Review: Orgasmo Sonore - Revisiting Obscure Library Music (Cineploit, 2015) (Film Muziek)

In 2011 kwam "Revisiting Obscure Film Music Volume 1" van Orgasmo Sonore uit, waarop allerlei film muziek te beluisteren viel en deze kreeg in 2012 een vervolg in de vorm van Volume 2 en in 2013 verscheen de CD "Tribute To Bruno Nicolai & Giallo".
Net als bij de vorige uitgaven heeft Orgasmo Sonore, die bestaat uit: n.Code - VJ, Visuele en geluids effecten en Frank Rideau - muzikale productie & gitaar en uit Montreal, Canada komt, voor de LP / CD "Revisiting Obscure Library Music" ook nu weer uit het repertoire van diverse schrijvers van dit genre weten te putten, waarbij de muzikale periode tussen 1970 en 1980 ligt.

De CD, waarop 12 nummers staan, begint met "L'Erba Di Prima" van Rino De Filippi, dat in 197? op het album "Giardino Dei Miei" verscheen en daarin laat Orgasmo Sonore me een heerlijk sensueel stukje filmmuziek horen, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna ik "Prairies" te horen krijg, dat oorspronkelijk in 1977 op de LP "RCA Sound Vol.10" verscheen en door Giuliano Sorgini werd uitgevoerd" en hierin speelt de band een lekker in het gehoor klinkend swingend nummer met lichte progressieve rock, funk en symfonische rock invloeden. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Het volgende nummer stamt uit 1971 en heet "White Sands" (van de LP "Panoramic Feelings) dat door Alessandro Alessandroni werd uitgevoerd en dit is een zeer rustig nummer, waarin de muziek als easy listening te betitelen is.
In "Viadotti" van de LP "L'Uomo E La Città" uit 1976 (Piero Umiliani) hoor ik een uitstekend swingend nummer, waarin het Hammond Orgel centraal staat en het ritme zeer aanstekelijk is, waarna de band me "Tempo Sospeso" (LP "Tempo Sospeso" uit 1975) van Bruno Nicolai voorschotelt en hiermee laat de band me genieten van een schitterend stukje filmmuziek met een duistere uitstraling.
Daarna volgt "Canon" (LP "Trait D'Union", 1977) van Giorgio Carnini en in dit nummer, dat met een gesproken tekst begint, krijg ik een prachtig rustig stuk symfonische muziek te horen, dat gevolgd wordt door "Confronto" (Lesiman, LP "Here And Now Vol.2", 1974), waarin de band me een fantastisch licht dreigend mysterieus stukje filmmuziek voorschotelt, dat me aan de muziek van onder andere Goblin doet denken.
Ook de muziek van Les Baxter is op de CD vertegenwoordigd en wel in de vorm van "Moonlight Drive" (van de LP Bugaloo In Brazil" uit 1970) en daarin laat de band me een swingend melodisch nummer horen, waarna "Mind Level" (J-P Decerf & G Zadj, LP "Action", 1979) volgt en ook dit symfonische nummer heeft een aanstekelijk ritme, dat me in beweging zet.
Dan krijg ik een schitterend swingend elektronisch nummer te horen en dit heet "Electric Maneges" (Sauveur Mallia, 1979, LP "Spatial & Co Vol.2") en zit in de stijl van de muziek van Klaus Schulze.
Vervolgens laat de band me genieten van "Space Team" (Bernard Fevre, LP "Cosmos 2043", 1977), een kort synthesizer nummer om te eindigen met "Gypsy Manou" (Jacky Giordano, LP "In Motion", 1980) en hierin speelt de band een heerlijk symfonisch rock nummer, waarvan ik voor de volle 100% geniet.

Orgasmo Sonore heeft met "Revisiting Obscure Library Music" een uitstekende CD gemaakt, die vol staat met uitstekende muziek en het beluisteren meer dan waard is en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan alle liefhebbers van symfonische muziek, filmmuziek en elektronische muziek.

Review: The Juke Joint Pimps - Boogie Pimps (Voodoo Rhythm Records, 2015) (Bluesrock)

The Juke Joint Pimps is een Duitse band uit Keulen, die in 2004 als trio begon (sologitaar, basgitaar en drums), maar tegenwoordig nog maar uit twee personen bestaat, waarbij T-Man sologitaar speelt en Mighty Mike de zang, mondharmonica en drums voor zijn rekening neemt.
De band bracht in 2008 hun eerste album "Boogie The House Down" via het Voodoo Rhythm Records label uit, gevolgd in 2011 door "Boogie The Church Down", dat eveneens via dat zelfde label verscheen.
Hun nieuwe album, dat net als de vorige twee, zowel op CD als op vinyl is uitgebracht, werd in 2 dagen tijd in de Outside Inside Studio te Montebelluna in juni 2014 in Italië opgenomen en gemixt door Matt Bordin, terwijl de mastering in november 2014 door Carl Saff te Chicago, Illinois, Amerika werd gedaan.

Het album, dat 14 nummers bevat, start met "(Let's Do The) Hippie Dance", waarin ik een swingende mix van boogie en blues te horen krijg, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "High This Morning", een heerlijke swingende uptempo bluesrock song.
Daarna volgt "Superman Don't Get The Blues" en hierin speelt het duo een uitstekende bluesrock song in een gemiddeld tempo, waarbij alleen van zang, gitaar en mondharmonica gebruik gemaakt wordt en deze wordt gevolgd door "The Devil Is In The Details", waarin ik opnieuw een lekker swingende bluesrock song te horen krijg.
Ook in "A Thing You Gotta Face" krijg ik een swingende bluesrock song te horen en in "Don't Push That Button" laat het duo me eveneens een lekker in het gehoor klinkende bluesrock song horen.
"Blues & Reefer" is van hetzelfde laken een pak en hierin swingt de blues dus lekker verder en in "Am I Blind" laat het duo me hun versie van "Hootchie Cootchie Man" horen.
Dan hoor ik "That's The Way To Boogie", waarin The Juke Joint Pimps me, net als in voorgaande nummers, een uitstekende swingende bluesrock song laten horen, die gevolgd wordt door "Feels So Good" en ook in dit nummer swingt de blues muziek weer als een trein.
Vervolgens krijg ik "You'll Be Mine" te horen, waarin het duo hun bluesrock in hetzelfde tempo blijft spelen en in "Slim Stepped In Dog Shit" verandert er muzikaal nog steeds niets en het duo gaat verder met "That's It" en ook hierin krijg ik een prima bluesrock song te horen, waarna de CD/LP wordt afgesloten met "Mister Vegan" en dit is, hoe kan het ook anders, een swingende bluesrock song, die iets anders klinkt dan de rest van de songs, omdat er een vervormer op de microfoon is gezet.

De CD/LP "Boogie Pimps" van The Juke Joint Pimps staat vol heerlijke swingende bluesrock songs, die naar mijn mening iets meer variatie hadden mogen bevatten, maar bij de liefhebbers van dit genre zeker gretig aftrek zullen vinden.

Review: Cherry Choke - Raising The Waters (Elektrohasch, 2015) (Hardrock)

Mathew Bethancourt, die eerder actief was in de bands Josiah, In The Beginning en Kings Of Frog Island, richtte in 2007 te Leicester, Engeland, de band Cherry Choke op.
De band, die toen bestond uit: Mathew Bethancourt - sologitaar en zang, Gregg Hunt - basgitaar (ex The Dérailleurs) en Daniel Lockton - drums (ex The Dérailleurs), maakte in 2009 hun debuut album "Cherry Choke", dat via het Elektrohasch Records label werd uitgebracht, waarna in 2011 het tweede album “A Night In The Arms Of Venus" volgde, dat eveneens via het zelfde label verscheen.
In 2013 kwam Simon Beasley (basgitaar en zang), een voormalig lid van de band Josiah, als vervanger van Hunt bij de band en met hem werd het nieuwe album "Raising The Waters" opgenomen in de Colour Haze Studio te Munchen, Duitsland, onder leiding van Stefan Koglek (Colour Haze).
Verder doen Mario Oberpucher - sitar, Martin Bischof - Hammond M3 orgel en Fender Rhodes en Stefan Koglek - 12 snarige akoestische gitaar en zang als gastmuzikanten op dit album mee.

Het nieuwe album, dat zowel op CD als op LP wordt uitgebracht bevat 10 nummers, waarvan de eerste "Rage On" heet en hierin krijg ik een fantastische licht hypnotiserende hardrock song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en de band me vanaf de begin tonen mee in de ban van hun muziek weet te houden.
Daarna hoor ik "Mindbreaker", dat een hoger tempo bevat en een stuk heftiger klinkt en swingt als een trein, waarna de band me een mix van een hard- en bluesrock song voorschotelt, die "Black Annis" heet en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan volgt "Used To Call You Friend", waarin Cherry Choke een lekker in het gehoor klinkende hardrock song speelt en me aan de muziek van hun vorige CD's doet denken.
Vervolgens krijg ik "Hypnotize Me" te horen en daarin verrast de band me door een bijna a capella nummer te spelen, waarop de begeleiding alleen bestaat uit een 12 snarige akoestische gitaar, die door Stefan Koglek bespeeld wordt.
In "Where The Sun Rises" weet de band me opnieuw te verrassen, want nu krijg ik een schitterend instrumentaal psychedelisch nummer te horen, waarin de sitar, die door gastmuzikant Mario Oberpucher bespeeld wordt, de hoofdrol vertolkt en dit nummer gaat naadloos over in "6ix & 7even", dat rustig begint, maar na enkele minuten verandert in een heerlijke swingende progressieve rock song, waarin de muziek en dan met name het Hammond orgelspel van Martin Bischof, me zo nu en dan even doet denken aan dat van Deep Purple tijdens hun beginperiode. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het volgende nummer, dat "My Mind To Lose" heet, is weer zo'n uitstekende hardrock song, waarin enkele prima tempowisselingen zitten en het laatst vermelde nummer van het album heet "Discarded Hearts" en hierin laat de band me een geweldige pop song horen, die licht psychedelische invloeden bevat, waarna ik, als toetje, een werkelijk fantastisch klinkend psychedelisch nummer te horen krijg, dat niet op de hoes vermeldt staat, een zogenaamde "hidden track", dat "Where The Sun Sets" heet.

Cherry Choke heeft, naar mijn mening, met "Raising The Waters" hun beste album tot nu toe gemaakt en ik kan iedere hardrock liefhebber deze schijf dan ook aanraden, maar ook zij, die van progressieve rock en psychedelische muziek houden, zullen ruimschoots aan hun trekken komen.

Review: Stella - Stella (Inner Ear, 2015) (Elektro, Pop, Disco)

Stella Chronopoulou, beter bekend onder haar artiestennaam Stella, uit Athene, Griekenland, is een singer-songwriter, schilder en multi-instrumentalist, die haar studie aan de Athens School Of Fine Arts afrondde en in dezelfde tijd begon met het schrijven van muziek.
In 2010 werkte ze mee aan het album "Happend Before" van de avant-garde pop groep My Wet Calvin en in het begin van dat zelfde jaar ging ze in de artrock band Expert Medicine spelen, waar ze gitarist en producer Alex Zabaras ontmoette.
Samen richtten ze de band Fever Kids op in 2011 en in 2014 verscheen hun debuut single "Holding Grass” via het Inner Ear label, waarmee ze lovende kritieken oogsten.
In 2012 bracht Stella haar solo EP “Keep Me Naked” via haar soundcloud account uit en buiten haar solowerk, werkte ze samen met diverse Griekse bands zoals Sillyboy, Coti K, Nteibint en Sad Disco en vormde ze de band Chest samen met Babis Theocharis.
Begin 2015 verscheen haar eerste volledige solo album met gelijknamige titel, waarop 10 nummers staan, via het Inner Ear Records label en de uitvoerenden op deze CD zijn: Stella - zang, elektrische gitaar, basgitaar, synthesizer basgitaar, synthesizer en drums programmering, Velissarios Prassa - basgitaar, Theo Kopoul  - drums, Danae Eco - synthesizer en King Elephant - drums, percussie en synthesizer.
Als voorloper van de CD werd de single "Picking Words" getrokken en deze is verkrijgbaar via alle digitale winkels en op de Inner Ear Bandcamp pagina.

De CD start met de single "Picking Words" en dit bijna 4 minuten durende nummer is een swingende mix van new wave, disco en elektro, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en ik vermoed dat  Stella met deze song, zeker hoge ogen zal gooien in de Griekse hitparade.
Daarna krijg ik "The Map" voorgeschoteld en in dit nummer gaat de muziek van Stella terug naar de begin jaren 80 en laat ze me een prima dansbare mix van disco en pop horen, die gevolgd wordt door "Detox", waarin ze de mix elektro en pop maakt en ik een lekker in het gehoor klinkende song te horen krijg.
Dan volgt "Repeat" en hierin krijg ik opnieuw een heerlijke dansbare mix van new wave, disco en elektro te horen en swingt de muziek weer als een trein, die even onderbroken wordt door enkele tempo wisselingen, waarna het swingende ritme weer wordt opgepakt.
In "Wait On Me" schotelt Stella me een uitstekende pop song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en me enigszins aan de muziek van The Eurythmics doet denken (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna ik "Made To Attack" hoor en in deze song speelt ze een swingende mix van elektro, disco en pop.
"Wet Cigarette" is een lekker in het gehoor klinkende pop song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en in "Last Minute Boy" laat ze me een zeer dansbare pop song met disco invloeden horen, waarin de jaren 80 disco klap niet ontbreekt.
Vervolgens krijg ik "Something Real" te horen, waarin het begin van het nummer me lichtelijk doet denken aan het nummer "Fire" van The Pointer Sisters en ook in deze song krijg ik weer een prima mix van elektro en pop te horen en in het laatste nummer "Libya" verrast Stella me door een schitterende rustige pop song ten gehore te brengen.

Stella heeft met haar gelijknamige album een uitstekende CD afgeleverd, die swingt en bij liefhebbers van pop, elektro en disco zeker in de smaak zal vallen en ik kan hen deze schijf dan ook van harte aanraden.

Review: Vespero - Fitful Slumber Until 5 A.M. (R.A.I.G., 2015) (Progressieve Rock)

Vespero werd in 2003 in Astrakhan, zuid Rusland opgericht en brengt sinds 2004 muziek uit, zowel in eigen beheer, als via maatschappijen.
De band onderging sinds hun oprichting diverse keren bezettingswisselingen en bestaat uit: Ivan Fedotov – drums en percussie, Arkady Fedotov – basgitaar, synthesizer, fluit en achtergrond zang, Alexander Kuzolev – gitaar, effecten en elektonica en Alexei Klabukov – arpeggiator, keyboards en mellotron.
Nadat Vladimir Belov - cello, Vespero had bijgestaan op de CD "Droga", speelde hij ook live met de band mee.
De opnamen die daarvan zijn gemaakt, zijn na de plotselinge dood van Vladimir op 7 juni 2014, als download verkrijgbaar onder de naam "Cello Liventures (In Memory Of Vladimir Belov)", waarbij de totale opbrengst van het album naar de familie Belov gaat.
Vladimr is ook nog in een nummer te horen op het nieuwe album van Vespero, dat "Fitful Slumber Until 5 A.M." heet, waarop verder Alexey Esin - dwarsfluit en zhaleyka, Pavel Alekseev - tenor saxofoon en Alexander Taranenko - accordeon als gastmuzikanten mee spelen.

"Fitful Slumber Until 5 A.M." bevat 7 nummers,waarvan "Vision 1. Ogni Fuoco" de eerste is en in dit nummer laat de band me meteen genieten van een schitterend swingend stukje progressieve rock, waarin ook jazz, spacerock en oosterse invloeden in te horen zijn, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en enkele uitstekende tempowisselingen bevat.
Daarna hoor ik "Vision 2. Outer Planting" en hierin schotelt de band me een licht hypnotiserend progressief rock nummer voor, waarin symfonische, oosterse en krautrock invloeden in zitten, die in een swingend ritme gespeeld worden.
Dan krijg ik "Vision 3. Kamzas Red Sands" te horen, een lekker in het gehoor klinkend swingend rock nummer, dat in een hoog tempo begonnen wordt, maar halverwege neemt de band even gas terug, om vervolgens weer in een iets sneller tempo verder te gaan.
In "Vision 4. 1507" speelt Vespero een geweldig stukje symfonische progressieve muziek, dat spacerock invloeden heeft en enkele prima tempowisselingen bevat, waarna ik "Vison 5. Ezel" te horen krijg en ook hierin laat de band me genieten van een heerlijk swingend stukje symfonische rock, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
Vervolgens hoor ik "Vision 6. Atil", waarin de band verder gaat met het maken van hun fantastische progressieve rock met spacerock en symfonische invloeden, die in een zeer dansbaar ritme gespeeld wordt, maar halverwege verandert in een rustig stuk muziek, waarin jazz invloeden in verwerkt zitten en na een subtiele tempowisseling gaat de band hiermee verder in een iets hoger tempo en wordt het geheel weer progressiever.
Het laatste nummer heet "Vision 7. Kidish Hail" en ook daarin schotelt Vespero me een schitterend stukje symfonische progressieve rock voor, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en na een tempowisseling verandert in een licht psychedelisch nummer met jazz invloeden.

De Russische band Vespero heeft me met "Fitful Slumber Until 5 A.M." opnieuw bewezen een band van top klasse te zijn, door weer een fantastische CD te maken en ik kan elke liefhebber van dit genre, dit geweldige album dan ook aanraden. (luister naar een mix van de nummers via de youtube link onder de recensie)

Review: Will Z. - New Start (Mega Dodo Records, 2015) (Psychedelische Progressieve Rock)

Nadat Will Z., één van de oprichters van de Belgische band Cosmic Trip Machine, in november 2011 klaar was met de co-productie van "The Book Of Am" van de band Can Am Des Puig , waarvan co-producers Juan Arkotxa en Leslie MacKenzie deel uitmaakten, ontdekte hij, dat hij voor zijn nieuwe soloproject ook zulke muziek wilde maken.
Gedurende een maand componeerde hij minstens elke dag een nummer, waardoor hij de naam "Daily Visions" als titel voor zijn nieuw solo album bedacht.
In diezelfde tijd las hij het boek The Twelve Philosophical Keys, dat door Basil Valentine geschreven werd en door Michel Maier geïllustreerd is.
Toen het tijd was om verder te gaan met het maken van zijn demo's, kwam hij geïnspireerd door het boek van Basil Valentine, op de titel "12 Visions", zoals  het album zou moeten gaan heten.
De eerste sessie voor de plaat was op 3 november 2011, waarin 3 demo's tot een compleet nummer werden verwerkt.
In 2012 ging Will met zijn vriendin naar Mallorca, waar hij eerder met Juan en Leslie werkte en schreef daar enkele songs voor zijn project.
Later in dat jaar verdiepte hij zich in een boek over satanisme, waardoor zijn muziek een stuk duisterder werd en de song "Hermetic Spell", die hij met zijn band Cosmic Trip Machine  voor zijn solo album opnam, is daar het resultaat van.
Nadat hij de muziek van Engelse folk band The Trees ("The Garden of Jane Delawney", 1970 en "On The Shore", 1970) en van zangeres Judee Sill, die in 1971 de geweldige single "Jesus Was A Cross Maker" uitbracht, had ontdekt, besloot hij ook muziek in die stijl op te nemen.
Hij bracht zijn eerste solo album "Shambhala" in 2012 uit, gevolgd in 2013 door "12 Visions", die via Anazitisi Records/69 Watt verschenen en in 2014 is zijn album "Dark Tales Of", waarop 12 nummers staan, door het Nederlandse Headspin label op de markt gebracht in een beperkte oplage gekleurd en zwart vinyl.
Op die LP spelen OG - glissando gitaar, Sammy - drums en percussie, Majnun - sologitaar (in Ego Ritual) en Alice Artaud - zang mee, terwijl Will alle andere instrumenten bespeelt, zoals solo- en basgitaar, synthesizer, piano, orgel, percussie en theremin en hij natuurlijk de zang voor zijn rekening neemt.
Na de totstandkoming van "The Book Of Am", vroegen Juan Arkotxa en Leslie MacKenzie aan Will of hij bereid was mee te werken aan het vervolg daarvan, getiteld "The Book of Intxixu", waaraan ook Daevid Allen, de oprichter van Gong, zijn medewerking verleende.
Het werken met zulke getalenteerde muzikanten was een voorrecht voor Will en dat inspireerde hem tot het componeren van "New Start", een album geïnspireerd is door de Jain filosofie, de geboorte van zijn zoon en om eer te bewijzen aan deze grote artiesten met wie hij had samengewerkt .
Op "New Start" is de personele bezetting als volgt: Will Z. - zang, 12 snarige gitaar, akoestische gitaar, sologitaar, Wah-Wah fuzz gitaar, Korg MS-20. piano. percussie, sitar, mellotron, basgitaar, synthesizer en xylofoon, Juan Arkotxa - fluit, Leslie MacKenzie - percussie (op Jain Devotion Part V), Carmeta Mansilla - zang (op Jain Devotion Part II), Daevid Allen - Glissando gitaar (op Evil Namo), OG - Glissando gitaar (op Jain Devotion Parts IV en V), Alice Artaud - zang (op Greek Loop), Adam Geoffrey Cole - oud (op Jain Devotion Part IV), Anne - synthesizer effecten (op Jain Devotion Part V) en Louis Z. - baby.
Het album zal 8 juni via Mega Dodo Records verschijnen als gelimiteerde oplage van 250 stuks geperst op wit vinyl en de CD versie zal eveneens in een gelimiteerde oplage van 250 stuks verschijnen.

"New Start" bevat 6 nummers, waarvan "Jain Devotion (Parts I-III)" de eerste is en hierin krijg ik, na een psychedelisch kosmisch begin, een meditatief oosters georiënteerd nummer te horen, waarmee Will me in een lichte trance weet te brengen. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Namo", waarin ik lekker dansbaar eentonig nummer voorgeschoteld krijg, dat vergezeld wordt door een aanstekelijk hypnotiserend ritme, waardoor ik dieper in de ban van de muziek raak.
Dan volgt "Evil Namo" en hierin neemt Will me mee in de waanzin van een slechte psychedelische trip, waarna hij vervolgt met "Greek Loop", waarin ik een  langzaam hypnotiserend psychedelisch nummer hoor en voorzichtig, uit mijn trip, de realiteit weer wordt ingeloodst en dit krijgt een verder vervolg in "Nefle", een hypnotiserend nummer met vrij heftig gitaarwerk en spacerock invloeden.
Het laatste stuk muziek heet "Jain Devotion (Parts IV-V)" en daarin krijg ik een heerlijk progressief rock nummer te horen, dat swingt en waarin langzaam naar de climax, aan het eind van het nummer, toegewerkt wordt.

Will Z. heeft met "New Start", naar mijn mening, zijn beste album tot nu toe gemaakt en ik kan iedere liefhebber van zowel progressieve als psychedelische muziek dan ook aanraden, deze fantastische trip eens te gaan beleven om er herboren uit te voorschijn te komen.

Review: Were-Jaguars - II (Raig, 2015) (Heavy Rock / Stonerrock)

Were-Jaguars is een Amerikaanse band uit Austin, Texas, die in 2011 opgericht werd door Chad Rauschenberger, die ook de oprichter was van de bands Sun, A Five And Dime Ship en Stonesupreme.
De bandnaam verwijst naar een Mezo-Amerikaanse sjamaan die van gedaante zou veranderen na het nemen van peyote.
De band bestaat uit: Chad Rauschenberger – sologitaar, drums, basgitaar, zang en keyboards, James Adkisson – sologitaar en zang, Rick McConnell – sologitaar, Chris Winn – zang en sologitaar en Russell Larcher – basgitaar.
Were-Jaguars bracht in 2012 hun instrumentale debuut album met gelijknamige titel uit, dat alleen als een digitale download is verschenen en van dat album verscheen de single "Were-Jaguars", eveneens als download, gelijktijdig met het album op 10 oktober 2014.
De band ging in 2014 van juni tot augustus de studio in op hun album "II" op te nemen, dat in eerste instantie 20 september 2014 ook als digitale download verscheen, maar nadat het in november van dat jaar gemasterd werd, is het op 5 februari 2015 via het Russische R.A.I.G. label op CD uitgebracht.

De CD "II" bevat 13 nummers, waarvan "Between The Armies" de eerste is en hierin hoor ik de band een bijna 9 minuten durende stevige stonerrock song spelen, die een traag tempo bevat en dreigend op me over komt en tegen het einde licht psychedelisch wordt.
Daarna volgt "Nagual", waarin de band me een vrij heftig heavy rock nummer spelen, dat in het begin enigszins chaotisch en experimenteel klinkt, maar daarna verandert in een prima heavy rock nummer, dat diverse goede tempowisselingen bevat.
Het volgende stukje muziek heet "Agalma" en in dit korte nummer speelt de band hun stonerrock in een traag tempo, waarna "Transform Yourself" volgt en daarin krijg ik een een lekker in het gehoor klinkend heavy rock nummer te horen, dat lichtelijk hypnotiserend klinkt.
In "Let My Breath Be The Air" schotelt de band me een uitstekende zware rock song voor, die diverse subtiele tempowisselingen bevat en in "A Situation Of Exposure" laat de band me genieten van een gesproken nummer, dat muzikaal ondersteund wordt door experimentele gitaarklanken, waar toch enige regelmaat in te ontdekken valt.
Dan volgt "The Morbid Science Of Eternity" en hierin hoor ik een fantastisch swingende drums, die samen met heerlijk gitaarwerk een schitterend geheel vormen en gevolgd wordt door "Bishop Kills Enchanter", waarin de band me opnieuw een lekker in het gehoor klinkende swingende stonnerrock song voorschotelt, waarna "Blurring Dead" volgt en ook in dit nummer krijg ik een schitterend stukje hypnotiserende stonerrock te horen, dat enkele prima tempowisselingen bevat.
Vervolgens hoor ik "Estatic Prayer Interrupted By Violence", waarin de band een stevig heavy rock nummer ten gehore brengt, dat swingt en in "Lost Soul" laat de band me een mix horen van gesproken tekst, psychedelische rock en stonerrock, die zo nu en dan een beetje chaotisch klinkt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
"Agalmas" is een rustige mix van stoner en psychedelische rock en in "Divided, Alone", het laatste nummer van de CD, krijg ik nog een lekkere stevige heavy rock song te horen, die enkele prima tempowisselingen heeft.

Were-Jaguars heeft met "II" een uitstekende CD gemaakt, die vol prima nummers staat en zeker zijn weg naar de heavy rock en stonerrock liefhebbers zal weten te vinden.

Review: Unreal City - Il Paese Del Tramonto (AMS/BTF Records, 2015) (Progressieve Rock)

Unreal City werd in de zomer van 2008 te Parma, Italië opgericht door Francesca Zanetta - sologitaar en mellotron en Emanuele Tarasconi - piano en keyboards, die samen met Dario Pessina - basgitaar en zang en Andrea Gardani - drums en percussie de band vormen.
Unreal City deed mee aan verscheidene band wedstrijden en won de "best original song" award bij de NeoDOP music awards en een zilveren medaille bij de Liber@mente wedstrijd, waarna ze in 2012 hun debuut EP uitbrachten.
In januari 2013 kwam de band onder contract bij AMS/BTF Records, die in april dat zelfde jaar hun eerste album "La Crudeltà Di Aprile" (de wreedheid van april) uitbracht.
Het album leverde de band veel positieve recensies op in muziektijdschriften, fanzines en websites en ook kwam het album in de top van veel Italiaanse progressieve rock albums hitparades, waarna de band op diverse belangrijke Italiaanse podia speelde, zoals: MetaRock festival met Banco Del Mutuo Socorso in Pisa, het Cre.Sta Festival en het FIM Festival in Genua en de Il Giardino Club in Verona, maar ook speelden ze op internationale podia, waaronder het Terra Incognita Progressif Festival in Québec City (Canada) om hun album te promoten.
Op 15 december 2014 verscheen hun videoclip “Lo Schermo Di Pietra” op single, als voorloper van hun tweede album "Il Paese Del Tramonto", dat half januari 2015 door AMS/BTF Records werd uitgebracht, waarna de band gaat toeren door Europa, onder andere in Nederland, België, Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland.
Het album, dat 7 nummers bevat en in augustus 2014 in de Hilary Audio Recording Studio te Sori, Italië werd opgenomen, is op 3 verschillende manieren uitgebracht, zowel als CD, als gelimiteerde editie CD (genummerd en gesigneerd, oplage 100 stuks) en als gelimiteerde editie bundel CD, dat wil zeggen: gelimiteerde gesigneerde CD + gelimiteerd Unreal City's Tour T-Shirt + gelimiteerde gesigneerde promotie ansichtkaart.

"Il Paese Del Tramonto" start met "Ouverture: Obscurus Fio", waarin ik de band, na een kort psychedelisch begin, een fantastisch swingend progressief rock nummer hoor spelen, dat enkele uitstekende tempowisselingen bevat en technisch van hoogstaande kwaliteit is.
Het nummer loopt vlekkeloos over in "Oniromanzia (Il Paese Del Tramonto)" en hierin laat de band me genieten van een schitterende progressieve rock song, waarin de prima zang van Dario uitstekend tot zijn recht komt en de band me diverse muziekstijlen zoals symfonische rock folk voorschotelt, die in een afwisselend ritme gespeeld worden, zodat de muziek me blijft boeien.
Ook in "Caligari" houdt de band me aan mijn stoel gekluisterd met hun geweldige muziek, die in dit nummer soms lichtelijk dreigend, soms triest, maar ook soms erg vrolijk klinkt en zeer afwisselende tempo's bevat, terwijl het ritme en de heerlijke positieve zang, me aanzetten tot dansen.
Daarna speelt de band een geweldig swingend nummer, getiteld "La Meccanica Dell' Ombra", dat Oosterse klanken, zigeuner jazz, symfonische en progressieve rock en klassiek aandoende muziek bevat en diverse tempowisselingen bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan volgt "Il Nome Di Lei" en hierin krijg ik opnieuw zo'n fantastisch stuk muziek voorgeschoteld, waarin symfonische rock en afwisselende ritmes het nummer tot een genoegen maken om naar te luisteren, terwijl de uitstekende zang hier aan mede bepalend is.
In "Lo Schermo Di Pietra (Kenosis)" begint de muziek in een vrij hoog tempo en heftig ritme, maar wordt na korte tijd een stuk rustiger en daarin laat de band me een heerlijke progressieve rock song horen, die wisselende tempo's bevat en bij tijd en wijle swingt als een trein.
Het laatste nummer van de CD heet "Ex Tenebrae Lux" en bestaat uit 4 delen: a) "Gelidae Mortis Imago", b) "Ciò Che Disse Il Tuono", c) "Processo Secondario" en d) "Ab Aeterno", die samen iets meer dan 20 minuten duren.
In dit nummer laat de band me genieten van een geweldige progressieve rock song, die licht psychedelisch begint, waarna het ritme dreigend wordt om vervolgens opnieuw te veranderen en ik een een symfonisch nummer te horen krijg, dat lfunk en jazzrock invloeden bevat en over gaat in een swingend stukje rock met zigeuner jazz klanken, waarna de band het nummer verder laat gaan in een heerlijke symfonische rock song, die enigszins commercieel klinkt, maar dan verandert in een schitterend stuk progressieve rock, waarin ook nu weer diverse tempowisselingen zitten.

Unreal City heeft met "Il Paese Del Tramonto" een meesterwerk van hoogstaande kwaliteit weten te maken, dat in geen enkele collectie van symfonische progressieve rock liefhebbers mag ontbreken en ik kan dan ook maar één ding over deze geweldige CD zeggen: Fantastisch!!!

Review: The Galileo 7 - One Lie At A Time (State Records, 2015) (Beat)

Allan Crockford - zang en sologitaar richtte in 2009  de band The Galileo 7 op, die naar een episode van Star Trek is genoemd.
Hij was eerder actief in andere bands en enkele daarvan heten, The Solarflares, The Prisoners, JTQ en Thee Headcoats en hij maakt ook deel uit van de band Graham Day & The Forefathers.
Samen met Viv Bonsels - orgel en zang, Mole Brooks - basgitaar en zang en Russ Baxter - drums vormde hij de eerste formatie van The Galileo 7, die uit Medway, Londen, Engeland komt en tegenwoordig bestaat uit: Allan Crockford - zang en sologitaar, Viv Bonsels - orgel en zang, Paul Moss - basgitaar en zang en Mole Brooks - drums en zang.
The Galileo 7 bracht tot nu toe 3 albums uit.
In 2010 was dat "Are We Having Fun Yet?" via Misty Lane Records en in 2012 "Staring At The Sound" via State Records, waarna "False Memory Lane" uit 2014 op het eigen Fool's Paradise label verscheen en deze werd zowel op vinyl, als op CD en als download uitgebracht, waarbij opgemerkt kan worden, dat de bij vinyl versie een CD met 3 nummers, die niet meer op de LP pasten, is bijgevoegd, plus een download code.
De band heeft in 2015 een nieuwe single gemaakt, getiteld "One Lie At A Time" / "The God Of Gaps", die 16 maart via het State Records label in een gelimiteerde oplage van 500 stuks verschijnt, waarvan de eerste 250 exemplaren vergezeld zullen gaan van een CD met daarop de nummers van de single plus een exclusieve extra song, die nergens anders op staat, waarbij aangemerkt kan worden, dat de CD alleen via de band en/of het label verkrijgbaar zal zijn.

De A-kant van de single "One Lie At A Time" is een schitterende aanstekelijke uptempo beat song, waarin de muziek sterke overeenkomsten heeft met het geluid van de zestiger jaren bands en de de zeer herkenbare zang me laat weten naar welke band ik luister.
In "The God Of Gaps" krijg ik opnieuw zo'n fantastische jaren zestig gerelateerde song te horen, waarin de band me mee terug neemt naar de tijd van toen en ook in dit nummer geniet ik weer ten volle van de swingende beat muziek, waarbij het onmogelijk is niet in beweging te komen.

De nieuwe single van The Galileo 7 is er één om te koesteren en zal zeker gretig aftrek vinden bij liefhebbers van jaren zestig beat, maar ook zij, die pas kennis maken met deze muzieksoort, zullen aangenaam verrast worden door deze fantastische band en ik kan daarom iedere muziekliefhebber dan ook aanraden, deze geweldige single eens te gaan beluisteren.(luister naar de teaser van de single via de soundcloud link onder de recensie)

Review: Various Artists - Strange Fruit And Veg (Fruits De Mer Records, 2015) (Psychedelische Pop)

"Strange Fruit And Veg" is een exclusieve CD, die alleen aan leden van de Fruits De Mer club gegeven wordt en aan hen, die de Cranium Pie 2LP "Mechanisms Part 2" bestellen.
Fruits De Mer leden zijn mensen, die het Fruits De Mer virus hebben en van plan zijn alle, of de meeste uitgaven van het label te kopen en in ruil daarvoor krijgen ze regelmatig gratis hebbedingetjes, zoals deze CD en worden ze op de hoogte gehouden van alle evenementen, die het label organiseert.
De CD met catalogus nummer Friends Of The Fish Promo 2 bevat 18 nummers van bands, die bijna allemaal covers van jaren 60 en 70 bands spelen.

"Strange Fruit And Veg" begint met "All Over The World" van Strange Fruit, dat in een uitvoering van Crystal Jacqueline te horen is en in deze versie krijg ik een heerlijke pop song te horen, die een uptempo heeft en swingt als een trein.
Daarna volgt Topos Locos met een uitstekende progressieve rock uitvoering van "(What's Happening At) The Psychiatrist", dat oorspronkelijk door Big Bird And The Steam Shovel werd uitgevoerd, gevolgd door "Here She Comes Now", waarin Claudio Cataldi een schitterende versie laat horen van deze Velvet Underground song.
Dan volgt "Trojan Horse met hun versie van "Ohio" van Crosby, Stills, Nash & Young en ook hierin krijg ik een prima uitvoering van het nummer te horen, die het orgineel vrij dicht benaderd, waarna ik ZX+ het Rolling Stones nummer "She's A Rainbow" hoor spelen en de band maakt hier een eigen uitvoering van, die ik wel redelijk vind klinken.
The Telephones spelen een eigen compositie getiteld "Hummingbird" en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende licht psychedelisch pop song spelen, die gevolgd wordt door de Amon Duul II cover "Archangel Thunderbird" van Mauve La Biche Featuring Cary Grace en hierin hoor ik de band een geweldige progressieve rock song spelen, die psychedelische invloeden bevat en gevolgd wordt door een werkelijk fantastische swingende uitvoering van het Bo Diddley nummer "Who Do You Love" door The Crawlin Hex, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
Ook de uitvoering van Jay Tausig van Motorhead's "Ace Of Spades" mag er zijn en Jay weet deze geweldige song nog iets meer kracht te geven door er lichte spacerock invloeden in te verweven, waarna "Circles" van Hawkwind volgt, in de uitvoering van Vert:x en deze band laat me genieten van een fantastisch stukje spacerock,"  waar de uitvinders van dit genre (Hawkwind) tevreden mee zullen zijn.
The Magic Mushroom Band laat hun interpretatie van het Tyrannosaurus Rex nummer "King Of The Rumbling Spires" horen en in deze song, die reeds in de jaren 90 door de band opgenomen werd, hoor ik een uitvoering, die klinkt als een swingende song van Thee Hypnotics of Sisters Of Mercy en deze wordt gevolgd door de song, waar Jimi Hendrix mee door brak, "Hey Joe", die door Todd Dillingham vertolkt wordt en ook hier krijg ik een eigen versie te horen, die, doordat er lichtelijk echo op gezet is, uitstekend klinkt.
Daarna volgt Rob Gould, die The Beatles song "Tomorrow Never Knows" ten gehore brengt en ook hij doet dat op een uitstekende manier en weet het origineel vrij dicht te benaderen, maar ik prefereer toch de uitvoering van The Beatles, die hiermee het psychedelische tijdperk wisten in te luiden.
Vostock speelt het nummer "Drome" van Vince Cory, een voor mij onbekende artiest en hierin laat de band me genieten van een schitterend psychedelisch nummer, dat gevolgd wordt door "I'm A Living Sickness" van Calico Wall en uitgevoerd wordt door The Green Telescope en daarin laat de band me een geweldig psychedelisch stukje progressieve rock horen, dat een licht hypnotiserende werking op me heeft.
Vervolgens hoor ik Schizo Fun Addict, die een oudere uitvoering van The Sorrows cover "Take A Heart" spelen en deze uitstekende versie bevat spacerock invloeden.
The Blue Giant Zete Puppies spelen een eigen nummer getiteld "Matians Don't Surf" en deze surf song met punk invloeden swingt als een trein (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna ik het laatste nummer "Vegetable Man" van Syd Barrett voorgeschoteld krijg in een versie van The Mystic Crystals en ook deze band weet een goede interpretatie van dit nummer te spelen, die flink psychedelisch klinkt.

"Strange Fruit And Veg " staat vol fantastische nummers en is een genot om naar te luisteren en ik kan iedere liefhebber van zestiger en zeventiger jaren muziek dan ook aanraden om, of lid te worden van de Fruits De Mer club, of de schitterende 2LP "Mechanisms" van Cranium Pie te kopen, om deze geweldige CD te pakken te krijgen.

Review: Crystal Jacqueline - Rainflower (Mega Dodod Records, 2015) (Pop)

Crystal Jacqueline werd in Wiltshire, Engeland geboren en al op jonge leeftijd ontwikkelde ze haar talent en liefde voor muziek.
Ze trad regelmatig in en rond Bath op, die haar lof en een waardevolle ervaring opleverden en verhuisde later verder naar het zuiden van het land, waar ze in verscheidene bands speelde, die in binnen en buitenland optraden.
Ze woont in Devon met haar varken, katten, ganzen en haar partner Icarus Peel, met wie ze samen in de band The Honey Pot speelt, die in 2012 startte en in het begin uit 5 personen bestond, maar tegenwoordig nog maar bestaat uit: Crystal Jacqueline - zang en piano, Icarus Peel - alle andere instrumenten en Brian Rushbrooke - drums.
In 2010 bracht ze haar solo debuut album "Heal Yourself" via Psychedandy Records uit en in 2012 verscheen haar eerste album met The Honey Pot, getiteld "To The Edge Of The World" op het Mega Dodo label.
In november 2012 nam ze de EP "A Fairy Tale" op met daarop 3 covers: "Cousin Jane" (Troggs), "A Fairy Tale" (Second Hand), "Play With Fire" (Rolling Stones), die door Fruits De Mer Records werd uitgebracht.
Haar laatst verschenen LP "Sun Arise" werd in 2013 via het Mega Dodo Records label op de markt gebracht en bevat 16 nummers, inclusief de songs van de EP "A Fairy Tale".
Haar laatst verschenen CD album met The Honey Pot "Electronic Memory", dat in een zeer gelimiteerde box oplage van 100 stuks verschijnt, bevat een 12 pagina's tellend boekje, 2 ansichtkaarten en een badge.
De nummers van de CD, waarvan de cover "Hole In My Shoe" van Traffic voor het eerst op CD verschijnt, werden eerder, in de zomer van 2014, door Fruits De Mer Records op 2 vinyl EP's uitgebracht.
"Rainflower" is het tweede album, dat in 2015 van haar verschijnt en hiervoor zijn alle nummers ook nu weer geschreven en geproduceerd door haar man Icarus Peel.
Het album zal op 25 mei op 180 gram vinyl verschijnen, waarbij de eerste 100 exemplaren vergezeld gaan van een A5 poster en naar rainflower ruikende bloemblaadjes en tevens zal het album in een beperkte oplage verschijnen als digipack met het bonusnummer "In My Chair".
De muziek van het album zal op 24 mei te horen zijn tijdens het optreden van Crystal Jacqueline & The Honey Pot in The Half Moon te Putney, waar ze onderdeel uitmaken van het "Games For May Festival", dat door Mega Dodo Records en Fruits De Mer Records georganiseerd wordt.

De CD "Rainflower" bevat 10 songs (de LP 9), waarvan "Siren" de eerste is en hierin krijg ik een heerlijke licht psychedelische song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en tegen het eind langzaam aan iets meer vaart krijgt.
Daarna hoor ik het langste nummer van de plaat, "Winter Deep / Dress Of White Lace" getiteld, dat iets meer dan 10 minuten duurt en in dit nummer laat Crystal Jacqueline me genieten van een rustige psychedelische pop song, die, zoals de titel al doet vermoeden, uit twee delen bestaat.
Dan volgt "Water Hyacinth", waarin ik weer zo'n mooie rustige pop song te horen krijg (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), gevolgd door "Daisy Chains", een schitterende licht psychedelische pop song, die een swingend ritme heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens is het de beurt voor het extra nummer "In My Chair" en hierin schotelt Crystal Jacqueline me een fantastische swingende rock song voor, waarin bluesrock invloeden in door klinken, waarmee ze laat horen, niet aan een bepaalde muzieksoort gebonden te zijn.
In "Mary Waiting" start ze zonder begeleiding en laat horen ook solo prima uit de voeten te kunnen, waarna de muziek in valt en ik een lekkere rustige pop song te horen krijg en in "Strange Bloom" krijg ik opnieuw een geweldige mooie rustige psychedelische pop song te horen, waarop ze een patent lijkt te hebben.
Met "Grant Chester Meadows" krijg ik een lekker in het gehoor klinkende pop song te horen, die diverse prima tempowisselingen bevat, waarna de titel song "Rainflower" volgt en hierin laat ze me opnieuw genieten van een heerlijke pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in het laatste nummer "Again ... Dragonfly" krijg ik een schitterende, vrij duister klinkende, pop song te horen.

Crystal Jacqueline heeft met "Rainflower" weer een uitstekend plaat weten te maken, die vol prachtige rustige nummers staat en ik vind deze schijf dan ook een aanrader voor elke liefhebber van de betere pop muziek.

Review: Papir Meets Electric Moon - The Papermoon Sessions Live At Roadburn 2014 (Sulatron Records, 2015) (Psychedelische Progressieve Rock)

Electric Moon uit Fulda, Hessen, Duitsland, ontstond toen multi-instrumentalist Sula Bassana - gitaren, effecten en orgel ging samen spelen met Komet Lulu - basgitaar, effecten en zang en Berni - drums.
Eerdere projecten van Sula waren o.a. Liquid Visions, Südstern 44, Interkosmos en Zone Six, maar ook maakte hij diverse solo-CD's en enkele met Modulfix.
De eerste officiële CD van Electric Moon, Lunatics" verscheen in 2009 via Nasoni Records en drummer Berni, met wie de CD-R "First Takes" gemaakt werd, was toen reeds vervangen door Pablo Carneval.
Daarna volgden meer releases, "Lunatics Revenge" met drummer Pablo Carneval (Nasoni, 2011), Inferno met drummer Alex (Sulatron, 2011), "The Doomsday Machine" met drummers Pablo Carneval en Alex (Nasoni, 2011) en de split LP met de Franse band Glowsun, "Sun And Moon" (Sulatron, 2011).
Verder verschenen er via Sulatron enkele CD-R uitgaven in zeer beperkte oplage, zoals: "Live At Epplehaus 2010" (2010), "Live At Immerhin" (2011), "Flaming Lake" (2011) "Live At Sulatron Label Night" (2011) en "Cellar Space Live Overdose" (2012), waarop Alex de drummer weer was.
Hun 10" vinyl EP, "You Can See The Sound Of ..", uit 2013, die in een gelimiteerde oplage van 499 stuks wit vinyl uitgebracht is, wordt alleen tijdens optredens van de band verkocht en daar op is hun nieuwe drummer Michael Orloff te horen.

Papir is een band uit Kopenhagen, Denemarken, die instrumentale psychedelische rock speelt en bestaat uit: Niklas Sorensen - sologitaar, Christian Becher Clausen - basgitaar en Christoffer Brochman Christensen - drums.
De band bracht hun debuut album "Papir" in december 2010 uit via El Paraiso Records, die in november 2011 gevolgd werd door "Stundum" en in februari 2012 door "III", die beide eveneens via El Paraiso Records verschenen.

In 2013 verscheen het album "Papir Meets Electric Moon - The Papermoon Sessions" via het Sulatron Records label, waaraan ook Mogens Deenfort van Öresund Space Collective aan mee deed, maar drummer Michael Orloff echter niet, zodat Papir Meets Electric Moon bestaat uit: Sula Bassana - sologitaar, effecten en casio, Komet Lulu - basgitaar en effecten, Niklas Sörensen - sologitaar, Christian Becher - basgitaar, Christoffer Bröchmann Christensen - drums en Mogens Deenfort - synthesizer.
In deze formatie werd ook het optreden op het Roadburn festival te Tilburg, Nederland, in 2014 gespeeld, waarbij de band hun tweede en exclusieve show samen deed en daarvan werden opnames gemaakt, die, zowel op CD als op LP, via het Sulatron Records label uitgebracht worden.
Het album verschijnt onder de naam "Papir Meets Electric Moon - The Papermoon Sessions Live At Roadburn 2014", waarvan het de bedoeling is dat de CD op 13 maart 2015 uit komt in een gelimiteerde oplage van 1000 stuks als didgipack en de LP 17 april 2015, eveneens gelimiteerd tot 1000 stuks, waarvan er 500 stuks op doorzichtig vinyl en 500 stuks op zwart vinyl worden geperst.

De CD/LP bevat slechts 2 nummers, waarvan het eerste "Powdered Stars" bijna 25 minuten duurt en hierin krijg ik een geweldige jamsessie te horen, waarin de muziek progressief en psychedelisch klinkt en in een vrij hoog tempo begint.
Na enkele minuten wordt de muziek een stukje rustiger, om psychedelischer te worden en vervolgens weer in een sneller tempo gespeeld te gaan worden, waarbij er een hoofdrol voor de sologitaristen is weggelegd. (luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik het iets meer dan 22 minuten durende "Blazing Milky Way" voorgeschoteld en in dit nummer begint de band in een rustig tempo, dat langzaam opgevoerd wordt, hun progressieve rock te spelen.
Ook in dit nummer eisen de sologitaristen de belangrijkste rol voor zich op en laat de band me genieten van een swingend stukje progressieve rock, waarin lichte spacerock invloeden in zitten.
Naar het einde van het nummer wordt de muziek een stuk rustiger en krijgt het geheel een psychedelisch karakter, waarmee de band het nummer op waardige wijze afsluit.

Papir Meets Electric Moon heeft met "The Papermoon Sessions Live At Roadburn 2014" een heerlijk stuk muziek afgeleverd, dat naar mijn mening voor herhaling vatbaar is en ik kan elke rock liefhebber dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.