Review: Gösta Berlings Saga - Sersophane (Icosahedron Music, 2016) (Progressieve Rock / RIO)

Gösta Berlings Saga werd in de wijk Vällingby, Stockholm, Zweden in het jaar 2000 opgericht door David Lundberg - Fender Rhodes, Mellotron en synthesizers en Alexander Skepp – drums en percussie.
Het zou tot 2004 duren voordat Gabriel 'Hermansson' Tapper - basgitaar, Moog Taurus pedalen en Mathias Danielsson - sologitaar met het duo gingen samen spelen en de eerste formatie van de band een feit was, waarna hun live debuut, met zelf geschreven nummers, in 2005 plaats vond.
In deze samenstelling bracht de band hun debuut album "Tid Är Ljud" (Time Is Sound), dat in hun privé studio, Pelikaan, was opgenomen, via het Transubstans Records label in 2006 uit en dit kreeg wereld wijd lovende recensies.
Kort na de opnamen van het album verliet Mathias de band en werd vervangen door sologitarist Einar Baldursson.
De band ging vervolgens op tournee tot de zomer van 2007, waarna er werd besloten nieuwe nummers te schrijven voor het tweede album, dat in het najaar van 2008 in de Pelikaan studio werd opgenomen.
In juni 2009 bracht Transubstans Records het tweede album van Gösta Berlings Saga uit dat "Detta Har Hänt" (This Has Happened) als titel had en de band werd met dit album genomineerd voor een P3 Gold award (Zwedens Nationale Radio 's eerste muziek prijs)
Daardoor kreeg de band aanbiedingen om in diverse steden in Europa en Zweden op te treden en ging opnieuw op tournee, waarmee een goede live reputatie werd opgebouwd.
In 2010 begon de band nieuwe nummers te maken voor de opvolger van "Detta Har Hänt", die in 2011 via het Cuneiform Records verscheen onder de naam "Glue Works" en daarin werd het instrumentarium uitgebreid met Franse hoorn, zingende zaag, bas harmonica, vibrafoon, cello, Minimoog en Moog Taurus pedalen.
Na een periode van 5 jaar is er op 16 december 2016 een nieuw album van de band verschenen, getiteld "Sersophane".
Dit is door het Icosahedron Music label zowel op LP als op CD uitgebracht en werd in mei 2015 in Studio Rymden opgenomen, waarna tussen oktober 2015 en april 2016 in Studio Pelikaan de overdubs werden gemaakt, om in mei 2016 gemixt te worden in Studio Rymden.

Het album, dat 6 nummers bevat, start met "Konstruktion" en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende, vrij zware, mix spelen van hardrock, symfonische rock en gothic, waarbij het ritme licht hypnotiserend is, waarna het titelnummer "Sersophane" volgt en ik een schitterend stuk RIO (Rock In Opposition) voorgeschoteld krijg, dat enkele subtiele tempowisselingen bevat en tevens sterke invloeden uit symfonische progressieve rock heeft, terwijl de muziek in een gemiddeld tempo gespeeld wordt. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Fort Europe", een fantastisch licht dreigend nummer, waarin de band opnieuw een mix maakt van symfonische rock, hypnotische ritmes en gothic en dit nummer zou in een horror film zeker tot zijn recht komen.
Dan zet de band me opnieuw een heerlijk stukje muziek voor, dat "Dekonstruktion" heet en een zeer eentonig ritme bevat, waardoor de muziek lekker hypnotiserend klinkt.
In "Channeling The Sixth Extiction" krijg ik een iets meer dan 15 minuten durend progressief RIO nummer te horen, dat dreigend is, een opzwepend ritme heeft, hypnotiserend klinkt, lichte Oosterse invloeden bevat en me van begin tot einde de muziek in lijkt te zuigen.
Het laatste nummer van het album heet "Naturum" en hierin laat de band me een heerlijk rustig stukje klassiek gespeelde gitaar muziek horen, dat slechts iets meer dan 1 minuut duurt.

"Sersophane" van Gösta Berlings Saga was het 5 jaar wachten meer dan waard en de band heeft me met dit album, dat technisch perfect in elkaar zit, opnieuw bewezen, één van de beste bands in dit genre te zijn en ik kan iedere liefhebber van zowel progressieve rock als RIO, dit meesterwerk dan ook ten zeerste aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Cambrian Explosion - The Moon EP (Pink Tank Records / Fuzzmatazz Records, 2016) (Progressieve Rock)

Cambrian Explosion uit Oregan, Portland, Amerika werd in 2012 opgericht en bestaat uit: Nori Lockhart - sologitaar en zang, Archie Heald - basgitaar, Derrin Twiford - keyboards en percussie en Ben Dorothy - drums en zang.
De band bracht op 20 augustus hun debuut EP uit, getiteld "The Sun EP" en deze verscheen in eigen beheer als digitale download, waarna op 13 februari 2015 de split EP "Joint Split EP" volgde, waarbij de andere band Foxy Lemon was.
In december 2016 verscheen "The Moon EP" op zowel zwart als gekleurd vinyl, via het Pink Tank Records label, terwijl Fuzzmatazz de CD uitgave op de markt heeft gebracht, nadat de band zelf de EP, eerder dat jaar (8 mei), als digitale download had uitgebracht.

Het album, dat 5 nummers bevat, start met "Selene" en hierin krijg ik een schitterend rustig instrumentaal psychedelisch nummer te horen, dat verder gaat in "Looming Eye", waarin de band me een fantastische mix van folk, rock en psychedelische progressieve rock voor zet, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een zeer aanstekelijk dansbaar ritme heeft, waarbij stil zitten geen optie is.
Daarna hoor ik "Mugen = Mugen", een stevig startend stonerrock nummer, dat na enkele minuten verandert in een heerlijk stukje progressieve rock.
Dan laat Cambrian Explosion me genieten van een Oosters getinte progressieve song, getiteld "Innocuous Creatures" en deze bevat tevens hardrock en licht psychedelische invloeden (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en in het laatste nummer "Crust Of Theia" schotelt de band me een geweldige rustige mix van symfonische rock en progressieve rock voor, waarin ook lichte folk invloeden in verweven zijn.

"The Moon EP" van Cambrian Explosion bevat 5 uitstekende nummers, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan iedere liefhebber van progressieve rock.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Mother's Cake - No Rhyme No Reason (Membran, 2017) (Rock)

Mother's Cake, die in 2008 werd opgericht, komt uit Arzl, Oostenrijk en bestaat uit: Yves Krismer - zang en sologitaar, Benedikt Trenkwalder - basgitaar en Jan Hausels - drums en zang.
De band werd tweede bij de Europese band wedstrijd in Pécs, Hongarije, waarna enkele van hun nummers gebruikt werden in de Henning Backhaus film "Local Heroes", die van 9 tot 12 februari 2012 te zien was tijdens het Berlin International Film Festival en op 26 oktober 2012 verscheen hun debuut album "Creation's Finest" via het GAB Music label, die op 7 augustus 2012 vooraf gegaan was door de debuut single "Soul Prison" (GAB Music) en 31 mei 2013 gevolgd werd door de single "Creation's Finest" (GAB Music).
Daarna verschenen de albums "Off the Beaten Track (Live at Propolis 2014)" (GAB Music, 18 juli 2014) en "Love The Filth" (Panta R&E, 5 juni 2015).
Op 16 december 2016 is hun nieuwe single "The Killer" als digitale download uitgebracht en op 27 januari 2017 verschijnt hun album "No Rhyme No Reason" via het Membran label en tevens als digitale download.
Op dit album spelen Andreas Haslacher - keyboards, Matthias Bartolomey - cello, David Furrer - sologitaar, zang en percussie en Alex Tomann - achtergrond zang als gast muzikanten mee.

Het album, start met het titel nummer "No Rhyme No Reason", waarin ik de band, in een hoog tempo, een lekkere swingende uptempo rock song hoor spelen, die enkele prima tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "H8", een stevige swingende dansbare mix van funk en hardrock, met invloeden van The Red Hot Chili Peppers, die tegen het einde psychedelisch wordt en spacerock invloeden heeft.
Daarna volgt "Black Roses" en daarin zet de band me een uitstekende rustige rock song voor, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en langzaam iets meer vaart krijgt, waarna ik "Now Or Never" te horen krijg en ook daarin speelt de band een heerlijke swingende mix van dansbare muziek en rock, die tegen het einde verandert in een licht psychedelische  progressieve rock song.
Dan schotelt Mother's Cake me "Big Girls" voor en hoor ik een prima poprock song, waar enkele tempowisselingen in zitten en deze wordt gevolgd door "The Sun" , een geweldige swingende mix van hardrock, pop en dansbare rock, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
In "Streetja Man" laat de band me genieten van een 10 minuten durende mix van progressieve rock en blues, die licht klassieke elementen bevat en ook nog  invloeden uit de funk en van Porcupine Tree heeft.
Het volgende nummer is de single "The Killer" en hierin keert de band terug naar het maken van aanstekelijke stevige dansbare rock  (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Enemy" krijg ik een fantastische rustige dansbare mix van rock en funk voorgeschoteld, die tevens spacerock invloeden heeft.
Vervolgens hoor ik "Hide & Seek", waarin de band opnieuw de mix rock en dance maakt, die enkele prima tempowisselingen bevat en me in beweging brengt, waarna het laatste nummer van het album volgt, dat "Isolation"getiteld is en ook hierin speelt de band een lekkere dansbare rock song, die iets na de helft van het nummer van tempo en ritme verandert en uitmondt in een uitstekende progressieve rock song.

"No Rhyme No Reason" van Mother's Cake bevat 11 lekker in het gehoor klinkende rock songs, waarvan "Streetja Man", naar mijn mening, er ver boven uit steekt en ik kan iedere liefhebber van rock en dansbare muziek dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Mark & The Clouds - Cumulus (Mega Dodo Records, 2017) (Pop)

Mark & The Clouds is een band uit Londen, Engeland, die door Marco Magnani - zang en sologitaar werd opgericht nadat zijn band Instant Flight op een dood spoor belandde.
De LP werd gemaakt met medewerking van zijn bevriende muzikanten uit heden en verleden, zoals: John O'Sullivan - basgitaar, Fabio Serrone - solo- en basgitaar, Michele Rossiello - basgitaar, Javier Ayensa - sologitaar, Ian Button - drums, Shin Okajima - drums, Tiberio Ventura - drums, Ray Fontana - keyboards, Tom Hammond - trompet en Joe Hammond - trombone.
De LP, waarop 11 nummers staan, is in een gelimiteerde oplage van 250 stuks via Mega Dodo Records verschenen, waarvan de eerste 100 exemplaren vergezeld gingen van een CD, waarop 4 songs staan, die niet op de LP voor komen, terwijl de CD versie 13 nummers bevat.
Ook "Cumulus", dat 10 maart 2017 via het Mega Dodo Records label verschijnt, wordt zowel op LP (180 gram zwart vinyl), CD en als digitaled download uitgebracht en zal tevens in een beperkte oplage van 100 stuks op 2CD verschijnen, inclusief het optreden, dat de band tijdens het Games For May 2014 deed.
Vermeldenswaardig is ook dat er op de uitgave van de LP 11 nummers staan, terwijl de CD en digitale download 15 nummers bevatten.

Het album start met "On Her Bike" en hierin hoor ik de band een mooie vrij rustige startende licht psychedelische pop song ten gehore brengen, waarna het tempo wordt opgevoerd en ik een heerlijk swingend stuk muziek voorgezet krijg, dat psychedelische rock elementen bevat.
Daarna hoor ik "Road, Mud And Cold", een lekker in het gehoor klinkende dansbare mix van pop en Zuid-Europese klanken, waarin de trompet een belangrijke rol speelt en dit nummer wordt gevolgd door "Hit BY Lightning", een uitstekende powerrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en me aan de muziek uit de glamrock periode doet denken.
Dan zet de band me een fantastische swingende song voor, waarbij stil zitten geen optie is, die "Another Grey Morning" heet en lichte folk invloeden heeft, waarna ik "You're So Cold" hoor, waarin de band een uitstekende aanstekelijke uptempo rock song speelt, die swingt en tegen het einde meer vaart krijgt, waardoor de muziek tegen de rock & roll aan leunt.
In "Sheltered By The Wall Of Sound", dat niet op de LP staat, laat Mark & The Clouds me opnieuw genieten van een swingende rock song, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten en in "I'm Stopping Here (Bombs & Guns)" krijg ik een prachtige pop song voorgeschoteld, die enkele subtiele tempowisselingen heeft.
Vervolgens hoor ik "Baby, You're Just A Liar", een schitterende swingende powerrock song, waarin de muziek me lichtelijk aan die van The Golden Earring doet denken en "The Endless Road", is een prachtige rustige melodische pop song.
Met "The Lady Was A Freak" laat de band me genieten van een swingende mix van rock & roll en power pop en met "Take My Sky" zet Mark & The Clouds me een mooie, vrij rustige, aangename melodische pop song voor, die orkestrale begeleiding heeft.
Dan volgt "Let Me Fade Away" (niet op LP), een heerlijke swingende pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, om gevolgd te worden door "Sweet And Wild" (niet op LP), een prachtige mix van folk en pop, waarop ik op de maat van de muziek begin mee te deinen. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Verder krijg ik "Don't Block The Sun" voor gezet en daarin laat de band me lekker in het gehoor klinkende swingend pop song horen, die lichte psychedelische invloeden heeft en in het laatste nummer van de CD en download hoor ik "Evil Fairies" (niet op LP), een heerlijke aanstekelijke pop song, die eveneens licht psychedelische invloeden bevat en in een gemiddeld tempo wordt gespeeld.

"Cumulus" van Mark & The Clouds bevat 15 (11) uitstekende pop songs, die me geen moment verveeld hebben en ik kan elke liefhebber van pop en rock dan ook aanraden, deze heerlijke schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Us And Them - When I Was Walking (Mega Dodo Records, 2017) (Folk)

Us And Them is een Zweeds folk duo, dat bestaat uit: Britt Rönnholm - zang en Anders Hakanson - gitaar en synthesizer.
Het duo maakte in 2008 hun debuut met de CD “Based on a True Story”, die via het eigen Withdrawn Recordings label verscheen en vooraf gegaan werd door de EP's "Canning Oak" (2006), "Seagulls" (2006) en "Man O' Sand To Girl O'Sea" (2006), die eveneens via dit label werden uitgebracht.
Vervolgens bracht het Fruits De Mer label in 2009 de vinyl EP "Julia Dream Of All The Pretty Horses" uit, waarmee het duo lovende kritieken oogstte van Mojo en Record Collector, gevolgd in 2011 door de EP "Summerisle" (Fruits De Mer) en in 2012 bracht het Ritual Echo Records de EP "Walk Light" uit, waarna in 2014 de EP "By The Time It Gets Dark" (Fruits De Mer) verscheen.
Het Mega Dodo Records label bracht 23 oktober 2015 het album "Summer Green And Autumn Brown" op zowel 180 gram zwart vinyl uit in een beperkte oplage van 250 stuks, plus als CD digipack, maar ook verscheen er een gelimiteerde oplage van 100 stuks als 4CD, inclusief de 3 CD EP's, die via Fruits De Mer werden uitgebracht en was alleen maar via de Mega Dodo's Bandcamp pagina te koop, dus niet in de winkels.
Op 12 december 2016 is de 10" EP "Fading With The Dwindling Sun" op gekleurd vinyl via het Fruits De Mer Records label verschenen en deze bevat 5 songs, die Sandy Denny (Fairport Convention) zong, waarvan er 3 door haar geschreven zijn, plus 1 van Richard Thompson en een traditionele.
Vervolgens verschijnt 20 januari 2017 hun volgende single, getiteld "When I Was Walking" via het Mega Dodo Records, in een beperkte oplage van 150 stuks op groen vinyl, die alleen bestemd is voor Mega Dodo Singles Club leden en 150 stuks op zwart vinyl voor alle andere liefhebbers.

De single, die 2 eigen composities bevat, heeft "When I Was Walking" als A-kant en daarin hoor ik het duo een prachtige rustige melodische folk song ten gehore brengen, waar de band patent op lijkt te hebben. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Kant B heet "Green Couch" en ook dit is weer zo'n schitterende rustige folk song, waarbij de muziek weer perfect is afgestemd op de verrukkelijke zang van Britt.

"When I Was Walking" van Us And Them is een heerlijke single, die 2 fantastische rustige songs bevat, die ik elke liefhebber van folk muziek kan aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Subheim - Trails EP (Denovali Records, 2016) (Avant Garde / Elektro)

Multi instrumentalist Subheim uit Berlijn, Duitsland, die ook de aliassen Kostas K. en Unshape gebruikt, bracht in 2008 zijn debuut album "Approach" via het Tympanik Audio label uit, waarna in 2010 "No Land Called Home" (Ad Noiseam label) en in 2015 "Foray" (Denovali Records) volgden.
Op 25 november 2016 verschijnt zijn EP "Trails" in een beperkte oplage van 150 stuks op 180 gram transparant vinyl via Denovali Records en tevens als CD en als digitale download.

De EP, die 4 nummers bevat, start met "Trails", waarin ik Subheim een prachtige rustige avant garde song hoor spelen, die invloeden uit krautrock, Oosterse en elektronische muziek heeft, waarna "Ego" volgt en hij me een heerlijk zwaar klinkend rustig stuk avant garde voorzet.
Daarna krijg ik "Forsaken Pt. II" te horen en dit is een schitterende zware dreigende mix van elektro en avant garde, die prima dansbaar is.
Het laatste nummer van de EP is de John Lemke Remix van "Trails" en hierin schotelt hij me, na een dreigend begin, een verrukkelijke dansbare licht hypnotiserende uptempo mix van elektro en krautrock voor, waarbij stil zitten geen optie is, die tot iets over de helft van het nummer duurt, waarna hij weer over gaat op het maken van muziek in een zwaar dreigend ritme, om vervolgens terug te keren naar het hypnotiserende. (luister naar dit nummer via de soundcloud mix onder de recensie)

"Trails EP" van Subheim bevat 4 geweldig lekkere nummers, waarmee hij me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan iedere liefhebber van zowel elektro als avant garde en krautrock deze fantastische EP dan ook van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Various Artists - A New Career In A New Town (Fruits De Mer, 2016) (Bowie Covers)

"A New Career In A New Town" is een exclusieve CD uitgave van het Fruits De Mer Records label, die alleen bestemd is voor leden van de Fruits De Mer club en dit album bevat 16 covers van David Bowie songs, waarbij opgemerkt kan worden, dat dit min of meer de opvolger is van het vorig jaar uitgebrachte album "Fashion".

De CD, die 12 december 2016 verschijnt, begint met de titelsong "A New Career In A New Town", die door Jack Ellister (Polen) wordt vertolkt en hierin hoor ik hem, na een korte intro, een heerlijk rustig pop nummer spelen, waarbij hij op synthesizer, piano en drums begeleid wordt en dit nummer wordt gevolgd door "Ziggy Stardust" van Anton Barbeau (Sacramento, USA), die me een geweldige imitatie van de stem van Bowie en tevens een prima uitvoering van de song laat horen.
Daarna zet The Nomen (East Ayrshire, Scotland) me "V-2 Schneider" voor en krijg ik een lekker in het gehoor klinkende swingende pop song, waarin elektro invloeden hoorbaar zijn, waarna Cary Grace (South Carolina, USA) een schitterende versie van "Queen Bitch" ten gehore brengt, die swingt.
Dan volgt "Heroes" van The Blue Giant Zeta Puppies en daarin schotelt de band me een verrukkelijke swingende spacerock uitvoering van dit nummer voor, waarbij de tekst eerst gesproken en later gezongen wordt, terwijl Joseph Cave (Shrewsbury, UK) mooi ingetogen zingt in "Rock 'N' Roll Suicide".
In "Fame" dat door Clay Cambeck (Milaan, Italië) vertolkt wordt, hoor ik een eigentijdse versie, dat sterke invloeden van The Beatles bevat en in "Star" van The Seventh Ring Of Saturn (USA) krijg ik een uitstekende uptempo pop song te horen, die jaren 60 invloeden heeft.
Mark & The Clouds (UK) spelen "Lady Stardust" en laten me genieten van een prachtige afwisselende pop song, die in een gemiddeld tempo ten gehore gebracht wordt, waarna Jay Tausig (New York, USA) "Bewlay Brothers" speelt en me een schitterende progressieve pop song voorzet, die spacerock invloeden heeft en tegen het eind psychedelisch wordt.
Vervolgens schotelt Consterdine (Cardigan, Wales) me een fantastisch krautrock nummer voor, getiteld "Warszawa", dat gevolgd wordt door "We Are The Dead" van
Rob Gould (UK) en hierin krijg ik een uitstekende progressieve pop song te horen, die enkele subtiele tempowisselingen en een aanstekelijk ritme bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Verder hoor ik The Spookers (Cardigan, Wales) hun spurious transient remix versie van "V-2 Schneider" spelen, waarin de band me een experimentele instrumentale mix van elektro en avant garde voorschotelt, waar tevens country invloeden in zitten en The Past Tense (Worcester, UK) laat me genieten van  "The Laughing Gnome", een verrukkelijke progressieve psychedelische uptempo poprock song.
Jack Ellister & Friends (Polen) spelen "Rebel Rebel" en daarin hoor ik de band een vrij psychedelische uitvoering van dit nummer spelen, die diverse tempowisselingen heeft en Steve Barnes (Chicago, USA) sluit het album af met "Jean Genie" en hierin hoor ik een heerlijke a-capella versie van deze song, waarbij Steve begeleid wordt door een achtergrond koor, dat tevens hand klapt.

"A New Career In A New Town" is een geweldig eerbetoon aan David Bowie, dat vol staat met uitstekende nummers, die door de verschillende bands en artiesten op prima wijze worden vertolkt.
Helaas is dit album dus alleen verkrijgbaar voor leden van de Fruits De Mer Club, die wel meer exclusieve uitgaven op de markt brengt, die alleen voor leden bestemd zijn en ik kan liefhebbers van dit soort uitgaven dan ook aanraden, lid te worden van deze club.

Review: Sista Maj - Series Of Nested Universes (Space Rock Productions, 2016) (Progressieve Rock)

Sista Maj werd eind mei 2015 te Stockholm, Zweden, opgericht door Jonathan Segel - sologitaar, basgitaar, viool, orgel en synthesizer, Mikael Tuominen - basgitaar, staande bas, bariton gitaar en elektrische sitar en Andreas Axelsson - drums en percussie.
Alle drie speelden ze voorheen in diverse bands, onder andere in: Gösta Berlings Saga (Jonathan en Mikael), Camper Van Beethoven (Jonathan) en Lisa Ullén's Group (Andreas).
Hun debuut album "Series Of Nested Universes" werd in oktober 2015 in Roth Händle Studios te Stockholm opgenomen en van januari tot mei 2016 gemixt door Jonathan in de Magnetic Satellite te Stockholm.
Het album, dat 5 december 2016 verschijnt, wordt door Space Rock Productions in een beperkte oplage van 500 stuks als 2CD uitgebracht en bevat 8 nummers.

CD 1 start met "Peony Spies", waarin de band me een fantastisch stuk muziek voorschotelt, dat licht experimenteel start, maar na korte tijd over gaat in een progressief jazz nummer, waarna "Secret Cave, Secret Rat" volgt en ik een schitterend Oosters startend progressief rock nummer voorgezet krijg, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en dat een licht hypnotiserend ritme heeft, waardoor ik als het ware de muziek ingezogen wordt.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Which, In Turn, Falls", eveneens een uitstekend progressief rock nummer, dat rustig begint en langzaam iets meer snelheid krijgt, waarbij het drums ritme hypnotiserend werkt en de muziek tevens Oosterse invloeden bevat, waarna de band tegen het einde in een steeds heftiger tempo gaat spelen.
Het laatste nummer van CD 1 heet "A Very Heavy Feather" en daarin laat de band me, bijna 26 minuten lang, genieten van een progressief rock nummer, dat langzaam opgebouwd wordt, schitterend gitaarspel bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, dat halverwege verandert en de band over gaat in het maken van een stuk stevige rock.
Het eerste nummer van CD 2 is het titel nummer "Series Of Nested Universes" en hierin gaat Sista Maj verder met het maken van hun heerlijke progressieve rock en krijg ik een uitstekend vrij rustig nummer voorgeschoteld, dat een licht hypnotiserend drums ritme heeft.
Dan volgt "Like A Diamond In This Guy", waarin ik eveneens een geweldig progressief rock nummer te horen krijg en ook dit wordt in een gemiddeld tempo gespeeld, waarna de muziek tegen het einde iets experimenteler wordt.
In "It Never Ends" hoor ik een schitterend swingend melodisch stuk rock, dat een hypnotiserend ritme heeft, waarbij stil zitten geen optie is en ook hierin verandert de muziek halverwege en krijg ik een licht experimenteel psychedelisch klinkend werkje voorgezet, dat verder gaat in "Bones Of Steel", dat experimenteel start, om na enkele minuten over te gaan in een triest klinkend stukje zigeuner jazz, dat langzaam opgevoerd wordt en steeds meer tempo krijgt, waardoor er een fantastisch stuk muziek ontstaat en nadat de climax bereikt is, terug te keren naar het rustige tempo, om vervolgens experimenteel te eindigen.

"Series Of Nested Universes" van Sista Maj bevat 8 heerlijke progressieve rock nummers, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan elke progressieve rock liefhebber, deze uitstekende 2CD dan ook aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Baris Manco & Kurtalan Expres - Estagfurullah Ne Haddimize! (Pharaway Records, 2016) (Progressieve Pop)

Baris Manco, die 2 januari 1943 te Istanboel, Turkije werd geboren, vertrok (nadat hij met de band Harmoniler in de periode 1962-1963 3 singles had gemaakt), in 1963 naar Parijs, Frankrijk, waarmee hij enkele Frans- en Engelstalige bands oprichtte en Turkse nummers op nam.
Tot 1967 toerde hij met de band Les Mistigris door België, Duitsland, Frankrijk en Turkije en ook met deze band nam hij 3 singles op (1966-1967).
Daarna maakte hij met Kaygisizlar tussen 1967 en 1969 8 singles, met Mogollar in 1971 1 single en met diverse andere bands, waaronder Kurtalan Ekspres (1972- 1981) ook 8 singles.
Tevens bracht Baris, dat vrede betekent, 16 albums uit in de periode 1972-1999 en net nadat zijn laatste album "Mancoloji" af was en op het punt stond uitgebracht te worden, overleed Baris op 1 februari 1999 aan een hartinfarct op 56 jarige leeftijd.
Manco heeft plus-minus 200 songs op zijn naam staan, sprak vloeiemd Turks, Frans, Engels en Japans en geldt als één van de invloedrijkste popmuzikanten van Turkije, maar maakte ook televisie programma's.
Zijn meest succesvolle periode beleefde hij tussen 1970 en 1990, waarbij hij ook zijn beroemdste album "Sözüm Meclisten Disari" in 1981 met de band Kurtalan Ekspres maakte, dat op 10 maart 2016 door Pharaway Sounds opnieuw is uitgebracht.
De band bestond uit: Caner Bora - drums, Ahmet Cüvenc - basgitaar, Celal Guven - tumba, Üzgan Ugur - sologitaar, Oktay Aldogan - dwarsfluit, Serdar Ertürk - dwarsfluit, Ömür Gidel - keyboards en Nejat Tekdal - keyboards.
In 1983 bracht Baris het album "Estagfurullah Ne Haddimize!" uit en dit is op 19 oktober 2016 in een geremasterde versie opnieuw uitgebracht via het Pharaway Records label.

Het album, dat zowel op LP als op CD is verschenen, bevat 8 nummers, waarvan "Halil Ibrahim Sofrasi" het eerste is en daarin hoor ik de band een melodische licht psychedelische rock spelen, die sterke invloeden van traditionele Turkse muziek heeft en gevolgd wordt door "Cecti Dost Kervani", een vrij rustige heerlijke progressieve pop song.
Daarna volgt "Kazma" en krijg ik een dansbare progressieve pop song voorgeschoteld, waar funk invloeden in zitten, waarna "Balsultan" volgt en de band me een prachtige melodische ballad laat horen, die tegen het einde in een hoger tempo gespeeld wordt en lichte dansbare funk invloeden heeft.
Dan zet Baris Manco & Kurtalan Expres me "Aman Yavas! Aheste" voor en hoor ik een swingende disco funk song, die zeer dansbaar is en in een discotheek zeker zou hebben gescoord en dit nummer wordt gevolgd door "Koi Dügmeler", een uitstekende aanstekelijke pop song met enkele prima tempowisselingen.
In "Eski Bir Fincan" schotelt de band me een lekker in het gehoor klinkende pop song voor en in het laatste nummer, dat "Selahaddin Eyyub'nin Yegeni Aslan Yürekli Risar'in Kiz Kardesine Karsi" heet, laat de band me genieten van een verrukkelijk instrumentaal Oosters progressief rock nummer, met folk invloeden, waarin trommels een belangrijke rol spelen en een zeer aanstekelijk ritme, waarbij het moeilijk is om stil te blijven zitten. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

"Estagfurullah Ne Haddimize!" van Baris Manco & Kurtalan Expres is een heerlijk album, waar diverse stijlen muziek op te beluisteren zijn en ik kan deze schijf aanbevelen aan een ieder, die van Turkse pop muziek houdt, maar ook aan hen, die van funk, progressieve rock en de betere pop houden.

Review: Blueneck - The Outpost (Denovali Records, 2016) (Pop)

Blueneck is een band uit Noord Somerset, die in 2000 werd opgericht en bestaat uit: Ben Green - sologitaar, Rich Sadler - sologitaar, Ben Paget - basgitaar Duncan Attwood - zang, sologitaar en keyboards en Johnny Horswell - drums.
De band bracht hun eerste CD, "Scars of the Midwest", in 2006 uit via het Don't Touch Records label.
Daarna kwam Blueneck bij het Denovali Records label terecht, die hun volgende CD's "The Fallen Host" (2009), "Repetitions" (2011) "Epilogue" (2012) en "King Nine" (2014) uitbracht en ook hun nieuwe CD "The Outpost", die 25 november 2016 verschijnt, wordt door dit zelfde label op de markt gebracht.

"The Outpost" bevat 8 nummers, waarvan de eerste "From Beyond" heet en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende mix van pop, new wave en elektro maken, die rustig start, maar later iets heftiger wordt en dit nummer wordt gevolgd door het prachtige rustige "Ghosts", waarin de band me een heerlijke pop song met ingetogen zang voorschotelt.
Daarna volgt "Hypnos" en krijg ik een uitstekende mix van pop en new wave te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele subtiele tempowisselingen heeft, waarna Blueneck me "Rats In The Wall" voorzet, een schitterende mix van pop en elektro, die een aanstekelijk ritme en rustige zang bevat, waarbij de muziek iets na de helft van de song aanzwelt.
Dan hoor ik "The White Ship", een mooie rustige pop song met ingetogen zang, die gevolgd wordt door "Glades", eveneens zo'n prachtige mix van pop en new wave, die enkele prima tempowisselingen heeft en in een gemiddeld tempo wordt uitgevoerd. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Vervolgens speelt de band "Hive", een rustige pop song met een terug kerend ritme, die halverwege verandert in een schitterend licht hypnotiserend stuk muziek, waarna de band me "Other Gods" voorschotelt en daarin krijg ik opnieuw een mooie rustige pop song te horen, waar de band patent op lijkt te hebben genomen en ook deze krijgt tegen het einde iets meer vaart en wordt een beetje heftiger gespeeld.

"The Outpost" van Blueneck is een aangename plaat om te beluisteren en de rustige muziek is prachtig en ondanks dat ik een beetje spanning mis, kan ik deze uitstekende schijf aanraden aan een ieder, die van de betere pop en rustige muziek houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Öresund Space Collective - Visions Of... (Space Rock Productions, 2016) (Progressieve Spacerock)

Öresund Space Collective is een spacerock band uit Öresund, Denemarken, die uit ongeveer 20 muzikanten bestaat en een muzikale mix maakt van improvisaties, funk, reggae, jazz en spacerock, wat betekent, dat geen enkel optreden hetzelfde klinkt en is sinds 2004 actief.
Leidende kracht achter de band is Scott Heller, alias Dr. Space, een Amerikaan, die naar Denemarken verhuisde.
De band is een collectief, dat regelmatig van bezetting wisselt, waarvan de leden hoofdzakelijk uit Kopenhagen, Denemarken en Malmö, Zweden komen en de vaste kern bestaat uit Scott Heller, alias Dr. Space - synthesizer en Mogens - synthesizer.
De band, die op "Visions Of ...", de 23ste uitgave van Öresund Space Collective, actief is, bestaat uit: Mattias - sologitaar en pedal steel, Jonathan - sologitaar en viool, Mats - sologitaar, Jonas - keyborads en orgel, KG - synthesizer en keyboards, Dr.Space - synthesizer, Hasse - basgitaar en Alex - drums.

Het album, dat 5 december 2016 zowel op CD als op 2LP in een beperkte oplage van 200 stuks zwart, 190 stuks geel en 110 stuks oranje/blauw vinyl via het Space Rock Productions label verschijnt en in oktober 2014 in de Black Tornado Studio te Kopenhagen werd opgenomen, bevat 4 nummers, waarvan het titel nummer "Visions Of ..." bijna 42 minuten duurt en daarin hoor ik de band rustig beginnen en het nummer rustig opbouwen tot er een swingend aanstekelijk dansbaar stuk muziek is ontstaan, dat een licht hypnotiserend drums ritme heeft, waarop de band tot halverwege voort borduurt, maar dan het ritme en tempo verandert en me een lekker in het gehoor klinkend progressief rock nummer voorzet, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarin de basgitaar voor het licht hypnotiserende effect zorgt, door een terugkerend ritme te spelen.
Daarna volgt "Above The Corner", waarin de band zich liet inspireren door de muziek van Miles Davis, zoals die dat halverwege de jaren 70 speelde en daarin krijg ik dan ook een schitterende mix van funk, jazz en rock te horen, die swingt als een trein en daarbij is stil zitten dus onmogelijk. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Dan zet Öresund Space Collective me "Piece Of Seven" voor, en hierin speelt de band een geweldig stuk progressieve rock, dat een heerlijk dansbaar Afrikaans aandoend drums ritme heeft en tevens ruimtelijke en Oosterse invloeden bevat.
Het laatste nummer heet "Around The Corner" en is eveneens een verrukkelijk swingend stuk progressieve spacerock, dat in een rustig tempo wordt begonnen, waarna het tempo geleidelijk wordt opgevoerd om weer rustig te eindigen.

"Visions Of..." van Öresund Space Collective is een uitstekend rock album, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan dit album dan ook aanraden aan elke liefhebber van deze muzieksoort.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Mother Island - Wet Moon (Go Down Records, 2016) (Rock)

Mother Island is een band uit Vicenza, Italië, die bestaat uit: Anita Formilan - zang, Nicola Tamiozzo - sologitaar, Nicolò De Franceschi - sologitaar, Giacoma Totti - basgitaar, Diego Pianalto - orgel en Nicola Bottene - drums.
De band, die zich muzikaal liet inspireren door de Amerikaanse bands uit de jaren 60, bracht op 31 januari 2015 hun debuut album "Cosmic Pyre" via het Go Down Records label uit en 14 oktober 2016 verscheen de opvolger daarvan, getiteld "Wet Moon", dat in de Outside Inside Studio te Montebelluna analoog opgenomen en gemixt werd door Matt Bordin (Squadra Omega / The Mojomatics).
De titel van het album is gebaseerd op een weerschijn van de volle maan in het water van de Venetiaanse kanalen, waar langs de bandleden liepen na een optreden aldaar.

Het album, dat 14 oktober 2016 zowel op LP als CD en als digitale download is uitgebracht, start met "To The Wet Moon" en daarin hoor ik de band een lekker swingende poprock song ten gehore brengen, die enkele prima tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "On Days Like These", een fantastische uptempo progressieve rock song, die swingt.
Daarna volgt "Twentynine Palms", waarin de band me een schitterende rock song voorschotelt, die een slepend ritme en lichte blues invloeden heeft en tevens licht psychedelische invloeden bevat, waarna "In The Meantime We Will Dance" volgt en ik een uitstekende swingende uptempo rock song te horen krijg.
Dan zet de band me "La Danse Macabre" voor en hoor ik een verrukkelijke rustige, duistere, progressieve psychedelische rock song, waar tevens progressieve jazz in verwerkt is (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna "Normal Love" volgt, een heerlijke afwisselende pop song, waarin sensuele zang en licht psychedelisch orgelspel te horen zijn.
In "Eastern Memories" speelt Mother Island opnieuw een lekker in het gehoor klinkende swingende poprock song in een gemiddeld tempo en in "Heroin Sunrise" krijg ik een geweldige rustige rock song te horen, waarin ik zang invloeden van Janis Joplin en Billie Holliday hoor, terwijl de muziek een mix is van blues en progressieve rock.
Vervolgens laat de band me een swingende uptempo rock song horen, getiteld "Th e Heap", waarin weer licht psychedelisch orgelspel zit en in "Midnight Sun" krijg ik opnieuw een uitstekende rustige poprock song voorgezet, die naar het einde toe in een hoger tempo gespeeld wordt.

"Wet Moon" van Mother Island bevat 10 lekker in het gehoor klinkende songs, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan hen, die van de betere pop en rock houden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Jack Lee - Bigger Than Life (Alive Natural Sound, 2016) (Power Pop)

Singer songwriter Jack Lee speelde in de jaren 70 in de band The Nerves, die San Francisco als thuisbasis had en samen met Paul Collins (Paul Collins Beat) en Peter Case (The Plimsouls) vormde hij de band.
In 1976 verhuisde de band naar Los Angeles, waar een serie zelf gepromote en zelf gefinancierde optredens gedaan werd in de punk scene op plaatsen waar onder andere ook The Dils, The Screamers en The Weirdos optreden.
Het logische vervolg was, dat de band in 1976 ook hun EP in eigen beheer uitbrachten en financierden, waarna met eigen financiele middelen een toer door Amerika gedaan werd, waarbij The Nerves met bands als The Ramones, The Diodes, en Mink Deville optrad.
Hoewel hun nieuw geschreven nummers sterk klonken en de pers bijna altijd positieve dingen over de band schreef, besloten de bandleden in 1978 toch uit elkaar te gaan.
De formatie Blondie coverde in 1977 de door Jack Lee in 1973 geschreven compositie "Hanging On The Telephone" en scoorde er een hit mee, waarna het op de LP "Parallel Lines" terecht kwam.
Ook andere artiesten namen songs van hem op, waaronder Suzi Quatro ("You Are My Lover", 1977), Paul Young ("Come Back and Stay", 1983) en Cat Power ("Hanging On The Telephone", 2006).
Jack Lee bracht in 1982 zijn eerste solo LP, getiteld "Jack Lee's Greatest Hits, Vol. 1" uit via het Maiden America label, waarop zowel bewerkte nummers van The Nerves als nieuwe nummers stonden.
In 1982 volgde de 7" vinyl single "Hanging On The Telephone"/"Women" en deze verscheen bij het Disclexia Records, waarna in 1985 zijn tweede vinyl album "Jack Lee" verscheen via het Lolita label, die ook zijn tweede 7" vinyl single "Somebody Else To Love"/"Small World" uitbracht in 1986.
Het Spaanse Penniman Records label bracht in 2001 een heruitgave van de EP van The Nerves op de markt als een deluxe 25ste verjaardag 10" vinyl uitgave met extra demo en live materiaal, opgenomen tijdens hun Wirlwind tournee in 1977 en in 2008 bracht Alive Natural Sound het compilatie album "One Way Ticket" van The Nerves uit, inclusief 1 solo nummer ("It's Hot Outside") van Jack Lee.
Op 25 november 2016 brengt het Alive Natural Sound Records label de CD "Bigger Than Life" van Jack Lee uit, waarop de 23 nummers van beide albums plus het nummer "Small World" staan, oftewel de "Anthology", zijn complete solo werk.

Het album start met "Good Times", waarin ik een lekker in het gehoor klinkende swingende power pop song te horen krijg, die aanzet tot dansen en gevolgd wordt door "Give Me Some Time", een uitstekende uptempo pop song, die swingt, waarna "Come Back And Stay" volgt en ik een vrij snelle versie van dit nummer voorgezet krijg, die prima klinkt.
Daarna hoor ik "Any Day Now", een mooie vrij rustige pop song met enkele subtiele tempowisselingen en "Stand Back And Take A Good Look", een swingende rock & roll song, waarin prima saxofoonspel zit.
Dan laat Jack me genieten van zijn versie van "Hanging On The Telephone", die Blondie vrijwel perfect gekopieërd heeft en deze wordt gevolgd door "Women", een swingende uptempo power pop song, waarna ik "I'm Gonna Have Fun" voorgeschoteld krijg en ook hierin speelt hij een swingende uptempo rock song met een aanstekelijk dansbaar ritme.
In "Crime Doesn't Pay" speelt Jack opnieuw een heerlijke swingende rock song, waarbij stil zitten geen optie is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Paper Dolls" krijg ik eveneens een lekker swingende poprock song te horen, terwijl ik in "It's Hot Outside" een geweldige rock & roll song voorgezet krijg, die swingt als een trein.
Vervolgens hoor ik de songs van zijn tweede solo album, dat begint met "Sex", een zeer swingende uptempo power rock song, die gevolgd wordt door "Somebody Else To Love", waarin ik hem een schitterende new wave song hoor spelen, die me lichtelijk aan de muziek van Sting doet denken.
Daarna hoor ik "Bird In A Cage", een schitterende melodische uptempo mix van new wave en rock met een aanstekelijk ritme, "Why Am I So Lonely?", een lekkere rock song met enkele subtiele tempowisselingen, "From Time To Time", een prachtige vrij rustige pop song.
Verder brengt Jack "Between Two People" ten gehore, waarin hij een afwisselende pop song speelt en in "Play With Me", krijg ik opnieuw een swingende uptempo poprock song voorgeschoteld.
"Time Machine" is een verrukkelijke rock song met wisselende tempo's en een aanstekelijk dansbaar ritme en "The Girl In The Picture" een heerlijke pop song, die lichte symfonische rock invloeden bevat en diverse tempowisselingen heeft.
In "Breaking Into My Heart" gaat Jack verder met het maken van zijn lekker in het gehoor klinkende pop songs en hoor ik een uitstekende song in een gemiddeld tempo, die gevolgd wordt door de titelsong "Bigger Than Life", een swingende power poprock song en in het laatste nummer, "Small World" laat hij me genieten van een afwisselende poprock song met een aanstekelijk ritme, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.

"Bigger Than Life" van Jack Lee bevat 23 lekkere swingende songs, die me geen moment verveeld hebben, waardoor ik elke liefhebber van power pop en rock kan aanraden, deze heerlijke schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Marvin Gardens - 1968 (High Noon Records, 2016) (Poprock / Folk)

Marvin Gardens was een band uit San Francisco, die een eigen unieke stijl muziek maakte, die het midden hield tussen 50's en 60' garagerock en folk en in 1966 op Lowell High School door 4 vrienden werd opgericht.
De band, die, nadat in 1967 Carol Duke bij de band kwam, bestond uit: Carol Duke - zang en sologitaar, Fred Waxler - sologitaar en klarinet, Michael Lindner - basgitaar, Tim Hazen - Farisa en Hammond orgel, piano, sologitaar, zang en mandoline en Dave Ray Costuros - drums, zang en trompet, bracht een 7" EP in zeer beperkte oplage van 100 stuks uit, terwijl er ook live opnamen gemaakt werden tijdens het optreden in de legendarische Matrix club te San Francisco in 1968.
Op 18 november 2016 bracht het High Noon Records label 7 studio plus 12 live opnamen in een CD digipack inclusief een 32 pagina's tellend boekwerkje uit en tevens verschenen er 14 van de 19 opnamen op LP plus een download kaart voor 5 exclusieve bonus nummers en een 24 pagina's tellend boekje op tijdschrift formaat, maar ook is het album als digitale download verkrijgbaar.

Het album start met het door Bob Dylan geschreven "Down the Line" en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende licht psychedelische rock song spelen, die folk invloeden heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "Titanic", een swingende mix van country en skiffle, die me in beweging brengt.
Daarna zet de band me "Close the Door Lightly" voor en krijg ik een mooie rustige country song te horen, waarna de 4 nummers van de EP volgen, waarvan "Duncan And Brady" de eerste is, die op de EP "Been On The Job Too Long" heet en dit is een lekker in het gehoor klinkende swingende pop song, waar licht psychedelische elementen in zitten.
Het volgende nummer heet "97 Men" en daarin brengt de band een swingende opgewekte pop song ten gehore, waarbij de muziek me doet denken aan die van Country Joe & The Fish en deze wordt gevolgd door "Whips And Leathers", een heerlijke licht psychedelische pop song met enkele prima tempowisselingen en "Down The Line", waarin de band een langzamere uitvoering van dit nummer speelt, dat tevens een meer progressief en heftiger orgelspel heeft.
Vervolgens krijg ik de live opnamen te horen, die beginnen met "Larry Welz Dedication", een korte aankondiging voor het volgende nummer, dat "Gloryland" heet en een religieuze pop song is, waarin de band me hun swingende versie van "Glory, Glory Hallelujah" voorzet.
In "I Know You Rider" krijg ik een uitstekende dansbare progressieve pop song te horen en in "Baltimore Oriole" laat Marvin Gardens me genieten van een schitterende rustig startende licht psychedelische pop song, die na enkele minuten verandert in een geweldige swingende progressieve rock song met licht jazz invloeden, om daarna terug te keren naar het rustige tempo, waar ook blues invloeden in te horen zijn.
Dan schotelt de band me "Titanic" voor en hoor ik weer die schitterende mix van country en skiffle muziek, die swingt als een trein en in "Richland Woman Blues" krijg ik een dansbare mix van country en blues voorgezet.
Daarna speelt de band "Duncan And Brady", die net als de studio opname swingt en licht psychedelische elementen heeft, waarna "The Whisper Song" volgt en ik een swingende pop song te horen krijg, waar humor en cabaret elementen in zitten.
Verder zet de band me "Ananias" voor, een fantastische religieuze progressieve blues song, die rustig start, maar gaandeweg meer vaart krijgt en "97 Men", een swingende opgewekte pop song met diverse tempowisselingen.
In "Have A Drink On Me" laat de band me een vrolijk klinkende humoristische pop song horen, waar ook theater elementen in zitten en in "Good Night Ladies" speelt de band nogmaals een humoristische cabaret song.

"1968" van Marvin Gardens is een lekker in het gehoor klinkend album en geeft een uitstekend beeld weer, hoe de muziek in die periode te San Francisco was en ik kan iedere liefhebber van jaren 60 muziek dan ook aanraden, dit album eens te gaan beluisteren.

Review: The Green Pajamas - To The End Of The Sea (Green Monkey Records, 2016) (Pop)

In 1984 namen Jeff Kelly - sologitaar, zang, drums, basgitaar, orgel, percussie, mandoline en Joe Ross - basgitaar, zang, sologitaar, percussie, zither, banjo, snaren drum en doedelzak hun eerste nummers op in het huis van Joe's ouders te West Seattle.
De naam van de band, die eerst Felix The Cat Explodes was, werd veranderd in The Green Pajamas, genoemd naar een song, die door Jeff geschreven was en bestaat behalve uit Jeff Kelly en Joe Ross uit: Eric Lichter - keyboards, zang en percussie, Laura Weller - zang en sologitaar en Karl Wilhelm - drums.
Vanaf dat moment ging het snel met de band en na hun debuut album "Happy Halloween" uit 1984, die via het Endgame Records label werd uitgebracht, volgden de albums: "Summer Of Lust" (1984), "Book Of Hours"(1986), "November"(1988) en "Ghosts Of Love"(1990) elkaar met de regelmaat van de klok op en werden via Green Monkey Records uitgebracht.
Na een stilte van 7 jaar verschenen hun volgende 2 albums "Strung Behind The Sun" en "All Clues Lead To Meagan's Bed" bij het Camera Obscura label, waarna het Woronzow label het stokje over nam en "Seven Fathoms Down And Falling" (1999) en "This Is Where We Disappear" (2001) uitbracht en vervolgens verschenen "Lust Never Sleeps" (2002, Endgame Records) en "Northern Gothic" (2002, Camera Obscura).
Daarna werden hun albums "Ten White Stones" (2004), "21st Century Séance" (2005), "The Night Races Into Anna" (2006), "Box Of Secrets: Northern Gothic Season 2" (2007) en "Poison In The Russian Room" (2009) door het Hidden Agenda Records label uitgebracht, terwijl het St. Brigid Records label in 2007 het album "If You Knew What I Dreamed..." op de markt bracht.
De laatste jaren verschijnen de albums weer via het Green Monkey Records label, waarvan "Green Pajama Country!" uit 2011 de eerste was, waarna "Summer Of Lust" (2012, her uitgave) "Death By Misadventure" (2012) volgden.
Ook hun nieuwe album "To The End Of The Sea" uit 2016 is door Green Monkey Records uitgebracht en daarop bestaat de band uit: Jeff Kelly - zang, piano, sologitaar, mellotron, synthesizer en percussie, Laura Weller - zang, piano, mellotron en dwarsfluit, Scott Vanderpool - drums, Natalie Gray - viool, Vito Inman - trompet Elise Hirschi - zang (2 nummers) en Phil Hirschi - cello en zang (1 nummer).

Het album, dat 18 nummers bevat, start met "Will The Ships Go Down", waarin ik een lekker in het gehoor klinkende, vrij rustige, licht psychedelische pop song te horen krijg, waarbij de zang vervormd is en invloeden van progressieve rock hoorbaar zijn en dit nummer wordt gevolgd door "Si Sigues La Luna" (If You Follow The Moon), een prachtige rustige korte pop song, die nog geen minuut duurt en door Elise gezongen wordt.
Daarna hoor ik "White Lighthouse", eveneens een mooie korte pop song, die een aanstekelijk ritme heeft, waarna "Sea Of Secrets 1" volgt en ik opnieuw een rustige song te horen krijg.
Dan speelt de band "All Of The Starry Sky", een uitstekende rustige pop song, die ingetogen zang laat horen en gevolgd wordt door "Who Is The Girl", een korte aanstekelijke pop song, die me aanzet tot meedeinen.
In "Madness To Burn" krijg ik ook nu weer een korte pop song voorgezet en hierin is de invloed van The Beatles goed hoorbaar, waarna ik "When Juliet Smiles" volgt en ik een schitterende pop song hoor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens speelt The Green Pajamas "A Mouth Full Of Honey", een fantastische korte psychedelische pop song, die gevolgd wordt door "Sea Of Secrets 2", een prima rustige folk song met psychedelische invloeden.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Met "Ten Million Light Years Away" laat de band me genieten van een geweldige swingende psychedelische pop song en ook daar zitten Beatles invloeden in en in "Anyone But Me" krijg ik weer zo'n prachtige rustige licht psychedelische pop song voorgeschoteld en in "Got To Go Away" laat de band me genieten van een korte opgewekte pop song, waarin de cello een belangrijke rol speelt.
"Big Black Storm" is een vrij zwaar klinkende mooie pop song en "[Dusk]" een klassiek aandoend instrumentaal nummer, dat gevolgd wordt door "Why Did I Think I Could", een schitterende song, die rustig en ingetogen begint, maar tegen het einde heftiger wordt.
Verder zet de band me "Over Here" voor, waarin ik een uitstekende aanstekelijke pop song hoor en in "Hasta Al Fin De La Mar" (To The End Of The Sea), dat een licht Spaans ritme bevat en aan zet tot dansen, laat Elise haar zang kunsten nogmaals horen en krijg ik een heerlijke pop song voorgezet.

"To The End Of The Sea" van The Green Pajamas bevat 18 uitstekende nummers, die het horen meer dan waard zijn en ik kan iedere liefhebber van de betere pop dan ook aanraden, dit album eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Black Moon Circle - The Studio Jams Vol. II: Serpent (Crispin Glover Records/Stickman Records, 2016) (Progressieve Rock)

Black Moon Circle is een nieuwe band uit Trondheim, Noorwegen, die bestaat uit: Öyvin - zang en basgitaar, Vemund - sologitaar en Per - drums, terwijl de band op enkele nummers wordt bijgestaan door Dr.Space van Öresund Space Collective.
De bandleden speelden al jaren in de Noorse rock & roll muziek scene in bands als The School en The Reilly Express, voordat ze in 2011 de band Black Moon Circle oprichtten.
Hun debuut EP met gelijknamige titel verscheen in 2013 via Space Rock Productions en hun eerste volledige album "Andromeda" uit 2014, die via Crispin Clover Records en Stickman Records uitgebracht werd, kreeg lovende woorden in de underground media, terwijl de band ook in de top 10 van beste nieuwe bands door de Obelisk website werd gerekend.
In 2013 ontmoette Dr.Space van Öresund Space Collective de band en besloten samen jamsessies te spelen, die vervolgens opgenomen werden.
Het Space Rock Productions label bracht 14 augustus 2015 één van die vroege jamsessies in een beperkte oplage op vinyl uit, getiteld "The Studio Jams Vol.1:  Yellow Nebula In The Sky" en deze is in november 2016 gevolgd door "The Studio Jams Vol. II", die in een beperkte oplage van 400 stuks op gekleurd vinyl is uitgebracht en tevens als digitale download verkrijgbaar is.
Opgemerkt kan nog worden, dat de band reeds de Nautilus Studio in is gedoken om "The Studio Jams Vol.II" te mixen, die met medewerking van gast gitarist Snah is opgenomen en in het voorjaar van 2017 uit zal komen.

De LP bevat slechts 2 nummers, waarbij de A-kant "The Head" heet en ik een 24 minuten durende jam te horen krijg, die met basgitaarspel begint, waarna er synthesizer klanken en drums aan toegevoegd worden en na ongeveer 5 minuten, maakt ook de gitaar zijn intrede en ontstaat er een schitterend mix van spacerock en progressieve rock, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, een licht hypnotiserend ritme bevat en tevens scheurende gitaarklanken heeft.
Het vervolg van deze jam is op de B-kant, die "The Tail" heet, te horen en daarin schotelt Black Moon Circle me een heftig startend stuk progressieve rock voor, dat voorzien wordt van ruimtelijke klanken en over gaat in een rustiger tempo met een hypnotiserend dansbaar ritme, waarmee de band me in de ban van hun muziek houdt, om tegen het einde weer heftiger te worden, waarna de climax volgt en het nummer eindigt. (luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

"The Studio Jams Vol. II" van Black Moon Circle is een fantastisch stuk muziek, waar ik van begin tot eind van genoten heb en ik kan iedere spacerock en progressieve rock deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Us And Them - Fading With The Dwindling Sun (Fruits De Mer Records, 2016) (Folk)

Us And Them is een Zweeds folk duo, dat bestaat uit: Britt Rönnholm - zang en Anders Hakanson - gitaar en synthesizer.
Het duo maakte in 2008 hun debuut met de CD “Based on a True Story”, die via het eigen Withdrawn Recordings label verscheen en vooraf gegaan werd door de EP's "Canning Oak" (2006), "Seagulls" (2006) en "Man O' Sand To Girl O'Sea" (2006), die eveneens via dit label werden uitgebracht.
Vervolgens bracht het Fruits De Mer label in 2009 de vinyl EP "Julia Dream Of All The Pretty Horses" uit, waarmee het duo lovende kritieken oogstte van Mojo en Record Collector, gevolgd in 2011 door de EP "Summerisle" (Fruits De Mer) en in 2012 bracht het Ritual Echo Records de EP "Walk Light" uit, waarna in 2014 de EP "By The Time It Gets Dark" (Fruits De Mer) verscheen.
Het Mega Dodo Records label bracht 23 oktober 2015 het album "Summer Green And Autumn Brown" op zowel 180 gram zwart vinyl uit in een beperkte oplage van 250 stuks, plus als CD digipack, maar ook verscheen er een gelimiteerde oplage van 100 stuks als 4CD, inclusief de 3 CD EP's, die via Fruits De Mer werden uitgebracht en was alleen maar via de Mega Dodo's Bandcamp pagina te koop, dus niet in de winkels.
Op 12 december 2016 verschijnt de 10" EP "Fading With The Dwindling Sun" op gekleurd vinyl via het Fruits De Mer Records label en deze bevat 5 songs, die Sandy Denny (Fairport Convention) zong, waarvan er 3 door haar geschreven zijn, plus 1 van Richard Thompson en een traditionele.

Het eerste van de vijf nummers, waaraan Us And Them een jaar gewerkt hebben, heet "Winter Winds" (Sandy Denny) en daarin hoor ik de band een schitterende rustige folkpop song spelen, waarin gebruik van strijkers wordt gemaakt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna schotelt de band me "Farewell, Farewell" (Richard Thompson) voor en krijg ik een prachtige rustige melodische folkpop song te horen, die gevolgd wordt door "Next Time Around" (Sandy Denny) en ook dit is een zeer rustige verrukkelijke folk song, die op ingetogen wijze verolkt wordt.
Dan volgt "Banks Of The Nile" (Traditioneel), waarin ik beiden hoor zingen en Us And Them me opnieuw een fantastische rustige folk song voor zet, waarna het laatste nummer volgt, getiteld ""Take Away The Load" (Sandy Denny), waarin het tempo laag blijft en ik nogmaals een uitstekende rustige song voorgeschoteld krijg.

"Fading With The Dwindling Sun" van Us And Them bevat 5 heerlijke rustige folkpop songs, die liefhebbers van Fairport Convention, Sandy Denny en folk in zijn algemeenheid, zeker op waarde zullen weten te schatten en ik kan hen dan ook ten zeerste aanraden, eens naar deze schitterende schijf te gaan luisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Various Artists - Tripwave 2 Collection Of Modern Russian Psychedelic Music (Trail Records, 2016) (Progressieve Rock / Psychedelisch)

In september 2016 werd de CD "Tripwave 2 Collection Of Modern Russian Psychedelic Music" in een beperkte oplage door het Trail Records label uitgebracht.
Op het album zijn 9 Russische bands vertegenwoordigd met evenzoveel nummers, waarbij vermeldenswaardig is, dat 5 van de 9 nummers nog niet eerder uitgebracht werden en exclusief voor deze CD zijn gemaakt.

De CD start met "Below The Grass" van Ciolkowska
 (R.A.I.G.Records, 2016) en daarin hoor ik de band een schitterend melodisch progressief rock nummer spelen, dat swingt en enkele prima tempowisselingen heeft.
Daarna krijg ik Rada & Blackthorn (Wyrgorod Records, 2014) te horen, die "Ethno Song" ten gehore brengt, een heerlijke stevige progressieve rock song, die een lekker in het gehoor klinkend, niet al te snel, ritme bevat, dat bij tijd en wijle hypnotiserend klinkt en een vrij heftige zang in de stijl van Nina Hagen heeft, waarna Bowl Of Knowledge volgt, die me "Ganja Yoga" voorschotelt en hierin hoor ik de band een fantastisch progressief stuk muziek spelen, dat in een niet al te hoog tempo wordt uitgevoerd en de eerste van de 5 onuitgebrachte nummers uit 2016 is.
Dan krijg ik Sonora te horen, die me "Canyon" uit 2016 voor zet, waarin ik een prachtige rustige licht psychedelische song te horen krijg, waarna "Syndicate" (2016) van Cosmic Triggers volgt en ik een schitterende mix van psychedelische rock en spacerock te horen krijg.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Ole Lukkoye (Trail Records, 2015) laat me in "Dyatly (Edit)" bijna 16 minuten genieten van een verrukkelijke hypnotiserende, zeer dansbare, mix van progressieve rock en dance, die vergezeld gaat van uitstekende zang en daarbij is het onmogelijk niet in beweging te komen.
In "Suicide Trip" (2016) van Dead Man Tell No Tales hoor ik een geweldig lekker progressief rock nummer, dat in een rustig stevig tempo gespeeld wordt en in "Forest Song" (2016) van Kamni krijg ik een uitstekende rustige licht psychedelische progressieve rock song voorgeschoteld.
Het laatste nummer heet "Shangri-La" en komt van Polska Radio One (Trail Records, 2014) en daarin laat de band me genieten van een fantastische psychedelische pop song, waar invloeden van The Beatles hoorbaar in zijn.

"Tripwave 2 Collection Of Modern Russian Psychedelic Music", van het Trail Records label, bevat 9 verrukkelijke stukken muziek, waar ik van begin tot einde van heb genoten en ik kan deze CD dan ook van harte aanbevelen aan elke progressieve en psychedelische rock liefhebber, waarbij Alexander Tsalikhin en Vlad Milyavsky van Trail Records me nogmaals laten beseffen, dat Rusland fantastische muzikanten heeft, die de inhaalslag met de rest van de wereld naar mijn mening volledig voltooid hebben en meesterlijke muziek te maken.

* De muziek van deze bands/artiesten is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Various Artists - 30 Years Anniversary Tribute Album For The Monsters (Voodoo Rhythm Records, 2016) (Rock)

De band The Monsters werd in 1986 te Bern, Zwitserland opgericht en de eerste bezetting bestond uit: Beat-Man - zang en sologitaar, Yves - sologitaar en Oli - drums, die hun eerste cassette uitbrachten.
Tot halverwege de jaren 90 veranderde de bezetting van The Monsters regelmatig, maar vanaf 1995 bestaat de band uit: Beat-Man, Janosh - staande basgitaar, Di Putto - drums en Swain Lee - drums.
In de loop der jaren bracht de band, die op bijna elk continent speelde, ook een aantal albums uit, zoals: "Jungle Noise" (CD, 1995), "Youth Against Nature" (CD, 1997), "Birds Eat Martians" (CD, 1998), "I See Dead People" (LP+CD, 2002), "Hide And Seek" (alleen in Australië en Japan, CD, 2005), "The Worst Of ..." (LP+CD, 2006), ".... Pop Up Yours" (LP+CD, 2011), "Monster Masks" (her-uitgave van "The Mask" uit 1989) (LP+CD, 2013) en "Presents The Hunch" (her-uitgave van "The Hunch" uit 1991) (LP+CD, 2013), waarvan de meeste via het Voodoo Rhythm Records label van Beat-Man verschenen.
Om het heugelijke feit te vieren, dat de band 30 jaar bestaat, hebben artiesten van het Voodoo Rhythm Records label een tribuut album gemaakt, waarop 15 nummers staan, die The Monsters hebben uitgebracht.
Het album is 11 november 2016 verschenen en zowel op LP plus gratis CD + poster, als op CD worden uitgebracht

Het album start met Urban Junior (Zwitserland), die "Dead End Street" speelt en daarin hoor ik de muziek starten met ruimtelijke geluiden, die vergezeld gaan van een gesproken tekst, om na korte tijd over te gaan in een fantastische dansbare elektro song, die gevolgd wordt door "And Then You Cry" van Dylan Walshe (Ierland), die me een prima mix van een pop en country song in een niet al te hoog tempo voorschotelt.
Nicole Garcia (USA) brengt "Baby Ok" ten gehore en laat me genieten van een heerlijke pop song met een licht hypnotiserend ritme, die abrupt wordt afgebroken en Rolando Bruno (Colombia) speelt een lekker in het gehoor klinkende swingende rock song, die een Zuid-Amerkaans cumbia ritme heeft en "Nena Mi Droga Sos" heet.
Daarna volgt King Automatic (Frankrijk) met "Pony Tail And A Black Cadillac", een dansbare garagerock song met een heerlijk eentonig ritme, waarna ik "Black" van The Sex Organs (Zwitserland) voorgezet krijg en een schitterende uptempo garagerock song te horen krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Dan is het de beurt voor The Failed Teachers (Zwitserland) met "I See Dead People", dat met gesproken tekst begint, om na korte tijd te veranderen in een een lekkere punkrock song en dit nummer wordt gevolgd door "Kiss Her Dead" van Delany Davidson (Nieuw-Zeeland), die me een swingende pop song voorzet.
In "More You Talk" van Sudden Infant (Zwitserland) hoor ik een rustige swingende pop song, die live gespeeld is en na een minuut een stuk heftiger wordt en in "Mother's Nest" van Helios & Hess (Zwitserland) speelt Reverend Beat-Man mee en krijg ik een geweldige ruige garagerock song te horen, die tevens lichtelijk experimenteel klinkt.
Vervolgens zet Bigeneric (Marco Repetto) (Zwitserland) me "Let Me Spend The Night" voor, waarin ik een uitstekende licht hypnotiserende experimentele rock song hoor, die ruimtelijke geluiden bevat en The Devils (Italië) spelen "More You Talk Less I Hear" in een snelle ruige punkrock uitvoering.
Verder krijg ik "Goin Gaway Girl", een swingende hardrock song van The Sensiles (Zwitserland) te horen, "Pony Tail And A Black Cadillac", een schitterende swingende, bijna 13 minuten durende, mix van blues en rock & roll van Roy And The Devils Motorcycle (Zwitserland) en "I Wanna Be One Of The Monsters", een uitstekende eentonig gespeelde rock song, van Dennis & The Traktors (Zwitserland), waarin Dennis, de zoon van Philip Niederberger, te horen is, die de teksten roept.

Het album "30 Years Anniversary Tribute Album For The Monsters" bevat 15 door Beat-Man Zeller en The Monsters geschreven nummers, die door diverse artiesten vakkundig en op eigen wijze zijn geïnterpreteerd en gespeeld en ik kan dit prima album dan ook aanraden aan iedere fan van The Monsters, maar ook aan hen, die van garagerock, punk en rock in het algemeen houden. (luister via youtube naar de teaser onder de recensie om een indruk van de muziek te krijgen)

Review: Various Artists - Fruits De Mer Static Caravan Split Single (Fruits De Mer / Static Caravan, 2016) (Pop)

Na bijna 10 jaar hebben Fruits De Mer Records en Static Caravan Recordings de handen ineen geslagen en verschijnt er 5 december 2016 een 7" split single, die alleen op vinyl uitgebracht wordt.

Van de 4 nummers, die daar op te beluisteren zijn, komt de A-kant van het Static Caravan Recordings label en is "First Flight Hymnai Collapse" van Art Of The Memeory Palace, uit Engeland, het eerste en daarin hoor ik de band een heerlijk melodisch pop nummer spelen, dat orkestraal klinkt en ruimtelijke invloeden heeft, waarna ik Cheval Sombre uit New York, Amerika, een mooie rustige, enigszins trieste, pop song hoor spelen, die "A Change Is Gonna Come" heet.
Daarna volgen de 2 nummers van Fruits De Mer Records en in de eerste daarvan laat Jack Ellister uit Polen me genieten van een prachtige dromerige, licht psychedelische, pop song voor, getiteld "Reminder", die gevolgd wordt door "Sleepcrawler" van The Insektlife Cycle uit de Filipijnen en hierin schotelt de band me een uitstekend surf nummer voor, dat in Hawaii gemaakt had kunnen zijn.

De "Fruits De Mer/Static Caravan" Split Single bevat 4 lekker in het gehoor klinkende nummers van evenzoveel bands/artiesten en ik kan liefhebbers van de betere pop dan ook aanraden deze prima schijf eens te gaan beluisteren.

Sorry! Nog geen video beschikbaar.