Review: The Movements & The Angry Dead Pirates Split 10" (Pariah records, 2012) (Psychedelisch / Garagerock)

The Movements is een Zweedse band uit Göteborg, die bestaat uit: David Henriksson - zang en sologitaar, Gustaf Gimstedt - synthesizer, orgel en zang, Daniel Pettersson - basgitaar en zang, Christian Johansson - sologitaar, saxofoon en zang en Thomas Widholm - drums.
In 2004 maakte de band hun debuut met de "Drag Me Up EP" en sinds die tijd verschijnen er met de regelmaat van de klok singles en albums van ze op diverse labels, zoals Pariah Records, Lonestar Records, Alleycat Records, Teensound/Misty Lane Records, Sulatron Records en Crusher Records.
Hun laatste wapenfeiten waren de CD "For sardines space is no problem", die in 2011 via het Sulatron Records label verscheen en de split 10"vinyl LP met The Angry Dead Pirates uit Toulouse, Frankrijk.
Deze is in 2013, opgevolgd door de CD "Like Elephants 1", waarvan 27 september de 7" vinyl single "The Death Of John Hall D.Y." / "Everybody Needs Something" getrokken werd.

The Angry Dead Pirates komen uit Toulouse, Frankrijk en werden in 2006 opgericht.
De band, die bestaat uit: William Red - sologitaar en zang, Bloody Mary - basgitaar en zang, Billy Joe, beter bekend als Eddy Wagner - farfisa en tamboerijn en One Eyed Jack - drums, bracht in januari 2009 hun debuut 7" vinyl single "Put Me Down" uit.
Daarna volgde in januari 2010 de LP "Fuzz For Nihilists", die via het Le Laboratoire Records en Better Rock than Roll records werd uitgebracht en in maart 2012 verscheen er een split 10" vinyl EP samen met de Zweedse band The Movements, getiteld "The Movements & The Angry Dead Pirates" via het Pariah! Records label.

De 10" EP bevat 6 songs, waarvan beide bands er ieder 3 voor hun rekening nemen en elk van de bands een song van de ander speelt.
Het eerste gedeelte van de plaat komt van The Movements, die met een cover van het Angry Dead Pirates nummer "Put Me Down" beginnen en dit is een heftige, fantastische snelle garagerock song, waarin de band met veel fuzz op de gitaar speelt en het nummer swingt als een trein. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "She Said" te horen, een lekker klinkende pop song met een swingend ritme, waarin het orgel een belangrijke rol speelt en de uptempo muziek associaties met het wilde westen oproept.
Het laatste nummer van The Movements heet "Deserted Town" en ook dit is een erg swingende uptempo rock song, die ook nog eens licht psychedelisch klinkt.
Dan volgen de 3 nummers van The Angry Dead Pirates, waarvan de eerste "Moon" heet en dit is een uitstekende swingende licht psychedelische pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens speelt de band een cover van een nummer van The Movements, getiteld "Being" en dit is een lekkere psychedelische rock song, die enkele prima tempowisselingen bevat en in deze song wordt het psychedelische effect hoofdzakelijk door het orgelspel gecreëerd. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
De laatste song van de 10" heet "I Don't Mind" en ook dit is een geweldige psychedelische garagerock song met uitstekende tempowisselingen en deze bevat tevens een licht hypnotiserend ritme, zodat ik aan het eind van het nummer naar meer verlang en de plaat opnieuw opzet.

The Movements & The Angry Dead Pirates hebben met deze split 10" vinyl EP een schitterend stuk muziek afgeleverd en ik kan iedere muziek liefhebber dan ook aanraden de plaat eens te gaan beluisteren, om tot dezelfde conclusie te komen als ik.

Review: The Elwins - And I Thank You (Affairs Of The Heart, 2013) (Pop)

De band The Elwins werden in 2006 te Newmarket, Ontario, Canada opgericht en bestaat tegenwoordig uit: Matthew Sweeny - zang en sologitaar, Frankie Figlimeni - basgitaar, Travis Stokl - drums en Feurd - sologitaar en keyboards.
De band, die oorspronkelijk een high school duo was en bestond uit Travis en Matthew, nam in 2008 hun debuut EP op in de Chemical Sound Studios en deze verscheen in april 2009.
Daarna kwamen Feurd en basgitarist Christopher Shannon dit duo versterken en deed de band begin 2012 hun eerste Amerikaanse tournee als voorprogramma van diverse bands.
Ook verschenen begin 2012 de EP "Tour Songs" (maart) plus de singles "Countdown"/"Behind My Eyes" (april) en "Stuck In The Middle" (april), waarna in mei 2012 Christopher uit de band stapte en werd vervangen door Frankie Figlimeni.
In december 2012 bracht de band de EP "Happening Holidays" uit, gevolgd in april 2013 door de single "Forgetful Assistance"/"Countdown" en in juli 2013 door hun debuut album "And I Thank You", dat in 2012 te Seattle, Amerika werd opgenomen en zowel op CD als op LP verscheen.
Na het uitbrengen van hun CD/LP ging de band opnieuw op tournee, zowel door Noord Amerika als door Europa, maar nu als hoofdact en hierbij stonden meer dan 40 optredens op stapel.
Aan het eind van de tournee gaat de band weer de studio in om hun volgende album op te nemen, die waarschijnlijk halverwege 2014 zal verschijnen.

De CD/LP "And I Thank You" bevat 10 songs, waarvan "Come On Out" de eerste is en hierin laat de band me een aardige pop song horen, waarin de muziek duidelijk door bands uit de jaren 50/60 geïnspireerd is.
In "Stuck In The Middle" ligt het tempo iets hoger en laat de band me een prettige dansbare pop song horen  (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna de band een rustige pop song met lichte Beatles invloeden speelt, getiteld "Behind My Eyes", die gevolgd wordt door "Forgetful Assistance", een uitstekende vrolijk klinkende pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Ook "Paper In Your Pocket", waarin het ritme aanstekelijk is, straalt positiviteit uit en klinkt lekker opgewekt en met "On Your Doorstep" speelt de band een lekker vrolijke swingende meezinger, die enkele prima tempowisselingen bevat.
In "Are You Flying With A Different Bird?" krijg ik meer van de positieve energie van The Elwins te horen en ook dit is een prima uptempo pop song.
Daarna hoor ik "Propinquity", een dansbare swingende pop song, die net als de andere nummers vrolijk klinkt en gevolgd wordt door "I Miss You And I", een vrij rustige lekker klinkende pop song, waarna ik de laatste song van het album te horen krijg, getiteld "Sittin' Pretty" en ook dit is weer zo'n heerlijke vrolijke pop song, die me door het aanstekelijke ritme aan zet tot dansen en mee zingen.

De CD/LP is een zeer geslaagd debuut van een positief ingestelde band, die erg vrolijk klinkende muziek maakt, waardoor mensen aangezet worden tot dansen en mee zingen.

Review: Cosmonauts - Persona Non Grata (Burger Records, 2013) (Psychedelisch)

Cosmonauts is een Amerikaanse band uit Placentia, Orange County, California, die in de zomer van 2009 is opgericht door Alexander Ahmadi en Derek Cowart en verder bestaat uit James Sanderson III en Cole Devine.
In juni 2010 bracht Cosmonauts hun debuut vinyl LP met gelijknamige titel via Permanent Records uit, gevolgd in maart 2011 door de cassette EP "New Psychic Denim", waarna in maart 2012 de single "Emerald Green" verscheen.
Daarna bracht de band in April 2012 de vinyl LP "If You Wanna Die Then I Wanna Die" via Burger Records uit, die door de 7" vinyl EP "Lazerbeam" gevolgd werd in augustus van dat jaar, eveneens via Burger Records.
Vervolgens verscheen bij dit zelfde label in maart 2013 de 7" vinyl single "Pure Posture" / "Wear Your Hair Like A Weapon" als voorloper van het nieuwe album "Persona Non Grata", dat in augustus 2013 werd uitgebracht.

Het album "Persona Non Grata" bevat 10 songs, waarvan "Shaker" de eerste is en hierin laat de band me een aanstekelijke song met een dansbaar ritme horen, dat in de stijl van tachtiger jaren bands gespeeld wordt en gevolgd wordt door de single "Wear Your Hair Like A Weapon", een lekker klinkende psychedelische pop song, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.
Daarna volgt "Sweet Talk" en in dit nummer zit weer een jaren tachtig geluid, dat in een uptempo gespeeld wordt en swingt als een trein, waarna ik "My Alba" te horen krijg en dit is opnieuw zo'n schitterende psychedelische pop song, waarmee de band me helemaal in de ban van hun muziek laat komen.
Dan laat de band me mee swingen met "What Me Worry?", een fantastische tachtiger jaren song met een uptempo en in "Vanilla" schotelt Cosmonauts me een rustige uitstekende licht psychedelische pop song voor.
In "Dirty Harry" krijg ik een snelle pop rock song te horen, waarin de band enigszins door the Sisters Of Mercy beïnvloed lijkt te zijn (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna de band de andere kant van de single, "Pure Posture", ten gehore brengt en hierin laat de band me weer genieten van een licht hypnotiserende pop song.
Vervolgens hoor ik ""Summertime Blue"", een heerlijke rustige psychedelische pop song met enkele prima tempowisselingen en met de laatste song van de CD, "I'm So Bored With You" , laat de band me een soort mantra horen, die in een eentonig ritme gespeeld wordt en dus lekker hypnotiserend op me in werkt.

De CD "Persona Non Grata" bevat 10 schitterende songs, die me van begin tot eind hebben weten te boeien en ik kan deze geweldige CD dan ook aanbevelen aan een ieder, die van tachtiger jaren muziek en/of van psychedelische muziek houdt.

Review: Gap Dream - Shine Your Light (Burger Records, 2013) (Electro Pop)

Gap Dream is het pop project van Gabe Fulvimar uit Ohio, die in zijn tiener en twen jaren in diverse bands speelde, onder andere in een vroege bezetting van The Black Keys.
Nadat hij naar Fullerton, California verhuisde, kwam hij in 2010 bij het Burger Records label terecht en woont in het zelfde pand als waar zijn label en hun  grammofoonplaten winkel gevestigd zijn.
Ook startte hij daarna zijn krautrock geïnspireerde band Warm, waar hij een gelijknamige CD mee maakte, gevolgd in 2012 door het debuut album van Gap Dream, dat alleen op cassette verkrijgbaar was, maar later dat jaar door het Suicide Squeeze label op CD werd uitgebracht.
Samen met Bobby Harlow van Conspiricy Of Owls heeft hij in november 2013 het tweede album van Gap Dream, "Shine Your Light", via het Burger Records label uitgebracht.

"Shine Your Light" bevat 10 songs, waarvan de titelsong de eerste is en hierin laat de band me een lekker klinkende electro dance pop song horen, die gevolgd wordt door "Chill Spot" en ook dit is een zeer dansbare pop song, waarbij stil zitten moeilijk is.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan hoor ik "Love Is Not Allowed", een prima electro pop song, waarin invloeden van OMD lichtelijk hoorbaar zijn en in "Fantastic Sam" krijg ik een dansbare tachtiger jaren disco pop song te horen, waarin de discoklap natuurlijk niet ontbreekt.
Daarna hoor ik "Immediate Life Sentence" een uitstekende pop song, die aanzet tot mee bewegen, gevolgd door "There's Blood On The Stone", dat een heerlijk  swingende song is, waarop de invloed van de jaren tachtig disco en new wave goed hoorbaar is.
Vervolgens laat de band me een fantastisch nummer horen, getiteld "Shine Your Love" en hierin zijn invloeden van het album Sgt.Pepper's Lonely Hearts Club Band van The Beatles te horen, wat dit tot het beste nummer van de CD maakt.
In "Snow Your Mind" krijg ik een prima pop song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "You're From The Shadow" krijg ik een goede dansbare pop song voorgeschoteld, ook nu weer ondersteund door een discoklap.
De laatste song heet "Come Home" en in dit nummer speelt Gap Dream een schitterende licht psychedelische pop song, waarbij ik met de muziek mee begin te bewegen en de CD dus op waardige wijze afsluit.

Gap Dream heeft met "Shine Your Light" een uitstekende dansbare CD gemaakt, die zeker bij liefhebbers van electro dance in de smaak zal vallen en het beluisteren meer dan waard is.

Review: Sentient - Live At The Real Music Club Brighton (4Zero Records, 2013) (Symfonische Rock / Spacerock)

Here & Now werd reeds begin jaren 70 opgericht en bestond in 1975 uit: Steppe Sharpstrings - sologitaar, Twink (Paul Noble) - synthesizer, Keith Tha Missile - basgitaar en Kif Kif Le Batteur - drums.
Hun eerste optreden was een 6 uur durende jamsessie samen met Arthur Brown, Reebop Kwaaku Bah (percussionist van Traffic) en Vivian Stanshall (Bonzo Dog Band) tijdens het Watchfield Free Festival in 1975, die door 15.000 mensen werd bijgewoond.
Daarna speelde de band onder andere met Daevid Allen en bracht in 1978 hun debuut LP "What You See Is What You Are" via het Deptford label uit.
Vervolgens maakte de band nog 2 LP's plus een EP, die via Charly Records werden uitgebracht, namelijk "Give & Take"(1978), "A Dog In Hell"(EP, 1978) en "All Over The Show"(1979) en kwam de single "End Of The Beginning"(1979) uit. 
Hun volgende LP verscheen in 1983 via het Chick label en was "Fantasy Shift" getiteld en daarna volgen nog meer uitgaven, zoals: "Theatre"(1984), "Been & Gone"(1986), "UFOasis"(1991), "Gospel Of Free"(1999), "Coaxed Out From Oxford"(2007), "Bristol Gardens"(2008), "Wild And Free"(2008), "Wild And Free Part Two"(2008), "Rivington Pike (1)"(2009), "Rivington Pike (2)"(2009) en "Oxford Poly"(2010), "Live In London" (2013) en verscheen in 1989 de single "Standing Forever".

Sinds 2012 maken 2 leden van Here & Now onder de naam Sentient muziek en deze formatie bestond tijdens de opnamen van "Live At the Real Music Club Brighton", die 14 juli 2012 tijdens hun allereerste optreden gemaakt werden uit: Steppe Sharpstrings (Here & Now, Gong, Planet Gong) - sologitaar, synthesizer en zang, Steve Cassidy (Here & Now, Planet Gong, House of Thandoy, Dream Machine) - drums en percussie, die beide ook op de CD "Live In London" spelen plus Gary Subassa (Karmakanix, Mecca, Dave Howard Singers) - basgitaar.

De debuut CD van Sentient, "Live At The Real Music Club Brighton", bevat 5 nummers, waarvan het bijna 20 minuten durende "Awaken" de eerste is en hierin wordt met een rustig tempo begonnen, waarbij de muziek licht psychedelisch klinkt, waarna de band het tempo opvoert en ook de muziek verandert en een mix wordt van begin jaren 70 hardrock en symfonische rock. (luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Ook het volgende nummer, dat "On The Other Side" heet, duurt bijna 20 minuten en hierin laat de band me een lekker progressief rock nummer horen, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en langzamerhand sneller wordt, maar verder in het nummer verandert in een relaxte reggae song en ook zo eindigt.
Daarna krijg ik "Everything Makes A Difference" te horen, een uitstekende rustige symfonische rock song, die gevolgd wordt door "Nearer", een swingende spacerock song met reggae invloeden, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.
Het laatste nummer heet "A Is For Anarchy" en hierin laat de band me een staaltje funky spacerock horen, dat swingt als een trein en in een uptempo gespeeld wordt, maar tegen het eind van het nummer neemt de band wat gas terug en eindigt het rustig.

"Live At The Real Music Club Brighton" is een lekker klinkende CD, waarvan ik ten volle genoten heb en is zeker het aanschaffen meer dan waard.

Review: Igra Staklenih Perli - Igra Staklenih Perli (Atlantide, 2013) (Symfonische Rock / Spacerock)

De band Igra Staklenih Perli werd in 1976 te Belgrado, Servië, opgericht door de schoolvrienden Zoran Lakic - keyboards, Vojkan Rakic - sologitaar en Predrag Vukovic - percussie.
De bandleden noemden de band naar Herman Hesse's boek The Glass Bead Game en waren muzikaal beïnvloed door de muziek van Pink Floyd, Hawkwind, Jimi Hendrix,  Can en Tangerine Dream.
Nadat Drasko "Dracula" Nikodijevic - zang en basgitaar, zich bij het trio had gevoegd, ging de band ook live optreden en tijdens hun live optredens werd de muziek ondersteund door disk jockey Goran Cvetic met een lichtshow en film projecties. 
In 1977 kwam drummer Dragan Soc bij de groep en kreeg Igra Staklenih Perli een cult status door hun diverse gratis optredens in de SKC en Block 45 te Belgrado.
Ook kreeg de band de kans aangeboden een album op te nemen en in 1978 namen de bandleden hun debuutalbum met gelijknamige titel op, met daar op 5 nummers.
Voordat de band hun tweede album "Vrt Svetlosti" (The Garden Of Light) tussen augustus 1979 en februari 1980 opnam, verliet Drasko de band en werd vervangen door Slobodan Trbojevic, die uit de jazzband Ptica kwam en journalist was van het tijdschrift Dzuboks.
Igra Staklenih Perli ging in 1985 uit elkaar en hun laatste optreden was tijdens het celebration concert van het muziek tijdschrift ITD in de Sava Center Concert Hall te Belgrado, waar muziek criticus Aleksandar Zikic - sologitaar met de band mee speelde.
De band ging echter niet uit elkaar voor er opnamen gemaakt werden voor hun derde album, getiteld "ISP III", dat niet uitgebracht zou worden, maar wel via de officiële MySpace site van de band te beluisteren valt.
In 1991 werd de LP "Soft Explosion Live" uitgebracht met opnamen van College Of Dentistry te Belgrado, maar in dat zelfde jaar kwam ook de LP "Inner Flow" uit met onuitgebracht materiaal uit de periode 1976-1979 en in 1993 verscheen het live album "Drives", waarop opnamen te beluisteren vallen van een 4 uur durende jamsessie uit 1977, waarvan de opnamen gemixt werden met heropnamen, die door Rakic, Vukovic en Zoran Zagorcic van de band Du Du A gespeeld werden.
Verder is nog vermeldenswaardig dat het Oostenrijkse label Atlantide in 2005 de eerste 2 albums opnieuw uitbracht op vinyl en dat er in 2007 de geremasterde versies van deze albums op CD verschenen via het het Servische label PGP-RTS Retrologija, dat beide LP's op 1 CD onder de titel "Igra Svetlosti" (The Game Of
Light) liet verschijnen en via het Duitse label Second Harvest, waarbij hun debuut album aangevuld werd met de live nummers van "Soft Explosion" en "Vrt Svetlosti" met de opnamen van "Inner Flow".
In 2011 kwam de band terug bij elkaar en bestond toen uit: Drasko Nikodijevic - zang en basgitaar, Zoran Lakic - keyboards en zang en Predrag Vukovic - percussie en zang plus 2 jonge bandleden Ivan Stankovic - sologitaar en zang en Sinister Borg - drums, maar na 2 optredens in Belgrado ging Igra Staklenih Perli verder als 2 aparte bands; Igra Staklenih Perli en Igra Staklenih Perli The Next Generation.
Igra Staklenih Perli bestaat tegenwoordig uit: Zoran Lakic - keyboards en zang, Vojkan Rakic - sologitaar, Slobodan "Bob" Trbojevic - basgitaar en synthesizer en Dragan Soc - drums en percussie, terwijl Igra Staklenih Perli The Next Generation bestaat uit: Drasko Nikodijevic - basgitaar en zang, Predrag Vukovic - percussie en zang en Ivan Stankovic - sologitaar en zang.
In 2012 werd er een nieuw studio album van Igra Staklenih Perli aangekondigd en besloot de band weer live op te gaan treden en in november 2012 verscheen het studio album "Apokaliptus" van Igra Staklenih Perli The Next Generation, via een gratis download van Exit Music, waarop de gastmuzikanten Dejan Utvar - drums, Ljubomir Ðukic (van Elektricni Orgazam) - keyboards en zang en Spomenka Milic - zang meespelen.

De CD "Igra Staklenih Perli" bevat de 5 opnamen van hun debuut LP uit 1978 en begint met "Gušterov Trg" ("Lyzzard Square"), een uptempo gespeeld progressief spacerock nummer waarin een lekker swingend ritme zit en dit wordt gevolgd door "Solarni Modus" ("Solar Modus"), een schitterend instrumentaal symfonisch rock nummer, dat lichtelijk dreigend klinkt en eveneens in een uptempo gespeeld wordt.
Daarna krijg ik "Putovanje U Plavo" ("Voyage into Blue") te horen en hierin schotelt de band me een fantastisch stukje spacerock voor, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt, waarna ik "Pecurka" ("Mushroom") hoor en hierin laten de bandleden horen hoezeer ze door de muziek van Pink Floyd beïnvloed zijn, want de overeenkomst met de muziek uit de begin periode van laatstgenoemde groep is erg groot in dit nummer en dit is dan ook een waanzinnig lekker stukje psychedelische progressieve rock.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het laatste nummer van de CD heet "Majestetski Kraj" ("Majestic End") en ook in dit geweldige instrumentale progressieve symfonische rock nummer is de invloed van Pink Floyd te horen en de band laat me hiermee opnieuw genieten.

Igra Staklenih Perli heeft met hun debuut album uit 1978 een fantastisch stuk muziek gemaakt, dat, hoewel de CD "Igra Staklenih Perli" nog geen half uur duurt, in geen enkele collectie van liefhebbers van psychedelische, progressieve en symfonische rock mag ontbreken.

Review: The Monsters - Monster Masks (Voodoo Rhythm Records, 2013) (Rockabilly / Beat)

The Monsters werden te Bern, Zwitserland opgericht in 1986 en de eerste bezetting bestond uit: Beat-Man - zang en sologitaar, Yves - sologitaar en Oli - drums.
Daarna werd de drummer in 1987 vervangen door Peppe en kwam basgitarist Raff bij de band, waarna de bandbezetting in 1988 opnieuw wisselde en tot 1990 bestond uit: Beat-Man, Yves, Peppe, Janosh - staande basgitaar en Tiger - staande basgitaar.
In deze bezetting werd hun debuut CD "The Mask" in 1989 uitgebracht en in 2013 opnieuw onder de naam "Monster Masks".
Vervolgens wisselde de band nogmaals van samenstelling en bestond tussen 1991 en 1994 uit: Beat-Man, Yves, Janosh en Di Putto - drums en bracht hun tweede CD uit, getiteld "The Hunch", die in 2013 heruitgebracht werd onder de naam "Presents The Hunch".
De meest constante bezetting kwam in 1995, toen de band ging bestaan uit: Beat-Man, Janosh, Di Putto en Swain Lee - drums, die tot heden nog samen spelen.
In deze formatie werden "Jungle Noise" (CD, 1995), "Youth Against Nature" (CD, 1997), "Birds Eat Martians" (CD, 1998), "I See Dead People" (LP+CD, 2002), "Hide And Seek" (alleen in Australië en Japan, CD, 2005), "The Worst Of ..." (LP+CD, 2006) en ".... Pop Up Yours" (LP+CD, 2011), die, net als de eerste 2 CD's, allemaal via het Voodoo Rhythm Records label van Beat-Man uitgebracht, plus diverse singles en EP's en verscheen hun muziek op verscheidene verzamel albums, terwijl Beat-Man ook op treedt onder de naam Reverend Beat-Man en Lightning Beat-Man en in bands als Die Zorros speelt.
Hun laatst verschenen LP/CD "... Pop Up Yours" uit 2011 werd ook in een gelimiteerde houten box oplage uitgebracht, waarbij de afbeelding van The monsters als schuifpuzzel gespeeld kan worden.
De band deed talloze optredens in Zwitserland, maar trad in de loop der jaren ook op in Duitsland, Frankrijk, Nederland, België, Italië, Oostenrijk, Spanje, Engeland, Noorwegen, Zweden, Denemarken en Rusland en in 2003 toerden The Monsters door Argentinië, Brazilië en New York en in 2005 speelden ze in Japan.

De CD "Monster Masks" bevat 13 songs, waarvan "Honeymoon At Hell" de eerste is en dit is een heerlijke swingende rockabilly song, die gevolgd wordt door "Adams Family", een uptempo rockabilly song, waarbij stil blijven zitten onmogelijk is.
Daarna hoor ik "Teenage Werewolf", waarin de band verder gaat met het spelen van hun geweldig swingende rockabilly en dan volgt "Surfin' At The T.H.U.N.-Sea" waarin de band een mix maakt van garagerock, surf en rock & roll.
In "Real Monster Theme" hoor ik de band in een vrij hoog tempo een uitstekend instrumentaal rock & roll nummer spelen en vervolgens hoor ik "Rosemary McCoy", een fantastische garagerock song met behoorlijk wat fuzz op de gitaar.
Met "The Devil In Your Dreams" krijg ik een snelle rock & roll song te horen, die tegen punk aan zit en in "Whiskysong" laat de band aan het begin van het nummer het gezang van een half dronken muzikant horen, waarna het nummer in een heerlijke folkpunk song verandert.
"Snake Out" is een snelle variatie op "Boer Daar Ligt Een Kip In Het Water" en dit nummer wordt instrumentaal gespeeld en gevolgd door "Wilma", een ruige mix van een garagerock en een rockabilly song. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "I Love My Car" te horen, een geweldig swingende rockabilly song, vervolgens hoor ik "Psyche's What I Need" en ook dit is weer zo'n schitterende rockabilly song, die swingt als een trein, waarna de CD wordt afgesloten met "Wild Thing", waarvan The Monsters een lekkere ruige versie laten horen.

"Monster Masks" is een heerlijke CD met schitterende rockabilly songs, die me van begin tot eind hebben weten te boeien en dit is dan ook een regelrechte aanrader voor iedereen, die van lekkere swingende muziek houdt.

Review: Sospetto - Non Bussare Alla Porta Del Diavolo (Cineploit Records, 2013) (Film Muziek)

In tegenstelling wat de naam doet vermoeden, is Sospetto een Duits duo, bestaande uit Christian Rzechak en Hobo Jeans, dat zich bezig houdt met het maken van Italiaanse film muziek en dit duo is geïnspireerd door onder andere Goblin, Fabio Frizzi, Bruno Nicolai en andere muziek film makers.
Op deze CD doen Christine Marks - zang, Sayaka Schmuck - klarinet, Stefania Vittiglio - klokkenspel, Axel Hess- Viool, Sini - conga's en Anne Benzing - slagwerk als gastmuzikanten mee.
"Non Bussare Alla Porta Del Diavolo", waarop 14 nummers staan, is de opvolger van "Segni Misteriosi Con Il Sangue Dipinto Sul Muro" uit 2012 en bevat behalve de CD ook een DVD.

De CD begint met "Prologo", waarin de band een kort instrumentaal stukje raadselachtige klinkende muziek speelt en dit wordt gevolgd door het titel nummer "Non Bussare Alla Del Porta Diavolo", een schitterend duister en dreigend klinkend instrumentaal nummer, dat symfonische invloeden heeft. (luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Muta", een fantastisch symfonisch uptempo nummer met enkele uitstekende tempowisselingen, waardoor het geheel erg spannend blijft.
Dan volgt "Sulla Strada Verso Il Nulla", een orkestraal nummer, waarin lichtelijk Zuid Amerikaanse jazz invloeden te horen zijn, waardoor het goed dansbaar is en dit wordt gevolgd door "Il Male Guardare Indietro", een kort experimenteel stukje, dat iets meer dan een minuut duurt.
Vervolgens hoor ik "Viena Da Me", een luchtig orkestraal nummer, waarin de muziek en zang me aan die van Saint Preux, uit Frankrijk, doet denken, waarna er weer een kort lichtelijk dreigend nummer volgt, getiteld "Scordato".
Met "Nessuna Fuga" laat de band me een heerlijk hypnotiserend symfonisch dansbaar rock nummer horen en met "Cariglione Di Stefania" een mooi stukje klokkenspel, dat in het begin experimentele klanken bevat.
In "Fiera Delle Anime Morte (I)" speelt de band een lekker zwaar klinkend symfonisch nummer, dat gevolgd wordt door "Fiera Delle Anime Morte (II)", dat een stuk swingender klinkt en waarin een aangenaam dansbaar ritme zit.
"Formico" is opnieuw een kort nummer, waarin behalve experimentele klanken, ook duister klinkende muziek gespeeld wordt en "Addio Strega" is een heerlijk symfonisch nummer met zang, die Saint Preux invloeden bevat en een terug kerend ritme, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Het laatste nummer heet "Citta Che Esplode" en bevat disco en jazz invloeden, die in een hoog tempo gespeeld worden, waardoor het swingt als een trein.

"Non Bussare Alla Porta Del Diavolo" bevat heerlijk afwisselende muziek, die me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan iedereen deze CD dan ook aanraden eens te gaan beluisteren, om misschien tot dezelfde conclusie te komen als ik; Fantastisch!

Review: Deus Ex Machina - The Sound Of Liberation (Labyrinth Of Thoughts Records, 2013) (Stonerrock)

Deus Ex Machina werd in 1989 te Exarchia, Athene, Griekenland, opgericht door Dimitris Spyropoulos - sologitaar en Dimitris Manthos - basgitaar, die beiden uit de punk band Adiexodo kwamen, die begin jaren 80 was opgericht.
Samen met Nikos Charalambopoulos - zang en Yiannis Venardis - drums vormden ze de eerste formatie van de band, die in 1990 hun debuut album "Motorpsycho" uitbracht via het Hitch Hyke label, gevolgd door "Worlds Apart" (1993), "Execute"/ "Iraq N Roll" (single, 1994), "No Silence" / "SDS" (single, 1995), "Different?" (EP, 1997) en "Signs" (2003), die allen via dat zelfde label verschenen, waaarna in 2007 hun EP "Time Expires" via het The Lab label uitgebracht werd, in 2012 gevolgd door de 7" vinyl single "38 Xiliosta" / "Bastardokratia".
De band deed meer dan 500 optredens en speelde onder andere met The Dubrovniks, New Model Army, Public Enemy, The Buzzcocks, Madball en Jello Biafra (ex-Dead Kennedys) en trad op het anti-Bosnië oorlogsconcert op te Skopje (1994), deed im 1995 een tournee door Servië, speelde in 1996 tijdens vredesfestivals voor de Balkan en was in 2000 te gast op de Biennale te Torino, Italië.
Tevens waren ze aanwezig tijdens diverse protest activiteiten tegen de oorlog in Irak, waardoor de song "Iraq & Roll" in 1991 geschreven werd.
In 2006 werden hun eerste albums "Motorpsycho" en "Worlds Apart" (deze maal op LP) opnieuw uitgebracht, door een samenwerking van Labyrinth Of Thoughts Records en The Lab Records en daarop stonden als extra's hun eerste singles, die al lang niet meer verkrijgbaar waren plus ouder materiaal, dat alleen op compilatie albums stond.
De band, die tegenwoordig bestaat uit: Stavros X - zang, Dimitris Spyropoulos - sologitaar, Tolis Polichroniadis - sologitaar, Dimitris Manthos - basgitaar en Kostas Petrou - drums heeft 10 jaar na het uitbrengen van hun laatst verschenen album, in 2013, een nieuw album gemaakt, getiteld "The Sound Of
Liberation".

Het album is uitgebracht als LP en CD, waarvan de eerste 300 uitgaven op bruin vinyl zijn geperst en vergezeld gaan van een CD in papieren (portemonnee) hoes, terwijl de tweede uitgave (400 stuks) op zwart vinyl is uitgebracht, zonder CD en er ook 300 exemplaren op CD zijn verschenen.
Het album , dat vol staat met politiek gerichte songs, begint met een 40 seconden durende speech van Zapatistas Marcos, die door Jello Biafra gesproken wordt, gevolgd door "Wired", een heftige stonerrock song, die in een hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna gaat de band verder met het al even heftige "Crime", waarin de band het tempo afwisselend speelt en ook in "Running" speelt de band een fantastische uptempo song, waarin het ritme aanzet tot meebewegen.
Dan volgt de titelsong "The Sound Of Liberation", een geweldige stonerrock song, waarin een lekker hypnotiserend ritme zit en hiermee brengt de band me helemaal in de ban van hun muziek (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en met "Deeper" laat de band me een heerlijk swingende uptempo stonerrock song horen, waarin, behalve een gezongen, ook een gesproken tekst zit.
Vervolgens krijg ik "Working Man" te horen en dit is een stevige stonerrock song met een aanstekelijk ritme, die gevolgd wordt door "Too Late", een snelle rock song, die tegen de punk aanleunt, waarna "One Step Back" volgt en dit is een lekker klinkende swingende rock song.
In "Rise Like The Sun" hoor ik de band een vrij ruige stonerrock song spelen, waarin een goede tempowisseling zit en in "LIf Is Dead" schotelt de band me opnieuw zo'n swingende rock song voor.
De CD wordt afgesloten met een speech van Subcomantande Marcos die bijna 1 minuut duurt.

"The Sound Of Liberation" is een uitstekende plaat, die hoofdzakelijk in uptempo gespeeld wordt en vol staat met lekker swingende songs, waardoor het een genot is om naar te luisteren.

Review: Öresund Space Collective - Organic Earthly Flotation (Space Rock Productions, 2013) (Spacerock)

Öresund Space Collective, een spacerock band uit Öresund, Denemarken, die uit ongeveer 20 muzikanten bestaat en een muzikale mix maakt van improvisaties, funk, reggae, jazz en spacerock, is sinds 2004 actief. 
Leidende kracht achter de band is Scott Heller, alias Dr. Space, een Amerikaan, die naar Denemarken verhuisde.
De band is een kollektief, dat regelmatig van bezetting wisselt, waarvan de leden hoofdzakelijk uit Kopenhagen, Denemarken en Malmö, Zweden komen en de vaste kern bestaat uit Scott Heller - synthesizer en Mogens - synthesizer.
Op de LP "Organic Earthly Flotation", dat de zestiende uitgave is van Öresund Space Collective, bestaat de band uit: Mogens - synthesizer, Dr. Space (Scott Heller) - syntheiszer, Kristoffer (Papir) - drums, Nicklas (Papir) - sologitaar, Christian (Papir) - basgitaar (op Neptune Rising), Pär (Sgt. Sunshine, Carpet Knights, Hoofoot) - basgitaar en de Amerikaan Daniel Lars - sologitaar.
Net als alle andere albums van de band, werd ook deze nieuwe release in de Black Tornado studios te Kopenhagen opgenomen en wel in april 2012, terwijl de mix in 2012 in de thuis studio van Daniel Lars te Colorado, Amerika, werd gedaan en het geheel in februari 2013 werd gemasterd door Johan Dahlström, waarbij verder nog opgemerkt kan worden, dat de hoes door de Finse kunstenaar Eetu Pellonpaa is gemaakt.

"Organic Earthly Flotation", die in een beperkte oplage van 500 stuks is uitgebracht, bevat 4 nummers, waarvan het eerste "Walking On Clouds", dat bijna 20 minuten duurt, door Daniel Lars geschreven werd en hierin laat de band me een uitstekend stukje spacerock horen, dat in een rustig tempo gespeeld wordt, waarbij het gitaarspel langzaam maar zeker heftiger wordt en dit nummer wordt gevolgd door "Walking On Clouds Part 2", waarin de band vervolgt met het maken van rustige spacerock in dezelfde stijl, waarbij de nadruk op het gitaarspel ligt.
Kant 2 van de plaat start met het 17 minuten durende "Carlos On The Moon", eveneens een nummer, waarin het gitaarspel de belangrijkste component is en ook in dit nummer laat de band me genieten van een heerlijk stukje rustig gespeelde spacerock, dat naar het einde toe iets meer vaart krijgt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het laatste nummer van het album heet "Neptune Rising" en hierin speelt de band hun spacerock in een sneller tempo, waarbij de nadruk nog steeds wel op het gitaarwerk ligt, maar in dit nummer eist ook de synthesizer een leidende rol op, terwijl de basgitaar en drums het geheel solide ondersteunen.

De LP "Organic Earthly Flotation" bevat 4 lekker in het gehoor klinkende nummers, die zeker bij liefhebbers van dit genre muziek in de smaak zullen vallen en ik raad ze deze LP dan ook van harte aan.

Review: The Callas - Am I Vertical? (Inner Ear, 2013) (Pop)

The Callas, uit Athene, Griekenland, is een project van de broers Aris Ionas - zang en sologitaar en Lakis Ionas - basgitaar en zang, die zich verder bezig houden met het maken van kunstwerken en films (hun eerste film "Lustlands" verscheen in 2013 bij HAOS film).
In het begin van hun bestaan speelde de band als trio met drummer Annita Polychroni en maakte punk met obscene, banale, mysterieuze teksten en trad op in kerken, flats, galerieën en op boten in onder andere New York, Parijs, Amsterdam, Londen, Barcelona, Madrid en Berlijn.
De band, die tegenwoordig verder bestaat uit: Chrysanthi Tsoukala - sologitaar en zang en Marilena Petridou - drums, bracht hun debuut album "Objekt" in 2011 uit en deze kreeg goede recensies.
Hun nieuwe album "Am I Vertical?", uit 2013, wordt door het Griekse Inner Ear label zowel op CD als op vinyl en als digitale download uitgebracht en is geproduceerd door Jim Sclavunos, die onder andere werkte met Nick Cave & The Bad Seeds, Sonic Youth, Lydia Lunch, The Cramps en Grinderman.
Jim Sclavunos is ook in de helft van de nummers te horen als drummer, terwijl hij ook mede tekst schrijver van de 10 songs is, die het album telt.

De CD start met "Lustlands", een schitterende poprock song, die een bombastisch begin heeft en een aanstekelijk hypnotiserend ritme bevat, waarbij stil zitten onmogelijk is.
Daarna volgt "Anger", een tegen punkrock aanleunende song, waarin eveneens een lekker swingend ritme zit, dat tot dansen aan zet.
Dan krijg ik "East Beat" te horen en in dit nummer speelt de band een fantastisch stukje krautrock, die gemixt met elektro invloeden en een hypnotiserend ritme voor een heerlijk geheel zorgt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Black Leather Books" schotelt de band me een heerlijke rustige licht psychedelische pop song voor, waarin invloeden van begin jaren 80 muziek te horen zijn.
"I Hate You But I Like You" klinkt alsof het in de jaren 80 gemaakt is en heeft invloeden van Pixies en Belly en is een lekker swingende poprock song en  "Disaster", dat swingt, laat me zitten meebewegen op de muziek, die een hypnotiserend karakter heeft.
Met "That's You" krijg ik opnieuw zo'n uitstekende swingende rock song te horen, die een eentonig hypnotiserend ritme bevat en gevolgd wordt door "I Wonder",
een uptempo poprock song, waarin lichte punk invloeden zitten, die in een aangenaam ritme gespeeld worden.
Vervolgens speelt de band "Octopus Love", een prima stukje poprock met psychedelische klanken, die in een niet al te hoog tempo gespeeld worden.
Het laatste nummer is de titel song "Am I Vertical?" en hierin laat de band me genieten van een een schitterende swingende rock song, waarin enkele prima tempo wisselingen zitten.

"Am I Verical?" is een geweldige CD, waarbij het voor mij onmogelijk was, stil om mijn stoel te blijven zitten en die me van begin tot eind heeft weten te boeien; kortom een aanrader voor iedere liefhebber van swingende muziek!

Review: Moon Coven - Amanita Kingdom (Transubstans, 2013) (Stonerrock)

De band Moon Coven werd in de zomer van 2012 te Jonköping, Zweden, opgericht en bestaat uit:David Leban - zang en sologitaar, Axel Ganhammar - sologitaar, Justin Boyesen - sologitaar, Oscar Johansson - basgitaar en Frederik Dahlqvist - drums.
De bandleden begonnen met het schrijven van songs, die ze begin 2013 opnamen en dat resulteerde er in, dat hun debuut EP/album "Amanita Kingdom", waarop 5 nummers staan, in juni 2013 gereed was en in januari 2014 door het Transubstans label uitgebracht wordt.

De CD start met "Rules Of Dust", een psychedelische stonerrock song, waarin een heerlijk stevig hypnotiserend ritme zit, waardoor de band me vanaf de begintonen aan hun muziek weet te boeien.
Daarna krijg ik "Amanita Kingdom" te horen, een uitstekende progressief klinkende stonerrock song en ook hierin zit een lekker stevig ritme en prima gitaarspel.
Dan hoor ik "Amanita Kingdom II", eveneens een fantastisch progressief stonerrock nummer, dat een stuk rustiger gespeeld wordt en een licht psychedelisch ritme bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "East" speelt de band een lekker in het gehoor klinkende stonerrock song met een hypnotiserend ritme en uitstekend gitaarspel en in "We Are Conquerors" laat de band me een geweldige licht psychedelische poprock song horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.

Moon Coven heeft met hun debuut album een heerlijk stuk muziek gemaakt, dat ik iedere muziek liefhebber kan aanraden eens te gaan beluisteren, om misschien wel tot de zelfde conclusie te komen als ik; fantastisch!

Review: R-Evolution Band - The Dark ide Of The Wall (Wide Production, 2013) (Symfonische Rock / Jazz/ Artrock)

Vittorio Sabelli uit Angone, Italië, studeerde in 2005 cum laude af als jazz musicus voor klarinet en bariton saxofoon aan het conservatorium "L. Perosi" te Campobasso en maakt sinds 1999 deel uit van het Orchestra Sinfonica Del Molise, waarmee hij meer dan 250 concerten in heel Europa deed en speelt tevens als solist bij het Symfonisch Orkest van Udmuria uit Rusland.
In 2006 deed hij een masterclass van Wynton Marsalis aan de Julliard School Seminar VII te Vitoria-Gasteiz en bracht de CD "Mutazioni" uit met Interplay Jazz en in 2007 bezocht hij seminaries van Siena Jazz en nam deel aan de Big Band onder leiding van G. Gazzani.
Vervolgens nam hij, in 2008, deel aan nog enkele opleidingen en trad in 2009 op in Time In Jazz, Sassari, Nuoro Jazz en European Jazz Expo Cagliari.
Ook deed hij mee aan diverse experimentele projecten, zoals het toneelstuk "The Gerommel", uit 2008, geschreven door Bertold Brecht, als lid van Interplay Jazz en "Hearts Of Wax", uit 2003, waar hij de muziek voor schreef en uitgevoerd door Andrea Cacciavillani, voordat hij met zijn solo projecten aan de slag  ging.
In 2009 maakte hij de CD "Air" met Amber Mood en "One Way", dat in 2010 via Wider Look werd uitgebracht, verscheen onder de naam Vittorio Sabelli 5Tet, waarna hij in 2011 de eerste CD met de R-Evolution Band maakte, getiteld "Versus", uitgebracht door Wide Sound.
Met de R-Evolution Band, die bestaat uit: Vittorio Sabelli - klarinet, zang, alt en bariton saxofoon, Oreste Sbarra - drums, Marcello Malatesta - keyboards en computer programmering, Gabriele Tardiolo "Svendonio" - sologitaar, steel gitaar en bouzouki en Graziano Brufani - dubbele bas en elektrische basgitaar maakte hij ook de nieuwe bewerking van het Pink Floyd album "The Wall", dat door Roger Waters geschreven werd en dit is in 2013 uitgebracht door Wide Production.

De CD, waarop 26 nummers staan, begint met "In The Flesh?", waarin na een korte aankondiging de symfonische rock klanken van de band mijn gehoorgang binnen komen en hierin hoor ik tevens lichte jazz invloeden en een wisselend ritme, waarna het nummer feilloos over gaat in de volgende song "The Thin Ice" en dit nummer begint rustig en symfonisch, maar gaat vervolgens over in een progressieve rock song, waarin heavy rock en jazz in te beluisteren valt.
Ook dit nummer gaat verder in de volgende song, getiteld "Another Brick In The Wall Pt.1" en hierin speelt de band een geweldige instrumentale versie van het nummer met invloeden uit oosterse muziek, hardrock en jazz, gevolgd door "The Baddest Days Of Your Life", een korte mix van hardrock en jazz, die nog geen minuut duurt, voordat de band "Another Brick In The Wall Pt.2" speelt en dit nummer wordt in een heavy metal uitvoering gespeeld, waarbij de muziek tot halverwege het tempo van een sneltrein heeft en vanaf daar  schakelt de band over op het spelen van experimentele jazz.
Daarna krijg ik "Mother" te horen en hierin laat de band me genieten van een rustige mix van country rock en jazz, om te vervolgen met "Goodbye Blue Sky", een spannend nummer waarin oosterse klanken met jazz invloeden de overhand hebben.
"Empty Space" geeft precies aan wat de titel van het nummer weergeeft en dit is een eentonig klinkend kort stukje op het keyboards, dat gevolgd wordt door "Young Lost", een schitterende mix van jazz- en artrock, waarin ook een stukje Beatles muziek (Come Together) verweven zit.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "One Of My Bad Days" krijg ik een heerlijk rustig stukje akoestische gitaar muziek voorgeschoteld en in "Requiem: Funeral Of Queen Mary II (Don't Leave Me Now)" speelt de band klassieke muziek, waarin een opgelezen tekst tussendoor te horen is, waarna het klassieke over gaat in jazz in het volgende nummer "Cold As A Waltz".
Vervolgens hoor ik het een minuut durende "Another Brick In The Wall Pt.3" en ook hierin wordt een stuk hardrock gemixt met jazz en wordt de tekst gesproken.
Dan schotelt de band me "Hey You (Intermede)" voor en dit is een swingend instrumentaal uptempo nummer met wisselende ritmes en experimentele, soms ruimtelijke, klanken, om over te gaan in het klassiek klinkende "Is There Anybody Out There?", dat een vervolg krijgt in "Nobody", dat wel iets weg heeft van de filmmuziek van Ennio Morricone's "Once Upon A Time In The West".
De band vervolgd met "We'll Meet Again", dat orkestraal gespeeld wordt en verder gaat in het nog geen 40 seconden durende jazz nummer "Bring The Boys Back Home", waarna ik een stukje musical disco jazz te horen krijg, dat "Comfortably Numb" heet.
Daarna gaat de band verder met "The Show Must Go Latin", een uitstekend swingend jazz nummer, gevolgd door "In The Flesh?", een mix van symfonische rock en jazz en "Run Like Bells", een dansbare mix van reggae, hardrock en jazz.
Nu krijg ik "Another Rock In The Wall" te horen en dit is een fantastisch, maar kort, symfonisch rock nummer, dat swingt als een trein, gevolgd door "Waiting For The Worms", een swingend jazz nummer, dat naar het eind toe van ritme en tempo verandert.
In "The Trial" hoor ik de band een schitterend stukje zigeuner jazz spelen in de stijl van Hot Club De France, die over gaan in heavy rock klanken, waarbij de zang behoorlijk ruig klinkt, waarna het nummer afgesloten wordt door heftige experimentele klanken.
Het laatste nummer heet "The Dark Side Of The Wall" en is een vervolg van het eerste nummer, waarin een vrouwenstem de afkondiging van de CD doet.

R-Evolution heeft, met "The Dark Side Of The Wall", een geweldige CD gemaakt, die, mede door de veelzijdigheid van de muziek, volgens mij, tot één van de beste CD's van 2013 gerekend kan worden en daarom kan ik deze CD iedereen van harte aanraden.

Review: The Noise Figures - The Noise Figures (Inner Ear, 2013) (Pop)

The Noise Figures is een band uit Athene, Griekenland, die bestaat uit: George Nikas - zang en drums en Stamos Bamparis - sologitaar en zang.
In januari 2012 bracht de band hun eerste single "Bitter Taste" uit en begon te werken aan hun debuut album, onder leiding van producer Sillboy, die eind 2012 vooraf gegaan werd door "The Noise Figures E.P.", met daarop 4  songs, die alleen digitaal verscheen.
Hun debuut album "The Noise Figures", dat merendeels analoog werd opgenomen, is in 2013 via het Inner Ear label verschenen op zowel CD, vinyl als digitale download en bevat 10 nummers, waarbij opgemerkt kan worden, dat de band zich heeft laten inspireren door de muziek uit San Francisco van de jaren 60.

De CD start met "Black Caravan", een nummer in de stijl van de jaren 80 new wave bands, waarin een lekkere eentonige drums zit en dat een swingend ritme heeft.
Daarna krijg ik een vrij commerciële dansbare poprock song te horen, "Out Of Your Mind", getiteld en deze wordt gevolgd door "Rollin'", een punkrock song in de stijl van de eerste lichting punks en dit nummer zit tegen de powerpop aan.
Dan hoor ik "Bless The Food", een heerlijke poprock song en hierin doet de band me enigszins denken aan groepen als Magazine en Only Ones en dit nummer wordt gevolgd door "Turn Off The lIghts", waarin de band een uitstekende poprock song speelt in een gemiddeld tempo en een prima dansbaar ritme.
In "No Rest" laat de band me een geweldige poprock song horen, die me aan de muziek van Lou Reed en Velvet Underground doet denken en in "Tame The Knife" krijg ik een op zestiger jaren geschoeide pop song te horen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en plotseling eindigt.
"Bones" is een schitterende pop song, die eveneens terug pakt naar de jaren 60 muziek en deze bevat een lekker licht psychedelisch hypnotiserend aanstekelijk ritme en flink veel fuzz op de gitaar.
Met "We Look Better In The Sun" lijkt de muziek geïnspireerd door de Italiaanse band The Strange Flowers en ook het geluid klinkt zo en in het laatste nummer, "Space Mountain", speelt de band een lekker klinkende licht hypnotiserende psychedelische pop song.

"The Noise Figures" is een fantastisch debuut album, waarvan ik van begin tot einde ontzettend van genoten heb en dat ik iedere muziek liefhebber kan aanraden.(luister naar dit album via de youtube link onder de recensie)

Review: Deep - Vol.1 (Transubstans, 2013) (Hardrock)

De Iataliaanse band Deep werd in 2011 te Gorizia opgericht en bestaat uit Tiziano - gitaar en Francesco - drums, die beiden ook in andere projecten spelen en uiteenlopende stijlen van muziek hebben.
Het duo is, zoals zoveel hedendaagse bands, sterk muzikaal beïnvloed door de muziek uit de jaren zeventig.

Op hun debuut CD "Vol.1" staan 8 nummers, waarvan "Sun" de eerste is en dit is een zware heavy metal song, waarin het tempo niet al te hoog is, terwijl de muziek in een hypnotiserend ritme gespeeld wordt.
Daarna krijg ik "Let It Roll In" te horen en hierin speelt de band, na een kort rustig intro, een stevige melodische hardrock song, die lekker swingt en gevolgd wordt door "The Wizard & The Mountain", een erg rustig startende hardrock song, die halverwege versnelt wordt en over gaat in een heftige heavy rock   song, om vervolgens terug te keren naar het begin ritme.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Hyperventilation Revelation" hoor ik de band een vrij progressieve hardrock song spelen in een gemiddeld tempo, waarin gebruik gemaakt wordt van een didgeridoo en deze wordt gevolgd door "Nazca" een psychedelisch klinkende stonerrock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan volgt er een kort stukje gitaarspel van nog geen 30 seconden, dat "Teepee" heet, waarna de band verder gaat met "Long Haired Youth", een heerlijk instrumentaal swingend uptempo nummer, waarbij het moeilijk is, om niet mee te gaan bewegen.
Het laatste nummer van de CD heet "Sonic Mantra" en hierin  schotelt de band me in het begin van het nummer opnieuw een stevige swingende hardrock song voor, die na enkele minuten verandert in een rustig stukje muziek met een constant terug kerend ritme en hiermee sluit de band de CD op passende wijze af.

"Vol.1" is een prima klinkende CD, waarop lekkere afwisselende nummers staan en Deep heeft hiermee een uitstekend debuut gemaakt, dat zeker bij hardrock liefhebbers in de smaak zal vallen.

Review: Jim Of Seattle - We Are All Famous (Green Monkey Records, 2013) (Psychedelische Rock)

Jim Of Seattle begon in 1980 met het schrijven van songs in de kelder van zijn huis, waarbij hij zichzelf op piano begeleide.
Hij schreef daar in het geheim wel honderden songs, waarvan er één een lokale hit werd bij een onafhankelijk radio station.
Sinds die tijd schreef hij muziek voor theater, voor het klassieke Disney video spel "Nightmare Ned" en voor een Star Trek comic boek, maar zijn grootste succes had hij met het piano stuk "Welcome To Windows", waarin hij een duet maakt met de geluiden van Microsoft Windows XP.
Zijn muziek is niet onder een noemer te plaatsen, hij speelde nooit voor publiek en bracht niet eerder muziek uit, maar wachtte tot de tijd er rijp voor was en begin 2013 was dat het geval en werd de CD "We Are All Famous", waarvan de eerste 100 exemplaren, via Green Monkey Records besteld, genummerd en voorzien van een handtekening van de artiest zijn.
De muzikanten, die op deze CD in enkele nummers meespelen zijn: Jim Graham - basgitaar, Patrice Janda - zang, Marc Griffin - sologitaar, en Madi Owen - viool en zang.

De CD bevat 19 nummers, waarvan de eerste "Overture" heet en een vrolijk klinkend klassiek aandoend nummer is, dat een nostalgische sfeer van het theater bij me oproept.
Daarna speelt Jim "Everybody Now", een heerlijke progressieve pop song, waarin enkele prima tempowisselingen zitten, waardoor het nummer soms langzaam en soms snel gespeeld wordt.
Dan krijg ik "Laboratory Rat" te horen en dit is een schitterende uptempo rock song, waarin Jim het ritme van de zang en muziek afwisselend ten gehore brengt, zodat het geheel erg spannend klinkt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens hoor ik "Twinkle, Twinkle Little Star" waarin de zang door Madi Owen vertolkt wordt, waarbij het net is of er een kind zingt en dit wordt gevolgd door "Interlude", een korte song, die bijna a capella gezongen wordt, waarna het nummer vervolgd wordt in  "One Beautiful Summer", een uitstekende pop song, waarin theater invloeden doorklinken.
In "A Conversation" laat Jim me genieten van een fantastisch mooi instrumentaal klassiek klinkend nummer, dat ingetogen gespeeld wordt, waarna "Black Lung" volgt, een spannend klinkende pop song.
"Cloud-Cuckoo Land" is het volgende korte instrumentale stukje muziek en hierin zijn zigeunerachtige klanken te horen, die over gaan in klassiek aandoende klanken en ook het derde gedeelte van dit nummer bevat dit soort muziek.
Het nummer krijgt een vervolg in When She Landed", waarin de zang bij het nummer gevoegd wordt en ik een prima pop song te horen krijg, waarna Jim opnieuw een "Interlude" speelt met daarin geweldige samenzang.
In het nummer "OK" krijg ik zang van Patrice Janda te horen en dit nummer bevat verder een heerlijk dance ritme, waardoor het moeilijk is stil te blijven zitten bij deze song.
Ook "Dear God" bevat een swingend dance ritme en in "The Martians Are Coming To Eat Us" hoor ik een musical-achtige song, die vrij bombastisch klinkt.
Dan volgen de titelsong "We Are All Famous", een heftige pop song, "Welcome To Windows" een stukje klassiek klinkende muziek en ten slotte "ABCD Puppies", een musical song, die enkele goede tempo wisselingen heeft en de CD op passende wijze afsluit.

"We Are All Famous" is een heerlijke afwisselende CD, waarop uitstekende stukken muziek staan, die het beluisteren meer dan de moeite waard zijn en ik vind de CD dan ook een aanrader voor liefhebbers van zowel pop, musical als klassiek.

Review: Sonata Islands - Meets Mahler (Zone Di Musica, 2013) (Jazz)

Emilio Galante is de grondlegger voor het kamerorkest Sonata Islands uit Bologna, Italië.
In 1979 haalde hij zijn conservatorium diploma voor het spelen van de fluit en tevens behaalde hij zijn graad filosofie aan de universiteit van Bologna.
Nadat hij, in 1982, een masterclass diploma aan de Musical Academy te Munchen, Duitsland behaalde, trad hij met diverse kamerorkesten en groepen in Europa, Amerika, Turkije en Rusland op.
Ook speelde hij als solist in Milaan, Venetië en Salzburg, waarbij hij zowel werk van anderen als van hem zelf vertolkte en daar in werd hij bijgestaan door klassiek geschoolde en jazz muzikanten.
In 1998 richtte hij Sonata Islands op, een kamerorkest, dat zich toelegt op het spelen van nieuwe Italiaanse muziek en in 1999 verscheen hun CD "Sciare Di Fuoco", via het BMG-Ricordi label, een stuk muziek voor 8 muzikanten, geïnspireerd door de landschappen van de zuidelijke eilanden.
Emilio bracht op verscheidene labels zijn muziek uit, onder andere op Double Dream (Doppio Sogno, 1996), Velvet Luna (Kamera In Rock, 1998; Campioni, 2000; Larjines, 2003), Scatola Sonora (Linea D'Ombra, 1993; Doppio Sogna, 1996), Sonzogno (La Lupa, 1998), Stile Libero (Amer Volesse, 2006; Festival Di MUsica Contempoanea Di Bolzano 2007, 2008), Improvvisatore Involontario (Torre Aquila, 2010), Radio SNJ (A+B, 2010; High Society, 2011), Altrock (Sonata Islands Goes Rio, 2012).
Sonata Islands heeft sinds 2002 een eigen festival, "Jazz And Notation" genaamd, te Milaan en Trento, waarin er een mix gemaakt wordt tussen jazz en nieuwe muziek en dit festival maakt tevens deel uit van het Garda Jazz Festival.
Het kamerorkest bestaat uit: Emilio Galante - fluit en piccolo, Giovanni Falzone - trompet, Achille Succi - clarinet, bas clarinet en alt saxofoon, Simone Zanchini - accordeon, Stefano Senni - dubbele basgitaar en Francesco Cusa - drums.
Hun nieuwe CD uit 2013, die dit keer via het Zone Di Musica label is uitgebracht, heet Sonata Islands Meets Mahler en hierop zijn 6 nummers te beluisteren, waarbij Sonata Islands' arrangementen van Mahler's "Das Lied Von Der Erde" , uit 1908, ten gehore gebracht worden.(Gustaf Mahler leefde van 1860-1911)

De CD start met "Das Trinklied", het kortste nummer, dat iets meer dan 3 minuten duurt en dit is een vrolijk klinkende spannende mix tussen klassieke muziek en jazz, waarbij het goed opletten is, dat ik maar niets van de muziek mis.
Daarna krijg ik "Kind Of Earth" te horen en dit begint met een rustig gespeeld stukje traditionele muziek, waarin lichte folk invloeden zitten, waarna er langzaam maar zeker meer en meer jazz gespeeld wordt, die steeds progressiever en experimenteler wordt, om terug te keren naar het rustige tempo, waar mee begonnen werd.
Dan speelt de band een nummer getiteld "Non Mahler" en hierin krijg ik een geweldig stuk experimentele jazz voorgeschoteld, dat gemixt met avant-garde, rock, traditionele volksmuziek en Zuid-Amerikaanse ritmes een heerlijk geheel oplevert.
In "Von Der Schönheit" speelt Sonata Islands een fantastisch avant-garde nummer, waarbij ook het experimentele niet wordt geschuwd en ook nu weer laat de band me een mix horen van jazz, rock, klassiek en traditionele volksmuziek.
"Around Mahler" begint met free jazz klanken, die in een niet al te hoog tempo gespeeld worden en in dit nummer zit een heerlijke ouderwetse drumsolo, waarmee de band me weet te verrassen.
Het laatste nummer heet "Commiato" en opnieuw krijg ik een uitstekende mix te horen van diverse muzieksoorten, waarbij de nadruk op de jazz ligt en de band er duchtig op los improviseert, daarbij gebruik makend van experimentele klanken, die zo nu en dan steeds meer richting free jazz gaan, om vervolgens in een totaal andere richting gestuurd worden en krijg ik een stukje avant-garde te horen, waarin plotseling een stuk gesproken tekst zit en daarmee overrompeld de band me opnieuw.

De CD "Sonata Islands Meets Mahler" klinkt experimenteel en spannend en is een "must" voor jazz liefhebbers en voor hen, die van een experiment houden.(luister naar een remix uitvoering van de band via de youtube link onder de recensie)

Review: Here & Now - Live In London (4Zero Records,2013) (Spacerock / Reggae)

Here & Now werd reeds begin jaren 70 opgericht en bestond in 1975 uit: Steppe Sharpstrings - sologitaar, Twink (Paul Noble) - synthesizer, Keith Tha Missile - basgitaar en Kif Kif Le Batteur - drums.
Hun eerste optreden was een 6 uur durende jamsessie samen met Arthur Brown, Reebop Kwaaku Bah (percussionist van Traffic) en Vivian Stanshall (Bonzo Dog Band) tijdens het Watchfield Free Festival in 1975, die door 15.000 mensen werd bijgewoond.
Daarna speelde de band onder andere met Daevid Allen en bracht in 1978 hun debuut LP "What You See Is What You Are" via het Deptford label uit.
Vervolgens maakte de band nog 2 LP's plus een EP, die via Charly Records werden uitgebracht, namelijk "Give & Take"(1978), "A Dog In Hell"(EP, 1978) en "All Over The Show"(1979) en kwam de single "End Of The Beginning"(1979) uit. 
Hun volgende LP verscheen in 1983 via het Chick label en was "Fantasy Shift" getiteld en daarna volgen nog meer uitgaven, zoals: "Theatre"(1984), "Been & Gone"(1986), "UFOasis"(1991), "Gospel Of Free"(1999), "Coaxed Out From Oxford"(2007), "Bristol Gardens"(2008), "Wild And Free"(2008), "Wild And Free Part Two"(2008), "Rivington Pike (1)"(2009), "Rivington Pike (2)"(2009) en "Oxford Poly"(2010) en verscheen in 1989 de single "Standing Forever".
De band wisselde regelmatig van samenstelling en bestond ten tijde van de opnamen van hun CD "Live In London", die op 10 april 2004 in het Phoenix Arts Centre te Exeter en 28 juni 2007 in Dingwalls te Camden Town, Londen, plaats vonden uit: Steppe Sharpstrings - sologitaar, synthesizer en zang, Keith Tha Bass - basgitaar en zang, Steve Cassidy - drums, Gwyo Zepix - synthesizer, keyboards en zang en Joie Hinton synthesizer en keyboards.

De CD, die in 2013 door 4Zero Records is uitgebracht, bevat 10 nummers, waarvan "Intro", uit 2004, de eerste is.
Het nummer begint met rustige synthesizer geluiden, waarna de rest van de band in valt en wordt het tempo langzaam opgevoerd, waarbij ik een uitstekend instrumentaal stukje spacerock te horen krijg.
Daarna krijg ik het concert, dat de band op 28 juni 2007 in Dingwalls te Camden Town, Londen, gaf te horen, dat begint met "Touched By Time", een gezongen nummer met een hypnotiserend ritme, dat gevolgd wordt door "Love Of This World", een swingende mix van reggae en spacerock.
Dan speelt de band "Crazy Lives" en ook hierin krijg een mix voorgezet en wel één van funk, spacerock en hardrock en deze wordt in een heerlijk swingend ritme ten gehore gebracht, waardoor stil blijven zitten wel erg moeilijk wordt.
Vervolgens hoor ik "Telly Song", dat weer erg rustig begint en hierin speelt de band een prima reggae song in een gemiddeld tempo en vervolgt met "Moonrise", een lekker klinkend symfonisch nummer, waarin het tempo niet al te hoog ligt.
In "Underground Dub" hoor ik een swingende song en maakt de band weer een mix van spacerock en reggae met de nadruk op de reggae en hierin is het onmogelijk om niet mee te gaan bewegen.
De band vervolgt met "Rattle The Cage", een uitstekende rock song, waar lichtelijk reggae en symfonische invloeden in te horen zijn en in "Only Way" laat Here & Now me een prima symfonische rock song horen, waarna de CD eindigt met "Near And How", een fantastische mix van spacerock en reggae, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.

"Live In London" is een lekker swingende CD met heerlijke muziek, waarbij het moeilijk is om stil te blijven zitten en ik kan iedere muziekliefhebber dan ook aanraden, de CD eens te gaan beluisteren.(luister naar dit optreden via de youtube link onder de recensie)
Aanbevolen kost voor reggae en spacerock fans!

Review: Elevators To The Grateful Sky - Cloud Eye (Transubstans, 2013) (Stoner / Hardrock)

Elevators To The Grateful Sky werd in 2011 te Palermo, Sicilië, Italië, opgericht door Sandro Di Girolamo - zang en Giuseppe Ferrara - slaggitaar, die beiden het death metal duo Omega vormden.
Al snel voegden Giulio Scavuzzo - drums en percussie en Giorgio Trombino - solo-, basgitaar, zang en mondharmonica zich bij het duo en de band was een feit.
Hun debuut CD "Cloud Eye" wordt door het Zweedse Transubstans label op de markt gebracht en bevat 12 nummers.

"Cloud Eye" begint met "Ridernaut", een heftig klinkend stukje stoner, dat in het begin in een slepend hypnotiserend ritme gespeeld wordt en blues invloeden
bevat, maar verder in het nummer over gaat in een rustiger tempo met psychedelische invloeden.
Daarna volgt "Sonic Boom", een lekker klinkende hardrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Red Mud", een stevige uptempo hardrock song.
Dan krijg ik opnieuw een stevige hardrock song voorgeschoteld getiteld "Turn In My Head", waarna ik het rustig beginnende "Mirador" te horen krijg en hierin speelt de band een schitterend stukje instrumentale psychedelische rock, dat halverwege over gaat in een stevig stonerrock nummer.
Vervolgens hoor ik "Handful Of Sand", een stevige hardrock song met een aanstekelijk ritme, gevolgd door "Upside", een heftige hardrock song, die richting powerrock en punk gaat.
In "Sirocco" gaat de band verder met het maken van uptempo hardrock in een lekker swingend ritme (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "The Moon Digger" krijg ik opnieuw een stonerrock song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een ritme bevat, waarbij ik onmogelijk stil kan blijven zitten.
"Xandergroove" is een kort hardrock nummer van 21 seconden en de titelsong "Cloud Eye" een stonerrock nummer met lichte reggae invloeden, die enkele prima tempowisselingen bevat.
De band sluit de CD af met "Stone Wall", een traag beginnende zwaar klinkende stonerrock song, waarin het tempo langzaam opgevoerd wordt, waardoor de band de song naar het einde toe tot een climax brengt.

Elevators To The Grateful Sky heeft met deze debuut CD een prima werkje afgeleverd, waar vooral stoner en hardrock liefhebbers van zullen genieten en ik kan ze "Cloud Eye" dan ook van harte aanbevelen.

Review: Various Artists - Shrunken Head Music (Fruits De Mer Records, 2013) (Spacerock / Psychedelische Rock)

Op de gelimiteerde witte vinyl 2x7" single "Shrunken Head Music", die op Fruits De Mer Records is uitgebracht, staan 4 bands, die allen een cover spelen.
 
Het eerste nummer komt van Frobisher Neck, een één-man's band uit Londen, Engeland, waarin Tony Swettenham keyboards en andere instrumenten bespeelt.
Hij speelt een nummer van Brainticket, getiteld "To Another Universe", waarin hij alleen gebruik maakt van de synthesizer en hierbij krijg ik een rustig gespeeld stukje muziek voorgeschoteld, dat lichtelijk psychedelisch klinkt.

Het volgende nummer komt van Stephen Bradbury oftewel Black Tempest, uit Godalming, Engeland, eveneens een één-man's band, waarin de synthesizer centraal staat en hij speelt een nummer van Tangerine Dream, getiteld "Rubycon Part 1".
In dit nummer hoor ik een psychedelisch ruimtelijk stuk muziek met een hypnotiserend ritme, dat een verrassende wending krijgt en eindigt in een experimenteel stuk.

Daarna is de beurt aan de Russische band Vespero, die in 2003 te Astrakhan, zuid Rusland opgericht werd en sinds 2004 muziek uitbrengt, zowel in eigen beheer, als via diverse maatschappijen.
De band, die sinds het ontstaan 5 CD's uitbracht, onderging sinds hun oprichting diverse keren bezettingswisselingen en bestaat uit: Ivan Fedotov – drums en percussie, Arkady Fedotov – basgitaar, synthesizer, fluit en achtergrond zang, Alexander Kuzolev – gitaar, effecten en elektonica en Alexei Klabukov – arpeggiator, keyboards en mellotron.
Vespero brengt een nummer van Faust ten gehore, getiteld "J'ai Mal Aux Dents" en hierin hoor ik de band een geweldige progressieve spacerock versie van dit nummer spelen in een hypnotiserend uptempo ritme.

Het laatste nummer komt van multi-instrumentalist en één-man's band Jay Tausig uit de Bronx, New York, Amerika, die me een fantastische mix van progressieve rock en spacerock laat horen in het nummer "The Glorious Riff", dat oorspronkelijk door Gong uitgebracht werd.(luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie)

De 2x7" vinyl single "Shrunken Head Music" bevat 4 schitterende nummers, die allemaal in een verschillende stijl gespeeld worden, waardoor ze het beluisteren meer dan waard zijn en een aanrader dus voor iedere muziek liefhebber.

Review: Monomyth - Monomyth (Burning World Records, 2013) (Spacerock / Krautrock)

Monomyth is een band uit Den Haag, Nederland, die bestaat uit: Thomas Van Den Reydt - sologitaar, Selwyn Slop - basgitaar, Sander Evers - drums, Peter Van Der Meer - keyboards en Tjerk Stoop - computers en knoppen, terwijl Herman Slaats voor de lichtshow zorgt.
De band bracht 16 september hun debuut album "Monomyth", waarop 5 lange instrumentale nummers staan, via Burning World Records uit en treedt regelmatig in het buitenland op.

De CD start met "Vanderwaalskrachten", dat een rustig begin kent, waarna de band het tempo langzaam opvoert en een schitterend krautrock nummer speelt, met diverse tempowisselingen en een hypnotiserend ritme.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Vile Vortices" te horen en ook dit nummer begint rustig, maar wordt, naar mate het vordert, steeds heftiger, totdat er een climax bereikt is en de band het tempo weer terug brengt tot het begin niveau.
Dan volgt "The Groom Lake Engine", dat een psychedelisch begin heeft, dat al snel verandert in een stuk hypnotiserende krautrock, waarmee de band me in een lichte trance brengt.
Vervolgens krijg ik "Loch Ness" voorgeschoteld, waarin de band opnieuw rustig begint met een heerlijk hypnotiserend ritme, dat tot ongeveer de helft van het nummer wordt volgehouden, maar dan wordt er over geschakeld naar een progressiever ritme, waardoor de muziek heftiger en opzwepender wordt en dit weet Monomyth tot het einde van het nummer toe vol te houden.
Het laatste nummer, "Huygens", dat zo'n 17 minuten duurt, is meteen het langste nummer van de CD en hierin laat de band me genieten van een progressief stukje krautrock gemixt met symfonische klanken, waarin een steeds terugkerend ritme zit, dat me lichtelijk hypnotiseert en daarmee weet de band me tot het einde van het nummer in de ban te houden.

De debuut CD van Monomyth bevat 5 fantastische nummers, waarvan ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan iedere muziekliefhebber van dit genre dan ook ten volle aanraden, deze geweldige CD eens te gaan beluisteren.

Review: The Movements - Like Elephants 1 (Crusher Records, 2013) (Psychedelische Rock)

The Movements is een Zweedse band uit Göteborg, die bestaat uit: David Henriksson - zang en sologitaar, Gustaf Gimstedt - synthesizer, orgel en zang, Daniel Pettersson - basgitaar en zang, Christian Johansson - sologitaar, saxofoon en zang en Thomas Widholm - drums.
In 2004 maakte de band hun debuut met de "Drag Me Up EP" en sinds die tijd verschijnen er met de regelmaat van de klok singles en albums van ze op diverse labels, zoals"Pariah Records, Lonestar Records, Alleycat Records, Teensound/Misty Lane Records, Sulatron Records en Crusher Records.
Hun laatste wapenfeit was de CD "For Sardines Space Is No Problem", die in 2011 via het Sulatron Records label verscheen en nu, in 2013, dus opgevolgd wordt door de CD "Like Elephants 1", waarvan 27 september de 7" vinyl single "The Death Of John Hall D.Y." / "Everybody Needs Something" getrokken werd.
Zoals de titel al doet vermoeden is "Like Elephants 1" het eerste gedeelte van een tweeluik, waarvan deel 2 waarschijnlijk in het begin van 2014 zal verschijnen.

De CD bevat 11 nummers, waarvan "The Death Of John Hall D.Y." de eerste is en hierin hoor ik de band een schitterende psychedelische pop song spelen, waarbij de samenzang verrassend goed is en de muziek orkestraal klinkt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Boogin" te horen, een uptempo song, die symfonisch en psychedelisch gespeeld wordt en ook dit nummer klinkt fantastisch en swingt als een trein en over gaat in "Shady Wind", waarin de band me een korte rustige psychedelische song met mooie ingetogen zang laat horen.
Deze gaat op zijn beurt verder in de volgende song, getiteld "Two Tongues", een uptempo symfonische rock song, die me in beweging zet en gevolgd wordt door "Great Deceiver", een geweldig swingende progressieve rock song, waarbij stil zitten onmogelijk is, waarna er 10 seconde stilte vallen en de band dit "Paus" genoemd heeft.
In "All The Lost" laat de band me genieten van een uptempo symfonische rock song en in "David's Song" hoor ik de band een uitstekende, maar vrij commerciële,
song spelen, die associaties met de muziek uit een musical bij me oproept.
Vervolgens krijg ik de titelsong "Like Elephants 1" te horen en dit is een heerlijke rustig gespeelde licht psychedelische pop song, die gevolgd wordt door Ïngenting Kommer Ur Ingenting", een swingende progressieve rock song, waarin de band jaren 80 new wave invloeden in verweven heeft en die steeds heftiger wordt en naar het eind toe zelfs experimenteel.
Het laatste nummer heet "It Takes A Spark" en hierin laat de band me een lekker klinkende licht psychedelische pop song horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en me opnieuw aan de muziek van een musical doet denken.

De muziek van de CD "Like Elephants 1" is meer dan de moeite waard om beluisterd te worden en The Movements hebben me volledig weten te overtuigen van hun klasse en ik kan iedere muziekliefhebber deze CD dan ook van harte aanbevelen.