College.

Sinds 1979 brengt hij albums uit, zowel solo als met zijn bands en er verschenen reeds 118 albums van hem op die manier.

Met de band CTMF (voorheen The Musicians Of The British Empire), die bestaat uit: Nurse Julie, alias Juju (zijn vrouw Julie Hamper) - basgitaar en Wolf (Simon) Howard - drums,  bracht hij zijn eerste album "All Our Forts Are With You" in 2013 uit en deze werd gevolgd door "Die Hinterstoisser Traverse" (2013), "Acorn Man (2014)", "SQ1" (2016) en "Brand New Cage" (2017), die allemaal via Damaged Goods Records verschenen.

Op 27 april 2018 verscheen de single "Something's Missing Inside" / "Walking On The Water" zowel op 7" vinyl als digitaal via Damaged Goods Records als opvolger van "What About Brian" / "The Fields In The Mist", die 24 november 2017 werd uitgebracht en op 20 september 2019 verscheen de 7" EP "Marc Riley Session 2019" in een beperkte oplage van 600 stuks op zwart vinyl via Damaged Goods Records, waarvan de opnamen tijdens een sessie van Marc Riley's BBC 6 Music show in april 2019 plaats vonden, waarna het album "Last Punk Standing" volgde van Billy Childish & The CTMF.

Zijn volgende wapenfeit is het album (LP, CD en digitale download) "Kings Of The Medway Delta", dat hij maakte met The Chatham Singers (Nurse Julie en Wolf (Simon) Howard) en op 21 februari 2020 tegelijk met de 7" single "All My Feelings Denied" / "I'm Ready", die in een beperkte oplage van 500 stuks, verscheen  via Damaged Goods Records en vermeldenswaardig is verder, dat gastmuzikant Jim Riley (mondharmonica) hierop met de band meespeelt.

Op 19 juni 2020 bracht The William Loveday Intention de 7" vinyl single "My Love For You" / "A La Mort Surbite (sitting in Jacques Brel's Seat)" via Damaged Goods Records uit in een beperkte oplage van 150 stuks op kaki vinyl en 350 stuks op licht blauw vinyl en tevens als digitale download en op 23 oktober verscheen hun album "People Think They Know Me But They Don't Know Me", dat 13 nummers bevat, als LP uit via Damaged Goods Records.

Vermeldenswaardig is verder, dat gastmuzikanten James Taylor (The Prisoners, JTQ) - Hammondorgel, Dave Tattersall (The Wave Pictures) - zang en sologitaar en Huddie Hamper (The Shadracks) - zang en sologitaar op het album meespelen.

Op 13 november 2020 verscheen het tweede van de vier albums van The William Loveday Intention, getiteld: "Will There Ever Be A Day That You're Hung Like a Thief?" via Damaged Goods Records, waarop dezelfde gastmuzikanten meespelen en op 22 januari 2021 bracht Damaged Goods Records het album "Blud Under The Bridge", waarop 11 nummers staan, van deze band uit.

Het laatste uit deze serie van 4 LP albums wordt op 19 februari 2021 eveneens via Damaged Goods Records uitgebracht en heet "The Bearded Lady Also Sells The Candy Floss" en hierop staan 11 nummers.

Het album begint met "To Sing The Blues You Gotta Be Blue", waarin de band me laat genieten van een geweldige aanstekelijke blues song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en gevolgd wordt door "When The Eagle Becomes A Hen", een heerlijke dansbare jaren 60 gerelateerde song, die lichte invloeden van "All Or Nothing" van The Small Faces heeft.

Daarna volgen "Celebrating Weakness", een puike song in de stijl van Bob Dylan, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld, "Hanging By A Tenuous Thread", een uitstekende dansbare song met een aanstekelijk ritme en het titel nummer "The Bearded Lady Also Sells The Candy Floss", een fantastische blues song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en subtiele tempowisselingen bevat.

In "What Kind Of Friend Were You" zet The William Loveday Intention me een schitterende swingende poprock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, in "Oh Sister" krijg ik een nogmaals zo'n prima song in de stijl van Bob Dylan te horen en deze bevat sterke invloeden van "Lay Lady Lay" en in "The Department Of Discontinued Lines" hoor ik de band een uptempo popsong, die aanzet tot dansen.

Verder volgen "A Dull Blade", een lekker in het gehoor klinkende blues song, die in het verlengde van de vorige songs ligt, "Thatcher's Children", een geweldige swingende uptempo popsong met een aanstekelijk ritme en een hoog meezing gehalte en "A Rusty Stain", een mix van pop en blues, die ook nu weer een aanstekelijk ritme bevat.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)

"The Bearded Lady Also Sells The Candy Floss" van The William Loveday Intention is net als vorige uitgaven een fantastische plaat geworden en ik kan liefhebbers van de betere pop, blues en de muziek van Bob Dylan deze schijf dan ook zeer aanraden.

The William Loveday Intention · 1-8

Review: Philm - Time Burner (Metalville Records, 2021) (Avant Garde / Experimentele Rock)

Philm uit Los Angeles, Amerika, bestaat, na het vertrek van drummer Dave Lombardo in 2016, tegenwoordig uit: Gerry Nestler - zang, sologitaar en piano, Gerry Nestler - basgitaar en Anderson Quintero - drums.

De band bracht in 2012 hun debuut album "Harmonic” uit, in 2014 gevolgd door “Fire From the Evening Sun” en op 19 februari 2021 verschijnt het album "Time Burner", waarop 10 nummers staan, in de nieuwe bezetting via Metalville Records als CD en als digitale download.

Het album start met "Cries Of The Century", waarin de band een schitterende uptempo mix van avant garde en rock ten gehore brengt, die swingt en subtiele tempowisselingen heeft, waarbij de zang bij tijd en wijle heftig klinkt en dit nummer wordt gevolgd door "Steamroller", die experimenteel begint, om na korte tijd over te gaan in een stevige geweldige heavy rock song met een niet al te hoog tempo en invloeden van acid rock, die tempowisselingen heeft.

Daarna volgen "Spanish Flowers", een fantastische rustige song, die invloeden van de muziek van Deleyaman heeft, "1942", een verrukkelijke song met tempowisselingen en progressieve rock en lichte psychedelische invloeden en "Wade Through Water", een uitstekend kort instrumentaal experimenteel avant garde nummer.

In "Wonka Vision" zet Philm me een heerlijke rock song met tempowisselingen en invloeden van heavy rock en funk voor, die zo nu en dan vrij heftig klinkt, maar al die tijd swingt als een trein, in "The Seventh Sun" krijg ik een heftige uptempo rock song te horen, die tempowisselingen heeft en invloeden van de jaren 70 muziek en heavy rock bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Evening Star" laat de band me genieten van een puik instrumentaal nummer, dat een terugkerend ritme heeft en jazz invloeden bevat.

Verder volgen "Like Gold", een lekker in het gehoor klinkende song, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en een licht hypnotiserend terugkerend ritme bevat en het titel nummer "Time Burner", een iets meer dan 11 minuten durend nummer, waarin jazz invloeden, improvisatie, terugkerende ritmes en experimentele rock vakkundig aan elkaar worden gesmeed, zodat er een fantastisch stuk muziek ontstaat, dat van begin tot einde swingt.

"Time Burner" van Philm is een schitterende CD, die vol prima muziek staat en invloeden van experimentele rock, avant garde en heavy rock bevat, waarvan het titel nummer wat mij betreft de uitschieter is en ik kan liefhebbers van deze genres dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren en hierover zelf hun oordeel te vellen.

Review: Appalooza - The Holy Of Holies (Ripple Music, 2021) (Stoner / Heavy Rock)

Appalooza uit Nantes, Frankrijk werd in 2012 opgericht en bestaat uit: Sylvain Morel - zang en sologitaar, Alan - basgitaar en Vincent - drums

De band bracht op 23c maart 2013 hun demo "Squamata" als digitale download uit en deze werd op 18 oktober 2017 gevolgd door de digitale single "Animalia" / "Hourglass" en op 12 januari 2018 door hun debuut album "Appalooza", dat als CD en als digitale download verscheen.

Op 5 februari 2021 brengt Ripple Music hun tweede album "The Holy Of Holies" uit, in een beperkte oplage als 2LP op roze (kant A/B) en grijs (kant C/D) vinyl en in een beperkte oplage als CD en tevens verschijnt het album als digitale download.

Het album, dat 9 nummers bevat, start met "Storm", waarin de band een heerlijke swingende mix van heavy rock en melodische rock speelt, die tempowisselingen heeft en lichte Oosterse en grunge invloeden bevat, waarna "Snake Charmer" volgt, een puike swingende uptempo rock song met een aanstekelijk melodisch ritme, dat tegen het einde over gaat in een experimenteel stukje muziek.

Daarna volgen "Reincarnation", een stevige mix van grunge en stoner, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een terugkerend ritme heeft en ook dat verandert tegen het einde in een experimenteel stuk, "Nazareth", een schitterende uptempo heavy rock song met een Oosters klinkend ritme, die swingt als een trein en "Conquest", een fantastische stonerrock song, die een terugkerend ritme heeft, waarbij stil zitten niet aan de orde is en tegen het einde over gaat in een prachtig stukje gitaarspel.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

In "Azazael" zet Appalooza me een swingende uptempo rock song voor, die lichte Oosterse invloeden en een terugkerend ritme heeft en enkele subtiele tempowisselingen bevat en "Distress", een schitterende uptempo rock song met een aanstekelijk terugkerend ritme, dat lichtelijk commercieel klinkt en van begin tot einde swingt.

Verder volgen "Thousands Years After", een verrukkelijke uptempo rock song met een aanstekelijk ritme, dat aanzet tot dansen en "Canis Majoris", een geweldige rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk meedein gehalte heeft.

"The Holy Of Holies" van Appalooza is een heerlijke plaat om te beluisteren en staat vol lekker in het gehoor klinkende rock muziek en ik kan deze 2LP/CD dan ook sterk aanraden aan liefhebbers van stoner, heavy rock en rock in het algemeen.

Review: Unquiet Music LTD - In The Name Of...(A Prayer For Our Times) (Unquiet Music LTD, 2020) (Experimenteel / Avant Garde / Symfonische Rock)

Unquiet Music LTD is het muziek project van Jean-Philippe (JP) Rossi uit Parijs, Frankrijk, dat hij in 2019 begon en tevens is het de naam van zijn platenlabel.

Begin jaren 90 speelde hij in de band L'Air De Rien samen met drummer Karim Ziad en sologitarist Khliff Miziallaoua, totdat de band halverwege de jaren 90 uit elkaar ging, om 20 jaar later terug te keren in de muziek scene.

De muziek voor zijn album "In The Name Of ... (A Prayer For Our Times)" werd tussen 2017 en 2020 op diverse locaties opgenomen en is op 25 december 2020 via zijn label Unquiet Music LTD als CD in een beperkte oplage van 300 stuks uitgebracht en is tevens als digitale download verkrijgbaar.

Er werkt een scala aan muzikanten aan deze CD mee, zoals: Khliff Miziallaoua - percussie, akoestische gitaar, sologitaar en bas zang, Frédéricc L'Epée - sologitaar, Cédric Theys - sologitaar, Samira Brahmia - zang, Trey Gunn - sologitaar, Markus Reuter - sologitaar, Karim Ziad - akoestische drums, Gauthier Dymon - zang, Elea Barta - sopraan zang, Raphaël Terreau - tenor zang, Brice Modard - bas zang, Alyssa Ait Hammou - viool, Caroline Berry - altviool, Christophe Jeannin - cello en Lukas Carillo - dubbele bas.

Het album, dat uit 4 delen bestaat en 11 nummers bevat, start in deel 1 "The Father" met "Hallowed Be Thy Name (Anaerobic Awakening)", waarin de band een prachtig rustig ambient nummer speelt, dat invloeden heeft van jazz, experimentele muziek en soundtracks en over gaat in "Thy Kingdom Come (Feeling Unity)", een schitterend experimenteel nummer met ruimtelijke invloeden, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, dat vervolgd wordt in "Thy Will Be Done (Conditional Cases)", een geweldig stuk improvisatie, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en lichte avant garde invloeden heeft van de muziek van Karlheinz Stockhausen.

Daarna volgt deel 2 "The Son", dat met "Our Daily Bread (Monopolizing Spaces)" begint en de band een fantastische song ten gehore brengt, die invloeden van progressieve rock, elektro en symfonische rock bevat en verder gaat in "Our Trespasses (Producing Symmetries)" dat eveneens symfonisch is en bij tijd en wijle progressief en experimenteel klinkt en lichte invloeden van bands als Gentle Giant en Magma heeft.

In deel 3 "The Holy Spirit" zet Unquiet Music LTD me als eerste "But I Can Forgive (A sound Of Now)" voor, een kort nummer, dat experimentele jazz klanken bevat, die doorlopen in "The Temptation Of Time (A Mosaic Return)", nogmaals een experimenteel werkje, dat iets over de helft van het nummer rustiger wordt  en een beetje meer melodie krijgt, over gaat in "Soul Delivered (A Lullaby For Uma Devi)", een rustig stukje geïmproviseerde muziek met avant garde invloeden en in "Since I Can Forgive (Another Sound Of Now)", een experimenteel nummer, dat in soundtracks gebruikt zou kunnen worden, dat iets over de helft verandert in een stuk pianospel. 

Deel 4 heet "Amen" en daarin hoor ik "Inner Glory (The Introspection Of Edward Maitland)", dat met gesproken woord begint, dat ondersteund wordt door experimentele ruimtelijke geluiden en me het idee geeft naar een science fiction hoorspel te luisteren, waarna het laatste nummer van het album volgt, getiteld "So Be It, Actually (Post-Epiphany)", waarin verrukkelijke hemelse zang met invloeden van Les Fragments De La Nuit te horen is, terwijl de mooie rustige muziek een zelfde soort uitstraling heeft, om 1 minuut voor het einde over te gaan in wind en geluiden van de zee.

"In The Name Of...(A Prayer For Our Times)" van Unquiet Music LTD is een uitstekende CD, waarmee de muzikanten me vanaf de begintonen in de ban van hun fantastische muziek hebben gehouden en ik kan dit meesterlijke werk dan ook sterk aanraden, aan een ieder die van avant garde, experimentele, symfonische en progressieve rock en de muziek van soundtracks houdt.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Asia Minor - Points Of Liberation (AMS Records, 2021) (Symfonische Progressieve Rock)

Asia Minor is een Frans-Turkse band uit Parijs, Frankrijk, die van 1973 tot 1982 bestond en in 2013 her-opgericht werd en tegenwoordig bestaat uit de originele leden: Setrak Bakirel - zang en sologitaar en Eril Tekeli - dwarsfluit en sologitaar, die samen met Evelyne Kandel - basgitaar, Micha Rousseau - keyboards en Julien Tekeyan - drums de huidige band vormen.

De band bracht hun debuut album "Crossing The Line" in 1979 uit en deze werd in 1980 gevolgd door "Between Flesh and Divine".

Na een stilte van 40 jaar bracht de band op 20 december het album "Points Of Liberation" in Japan uit en op 29 januari 2021 verschijnt het in Europa via AMS Records als LP in een beperkte oplage op turquoise 180 gram vinyl met bonus sticker, als CD met een papieren hoes en als digitale download.

Het album, dat 8 nummers bevat, begint met "Deadline Of A Lifetime", waarin de band een fantastische uptempo symfonische song speelt, die tempowisselingen bevat en een aanstekelijk ritme heeft en gevolgd wordt door "In The Mist", een geweldige mix van progressieve en symfonische rock, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, waarbij stil zitten niet aan de orde is.

Daarna volgen "Crossing In Between", een prachtige rustige song, die melodische invloeden heeft en "Oriental Game", een heerlijke progressieve rock song, die eveneens in een rustig tempo begint en iets over de helft van het nummer meer snelheid krijgt, waarbij de muziek gaat swingen.

Asia Minor start op kant B van de LP met "The Twister", een schitterende symfonische progressieve rock song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld een een terugkerend ritme heeft, waarna ik "Melancholia's Kingdom" voorgeschoteld krijg en de band een mooie vrij rustige song ten gehore brengt, die enkele tempowisselingen bevat.

Verder volgen "Urban Silk", een verrukkelijke progressieve song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk dansbaar terugkerend ritme heeft en "Radio Hatirasi", een uitstekend Turks gezongen nummer, dat symfonisch is, een aanstekelijk ritme bevat en tempowisselingen heeft, waarbij de muziek in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld, om halverwege meer snelheid te krijgen.

"Points Of Liberation" van Asia Minor is een geweldige symfonische progressieve plaat, waarmee de band me vanaf de begin tonen heeft weten te boeien en ik raad liefhebbers van deze genres deze schijf dan ook zeer aan.(luister naar de teaser voor dit album via de youtube link onder de recensie)

 

Review: Meer - Playing House (Karisma Records, 2021) (Melodische Poprock)

Meer uit Hamar, Noorwegen werd in 2008 als duo opgericht en bestaat tegenwoordig uit 8 mensen: Johanne Kippersund - zang, Knut Kippersund - zang, Eivind Strømstad - sologitaar, Morten Strypet - basgitaar, Ole Gjøstøl - piano, Åsa Ree - viool, Ingvild Nordstoga Eide - altviool en Mats Lillehaug - drums.

Op 29 januari 2021 verscheen hun album "Playing House" (12 nummer) via Karisma Records als 2LP op zwart vinyl, inclusief de cover van Whitesnake "Here I Go Again" als bonus nummer, als CD, waarop 11 nummers staan en als digitale download.

Het album begint met "Picking Up The Pieces", waarin de band een prachtige rustige progressieve poprock speelt, die na korte tijd iets meer snelheid krijgt, tempowisselingen bevat en een melodisch ritme heeft en gevolgd wordt door "Beehive", een schitterende melodische poprock song, die subtiele tempowisselingen heeft en orkestraal klinkt.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

Daarna volgen "All At Sea", een uitstekende orkestrale song met een gemiddeld tempo, die tempowisselingen en een aanstekelijk dansbaar ritme bevat en over loopt in "Songs Of Us", een mooie pop song met een ritme, dat aanzet tot dansen en "Child", een heerlijke melodische song met progressieve pop invloeden, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld.

In "You Were A Drum" zet Meer me opnieuw zo'n prima pop song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en dansbaar is, in "Honey" krijg ik een nogmaals 

zo'n song voorgeschoteld en in "Across The Ocean" hoor ik de band weer zo'n fantastische song spelen, die een aanstekelijk ritme heeft.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

Dan volgen "She Goes", een schitterende, vrij zware, song met tempowisselingen in een gemiddeld tempo, die klassieke en melodische invloeden bevat, "Where Do We Go From Here?", een prachtige rustige song en "Lay It Down", een lekker in het gehoor klinkende orkestrale pop song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, tempowisselingen bevat en swingt.

Als laatste hoor ik het extra nummer, de Whitesnake cover "Here I Go Again" en daarin laat de band me genieten van een rustige song, die een aanstekelijk ritme bevat en iets over de helft van het nummer heftiger wordt.

"Playing House" van Meer is een puike plaat om te beluisteren, waar ik vanaf de begintonen van genoten heb en staat vol prima melodische nummers en ik kan deze schijf dan ook aanraden aal liefhebbers van melodische rock en de betere pop.

Review: The Chuck Norris Experiment - Dirtshot (Eigen Beheer, 2021) (Hardrock)

The Chuck Norris Experiment werd in 2004 te Gotenburg, Zweden opgericht en bestaat uit: Chuck Ransom - zang, Chuck The Ripper - sologitaar, Chuck Dakota - basgitaar, Chuck Rooster - sologitaar en Chuck Buzz - drums.

De naam Chuck Norris Experiment is  gekozen als een eerbetoon aan de legendarische blues gitarist Charles "Chuck" Norris, die het klassieke live album "Los Angeles Flash" te Gothenburg op 25 juni 1980 maakte. 

In de 14 jaar van bestaan, maakte de band al diverse LP's CD's, Split CD's / LP's en singles en verschenen verscheidene nummers via verzamel albums, die, sinds 2004, via verschillende labels, zoals I Hate Records, Off The Hip Records, Tornado Ride Records, Masterrock Records, Psycho T Records, No Balls Records, Bad Attitude Records, Nicotine Records, Scarey Records, Ghost Highway Records, Dope Productions, Savage Magic en Transubstans Records werden uitgebracht.

De CD "The Chuck Norris Experiment / So Fucking What" verscheen gratis bij OX-Fanzine in maart 2008 als een gezamenlijke uitgave van Psycho T Records, Masterrock Records & Tornado Ride Records.

Ook verscheen er in 2011 via Dope Productions een CD genaamd "The Pitcher Collection Vol.1", die, in een oplage van 150 stuks, gratis werd verstrekt bij het optreden van de band op 26 november 2011 in The Pitcher te Düsseldorf, Duitsland en waren er speciale uitgaven van albums, die alleen in Italië, Amerika, Duitsland en Australië verschenen.

De band trad met veel bekende Europese acts op, zoals Peter Pan Speedrock, Dozer, Exploited, Electric Eel Shock, Hard-Ons, Meteors en Bombshell Rocks.

Na hun album "Right Between The Eyes" uit 2014, dat via het Zweedse Transubstans label zowel op LP (rood en zwart vinyl) als op CD en als digitale download uitgebracht werd, verschenen er diverse 7"singles, een DVD en CD's via andere labels, onder andere: "Respect The Chuck America" (CD, Strange Magic Records, 2015), "Live In London (Bootleg Series - Part 2)" (CD, Dope Productions, 2016) en "Chuck Norris Experiment / Trigger McPoopshute - Split CD" (CD, Dope Productions, 2016), voordat hun zevende officiële studio album "Chück Me!" op 5 mei 2017 door het Transubstans label zowel op LP, CD als op digitale download werd uitgebracht, waarna aansluitend, in 2017 en 2018, een uitgebreide wereldwijde tournee volgde.

Op 1 februari 2018 verscheen het album "Hot Stuff", via Ghost Highway Recordings (Spanje) / Savage Magic Records (USA), waarop 13 nummers staan, die niet op andere albums van de band voor komen, waaronder diverse tribuut nummers, een onuitgebrachte song, single versies en een akoestische song.

"Hot Stuff", die vanaf 1 januari 2018 bij de labels en tevens via de Chuck Norris Experiment webshop te bestellen was, werd in een beperkte oplage van 150 stuks op zwart vinyl en in een zeer beperkte oplage van 50 stuks op CD uitgebracht en beide uitgaven zijn met de hand genummerd en van handtekeningen voorzien.

Op 10 mei 2019 verscheen het compilatie album "Tribute To Dead Moon" via Ghost Highway Recordings & Chaputa Records in een beperkte oplage van 1000 stuks, waarvan 500 op zwart en 500 stuks op wit vinyl als 2LP (10") en daarop staan 19 bands, waarvan The Chuck Norris Experiment, die het nummer "Walking On My Grave" ten gehore brengen, er 1 van is en dit nummer is als digitale download uitgebracht.

Vervolgens verscheen de single "Back It Up!" en deze werd in eigen beheer als digitale download uitgebracht en staat tevens op het album "Shortcuts", dat 13 september 2019 via No Balls Records werd uitgebracht, ter ere van de 100ste uitgave van het label.

Het album werd geperst in een zeer beperkte oplage van 150 stuks op 7" vinyl, waarvan 75 blauw en 75 roze en verscheen tevens in een beperkte oplage van 110 stuks op CD en 110 stuks op cassette, terwijl er 75 via No Balls Records werden verkocht en de rest via The Chuck Norris Experiment en op 5 juni 2020 verscheen de 7" split single "Turning Me Inside Out" in een beperkte oplage van 150 stuks op zwart en in een beperkte oplage van 150 stuks op groen vinyl, die met de hand genummerd zijn.

Samen met Sonny Vincent bracht de band op 9 oktober 2020 een 5" vinyl split single uit, die in een zeer beperkte oplage van 60 stuks via No Balls Records is geperst en 2 exclusieve nummers bevat, die nergens anders te verkrijgen zijn en hiervan heet het nummer van The Chuck Norris Experiment "When The Dust Settles".

Als voorloper van hun album "This Will Leave A Mark", dat in 2021 via Transubstans Records / Ghost Highway Recordings verschijnt, bracht de band op 23 oktober 2020 de digitale single "Kill The Night" uit en op 22 januari 2021 bracht de band het nummer Dirtshot" in eigen beheer via Spotify en bandcamp uit.

Tevens verschijnen in januari 2021 ook de 7" split single "Hand Grenade" (met The Drippers),  via Ghost Highway Recordings, in een beperkte oplage van 150 stuks op groen en 150 stuks op zwart vinyl en de split single The Chuck Norris Experiment & Scumbag Millionaire, "Split", die via Savage Magic Records in een beperkte oplage van 300 stuks, waarvan 100 op rood, 100 op vuil wit en 100 op zwart vinyl wordt uitgebracht.

Op "Dirtshot" laat The Chuck Norris Experiment me genieten van een verrukkelijke swingende stevige hardrock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme bevat, waarbij stil zitten geen optie is.

Fantastische hardrock van een geweldige band, die ik iedere liefhebber van dit genre kan aanraden.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Needlepoint - Walking Up That Valley (BJK Music, 2021) (Progressieve Rock / Pop)

Needlepoint uit Oslo, Noorwegen, bestaat uit: Björn Klakegg - zang, sologitaar viool, dwarsfluit en cello, Nikolai Haengsle - basgitaar, achtergrondzang en sologitaar, David Wallumröd - Hammond orgel,clavinet, Rhodes synthesizer, harpsichord, piano, minimoog en synthesizers en Olaf Olsen - drums.

De band bracht hun debuut album "The Woods Are Not What They Seem" op 15 maart 2010 als digitale download uit en deze werd gevolgd door de digitale albums: "Outside The Screen" (26 oktober 2012), "Aimless Mary" (11 december 2015) en "The Diary Of Robert Reverie" (18 mei 2018), plus de digitale singles "Rules Of A Mad Man" (4 december 2020) en "Web Of Worry" (8 januari 2021) en OP 29 januari 2021 verschijnt hun nieuwe album "Walking Up That Valley" via BJK Music als LP in een beperkte oplage op doorzichtig oranje 180 gram vinyl, als CD en als digitale download en hierop speelt gastmuzikant Erik Nylander op percussie mee en tevens verzorgt het Carry Me Away koor, dat bestaat uit: Indra Lorentzen, Camilla Brun, Maria Vatne, David, Nikolai en Björn de achtergrondzang.

Het album bevat 8 nummers en begint met "Rules Of A Mad Man", waarin de band een heerlijke licht psychedelische pop song in een gemiddeld tempo speelt, die Hammond en progressieve rock invloeden heeft (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Offered You The Moon", een uitstekende psychedelische progressieve rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en invloeden van de zestiger jaren band Nirvana heeft en halverwege meer snelheid en invloeden van symfonische rock en jazz bijgevoegd krijgt.

Daarna volgen "Web Of Worry", een aanstekelijke poprock song met gemiddeld tempo en een dansbaar ritme (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en "So Far Away", een prachtige rustige pop song.

In "Where The Ocean Meets The Sky" krijg ik opnieuw zo'n fantastische progressieve rock song voorgeschoteld, die rustig begint en na enkele minuten over gaat in een sneller tempo, waarin de muziek gaat swingen en invloeden uit jazz en elektronische rock heeft, om na korte tijd terug te keren naar het begin tempo (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en ook in "Carry Me Away" start de band in een rustig tempo, om na iets meer dan een minuut te versnellen en me laat genieten van een swingende song, waarin het koor een belangrijke rol speelt.

Verder volgen "Another Day", een mooie rustige pop song met een aanstekelijk ritme en het titel nummer "Walking Up That Valley", een geweldige rock song, die net als de meeste nummers rustig begint, maar na enkele minuten verandert, een sneller tempo krijgt en folk en progressieve symfonische invloeden toegediend krijgt.

"Walking Up That Valley" van Needlepoint is een lekker in het gehoor klinkende plaat, die me van begin tot einde heeft geboeid en ik kan iedere liefhebber van progressieve rock en de betere pop deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: Komatsu - Rose Of Jericho (Heavy Psych Sounds, 2021) (Stoner)

Komatsu uit Eindhoven, Nederland werd in 2010 opgericht en bestaat, na enkele bezettingswisselingen tegenwoordig uit: Mo Truijens – zang en sologitaar, Mathijs Bodt – sologitaar en achtergrondzang, Martijn Mansvelders – basgitaar en achtergrondzang en Jos Roosen – drums.

De band bracht op 1 november 2011 hun debuut EP "Komatsu" in eigen beheer als CD en als digitale download uit en deze werd gevolgd door: "Manu Armata" (LP in een beperkte oplage op oranje vinyl, LP in een beperkte oplage op blauw vinyl, LP op wit vinyl, LP in een beperkte oplage op zwart vinyl als test persing, als CD en dd, 24 februari 2013 via Lighttown Fidelity), "Recipe For Murder One" (LP in een beperkte oplage op rood vinyl, LP in een beperkte oplage op wit/grijs vinyl, als LP op zwart vinyl, als CD en als dd, 23 september 2016 via Lighttown Fidelity), "A New Horizon" (LP op blauw/zwart gerookt vinyl, CD en dd, 7 september 2018 via Argonauta Records) en tevens verscheen de 10" split LP "Nomen Est Omen" (met Desert Storm) in een beperkte oplage van 250 stuks.

Op 5 februari 2021 verschijnt hun album "Rose Of Jericho", waarop 9 nummers staan, als LP in een zeer beperkte oplage van 15 stuks als test persing, in een beperkte oplage van 150 stuks op transparant met paars en groen gespetterd vinyl, als LP in een beperkte oplage van 400 stuks op paars vinyl, als LP op zwart vinyl, als CD en als digitale download via Heavy Psych Sounds Records.

Het album begint met "Stare Into The Dawn", waarin de band een stevige stonerrock song ten gehore brengt, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en enkele tempowisselingen heeft (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Solitary Cage", een heerlijke swingende uptempo rock song, die tempowisselingen heeft en een licht Oosters ritme bevat.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

Daarna volgen "The Suit", een lekker in het gehoor klinkende song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en  "Blood Moon", een schitterende desert rock song, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en een terugkerend ritme heeft.

In "Son Of Sam" zet Komatsu me een uitstekende song met een gemiddeld tempo en een dansbaar ritme voor, in het titel nummer "Rose Of Jericho" krijg ik een  verrukkelijke instrumentale mix van surf en stoner voorgeschoteld, die een licht hypnotiserend terugkerend ritme heeft en in "Blackbird" hoor ik de band een puike rock song  mte een terugkerend ritme in een gemiddeld tempo spelen.

Verder volgen "Call Of The Wolves", een prima stonerrock song, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en een terugkerend ritme heeft en "Om", een fantastische mix van stoner en psychedelische muziek, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld.

"Rose Of Jericho" van Komatsu is een uitstekende plaat, die vol lekker in het gehoor klinkende stoner songs staat en ik kan deze schijf dan ook sterk aanraden aan liefhebbers van dit genre.

Review: Korb - Korb (Necio Records, 2021) (Krautrock / Elektronisch)

Korb uit Engeland bestaat uit het duo Jonathan Parkes en Alec Wood, die eerder onder de namen Mutante en Arboria muziek maakten.

Daarbij maken ze gebruik van moderne analoge synthesizers, drums, percussie, bas- en sologitaar, orgel en fx pedalen.

Op 23 juli 2018 verscheen hun debuut album "Korb" via Dreamlord Recordings als CD en als digitale download en deze werd op 4 september 2020 gevolgd door de digitale download "Korb II", die 30 september via Weird Beard Records in een beperkte oplage van 250 stuks werd uitgebracht, waarbij de eerste 50 stuks met de hand genummerd zijn en een gesigneerde bonus CD bevatten.

Het album "Korb" van Korb, dat 8 nummers bevat, wordt op 31 januari 2021 via Necio Records her-uitgebracht als LP en verschijnt in een beperkte oplage van 100 stuks op wit met blauw gespetterd 180 gram vinyl. 

Het album begint op kant A met "Voyager", waarin de band een schitterende mix van space- en krautrock in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die een terugkerend ritme heeft en deze wordt gevolgd door "Power Structure", een swingend uptempo krautrock nummer, waarbij stil zitten geen optie is.

Daarna volgen "Shapeshifter", een geweldig elektronisch nummer, dat met eentonige synthesizer klanken start, om na iets meer dan een minuut een terugkerend ritme bijgevoegd te krijgen, dat een licht hypnotiserend effect teweeg brengt en "Earth Ritual", een fantastisch nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een hypnotiserend terugkerend ritme en psychedelische invloeden heeft.

Het eerste nummer van kant B heet "Teleforce" en hierin speelt Korb een aanstekelijk swingend uptempo krautrock nummer, dat aanzet tot dansen en in "Megalith" krijg ik een mix van elektronische muziek, progressieve rock en spacerock in een gemiddeld tempo voorgeschoteld.

Verder volgen "Setjen To Condor", een nummer, dat met zware klanken begint en na korte tijd verandert in een heerlijk dansbaar elektronisch stuk muziek, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een aanstekelijk ritme bevat en "Korbs First Android", een verrukkelijk stukje krautrock, dat in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en een dansbaar terugkerend licht hypnotiserend ritme heeft.

Korb heeft me met "Korb" van begin tot einde in de ban van hun muziek gehouden, die een mix is van elektronische muziek en krautrock en ik kan liefhebbers van deze genres deze meesterlijke schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Voodoo Circle - Locked & Loaded (AFM Records, 2021) (Hardrock)

Voodoo Circle uit Duitsland werd in 2008 opgericht en bestaat tegenwoordig uit: David Readman - zang, Alex Beyrodt sologitaar en zang, Mat Sinner - basgitaar en zang en Markus Kullmann - drums.

De band bracht in 2008 hun debuut album "Voodoo Circle" uit en deze werd gevolgd door "Broken Heart Syndrome" (2001), "More Than One Way Home" (2013), "Whisky Fingers" (2015), "Raised on Rock" (2018) en "Locked & Loaded", dat 15 januari 2021 als LP in een beperkte oplage van 325 stuks op goud kleurig vinyl, als LP in een beperkte oplage van 325 stuks op violet kleurig vinyl, als LP in een beperkte oplage van 100 stuks op oranje/marmer/zwart kleurig vinyl en als CD en digitale download verscheen via AFM Records en daarop wordt de band bijgestaan door Coevin Nahn - keyboards en Melissa Bonny - achtergrondzang.

Het album, dat 11 nummers bevat, start met "Flesh & Bone", een heerlijke swingende hardrock song, die met een vrij hoge snelheid gespeeld wordt en jaren 80 invloeden heeft, waarna "Wasting Time" volgt en de band een geweldige rock song ten gehore brengt, die met zware klanken begint, om na korte tijd in een aanstekelijk dansbaar ritme over te gaan en in gemiddeld tempo wordt gespeeld.

Daarna volgen "Magic Women Chile", dat psychedelisch start en na 1 minuut verandert in een schitterende stevige hardrock song met tempowisselingen en een gemiddeld tempo bevat, waarbij invloeden van Deep Purple hoorbaar zijn, het titel nummer "Locked & Loaded", een verrukkelijke mix van hardrock en rap, die in een zeer dansbaar ritme gespeeld wordt en tempowisselingen heeft (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensies), "Devil With An Angel Smile", een puike rock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en invloeden van "Walk This Way" van Run DMC bevat en het laatste nummer van kant A, getiteld "Straight For The Heart", een uptempo song met subtiele tempowisselingen en melodische invloeden.

In "Eyes Full Of Tears" zet Voodoo Circle me een prachtige, vrij rustige, song met een aanstekelijk ritme, dat aanzet tot schuifelen, in "Devil's Cross", een 

fantastische melodische rock song met subtiele tempowisselingen, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en "Trouble In The Moonlight", een swingende snelle rock song met enkele tempowisselingen.

Verder volgen "This Song Is For You", een geweldige mix van hardrock en bluesrock, die invloeden van de muziek van Gary Moore heeft en in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en "Children Of The Revolution", een uitstekende rock song met invloeden van "Immigrant Song" van Led Zeppelin, die swingt en aanzet tot dansen.

"Locked & Loaded" van Voodoo Circle is een prima plaat, die afwisselende hardrock met invloeden van de jaren 70 en 80 bevat, waar ik erg van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van dit genre deze schijf dan ook zeer aanraden.

 

Review: Post Lovers - Drive (Inner Ear Records, 2021) (Pop)

Post Lovers is het solo project van Eleni Karageorgou uit Athene, Griekenland, die sinds 1997 in de muziek scene actief is.

Ze speelde in de periode 2014-2015 in de band Household (Athene) en bracht in die periode ook haar eerste EP uit.

Haar officiële debuut single, die ze onder de naam The Post Lovers maakte, was "Melbourne"/"Going Anyway”, die 1 augustus 2017 in een beperkte oplage op 7" vinyl uitkwam, via het speciale project van Inner Ear Records, getiteld “A Distant Victory Singles Club” en tevens is de single als digitale download uitgebracht.

Op 10 december 2018 verscheen haar debuut album met gelijknamige titel via Inner Ear Records op zowel zwart als groen vinyl en als digitale download.

De muzikanten, die op dit album mee spelen zijn: Nikos Tselios – sologitaar en zang, Stavros Georgiopoulos – basgitaar en zang, Danae Eco – keyboards, percussie en zang en Danae Palaka – drums, terwijl Eleni zelf akoestische gitaar, sologitaar en keyboards speelt en zingt.

In de periode van de winter van 2019 en de zomer van 2020 nam Eleni 10 nieuwe songs op voor haar album "Drive", dat op 22 januari 2021 via Inner Ear Records als LP in een beperkte oplage op 180 gram wit vinyl, als LP in een beperkte oplage op 180 gram groen vinyl, als LP op 180 gram zwart vinyl, als CD en als digitale download wordt uitgebracht en hierop spelen Nikos Tselios, Stavros Georgiopoulos, Danae Palaka en Danae Eco weer mee.

Het album start met "Bees From The Buzz", waarin de band een puike pop song ten gehore brengt, die een terugkerend dansbaar ritme heeft en in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en gevolgd wordt door "Facts", een heerlijke song met een vrolijk aanstekelijk dansbaar ritme en een hoog meezing gehalte.

Daarna volgen "The Word (Mansplaining)", een swingende uptempo song, die invloeden van punk heeft, een terugkerend ritme en enkele tempowisselingen bevat, "Seriously", een geweldige pop song, die invloeden van musical muziek heeft en diverse tempowisselingen bevat en "Hibernation", een uitstekende pop song met een aanstekelijk dansbaar ritme.

In "Long Terms" speelt Post Lovers een prachtige vrij rustige song met subtiele tempowisselingen, in "Run Like Flood" schotelt de band me een geweldige dansbare post-punk song voor, die een terugkerend ritme heeft en een duistere sfeer oproept en "Import Faint", een verrukkelijke swingende uptempo song, die aanzet tot dansen.

Verder volgen "On The Pill", een prima song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en "Palmistry", een schitterende dansbare uptempo pop song, waarbij stil zitten geen optie is.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

"Drive" van Post Lovers is een lekkere dansbare plaat, die me van het begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan liefhebbers van de betere pop muziek deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: mooie Deadburger Factory - La Chiamata (Snowdonia Records, 2020) (Progressieve Rock)

Deadburger Factory uit Florence, Italië werd in 1996 opgericht door Alessandro Casini - sologitaar en Vittorio Nistri - elektronica en drums en bestaat tegenwoordig verder uit: Simone Tilli - stem en Carlo Sciannameo - basgitaar.

De band bracht op 1 januari 1997 hun debuut album "Deadburger" als CD via Fridge Records uit en deze werd gevolgd door "5 Pezzi Facili" (CD en Maxi single,  Sony/Fridge Records, 1 januari 1999), "S.T.O.R.1.E." (CD, Wot 4 Records, 1 januari 2003), "Cé Ancora Vita Su Marte" (CD, Goodfellas, 1 januari 2007) en "La Fiscica Delle Nuvole" (3CD, Snowdonia Records, 15 september 2013) en tevens verscheen het digitale nummer "Il Mare É Scomparso" op 15 september 2013 als gratis download en op 20 november 2020 bracht de band de CD "La Chiamata", waarop 7 nummers staan,  in een mooie luxe uitgave met een 64 pagina's tellend boekje + een gratis download code + een mini poster via Snowdonia Records op de markt.

De Factory bestaat op deze CD uit: Zeno De Rossi, Cristiano Calcagnile, Bruno Dorella, Marco Zanello en Simone Vassalo (allen drums), Alfio Antico - trombone en stem, Silvia Bolognesi - contrabas, Enrico Gabrieli - winden, Eduardo Marraffa - winden, Lalli - stem, Cinzia La Fauci - stem, Davide Riccio - stem, Paolo Bacilieri - tekeningen en Gabriele Menconi - afbeeldingen.

Het album begint met "Onoda Hiroo", waarin de band een stevige rock song ten gehore brengt, die een terugkerend dansbaar ritme heeft en deze wordt gevolgd door "Un Incendio Visto Da Lontano", een schitterende progressieve song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, een terugkerend ritme heeft en swingt.

Daarna volgen het titel nummer "La Chiamata", een fantastische progressieve jazz song, die swingt en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "Tryptich", een geweldig experimenteel nummer, waarin Deadburger Factory totaal lijkt uit te freaken.

Dan volgen "Tamburo Sei Pazzo", dat eveneens experimenteel begint en gesproken tekst bevat, om na 2 minuten over te gaan in een repeterend drums ritme, dat na iets meer dan een minuut verandert in een progressieve song met een gemiddeld tempo, om tegen het einde jazz invloeden te krijgen en "Manifesto Cannibale", een uitstekende song met een terugkerend ritme, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en progressieve invloeden bevat en bij tijd en wijle vrij heftig klinkt.

Als laatste krijg ik "Blu Quasi Trasparente" voorgeschoteld en hierin hoor ik de band een uitstekende rock song in een gemiddeld tempo spelen, die een terugkerende tekst bevat, waardoor de muziek lichtelijk hypnotiserend overkomt, om de laatste 2 minuten in een leger tempo te worden gespeeld.

"La Chiamata" van Deadburger Factory is geen alledaagse plaat en zal waarschijnlijk voor slechts een klein publiek echt toegankelijk zijn, maar zij die de moeite zullen nemen om de muziek eens goed te beluisteren, zullen zeker aan hun trekken komen en deze progressieve schijf op waarde weten te schatten.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Tony Barlotti E I Suoi Flauers - Belinda Contro I Mangiadischi Deluxe! (Area Pirata Records, 2020) (Hammond Rock / Beat)

Tony Barlotti E I Suoi Flauers uit Salerno, Italië, werd in 1995 opgericht en bestaat tegenwoordig uit: Tony Borlotti - zang en mondharmonica, Mick Coppla - sologitaar en achtergrondzang, Johnny Dago - basgitaar en achtergrondzang, Gabriele Di Capri - orgel, piano en achtergrondzang en Vicenzo Criscuolo - drums en percussie.

De band bracht in 2000 hun debuut single "Inno Dei Flauers" als 7" vinyl op 33 toeren uit via Teen Sound Records en deze werd gevolgd in 2003 door het album "Il Mondo È Strano", dat als LP en als CD via Teen Sound Records verscheen.

Daarna volgden "A Che Serve Protestare?" (CD album, 2008, Teen Sound Records), "Aperitivo Da Tony" (7" vinyl en CD, 2014, Discos Jaguar), "Battuti E Beati" (7" EP in een beperkte oplage van 300 stuks, 2016, Area Pirata Records), "Belinda Contro I Mangiadischi" (LP en CDr, 2019, Area Pirata Records) en op 4 december 2020 verscheen dit album in een beperkte oplage van 300 stuks op CD met 4 extra nummers via dat zelfde label. 

Daarop wordt de band bijgestaan door"Michele Landi - zang en totsen in "Noi Siamo Qui", Roberto Lepro - Trompet in "Lambretta" en Mario Spolidoro - saxofoon in "Lambretta".

Het album, dat 17 nummers bevat, start met het 18 seconden durende "Introduzione", waarin er een toespraak te horen is, die gevolgd wordt door "Polaroid", een heerlijk swingend uptempo instrumentaal nummer, dat invloeden van Hammond rock heeft, "Un Tempo Per Noi", een uptempo pop song met jaren 60 beat invloeden, die subtiele tempowisselingen bevat, "Lambretta", een uitstekende dansbare song, die lichte soul en progressieve rock invloeden heeft en "Sono Nei Guai", een geweldige licht psychedelische jaren 60 song, die swingt en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.

Daarna volgen "Al Comizio Dei Fiori", een lekker in het gehoor klinkende pop song, die een vrolijk ritme heeft, "Noi Siamo Qui", een swingende uptempo Hammond rock song, waarbij stil zitten geen optie is en "Belinda Contro I Mangiadischi", een fantastisch licht psychedelisch instrumentaal nummer, dat tempowisselingen heeft en swingt als een trein.

In "Ciak" laat Tony Barlotti E I Suoi Flauers me genieten van een dansbare Hammond rock song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, in "La Giostra" zet de band me een aanstekelijke poprock song voor, die tempowisselingen heeft, invloeden van beat en een dansbaar ritme bevat en in "La Cartolina" krijg ik een verrukkelijke licht psychedelische uptempo pop song voorgezet, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft. 

Dan volgen "Programma Beat", een swingende Hammond rock song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en "Quelli Della Radio", een puike rock song met een dansbaar ritme.

Verder volgen de extra nummers "Battuti E Beati", een country nummer met een hoog meedein gehalte en "Superdonna", een schitterende jaren 60 gerelateerde dansbare uptempo song, die met een aankondiging begint en beide komen van de 7" EP "Battuti e Beati", waarna de nieuwe nummers "Falso Giovane", een swingende licht psychedelische uptempo poprock song met jaren 60 invloeden en "Soli Nella Città", een fantastische licht psychedelische zestiger jaren pop song, die swingt als een trein en een hoog meezing gehalte heeft.

"Belinda Contro I Mangiadischi Deluxe!" van Tony Barlotti E I Suoi Flauers is een uitstekende CD, die vol staat met lekker in het gehoor klinkende dansbare nummers en ik kan liefhebbers van zowel Hammond rock als van zestiger jaren muziek deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Lake Of Tears - Ominous (AFM Records, 2021) (Dark Pop)

Lake Of Tears uit Boras, Zweden, werd in 1992 opgericht en bestaat tegenwoordig nog alleen uit: Daniel Brennare - zang en sologitaar.

Ten tijde van de oprichting speelden ook Jonas Eriksson - sologitaar, Mikael Larsson - basgitaar en Johan Oudhuis - drums in de band, maar in de loop der jaren veranderde Lake Of Tears regelmatig van tweede gitarist en waren Larsson en Oudhuis tot en met 2017 de vaste krachten van Brennare.

De band bracht hun debuut album "Demo 1 '93" in 1993 uit, gevolgd door "Greater Art" (CD, 1994), "Headstones" (CD, 1995), "A Crimson Cosmos" (CD, 1997), "Forever Autumn" (CD, 1999), "The Neonai" (CD, 2002), "Black Brick Road" (CD, 2004), "Moons And Mushrooms" (CD, 2007) en "Illwill" (CD, 2011).

Op 19 februari 2021 brengt Daniel Brennare samen met enkele studio muzikanten het album "Ominous" uit via AFM Records en dit verschijnt als CD, als LP in een beperkte oplage op wit vinyl, als LP in een beperkte oplage op doorzichtig vinyl, als LP in een beperkte oplage op zwart vinyl en als digitale download.

De studio muzikanten, die op de 9 nummers van het album "Ominous" meespelen zijn: Mr. Silver - drums, Manne Engström - sologitaar en Mr. Rapp - contrabas en  basgitaar.

Het album begint met "At The Destination", waarin de band een schitterend elektronisch nummer ten gehore brengt, dat rustig start en na korte tijd over gaat inn een sneller tempo, waarbij het ritme aanstekelijk en dansbaar is en er tempowisselingen in de muziek zitten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "In Wait And In Worries" volgt en de band een mooie rustige song speelt, die invloeden van folk muziek heeft.

Daarna volgen "Lost In A Moment", een fantastisch nummer, dat met een licht hypnotiserend drums ritme begint, om na enkele minuten over te gaan in een vrij heftige song met een gemiddeld tempo, dat naadloos doorloopt in "Ominous One", een heerlijke uptempo rock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en enkele tempowisselingen bevat en verder gaat in "Ominous Too", een prachtige rustige song met invloeden van hardrock en kamermuziek, die een terugkerend ritme heeft en iets na de helft van het nummer meer snelheid krijgt. 

In "One Without Dreams" zet Lake Of Tears me een vrij rustige duistere song voor, die een pessimistische kijk op de toekomst weergeeft en in "The End Of This World" krijg ik een swingend instrumentaal uptempo rock nummer te horen, dat tempowisselingen heeft.

Verder volgen "Cosmic Sailor", een verrukkelijke vrij rustige duistere song met een aanstekelijk ritme en lichte invloeden van de muziek van Deleyaman, die iets over de helft over gaat in een eentonig geluid met een terugkerend drums ritme en een voorzichtig gitaarspel en "In Gloom", een geweldige rustige song, die gepaard gaat met een triest klinkend aanstekelijk terugkerend ritme.

"Ominous" van Lake Of Tears staat vol verrukkelijke nummers, die weliswaar zo nu en dan duister en pessimistisch over komen, maar toch gewoon lekker klinken en ik kan iedere liefhebber van de betere pop deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: Il Paradiso Degli Orchi - Samir (AMS Records, BTF Vinyl Magic, 2021) (Progressieve Rock)

Il Paradiso Degli Orchi uit Brescia, Italië, werd in 2010 opgericht en bestaat uit: Sven Jørgensen – zang en sologitaar, Michele Sambrici – sologitaar en zang, Andrea Corti – basgitaar, Marco Degiacomi – drums en zang, Giacomo Piazza – percussie en synthesizer en Andrea Calzoni – dwarsfluit, mondharmonica en saxofoon. 

De band bracht hun debuut album "Il Paradiso Degli Orchi" op 19 december 2010 als digitale download via Orquestra Records uit en deze werd gevolgd door: "Il Corponauta" (AMS Records, CD in een beperkte gesigneerde oplage van 10 stuks, CD en digitale download, 28 mei 2018) en "Samir", dat via Ams Records / BTF Vinyl Magic als CD in een beperkte gesigneerde oplage van 20 stuks, als CD en als digitale download op 4 december 2020 verscheen en tevens bracht de band de digitale nummers "Journey #1" (5 mei 2010) en "OOO" (6 april 2020) uit. 

Het album, dat een 24x36 miniposter bevat met de originele Italiaanse teksten, die in het Engels en Japans vertaald zijn, bevat 5 nummers, waarvan het eerste "Introinduzione" heet en hierin speelt de band een fantastische uptempo progressieve rock song, die wisselt tussen langzame en snelle tempo's en gesproken tekst en lichte folk invloeden bevat, waarna "Slowgun" naadloos volgt, waarin de band een heerlijke mix van filmmuziek, symfonische en progressieve rock ten gehore brengt, die tempowisselingen heeft, gesproken tekst bevat en tegen het einde melodisch wordt.

Daarna speelt Il Paradiso Degli Orchi een geweldig psychedelisch nummer, dat een terugkerend ritme en gesproken tekst heeft en bij tijd en wijle zwaar en licht hypnotiserend klinkt, waarbij ook invloeden van Oosterse muziek, folkrock en hardrock hoorbaar zijn.

In "Mente" schotelt de band me opnieuw een schitterende rock song voor, tempowisselingen heeft, Oosterse en terugkerende ritmes en folkrock en psychedelische invloeden bevat en swingt.

Als laatste volgt "Ali Di Gabbiano", dat begint met prachtige piano klanken, die over gaan in een lekker in het gehoor klinkende poprock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.

"Samir" van Il Paradiso Degli Orchi is een verrukkelijke schijf, die vol uitstekende progressieve nummers staat, waar ik erg van genoten heb en ik raad liefhebbers van dit genre deze CD dan ook zeer aan.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Johnny Labelle - XVIII (Inner Ear Records, 2010) (Pop)

Multi-instrumentalist en singer-songwriter Johnny Labelle uit Athene, Griekenland bracht op 21 maart 2019 zijn debuut album "Cold Fruit" in een zeer beperkte oplage als cassette en als digitale download uit en deze wordt op 20 november 2020 gevolgd door "XVIII", waarop 9 nummers staan, dat via Inner Ear Records als LP op 180 gram zwart vinyl en als dd verschijnt, waarbij vermeldenswaardig is, dat de nummers medio 2019 als demo's werden opgenomen en met behulp van producer Vasilis Dokakis tot een geheel werden gesmeed.

Het album begint met "The Dolphins", waarop gastmuzikant Chris Scott op saxofoon meespeelt en daarin krijg ik een rustige pop song te horen, die invloed van avant garde en smooth jazz heeft en deze wordt gevolgd door "Doppelgänger", een mooie rustige pop song en "AK", een mix vrij rustige van elektronische muziek en pop.

Daarna volgen "In The Sun", een mix van elektro en pop, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een dansbaar terugkerend ritme heeft en "Greek Dark Age", een mix van pop en elektronische muziek met een donkere uitstraling, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld.

In "Beginning Of The End" schotelt Johnny Labelle me opnieuw zo'n prachtige dansbare pop song voor en in "Visceral" hoor ik hem nogmaals zo'n zelfde soort song spelen, die donkere elementen bevat.

Verder volgen "Disillusionment", een verrukkelijk instrumentaal kort zwaar nummer, dat post-apocalyptische beelden oproept en "Poseidonia" en hierin krijg ik weer zo'n prima pop song voorgezet, die in een vrij rustig tempo wordt gespeeld en een hoog meedein gehalte heeft.

"XVIII" van Johnny Labelle is een uitstekende plaat met mooie rustige muziek, waarbij zijn bariton stem prima tot zijn recht komt, maar ook de beperking hiervan weergeeft, want veel van de muziek lijkt hierdoor op elkaar, maar desondanks kan ik liefhebbers van de betere pop aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren en en hierover zelf te oordelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Kaballah - The Omen (Ripple Music / Rebel Waves Records, 2021) (Rock)

Kaballah uit Pamplona, Spanje werd in 2013 opgericht en bestaat uit: Carmen Espejo — drums en zang, Marga Malaria — basgitaar en zang en Alba DDU — sologitaar en zang.

De band bracht hun debuut EP "Kabbalah" op 14 november 2013 als CD  en digitale download uit en deze werd gevolgd door: "Primitive Stone" (1 januari 2015, CD EP en dd), "Revelations" (9 februari 2016, CD EP en dd), "Phantasmal Planetoid" (7 april 2017, digitaal nummer), "Spectral Ascent" (7 juli 2017, via Twin Earth Records Webstore als LP in een beperkte oplage van 4 stuks op 140 gram vinyl als test persing, beperkte oplage van 150 stuks op 140 gram doorzichtig vinyl, CD, beperkte oplage als cassette en dd) en het digitale nummer "Abomination" (16 juni 2018, op het album "Skull Mountain Compilation").

Op 15 januari 2021 verschijnt het tweede album van de band, getiteld "The Omen" via Rebel Waves Records, evenals de single "Ceibas", die op dezelfde datum uitgebracht wordt.

Het album, dat 8 nummers bevat, start met "Stigmatized", waarin de band een heerlijke zware rock song in een gemiddeld tempo speelt, die een terugkerend ritme bevat en invloeden van hardrock heeft, om mysterieus te eindigen en dit nummer wordt gevolgd door de single "Ceibas", een uitstekende song, die lichte psychedelische invloeden heeft en een aanstekelijk dansbaar terugkerend ritme bevat.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

Daarna volgen "Night Comes Near", een lekker in het gehoor klinkende uptempo song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en "The Ritual", een puike hardrock song, die een terugkerend ritme heeft.

In "Lamentations" laat Kaballah me genieten van een schitterende uptempo song, die een aanstekelijk ritme heeft, dat aanzet tot dansen en in "Labyrinth" zet de band me een prima uptempo rock song voor, die tempowisselingen een Oosters klinkend ritme heeft.

Verder volgen "Duna", een aanstekelijke dansbare uptempo rock song en "Liturgy", een stevige rock song, die een terugkerend ritme heeft en tempowisselingen bevat.

"The Omen" van Kaballah staat vol lekker in het gehoor klinkende rock songs, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook aan iedere rock liefhebber aanbevelen.

Review: Sonic Flower - Rides Again (Heavy Psych Sounds, 2021) (Stoner / Progressieve Bluesrock)

Sonic Flower werd in 2001 in Japan opgericht en bestond uit: Takenori Hoshi — sologitaar, Tatsu Mikami – basgitaar, Arisa — sologitaar en Keisuke Fukawa – drums.

De band bracht hun debuut album "Sonic Flower" in 2003 via Leafhound Records uit en deze wordt op 22 januari 2021 als LP her-uitgebracht door Heavy Psych Sounds.

Maar nadat Arisa in 2005 zwanger bleek te zijn en de bandleden hun dagelijkse banen prefereerden, ging de band uit elkaar, om in een andere samenstelling in 2018 nieuw leven ingeblazen te krijgen, maar de opnamen van hun tweede album "Rides Again", waarop 7 nummers staan, waarvan 2 covers, worden nog in dezelfde bezetting gespeeld als op hun debuut album, waarbij vermeldenswaardig is, dat de LP nog onuitgebracht stdio materiaal bevat uit de periode 2003-2005. 

Op 29 januari 2021 brengt Heavy Psych Sounds "Rides Again" uit als LP in een beperkte oplage van 150 stuks op half oranje/half blauw vinyl met speciale oranje hoes, als LP in een beperkte oplage van 350 stuks op doorzichtig rood vinyl, als LP test persing, als LP op zwart vinyl, als CD en als digitale download, 

Het album start met "Super Witch", waarin de band een stevig uptempo stonerrock nummer met een aanstekelijk terugkerend ritme ten gehore brengt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en dit wordt gevolgd door "Black Sheep", een lekker in het gehoor klinkende mix van stoner en progressieve bluesrock, die in een gemiddeld tempo wordt uitgevoerd.

Daarna volgen "Jungle Cruise", een geweldige swingende uptempo mix van progressieve rock, bluesrock en drums ritmes en "Captain Frost", een heerlijk uptempo progressief rock nummer met tempowisselingen en een aanstekelijk ritme, waarbij stil zitten geen optie is.

In de cover "Stay Away" (The Meters) zet Sonic Flower me een uitstekend stoner nummer voor, dat tempowisselingen heeft en in "Quicksand Planet" laat de band me genieten van een swingend stevig rock nummer.

Als laatste volgt de cover "Earthquake" (Graham Central Station), een schitterend progressief rock nummer, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en invloeden van de muziek van Jimi Hendrix bevat.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

"Rides Again" van Sonic Flower is een puike plaat, waarmee de band me muzikaal even terug heeft gebracht naar de jaren 70 en ik kan liefhebbers van zowel progressieve bluesrock, progressieve rock alsmede stoner, deze schijf dan ook sterk aanbevelen.

 

Review: Starified - Fat Hits (Ripple Music, 2021) (Heavy Rock)

Starified uit Moskou, Rusland, werd in 2017 opgericht en bestaat uit: Vadim Ambartsumian – zang en drums, Yuriy Berezovik – sologitaar en Dmitri Shurpakov – basgitaar.

De band bracht hun debuut digitale nummer "Shoot Me!" op 12 oktober 2015 uit, gevolgd door: "Starified" (1 juni 2017, LP via CSBR Records en digitale download) en "Feathers" (12 december 2018, LP via CSBR Records en dd).

Hun derde album "Fat Hits", waarop 10 nummers staan, verschijnt 15 januari 2021 via Ripple Music als LP in een beperkte oplage op half goudkleurig/half zwart vinyl, als LP op zwart vinyl, als CD in een beperkte oplage als digipack en als dd en op dit album wordt de band bijgestaan door Alina Bakanova en Alexandra Sobolev, die de achtergrondzang verzorgen op "An Ode to Tenacious D".

Het album begint met "Scapegoat", waarin de band een stevige heavy rock song in een niet al te hoog tempo speelt, die melodische invloeden heeft en gevolgd wordt door "Don Loco", een uitstekende rock song met een gemiddeld tempo, die subtiele tempowisselingen heeft en melodische invloeden bevat (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en "An Ode To Tenacious D", eveneens zo'n puike stevige song, die een aanstekelijk ritme heeft, dat aanzet tot beweging, invloeden bevat van hardrock uit de jaren 80 en iets over de helft van het nummer meer snelheid krijgt.

Daarna volgen "Anti Rebel", een schitterende rock song met een afwisselend tempo en een hoog meedein gehalte en "Saraton", een vrij langzame rock song, die een aanstekelijk ritme, invloeden van grunge en tempowisselingen heeft.

In "Wider Lane"schotelt Starified me opnieuw zo'n prima rock song in een gemiddeld tempo voor, die subtiele tempowisselingen heeft, in "What If" krijg ik een zelfde soort song te horen, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en in "Pick A Fight" laat de band me genieten van een stevige melodische rock song, die in een traag tempo wordt gespeeld en tempowisselingen heeft.

Verder volgen "Noah" en ook hierin speelt de band zo'n lekker in het gehoor klinkende rock song met tempowisselingen en hardrock invloeden en "Same Old River", een geweldige song met een gemiddeld tempo, een aanstekelijk dansbaar ritme en lichte melodische invloeden.

"Fat Hits" van Starified staat vol uitstekende rock nummers met invloeden van grunge en hardrock, die hoofdzakelijk in een gemiddeld tempo worden gespeeld en naar mijn mening wel iets meer variatie hadden mogen hebben, maar zeker bij liefhebbers van heavy rock, hardrock en grunge in de smaak zullen vallen en ik wil hen dan ook aanraden, eens te gaan luisteren naar deze prima plaat.