Review: Kalutaliksuak - Snow Melts Black (Raig, 2011)(Progrock / Experimenteel)

Kalutaliksuak is de naam van een Russische psychedelische avant garde rock band uit Moskou, die in 1993 door Vladimir Konovkin - keyboards en Alexander Chuvakov - sologitaar, fluit, zang en percussie is opgericht.
Behalve deze vaste krachten, wisselt de samenstelling regelmatig en ten tijde van de opnamen van "Snow Melts Black" bestond de band verder uit: Alexei Ohontsev - basgitaar en Sergei Titovetz - drums en percussie.
"Snow Melts Black" uit 2011 is het derde concept studio album van de band, die eerder "Last Day Of Sun" (2008) en "Kalutaliksuak" (2007) uitgebracht zag worden door het RAIG label.
Ook bracht de band enkele gratis concept album download MP3's uit, dat waren in 2008 "Ligh Upon Her Mysteries: Kalutaliksuak's First Tale / GB Vs Kalutaliksuak" dat tussen 1994 en 2008 opgenomen werd en "Light Upon Her Mysteries: Kalutaliksuak's Second Tale / Nuance Vs X-Rays", opgenomen tussen 1995 en 2009.
Maar ook werd er een versie uitgegeven van hun nieuwe product "Totem Making", die via download te verkrijgen is en via een zeer gelimiteerde professioneel gedupliceerde CD-R van 50 stuks met allerlei extra's.
"Totem Making" uit 2011, is een registratie van  een live optreden van 13 februari 2011, waarbij de band een memorabele uitvoering van Deep Purple's Smoke On The Water ten gehore bracht plus 7 andere nummers, de "7-step Totem Making Suite".

Op de CD "Snow Melts Black" staan 4 lange nummers, waarvan de eerste "Hear The Snows Are Melting, Breath The Floods Are Growing..." heet en dit bijna 20 minuten durende stuk bevat alle ingediënten om een geweldig progrock nummer genoemd te mogen worden.
Het begin is haast engelachtig en luchtig met zweverige klanken, waarna het door de zware basklanken en keyboard spel iets zwaarder wordt om vervolgens door zeer technisch experimenteel spel nogmaals te veranderen in een progrock nummer, dat zijn weerga niet kent.
Daarna volgt het technisch hoogstaande "...Sing Your Bliss Of Love To The Mighty", een nummer met sjamanistische zang, percussie en bellen, dat gaandeweg steeds progressiever, heftiger en chaotischer wordt, maar waar toch duidelijk een bepaalde lijn in is uitgezet, waarbij alert blijven noodzakelijk is, om maar geen noot te missen.
Dan krijg ik "You Shall Gain What You Have Prayed For.." te horen en ook dit is weer zo'n grandioos en technisch perfect uitgevoerd nummer, waarin de band me alle facetten van hun ingewikkelde avant-garde muziek laat horen.
Het laatste nummer is meteen ook het kortste, al duurt het toch nog bijna 10 minuten en heet "...On The Morrow And The Next Day".
Net als de andere nummers zit het ingenieus in elkaar en is alert blijven een must om maar niets van de muziek te missen, die een mix is van jazz, avant-garde, experimentele rock en progrock.
De muziek van Kalutaliksuak zit zeer complex in elkaar en het behoeft een zeer oplettend luisterend oor om alles nauwkeurig te kunnen registreren, maar het is een genot om de band te horen spelen.

Kalutaliksuak / Snow Melts Black - Russian Association Of ...
www.raig.ru/kalutaliksuak.asp

Review: Electric Orange - Netto (Sulatron, 2011)(Krautrock / Psychedelische Rock)

In 1992 richtte Dirk Jan Müller (orgel en synthesizer) Electric Orange op en vanaf 1994 speelt hij samen met Dirk Bittner - gitaar, zang en percussie, maar tot dat jaar maakte hij zijn muziek met gastmuzikanten.
De band, die uit Aken komt, bestaat verder uit: Georg Monheim - drums, Tom Rückwald - basgitaar en Joseph Ahns - gitaar.
Omdat de band een eigen studio heeft, nemen ze daar zelf alles op met apparatuur uit de jaren zestig en zeventig, maar ook gebruiken ze nieuwe opname technieken en hebben dan ook de ruimte en tijd om er zo lang over te doen als zij zelf willen.
Hun nummers, geïnspireerd door psychedelische rock en krautrock, ontstaan tijdens jamsessies en elke sessie wordt dan ook opgenomen.
Electric Orange brengt sinds 1993 zowel CD's als LP's uit via diverse labels, zoals Manikin Records (Berlijn), Delerium Records (Engeland), MPL (Catweezle) en sinds 2005 via Sulatron (Duitsland).
Sinds ze vanaf 2003 een vaste band zijn, treden ze regelmatig op en stonden op het podium met o.a. Man, Birth Control, Zone Six, Guru Guru, Kraan, Hoelderlin en Harvey Bainbridge (ex-Hawkwind), maar ook speelden ze op grote festivals zoals Burg Herzberg, Roadburn, Zappanale en Yellowstock en waren ze hoofdact op het zuid Duitse FreakWeekNoEnd festival in 2006.
Hun nieuwe CD "Netto", uit 2011, is de opvolger van "Krautrock From Hell"(zie http://muziek-reviews.blogspot.com), die in 2010 verscheen en bevat 9 nummers, waarvan "Polyzysten" de eerste is.
Het nummer begint al meteen psychedelisch, waarna ook de krautrock klanken kort daarop volgen en met dit vrij drukke nummer bouwt de band de spanning voor de rest van de CD op en die komt er in het aansluitende nummer, getiteld "Basslochner", dat uit een geweldig stukje drumwerk bestaat.
Vervolgens krijg ik "Fluff" te horen, een heerlijk uptempo krautrock nummer, dat een hypnotiserend ritme bevat.
Daarna volgt het sterk hypnotiserende "Perpetuum Mobiliar", een nummer waarin de drums en synthesizer het hart vormen, waarna de rest van de instrumenten er omheen spelen en afgelopen is, voor ik er erg in had.
Dan is het tijd voor het titiel nummer "Netto", een redelijk swingend maar heftig gespeeld krautrock nummer, waarin het voor mij onmogelijk is om stil te blijven zitten, dat feilloos over gaat in "Suppertruppen", waarin de band een mix maakt van krautrock, space rock en psychedelische rock, gespeeld in een hypnotiserend ritme, dat steeds heftiger wordt.
"Auslauf" is een nummer waarin de drums de boventoon voert en zelfs hypnotiserend klinkt door het vrij eentonige ritme.
In "Zeitheiser", dat in een langzaam tempo gespeeld wordt, experimenteert de band er lustig op los en lichtelijke psychedelische krautrock klanken, die daarbij ontstaan, vullen hierdoor mijn brein.
Het laatste nummer van "Netto" heet "Raumschaf" en dit begint psychedelisch maar langzamerhand wordt het hypnotiserend en wordt het tempo steeds verder opgeschroefd, waardoor in een roes terecht kom en besluit de volumeknop enkele tandjes hoger te zetten en het nummer nogmaals te beluisteren.
Voor de CD "Netto" van Electric Orange heb ik maar één woord: Geweldig!!!!

Electric Orange - Netto - YouTube  
www.youtube.com/watch?v=DHBQJFeX-Ko

Review: Sideburn - IV Monument (Transubstans, 2012)(Hardrock)

Sideburn startte in 1997 te Stockholm, Zweden, toen Morgan Zocek - sologitaar en zang en Tor Pentèn - drums elkaar ontmoeten en besloten samen een band op te richten, die ze Sideburn noemden, afgeleid van de naam Flaming Sideburns (een Finse rock band met de Argentijnse zanger Eduardo Martinez).
Omdat ze niet tevreden waren over de zanger, plaatsten ze een advertentie en vonden een nieuwe zanger in de persoon van Jani Kataja, die ook gitaar en basgitaar speelde.
Na veel oefenen begon de band hun eigen songs te schrijven, die in de XTC studio's te Stockholm werden opgenomen en in 2000 tekenden ze een contract met het Beard Of Stars label uit Italië, waar hun debuut album "Trying To Burn The Sun", dat zelfde jaar op verscheen.
Tijdens één van hun optredens ontmoetten ze een knaap, die basgitaar en orgel speelde en zong, genaamd Martin Karlsson en ze vroegen hem om bij hun band te komen spelen.
In 2003 verliet Tor de band en hij werd vervangen door Fredrik Broqvist, een oude schoolvriend van Morgan, met wie ze nieuwe nummers voor hun volgende album "The Newborn Sun" opnamen, waarmee ze eind juni 2005 begonnen en begin 2006 klaar mee waren.
Op 30 maart 2007 werd hun album door het Belgische Buzzville label wereldwijd uitgebracht en een uitgebreide tour volgde, onder andere aan boord van het cruise schip Cinderella tijdens "Rock At Sea"en ook stonden ze dat jaar op het Sweden Rock Festival.
In 2008 gingen ze opnieuw de XTC studio's te Stockholm in om hun derde CD "The Demon's Dance" op te nemen en in 2009 kregen ze een contract bij het Zweedse Transubstans label, waar hun CD in 2010 op uit kwam.
Met weer een nieuwe drummer, Fredrik Haake, namen ze hun vierde CD op, getiteld "IV Monument", die in 2012 eveneens door het Transubstans label is uitgebracht en daarop staan 9 songs, waarvan "Diamonds" de eerste is.
Deze onvervalste hardrock song geeft meteen weer, wat de band voor muziek speelt en dit nummer in de stijl van een oude Black Sabbath, heeft onmiddellijk mijn aandacht, want dit is de stijl waar hardrock mee begon.
Zware dreunende gitaren, strakke drums, verstaanbare zang en soms een korte solo van de gitaar kenmerken dit nummer, waarbij stil zitten onmogelijk is.
Vervolgens hoor ik "Fire And Water", dat in een heerlijk zwaar ritme gestart wordt, een mix is van blues- en hardrock en in een slepend maar vrij rustig tempo gespeeld wordt.
Ook "Tomorrows Dream" kent blues invloeden en deze prima hardrock song wordt in een lekker uptempo gespeeld.
"Crossing The Lines" is de volgende song, die ik voorgeschoteld krijg en dit is een uitstekende hardrock ballad.
In "The Last Day" keert de band terug naar het maken van zwaar dreunende rock en dit, in een rustig tempo gespeelde nummer, klinkt behoorlijk dreigend, maar tevens erg vertrouwd en roept associaties op met bands als Black Sabbath en Judas Priest.
Ook  bevat het nummer enkele prima tempowisselingen, waardoor de stijl verandert en de song de ene keer een stuk luchtiger wordt en de andere keer een stuk ruiger en melodieuzer.  
Dan volgt "Silverwing", een vrij melodieuze hardrocksong, waarbij het tempo langzaam wordt opgevoerd en uitmondt in een schitterend eind.
De volgende song heet "The Saviour" en dit is een stevige hardrock song met verschillende goede tempowisselingen, waardoor het nummer steeds lijkt te veranderen, maar toch terug wordt gekeerd naar het begin ritme.
Daarna volgt "Bring Down The Rain", een echte uptempo hardrock song in de seventies stijl en de muziek kan hierin vergeleken worden met een band zoals Judas Priest die speelde.
De laatste song heet "Monument" en dit is een redelijk commerciële hardrock song met goede samenzang, waarmee de band volgens mij op een groter publiek mikt.
Ik vind de CD "IV Monument" een prima stuk muziek, waarin variatie genoeg zit en ik me geen heb verveeld.

SIDEBURN Performing the new song "Monument" at Debaser ...
www.youtube.com/watch?v=QzUt2NXDeCU

Review: Capital Sentimental - Primal Connections (Eigen Beheer, 2012)(Progrock)

Na hun debuut CD "What The Pope Does In His Sparetime" uit 2009, heeft de uit Middelburg en Oost-Souburg, Zeeland, Nederland, afkomstige band Capital Sentimental in 2012 een nieuwe CD / LP uitgebracht, getiteld "Primal Connections".
De band, die in de zomer van 2007 werd opgericht en op hun vorige CD nog uit René Everts - zang en saxofoon, Vincent Van Boven - sologitaar, Sander Morauw - basgitaar, Martijn Everts - drums en Jimi Keerssemeeckers- gitaar bestond, bestaat tegenwoordig met uit vier man en heeft op deze CD Koen Van Soelen - synthesizer, voor enkele nummers als gastmuzikant in de gelederen in plaats van laatstgenoemde Jimi.
Ook deze nieuwe schijf is net als hun debuut CD in de Avalanche Studio opgenomen door Willy Berrevoets en in eigen beheer uitgebracht.
De CD / LP bevat 6 nummers, waarvan "Doom Doem", een schitterend progrock nummer, met invloeden uit hardrock,  psychedelische rock, reggae en jazz het eerste is en het fantastische saxofoonspel roept associaties bij me op van de muziek van Manfred Mann Chapter II.
Het volgende nummer, dat ik te horen krijg heet "Syntherklaas" en ook dit is een stukje fantastische progrock, waarin het begin voor de synthesizer is, maar naar mate het nummer vordert krijgt de saxofoon steeds meer invloed op de muziek en werkt de band langzaam naar een climax toe.
Daarna volgt "He Fixes The Cable", een progrock nummer, dat zijn weerga niet kent, waarin ik voor het eerst de opzwepende zang van René hoor, begeleid door scheurend gitaargeluid, een experimentele saxofoon, strakke drums en bas en langzaam overgaand in een rustig licht psychedelisch tempo.
Dan is het tijd voor de progrock song "Green Bud Noise", dat ook nu weer heftig saxofoonspel bevat en daarbij vrij dreigend en hypnotiserend over komt, waarbij de sporadische zang prima ingepast is.
"Space With A Capital" is een nummer, waarin de band zich naar mijns insziens heeft laten inspireren door een band als Colosseum, die soortgelijke saxofoon klanken voortbracht.
Toch maakt de band zeker geen kopie van die muziek, want Capitol Sentimental weet hierin ook hun eigen progrock  geluid te creëren.
Het laatste nummer heeft één van de langste titels in de popgeschiedenis , die ik ken, namelijk: What The Pope Does In His Spare Time. He Shits In The Woods" en is meteen ook het langste nummer van de CD / LP.
Dit grandioze progrock nummer heeft een verrassing voor me in petto, want halverwege het redelijk symfonisch gespeelde nummer gaat het over in een experimenteel stuk psychedelisch getinte muziek, waarin de band totaal lijkt out te freaken.
"Primal Connections" is een geweldige CD / LP geworden en ik kan na beluistering alleen maar concluderen, dat Nederland er met Capital Sentimental een top sensatie op progrock gebied bij heeft. Hulde!

Capital Sentimental | Free Music, Tour Dates, Photos, Videos
www.myspace.com/capitalsentimental 

Review: The Galileo 7 - Staring At The Sound (State Records, 2012)(Pop / Sixties)

Allan Crockford - zang en sologitaar is de oprichter van de band The Galileo 7.
Hij was eerder actief in andere bands en enkele daarvan heten, The Solarflares, The Prisoners, JTQ en Thee Headcoats.
Samen met Viv Bonsels - orgel en zang, Paul Moss - basgitaar en zang en Russ Baxter - drums vormt hij The Galileo 7, die uit Medway, Londen, Engeland komt.
"Staring At The Sound", die een schitterende psychedelische hoes heeft, is de tweede LP van de band, die trouwens ook op CD en als download verschijnt en de opvolger van het gelijknamige debuutalbum uit 2010.
De LP bevat 12 songs, waarvan de eerste "Anne Hedonia" heet en de band overrompelt me meteen met deze heerlijke in sixties saus gegoten popsong, waarin het lekkere ritme en de prima zang me vanaf het begin te pakken hebben.
Vervolgens hoor ik het swingende "The Only One You've Hurting (Is You)" en ook hierin zit een vrij aanstekelijk dansbaar ritme.
Daarna krijg ik "The Man Who Wasn't There" te horen, dat door het orgelspel lichtelijk psychedelisch klinkt en me  terug voert naar de flowerpower periode van eind jaren zestig.
"More Time" heeft een dansbaar ritme, is lekker swingend en doet me terug verlangen naar de jaren, waarin alles op muzikaal gebied eigenlijk begon en dit nummer wordt gevolgd door "Paradise", een geweldige song in Beatles stijl met lichte psychedelische klanken.
Ook "Waiting To Cross" is zo'n typische zestiger jaren song, die een vrolijke melodielijn heeft en daarom aangenaam is om naar te luisteren.
Psychedelische klanken vullen mijn oren in de titelsong "Staring At The Sound" en dit nummer zou wel eens een hit kunnen worden voor de band, mocht het op single uitgebracht worden.
In "Hiding From The Sun" laat de band horen ook het rustigere tempo niet te schuwen en in deze prachtige song komen hun zang talenten optimaal tot recht.
Dan volgt er weer een prima uptempo song, getiteld "Not Gonna Miss You", waarin stil zitten onmogelijk is en dit nummer swingt dan ook de pan uit.
Met "Leave Me Alone" speelt de band opnieuw zon'n schitterende zestiger jaren song, waarin psychedelische orgel klanken het nummer een stukje extra geven.
Nu volgt wat mij betreft tenminste het beste nummer van de LP en dat heet "Don't Fly To High", waarin de band laat horen meer dan een simpele zestiger jaren song te kunnen spelen, want in dit nummer hoor ik een fantastische mix tussen psychedelische muziek en sixties beat, een swingend ritme en neigend naar de Beatles sound.
Als afsluiter van de LP krijg ik "Ella" voorgeschoteld en ook dit is een een lekker klinkende song in zestiger jaren, waarbij ik na enkele keren luisteren de tekst al bijna helemaal kan mee zingen.
Wat mij betreft is "Staring At The Sound" een fantastische LP geworden, die doet terug verlangen naar de jaren zestig en kan de band zeggen: Missie geslaagd!

Staring at the Sound - Forthcoming album by the Galileo 7 - YouTube
www.youtube.com/watch?v=ui3NAhtz4ek

Review: Suzi Chunk - Girl From The Neck Down (State Records, 2012)(Pop)

Eind juni 2011 begonnen Groovy Uncle uit Folkstone, Kent en Suzi Chunk uit Cardiff, zuid Wales, te werken aan de debuut LP van Suzi, getiteld "Girl From The Neck Down", waarop 12 songs te horen zijn, die allemaal geschreven werden door Glenn Prangnell van Groovy Uncle.
Eigenlijk zou het de opvolger worden van Groovy Uncle's eerste LP, maar omdat de sound beter bij Suzi paste, werd er besloten dat dit haar debuut LP zou worden, waarvan enkele van de songs al begin en halverwege de jaren 2000 geschreven werden en "For The Millionth Time", het openings nummer van de LP, zelfs al in 1986 voor Glenn's eerste band The Off Beats.
Het is een lekker swingend nummer, dat klinkt alsof het in de jaren 60 gemaakt is en de stem van Suzi doet me hier in sterk aan die van Dusty Springfield denken.
Vervolgens hoor ik "No Stone Unturned", een schitterende song, waarbij de zang sexy klinkt en ook in dit nummer gaat de vergelijking met Dusty Sprinfield's zang op en als ik niet beter wist, zou ik denken met nieuw ontdekte opnamen van haar te maken te hebben.
Daarna volgt de soulsong "I Can't Stand Mirrors", die swingt als een trein en gevolgd wordt door "Wish Away The Moon", een heerlijke ballad, waarin ik een totaal ander stemgeluid van Suzi hoor.
Dan krijg ik "Proberly Normal" voorgeschoteld, dat een song is in de stijl van Astrud Gilberto, waarin zuid Amerikaanse klanken te horen zijn.
Nu volgt de titelsong "Girl From The Neck Down", een vrolijk klinkend swingend nummer, dat in up-tempo gespeeld wordt, waarbij het moeilijk is niet met de muziek mee te bewegen.
Kant 2 begint met "Got Any Mantras?" en dit is een prima vertolking van deze Groovy Uncle song en net als het origineel swingt het de pan uit, maar eerlijkheidshalve moet ik toch bekennen de uitvoering van Groovy Uncle beter te vinden.
vervolgens hoor ik "Big Screen", een vrij rustige song, die weer associaties met Dusty Springfield oproept en gewoon lekker klinkt.
Voordat de LP verscheen werd de single "Look Back And Laugh" / "Tripwire" uitgebracht, waarvan alleen de A-kant op de LP staat en dit is een heerlijk swingend nummer.
Ook "I Can't  Stop The Rain" is een fantastische song, die net als de rest van de songs in the sixties gemaakt had kunnen zijn en "It's Not Your Heartbreak" is eveneens een song, die op een wat ouder publiek gericht is en terug doet verlangen naar lang vervlogen tijden.
Het laatste nummer van de LP "Eyes On The Prize" is een ballad, waarbij schuifelen verplicht is.
De debuut LP van Suzi Chunk, die in een gelimiteerde oplage is uitgebracht, is goed geslaagde poging om de jaren zestig te laten herleven en een must voor de liefhebbers deze periode, ondanks het feit, dat deze pas in 2012 gemaakt is.

SUZI CHUNK—Girl From The Neck Down [edit] by Mole66 on ...

http://soundcloud.com/mole66/suzi-chunk-girl-from-the-neck

Review: Human Factor - 4Hm.F (RAIG, 2012)(Progrock / Symfonisch)

Eind 2011 werd de band Human Factor opgericht door een stel getalenteerde muzikanten, die hun sporen reeds verdiend hadden in andere bands.
Human Factor bestaat uit Konstantin Shtirlitz - drums, Alexander Meshcheryakov - basgitaar (beiden uit de band Infront), Sergei Volkov - sologitaar en keyboards (Kaftan Smeha) en Ivan Ivanov - sologitaar (Hagi Tragger).
Hun debuut CD "4Hm.F" is gemasterd door Tobias Svensson van Transubstans Records uit Zweden en bevat 8 instrumentale nummers, waarvan "Revealing Secrets" de eerste is.
Het nummer is ruimtelijk en symfonisch, waarbij mijn oren meteen gespitst worden, want ik hoor hier muziek die technisch perfect in elkaar zit en in uptempo gespeeld wordt.
De overgang naar "The Mist" is vlekkeloos en dit progrock nummer met spacerock invloeden klinkt weergaloos.
Vervolgens krijg ik "Polaris" te horen, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en lichtelijk hardrock invloeden bevat, maar toch hoofdzakelijk symfonisch klinkt en swingt als een trein.
Daarna volgt "Yellowstone", dat rustig begint en langzaam opgebouwd wordt tot een fantastisch instrumentaal
progrock nummer met licht hypnotische invloed.
Dan hoor ik "Stargazer", een oosters getint progrock nummer, in redelijk hoog tempo gespeeld en technisch van hoogstaande kwaliteit, waarbij ik het volume van mijn koptelefoon nog maar een tandje hoger zet.
"Tika" is weer zo'n fantastisch progrock nummer, waarin de band laat horen tot de betere in dit genre te behoren en door de prima tempowisselingen geen moment verveelt.
Ook in "Objects In The Mirror (Are Closer Than They Appear)", een schitterend stukje symfonische progrock, blijft de band me boeien met hun geweldige kwaliteiten.
Het laatste nummer heet "Equilibrium" en is van hetzelfde laken een pak, dus symfonisch en progessief en net als in de andere nummers zit hierin een heerlijk strak ritme, dat perfect in elkaar steekt.
Opnieuw bewijst een Russische band me dat de inhaalslag met de Europese bands, die na de val van het communisme startte, volop aan de gang is met fantastische bands als: Vespero, Temple Of The Smoke, Re-Stoned, IWKC, Sound Of Ground, Disen Gage en andere en ik kan dan ook alleen maar concluderen, dat dit een geweldig goede debuut CD geworden is, die je niet mag missen.
Verplichte kost dus!

4.Hm.f, by Human Factor
humanfactor.bandcamp.com

Review: Seabuckthorn - The Silence Woke Me (Bookmaker Records, 2012)(Ambient / Akoestisch)

Sinds 2008 maakt Andy Cartwright, uit Oxfordshire, Engeland, muziek onder de naam Seabuckthorn en brengt ook sinds die tijd met de regelmaat van de klok CD's uit.
De eerste daarvan "Twilight Synopsis" bracht hij in eigen beheer uit in 2008, gevolgd door "Distant Summer Storm" in 2009, die via Dead Pilot Records verscheen.
Vervolgens maakte hij "A Mantra Pulled Apart" in 2010, die weer in eigen beheer uitgebracht werd en in 2011 kwam "In Nightfall" via Bookmaker Records op de markt, die ook zijn nieuwste product "The Silence Woke Me Up" uit 2012 uitbracht met daar op 10 nummers.
De CD start met "It Swept Across The Ocean", een vrij experimenteel akoestisch gespeeld stukje gitaar muziek met de nodige uitschieters en tempowisselingen.
Dit wordt gevolgd door "The Pull Of The City", eveneens een lekker nummer, dat met twee gitaren gespeeld wordt.
Vervolgens krijg ik "Fleeting" te horen, een psychedelisch nummer, dat een heerlijk dromerige sfeer oproept.
Daarna hoor ik "The Cool Of the Coming Dark (Free)", een beetje zwaarder nummer, waarin Andy weer met twee gitaren speelt en zichzelf met minimale middelen via de synthesizer begeleid, waarbij opgemerkt dient te worden dat het tempo van de gitaren behoorlijk hoog ligt en vrij eentonig is, zodat er een lichtelijk hypnotisch ritme ontstaat.
Dan speelt hij "As Fire Moves", een spel van synthesizer en gitaar in een vrij hoog tempo en de nodige tempowisselingen, dat gevolgd wordt door "Eb Of Her Dreams", een experimenteel nummer, waarbij de synthesizer een belangrijke rol speelt en door de zwaar aangezette klanken, krijgt dit schitterende nummer een duistere achtergrond.
Ook "The Silence Woke Me" klinkt in het begin donker en zwaar, maar langzamerhand komt er meer licht in de tunnel.
"Knowingness" is een mooi fingerpicking nummer, waarbij ik weer geniet van het samenspel van de twee gitaren, die Andy tot een prachtige muzikale eenheid weet te vormen.
Een rustig begin is er in "Gathered And Unkept", dat zowaar een begeleiding heeft van percussie en synthesizer en dit maakt het nummer psychedelisch en zeer aangenaam om te beluisteren.
Het afsluitende nummer "Good Honest Thievery" is meteen het langste van de CD, waarin het experiment niet geschuwd wordt, synthesizer, percussie en gitaar samen spelen, verschillende stukken muziek vakkundig aan elkaar gesmeed worden, waardoor het grensverleggend wordt en het geheel lichtelijk psychedelisch klinkt. 
"The Silence Woke Me" is een prima stuk muziek, dat niet te lang, maar ook niet te kort duurt om me alert te houden en door de goede variatie is het het beluisteren meer dan waard.

SEABUCKTHORN - The Silence Woke Me | Bookmaker Recordsbookmakerrecords.bandcamp.com/.../seabucktho...

Review: Notturno Concertante - Canzoni Allo Specchio (Radici Music, 2012)(Progrock)

Notturno Concertante uit Avellino, Campania, Italië, werd in 1984 opgericht en is genoemd naar een muziekstuk van Carulli, een 19e eeuwse componist.
De band bracht in 1989 hun debuut CD "The Hiding Place" uit, gevolgd door de CD's "News From Nowhere" (1993), "Erewhon" (1993), "The Glass Tear" (1994), "Riscrivere Il Passato" (2002) en hun nieuwste uitgave "Canzoni Allo Specchio" uit 2012, waarop 10 nummers staan, die tussen 2003 en 2011 opgenomen werden.
De band werd opgericht door Lucio Lazzaruolo - keyboards en gitaar en Raffaele Villanova - sologitaar.
De huidige formatie bestaat behalve verder uit: Giuseppe Relmi - zang, Carmine Marra - saxofoon, fluit en clarinet, Carmine Meluccio - viool, Gabriele Moscaritolo - accordeon, Antonio D'Alessio - basgitaar, Giuseppe D'Alessio - basgitaar en Simone Pizza - drums.
Ook spelen er enkele gastmuzikanten op de CD mee zaols: Raffaele Tiseo - viool (track 1, 2), Umberto Spiniello - drums (7), Massimo De Feo - cello (5) en Heidi Intingaro - achtergrond zang.
Het openings nummer van de CD heet "Ahmed L'Ambulante", dat met een stukje solozang begint, waarna het keyboard in valt en daarna de viool en de rest van de instrumenten er aan toegevoegd worden.
Dit is een lekker klinkende progrocksong met een swingend ritme, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
Vervolgens krijg ik "Young Men Gone West" te horen, een instrumentaal folk nummer met heerlijk vrolijk ritme, die gevolgd wordt door "Come Il Vento", een vrij commercieel klinkende poprocksong, die in up tempo gespeeld wordt.
Dan hoor ik "Le Anime Belle", een uitstekende mix van progrock en folk en invloeden van klassieke muziek en met dit nummer weet de band me de muziek in te trekken, waardoor ik het geheel nog intenser ga beleven.
"On Growing Older", is een geweldig stukje instrumentale muziek waarin de klassieke gitaar en de cello samen met de viool het nummer bepalen.
In het symfonische "The Price Of Experience" speelt de band een lekker afwisselend ritme hun prima muziek en met  "Lei Vede Rosso" hoor ik de band een schitterende progrocksong met jazz invloeden spelen, waarin van alles gebeurd en enkele goede tempowisselingen zitten.
Daarna krijg ik "La Milonga Di Milingo" voorgeschoteld en dit is een swingend instrumentaal nummer met zuid Amerikaanse invloed, die gevolgd wordt door de titelsong "Cazione Allo Specchio", een vrij rustige mooie song en "Ark En Ciel", een schitterend op klassieke gitaar en keyboards gespeeld instrumentaal stuk muziek, dat de CD op waardige wijze afsluit.

Notturno Concertante Canzoni allo specchio.wmv - YouTubewww.youtube.com/watch?v=WekgmNc17tI

Review: Cosmic Dealer _ Child Of Tomorrow (World In Sound, 2012)(progrock)

In 1968 werd de band The Floating Fudge in Dordrecht opgericht, die bestond uit: Frans Poots - zang, fluit en saxofoon, Bas Van Der Pol - zang, sologitaar, Ad Vos - drums en Jan Reynders - zang - sologitaar, waarna Angelo Noce Santoro - basgitaar, zich in 1969 bij de band voegde en de band de naam in 1970 in Cosmic Dealer veranderde.
Hun debuut LP "Crystallization", die geproduceerd werd door Eddy Ouwens, werd in 1971 uitgebracht, vooraf gegaan door 2 singles, die weinig succesvol waren en ook de LP verkocht niet best, ondanks het feit, dat de band regelmatig optrad en een show voor de VPRO tv deed.
Hetzelfde jaar nog verliet Bas Van Der Pol de band en werd vervangen door Leen Leendertse - gitaar en percussie en ook Angelo Santoro stapte uit de band.
Door de opkomst van de discotheken werden optredens voor bands moeilijker en daarom ging de band in 1972 tijdelijk uit elkaar, om in 1973 weer bij elkaar te komen.
Wel waren er weer wat veranderingen binnen de band, want Frans Poots werd vervangen door Ed Boender en Angelo Santoro is terug als basgitarist ten koste van Leen Leendertse, maar ook maakte zanger Kees De Blois korte tijd deel uit van de band, die enkele demo opnamen maakte, die niet uitgebracht werden en in het voorjaar van 1973 hield Cosmic Dealer er definitief mee op. 
De CD "Child Of Tomorrow" bevat 13 songs, waarvan er 7 uit 1971 en 6 uit 1973 stammen en daarvan zijn er 4 live opgenomen.
Het eerste nummer van de CD heet "Child Of Tomorrow", een progrock song met blues invloeden, die lekker vrolijk klinkt en gevolgd wordt door "Sinners Confession", een heerlijke popsong, waarin de progrock invloed nog goed te horen is en ook dit is een opgewekt klinkende song met swingend ritme.
Vervolgens hoor ik het schitterende "You're So Good", dat een erg rustige popsong is, waarna ik het iets meer dan 9 minuten durende "Lifetime" te horen krijg en dit is een fantastisch stukje progrock, waarin enkele prima tempowisselingen zitten en die houden dit instrumentale nummer spannend.
Daarna is het de beurt voor het vrij progressief klinkende "Society", dat een prima ritme heeft en swingt als een trein en deze song wordt gevolgd door "Julia", dat wel wat weg heeft van het nummer "Sylvia" van Focus eveneens uit 1973 en dus gewoon erg lekker klinkt.
"Don't You Know", een lekker klinkende progrocksong is samen met "Winterwind", een song waarin de band erg sterke samenzang laat horen, in het Stek te Dordrecht in augustus 1971 opgenomen.
Dan hoor ik de repetitie versie van het ijzersterke en progressieve "For You", die geweldig klinkt.
Nu is het tijd voor de live opnamen, die vrij goed weergeven hoe de band live klonk.
De eerste van de songs is "Crystallization" en dit progressieve rock nummer komt door de slechte geluidskwaliteit helaas niet optimaal tot zijn recht, maar klinkt toch prima.
Het vervolg komt er in "Don't You Know" en deze song is een stuk langer, steviger en ruiger dan de demo versie. "The Scene", is een geweldig rock nummer dat swingt als een trein en het laatste nummer "Cosmic Jam" is helaas maar een deel van deze jam volgens mij, maar wel één die uitstekend gespeeld is.
De CD "Child Of Tomorrow" is weliswaar niet het beste van Cosmic Dealer, maar wel een prima aanvulling op het verschenen werk.

Cosmic Dealer - Child of Tomorrow (1973). - YouTubewww.youtube.com/watch?v=pCrG2Gzi7LU

Review: Abe Diddy & The Krautboys - Follow (Office 39 Records, 2012)(Stoner)

Abe Diddy & The Krautboys is een band, die in 2003 te Alkmaar, Noord-Holland werd opgericht.
Oprichters waren: Nelis Hoogers - zang en sologitaar, Gilles Keessen - basgitaar en Gijs Steenbergen - drums, die zich lieten beïnvloeden door bands als Black Sabbath, Kyuss en Jimi Hendrix en hun muziek "power blues" noemen.
Een jaar later voegde Jelle De Gooyer - mondharmonica zich bij de band en in 2005 brachten ze hun eerste volledige CD "Save Us" via het U-Lit label uit, die goede recensies kreeg.
Kort daarna volgden er een EP en een split 7 inch samen met Dutch en alle uitgaven waren binnen korte tijd na release uitverkocht.
In 2009 werd Gijs Steenbergen vervangen door Jasper Van Den Broeke en oefenden ze gedurende een half jaar lang aan nieuw repertoire, waar ze in het voorjaar van 2010 de podia mee bestormden.
Nadat hun opnamen voor een nieuwe CD gereed waren, besloot de band deze in eigen beheer uit te brengen en in 2012 verscheen de CD "Follow" met daar op 8 songs, waarvan de eerste "From The Cross" heet.
De band heeft me al vanaf het begin alert weten te krijgen met hun aanstekelijke stoner klanken, die lichtelijk hypnotiserend over komen.
Vervolgens hoor ik "Kraftlust", dat lekker rustig begint en me in een voorzichtige jubelstemming brengt, want dit is een schitterend nummer, waarin het tempo langzaam opgevoerd wordt en door de inbreng van een saxofoon, op formidabele wijze gespeeld door gastmuzikant Rolf Delfos, krijgt deze song een extra dimensie.
Daarna krijg ik de titelsong "Follow" te horen, een heerlijke stevige rocksong met een scheurende gitaarsolo en begeleidend zangwerk van Iris Kelvisar.
Dan is het tijd voor "The Score" en dit is een nummer met een hypnotiserend ritme, dat steeds verder uitgebouwd wordt en de band weet me weer in beweging te krijgen met hun lekker in het gehoor klinkende stoner, waarbij ik moet opmerken, dat de zang licht aan die van Barry Hay (Golden Earring) doet denken.
"Sailin" is het langste nummer van de CD en dit bijna 12 minuten durend stuk muziek begint bluesy, maar gaat door de zware bastonen en het stevige ritme al snel richting progrock en heeft een heerlijk hypnotiserend ritme.
Het volgende nummer, dat de band speelt, heet "Stripes" en dit is een vrij korte heftige rocksong, die gevolgd wordt door "Cubes", een lekkere stevige bluesrocksong, om vervolgens af te sluiten met "The Night", een mix van blues en stoner, waarin heel subtiel orgelspel te horen is van gastmuzikant Folkert Oosterbeek.
Ik kan maar één conclusie trekken, na het beluisteren van deze CD en dat is dat Abe Diddy & The Krautboys een geweldige opvolger voor hun debuut hebben gemaakt.

Abe Diddy & The Krautboys - Follow - YouTubewww.youtube.com/watch?v=9ufYaTqk9q4

Review: Denizen - Whispering Wild Stories (Eigen Beheer, 2012)(Heavy Rock / Hardcore)

De Franse hardcore band Denizen werd in 2003 tussen Sète en Montpellier opgericht en bestaat uit: Fabien Aletto - zang, Ludovic Barbiero - sologitaar, Colin Trognée - basgitaar en Andreas goumy - drums.
Na een eerste demo EP en een eerste album "Far From Common Strategy", die in 2006 door het Prototype Records label werd uitgebracht, maakte de band een split tribuut CD samen met Stuntman en Illtemper als eerbetoon aan Black Sabbath.
Vervolgens kwamen ze met een nummer op een verzamel CD te staan en brachten ze in 2009 hun tweede CD "Snatches Into Uproar" via Prototype Records uit en verandert de stijl van muziek lichtelijk.
"Whispering Wild Stories" is hun derde CD en deze komt uit 2012 met hierop 7 eigen songs plus 1 cover.
Met het openingsnummer "Casino Royale" laat de band me meteen weten, wat ik van ze verwachten kan en dat is heavy rock, die aan de hardcore grenst.
In "Your Own Nightmare" verandert er niets aan het ritme en kwa zang blijft het ook allemaal gelijk en ook in
"Payback" gaat de band op dezelfde voet verder.
"Across My Paradise" wordt weliswaar in een stuk rustiger tempo gespeeld, maar net als in de vorige songs druipt in de agressie er van af.
Dat de band erg consequent is en blijft volharden in het spelen van hun hardcore met hoge snelheid, laten ze horen in "Under A Dress" en ook in "Waiting For A Plymouth" viert de hun hardcore hoogtij en wordt de muziek met de snelheid van de Hoge Snelheid Lijn mijn gehoorgang ingeblazen.
Dan volgt de cover "Sunshine Of Your Love" en de band heeft goed naar de tekst en muziek van Cream geluisterd, want ze spelen dit nummer prima na, alleen in een sneller tempo en met ruigere zang.
Het laatste nummer van de CD heet "Waiting On The Treadmill" en dit is, hoe kan het ook anders, een lekkere snelle hardcore song, die de lijn van de rest van de songs blijft volgen, dus ook hierin weinig variatie.
Denizen heeft me met deze CD niet overtuigd van hun muzikale kunnen, maar dat was waarschijnlijk de bedoeling ook niet.
Het is niet echt mijn muziekstijl, maar ik kan me voorstellen, dat er mensen zijn, die hier te gek op gaan.

Whispering Wild Stories | Denizendenizen.bandcamp.com/.../whispering-wild-storie..

denizen.bandcamp.com/.../whispering-wild-storie..

Review: Stone Axe - Captured Live! Roadburn Festival 2011 (Ripple Music, 2012)(Heavy Rock)

Stone Axe werd in 2007 te Port Orchard, Washington opgericht door multi-instrumentalist Tony Dallas Reed en bestaat uit ex leden van Mos Generator en The Swinos.
Dat zijn: Tony Reed - sologitaar, Mike Dupont - basgitaar, Mykey Haslip - drums en Dru Brinkerhoff - zang.
De band heeft zich muzikaal laten beïnvloeden door bands als Free, Thin Lizzy, Ozzy Osbourne, Iron Maiden, Foghat, Judas Priest en AC/DC.
Sinds 2008 verschijnt er regelmatig muziek van de band en hun eerste uitgave was de single "Riders Of The Night", die in 1009 gevolgd werd door hun eerste volledige CD "Stone Axe".
Verder verschenen de CD "Extended Play" (2009), single "Until There Was Rock You Only Had God" (2009), CD "Stone Axe II" (2010) en de split CD "Mighty High" (2010) en in 2012 de CD "Captured Live! Roadburn Festival 2011".
Deze laatstgenoemde werd 16 april 2011 in Tilburg opgenomen en in januari 2012 gemixt en gemasterd.
"Captured Live!" bevat 15 songs, waarvan "Stonin" de eerste is en ik word meteen al overrompeld door de energie, die de band vanaf de begin tonen uitstraalt.
Ook in de volgende song "On With The Show" laat Stone Axe horen een goede hardrocksong te kunnen maken en dit is weliswaar een vrij rustige song, maar niet minder energiek als "Stonin".
Vervolgens hoor ik "Return Of The Worm", een prima rocksong in de stijl van Free, Thin Lizzy en Bad Company, die het me onmogelijk maakt om hier stil bij te blijven zitten en enkele goede tempowisselingen bevat.    
Daarna is het tijd voor "Chasing Dragons", een schitterende rocksong, waarin de band een heerlijk ritme op me los laat en dat krijgt een vervolg in "Diamonds & Fools", waarin ook het publiek bij de muziek betrokken wordt en deze mix van AC/DC en Thin Lizzy klinkt me als muziek in mijn oren.
Dan krijg ik nog meer moois voorgeschoteld in "There'd Be Days", waarin de band als Thin Lizzy klinkt en het publiek wederom een bijdrage mag leveren door mee te zingen.
In "Black Widow" wordt het tempo weer een stukje rustiger, maar deze rocksong klinkt nog stevig genoeg om mijn oren gespitst te houden en als de band het tempo weer iets opvoert in "Shine On" zit ik weer helemaal in het ritme van de muziek.
"Ain't Gonna Miss It" is een fantastische song in de stijl van AC/DC, die gevolgd wordt door "Live For The Day", dat een song met een slepend ritme is, die aan Free doet denken.
Dan hoor ik een lekkere snelle hardrocksong met schitterend gitaarwerk, getiteld "Old Soul" en hierna "We Know It's Still Rock 'N' Roll", dat aan de te vroeg overleden Alex Harvey en aan de begin"periode van AC/DC doet  denken en dit is mede daardoor één van mijn favoriete songs.
Vervolgens hoor ik "Skylah Rae", een vrij progressieve rocksong, waarin Stone Axe op hun best is en daarna speelt de band "Just A Little Bit", een heerlijke hardrocksong in AC/DC stijl, waarbij ik in gedachten het publiek zie headbangen.
De laatste song heet "Nightwolf" en ook deze lijkt kwa stijl op de songs van AC/DC en swingt als een trein.
De CD "Captured Live! Roadburn Festival 2011 is een niet te versmaden tijdsdocument met muziek, die staat als een huis.In één woord uitgedrukt: Geweldig!

stoneRise...Mélyre hangolva: Stone Axe: Captured Live!stoneriseportal.blogspot.com/.../stone-axe-capture..

Review: Litai - Litai (Lizard Records, 2012)(Progrock / Jazz)

Na plaatsgenoten Nema Niko, Bondage, Ledel en Lingham, die hen al voor op het Lizard Records label, die allen uit Riviera Del Brenta (Venetië) kwamen, heeft nu ook Litai uit Venetië hun debuut CD, met gelijknamige titel, via dit label uitgebracht.
De band bestaat uit: Francesco Piraino - sologitaar, Michele Zavan - basgitaar en zang, Stefano Bellan - drums en Mattia Dalla Pozza - saxofoon.
De CD "Litai", die in december 2011 opgenomen en gemixt werd, bevat 8 nummers, die allemaal door de bandleden geschreven werden en de eerste daarvan heet "Vadapianov", dat een rustig symfonisch begin heeft, dat langzaam over gaat in een progressief jazzrock nummer, dat me hier en daar aan de jaren 70 herinnert en associaties bij me oproept met de muziek van King Crimson.
Vervolgens krijg ik "Bagnasco" te horen, dat met een stukje jazz begint, waardoorheen progressieve rock klanken gespeeld worden en deze mix bevalt me uitstekend.
Hoe verder het nummer vordert, des te heftiger wordt de muziek, waarbij teksten worden voorgedragen en het experimentele niet wordt geschuwd.
Daarna volgt "Babinia", een progressief jazzrock nummer, dat een verrassende wending neemt, als de band plotseling begint te experimenteren en totaal uit freakt.
"Cantico" begint met een voordracht, waarna op heftige wijze een echte start met de muziek gemaakt wordt en vergelijkingen met andere Italiaanse bands zoals, Nema Niko en Akineton Retard zijn hier op hun plaats.
Dit nummer bevat verder enkele schitterende tempowisselingen, theatrale voordrachten en serieus klinkende jazz.
Ook "Hybris" is weer zo'n geweldig afwisselende mix van prog- en jazzrock, waar geproclameerde teksten tussen worden gesmeten.
In "Olio Su Tela" begint de band rustig en dreigend, maar al snel wordt teruggegaan naar het me inmiddels vertrouwde geluid, waar flarden tekst aan toegevoegd worden.
Erg spannend is het begin van "Oltraggio" en dat verandert niet gedurende de rest van het nummer, dat een stukje progressiever is dan de rest van de songs en ook hier zijn  weer stukken tekst tussen de muziek door te horen.
Als laatste nummer hoor ik "Kamasutra Gong", een lekker stuk progrock, dat in vrij hoog tempo gespeeld wordt.
Ik vind de debuut CD van Litai een fantastisch stuk muziek, dat meer dan de moeite waard is beluisterd te worden.

Review: The Brimstone Days - On A Monday Too Early To Tell (Transubstans, 2012)(Rock)

Na een jaar door Australië gereisd te hebben, besloten Hakan Lanz - zang en sologitaar en John Malmqvist - drums na hun thuiskomst in Lund, Zweden, een bluesrock duo te starten, onder de naam Blues Windmills.
Omdat ze het gevoel hadden geen complete band te hebben,trokken ze basgitarist Elias Dellow aan en veranderden de naam van de band in The Brimstone Days.
De muziekstijl veranderde ook en ze gingen muziek in de stijl van Led Zeppelin, Jimi Hendrix en Free maken.
In 2009 verscheen hun eerste demo EP "Flowers And Rainbows", gevolgd door een hele reeks optredens in de regio van Malmö en Lund.
Nadat hun EP op de markt verscheen, verliet Elias de band en werd er een vervanger voor hem gevonden in de persoon van Hampus Hallgard, die eerst alleen als stand-in mee speelde, maar al gauw een vaste kracht werd.
Met nieuwe energie en een volle zomeragenda met optredens ging de band in april 2010 opnieuw de studio in en werd hun debuut CD "We Are The Brimstone Days" opgenomen, die in november dat jaar uitgebracht werd.
In 2012 is de nieuwe CD "On A Monday Too Early To Hell" via het Transubstans label verschenen, waarop de band 14 korte songs speelt en de eerste daarvan heet "I Need Soul", een lekker swingende powerpop song in 70's stijl met aankondiging van de band.
Vervolgens krijg ik het schitterende "What Do You Want" te horen, een progressieve rocksong in de stijl van Jimi Hendrix en dit wordt gevolgd door "Confession", een song waarin ook die gitaarsound van Hendrix terug te vinden is, maar ook het ritme is er sterk aan verwant.
Daarna hoor ik "Close The Door" en deze progressieve rocksong klinkt prima en haalt het zeventiger jaren gevoel weer helemaal naar boven.
Dan volgt "Same Old Story", dat eveneens in dezelfde stijl gespeeld wordt en in "Burry The Hatchet" verandert dat evenmin.
Ook "One Two Two" wordt in een vrij stevig tempo gespeeld en klinkt dus, zoals een rocksong moet klinken.
In "Helping Hand" hoor ik iets van Herman Brood en blues invloeden in terug en "Give Me A Reason"is weer een song in Hendrix stijl.
De band blijft het ritme vrij hoog houden en ook in "On A Monday Too Early To Tell", de titelsong, is dat zo.
"Captain Tom", een heerlijke rocksong, wordt weliswaar in een iets rustiger tempo gespeeld dan de rest van de nummers, maar klinkt desondanks toch nog niet als een ballad.
Daarna gaat het tempo weer omhoog en krijg ik "Upon Your Shoulders" voorgeschoteld, een song met een aanstekelijk ritme, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.
De volgende song heet "Tucson Arizona" en ook hierin verandert de muziek niet en de band blijft ook in de laatste song " Throw That Stone" volharden in het zelfde ritme.
Ik vind de CD "On A Monday Too Early To Hell" teveel van hetzelfde, waardoor de muziek na een tijdje helaas wat begint te vervelen, maar liefhebbers van dit genre zullen het ongetwijfeld niet met me eens zijn.
Oordeel zelf en je weet het.

Review: The Cosmic Dead - The Cosmic Dead (Paradigm Records, 2012)(Spacerock)

The Cosmic Dead is een jam rock collectief uit Glasgow, Schotland, waarvan de 2 vaste krachten James T McKay - sologitaar en Julian Dicken - drums zijn, maar verder verschilt de band elke keer van samenstelling.
In april 2011 verscheen de cassette "Psychonaut", waar op 10 nummers te horen zijn, via het Duitse Who Can You Trust? Records, een collectie van vroege jams, repetitie opnamen en diverse andere opnamen, die tussen februari en december 2010 gemaakt werden met Josh Longton - basgitaar, Joseph Quimby - Synthesizer (track 4 & 9) en Omar Aborida - zang (track 2).
In augustus 2012 verschijnt de nieuwe Cassette "The Exalted King" in een beperkte oplage via het Canadese label Dib Ditch Picnic.
Hun debuut album "The Cosmic Dead", waarop 4 lange nummers staan, is in een gelimiteerde oplage in 2012 van 500 stuks op CD uitgebracht door Paradigm Records.
Het eerste fantastische nummer heet "The Black Rabbit" en is een 19 minuten durend stuk spacerock, waarin drones, krautrock invloeden, psychedelische rock en hypnotiserende ritmes tot één geheel gesmeed worden en in een hoog tempo mijn gehoorgang binnen gesmeten worden en de band houdt dat ritme tot iets meer dan een minuut voor het einde vast, waarna de laatste tonen voor de synthesizer zijn.
Vervolgens krijg ik "Spice Melang Spectrum" te horen, het kortste nummer van de CD, dat toch nog bijna 7 minuten duurt en dit wordt in een heel ander ritme en tempo gespeeld.
Het nummer is een mix van spacerock en drones, waarbij het tempo vrij laag ligt, de muziek niet helemaal op elkaar afgestemd lijkt en het nummer wat rommelig is, maar desondanks toch wel lekker klinkt.
Daarna hoor ik "Infinate Death Of The Godhead", waarin een hypnotiserende drums het ritme bepaald en de rest van de muzikanten hun schitterende space-, krautrock spelen, echter altijd binnen bepaalde grenzen, waardoor de muziek lekker spannend blijft.
Het vierde en tevens laatste nummer duurt maar liefst 40 minuten en heet "Father Sky, Mother Earth".
Het begint met ruimtelijke geluiden, die zich langzaam uitbreiden tot er een geheel is ontstaan, waarmee de band hun jam verder uit kan gaan werken.
De debuut CD van The Cosmic Dead is een lekker stuk muziek en één grote trip, die me aan de muziek van bands als Öresund Space Collective en Electric Moon doet denken en die vind ik geweldig.

Review: The Green Pajamas - Death By Misadventure (Green Monkey Records, 2012)(Psychedelisch / Pop)

In 1984 namen Jeff Kelly - sologitaar, ang, drums, basgitaar, orgel, percussie, mandoline en Joe Ross - basgitaar, zang, sologitaar, percussie, zither, banjo, snare drum en doedelzak hun eerste nummers op in het huis van Joe's ouders te West Seattle.
De naam van de band, die eerst Felix The Cat Explodes was, werd veranderd in The Green Pajamas, genoemd naar een song, die door Jeff geschreven was.
Vanaf dat moment ging het snel met de band en CD's volgden elkaar op en het nieuwste product van de band "Death By Misadventure" is kort na de heruitgave van "Summer Of Lust" eneeens uitgebracht in 2012 door Green Monkey Records.
De CD, die 16 nummers bevat, is verdeeld over 2 Thema's: 1) "The Fall Of Queen Bee" en 2) "Cruel Dreams, Cruel Things".
Het eerste nummer van "The Fall Of Queen Bee" heet "You Can't Look" en is een schitterende psychedelische popsong, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.
Deze wordt gevold door "Ring Around The Sun", een fantastische dromerige popsong, waarin behalve een kinderkoor ook strijkers gebruikt worden en bovendien bevat deze song ook nog een goede overgang naar het volgende nummer "The Universe Is Full Of Noise", een heerlijke popsong in musical stijl.
Aansluitend hoor ik "Sky Blue Balloon", een swingende symfonische popsong met een aanstekelijk ritme, waarbij stil blijven zitten onmogelijk is.
Vervolgens krijg ik "The Queen 's Last Tango" te horen en dit is dan ook een tango met een heerlijk ritme en ook hier kan ik niet bij blijven stil zitten, maar net als ik denk, dat het nummer afgelopen is krijg ik nog een progrock stukje extra.
"Silk's Last Hour" is een mooie rustige popsong en wordt gevolgd door "The Queen Bee Is Dead", waarin de accordeon een grote rol speelt en deze song waarop ik heerlijk kan meedeinen doet aan De Dijk denken.
Deel 1 wordt afgesloten met "Wrong Home" en dit rustige nummer klinkt heerlijk!
Nu krijg ik de 8 songs van "Cruel Dreams, Cruel Things" te horen en de eerste daarvan heet "A Piece Of A Dream", een stevige poprocksong met up tempo en swingend ritme, dat aanzet tot dansen en gevolgd wordt door "Carrie" een prachtige popsong, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt.
Het volgende nummer heet "2nd To The Reward", een schitterende swingende licht psychedelische popsong.
Daarna hoor ik "Beat Me Sally", dat eveneens een lekker swingende popsong is, waarin ook blazers gebruikt worden, zodat het nummer iets extra's mee krijgt.
Het duet "Supervirgin" klinkt licht psychedelisch en "Christabel", waarin de vorige song overgaat is een fantastich mooi stuk muziek, waarop Jeff Kelly zichzelf op piano begeleidt.
Circusachtige klanken hoor ik in "In The Moonlight Dim", waarin weer zo'n aanstekelijk ritme zit, waarop de band patent lijkt te hebben.
Het afsluitende nummer van dit deel heet "The Spell" een swingende popsong met vrij dansbaar ritme, waarin ik iets van nostalgie lijk te bespeuren.
De CD van The Green Pajamas is er weer één om te koesteren en ik geniet er nog maar eens extra van, door hem opnieuw op te zetten.

Review: Spaceship Landing - Spaceship Landing (World In Sound, 2012)(Stonerrock)

De Duitse band Spaceship Landing, genoemd naar een song van Kuyss, bracht in 2006 hun debuut LP uit en deze is in 2012 op CD uitgebracht door het World In Sound label.
De band bestaat uit: Steffen Peter Schneider - sologitaar en soundmachine, Jan Wolfgang Sieber - basgitaar, Hannes Rippka - synthesizer en Gallmucke Malte - orgel.
De CD Spaceship Landing bevat 11 nummers, waarvan "8 Tel Ride" de eerste is.
Het nummer, dat op een enkele tekst na, instrumentaal is,klinkt als muziek in mijn oren, want het stevige  ritme van drums en bas, waar de sologitaar tussendoor scheurt, weet meteen mijn aandacht vast te houden.
Vervolgens krijg ik het eveneens stevige "No Punk" te horen, dat met een sneltrein tempo uit mijn koptelefoon geschoten wordt en dit stonerrock nummer klinkt fantastisch.
Het volgende nummer "Zugabe" begint vrij experimenteel en de scheurende sologitaar klanken die daarop volgen, gaan over in een spacy ritme en hiermee weet de band een lekkere mix van space- en stonerrock te maken.
Daarna hoor ik "Why Don't We Do It In The Roof", een prima stoner rocksong met bluesrock invloeden, die behoorlijk stevig klinkt en enkele goede tempowisselingen bevat.
Dan is het tijd voor het meer melodieuse "Fresh", dat door het orgel iets psychedelisch meekrijgt en dit nummer wordt gevolgd door "Lowland Depressions", dat bijna 11 minuten duurt en dit licht psychedelische progrock nummer klinkt formidabel en bevat enkele prima tempowisselingen.
Ook "Still Hangin'"duurt lang (12 minuten) en dit progrock nummer is een stuk heftiger en verrassend genoeg speelt hierin een saxofoon een belangrijke rol, die samen met het orgel, dat voor een psychedelische sfeer zorgt en het hypnotiserende ritme, tot nu toe het beste nummer van de CD is.
Daarna laat de band het nummer "Black Taxi" horen, dat snel en hard begint, maar dan over gaat in een slepend ritme, dat langzaam steeds steviger en sneller wordt, waarna de laatste driekwart minuut voor radiogeluiden is.
"Orbit AG" is het volgende lange nummer op de lijst en ook dit is weer zo'n geweldig stonerrock nummer en hiervan zijn de laatste 2 minuten voor de soundmachine, die tot het einde langzaam voortkabbelt.
Heavy rock hoor ik in "1X Imprinzip" en hierin komt de sound van 70's bands wel heel erg in terug.
Het laatste nummer "Erics Mom" is meteen het langste en duurt meer dan 17 minuten en hierin haalt de band alles uit de kast, van stoner- tot progrock en psychedelische rock.
De CD "Spaceship Landing", waarop verschillende uitschieters staan, is er één om te koesteren, kortom: fantastisch!

Review: Monjoie - Affetto E Attrazione (Lizard Records, 2012)(Symfonisch)

De Italiaanse band Monjoie, bestaat uit: Alessandro Bocchi - zang en gitaar, Valter Rosa - gitaar, Ivan Ghizzoni - basgitaar, Davide Bonfanti - drums, Alessandro Mazzitelli - keyboards en Davide Baglietto - keyboards.
De band heeft in navolging van hun eerdere CD's uit 2002 (Contravveleno) en 2004 (Il Bacio Do Polifemo) in 2012 eindelijk weer een nieuw album uitgebracht via Lizard Records, getiteld "Affetto E Attrazione", waarop 12 nummers te beluisteren zijn.
Het eerste nummer heet "Circumnavigazione Di Una Mente", dat in een vrij stevig ritme gespeeld wordt.
Daarin zitten een oosters klinkend sitar geluid, een strakke drum, een stuwende basgitaar, een symfonische keyboards en een klassiek aandoend pianospel.
Vervolgens hoor ik "Cuore Solubile", een prachtige symfonische popsong in up tempo gespeeld.
Daarna krijg ik "Il Giardino Di Twicknam" voorgeschoteld, een progressieve poprocksong met daarin een scheurende gitaar, een aanstekelijk ritme en een ééntonige zang.
Dan hoor ik "Civillizzazione", een lekker klinkende rocksong, die gevolgd wordt door "Moto Perpetuo", een schitterend rustig symfonisch nummer.
Swingende klanken hoor ik in "Vite Vicarie" en deze rocksong zou in een hitparade niet misstaan.
"Amras", het langste nummer van de CD, is een heerlijke symfonische ballad, die tegen het eind iets steviger wordt en bevat een goede tempowisseling.
Ook "Provviste Per Il Viaggio" is een rustig symfonisch nummer en wordt geheel instrumentaal gespeeld.
De volgende song heet "Infautanendu" en ook van dit nummer denk ik, dat het de hitparades kan halen, want dit is een vrij commerciël nummer met aanstekelijk ritme.
Gewoon schitterend is "Gli Abitanti Della Seconda Guerra Mondiale", waarin de band laat horen, dat ze klasse muzikanten zijn en een rustige romantisch klinkende song neer kunnen zetten.
Hierna volgt er een symfonische rocksong, "La Perfezione", waarin het tempo redelijk te noemen is en ook hierbij is het moeilijk stil te blijven zitten, want de song heeft een aangenaam dansbaar ritme.
De laatste song heet "Stanchezza" en met dit nummer heeft de band het beste voor het laatst bewaard om op een waardige manier de CD af te sluiten.
Een fantastische progrocksong, waarin van alles gebeurt en de band me daarmee wederom overtuigt van hun kunnen.

Review: Captain Crimson - Dancing Madly Backwards (Transubstans, 2012)(Hardrock)

Captain Crimson komt uit Örebro, Zweden en is beïnvloed door de zeventiger jaren bands, zoals Leaf Hound en Mountain, maar ook door hedendaagse hardrock bands als Graveyard en Witchcraft.
Hun CD "Dancing Madly Backwards" bevat 9 nummers en start met "Lonely Devil's Club", dat na een kort intro losbarst in een lekkere stevige hardrocksong, waarin heel duidelijk het 70er jaren geluid te horen is.
De song kent enkele goede tempowisselingen en daarom blijft het spannend om naar de band te luisteren.
Vervolgens krijg ik "Mountain Of Sleep" te horen en hier hoor ik meteen de invloed van de band Mountain in door het gitaar loopje, dat ook in "Mississippi Queen" gebruikt werd, maar Captain Crimson weet in deze song toch ook een eigen geluid te creëren en dat klinkt prima.
Daarna volgt "River" en ook hiervoor geldt dat de muziekstijl weliswaar niet nieuw is, maar de band speelt wel met volle overuiging in een strak ritme hun hardrock.
Dan hoor ik "Don't Take Me For A Fool", een heerlijke rustige bluesrocksong, waarmee de band me weet te verrassen, want in dit nummer zit ook nog een stukje prog- en hardrock verwerkt.
"Autumn" is weer een onvervalste hardrocksong met een prima tempowisseling, waarna de muziek richting progrock gaat, om vervolgens terug te keren naar de hardrock.
Ook in "Wizard's Bonnet" wordt het loopje uit "Mississippi Queen" van Mountain gebruikt en dit stevige rocknummer bevat tevens nog een deel tekst van een Black Widow song, waarin "Come, come to the Sabbath" gezongen wordt.
Nu hoor ik "Silver Moon", dat ook al zo'n bekend gitaarloopje heeft, maar ik kan even niet thuis brengen, waarin ik dit eerder gehoord heb.
Deze hardrocksong klinkt echter wel erg lekker, moet ik bekennen, dus in feite maakt het niet uit waar de band hun inspiratie vandaan haalt.
Dan volgt "True Color" een prima klinkende rocksong, waarin de band rustig verder gaat in het maken van hardrock met bluesinvloeden en als laatste song hoor ik de titelsong "Dancing Madly Backwards", eveneens een lekkere hardrocksong met goede tempowisselingen, waarin de muziek lichtelijk naar de progrock neigt.
De CD "Dancing Madly Backwards" bevat prima klinkende hardrock en is voor liefhebbers van dit genre een "must".