Drijvende kracht achter de band is Nico Comoglio, beter bekend als Nik, die eigenlijk architect als beroep gekozen had, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en hij werd dus muzikant.
Nik kreeg privé pianoles bij Roberto Musto en leerde composities maken bij Aldo Sardo en dat dit zijn vruchten afgeworpen heeft is te horen in de complexe muziek, die hij met zijn band Syndone maakt, waar hij allerlei toetsen instrumenten bespeelt, zoals: piano, Hammond orgel, minimoog, pijporgel en alle keyboards.
Over het vormen van de band Syndone deed hij drie jaar (van 1990-1993), voor hij de juiste mensen bij elkaar had.
In eerste instantie was Syndone een trio, dat bestond uit: Nik Comoglio - keyboards, Fulvio Serra - basgitaar en Paolo Sburlati - drums en muziek maakte in de stijl van Emerson, Lake & Palmer.
Nadat de band 2 CD's in 1991 en 1993 had gemaakt, zag het er lange tijd naar uit, dat hij solo verder ging, want hij maakte diverse solo CD's, maar in 2011 was hij opeens terug met een nieuwe CD van de band Syndone, die verder bestond uit: Francesco Pinetti - vibrafoon, marimba, klokkenspel en bellen en Riccardo Ruggeri - zang en teksten en met hen maakte Nik ook de 2 opvolgende albums.
Op het album "Eros & Thanatos" is dat verandert en bestaat de band uit: Nik Comoglio – keyboards, pijporgel en orkest, Riccardo Ruggeri – zang, vocoder (omvormer) achtergrondzang, en 12 snarige akoestische gitaar, Marta Caldara – vibrafoon, piano en mellotron, Gigi Rivetti – piano, Hammond orgel, Moog synthesizer, elektrische piano en clavinet, Maurino Dellacqua – basgitaar en taurus basgitaar en Martino Malacrida – drums en percussie.
Ook spelen er diverse gastmuzikanten op het album mee en de 2 opvallendste zijn: Steve Hackett (Genesis) - sologitaar (1 nummer) en Ray Thomas (The Moody Blues) - dwarsfluit (1 nummer), terwijl ook Tony De Gruttola - akoestische gitaar, Pino Russo - klassieke gitaar en oud en het Puntorec String Orchestra onder leiding van Fabio Gurian hun bijdrage leveren.
De band speelt 4 september 2016 op "2 Days Prog + 1" te Veruno, één van de meest prestigieuze prog-rock festivals ter wereld en zal tevens een tournee maken, om hun nieuwe album te promoten.
"Eros & Thanatos", dat 29 maart 2016 verscheen, bevat 11 nummers, waarvan "Frammento" het eerste is en daarin krijg ik, gedurende 1 minuut, een schitterende a-capella samenzang te horen, waarna "Area 51" aansluitend volgt, waarin de band me een schitterend stukje instrumentale progressieve symfonische rock voor zet, dat technisch uitstekend in elkaar zit en in een vrij hoog tempo gespeeld wordt. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna hoor ik een fantastische rustige song, getiteld "Terra Che Brucia", die met minimale begeleiding gespeeld wordt en een enigszins trieste ondertoon heeft en halverwege verandert in een geweldig progressief orkestraal rock nummer met heftige zang en gevolgd wordt door "Gli Spiriti Dei Campi", waarin ik een mooie melodische song hoor, die plotseling verandert in een vrij heftige song met complexe ritmes en invloeden uit de jazz, om tegen het einde terug te keren naar het melodieuze uit het begin.
Dan krijg ik "Qinah" voorgeschoteld en hoor ik een heerlijke uptempo progressieve symfonische rock song met diverse tempowisselingen.
"Duro Come La Morte" begint als een prachtige rustige song, maar na enkele minuten verandert het tempo en ritme en krijg ik een vrij heftige progressieve rock song voorgezet, die diverse prima tempowisselingen bevat en tegen het einde orkestraal wordt.
In "Alla Sinistra Del Mio Petto" laat de band me genieten van een fantastisch stukje klassiek pianospel, waarna de zang in valt en ik een uitstekende rustige song te horen krijg, die tevens orkestraal begeleid wordt en in "Fahra" speelt de band een verrukkelijke licht hypnotiserende song met Oosterse invloeden in een zeer dansbaar ritme.
Vervolgens hoor ik Ray Thomas op dwarsfluit in "L'Urlo Nelle Ossa", dat rustig start, om na enkele minuten over te gaan in een dreigend ritme, dat orkestraal extra kracht bijgezet krijgt om dan terug te keren naar het rustige tempo en tegen het einde opnieuw verandert en in een progressief symfonisch stuk muziek eindigt, waarna "Bambole (Remake)" ten gehore gebracht wordt en hierin speelt de band een uptempo rock song, waar diverse tempowisselingen in zitten.
In het laatste nummer, dat "Sotto Un Cielo Di Fuoco" heet, speelt Steve Hackett mee op sologitaar en laat de band me weer genieten van een heerlijke symfonische rock song, die iets meer dan 5 minuten stopt, waarna de band na ongeveer 1 minuut verder gaa met het maken met een geweldig stuk cello muziek en daarmee het album op uitstekende wijze afsluit .
Syndone heeft met "Eros & Thanatos" een waardige opvolger voor "Odysséas" weten te maken, waarbij ik me geen moment verveeld heb en ik kan dit schitterende album dan ook aanbevelen aan een ieder, die van progressieve rock en van symfonische rock houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten