De band bracht op 1 januari 1997 hun debuut album "Deadburger" als CD via Fridge Records uit en deze werd gevolgd door "5 Pezzi Facili" (CD en Maxi single, Sony/Fridge Records, 1 januari 1999), "S.T.O.R.1.E." (CD, Wot 4 Records, 1 januari 2003), "Cé Ancora Vita Su Marte" (CD, Goodfellas, 1 januari 2007) en "La Fiscica Delle Nuvole" (3CD, Snowdonia Records, 15 september 2013) en tevens verscheen het digitale nummer "Il Mare É Scomparso" op 15 september 2013 als gratis download en op 20 november 2020 bracht de band de CD "La Chiamata", waarop 7 nummers staan, in een mooie luxe uitgave met een 64 pagina's tellend boekje + een gratis download code + een mini poster via Snowdonia Records op de markt.
De Factory bestaat op deze CD uit: Zeno De Rossi, Cristiano Calcagnile, Bruno Dorella, Marco Zanello en Simone Vassalo (allen drums), Alfio Antico - trombone en stem, Silvia Bolognesi - contrabas, Enrico Gabrieli - winden, Eduardo Marraffa - winden, Lalli - stem, Cinzia La Fauci - stem, Davide Riccio - stem, Paolo Bacilieri - tekeningen en Gabriele Menconi - afbeeldingen.
Het album begint met "Onoda Hiroo", waarin de band een stevige rock song ten gehore brengt, die een terugkerend dansbaar ritme heeft en deze wordt gevolgd door "Un Incendio Visto Da Lontano", een schitterende progressieve song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, een terugkerend ritme heeft en swingt.
Daarna volgen het titel nummer "La Chiamata", een fantastische progressieve jazz song, die swingt en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "Tryptich", een geweldig experimenteel nummer, waarin Deadburger Factory totaal lijkt uit te freaken.
Dan volgen "Tamburo Sei Pazzo", dat eveneens experimenteel begint en gesproken tekst bevat, om na 2 minuten over te gaan in een repeterend drums ritme, dat na iets meer dan een minuut verandert in een progressieve song met een gemiddeld tempo, om tegen het einde jazz invloeden te krijgen en "Manifesto Cannibale", een uitstekende song met een terugkerend ritme, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en progressieve invloeden bevat en bij tijd en wijle vrij heftig klinkt.
Als laatste krijg ik "Blu Quasi Trasparente" voorgeschoteld en hierin hoor ik de band een uitstekende rock song in een gemiddeld tempo spelen, die een terugkerende tekst bevat, waardoor de muziek lichtelijk hypnotiserend overkomt, om de laatste 2 minuten in een leger tempo te worden gespeeld.
"La Chiamata" van Deadburger Factory is geen alledaagse plaat en zal waarschijnlijk voor slechts een klein publiek echt toegankelijk zijn, maar zij die de moeite zullen nemen om de muziek eens goed te beluisteren, zullen zeker aan hun trekken komen en deze progressieve schijf op waarde weten te schatten.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten