Review: Slimey Things - Quantum Reality TV (Bird's Robe Records, 2021) (Avantgarde/ Experimental Rock)

Slimey Things uit Sydney, Australië werd in 2001 opgericht en bestaat uit: Nick Soole - zang en sologitaar, Tristan Baker - sologitaar en zang, Matt D. Ward - drums en percussie, Andrew Mortensen - basgitaar, Daniel Pliner - keyboards en piano en Ian Pieterse - alt en bariton saxofoon.

De band bracht hun EP "Space Toast" in 2005 via Gamma Ray Gun Productions en deze werd gevolgd door "Quantum Reality TV" (2011 Gamma Ray Gun Productions) en "Goodbye Earth" (2015 Gamma Ray Gun Productions).

De band bracht oorspronkelijk in 2011 hun tweede album "Quantum Reality TV", dat 15 nummers bevat, via Bird's Robe Records uit als digitaal album en op 4 juni 2021 verschijnt dit opnieuw via dit label in een digitale versie om het 10 jarige jubileum van deze uitgave te vieren. 

Het album begint met "Mechapets", waarin Slimey Things een funky uptempo rock song, die experimentele elementen bevat en gevolgd wordt door "More Pop", een heerlijke mix van de muziek van Devo en Frank Zappa, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en "Dumb Flu", een schitterende swingende uptempo song met een terugkerend dansbaar ritme.

Daarna volgen "Photon Rock", een dansbare song met een gemiddeld tempo, experimentele en funk invloeden en subtiele tempowisselingen, "Am I Weird?", een funky song, die tempowisselingen heeft en swingt en "Parallel Girl", een experimentele song, die enkele tempowisselingen heeft en invloeden van de muziek van de band Skafish bevat.

In "Superdupercollider" zet Slimey Things me opnieuw zo'n experimentele song voor, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme heeft, in "W.H.A.A." krijg ik een korte swingende song te horen, die een terugkerend ritme heeft en invloeden van Frank Zappa, Alex's Hand en Skafish heeft en in "Grumpy Computer" laat de band me genieten van een fantastische song met tempowisselingen, die een aanstekelijk terugkerend ritme heeft.

Dan volgen "Whitegoods Of Destiny", een geweldige rustige song met ingetogen zang en avant garde invloeden, die iets over de helft van het nummer meer snelheid krijgt en in een ander ritme over gaat, "Death Ray", een lekkere swingende uptempo song met rock & roll invloeden, die invloeden van de jaren 50/60 heeft en "The Omniprototron 3000", een uitstekend swingend instrumentaal uptempo rock nummer.

Verder hoor ik "Who Will Save The Boy", een uptempo song met tempowisselingen en invloeden van Frank Zappa en Alex's Hand, "Teddy's All Nite Interdimensional Portal And Bistro", een verrukkelijk avant garde nummer, dat in een traag tempo met een terugkerend ritme wordt gespeeld en iets voor de helft van het nummer verandert in een puike rustige song met een terugkerend dansbaar ritme, om enkele minuten voor het einde weer te veranderen in een stukje avant garde en het titel nummer "Quantum Reality TV", een prima korte experimentele song met een terugkerend ritme.

"Quantum Reality TV" van Slimey Things is een verschrikkelijk goede digitale schijf, die vol geniale songs staat en avant garde en experimentele invloeden heeft van de muziek van Frank Zappa, Alex's Hand en Skafish en ik kan elke liefhebber van deze muzieksoorten deze meesterlijke schijf dan ook sterk aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Rhapsody Of Fire - I'll Be Your Hero (AFM Records, 2021) (Symfonische Hardrock)

Rhapsody Of Fire uit Triëst, Italië werd begin jaren 90 opgericht onder de naam Thundercross en bestaat na enkele bezettingswisselingen tegenwoordig uit: Manu Lotter - drums, Alex Staropoli - keyboards, Alessandro Sala - basgitaar, Roby De Micheli - sologiaar en Giacomo Voli - zang.

Onder de naam Thundercross bracht de band in 1994 hun debuut demo "Land Of Immortals" uit, waarna de volgende albums verschenen: "Legendary Tales" (1997), "Symphony Of Enchanted Lands" (1998), "Dawn Of Victory" (2000), "Rain Of A Thousend Flames" (2001), "Power Of The Dragonflame" (2002), "Symphony Of Enchanted Lands II The Dark Secret" (2004), "Triumph Or Agony" (2006), "The Frozen Tears Of Angels" (2010), "From Chaos To Eternity" (2011), "Dark Wings Of Steel" (2013), "Into The Legend" (2016), "Legendary Years" (2017), "The Eighth Mountain" (2019), plus de Live albums: "Live In Canada 2005 The Dark Secret (2005) en "Live From Chaos To Eternity" (2013) en verder bracht de band 2 EP's en 8 singles uit.

Op 4 juni 2021 verschijnt de 8 nummers tellende EP "I'll Be Your Hero", via AFM Records als CD, waarvan het titel nummer tevens op single wordt uitgebracht.

De EP start met het titelnummer "I'll Be Your Hero", waarin Rhapsody Of Fire een snelle symfonische hardrock song met een aanstekelijk dansbaar tempo speelt, die gevolgd wordt door "Where Dragons Fly", een fantastische mix van folk en hardrock, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld.

Daarna volgen de live uitvoeringen van "Rain Of Fury", een puike snelle rock song, die tempowisselingen heeft en "The Courage To Forgive", een uitstekende uptempo  symfonische song met tempowisselingen en een dansbaar ritme.

In "The Wind, The Rain And The Moon" zet Rhapsody Of Fire me een prachtige orkestrale song met een gemiddeld tempo en ingetogen zang voor (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Senza Un Addio" krijg ik de indruk, dat ik naar hetzelfde nummer luister, alleen met een Italiaanse tekst.

Verder volgen "Sin Un Adios" en ook dit lijkt weer hetzelfde nummer met een andere tekst en "La Force De Me Battre", waarin de band deze song nogmaals speelt, maar nu met een Franse tekst.

"I'll Be Your Hero" van Rhapsody Of Fire is een prima CD met heerlijke nummers, waar ik erg van genoten heb en ik kan liefhebbers van symfonische hardrock dan ook aanraden deze schijf eens te gaan beluisteren.

 

Review: Elli De Mon - Countin' The Blues (Area Pirata Records, 2021) (Garagerock / Blues)

Elli De Mon, ook wel bekend als Elisa De Munari, studeerde indiaanse muziek en filosofie en verweeft dit in al haar werk.

Als one-woman-band uit Vicenza, Italië, bracht ze op 7 februari 2014 haar succesvolle debuut album "Elli De Mon" via het CORPOC / Otis Recordings label als LP in een beperkte oplage en als CD in een beperkte oplage uit, die op 7 maart 2013 voorafgegaan werd door de 7" vinyl single "Leave This Town", die in eigen beheer verscheen.

In 2014 deed ze, na de release van haar debuut album, meer dan 120 optredens in onder andere: Italië, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Spanje en werkte ze aan haar nieuwe album, dat simpelweg "II" heet en op 2 februari via het Franse Pitshark Records label (o.a.: Motorhead, Cosmic Psychos, Nomads, New Christs, Radio Birdman en anderen) werd uitgebracht als zowel LP, CD en digitale download.

Aan het album, dat in augustus 2014 te Brescia in de TUP Studio is opgenomen, verlenen Bruno Barcella - tamboerijn en Alessio Lonati - basgitaar en orgel als gastmuzikanten op enkele nummers hunmedewerking en speelt Elli zelf de overige instrumenten, zoals solo- en basgitaar, drums, sitar en dilruba.

Vervolgens verschenen: "Elli de Mon VS Diego Deadman Potron" (3 maart 2016, split CD en digitaal album, Ammonia Records), "Blues Tapes: The Indian Sessions" (7 maart 2017, 10" LP, CD en digitaal album, Pitshark Records), "Songs Of Mercy And Desire" (11 november 2018, CD en digitaal album, Pitshark Records) en "Elli De Mon VS Daily Thompson" (9 januari 2020, digitaal album).

Op 18 juni verschijnt haar album "Countin' The Blues", via Area Pirata Records als LP in een beperkte oplage van 300 stuks, als CD in een beperkte oplage van 300 stuks en als digitale download, waarbij vermeldenswaardig is, dat de CD 9 nummers bevat en de LP en digitale download een extra nummer hebben, alle nummers covers van artiesten uit de jaren 20/30 zijn en gastmuzikant Giusi Pesenti op het nummer "Wayward Girl Blues" lepels bespeeld, terwijl Elli in alle nummers de andere instrumenten speelt.

Het album begint met "Prove It On Me Blues" (Ma Rainey), waarin Elli een schitterende aanstekelijke blues song in een gemiddeld tempo speelt, die een terugkerend ritme heeft en gevolgd wordt door "Blue Spirit Blues" (Bessie Smith), een geweldige rustige blues song met een terugkerend ritme.

Daarna volgen "Downhearted Blues"(Alberta Hunter), een fantastische uptempo mix van garagerock en blues, die swingt, "Shave ‘Em Dry" (Lucille Bogan), een heerlijke aanstekelijke dansbare mix van garagerock en blues met een gemiddeld tempo en subtiele tempowisselingen en "Dope Head Blues" (Victoria Spivey), een puike mix van blues en psychedelische muziek, die in een rustig terugkerend ritme wordt gespeeld.

In "Freight Train" (Elizabeth Cotten) zet Elli De Mon me een prachtige folk song in de stijl van Melanie voor, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, waarbij ze zichzelf op gitaar begeleidt en in "When The Leeve Breaks" (Lottie Kimbrough) krijg ik een mooie mix van folk en blues te horen, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.

Verder volgen "Wayward Girl Blues" (Memphis Minnie), een lekker in het gehoor klinken song, die invloeden van folk en blues bevat en in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en tempowisselingen heeft en "Trouble In Mind" (Bertha Chippie Hill), een verrukkelijke rustige blues song met een terugkerend ritme en sensuele zang.

De LP en digitale download bevatten nog het nummer "Last Kind Words" (Geeshie Wiley), dat helaas niet op de CD staat.

"Countin' The Blues" van Elli De Mon staat vol geweldige blues songs, waar ik van begin tot einde zeer van heb genoten en ik kan iedere liefhebber van blues deze schijf dan ook sterk aanbevelen.(luister naar enkele nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie) 

Review: Dez Dare - Hairline Ego Trip (CH!MP Records, 2021) (Garagerock / Psychedelisch)

Dez Dare uit Brighton, Engeland is het alias van Darren Smallman - sologitaar, synthesizer en pedalen, die in Geelong, Australië werd geboren en in 2010 naar Engeland emigreerde.

Hij bracht op 30 oktober 2020 zijn debuut EP "So Cold, Josephine" als digitale EP uit, gevolgd op 12 februari 2021 door de digitale split EP "Splitz", die hij deelde met Melt Citizen (El Paso, USA), waarna op 15 maart 2021 het digitale nummer "Dumb Dumb Dumb" verscheen, als voorloper van het album "Hairline Ego Trip", dat 9 nummers bevat en op 4 juni 2021 via CH!MP Records als LP in een beperkte oplage op gespetterd vinyl, als CD in een beperkte oplage van 40 stuks en als digitale download wordt uitgebracht.

Het album begint met het als digitale single verschenen "Dumb Dumb Dumb", waarin Dez Dare een schitterende korte uptempo punk song speelt, die tempowisselingen bevat en swingt en gevolgd wordt door "Conspiracy, O' Conspiracy", een heerlijke korte uptempo rock song, die tempowisselingen heeft.

Daarna volgen "King + Queen Monstrosity", een fantastische psychedelische song met een niet al te hoog tempo en acid rock invloeden, "My My Medulla", een puike rock song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een terugkerend ritme heeft en "Sandy's Gonna Try", een geweldige uptempo garagerock song met acid rock invloeden, die swingt als een trein.

In "Break My Vice" schotelt Dez Dare me een verrukkelijke uptempo rock song voor, die een aanstekelijk terugkerend ritme heeft en in "Crowned by Catastrophe" krijg ik een uitstekende eentonige song in een gemiddeld tempo te horen, die een terugkerend licht hypnotiserend ritme heeft.

Verder volgen "Goodbye Autonomy", een prachtige rustige song met gesproken tekst en een licht psychedelisch ritme en het 10 minuten durende "Tractor Beam, Shitstorm", een lekker in het gehoor klinkende rock song met een licht hypnotiserend terugkerend ritme, die acid rock invloeden bevat en me in een lichte trance brengt.

Dez Dare heeft met "Hairline Ego Trip" een verrukkelijke plaat afgeleverd, die vol prima uptempo songs staat, die invloeden van punk, garagerock, psychedelische rock en acid rock bevat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan liefhebbers van deze genres deze schijf dan ook zeer aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie) 

Review: SARRAM - Albero (Subsound Records, 2021) (Elektronisch)

Sarram uit Sardinië, Italië is het alter ego van Valerio Marras — sologitaar, FX, synthesizer, mandoline, kalimba en klokkenspel.

Hij bracht zijn debuut album "A Bolu, In C" uit op 10 februari 2017 als CD in beperkte oplage van 100 stuks met de hand genummerd en gemaakt en als digitale download en deze werd gevolgd door: "Four Movements Of A Shade" (23 november 2018 CD en dd), "Silenzio" (4 september 2020 als CD in een beperkte oplage van 100 stuks en als dd) en op 14 mei 2021 door het album "Albero", dat als LP in een beperkte oplage van 100 stuks op doorzichtig gerookt vinyl, als LP in een beperkte oplage van 150 stuks op zwart vinyl en als dd verscheen via Subsound Records.

Het album, dat 8 nummers bevat, start met "Heavy Sleep", een schitterend zwaar elektronisch nummer, dat in een traag tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme bevat en gevolgd wordt door "The Sound Of A Needle", een prachtig rustig elektronisch startend stuk muziek, dat halverwege iets meer snelheid krijgt en heftiger wordt.

Daarna volgen "Scraps Of Paper", een zwaar nummer met een licht hypnotiserend terugkerend ritme, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en "Sinking Shadows", een kort vrij rustig nummer met een terugkerend ritme.

In "Diving Deep" schotelt SARRAM me weer zo'n zwaar stuk muziek voor, dat post apocalyptische beelden oproept en halverwege tijdelijk over gaat in een lichter ritme, dat verder gaat in "Fading Sunlight" en een terugkerend ritme krijgt.

Verder volgen "Midnight", eveneens een nummer met een terugkerend ritme, dat in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en "The Far Side Of The Moon", een mooi licht  nummer met een rustig tempo en een terugkerend ritme, dat halverwege zware tonen bijgevoegd krijgt, om na enkele minuten weer verder te gaan in het begin ritme.

"Albero" van SARRAM bevat vrij zware duister klinkende elektronische nummers en komt daardoor zo nu en dan dreigend over, maar desondanks heb ik toch erg van de muziek genoten en ik raad liefhebbers van deze muzieksoort dan ook aan, om eens te gaan luisteren naar deze puike plaat.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Lane - Pictures Of A Century (Vicious Circle Records, 2020) (New Wave / Rock)

Lane uit Angers, Frankrijk bestaat uit: Camille Belin - drums en koorzang, Pierre-Yves Sourice - basgitaar, percussie en klavier, Félix Sourice - sologitaar, koorzang en percussie, Etienne Belin - sologitaar, koorzang en klavier en Eric Sourice - zang en sologitaar.

Op 15 juni 2018 verscheen hun debuut EP "Teaching Not To Pray" via Nineteen Something als 10" EP, als CD en als digitale download en deze werd op 8 maart 2019 gevolgd door het album "A Shiny Day" als LP, als CD en als dd, eveneens via Nineteen Something, waarna het album "Pictures Of A Century", dat 13 nummers bevat, op 19 juni 2020 via Vicious Circle Records als 2LP + postcard en sticker, als CD en als digitale download verscheen.

Het album begint met "Discovery None", waarin Lane een swingende uptempo mix van pop en new wave ten gehore brengt, die jaren 80 invloeden heeft en gevolgd wordt door "Voices", een heerlijke uptempo new wave song, die swingt en een aanstekelijk ritme heeft en "So Many Loves", een geweldige song met een aanstekelijk dansbaar ritme, waarbij stil zitten niet aan de orde is.

Daarna volgen "Electric Thrills", een schitterende post-rock song met een terugkerend ritme, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, "Homicide", een uptempo new wave song, die een zeer dansbaar ritme heeft en "Life As A Sentence", een fantastische song met een licht hypnotiserend terugkerend ritme en invloeden van de jaren 80.

In "Sing To The Last" zet Lane me een verrukkelijke swingende uptempo song voor, die aanzet tot dansen, in "Family Life" krijg ik een puike song te horen, die me in  beweging houdt en in "Black Gloves" laat de band me genieten van een swingende snelle mix van new wave en punk.

Dan volgen "Last Generation", een uitstekende uptempo rock song met een aanstekelijk ritme en subtiele tempowisselingen en "It's Only Love" een prachtige pop song, die in een vrij rustig tempo wordt gespeeld.

Verder hoor ik "Lollipop And Candy Cane", een swingende uptempo powerrock song met een terugkerend ritme en punk invloeden en het titel nummer "Pictures Of A Century", een heerlijke uptempo song met een zeer dansbaar terugkerend ritme.

"Pictures Of A Century" van Lane is een lekker in het gehoor klinkende plaat, die vol prima op jaren 80 new wave geïnspireerde muziek staat en ik kan iedere liefhebber van deze muzieksoort deze schijf dan ook van harte aanraden. (luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Jef Maarawi - Terra Papagalli (Inner Ear Records, 2021) (Pop)

Jef Maarawi uit Athene, Griekenland, werd in Soa Paulo, Brazilië geboren en behalve acteur is hij ook muzikant.

In 2007 richtte hij zijn muzikale project Egg Hell op, waarmee hij in 2009 de EP "Egg Hell" uitbracht, die in 2011 gevolgd werd door de EP "Brownie Crumbs", waarna het debuut album "Once Part Of A Whole Ship" in 2014 verscheen.

Gedurende de winter van 2016 nam hij zijn eerste solo album "Comfort Food" op in de studio van King Elephant (Baby Guru), dat op 11 december 2017 via het Inner Ear Records label op vinyl (inclusief CD) en als digitale download uitgebracht werd.

De opvolger van dit album heet "Terra Papagalli", waarop 11 nummers staan en is op 14 mei 2021 via Inner Ear Records als LP op 180 gram geel vinyl, als LP op zwart vinyl en als digitale download verschenen.

Het album start met het titel nummer "Terra Papagalli", waarin Jef een mooie folk song in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die invloeden van pop en de muziek van Bob Dylan heeft en een aanstekelijk dansbaar ritme bevat en gevolgd wordt door "Caveboi", een heerlijke dansbare pop song met een gemiddeld tempo en een hoog meedein gehalte.

Daarna volgen "How To Sustain Minor Losses", een vrij rustige pop song, "Senna", een uitstekende rustige pop song met een aanstekelijk ritme en "Consume Me", een prima pop song in een niet al te hoog tempo, die bij tijd en wijle vrij heftig klinkt.

In "Supermarket" schotelt Jef Maarawi me een schitterende korte song voor, die een aanstekelijk ritme heeft, in "Tropicaliptico" krijg ik een prachtige song met een gemiddeld tempo te horen en in "Go Back Home!" speelt hij een dansbare uptempo song, die tempowisselingen heeft.

Dan volgen "Protector", een rustige song met een terugkerend ritme, "Legendary", eveneens weer zo'n prima rustige song, die aanzet tot schuifelen en "Fashion & Faith & Fantasy" en hierin speelt Jef nogmaals een rustige song.

"Terra Papagalli" van Jef Maarawi bevat hoofdzakelijk vrij rustige pop songs, die lekker in het gehoor klinken en ik kan liefhebbers van de betere pop dan ook aanraden deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Mansur - Minotaurus (Denovali Records, 2021) (Avant Garde / Oosters)

Mansur is het nieuwe project van Jason Köhnen (ex-The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, ex-The Mount Fuji Doomjazz Corporation) - kalimba, altviool, cello, ney (bamboe fluit), erhu, zhonghu, jinhu, kemenche, dilruba, bansuri, rammerdam, dubbele bas en diverse percussie instrumenten, waaronder: cajon, castagnetten, krotal en verscheidene organische shakers en drums, die samen met Dimitry El Demerdashi (ex-Phurpa) - oud, Martina Hórvath - zang en Gadjo Dilo Vendigo - duduk de band vormt.

Op 10 juli 2020 verscheen de band's debuut EP "Temple", waarop 5 nummers staan en deze werd via Denovali Records als CD, LP en als digitale download uitgebracht en op 11 december 2020 kwam hun debuut album "Karma" via Denovali Records als LP, als CD en als digitale download uit, getiteld "Karma", waarop 10 nummers staan.

De opvolger van "Karma" heet "Minotaurus", dat 6 nummers bevat en op 28 mei 2021 via Denovali Records als LP, als CD en als dd verschijnt.

Het album begint met "Pasiphae", waarin Mansur een geweldig zwaar Oosters stuk muziek, dat in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en gevolgd wordt door "Minos", een schitterend Oosters klinkend nummer met een vrij rustig tempo, dat een terugkerend ritme heeft.

Daarna volgen "Daedalus", een uitstekend zwaar avant garde nummer ten gehore brengt, dat in een rustig tempo wordt gespeeld en Oosterse invloeden bevat en "Theseus", een verrukkelijk Oosters nummer met een terugkerend ritme, dat rust uitstraalt.

Verder speelt Mansur in "Ariadne", een trage mix van avant garde en industriële muziek met een terugkerend ritme en invloeden van bands als Coil en "Aegeus", een fantastisch avant garde nummer met een terugkerend licht hypnotiserend ritme, dat in een rustig tempo gespeeld wordt en enigszins duister over komt.

"Minotaurus" van Mansur is een heerlijke plaat om te beluisteren, die vol zware nummers staat, die invloeden van Oosterse muziek, avant garde en industriële muziek bevat en ik kan liefhebbers van deze genres dan ook aanraden om eens naar deze schijf te gaan luisteren, om misschien wel tot dezelfde conclusie te komen als ik.(luister naar enkele nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Hans Hjelm - Factory Reset (Kungens Ljud & Bild, 2021) (Synthesizer Rock)

Hans Hjelm (Stockholm, Zweden) - sologitarist van de bands Automatism en Kungens Män brengt op 28 mei 2021 zijn eerste solo album "Factory Reset" uit via Kungens Ljud & Bild en dit verschijnt in een beperkte oplage van 300 stuks op doorzichtig vinyl als LP, in een beperkte oplage van 300 stuks als CD en als digitale download.

Hij wordt op dit album bijgestaan door Jasper Skarin, die de drums bespeeld.

Het album, dat 6 nummers bevat, start met "Woods", waarin Hans een schitterend uptempo nummer ten gehore brengt, dat een terugkerend ritme heeft, melodisch klinkt en dansbaar is.

Daarna volgt "Inter-City Travel", een heerlijk swingend uptempo elektronisch dance nummer met een dansbaar ritme, dat enkele tempowisselingen bevat en tegen het eind in een rustig tempo over gaat.

In "System Calibration" zet Hans Hjelm me een prachtig melodisch nummer in een gemiddeld tempo voor, dat een aanstekelijk dansbaar terugkerend ritme heeft en in "Valley Of The Kings" krijg ik een vrij zwaar stuk elektronische muziek te horen, dat in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld.

Dan volgt "Nothing To Fear", een fantastisch swingend uptempo nummer met invloeden van krautrock, gitaar muziek en surf, dat aanzet tot dansen.

Vervolgens hoor ik het laatste nummer, getiteld "Lights Turn Red" en hierin speelt Hans een uptempo mix van elektro, dance en gitaar muziek met een terugkerend dansbaar ritme, dat iets over de helft van het nummer tijdelijk chaotisch wordt en net voor het einde verandert in een mooi rustig stuk elektronische muziek.

"Factory Reset" van Hans Hjelm is een uitstekende plaat met lekker in het gehoor klinkende muziek, die invloeden van elektronische en gitaar muziek verbindt en ik kan liefhebbers van deze muzieksoorten dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister naar enkele nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Wytch - Exordium (Ripple Music, 2021) (Progressieve Rock)

Wytch uit Skellefteå, Zweden werd in 2016 onder de naam Aska opgericht en bracht ook onder die naam hun debuut EP uit, maar nadat de band een contract kreeg bij Ripple Music werd de bandnaam verandert in Wytch en bestaat uit: Johanna Lundberg - zang, Fredrik Nilsson – drums, Niklas Viklund - sologitaar en zang, Mattias Marklund - sologitaar en zang en Simon Lundström - basgitaar en zang.

Op 21 mei 2021 verschijnt het debuut album van de band, getiteld "Exordium", dat 8 nummers bevat, via Ripple Music als LP in een beperkte oplage van 150 stuks op wit met rood en zwart gespetterd vinyl, als LP op zwart vinyl, als CD in een beperkte oplage en als digitale download.

Het album begint met "Black Hole", waarin de band een uitstekende stevige rock song in een gemiddeld tempo speelt en deze wordt gevolgd door "Savior", een heerlijke vrij rustige song, die invloeden van progressieve rock heeft en een terugkerend tempo bevat.

Daarna volgen "Evil Heart", een swingende uptempo rock song met acid rock invloeden en "Blood", een puike rock song met een gemiddeld tempo, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.

In "Warrior" zet Wytch me een schitterende uptempo rock song voor, die afwisselende tempo's heeft, een aanstekelijk ritme bevat en swingt en in "Rebel" krijg ik mooie, vrij rustige song te horen, die een licht hypnotiserend terugkerend ritme heeft.

Verder volgen "Break You Down", een geweldige rock song met een terugkerend ritme, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en aanzet tot dansen en "You", een song, die een niet al te hoog tempo heeft en een aanstekelijk ritme bevat.

"Exordium" van Wytch is een prima plaat, die op jaren 70 geïnspireerde progressieve rock invloeden bevat, waar ik erg van genoten heb en ik kan liefhebbers van rock in het algemeen en progressieve rock deze schijf dan ook sterk aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Limit - Caveman Logic (Svart Records, 2021) (Rock)

The Limit uit Amerika, bestaat uit: Bobby Liebling (Pentagram) – zang, João Pedro Ventura (Dawnrider) – drums, Sonny Vincent (Testors) – sologitaar en zang, Hugo Conim (Dawnrider) – sologitaar en Jimmy Recca (The Stooges) – basgitaar.

De band bracht op 9 april 2021 hun debuut album "Caveman Logic" als LP in een beperkte oplage op gespetterd vinyl, als LP in een beperkte oplage op blauw vinyl, als LP op zwart vinyl, als CD en als digitale download uit via Svart Records en kreeg daarop hulp van gastmuzikanten: Fabian Dee Dammers (UDO, Duitsland) - sologitaar (10 nummers), Nils Finkeisen (Die Krupps, Duitsland) - sologitaar (4 nummers), Paul Simmons (The Bevis Frond, Engeland) - sologitaar (5 nummers) en Luis Herrera (Morlhex, Colombia) - drums (2 nummers).

Het album, dat 12 nummers bevat, start met "Over Rover", een swingende stevige uptempo rock song, die tempowisselingen bevat en invloeden van de muziek van de jaren 70 progressieve rock bands heeft en gevolgd wordt door "Black Sea", een schitterende uptempo rock song, die swingt als een trein en "These Days", een uptempo rock song met een aanstekelijk ritme en subtiele tempowisselingen, die aanzet tot dansen.

Daarna volgen "Human vs Nature", een geweldige uptempo rock & roll song met lichte surf invloeden, die swingt, "Fleeting Thoughts", een uitstekende dansbare uptempo song met een terugkerend ritme en het titel nummer "Caveman Logic", een swingende uptempo song, waarbij stil zitten geen optie is.

In "Sir Lancelot" laat The Limit me genieten van een swingende uptempo rock song en in "Life's Last Night" krijg ik een korte snelle rock & roll song voorgezet.

Dan volgen "When Life Gets Scorched", een puike uptempo rock song met een terugkerend aanstekelijk dansbaar ritme en "Kitty Gone", een swingende song met een iets boven gemiddeld tempo, die beweging oproept.

Verder volgen "Death Of My Soul", een fantastische rock song, die subtiele tempowisselingen heeft en invloeden van hardrock bevat en "Enough's Enough", een stevige rock song met een gemiddeld tempo, die swingt 

The Limit heeft met "Caveman Logic" een verrukkelijke swingende rock plaat afgeleverd, die swingt vanaf de begin tonen en ik kan liefhebbers van dit genre deze schijf dan ook zeer aanraden. (luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Honey Pot - The Secret (Billywitch Records,2021) (Psychedelische Pop)

Crystal Jacqueline werd in Wiltshire, Engeland geboren en al op jonge leeftijd ontwikkelde ze haar talent en liefde voor muziek.

Ze trad regelmatig in en rond Bath op, die haar lof en een waardevolle ervaring opleverden en verhuisde later verder naar het zuiden van het land, waar ze in verscheidene bands speelde, die in binnen en buitenland optraden.

Ze woont in Devon met haar varken, katten, ganzen en haar partner Icarus Peel en samen spelen ze in de band The Honey Pot, die in 2012 startte en in het begin uit 5 personen bestond, maar nadat, in 2013, hun zanger en ook hun basgitarist de band verlieten, nog maar bestond uit: Crystal Jacqueline - zang en piano, Icarus Peel - alle andere instrumenten en Brian Rushbrooke - drums.

In 2010 bracht ze haar solo debuut album "Heal Yourself" via Psychedandy Records uit en in 2012 verscheen haar eerste album met The Honey Pot, getiteld "To The Edge Of The World" op het Mega Dodo label.

In november 2012 nam ze de EP "A Fairy Tale" op met daarop 3 covers: "Cousin Jane" (Troggs), "A Fairy Tale" (Second Hand), "Play With Fire" (Rolling Stones), die door Fruits De Mer Records werd uitgebracht.

Daarna verscheen de LP "Sun Arise" in 2013 via het Mega Dodo Records label op de markt en deze bevat 16 nummers, inclusief de songs van de EP "A Fairy Tale".

Het album Crystal Jacqueline And The Honey Pot, "Electronic Memory", uit 2015, is in een zeer gelimiteerde box oplage van 100 stuks verschenen en bevat een 12 pagina's tellend boekje, 2 ansichtkaarten en een badge.

Ook de uitgave van de band, "Inside The Whale", die 26 februari 2016 door het Mega Dodo Records label werd uitgebracht, verscheen in een beperkte oplage en daarop zijn keyboards speler John Wyatt en basgitarist Simon Fear, die sinds begin 2015 bij de band zitten, voor het eerst te horen.

Het album, dat 9 nummers bevat, is op 180 gram zwart vinyl op LP uitgebracht in een gelimiteerde oplage van 300 stuks, waarvan de eerste 150 stuks gesigneerd en genummerd zijn door de band.

De CD uitgave bevat 2 extra nummers, terwijl er van de beperkte uitgave van de 3CD versie slechts 150 verschenen en deze bevat het album "Inside The Whale", het exclusieve live album "Live In London" (opgenomen tijdens het Games For May optreden), de single "Lisa Dreams" plus 2 bonus nummers en een interview met Icarus Peel en Crystal Jacqueline, waarbij het geheel verpakt is in een speciaal genummerd blik met waarzeggende vis.

De single "Dr. Crippen's Waiting Room" van The Honey Pot is een voorloper van de 100ste vinyl uitgave van het Fruits De Mer label, dat sinds 2008 bestaat.

De 100ste uitgave is de 2LP "Ascending Scales" van The Honey Pot, die 12 december 2016, op gekleurd vinyl in een klaphoes verscheen en daarop staat een mix van klassieke en obscure psychedelische en progressieve rock covers plus nieuwe nummers.

Om dit heugelijke feit te vieren, vroeg Icarus Peel een aantal artiesten om medewerking aan hun album te verlenen en Dick Taylor (Pretty Things), James Lowe (Electric Prunes), Tom Newman (July), Peter Cook (July), Nick Saloman (The Bevis Frond), Adrian Shaw (The Bevis Frond), Anton Barbeau, Judy Dyble, Us And Them, Jack Ellister, Bruce Woolley (Buggles) en anderen spelen hierop mee.

Omdat het dubbel album snel uitverkocht was, besloot Keith Jones van Fruits De Mer Records het in 2017 in een speciale editie als 3CD uit te brengen, waarbij CD 3 opnamen bevat, die niet op de eerste uitgave voorkomen.

De opvolger van dit triple album is de LP ""Bewildered Jane", die op 29 maart 2019 via Mega Dodo Records in een beperkte oplage van 300 stuks op 180 gram zwart en wit vinyl wordt uitgebracht, waarvan de eerste 99 exemplaren voorzien zijn van een met de hand geschreven inlegvel en een extra live CD, die in september 2018 op het Onboard The Craft Festival werd opgenomen.

De band bestaat op deze plaat uit: Crystal Jacqueline - zang en keyboards, Icarus Peel - sologitaar en zang, John Wyatt - zang, keyboards en slide gitaar, Andy Budge - basgitaar en Wayne Fraquet - drums, terwijl Lizzy Wayne dwarsfluit in 1 nummer speelt.

En op 2 november 2019 verscheen de 2EP "I Talk To The Wind", die 5 covers bevat,  op 7" gekleurd vinyl, via Crustacean, het sub label van Fruits De Mer Records.

Op 25 juni 2021 brengt The Honey Pot hun album "The Secret" uit via Billywitch Records als CD in een beperkte oplage en als digitale download.

Het album bevat 9 nummers en begint met het titel nummer "The Secret" waarin The Honey Pot een schitterende licht psychedelische song ten gehore brengt, die melodische en folk invloeden heeft en aanzet tot dansen en deze wordt gevolgd door "Somewhere Between Here And Anywhere", een geweldige uptempo song met een terugkerend dansbaar  ritme en progressieve rock invloeden.

Daarna volgen "Waterfalls", een mooie vrij rustige pop song met prima ingetogen samenzang en een hoog meedein gehalte, "Under The Sea", eveneens een prachtige rustige song, die lichte psychedelische invloeden heeft en iets over de helft van het nummer meer snelheid krijgt en gaat swingen en "Venice", een uitstekende swingende progressieve pop song met een aanstekelijk terugkerend ritme, waarbij stil zitten geen optie is, die na enkele minuten tijdelijk over gaat in een trager tempo, om dan na enkele minuten weer meer snelheid te krijgen.

In "Walk A While" zet The Honey Pot me een puike pop song voor, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en swingt en in "I Think I Need To Sleep" krijg ik een fantastische psychedelische song te horen, die melodische en progressieve rock invloeden heeft.

Verder volgen "Django's Tune", een prima melodische song, die na enkele minuten verandert in een verrukkelijke psychedelische song met invloeden van het nummer "Come Together" van The Beatles en "The Reprise", een aanvullend stuk voor "The Secret", dat swingt en licht progressief en psychedelisch klinkt.

"The Secret" van The Honey Pot is net als vorige uitgaven een heerlijke CD, die vol uitstekende songs staat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan liefhebbers van licht psychedelische pop en de betere pop muziek deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

 

Review: Neumatic Parlo - Random Toaster (Unique Records, 2021) (Psychedelische Pop)

Neumatic Parlo uit Düsseldorf, Duitsland, bestaat uit: Justin Janssen - drums, Luis Wedekind - synthesizer, Vincent Göttler - zang en sologitaar, Frederick Oltersdorf - basgitaar en Simon Hartmann - sologitaar.

De band bracht op 20 maart 2020 hun EP "All Purpose Slicer" als CD en als digitale download uit via Unique Records en op 14 mei 2021 verscheen hun EP "Random Toaster", waarop 5 nummers staan, als CD, als cassette in een beperkte oplage en als dd via dat zelfde label.

De EP start met "Real Insight", waarin de band een uitstekende uptempo psychedelische pop song, die jaren 60 invloeden heeft en een aanstekelijk dansbaar ritme bevat en gevolgd wordt door "Nicolas Winding Refn" een nummer, dat enkele minuten door de drums wordt gedomineerd, om dan over te gaan in een prachtige vrij rustige melodische song.

Daarna volgt "Lake Perris State Recreation Area" en daarin speelt Neumatic Parlo een schitterende melodische pop song met een zeer dansbaar ritme.

In "Ghost" laat de band me genieten van een verrukkelijke pop song met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme en in "Airplane" laat de band me genieten van een song, die zeer rustig begint, om na enkele minuten te veranderen in een fantastische pop song, die langzamerhand meer snelheid krijgt en gaat swingen.

"Random Toaster" van Neumatic Parlo is een prima EP, die lekker in het gehoor klinkende nummers bevat, waar ik erg van genoten heb en ik kan liefhebbers van de betere pop deze schijf dan ook sterk aanraden.(luister naar enkele nummers van de EP via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Hippie Death Cult - Circle Of Days (Heavy Psych Sounds, 2021) (Stoner)

Hippie Death Cult uit Portland, Amerika werd in 2018 opgericht en bestaat uit: Ryan Moore — drums, Eddie Brnabic — sologitaar, Laura Phillips — basgitaar en zang en Ben Jackson — zang en keyboards.

De band bracht hun debuut album "111" in 2019 uit via Cursed Tongue Records en kreeg in 2020 een contract bij Heavy Psych Sounds, die hun nieuwe album op 21 mei 2021 uitbracht en deze werd vooraf gegaan door de single "Circle Of Days".

"Circle Of Days", dat 5 nummers bevat, verscheen als testpersing LP in een zeer beperkte oplage van 20 stuks op zwart vinyl (alleen via HPS), als LP in een beperkte oplage van 150 stuks op gestreept oranje / doorzichtig / blauw vinyl (alleen via HPS), als LP in een beperkte oplage van 400 stuks op doorzichtig met oranje gespetterd vinyl (alleen via HPS), als LP op zwart vinyl, als CD en als digitale download en tevens werd hun debuut album "111" op dezelfde datum heruitgebracht door HPS.

Deze verscheen als testpersing LP in een zeer beperkte oplage van 15 stuks op zwart vinyl (alleen via HPS), als LP in een beperkte oplage van 150 stuks op goud kleurig met zwart gespetterd vinyl (alleen via HPS), als LP in een beperkte oplage op paars vinyl (alleen via HPS), als LP op zwart vinyl, als CD en als digitale download.

"Circle Of Days" begint met "Red Meat Tricks", waarin de band een fantastische zware stonerrock song in een gemiddeld tempo speelt, die een aanstekelijk ritme en subtiele tempowisselingen heeft.

Daarna volgt "Hornet Party", een schitterende uptempo rock song, die tempowisselingen bevat en bij tijd en wijle swingt als een trein.

In "Walk Within" schotelt Hippie Death Cult me een prachtige rustige song voor, die lichtelijk triest klinkt en in het titel nummer "Circle Of Days" krijg ik een geweldige stevige song te horen, die een terugkerend aanstekelijk dansbaar ritme heeft, waarbij stil zitten niet aan de orde is.

Als laatste volgt "Eye In The Sky" en hierin laat de band me genieten van een rock song, die in een niet al te hoog tempo tot halverwege gespeeld wordt, waarna de band het tempo iets omhoog gooit en de muziek steviger wordt en invloeden van hardrock bevat.

"Circle Of Days" van Hippie Death Cult is een uitstekende plaat, die puike stonerrock nummers bevat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf liefhebbers van deze muzieksoort en hardrock dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Dumbsaint - Something That You Feel Will Find Its Own Form (Bird's Robe Records, 2021) (Instrumentale Rock)

Dumbsaint uit Sydney, Australië werd in 2007 opgericht en bestaat uit: Ron Prince - sologitaar, James Thomas - basgitaar en Nick Andrews - drums.

De band bracht in 2012 hun debuut CD album "Something That You Feel Will Find Its Own Form", via Bird's Robe Records uit, dat op 14 mei 2021 door dit label werd heruitgebracht, na aanleiding van het 10 jarige bestaan van Bird's Robe Records.

Daarna verschenen: "The Auteur" (digitaal album, 4 september 2013), "Disappearance In A Minor Role - Part III: Celeste" (digitale EP, 14 maart 2014), "Disappearance In A Minor Role - Part II: Sara"(digitale EP, 30 mei 2014), "Disappearance In A Minor Role - Part I: Gabrielle", (digitale EP, 8 augustus 2014), "Disappearance In A Minor Role"(digitaal album, 8 augustus 2014), "Panorama, In Ten Pieces." (2LP in een beperkte oplage van 250 stuks op 180 gram doorzichtig blauw vinyl, 2 LP in een beperkte oplage op 180 gram zwart vinyl, als 2LP+CD in een zeer beperkte oplage van 30 stuks op 180 gram zwart of doorzichtig blauw vinyl, als CD in een  beperkte oplage en als digitale download, 7 augustus 2015) en "Another Scene" (digitale single, 30 oktober 2017).

"Something That You Feel Will Find Its Own Form", dat 8 nummer bevat, start met "Rivers Will Be Crossed", waarin de band een schitterend post-rock nummer in een niet al te hoog tempo speelt, dat tempowisselingen heeft en een aanstekelijk ritme bevat en gevolgd wordt door "Cinematic", een uitstekend stevig swingend uptempo rock nummer, dat tempowisselingen en melodische invloeden bevat.

Daarna volgen "Lying In Sign", een swingend uptempo rock nummer met een aanstekelijk terugkerend ritme, dat enkele minuten voor het eind van het nummer verandert in een geweldig progressief stukje rock, waarna "Don't Forget To Bring Down The Sky" volgt en de band opnieuw een prachtig uptempo post-rock nummer speelt.

In "Int. Cheerless Room. A Man Is Scared." laat Dumbsaint me genieten van een uptempo rock nummer, dat tempowisselingen heeft, een terugkerend ritme bevat en swingt als een trein en in "Inwaking" zet de band me weer zo'n heerlijk aanstekelijk uptempo post-rock nummer voor, dat aanzet tot beweging.

Verder volgen "She Was His", een geweldig uptempo nummer met invloeden van heavy rock, post-rock en stoner, dat swingt als een trein en "I Am An Image" een swingend uptempo melodisch rock nummer met tempowisselingen en stoner invloeden.

"Something That You Feel Will Find Its Own Form" van Dumbsaint is een puike plaat met prima instrumentale rock, die invloeden van stoner en post-rock bevat en ik kan iedere liefhebber van deze muzieksoorten deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

 

Review: Brinsley Schwarz - Last Orders! (Mega Dodo Records, 2021) (Hammond Rock / Pop)

Brinsley Schwarz - sologitaar, piano en zang speelde in de jaren 60 samen met Nick Lowe - basgitaar, sologitaar en zang in diverse bands, waaronder Kippington Lodge in 1967.

De band bestond verder uit: Bob Andrews - keyboards en Billy Rankin - drums en in deze bezetting maakte de band 3 folkrock singles, die helaas voor hen, allemaal flopten.

In 1969 besloten de bandleden het muzikale roer om te gooien en ook te gaan optreden onder de naam Brinsley Schwarz, terwijl ze ook onder de naam Kippington Lodge bleven spelen.

Brinsley Schwarz's manager Dave Robinson, van Famepushers, regelde, dat ze  3 en 4 april 1970 in het voorprogramma stonden van Van Morrison en Quicksilver Messenger Service in The Fillmore East te New York City, waarbij veel Britse journalisten aanwezig waren.

Het optreden verliep niet zo best en de band kreeg een heleboel negatieve kritiek, evenals slechte recensies voor hun debuut LP, die kort na hun terugkeer in Engeland werd uitgebracht en dit incident werd bekend als The Brinsley Schwarz Hype.

Later dat jaar bracht de band hun tweede LP "Despite It All" uit, waarin de muziek meer country gericht was en in 1971 kwam Ian Gomm - sologitaar en zang als vijfde lid bij de band.

In deze formatie werd hun derde album "Silver Pistol" opgenomen, die in februari 1972 verscheen en in antwoord op "The Hype" werd de band anti commercieel en besteedde veel tijd in hun oefenruimte, hoewel ze dat jaar ook toerden met Help Yourself en Ernie Graham (ex Eire Apparent).

Tevens speelde de band in 1971 op het tweede Glastonbury festival, waarbij 1 nummer van hen ("Love Song") op het album "Glastonbury Fayre" verscheen.

Hun solide live optredens resulteerden er in, dat ze een grote schare fans in Londen kregen, waarna rock journalisten de muziek van de band het predicaat "Pub Rock" gaven.

In 1972 traden ze samen met Man en Hawkwind op tijdens "Greasy Truckers Party", waarvan de opnamen als dubbel LP werden uitgebracht en helaas was dit hun enige live album.

Vervolgens verscheen de countryrock LP "Nervous On The Road" in september 1972, die hen een hoop uitstekende recensies opleverde en hoewel het album de hitlijsten echter niet bereikte, leverde het hen wel een Engelse tournee op als voorprogramma van Paul McCartney's band Wings.

Het album "Please Don't Ever Change" uit 1973 werd minder goed ontvangen door de critici en werd weinig verkocht.

Toch was er ook positief nieuws, want de band deed succesvolle optredens in The Old Grey Whistle Test, waarbij de band bestond uit: Lowe - sologitaar en zang, Gomm - basgitaar, Schwarz - piano en Andrews - keyboards en ze maakten opname sessies voor John Peel's BBC Radio 1 show.

Dave Edmunds produceerde hun zesde LP "The New Favourites Of... Brinsley Schwarz", die hen goede recensies opleverde, terwijl de samenwerking met Dave Edmunds hen een tournee op leverde als begeleidingsband van Edmunds en daarvan verschenen er live opnamen op het album "Subtle As A Flying Mallet".

Brinsley Schwarz nam ook een aantal singles op, die onder de bandnaam verschenen, maar ook onder diverse pseudoniemen, zoals: "The Hitters", "The Knees", "Limelight" en "The Brinsleys", maar al deze singles flopten.

De band ging in 1975 uit elkaar en Schwarz en Andrews kwamen in Graham Parker & The Rumour terecht, Rankin speelde in Terraplane en later in Big Jim Sullivan's Tiger, Nick Lowe maakte 4 albums met Dave Edmunds onder de naam Rockpile, hoewel alleen "Seconds of Pleasure" onder de naam Rockpile werd uitgebracht, terwijl "Tracks On Wax 4" en "Repeat When Necessary" als Dave Edmunds solo albums verschenen en "Labour of Lust" als solo album van Nick Lowe.

Lowe en Gomm begonnen beiden solo carrières, met gemiddelde successen, waarbij Lowe's album "Jesus Of Cool" uit 1978, waarop ook Bob Andrews - keyboards en Dave Edmunds - sologitaar meespelen, de 22ste plaats haalde in de Engelse hitlijst en de van het album afkomstige single "I Love The Sound Of Breaking Glass", behaalde plaats 7 in de Engelse hitlijst.

Nick Lowe was ook mede schrijver van Dr. Feelgood's top 10 hit "Milk And Alcohol", die de negende plaats in de Britse hitparade haalde in 1979, terwijl zijn wereld hit "Cruel To Be Kind" uit 1980 mede geschreven was door Ian Gomm en oorspronkelijk opgenomen werd door Brinsley Schwarz voor hun laatste onuitgebrachte album (deze versie staat op de in 2008 verschenen "30th Anniversary Edition" van "Jesus Of Cool".

Ian Gomm  had in 1979 een hit met de single "Hold On", die de 18de plaats in de Amerikaanse "Billboards Hot 100" hitlijst haalde.

De originele versie van "(What's So Funny 'Bout) Peace, Love, And Understanding", dat door Lowe geschreven werd, kwam van het in 1974 verschenen album "The New Favourites Of... Brinsley Schwarz" en werd later een hit voor Elvis Costello en ook verscheen het in een uitvoering van Curtis Stigers in de film soundtrack "The Bodyguard: Original Soundtrack Album".

Verder verschenen de albums van Brisley Schwarz "It's All Over Now" (1988, onder de naam Raime Schwarz en in 1974 in de Rockfield Studios opgenomen), waarvan er maar enkele bestaan, de rest werd vernietigd en "Rarities" uit juli 2000.

Ook werden er diverse compilatie LP's en CD's uitgebracht, zoals: "Original Golden Greats" uit 1974, inclusief 2 live en 2 studio nummers, die op geen enkel  ander album staan, "15 Thoughts Of Brinsley Schwarz" (LP, 1978), "Surrender to the Rhythm" (CD, 1991), "Nervous On The Road/The New Favourites Of... Brinsley Schwarz" (CD, 1995), "Hen's Teeth" (singles) (1998), "What IS So Funny About Peace Love & Understanding?" (BBC recordings) (2001) en "Cruel to Be Kind" (BBC recordings) (2004).

Het Mega Dodo Records label bracht 14 oktober 2015 de LP "Live Favourites" uit in een zeer beperkte oplage van 250 stuks geperst op 180 gram zwart vinyl, waarvan de eerste 100, verkrijgbaar via Mega Dodo, een set van: 5 ansichtkaarten, 2 stikkers en een reproductie van een BBC auditie vel bevatten.

De live muziek van het album, opgenomen net nadat ze hun door Dave Edmunds geproduceerde zwanenzang maakten, bestaat uit een set van eigen nummers en covers.

Brinslay Schwarz nam in het najaar van 1974 samen met Steve Verroca een album op, waarbij het de bedoeling was, dat de band opnieuw in Amerika gelanceerd zou worden, maar helaas liep alles anders, want de banden voor de plaat, die in de Rockfield Studios opgenomen werd, bleven jaren op de planken liggen totdat Ian Gomm de opnames van hun lang vermiste album, die hun commerciële doorbraak zou betekenen, redde en opnieuw mixte en 25 jaar nadien, bracht het Mega Dodo Records label de plaat, die "It’s All Over Now" heet, op 28 april 2017 uit in een beperkte oplage van 150 stuks op oranje vinyl, 350 stuks op 180 gram zwart vinyl, 50 stuks op cassette en op CD.

Op 25 juni 2021 verschijnt er weer een album van de band via Mega Dodo Records, "Last Orders!" getiteld en dit wordt als CD en als digitale download uitgebracht.

Het bevat onuitgebrachte nummers uit Ian Gomm's persoonlijke archief en verder moeilijk te vinden nummers uit de begin periode van de band, outtakes, nummers voor radio en televisie en repetities.

Het album begint met "Seymour (I Love You)", waarin de band een geweldig aanstekelijk instrumentaal uptempo poprock nummer ten gehore brengt, dat een zeer dansbaar ritme heeft en gevolgd wordt door "Funk Angel", een swingende rock song, die in een vrij hoog tempo wordt gespeeld en "Indian Woman", een schitterende uptempo progressieve rock song, die Hammond rock en progressieve bluesrock invloeden bevat.

Daarna volgen "The Old Country", een prima uptempo song met country invloeden, die in een aanstekelijk dansbaar ritme gespeeld wordt, "That's What It Takes", een heerlijke dansbare uptempo song, die Hammond rock invloeden heeft en een aanstekelijk ritme bevat en "Strange Feeling", een lekker in het gehoor klinkend pubrock song, die aanzet tot dansen.

In "What Would You Do" zet Brinsley Schwartz me een verrukkelijke rock song in een gemiddeld tempo voor, die opnieuw invloeden van Hammond rock heeft, in "Crime Of Passion" krijg ik een uitstekende aanstekelijke poprock song in een gemiddeld tempo te horen, die Hammond rock invloeden en tempowisselingen heeft en in "Unknown Number" speelt de band een prachtige uptempo song met lichte country invloeden in een dansbaar ritme.

Dan volgen "Silver Pistol", een puike Hammond rock song met een niet al te hoog tempo, "She's Got To Be Real", een mooie song in een gemiddeld tempo met een zeer aanstekelijk dansbaar ritme en "Country Girl", een vrolijk klinkende uptempo song, die aanzet tot dansen.

Verder hoor ik "Range War", een uptempo mix van Hammond rock, pop en countryrock, die ook nu weer een dansbaar ritme heeft en "Murder On My Mind", een fantastische swingende uptempo rock song met Hammond rock en soul invloeden, waarbij stil zitten geen optie is.

"Last Orders!" van Brinsley Schwartz is een lekker klinkende plaat met schitterende songs, waar ik zeer van genoten heb en ik kan elke liefhebber van Hammond rock en de betere pop muziek deze schijf dan ook van harte aanbevelen.(luister naar enkele nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Josiah - Out Of The First Rays (Heavy Psych Records, 2021) (Stoner)

Josiah uit Leicester, Engeland werd in 2000 opgericht en bestond uit: Mathew Bethancourt (The Beginning, Kings Of Frog Island, Cherry Choke) - zang en sologitaar, Sie Beasley - basgitaar en zang en Chris Jones - drums (2001, EP), Christpher Jones - drums (2002, LP), Bill Darlington - drums (2003, single), Greg Baldwin - drums (2004, EP en CD) en Keith Beacom - drums (2007 en 2009, albums).

De band bracht hun debuut 10" EP "Out Of The First Rays" in 2001 via Cargo records uit en deze werd gevolgd door: "Josiah" (2002, LP via Elektrohasch Records, CD via Molten Records), "Josiah" (2003, CDr via Delerium Music Ltd.), "The Electric Cool" (2003, 7" single in een beperkte oplage via Beard Of Stars), "O​.​B​.​N" (1 september 2004, 7" EP in een beperkte oplage van 300 stuks), "Into The Outside" (1 december 2004, CD via Molten Records), "Rare Cuts" (2005, CD in een beperkte met de hand genummerde oplage van 500 via Grand Blitz Records), "No Time" (1 september 2007, CD via Elektrohasch Records en als digitale download) en "Procession" (1 december 2009, LP op 180 gram zwart vinyl, CD en dd via Elektrohasch Records).

Na aanleiding van het feit, dat de band 20 jaar geleden hun debuut EP uitbracht, verschijnt deze op 11 juni 2021 via Heavy Psych Records als 12" EP testpersing in een zeer beperkte oplage van 15 stuks op zwart vinyl, als 12" EP in een beperkte oplage van 150 stuks op geel, wit, rood vinyl, als 12" EP in een beperkte oplage van 300 stuks op rood vinyl en als 12" EP op zwart vinyl, waarbij verder kan worden opgemerkt, dat de EP niet als digitale download zal verschijnen.

De EP begint met "Head On", waarin de band een stevige stonerrock song in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die lichte progressieve bluesrock invloeden bevat en gevolgd wordt door "Malpaso", een heerlijke uptempo rock song, die iets voor de helft van het nummer verandert in een psychedelisch stuk muziek, dat in een traag tempo wordt gespeeld en enkele minuten later over gaat in een stuk acid rock.

Daarna volgen "Spacequake", waarin Josiah een uitstekende zware uptempo rock song speelt, die subtiele tempowisselingen heeft, "Sweet Smoke", eveneens zo'n prima rock song, die tempowisselingen heeft en "Black Maria", een puike stonerrock song, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld, dat na enkele minuten verandert en meer snelheid krijgt, om na korte tijd terug te keren in het begin tempo, dat psychedelische geluiden toegevoegd krijgt en tegen het einde weer sneller wordt.

"Out Of The First Rays" van Josiah is een schitterende plaat, die vol lekker in het gehoor klinkende stonerrock nummer staat, waar ik dan ook zeer van heb genoten en ik kan elke liefhebber van deze muzieksoort aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren, om misschien wel tot dezelfde conclusie te komen als ik.(luister naar deze EP via de youtube link onder de recensie)

Review: Mish - Entheogen (Bird's Robe Records, 2021) (Metal)

Mish uit Sydney, Australië bestaat uit: Rowland Hines - sologitaar, zang en samples, Mark Johnson - drums, Garth Waters - sologitaar zang en samples, Alex Hargraves - basgitaar en Tolmie MacRae - geluiden en samples.

De band bracht in 2-11 hun debuut album "The Entrance" uit en deze werd op 21 april 2017 gevolgd door hun tweede CD "Enthegeon", waarop 10 nummers staan, dat via Bird's Robe Records als CD verscheen en op 14 mei 2021 door dit label werd heruitgebracht in een beperkte oplage van 500 stuks als CD en als digitale download en hierop speelt gastmuzikant Daniel Freeman mee, die de strijkinstrumenten bespeeld in het nummer "Socrates".

Het album begint met "Artax" waarin de band een mooi rustig melodisch nummer speelt, dat na een minuut meer snelheid krijgt en invloeden van heavy metal bevat en dit wordt gevolgd  door "Red Fortune", een uitstekend uptempo rock nummer, dat met hoge snelheid wordt gespeeld en subtiele tempowisselingen heeft.

Daarna volgen "Catacomb", een korte intermezzo met allerlei geluiden, "Lyre Bird", een uptempo heavy nummer met tempowisselingen, het titel nummer "Entheogen", een heerlijk melodisch stuk muziek met post-rock invloeden en "Pinata", een fantastisch rustig progressief nummer, dat na een minuut verandert in een heftig heavy rock nummer, dat met hoge snelheid gespeeld wordt en tegen het einde terugkeert in het begin tempo en ritme.

In "Socrates" zet Mish me een prachtig instrumentaal melodisch nummer voor, dat een aanstekelijk terugkerend ritme heeft en in "Lung" krijg ik eveneens een schitterend melodisch stuk muziek te horen.

Verder volgen "Verterbrae", een heftige heavy metal song met tempowisselingen en "Thylacine", een verrukkelijk instrumentaal licht psychedelisch stukje progressieve folk muziek, dat in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en wat mij betreft meteen het beste nummer van het album is.

"Entheogen" van Mish is een afwisselende CD, die heftige heavy metal, melodische post-rock en folk bevat en me daarom heeft weten te boeien en ik kan liefhebbers van zowel heavy metal als post-rock aanraden deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: High Reeper & Hippie Death Cult - Doom Sessions Vol.5 (Heavy Psych Sounds, 2021) (Hardrock / Doom)

High Reeper uit Philadelphia, Amerika, werd in 2016 door enkele studio muzikanten opgericht en bestaat uit: Justin Di Pinto — drums, Shane Trimble — basgitaar, Pat Daly — sologitaar en Zach Thomas — zang.

De band bracht hun debuut album "High Reeper" in mei 2017 uit en deze wordt binnenkort gevolgd door hun tweede album, dat via Heavy Psych Sounds zal verschijnen.

Hippie Death Cult uit Portland, Amerika werd in 2018 opgericht en bestaat uit: Ryan Moore — drums, Eddie Brnabic — sologitaar, Laura Phillips — basgitaar en zang en Ben Jackson — zang en keyboards.

De band bracht hun debuut album "111" in 2019 uit via Cursed Tongue Records en kreeg in 2020 een contract bij Heavy Psych Sounds, die hun nieuwe album op 21 mei 2021 zal uitbrengen en deze wordt vooraf gegaan door de single "Circle Of Days".

Beide bands zijn vertegenwoordigd op de EP "Doom Sessions Vol.5", dat via Heavy Psych Sounds uitgebracht wordt als test persing 12" in een zeer beperkte oplage van 15 stuks op zwart vinyl, als 12" in een beperkte oplage van 150 stuks op neon groen/zwart vinyl, als 12" in een beperkte oplage van 400 stuks op fluorescerend magenta vinyl, als 12" op zwart vinyl, als bundel in een zeer beperkte oplage van 50 stuks, die bestaat uit: "Circle Of Days" op doorzichtig gespetterd oranje vinyl + CD, "111" op paars vinyl + CD, "Doom Sessions vol.5" op fluorescerend magenta vinyl + CD, T-shirt, poster en shopper tas, als CD en als digitale download.

Kant A van de EP bevat 3 nummers van High Reeper en begint met "Vermillion Iron", waarin de band een zwaar doom nummer in een gemiddeld tempo speelt, dat een terugkerend ritme, tempowisselingen en tegendraadse ritmes bevat en wordt gevolgd door "Winter King"/"Devil's Grip", een swingende uptempo hardrock song met tempowisselingen en een repeterend ritme en "Withering Decay", een heerlijke melodische hardrock song met een terugkerend ritme, dat halverwege iets zwaarder wordt.

Dan hoor ik op kant B de nummers van Hippie Death Cult, waarvan de eerste "Fill The Fires" heet en hierin speelt de band een schitterende swingende rock song, die een een aanstekelijk terugkerend ritme heeft en halverwege verandert in een prima gerelateerd stuk hardrock en "Towards Infinity", een uitstekende progressieve rock song, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en halverwege verandert in een heerlijke progressieve hardrock song met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme.

"Doom Sessions Vol.5" van High Reeper & Hippie Death Cult is een puike EP, waar ik erg van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van hardrock en doom dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Queers - Save The World (Striped Records / All Star Records / Commando Records, 2021) (Punk)

The Queers uit Portsmouth, Amerika, werd in 1981 opgericht en bestaat na diverse bandbezettingswisselingen tegenwoordig uit: Joe Queer - zang en sologitaar, Hoglog - drums, Ginger Fanculo - sologitaar en Cheeto - basgitaar.

De band maakte in hun bestaan vanaf 1990 13 studio albums, 9 live albums, 4 compilatie albums, 1 split album, 22 EP's, 1 single, 1 video en 3 muziek video's, die via diverse labels verschenen, waaronder: Shakin' Street Records, Look Out!, Stardumb Records, Suburban Home Records, Asian Man, Rad Girlfriend Records en All Star Records. 

Hun laatst verschenen album heet "Save The World", dat op 30 november 2020 via Striped Records, All Star Records en Commando Records respectievelijk als LP in een beperkte oplage van 250 stuks op oranje vinyl, als LP in een beperkte oplage van 250 stuks op rood vinyl, als CD, als beperkte oplage op gele cassette en digitale download werd uitgebracht.

Het album, dat 15 nummers bevat, begint met "Attack Of The Five Foot Bitch", waarin The Queers een geweldige swingende uptempo punk song ten gehore brengt, die iets meer dan 1 minuut durende en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, waarbij stil zitten geen optie is en deze wordt gevolgd door "Shirley Needs A Dildo", een uptempo song met een aanstekelijk ritme, dat swingt als een trein en "Shit For Brains", een heerlijke uptempo song, die aanzet tot dansen.

Daarna volgen "My Heart's In The Right Place", een fantastische song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en sterke invloeden van de muziek van The Ramones heeft, "Cheeto In A Speedo Eating A Burrito", opnieuw zo'n verrukkelijke uptempo song, die een vrolijk aanstekelijk dansbaar ritme heeft en "Young Dumb And Into Iron Maiden", eveneens zo'n korte aanstekelijke uptempo song met een vrolijk dansbaar ritme.

In "Fanculo A Tutti" zet The Queers me weer een song in een gemiddeld tempo voor, die weer aanzet tot dansen, in "If I Had A Girl Like You" laat de band me genieten van een schitterende song in een gemiddeld tempo met een hoog meezing gehalte en in "Hong Fucking Kong" krijg ik een nogmaals een uitstekende uptempo punk song te horen, die een zeer dansbaar ritme heeft.

Dan volgen "White Power Feud In Atlanta", een sterke politieke song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, "Bubblegum Girl", een vrolijke uptempo song met een  aanstekelijk dansbaar ritme en "Let The Rain Wash Away My Tears", een puike zestiger jaren gerelateerde pop song met een gemiddeld tempo, die beweging oproept.

Verder hoor ik "Leave That Girl Alone", een lekker in het gehoor klinkende uptempo song met invloeden van de muziek van The Ramones, "Nightmare To Deal With", waarin de band me opnieuw zo'n heerlijke aanstekelijke swingende uptempo punk song voorschotelt, waarbij stil zitten niet aan de orde is en "We Love Our Fans", eveneens een swingende uptempo song met een aanstekelijk dansbaar ritme en invloeden van de muziek van The Ramones.

"Save The World" van The Queers staat vol fantastische swingende vrolijk klinkende uptempo punk songs, die aanzetten tot dansen, waarvan ik van begin tot einde zeer van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van deze muzieksoort deze schijf dan ook sterk aanraden.(luister naar dit album via de youtube link onder de recensie)

Review: Circus Mind - Joy Machine (Outhouse Records, 2021) (Funk / Jazzrock / Poprock)

Circus Mind uit New York, Amerika bestaat uit: Mark Rechler - zang en keyboards, Dan Roth - drums, Steve Finkelstein - percussie, Chris Crosby - basgitaar en David Berg - sologitaar.

De band bracht op 17 december 2002 hun debuut album "Circus Mind" als CD uit via Outhouse Records en deze werd op 17 januari 2006 gevolgd door het compilatie CD album "Silver Flower" die via hetzelfde label verscheen, waarna op 27 maart 2020 de single "Jazzfest Time" en op 26 februari 2021 de single "Are You Ready?" als digitale nummers werden uitgebracht als voorloper van het album "Joy Machine", dat 10 nummers bevat en op 21 mei 2021 als CD via Outhouse Records verschijnt.

Hierop spelen de volgende gastmuzikanten mee: Pablo Rodriguez- trombone en achtergrondzang (track 2), Michael Amendola - altsaxofoon, Damien Pacheco - trompet, Richard Bomzer - bariton saxofoon, Elise Testone - achtergrondzang (tracks 3,4,5,7,8,10), Paul Dooly - achtergrondzang (track 4,5), Grant Tyler Dawson - achtergrondzang (track 2), Walter 'Wolfman' Washington - achtergrondzang (track 10) en Ivan Neville - achtergrondzang (track 6), plus de sologitaristen: Brandon 'Taz' Niederauer (track 1 en 3), Scott Metzger (track 2), Max Newman (track 4), Nels Cline (track 5), Ian Neville (track 6), Big Sam (track 6), Chris Fasulo (track 7), Kevin Griffin (track 8), Mare Ribot (track 9) en Walter 'Wolfman' Washington (track 10). 

Het album begint met de single "Are You Ready?", waarin Circus Mind een heerlijke mix van funk en progressieve rock in een gemiddeld tempo speelt, die sterke invloeden van de muziek van Sly & The Family Stone heeft, die swingt en gevolgd wordt door het titel nummer "Joy Machine", een uitstekende poprock song met een gemiddeld tempo, die lichte melodische invloeden bevat en tempowisselingen heeft.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

Daarna volgen "Airwaves", een lekker in het gehoor klinkende soulrock song, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en een aanstekelijk ritme heeft en "Mean Mutha Fucka", een puike funk song in een gemiddeld tempo, die tempowisselingen en jazzrock invloeden bevat en swingt als een trein.

In "Longing Song" zet Circus Mind me een prima poprock song in een gemiddeld tempo voor en in de single "Jazzfest Time" krijg ik een schitterende uptempo mix van jazzrock, Hammond rock en soul te horen, die swingt.

Dan volgen "Errand Boy", een geweldige licht psychedelische poprock song, die invloeden van de muziek van The Beatles en een aanstekelijk ritme heeft en "Three Muses", een poprock nummer met een gemiddeld tempo, die subtiele tempowisselingen heeft.

Verder hoor ik "Nutbag", een fantastische swingende uptempo rock song, die Hammond rock invloeden bevat, waarbij stil zitten geen optie is en "Troubled Times", een mooie vrij rustige poprock song, die lichte soul invloeden heeft en na 4 minuten enkele seconden stopt en in een ander tempo en ritme over gaat, zodat ik de indruk krijg, dat dit een compleet ander nummer is.

"Joy Machine" van Circus Mind is een uitstekende CD, die vol lekker nummers staat, die swingen en invloeden van poprock, jazzrock, soul en funk hebben en ik kan liefhebbers van deze genres dan ook aanraden deze schijf eens te gaan beluisteren.